XXI. Κόσμος

Ο Άρχων των Εσχάτων
Θεότητες: Ιανός, Ερμαφρόδιτος
Ελληνικό Γράμμα: Υ, Ύψιλον: Υγίεια = υγεία, πληρότητα στο σώμα και το νου, ευεργεσία, θρέψη, θεραπεία. Ύστατος = τελευταίος, έσχατος, ανώτατος, ακραίος. Ύψος = ύψος, ανάστημα, κορυφή, εξιδανίκευση.
Περιγραφή
Μια ανδρόγυνη μορφή χορεύει μέσα σε ένα οβάλ φόντο. Περιστοιχίζεται από τέσσερα κεφάλια. Η μορφή έχει δύο πρόσωπα που κοιτάζουν προς αντίθετες κατευθύνσεις, ένα χρυσό αρσενικό πρόσωπο, που κοιτάζει στα αριστερά μας κι ένα θηλυκό, που κοιτάζει στα δεξιά. Τα μαλλιά τους είναι κόκκινα. Από την κορυφή του κεφαλιού της μορφής φεγγοβολούν χρυσές κι ασημένιες αχτίδες και το περιστοιχίζουν φωτεινά νέφη, τα οποία πλημμυρίζουν το φόντο. Η μορφή χορεύει, όμως το δεξιό της πέλμα είναι τοποθετημένο στέρεα σε ένα μικρό κομμάτι χρυσής γης ενώ το αριστερό της βυθίζεται μέσα σε ασημένιο νερό που ρέει.
Στο δεξί της χέρι κρατά ένα χρυσό αντικείμενο, που κοιτάζει ψηλά προς τον ουρανό, συγκεκριμένα, προς το πρόσωπο στην πάνω αριστερή γωνία και στο αριστερό της, ένα ασημένιο, που κοιτάζει κάτω, προς τη γη. Μοιάζουν με κλειδιά ναών: Έχουν μακρύ άξονα και στο τέλος τους, δύο διακλαδώσεις σε ορθή γωνία, σαν μανιβέλα. Ένα ασαφές πέπλο σε βιολετί χρώμα, σαν ένα στρογγυλεμένο Υ, κρέμεται από τους ώμους της μορφής, κατεβαίνει στο στήθος και τη βουβωνική χώρα, κρύβοντας έτσι το φύλο της.
Το οβάλ φόντο έχει το σχήμα δύο διασταυρούμενων κυκλικών τόξων. Η σχέση ύψους και πλάτους τους είναι 1.061÷612. Το πλαίσιο της μορφής δημιουργείται από δύο ερπετά, που μοιάζουν περισσότερο με δράκους. Ένας κόκκινος και χρυσός, χωρίς φτερά, ανεβαίνει με το κεφάλι προς τα δεξιά, ενώ ένας πράσινος και ασημένιος φτερωτός κατεβαίνει με το κεφάλι προς τα αριστερά. Το πεδίο που σχηματίζουν, μοιάζει να κλείνει από τα στόματά τους, τα οποία τρώνε το ένα την ουρά του άλλου. Κάθε δράκος έχει ένα πύρινο μάτι και πέντε σημάδια από πυράκτωση στην κάθε του πλευρά, το κεντρικό στην κάθε πλευρά είναι και το πιο φωτεινό. Μια οριζόντια γραμμή, με μήκος ίσο με το πλάτος του πεδίου, είναι εφαπτόμενη στο κάτω μέρος του, σχηματίζοντας ένα είδος χάρτινου βάθρου.
Την εικόνα συμπληρώνουν τέσσερις κεφαλές, στις τέσσερις γωνίες της, που κοιτάζουν προς τα έξω. Στην κάτω αριστερή, είναι το κεφάλι ενός δαμαλιού, στολισμένο με λουλούδια και το κυρίαρχο χρώμα γύρω του είναι το πράσινο. Στην πάνω αριστερή δεσπόζει το φλογερό κεφάλι ενός λέοντα, με κίτρινο-πορτοκαλί χρώμα. Στην πάνω δεξιά γωνία, φθινοπωρινά φύλλα περιστοιχίζουν ένα κεφάλι γερακιού κι εδώ το κυρίαρχο χρώμα είναι το κόκκινο, ενώ στην πάνω αριστερή, λευκά σύννεφα, σε ίνα βαθύ μπλε ουρανό, περιστοιχίζουν το κεφάλι ενός γέρου, μαύρου άνδρα.
Παρουσίαση
Σε αυτή την κάρτα τα Σατουρνάλια τελειώνουν. Ο Ιδιώτης, ο διαλεγμένος με κλήρο ή από την μοίρα, να γίνει Βασιλιάς του Καρναβαλιού, ο Κύριος της Ανομίας, είχε ήδη αρκετές περιπέτειες. Δοξάστηκε και δοκιμάστηκε. Στην κεφαλή της Θριαμβευτικής Παρέλασης, οδήγησε μια ακολουθία από θριάμβους όλο και ανώτερης τάξης, που τώρα φτάνουν στο μεσουράνημά τους. Πέρασε τρεις φορές τις επτά πύλες. Σε καθεμιά από τις επτά μέρες του Καρναβαλιού, έφευγε από το κεφάλι του ένα από τα επτά Φτερά της Μωρίας, έτσι ώστε τώρα πια να μην έχει μείνει κανένα.
Ο Ιδιώτης χορεύει τον τελευταίο του χορό ως βασιλιάς, μια και σύντομα θα του αφαιρεθεί το ξεχωριστό του αξίωμα. Σε λίγο θα γίνει ξανά ένα με τους κοινούς ανθρώπους, πιθανότατα όμως, με το παράδειγμά του, να τους έχει μετασχηματίσει κι αυτούς. Ο Ιδιώτης έγινε Χορευτής, η μορφή της κάρτας ΧΧΙ.Κόσμος και χορεύει τον αιώνιο χορό της απελευθερωμένης ζωής, στον οποίο ανακατεύονται ο ρυθμός και ο αυθορμητισμός. Είναι η ενοποιημένη ψυχή, που ανέρχεται στα αιώνια βασίλεια και καταδύεται πάλι στον κόσμο των τεσσάρων στοιχείων. Ενώνοντας όλα τα αντίθετα σε μια δυναμική σύμπραξη, κρατάει τα κλειδιά του Ουρανού και της Αβύσσου και δείχνει το δρόμο για το νέο Αιώνα του Υδροχόου, την επιστροφή της Χρυσής Εποχής του Κρόνου.
Σημειώσεις
Ο Χορευτής αποτελεί το κατάλληλο σύμβολο για το μετασχηματισμένο Ιδιώτη, αφού ο χορός του συνδυάζει τον ρυθμό με τον αυθορμητισμό, το μεθοδικό και το απρόσμενο. Αυτός ο χορός είναι δημιουργία.
Σε αρκετές μυθολογίες, συναντούμε ένα Θεό ή μια Θεά να φέρνουν τη ζωή στο σύμπαν μέσω του χορού τους. Οι Κουρήτες με το χορό τους έφεραν τον Δία στον Κόσμο, μέσα από τη μήτρα της Ρέας, της Μεγάλης Μητέρας. Με την ίδια λογική, ο συνεχής χορός διατηρεί το σύμπαν και όταν έρθει η ώρα, το οδηγεί στη λήθη.
Οι εκστατικοί χοροί, που δεν μπορούμε να τους χρονολογήσουμε, επιτρέπουν στον Χορευτή να περάσει από το χρόνο των θνητών στον υπερβατικό χρόνο. Ωστόσο ο χορός του Κόσμου δεν μοιάζει με τις συγκεχυμένες περιστροφές του Διονύσου (0.Ιδιώτης) ή τον φρενήρη χορό των Μαινάδων. Είναι ένας ρυθμός που αναπτύσσεται αυθόρμητα στο χρόνο. Τα βήματα ακολουθούν το ένα το άλλο, σε ένα ρυθμικό μοτίβο, αλλά δεν μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα προς τα πού θα πάει ο χορός ή ο Χορευτής. Ο ήλιος θα ανατείλει αύριο και την επόμενη μέρα θα δύσει, αλλά δεν μπορούμε να πούμε σε τι είδους κόσμο Θα ανατείλει μετά από δέκα χιλιάδες χρόνια.
Ο ρυθμός και ο χρόνος αντιπροσωπεύουν τις δύο θεμελιώδεις διαστάσεις του σύμπαντος. Συμβολίζονται από τη σημαιούλα στον ΧΙΧ.Άγγελο, όπου οι οριζόντιες ζώνες συχνοτήτων διασταυρώνονται με τα κάθετα διάκενα του χρόνου. Η μετρήσιμη και πεπερασμένη έκταση του κεντρικού τετραγώνου αναπαριστά τον Κεντρικό πυρήνα του αυθορμητισμού, την αμοιβαία αοριστία του Όντος και του Πρέποντος, της Κατάστασης και της Διαδικασίας, της Ταύτισης και της Διαφοροποίησης. Στην κβαντική μηχανική, είναι ο χρόνος και η συχνότητα αναλογικά με την ενέργεια ή η θέση και η ταχύτητα αναλογικά με την ορμή. Ο Κοσμικός Χορευτής γνωρίζει ενστικτωδώς την ισορροπία της χορογραφίας και του αυτοσχεδιασμού, του προβλέψιμου και της έκπληξης.
Ο χορός στην κάρτα ΧΧΙ.Κόσμος δεν μοιάζει επίσης με αυτόν του σχοινοβάτη (ΧΙΙ.Κρεμαστός Προδότης), που «χορεύει πάνω στο τίποτα», δηλαδή, είναι κρεμασμένος. Είναι στέρεα γειωμένος στην πραγματικότητα. Αυτό μας δείχνει άλλωστε και το δεξί πόδι, που ακουμπά τη γη. Η Μορφή είναι συνδεδεμένη με το ακατάλυτο και άφθαρτο έδαφος της ύπαρξής της, το χρυσό κομμάτι γης που πατάει. Το αριστερό της πόδι βυθίζεται μέσα σε ένα ασημένιο ρεύμα ύδατος, δείχνοντας έτσι, ότι βρίσκεται σε επαφή με το Συμπαντικό Νόμο.
Ο Χορευτής έχει αφήσει την τυφλή χορευτική αρμονία πίσω του και καθώς ο χορός του εκτυλίσσεται στο χρόνο, τίποτα δεν τον υποχρεώνει κάθε νέο βήμα του να μοιάζει απαραίτητα με τα προηγούμενα. Καθένα από αυτά είναι μια μοναδική αντίδραση στο πλαίσιο της μουσικής και των προηγούμενων βημάτων. Υπερβαίνει τους κανόνες της ακρίβειας και της κανονικότητας, μια και ακολουθεί τη ροή του Συμπαντικού Νόμου. Συμβολίζει έτσι, την αιωνιότητα του πάντα παρόντος ΤΩΡΑ.
Ο Κόσμος παρουσιάζει το αναγεννημένο παιδί του ΧΙΧ.Αγγέλου, που αναπτύχθηκε προς την ωριμότητα και δοκιμάστηκε από την ΧΧ.Δίκη. Αναλύοντάς το από ψυχολογική άποψη, ο αρχέτυπος Εαυτός εξανθρωπίστηκε πλήρως από την ενσωμάτωσή του σε ένα άτομο. Με πιο παραδοσιακούς όρους, το Πνεύμα ενσωματώθηκε στην Ύλη. Αυτό συμβολίζεται από τη δομή της κάρτας: ένας κύκλος, που αντιπροσωπεύει το πνεύμα, σε ένα τετράγωνο, που αντιπροσωπεύει την ύλη. Εδώ έχουμε την αρχετυπική Σταθεροποίηση, με την οποία το Ασταθές Πνεύμα σταθεροποιείται μόνιμα. Αυτή η σταθεροποίηση, όταν επιτευχθεί, είναι μόνιμη. Η παλινδρόμηση είναι αδύνατη. Ο Γιούνγκ εξηγεί ότι σε αυτή την κατάσταση αποκτούμε μόνιμη επίγνωση του Εαυτού, ως ένα άφθαρτο αρχέτυπο, αναλλοίωτο και αθάνατο.
Με άλλα λόγια, το άτομο ενώνεται με το Θεϊκό Εσωτερικό του: είναι η κατάκτηση του αληθινού ενθουσιασμού, καθότι η λέξη «ενθουσιαστικός είναι από το ένθεος, γεμάτος με τον θεό, κατεχόμενος, εμπνευσμένος από τον Θεό.
Οι Ρωμαίοι αποκαλούσαν την εσωτερική θεότητα του άνδρα Τζίνιους και της γυναίκας Τζούνο. Αντιστοιχούν, από πολλές απόψεις, με τον ασυνείδητο νου και θεωρούνταν αστείρευτες πηγές «έμπνευσης, πέρα από τη συνηθισμένη διανόηση».
Στην αρχαία λατινική λογοτεχνία, το θηλυκό Άνιμα αναφερόταν στην ενσωματωμένη, ασυνείδητη ζωτική ενέργεια, το Τζίνιους για τούς άνδρες και το Τζούνο για τις γυναίκες, ενώ το αρσενικό Άνιμους αναφερόταν συχνά στο συνειδητό νου. Η χρήση αυτή είναι φυσικά διαφορετική από του Γιούνγκ. Το Ρωμαϊκό Άνιμα αντιστοιχεί στην πρώιμη ελληνική Ψυχή που είναι θηλυκή, δηλαδή, «στο ζωτικό πνεύμα που δρα στην αναπαραγωγή, διαχωρισμένο και έξω από το συνειδητό εαυτό». Εδρεύει στο κεφάλι και αυτός είναι ο λόγος που ένας Ρωμαίος ακουμπούσε το μέτωπό του όταν ήθελε να τιμήσει το Τζίνιους του και παίρνει τη μορφή φιδιού. Αντίστροφα, το Άνιμους αντιστοιχεί στην ελληνική λέξη Θυμός ή Θύμος (αρσενικό), που θεωρούσαν ότι ήταν ο συνειδητός νους που εδρεύει στο στήθος.
Ένας άνθρωπος μπορεί να βοηθηθεί από το Τζίνιους (Ginious σημαίνει ελληνικά «ο φύλακας άγγελος») του, να αλλοτριωθεί από αυτό, ακόμα και να του αντισταθεί ή να το ανταγωνιστεί. Στον ΧΧΙ.Κόσμος ο Χορευτής ενώθηκε μαζί του. Το Τζίνιους αποτυπώνεται στην κάρτα σαν «φωτιά πάνω από το κεφάλι» που συχνά αντιπροσωπεύεται στην αρχαία τέχνη από ένα επιχρυσωμένο πρόσωπο ή από ένα νεφέλωμα, το οποίο συμβολίζεται με ένα ακτινωτό στέμμα ή με φωτοστέφανο. Μια συχνή αναπαράστασή του γινόταν επίσης, με κόκκινο μόλυβδο, που τον χρησιμοποιούσαν για να επιστρώνουν τα πρόσωπα των αγαλμάτων των Θεών και τα πρόσωπα των αυτοκρατόρων και των στρατηγών τους στους Θριάμβους.
Στην εικόνα μας, τα μαλλιά του Χορευτή είναι κόκκινα, αντιπροσωπεύοντας επίσης την αλχημική πυράκτωση, το τελικό στάδιο του Μεγάλου Έργου. Ο Γιούνγκ παρατηρεί ότι, όταν το άτομο έχει φτάσει σε αυτή την υπερβατική κατάσταση, αυτός ή αυτή ακτινοβολεί μάννα και δεν μπορούμε παρά να αισθανθούμε τη δύναμη της παρουσίας ενός τέτοιου ατόμου.
Το τελικό στάδιο του μετασχηματισμού φέρνει ένα είδος κοσμικής συνείδησης, ίσως Νιρβάνα. Όπως απεικονίζεται στον ΧΧΙ.Κόσμο, βιώνουμε τον Εαυτό μας σαν το κέντρο του Κόσμου, γύρω από μας δηλαδή, γυρίζουν τα Πάντα. Έτσι, στο Πυθαγόρειο Ταρώ, ο Χορευτής είναι περιτριγυρισμένος από το ζωδιακό κύκλο. Οι τέσσερις μορφές γύρω του συμβολίζουν τα τέσσερα στοιχεία και τα τέσσερα βασίλεια, το ορυκτό, το φυτικό, το ζωικό και το ανθρώπινο. Γι’ αυτό και το γνωμικό στην αρχή του κεφαλαίου δηλώνει, «Είμαι ο Ένας Κόσμος». Προκαλεί ενδιαφέρον ίσως ότι το λατινικό Mundus και το ελληνικό Κόσμος αρχικά αναφέρονταν στην καθαρότητα και την τάξη του θηλυκού και πολύ αργότερα, πήραν την έννοια του καθαρού και τακτοποιημένου σύμπαντος.
Ωστόσο, αυτή η θέα του εαυτού μας στο κέντρο του κόσμου δεν είναι διόγκωση του Εγώ, μια και αντιλαμβανόμαστε επίσης, ότι αυτός ο Εαυτός είναι υπερβατικός. Αντίθετα, η διόγκωση είναι χαρακτηριστικό του 0.Ιδιώτη. Στην πραγματικότητα, ο Γιούνγκ παρατηρεί ότι το μετασχηματισμένο Εγώ μπορεί να επιδράσει στον Κόσμο, μόνο στο μέτρο και το βαθμό που η ενέργεια είναι ακούσια. Ο Χορευτής ξέρει ότι η διαφώτισή του είναι περισσότερο δώρο των θεών, παρά αποτέλεσμα της δικής του προσπάθειας.
Από τη στιγμή που ο κύκλος αντιπροσωπεύει το Άνιμα (ψυχή) και το τετράγωνο το Mundus (κόσμος), μαζί είναι το Anima Mundi. Το Άνιμα με το οποίο ενωνόμαστε είναι το Άνιμα Μούντι, η Κοσμική Ψυχή, Εκείνη, η Μία που είναι Όλα. Συνεπώς, η αγωνία του ατόμου έχει να κάνει με τα πράγματα που επηρεάζουν τον κόσμο κι έτσι το άτομο εμφανίζεται χωρίς Εγώ. Στην πραγματικότητα, το Εγώ έχει επεκταθεί για να περικλύσει τον κόσμο, όχι με το να διογκωθεί, αλλά με το να διαλυθεί μέσα σε αυτόν. Ένα τέτοιο άτομο εγγυημένα παραμένει άνθρωπος, ατελής, αλλά ταυτόχρονα και ολοκληρωμένος.
Ο Χορευτής είναι ανδρόγυνη μορφή, επειδή αντιπροσωπεύει τη συμφιλίωση όλων των αντιθέτων, αλλά ειδικά την ενοποίηση του συνειδητού και του ασυνειδήτου στον ενοποιημένο Εαυτό. Σύμφωνα με τη Γνωστική Μυθολογία, είναι μια επιστροφή στην πρωταρχική ύπαρξη, που ήταν, όπως σε πολλές μυθολογίες, ερμαφρόδιτη. Συγκεκριμένα, η ανδρόγυνη μορφή και ο Ιανός ήταν σύμβολα της ένωσης όλων των αντιθέτων της ψυχής: Νους και συναίσθημα, πνεύμα και σώμα, διαμάχη και αρμονία, απομόνωση και σχέση, δράση και ιδέα, πατρικοί κανόνες και μητρική φροντίδα. Πρόκειται για την θεϊκή έκσταση, που απορρέει από μια ένωση με τη θεότητα μέσα μας, επειδή ο «ενθουσιασμός ακυρώνει την απόσταση μεταξύ των ζευγών των αντιθέτων και αυτό φέρνει εκστατική χαρά».
Ωστόσο ας μην ξεχνάμε, ότι ο γενικός χαρακτήρας της ανδρογύνου μορφής είναι θηλυκός, από τη στιγμή που είναι ψυχολογικό γεγονός ότι η γυναίκα και το Άνιμα στους άνδρες έχει ισχυρότερη σχέση με τον έμπειρο Εαυτό, απ’ ότι οι αρσενικές όψεις της προσωπικότητας. Η γνώση αυτή μπορεί να έχει πολιτισμική και όχι βιολογική προέλευση. Έτσι, το σύμβολο του ανδρόγυνου μπορεί να φανερώνει τις κατασταλμένες όψεις της προσωπικότητας. Στα αρχαία Λατινικά, το θηλυκό Άνιμα αντιστοιχεί στον ασυνείδητο νου, ενώ το αρσενικό Άνιμους αντιστοιχεί στο συνειδητό. Έτσι είναι και στα Ελληνικά, με τη θηλυκή Ψυχή και τον αρσενικό Θυμό.
Ο Χορευτής ή καλύτερα η Χορεύτρια, αντιστοιχεί στην Ίσιδα. Πιο συγκεκριμένα ωστόσο, εδώ αντιστοιχεί με τη νέα ενσάρκωση της Ρέας, που είδαμε ότι ασκούσε τον έλεγχο στην κάρτα ΧVI.Αστήρ και που τώρα χορεύει έναν ανεμπόδιστο χορό. Από τη στιγμή που υπερβαίνει το ατομικό, αντιστοιχεί στην Άνιμα Μούντι που η απελευθέρωσή της είναι και ο στόχος του αλχημικού Μεγάλου Έργου.

Στη Χορεύτρια, το πνεύμα και το ένστικτο κυλούν μαζί. Δεν υπάρχει αντίθεση μεταξύ τους. Αυτός είναι και ο λόγος που είναι γυμνή, για να δείξει ότι είναι στη φυσική της κατάσταση και ότι πραγματικά ακολουθεί την εσωτερική της φύση. Η γύμνια αντιπροσωπεύει την απουσία ντροπής στη φυσική κατάσταση, ειδικότερα όμως, είναι και ένα σύμβολο αλήθειας.
Ο αριθμός του ΧΧΙ.Κόσμου αποκαλύπτει ότι η Χορεύτρια είναι η ένωση της ΙΙ.Βασιλείας με τον Ι.Μάγο, δηλαδή, της Αφροδίτης και του Ερμή. Σύμφωνα με τον πασίγνωστο μύθο, ο Ερμαφρόδιτος ήταν ο γιος του Ερμή και της Αφροδίτης. Η νύμφη Σαλαμακίς τον ερωτεύτηκε όταν πήγε να κάνει μπάνιο στη λίμνη της. Τον άρπαξε και παρόλο που εκείνος πάλεψε για να ελευθερωθεί, εκείνη δεν τον άφησε, αλλά προσευχήθηκε στον Δία να μην χωριστούν ποτέ. Σε απάντηση στις προσευχές της, οι δύο τους ενώθηκαν σε μία και μοναδική ύπαρξη, στο πρώτο ερμαφρόδιτο. Ο μύθος, με αυτόν τον τρόπο, απεικονίζει την αδιάσπαστη ενοποίηση που δίνεται ως δώρο από τους θεούς.

Ο Μακρόβιος λέει στο έργο του Σατουρνάλια, ότι ο Ιανουάριος ήταν αφιερωμένος στον Ιανό, όπως ο Δεκέμβριος στον Κρόνο. Έτσι ο Ιανός είναι ο νέος θεός που κυριαρχεί στο τέλος τον Σατουρναλίων. Λέει επίσης, ότι ο Ιανός είναι διπρόσωπος, επειδή είναι μια ένωση της Αρτέμιδος με τον Απόλλωνα, δηλαδή του Ήλιου με τη Σελήνη. Ο Μακρόβιος μνημονεύει τον Κικέρωνα που λέει ότι ο Ιανός, αρχικά ονομαζόταν Εανούς, που προέρχεται από το εούντο (αυτός που πηγαίνει). Κι αυτό γιατί ο Ιανός, ο οποίος είναι το Σύμπαν, είναι πάντα σε κίνηση, περιφέρεται κάνοντας κύκλους, όπως η Χορεύτριά μας. Αυτός είναι ο λόγος, λέει, που οι Πυθαγόρειοι απεικόνιζαν τον Ιανό σαν Ουροβόρο Ερπετό. Ο Μακρόβιος τον αποκαλεί και Φρουρό των Πυλών του Παραδείσου και της Κόλασης, επειδή κοιτάζει και στα τέσσερα τέταρτα του κόσμου, όπως σε αυτή την κάρτα. Παραθέτει ένα απόσπασμα που λέει:
«...Είναι αυτός που διαπλάθει και καθοδηγεί όλα τα πράγματα. Είναι εκείνος που, στα όρια των Ουρανών, ένωσε μαζί το Ύδωρ και τη Γη... με Πυρ και Αέρα... και είναι εκείνη η κραταιά δύναμη των Ουρανών, που ενώνει δύο αντίθετες δυνάμεις».
Υπάρχει θα λέγαμε ένας αλχημικός γρίφος στη φύση του Ιανού, μια και οι αρχαίοι φυσικοί έλεγαν ότι περιέχει τον Απόλλωνα και την Αρτέμιδα (τον Ήλιο και τη Σελήνη). Επιπλέον, ο Μακρόβιος μας λέει ότι ο Ιανός, που είναι ο οδηγός στους δρόμους, αντιστοιχεί στον Απόλλωνα Αγυιέα, ένα επίθετο του Απόλλωνα ως προστάτη των δρόμων, τον συμπληρωματικό της Ντιάνα Τρίβια που με τη σειρά της ήταν η φύλακας των σταυροδρομιών. Έτσι, έχουμε το ηλιακό πνεύμα του ίσιου μονοπατιού και το σεληνιακό πνεύμα της διακλάδωσης.
Τα δύο πρόσωπα του Ιανού αντιπροσωπεύουν τις δύο Πύλες του Ουρανού, τα σημεία ανατολής και δύσης του ήλιου και ως Φρουρός της Πύλης των Θεών, πρέπει να επιτρέψει την είσοδο όλων των προσευχών και των θυσιών. Είναι επίσης, ο Φρουρός της Πύλης, τόσο του Παραδεί σου, όσο και της Κόλασης. Στην πραγματικότητα, συχνά απεικονίζεται με τέσσερα πρόσωπα που κοιτάζουν στα Τέσσερα Τέταρτα του Κόσμου. Στην κάρτα που εξετάζομε αντιπροσωπεύονται από τις μορφές στις γωνίες.
Όπως και ο Μίθρας, συχνά απεικονίζεται με σώμα άνδρα, κεφάλι λιονταριού, φτερά αετού και ένα φίδι τυλιγμένο πάνω του επτά φορές, τα τέσσερα ζώα του Τετράμορφου.
Σύμφωνα με τον Μακρόβιο και τον Πλίνιο τον Πρεσβύτερο, ο Ιανός, ως διπρόσωπος Θεός, μετράει το χρόνο κι έτσι δείχνει 300 με το δεξί του χέρι και 65 με το αριστερό του. Ευτυχώς, είμαστε σε θέση να περιγράψουμε τη χειρονομία με σιγουριά: Για το 300 γέρνει ελαφρά τον αντίχειρα και ο δείκτης του δεξιού χεριού τον αγγίζει «σε μια θωπευτική αγκαλιά». Τα άλλα δάχτυλα βρίσκονται σε έκταση. Το αριστερό χέρι απεικονίζει το 65 με τρεις κινήσεις: 1η λυγίζει τον αντίχειρα σε ορθή γωνία με την παλάμη, 2η γυρίζει γύρω του το δείκτη και 3η λυγίζει το μεσαίο δάχτυλο προς την άρθρωση της παλάμης, τα άλλα δάχτυλα είναι σε έκταση.
Πρώτα σημειώστε ότι, όταν ανάγουμε το 300 του δεξιού χεριού στη Δεκάδα, βλέπουμε ότι αντιπροσωπεύει το Αρσενικό (3+0+0=3) και το 65 στα αριστερά, αντιπροσωπεύει το Θηλυκό (6+5=11, 1+1=2). Ο Κασσιόδωρος εξηγεί ότι η χειρονομία για το 60 αντιπροσωπεύει τον αυτοέλεγχο και την αμοιβαιότητα. Η Πυθαγόρεια ερμηνεία για το 5 είναι η ένωση του αρσενικού και του θηλυκού. Το ονόμαζαν Ανδρογυνία και Γάμο. Το 300 στο δεξί χέρι φτιάχνεται με την ίδια χειρονομία που γίνεται και το 30, μόνο που αυτή είναι στο αριστερό χέρι. Αυτή η χειρονομία αναφέρεται στην ένωση του συζύγου με τη σύζυγο, η Θωπευτική αγκαλιά. Φυσικά, το 30 είναι ανδρόγυνος αριθμός στον υπέρτατο βαθμό, αφού 30=5*6, το προϊόν ων δύο ανδρόγυνων αριθμών (2+3, 2*3), που αντιστοιχούν στον ΧΙΧ.Άγγελο και την ΧΧ.Δίκη. Από τη στιγμή που το αριστερό χέρι αντιπροσωπεύει την παρούσα ζωή και το δεξί τη ζωή που έρχεται, σι αριθμοί δείχνουν τις προϋποθέσεις και τις προετοιμασίες που κάνουμε σε αυτήν την ζωή, για να επιτύχουμε τη νέα, η οποία αντιπροσωπεύεται από τον ΧΧΙ.Κόσμο.
Ο Μακρόβιος συνεχίζει: Ο Ιανός έχει δώδεκα βωμούς και εξουσία πάνω στις καλένδες, τις πρώτες μέρες, κάθε μήνα. Αυτός είναι οι περιστρεφόμενοι Ουρανοί που πάντα επιστρέφουν στο μέρος από όπου ξεκίνησαν. Έτσι, οι Φοίνικες τον απεικόνιζαν σαν το Ουροβόρο Ερπετό, το φίδι που μασά την ίδια του την ουρά. Είναι ο «Θεός των Θεών». Αλχημικά, είναι ο συμπαντικός διαλύτης,  μια και ο Ιανός «διαπλάθει και οδηγεί όλα τα πράγματα» και είναι ο παράγοντας της ένωσης, που συνδέει τα από τη φύση τους βαριά στοιχεία (Ύδωρ και Γη), που είναι Ψυχρά, με τα αντί θετά τους, τα από τη φύση τους ελαφρά στοιχεία (Αήρ και Πυρ) που είναι Θερμά. Με αυτόν τον τρόπο, συντίθεται η Πεμπτουσία.
Σύμφωνα με το Σιρλώ που επισήμανε την ατέλεια του Ιανού, που κοιτάζει μόνο στο παρελθόν και στο μέλλον, αλλά χάνει το αιώνιο παρόν, στο οποίο γράφεται και η πραγματική μας μοίρα. Αυτός είναι και ο λόγος λέει, που συναντάμε τρίμορφες πλέον εικόνες του, όπως η Εκάτη η Τρίμορφος, που έχουν τα τρία πρόσωπα «διαρρυθμισμένα στη μορφή ενός περιστρεφόμενου τριγώνου». Είναι ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε ότι το θηλυκό συμπλήρωμα του Ιανού, που απεικονίζεται σε αυτή την κάρτα, είναι η Τζάνα ή Ντιάνα Τρίμορφος, που ως σεληνιακή θεότητα, είναι ισοδύναμη της Τρίμορφης Εκάτης. Έτσι αποκτούμε επιπλέον βαθιά γνώση για το μυστήριο αυτής της κάρτας, αν φανταστούμε ότι το ανδρόγυνο έχει κι ένα τρίτο πρόσωπο, κρυμμένο από εμάς, πίσω από τα άλλα δύο.
Ο Ιανός συχνά απεικονίζεται με Κλειδί και τη Βέργα, που είναι τα σύμβολά του ως Φρουρού των Πυλών, μια και με τη Βέργα αποθαρρύνει εκείνους που δεν επιτρέπεται να περάσουν, ενώ με το Κλειδί ανοίγει την πύλη. Ένα άλλο σύνηθες χαρακτηριστικό του Ιανού είναι ένα ζευγάρι κλειδιά, με αυτά απεικονίζεται και στο Πυθαγόρειο Ταρώ.
Αναλύοντας γενικότερα το κλειδί, βλέπουμε ότι είναι το σύμβολο του δεσίματος και της χαλάρωσης των δεσμών, κλείνει και ανοίγει. Ειδικότερα, το ασημένιο κλειδί λύνει και το χρυσό δένει. Είναι η αλχημική διάλυση και πήξη. Τα κλειδιά είναι σύμβολα απελευθέρωσης και μύησης και συγκεκριμένα, το ασημένιο κλειδί αντιπροσωπεύει τα Ελάσσονα Μυστήρια και το χρυσό κλειδί τα Μείζονα Μυστήρια. Είναι ιδιαίτερα συνδεδεμένα με τον Ιανό ως Θεό της Μύησης, μια και επιβλέπει την κατάληξη, αλλά και την εκκίνηση των πάντων. Έτσι, σφραγίζει τον παλιό χρόνο και ξεκινάει το νέο, επιβλέποντας τη σπορά και το θερισμό. Ιδιαίτερα σχετικό με την κάρτα που περιγράφουμε είναι το ότι ο Ιανός κρατάει τα Κλειδιά της Ισχύος, που επιτρέπουν την πρόσβαση ανάμεσα στους θεούς και τους ανθρώπους. Το ένα κλειδί είναι για την Ουράνια Πύλη, το δρόμο των ουράνιων όντων, από τον οποίο περνά ο ήλιος όταν ανέρχεται στην εξουσία. Είναι το χειμερινό ηλιοστάσιο στον Αιγόκερω. Το άλλο κλειδί ταιριάζει με τη Χθόνια Πύλη, το δρόμο των επίγειων όντων, από τον οποίο περνάει ο ήλιος όταν χάνει την εξουσία. Είναι το θερινό ηλιοστάσιο στον Καρκίνο. Πέρα από την ειδική τους σημασία, τα κλειδιά είναι σύμβολα των πόλων της Ζωτικής Ενέργειας: Αρσενικό και θηλυκό, γιανγκ και γιν, προβολή και αποδοχή, εξέλιξη και γήρανση, καταστροφή και δημιουργία, αποσύνθεση και ενοποίηση, διαχωρισμός και ένωση, Άρης και Αφροδίτη. Έτσι, η Χορεύτρια χορογραφεί επιδέξια τη δυναμική αλληλεπίδραση των αντίθετων πόλων της Ζωής. Είδαμε ότι η Ντιάνα Τρίβια που κοιτάζει σε τρεις κατευθύνσεις, είναι το θηλυκό συμπληρωματικό του Ιανού και ότι η Τρίμορφος Εκάτη μας φανερώνει το τρίτο της πρόσωπο, χωρίς το οποίο δεν μπορούμε να ξέρουμε την πραγματική μας μοίρα. Επομένως, δεν μας εκπλήσσει το γεγονός ότι τα κλειδιά συχνά εμφανίζονται σε τριάδα και ότι το τρίτο κλειδί με τα το ασημένια και το χρυσό και το οποίο είναι κρυμμένο από τη θέα μας, είναι αδαμάντινο.
Στο Πυθαγόρειο Ταρώ, ο Ιανός κρατάει κλειδιά ναού, που έχουν έναν μακρύ, περίπου μισό μέτρο, άξονα και κάνουν δύο ορθές γωνίες. Έτσι, μοιάζουν με τη Βέργα που συχνά εμφανίζεται να την κρατάει ο Ιανός, αλλά και με τα μπαστούνια που κρατάει η Χορεύτρια στην κάρτα του Κόσμου σε άλλες σειρές Ταρώ. Γενικά, η Βέργα είναι κάθε βέργα ή μαγικό ραβδί περιλαμβανομένου του κηρυκείου του Ερμή, με ο οποίο οδηγούνται οι ψυχές. Είναι σύμβολο της αρσενικής δύναμης και εξουσίας και ο Ιανός το χρησιμοποιεί για να οδηγήσει τους ανάξιους μακριά από τις πύλες που φυλάει. Από εσωτερική άποψη, το μπαστούνι είναι ο Κοσμικός Άξονας, το δένδρο στον Ομφαλό του Κόσμου.
Το τελείωμα των δύο κλειδιών έχει κι αυτό ιδιαίτερη σημασία, αφού αντιπροσωπεύει τις ποιότητες των τεσσάρων στοιχείων. Το ασημένιο κλειδί αντιστοιχεί στην Υγρή ποιότητα, επειδή είναι σεληνιακό. Το χρυσό κλειδί είναι η Ξηρή, επειδή είναι ηλιακό. Το τελείωμα του κάθε κλειδιού που το χρησιμοποιούμε για λαβή, αντιστοιχεί στη Θερμή ποιότητα, επειδή από εκεί το ελέγχουμε. Το ακριανό τμήμα του κλειδιού, που μοιάζει με μανιβέλα, με την προφύλαξη στην κορυφή, αν υπάρχει, αντιστοιχεί στην Ψυχρή ποιότητα, επειδή είναι παθητικό. Επομένως, η λαβή και το τελείωμα του χρυσού κλειδιού αντιστοιχούν στο Πυρ και τη Γη, ενώ αντίστοιχα η λαβή και το τελείωμα του ασημένιου, στον Αέρα και το Ύδωρ. Τα τελειώματα επίσης αντιστοιχούν στα Τέσσερα Μυστικά Όπλα: Τη Θέληση, τη Γνώση, την Τόλμη και τη Σιωπή, που μπορούν να ταυτιστούν με το Πυρ, τον Αέρα, το Ύδωρ και τη Γη, αντίστοιχα. Τελικά, τα δύο κλειδιά ναού αποτελούνται από τέσσερις ορθές γωνίες, που συμβολίζουν τον τετραγωνισμό του κύκλου.
Το χυτό ρούχο της Χορεύτριας αντιπροσωπεύει το πάντα κινούμενο πνεύμα. Είναι βιολετί, για να απεικονίζει τη σοφία, τη λογική, τη μετριοπάθεια και τη θεϊκότητα. Επιπλέον, συμβολίζει σαν βιολετί χρώμα, το τελευταίο στάδιο του αλχημικού Μεγάλου Έργου. Το ρούχο κρύβει το φύλο της για να δώσει βαρύτητα και να επισημάνει την ανδρογυνία που υπάρχει στην κατάσταση της ψυχικής ολοκλήρωσης.
Το ρούχο έχει σχήμα Υ, επειδή στην αλχημεία το Υ αντιπροσωπεύει το δίπτυχο, δηλαδή, την ένωση της αρσενικής και της θηλυκής ενέργειας στο ανδρόγυνο. Γενικά, είναι η ενοποίηση όλων των αντιθέτων. Συνδέεται επίσης με τον Ιανό και κυρίως με την ιδιότητά του να εμφανίζεται στη διακλάδωση του δρόμου.
Το Υ, όπως και ένα ιερογλυφικό με παρόμοιο σχήμα, είναι κι αυτό θηλυκό σύμβολο, επομένως απεικονίζει το προφανές θηλυκό φύλο της Χορεύτριας. Φυσικά, το Υ προέρχεται από το Ελληνικό ύψιλον (Υ), που το νόημά του έχει ήδη καταγραφεί: Υγιεία (Υγεία, Πληρότητα στο σώμα και το νου, Ευεργεσία, Θρέψη, Θεραπεία), Ύστατος (Τελευταίος, Έσχατος, Απώτατος, Ακραίος και Ύψος (που σημαίνει Ανάστημα, Κορυφή, Εξιδανίκευση), που είναι όλα χαρακτηριστικά του ΧΧΙ.Κόσμου. Επιπλέον, το αρχαίο σύνθημα των Πυθαγόρειων ήταν Υγιεία, που συχνά το συναντάμε και χαραγμένο γύρω από τα πεντάκτινα ή σε μαγικά φυλακτά. Οι μελετητές εξηγούν ότι, «Αυτό το Υ είναι, όπως δίδαξε ο Φίλωνας, το σύμβολο του Κόσμου, που διαπερνά την ουσία των όντων και της ύπαρξης. Οι Γνωστικοί της σχολής Νασίνι, δίδαξαν ότι αντιπροσωπεύει τη μύχια Φύση των όντων, που είναι και αρσενική και θηλυκή όπως και αιώνια».
Το διπλό ουροβόρο ερπετό σχηματίζει ένα τέμενος, έναν ιερό τόπο, στον οποίο χορεύει η Χορεύτρια. Όπως ο Περιφραγμένος Κήπος στον XVIII.Ήλιο, από τη μια περιέχει τις ενέργειες, ενώ από την άλλη, κρατάει απ’ έξω τις βέβηλες επιρροές. Ωστόσο, ο κύκλος όπως απεικονίζεται στον XVIII .Ήλιο, ήταν ατελής και τεχνητός. Στον ΧΧΙ.Κόσμο έχει ολοκληρωθεί και είναι μια ζωντανή, φυσική και αυτοαναπαραγώμενη ενέργεια. Στην πραγματικότητα, όπως απεικονίστηκε στο Πυθαγόρειο Ταρώ, είναι ένα οβάλ πεδίο, εφαπτόμενο σε μια γραμμή που βρίσκεται από κάτω, που το κάνει να μοιάζει με το ιερογλυφικό στοιχείο Σιν. Απεικονίζει την προστασία και τον ατέρμονα κύκλο. «Το αιγυπτιακό όνομα προέρχεται από μια λέξη που σημαίνει “να περικλείω, να πηγαίνω τριγύρω”, που την χρησιμοποιούσαν ευρέως για να περιγράψουν την αιώνια κυκλωτική τροχιά του ήλιου». Ένα ουροβόρο ερπετό συμβολίζει την αιωνιότητα. Εδώ, το ζευγάρι των ουροβόρων όφεων, μας υπενθυμίζει ότι ο ΧΧΙ.Κόσμος αντιπροσωπεύει τον τελικό θρίαμβο, το Θρίαμβο της Αιωνιότητας. Τα ερπετά υποδηλώνουν τη Ζωτική Ενέργεια, που συνεχώς ταΐζεται και θρέφει τον εαυτό της. Ο Ελιφάς Λεβί εξηγεί:
«Η ζωή είναι ένα ερπετό που δημιουργεί και τρώει τον εαυτό του ακατάπαυστα. Πρέπει να αψηφήσουμε το φόβο και να στυλώσουμε στέρεα το πόδι μας πάνω στο κεφάλι του. Ο Ερμής, διπλασιάζοντάς το, το έστρεψε ενάντια στον εαυτό του και με αιώνια ισορροπία, έφτιαξε από αυτό το φυλαχτό της δύναμης και της δόξας του, το κηρύκειο».
Τα ερπετά στον ΧΧΙ. Κόσμο είναι τα ίδια που συναντήσαμε στον Ι.Μάγο και στον ΧΙΧ.Άγγελο, αν και σε αυτές τις κάρτες, η δράση τους ήταν αντιθετική. Στον ΧΧΙ.Κόσμο δρουν μαζί.
Μια παρόμοια εικόνα βλέπουμε σε ένα αλχημικό χειρόγραφο του Βρετανικού Μουσείου, που δύο ουροβόροι δράκοι, ο ένας ανέρχεται και ο άλλος κατέρχεται. Αντιπροσωπεύουν τον ήλιο και τη σελήνη και είναι περιστοιχισμένοι από το ζωδιακό κύκλο. Γυρίζουν αριστερόστροφα, αντίστροφα από τους δείκτες του ρολογιού, επειδή αυτή είναι η κατεύθυνση της αυξανόμενης ολοκλήρωσης του συνειδητού.
Στον ΧΧΙ.Κόσμο δεν βλέπουμε τον «Ουροβόρο του Πρωταρχικού Χάους» που μπορεί να ταυτιστεί με την ατέρμονα, μάταιη, επανάληψη. Τα δύο ερπετά αντιπροσωπεύουν περισσότερο την ουράνια και την επίγεια πραγματικότητα, το βασίλειο των Θεών και της φύσης, τις δύο όψεις της Ζωτικής Δύναμης.
Ο άπτερος δράκος είναι ο αλχημικός Υδράργυρος, το ασημένιο λευκό. Όπως εξηγεί ο Γιούνγκ, το ουροβόρο ερπετό είναι ταυτόχρονα σύμβολο του αιδοίου (στόμα, τριγωνικό κεφάλι), αλλά και του φαλλού (ουρά).
Επομένως στο διπλό ουροβόρο έχουμε τη συνένωση δύο ανδρογύνων (ΧΙΧ.Άγγελος και ΧΧ.Δίκη) που ενώνονται σαν ερμαφρόδιτα σκουλήκια, για να δημιουργήσουν τον Κόσμο.
Κάθε δράκος ενώνεται με τον άλλο, καταναλώνεται τρώγοντας τον άλλο, αλλά ταυτόχρονα, μπορούμε να πούμε ότι ο ένας τιθασεύει τον άλλο. Έτσι προκύπτει το πασίγνωστο Ερμητικό γνωμικό, «η Φύση απολαμβάνει τη Φύση, η Φύση περιλαμβάνει τη Φύση και η Φύση ξεπερνά τη Φύση». Ο Burckhardt εξηγεί: «Η τελευταία πρόταση σημαίνει ότι οι δύο δυνάμεις, όταν έχουμε αναπτυχθεί τόσο, ώστε η μία να μπορεί να αγκαλιάσει την άλλη, ξαναενώνονται σε ένα ανώτερο επίπεδο, έτσι ώστε η αντίθεσή τους που μέχρι τώρα περιόριζε την ψυχή, να γίνει μια καρποφόρα συμπληρωματικότητα, διαμέσου της οποίας, η ψυχή επιτυγχάνει την κυριαρχία της πάνω στον κόσμο των ψυχικών μορφών και ροπών. Έτσι, η Φύση ως απελευθερωτική δύναμη, ξεπερνά τη Φύση ως τυραννία και περιπλοκή». Τα δύο ερπετά, που το ένα καταναλώνει το άλλο, απαρτίζουν αυτό που ο Δαμασκηνός ονόμασε περιχώρησις (περιστροφή), την οποία οι μεσαιωνικοί λόγιοι την μετέφρασαν τόσο σαν περιστροφή, όσο και σαν αμοιβαία ενσωμάτωση. Στον ΧΧΙ.Κόσμο έχουμε μια περιχώρηση, στην οποία ο Ουρανός είναι μέσα στον Κόσμο και ο Κόσμος είναι μέσα στον Ουρανό.
Ο Νίκολς εξηγεί ότι: «Δύο ερπετά ή δράκοι, που ο ένας δαγκώνει την ουρά του άλλου υποδεικνύουν ότι, αν και φαινομενικά, στο βασίλειο της δυαδικότητας αποτελούν αντίθετες δυνάμεις, στην πραγματικότητα, αναβλύζουν από την ίδια πηγή». Σε αρκετά παραμύθια, ο ήρωας κερδίζει το Θησαυρό, όταν γίνει αφορμή να καταστρέψουν οι δύο δράκοι ή γίγαντες ο ένας τον άλλο. Δηλαδή, το Εγώ αποσυνδέει τον εαυτό του κι επιτρέπει στα αντίθετα να καταναλώσουν το ένα το άλλο. Στην Ινδουιστική παράδοση, «τα δύο ερπετά που το ένα κινείται προς τα κάτω και το άλλο προς τα πάνω, αντιπροσωπεύουν τον Θεϊκό Ύπνο και τη Θεϊκή Αφύπνιση στις νύχτες και τις μέρες του Βράχμα». Οι αλχημιστές λένε: «Εξατμίστε το σώμα και πήξετε το πνεύμα». Δηλαδή, να κάνουμε αιώνιο το άτομο, μέσα από την ανάταση του σώματος και να προσωποποιήσουμε το αρχέτυπο, μέσα από την ενσάρκωση του πνεύματος. Έτσι, στο «Σμαραγδένιο Πίνακα», διαβάζουμε:
«Ανεβαίνει από τη γη στον ουρανό και ξανά κατεβαίνει στη γη και παίρνει τη δύναμη των ανώτερων και των κατώτερων πραγμάτων. Μέσα από αυτό θα πάρετε τη δόξα ολόκληρου του κόσμου κι επομένως, όλος ο ζόφος θα φύγει μακριά σας».
Από ψυχολογική άποψη, αυτό σημαίνει ότι «η ενοποιημένη προσωπικότητα έχει δημιουργηθεί έτσι, ώστε η προσωπική ψυχή (από κάτω), να συνδέεται με την αρχετυπική ψυχή (από πάνω). Η εξάχνωση (άνοδος) ακολουθείται συχνά από πήξη (κάθοδο) και μαζί αποτελούν την αλχημική κύκλωση.
Ο Ντόρν το περιγράφει σαν την «κυκλική απόσταξη». Οι δύο δράκοι γίνονται το αγγείο, μέσα στο οποίο το στοιχείο που υπήρχε προηγουμένως, τώρα μετατρέπεται σε ένα άλλο και επιπλέει δονούμενο. Σταδιακά, η οδυνηρή περιδίνηση ανάμεσα στα αντίθετα, αλλάζει και γίνεται η αμφίδρομη και ισότιμη δραστηριότητα, που χαρακτηρίζει το σημείο που βρίσκεται στο κέντρο. Αυτό ακριβώς το ήρεμο σημείο στη μέση μιας σφοδρής αναταραχής είναι η Χορεύτρια στο κέντρο του Κόσμου.
Αλλά ο Edinger λέει: «Η μικρότερη εξάχνωση πρέπει πάντα να ακολουθείται από κάθοδο, ενώ η μεγαλύτερη εξάχνωση είναι μια κυκλική διαδικασία, που αντιπροσωπεύει τον τελικό και αιώνιο μετασχηματισμό, εκείνου που δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια του χρόνου». Έτσι, ο ΧΧΙ.Κόσμος βασικά συμβολίζει τη Μεγαλύτερη Εξάχνωση και δευτερευόντως την Μικρότερη, μια και η Χορεύτρια έχει υπερβεί την κυκλική διαδικασία του επίγειου κόσμου. Αντιπροσωπεύει πλέον την ίδια την εξάχνωση που ενσωματώνει το εγκόσμιο και το προσωρινό στο ουράνιο και αιώνιο. Αντιπροσωπεύει δηλαδή τη διαδικασία με την οποία αναπτύσσονται και τα αρχέτυπα, όπως για παράδειγμα στους μύθους Θεοποίησης.
Οι θεϊκές μορφές συχνά απεικονίζονται περιτριγυρισμένες από ένα λαμπερό ελλειπτικό νέφος ή ένα φωτοστέφανο, την άλω (η άλως, το φωτοστέφανο), που αντιπροσωπεύει τη θεϊκή τους ακτινοβολία. Τέτοια άλω είχαν σι κλασσικές απεικονίσεις του Δία και του Απόλλωνα, τα πασίγνωστα αρχαία ανάγλυφα του Μίθρα. Αυτό το φωτεινό περίβλημα ονομάζεται αμύγδαλο (mandorla), που είναι και η ιταλική λέξη για το «αμύγδαλο» ή «κουκούτσι». Το μυστικιστικό αμύγδαλο συμβολίζει ένα πολύτιμο κουκούτσι, έναν πυρήνα, που είναι κρυμμένος και προστατευμένος από ένα ανθεκτικό, σχεδόν αδιαπέραστο κέλυφος. Αντιπροσωπεύει λοιπόν τη δυσκολία του μυητικού μονοπατιού. Ωστόσο συμβολίζει και τη γλύκα της αναγέννησης, αυτήν που γευόμαστε όταν κερδίσουμε την είσοδό μας στα Μυστήρια. Το αμύγδαλο είναι επίσης μια αλάνθαστη απεικόνιση του αιδοίου κι έτσι, είναι σύμβολο του ανοίγματος της πύλης για μια νέα ζωή. Τέλος, είναι ο Άξονας της Μεγάλης Μητέρας.
Στο Πυθαγόρειο Ταρώ, το αμύγδαλο παίρνει μια πολύ ειδική μορφή, την Κύστη του Ιχθύος, η οποία «χαρακτηρίζεται από δύο κύκλους του ίδιου οχήματος που ο ένας διεισδύει τέλεια στον άλλο». Αντιπροσωπεύει τη διασταύρωση της ουράνιας και της επίγειας σφαίρας.
Το κοινό τμήμα και των δύο. Όταν είναι τοποθετημένο κάθετα, όπως εδώ, η αριστερή μεριά της Χορεύτριας αντιστοιχεί στην ύλη και η δεξιά στο πνεύμα. Στο κοινό τμήμα, που αντιστοιχεί στο χώρο ανάμεσα στις δίδυμες κορυφές των βουνών, συμφιλιώνονται όλα τα αντίθετα. Επίσης, αντιπροσωπεύει τις άρτιες, αμοιβαίες δυνάμεις της Ανόδου και Καθόδου, της εμφάνισης και της εξαφάνισης, της εξέλιξης και της στασιμότητας, της ζωής και του θανάτου.
Μπορεί να αποδοθεί και γεωμετρικά: η Κύστη πλαισιώνει δύο αντίθετα ισόπλευρα τρίγωνα κι έτσι αντιπροσωπεύει την Πεμπτουσία, ως μια συνένωση της Φωτιάς και του Νερού. Αυτή είναι και η βάση για την Κατασκευή αρκετών άλλων εμβλημάτων για την ολοκλήρωση, όπως το εξάγραμμα και η Τετρακτύς.
Όπως εξηγεί ο Πλάτων, όλα τα στοιχεία μπορούν να αναχθούν σε τρίγωνα, αλλά το Ύδωρ, ο Αήρ και το Πυρ είναι αμοιβαία αλληλομετατρεπόμενα, επειδή είναι αναγώγιμα σε ισόπλευρα τρίγωνα, μια και τα αντίστοιχα Πλατωνικά στερεά, το εικοσάεδρο, το οκτάεδρο και το τετράεδρο, έχουν ισόπλευρα τρίγωνα για πλευρές. Κάθε ισόπλευρο τρίγωνο ανάγεται, με τη σειρά του, σε ορθογώνιο τρίγωνο, που η αναλογία των πλευρών του είναι 1, 2 και τετραγωνική ρίζα του 3.  Αυτά τα μισά ισοσκελή τρίγωνα είναι οι συνιστώσες των τριών αλληλομετατρεπόμενων στοιχείων, του Ύδατος, του Αέρα και του Πυρός, που είναι αδύνατο να σμικρυνθούν. Το ένα μετατρέπεται στο άλλο μόνο εξαιτίας του μετασχηματισμού τους.
Από τα προηγούμενα, βλέπουμε ότι η κύστη (λατινικά vesica) περιέχει τέσσερα στοιχειώδη, μισά ισόπλευρα τρίγωνα, κι επομένως βλέπουμε ότι έχει πλάτος 1 και ύψος την τετραγωνική ρίζα του 3, που είναι περίπου 1,732. Ο Κάις υποστηρίζει ότι η εμπιστοσύνη (mandoria) δίνεται με λάθος αναλογίες στην κάρτα του Κόσμου και ότι η σωστή αναλογία, αυτή που χρησιμοποιήθηκε και στον Ταρώ ΒΟΤΑ, είναι 5÷8. Ωστόσο, από τα μαθηματικά για την κύστη μπορούμε να δούμε ότι η καλύτερη αναλογία είναι 5÷8,66 ή ακριβέστερα, 15÷26. Σύμφωνα με τους μελετητές, παρατηρήθηκε το 1897, ότι μια ακόμη πιο ακριβής αναλογία είναι η 612÷1.061. Αυτό είναι πραγματικά αξιοσημείωτο γιατί, σύμφωνα με την ισοψηφία, το 612 είναι η αριθμητική αξία του Δία (Ζεύς) και 1.061 είναι η αριθμητική αξία του Απόλλωνα (Απόλλων). Επιπλέον, αν εγγράψουμε μια μικρή κύστη σε μια μεγαλύτερη, βλέπουμε ότι η αναλογία τους είναι 353÷612 και 353 είναι η αριθμητική αξία του Ερμή (Ερμής). Έτσι η κυκλική μετατροπή μιας κύστης οδηγεί στη γεωμετρική πρόοδο 353÷:612÷1061, δηλαδή, Ερμής: Ζευς: Απόλλων. Βλέπουμε λοιπόν, ότι υπάρχει ένα γεωμετρικό-κοσμολογικό μυστήριο που κρύβεται στα ονόματα που έδωσαν οι αρχαίοι Έλληνες στους Θεούς τους.
Το σχήμα του ωού αντιπροσωπεύει το αμύγδαλο στο τσόφλι του, αλλά και το έμβρυο στο αυγό του, είναι το Φιλοσοφικό Αυγό της αλχημείας, στο οποίο επωάζει η ανδρογυνία, καθώς και το Μιθραϊκό Κοσμικό Αυγό, από το οποίο γεννιέται το δημιουργό πνεύμα.
Έτσι, στο διάσημο ανάγλυφο Μοντένα, που έχει πολλά κοινά με τον ΧΧΙ.Κόσμο, βλέπουμε τον Μίθρα ή τον Φάνη να αναδύεται από το Κοσμικό Αυγό και να περιτριγυρίζεται από ένα τέτοιο σχήμα ωού, με το ζωδιακό κύκλο, που αντιστοιχεί στις «φωτιές των βωμών» στον Πυθαγόρειο Ταρώ.
Τέσσερις αρσενικές εικόνες αντιπροσωπεύουν τους Ανέμους που έρχονται από τις γωνίες. Ο νεογέννητος Θεός έχει φτερά αετού και κεφάλια ζώων γύρω από τη μέση του, ταύρων, λιονταριών, κριών και τράγων και ένα φίδι τυλίγεται γύρω του δηλώνοντας έτσι το Τετράμορφο. Στο δεξί του χέρι κρατάει ένα αστροπελέκι ενώ στο αριστερό ένα ραβδί.
Το σχήμα του ωού αντιπροσωπεύει το αιδοίο, άρα και την άφιξη μιας νέας ύπαρξης στον κόσμο. Είναι ο ξαναγεννημένος Ιδιώτης. Είναι επίσης, σύμβολο της ένωσης, της έλευσης, της κλιμάκωσης, του ανοίγματος και της άφιξης μιας νέας ζωής. Στα Σατουρνάλια, σηματοδοτούσε την αρχή ενός νέου χρόνου και το νέο ταξίδι που ξεκινούσε για τον Ιδιώτη. Ωστόσο, η αρχή ενός νέου κύκλου δεν σήμαινε μια επανέναρξη από εκεί που ξεκινήσαμε και αυτός είναι ο λόγος που η Χορεύτρια περικλείεται από έλλειψη και όχι από κύκλο, μια και η έλλειψη αντιπροσωπεύει την ανάπτυξη και όχι την αιώνια επανάληψη, που μπορούμε να βρούμε στην Χ.Τύχη. Επιπλέον, η έλλειψη έχει δύο εστίες αντί για μία που αντιπροσωπεύουν τη δημιουργική αλληλοδιείσδυση του Ουρανού και της Γης. Ωστόσο, αυτό που συμβολίζεται από τα αμοιβαία ουροβόρα ερπετά είναι ο ουράνιος και ο επίγειος κόσμος, σαν να είναι ο ένας είδωλο του άλλου.
Οι τέσσερις εικόνες στις γωνίες της κάρτας αποτελούν το Τετράμορφο. Σε αυτό εδώ στηρίζεται το οράματα του Ιεζεκιήλ και του Ιωάννη, που συνδέονται με ισχνή αιτιολόγηση, με τους τέσσερις Ευαγγελιστές. Ωστόσο, απουσιάζουν από τις πρώτες κάρτες Ταρώ, αλλά κατά τον 18ο αιώνα άρχισαν να γίνονται όλο και ποιο κοινά τα χαρακτηριστικά της κάρτας και σε γενικές γραμμές.
Τα ζώα στις γωνίες αντιστοιχούν άμεσα στα Σταθερά ζώδια: το Μοσχάρι με τον Ταύρο, ο Λέων με το Λέοντα, ο Αετός με το Σκορπιό και ο Άνδρας με τον Υδροχόο. Τα Σταθερά ζώδια διασφαλίζουν τις τέσσερις γωνίες του Κόσμου. Η σημασία τους μπορεί να βρεθεί στις Βαβυλωνιακές πινακίδες που χρονολογούνται από το 700 π.Χ.
Οι Βαβυλώνιοι είχαν χωρίσει τον ουρανό σε τρεις «δρόμους», τους οποίους κυβερνούσαν οι θεοί. Ο Δρόμος του Ανού είναι η ζώνη που ορίζεται από τον ουράνιο ισημερινό, περίπου 16ο 40’ σε κάθε πλευρά, ο Δρόμος του Ενλίλ είναι στο βορρά και ο Δρόμος του Έα είναι στα νότια. Η ετήσια πορεία του ήλιου έχει τέσσερα μέρη, καθώς πηγαίνει από το Δρόμο του Έα βόρεια, προς το Δρόμο του Ανού, μέσα από το Δρόμο του Ενλίλ και πίσω νότια, μέσα από το Δρόμο του Ανού, για να επιστρέψει στον Έα.
Τα σημάδια που οριοθετούν τα τέσσερα μέρη είναι τα Σταθερά ζώδια: Ο Ταύρος σημειώνει το πέρασμα προς τα βόρεια, από τον Ανού στον Ενλίλ, το σημείο ΒΑ, ο Λέων το πέρασμα προς τα νότια, από τον Ενλίλ στον Ανού, το σημείο ΒΔ, ο Σκορπιός το πέρασμα
προς τα νότια, από τον Ανού στον Έα, το σημείο ΝΔ και ο Υδροχόος το πέρασμα προς τα βόρεια, από Τον Έα στον Ανού, το σημείο ΝΑ. Οι περισσότεροι από τους σύγχρονους αστερισμούς ήταν ίδιοι και για τους Βαβυλώνιους. Συγκεκριμένα ο Ταύρος ήταν ο Γκουντάνα, Ο Ταύρος του Ουρανού, τον οποίο συναντάμε στο έπος του Γκιλγκαμές και στο «Ο Γκιλγκαμές και ο Ταύρος του Ουρανού». Δημιουργήθηκε από τον Ανού προς τιμή της Ιστάρ. Ο Λέων ήταν Ουργκούλου, το λιοντάρι, ο Σκορπιός ή Γκιρτάμπ, ο σκορπιός και ο Υδροχόος ήταν ο Γκούλα, ο Μεγάλος Ένας, ο οποίος μάλλον αντιπροσώπευε τον Έα, τον Άρχοντα των Νερών της Αβύσσου, που συχνά απεικονιζόταν με νερά να κυλούν από τους ώμους του ή κρατώντας μια υδρία και ο Υδροχόος είναι επίσης ένα από τα όρια στην πορεία του Έα.
Οι Βαβυλώνιοι χρειάζονταν λαμπερά αστέρια για να σημειώνουν τα τέσσερα τέταρτα, ειδικά, τους πρωτεύοντες αστερισμούς που υπήρχαν στην τρίτη και τέταρτη χιλιετία π.Χ., έτσι χρησιμοποίησαν τον Αλντεμπαράν στον Ταύρο, τον Ρέγκιουλους στον Λέοντα, τον Αντάρη στο Σκορπιό και τον Αλτάιρ στον αστερισμό του Αετού,  από τη στιγμή που ο Υδροχόος είναι ένας μικρός αστερισμός, χωρίς κάποιο λαμπερό αστέρι. Έπειτα, από τη στιγμή που ο Σκορπιός απεικονίζεται με τον άνθρωπο-σκορπιό της Μεσοποταμίας, παίρνουμε τις αντιστοιχίες, το Μοσχάρι με τον Ταύρο, τον Λέοντα με τον Λέοντα, τον Άνδρα με τον Σκορπιό, τον Αετό με τον Υδροχόο, που δεν είναι και τόσο συνηθισμένη, παρόλο που τη συναντάμε και στον Αγρίππα στο 2ο βιβλίο του στο κεφάλαιο 7.
Ωστόσο, υπάρχουν λόγοι για να κρατήσουμε τις καθιερωμένες αντιστοιχίες, επειδή οι τέσσερις σταθεροί αστερισμοί αντιστοιχούν στους τέσσερις γιους του Ώρου, που στηρίζουν τις τέσσερις γωνίες των ουρανών στην Αιγυπτιακή κοσμολογία. Είναι οι γιοι του «Πρεσβύτερου ‘Ωρου», που ο Πλούταρχος τους ονομάζει «τελειοποιημένους και ολοκληρωμένους» και τους εξισώνει με τον Κόσμο.
Στην Αιγυπτιακή Βίβλο των Νεκρών βλέπουμε τους τέσσερις γιους να κάθονται σε έναν λωτό, που συμβολίζει την αναγέννηση, μπροστά από τον ‘Ωρο, στην Αίθουσα των Δύο Αληθειών. Στο Κεφάλαιο 17, ονομάζονται «Κύριοι της Δικαιοσύνης» και απεικονίζονται να στέκονται γύρω από το Λόφο της Αβύδου, της πρώτης γης που εμφανίστηκε από τα νερά της Αβύσσου. Επίσης, εικονίζονται στο Κεφάλαιο 15, όπου όμως και οι τέσσερις έχουν ανθρώπινο κεφάλι. Λέγεται ότι «δεν αντίκρισαν ποτέ την διαφθορά» κι έτσι αντιπροσώπευαν την εντιμότητα στα τέσσερα βασίλεια της υλικής ύπαρξης..
Πρέπει επίσης να αναφέρουμε τους Τέσσερις Αρχηγούς, που αναγνωρίστηκαν στην Περσία περίπου το 224 πΧ. Έχουμε τον Σείριο του Μεγάλου Κυνός στην ανατολή, την Μεγάλη Άρκτο στο βορρά, τον Αντάρη του Σκορπιού στη Δύση και τον Φομαλλότ του Νότιου Ιχθύος στο νότο. Για να δούμε την αντιστοιχία, πρέπει να επισημάνουμε ότι η Άρκτος είναι ευθυγραμμισμένη με το Λέοντα, ωστόσο όμως, ο Ταύρος δεν είναι κοντά στο Σείριο, που παραμένει το αστέρι της Ιστάρ και είναι ο Ταύρος των Ουρανών που της ανήκει.
Από την εποχή των Βαβυλωνίων, η αστρολογία είχε χωρίσει το ζωδιακό κύκλο σε τριπλότητες ή σε τρίγωνα και τουλάχιστον μέχρι την εποχή του Ουεττίου Ουάλεντος, κάθε τρίτο συνδυαζόταν και με ένα στοιχείο. Αυτές οι αντιστοιχίες δεν είναι σύμφωνες με εκείνες που υπάρχουν ανάμεσα στις τριπλότητες και τις ποιότητες που παραθέτει στην Τετράβιβλο ο Πτολεμαίος, τον ίδιο αιώνα με τον προηγούμενο. Οι τελευταίες έχουν περισσότερο νόημα και είναι πιο συνεπείς με την αλχημεία. Ωστόσο, είχαν γίνει ένα πολύ γερά θεμελιωμένο τμήμα της αστρολογικής κι εσωτερικής παράδοσης, που τους έδωσε έτσι την δική τους αξία. Γι’ αυτό το λόγο, ο Πυθαγόρειος Ταρώ δεν απεικονίζει σαφώς την αντιστοιχία του τετράμορφου με τα στοιχεία, επιτρέποντας έτσι στον αναγνώστη να ακολουθήσει, είτε τις αλχημικές, τις βασισμένες στον Πτολεμαίο, αντιστοιχίες, είτε τις αστρολογικές, τις βασισμένες στον Ουάλης, ανάλογα με τη θέλησή του.
Ο Κλαύδιος Πτολεμαίος, τις αλχημικές αντιστοιχίες του τις ανάγει στους «Χαλδαίους» και όντως μπορούν να ανεβρεθούν στις βαβυλωνιακές αστρολογικές πινακίδες, που χρονολογούνται από τον 4° αιώνα π.Χ. Οι Βαβυλώνιοι συνέδεσαν κατάλληλα τους πλανήτες Δία, Αφροδίτη, Κρόνο και Άρη με τα ζώδια. Επομένως, ο Δίας είναι ο κυβερνήτης των Κριού – Λέοντα – Τοξότη,  η Αφροδίτη είναι κυβερνήτης των Ταύρου – Παρθένου – Αιγόκερω, ο Κρόνος των Διδύμων – Ζυγού – Υδροχόου και ο Άρης των Καρκίνου – Σκορπιού – Ιχθύων. Ο Δίας και η Αφροδίτη θεωρούνται ευεργετικοί και σύμφωνα με τον Πτολεμαίο, συνδέονται με τη Θερμή και την Υγρή Ποιότητα, αντίστοιχα. Ο Κρόνος και ο Άρης είναι μοχθηροί και έχουν τις ποιότητες του Ψυχρού και του Ξηρού, αντίστοιχα. Ο Ερμής είναι ουδέτερος από κάθε άποψη.
Μέσα από τις ποιότητες Υγρό, Θερμό, Ξηρό και Ψυχρό που ακολουθούν αυτή τη σειρά, εναλλάσσονται πολλοί κύκλοι οργανικής ανάπτυξης και αποσύνθεσης. Εδώ περιλαμβάνονται οι εποχές, άνοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο και χειμώνας, τα στάδια της ζωής, παιδική ηλικία, νεότητα, μέση ηλικία, τρίτη ηλικία, οι φάσεις της σελήνης, πρώτο τέταρτο, πλήρης, τρία τέταρτα και νέα και αρκετά άλλα. Αυτό συμβαίνει επίσης και με το σταθερό Τετράγωνο των Διαμετρικών των Στοιχείων και των Ποιοτήτων, που το συναντάμε σε αρκετά αλχημικά κείμενα και το οποίο ενσωματώνεται στο Τετράγωνο του Κρόνου. Ο Ταύρος είναι το Σταθερό ζώδιο της άνοιξης, που είναι κατά κύριο λόγο Υγρή. Ο Ταύρος των Ουρανών δημιουργήθηκε από την Ιστάρ = Αφροδίτη. Ο Λέων είναι το Σταθερό ζώδιο για το καλοκαίρι, που είναι Θερμό. Επίσης το τρίγωνο Κριός – Λέων - Τοξότης κυβερνάται από τον Δία, που είναι κατά κύριο λόγο Θερμός. Ο Σκορπιός είναι το Σταθερό ζώδιο του Φθινοπώρου, που είναι Ξηρό. Ακόμα, το τρίγωνο Καρκίνος – Σκορπιός - Ιχθύς έχει για κυβερνήτη του τον Άρη, που είναι κατά κύριο λόγο Ξηρός. Τέλος, ο Υδροχόος είναι το Σταθερό ζώδιο του Χειμώνα, που είναι Ψυχρός. Επίσης, το τρίγωνο Δίδυμοι – Υδροχόος -  Ζυγός έχει για κυβερνήτη του τον Κρόνο, που είναι κατά βάση Ψυχρός. Τα τέσσερα πρόσωπα συμβολίζουν τους τέσσερις ανέμους: Τον Υγρό δυτικό άνεμο, τον Θερμό νότιο άνεμο, τον Ξηρό ανατολικό άνεμο και τον Ψυχρό βόρειο. Αυτές οι κατευθύνσεις είναι αντίθετες από τους γιους του Ώρου, αλλά συμφωνούν, αν πάρουμε την κατεύθυνση προς την οποία φυσούν και όχι την κατεύθυνση από την οποία προέρχονται: Ο Υγρός άνεμος φυσάει προς την ανατολή, ο Θερμός προς το βορρά, ο Ξηρός προς τη δύση και ο Ψυχρός προς το Νότο. Επομένως, οι μορφές κοιτάνε προς τα έξω, για να δείξουν τις τέσσερις κατευθύνσεις προς τις οποίες φυσούν. Έτσι, το μοσχάρι αντιπροσωπεύει τον Ζέφυρο (δυτικός) τον Υγρό άνεμο που φυσάει ανατολικά. Το λιοντάρι το Νότο, το Θερμό άνεμο που φυσάει προς το βορά. Το γεράκι τον Απηλιώτη (ανατολικός), τον Ξηρό άνεμο που φυσά προς τη δύση και ο άνδρας τον Βορρά, τον Ψυχρό άνεμο που φυσάει προς τον νότο.
Έτσι, ολοκληρώνουμε τους προσδιορισμούς του Πτολεμαίου. Η Τετράμορφος στον Πυθαγόρειο Ταρώ παραδέχεται και την αστρολογική ερμηνεία του Ουάλης αλλά και την αλχημική του Πτολεμαίου.
Το κεφάλι του μαύρου άνδρα είναι περιτριγυρισμένο από το μπλε ουρανό στο πάνω αριστερό σημείο και αντιπροσωπεύει τον Υδροχόο, τον Κρόνο, την Αμαύρωση, το χειμώνα και την Ψυχρή ποιότητα που, σύμφωνα με τους Στωικούς, αντιστοιχεί στον Αέρα. Τα κυρίαρχα χρώματα είναι το μαύρο (Κρόνος) και το σκούρο μπλε. Το κεφάλι του δαμαλιού με τα λουλούδια, στο κάτω αριστερό σημείο, αντιπροσωπεύει τον Ταύρο, την Αφροδίτη, τη Λεύκανση και την άνοιξη. Αστρολογικά είναι η Γη, αλχημικά το Υγρό. Το Κυρίαρχο χρώμα είναι το πράσινο. Το φλογερό κεφάλι του λιονταριού που είναι στην κάτω δεξιά γωνία αντιπροσωπεύει το Λέοντα, τον Δία, τον κιτρινισμό, το καλοκαίρι, τη θερμή ποιότητα και το Πυρ. Το Κυρίαρχο χρώμα είναι το κιτρινοπορτοκαλί, του Δία. Το κεφάλι του γερακιού ανάμεσα στα φθινοπωρινά φύλλα, που είναι στην πάνω δεξιά μεριά, αντιπροσωπεύει το Σκορπιό, τον Άρη, τον κοκκινισμό και το φθινόπωρο. Αστρολογικά είναι το Νερό και αλχημικά είναι το Ξηρό. Το Κυρίαρχο χρώμα είναι το Κόκκινο, του Άρη. Το κόκκινο και το πράσινο είναι συμπληρωματικά χρώματα, όπως το μπλε και το κίτρινο.
Η Χορεύτρια φυσικά, ορίζεται από τον Ερμή, το ανερχόμενο προς τον Ήλιο, κόκκινο και χρυσό, ερπετό και το καθοδικό προς τη Σελήνη, πράσινο και ασημί. Έτσι, το αστρολογικό σύμβολο του Ερμή συνδυάζει το σταυρό των στοιχείων, τον κύκλο δηλαδή τον Ήλιο και την ημισέληνο δηλαδή τη Σελήνη. Άσχετα με το πώς είναι τοποθετημένα τα στοιχεία, η Χορεύτρια είναι στο κέντρο τους και έτσι αντιπροσωπεύει την Πεμπτουσία, το στόχο του αλχημικού Μεγάλου Έργου.
Η Τετράμορφος ορίζει και τα τέσσερα τέταρτα του κόσμου, μια και η Γη, οι Ουρανοί και η Άβυσσος, χωρίζονται το καθένα τους σε τέσσερα τέταρτα. Επομένως, σι εικόνες στις γωνίες του ΧΧΙ.Κόσμου ορίζουν τα εξωτερικά όρια της ύπαρξης. Ο ΧΧΙ.Κόσμος αντιπροσωπεύει τη σύνδεση με την Όγδοη Σφαίρα, τη σφαίρα των σταθερών αστεριών ή αλλιώς την Απλανή Σφαίρα, αυτήν των μη περιπλανώμενων. Η Πύλη για την πρόσβαση σε αυτή τη σφαίρα φυλάσσεται από τον Κρόνο, μέσα από τα Σατουρνάλια, μια και αυτός είναι ο κυβερνήτης των ανώτερων πλανητικών, περιπλανωμένων, σφαιρών. Σημείωσε πως πλάνη σημαίνει περιπλάνηση. Με αυτή την έννοια, η Όγδοη Σφαίρα είναι απλανής, ανίκανη να πλανηθεί, άρα και να σφάλλει, από τη στιγμή που η πλάνη είναι το να φύγουμε από το Μονοπάτι.
Τους «Φύλακες των Τετάρτων» βρίσκομε σε αρκετούς πολιτισμούς: Στην Κίνα είχαν τα Τέσσερα Κοσμικά Όντα: Τον Πράσινο Δράκο (μοσχάρι), τη Λευκή Τίγρη (λιοντάρι) ή τον Σκύλο με τις Βούλες, το Κόκκινο Πουλί (αετός) και το Μαύρο Πολεμιστή σε μια Χελώνα (άνθρωπο). Αν η εξίσωση σκύλος = λιοντάρι φαίνεται αυθαίρετη, τότε αξίζει να επισημάνουμε ότι «όσον αφορά τους Σουμέριους, ο σκύλος ταξινομούνταν μαζί με τους λύκους σαν «κύων». Σε ένα μαγικό πάπυρο (Berlin, Parthey II, 101) βρίσκουμε έναν κροκόδειλο (μοσχάρι), ένα φίδι (λέων), ένα γεράκι (αετός) και τον Ώρο, σαν παιδί επάνω σε έναν λωτό (άνθρωπος). Έχουμε δει επίσης ότι ο κροκόδειλος / δρά κος συχνά υποκαθιστά τον ταύρο και το μοσχάρι.
Σύμφωνα με την Ορφική κοσμολογία, ο Φάνης (ο Θεός της Διαφώτισης) γεννήθηκε από το Κοσμικό Αυγό. Έχει δύο φύλα και τέσσερα κεφάλια. Ο Μακρόβιος τον ταυτίζει με το Βάκχο, που συνδέεται με τη Δήμητρα και λέει ότι περιλαμβάνει τέσσερις σκύλους: Τον Δία την άνοιξη, τον Ήλιο το καλοκαίρι, τον Διόνυσο το φθινόπωρο και τον Άδη το χειμώνα. Τα τέσσερα πρόσωπα του Φάνη συνδέονται με το Τετράμορφο: Τον Δία, Κριό, Άνοιξη, τον Ήλιο, Λέων, Καλοκαίρι, τον Άδη, Φίδι, Χειμώνας και τον Διόνυσο, Μόσχο, Νέο Έτος.
Ο Γκράβις ανασυγκροτεί την Ορφική θεογονία, όπου η Ευρυνόμη, «η Θεά όλων των Πραγμάτων», χορεύει γυμνή στο κενό και μετασχηματίζει το Βορρά, το Βόρειο Άνεμο, σε ένα ερπετό, τον Οφίωνα. Καθώς χορεύει με όλο και μεγαλύτερη αγριότητα και αυθορμητισμό, το ερπετό τυλίγεται γύρω της και ζευγαρώνουν. Έτσι, προκύπτει το Κοσμικό Αυγό. Μετά από διαταγή της, το ερπετό τυλίγεται γύρω από το αυγό επτά φορές και το χωρίζει στα δύο απελευθερώνοντας τον κόσμο και όλα τα είδη του. Επιπλέον, δημιουργεί τις επτά πλανητικές σφαίρες, που καθεμιά έχει για κυβερνήτη έναν Τιτάνα ή μια Τιτανίδα. Αργότερα, η Ευρυνόμη και ο Οφίων παραχώρησαν την εξουσία τους στην Ρέα και τον Κρόνο, τους κυβερνήτες της Κρόνιας Σφαίρας.
Το Τετράμορφο αντιστοιχεί στη Σφίγγα, που είχε πρόσωπο γυναίκας, ουρά φιδιού, σώμα λιονταριού και φτερά αετού ή εναλλακτικά, κεφάλι ανθρώπου, πόδια λιονταριού, σώμα μόσχου και φτερά αετού. Έτσι, οι Βαβυλωνιακές σφίγγες συνδεόταν με τους Βαβυλωνιακούς αστρικούς «δείκτες» των τετάρτων (Αλτάιρ, Αντάρης, Αλντεμπαράν, Ρέγκιουλους). Η Σφίγγα συμβολίζει το «Υπέρτατο Αίνιγμα», όπως στον μύθο του Οιδίποδα. Είναι «ένα σύμβολο που ενώνει, στο κέντρο της ετερογενούς ύπαρξης, τα Τέσσερα Στοιχεία, που αντιστοιχούν στο Τετράμορφο με την πεμπτουσία ή το πνεύμα».
Ο Γιούνγκ συνδέει το μπλε με τη διανοητική λειτουργία, που συνδέεται και με τον Αέρα. Το πράσινο είναι η αισθητηριακή, που αντιστοιχεί στη Γη. Το κίτρινο είναι η διαισθητική και το Πυρ. Τέλος, το κόκκινο είναι η συναισθηματική και αντιστοιχεί στο Ύδωρ. Έτσι, έχουμε τον Άνδρα στο διανοητικό, το Μόσχο στο αισθητηριακό, το Λέοντα στο διαισθητικό και τον Αετό στο συναισθηματικό, που είναι και σι κυρίαρχες λειτουργίες σύμφωνα με την αστρολογία. Οι δύο επάνω μορφές (Άνδρας-Αετός), αντιπροσωπεύουν τις ορθολογιστικές λειτουργίες (διανοητική, συναισθηματική) και οι δύο κάτω (Μόσχος, Λέοντας) τις μη ορθολογιστικές λειτουργίες (αισθητηριακή, διαισθητική). Οι δύο στα δεξιά της Χορεύτριας (Άνδρας, Μόσχος) αντιπροσωπεύουν τις αντικειμενικές λειτουργίες (διανοητική, αισθητηριακή) και οι δύο στα αριστερά (Αετός, Λέων) τις υποκειμενικές λειτουργίες (συναισθηματισμός, διαίσθηση).
Το Τετράμορφο αντιπροσωπεύει τις τέσσερις ομάδες Μικρής Αρκάνα, αλλά οι αντιστοιχίες γίνονται με βάση τις αντιστοιχίες των στοιχείων. Σύμφωνα με την αστρολογική άποψη ο Μόσχος με τα Πεντάκτινα (Δηνάρια), ο Λέων με τα Μπαστούνια, ο αετός με τις Κούπες και Άνθρωπος με τα Σπαθιά, που συμφωνεί και με τις κατά Γιούνγκ λειτουργίες, αίσθηση, διαίσθηση, συναίσθημα και διανόηση, αντίστοιχα. Αντιπροσωπεύουν τις δυνατότητες της νέας προσωπικότητας που είναι στο κατώφλι της πλήρους ανάπτυξης και οι τέσσερις θεοί που κυβερνούν αυτές τις δυνατότητες είναι: Ποσειδών (Κύριος της γης, σώμα και υλική πραγματικότητα) Δίας (ο κεραυνός από τον σκοτεινό ουρανό, δημιουργική φαντασία) Αφροδίτη (έρωτας, συναίσθημα) και Αθηνά (διανόηση, σοφία). Σύμφωνα με τον Γιούνγκ, το Τετράμορφο αντιστοιχεί επίσης στην «τετραδικότητα της Μάρκαμπα στις τέσσερις Σεφιρώθ, Χοκμά ο Αετός, Μπινά ο Άνδρας, Γκεντουλά ο Λέων και Γκεμπουράχ ο Μόσχος
Το Τετράμορφο επίσης, αντιπροσωπεύει αμέτρητες άλλες τετραπλότητες, όπως τα τέσσερα κεφάλια του Βράχμα, τις τέσσερις αρετές, τους τέσσερις χυμούς μέσα από τα στοιχεία ή τις ποιότητες και τα τέσσερα γράμματα του Τετράπλευρου μέσω των στοιχείων.
Στην Αναγέννηση ήταν πολύ κοινές τέτοιες εικόνες, παρόμοιες με τον ΧΧΙ.Κόσμο. Για παράδειγμα, η αλχημική ανδρογυνία (αρσενικό στα δεξιά, θηλυκό στα αριστερά μας) είναι περιτριγυρισμένη από το Ζωδιακό κύκλο. Το δεξί χέρι κρατά μια φιάλη οίνου προς τα επάνω, από όπου αναδύεται
ένα πουλί. Το αριστερό χέρι κρατά μια φιάλη οίνου προς τα κάτω, από όπου κατέρχεται ένα πουλί.
Στο Πυθαγόρειο Ταρώ, οι «δώδεκα εστίες των βωμών», οι πυρακτωμένες βούλες, στους δράκους, αντιπροσωπεύουν το ζωδιακό κύκλο και τους Δώδεκα Ολύμπιους ως φύλακες των αστερισμών, σύμφωνα με τις συνηθισμένες αντιστοιχίες: ο Κριός έχει την Αθηνά, ο Ταύρος έχει την Αφροδίτη, οι Δίδυμοι έχουν τον Απόλλωνα, ο Καρκίνος έχει τον Ερμή, ο Λέων έχει  το Δία, η Παρθένος έχει τη Δήμητρα, ο Ζυγός έχει τον Ήφαιστο, ο Σκορπιός έχει τον Άρη, ο Τοξότης έχει την Αρτέμιδα, ο Αιγόκερως έχει την Εστία, ο Υδροχόος έχει την Ήρα και ο Ιχθύς έχει τον Ποσειδώνα. Αυτό δίνει επίσης και τις πλανητικές αντιστοιχίες για τις τέσσερις μορφές στις γωνίες, εκτός από τον Υδροχόο που είναι συνδυασμένος με τη Θεά Ήρα και όχι με τον Κρόνο, μια και εξορίστηκε από τους Ολύμπιους.
Τα μάτια των δράκων αντιστοιχούν στον Ταύρο και το Σκορπιό, Αφροδίτη και Άρη που οίνε Ύδωρ και Πυρ. Μια και αυτοί είναι θηλυκοί αστερισμοί έτσι και τα Κεφάλια των Δράκων είναι θηλυκά. Αντιθέτως, οι φλόγες στις Ουρές των Δράκων αντιστοιχούν στους Δίδυμους και τον Τοξότη, Απόλλωνα και Αρτέμιδα που είναι ο Ήλιος και η Σελήνη, που είναι αρσενικοί αστερισμοί, όπως και οι ουρές Τους. Έτσι, και τα άλλα ζώδια ακολουθούν με τη σειρά τους.
Οι «εστίες των βωμών» συνδέονται επίσης με τους δώδεκα κύριους Βαβυλωνιακούς θεούς και τους συντρόφους τους: Ανσαρ ο Ολόκληρος ο Ουρανός. Η πρώτη Τριάδα: Ανου > Ουρανοί, Ενλιλ > Αέρας και Εα > Άβυσσος. Η δεύτερη Τριάδα: Σιν > Σελήνη, Σαμας > Ήλιος και Ανταντ > καταιγίδες. Οι πέντε: Νινουτρα > Κρόνος, Μαντρούκ > Δίας, Έρρα / Νεργαλ > Άρης, Ιστάρ > Αφροδίτη και Ναβού > Ερμής.
Εκτός από τον Ανσαρ, τον γεννήτορα όλων, οι υπόλοιποι αντιστοιχούν στη Δεύτερη Ενδεκάδα. Αντιστοιχούν επίσης στους μήνες. Ο Ανου είναι ο πρώτος και συνδέεται με το μήνα Νισάν, τον Απρίλιο.
Η κάρτα ΧΧΙ.Κόσμος αντιπροσωπεύει το Νέο Αιώνα, μια και βλέπουμε τη Χορεύτρια να γεννιέται από μία κύστη Ιχθύ που αντιπροσωπεύει τον Αιώνα των Ιχθύων. Στην πραγματικότητα, τα δυο ερπετά αντιστοιχούν σε δύο ψάρια: Το ψάρι που πηγαίνει προς τα κάτω και είναι η Αφροδίτη, που αντιπροσωπεύει τη φύση και το σώμα και το ψάρι που πηγαίνει προς τα πάνω και είναι ο Άδωνις. Αντιπροσωπεύει την ξαναγεννημένη ψυχή. Είναι αδιαχώριστα, συνδεδεμένα σε έναν ατέρμονο κύκλο. Σε έναν παλιό μύθο, ο αστερισμός των Ιχθύων δημιουργήθηκε όταν η Αφροδίτη και ο Άδωνις - ή ο Έρως πήδηξαν μέσα στον Ευφράτη και μεταλλάχθηκαν σε ψάρια.
Το δεξί χέρι της Χορεύτριας δείχνει το πρόσωπο του άνδρα στην πάνω αριστερή γωνία, που αντιπροσωπεύει τον Υδροχόο κι έτσι προαναγγέλλει την Εποχή του Υδροχόου. Η Εποχή των Ιχθύων ανήκει στην τριπλότητα του νερού που αντιπροσωπεύεται από τον Αετό στην πάνω δεξιά γωνία. Έτσι και οι προκάτοχοι Αιώνες του Κριού και του Ταύρου, απεικονίζονται από το λιοντάρι και το μόσχο, αντίστοιχα. Έτσι, όπως το ρολόι των αιώνων γυρίζει, κινηθήκαμε από την κάτω αριστερή μεριά, στην κάτω δεξιά και μετά στην πάνω δεξιά. Η πρόοδος στην Εποχή των Ιχθύων χαρακτηρίστηκε από την άνοδο του πνεύματος και την συνεπαγόμενη άρνηση του σώματος. Ο Αετός, που αντιπροσωπεύει το Σκορπιό, ορίζεται από τον Άρη, που συμβολίζει τη βία που προκύπτει από την άρνηση της σεξουαλικότητας. Η Χορεύτρια δείχνει με το χρυσό κλειδί στην πύλη της Εποχής του Υδροχόου. Είναι σύμβολο του Κρόνου, του κυβερνήτη της Χρυσής Εποχής και σύμβολο της ύλης. Ο καθοδικός δράκος δείχνει ότι ο νέος αιώνας θα χαρακτηρίζεται από κάθοδο του πνεύματος στην ύλη, εξαγνίζοντας και κάνοντας πιο πνευματική την ύλη. Από τη στιγμή που η κυκλική πορεία είναι προς τα δεξιά, αντιπροσωπεύει τη συνειδητή επιστροφή στα Διονυσιακά. Όπως ο Αγνός Τρελός ανέβηκε στον Αιώνα των Ιχθύων, έτσι και η Απελευθερωμένη Χορεύτρια κατεβαίνει ξανά στην Εποχή του Υδροχόου.
Σύμφωνα με τον Επιγένη (3ος αιών π.Χ.), οι Χαλδαίοι θεωρούσαν τον Κρόνο, που κυβερνά τον Υδροχόο, σαν τον πιο ισχυρό θεό, επειδή η σφαίρα του είναι πιο ψηλά απ’ όλες Ονομαζόταν « Ήλιος της Νύχτας», δηλαδή, ο ολονύχτιος ήλιος, ο Ήλιος ο κρυμμένος κάτω από τη Γη. Πνεύμα κρυμμένο στην ύλη.
Ο γενικός σχεδιασμός του ΧΧΙ.Κόσμος, ένας κύκλος σε ένα τετράγωνο, συμβολίζει τον Τετραγωνισμό του Κύκλου, που αντιπροσωπεύει την ολοκλήρωση του αλχημικού Μεγάλου Έργου. Ο Γιούνγκ εξηγεί ότι το τετράγωνο αντιπροσωπεύει τη γήινη πραγματικότητα, τα τέσσερα στοιχεία, τα τέσσερα τέταρτα του κόσμου, κλπ. και ο κύκλος αντιπροσωπεύει το άπειρο, την περιστροφή του ζωδιακού κύκλου, κλπ. Από τη στιγμή που ο κύκλος είναι μέσα σε τετράγωνο, αντιπροσωπεύει την επίτευξη του «Παραδείσου» στη Γη.

Ο Γιούνγκ εξηγεί ότι το τρία αντιπροσωπεύει το αρσενικό και το τέσσερα το θηλυκό. Έτσι, βλέπουμε ότι το τετράγωνο και το τρίγωνο ενώνονται στο σύμβολο του Ερμή, που εμφανίζεται επίσης σε αλχημικές απεικονίσεις του τετραγώνου σε έναν κύκλο. Στην εικόνα μας, το ένδυμα σε σχήμα Υ ενσωματώνει το τρία και το Τετράμορφο ενσωματώνει το τέσσερα. Το δύο αυτά είναι ενωμένα από έναν ατελείωτο Κύκλο ενός ανοδικού κι ενός καθοδικού ερπετού.
Ο ΧΧΙ.Κόσμος αντιπροσωπεύει τον προορισμό πέρα από τις Επτά Πύλες της Μύησης, που αντιστοιχούν στις πλανητικές σφαίρες, στο Γνωστικισμό και στα Τσάκρας, στη γιόγκα.

Έχουμε δει τον Άδη, το Δία και τον Ποσειδώνα, τους τρεις αδελφούς που χώρισαν τον κόσμο, αφού εκθρόνισαν τον Κρόνο.
Ο αριθμός αυτής της κάρτας, 21, είναι ο αριθμός της θεϊκής σοφίας, μια και παράγει τον αριθμό 3, τον αριθμό της θεότητας, και 7, τον αριθμό της μυστικιστικής σοφίας. Το 7 αντιστοιχεί στην Αθηνά, ως θεά της σοφίας κι επομένως, το 21 είναι η Αθηνά Τριτογένεια, που συμβολίζει τη σοφία τριπλασιασμένη. Έτσι και ο 0.Ιδιώτης μετασχηματίζεται από τρεις επτάδες. Πρώτα σαν VII.Σωφροσύνη, μετά σαν XIV.Διάβολος και τελικά σαν ΧΧΙ.Κόσμος. Όπως εξηγήσαμε και πριν, το Μηδέν είναι το αρχέγονο χάος. Το Ένα είναι η VII.Σωφροσύνη, η Πρώτη εκδήλωση της κατευθυντήριας δύναμης. Το Δύο είναι ο XIV.Διάβολος, το απαραίτητο συμπλήρωμα του Ένα, η σκιά που ρίχνει το φως. Τέλος, το Τρία είναι ο ΧΧΙ.Κόσμος, η ενοποίηση του Ένα και του Δύο σε μια μη χαοτική ολότητα. Στην Εξακτίνα της Φωτιάς, ο ΧΧΙ.Κόσμος περιέχει την ουσία και το απόσταγμα της Πρώτης έβδομης κάρτας, μια και 0+1+2+3+4+5+6 = 21. Είναι ο Ιδιώτης, ο Μάγος, η Βασιλεία, ο Βασιλεύς, η Αρχιέρεια, ο Αρχιερεύς και το Ερμητικό πνεύμα του Έρωτα, που τα ενώνει όλα. Από αυτά γεννιέται η Χορεύτρια σαν VII.Σωφροσύνη, που με τη σειρά της, εξισορροπεί τις επόμενες κάρτες.
Έτσι, ο κήπος των Εσπερίδων φυλάσσεται από ένα τρομερό δράκο. Στην είσοδο υπάρχει η κρήνη του καθαρότερου ζωντανού Νερού, που πηγάζει από επτά πηγές και ρέει άφθονο προς ύλες τις κατευθύνσεις. Ο δράκος, έχοντας πιει αυτό το νερό, σύμφωνα με τη μαγική αριθμητική αρχή, τρεις φορές από επτά φορές, μέθυσε και αφαίρεσε από τον εαυτό του το ένδυμά του.
Τελικά, επισημαίνουμε ότι το 21 είναι αναστροφή του 12 και αυτός είναι και ο λόγος που ο ΧΙΙ.Κρεμαστός Προδότης είναι μια αναστροφή του ΧΧΙ.Κόσμου.
Η τελευταία θέση του ΧΧΙ.Κόσμου στη Δεύτερη Ενδεκάδα φαίνεται και από την αριθμητική αξία του Διόνυσος ο Αρσενοθήλυς Θεός από το οποίο προκύπτει 2.431, η Πυθαγόρεια Τετρακτύς, 1-2-3-4, που ανάγεται σε 11+1-3+4-2 = 11 κι επίσης από την αριθμητική αξία του «ο Δύαλος Κόσμος» (ο κόσμος του Διονύσου, καθότι Δύαλος είναι ο Διόνυσος από τους Παίονες που ήταν Μακεδονικό έθνος), που κάνει 1.375, που ανάγεται σε 11+5-7+3-1 = 11. Αλλά και «ο Δαύλος Κόσμος («ο Κρυφός Κόσμος», κατά σχέδιο, ο πυκνός) δίνει τον ίδιο αριθμό, ενώ ο «ο Δίαλος Κόσμος (ο δήλος, ο φανερός κόσμος) δίνει 985 που ανάγεται σε 6.
Παρατηρούμε επίσης ότι το έμβλημα των Πυθαγορείων «Υγίεια» ισοδυναμεί με 429, που ανάγεται σε 9-2+4=11 και συγκεκριμένα ο αριθμός είναι 11*39 ή 11*13*3.

Τώρα έφτασε η τελευταία εποχή σύμφωνα με το χρησμό
που έδωσε η Σίβυλλα στη σπηλιά της.
Η μεγάλη σειρά της ύπαρξης εκ νέου ξεκινά.
Τώρα, επιστρέφει επίσης η παρθένα θεά.
Οι χρυσές μέρες της κυριαρχίας του Κρόνου ξανάρχονται.
Τώρα, μια νέα φυλή κατεβαίνει από τον ψηλό ουρανό.

Βιργίλιος, «Εκλογαί»

Έτσι, την τελευταία μέρα των Σατουρναλίων ο κύκλος των καρτών έρχεται στο τέλος για να επιστρέψουν ξανά τον 0.Ιδιώτη,
σε αυτόν που οδήγησε τους Θριάμβους.

Πρώτος και έσχατος ένας Ιδιώτης μας μαθαίνει πώς να ζούμε με τη Φύση, αν ο Θεός μέσα μας ξυπνήσει και γίνουμε πιο γνήσιοι και πνευματικοί.
Ο Ευφυής Ιδιώτης θα κερδίσει την θεοποίηση.

 

 

 

Βιβλιογραφία:

nooriya blogger facebook pinterest