XVIII. Ήλιος (18, 19 )

Πρώτος στις Κούπες
Θεότητες: Απόλλων. Ήλιος, Σολ, Σαμάς.
Ελληνικό Γράμμα: Ρ, Ρο: Ρυτήρ = τοξοβόλος. Ραψωδός : εκφωνητής ποιημάτων
Περιγραφή
Δύο γυμνά παιδιά, ένα αγόρι και ένα κορίτσι, δίδυμα αδέρφια, λίγο πριν την εφηβεία τους, τραγουδούν και χορεύουν στο γρασίδι, ακουμπώντας το ένα το μπράτσο του άλλου, σε ένα δαχτυλίδι από κόκκινα μανιτάρια. Βρίσκονται μέσα σε έναν περιτοιχισμένο κήπο και από πάνω τους διακρίνεται ο δίσκος του ήλιου να ανατέλλει. Το ξανθό αγόρι είναι στην αριστερή μεριά της κάρτας. Το αριστερό του πόδι ακουμπάει στο κέντρο του κύκλου και το δεξί του εφάπτεται εξωτερικά στην περιφέρεια. Το αριστερό του χέρι ακουμπάει την αδερφή του χαμηλά, στη θέση της μήτρας. Η δεξιά του παλάμη είναι ανοιχτή προς τον ουρανό. Το μελαχρινό κορίτσι βρίσκεται στη δεξιά μεριά της κάρτας. Το δεξί της πόδι ακουμπάει στο κέντρο του κύκλου και το αριστερό της εφάπτεται εξωτερικά της περιφέρειά του, μέσα σε ένα ρηχό ρυάκι, που ρέει μέσα στο κήπο, δημιουργώντας εφαπτομένη στον κύκλο. Το δεξί χέρι του κοριτσιού αγγίζει τον αριστερό ώμο του αγοριού. Η αριστερή της παλάμη είναι ανοιχτή προς τη γη. Και τα δύο παιδιά φοράνε καπέλα σε σχήμα θόλου, στο χώμα που έχει το τσόφλι του αυγού. Ο κυκλικός τοίχος πίσω από τα παιδιά έχει πέντε σειρές από πέτρες. Σε κάθε σειρά είναι ορατές δώδεκα. Κατά μήκους του τοίχου, αναπτύσσονται αρκετά εξωτικά φυτά με καρνεόλια για καρπούς και φύλλα από λαζούριο. Ανάμεσα τους, ανοίγουν προς τον ήλιο τέσσερα κρυστάλλινα ρόδα. Ένα πέμπτο μπουμπούκι είναι στραμμένο προς τα παιδιά. Ο ηλιακός δίσκος δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας ακτινωτός εσωτερικός δίσκος που περιέχεται σε έναν άλλο εξωτερικό. Ο εσωτερικός είναι χρυσοκίτρινος, ενώ ο άλλος έχει ανοιχτό κίτρινο χρώμα. Τέσσερις χρυσές, μυτερές ακτίνες, σε σχήμα τριγώνου, κατευθύνονται κάθετα, και οριζόντια και εκτείνονται από τον εσωτερικό στο εξωτερικό δίσκο. Στις διαγώνιους ανάμεσα σε κάθε ζεύγος τριγωνικών ακτινών, υπάρχει μια τριάδα από ακτίνες σε σχήμα S, κυματιστές, που εκτείνονται με την σειρά τους, από μέσα προς τα έξω. Οι άκρες των παρακείμενων μυτερών ακτινών συναντιόνται στην περιφέρεια του εσωτερικού δίσκου, όπου μαζί τους ενώνεται και η κυματιστή ακτίνα. Υπάρχει μια τελεία στο κέντρο του δίσκου, που περιστοιχίζεται από τρεις άλλους μικρούς κύκλους. Μαζί, η τελεία και οι τρεις κύκλοι σχηματίζουν αριστερά και επτά στα δεξιά. Οι σταγονίτσες σε κάθε ομάδα έχουν ιώδες, λουλακί, μπλε, πράσινο, κίτρινο, πορτοκαλί και κόκκινο χρώμα, ξεκινώντας από την κορυφή και πηγαίνοντας προς τα κάτω.
Παρουσίαση
Έχουμε φτάσει στον Κήπο του Ήλιου και βρήκαμε το δρόμο μας μέσα στο εσωτερικό του. Εδώ, περιφραγμένο και προστατευμένο Άδυτο του τρομακτικές, αλλά τόσο απαραίτητες για την πρόοδο μας, σκιές που ρίχνει η σελήνη. Ο ανατέλλων ήλιος αντιπροσωπεύει τη συνειδητότητα που ξαναγεννιέται, άρα την αυγή ενός νέου κόσμου, αφού ο ήλιος είναι η πηγή όλης της ζωής και της ενέργειας στον κόσμο. Τα Παιδιά του Ήλιου αντιπροσωπεύουν αντίθετα μέσα από την ιερή τους ένωση. Είναι ο Λόγος και ο Έρωτας αναγεννημένοι που χορεύουν σε μια δυνατή συνέργια, ενώνοντας σώμα και ψυχή, σάρκα και πνεύμα. Αν και ο  Κήπος και του Ήλιου φαίνεται να είναι ένα φιλικό μέρος, αλλά δεν παύει να είναι και μία δοκιμασία. Όπως ο Ήλιος μπορεί να μας κάψει και να μας ξεράνει, αλλά ταυτόχρονα και να μας ανακουφίσει, έτσι και η υπερβολική συνειδητότητα, μπορεί να αποξηράνει τα πάντα και να τα απονεκρώσει. Ο Κήπος είναι ένα γοητευτικό και απολαυστικό, αλλά και απόλυτα επικίνδυνο μέρος για τα παιδιά. Κι αυτό γιατί ο Απόλλωνας, που είναι ο κύριος της συνειδητότητας, θέλει να κυριαρχεί παντού η τάξη και μπορεί να τιμωρήσει εκείνους που, με αφέλεια, θα κόψουν θα κόψουν τα λουλούδια ή θα φάνε τους καρπούς του κήπου του.  
Σημειώσεις
Στον XVI.Αστέρα βρεθήκαμε στην όχθη της ασυνείδητης θάλασσας, που αναζωογονεί την αμείλικτη ροή της με συνειδητές ασκήσεις. Βουτήξαμε μέσα στα σκοτεινά νερά για να εξαγνιστούμε από το άλας της σοφίας. Με τη βοήθεια των Θεών, αναδυθήκαμε στην ακτή της XVII.Σελήνης, όπου ήρθαμε αντιμέτωποι με το άγονο και αποκρουστικό τοπίο. Ωστόσο, διαλέξαμε τη μέση οδό και περάσαμε με επιτυχία ανάμεσα από τους διπλούς φύλακες στον Κήπο του XVIII.Ήλιου. Σε αυτό το σημείο έχομε κάθε δυνατότητα να χορέψομε το χορό της νεότητας. Ο Ήλιος, που τη λάμψη του δίνει και το χρώμα του στον ορίζοντα της XVII.Σελήνης, έχει ανεβεί στον ουρανό, για να δώσει τη λάμψη του στα παιδιά που χαιρετούν την αυγή, αφού αναδύθηκαν από την Ωκεάνια μήτρα.
Η μετάβαση από την XVII.Σελήνη στον XVIII. Ήλιο αντιπροσωπεύει την αλχημική Μεγάλη Εργασία. Η θάλασσα της XVII.Σελήνης διαποτίζεται μέχρι κορεσμού με το αλχημικό Άλας, του οποίου η ικανότητα διάβρωσης αντιπροσωπεύει την Αμαύρωση, που ανάγει την ψυχή σε Πρωταρχική Ύλη. Κατά τη διάρκεια του Μαύρου Ήλιου αναδυόμαστε από τα πικρά νερά στο σεληνόφως, που είναι ο αλχημικός Υδράργυρος. Η Χαραυγή, που απεικονίστηκε στην XVII.Σελήνη, αντιπροσωπεύει τη Λεύκανση, που εξαγνίζει την Πρωταρχική Ύλη. Ο Ήλιος αντιπροσωπεύει το αλχημικό Θείον, τη λίμπιντο, την ψυχική ζωτική δύναμη, που είναι παραγωγική και μετασχηματιστική. Όταν ο Ήλιος ανατέλλει, ξεκινά το Μέγα Έργο, μια αλχημική διαδικασία που καθοδηγεί ο ίδιος, μέσα από τον ζωδιακό κύκλο για να ολοκληρώσει όλο τον κύκλο, όπως ο ουροβόρος όφις. Ο Ήλιος είναι η Φιλοσοφική Λίθος, η Πεμπτουσία, που ενώνει όλα τα στοιχεία. Τόσο ο Σκοτεινός, όσο και ο Φωτεινός Ήλιος είναι και οι δύο απαραίτητοι για το μετασχηματισμό. Είναι δύο αδέλφια, που εναλλάξ, το ένα είναι ζωντανό και το άλλο νεκρό, όπως οι Διόσκουροι.
Ο γιος της Λητούς είναι ο Απόλλων με το σκοτεινό μανδύα και η Λητώ είναι μια θεά της νύχτας. Έτσι είναι ο φυσικός διάδοχος του Αστέρα και της Σελήνης. Στη Βαβυλώνα, ο θεός Σαμάς είναι ο γιος του σεληνιακού θεού Σιν. Η Σελήνη είναι η κοντινότερη ουράνια σφαίρα στη Γη, δηλαδή ο σεληνιακός κόσμος είναι ο πιο κοντινός στον επίγειο. Η σφαίρα του Ήλιου, ωστόσο είναι στο κέντρο του δρόμου ανάμεσα στη Γη και στο Εμπύριο, τη σφαίρα του πυρός, που είναι η εξώτατη. Κάτω από την ηλιακή σφαίρα είναι εκείνη της Σελήνης, του Ερμή και της Αφροδίτης. Πάνω από αυτήν είναι οι σφαίρες του Άρη, του Δία και του Κρόνου. Έτσι, ο Ήλιος είναι η γέφυρα ανάμεσα στον επίγειο και το ουράνιο, ανάμεσα στο\ κοσμικό και το πνευματικό.
Στην κάρτα του Ήλιου, μπαίνομε στον Κήπο του Απόλλωνα, που είναι ο υπέρτατος θεός της συνείδησης. Όπως ακριβώς ο ήλιος, έτσι και ο Απόλλων καίει με τη φωτιά που διαφωτίζει τα πάντα. Ο Εκήβολος Απόλλων που βάλλει τις ακτίνες του ήλιου, διασκορπίζει το σκότος και το φόβο όλων των Εκηβόλων και σχετίζονται με τη Σελήνη: Τη δίδυμη αδελφή του Αρτέμιδα και την Εκάτη. Εδώ, η διαφωτιστική δύναμη του Απόλλωνα έχει νικήσει θριαμβευτικά στις δοκιμασίες που μπήκαν στην XVII.Σελήνη.
Και οι δύο, η XVIII.Σελήνη και ο XVIII.Ήλιος αντιπροσωπεύουν την υπερβατική ψυχή, δηλαδή, την υπερ-προσωπική ψυχή. Στη XVII.Σελήνη αντιμετωπίσαμε το συλλογικό ασυνείδητο και στον XVIII.Ήλιο προσεγγίσαμε την υπερβατική συνείδηση, την παρόρμηση προς τη συνείδηση αυτήν που ενοποιεί το σύνολο της ζωής. Η Σελήνη και ο Ήλιος είναι συμπληρωματικοί, ύλη και μορφή. Χωρίς τον Ήλιο, η Σελήνη είναι άμορφη και χαοτική, χωρίς τη Σελήνη, ο Ήλιος είναι χωρίς ουσία και αποχωρισμένος από το σώμα. Έτσι, κάθε υπερβατική ψυχή, συνειδητή και ασυνείδητη, είναι ημιτελής χωρίς το άλλο μιστό της και η ένωσή τους είναι αναγκαία.
Ο Ήλιος θριαμβεύει επί της Σελήνης, η δύναμη της υπερβατικής συνείδησης που θα δαμάσει τα κτήνη της Αβύσσου, τις ισχυρές και άγριες δυνάμεις του συλλογικού ασυνείδητου. Έτσι, ο Απόλλων κατανίκησε τον Πύθωνα και κέρδισε τον έλεγχο των πανίσχυρων, χθόνιων δυνάμεών του. Φρόντισε όμως να μην τις καταστρέψει, έτσι, η Πυθία συνέχισε να εκπληρώνει το σκοπό της. Τα τυφλά ένστικτα και οι πρωτόγονοι φόβοι δεν σταματούν να υπάρχουν. Απλά διοχετεύονται σε πιο παραγωγικούς σκοπούς.
Μέσα στις ιδιότητες του Απόλλωνα είναι και η προστασία της προφητείας, της γνώσης και της μουσικής. Έτσι, η συνείδησή του είναι διαυγής («πεδίο με φως»). Συνδυάζει τη διανοητική προσπάθεια με την ενόραση του μέλλοντος. Στη μουσική ειδικά, ακούμε τη φωνή της υπερπροσωπικής τους συνείδησης. Η μουσική ενώνει τους ανθρώπους σε μια εκστατική κοινωνία, από την οποία μπορούν να ανέλθουν στο Εμπύριο, το βασίλειο του καθαρού πυρός και του φωτός. Η μουσική είναι το αιθέριο έλαιο των τεχνών. Η ουσία της παραγωγής του ήχου είναι η ενίσχυση των έμφυτων, δομικών αρμονιών, σε ένα φαινόμενο χαοτικό στη ουσία του. Έτσι, ο αυλός παράγει έναν αγνό τόνο από μια βίαιη πνοή αέρα και σύμφωνα με τους Πυθαγόρειους, η χορδή μιας λύρας μετασχηματίζει τη βία μιας σύγκρουσης σε έναν τόνο ευγενή. Δεν είναι τυχαίο πως τα παιδιά τραγουδούν και χορεύουν στην κάρτα του Ήλιου.
Από τη στιγμή που ο Ήλιος φέρνει τη λάμψη του σε κάθε γωνιά της γης, είναι ένας θεός της αλήθειας και της γνώσης, όπως ακριβώς ο Απόλλων και ο Σαμάς. Θα πρέπει να θυμηθούμε πως ο Ήλιος που ονομαζόταν «Πανδερκής» (από το «παν» και «δέρκομαι» που σημαίνει αυτός που βλέπει τα πάντα), ήταν ο μόνος θεός που είδε την αρπαγή της Περσεφόνης κι έτσι ενημέρωσε τη Δήμητρα, όταν η Εκάτη την έφερε σε αυτόν. Έτσι, οι άνθρωποι όταν ήθελαν να ορκιστούν, επικαλούνταν τον Απόλλωνα και τον Ήλιο σαν μάρτυρες.
Η αυγή φέρνει το ευπρόσδεκτο φως του Ήλιου, βεβαιώνοντας και πάλι την εμπιστοσύνη μας στην κοσμική τάξη. Υπάρχουν όμως δύο όψεις στη φωτεινή ηλιακή συνείδηση, μια και ο Ήλιος μπορεί να ζεστάνει αλλά και να κάψει. Ο λιτός, λαμπερός, λογικός Απόλλων ήταν συχνά αποτυχημένος στον  έρωτα, αφού ακόμα και οι ημίθεες νύμφες τον έβρισκαν πολύ δυνατό και ορμητικό.
Ο Ήλιος είναι πηγή όλων των δυνάμεων της φύσης, δημιουργεί την ημέρα, αλλά επίσης δίνει φως και τη νύχτα, από τη στιγμή που η Σελήνη αντανακλά το φως του. Είναι στην πραγματικότητα η διάνοια του κόσμου και το σύμπαν και όλα τα πράγματα είναι απόρροιες των ήλιων. Όλες οι δυνάμεις της φύσης ρέον από την υπερβατική ηλιακή συνείδηση.
Η καθοδική ηλιακή επιρροή έρχεται με μορφή σταγονιδίων ηλιακού μάννα. Όσο ο Ήλιος ανεβαίνει ψηλά, η δροσιά γίνεται αέρας, γίνεται πνεύμα.
Υπάρχουν επτά σταγονίτσες σε κάθε πλευρά, αρσενικό /θηλυκό ή συνειδητό /ασυνείδητο, που αντιπροσωπεύουν τους πλανήτες και τα Τσάκρας, τα συστατικά της ψυχής. Οι μυτερές ακτίνες του αντιπροσωπεύουν το φως του ήλιου και οι κόκκινες κυματιστές ακτίνες τη ζέστη του. Οι μυτερές ακτίνες δηλώνουν πως η ενέργεια του φωτός μεταδίδεται σε ευθεία μορφή μέσα από ηλεκτρομαγνητικό πεδίο και ταξιδεύει στο κενό. Οι κυματιστές δείχνουν την ενέργεια της θερμότητας που αντιστοιχεί στην ύλη σε μορφή δονήσεων. Οι ακτίνες με τις τέσσερις μύτες συμβολίζουν και τις ποιότητες, θερμό, ξηρό, ψυχρό και υγρό. Με δεξιόστροφη φορά και τις τέσσερις ομάδες των κυματιστών ακτινών περιέχουν τις ενδιάμεσες ποιότητες, όπως φωτιά από θερμό και ψυχρό, κλπ. Υπάρχουν δώδεκα ξεχωριστές κυματιστές ακτίνες, που αντιστοιχούν στα δώδεκα ζώδια ή αστερισμούς. Είναι σε τέσσερις ομάδες, που αντιπροσωπεύουν τον αριθμό του Κοσμικού Νόμου, αλλά διαιρούνται σε δώδεκα ανεξάρτητες ακτίνες, στον αριθμό του Ουράνιου Νόμου. Αυτή η διαδικασία ολοκληρώνεται όταν τα Θεϊκά τέκνα του Ήλιου ενώνονται στην κάρτα του Κόσμου.
Οι άκριες των μυτερών ακτινών συναντιούνται στην περιφέρεια του εσωτερικού δίσκου (εκεί που οι κυματιστές ακτίνες ενώνονται μαζί τους), έτσι ώστε να τον περιστοιχίζουν απόλυτα. Αυτό αντιπροσωπεύει την πολλαπλότητα των κοσμικών εκδηλώσεων και των υλοποιήσεων (εξωτερικός δίσκος), που προβάλλονται ξανά πίσω στην ενότητα, στο Κέντρο (τον εσωτερικό δίσκο).
Η κεντρική συνένωση, όπου η αρσενική διείσδυση (μυτερές ακτίνες), ανακατεύεται με τη θηλυκή αγκαλιά (κυματιστές ακτίνες). Αυτή η συγκέντρωση της ηλιακής ενέργειας προς τα μέσα, είναι η κύρια πηγή της δημιουργικότητας, που εκδηλώνεται σαν έρωτας, δύναμη και γονιμότητα όλων των ειδών. Οι αιχμηρές και κυματιστές ακτίνες, αντιπροσωπεύουν το αλχημικό Θείον και τον Υδράργυρο, το θεμελιώδες Πυρ και το θεμελιώδες Ύδωρ, τις αρχές του σταθερού και του ευμετάβλητου. Η ένωσή τους είναι ο σκοπός του αλχημικού έργου, το Πύρινο Ύδωρ και το Υγρό Πυρ, που σταθεροποιεί το ασταθές και αποσταθεροποιεί το σταθερό. Το πνεύμα, η ψυχή, ή όποιο άλλο όνομα έχει η Ανάσα της Ζωής, συντίθεται από Θερμότητα και Υγρασία (Αέρας = Θερμό + Υγρό).
Ο ηλιακός δίσκος έχει οκτώ σύνολα ακτινών (τέσσερα μυτερά και τέσσερα κυματιστά), που αντιπροσωπεύουν τη Θέση του θριάμβου, που είναι η Οκτάδα στην Ενδεκάδα. Το κέντρο και οι ακτίνες μαζί είναι, 1+8=9, που αντιστοιχεί στον αριθμό της κάρτας 18, που ανάγεται σε 9. Η Πυθαγόρεια ερμηνεία του 9, της Εννεάδος, είναι η ολοκλήρωση, το κατώφλι μιας νέας αρχής (10, η Δεκάδα), που αντιπροσωπεύεται από τον κήπο στον XVIII .Ήλιο.
Οι τρεις μικροί κύκλοι στο κέντρο του δίσκου, αντιπροσωπεύουν τους τρεις τροχούς του ηλιακού άρματος, που συμβολίζουν με τη σειρά τους τις τρεις φάσεις του Ήλιου. Μαζί με την κεντρική τελεία, υπονοούν το πρόσωπο του θεού Ήλιου.
Ο Περίφρακτος Κήπος είναι ένας ιερός τόπος. Είναι η μήτρα της παρθένας μητέρας-θεάς, η «μήτρα του σκότους» ανάμεσα στις επιτυχημένες επανενσαρκώσεις. Στη XVII.Σελήνη συναντούμε την κύηση μέσα στην αμνιακή θάλασσα, που τη φροντίζει η Μητέρα Νύχτα. Στον XVIII .Ήλιο, η Θεά της Αυγής, η Ηώ γεννά τα παιδιά του Ήλιου. Αυτά τα παιδιά είναι τα Ακτινοβόλα Δίδυμα, τα Δύο Άστρα του Ουρανού (Ήλιος και Σελήνη), ο Απόλλων και η Άρτεμις, που γεννήθηκαν από την Λητώ, τη μόνη προ-Ελληνίδα θεά ή Τιτανίς, που λάτρευαν οι Έλληνες. Είναι κόρη της Φοίβης ( της Λαμπερής), που είναι ένα ακόμα όνομα της Σελήνης, και του Κοίου, που ονομαζόταν και Πόλος, επειδή είναι ο Κοσμικός Άξονας. Είναι η αδελφή της Αστερίας, της Θεάς των Αστεριών (XVIII.Αστήρ). Ονομάζεται «Λητώ του Σκούρου Χιτώνα», επειδή η ενδυμασία της είναι τόσο σκοτεινή όσο και η νύχτα, αφού είναι η θεά του πρωταρχικού σκοταδιού. Η απόφαση της Ήρας όριζε ότι μπορεί να γεννήσει μόνο εκεί που ο Ήλιος δεν λάμπει ποτέ ή κατά τη διάρκεια του λυκόφωτος (ή λυκαυγούς ), δηλαδή ακριβώς λίγο πριν την αυγή, εκεί που μόνο οι λύκοι βλέπουν ξεκάθαρα, μια αναφορά στη ζωική διαίσθηση, που είδαμε και στην κάρτα XVII.Σελήνη. Στην πραγματικότητα, γέννησε στην Λυκία, τη «Χώρα των Λύκων», που βλέπουμε στη XVIII.Σελήνη και οι λύκοι συνόδευσαν την Λητώ και τα δίδυμά της. Ο Απόλλων ονομάζεται και Λύκειος, που σημαίνει «σαν Λύκος» ή «από τον Λύκειο», αλλά σημαίνει και «Θεός του Φωτός», από την σπάνια ελληνική λέξη λύκη (λύκη σημαίνει φως και λυκάβας είναι ο δρόμος του φωτός από το λύκη + βαίνω, όπως και οι λυκαβαντίδες ώρες είναι οι εποχές που αποτελούν το έτος).
Τα Φωτεινά Δίδυμα, ο Απόλλων και η Άρτεμις, πανηγύρισαν τον Ιερό Γάμο με το να κάνουν έρωτα στη μήτρα της Λητούς, που είναι ο Περιφραγμένος Κήπος. Έτσι έκαναν και τα Θεία δίδυμα, ο Όσιρις και η Ίσις, που ζευγάρωσαν στη μήτρα. Η Ίσις, όπως και η Άρτεμις, είναι Θεά της μαγείας και της σελήνης. Γονείς τους ήταν οι δίδυμοι θεοί Γκεμπ και Νουτ, η Γη και ο Έναστρος Νυχτερινός Ουρανός, τους οποίους ο Πλούταρχος τους ταυτίζει με τον Κρόνο και την Ρέα (ΧΙ.Χρόνος και ΧVΙ.Αστήρ, ο Κύριος και η Κυρία της Νομοτέλειας, που κυβερνούν τη δεύτερη Ενδεκάδα). Από αυτή την ένωση γεννήθηκε ο Ώρος, ο αναγεννημένος ήλιος. Ο Ώρος των Δύο Οφθαλμών (Ήλιος και Σελήνη), ενώνει τα αντίθετα σε μια ύπαρξη.
Ο Όσιρις, όπως ο Απόλλων, αναγνωρίζεται ως Θεός των λύκων και όπως ο Κρόνος, ήταν ο Κύριος της Δύσης και αντιβασιλέας των νεκρών. Κυβερνούσε τα Ηλύσια Πεδία (V.Αρχιερεύς και XI.Χρόνος), που είναι ένας άλλος Περιφραγμένος Κήπος. Αντιπροσωπεύει το πνεύμα της αναγεννημένης Φύσης.
Λέγεται ότι ο Απόλλων και η Άρτεμις ζευγάρωσαν ξανά στον ιερό βωμό, στην Δήλο. Εκεί οι Κάβειροι γιόρταζαν το χειμερινό ηλιοστάσιο, την αναγέννηση του Ήλιου και μετέφεραν στο σπίτι τους την ιερή φλόγα, που είναι τόσο ηλιακή, όσο και σεληνιακή, από τον βωμό. Οι Κάβειροι «είχαν επιφορτιστεί με το καθήκον να κρατούν σε εφεδρεία τις άγνωστες δυνάμεις του ανθρώπινου πνεύματος». Με αυτόν τον τρόπο, ο ξαναγεννημένος ήλιος, ενσαρκώνεται ως Ηρακλής, γεννημένος από τον Δία και δίδυμος του Ιφικλή, που γεννήθηκε από έναν θνητό, όπως και σι Διόσκουροι. Θυμηθείτε ότι σι Κάβειροι, που οδηγούν τον υπερβατικό κόσμο σε υλική εκδήλωση, αποτελούνται από τέσσερα ζεύγη αρσενικού-θηλυκού. Τα αρσενικά είναι οι «αστρικοί σπόροι», και τα θηλυκά είναι οι «σπόροι των στοιχείων», που το σμίξιμο και η αποσύνδεσή τους προκαλούν την κοσμική ροή του σύμπαντος.
Οι Κάβειροι λάτρευαν τα Θεία Δίδυμα στον αστερισμό των Διδύμων, που ήταν και εναλλακτικό όνομα γι’ αυτή την κάρτα σε παλαιότερες σειρές Ταρώ, μια και οι Έλληνες, όπως αργότερα και οι Ρωμαίοι, συνέδεαν αυτό τον αστερισμό με τον Ήλιο και τον Απόλλωνα.
Οι Δίδυμοι είναι φυσικά οι Διόσκουροι, ο Κάστορας και ο Πολυδεύκης και είναι τόσο στενά συνδεδεμένοι με τους Κάβειρους, που συχνά συγχέονται μαζί τους. Οι Διόσκουροι αποτελούν το ένα μισό από μια πολύ σημαντική τετράδα, που περιέχει ακόμα την Ελένη και την Κλυταιμνήστρα. Είναι ήδη γνωστή η ιστορία του Δία που ήλθε σαν κύκνος στη Λήδα και έκαναν παθιασμένο έρωτα. Είναι η αρχέγονη Γυναίκα, μια Λάδα που σημαίνει «γυναίκα» στη χώρα των λύκων, τη Λυκία, αλλά και λίθος, απ’ όπου κατάγεται και η Λητώ, που επίσης το όνομά της φέρεται να προέρχεται από το Λάς. Αργότερα την ίδια νύχτα, πλάγιασε με τον άνδρα της, τον Τυνδάρεω, με συνέπεια να συλληφθούν τέσσερα παιδιά, ως διπλά δίδυμα. Αν και ο Κάστορας με τον Πολυδεύκη λέγονταν Διόσκουροι, δηλαδή, Διόσκουροι = Διός Κούροι = Γιοι, ήτοι γιοι του Δία, στην ουσία είναι ο Πολυδεύκης και η Ελένη που γεννήθηκαν από τον Δία, ενώ τα άλλα δύο παιδιά ήταν από τον Τυνδάρεω. Έτσι, έχουμε τους αρσενικούς Δίδυμους, τον Κάστορα και τον Πολυδεύκη απέναντι στις θηλυκές Δίδυμες, την Κλυταιμνήστρα και την Ελένη. Αντίστροφα, έχουμε δύο ζεύγη αρσενικού-θηλυκού αδελφικών διδύμων: Τον Πολυδεύκη με την Ελένη, που γεννήθηκαν από το Δία και είναι αθάνατοι - και τον Κάστορα με την Κλυταιμνήστρα, που γεννήθηκαν από τον Τυνδάρεω και είναι θνητοί. Τελικά, η Λήδα γέννησε ένα αυγό ή δίδυμα αυγά, απ’ όπου γεννήθηκαν τα τέσσερα αδέλφια. Το κενό κέλυφος, απ’ όπου βγήκαν τα παιδιά διασωζόταν στην Σπάρτη, μέχρι την εποχή του Παυσανία. Στην εικόνα μας, τα Θεϊκά Δίδυμα φορούν τα δύο μισά του Κοσμικού Αυγού για καπέλο, κάτι που μας θυμίζει τους Φρυγικούς σκούφους που φορούσαν οι Διόσκουροι.
Οι σκούφοι που φορούσαν οι Διόσκουροι, λέγονταν πίλοι ή πίλεα, επειδή ήταν φτιαγμένα από ύφασμα μεγάλης συμπίεσης (κετσέ) και που στα Ελληνικά αποκαλείται πίλος, ένα υλικό μεγάλης μυθολογικής, αλχημικής και εσωτερικής σημασίας. Εδώ είναι αρκετό να πούμε απλώς ότι είναι φτιαγμένα από μαλλί, που είναι μια αποθήκη της ζωτικής δύναμης και αντιπροσωπεύουν τον ουράνιο θόλο. Στην αρχαία τέχνη, δύο τέτοια καπέλα με ένα αστέρι πάνω στο καθένα, συμβόλιζαν τον αστερισμό των Διδύμων. Ο αστρικός αυτός σχηματισμός χαρακτηρίζεται από το γεγονός ότι τα δύο του κύρια άστρα ποτέ δεν είναι πάνω από τον ορίζοντα την ίδια στιγμή και η εναλλασσόμενη ανατολή και δύση τους, αντιπροσωπεύει την εναλλαγή ζωής και θανάτου των διδύμων.
Οι δύο σκούφοι αντιπροσωπεύουν τη διχοτόμηση της Κοσμικής Σφαίρας, Κοσμικού Ωού: Ουρανός και Γη, θεοί και θνητοί. Τα δίδυμα κρατούν ένα όπλο και μια λύρα και με τη συνενωμένη δυαδικότητά τους, αντιπροσωπεύουν την αρμονία του κόσμου.
Στα Σατουρνάλια, οι καλεσμένοι φορούσαν πίλους, που συμβόλιζαν την απελευθέρωσή τους από τους συμβατικούς κανόνες. Ο Πολυδεύκης αντιπροσωπεύει την ανθρωπότητα, άρα, ο Κρόνος, ο Κύριος της Χρυσής Εποχής, είναι ο «Υιός του Ανθρώπου». Πίλο φορούσε επίσης ο σωτήρας θεός Μίθρας, τα γενέθλια του οποίου γιορτάζονταν στις 25 Δεκεμβρίου, σύμφωνα με το παλιό Χειμερινό Ηλιοστάσιο και ήταν ταυτόχρονα, τα γενέθλια του Ακυρίευτου Ήλιου, του Sol Invictus. Ακολουθούσαν την εβδομάδα μετά τα Σατουρνάλια, Δεκέμβριος 17-23.
Σε έναν άλλο μύθο, οι νεαροί Διόσκουροι βίασαν τις δίδυμες κόρες του Λεύκιππου, την Ιλάειρα που σημαίνει Μεγαλειώδη και τη Φοίβη που σημαίνει Λαμπερή -τα ονόματά τους είναι σεληνιακά, παρόλο που θεωρούνται πεισματικά σαν επίθετα των Παιδιών του Ήλιου. Ήδη γνωρίσαμε την Φοίβη ως μητέρα της Λητούς. Όπως οι Διόσκουροι και η Ελένη, οι δύο κοπέλες λατρεύονταν ως θεότητες από τους Σπαρτιάτες. Στο ιερό τους ήταν κρεμασμένα τα δύο μισά από το Θεϊκό Αυγό, που αναφέραμε πιο πάνω.
Ο Ίδας και ο Λυγκέας, που ήταν ξαδέλφια της Ιλάειρας και της Φοίβης, αλλά ταυτόχρονα και μνηστήρες τους, κυνήγησαν τους Διόσκουρους και στη μάχη που ακολούθησε, πέθαναν μαζί με τον Κάστορα, το θνητό από τους Διδύμους. Ο Πολυδεύκης, βουτηγμένος στο πένθος για το χαμό του αδελφού του, παρακάλεσε το Δία να του επιτρέψει να μοιραστεί το θάνατο του αδελφού του και έτσι, καθένας τους ζούσε από μισό χρόνο, ενώ τον άλλο μισό αναπαυόταν στο βασίλειο των νεκρών. Έτσι συμφιλιώθηκαν οι αντιθέσεις.
Τα δίδυμα συμβολίζουν αυτό που είναι ίδιο και ταυτόχρονα διαφορετικό. Αντιπροσωπεύουν τη δυαδικότητα, το διαχωρισμό και την αντίφαση. Ταυτόχρονα όμως, και την ομοιότητα, την αναπαραγωγή σε ομοιότυπο και την επανάληψη. Τα θεϊκά Δίδυμα αντιπροσωπεύουν την εν δυνάμει ενέργεια της αντίδρασης και τη σπουδαία δημιουργική δύναμη, που αποδεσμεύεται από την ένωσή τους. Για παράδειγμα, η Ρώμη ιδρύθηκε από τον Ρωμύλο και τον Ρώμο, τα γνωστά δίδυμα που ανέθρεψε μία λύκαινα. Κι αυτοί έπρεπε να μονομαχήσουν και να πεθάνει ο ένας.
Τα δίδυμα αντιπροσωπεύουν τα αντίθετα: Φως / σκοτάδι, εξωστρέφεια / εσωστρέφεια, αντικειμενικότητα / υποκειμενικότητα, δράση / σκέψη, απάθεια / πάθος, επιθετικότητα / ειρήνη. Στον XVIII.Ήλιο έχουμε ένα κορίτσι κι ένα αγόρι, το ένα θνητό και το άλλο αθάνατο, που αποτελούν το σώμα που αντιτάσσεται στην ψυχή, τη σάρκα που αντιπαρατίθεται στο πνεύμα. Από ψυχολογική άποψη εξεταζόμενα, είναι ο συνειδητός και ο ασυνείδητος νους, ή το θνητό Εγώ και ο αθάνατος Εαυτός. Είναι ο Έρωτας και ο Λόγος, οι αρχές της ένωσης και της διαίρεσης.
Η δημιουργία απαιτεί ο αδελφός και η αδελφή να ενωθούν, αλλά αυτή τους η ένωση πρέπει να είναι ένας Ιερός Γάμος, ανάμεσα σε εξαγνισμένους συντρόφους. Η θνητή ιέρεια και ο αθάνατος θεός, ή ο θνητός ιερέας και η αθάνατη θεά. Οι μελετητές παρατηρούν πως αιμομιξία συμβολίζει τη σχέση κάποιου με τον εαυτό του, επομένως ο Ιερός Γάμος, ο αγκάλιασμα μέσα στα νερά του ασυνειδήτου, ενώνει τις αντιθέσεις μέσα στο άτομο. Αυτή είναι η αλχημική διαδικασία που «σταθεροποιεί το ασταθές και αποσταθεροποιεί το σταθερό», δηλαδή κάνει αθάνατο το θνητό, μια και μόνο η αλχημεία μπορεί να ενώσει τις αντιφάσεις, χωρίς τα αντίθετα να εξολοθρεύσουν το ένα το άλλο.
Ο Ιερός Γάμος ανάμεσα στο θνητό και το αθάνατο εορταζόταν την Πρωτοχρονιά, σε έναν Περιφραγμένο Κήπο, στην κορυφή του ζιγκουράτ που ονομαζόταν τα «Θεμέλια του Ουρανού και της Γης», ή Πύργος της Βαβέλ. Εκεί, τη στιγμή της αναγέννησης του Ήλιου μέσα στον κήπο, στο σημείο συνάντησης του Ουρανού και της Γης, στην κορυφή του ουράνιου βουνού, εκεί και μόνο εκεί, μπορούσε να ενωθεί το αθάνατο με το θνητό.
Στον XVIII .Ήλιο, ο αδελφός και η αδελφή δεν έχουν ενωθεί ακόμα. Μαθαίνουν το χορό και με το άγγιγμά τους, τα δύο αντίθετα συστατικά της ψυχής συγχρονίζονται και ξεκινούν να δουλεύουν σε συμφωνία. Κάθε σύντροφος περιφέρεται γύρω από τον άλλο και οι δύο έχουν το ένα τους πέλμα στο κέντρο ενός όμορφου κύκλου, μια και η ψυχή κινείται ελικοειδώς προς τα μέσα, προς τον ενοποιημένο Εαυτό. Από αυτή την συνένωση, γεννιέται η ακεραιότητα του ψυχολογικού ερμαφρόδιτου, του ψυχολογικά ενοποιημένου ατόμου.
Ο όμορφος κύκλος που είναι σχηματισμένος από κόκκινα, φαγώσιμα μανιτάρια, είναι το καταλληλότερο μέρος για το χορό των παιδιών. Αποτελεί το ιδανικό σκηνικό, με τη βοήθεια και της σελήνης που είναι σε γέμιση. Αυτήν ακριβώς τη στιγμή, τα παιδιά μπορούν να έρθουν σε επαφή με το βασίλειο των αερικών, με το να χορέψουν εννιά φορές γύρω από το δαχτυλίδι, και οι ευχές τους για το μέλλον είναι σίγουρο ότι θα εισακουστούν. Οι εννιά κυκλικοί περίπατοι δίνονται από τον αριθμό της κάρτας ΧVIII. Ήλιος, μια και 1+8= 9.
Τα δύο παιδιά ενώνουν τα στοιχεία. Έτσι, καθένα έχει ένα πέλμα του τοποθετημένο μέσα στο κέντρο του κύκλου και ένα στην περιφέρειά του. Το δεξί (συνειδητό) πέλμα του αγοριού είναι στη γη, ενώ το αριστερό (ασυνείδητο) πέλμα της κοπέλας είναι μέσα στο νερό, που ρέει από την Κρήνη της Νεότητας, της οποίας τα νερά ξεπετάγονται σαν τριαντάφυλλο. Έτσι, τα δίδυμα ενώνουν τα κατώτερα, παθητικά ή ψυχρά στοιχεία, τη Γη και το Ύδωρ. Αυτά τα στοιχεία αντιστοιχούν στον Ταύρο και τον Καρκίνο, αντίστοιχα, που ενώνονται στους Διδύμους. Επιπλέον, το δεξί χέρι του αγοριού είναι γυρισμένο προς τον ουρανό σε μια κλασσική στάση ουράνιας προσευχής, ενώ το αριστερό χέρι του κοριτσιού είναι στραμμένο προς τα κάτω, σε μια χθόνια επίκληση. Έτσι, τα παιδιά ενώνουν τις δυνάμεις του Ουρανού και της Αβύσσου, τα αστρικά πνεύματα και τα πνεύματα των στοιχείων. Με αυτόν τον τρόπο, τα ανώτερα (ενεργά, θερμά) στοιχεία, Πυρ και Αήρ, ενώνονται με τα κατώτερα. Τα στοιχεία του αγοριού είναι η Φωτιά και η Γη, που είναι ξηρά, δηλαδή, σκληρά και αυστηρά. Τα στοιχεία του κοριτσιού είναι ο Αέρας και το Νερό, που είναι υγρά, δηλαδή, ευέλικτα και προσαρμοστικά. Από τις θέσεις των παιδιών προκύπτει ότι το αγόρι στα δεξιά, εκπροσωπεί τη συνειδητή πλευρά και το κορίτσι αριστερά, την ασυνείδητη.
Στη XVII. Σελήνη και στον XVIII.Ήλιο υπάρχουν δοκιμασίες που πρέπει να περάσουμε. Αλλά, ενώ στη XVIII.Σελήνη οι δοκιμασίες είναι τρομακτικές και στην καλύτερη περίπτωση, θα μπορούσαμε να τις χαρακτηρίσουμε «περιπέτειες», στον XVIII.Ήλιο είναι απλά ένα παιδικό παιχνίδι. Υπάρχει μία διαφορά οπτικής. Οι ενήλικοι λένε: «Αυτό δεν είναι απλό πρόβλημα, είναι μια πρόκληση». Το παιδί όμως λέει: «Δεν είναι πρόκληση, είναι ένα αστείο παιχνίδι!». Ο αυθορμητισμός του παιδιού μπορεί να επιτύχει πολλά, που είναι πέρα από τις ικανότητες του συνηθισμένου ενήλικα. Κι αυτό γιατί η ανάγκη για αναγέννηση και ανάσταση είναι πιο επιτακτική στον ενήλικα και δεσμεύει τη συμπεριφορά του. Αυτός είναι και ο σκοπός του Φυτού της Δεκτικότητας του Γκιλγκαμές, που επαναφέρει τη νεότητα. Αφού περάσουμε από τις δοκιμασίες αυτές, γινόμαστε πλέον τα Θεϊκά Δίδυμα, οι Διόσκουροι - τα Παιδιά του Δία.
Αυτή η κάρτα συχνά ονομάζεται Αιώνια Νεότητα. Η ονομασία αυτή αποκαλύπτει το ουσιαστικό της νόημα. Τα δίδυμα γεννώνται ξανά και είναι για πάντα νέα.
Τα παιδιά αντιπροσωπεύουν τον αρχετυπικό Εαυτό. Στην κάρτα μας συμβολίζουν το αθώο παιχνίδι και τον αυθορμητισμό, την απόλαυση της στιγμής, του παρόντος. Η αθωότητα του παιχνιδιού τους αποδεικνύεται από τη γύμνια τους, όπως και σε άλλες κάρτες, όπως ο Έρως και ο Αστήρ. Στον κήπο του Απόλλωνα, ο ήλιος που λάμπει, αντιπροσωπεύει τα παιχνίδια μιας γόνιμης φαντασίας κι όχι διανοητικές «ακροβασίες». Έτσι η δημιουργικότητα ανατρέφεται και ο κήπος ανθίζει. Τα Παιδιά του Ήλιου είναι ενσαρκωμένοι θεοί και η διαφώτισή τους είναι ενσωματωμένη κι όχι αποσπασματική, μια και η ξανά γέννηση απαιτεί την επανένωση του νου και του σώματος.
Ο Γιούνγκ εξηγεί ότι τα παιδιά συχνά αντιπροσωπεύουν την κατώτερη από τις Τέσσερις λειτουργίες της συνείδησης, αυτήν δηλαδή που είναι ελάχιστα ανεπτυγμένη μέσα σε κάποιον άνθρωπο. Μπορεί να είναι αντίστοιχα η Διανοητική ή η Αισθητηριακή ή η Συναισθηματική ή η Διαισθητική. Από τη στιγμή που είναι η λιγότερο ανεπτυγμένη, είναι επίσης και η πιο κοντινή στη φύση και στο ασυνείδητο. Τα παιδιά, το αρσενικό και το θηλυκό, χορεύουν με τους βραχίονες ενωμένους,
συμβολίζοντας έτσι, την επανένωση των αντιθέτων. Αν ήταν διαχωρισμένα, θα μπορούσαν ίσως να αποτελέσουν αναφορά στον διαιρεμένο, αυτοκριτικό Εαυτό, που συνθλίβει τη δημιουργικότητα, αλλά με το να χορεύουν χέρι-χέρι αντιπροσωπεύουν την αθώα αυτοπεποίθηση της νεότητας.
Όπως βλέπουμε στην κάρτα της Σελήνης, ο Κήπος του Ανατέλλοντος Ηλίου περιέχει ασυνήθιστα φυτά:
Ο Γκιλγκαμές πρόσεξε τον Κήπο των
Θεών, ένα χαρούμενο άλσος, όπου φύτρωναν πολύτιμοι λίθοι, με
σπινθηροβόλα φύλλα από Λαζούριο, και
κρέμονταν ευωδιαστοί καρποί από κόκκινο καρνεόλιο.
Στην Σουμερία και την Βαβυλώνα, το πλούσιο μπλε χρώμα του Λαζούριου συμβολίζει τους Ουρανούς και τις δυνάμεις τους. Γι’ αυτό και χρησιμοποιούσαν αυτήν την πέτρα για να διακοσμήσουν τα ταβάνια των ναών. Στην Ελλάδα και την Ρώμη, συμβολίζει επίσης την εκπλήρωση, τη φιλία και τη θεϊκή εύνοια, ειδικά της Αφροδίτης. Τα τριαντάφυλλα, που ήταν φτιαγμένα από κόκκινα καρνεόλια, ήταν μια σαφής αναφορά στο ταίρι της, τον Άρη. Στην κάρτα μας, τα μπλε φύλλα και τα κόκκινα λουλούδια αντιπροσωπεύουν τη δύναμη του σώματος και του πνεύματος.
Οι πολύτιμοι λίθοι αντιπροσωπεύουν την κρυστάλλινη αγνότητα και την τελειότητα, έτσι τα φυτά από πολύτιμους λίθους είναι σύμβολα της αποθέωσης της ζωής. Της ζωής που έχει μετασχηματισθεί στην Κορυφή του Κοσμικού Βουνού και ανεβαίνει πλέον στο ουράνιο επίπεδο. Δεν πρέπει να νιώθουμε έκπληξη που βρίσκουμε πετράδια να φυτρώνουν στον Κήπο του Ήλιου, μια και αναλύοντας την χρησιμότητά τους βλέπομε πως «οι πολύτιμοι λίθοι έχουν την πηγή τους στην Ανατολή και στις εξαιρετικά θερμές ζώνες. Εκεί ο Ήλιος θερμαίνει τα βουνά σαν φωτιά και τα ποτάμια πάντα βράζουν από τη ζέστη... Τα βουνά, πάνω στα οποία αρκετές μεγάλες πέτρες έχουν γεννηθεί με αυτό τον τρόπο, είναι τόσο φωτεινά όσο και το φως της ημέρας. Οι πολύτιμες πέτρες πηγάζουν από τη φωτιά και το νερό και γι’ αυτό το λόγο πάντα περιέχουν θερμότητα, υγρασία και πολλές δυνάμεις...
Τα ηλιακά φυτά, με τους πολύτιμους λίθους συμβολίζουν την αλχημική τήξη, τη Φιλοσοφική Λίθο, που περιγράφεται ως Πύρινο Υγρό ή Υγρό Πυρ: Πρόκειται για τον Ιερό γάμο της Αφροδίτης και του Άρη, δηλαδή του Έρωτα και της Σύγκρουσης, των πρωταρχικών και αρχέγονων δυνάμεων, που σύμφωνα με τον Εμπεδοκλή, ενώνουν και διαχωρίζουν τα στοιχεία. Είμαστε στον Κήπο με τα Τριαντάφυλλα των Φιλοσόφων. Εδώ είναι πάντα άνοιξη, μια και το τριαντάφυλλο είναι το σύμβολο της αιώνιας άνοιξης. Εδώ ο ήλιος πάντα λάμπει και η ζωή είναι πάντα νεογέννητη.
Τα τέσσερα τριαντάφυλλα που ανοίγουν στον ήλιο, αντιπροσωπεύουν τους τέσσερις κόσμους του παρόντος αιώνος. της εποχής των Ιχθύων. Στο κοσμικό επίπεδο, είναι τα τέσσερα βασίλεια: των Ορυκτών, των φυτών, των ζώων και των ανθρώπων. Σε ένα πιο εσωτερικό επίπεδο, είναι οι τέσσερις Νεοπλατωνικές σφαίρες ύπαρξης: Σώμα, ψυχή, λογική σκέψη και καθαρή διάνοια. Είναι ακόμα, οι τέσσερις Καβαλιστικοί κόσμοι (Ασιάχ, Γετζιράχ, Μπριάχ και Ατζιλούτ). Τα τριαντάφυλλα ατενίζουν τον ήλιο, όπως τα τέσσερα βασίλεια και οι τέσσερις σφαίρες αντλούν τη δύναμή τους από την ζωτική δύναμή του. Υπάρχει επίσης ένα μπουμπούκι ρόδου, που αντιπροσωπεύει την εμφάνιση ενός νέου βασιλείου, που θα γίνει γνωστό στον αιώνα που έρχεται, αυτό του Υδροχόου. Το μπουμπούκι είναι στραμμένο προς τα παιδιά, αντλώντας την ενέργειά του από το ξανα-γεννημένο ανθρώπινο είδος, που η εξέλιξή του και η συνειδητή διαίσθησή του θα φτάσει σύντομα στο απόγειο.
Στο έπος του Γκιλγκαμές, το φυτό της ανανέωσης είναι αγκαθωτό σαν τριαντάφυλλο και έχει τις ρίζες του στην Άβυσσο, όπως και τα κρυστάλλινα ρόδα της εικόνας μας. Το ονομάζει «Φυτό των Ενάρξεων».
Ο τοίχος του Περιφραγμένου Κήπου δημιουργεί ένα τέμενος, έναν ιερό τόπο, κρυμμένο από τους βέβηλους. Εκεί γίνεται ο μυστικιστικός μετασχηματισμός. Ο τοίχος, συμβολικά οριοθετεί τον κήπο της συνειδητής διαφώτισης με δύο τρόπους: τον προστατεύει από τις επιδρομές πρωτόγονων πλασμάτων του ασυνειδήτου, αλλά και εστιάζει την ενέργεια της ηλιακής συνείδησης, έτσι ώστε να μπορεί να ανθίσει ο κήπος και οι καρποί. Σε αυτόν τον ιερό τόπο, τα κρυμμένα στο σκοτάδι πράγματα μπορούν να απελευθερωθούν και να μετασχηματιστούν. Εδώ είναι ένα ασφαλές μέρος για να παίξουν τα παιδιά με τη μαγεία, μια και ο Περιφραγμένος Κήπος, ως μέρος ανατροφής τους, είναι μια πνευματική μήτρα, όπου η νέα ζωή προστατεύεται.
Είναι πασίγνωστο ότι τίποτε δεν πρέπει να παίρνουμε από τον Ιερό Κήπο, εκτός και αν μας έχει δοθεί ειδική άδεια. Έτσι ο σαμάνος ξέρει ότι δεν πρέπει να κλέψει τίποτα από τον Κάτω Κόσμο και τα λαϊκά παραμύθια του βορρά, μας λένε να μην παίρνουμε τίποτε από την Χώρα των Νεραϊδών και των Αερικών. Επίσης, ξέρουμε τις συνέπειες της πράξης της Περσεφόνης, η οποία έφαγε το ρόδι στον Άδη. Το θέμα εμφανίζεται ξανά στην Οδύσσεια, μια και μετά το ταξίδι του Οδυσσέα στον Κάτω Κόσμο, είχαν πει σε αυτόν και το πλήρωμά του ότι αφού περάσουν ανάμεσα από τους δύο αντικριστούς φρουρούς, την Σκύλα και την Χάρυβδη, και μπουν στον Κήπο του Ήλιου, το Νησί του Ήλιου, τους απαγορεύεται να ενοχλήσουν τα κοπάδια των θεών. Αλλά, με αφορμή την απώλεια συνείδησης του Οδυσσέα και με κίνητρο την υπερβολική πείνα, το πλήρωμα καταπάτησε τον όρκο του. Ευχαριστημένοι και στα πρόθυρα της νιρβάνα, δραπέτευσαν από το νησί, αλλά η σχεδία έσπασε από τον κεραυνό του Δία και ο Οδυσσέας, ο μοναχικός επιζών, έπρεπε να ξαναπεράσει μέσα από τους αντικριστούς φύλακες. Πριν καταφέρει να επιχειρήσει ξανά το ταξίδι, ήταν απαραίτητη η επτάχρονη διαμονή του κοντά στην Καλυψώ που σημαίνει Απόκρυφη, το Ατλάντιο πνεύμα που κατοικεί «στον Ομφαλό της Θάλασσας». Αυτές είναι οι συνέπειες αν αγνοήσει κανείς τις απαγορεύσεις του Κήπου.
Ο τοίχος κρατά μέσα στα όριά του τη μυστικιστική εμπειρία, μια και το βέλος του Απόλλωνα μπορεί να φέρει τρέλα ή διαφώτιση. Αντίθετα από τον Πύργο, που ήταν φτιαγμένος από εύθραυστους πλίνθους, ο τοίχος του Κήπου είναι φτιαγμένος από πέτρα, που αντιπροσωπεύει την ανθρώπινη σύμπνοια με τη φύση. Τα τούβλα φτιάχτηκαν από μικρά θρύψαλα της φύσης, που συγκολλήθηκαν με τέχνη. Οι πέτρες του Κήπου έχουν σφυρηλατηθεί στη μήτρα της Γαίας από τις Τιτάνιες δυνάμεις της. Οι πέντε πέτρινες σειρές αντιπροσωπεύουν τις πέντε αισθήσεις, που δεν πρέπει να παραπεταχτούν αν θέλουμε η διαφώτιση να διατηρηθεί μέσα στα όριά τους. Αντιπροσωπεύουν την επιβεβλημένη «διερεύνηση της πραγματικότητας» και τη σταθερή θεμελίωση της εμπειρίας του παρελθόντος.
Οι πέτρες του τοίχου αντιπροσωπεύουν τους κόσμους. Στα Λατινικά calculus σημαίνει ψηφίδα αλλά αυτή η λέξη χρησιμοποιείται σε μερικές διαδικασίες επεξεργασίας. Όμοια, στα Ελληνικά, η «ισοψηφία», η αρχαία Ελληνική λέξη για τη γεμάτρια, που είναι «ίσο + ψήφος» και σημαίνει ίσες ψηφίδες, σημαίνει επίσης και ίσα ψηφία, αριθμοί δηλαδή και χρησιμοποιείται πάλι στην ψηφοφορία. Έτσι, ο τοίχος αντιπροσωπεύει την ανθρώπινη γλώσσα ως όργανο καθορισμού και περιορισμού προκειμένου να κρατήσουμε εντός ορίων τη δύναμη της ηλιακής λάμψης. Ωστόσο, τα παιδιά έχουν την πλάτη τους γυρισμένη στον τοίχο. Αυτό απεικονίζει την αδυναμία της γλώσσας να αιχμαλωτίσει επαρκώς τη μυστικιστική εμπειρία. Οι δύο γενεσιουργές δυνάμεις συνεργάζονται για την αναγέννηση της φύσης: Ο Λόγος, ο κλειστός τοίχος, και ο Έρωτας, η έγκλειστη ανθοφορία της ζωής. Και τα δύο είναι απαραίτητα για να επιτύχουμε το Έργο. Έτσι, στην Ερμητική παράδοση, ο Λόγος ονομάζεται «Ο Καλός Κηπουρός της Ζωής», μια και διασφαλίζει ότι ο κήπος θα καρποφορεί.
Οι δώδεκα ορατές πέτρες σε κάθε σειρά αντιπροσωπεύουν τους ζωδιακούς αστερισμούς και ολόκληρος ο τοίχος αντιπροσωπεύει το ζωδιακό κύκλο. Ο κυκλικός τοίχος είναι σπασμένος και ανοιχτός σε ένα μόνο σημείο. Αυτή είναι η είσοδος, που μας επιτρέπει να περάσουμε από τον βέβηλο στον Ιερό Κόσμο. Η πύλη είναι κρυμμένη και είναι απαραίτητο να γυρίσουμε πολλές φορές γύρω από τον τοίχο μέχρι να την βρούμε, μια και ο ασυνείδητος νους γυρίζει αρκετές φορές γύρω από τον ενοποιημένο Εαυτό προτού τον βρει. Μπορεί η πύλη να είναι ο Οφιούχος, ο Κομιστής του Ερπετού, που εδρεύει μεταξύ Σκορπιού και Τοξότη; Στην πραγματικότητα, ο σωτήρας γιος του ηλιακού Απόλλωνα και πατέρας της σεληνιακής Υγείας (Υγίεια), ο ηλιακός σεληνιακός Ασκληπιός, που θεράπευε το σώμα και την ψυχή μέσα από τις αρχέγονες πρακτικές του, μεταβιβάστηκε στον Οφιούχο, τον αστερισμό της νέας δημιουργίας, όταν θεοποιήθηκε από τον κεραυνό του Δία.
Ο Παρπόλα ταυτίζει τον Σαμάς με την Σεφίρα Ντιν (Δικαιοσύνη), χαρακτηρίζοντάς τον ως Κύριο της Κρίσης. Αυτή η Σεφίρα ονομάζεται και Γκεμπουρά (Δύναμη ή Θέληση), που αντιστοιχεί στα επίθετα του Σαμάς, Δυνατός Άνδρας και Ήρωας. Έτσι, ο Σαμάς είναι προστάτης της αλήθειας και του σωστού.
Η αριθμητική αξία του Ο Ηέλιος (Ο Ήλιος) είναι 393 και ανάγεται σε 11+3-9+3= 8, όπως επίσης και το Απόλλων ο χρυσούς Θεός (Απόλλων ο Χρυσός Θεός) είναι 3.385 και ανάγεται σε 11+5-8+3-3= 8. Η αριθμητική αξία του γνωμικού του Απόλλωνα, «Μηδέν Άγαν», είναι επίσης 162, ήτοι 11+2-6+1=8. Αυτή είναι μια τριπλή επιβεβαίωση του γεγονότος ότι ο XVIII.Ήλιος είναι η Οκτάδα της Δεύτερης Ενδεκάδας.
Από τα τέλη του 17ου αιώνα, μέχρι τα μέσα του 18ου σε αρκετές σειρές Ταρώ βλέπουμε τις δροσοσταλίδες του Ήλιου να πέφτουν πάνω σε δύο βρέφη με πάνες, που στέκονται μπροστά από έναν τοίχο. Το παιδί στα δεξιά έχει τον αντίστοιχο βραχίονά του στον αριστερό ώμο του άλλου παιδιού. Ο Ο’Νηλ παρατηρεί ότι τα παιδιά που παίζουν σε έναν κήπο είναι το κοινό Αναγεννησιακό σύμβολο για την ειδυλλιακή ζωή.
Η αναφορά στην κάρτα του Ήλιου κλείνει με μια παράφραση της 6ης πινακίδας μιας αρχαιο-Βαβυλωνιακής έκδοσης του Έπους του Γκιλγκαμές (στήλη 6η, γραμμή 31-33):
Προσευχόμαστε ο Σαμάς να μας ανοίξει το δρόμο και να κρατήσει το μονοπάτι που επιλέξαμε σε αρμονία και να διατηρήσει τη μακρόπνοη αναζήτησή μας σε αρμονία.

 


ΧVΙΙΙΙ Άγγελος- Κρίση (19, 20)

 Δεύτερος των σπαθιών
Θεότητες: Ερμής ψυχοπομπός
Ελληνικό γράμμα = Σ, Σίγμα : Σωτήρ = σωτήρας. Σκέψις : εξέταση, παρατήρηση, λογική. Σώμα = κορμί , πτώμα , ζωή , ύπαρξη. Σηπεδών = κάθαρση. Σαρκοφάγος. Σωρός = τεφροδόχος , νεκροκρέββατο. Σάλπιξ = τρομπέτα.
Περιγραφή
Μία ανδρόγυνη μορφή αιωρείται στον ουρανό. Έχει ροδοκόκκινο δέρμα και φοράει μία μπλε χλαμύδα , που τη στολίζουν πινελιές από ασημί και μοβ  χρώμα. Το ρούχο κυματίζει γύρω από τον άγγελο σε κάθε φύσημα του αέρα. Στα ξανθά του μαλλιά έχει ένα χρυσόφτερο , κόκκινο πέτασο (πλατύγυρο καπέλο).Φυσάει μία χρυσή σάλπιγγα (μακριά τρομπέτα) , από την οποία κρέμεται μια τετράγωνη σημαία:Ένας σταυρός σε ένα λευκό φόντο. Το πλάτος του είναι ακριβώς  το ένα τρίτο του πλάτους της σημαίας , που δημιουργείται από τρία επί τρία τετράγωνα. Οι βραχίονες του σταυρού είναι κόκκινοι ενώ το κέντρο του είναι χρυσό. Η σάλπιγγα βρίσκεται στο δεξί του χέρι και είναι στραμμένη προς τα δεξιά ενώ στο αριστερό του κρατά ένα σπαθί , γύρω από το οποίο κινούνται ελικοειδώς δύο ερπετά , που θυμίζουν το κηρύκειο στον Ι.Μάγο.
Στο μέσο της «σκούρας σαν κρασί» θάλασσας, υπάρχει μια μπρούντζινη οξειδωμένη σαρκοφάγος πάνω σε μια νησίδα. Στο μακρινό ορίζοντα, ένα δίκορφο βουνό υψώνεται πάνω από τις λευκές , απότομες πλευρές των βράχων που φτάνουν μέχρι την επιφάνεια της θάλασσας. Όρθιες πίσω από τη σαρκοφάγο, είναι δύο φιγούρες που κοιτάζουν μπροστά. Αριστερά , ένας  ροδοκόκκινος άνδρας που φοράει ηλιακό στέμμα και κίτρινο χιτώνιο και δεξιά μια ωχρή γυναίκα, που φοράει σεληνιακό στέμμα και έναν μπλε πέπλο. Μοιάζουν να λατρεύουν ένα γυμνό ερμαφρόδιτο παιδί , ορατό από τη μέση και πάνω, που στέκεται και μας κοιτάζει μέσα από τη σαρκοφάγο. Είναι σχεδόν φαλακρό και φοράει χρυσή μάσκα στο μέτωπο του. Οι βραχίονες του άνδρα είναι σταυρωμένοι στο στήθος του, ενώ της γυναίκας είναι προτεταμένοι προς το παιδί.
Ερμηνεία
Ο Ερμής, ο «Άγγελος» ο Αγγελιοφόρος, μας καλεί στο τελικό στάδιο του μετασχηματισμού. Όπως το παιδί, που αναγεννιέται από το Ερμητικό Αυγό και αναδύεται πρόωρα από την υδάτινη μήτρα, έτσι καλούμαστε να ανυψωθούμε και να υποβάλλουμε τη σχεδόν ενοποιημένη ψυχή μας σε «κρίση», σε εξέταση δηλαδή στην XX.Δίκη. Η μικρή σημαία της σάλπιγγας συμβολίζει το στόχο μας, μια μυστική ένωση με το σύμπαν, που θα έχει ως αποτέλεσμα, μια σύνθεση του παροδικού, επίγειου κόσμου με τον αιώνιο, τον πνευματικό. Οι γονείς, ο Αλχημιστής και η Μυστική Αδελφή, που αντιπροσωπεύουν το αρσενικό και το θηλυκό στοιχείο της ψυχής, είναι δικαίως περήφανοι για το δημιούργημά τους και προσδοκούν ανυπόμονοι την επιτυχή ολοκλήρωση του Μεγάλου Έργου.
Σημειώσεις
Οι αρχικές καταγραφές των Καρτών του Ταρώ ονομάζουν αυτήν την κάρτα «ο Άγγελος» και όχι Κρίση. Το Πυθαγόρειο Ταρώ χρησιμοποιεί αυτήν την παλαιότερη ονομασία, γιατί η έννοια ενός «αγγέλου» (θείος αγγελιοφόρος) είναι περισσότερο συμβατική με τα παγανιστικά Ταρώ, απ’ ότι η δοξασία για τη μέρα της τελικής Κρίσης.
Στην ακολουθία του Ταρώ της Φεράρας, ο XIX.Άγγελος κατοικεί στην ένατη θέση της Ενδεκάδας και η βασική Πυθαγόρεια σημασία του Εννιά είναι «Εκείνο που φέρνει ολοκλήρωση». Είναι η «Σχεδόν Τελειότητα» και τα «Πρόθυρα της Επιστροφής στην Ενότητα». Η έννοια αυτή επιβεβαιώνεται από την ισοψηφία της φράσης Ερμής ο Άγγελος που δίνει 735, που ανάγεται σε 5-3+7= 9. Ωστόσο, η Ίρις επίσης αποκαλείται άγγελος και «η Ίρις» δίνει 328, που ανάγεται σε 8-2+3= 9. Άρα οδηγούμαστε στο συμπέρασμα, ότι αυτή η κάρτα αντιστοιχεί στη συνένωση του Ερμή του Ψυχοπομπού (Ι.Μάγος) και της Ίριδος της Ψυχοπομπού (VII.Σωφροσύνη), των δύο βασικών συστατικών παραγόντων του μετασχηματισμού.
Με την ιδιότητα του Ι.Μάγου, ο Ερμής άρχισε τη διαδικασία του μετασχηματισμού. Συνέχισε μεσολαβώντας με την ιδιότητά του ως VΙ.Έρως. Τώρα, στο τέλος, παρεμβαίνει ξανά ως Ψυχοπομπός, για να οδηγήσει την ψυχή στον τελικό της προορισμό. Ακριβώς έτσι, τον βλέπουμε να χρησιμοποιεί το του για να ανεγείρει μια ψυχή από μία λάρνακα σε μια λέκιθο του 6ου π.Χ. αιώνα. Είναι ο Απεσταλμένος του Άδη, που ακουμπάει τα μάτια των νεκρών με το ραβδί του και οδηγεί τις ψυχές τους στον κάτω Κόσμο.
Ωστόσο το χρυσό ραβδί του Ερμή μπορεί να ανοίξει τα μάτια, αλλά και να τα κλείσει. 0 Ερμής, όχι μόνο οδηγεί τις ψυχές στον Κάτω Κόσμο, αλλά τους δείχνει και το δρόμο της επιστροφής κι έτσι γίνεται Λυτρωτής, αυτός που σώζει τις ζωές από το θάνατο και Απελευθερωτής, που εγείρει τους νεκρούς από τον Κάτω Κόσμο.
Για παράδειγμα, αφού η Σεμέλη αποτεφρώθηκε από τη Θεία φωτιά του Δία, ο αναγεννημένος Διόνυσος επωάστηκε στο μηρό του. Όταν γεννήθηκε, δόθηκε στην Ινώ, την αδελφή της Σεμέλης, και τον Αθάμα, για να τον μεγαλώσουν σαν κορίτσι. Η Ήρα όμως τους οδήγησε στην τρέλα και τότε ο Ερμής πήρε τον Διόνυσο μακριά στο Όρος Νύσα, απ’ όπου προέρχεται και το όνομά του (Διό-νυσος), για να μεγαλώσει με τις νύμφες. Τον Ερμή που μεταφέρει το νεαρό Διόνυσο βλέπουμε στο διάσημο άγαλμα του Πραξιτέλη.
Σε έναν άλλο τυπικό μύθο Σαμανική αναγέννησης, ο Τάνταλος, που είχε γευτεί το νέκταρ και την αμβροσία των Θεών, έγινε αφορμή να κατακρεουργηθεί ο γιος του Πέλοπας, να βράσει σε εξαγνιστικό καζάνι και να σερβιριστεί στους θεούς στη διάρκεια μιας γιορτής (εράνου). Σύμφωνα με μία εκδοχή, ο Ερμής συναρμολόγησε πάλι το αγόρι, εκτός από τον αριστερό του ώμο, που τον έφαγε η Δήμητρα. Ωστόσο φρόντισε να τον αντικαταστήσει με έναν άλλο, από ελεφαντοστό. Αυτό είναι μια διαδικασία τυπικά Σαμανική: Η ενσωμάτωση του πνευματικού κόσμου. στον φυσικό. Το να δοθεί δηλαδή ένα πρόσθετο μέλος, από «πνευματικό» υλικό σε ένα σώμα. Αυτός είναι και ο λόγος που υπάρχει το χρυσό μέτωπο πάνω από το Τρίτο Μάτι του παιδιού, στον ΧIX. Άγγελο. Η ψυχολογική ανάλυση μας λέει ότι η ψυχή αποσυναρμολογείται στα στοιχεία της και συναρμολογείται ξανά, αλλά κατά τη διάρκεια αυτής της συναρμολόγησης, ενσωματώνεται και ένα στοιχείο θεϊκότητας. Σύμφωνα με άλλη εκδοχή του μύθου, ο Πέλοπας αναδημιουργήθηκε από την Ρέα, δηλαδή από το XVI.Αστήρ, την Κυρία της Νομοτέλειας, που είναι αρμόδια για τους μετασχηματισμούς που απεικονίζονται στις κάρτες XVII έως XX.
Σε κάποια άλλη απεικόνιση, ο Ερμής οδηγεί τον Θησέα και τον Ορφέα έξω από τον Κάτω Κόσμο. Βοηθάει την Ευρυδίκη να ξανασμίξει με τον Ορφέα πριν την άνοδό της στη ζωή και τον ξαναβρίσκουμε να την οδηγεί και πάλι στον Κάτω Κόσμο μετά το τραγικό λάθος που έκανε να κοιτάξει πίσω.
Στην κάρτα του Αγγέλου, ο Ερμής είναι λυτρωτής, αλλά λύτρωση σημαίνει και να επιστρέφουμε κάτι που δεν μας ανήκει στον κάτοχό του. Σε αυτήν την περίπτωση, αυτό που μας επιστρέφεται είναι ο ενοποιημένος Εαυτός, αυτό που κατά κύριο λόγο είναι πραγματικά δικό μας, αν και μπορεί να μην το είχαμε ποτέ πριν πραγματικά στην κατοχή μας. Αυτή η νέα τάξη, που επιτυγχάνεται στην κάρτα του Κόσμου, ολοκληρώνεται μέσω μιας διαδικασίας εξισορρόπησης σε αρκετά επίπεδα. Πρώτα, πρέπει εναρμονιστούν οι τέσσερις λειτουργίες της συνειδητότητας (Διανόηση, Αίσθηση, Συναίσθημα και Διαίσθηση). Στον Άγγελο αντιπροσωπεύονται από τις τέσσερις ανθρώπινες μορφές, και όχι από τα στοιχεία, δηλαδή τα υγρά, τα μέταλλα, κλπ., προκειμένου να φανεί ότι οι λειτουργίες έχουν εξανθρωπιστεί. Η υπέρτατη λειτουργία, δηλαδή αυτή που κάθε άτομο έχει περισσότερο αναπτύξει, που μπορεί να είναι οποιαδήποτε από τις τέσσερις, αντιπροσωπεύεται από τον Ερμή, που αιωρείται από πάνω. Η κατώτερη λειτουργία, που είναι αντίθετη στην ανώτερη, Διανόηση και Συναίσθημα είναι αντίθετες μεταξύ τους, το ίδιο όπως και Αίσθηση και Διαίσθηση, είναι η λιγότερο ανεπτυγμένη και αντιπροσωπεύεται από το παιδί, που είναι ο μέγιστος φορέας αναγέννησης. Οι δευτερεύουσες λειτουργίες αντιπροσωπεύονται από τον άνδρα και την γυναίκα. Για να δημιουργηθεί ο Χόμο Φιλοσόφικους πρέπει να ενωθούν και οι τέσσερις.
Σε δεύτερο επίπεδο, οι τέσσερις μορφές αντιπροσωπεύουν την ολότητα της ψυχής, τα ποικίλα συστατικά της, π.χ. συνειδητότητα, λογική, πνεύμα, σκιά, που πρέπει να ενοποιηθούν. Η συνένωση των αντιθέτων αντιπροσωπεύεται από τις μορφές της γυναίκας, που απλώνει τα χέρια της, σε μια στάση δράσης και τον άντρα, που λατρεύει το παιδί παθητικά. Οι χειρονομίες τους επίσης μεταφράζονται ως αντιστροφή της κοσμικής τάξης, άρα εγκαινίαση μιας νέας τάξης στον κόσμο. Τελικά, το ερμαφρόδιτο παιδί αντιπροσωπεύει την επανένωση των γονέων, του αγοριού και του κοριτσιού, που τώρα έχουν περάσει σε φάση ωρίμανσης, όπως περιγράφεται στην κάρτα του Ήλιου. Αυτοί καλούνται από τον Ερμή σε μια Μυστικιστική Ένωση, με το να ενοποιούνται τα στοιχεία της ψυχής στον Εαυτό.
Με αυτόν τον τρόπο, ο 0.Ιδιώτης, που ξεκίνησε το ταξίδι του, καθοδηγούμενος από τύχη και από διαίσθηση, φτάνει με τη βοήθεια της θεϊκής διαμεσολάβησης (XIX.Άγγελος), στο τελευταίο του στάδιο, εκεί όπου συνθέτονται οι εμπειρίες του ταξιδιού του σε έναν νέο κόσμο.
Το παιδί είναι φαλακρό, ή σχεδόν τουλάχιστον, όπως είναι τα νεογέννητα, για να δείξει την κατάσταση της πνευματικής επαναγέννησης, όπως κάνουν οι μυημένοι στην Ίσιδα, με το ξυρισμένο κεφάλι αλλά και οι Δρυίδες και οι καθολικοί μοναχοί. Αυτό αντιπροσωπεύει πως οι αυτόβουλες σκέψεις κάποιου θυσιάζονται σε μια ανώτερη αρχή.
Στην χριστιανική παράδοση, σι άγγελοι θεωρούνται άφυλοι. Το ίδιο βλέπουμε κι εδώ. Ο θεϊκός αγγελιαφόρος έχει καθιερωθεί ως ανδρόγυνος. Η τελετουργική παρενδυσία είναι επίσης κάτι κοινό ανάμεσα στους σαμάνους, μια και ταξιδεύουν απ’ άκρη σε άκρη, στα όρια ανάμεσα στους κόσμους. Ωστόσο, στον XIX.Άγγελο, υπάρχει ένας επιπλέον παράγοντας: Η ψυχή ταξιδεύει προς την Μυστική Ένωση εκεί όπου ενώνονται όλα τα αντίθετα. Έτσι, μετά την πολικότητα της XVII.Σελήνης και του XVIII.Ήλιου, οι τελευταίες τρεις κάρτες είναι προοδευτικά όλο και πιο ανδρόγυνες: Ανδρόγυνο αρσενικό (XIX.Άγγελος), ανδρόγυνο θηλυκό (XX.Δίκη) και καθαρό ανδρόγυνο (XI.Κόσμος).
Βλέπομε ότι ο Ερμής Ψυχοπομπός είναι ένας παράγοντας επαναγέννησης. Σε όρους της ψυχολογίας, μας αφυπνίζει σε μια νέα ζωή στη γη. Αυτό επιτυγχάνεται μέσα από μια νέα συνειδητότητα και μια διευρυμένη προσωπικότητα. Συνέπεια της πιο ανεπτυγμένης ψυχής είναι οι μεγαλύτερες ευθύνες.
Το παιδί αντιπροσωπεύει τον Διόνυσο, που επίσης αντιπροσωπεύεται από τον 0.Ιδιώτη, και όλους τους θεούς που αναστήθηκαν, όπως Άδωνις, Άττις, Μίθρας, Όσιρις, κλπ.. Ο θάνατός του ξεκίνησε στον 0.Ιδιώτη και η επαναγέννησή του ολοκληρώνεται στον ΧΙ. Κόσμο.
Η σάλπιγγα είναι μια μακριά, ίσια, πολεμική τρομπέτα. Οι μεταλλικές τρομπέτες, όπως οι σάλπιγγες, συνδέονται με τα στοιχεία της Φωτιάς και του Νερού, τα δύο κύρια αντίθετα, Θείον και Υδράργυρος, Ήλιος και Σελήνη. Την σημαντικότητα της ένωσης αυτής την αντιλαμβανόμαστε από το γεγονός ότι υπήρχε ένας ναός της Αθηνάς Σάλπιγγας στο Άργος. Πράγμα που σημαίνει ότι αρχαίος κόσμος είχε την τάση να προς στην ένωση των αντιθέτων. Ο ίδιος συμβολισμός υπάρχει και στο «Βουνό του Άρη με τις δίδυμες κορυφές», το οποίο βλέπουμε στο φόντο του XIX.Αγγέλου.
Η σάλπιγγα ήταν ένα σημαντικό μέρος των τελετών του Διονύσου (0.Ιδιώτης) από τις πρώιμες μέρες της θρησκείας. Για παράδειγμα, οι Διονυσιακές πομπές, που γιόρταζαν τον ερχομό του Νεαρού Θεού, είχαν ως οδηγό τους έναν σαλπιγκτή. Στη Λίμνη της Λέρνας, μιας πύλης του Κάτω Κόσμου, ο Διόνυσος ξύπνησε από το σάλπισμα των νεκρών, με τρομπέτες, που ήταν κρυμμένες στους θύρσους, Διονυσιακά μπαστούνια. Τον ξαναγεννημένο θεό καλωσόριζαν γυναίκες και άνδρες.
Ο θρύλος του Τρωικού Πολέμου λέει ότι η μητέρα του Αχιλλέα, ανησυχώντας για την ασφάλειά του, τον έντυσε κορίτσι και τον έκρυψε ανάμεσα στις γυναίκες, στο παλάτι του Λυκομήδη. Τον ανακάλυψε ο Οδυσσέας και ο Διομήδης, που ήχησαν την σάλπιγγα κι έτσι ο Αχιλλέας, μην μπορώντας να αγνοήσει το κάλεσμα, αυτόματα άρπαξε τα όπλα.
Έτσι, σε αυτή την κάρτα ο αρχέγονος, διεισδυτικός ήχος της σάλπιγγας αντιπροσωπεύει επίσης το Κάλεσμα, τις προσταγές που δεν μπορούμε να αγνοήσουμε. Για τον Αχιλλέα, το Κάλεσμα τον ανάγκασε να αφήσει την προστασία της μητέρας του και να αναλάβει τις υποχρεώσεις της ενηλικίωσης. Ένα τέτοιο κάλεσμα μπορεί να είναι εξωτερικό ή εσωτερικό, αλλά και στις δύο περιπτώσεις, μας προστάζει να αναπτυχθούμε. Αν το αγνοήσουμε, βουλιάζουμε στο μαρασμό και την ακινητοποίηση και ίσως χάσουμε για πάντα την ευκαιρία να το ξανακούσουμε. Σε μια πιο κοσμική κλίμακα, ο ήχος της σάλπιγγας ακούγεται από τον Ουρανό...και διαχωρίζει τον έναν αιώνα από τον επόμενο.
Στο Πυθαγόρειο Ταρώ, το αναγεννημένο παιδί είναι στη σαρκοφάγο, ετυμολογικά «αυτή που τρώει τη σάρκα», μια και η πρώτη σαρκοφάγος φτιάχτηκε από έναν ειδικό Τρωικό ασβεστόλιθο, που έλιωνε τη σάρκα των πτωμάτων. Έτσι, η σαρκοφάγος αντιπροσωπεύει τη διάλυση της γέρικης ζωής, που έχει επιτευχθεί στις προηγούμενες κάρτες. Είναι επίσης μια κιβωτός, arc, στο μέσο του Ωκεανού, μια και στα λατινικά η λέξη arca είναι ένα κουτί, συμπεριλαμβανομένου και του φέρετρου, ένα σεντούκι που μέσα του ήταν κρυμμένοι Θησαυροί. Από εκεί παίρνουμε και τη λέξη arcana μια και είναι τα μυστικά που κρύβονται σε ένα σεντούκι. Αυτή είναι η Αποκάλυψη (το ξεσκέπασμα), κατά την οποία και αποκαλύπτεται το arcanum (το μυστικό): Η Μυστική Συζυγία της Σελήνης και του Ήλιου έχει παράγει τον μικρό άνθρωπο, ο οποίος αναδύεται από το Ερμητικό Βάζο.
Η σαρκοφάγος αντιπροσωπεύει επίσης το ορειχάλκινο καζάνι της επαναγέννησης, που εμφανίζεται σε αρκετούς μύθους. Η Σαμανική αναγέννηση απεικονίζεται επίσης στον Ορφικό μύθο, όπου ο Διόνυσος κατακρεουργήθηκε από τους Τιτάνες, που τον έβρασαν σε ένα καζάνι και μετά ο Δίας αποτέφρωσε τα πάντα με έναν κεραυνό, διάλυση της ψυχής. Ο Δίας και η Αθηνά έσωσαν τις στάχτες, την εξαγνισμένη Πρώτη Ύλη, την εξευγενισμένη ύλη, από τις οποίες ετοιμάστηκε ένα αφέψημα, που το ήπιε η Σεμέλη και έμεινε έγκυος, με τον Αναγεννημένο Διόνυσο. Αλλά και η Ινώ, η αδελφή της Σεμέλης, έβρασε το γιο της τον Μελικέρτη σε ένα καζάνι, πράγμα που βλέπουμε ν’ απεικονίζεται σε ένα αρχαίο μελανόμορφο αγγείο: ένα παιδί να αναδύεται από ένα τρίποδο καζάνι, που πλαισιώνεται από δύο άνδρες και δύο γυναίκες. Ωστόσο, η επαναγέννηση του Μελικέρτη στάθηκε αποτυχημένη και έτσι, η μητέρα και το παιδί επέστρεψαν στη Θάλασσα. Η πασίγνωστη ιστορία της Μήδειας και του Πελία εξιστορεί μια αποτυχημένη ή σκόπιμα ναυαγισμένη επαναγέννηση. Από την άλλη μεριά, η Μήδεια διαμέλισε και αναγέννησε τον Ιάσονα με επιτυχία, όπως και τον πατέρα του, τον Αίσονα, αν και σε αυτή την περίπτωση, χρησιμοποίησε λέβητα (καζάνι) από χρυσό..
Ο Παυσανίας περιγράφει τη διάσημη κέδρινη Λάρνακα του Κύψελου, όπου όταν ήταν μωρό, κρύφτηκε από τη μητέρα του. Οι πλευρές της λάρνακας απεικόνιζαν τον Πέλοπα, την Μήδεια και τον Ιάσονα στα επικήδεια παιχνίδια προς τιμή του Πελία, τον Διόνυσο σε μια σπηλιά, την Κίρκη να ξαπλώνει με τον Οδυσσέα και την Εριφύλη με το περιδέραιο της Αρμονίας. Η λάρνακα απεικονίζει ακόμα δύο «ανώνυμες γυναίκες επιδέξιες στις φαρμακο-παρασκευαστικές παραδόσεις» να αλέθουν βότανα, αλλά και αρκετές ακόμα σκηνές από τη μυθολογία.
Το αρχέγονο ζευγάρι, που επιπλέει δίπλα στην λάρνακα, μέσα στην κοσμική μήτρα, αντιπροσωπεύει τους σπόρους της επόμενης δημιουργίας. Όταν κάποτε, σε μια αρχαία Μέρα της Κρίσης, ο Δίας αποφάσισε να καταστρέψει τον διεφθαρμένο κόσμο, τον κατακεραύνωσε με ένα αστροπελέκι, XV. Πύργος, και υποχρέωσε τον Ποσειδώνα να πλημμυρίσει τη στεριά. Επιβίωσαν μόνο ο Δευκαλίων και η Πύρρα, μέσα σε μια λάρνακα κι έσπειραν τους σπόρους μιας νέας, καλύτερης γενιάς ανθρώπων. Οι σπόροι ήταν λίθοι, τα «κόκαλα της Μητέρας Γης». Στην αφήγηση του Απολλόδωρου, η λάρνακα επέπλεε για εννιά ημέρες και νύχτες. Εννιά είναι και ο αριθμός του XIX.Αγγέλου στην Ενδεκάδα. Επιπλέον, το τέλος της βροχής ανήγγειλε ο Ερμής που κατεύθυνε και την πράξη της επαναδημιουργίας.
Η μυθολογία περιέχει αρκετές ιστορίες ανθρώπων που επέπλευσαν μέσα σε κουτιά. Συχνά είναι η μητέρα και το παιδί της: Δανάη και Περσεύς, Σεμέλη και Διόνυσος, Αυγή και Τήλεφος. Σε άλλες περιπτώσεις είναι τα δίδυμα Ρωμύλος και Ρώμος ή αδελφός και αδελφή Τέννης και Λευκοθέα. Και, φυσικά, υπάρχει και η Κιβωτός του Νώε. Οι στεγανές κασέλες χρησιμοποιούνταν επίσης για την επώαση διάφορων μαγικών παιδιών, όπως ο Άδωνις, ο εραστής της Αφροδίτης, που ανασταινόταν μία φορά το χρόνο και ο Εριχθόνιος, ο γιος του Ηφαίστου και παιδί-ερπετό της Αθηνάς, που έγινε ο πρώτος βασιλιάς της Αθήνας.
Η ορειχάλκινη σαρκοφάγος είναι πράσινη και οξειδωμένη. «Είναι η αλχημική ευλογημένη πρασινάδα που συμβολίζει τη θαλερότητα, υποδεικνύοντας έτσι από την μια μεριά τη “λέπρα των μετάλλων”, την οξείδωση δηλαδή και από την άλλη, το θεϊκό πνεύμα της ζωής, που με μυστικό τρόπο είναι έμφυτο σε όλα τα πράγματα». Πιο γενικά, το πράσινο αντιπροσωπεύει το φύτρωμα, την ελπίδα, το μέλλον και την τελειοποίηση. Φυσικά, η πράσινη οξείδωση εγκαθιδρύει μια άμεση σχέση με το χάλκινο πράσινο της ΙΙ.Βασιλείας, της θεάς της γέννησης.
Πρέπει να σημειώσουμε ότι η ελληνική λέξη χλωρός, που συχνά αποδίδεται ως «πράσινος», στην πραγματικότητα σημαίνει τις διασταλμένες ιδιότητες του πράσινου, περιλαμβανομένης της φρεσκάδας, της υγρασίας και της ανθοφορίας. Έτσι, στην αρχαία Ελλάδα, το μέλι, τα δάκρυα, ακόμα και το αίμα, περιγράφονταν σαν χλωρά. Επίσης, η λέξη Χλόη, όπως στο «Δάφνις και Χλόη», που σημαίνει «ανθίζω», ήταν ένα επίθετο για την Δήμητρα και αναφέρεται σε αυτήν ως φύλακα των πράσινων λιβαδιών.
Πράσινο είναι το χρώμα της νέας ζωής, οι σπόροι που βλασταίνουν από τη γη και συνεκδοχικά, του πνεύματος που ανατέλλει από την ύλη. Εδώ δηλαδή, στην κάρτα του Αγγέλου έρχεται σε αντίθεση με αυτήν στον Πύργο, στον οποίο το πνεύμα φαίνεται να κατεβαίνει μέσα στην ύλη. Στα Ελευσίνια Μυστήρια, που ήταν αφιερωμένα στην Δήμητρα, ο μυούμενος ξαναγεννιόταν σε έναν υπόγειο θάλαμο και αναδυόταν από αυτόν σαν από τάφο. Το πράσινο είναι ακόμα το χρώμα του Οσίριδος, που κλείστηκε σε φέρετρο. Ο εγκλεισμός του συμβολίζει την «αειθαλή ζωή μέσα στην ανθρώπινη ψυχή», γι’ αυτό και ο μύθος τον θέλει να αναβιώνει ως παιδί-θεός Ώρος.
Στον Άγγελο, ο Ερμής επιδεικνύει μια ισορροπία των ηλιακών και σεληνιακών χρωμάτων. Πρώτα, υπάρχει η αντίθεση του χρυσού, τα μαλλιά, τα φτερά και του ασημένιου, ο μανδύας. Δεύτερον είναι η αντίθεση του κόκκινου πέτασου (του καπέλου), που αντιπροσωπεύει την ενεργητική ευγένεια, με το μοβ μανδύα, που αντιπροσωπεύει την παθητική ευγένεια. Τρίτον, το ροδοκόκκινο δέρμα του αντιπροσωπεύει τη γήινη παθητικότητα και την ενέργεια της ψυχής και έρχεται σε αντίθεση με τη μπλε χλαμύδα, τον ταξιδιωτικό μανδύα που συχνά συνδέεται με τον Ερμή και αντικαθιστά τα γαλάζια σύννεφα που βλέπουμε σε αρκετές σειρές Ταρώ. Το μπλε είναι το χρώμα της αλήθειας και της αποκάλυψης Κι έτσι, η χλαμύδα, που κυματίζει στον άνεμο, αποκαλύπτει μερικές από τις βαθύτερες αλήθειες της ψυχής, ενώ κάποιες άλλες τις αφήνει κρυμμένες. Το πράσινο της σαρκοφάγου αντιπροσωπεύει επίσης την συμφιλίωση των αντιθέτων. Εναρμονίζει το ηλιακό κίτρινο και το σεληνιακό μπλε. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, το παιδί εναρμονίζει τον ροδοκόκκινο άνδρα και την κάτωχρη γυναίκα.
Είναι κάπως παραπλανητικό να αποκαλούμε την κάρτα αυτή «Κρίση», μια και δεν απεικονίζει τη διαδικασία της Κρίσης, που συμβαίνει στην κάρτα ΧΧ.Δίκη, αλλά την Πρόσκληση για την Κρίση. Δηλαδή, ο Ερμής ο Ψυχοπομπός είναι ο οδηγός, όχι ο κριτής. Έτσι, ο XIX.Άγγελος είναι ο Δεύτερος, ή Επικουρικός, του Σπαθιού, ενώ η XX.Δίκη είναι η Αρχηγός του Σπαθιού.
Οι παγανιστικές αντιλήψεις για την Μέρα της Κρίσης δεν είναι τελικές και αμετάκλητες, αλλά κυκλικές και επαναλαμβανόμενες. Η κυκλική κρίση μπορεί να εξισωθεί με το κάρμα, τον κοσμικό νόμο που διασφαλίζει ότι θα θερίσουμε αυτό που σπείραμε. Έτσι, ο XIX .Άγγελος μας καλεί στην κρίση που θα συμβεί στο τέλος της κάθε ζωής, στην επαναγέννηση. Σε εγκόσμιο πλαίσιο, αντιπροσωπεύει τα αποτελέσματα, θετικά ή αρνητικά που έχουν οι πράξεις μας.
Η Αποκάλυψη (IX) είναι το προκαταρκτικό ξεσκέπασμα για την Ολοκλήρωση (X) της δεύτερης Δεκάδας που γίνεται στην κάρτα ΧΧ.Δίκη. Εκεί το τελικό αλχημικό έργο προχωρεί προς την πρόοδό του στον ΧΙ.Κόσμο. Έτσι, όλα τα πράγματα πρέπει να ξεσκεπαστούν ώστε να επιτρέψουν μια ειλικρινή αποτίμηση του εαυτού μας, μια και η τελική κρίση πρέπει να γίνει μέσα μας και την αποδοχή όλων των μερών της ψυχής μας. Αυτό συνθέτει την ολοκλήρωση, όχι την τελειοποίηση, του πνευματικού ατόμου, την επιτυχημένη εξατομίκευση, την ολοκληρωμένη ενοποίηση του Εαυτού.
Η μικρή σημαία αντιπροσωπεύει το επόμενο στάδιο της ανάπτυξης, στο οποίο μας καλεί ο Άγγελος. Πρώτα, παίρνει τη μορφή του τετραγώνου τρία επί τρία, κι έτσι είναι τριπλά θεϊκό, μια και το τρία είναι ο αριθμός του θείου και δηλώνει επιπλέον το εννιά, που είναι ο αριθμός του ΧΙΧ.Αγγέλου στην Ενδεκάδα του. Αντιπροσωπεύει ακόμα το σταυροδρόμι ως σύμβολο της επικείμενης κρίσης. Θα δούμε στην ΧΧ.Δίκη ότι αυτή η κρίση περιλαμβάνει μια συμφωνία των αντιθέτων και αυτό αντιπροσωπεύεται από το σταυρό στη σημαία.
Όπως έδειξε ο Γιούνγκ, ο σταυρός είναι ένα σύνηθες έμβλημα της τετραπλής ένωσης των ασύμφωνων στοιχείων, ώστε να πάρουμε το Λαζούριο ή αλλιώς τη Λίθο των Φιλοσόφων. Συγκεκριμένα, οι τέσσερις λευκές γωνίες της σημαίας αντιπροσωπεύουν τις τέσσερις ποιότητες ή δυνάμεις (Θερμό, Ξηρό, Ψυχρό, Υγρό) και οι τέσσερις άκρες του σταυρού αντιπροσωπεύουν τα στοιχεία, που το καθένα περιλαμβάνει ένα ζεύγος ποιοτήτων, δηλαδή, Φωτιά = Θερμό και Ξηρό κλπ.. Το κέντρο του σταυρού αντιπροσωπεύει το στόχο του αλχημικού έργου, την Πεμπτουσία, την παράδοξη ένωση των στοιχείων, που συμφιλιώνει τις αντίθετες ποιότητες. Το φόντο της σημαίας είναι λευκό, για να απεικονίσει την αγνότητα των ποιοτήτων. Οι άκρες του σταυρού είναι Κόκκινες, για να συμβολίσουν την ύλη και τις αναπόφευκτες θυσίες, που είναι απαραίτητες για το Μεγάλο Έργο. Το κέντρο του σταυρού είναι χρυσό, για να δείξει τον σκοπό του αλχημικού Μαγικού Έργου. Ακόμα, η σημαία συμβολίζει τόσο το διαχωρισμό, όσο και την ενότητα του επίγειου και του πνευματικού κόσμου. Οι τρεις κάθετες στήλες αντιπροσωπεύουν τη διάκριση στον επίγειο κόσμο. Με απλούστερους όρους, είναι το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Οι τρεις οριζόντιες γραμμές αντιπροσωπεύουν τη διάκριση στον αιώνιο, πνευματικό Κόσμο. Είναι η Γη, η Ψυχή και ο Ουρανός. Το κεντρικό τετράγωνο αντιπροσωπεύει τη διασταύρωση του επίγειου και πνευματικού κόσμου στο «τώρα» της ψυχής.
Για να προχωρήσουμε από τον ΧΙΧ.Άγγελο στην ΧΧ.Δίκη και ακόμα μακρύτερα, δεν είναι αρκετό να δούμε τον κόσμο, ούτε με την προσωρινή, ούτε με την αιώνια όψη του μόνο. Αντιθέτως, όπως δείχνει η σημαία, πρέπει να αντιληφθούμε και τις δύο όψεις ταυτόχρονα. Συγκεκριμένα, πρέπει να βλέπουμε την προσωπική μας εμπειρία από τη ζωή, μαζί με την αιώνια, αρχετυπική της όψη, δηλαδή, έξω από το χρόνο, ή καλύτερα μέσα στο Πλαίσιο της συγχρονικότητας, όπως η ζωή ενός ανθρώπου που πεθαίνει «περνά» μπροστά από τα μάτια του. Επίσης, η σημαία μας δίνει το κλειδί για την εφαρμογή της Αρχής της Απροσδιοριστίας στην Ψυχή: Οι κάθετες λωρίδες αντιπροσωπεύουν το μέγιστο εντοπισμό του χρόνου και οι οριζόντιες λωρίδες το μέγιστο προσδιορισμό της συχνότητας. Αν και η σημαιούλα μπορεί να απλωθεί και να κυματίσει, τα μαθηματικά διασφαλίζουν ότι οι περιοχές των τετραγώνων θα μείνουν σταθερές.
Η σημαιούλα αντιπροσωπεύει επίσης το Τετράγωνο του Κρόνου μια που συχνά καταστρέφει τον κόσμο που έχει διαφθαρεί, έτσι και ο Κρόνος στο τέλος του Αιώνα, θα φάει ξανά τα παιδιά του, για να προετοιμάσει μια νέα Δημιουργία. Έτσι, το σχήμα τρία επί τρία που έχει η σημαία, αντιπροσωπεύει το μαγικό τετράγωνο της τάξης τρία, που είναι γνωστό ως Τετράγωνο του Κρόνου. Αν και αυτή η εικόνα έχει τεράστια εσωτερική σημασία, εδώ θα εστιαστούμε στο ότι είναι και το σύμβολο της κοσμικής-πληρότητας που οργανώνεται γύρω από τους αριθμούς κλειδιά: το 4 και ειδικά το 5. Πέντε είναι ο αριθμός των στοιχείων, όταν μαζί με τα τέσσερα εγκόσμια στοιχεία συνδυαστεί και το πνεύμα (ή Πεμπτουσία).
Πρώτα παρατηρούμε ότι κάθε γραμμή, στήλη και διαγώνιος έχουν σαν άθροισμα 15, που είναι η θεϊκή έξαρση του πέντε (3Χ5). Μετά παρατηρούμε ότι βασικός αριθμός του τετραγώνου είναι το 5: Είναι στο κέντρο του σχηματισμού, που αντιπροσωπεύει την Πεμπτουσία και οι αντίθετοι αριθμοί του στο τετράγωνο ισορροπούν σε δύο πεντάρια, 4+6, 9+1 κλπ.. Στην Πυθαγόρεια αριθμολογία, το πέντε είναι ο πρώτος πλήρης αριθμός, από τη στιγμή που είναι ο πρώτος αριθμός που περιέχει και το θηλυκό 2 και το αρσενικό 3. Ο κεντρικός σταυρός αντιστοιχεί στους πέντε μονούς αριθμούς, 1, 3, 5, 7, 9 και το υπόβαθρο, στους τέσσερις ζυγούς αριθμούς, 2, 4, 6, 8. Οι τέσσερις μονοί αριθμοί στα όρια, 1, 3, 7, 9, αν προστεθούν δίνουν 20 = 4*5, όπως κάνουν και οι τέσσερις ζυγοί αριθμοί. Το 20 συνδυάζει τους δύο αριθμούς της τελειότητας, το 4 και 5.
Οι Πυθαγόρειοι εξηγούν τις αριθμητικές προόδους με την επιτυχή εφαρμογή ενός γνώμονα (μέτρου), που έχει το σχήμα του τετραγώνου ξυλουργού. Σε αυτή την περίπτωση, το Τετράγωνο του Κρόνου είναι κατασκευασμένο εφαρμόζοντας τον Γνώμονα 49276 σε ένα μικρότερο τετράγωνο: Και τα δύο τετράγωνα αντιπροσωπεύουν τα στοιχεία, αλλά το Τετράγωνο του Κρόνου αντιπροσωπεύει μια ανώτερη ενοποίηση των στοιχείων απ’ ότι το μικρότερο.
Σύμφωνα με τη Θεωρία της Ισορροπίας, που αποδίδεται σε ένα μουσουλμάνο αλχημιστή του 8ου αιώνα, του  Ζαμπίρ Ίμπν Χαγιάν, ο Κόσμος και τα Πάντα σε αυτόν, είναι φτιαγμένα από τους αριθμούς 1, 3, 5, 8, 17 και 28. Αυτοί είναι το θεμέλιο όλων των υλικών πραγμάτων, αλλά και όλων των επιστημών και ακόμη, κάθε γλώσσας που υπάρχει ή που μπορεί να υπάρξει. Οι τέσσερις πρώτοι αριθμοί, σύμφωνα με τους αλχημιστές που ακολούθησαν το σύστημά του, προσδιορίζουν τα στοιχεία, 1 Φωτιά, 3 Γη, 5 Νερό και 8 Αέρας. Το άθροισμά τους είναι 17, που είναι ο πέμπτος αριθμός. Ο Γνώμονας που δίνει το μεγαλύτερο τετράγωνο, έχει άθροισμα 4+9+2+7+6=28, τον έκτο αριθμό, το δεύτερο Τέλειο Αριθμό.
Ο Στάπλετον προτείνει ότι η θέση του 5, του αριθμού του Νερού, στο κέντρο του Τετραγώνου του Κρόνου αντικατοπτρίζει τη δοξασία της Μέσης Ανατολής ότι το Νερό είναι η πρωταρχική κοσμολογική ουσία. Έχουμε δει, στην ερμηνεία του ΧΙΧ.Αγγέλου, πώς το Νερό είναι το υπομόχλιο που χρησιμοποιείται για την αναγέννηση που δημιουργεί τις ανώτερες εξάρσεις των στοιχείων.
Ο Γνώμονας δημιουργεί την ανώτερη έξαρση των στοιχείων, μια και αν πάρουμε ζεύγη αρσενικών και θηλυκών αριθμών γύρω από τα όρια του τετραγώνου, παίρνουμε τους Στοιχειώδεις Αριθμούς που δίνει ο Θεόδωρος της Ασίνης (3ος μ.Χ. αιώνας): 9+2=11= Φωτιά, 7+6=3=Αέρας,1+8=9=Νερό και 3+4+7=Γη με δεξιόστροφη φορά και σε φθίνουσα σειρά, που χρησιμοποίησε για να εξηγήσει την αρμονία των στοιχείων. Οι αριθμοί των αντίθετων στοιχείων (Φωτιά / Νερό, Αέρας / Γη) έχουν άθροισμα 20, την τετραπλάσια Πεντάδα, που συνδυάζει τα δύο είδη της ολοκλήρωσης, το 4 και το 5. Αυτή η ισορροπία των στοιχείων αποδίδεται στην ΧΧ.Δίκη, όπου και επιτυγχάνεται. Η αβίαστη αυτή σύνθεση των τεσσάρων στοιχείων, που αποτελεί το όριο, αποδίδεται στην οκταπλή Πεντάδα, δηλαδή το 40. Αν περιλάβουμε και την Πεμπτουσία, το 5, στο κέντρο των στοιχείων, το άθροισμα είναι 45, η τριπλά θεϊκή έξαρση της Πεντάδας, 5*3*3.

Tα Στοιχεία και το Τετράγωνο του Κρόνου.
Ακόμα, μπορούμε να δούμε τη μηνιαία «Αναγγελία του Χώρου και του Χρόνου». Υπάρχει μία θέση για κάθε ευθύγραμμο τμήμα στην περίμετρο κάθε τετραγώνου, δηλαδή, δύο για κάθε γωνία (άρτιο) τετράγωνο και ένα για κάθε πλευρά (περιττού) τετραγώνου, όπως στην πιο κάτω εικόνα. Τα οκτώ τετράγωνα στην περίμετρο, αντιπροσωπεύουν τον οκταπλό χρόνο, 3=Εαρινή Ισημερία, 9=Θερινό Ηλιοστάσιο, 7=Φθινοπωρινή Ισημερία, 1=Χειμερινό Ηλιοστάσιο. Το κεντρικό τετράγωνο αντιστοιχεί στις επιπλέον μέρες του χρόνου, πέρα από τους δώδεκα σεληνιακούς μήνες, που αντιπροσωπεύονται από τα δώδεκα ευθύγραμμα τμήματα των εξωτερικών τετραγώνων. Εναλλακτικά, τα δώδεκα ευθύγραμμα τμήματα της περιμέτρου μπορούν να αντιπροσωπεύουν το ηλιακό έτος, αλλά και τα ζώδια. Αυτά σε ότι έχει να κάνει με την αναπαράσταση του Χρόνου.
Επίσης, προσδιορίζεται ο Χώρος, 8+3=ανατολή, 4+9=νότος, 2+7=δύση και 6+1=βορράς, οι ίδιοι τέσσερις αριθμοί όπως και στα στοιχεία, αλλά όχι και τα ίδια ζεύγη τετραγώνων. Οι αντίθετες κατευθύνσεις ισορροπούν στο 20, όπως κάνουν και τα αντίθετα στοιχεία. Ο ΧΙΧ.Άγγελος αντικατοπτρίζει αρκετές πτυχές της δημιουργίας της Πανδώρας, της γυναίκας που χάρισε τον ανθρωπισμό στους ανθρώπους. Για παράδειγμα, σε ένα αρχαίο αγγείο, η Πανδώρα πλαισιώνεται από την Αφροδίτη και τον Άρη, Νερό και Φωτιά, έρωτα και πάλη. Σε άλλες αναπαραστάσεις, η ανάδυσή της από τη γη διευκολύνεται από τις θεότητες των τεχνών, όπως η Αθηνά και ο Ήφαιστος.
Η διάταξη των μορφών στον ΧΙΧ.Άγγελο αντικατοπτρίζει εκείνη που συναντάμε σε αρκετά αλχημικά εμβλήματα. Στις εικονογραφήσεις του Ήλιου, της Σελήνης και του παιδιού που γεννιέται από τη μυστικιστική τους ένωση, ο ηλιακός άνδρας πιο συχνά απεικονίζεται στα αριστερά και η σεληνιακή γυναίκα στα δεξιά.
Το βουνό με τις δίδυμες κορυφές και τις λευκές απότομες πλαγιές είναι η Πύλη του Ήλιου και εδώ το βλέπουμε από την αντίθετη πλευρά από ότι το βλέπαμε στην VII.Σωφροσύνη και την ΧVII.Σελήνη. Η Οδύσσεια μας λέει πώς ο Ερμής, ο Ψυχοπομπός, οδηγεί τις ψυχές των νεκρών, φλυαρώντας και φτερουγίζοντας όπως οι νυχτερίδες, μέσα από την Πύλη του Ήλιου, πάνω από τους λευκούς βράχους και τον σκοτεινό Ωκεανό, περνώντας τη Χώρα των Ονείρων και πηγαίνοντας προς το σπίτι των νεκρών.
Ο ΧΙΧ.Άγγελος αντιστοιχεί στον Ακκαδικό Έα, του Θεού της Αβύσσου, που ρέει πάνω από τον Κάτω Κόσμο. Φέρνει από αυτόν το ευεργετικό για την ανθρωπότητα, αναζωογονητικό νερό και ελέγχει τη μοίρα. Κρατάει το Ιερό Με, το τελετουργικό σκεύος, που επιτρέπει την επικοινωνία ανάμεσα στους ανθρώπους και τους θεούς. Ο μυστικός του αριθμός είναι το 60, μια και είναι ο γιος του Ανού (ΧΙ.Κόσμος), που ο μυστικός του αριθμός 1, είναι ίσος με αυτόν του Έα στο Βαβυλωνιακό αριθμητικό σύστημα. Ο Έα συνδέεται με τη Σεφίρα Χοκμά (Σοφία), από τη στιγμή που ο Έα ονομαζόταν ο Σοφός, ο Φρόνιμος των Θεών, ο Συνετός του Σύμπαντος, ο Άρχοντας των Μυστικών κλπ. Ο Έα εγκαθιστά την Κοσμική Τάξη.

Είμαι Κόρη της Γης και του Νερού, και θρέμμα τ’ Ουρανού.
Διαβαίνω απ’ άκρη σ’ άκρη τους πόρους του ωκεανού και των ακτών.
Αλλάζω, αλλά δεν μπορώ να πεθάνω,
μια και μετά από τη βροχή
ο Ουρανός είναι γυμνός
σαν μηδέποτε να είχε κηλιδωθεί.
Οι άνεμοι και οι ηλιαχτίδες, με τις κυρτές αναλαμπές τους
χτίζουν αργά τον μπλε θόλο του αέρα
και πέρα από τα σπήλαια της βροχής,
γελώ βουβά στο κενοτάφιό μου,
σαν παιδί στη μήτρα, σαν ένα φάντασμα στο μνήμα,
αναδύομαι ξανά και το γκρεμίζω πάλι.

 


ΧΧ. Δίκη- Δικαιοσύνη (20,8/11)

 Πρώτη των Σπαθιών
Θεότητες: Αθήνα, Θέμις
Ελληνικό Γράμμα = Τ, Ταυ: Τάξις = διαρρύθμιση, βάζω σε σειρά, τακτοποίηση. Τίσις:ανταμοιβή, ποινή, πληρωμή, ανταπόδοση. Τριτογένια = επίθετο της Αθηνάς. Τεχνίτης = ειδικός, αυθεντία, καλλιτέχνης, δημιουργός τεχνίτης.
Περιγραφή
Η Αθηνά απεικονίζεται ως νεαρή γυναίκα, με ανοιχτά ξανθά μαλλιά, που φτάνουν μέχρι τους ώμους της. Είναι καθισμένη σε θρόνο, κρατώντας στο δεξί χέρι ορθωμένο, ένα χρυσό δίκοπο σπαθί. Στο σταυρό που σχηματίζει η λαβή του, υπάρχουν δύο μεγάλα ρουμπίνια ένα στη κάθε μεριά. Στο αριστερό της χέρι κρατάει ένα ζυγό: Μία χάλκινη τραβέρσα με πράσινη πατίνα, απ΄ όπου αιωρούνται δύο ασημένια τάσια. Το ένα έχει πάνω του ένα άλφα και το άλλο ένα ωμέγα.H Αθηνά φοράει ένα πράσινο ιμάτιο, που καλύπτεται στο μεγαλύτερο μέρος του από έναν μπλε πέπλο. Στο στήθος της έχει περασμένο ένα κόκκινο τομάρι κατσίκας. Είναι η αιγίς, που γύρω της έχει φίδια και στο κέντρο της διακρίνεται το πρόσωπο της Γοργόνας Μέδουσας. Το κεφάλι της Αθηνάς καλύπτεται από μία περικεφαλαία, που έχει ένα ψηλό λοφίο από κόκκινες τρίχες αλόγου. Το λοφίο πλαισιώνεται από δύο χρυσά φτερά στρουθοκαμήλου.
Ερμηνεία
Η κάρτα αντιπροσωπεύει τη «σωστή τάξη» του σύμπαντος. Συμβολίζει την εξαιρετική ισορροπία, είτε του φυσικού κόσμου-όπως είναι η εξισορρόπηση των δυνάμεων-είτε του πνευματικού κόσμου. Σ’ αυτόν περιλαμβάνεται η συμπληρωματικότητα του συνειδητού και του ασυνειδήτου, του ορθολογισμού και του συναισθήματος, της λογικής και της διαίσθησης. Το να πετύχουμε μια τέτοια ισορροπία δεν είναι μόνο θέμα αριθμητικών ισοτήτων και ισοτιμιών. Η δίκαιη χρήση των ζυγών απαιτεί σταθερό χέρι και καλό μάτι.      
Αυτή η δεξιότητα οφείλει να είναι εξαιρετικά «ακονισμένη», σαν την κόψη ενός σπαθιού. Η αίσθηση του δικαίου απεικονίζεται και με το υπομόχλιο της ζυγαριάς, που είναι ταυτόχρονα αιχμηρό συν ξυράφι, αλλά και μεγάλης ευαισθησίας και ακρίβειας όργανο.
Η πραγματική δικαιοσύνη μετράει ταυτόχρονα με σοφία και αρσενική διάκριση, αλλά και με θηλυκή συμπόνια: Πυρ και Ύδωρ. Η Αθηνά το επιτυγχάνει συνδυάζοντας ξίφος, ζυγό και πλάστιγγα: Αν και τα μέλη της πλάστιγγας είναι ξεχωριστά και τραβούν προς αντίθετες κατευθύνσεις, ο ζυγός τα συνδέει (έρως) και μετασχηματίζει την «πάλη» τους, σε μια συνεργασία ανώτερης τάξης. Ετσι οδηγούνται σε εξισορρόπηση, «αρμονία». Η σοφία οικοδομεί τέτοιου είδους αρμονία οποτεδήποτε βρίσκει διαφορές, είτε αφορούν το κεφάλι, είτε την καρδιά, την ψυχή ή την κοινωνία.
Σημειώσεις
Η σημασία της ΧΧ.Δίκης εκφράζεται με μεγαλύτερη ακρίβεια από την ελληνική έννοια της λέξης Δίκη. Αρχικά και οι δύο λέξεις αναφέρονταν σε κοινωνικά φαινόμενα. Ωστόσο, από την εποχή του Αναξίμανδρου τουλάχιστον (611-547 π.Χ.), η Δίκη απέκτησε μια κοσμολογική σημασία. Μπορούμε να αναλύσουμε σχετικά το γιατί συνέβη αυτό. Στον Όμηρο, η δίκη σήμαινε τον σεβασμό γι’ αυτό που θεωρούσαν ότι ανήκε μέσα στα όρια της φύσης (π.χ., η ταξική δομή της κοινωνίας). Η δίκη αναφέρονταν ακόμα στην φυσική ποινή που θα είχε ως συνέπεια, η παραβίαση αυτών των ορίων. Με την ανάπτυξη μιας πιο ισότιμης κοινωνίας, η δίκη έφτασε να γίνεται αντιληπτή όπως οι αιώνιες, συμπαντικές ηθικές αρχές που επέβαλε ο Δίας. Η ιδέα έγινε πιο κατανοητή από τον Αναξίμανδρο, που ισχυρίστηκε ότι τα αντίθετα στοιχεία «αποδίδουν δίκη» το ένα στο άλλο, ως μέσο αντιστάθμισης για προηγούμενες ανισορροπίες. Αυτή η «πάλη» ανάμεσα στα στοιχεία είναι η φυσική τάξη του σύμπαντος, όπως επισήμανε ο Ηράκλειτος, ενώ ο Εμπεδοκλής όρισε ότι η Σύγκρουση και ο Έρωτας, το Νείκος και η Φιλότης είναι οι πρωταρχικές δυνάμεις, που κινούν τα στοιχεία.
Αυτές οι ιδέες υπήρχαν πριν από τη διάκριση ανάμεσα στο νόμο και τη φύση, ή καλύτερα, πριν το φαινομενικό σύμπαν χωριστεί σε διανοητικό και υλικό, υποκειμενικό και αντικειμενικό. Έτσι, η δίκη αντιπροσωπεύει τη «σωστή τάξη» σε έναν ενιαίο κόσμο, που περιέχει και πολιτιστικά και φυσικά φαινόμενα. Τα κεντρικά χαρακτηριστικά αυτής της τάξης είναι η εξισορρόπηση: Η επίτευξη της ισορροπίας και ο συμψηφισμός της ανισορροπίας. Αυτή είναι η κοσμολογική τάξη που απεικονίζεται στην ΧΧ.Δίκη.
Η εξισορρόπηση των δυνάμεων είναι ουσιαστική για να κατανοήσου με τα φυσικά φαινόμενα, με τον ίδιο τρόπο που το έπραξαν ο Αναξίμανδρος και ο Εμπεδοκλής. Είναι επίσης ουσιαστική για τον καλά ισορροπημένο νου, που αντιπροσωπεύει η Αθηνά, μια και σε αυτόν, ο συνειδητός και ο ασυνείδητος νους είναι συμπληρωματικοί και βρίσκονται σε απόλυτη ισορροπία.
Η Αθηνά είναι η θεά που συνδέεται πιο στενά με τον καλά ισορροπημένα νου. Ονομαζόταν Πρόνοια, δηλαδή Προνοητική και Βουλαία, δηλαδή Συνετή, Σοφή, μια και έδινε συχνά συμβουλές στον Δία και μερικές φορές απειθαρχούσε στις εντολές του, όταν ήξερε κάτι καλύτερα από εκείνον. Δεν διαπνέεται από ανέφικτο ιδεαλισμό, αφού μπορεί να μετατρέπει τις ιδέες της σε πράξεις. Εξαιτίας αυτής της δυναμικής της, ονομάστηκε Εργάνη, εργάτρια δηλαδή και είναι ένα επίθετο της Αθηνάς και ήταν προστάτιδα των τεχνών, των τεχνιτών, της ιατρικής και της διδασκαλίας, ειδικότερα όμως των δραστηριοτήτων που προτιμούσαν οι γυναίκες. Υπερασπιζόταν τους πολιτισμούς που αγωνιζόταν να κρατήσουν ισορροπία ανάμεσα στη φύση και τις ανάγκες των ανθρώπων.
Οι ζυγοί είναι ένα πολύ σημαντικό σύμβολο για τη Δίκη και αντιπροσωπεύουν όλες τις έννοιες της δικαιοσύνης: Από τις αντίθετες φυσικές δυνάμεις, που παλεύουν στη δοκό της ζυγαριάς, μέχρι την εμπορική της χρήση, που διασφαλίζει το ότι «παίρνεις αυτό που πληρώνεις». Αντιπροσωπεύουν τόσο τη φυσική, όσο και την κοινωνική ισορροπία.
Ωστόσο, η ΧΧ.Δίκη μας δείχνει με αρκετούς τρόπους ότι η «σωστή τάξη» δεν είναι απλά ζήτημα μηχανικής μέτρησης. Έτσι, η Αθηνά με το να κρατά τους ζυγούς στο αριστερό της χέρι, επικαλείται τις ασυνείδητες αισθήσεις της για αμεροληψία ώστε να καθορίσει πότε η ζυγαριά έχει ισορροπήσει.
Το εσωτερικό της ένδυμα είναι μπλε, θυμίζοντας έτσι, το υγρό ασυνείδητο της XIV.Αρχιέρειας. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν έχει δεμένα τα μάτια, όπως σι συνηθισμένες εικόνες της «τυφλής Δικαιοσύνης». Η δικαιοσύνη των Ταρώ δεν είναι τυφλή, επειδή προσκομίζει σοφία και περίσκεψη, για να συμπληρώσει με αυτές, την αγνή αντικειμενική της κρίση. Γνωρίζει ότι κάθε κρίση (δίκη) είναι μοναδική, επειδή έχει πλήρη γνώση του πλαισίου. Από την άλλη μεριά, η Αθηνά είναι παρθένα και αυτό σημαίνει ότι η σοφία της είναι «άθικτη και ακέραια αγνή». Η κρίση της δεν έχει καταστραφεί από το πάθος, αντίθετα με του Άρη. Είναι μια από τις τρεις θεές που είναι απρόσβλητες από τη δύναμη της Αφροδίτης. Οι άλλες δύο είναι η Εστία και η Άρτεμις.
Η ζυγαριά δείχνει ότι η ισορροπία απαιτεί διαχωρισμό και ταυτόχρονη σύνδεση, αφού δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς τα ξεχωριστά τάσια, αλλά ούτε και χωρίς τη μεταξύ τους σύνδεση. Τα τάσια της ζυγαριάς είναι σε αντίθετες μεριές, όμως δεν λειτουργούν ανταγωνιστικά. Στην πραγματικότητα, η αντίθεσή τους δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια συνεργασία στη βαθύτερη μορφή της. Έχουν πάνω τους τα γράμματα άλφα (Α) και ωμέγα (Ω) συμβολίζοντας έτσι την αρχή και το τέλος, ή την πρόθεση και τη συνέπεια, δηλαδή «την ασταθή ισορροπία αιτίων και αιτιατών».
Η λατινική λέξη για τη ζυγαριά είναι Libra. Η ίδια λέξη πέρασε και στην αστρολογία και ονομάστηκε έτσι ο αστερισμός του Ζυγού. Το ότι κυβερνάται από την Αφροδίτη σημαίνει ότι η αίσθησή μας για ισορροπία καθορίζεται από τις καλαίσθητες αισθήσεις μας και τη δημιουργικότητά μας. Η Δίκη αντισταθμίζεται από τον Έρωτα. Στην πραγματικότητα, η Δίκη είναι το Μεταβαλλόμενο Εγώ της Αφροδίτης (ΙΙ.Βασιλεία) κι αυτό γιατί έχει το ίδιο ξανθό χρώμα στα μαλλιά, όπως έχει και η ΙΧ.Ανδρεία, μια άλλη όψη της Βασιλείας. Η τραβέρσα είναι χάλκινη, με πράσινη επίστρωση: Ο χαλκός και το πράσινο χρώμα συμβολίζουν την Αφροδίτη, την Κυπραία και τον αστερισμό του Ζυγού.
Επιπλέον, ο Ζυγός είναι ζώδιο του Αέρα, κάτι που υπαινίσσεται τη σημασία τοπ στοιχείου του Αέρα για την Δίκη, αφού ο Αέρας αντιπροσωπεύει τη διανοητική δραστηριότητα. Άλλο σύμβολο του Αέρα είναι το φτερό της στρουθοκαμήλου κι αυτό για δύο λόγους: Το φτερό γενικότερα συμβολίζει τον Αέρα, ειδικότερα όμως «τα φτερά της στρουθοκαμήλου, της διπλής αλήθειας» είναι χαρακτηριστικά της Μάατ της Δικαιοσύνης των Αιγυπτίων. Τα φτερά της στρουθοκαμήλου συμβολίζουν τον ίσο καταμερισμό της δικαιοσύνης, μια και οι φτερούγες της είναι οι πιο ευθείες και οι πιο ισορροπημένες, με οποιουδήποτε άλλου πουλιού κι αν συγκριθούν. Το φτερό είναι επίσης ένα σύμβολο επιδέξιας διάκρισης και αυτός είναι και ο λόγος που η Μάατ καθορίζει πόσο ελαφριά, ή αγνή είναι μια ψυχή, ζυγίζοντάς την συγκριτικά με ένα φτερό.
Στην ΧΧ.Δίκη ζυγίζεται η καρδιά του αναγεννημένου παιδιού (ΧΙΧ.Άγγελος) που θα κλιθεί για κρίση στον ΧΧΙ.Κόσμο. Ένα ακόμα σύμβολο του Αέρα είναι το μπλε φόντο, που αντιπροσωπεύει το πνεύμα που διαποτίζει τα πάντα.
Ο Κρόνος, ο Πατέρας του Χρόνου (ΧΙ.Γέρων), εξυψώνεται στο Ζυγό, που μας υπενθυμίζει ότι όλες οι εξισορροπήσεις συμβαίνουν με την πάροδο του χρόνου, ύστερα από συνεχείς εναλλαγές ανάμεσα στην ισορροπία και την ανισορροπία. Η δίκαιη αποκατάσταση της ανισορροπίας βασίζεται στη μνήμη, ειδικά στην ασυνείδητη εμπειρία, που αντιπροσωπεύεται από την IV.Αρχιέρεια.
Η ΧΧ.Δίκη είναι η Πρώτη του Σπαθιού, όπως φαίνεται και από το σπαθί που κρατά. Φυσικά, το σπαθί είναι το σύμβολο της λογικής διάκρισης και της διανοητικής δύναμης, που είναι και τα ουσιαστικά στοιχεία της δικαιοσύνης. Ωστόσο, είναι επίσης ένα σύμβολο δύναμης και ετοιμότητας για δράση, κάτι που δείχνει ότι οι κρίσεις της Αθηνάς δεν είναι απλά διανοητικά παιχνίδια. Κρατά το σπαθί με το δεξί της χέρι, επειδή αυτό είναι το χέρι της συνειδητής δράσης. Το σπαθί είναι δίκοπο επειδή, αν και μπορεί να θεωρηθεί ως το ανταποδοτικό όπλο της δικαιοσύνης, είναι επίσης και αμυντικό.
Ωστόσο η ανταπόδοση της Αθηνάς δεν είναι μνησίκακη. Για παράδειγμα, όταν ο Φαέθων έχασε τον έλεγχο του άρματος του ήλιου, ρίχτηκε κάτω, όχι ως τιμωρία, αλλά «ως πράξη ελέους, για να αποκατασταθεί η ισορροπία στη φύση. Το σπαθί αντιπροσωπεύει το μέσο για την αποκατάσταση της φυσικής ισορροπίας, όταν αυτή διαταράσσεται. Με αυτό το ρόλο αντιστοιχεί στη Νέμεση, την προστάτιδα της Δικαιοσύνης της Φύσης.
Η Αθηνά ήταν αρχικά γνωστή ως πολεμική θεά, ειδικά στην μυκηναϊκή εποχή, όπου απεικονιζόταν σαν θεά με ασπίδα και ήταν επίσης πασίγνωστη ως προστάτιδα των δίκαιων αγώνων. Αυτή εφηύρε το πολεμικό άρμα και την τρομπέτα, που εμφανίζεται στην VIII. Νίκη και στον ΧΙΧ.Άγγελο, αντίστοιχα. Στάθηκε ιδιαίτερα χρήσιμη στην καταπολέμηση των Τιτάνων από τους Ολύμπιους και δεν απέφυγε ποτέ τις πολεμικές συγκρούσεις. Ήταν η προστάτιδα των ηρώων και είχε υπό την σκέπη της εκείνους που πολεμούσαν στην πρώτη γραμμή των στρατευμάτων. Γενικά, αντάμειβε το θάρρος και την τόλμη. Ονομαζόταν και Νικηφόρος, επειδή έφερνε την Νίκη μαζί της. Προστάτευε τις πόλεις, αλλά και τα αγροτικά ζώα και όλοι την ευχαριστούσαν για τις νίκες στους πολέμους και την ευτυχία και την ευημερία στην περίοδο της ειρήνης. Ήταν ιδιαίτερα αγαπητή σε πόλεις, όπως η αρχαία Αθήνα που ήταν κέντρα πολιτισμού και τεχνών, από τις οποίες απολάμβανε και τις περισσότερες ευχαριστίες.
Ο Άρης και η Αθηνά, ως θεοί του πολέμου, ήταν πάντα σε ασυμφωνία. Η Αθηνά δεν μπορούσε να ανεχτεί την αγάπη του Άρη για τη βία και τη σύγκρουση. Εκείνη πολεμούσε μόνο για να προστατεύσει πολιτισμούς ή για να διασφαλίσει τη δικαιοσύνη. Επιπλέον, με το να δρα ενστικτωδώς, ο Άρης συχνά άφηνε την Νίκη να γλιστρήσει μέσα από τα χέρια του, ενώ πολλές φορές ακολουθούσε την Αθηνά, γιατί θαύμαζε τον προσεκτικό σχεδιασμό της και τη συνετή δράση της.
Έτσι, η ΧΧ.Δίκη, η Αθηνά δηλαδή, αντιπροσωπεύει έναν συνδυασμό των καλύτερων χαρακτηριστικών της VIII. Νίκης, του Άρη δηλαδή, που αντιπροσωπεύει την αρσενική δύναμη και δράση και της ΙΙ.Βασιλείας, της Αφροδίτης δηλαδή, που αντιπροσωπεύει τη θηλυκή συνειδητότητα. Αυτός είναι και ο λόγος που ο συμβολισμός της ΧΧ.Δίκης συνδυάζει χαρακτηριστικά και από τα δύο αυτά φύλλα. Η Αθηνά θα μπορούσε να ονομαστεί πνευματική κόρη του Άρη Και της Αφροδίτης. Ωστόσο, κόρη του Άρη και της Αφροδίτης, της Σύγκρουσης και του Έρωτα, είναι η Αρμονία, η VII.Σωφροσύνη. Το σημείο εστίασης του συνδυασμού Άρη και Αφροδίτης είναι το σπαθί και τα τάσια.
Το κάθετο σπαθί με τις δύο προεξοχές είναι σύμβολο του αρσενικού. Αντίθετα από το ατσάλινο σπαθί του Άρη, αυτό της Αθηνάς είναι φτιαγμένο από χρυσό, το ευγενέστερο αρσενικό μέταλλο, για να μας υποδείξει τους αγνούς σκοπούς του. Ο κάθετος προσανατολισμός του αντιπροσωπεύει τον πνευματικό αγώνα, δεν είναι απλά ένα όργανο φονικό. Τα ρουμπίνια στο σταυρό που σχηματίζεται, είναι σύμβολα της ζωτικότητας, της δύναμης και του άτρωτου και αναφέρονται στον Άρη και την προστατευτική δράση.
Τα τάσια έχουν σχήμα στήθους. Είναι θηλυκά σύμβολα και είναι φτιαγμένα από ασήμι, το πιο ευγενές θηλυκό μέταλλο. Είναι αναπαράσταση των γνωστών πλατύστομων κυλινδρικών δοχείων, των δοχείων σε σχήμα στήθους, που χρησιμοποιούνταν για να δοθεί το ζωοδόχο γάλα στις τελετές της Ίσιδος. Θυμίζουν ακόμα τα καπέλα σε σχήμα αυγού, τα οποία φορούν τα παιδιά που συναντήσαμε στην κάρτα του Ήλιου.
Όπως είπαμε νωρίτερα, η δοκός από πρασινωπό χαλκό είναι σύμβολο της Αφροδίτης. Ο οριζόντιος προσανατολισμός της αντιπροσωπεύει τους πρακτικούς, ανθρώπινους περιορισμούς μας, που έρχονται σε αντίθεση με τις κάθετες πνευματικές επιδιώξεις.
Η αιγίδα της Αθηνάς και το λοφίο του κράνους της είναι κόκκινα και αυτό δείχνει τη σύνδεσή της με τον Άρη. Ωστόσο, στην περίπτωση της Αθηνάς, το κόκκινο είναι το χρώμα της προστασίας ή της ασυνήθιστης δράσης. Τοποθετείται πάνω από το πράσινο, κάτι που μας δείχνει τη βασική της φύση, που είναι συνεργατική και «θρεπτική». Η Αθηνά εξισορροπεί τα Αρειανά και τα Αφροδισιακά χαρακτηριστικά.
Το τελευταίο ζευγάρι άνδρα-γυναίκα της Μεγάλης Αρκάνα, είναι ο ΧΙΧ.Άγγελος, ο Ερμής δηλαδή και η ΧΧ.Δίκη, η Αθηνά δηλαδή, που έχουν και οι δύο ανδρόγυνα στοιχεία. Η ένωση των αντιθέτων είναι χαρακτηριστικό του Ερμή, που μερικές φορές θεωρείτο ερμαφρόδιτος. Επίσης, στη χριστιανική μυθολογία, οι άγγελοι είναι άφυλοι. Η ανδρογυνία της Αθηνάς είναι πιο λεπτεπίλεπτη, ωστόσο γίνεται εμφανής πρώτα στη γέννησή της από τον Δία, μετά στην παρθενία της, την άρνησή της να δεχτεί έναν θηλυκό ρόλο στο σεξ και τέλος, στη σύνδεσή της με αρσενικές δραστηριότητες, όπως ο πόλεμος. Και ο ΧΙΧ.Άγγελος και η ΧΧ.Δίκη φανερώνουν μια πιο ισορροπημένη ψυχή απ’ ότι οι κατώτερες κάρτες, αλλά η τελική ένωση θα επιτευχθεί στον ΧΧΙ. Κόσμο.
Μια άλλη θεά που συνδέεται με την ΧΧ.Δίκη είναι η Θέμις, που το όνομά της σημαίνει ορθότητα «και σταθερή επιβολή των εθίμων και του νόμου, της δικαιοσύνης. Αρχικά, Θέμις σήμαινε «ακλόνητη». Ήταν θεότητα της γης, αφού ήταν κόρη του Ουρανού και της Γαίας. Ήταν προφήτης, μητέρα του Προμηθέα (ΧΙΙ.Κρεμαστού Προδότη) και ίσως, η σημαντικότερη ερωμένη του Δία. Μερικοί μάλιστα, έφτασαν να την αποκαλούν δεύτερη σύζυγό του. Αν και ήταν Τιτανίς, καθόταν στο πλάι του Δία, απ’ όπου του έδινε σοφές συμβουλές. Έτσι, ονομάστηκε Εύβουλος, δηλαδή αυτή που δίνει καλές συμβουλές και Σωτηρία. Συχνά, τη συναντάμε να κρατά ζυγαριά. Οι Πυθαγόρειοι έλεγαν ότι η Δικαιοσύνη ονομαζόταν Θέμις στο ουράνιο Βασίλειο και Δίκη στο επίγειο.
Κόρη του Δία και της Θέμιδος ήταν η Αστραία, «η λαμπερή σαν άστρο παρθένα», που αργότερα ονομάστηκε Δίκη. Ζούσε στη γη, ανάμεσα στους θνητούς, κατά τη διάρκεια της Χρυσής Εποχής. Όταν οι θεοί απομακρύνθηκαν στο τέλος της Χρυσής Εποχής, αυτή έμεινε περισσότερο, αλλά τελικά σύμφωνα με τον Οβίδιο «η παρθένα Αστραία, η τελευταία των ουράνιων, εγκατέλειψε την αιματοβαμμένη γη». Ανέβηκε στους ουρανούς, όπου την βλέπουμε στον αστερισμό της Παρθένου, δίπλα από τον Ζυγό, τη ζυγαριά της. Οι αρχαίοι ποιητές προέβλεψαν την επιστροφή της Παρθένας και τη γέννηση μιας νέας Χρυσής Εποχής.
Θυμηθείτε ότι ο Κρόνος, ο ΧΙ. Γέρων, προσπάθησε να φάει τα παιδιά του, έτσι ώστε κανείς να μην μπορεί να τον εκθρονίσει. Ωστόσο, η Ρέα τον κορόιδεψε και δεν τον άφησε να φάει τον Δία, που όντως τελικά, εκθρόνισε τον πατέρα του. Η Μήτις, «η σοφότερη των Θεών», ετοίμασε ένα μαντζούνι που το έδωσε στον Δία και αυτός με την σειρά του, στον Κρόνο, που ξέρασε τα υπόλοιπα παιδιά του. Η Μήτις έγινε το πρώτο ταίρι του Δία και όταν έμεινε έγκυος, εκείνος, όπως παλιότερα ο πατέρας του, φοβήθηκε ότι θα γεννήσει τον ανατροπέα του και την έπεισε να την φάει. Την κατάπιε ενώ ήταν έγκυος στην Αθηνά. Παρ’ όλ’ αυτά, η Αθηνά βγήκε από το κεφάλι του Δία. Μπορούμε να υποθέσουμε ότι η Αθηνά Παρθένος είναι προορισμένη να διαδεχτεί τον Δία και μαζί με τον Ερμή, να επαναφέρουν την Χρυσή Εποχή των παππούδων της, του Κρόνου και της Ρέας.
Η Αθηνά λέγεται και Γλαυκώπις, με αστραφτερά μάτια, επειδή αρχικά ήταν θεά της καταιγίδας και των αστραπών. Τις περισσότερες φορές, απεικονίζεται καθιστή. Άλλοτε πάλι είναι όρθια φορώντας έναν μακρύ χιτώνα και κράνος και κρατώντας ένα ακόντιο στο δεξί της χέρι και ασπίδα στο αριστερό. Στο στήθος της φοράει την αιγίδα, συχνά μπορεί να είναι από δέρμα Αιγός, που αρχικά υποδείκνυε τη θυελλώδη νύχτα. Το κεφάλι της Γοργόνας Μέδουσας το βλέπουμε είτε στην αιγίδα της, είτε στην ασπίδα της. Η Αθηνά συχνά συνδέεται με τα πουλιά και στους κλασσικούς χρόνους, με την κουκουβάγια, που θεωρείται το πιο σοφό πουλί.
Η Κόκκινη αιγίδα, που έχει φίδια για κρόσσια και είναι διακοσμημένη με το κεφάλι της Μέδουσας, αναλογεί στην Κόκκινη χλαμύδα με τα κρόσσια, που φορά ο Ι.Μάγος και στο κεφάλι της Γοργόνας, που είναι κρεμασμένο πίσω του, κάτι που δίνει έμφαση στη σχέση ανάμεσα στις δύο κάρτες.
Αν και η Αθηνά συχνά είναι οπλισμένη με δόρυ, σε ένα άγαλμά της στη νότια Ιταλία, κρατάει ένα σπαθί στο δεξί της χέρι και την ασπίδα στο αριστερό της. Φίδια τυλίγουν τα δυο της χέρια. Στα Ταρώ Μαντένια, η Δίκη κρατά ένα σπαθί με τη μύτη προς τα πάνω στο δεξί της χέρι και ζυγούς στο αριστερό της. Ένας ερωδιός που κρατά μια πέτρα στέκεται δίπλα στο αριστερό της πόδι.
Εκτός από το χρυσό και το ασημένιο, που αντιστοιχούν στην αρσενική και τη θηλυκή ψυχή, τα κυρίαρχα χρώματα στην εικόνα μας είναι το χάλκινο, το πράσινο, το μπλε και το κόκκινο, που αντιστοιχούν στα τέσσερα στοιχεία, τη Γη, το Ύδωρ, τον Αέρα και το Πυρ, αντίστοιχα. Ένα ακόμα χρώμα, το μαύρο, που είναι το έβδομο, έρχεται να συμπληρώσει τις σκιές και αντιστοιχεί στην Πρώτη Ύλη. Και τα επτά χρώματα μαζί αντιστοιχούν στους πλανήτες και στις αντίστοιχες κάρτες: το μπλε στον Ερμή (Ι.Μάγος), το πράσινο στην Αφροδίτη (ΙΙ.Βασιλεία), το χάλκινο στο Δία (ΙΙΙ.Βασι λεύς), το ασημί  στη Σελήνη (IV.Αρχιέρεια), το χρυσό  στον Ήλιο (V.Αρχιερέας), το κόκκινο στον Άρη (VΙΙΙ.Νίκη) και το μαύρο στον Κρόνο (ΧΙ.Γέρων).
Η ΧΧ.Δίκη αντιστοιχεί στον Βαβυλωνιακό Θεό Μαρντούκ, τον γιο του Έα, ο οποίος αντιστοιχεί στον ΧΙΧ.Άγγελο. Ο Μαρντούκ σχετίζεται με τη Δίκη, κάτι που τον συνδέει με τον Σαμάς, τον ΧVΙΙΙ.Ήλιο και με τη σοφία, η οποία τον συνδέει με τον Έα, τον  ΧΙΧ.Άγγελο. Ο μυστικιστικός του αριθμός είναι το 50 και υπάρχει ένας ύμνος που απαριθμεί τα Πενήντα Ονόματά του. Συνδέεται με την Σεφίρα Χέσεντ (Έλεος), από τη στιγμή που ονομαζόταν «Ελεήμων Θεός ή Πατέρας ή Κύριος ή Ελεήμων και Συγχωρητικός, Ελεήμων στην Ανθρωπότητα», κλπ. Το άλλο του ευρέως διαδεδομένο επίθετο, «Ύψιστος Κύριος», αντιστοιχεί στο δεύτερο όνομα αυτής της Σεφίρα, Γκεντουλά (Μεγαλείο)..
Η Πυθαγόρεια ερμηνεία της Δεκάδας (1-10) αντιστοιχεί γενικά στους Συμπαντικούς Θριάμβους, που είναι το δεύτερο μισό της Μεγάλης Αρκάνα, οι κάρτες 11-20. Έτσι, η Δίκη αντιστοιχεί στην ίδια τη Δεκάδα, που οι Πυθαγόρειοι έλεγαν ότι είναι το μέτρο για τα Πάντα. Την ονόμαζαν Αρχή της Φυσικής Εξισορρόπησης, της Ολότητας, του Πλήρως Ανεπτυγμένου Όλου, της Εμπιστοσύνης, «Μητέρα που αγκαλιάζει τα Πάντα», «Μητέρα που οριοθετεί τα Πάντα» και Ερμαφρόδιτη, επειδή ισορροπεί το αρσενικό με το θηλυκό, καθότι είναι 10=2*5. Είναι ο πρώτος αριθμός που ισορροπεί τους πρώτους, ήτοι 1, 2, 3, 5, 7 και τους σύνθετους, ήτοι 4, 6, 8, 9, 10. Η Δίκη έχει απόλυτη σύνδεση με τη μνήμη, έτσι είναι σημαντικό που οι Πυθαγόρειοι την αποκαλούσαν επίσης Δεκαδική Μνήμη και Μνημοσύνη, η θεά της μνήμης, όνομα που αντιστοιχεί στην Πλατωνική Ανάμνηση, την επιστροφή σε μια κατάσταση Αθώας αρτιότητας. Τελικά, ο Δεκαδικός χαρακτήρας της Δίκης επιβεβαιώνεται από την αριθμητική αξία της λέξης Αθήνη που ισούται με 76, που ανάγεται σε 11+6-7=10 στην Ενδεκάδα.
Η πιο παλιά κατάταξη των Ταρώ έχει την Δίκη στη θέση 20 και την Ισχύ στο 9, ανάμεσα από το Άρμα και τον Τροχό. Αυτή είναι και η θέση της στις πρώιμες σειρές Ταρώ. Ωστόσο, σε αρκετές σειρές Ταρώ με αριθμημένα φύλλα, η Δίκη μετακινήθηκε στη θέση 8, ανάμεσα στο Άρμα και τον Ερημίτη και η Ισχύς πήρε τη θέση 11. Αυτό κάνει την Αθηνά και τον Άρη συνεχόμενους, κάτι που αντικατοπτρίζει τη στενή τους σχέση. Αργότερα, κάποιοι συγγραφείς, που έλκονται από τις παραδόσεις της Χρυσής Αυγής άλλαξαν τη θέση της Δίκης και της Δύναμης που είναι στενά συνδεδεμένες.
Έτσι, την κάρτα αυτή την συνοδεύει διαφωνία ως προς τη θέση που ανήκει. Ωστόσο, ο υποβιβασμός της Δίκης πίσω, στο Θρίαμβο της Αρετής, ανάμεσα στον Έρωτα και τον Τροχό, θα διασπούσε τις Οκτάδες, όπως και τα ζεύγη αρσενικών και θηλυκών και θα κατέστρεφε την ισορροπία ανάμεσα στα δύο μισά της Μεγάλης Αρκάνα. Επιπλέον, σύμφωνα με τις Πυθαγόρειες διδασκαλίες, η Δίκη είναι η υπέρτατη Αρετή, η Μητέρα και η Τροφός των άλλων αρετών. Κι αυτό επειδή κάθε αρετή επιτυγχάνεται με Δικαιοσύνη, η οποία βρίσκει την κατάλληλη ισορροπία ανάμεσα στα άκρα, αλλά και επειδή η Δικαιοσύνη εναρμονίζει όλες τις αρετές. Έτσι, στέκεται πάνω απ’ όλες..
Από την άλλη μεριά, η Δίκη θα μπορούσε να προαχθεί στην θέση XVI.Αστήρ, που είναι η Κυρία της Νομοτέλειας, αλλά αυτό θα δημιουργούσε πολλά προβλήματα. Πρώτον, η Κυρία της Νομοτέλειας αντιστοιχεί στο σύνολο των Κούπα, που δεν ταιριάζει πολύ με την Δίκη ή την Αθηνά. Επιπλέον, ο Αστήρ, η παρούσα Κυρία της Νομοτέλειας, πιθανότατα θα έπαιρνε τη θέση της κάρτας 20, όπου όμως εκεί είναι απαραίτητο ένα Σπαθί, πράγμα που δύσκολα ταιριάζει με το Αστέρι. Αυτό όμως δεν έχει ιστορική τεκμηρίωση, από τη στιγμή που η ακολουθία Αστήρ-Σελήνη-Ήλιος είναι αμετάβλητη στα Ταρώ. Η ακολουθία αυτή είναι πολύ στεγανή για να επιτρέψει κάποια επαναδιανομή.

Όλα τα εγκλήματα πρέπει να τερματιστούν
και η αρχαία απατεωνιά πρέπει να εγκαταλειφθεί.
Επιστρέφοντας η Δίκη θα σηκώσει ψηλά τους ζυγούς της.
Alexander Pope, Messiah

 

nooriya blogger facebook pinterest