ΧVΙΙΙΙ Άγγελος- Κρίση (19, 20)
Δεύτερος των σπαθιών
Θεότητες: Ερμής ψυχοπομπός
Ελληνικό γράμμα = Σ, Σίγμα : Σωτήρ = σωτήρας. Σκέψις : εξέταση, παρατήρηση, λογική. Σώμα = κορμί , πτώμα , ζωή , ύπαρξη. Σηπεδών = κάθαρση. Σαρκοφάγος. Σωρός = τεφροδόχος , νεκροκρέββατο. Σάλπιξ = τρομπέτα.
Περιγραφή
Μία ανδρόγυνη μορφή αιωρείται στον ουρανό. Έχει ροδοκόκκινο δέρμα και φοράει μία μπλε χλαμύδα , που τη στολίζουν πινελιές από ασημί και μοβ χρώμα. Το ρούχο κυματίζει γύρω από τον άγγελο σε κάθε φύσημα του αέρα. Στα ξανθά του μαλλιά έχει ένα χρυσόφτερο , κόκκινο πέτασο (πλατύγυρο καπέλο).Φυσάει μία χρυσή σάλπιγγα (μακριά τρομπέτα) , από την οποία κρέμεται μια τετράγωνη σημαία:Ένας σταυρός σε ένα λευκό φόντο. Το πλάτος του είναι ακριβώς το ένα τρίτο του πλάτους της σημαίας , που δημιουργείται από τρία επί τρία τετράγωνα. Οι βραχίονες του σταυρού είναι κόκκινοι ενώ το κέντρο του είναι χρυσό. Η σάλπιγγα βρίσκεται στο δεξί του χέρι και είναι στραμμένη προς τα δεξιά ενώ στο αριστερό του κρατά ένα σπαθί , γύρω από το οποίο κινούνται ελικοειδώς δύο ερπετά , που θυμίζουν το κηρύκειο στον Ι.Μάγο.
Στο μέσο της «σκούρας σαν κρασί» θάλασσας, υπάρχει μια μπρούντζινη οξειδωμένη σαρκοφάγος πάνω σε μια νησίδα. Στο μακρινό ορίζοντα, ένα δίκορφο βουνό υψώνεται πάνω από τις λευκές , απότομες πλευρές των βράχων που φτάνουν μέχρι την επιφάνεια της θάλασσας. Όρθιες πίσω από τη σαρκοφάγο, είναι δύο φιγούρες που κοιτάζουν μπροστά. Αριστερά , ένας ροδοκόκκινος άνδρας που φοράει ηλιακό στέμμα και κίτρινο χιτώνιο και δεξιά μια ωχρή γυναίκα, που φοράει σεληνιακό στέμμα και έναν μπλε πέπλο. Μοιάζουν να λατρεύουν ένα γυμνό ερμαφρόδιτο παιδί , ορατό από τη μέση και πάνω, που στέκεται και μας κοιτάζει μέσα από τη σαρκοφάγο. Είναι σχεδόν φαλακρό και φοράει χρυσή μάσκα στο μέτωπο του. Οι βραχίονες του άνδρα είναι σταυρωμένοι στο στήθος του, ενώ της γυναίκας είναι προτεταμένοι προς το παιδί.
Ερμηνεία
Ο Ερμής, ο «Άγγελος» ο Αγγελιοφόρος, μας καλεί στο τελικό στάδιο του μετασχηματισμού. Όπως το παιδί, που αναγεννιέται από το Ερμητικό Αυγό και αναδύεται πρόωρα από την υδάτινη μήτρα, έτσι καλούμαστε να ανυψωθούμε και να υποβάλλουμε τη σχεδόν ενοποιημένη ψυχή μας σε «κρίση», σε εξέταση δηλαδή στην XX.Δίκη. Η μικρή σημαία της σάλπιγγας συμβολίζει το στόχο μας, μια μυστική ένωση με το σύμπαν, που θα έχει ως αποτέλεσμα, μια σύνθεση του παροδικού, επίγειου κόσμου με τον αιώνιο, τον πνευματικό. Οι γονείς, ο Αλχημιστής και η Μυστική Αδελφή, που αντιπροσωπεύουν το αρσενικό και το θηλυκό στοιχείο της ψυχής, είναι δικαίως περήφανοι για το δημιούργημά τους και προσδοκούν ανυπόμονοι την επιτυχή ολοκλήρωση του Μεγάλου Έργου.
Σημειώσεις
Οι αρχικές καταγραφές των Καρτών του Ταρώ ονομάζουν αυτήν την κάρτα «ο Άγγελος» και όχι Κρίση. Το Πυθαγόρειο Ταρώ χρησιμοποιεί αυτήν την παλαιότερη ονομασία, γιατί η έννοια ενός «αγγέλου» (θείος αγγελιοφόρος) είναι περισσότερο συμβατική με τα παγανιστικά Ταρώ, απ’ ότι η δοξασία για τη μέρα της τελικής Κρίσης.
Στην ακολουθία του Ταρώ της Φεράρας, ο XIX.Άγγελος κατοικεί στην ένατη θέση της Ενδεκάδας και η βασική Πυθαγόρεια σημασία του Εννιά είναι «Εκείνο που φέρνει ολοκλήρωση». Είναι η «Σχεδόν Τελειότητα» και τα «Πρόθυρα της Επιστροφής στην Ενότητα». Η έννοια αυτή επιβεβαιώνεται από την ισοψηφία της φράσης Ερμής ο Άγγελος που δίνει 735, που ανάγεται σε 5-3+7= 9. Ωστόσο, η Ίρις επίσης αποκαλείται άγγελος και «η Ίρις» δίνει 328, που ανάγεται σε 8-2+3= 9. Άρα οδηγούμαστε στο συμπέρασμα, ότι αυτή η κάρτα αντιστοιχεί στη συνένωση του Ερμή του Ψυχοπομπού (Ι.Μάγος) και της Ίριδος της Ψυχοπομπού (VII.Σωφροσύνη), των δύο βασικών συστατικών παραγόντων του μετασχηματισμού.
Με την ιδιότητα του Ι.Μάγου, ο Ερμής άρχισε τη διαδικασία του μετασχηματισμού. Συνέχισε μεσολαβώντας με την ιδιότητά του ως VΙ.Έρως. Τώρα, στο τέλος, παρεμβαίνει ξανά ως Ψυχοπομπός, για να οδηγήσει την ψυχή στον τελικό της προορισμό. Ακριβώς έτσι, τον βλέπουμε να χρησιμοποιεί το του για να ανεγείρει μια ψυχή από μία λάρνακα σε μια λέκιθο του 6ου π.Χ. αιώνα. Είναι ο Απεσταλμένος του Άδη, που ακουμπάει τα μάτια των νεκρών με το ραβδί του και οδηγεί τις ψυχές τους στον κάτω Κόσμο.
Ωστόσο το χρυσό ραβδί του Ερμή μπορεί να ανοίξει τα μάτια, αλλά και να τα κλείσει. 0 Ερμής, όχι μόνο οδηγεί τις ψυχές στον Κάτω Κόσμο, αλλά τους δείχνει και το δρόμο της επιστροφής κι έτσι γίνεται Λυτρωτής, αυτός που σώζει τις ζωές από το θάνατο και Απελευθερωτής, που εγείρει τους νεκρούς από τον Κάτω Κόσμο.
Για παράδειγμα, αφού η Σεμέλη αποτεφρώθηκε από τη Θεία φωτιά του Δία, ο αναγεννημένος Διόνυσος επωάστηκε στο μηρό του. Όταν γεννήθηκε, δόθηκε στην Ινώ, την αδελφή της Σεμέλης, και τον Αθάμα, για να τον μεγαλώσουν σαν κορίτσι. Η Ήρα όμως τους οδήγησε στην τρέλα και τότε ο Ερμής πήρε τον Διόνυσο μακριά στο Όρος Νύσα, απ’ όπου προέρχεται και το όνομά του (Διό-νυσος), για να μεγαλώσει με τις νύμφες. Τον Ερμή που μεταφέρει το νεαρό Διόνυσο βλέπουμε στο διάσημο άγαλμα του Πραξιτέλη.
Σε έναν άλλο τυπικό μύθο Σαμανική αναγέννησης, ο Τάνταλος, που είχε γευτεί το νέκταρ και την αμβροσία των Θεών, έγινε αφορμή να κατακρεουργηθεί ο γιος του Πέλοπας, να βράσει σε εξαγνιστικό καζάνι και να σερβιριστεί στους θεούς στη διάρκεια μιας γιορτής (εράνου). Σύμφωνα με μία εκδοχή, ο Ερμής συναρμολόγησε πάλι το αγόρι, εκτός από τον αριστερό του ώμο, που τον έφαγε η Δήμητρα. Ωστόσο φρόντισε να τον αντικαταστήσει με έναν άλλο, από ελεφαντοστό. Αυτό είναι μια διαδικασία τυπικά Σαμανική: Η ενσωμάτωση του πνευματικού κόσμου. στον φυσικό. Το να δοθεί δηλαδή ένα πρόσθετο μέλος, από «πνευματικό» υλικό σε ένα σώμα. Αυτός είναι και ο λόγος που υπάρχει το χρυσό μέτωπο πάνω από το Τρίτο Μάτι του παιδιού, στον ΧIX. Άγγελο. Η ψυχολογική ανάλυση μας λέει ότι η ψυχή αποσυναρμολογείται στα στοιχεία της και συναρμολογείται ξανά, αλλά κατά τη διάρκεια αυτής της συναρμολόγησης, ενσωματώνεται και ένα στοιχείο θεϊκότητας. Σύμφωνα με άλλη εκδοχή του μύθου, ο Πέλοπας αναδημιουργήθηκε από την Ρέα, δηλαδή από το XVI.Αστήρ, την Κυρία της Νομοτέλειας, που είναι αρμόδια για τους μετασχηματισμούς που απεικονίζονται στις κάρτες XVII έως XX.
Σε κάποια άλλη απεικόνιση, ο Ερμής οδηγεί τον Θησέα και τον Ορφέα έξω από τον Κάτω Κόσμο. Βοηθάει την Ευρυδίκη να ξανασμίξει με τον Ορφέα πριν την άνοδό της στη ζωή και τον ξαναβρίσκουμε να την οδηγεί και πάλι στον Κάτω Κόσμο μετά το τραγικό λάθος που έκανε να κοιτάξει πίσω.
Στην κάρτα του Αγγέλου, ο Ερμής είναι λυτρωτής, αλλά λύτρωση σημαίνει και να επιστρέφουμε κάτι που δεν μας ανήκει στον κάτοχό του. Σε αυτήν την περίπτωση, αυτό που μας επιστρέφεται είναι ο ενοποιημένος Εαυτός, αυτό που κατά κύριο λόγο είναι πραγματικά δικό μας, αν και μπορεί να μην το είχαμε ποτέ πριν πραγματικά στην κατοχή μας. Αυτή η νέα τάξη, που επιτυγχάνεται στην κάρτα του Κόσμου, ολοκληρώνεται μέσω μιας διαδικασίας εξισορρόπησης σε αρκετά επίπεδα. Πρώτα, πρέπει εναρμονιστούν οι τέσσερις λειτουργίες της συνειδητότητας (Διανόηση, Αίσθηση, Συναίσθημα και Διαίσθηση). Στον Άγγελο αντιπροσωπεύονται από τις τέσσερις ανθρώπινες μορφές, και όχι από τα στοιχεία, δηλαδή τα υγρά, τα μέταλλα, κλπ., προκειμένου να φανεί ότι οι λειτουργίες έχουν εξανθρωπιστεί. Η υπέρτατη λειτουργία, δηλαδή αυτή που κάθε άτομο έχει περισσότερο αναπτύξει, που μπορεί να είναι οποιαδήποτε από τις τέσσερις, αντιπροσωπεύεται από τον Ερμή, που αιωρείται από πάνω. Η κατώτερη λειτουργία, που είναι αντίθετη στην ανώτερη, Διανόηση και Συναίσθημα είναι αντίθετες μεταξύ τους, το ίδιο όπως και Αίσθηση και Διαίσθηση, είναι η λιγότερο ανεπτυγμένη και αντιπροσωπεύεται από το παιδί, που είναι ο μέγιστος φορέας αναγέννησης. Οι δευτερεύουσες λειτουργίες αντιπροσωπεύονται από τον άνδρα και την γυναίκα. Για να δημιουργηθεί ο Χόμο Φιλοσόφικους πρέπει να ενωθούν και οι τέσσερις.
Σε δεύτερο επίπεδο, οι τέσσερις μορφές αντιπροσωπεύουν την ολότητα της ψυχής, τα ποικίλα συστατικά της, π.χ. συνειδητότητα, λογική, πνεύμα, σκιά, που πρέπει να ενοποιηθούν. Η συνένωση των αντιθέτων αντιπροσωπεύεται από τις μορφές της γυναίκας, που απλώνει τα χέρια της, σε μια στάση δράσης και τον άντρα, που λατρεύει το παιδί παθητικά. Οι χειρονομίες τους επίσης μεταφράζονται ως αντιστροφή της κοσμικής τάξης, άρα εγκαινίαση μιας νέας τάξης στον κόσμο. Τελικά, το ερμαφρόδιτο παιδί αντιπροσωπεύει την επανένωση των γονέων, του αγοριού και του κοριτσιού, που τώρα έχουν περάσει σε φάση ωρίμανσης, όπως περιγράφεται στην κάρτα του Ήλιου. Αυτοί καλούνται από τον Ερμή σε μια Μυστικιστική Ένωση, με το να ενοποιούνται τα στοιχεία της ψυχής στον Εαυτό.
Με αυτόν τον τρόπο, ο 0.Ιδιώτης, που ξεκίνησε το ταξίδι του, καθοδηγούμενος από τύχη και από διαίσθηση, φτάνει με τη βοήθεια της θεϊκής διαμεσολάβησης (XIX.Άγγελος), στο τελευταίο του στάδιο, εκεί όπου συνθέτονται οι εμπειρίες του ταξιδιού του σε έναν νέο κόσμο.
Το παιδί είναι φαλακρό, ή σχεδόν τουλάχιστον, όπως είναι τα νεογέννητα, για να δείξει την κατάσταση της πνευματικής επαναγέννησης, όπως κάνουν οι μυημένοι στην Ίσιδα, με το ξυρισμένο κεφάλι αλλά και οι Δρυίδες και οι καθολικοί μοναχοί. Αυτό αντιπροσωπεύει πως οι αυτόβουλες σκέψεις κάποιου θυσιάζονται σε μια ανώτερη αρχή.
Στην χριστιανική παράδοση, σι άγγελοι θεωρούνται άφυλοι. Το ίδιο βλέπουμε κι εδώ. Ο θεϊκός αγγελιαφόρος έχει καθιερωθεί ως ανδρόγυνος. Η τελετουργική παρενδυσία είναι επίσης κάτι κοινό ανάμεσα στους σαμάνους, μια και ταξιδεύουν απ’ άκρη σε άκρη, στα όρια ανάμεσα στους κόσμους. Ωστόσο, στον XIX.Άγγελο, υπάρχει ένας επιπλέον παράγοντας: Η ψυχή ταξιδεύει προς την Μυστική Ένωση εκεί όπου ενώνονται όλα τα αντίθετα. Έτσι, μετά την πολικότητα της XVII.Σελήνης και του XVIII.Ήλιου, οι τελευταίες τρεις κάρτες είναι προοδευτικά όλο και πιο ανδρόγυνες: Ανδρόγυνο αρσενικό (XIX.Άγγελος), ανδρόγυνο θηλυκό (XX.Δίκη) και καθαρό ανδρόγυνο (XI.Κόσμος).
Βλέπομε ότι ο Ερμής Ψυχοπομπός είναι ένας παράγοντας επαναγέννησης. Σε όρους της ψυχολογίας, μας αφυπνίζει σε μια νέα ζωή στη γη. Αυτό επιτυγχάνεται μέσα από μια νέα συνειδητότητα και μια διευρυμένη προσωπικότητα. Συνέπεια της πιο ανεπτυγμένης ψυχής είναι οι μεγαλύτερες ευθύνες.
Το παιδί αντιπροσωπεύει τον Διόνυσο, που επίσης αντιπροσωπεύεται από τον 0.Ιδιώτη, και όλους τους θεούς που αναστήθηκαν, όπως Άδωνις, Άττις, Μίθρας, Όσιρις, κλπ.. Ο θάνατός του ξεκίνησε στον 0.Ιδιώτη και η επαναγέννησή του ολοκληρώνεται στον ΧΙ. Κόσμο.
Η σάλπιγγα είναι μια μακριά, ίσια, πολεμική τρομπέτα. Οι μεταλλικές τρομπέτες, όπως οι σάλπιγγες, συνδέονται με τα στοιχεία της Φωτιάς και του Νερού, τα δύο κύρια αντίθετα, Θείον και Υδράργυρος, Ήλιος και Σελήνη. Την σημαντικότητα της ένωσης αυτής την αντιλαμβανόμαστε από το γεγονός ότι υπήρχε ένας ναός της Αθηνάς Σάλπιγγας στο Άργος. Πράγμα που σημαίνει ότι αρχαίος κόσμος είχε την τάση να προς στην ένωση των αντιθέτων. Ο ίδιος συμβολισμός υπάρχει και στο «Βουνό του Άρη με τις δίδυμες κορυφές», το οποίο βλέπουμε στο φόντο του XIX.Αγγέλου.
Η σάλπιγγα ήταν ένα σημαντικό μέρος των τελετών του Διονύσου (0.Ιδιώτης) από τις πρώιμες μέρες της θρησκείας. Για παράδειγμα, οι Διονυσιακές πομπές, που γιόρταζαν τον ερχομό του Νεαρού Θεού, είχαν ως οδηγό τους έναν σαλπιγκτή. Στη Λίμνη της Λέρνας, μιας πύλης του Κάτω Κόσμου, ο Διόνυσος ξύπνησε από το σάλπισμα των νεκρών, με τρομπέτες, που ήταν κρυμμένες στους θύρσους, Διονυσιακά μπαστούνια. Τον ξαναγεννημένο θεό καλωσόριζαν γυναίκες και άνδρες.
Ο θρύλος του Τρωικού Πολέμου λέει ότι η μητέρα του Αχιλλέα, ανησυχώντας για την ασφάλειά του, τον έντυσε κορίτσι και τον έκρυψε ανάμεσα στις γυναίκες, στο παλάτι του Λυκομήδη. Τον ανακάλυψε ο Οδυσσέας και ο Διομήδης, που ήχησαν την σάλπιγγα κι έτσι ο Αχιλλέας, μην μπορώντας να αγνοήσει το κάλεσμα, αυτόματα άρπαξε τα όπλα.
Έτσι, σε αυτή την κάρτα ο αρχέγονος, διεισδυτικός ήχος της σάλπιγγας αντιπροσωπεύει επίσης το Κάλεσμα, τις προσταγές που δεν μπορούμε να αγνοήσουμε. Για τον Αχιλλέα, το Κάλεσμα τον ανάγκασε να αφήσει την προστασία της μητέρας του και να αναλάβει τις υποχρεώσεις της ενηλικίωσης. Ένα τέτοιο κάλεσμα μπορεί να είναι εξωτερικό ή εσωτερικό, αλλά και στις δύο περιπτώσεις, μας προστάζει να αναπτυχθούμε. Αν το αγνοήσουμε, βουλιάζουμε στο μαρασμό και την ακινητοποίηση και ίσως χάσουμε για πάντα την ευκαιρία να το ξανακούσουμε. Σε μια πιο κοσμική κλίμακα, ο ήχος της σάλπιγγας ακούγεται από τον Ουρανό...και διαχωρίζει τον έναν αιώνα από τον επόμενο.
Στο Πυθαγόρειο Ταρώ, το αναγεννημένο παιδί είναι στη σαρκοφάγο, ετυμολογικά «αυτή που τρώει τη σάρκα», μια και η πρώτη σαρκοφάγος φτιάχτηκε από έναν ειδικό Τρωικό ασβεστόλιθο, που έλιωνε τη σάρκα των πτωμάτων. Έτσι, η σαρκοφάγος αντιπροσωπεύει τη διάλυση της γέρικης ζωής, που έχει επιτευχθεί στις προηγούμενες κάρτες. Είναι επίσης μια κιβωτός, arc, στο μέσο του Ωκεανού, μια και στα λατινικά η λέξη arca είναι ένα κουτί, συμπεριλαμβανομένου και του φέρετρου, ένα σεντούκι που μέσα του ήταν κρυμμένοι Θησαυροί. Από εκεί παίρνουμε και τη λέξη arcana μια και είναι τα μυστικά που κρύβονται σε ένα σεντούκι. Αυτή είναι η Αποκάλυψη (το ξεσκέπασμα), κατά την οποία και αποκαλύπτεται το arcanum (το μυστικό): Η Μυστική Συζυγία της Σελήνης και του Ήλιου έχει παράγει τον μικρό άνθρωπο, ο οποίος αναδύεται από το Ερμητικό Βάζο.
Η σαρκοφάγος αντιπροσωπεύει επίσης το ορειχάλκινο καζάνι της επαναγέννησης, που εμφανίζεται σε αρκετούς μύθους. Η Σαμανική αναγέννηση απεικονίζεται επίσης στον Ορφικό μύθο, όπου ο Διόνυσος κατακρεουργήθηκε από τους Τιτάνες, που τον έβρασαν σε ένα καζάνι και μετά ο Δίας αποτέφρωσε τα πάντα με έναν κεραυνό, διάλυση της ψυχής. Ο Δίας και η Αθηνά έσωσαν τις στάχτες, την εξαγνισμένη Πρώτη Ύλη, την εξευγενισμένη ύλη, από τις οποίες ετοιμάστηκε ένα αφέψημα, που το ήπιε η Σεμέλη και έμεινε έγκυος, με τον Αναγεννημένο Διόνυσο. Αλλά και η Ινώ, η αδελφή της Σεμέλης, έβρασε το γιο της τον Μελικέρτη σε ένα καζάνι, πράγμα που βλέπουμε ν’ απεικονίζεται σε ένα αρχαίο μελανόμορφο αγγείο: ένα παιδί να αναδύεται από ένα τρίποδο καζάνι, που πλαισιώνεται από δύο άνδρες και δύο γυναίκες. Ωστόσο, η επαναγέννηση του Μελικέρτη στάθηκε αποτυχημένη και έτσι, η μητέρα και το παιδί επέστρεψαν στη Θάλασσα. Η πασίγνωστη ιστορία της Μήδειας και του Πελία εξιστορεί μια αποτυχημένη ή σκόπιμα ναυαγισμένη επαναγέννηση. Από την άλλη μεριά, η Μήδεια διαμέλισε και αναγέννησε τον Ιάσονα με επιτυχία, όπως και τον πατέρα του, τον Αίσονα, αν και σε αυτή την περίπτωση, χρησιμοποίησε λέβητα (καζάνι) από χρυσό..
Ο Παυσανίας περιγράφει τη διάσημη κέδρινη Λάρνακα του Κύψελου, όπου όταν ήταν μωρό, κρύφτηκε από τη μητέρα του. Οι πλευρές της λάρνακας απεικόνιζαν τον Πέλοπα, την Μήδεια και τον Ιάσονα στα επικήδεια παιχνίδια προς τιμή του Πελία, τον Διόνυσο σε μια σπηλιά, την Κίρκη να ξαπλώνει με τον Οδυσσέα και την Εριφύλη με το περιδέραιο της Αρμονίας. Η λάρνακα απεικονίζει ακόμα δύο «ανώνυμες γυναίκες επιδέξιες στις φαρμακο-παρασκευαστικές παραδόσεις» να αλέθουν βότανα, αλλά και αρκετές ακόμα σκηνές από τη μυθολογία.
Το αρχέγονο ζευγάρι, που επιπλέει δίπλα στην λάρνακα, μέσα στην κοσμική μήτρα, αντιπροσωπεύει τους σπόρους της επόμενης δημιουργίας. Όταν κάποτε, σε μια αρχαία Μέρα της Κρίσης, ο Δίας αποφάσισε να καταστρέψει τον διεφθαρμένο κόσμο, τον κατακεραύνωσε με ένα αστροπελέκι, XV. Πύργος, και υποχρέωσε τον Ποσειδώνα να πλημμυρίσει τη στεριά. Επιβίωσαν μόνο ο Δευκαλίων και η Πύρρα, μέσα σε μια λάρνακα κι έσπειραν τους σπόρους μιας νέας, καλύτερης γενιάς ανθρώπων. Οι σπόροι ήταν λίθοι, τα «κόκαλα της Μητέρας Γης». Στην αφήγηση του Απολλόδωρου, η λάρνακα επέπλεε για εννιά ημέρες και νύχτες. Εννιά είναι και ο αριθμός του XIX.Αγγέλου στην Ενδεκάδα. Επιπλέον, το τέλος της βροχής ανήγγειλε ο Ερμής που κατεύθυνε και την πράξη της επαναδημιουργίας.
Η μυθολογία περιέχει αρκετές ιστορίες ανθρώπων που επέπλευσαν μέσα σε κουτιά. Συχνά είναι η μητέρα και το παιδί της: Δανάη και Περσεύς, Σεμέλη και Διόνυσος, Αυγή και Τήλεφος. Σε άλλες περιπτώσεις είναι τα δίδυμα Ρωμύλος και Ρώμος ή αδελφός και αδελφή Τέννης και Λευκοθέα. Και, φυσικά, υπάρχει και η Κιβωτός του Νώε. Οι στεγανές κασέλες χρησιμοποιούνταν επίσης για την επώαση διάφορων μαγικών παιδιών, όπως ο Άδωνις, ο εραστής της Αφροδίτης, που ανασταινόταν μία φορά το χρόνο και ο Εριχθόνιος, ο γιος του Ηφαίστου και παιδί-ερπετό της Αθηνάς, που έγινε ο πρώτος βασιλιάς της Αθήνας.
Η ορειχάλκινη σαρκοφάγος είναι πράσινη και οξειδωμένη. «Είναι η αλχημική ευλογημένη πρασινάδα που συμβολίζει τη θαλερότητα, υποδεικνύοντας έτσι από την μια μεριά τη “λέπρα των μετάλλων”, την οξείδωση δηλαδή και από την άλλη, το θεϊκό πνεύμα της ζωής, που με μυστικό τρόπο είναι έμφυτο σε όλα τα πράγματα». Πιο γενικά, το πράσινο αντιπροσωπεύει το φύτρωμα, την ελπίδα, το μέλλον και την τελειοποίηση. Φυσικά, η πράσινη οξείδωση εγκαθιδρύει μια άμεση σχέση με το χάλκινο πράσινο της ΙΙ.Βασιλείας, της θεάς της γέννησης.
Πρέπει να σημειώσουμε ότι η ελληνική λέξη χλωρός, που συχνά αποδίδεται ως «πράσινος», στην πραγματικότητα σημαίνει τις διασταλμένες ιδιότητες του πράσινου, περιλαμβανομένης της φρεσκάδας, της υγρασίας και της ανθοφορίας. Έτσι, στην αρχαία Ελλάδα, το μέλι, τα δάκρυα, ακόμα και το αίμα, περιγράφονταν σαν χλωρά. Επίσης, η λέξη Χλόη, όπως στο «Δάφνις και Χλόη», που σημαίνει «ανθίζω», ήταν ένα επίθετο για την Δήμητρα και αναφέρεται σε αυτήν ως φύλακα των πράσινων λιβαδιών.
Πράσινο είναι το χρώμα της νέας ζωής, οι σπόροι που βλασταίνουν από τη γη και συνεκδοχικά, του πνεύματος που ανατέλλει από την ύλη. Εδώ δηλαδή, στην κάρτα του Αγγέλου έρχεται σε αντίθεση με αυτήν στον Πύργο, στον οποίο το πνεύμα φαίνεται να κατεβαίνει μέσα στην ύλη. Στα Ελευσίνια Μυστήρια, που ήταν αφιερωμένα στην Δήμητρα, ο μυούμενος ξαναγεννιόταν σε έναν υπόγειο θάλαμο και αναδυόταν από αυτόν σαν από τάφο. Το πράσινο είναι ακόμα το χρώμα του Οσίριδος, που κλείστηκε σε φέρετρο. Ο εγκλεισμός του συμβολίζει την «αειθαλή ζωή μέσα στην ανθρώπινη ψυχή», γι’ αυτό και ο μύθος τον θέλει να αναβιώνει ως παιδί-θεός Ώρος.
Στον Άγγελο, ο Ερμής επιδεικνύει μια ισορροπία των ηλιακών και σεληνιακών χρωμάτων. Πρώτα, υπάρχει η αντίθεση του χρυσού, τα μαλλιά, τα φτερά και του ασημένιου, ο μανδύας. Δεύτερον είναι η αντίθεση του κόκκινου πέτασου (του καπέλου), που αντιπροσωπεύει την ενεργητική ευγένεια, με το μοβ μανδύα, που αντιπροσωπεύει την παθητική ευγένεια. Τρίτον, το ροδοκόκκινο δέρμα του αντιπροσωπεύει τη γήινη παθητικότητα και την ενέργεια της ψυχής και έρχεται σε αντίθεση με τη μπλε χλαμύδα, τον ταξιδιωτικό μανδύα που συχνά συνδέεται με τον Ερμή και αντικαθιστά τα γαλάζια σύννεφα που βλέπουμε σε αρκετές σειρές Ταρώ. Το μπλε είναι το χρώμα της αλήθειας και της αποκάλυψης Κι έτσι, η χλαμύδα, που κυματίζει στον άνεμο, αποκαλύπτει μερικές από τις βαθύτερες αλήθειες της ψυχής, ενώ κάποιες άλλες τις αφήνει κρυμμένες. Το πράσινο της σαρκοφάγου αντιπροσωπεύει επίσης την συμφιλίωση των αντιθέτων. Εναρμονίζει το ηλιακό κίτρινο και το σεληνιακό μπλε. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, το παιδί εναρμονίζει τον ροδοκόκκινο άνδρα και την κάτωχρη γυναίκα.
Είναι κάπως παραπλανητικό να αποκαλούμε την κάρτα αυτή «Κρίση», μια και δεν απεικονίζει τη διαδικασία της Κρίσης, που συμβαίνει στην κάρτα ΧΧ.Δίκη, αλλά την Πρόσκληση για την Κρίση. Δηλαδή, ο Ερμής ο Ψυχοπομπός είναι ο οδηγός, όχι ο κριτής. Έτσι, ο XIX.Άγγελος είναι ο Δεύτερος, ή Επικουρικός, του Σπαθιού, ενώ η XX.Δίκη είναι η Αρχηγός του Σπαθιού.
Οι παγανιστικές αντιλήψεις για την Μέρα της Κρίσης δεν είναι τελικές και αμετάκλητες, αλλά κυκλικές και επαναλαμβανόμενες. Η κυκλική κρίση μπορεί να εξισωθεί με το κάρμα, τον κοσμικό νόμο που διασφαλίζει ότι θα θερίσουμε αυτό που σπείραμε. Έτσι, ο XIX .Άγγελος μας καλεί στην κρίση που θα συμβεί στο τέλος της κάθε ζωής, στην επαναγέννηση. Σε εγκόσμιο πλαίσιο, αντιπροσωπεύει τα αποτελέσματα, θετικά ή αρνητικά που έχουν οι πράξεις μας.
Η Αποκάλυψη (IX) είναι το προκαταρκτικό ξεσκέπασμα για την Ολοκλήρωση (X) της δεύτερης Δεκάδας που γίνεται στην κάρτα ΧΧ.Δίκη. Εκεί το τελικό αλχημικό έργο προχωρεί προς την πρόοδό του στον ΧΙ.Κόσμο. Έτσι, όλα τα πράγματα πρέπει να ξεσκεπαστούν ώστε να επιτρέψουν μια ειλικρινή αποτίμηση του εαυτού μας, μια και η τελική κρίση πρέπει να γίνει μέσα μας και την αποδοχή όλων των μερών της ψυχής μας. Αυτό συνθέτει την ολοκλήρωση, όχι την τελειοποίηση, του πνευματικού ατόμου, την επιτυχημένη εξατομίκευση, την ολοκληρωμένη ενοποίηση του Εαυτού.
Η μικρή σημαία αντιπροσωπεύει το επόμενο στάδιο της ανάπτυξης, στο οποίο μας καλεί ο Άγγελος. Πρώτα, παίρνει τη μορφή του τετραγώνου τρία επί τρία, κι έτσι είναι τριπλά θεϊκό, μια και το τρία είναι ο αριθμός του θείου και δηλώνει επιπλέον το εννιά, που είναι ο αριθμός του ΧΙΧ.Αγγέλου στην Ενδεκάδα του. Αντιπροσωπεύει ακόμα το σταυροδρόμι ως σύμβολο της επικείμενης κρίσης. Θα δούμε στην ΧΧ.Δίκη ότι αυτή η κρίση περιλαμβάνει μια συμφωνία των αντιθέτων και αυτό αντιπροσωπεύεται από το σταυρό στη σημαία.
Όπως έδειξε ο Γιούνγκ, ο σταυρός είναι ένα σύνηθες έμβλημα της τετραπλής ένωσης των ασύμφωνων στοιχείων, ώστε να πάρουμε το Λαζούριο ή αλλιώς τη Λίθο των Φιλοσόφων. Συγκεκριμένα, οι τέσσερις λευκές γωνίες της σημαίας αντιπροσωπεύουν τις τέσσερις ποιότητες ή δυνάμεις (Θερμό, Ξηρό, Ψυχρό, Υγρό) και οι τέσσερις άκρες του σταυρού αντιπροσωπεύουν τα στοιχεία, που το καθένα περιλαμβάνει ένα ζεύγος ποιοτήτων, δηλαδή, Φωτιά = Θερμό και Ξηρό κλπ.. Το κέντρο του σταυρού αντιπροσωπεύει το στόχο του αλχημικού έργου, την Πεμπτουσία, την παράδοξη ένωση των στοιχείων, που συμφιλιώνει τις αντίθετες ποιότητες. Το φόντο της σημαίας είναι λευκό, για να απεικονίσει την αγνότητα των ποιοτήτων. Οι άκρες του σταυρού είναι Κόκκινες, για να συμβολίσουν την ύλη και τις αναπόφευκτες θυσίες, που είναι απαραίτητες για το Μεγάλο Έργο. Το κέντρο του σταυρού είναι χρυσό, για να δείξει τον σκοπό του αλχημικού Μαγικού Έργου. Ακόμα, η σημαία συμβολίζει τόσο το διαχωρισμό, όσο και την ενότητα του επίγειου και του πνευματικού κόσμου. Οι τρεις κάθετες στήλες αντιπροσωπεύουν τη διάκριση στον επίγειο κόσμο. Με απλούστερους όρους, είναι το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Οι τρεις οριζόντιες γραμμές αντιπροσωπεύουν τη διάκριση στον αιώνιο, πνευματικό Κόσμο. Είναι η Γη, η Ψυχή και ο Ουρανός. Το κεντρικό τετράγωνο αντιπροσωπεύει τη διασταύρωση του επίγειου και πνευματικού κόσμου στο «τώρα» της ψυχής.
Για να προχωρήσουμε από τον ΧΙΧ.Άγγελο στην ΧΧ.Δίκη και ακόμα μακρύτερα, δεν είναι αρκετό να δούμε τον κόσμο, ούτε με την προσωρινή, ούτε με την αιώνια όψη του μόνο. Αντιθέτως, όπως δείχνει η σημαία, πρέπει να αντιληφθούμε και τις δύο όψεις ταυτόχρονα. Συγκεκριμένα, πρέπει να βλέπουμε την προσωπική μας εμπειρία από τη ζωή, μαζί με την αιώνια, αρχετυπική της όψη, δηλαδή, έξω από το χρόνο, ή καλύτερα μέσα στο Πλαίσιο της συγχρονικότητας, όπως η ζωή ενός ανθρώπου που πεθαίνει «περνά» μπροστά από τα μάτια του. Επίσης, η σημαία μας δίνει το κλειδί για την εφαρμογή της Αρχής της Απροσδιοριστίας στην Ψυχή: Οι κάθετες λωρίδες αντιπροσωπεύουν το μέγιστο εντοπισμό του χρόνου και οι οριζόντιες λωρίδες το μέγιστο προσδιορισμό της συχνότητας. Αν και η σημαιούλα μπορεί να απλωθεί και να κυματίσει, τα μαθηματικά διασφαλίζουν ότι οι περιοχές των τετραγώνων θα μείνουν σταθερές.
Η σημαιούλα αντιπροσωπεύει επίσης το Τετράγωνο του Κρόνου μια που συχνά καταστρέφει τον κόσμο που έχει διαφθαρεί, έτσι και ο Κρόνος στο τέλος του Αιώνα, θα φάει ξανά τα παιδιά του, για να προετοιμάσει μια νέα Δημιουργία. Έτσι, το σχήμα τρία επί τρία που έχει η σημαία, αντιπροσωπεύει το μαγικό τετράγωνο της τάξης τρία, που είναι γνωστό ως Τετράγωνο του Κρόνου. Αν και αυτή η εικόνα έχει τεράστια εσωτερική σημασία, εδώ θα εστιαστούμε στο ότι είναι και το σύμβολο της κοσμικής-πληρότητας που οργανώνεται γύρω από τους αριθμούς κλειδιά: το 4 και ειδικά το 5. Πέντε είναι ο αριθμός των στοιχείων, όταν μαζί με τα τέσσερα εγκόσμια στοιχεία συνδυαστεί και το πνεύμα (ή Πεμπτουσία).
Πρώτα παρατηρούμε ότι κάθε γραμμή, στήλη και διαγώνιος έχουν σαν άθροισμα 15, που είναι η θεϊκή έξαρση του πέντε (3Χ5). Μετά παρατηρούμε ότι βασικός αριθμός του τετραγώνου είναι το 5: Είναι στο κέντρο του σχηματισμού, που αντιπροσωπεύει την Πεμπτουσία και οι αντίθετοι αριθμοί του στο τετράγωνο ισορροπούν σε δύο πεντάρια, 4+6, 9+1 κλπ.. Στην Πυθαγόρεια αριθμολογία, το πέντε είναι ο πρώτος πλήρης αριθμός, από τη στιγμή που είναι ο πρώτος αριθμός που περιέχει και το θηλυκό 2 και το αρσενικό 3. Ο κεντρικός σταυρός αντιστοιχεί στους πέντε μονούς αριθμούς, 1, 3, 5, 7, 9 και το υπόβαθρο, στους τέσσερις ζυγούς αριθμούς, 2, 4, 6, 8. Οι τέσσερις μονοί αριθμοί στα όρια, 1, 3, 7, 9, αν προστεθούν δίνουν 20 = 4*5, όπως κάνουν και οι τέσσερις ζυγοί αριθμοί. Το 20 συνδυάζει τους δύο αριθμούς της τελειότητας, το 4 και 5.
Οι Πυθαγόρειοι εξηγούν τις αριθμητικές προόδους με την επιτυχή εφαρμογή ενός γνώμονα (μέτρου), που έχει το σχήμα του τετραγώνου ξυλουργού. Σε αυτή την περίπτωση, το Τετράγωνο του Κρόνου είναι κατασκευασμένο εφαρμόζοντας τον Γνώμονα 49276 σε ένα μικρότερο τετράγωνο: Και τα δύο τετράγωνα αντιπροσωπεύουν τα στοιχεία, αλλά το Τετράγωνο του Κρόνου αντιπροσωπεύει μια ανώτερη ενοποίηση των στοιχείων απ’ ότι το μικρότερο.
Σύμφωνα με τη Θεωρία της Ισορροπίας, που αποδίδεται σε ένα μουσουλμάνο αλχημιστή του 8ου αιώνα, του Ζαμπίρ Ίμπν Χαγιάν, ο Κόσμος και τα Πάντα σε αυτόν, είναι φτιαγμένα από τους αριθμούς 1, 3, 5, 8, 17 και 28. Αυτοί είναι το θεμέλιο όλων των υλικών πραγμάτων, αλλά και όλων των επιστημών και ακόμη, κάθε γλώσσας που υπάρχει ή που μπορεί να υπάρξει. Οι τέσσερις πρώτοι αριθμοί, σύμφωνα με τους αλχημιστές που ακολούθησαν το σύστημά του, προσδιορίζουν τα στοιχεία, 1 Φωτιά, 3 Γη, 5 Νερό και 8 Αέρας. Το άθροισμά τους είναι 17, που είναι ο πέμπτος αριθμός. Ο Γνώμονας που δίνει το μεγαλύτερο τετράγωνο, έχει άθροισμα 4+9+2+7+6=28, τον έκτο αριθμό, το δεύτερο Τέλειο Αριθμό.
Ο Στάπλετον προτείνει ότι η θέση του 5, του αριθμού του Νερού, στο κέντρο του Τετραγώνου του Κρόνου αντικατοπτρίζει τη δοξασία της Μέσης Ανατολής ότι το Νερό είναι η πρωταρχική κοσμολογική ουσία. Έχουμε δει, στην ερμηνεία του ΧΙΧ.Αγγέλου, πώς το Νερό είναι το υπομόχλιο που χρησιμοποιείται για την αναγέννηση που δημιουργεί τις ανώτερες εξάρσεις των στοιχείων.
Ο Γνώμονας δημιουργεί την ανώτερη έξαρση των στοιχείων, μια και αν πάρουμε ζεύγη αρσενικών και θηλυκών αριθμών γύρω από τα όρια του τετραγώνου, παίρνουμε τους Στοιχειώδεις Αριθμούς που δίνει ο Θεόδωρος της Ασίνης (3ος μ.Χ. αιώνας): 9+2=11= Φωτιά, 7+6=3=Αέρας,1+8=9=Νερό και 3+4+7=Γη με δεξιόστροφη φορά και σε φθίνουσα σειρά, που χρησιμοποίησε για να εξηγήσει την αρμονία των στοιχείων. Οι αριθμοί των αντίθετων στοιχείων (Φωτιά / Νερό, Αέρας / Γη) έχουν άθροισμα 20, την τετραπλάσια Πεντάδα, που συνδυάζει τα δύο είδη της ολοκλήρωσης, το 4 και το 5. Αυτή η ισορροπία των στοιχείων αποδίδεται στην ΧΧ.Δίκη, όπου και επιτυγχάνεται. Η αβίαστη αυτή σύνθεση των τεσσάρων στοιχείων, που αποτελεί το όριο, αποδίδεται στην οκταπλή Πεντάδα, δηλαδή το 40. Αν περιλάβουμε και την Πεμπτουσία, το 5, στο κέντρο των στοιχείων, το άθροισμα είναι 45, η τριπλά θεϊκή έξαρση της Πεντάδας, 5*3*3.
Tα Στοιχεία και το Τετράγωνο του Κρόνου.
Ακόμα, μπορούμε να δούμε τη μηνιαία «Αναγγελία του Χώρου και του Χρόνου». Υπάρχει μία θέση για κάθε ευθύγραμμο τμήμα στην περίμετρο κάθε τετραγώνου, δηλαδή, δύο για κάθε γωνία (άρτιο) τετράγωνο και ένα για κάθε πλευρά (περιττού) τετραγώνου, όπως στην πιο κάτω εικόνα. Τα οκτώ τετράγωνα στην περίμετρο, αντιπροσωπεύουν τον οκταπλό χρόνο, 3=Εαρινή Ισημερία, 9=Θερινό Ηλιοστάσιο, 7=Φθινοπωρινή Ισημερία, 1=Χειμερινό Ηλιοστάσιο. Το κεντρικό τετράγωνο αντιστοιχεί στις επιπλέον μέρες του χρόνου, πέρα από τους δώδεκα σεληνιακούς μήνες, που αντιπροσωπεύονται από τα δώδεκα ευθύγραμμα τμήματα των εξωτερικών τετραγώνων. Εναλλακτικά, τα δώδεκα ευθύγραμμα τμήματα της περιμέτρου μπορούν να αντιπροσωπεύουν το ηλιακό έτος, αλλά και τα ζώδια. Αυτά σε ότι έχει να κάνει με την αναπαράσταση του Χρόνου.
Επίσης, προσδιορίζεται ο Χώρος, 8+3=ανατολή, 4+9=νότος, 2+7=δύση και 6+1=βορράς, οι ίδιοι τέσσερις αριθμοί όπως και στα στοιχεία, αλλά όχι και τα ίδια ζεύγη τετραγώνων. Οι αντίθετες κατευθύνσεις ισορροπούν στο 20, όπως κάνουν και τα αντίθετα στοιχεία. Ο ΧΙΧ.Άγγελος αντικατοπτρίζει αρκετές πτυχές της δημιουργίας της Πανδώρας, της γυναίκας που χάρισε τον ανθρωπισμό στους ανθρώπους. Για παράδειγμα, σε ένα αρχαίο αγγείο, η Πανδώρα πλαισιώνεται από την Αφροδίτη και τον Άρη, Νερό και Φωτιά, έρωτα και πάλη. Σε άλλες αναπαραστάσεις, η ανάδυσή της από τη γη διευκολύνεται από τις θεότητες των τεχνών, όπως η Αθηνά και ο Ήφαιστος.
Η διάταξη των μορφών στον ΧΙΧ.Άγγελο αντικατοπτρίζει εκείνη που συναντάμε σε αρκετά αλχημικά εμβλήματα. Στις εικονογραφήσεις του Ήλιου, της Σελήνης και του παιδιού που γεννιέται από τη μυστικιστική τους ένωση, ο ηλιακός άνδρας πιο συχνά απεικονίζεται στα αριστερά και η σεληνιακή γυναίκα στα δεξιά.
Το βουνό με τις δίδυμες κορυφές και τις λευκές απότομες πλαγιές είναι η Πύλη του Ήλιου και εδώ το βλέπουμε από την αντίθετη πλευρά από ότι το βλέπαμε στην VII.Σωφροσύνη και την ΧVII.Σελήνη. Η Οδύσσεια μας λέει πώς ο Ερμής, ο Ψυχοπομπός, οδηγεί τις ψυχές των νεκρών, φλυαρώντας και φτερουγίζοντας όπως οι νυχτερίδες, μέσα από την Πύλη του Ήλιου, πάνω από τους λευκούς βράχους και τον σκοτεινό Ωκεανό, περνώντας τη Χώρα των Ονείρων και πηγαίνοντας προς το σπίτι των νεκρών.
Ο ΧΙΧ.Άγγελος αντιστοιχεί στον Ακκαδικό Έα, του Θεού της Αβύσσου, που ρέει πάνω από τον Κάτω Κόσμο. Φέρνει από αυτόν το ευεργετικό για την ανθρωπότητα, αναζωογονητικό νερό και ελέγχει τη μοίρα. Κρατάει το Ιερό Με, το τελετουργικό σκεύος, που επιτρέπει την επικοινωνία ανάμεσα στους ανθρώπους και τους θεούς. Ο μυστικός του αριθμός είναι το 60, μια και είναι ο γιος του Ανού (ΧΙ.Κόσμος), που ο μυστικός του αριθμός 1, είναι ίσος με αυτόν του Έα στο Βαβυλωνιακό αριθμητικό σύστημα. Ο Έα συνδέεται με τη Σεφίρα Χοκμά (Σοφία), από τη στιγμή που ο Έα ονομαζόταν ο Σοφός, ο Φρόνιμος των Θεών, ο Συνετός του Σύμπαντος, ο Άρχοντας των Μυστικών κλπ. Ο Έα εγκαθιστά την Κοσμική Τάξη.
Είμαι Κόρη της Γης και του Νερού, και θρέμμα τ’ Ουρανού.
Διαβαίνω απ’ άκρη σ’ άκρη τους πόρους του ωκεανού και των ακτών.
Αλλάζω, αλλά δεν μπορώ να πεθάνω,
μια και μετά από τη βροχή
ο Ουρανός είναι γυμνός
σαν μηδέποτε να είχε κηλιδωθεί.
Οι άνεμοι και οι ηλιαχτίδες, με τις κυρτές αναλαμπές τους
χτίζουν αργά τον μπλε θόλο του αέρα
και πέρα από τα σπήλαια της βροχής,
γελώ βουβά στο κενοτάφιό μου,
σαν παιδί στη μήτρα, σαν ένα φάντασμα στο μνήμα,
αναδύομαι ξανά και το γκρεμίζω πάλι.