XVI. Αστήρ (16, 17)
Η Κυρία της Αναγκαιότητας (Νομοτέλειας)
Χρώμα: Κούπες – Στοιχείο: Ύδωρ - Κατεύθυνση: Βορειοδυτικά
Θεότητες: Ρέα, Αφροδίτης, Ίσις, Ιστάρ, Πανδώρα.
Ελληνικό Γράμμα = Πι: Παλίρροος = αυτός που τρέχει μπρος και πίσω (για θάλασσα), κλυδωνιζόμενος, ακατάστατος. Πίστις. Παρθένος.
Περιγραφή
Μια γυμνή νεαρή, στοχαστική γυναίκα, με δέρμα στο χρώμα του χαλκού, γονατίζει πάνω στο αριστερό της γόνατο ενώ ισορροπεί πάνω στο δεξί της πέλμα, που φαίνεται να αναπαύεται στην επιφάνεια της σκοτεινής, γαλήνιας λίμνης. Ρίχνει νερό από δύο ρυτά (το ρυτό είναι ποτήρι σε σχήμα κέρατος ζώου. Η λέξη προέρχεται από το ρήμα «ρέω» που δηλώνει ρευστό), ένα χρυσό στο δεξί της χέρι και ένα ασημένιο στο αριστερό της. Το αριστερό χέρι της ρίχνει νερό στη γη, όπου χωρίζεται σε πέντε ρεύματα που ρέουν προς διαφορετικές κατευθύνσεις. Το δεξί της ρίχνει το νερό αργά μέσα στη λίμνη, όπου δημιουργούνται κυκλικά κύματα.
Ένα λαμπρό, οκτάκτινο αστέρι, μέσα σε στρογγυλό δίσκο, φεγγοβολάει χαμηλά στον ορίζοντα. Ο κάθετες και οριζόντιες ακτίνες είναι μπροστά και έχουν χρώμα κίτρινο. Οι διαγώνιες ακτίνες είναι πίσω και είναι κόκκινες. Γύρω από το αστέρι, λάμπουν στον πρωινό ουρανό επτά μικρότερα πεντάκτινα, εγγεγραμμένα σε δίσκους και χρωματισμένα σύμφωνα με τη φορά των δεικτών του ρολογιού, βιολετί, λουλακί, μπλε, πράσινο, κίτρινο, πορτοκαλί και κόκκινο. Το καθένα αντιστοιχεί σε μια ακτίνα του μεγάλου αστεριού, εκτός από την κάτω.
Στο βάθος της εικόνας, βλέπομε την πίσω μεριά του θόλου (τύμβου) που εμφανίστηκε στις κάρτες XIII.Θάνατος και XV.Πύργος, με τη διαφορά ότι ο πύργος έχει χαθεί από την κορυφή του. Στο λόφο φυτρώνει νέο χορτάρι. Πίσω δεξιά και σε κοντινή απόσταση από τη γυναίκα, υψώνεται ένα λευκό κυπαρίσσι, που από τις ρίζες του ξεκινάει ένας μικρός ποταμός που τροφοδοτεί τη λίμνη. Στα αριστερά, σε αρκετή απόσταση, υψώνεται ένα λευκό κυπαρίσσι, πίσω από μια άλλη λίμνη. Πίσω από το λευκό κυπαρίσσι, ο ουρανός έχει το ροζ χρώμα της αυγής. Παντού, σε όλη την υπόλοιπη κάρτα, ο ουρανός έχει χρώμα ανοιχτό γαλάζιο και μια παλιά ημισέληνος μόλις που διακρίνεται. Ένα πολύ με κεφάλι λιονταριού έχει εξέχουσα θέση στο λευκό κυπαρίσσι και ένα ερπετό με κόκκινες και μαύρες ρίγες, με μισό κεφάλι κόκκινο και μισό μαύρο, περιτριγυρίζει τον κορμό του σκούρου κυπαρισσιού τρεισήμισι φορές.
Ερμηνεία
Ο Αστήρ αντιπροσωπεύει την εναπόθεση του εαυτού μας στη Μοίρα, που θεωρείται αγαθοεργή δύναμη. Έτσι, ο Αστήρ συμβολίζει ην Ελπίδα και τη γυναίκα την ονομάζομε Ελπίς. Αυτή η ελπίδα δεν είναι μια λογική προσδοκία βελτιωμένων επιτυχιών, αλλά μια διαισθητική πίστη στη λειτουργία του κόσμου, μια και ο Αστήρ αντιπροσωπεύει τον κοσμικό νόμο: Ο λέξεις Αστρολογία που σημαίνει αστήρ+λόγος δηλαδή η αρχή των αστέρων και η Αστρονομία που σημαίνει αστήρ+νόμος δηλαδή νόμος των αστέρων, αυτό ακριβώς υποδήλωναν στην πρωταρχική τους έννοια. Δεν αντιπροσωπεύει λοιπόν την ελπίδα που θεμελιώνεται πάνω σε ένα συνειδητό σχέδιο για το μέλλον. Ο Αστήρ συμβολίζει μάλλον τη γέννηση ασυνείδητων διαδικασιών και την υπομονετική αναμονή μας για την ανανεωτική τους καθοδήγηση. Οι αρκετά δυϊστικές μορφές και οι αντιθέσεις που υπάρχουν στην εικόνα συμβολίζουν την υποταγή της ελπίδας στη συνειδητή περίσκεψη. Ωστόσο, η καλοσχηματισμένη μορφή της Ελπίδας που κυριαρχεί στο κέντρο της κάρτας, αντιπροσωπεύει τη συνειδητή, οικειοθελή παράδοση του Εγώ στο ασυνείδητο και την πλήρη εμπιστοσύνη μας στη ροή των πραγμάτων.
Σημειώσεις
Ο XVI.Αστήρ δεν έχει συνδεόμενο τρίγραμμο επειδή είναι η Κυρία της Αναγκαιότητας και αντιπροσωπεύει την αγνή δύναμη του γιν που κυβερνά τη Δεύτερη Οκτάβα, τους θριάμβους από XII ως XX. Αντιπροσωπεύει την Ρέα, που είναι η Θεά της Ροής και η γυναίκα του Κρόνου, του Κυρίου της Αναγκαιότητας, που ταυτίζεται με τον Χρόνο, δηλαδή το Γέροντα. Η Ρέα αντιπροσωπεύει το σε πρόοδο πεπρωμένο που μπορεί να υπερνικήσει την περιστροφή του Τροχού της Τύχης, γιατί η Κυρία του Πεπρωμένου καθοδηγεί την περιστροφή της Κυρίας της Τύχης.
Ο Αστήρ, η Σελήνη και ο Ήλιος είναι σύμβολα της κανονικής και τακτικής προόδου του κόσμου, και επομένως της αμείλικτης τύχης και μοίρας. Κατ' επέκταση, ο XVI.Αστήρ προαναγγέλλει το Θρίαμβο της Αιωνιότητας, τον τελευταίο θρίαμβο της Μεγάλης Αρκάνας. Από δω και πέρα, οι κάρτες δεν ασχολούνται τόσο με τις μεταβάσεις στην εξατομικευμένη και προσωπική ζωή, όσο με το πώς η ατομική ζωή μπαίνει στο πρότυπο του Κόσμου, δηλαδή με το πώς το Εγώ παραδίδεται στην υπερ-προσωπική μοίρα. Η εικονογραφία του XVI.Αστήρ δείχνει ένα τακτοποιημένο, αρμονικό κόσμο που περιλαμβάνει τα πέντε στοιχεία στις φυσικές τους μορφές, δηλαδή τη Γη (το έδαφος), το Ύδωρ (η λίμνη), τον Αέρα (η ατμόσφαιρα), το Πυρ (οι αστέρες) και το Πνεύμα (η γυναίκα). Επιπλέον, στην κάρτα αυτή, τα στοιχεία έχουν οριστεί οργανικά και όχι μηχανικά, όπως στη VIII.Νίκη, που συμβολίζονταν από τις τέσσερις κολώνες του άρματος.
Τοιουτοτρόπως βλέπομε μια πρόοδο στους κυβερνήτες των τεσσάρων τετράδων που αποτελούν τη Μεγάλη Αρκάνα: I.Μάγος, ο Κύριος της Τύχης, προσφέρει την ευκαιρία στα άτομα. Η X.Τύχη, η Κυρία της Τύχης προκαλεί την αναπόφευκτη άνοδο και πτώση τους. Ο XI.Γέρων, ο Κύριος της Μοίρας φέρνει το τέλος σε όλα τα πράγματα. Και ο XVI.Αστήρ, η Κυρία της Μοίρας τα οδηγεί μέσα στην αιωνιότητα. Όπως οι προσωπικοί θρίαμβοι παραχωρούν τη θέση τους στους συμπαντικούς θριάμβους, έτσι ο Ερμής και η Τύχη, οι παράγοντες του μετασχηματισμού, ενδίδουν στον Κρόνο και τη Ρέα, τους συμβασιλείς μιας νέας Χρυσής Εποχής.
Ο Αστήρ συμβολίζει την καθοδηγητική δύναμη. Οι ναυτικοί χρησιμοποιούν τα αστέρια για να καθορίζουν την πορεία τους, οι γεωργοί για να βρουν τις εποχές και οι αστρολόγοι για να χαρτογραφήσουν την πορεία της ανθρώπινης ιστορίας. Όταν ο Ήλιος έχει δύσει και η Σελήνη είναι σκοτεινή, σε ψυχολογική βάση, όταν δεν έχομε ούτε ηλιακές, ούτε σεληνιακές διαφωτίσεις, τότε τα αστέρια είναι ο μόνος οδηγός μας. Αυτά είναι οι "εσωτερικοί αστερισμοί" μας, τα Τσάκρας, που πάντοτε εκεί είναι, αλλά γίνονται αόρατοι στην αντηλιά της συνειδητότητας.
Από τη στιγμή που ο Αστήρ μας καθοδηγεί ακόμα και μέσα στο χειμερινό σκότος, είναι ένα οικείο σύμβολο ελπίδας κα υπόσχεσης. Πραγματικά, αυτός ο Αστήρ της Ελπίδας γεννιέται από τις λαμπερές στάχτες ενός κατεδαφισμένου Πύργου. Ο XVI.Αστήρ επίσης, αντιπροσωπεύει τον Αστέρα της Ίσιδος (Sothis = Σείριος), που η ανατολή του προαναγγέλλει την επιστροφή των βροχών και την αναγέννηση του Νείλου, αλλά και όλων των πραγμάτων, αφού η Ίσις είναι η Βασίλισσα των Ουρανών που κυβερνά τον κόσμο. Από τη στιγμή που ο κόσμος δεν μπορεί να εξαναγκαστεί να βιαστεί, ούτε και να καθυστερήσει, η γυναίκα δείχνει την απαραίτητη στάση: περιμένει, ήρεμη, με εσωτερική γαλήνη, αποδεχόμενη τις συνθήκες της νομοτέλειας και του πεπρωμένου για την τελική αλλαγή. Έτσι, ο Αστήρ συνδέεται με τον XII.Κρεμαστό Προδότη, που επίσης περιμένει αιωρούμενος, αλλά και με τον ΧΙ.Γέροντα, που διδάσκει την αξία του χρόνου. Η ημισέληνος στον ουρανό του Αστέρα μας θυμίζει το σχήμα του δρεπανιού του Γέροντα.
Ο Πρωινός Αστήρ ειναι ένα σημάδι ελπίδας, αφού αναγγέλλει την νέα αυγή, την αναγέννηση του Ήλιου. Έτσι, ο Πρωινός Αστήρ, που σχετίζεται με την Αφροδίτη, την Ίσιδα και την Ιστάρ, καλείται επίσης Φωσφόρος. Η Αφροδίτης, όπως πρωινός αστήρ, επίσης θεμελιώνει μια επαφή μεταξύ του XVI.Αστέρα και II.Αυτοκράτειρα. Επιπλέον, η Θεά της Αυγής, η Ηώ, συχνά απεικονίζεται ν κρατά δύο κανάτες, από τις οποίες ραντίζει τον κόσμο με ανανεωτικές δροσοσταλίδες. Η Αφροδίτη και η Ηώ, είναι στενά συνδεδεμένες στο μύθο. Η σύνδεση μεταξύ του XVI.Αστέρα και της Αφροδίτης της Κυπραίας, φαίνεται από το χάλκινο χρώμα της γυναίκας. Η Ηώ επίσης, φορά κροκί ένδυμα.
Στα ερείπια των πεποιθήσεων του παλιού καιρού, που συμβολίζονται από τον Πύργο, ο λογικός σχεδιασμός και η προετοιμασμένη δράση έχουν πολύ μικρή δυνατότητα να επιτύχουν. Οι τροχοί της τύχης γυρίζουν αλλά δεν καταλαβαίνομε τις αρχές του κόσμου. Η Αστρική Γυνή μας δείχνει την κατάλληλη στάση: περιμένει ταπεινά, χωρίς λογικά σχέδια ή προσδοκίες για το μέλλον. Ωστόσο, έχει ελπίδα και θέληση για να ζήσει, να συνεχίσει και να φτάσει σε ένα νέο επίπεδο ολοκλήρωσης και υγείας, άσχετα με το ποίο μονοπάτι θα πάρει. Διαίσθηση και γενναιόψυχη αποδοχή αντικαθιστούν τη λογική και τις μάταιες προσπάθειες για έλεγχο.
Ο πασίγνωστος μύθος της Πανδώρας και του κουτιού της, εξηγεί πώς έρχεται η Ελπίδα στον κόσμο. Επιπόλαιες ερμηνείες της ιστορίας αγνοούν τον εσωτερικό συμβολισμό της. Οι κακοτυχίες ήταν στείρες όσο ήταν στο κουτί, αλλά η Πανδώρα τις απελευθέρωσε. Από την άλλη μεριά, έβαλε πάλι το καπάκι πριν η Ελπίδα μπορέσει να δραπετεύσει, κάτι που φαίνεται να συνεπάγεται ότι αν και όλες οι κακοτυχίες ήταν ελεύθερες στον κόσμο, η Ελπίδα δεν ήταν. Η μία εξήγηση βασίζεται στην παρατήρηση ότι το όνομα της σημαίνει περισσότερο "προσδοκία" παρά "ελπίδα". Ο μύθος δείχνει ότι είμαστε καλύτερα χωρίς προσδοκία για μελλοντική βελτίωση, η οποία μπορεί να οδηγήσει μόνο σε μεγαλύτερη απογοήτευση "Ελπίδα χωρίς προσδοκία βελτίωσης", είναι το θετικό πόρισμα από το λάθος της Πανδώρας και την γρήγορη αποκατάσταση του. Αυτό θυμίζει το γνωμικό «<Μηδένα προ του τέλους μακάριζε», των αρχαίων Ελλήνων.
Το να παραιτούμαστε από τις προσδοκίες μπορεί να ερμηνευτεί ότι πλέον ζούμε την παρούσα στιγμή, χωρίς ελπίδα ή ανησυχία για το μέλλον και χωρίς νοσταλγία ή μετάνοια για το παρελθόν. Αυτά είναι τα γιατρικά που χύνει από τα δύο κέρατα η γυναίκα, η Αμβροσία και το Νηπενθές (Νηπενθής, είναι ένα από τα επίθετα του Απόλλωνα). Η Αμβροσία, το ποτό των θεών, προέρχεται από το άμβροτος που σημαίνει αθάνατος, και όταν την πίνομε ξεχνάμε τη μοίρα μας. Το Νηπενθές προσφέρει ανακούφιση από το πένθος, που σημαίνει θλίψη, πένθος, λύπη, πίκρα. Ξεπλένει τη μετάνοια κα το θρήνο της.
Στην Ελληνική μυθοπλασία, όπως και στη Γένεση, η πρώτη γυναίκα είναι ο παράγοντας που πέρασε την ανθρωπότητα, από την ευδαιμονική άγνοια της πρώτης Χρυσής Εποχής, στη γεμάτη αυτοσυνείδηση πάλη της ανθρώπινης ύπαρξης. Στον Ησίοδο, η γυναίκα παγιδεύεται. Ο Ησίοδος λέει ότι το συμβάν της Πανδώρας ήταν μια άμεση συνέπεια της κλοπής του Προμηθέα. Το λάθος της Πανδώρας είναι συνέπεια της περιέργειάς της, ένα χαρακτηριστικό της ανθρωπότητας που μπορεί να είναι επικίνδυνο, αλλά και που βρίσκεται πίσω από όλα τα επιτεύγματά μας. Χάρη στην περιέργεια της Πανδώρας, το στοχαστικό Προμηθέα και τον αθάνατο Επιμηθέα, είμαστε άνθρωποι, αν και η ζωή μας θα μπορούσε να ήταν λιγότερο αγχώδης, αν ήμασταν ακόμη τα αδαή κατοικίδια των Ολύμπιων.
Πανδώρα σημαίνει, «αυτή που τα δίνει όλα» ή «με όλα τα ταλέντα» και ο Ησίοδος λέει πως η Αθηνά της έδωσε τις δεξιότητες στη χειροτεχνία, ενώ η Αφροδίτη της έδωσε τη γοητεία και την ελκυστικότητα. Τα ελαττώματά της, όπως θρασύτητα και απιστία, τα έδωσε ο Ερμής. Ονομάζεται και Ανησιδώρα, το οποίο σημαίνει «γη» και είναι ένα από τα επίθετα της Δήμητρας. Η Πανδώρα, στην πραγματικότητα, είναι πιθανόν να ήταν μια από τις αρχικές δευτερεύουσες θεότητες της γης. Σε μερικές πρώιμες απεικονίσεις, την βλέπομε να αναδύεται από το έδαφος ως η Κόρη και η παράδοση αναφέρει ότι δημιουργήθηκε από πηλό και νερό: ωστόσο δεν ήταν μια θεά όπως όλες οι άλλες, αφού κατασκευάστηκε από τον Ήφαιστο ή τον Επιμηθέα, ανάλογα με τις μυθολογικές εκδοχές. Όλες αυτές οι παραλλαγές του βασικού μύθου επισημαίνουν τη στενή σύνδεση της γυναίκας και της γης, αλλά επίσης δείχνουν ότι το θηλυκό ήταν μια συνεργατική δημιουργία της αρχέγονης ανθρωπότητας και της γης. Μέσα από αυτή τη δημιουργία, η ανθρωπότητα ολοκληρώθηκε και έτσι αποκτήσαμε τις δυσκολίες, αλλά και τις ευκαιρίες της πλήρους ανθρώπινης φύση.
Ο Τροχός της Τύχης, η Κυρία της Τύχης, (X.Τύχη), και η Πανδώρα, η Κυρία της Μοίρας (XVI.Αστήρ), είναι συμπληρωματικές όψεις της Ινδικής θεάς Shri Lakshmi που είναι η πηγή όλων των καλών πραγμάτων.
Η Αστρική Γυναίκα αναδύθηκε από τα ασυνείδητα βάθη, στα οποία και θα επιστρέψει. Είναι ένα συμπλήρωμα του Εαυτού, η ψυχή ενός άνδρα, η Σκιά μιας γυναίκας. Είχε φυλακιστεί στον Πύργο, στο φιλόδοξο και υπερδραστήριο Εγώ, «από τον ανελέητο Βασιλιά Λόγο», αλλά ελευθερώθηκε από έναν κεραυνό, που την έκανε να πηδήξει μέσα στα Ύδατα της Αβύσσου, από τα οποία αναδύθηκε και ξαναγεννήθηκε. Ο ισοπεδωτικός κεραυνός, που μετασχηματίζει ενεργά τον κόσμο, έρχεται σε αντίθεση με την κρύα, ήσυχη αστροφεγγιά, που καθοδηγεί υπομονετικά εκείνους που επιλέγουν να εξερευνήσουν μέσα στο σκοτάδι. Οι αστέρες έχουν αποκρυσταλλωθεί γύρω από τα πυρίδια, τις σπίθες της ουράνιας διαφώτισης, που σκορπίζονται από τον κεραυνό.
Στην κάρτα Ανδρεία βλέπομε επίσης, έναν θρίαμβο της θηλυκής ψυχής πάνω στον αρσενικό λόγο. Ωστόσο, εκεί η προσωπική ψυχή ήταν ένα συστατικό του ατομικού Εαυτού στο βασίλειο των προσωπικών θριάμβων. Στην κάρτα του Αστέρα ασχολούμαστε με τον υπερβατικό εαυτό, μια και η Αστρική Γυνή είναι η υπερπροσωπική ψυχή ανάμεσα στους συμπαντικούς θριάμβους. Επιπλέον, τα Ύδατα της Αβύσσου, με τα οποία έρχεται αντιμέτωπη η Αστρική Γυνή, προέρχονται από ένα πολύ πιο βαθύ στρώμα από ότι τα αρχέγονα, ζωώδη ένστικτα του λιονταριού, που ζει πάνω στο έδαφος.
Σε αντίθεση με τις ντυμένες μορφές που τινάζονται από τον Πύργο, η αναγεννημένη Αστρική Γυνή είναι γυμνή. Είναι ουρανοντυμένη, όπως είναι αναμενόμενο για μια Γυνή Αστέρα. Όπως και η Ίσις Χωρίς Πέπλο, η Αστρική Γυνή είναι η Γυμνή Αλήθεια, εκτεθειμένη χωρίς πλήρη αυτοσυνείδηση και χωρίς πρόφαση, χωρίς να αισθάνεται καμιά ανάγκη να κρυφτεί πίσω από κάποια προσωπεία. Κανέα Εγώ δεν την κρύβει από τον κόσμο. Ούτε είναι προστατευμένη από την πραγματικότητα, μια και είναι σε πλήρη επαφή με τη Φύση, «εκτεθειμένη στα στοιχεία», που όλα απεικονίζονται σε αυτήν την κάρτα με τις φυσικές μορφές τους: έδαφος, λίμνη, αέρας και αστέρες. Όπως και η Ιστάρ (Αστάρτη), αναδύεται γυμνή μετά την αναγέννησή της από τον Κάτω Κόσμο, που είναι κάτω από τα Ύδατα της Αβύσσου. Έχει ενώσει τον Ουρανό και τη Γη, το πνεύμα και την ύλη, με το να κατεβεί από τον Ουρανό μέσα στην Άβυσσο και να επιστρέψει. Η γύμνια είναι χαρακτηριστικό της εκστατικής καταληπτικής ή ενορατικής κατάστασης, μέσα από την οποία μπορούμε να επιτύχομε την εξυψωτική, θεϊκή γνώση.
Η Αστρική Γυνή είναι έξω από αυτόν τον κόσμο. Εκείνα που της ανήκουν δεν είναι ο κυματοειδής χρόνος του κεραυνού ή του Γέροντα, αλλά ο κυκλικός παγκόσμιος ρυθμός της Ρέας. Μαζί, κυβερνούν όλη την αλλαγή, γιατί όλη η αλλαγή μπορεί να περιγραφτεί σαν ένας συνδυασμός κυκλικών και κυματοειδών κινήσεων. Αυτό μπορεί να φανεί μαθηματικά, κάθε φυσική κίνηση είναι μια επαλληλία σύνθετων εκθετικών, και επίσης εξηγήθηκε από τον Αριστοτέλη. Ο Αριστοτέλης είπε πως οι μόνες θεμελιώδεις κινήσεις είναι είτε περιφερειακές, δηλαδή περιστροφικές, είτε ακτινοειδείς, δηλαδή πάνω και κάτω. Ο Φερεκύδης λέει πως όλοι οι θεοί προέρχονται από το Χρόνο και τη Γη (ή Χθόνη), δηλαδή τον Κύριο και την Κυρία της Μοίρας (Πεπρωμένου), που είναι υπεύθυνοι για την προοδευτική και την κυκλική αλλαγή. Για αυτό ο Χρόνος είναι ένας γέρος άνδρας (XI.Γέρων), αλλά η Ρέα είναι μια νέα γυναίκα (XVI.Αστήρ): αυτός προοδευτικά γερνάει, ενώ αυτή κυκλικά ξαναγεννιέται.
Η Ρέα είναι η Μεγάλη Μήτηρ. Ονομαζόταν Μήτηρ και ταυτιζόταν τόσο με τη Δήμητρα που εξηγείται Δη-μήτηρ, δηλαδή Μητέρα Γη, όσο και με την Κυβέλη, που αρχικά ήταν θεά των σπηλαίων. Κυβέλη, άλλωστε ονομαζόταν η Ρέα στη Φρυγία, αλλά και στη Ρώμη.
Πράγματι, όπως και ο Τροχός της Τύχης (Κυρία της Τύχης), βλέπουμε συχνά τη Ρέα (Κυρία της Μοίρας) να κρατά το κέρας της Αμάλθειας, που, όπως το Γκράιλ, δεν είναι ποτέ κενό, γιατί η Ρέα ήταν στο όρος Ίδα (ή Ιωνικά Ίδη) που έθρεψε το νήπιο Δία από το κέρατο της Αμάλθειας, του Αιγόκερω.
Η Ρέα, η Κυρία του Δένδρου της Ζωής και του Ύδατος της Ζωής στις ρίζες του, επίσης φιγουράρει στη μύηση του μάγου-ιερέα Πέλοπα. Ο Πέλοψ (το όνομά του προέρχεται από τη ρίζα πελ-, πελιδνός και οψ, δηλαδή αυτός που έχει σκοτεινή όψη. Ο Πέλοψ, γνωστός ήρωας, γιός του Ταντάλου που ήρθε από τη Λυδία στην Πελοπόννησο, εγκαταστάθηκε εκεί και έγινε ηγεμόνας της. Από αυτόν πήρε η Πελοπόννησος το όνομά της), όπως συνηθίζεται σε αρκετές μυθολογίες, μυήθηκε από τον πατέρα του Τάνταλο, γιο του Δία, με το να κομματιαστεί, να λιώσει στο Λέβητα του Εξαγνισμού και να δοθεί για τροφή στους θεούς, αν και μόνο η Δήμητρα έφαγε ένα μέρος, τον ώμο του. Ο Δίας κεραυνοβόλησε το κάστρο του Ταντάλου, που βρισκόταν στην κορυφή ενός βουνού, που ήταν ιερό για τη Ρέα (Ίδα ή Σίπυλος), όπου το συμπόσιο γινόταν (XV.Πύργος). Περαιτέρω, η Ρέα ξανασχημάτισε τον αναγεννημένο Πέλοπα, που βγήκε από το Λέβητα της Αναγέννησης, ολόκληρο εκτός του ώμου του από ελεφαντοστό, που έγινε έμβλημα για συμμετοχή στον Κάτω Κόσμο. Αυτή η εθιμοτυπία της αναγέννησης με την συμβολική της Τεκνοφαγία έλαβε μέρος κατά τη διάρκεια των Σατουρνάλια, στη γιορτή του Νέου Έτους. Ο Τάνταλος προσπάθησε να γίνει θεός και τιμωρήθηκε για αυτό με το να αποκλειστεί από το Ύδωρ της Ζωής κάτω από το Δένδρο της Ζωής, χωρίς να μπορεί να φτάσει ούτε το νερό, αλλά ούτε τους καρπούς του Δένδρου.
Ο μέγας αστήρ είναι το αρχαίο σύμβολο για την Ιστάρ, Αστάρτη, την Κυρία των Ουρανών, γνωστή για την κάθοδό της στον Κάτω Κόσμο, όταν κυβερνούσε η αδελφή της Ερεσχιγάλ (στα ιερά μαγικά κείμενα έτσι καλείται η Περσεφόνη). Είναι η Αφροδίτη, ο Πρωινός Αστήρ, που προαναγγέλλει μια νέα αυγή. Ήταν συχνά απεικονισμένη με ένα νέφος από αστέρια της γύρω της, όπως στην εικόνα μας. Συχνά, τη συναντάμε γυμνή και τότε ταυτίζεται με την Αφροδίτη και ονομάζεται Θεά της Ομορφιάς και του Έρωτα. Στο Δένδρο της Ζωής αντιστοιχεί στη Σεφίρα Τιφερέθ (Ομορφιά) ή στη Ραχαμίμ (Συμπόνια, αγάπη, έρωτας).
Όπως εξηγεί ο Γιούνγκ, τα οκτώ άκρα του μεγάλου αστέρα αντιπροσωπεύουν την πληρότητα του Ατομικού Εαυτού. Είναι ο Αστήρ-Ασπίδα της Ιστάρ, ένα μάνταλα ολοκλήρωσης, το οποίο ανέρχεται για πρώτη φορά από το σταθερό κέντρο, που βρίσκεται στα βάθη της λίμνης. Η ουσία του φαίνεται από τα χρώματά του: κίτρινο για τη διαίσθηση και κόκκινο για το συναίσθημα. Περιστρέφεται για να πραγματοποιήσει τμήμα του αλχημικού έργου, που είναι η διαδικασία της εξατομίκευσης, να γίνομε δηλαδή άτομα με ψυχολογικό επίπεδο, αδιαίρετα άρτιοι.
Οι πέντε ακτίνες των μικρότερων αστέρων δείχνουν την ατέλεια των αντίστοιχων λειτουργιών, που καθεμιά τους είναι ένα μόνο μέρος της ψυχής. Είναι τα κομμάτια της προσωπικότητάς μας, που αντιπροσωπεύονται από τους πλανήτες, που περιστρέφονται γύρω από τον οκτάκτινο τροχό του Ήλιου, το ακίνητο κέντρο. Είναι οι Πλειάδες, οι Καρυάτιδες, οι επτά ιέρειες που υπηρετούν την Καρυάτιδα Αρτέμιδα και άλλες θεές. Επίσης είναι Επτά οι Σοφοί. Είναι τα αρχέτυπα που επηρεάζουν τη ζωή μας και που είναι προορισμένα να ενωθούν με την ουράνια διαφώτιση του ενοποιημένου Εαυτού στο κέντρο. Στην πραγματικότητα, βλέπομε ότι, μαζί με τα επτά πεντάκτινα σχηματίζουν ένα ακέραιο: 7 X 5 = 35 και 3 + 5 = 8.
Οι οκτώ αστέρες στην εικόνα μας σχηματίζουν μια αυξημένη κατά ένα ημιτόνιο Επτάδα, δηλαδή μια 7+1 δομή, ή μια ογδοάδα στην οποία ένα στοιχείο διαχωρίζεται από τα υπόλοιπα. Έτσι, το Αρετυπικό Άτομο, ο Άνθρωπος, λέγεται πως έχει επτά ψυχές και ένα σώμα. Συχνά, σε μια προσαυξημένη Επτάδα, είτε το ένα είναι η πηγή από όπου εκδηλώνονται τα άλλα επτά, είτε τα επτά βρίσκουν την ολοκλήρωσή τους στο ένα. Θυμηθείτε επίσης, ότι οι Πυθαγόρειοι ονόμαζαν το επτά Κρυφή Μονάδα, έτσι υπάρχει μια σχέση ανάμεσα στις δύο Μονάδες. Μπορούμε ακόμα να έχομε συνδυασμούς, 1 στο 7 στο 1 ή 7 στο 1 στο 7 ή μια περιοδική μεταβολή μεταξύ του 1 και του 7. Έτσι, για παράδειγμα, έχομε τις Επτά Κλασικές Τέχνες σαν απόρροια της Φιλοσοφίας και στη Γνωστική Παράδοση, τους επτά Άρχοντες ή Δημιουργούς, ως αποτέλεσμα της Σοφίας, που είναι η Μητέρα πάνω από το Βασιλιά των Επτά Ουρανών.
Οι αστέρες στην εικόνα μας αντιπροσωπεύουν τους Κάβειρους, τη μυστήρια Οκτάδα των Μεγάλων Θεών της Σαμοθράκης. Ήταν προ-Έλληνες και ο Ηρόδοτος τους ονομάζει Πελασγούς. Οι Κάβειροι ήταν μεταλλουργοί, αλλά ήταν και μάγοι και εκστατικοί χορευτές, που μυούσαν τους ανθρώπους στη μυστηριακή τους λατρεία. Είναι προφανώς οι ασκητές του είδους της πνευματικής μεταλλουργίας, η οποία είναι η πηγής της αλχημείας. Ο Ορφέας και ο Οδυσσέας λέγεται, ήταν μυημένοι και οι δύο στα καβείρια μυστήρια.
Υπάρχουν αρκετοί μύθοι για τους Κάβειρους και μερικοί λένε πως ήταν παιδιά του Ηφαίστου και της Καβειρούς που ταυτίζεται με τη Ρέα και την Αφροδίτη, δηλαδή γιοί του XIV.Διάβολος και XVI.Αστήρ. Ονομάζονταν επίσης Ηφαίστειοι, καθότι ήταν γιοι του και αντιπροσώπευαν διαφορετικές όψεις του. Επίσης αποκαλούνταν «Αφέντες του Καμίνου» και «Κραταιοί του Πυρός». Ο Φερεκύδης λέει πως ο Ήφαιστος και η Καβειρώ είχαν έξι παιδιά, τρία αγόρια, τρία κορίτσια, που μαζί με τους γονείς, αποτελούσαν μια Οκτάδα.
Τον 19ο αιώνα, ο Friedrich Creuzer ισχυρίστηκε, βασισμένος στον Ηρόδοτο, πως οι Κάβειροι ήταν οι επτά πλανητικοί κυβερνήτες και ο Φθας-Ζευς ήταν ο πρωταρχικός πατέρας τους: μια προσαυξημένη Επτάδα, «μία μέσα σε επτά». Αντίθετα, ο F. W. J. Schelling ισχυρίζεται πως πρόκειται για ανερχόμενες συστοιχίες, που ο Δίας ήταν το αποκορύφωμά τους: μια «επτά μέσα σε ένα» προσαυξημένη Επτάδα. Θεωρούνταν μάγοι, που καθοδηγούσαν τον υπερβατικό κόσμο μέσα στην καθημερινή πραγματικότητα, γεγονός που μοιάζει περισσότερο με αυτό που κάνει η Αστρική Γυνή.
Τελικά παρατηρούμε πως ο Προμηθεύς μερικές φορές συγκαταλέγεται ανάμεσα στους Κάβειρους και σε ένα μελανόμορφο αγγείο τον βλέπομε με τον αδελφό του Επιμηθέα, να κρατάνε σφυριά και να σφυρηλατούν μια γιγαντιαία Πανδώρα, που αναδύεται από τη γη.
Τι μπορούμε να κατανοήσομε από αυτό το σύμπλεγμα των Ογδοάδων11, πλανητών και μεταλλουργών θεών; Ότι ο οκτάκτινος αστήρ είναι ο αστήρ της Ίσιδος, σύμβολο της Αφροδίτης, της Ρέας ή της Σοφίας. Σε αυτές ανήκει η ολοκληρωμένη ψυχή, από την οποία αναδύονται οι επτά μικρότεροι τεχνίτες, που αντιστοιχούν στους πλανήτες και τα Τσάκρας και καθένας τους συνεισφέρει ένα κομμάτι στη σοφία. Μας. Με τη συνεργασία τους, με το να δίνουν σχήμα στο νερό και τον πηλό, γεννιέται το Αστρικό Άτομο από τη μήτρα της Αβύσσου της Γης, όπως δημιουργήθηκε η Πανδώρα από τον Ήφαιστο, τον Προμηθέα, τον Επιμηθέα ή τους άλλους Ηφαιστείους. Όπως ένας Ορφικός εντυπωμένος πίνακας δηλώνει, τον 4ο - 3ο πΧ, «Εγώ είμαι ένα τέκνο της Γης και του Έναστρου Ουρανού» και ζητά «δώσε μου γρήγορα το κρύο νερό που ρέει από τη Λίμνη της Μνημοσύνης».
Η Λίμνη της Μνημοσύνης μπροστά από τη γυναίκα, είναι η Μήτρα της Αβύσσου της Αναγέννησης, της Ενθύμησης, από την οποία αναδύεται και στην οποία θα επιστρέψει. Σε ψυχολογικό πλαίσιο, η λίμνη συγκρατεί τα νερά του αιώνιου συλλογικού ασυνειδήτου, που ρέουν από εκεί τα πάντα, βαθιά και σκοτεινά, πέρα από τον έλεγχο κάθε ατόμου. Η γυναίκα γεμίζει τα αγγεία της από τη λίμνη, παίρνοντας ότι έχει να προσφέρει το ασυνείδητο και μετά συνειδητά ανακατεύει και μεταγγίζει τις ενοράσεις που της προσφέρθηκαν, επιστρέφοντας το νερό στη πηγή του, οξυγονωμένο και ανανεωμένο. Αν και δεν μπορεί να αλλάξει πορεία στο δυνατό ρεύμα της Αβύσσου, μπορεί να κάνει τη μικρής συνεισφορά στην ουσία της και τη ροή της.
Η Αστρική Γυνή γονατίζει με το αριστερό πόδι της στη γη, δηλώνοντας έτσι πως είναι τελείως γειωμένη στην πραγματικότητα και τον κόσμο του σώματος και των πέντε αισθήσεων. Ωστόσο, ισορροπεί στο δεξί της πόδι, το συνειδητό, κάνοντας μια συνειδητή προσπάθεια να γείρει και προς το ασυνείδητο.
Το αριστερό, το ασυνείδητο, χέρι κρατά το ασημένιο αγγείο και χύνει την πιο παθητική δύναμη, την πνευματική λίμπιντο, την παρόρμηση για γνώση, μέσα στην υλική συνειδητότητα και τον κόσμο των αισθήσεων. Αυτή η εισαγωγή ασυνείδητης, πνευματικής ενέργειας τρέφει και καλλιεργεί τους διανοητικούς σπόρους που είναι κρυμμένοι στη γη, όπου θα βλαστήσουν αθέατοι από τη συνειδητότητα. Το ύδωρ μαλακώνει τη γη, έτσι οι σπόροι μπορούν να ξεπεταχτούν πιο εύκολα, φέρνοντας ενοράσεις και διαισθήσεις στο φως της ημέρας. Το ύδωρ κάνει το έδαφος μαλακό, σε αντίθεση με τους ξεροψημένους πλίνθους του Πύργου. Η γη συμβολίζει την ενσωμάτωση της ασυνείδητης ενέργειας μέσα στη σωματική σοφία.
Στο δεξί της χέρι, συνειδητό, κρατά ένα χρυσό βάζο και χύνει μια πιο ενεργή δύναμη, τη σωματική λίμπιντο, την παρόρμηση για ζωή, μέσα στην ασυνείδητη λίμνη. Οι ομόκεντροι κυματισμοί ενώνουν το κέντρο με την περιφέρει και αντιπροσωπεύουν την περιφορά του ασυνειδήτου γύρω από τον ενοποιημένο Εαυτό. Από τη στιγμή που η γυναίκα χύνει νερό μέσα σε νερό, κάτι που συμβολίζει την αναπαραγωγή, βλέπομε ότι αυτή η ενέργεια ουσιαστικά είναι σεξουαλική.
Σε αυτήν την περίπτωση, η ενέργεια που επέστρεψε στο ασυνείδητο ρεύμα έχει οξυγονωθεί και ανανεωθεί, έχει ξαναγεννηθεί από την κυκλοφορία της μέσα στον ατομικό συνειδητό του. Συγκεκριμένα, η ενεργή φαντασία και ο διαλογισμός μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να επιτύχομε αυτήν την ανακύκλωση. Το αποτέλεσμα της ατομικής σκέψης στο συλλογικό ασυνείδητο είναι πολύ μικρό, αλλά αληθινό. Η εικόνα της Αστρικής Γυναικός θυμίζει τον Υδροχόο, τον Κομιστή του Ύδατος, που κυβερνάται από τον Κρόνο, στο σύζυγό της. Η στοχαστική της ανάμιξη των υδάτων του ασυνειδήτου είναι χαρακτηριστικό της Εποχής του Υδροχόου. Τα κέρατα για ποτό στον 16.Αστέρα είναι τα ίδια με αυτά που κρατά η 7.Σωφροσύνη (σημείωσε πως 1 + 6 = 7), αλλά εκεί η ανάμιξη γινόταν σε προσωπικό επίπεδο, ενώ εδώ σε Κοσμικό.
Οι δύο λιμπιντικές δυνάμεις εκδηλώνονται έμμεσα στην αντιληπτική ζωή και στην ενεργή ζωή, που αντιπροσωπεύονται από το ανοιχτό μπλε και ροζ χρώμα, αντίστοιχα, του ουρανού. Αυτές οι σφαιρικές έννοιες συμβολίζονται με τα δύο κυπαρίσσια, μια και το σκούρο κυπαρίσσι με το ερπετό, είναι το Δένδρο της Γνώσης και το λευκό κυπαρίσσι με το πουλί είναι το Δένδρο της Ζωής.
Η όλη σκηνή μπορεί να συγκριθεί με τη σφραγίδα ενός χρυσού δαχτυλιδιού που βρήκε ο Σλήμαν στις Μυκήνες, όπου μια θεά κάθεται μπροστά από ένα δένδρο στα δεξιά του. Από πάνω, στον ουρανό, μια νεαρή ημισέληνος στα αριστερά, αντικρίζει τον ήλιο, που βρίσκεται στα δεξιά. Αυτή είναι μια αφύσικη κατανομή που μπορεί να συναντηθεί μόνο τον Κοσμικό Ομφαλό.
Τα δύο δένδρα απεικονίζουν τον Έρωτα και την Έριδα, σαν δυνάμεις μετασχηματισμού. Το σκούρο Δένδρο της Γνώσης αντιπροσωπεύει την παρόρμηση να μάθουμε μέσα από τη διχόνοια και τον πνευματικό διχασμό, που ενσωματώνονται στα αρσενικά στοιχεία του Αέρα και της Φωτιάς. Το λευκό Δένδρο της Ζωής αντιπροσωπεύει την παρόρμηση να ζήσομε μέσα από την αγάπη, τον έρωτα και την ένωση των συναισθημάτων, που ενσωματώνονται στα θηλυκά στοιχεία του Ύδατος και της Γης. Βλέπομε στην εικόνα το λιμπιντικό ύδωρ να χρησιμοποιείται για να καταλύσει τη γραμμή της ακτής και να ανοίξει το σύνορο ανάμεσα στο συνειδητό (ακτή) και το ασυνείδητο (λίμνη). Όλα τα στοιχεία της ψυχής ανανεώνονται από το Ύδωρ της Ζωής που ρέει από τις ρίζες του λευκού κυπαρισσιού.
Το σκούρο κυπαρίσσι συνδέεται με τον Έα ή Ερμή, Βασιλιά της Αβύσσου, που δείχνει το σκοτεινό δρόμο, το νυχτερινό μονοπάτι, για τον Κάτω Κόσμο. Το λευκό κυπαρίσσι συνδέεται με την Ιστάρ ή την Αφροδίτη, την Βασίλισσα του Ουρανού, που δείχνει το φωτεινό δρόμο, το ημερήσιο μονοπάτι για τους ουρανούς. Το σεληνιακό και ηλιακό μονοπάτι θα εξεταστούν και πάλι τις κάρτες της Σελήνης ται του Ηλίου.
Σύμφωνα με τους Ορφικούς ταφικούς πίνακες, ο νεκρός πρέπει να προχωρήσει στη λίμνη από το σκούρο κυπαρίσσι και να πιει εκεί το νερό της λήθης. Ατό είναι το μονοπάτι για το Άλσος της Περσεφόνης, δηλαδή στον Κάτω Κόσμο. Ο νεκρός απαγορεύεται να πιει από τη λίμνη δίπλα στο λευκό κυπαρίσσι, το Δένδρο της Ζωής, που είναι ο δρόμος για τον Όλυμπο, μια και αυτό θα του έδινε την αθανασία των θεών. Αυτή η μικρή λίμνη περιέχει το Ύδωρ της Ζωής, που τρέχει από την πηγή στις ρίζες του Δένδρου της Ζωής.
Και τα δύο δένδρα είναι σύμβολα της αλληλοσύνδέσης. Από τη στιγμή που ένα δένδρο μεγαλώνει από τη γη προς τα κάτω, μέσα στον Κάτω Κόσμο και προς τα πάνω, μέσα στους Ουρανούς, συνδέει τους τρεις κόσμους. Αντιπροσωπεύει το «Όπως από πάνω, έτσι από κάτω», όπως δηλαδή, στον Ουρανό, έτσι στη Γη ή όπως στην επιφάνεια της Γης, έτσι κάτω από τη Γη. Το δένδρο είναι επίσης ένα σύμβολο της ενσωμάτωσης του μακρόκοσμου στο μικρόκοσμο, της ενσωμάτωσης του υπερποσωπικού στο προσωπικό, μια και κάθε δένδρο έχει ένα μοναδικό, εξατομικευμένο σχήμα, έστω και αν εκδηλώνει ένα συμπαντικό σχέδιο ανάπτυξης, στο οποίο τα τέσσερα στοιχεία (Έδαφος, Αέρας, Ύδωρ και Φως) συνεργάζονται μέσα στην ουσία και την ύπαρξή του.
Το μαύρο χρώμα του Δένδρου της Γνώσης αντιπροσωπεύει το πεπρωμένο και είναι συνδεδεμένο με τον Κρόνο – Χρόνο, τον Κύριο της Μοίρας, που είναι ο Ερμής ο Πρεσβύτερος.
Οι Τρεις Λυχνίες του Ουρανού είναι η Αφροδίτη (XVI), η Σελήνη (XVII) και ο Ήλιος (XVIII) και αντιστοιχούν στα μέταλλα, χαλκό, ασήμι και χρυσό αντίστοιχα, έτσι έχομε μια πρόοδο του αυξανόμενου ευγένειας, για αυτό σε μερικά πρώιμα αλχημικά κείμενα, όπως η Μαρία η Ιουδαία του 1ου αιώνα μΧ, το Μέγα Έργο ξεκινά με το χαλκό, που γίνεται με τη Λεύκανση ασήμι, που με τη σειρά του μετουσιώνεται με τον Κιτρινισμό, σε χρυσό.
Η αριθμητική αξία της λέξης «Ελπίς» είναι 325, που μειώνεται σε 5-2+3=6 στην Ενδεκάδα. Παρόμοια, «η Φωσφόρος», η θηλυκή φέρουσα το Φως, ισούται με 2448, που μειώνεται σε 8-4+4-2=6. Και τα δύο δείχνουν ότι ο XVI.Αστήρ έχει το χαρακτήρα της Εξάδας, την οποία οι Πυθαγόρειοι λένε πως είναι η αρχή της αρμονίας, από τη στιγμή που περιέχει τη Δυάδα και την Τριάδα, οι οποίες μαζί παράγουν όλες τις τέλειες συμφωνίες (την οκτάβα, την πέμπτη και τέταρτη) και συσχετίζεται με την κάρτα VII.Σωφροσύνη (Αρμονία). Η δυάδα διαχωρίζει αλλά η τριάδα ενώνει. Επομένως, η εξάδα υπερνικά τις διαφορές, συμφιλιώνει τις αντιθέσεις και ενώνει τις πολώσεις. Έτσι, την καλούσαν, Πληρότης, Υγίεια, Πανάκεια. Η εξάδα (XVI.Αστήρ) είναι η επίλυση της κρίσης της πεντάδας (XV.Πύργος) που κατέστρεψε τη δομή της τετράδας (XIV.Διάβολος). Η εξάδα αντιπροσωπεύει τον κόσμο που διαχωρίζεται και καθορίζεται σε τέσσερις κατευθύνσεις, πάνω και κάτω, δηλαδή τον Ουρανό και τη Γη, το μακρόκοσμο και το μικρόκοσμο. Η εξάδα που αντιπροσωπεύει την ένωση του θηλυκού και αρσενικού (2 X 3), είναι μοιρασμένες στους VI.Εραστές και στον XVI.Αστέρα. Στην πραγματικότητα, αντίστοιχα, τις άρρενες και θήλεες αποκαλύψεις του Έρωτα, του διαμορφωτή σαν ένα προσωπικό θρίαμβο και μετά σαν ένα παγκόσμιο θρίαμβο. Από την άλλη μεριά, η πανταχού παρουσία των οκτάδων και οι προσαυξημένες επτάδες στην παρουσίαση του Αστέρα μας, αποδεικνύουν περισσότερο τη θέση του στις σύγχρονες θέσεις του Ταρώ σαν θρίαμβος, στη θέση 17 (1 + 7 = 8), μάλλον, παρά στην θέση 16, που εμφανίζεται στις παλαιές θέσεις.
Επιπλέον, οι Πυθαγόρειοι καλούσαν την Οκτάδα Μήτηρ, Πηγή της Σοφίας, Δεύτερη Αρχή, Επανακτημένο Παράδεισο και Τριμερές Αγγείο της Αναγέννησης. Ολα αυτά συμφωνούν στην κάρτα του Αστέρα.
«Οποιοσδήποτε υποκύπτει στη Μοίρα, χωρίς παράπονο, είναι σοφός.» - Ευριπίδης
XVII. Σελήνη (17, 18)
Δεύτερη στις κούπες
Θεότητες:Εκάτη, Άρτεμις, Ντιάνα, Σελήνη, Λούνα.
Ελληνικό Γράμμα:Q, Κόππα: Κόλπος = μήτρα, βάθος, αγκαλιά. Kύων: σκύλος, σκύλα.
Περιγραφή
Κοιτάμε από την όχθη μιας μαύρης θάλασσας προς την ακτή της, που φωτίζεται από την ελάχιστη ημισέληνο ενός νέου, ωχροκίτρινου φεγγαριού, που λάμπει στο σκούρο μπλε ουρανό. Από την πλαγιαστή ημισέληνο, που είναι ανοιχτή πάνω αριστερά, πέφτουν λαμπερές σταγόνες δακρύων ( δεκαπέντε κόκκινες και δεκαπέντε λευκές) σχηματίζοντας τρία μικρά ρυάκια στον ουρανό, που το καθένα περιέχει πέντε κόκκινες και πέντε λευκές σταγόνες. Η σκοτεινή πλευρά της Σελήνης μόλις και μετά βίας διακρίνεται. Ένας σκορπιός, με σώμα που μοιάζει σαν σκαραβαίος αλλά και σαν κάβουρας ταυτόχρονα, έχει σταματήσει μισός μέσα μισός έξω από το σκούρο μπλε νερό, με σηκωμένη την ουρά του. Ασημένιες σπίθες φωτός χορεύουν πάνω στην επιφάνεια και λάμπουν όπως τα μάτια των ψαριών που ζουν στους βυθούς. Εκεί που τα νερά σκάνε στην ακτή μπορούμε να διακρίνουμε μια αλυκή κρυσταλλωμένων αλάτων. Στην κόκκινο-καφέ άμμο της άγονης ακτής, δύο ζώα που μοιάζουν με σκυλιά, ατενίζουν το φεγγάρι. Ένας σκουρόχρωμος λύκος ή τσακάλι στέκεται γαβγίζοντας στα αριστερά και ένα λευκός, κατοικίδιος σκύλος, που φοράει ένα κολάρο, είναι ξαπλωμένος στα δεξιά. Ακριβώς πίσω τους, σε κάθε μεριά του μονοπατιού, είναι από ένα θαμνώδες φυτό. Τα κλαδιά των φυτών είναι κόκκινα με μαύρα νεύρα , το καθένα έχει τριάντα μικρά κίτρινα λουλούδια, όπως οι μαντζουράνες. Σε μικρή απόσταση, υπάρχουν δύο ψηλοί, τετράγωνοι πύργοι ( ένας φωτισμένος στα αριστερά και ένας σκοτεινός στα δεξιά ), που πίσω τους είναι ορατό, στο ομιχλώδες βάθος, ένα βουνό με δίδυμες κορφές γεμάτες γρασίδι. Υπάρχει ένας υπαινιγμός ανατολής ηλίου ανάμεσα στις κορυφές. Τρία ακαθόριστα αριστερά ( Βορράς), ένα άλλο στα δεξιά (Νότος). Το τρίτο μονοπάτι (Ανατολή), που ανεβαίνει από την κατεύθυνση του σκορπιού, γίνεται πιο ξεκάθαρο καθώς περνάει ανάμεσα από τα σκυλιά, τα φυτά και τους πύργους, μέχρι που εξαφανίζεται στο ομιχλώδες βάθος.
Παρουσίαση
Η XVII. Σελήνη συμβολίζει την τελευταία δοκιμασία πριν την αναγέννηση, τελική βουτιά μέσα στη θάλασσα του ασυνειδήτου και την αντιμετώπιση με τα τέρατα του, πριν το ανοδικό ταξίδι προς τη νέα αυγή. Ως συνέπεια, διαχέεται σε ολόκληρη την κάρτα, η αμφίρροπη τάση ανάμεσα στην ευκαιρία και τον κίνδυνο. Είμαστε στην απομακρυσμένη ακτή του Ωκεανού, τη βαθιά, αλμυρή θάλασσα, στα εξωτερικά όρια του κόσμου. Το βάπτισμα μας στον Ωκεανό είναι ανανεωτικό, ωστόσο αν δεν αφήσουμε τα υγρά, που μοιάζουν με αυτά της μήτρας, θα μαραθεί η ύπαρξή μας και θα πεθάνουμε. Ένα πρωτόγονο οστρακόδερμο, που ισορροπεί σο όριο ανάμεσα στο ασυνείδητο του Ωκεανού και τη συνειδητότητα της Γης, δείχνει να προσφέρεται σαν “πάτημα” για την ανάδυσή μας από το βάθος. Ωστόσο, ξέρουμε ότι ο κάβουρας μπορεί να προχωρήσει προς τα πίσω ή στα πλάγια, τόσο εύκολα όσο και προς τα εμπρός. Έτσι με το να εξαρτόμαστε από το σκληρό του όστρακο, ρισκάρουμε να γλιτώσουμε πίσω , μέσα στην Ωκεάνια Μήτρα. Ο δοκιμασίες μας δεν τελειώνουν όταν πατήσουμε με ασφάλεια στη ξηρά, αφού βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την επιλογή των μονοπατιών:Το δεξί (υπερβολική εστίαση στη συνειδητή σκέψη), το αριστερό (εξαιρετική εστίαση στο ασυνείδητο) και το μεσαίο ( μια ισορροπία του συνειδητού και του ασυνείδητου).Αν διαλέξουμε τη μέση οδό, ερχόμαστε αντιμέτωποι με τα δυο ζώα, το ένα κατοικίδιο και το άλλο όχι. Είναι δαμασμένα; “O καλύτερος φίλος του ανθρώπου”; Θα μας οδηγήσουν στο σπίτι; Ή είναι άγρια, ίσως ακόμα και λυσσασμένα “φρενιασμένα σκυλιά”; Η εικόνα μπορεί να ξεγελά: Τα κατοικίδια σκυλιά μπορεί να είναι άγρια και οι λύκοι ευγενείς. Πέρα από τα ζώα, βρίσκονται τα παράξενα, αλλόκοτα βότανα-θεραπευτικά ή δηλητηριώδη; Θα προσφέρουν αθανασία ή θα φέρουν το θάνατο; Η μέση οδό οδηγεί ανάμεσα σε επιβλητικούς πύργους, από τους οποίους μπορεί να δεχτούνε κάποια επίθεση, αλλά μπορεί και να μας προστατεύσουν όταν θα έχουμε φτάσει στην απομακρυσμένη γη της επαγγελίας, που δείχνει γόνιμη και δελεαστική, αν και η θέα της είναι κρυμμένη από παραπλανητική ομίχλη. Ολόκληρη η σκηνή κυριαρχείται από μια ημισέληνο. Μας εξασφαλίζει ένα ασημένιο αλλά ωχρό φως, για να μας οδηγήσει στο δρόμο μας μέσα στο σκοτάδι. Δεν μπορούμε φυσικά ότι η σελήνη ανήκει στην Εκάτη και τις πανίσχυρες μάγισσές τις, που μπορεί να μας πολεμήσουν ή να μας βοηθήσουν στην αναζήτησή μας. Τα σκυλιά είναι και αυτά δικά της. Ωστόσο, οι σταγόνες που πέφτουν από το ουράνιο σώμα, δείχνουν να καταπραΰνουν και να ενθαρρύνουν τον προορισμό μας. Χρησιμοποιώντας το κουράγιο μας μπορούμε να ξαναγεννηθούμε από τα πανάρχαια νερά και να περάσουμε από τις πύλες, προς την αυγή μιας νέας συνειδητότητας.
Σημειώσεις
Από τη στιγμή που ο XV.Πύργος είναι η σύνδεση ανάμεσα στη Γη και τον Ουρανό, οδηγεί στις κοσμικές κάρτες, που περιλαμβάνουν τον XVI.Αστέρα, τη XVII.Σελήνη και XVIII.Ήλιος, οι θρίαμβοι με τους οποίους ξεκινά η Αιωνιότητα. Η Σελήνη και ο Ήλιος είναι με λυπημένα πρόσωπα γιατί είναι νικητές του Χρόνου, αλλά αιχμάλωτοι της Αιωνιότητας.
Ψυχολογικά ο Ήλιος αντιστοιχεί στο συνειδητό νου. Σε έναν άνδρα η Σελήνη αντιστοιχεί στη ψυχή τους, το συλλογικό θηλυκό ασυνείδητο. Σε μια γυναίκα είναι το αντίθετο, η σελήνη είναι ο σκοπός το συλλογικό ασυνείδητο σε αρσενική μορφή. Και στα δύο φύλα, το προσωπικό ασυνείδητο εκδηλώνεται σαν Σκιά. Μαζί ο Ήλιος και η Σελήνη είναι δύο συστατικά του Ερμητικού Διπόλου. Ο Ήλιος είναι το θερμό και ξηρό (πυρώδες) και η Σελήνη είναι το κρύο και υγρό (υδάτινο).
Στην Σελήνη φτιάχνομε την τελική μας κατάδυση στον Κάτω Κόσμο και έχομε την τελευταία μας αναμέτρηση με τα τέρατα του συλλογικού ασυνειδήτου. Αφού περάσομε αυτή τη σκοτεινή νύχτα της ψυχής, σε ικανοποίηση της Κυρίας της Σελήνης, θα ξαναγεννηθούμε από την υδάτινη μήτρα και θα μας δοθεί η ευκαιρία να διασχίσομε την απόκοσμη έρημο. Αν διαφύγομε από τους κινδύνους της, θα έλθουμε στον πύρινο κήπο του Ηλίου. Έτσι, ο Ήλιος λέει «Στην αδελφή μου τη Σελήνη, ο βαθμός της σοφίας σου αυξάνεται και όχι με κάποιον από τους άλλους ακολούθους μου, ακόμα και αν ξέρουν το μυστικό μου».
Η Σελήνη ειδικά συνδέεται με την Θεά Εκάτη, που δεν εμφανίζεται στην εικόνα μας, ωστόσο είναι πανταχού παρούσα, μέσα από τα σύμβολά της. Είναι κρυμμένη αλλά διαποτιστική, όπως είναι αναμενόμενο από κάποιο Σκοπευτή απόστασης: Η Εκάτη και ο Απόλλων είναι στενά συνδεδεμένοι, μια και Εκάτη σημαίνει «Αυτή που τοξεύει μακριά» το οποίο είναι επίθετο και του Απόλλωνα (Έκατος ή Εκήβολος), και επίσης το Φοίβη, ένα επίθετο για την Εκάτη που σημαίνει λαμπρή, ακτινοβόλα και αντιστοιχεί επίσης στον Απόλλωνα. Έτσι, και το Έκατος – Εκάτη και το Φοίβος – Φοίβη αντιστοιχούν στον Απόλλωνα και την Αρτέμιδα σαν κρυφός παράγοντας. Και οι δύο ονομάζονται Μακριά Τοξευτές επειδή ρίχνουν το βέλος τους και εμφανίζονται από το πουθενά για να εκπληρώσουν το θέλημα των θεών. Τελικά, η Εκάτη ήταν κόρη της Αστερίας (γυναίκα αστήρ) που ήταν αδελφή της Λητούς, μητέρα της Αρτέμιδος και του Απόλλωνος.
Η Εκάτη, η Άρτεμις και η Σελήνη σχηματίζουν μια σεληνιακή Τριάδα. Επιπλέον, η Εκάτη είναι συνδεδεμένη με την Περσεφόνη, που το όνομά της συνδέεται με τον Πέρση και την Περσηίδα, ονόματα της Εκάτης προερχόμενα από τον πατέρα της Περσέας (Περσαίος ή Πέρσης). Έτσι, προκύπτει η τριαδικότητα της Περσεφόνης (Νέα Σελήνη), που κυβερνά τον Κάτω Κόσμο, της Αρτέμιδος (Αυξάνουσα Σελήνη - Γέμιση) που κυβερνά τη γη και Σελήνη (Πανσέληνος) που κυβερνά τους ουρανούς.
Η Εκάτη εξαγνίστηκε από τους Κάβειρους, αφού πρώτα επισκέφθηκε μια ετοιμόγεννη γυναίκα, αλλά και μια επικήδεια πορεία. Σαν συνέπεια, η Εκάτη είναι μια θεά της γέννησης και του θανάτου. Σχετίζεται με τα γυναικεία ζητήματα, περιλαμβανομένης της γέννησης, παρόλο που η ίδια δεν είναι γυναίκα της ευφορίας και της γονιμότητας, της ομορφιάς και του γάμου. Συνδέεται όμως, με αυτά εξαιτίας της γερασμένης όψης της, ως μάγισσα, μαία και σοφή, αν και φυσικά, σαν Εκάτη Τρίμορφος αντιπροσωπεύει την Παρθένα, τη Μητέρα και Γραία μαζί.
Όπως περιγράφτηκε στον Αρχιερέα, η Εκάτη εξαγνίστηκε από τους Κάβειρους, αφού πρώτα επισκέφθηκε μια ετοιμόγεννη γυναίκα αλλά και μια επικήδεια πορεία. Ως συνέπεια, η Εκάτη είναι μια θεά της γέννησης και του θανάτου. Σχετίζεται με τα γυναικεία ζητήματα, περιλαμβανομένης της γέννησης παρόλο που η ίδια δεν είναι γυναίκα της γονιμότητας και της ευφορίας, της ομορφιάς και του γάμου. Συνδέεται όμως με αυτά εξαιτίας της γερασμένης όψης της, ως μάγισσα, σοφή και μαία, αν και φυσικά, σαν Εκάτη Τρίμορφος, αντιπροσωπεύει την Παρθένα, την Μητέρα και τη Γραία μαζί.
Ως θεότητα του θανάτου, η Εκάτη συνδέεται με τον Κάτω Κόσμο, ήταν εκείνη που πήγε στο βασίλειο του Άδη και διαπραγματεύτηκε την επιστροφή της Περσεφόνης. Συχνά συνοδεύεται από τον Κέρβερο, τον τρικέφαλο σκύλο που φυλάει τις Πύλες του Άδη και από τις Ερινύες, τους σκοτεινούς αγγέλους της θείας δίκης και της τιμωρίας.
Η ΧVΙΙ.Σελήνη δίνει έμφαση στις Κρόνιες όψεις της Εκάτης με σύμβολα κινδύνου, θανάτου, μαγείας και μυστηρίου. Ακόμα, η νέα ημισέληνος είναι απλά μια αναστροφή της παλιάς υπενθυμίζοντας πως η αναγέννηση ακολουθεί το σκοτάδι. Έτσι, η Τρίμορφη Εκάτη φορά το τριπλό σεληνιακό στέμμα, που περιέχει τη νέα, την πλήρη και την παλιά σελήνη, από τα αριστερά προς τα δεξιά. Το σχήμα του στέμματος είναι )O( και αντιπροσωπεύει τα στάδια της ζωής από τη γέννηση ως το θάνατο. Σαφώς, μέσα στη μορφή της Εκάτης, η σελήνη προβάλει την κατανόησή της πάνω στα διαχρονικά μυστικά της ανθρωπότητας.
Η τέταρτη φάση της σελήνης, η Νέα Σελήνη, είναι αόρατη, σαν την τέταρτη μορφή της Εκάτης, όταν καλείται Σκοτεινή Σελήνη, η σεληνιακή Θεά στην κρυφή, μυστήρια όψη της. Ωστόσο, στην κάρτα της Σελήνης βλέπουμε τη νέα σελήνη – την Εκάτη σαν αναγέννηση – να λάμπει σε μεγάλη απόσταση, πέρα από τις δοκιμασίες που αντιπροσωπεύονται από την πικρή θάλασσα, το σκύλο και το λύκο, στην έρημο και τους πύργους. Από τη στιγμή που στην προηγούμενη κάρτα (Αστήρ) δείχνει την παλιά σελήνη, οι κάρτες του Αστέρα και της Σελήνης στη σειρά, αντιπροσωπεύουν τη μετάβαση από την παλιά σελήνη, μάσα από την αόρατη νέα σελήνη, στη νεαρή σελήνη. Δηλαδή, την Εκάτη σαν θεά του θανάτου και μετά της γέννησης ή την επαναγέννησης.
Η Εκάτη είναι η Θεά των Τριών Δρόμων, καλείται για τούτο Τρίοδος στα Ελληνικά και Τρίβια (Trivia) στα Λατινικά, επειδή στοιχειώνει τα μέρη που συναντώνται τρεις δρόμοι. Έτσι και στην εικόνα μας, παρακολουθεί από ψηλά την συνάντηση των τριών δρόμων: προς τα δεξιά, τον ηλιόλουστο Νότο, όπου ο συνειδητός νους βασιλεύει και ο ασυνείδητος είναι παραμελημένος. Προς τα αριστερά, στο Βορρά, τον κρύο και σκοτεινό, όπου κυλιόμαστε στο ασυνείδητο ενώ η συνειδητή μας σκέψη είναι ισχνή. Τέλος, είναι η μέση οδός, προς την νέα αυγή στα Ανατολικά.
Η Εκάτη είναι η θεά των μαγισσών και έτσι αντιπροσωπεύει τη δραστική θηλυκή δύναμη και την σεληνιακή μαγεία: το σκοτάδι και το φως αντίστοιχα, το δηλητηριώδες αλλά και το θεραπευτικό, το εκφοβιστικό αλλά και το σωτήριο. Είναι η θεά του κυκλικού θανάτου και γέννησης. Είναι μαγευτική και στις αρνητικές και στις θετικές δευτερεύουσες σημασίες της. Η Εκάτη είναι η μητέρα διάσημων μαγισσών: της Μήδειας που ήξερε τα μυστικά του Λέβητα της Ανανέωσης, της Κίρκης που ήταν ικανή να μετατρέψει έναν άνδρα σε γουρούνι. Η Μήδεια ήταν ιέρεια της Εκάτης και εγγονή του Ηλίου. Σύμφωνα με κάποιες παραδόσεις, μητέρα της ήταν η Κίρκη. Ο Απολλώνιος ο Ρόδιος λέγει πως αυτή είναι σωσίας της θεάς της σελήνης.
Όπως έχομε πει, η Κίρκη είναι θυγατέρα του Ηλίου και της Εκάτης ή της Περσηίδος της Ωκεανίδας κατά τον Ησίοδο, που αντιπροσωπεύει τη Σελήνη. Έτσι, η Κίρκη αντιστοιχεί στην κόρη της Σκοτεινής Σελήνης (Αρχιέρεια) και του Σκοτεινού Ηλίου (Αρχιερέας), που συνενώνονται στον VI.Έρωτα και απεικονίζεται να αναμειγνύει τα υγρά στη VII.Σωφροσύνη. Η Σελήνη και ο Ήλιος ενώθηκαν την 28η μέρα της σελήνης στη νέα σελήνη, που θεωρούνταν εξαιρετική για γάμους στην Αθήνα.
Η Κίρκη εμφανίζεται να είναι η Κυρά των Τεράτων (Πότνια Θηρών), κάτι που τη συνδέει με την κάρτα της Ανδρείας, μια και στην Οδύσσεια τα άγρια ζώα της φέρονται σαν να είναι κατοικίδια. Υπάρχει μια διττή διάσταση στο μύθο, μια και η γόησσα και πλανεύτρα, μάγισσα Κίρκη μετασχηματίζει τους άνδρες της σε κτήνη. Ο έρωτας είναι μετασχηματιστικός αλλά η συνέπεια του έρωτα που είναι η μαγεία, ανακατεύει τον έρωτα και τον εξαναγκασμό, είναι κτηνώδης. Η αρπακτική συμπεριφορά της φαίνεται στο όνομά της, καθότι το Κίρκη σημαίνει γεράκι. Είναι η θηλυκή μορφή του κίρκου, που σημαίνει κυκλωτικός άρπαγας, συχνά αρπακτικό πουλί, αλλά μερικές φορές μπορεί να σημαίνει το λύκο ή απλά ένα κύκλο. Στην αρχαία Ιταλία, η Κίρκη εμφανιζόταν σαν ένα κυκλωτικός λύκος.
Με τα να σχηματίζει το μαγικό της κύκλο, η Κίρκη κυκλώνει τις προσευχές της, όπως ο ασυνείδητος νους κυκλώνει και κινείται σπειροειδώς προς έναν ολοκληρωμένο Εαυτό, που τον ελκύει σαν ένας μαγνήτης. Ένα άγγιγμα του ραβδιού της μπορεί να μεταμορφώσει κάποιον σε ζώο, που όπως θα δούμε, είναι η ιδεώδης μορφή για το ταξίδι στα μακρινά βουνά.
Στη XVII.Σελήνη η σκηνή είναι πλημμυρισμένη από σεληνιακό φως, που είναι ανακλώμενο του ασυνειδήτου. Αυτή η ανταύγεια είναι θηλυκή και παρθενική, μια και η σελήνη πάντα κρατά το ένα πρόσωπό της κρυμμένο. Αποκαλύπτει πράγματα με διαφορετικό τρόπο απ΄ ότι η τραχιά, αρσενική ηλιακή ακτινοβολία, που θα συναντήσομε στον XVIII.Ήλιο, επειδή το σεληνόφως αναμειγνύει αλλά και κρύβει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά κάθε μορφής ενώ αναδεικνύει τις βασικές ομοιότητες που μπορεί να έχει με κάποια άλλη. Επιπλέον, επειδή στη XVII.Σελήνη η νύχτα είναι σκοτεινή, η σελήνη είναι μόνο μια σκλήθρα, η όραση είναι μειωμένη και είναι απαραίτητο να βασιστούμε περισσότερο στις άλλες αισθήσεις, την αφή, τη γεύση, την όσφρηση και τις κατώτερες αισθήσεις, όπως κάνει ο σκύλος και ο λύκος.
Λειτουργούμε σε ένα πιο ενστικτώδες βασίλειο από ότι είμαστε συνηθισμένοι και είναι απαραίτητο το κουράγιο, για να προχωρήσομε μέσα στο άγνωστο. Ο ορθολογισμός μπορεί να υπαγορεύσει πισωγύρισμα, αλλά εδώ πρέπει να ακολουθήσομε περισσότερο την καρδιά μας, παρά το κεφάλι μας. Φλογισμένοι από παθιασμένη επιθυμία, ωθούμε τον εαυτό μας προς το σκοτάδι.
Οι απαιτήσεις της Κυράς της Σελήνης δεν μπορούν να αγνοηθούν. Αν και η προηγούμενη ενσάρκωση της σελήνης (Αρχιέρεια) ενθάρρυνε την ήσυχη ενδοσκόπηση και τον αυτοέλεγχο, η XVII.Σελήνη αναδεύει τα βάθη του ασυνειδήτου και υπενθυμίζει τις πρωτόγονες εικόνες που επιτάσσουν προσοχή, όπως το ψυχρόαιμο ζώο που βγαίνει έρποντας από τη θάλασσα. Αυτή είναι μια δραστική πηγή έμπνευσης και δημιουργικότητας αλλά μπορεί να γίνει εξουθενωτική. Η XVII.Σελήνη απαιτεί να ακολουθούμε το δρόμο των ζώων και αυτό είναι ο λόγος που είναι η πρώτη κάρτα στην οποία δεν εμφανίζεται άνθρωπος. Εδώ, πρέπει να γίνομε άγρια κτήνη, όπως ο σαμάνος που αλλάζει μορφή και σχήμα και να κάνομε τη Διονυσιακή βουτιά μέσα στα νερά του συλλογικού ασυνείδητου, που αναταράχτηκαν πρόσφατα στον XVI.Αστέρα.
Σε αυτή την κάρτα, η σελήνη είναι νέα, αλλά το βράδυ της πανσελήνου θα εορταστούν οι τελετές της Εκάτης. Τότε, «όταν η σελήνη λάμπει στην πλήρη της μορφή, το ΄μανιασμένο σκυλί, ο κίνδυνος που φοβερίζει το θείο τέκνο, αποδιώχνεται». Το τέκνο είναι τότε ελεύθερο να προχωρήσει στην επόμενη κάρτα, τον XVIII.Ήλιο.
Η Σελήνη θεωρείται πως είναι η χαμηλότερη πλανητική σφαίρα και αυτό είναι ο λόγος που ο επίγειος κόσμος ονομάζεται και υποσελήνια σφαίρα. Επομένως, όπως λέει ο Μακρόβιος, η σελήνη είναι η πύλη για τους εξωτερικούς πλανήτες και συμμετέχει και στον επίγειο και στον ουράνιο. Ονομάζεται και χωνί της γης, επειδή μαζεύει και χύνει την επιρροή των άλλων πλανητών πάνω στον επίγειο κόσμο και αντίστροφα εξασφαλίζει μια πύλη αλλά και το όχημα με το οποίο ανερχόμαστε στους ουρανούς. Η λεπτή, νέα ημισέληνος δείχνει πως το σκοτάδι της νέας σελήνης έχει περάσει και από δω και πέρα, η σεληνιακή διαφώτιση θα αυξάνεται. Το ωχροκίτρινο χρώμα της σελήνης δείχνει ότι αυτή η διαφώτιση θα είναι διαισθητική προς τη φύση. Το σεληνιακό δρεπάνι είναι το σύμβολο μίας αναγέννησης που έχει ήδη αρχίσει. Πριν τη νέα σελήνη, το φως της ελαττωνόταν. Ήταν μια ώρα κακής μαγείας και απαίσιων ενεργειών, τώρα όμως αυτή η ώρα έχει αισίως περάσει. Όπως η σελήνη, πρέπει να λάμψουμε πάλι και να μπούμε μες στο φως του XVIII.Ήλιου.
Η πλαγιασμένη ημισέληνος, συχνά με σταγονίτσες, αυγά ή αστέρια κοντά της, εμφανίζεται στην τέχνη της αρχαίας ανατολικής Μεσογείου και Μέσης Ανατολής και της Ινδίας, ως σύμβολο της Μεγάλης Μητέρας, επειδή είναι η δεκτική κούπα, που αιχμαλωτίζει τις γονιμοποιητικές ακτίνες του Ήλιου και τις κρατάει στη Σεληνιακή μήτρα. Είναι η κιβωτός ή η βάρκα της γονιμότητας και συμβολίζει την τεκνοποίηση και τα πρώιμα στάδια της ανάπτυξης. Επιπλέον, από τη στιγμή που η σφαίρα της σελήνης είναι εκεί που ο γήινος κόσμος συναντά τον ουράνιο, η σεληνιακή βάρκα είναι ένα φυσικό όχημα για ταξίδι από τον ένα κόσμο στον άλλο. Επειδή κρατάει τα Σεληνιακά Ύδατα, τα σεληνιακά νερά της ζωής, η ημισέληνος είναι η Κούπα της Αθανασίας, που ρίχνει σταγόνες από Νέκταρ (νέκταρ= αυτό που συντρίβει το θάνατο. Ο Όμηρος αναφέρει πως ήταν κόκκινο και προσφερόταν στους θεούς από την Ήβη ανακατωμένο με νερό.) και Αμβροσία (από το άμβροτος = αθάνατος) σε εκείνους που λούζονται στο Σεληνόφωτο. Αυτές οι σταγόνες είναι σχίδες, σπίθες ψυχής, σημεία ψυχικής διαφώτισης που κοιμούνται στο ασυνείδητο, το οποίο αφυπνίζεται από την αλχημιστική διαδικασία. Η Σεληνιακή Κούπα μας θυμίζει επίσης πως η XVII.Σελήνη είναι η Δεύτερη στις Κούπες, η βοηθητική του XVIII.Ήλιου, του Πρώτου των Κουπών.
Η πλαγιαστή ημισέληνος αντιπροσωπεύει επίσης το Cornucopia, το μαγικό κέρατο της αίγας που εξασφαλίζει μαγική τροφή και ποτό, όπως το Σόμα, το Νέκταρ, η Αμβροσία. Τόσο, η Ίσιδα, όσο και η Ελένη φοράνε το πλαγιαστό δρεπάνι και κρατάνε και οι δύο, μια κούπα που θυμίζει μαστό. Φυσικά, η Άρτεμις είναι εκείνη που εμφανίζεται πιο συχνά φορώντας την ημισέληνο, που μπορεί επίσης να αντιπροσωπεύει και το λυγισμένο τόξο της. Το κέρας, όταν το χρησιμοποιούμε ως τρομπέτα, παράγει τον ήχο του αρχέγονου Ωμ, μια πηγή «τιμημένης θρέψης».
Η ημισέληνος εμφανίζεται συχνά με τρία σχετικά αντικείμενα, δηλαδή σταγόνες, αυγά, αστέρια, ή με τρεις ομάδες από ρίγες ή τρεις στήλες που αντιπροσωπεύουν τον τριμερή Κοσμικό Άξονα και του τρεις κίονες του Δέντρου των Σεφιρώθ. Ο Μαρκόβιος λέγει πως το σεληνόφως υγραίνει τα σώματα και τα πλένει με μια κρυφή δροσιά. Οι δροσοσταλιές που πέφτουν από τη σελήνη είναι τα δάκρυα της Σελήνης που για αυτά έχουν μιλήσει αρκετά οι αρχαίες παραδόσεις. Ο Πλούταρχος λέει πως η Μητέρα Σελήνη παραλαμβάνει τις ψυχές των νεκρών και τις κρατά στα Ηλύσια Πεδία που είναι η σεληνιακή σφαίρα, μέχρι να είναι έτοιμες να επαναγεννηθούν στη γη. Οι ψυχές που επιστρέφουν εμφανίζονται σαν λευκά και κόκκινα (αρσενικά και θηλυκά) πυρίδια, σπίθες της ψυχής, που κατεβαίνουν από τη σελήνη, όπως είναι τα πυρίδια του XV.Πύργου. Σε άλλους μύθους, η σελήνη μαζεύει τα παραμελημένα όνειρα και τις αναμνήσεις που έχουν δραπετεύσει από τους ανθρώπους την ώρα του ύπνου τους. Την αυγή επέστρεφαν στη γη σαν δροσοσταλίδες. Αυτό το μάννα θρέφει τη νέα πνευματική ζωή. Είναι το αλχημικό μόνιμο ύδωρ ή το αξιοθαύμαστο ύδωρ, που εξαγνίζει το σώμα, επιφέροντας την αλχημιστική λεύκανση, η οποία έχει ως αποτέλεσμα την λευκή κατάσταση της αθωότητας. Το αγαστό (αξιοθαύμαστο) ύδωρ παίρνει την ψυχή από το σώμα που ανήκει αλλά και την εμποδίζει σε ένα άλλο, εξαγνισμένο σώμα. Όπως λέει ο Γιούνγκ, «η Σελήνη είναι η λευκή κυρία της Σύνθεσης των Αντιθέτων και η μεσίτρια της λεύκανσης».
Η Μητέρα Σελήνη διασφαλίζει ότι τίποτε που έχει αξία δεν θα χαθεί από τη γη, αλλά θα επιστρέφεται ανανεωμένο και εξαγνισμένο. Με αυτό τον τρόπο η XVII.Σελήνη ξανακαρποφορεί τη Γη, μια και είναι το Μεγάλο Φυτό που αντιστοιχεί στον XVIII.Ήλιο το Μεγάλο Ζώο, και προάγει την ανάπτυξη όλων των φυτών. Ο αλχημιστής Μάικλ Μάγιερ λέει πως η Σελήνη είναι ο κυβερνήτης των υγρών. Η ουράνια δροσιά αντιπροσωπεύει τις ουράνιες ευλογίες, το έμβρυο της Φιλοσοφικής Λίθου. Η δροσιά είναι ουράνια και επίγεια, υγρή και στερεή, λευκή και κοκκινωπή, ελαφριά και βαριά, γλυκιά και πικρή. Από αυτά τα αντιφατικά χαρακτηριστικά ξέρουμε ότι είναι το Ελιξίριο.
Στην εικόνα μας υπάρχουν δεκαπέντε λευκές δροσοσταλίδες και δεκαπέντε κόκκινες. Το 15 αντιπροσωπεύει το ζενίθ της σεληνιακής δύναμης, μια και είναι το μισό από τις μέρες ενός σεληνιακού μήνα, όπως αντικατοπτρίζονται στα τριάντα λουλούδια των Σεληνιακών Φυτών. Το κόκκινο και το λευκό αντιπροσωπεύουν το αρσενικό και το θηλυκό, αντίστοιχα και το δυϊσμό του Θείου και του Υδράργυρου, που είναι οι πρωταρχικές ουσίες της αλχημείας, οι παράγοντες της πήξης και της διάλυσης. Αυτά τα σταθερά και αμετάβλητα πνεύματα κατεβαίνουν στη γη, όπου ενώνονται και ενσωματώνονται με το αλχημικό Άλας, που έρχεται από τη Σεληνιακή Θάλασσα και τα Φυτά της Σελήνης. Με αυτόν τον τρόπο ψυχή και πνεύμα έρχονται να ενσωματωθούν στην ύλη.
Στη Μέση και Νέο Ασσυριακή γραφή, που χρονολογείται τουλάχιστον από τον 13ο αιώνα π.Χ. οι κύριοι θεοί δηλώνονταν με αριθμούς. Ο αριθμός για τον Βαβυλωνιακό θεό της Σελήνης, Σιν (σουμερικά Νάνα-Σιν [Nanna-Suen]), ήταν το 30. Ο αριθμός του Σιν είναι δύο φορές το δεκαπέντε, ο αριθμός της Ιστάρ / Ινάννα (XVI.Αστήρ) που είναι η κόρη του Σιν. Είναι επίσης τρεις φορές το 10, ο αριθμός του θεού Ήλιου, Σαμάς (XVIII.Ήλιος), ο γιος του Σιν. Έτσι, η σειρά των καρτών, η Σελήνη / Σιν είναι τριγυρισμένη από τα δύο της παιδιά, την Ιστάρ / Αστήρ και τον Σαμάς / Ήλιος. Τις Τρεις Λυχνίες του Ουρανού (Ιστάρ, Σιν, Σαμάς) τις συναντάμε συνήθως στη Μεσοποταμιακή τέχνη, με τη μορφή σφραγίδας, όπου το συνηθισμένο σημάδι για τον Σιν είναι μια ημισέληνος, συχνά μέσα σε ένα ολοκληρωμένο σεληνιακό δίσκο. Ο Σιν συνδέεται με τη Σεφίρα Μπινά (κατανόηση, διάνοια) που αντιπροσωπεύει τη στοχαστική σκέψη και την υποστηρικτική έμπνευση. Ο Σιν ονομάζεται επίσης και Συνετός, Γνώστης των Μυστικών, Σοφός των Θεών, Κατανόηση και Διάνοια. Ένα άλλο όνομά του είναι Ιμπου (Καρπός) κάτι που παραπέμπει στο «Μεγάλο Φυτό» της Μητέρας Σελήνης και τα σεληνιακά φυτά.
Στην πραγματικότητα θα βρούμε πως υπάρχει μια άμεση αντιστοιχία ανάμεσα στις τελευταίες εννιά κάρτες και τους θεούς της Μεσοποταμίας που συνδέονται με τις εννιά ανώτερες Σεφίρες.
Αυτό είναι το Σεφιροτικό Δένδρο σε σχέση με τους Θριάμβους και Θεούς με τους μυστικούς αριθμούς τους, όπως δίνεται από τον Πάρπολα (Parpola):
Σημείωσε πως οι κάρτες Άγγελος και Δίκη σχηματίζουν ένα ζευγάρι αρσενικού θηλυκού, όπως και οι κάρτες Ήλιος και Σελήνη, που οι μυστικοί τους αριθμοί διαφέρουν κατά 10. Επιπλέον, κατά μήκος του κεντρικού Κίονα της Εξισορρόπησης, οι κάρτες Άγγελος / Σελήνη και Ήλιος / Δίκη σχηματίζουν επίσης ένα ζεύγος αρσενικού / θηλυκού και οι μυστικιστικοί τους αριθμοί διαφέρουν κατά 30. Οι φιγούρες που διέρχονται το κέντρο, Κόσμος, Τρελός και Θάνατος, τείνουν να είναι ανδρόγυνες. Οι 12 και 16 είναι εξαιρέσεις.
Ο Parpola παρατηρεί ότι η 10η Σεφίρα, Μαλκούτ (Βασίλειο) είναι κατώτερης τάξης, ξεκινά το νέο κατώτερο σεφιρωθικό δένδρο και συνδυάζεται με το βασίλειο ως ενδιάμεσο μεταξύ θεών και ανθρώπων. Έτσι, το αντιστοιχεί με το Κρεμασμένο Προδότη, τον τελευταίο θνητό της Μεγάλης Αρκάνα. Συνδέει επίσης, τη Ντάαθ (Γνώση), την 11η Σεφίρα, με το Mummu=0, που αντιπροσωπεύει τη συνειδητότητα και σχετίζει το Εν Σοφ (το Άπειρο) με το θεός Ασούρ. Και οι δύο είναι καλοί υποψήφιοι για την επαναφορά στον Ιδιώτη, που ακολουθεί τον Κόσμο.
Σου δίνω έναν πίνακα με τις απλές αριθμητικές αξίες του Σεφιρωθικού Δένδρου:
Η Κέτερ, το Στέμμα έχει αριθμό 620, η Χοκμά, η Σοφία έχει αριθμό 73, η Μπινά, η Κατανόηση έχει αριθμό 76, η Χέσεντ, το Έλεος έχει αριθμό 72, η Γκεμπουρά, η Δικαιοσύνη έχει αριθμό 216, η Τιφερέτ, το Κάλλος έχει αριθμό 1081, η Νετζάχ, η Νίκη έχει αριθμό 148, η Χόντ, η Δόξα έχει αριθμό 15, η Γιεσούντ, το Θεμέλιο έχει αριθμό 80 και η Μαλκούτ, το Βασίλειο έχει αριθμό 496
Η XVII.Σελήνη κυριαρχείται από το σκούρο μπλε χρώμα, που συνδέεται εξαιρετικά με την Εκάτη και τη Σελήνη. Το σκούρο κυανό χρώμα συμβολίζει τον ψυχρό σεληνιακό νου: τη συναισθηματική αποσύνδεση, τη συγκέντρωση σε πνευματικά θέματα, τη νόηση και τα πνευματικά ενδιαφέροντα. Στην εικόνα μας, αυτές οι ποιότητες διαποτίζουν τον ουρανό και τη θάλασσα – το Ζενίθ και το Βάθος. Το Κυανό είναι επίσης ένα χρώμα που συνδέεται με την Περσεφόνη.
Η θάλασσα αντιπροσωπεύει τα υδάτινα βάθη του ασυνειδήτου, μέσα στα οποία τα πάντα διαλύονται και χάνουν τη μορφή τους. Τα όρια εξαλείφονται, το Εγώ είναι χαμένο. Στα ζοφερά του βάθη ο ηλιακός / συνειδητός νους είναι συγχυσμένος, μια και η γνώση και η διαύγεια είναι αδύνατες στο σκοτάδι. Αλλάζει διαθέσεις και η σύγχυση βασιλεύει. Παρόλα αυτά, η πανάρχαια θάλασσα πρέπει να αντιμετωπιστεί, μια και περιέχει τα νερά του συλλογικού ασυνειδήτου, την πηγή όλων των μύθων. Η περαιτέρω πρόοδος απαιτεί την αναμέτρηση με το υπερπροσωπικό.
Το περιβάλλον τη γη ρεύμα του Ωκεανού, σκοτεινό και βαθύ, αντιπροσωπεύει το συλλογικό ασυνείδητο. Η XVII.Σελήνη συμβολίζει την τελική βουτιά μέσα στα βάθη του ασυνειδήτου και τις δοκιμασίες που πρέπει να περάσομε, καθώς τα συστατικά του ενσωματώνονται στο συνειδητό νου. Η βύθιση στον αλμυρό Ωκεανό επιφέρει την αλχημιστική διάλυση, τη δοκιμασία από τα πικρά ύδατα, και στα ζοφερά του βάθη βιώνομε τη «σκοτεινή νύχτα του πνεύματος». Εκεί, όπως σε κάθε σαμανιστική μύηση, υποφέρομε τον ολοκληρωτικό διαμελισμό. Υπάρχουμε μόνο ως συμπόσιο για τους θεούς. Είναι τρομερό, αλλά ολοκληρωτικά περιπετειώδες.
Η φύση της σελήνης φαίνεται πιο καθαρά στην άμπωτη και την πλημμυρίδα του Ωκεανού, την αλμυρή θάλασσα. Τα ύδατα της XVII.Σελήνης δεν είναι η Άβυσσος που είναι γλυκό νερό και βρίσκεται κάτω από τη γη. Αντίθετα, είναι η Τιαμάτ των Βαβυλωνίων, θάλασσα ή Ωκεανός, η αλμυρή θάλασσα που περιτριγυρίζει τη γη, από την οποία ο ήλιος και η σελήνη επιστρέφουν ταξιδεύοντας ανατολικά. Η αλμυρότητα του Ωκεανού είναι ουσιαστική για τον αλχημικό μετασχηματισμό της XVII.Σελήνης. Όλη η μαγική διαδικασία έγκειται στο αλάτι και τη διάλυσή του.
Ο Ωκεανός κρατά τα χαοτικά αρχέγονα ύδατα που περιέχουν και τα τέσσερα στοιχεία, την Κοσμική Μήτρα, την πηγή όλης της ζωής, που ονομάζεται Παμμήτειρα ή Παμήτορ, το καλούπι όλης της δημιουργίας. Ψυχολογικά, η θάλασσα είναι το συλλογικό ασυνείδητο, το καλούπι όλων των προσωπικοτήτων, το τεμάχιο της ψυχής που δεν είναι ακόμα ενσωματωμένο με το συνειδητό.
Τα πρωταρχικά ύδατα είναι αμφίδρομα και όπως λέγει ο Ηράκλειτος «Η θάλασσα είναι το αγνότερο και το πιο μολυσμένο νερό: για τα ψάρια πόσιμο και σωτήριο, αλλά για τους ανθρώπους μη πόσιμο και καταστρεπτικό». Η άλμη είναι δηλητηριώδης, ωστόσο σώζει από τη φθορά.
Οι Πυθαγόρειοι ονομάζουν τον Ωκεανό «Δάκρυα του Κρόνου», επειδή έχει πικρή άλμη, που είναι αποτέλεσμα της φθοράς και του εκφυλισμού της Πρώτης Ουσίας. Το άλας, που προέρχεται από αυτό το ακάθαρτο ύδωρ, που αντιπροσωπεύει τον Κάτω Κόσμο και το θνητό σκότος, είναι πικρό, μαύρο και με άσχημη μυρωδιά. Ακόμα, παραδόξως, το Θαλάσσιο Ύδωρ μπορεί να μετατραπεί σε Αιώνιο Ύδωρ, δηλαδή στην αλχημική ουσία που προκαλεί την αντίδραση της κάθαρσης, τη θεραπεία και το μετασχηματισμό, τόσο της ύλης, όσο και του πνεύματος.
Σύμφωνα με τον Γιούνγκ, η ιστορία του Μωϋσή που πέρασε την Ερυθρά Θάλασσα είναι μια γνωστική αλληγορία για την αλχημική διαδικασία. Η Ερυθρά Θάλασσα αντιπροσωπεύει τα ύδατα της αποσύνθεσης, που ταυτίζονται με τον Κρόνο. Αυτά τα ύδατα είναι μοιραία για τους Αιγυπτίους, επειδή δηλώνουν τους ανθρώπους χωρίς γνώση, αλλά είναι τα βαφτιστικά νερά της αναγέννησης για τους Εβραίους, που δηλώνουν τους ανθρώπους με γνώση. Διαμέσου αυτής της γνώσης, που είναι η κατανόηση του προσωπικού και του συλλογικού ασυνειδήτου, οι Εβραίοι δραπέτευσαν από τους Αιγυπτίους, που αντιπροσωπεύουν το ευάλωτο στο θνητό σώμα και πέρασαν μέσα από την έρημο: μια γέννηση χωρίς αναπαραγωγή. Χωρίς αυτή τη γνώση, χανόμαστε στα ζοφερά βάθη της θάλασσας και πέφτουμε στο ασυνείδητο Ωκεανό. Με αυτήν δραπετεύουμε στην έρημο, που είναι ένα έρημο μέρος, όπου ζει ο Ερημίτης (ο Έρημος) και που κάποιο μέρος του ασυνείδητου μπορεί να έλθει στο συνειδητό φως. Για αυτό το λόγο, άλλωστε, υπάρχει η έρημος στην κάρτα της XVII.Σελήνης.
Στα Ελληνικά, το Θείο Ύδωρ ονομάζεται Ύδωρ Θείον, που σημαίνει επίσης και Θειούχο Ύδωρ, μια και το θείο σημαίνει και το θεϊκό και το θειάφι, πιθανά επειδή το θειάφι χρησιμοποιούνταν ως μέσο κάθαρσης. Το Θείο Ύδωρ είναι η Απόκρυφη Ουσία, μια συνένωση των αντιθέτων, επειδή συνδυάζει τα πολικά αντίθετα, ύδωρ και πυρ το οποίο αντιπροσωπεύεται από το αλχημικό Θείον, το πνεύμα του Πυρός. Έτσι, στις αρχαίες ελληνικές τελετές, το Άγιο Ύδωρ προετοιμαζόταν με το να βάζουν μέσα σε νερό μια φλεγόμενη δάδα από το ιερό και με αυτόν τον τρόπο, να εμποτίζουν την υδάτινη ψυχή με το πύρινο πνεύμα. Μετατρεπόταν σε Καθαρτήριο Ύδωρ, που οι Λατίνοι ονόμαζαν Αναφλεγμένο Ύδωρ δια του Ιερού Πυρός (Aqua Igne Sacra Inflammata). Σε μακροκοσμικό πλαίσιο, το ουράνιο φως, το αρσενικό πνεύμα, εμποτίζει την Ωκεάνια Ψυχή, τα ύδατα στη μήτρα της Τιαμάτ και τα θερμαίνει. Από αυτά τα ύδατα γεννιέται η αλμυρή θάλασσα και γεννά τα πλάσματά της. Αμέσως μετά, η σπίθα της φύσης λάμπει όπως τα μάτια των ψαριών στα βάθη της θάλασσας.
Στο μικροκοσμικό επίπεδο το Ύδωρ Θείον τελειοποιείται με το να βυθίσομε στο θαλασσινό ύδωρ το βάζο που περιέχει τα συστατικά του. Η συνδυασμένη θέρμανση και επώαση με τη βύθιση είναι, σε ψυχολογιικό πλαίσιο, η εκκόλαψη και η χώνεψη των ασυνειδήτων περιεχομένων, που ως αποτέλεσμα έχουν την αφομοίωση και την ενσωμάτωσή τους στη συνειδητότητα (XVIII.Ήλιος).
Η XVII.Σελήνη αντιπροσωπεύει το ασυνείδητο και το άλας είναι η μια από τις όψεις του. Το άλας ειανι η σπίθα της Κοσμικής Ψυχής, που διαλύεται στα σκοτεινά βάθη της θάλασσας. Αυτή η σπίθα είναι η κόρη της πνευματικής βλάστησης της δημιουργίας. Ωστόσο, είναι ουσιαστικό να αναγνωρίσομε ότι αυτό δεν είναι συνηθισμένο άλας ή συνηθισμένη θάλασσα. Είναι το Άλας των Φιλοσόφων, το Πνευματικό Άλας. Διαβάζομε στο Tractatus Aureus (1566):
«Λέγεται στη μυστική γλώσσα των σοφών μας, ότι Αυτός που δουλεύει χωρίς άλας, δεν θα αναστήσει ποτέ νεκρά σώματα…Αυτός που δουλεύει χωρίς άλας, σχεδιάζει ένα τόξο χωρίς χορδή. Εσύ πρέπει να ξέρεις ότι αυτά τα γνωμικά αναφέρονται σε ένα πολύ διαφορετικό είδος άλατος από το κοινό ορυκτό».
Το άλας είναι απαραίτητο για την αναγέννηση, απαραίτητο για τη μαγεία των Μακριά Εκτοξεύοντες, την Εκάτη (XVII.Σελήνη) και τον Απόλλωνα (XVIII.Ήλιος).
Ωστόσο, πριν μπορέσει να χρησιμοποιηθεί το άλας για το ευγενές του αποτέλεσμα, πρέπει να εξαγνιστεί. Οι αλχημιστές αποκαλούν το θαλάσσιο άλας «αφρό του Τυφώνα», που είναι ο Αιγυπτιακός θεός Σετ και λένε πως είναι δολοφονικό, κακό, οδυνηρό, καταστροφικό και ότι επιφέρει την αγιάτρευτη πληγή στο Θειάφι. Είναι η απειλητική νέα σελήνη που εμφανίστηκε στην κάρτα του Αστέρα, ακριβώς πριν αυτήν της Σελήνης. Το άλας αυτό ονομάζεται amarus που σημαίνει πικρό, κοφτερό, φονικό, τραχύ. Η Amaritudo (πικρότητα) είναι το πυρ μέσα στο άλας. Στο μακρόκοσμο, είναι το πυρ του Ταρτάρου, όπου εκεί τιμωρούνται οι κακοί, ένα σκοτεινό και ομιχλώδες μέρος, κρυμμένο πίσω από το ορμητικό ποτάμι Φλεγέθων ή Πυριφλεγέθων και που φυλάσσεται από μια θύρα με αδαμάντινες στήλες, που δεν μπορούν να την ανοίξουν ούτε οι θεοί, ούτε οι θνητοί.
Το άλας και το πυρ έχουν πολλά κοινά, για παράδειγμα και τα δύο μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να σκοτώουν ή για να διαφυλάξουν (να παστώσουν και να προστατεύσουν). Αν και το άλας είναι πικρό, λέξεις για το «άλας» έχουν χρησιμοποιηθεί από τους αρχαίους χρόνους σαν συνώνυμα για το πνεύμα, την καλή αίσθηση, την καλή γεύση και το πνεύμα. Τελικά, το άλας έγινε συνώνυμο της Σοφίας. Το άλας, όπως και το πυρ, πρέπει να είναι εξευγενισμένο και διυλισμένο για να χρησιμοποιηθεί εποικοδομητικά.
Τα μαύρα όμοια φίδια ύδατα του Τυφώνα (Τιαμάτ, Ωκεανός) πρέπει να εξευγενιστούν και στο συμπυκνωτή της άμπωτης ο μαύρος γήινος δράκος τρώει την δική του ουρά. Γίνεται ο Ουροβόρος Όφις. Το Κεφάλι του Δράκου είναι το μαύρο ή κόκκινο σαν το αίμα, άλας που μένει στον πάτο του αποστακτήρα ενώ η Ουρά του Δράκου είναι το ύδωρ. Με το βρασμό, το ύδωρ εξατμίζεται, αλλά επανασυλλέγεται στο καπάκι – και πέφτει πάλι στον πάτο του αποστακτήρα για να επαναπορροφηθεί από το άλας. Δηλαδή, το Κεφάλι του Δράκου (άλας) τρώει την Ουρά (ύδωρ). Αυτή η αναγωγή των υδάτων του Ωκεανού σε μαύρο άλας είναι το πρώτο επίπεδο του Μαγικού Έργου, η Αμαύρωση. Λόγω του χρώματός του, το μαύρο άλας αντιστοιχεί στο μόλυβδο, που συνδέεται με τον Κρόνο. Η παράδοση λέει ότι ο μόλυβδος είναι το απόσταγμα των Δακρύων του Κρόνου.
Επόμενο στάδιο είναι η αλχημική Λεύκανση, στην οποία το άλας εξαγνίζεται, εξευγενίζεται και καθαρίζεται από τις ατέλειες των αρχέγονων υδάτων. Αυτό γίνεται είτε με πλύση, είτε με καύση των ακαθαρσιών. Με αυτόν τον τρόπο, το Λευκό Περιστέρι (το λευκό άλας), το Πνεύμα της Σοφίας, απελευθερώνεται από το Μόλυβδο των Φιλοσόφων (το μαύρο άλας). Με την πλύση ή την καύση, ο μολυσματικός εκφυλισμός, η Σκιά (το προσωπικό ασυνείδητο) διαχωρίζεται από το άλας. Με αυτόν τον τρόπο, γίνεται το Άλας της Σοφίας που είναι παρθένα και καθαρή γη, η σπίθα του Κοσμικής Ψυχής που διαποτίζει όλα τα πράγματα.
Το Άλας της Σοφίας είναι η Φιλότης, η θηλυκή αρχή του Έρωτα και της Αγάπης, που αντιτάσσεται στον Έρωτα, την αρσενική αρχή, επειδή φέρνει τα πράγματα σε σχέση και δημιουργεί από αυτά αρμονία (αρμονική δομή). Μόνο ο Ερμής είναι πιο ισχυρός στο να περνά τα όρια και να ενώνει τα ετερόκλητα. Έτσι, ο αλχημικός υδράργυρος φτιάχτηκε από το κοινό άλας.
Το "Gloria Mundi" (το Ερμητικό Μουσείο, 1678) λέγει: «το μυστήριο σε καθετί στη ζωή, που είναι το ύδωρ. Γιατί το ύδωρ διαλύει το σώμα μέσα στο πνεύμα και καλεί ένα πνεύμα από το θάνατο». Αυτό το άλας είναι το πηγμένο ύδωρ της ζωής. Ονομάζεται Λευκό Ύδωρ και είναι η Λευκή Γυνή που συμπληρώνει τον Κόκκινο Σκλάβο. Το Άλας της Σοφίας είναι κρύο, σεληνιακό πνεύμα, ο Σοφός Όφις, ο Νους, ο Αγαθοδαίμων, ο Ερμητικός Όφις, ο Απόκρυφος Λαζούριος.
Σαν ένα πνεύμα είναι το Ερμητικό Πτηνό που ανεβαίνει στους Ουρανούς. Είναι το Λευκό Περιστέρι, το Πνεύμα της Σοφίας, η αγνή, αθώα, σοφή και πλούσια Βασίλισσα του Σαβά, γνωστή για το συνδυασμό της σοφίας και της θηλυκότητάς της.
Όταν το άλας εξαγνιστεί με το πυρ, ονομάζεται λευκή σκωρία, φαιξ, στάχτη κλπ, λευκή πυκνόφυλλη γη (terra alba foliata) και καθαρισμένη, καρποφόρα λευκή γη. Καλείται η λευκή λίθος και η πανσέληνος. Το λευκό άλας επίσης, ταυτιζόταν με την ύαλο, επειδή η ύαλος είναι αδιάφθορη και διάφανη και δημιουργημένη σε μεγάλο βαθμό από δύο Ωκεάνιες ουσίες: το Άλας του Νατρίου και την Άμμο. Η ύαλος και το άλας και τα δύο έχουν τον χαρακτήρα του στερεοποιημένου ύδατος. Μέσα από τη διαφάνειά τους μπορούμε να δούμε καθαρά την σπίθα της ψυχής που λάμπει όπως τα μάτια του ψαριού στα βάθη της θάλασσας. Το λευκό άλας ταυτίζεται με την ψυχή, τόσο την προσωπική ψυχή, που είναι φυλακισμένη στο σώμα, όσο και την Κοσμική Ψυχή που βρίσκεται φυλακισμένη στην ύλη. Και οι υποβάλλονται στους τρεις μετασχηματισμούς: θάνατο, κάθαρση και θεοποίηση.
Το άλας είναι η πηγή των χρωμάτων, κι αυτό το χρωστά στην πικρή του γεύση. Είναι πασίγνωστο ότι αν πετάξουμε αλάτι στη φωτιά χρωματίζεται. Σε ψυχολογικό επίπεδο, τα χρώματα αντιπροσωπεύουν τα συναισθήματα και τις αξίες, για αυτό τα συνδυάζομε με την πίκρα και την οξύνοια. Σημειοδοτούν την εμφάνιση της Φιλότητος, της θηλυκής όψης του Έρωτα, που εκπορεύεται από το άλας. Συγκεκριμένα, τέσσερα χρώματα εμφανίζονται από την λίθο: μαύρο, λευκό, κίτρινο και κόκκινο που αντιστοιχούν στα στάδια του Αλχημικού Έργου. Το Πτηνό του Ερμή δείχνει επίσης τα χρώματα του Αλχημικού Έργου: πρώτα τα φτερά του είναι μαύρα, μετά μεγαλώνοντας γίνονται λευκά και τελικά, χρωματίζονται, όπως η ουρά του παγωνιού, αντιπροσωπεύοντας έτσι την αναγέννηση του Φοίνικα. Σε μια ερμητική χριστιανική έκδοση του μεσαίωνα το Ερμητικό Πτηνό περιγράφεται ως «ήταν τελείως μαύρο και άγριο και του έφεραν άλλο κρέας για να το ταΐσουν…όλα του μαύρα φτερά μαδήθηκαν ξανά και αντί για αυτά, μεγαλώνουν λευκά σαν το χιόνι φτερά…Στο τρίτο τάισμα τα φτερά του αρχίζουν να γίνονται το αξιοπερίεργα χρωματιστά, που σε όλη μου την ζωή δεν είδα πιο ταιριαστά χρώματα για την ομορφιά.»
Ο απόκρυφος χαρακτήρας του Φιλοσοφικού Άλατος αποδεικνύεται από την παράδοξη διπροσωπία του, μια και είναι ένα αλχημικό ερμαφρόδιτο που αποτελείται από δύο αντίθετα άλατα: τον Κόκκινο Βασιλιά που είναι το Θεμελιώδες Πυρ (η βάση του πυρός) που αντιστοιχεί στο Θείο και την Λευκή Βασίλισσα που είναι η Θεμελιώδης Υγρασία (η βάση της υγρασίας) που αντιστοιχεί στον Υδράργυρο. Από τη στιγμή που το Ύδωρ είναι υγρό – ψυχρό, το άλας καλείται υγρό – φλογερό – ψυχρό πνεύμα, υγροπυρινοψυχρόν πνεύμα.
Η διπλή φύση του άλατος είναι επίσης προφανής στη σχέση του με τη σεληνιακή υγρασία και με την επίγεια ξηρότητα. Δηλαδή, με τα στοιχεία του Ύδατος και της Γης, που είναι θηλυκά και μοιράζονται τις ποιότητες της Ψυχρότητας που απεικονίζει την τάση της ανάμιξης και της ένωσης.
Το άλας αντιστοιχεί στη φύση της γυναίκας, κομίζει την εναλλαγή ανάμεσα στην πίκρα και τη σοφία, που έχει τις ρίζες της στην απογοήτευση, μια και υπάρχουν δύο απαντήσεις στην απογοήτευση: είτε θα γίνομε πικροί με τη μοίρα που αντιμετωπίζομε, είτε μπορούμε να εφαρμόσομε το στοχασμό και τη λογική ενόραση στα αισθήματα απογοήτευσης κι έτσι να φθάσομε στη σοφία. Η σοφία είναι από μόνη της μια ένωση αντιθέτων, Coniunctio Oppositorum, γιατί ενώνει το πυρ και το ύδωρ, τα δύο οχήματα κάθαρσης, δηλαδή το αίσθημα και την σκέψη. Σε αυτόν τον τρόπο το ακάθαρτο μαύρο άλας της πίκρας μετασχηματίζεται στο αγνό λευκό άλας της σοφίας.
Αντίθετα με τα θηλυκά, σεληνιακά στοιχεία, το ύδωρ και η γη, είναι τα αρσενικά, ηλιακά στοιχεία, το πυρ και ο αήρ που μοιράζονται την ποιότητα της Θερμότητας, που είναι η δύναμη της δράσης και του διαχωρισμού. Ωστόσο, αυτά τα αντίθετα δεν είναι πλήρως συμμετρικά. Κατά τη διάρκεια της ημέρας ο Ήλιος είναι ανυψωμένος στη θέση του, το πρόσωπό του είναι πάντα λαμπερό, εκτός από την ώρα της έκλειψης, αλλά κατά τη διάρκεια της νύχτας, όταν η Σελήνη είναι ανυψωμένη στη θέση της, το πρόσωπό της μερικές φορές είναι φωτεινό και μερικές φορές σκοτεινό. Επομένως, όπως η Σελήνη σκοτεινιάζει κάθε μήνα, σύμφωνα με το νόμο της Φύσης, οι γυναίκες συχνά έρχονται αντιμέτωπες με τη σκοτεινή τους πλευρά, που συνεπώς την αναγνωρίζουν. Ο άνδρας ωστόσο, έχει την ψευδαίσθηση ότι η λαμπρότητα του νου του, όπως ο ήλιος, δεν σκοτεινιάζει ποτέ, όσο δεν υποφέρει από κάποια απογοήτευση, κι έτσι ρέπει να αποδίδει την δική του σκοτεινή πλευρά στις γυναίκες, που παρουσιάζουν συχνά – πυκνά το σκοτεινός πρόσωπο, προκαλώντας έτσι την απογοήτευση και τις κατηγορίες του. Αυτά τα αισθήματα δημιουργούν πίκρα σε αρκετούς άνδρες, αλλά μπορεί να είναι μια πηγή σοφίας για όσους αναγνωρίσουν τον Μαύρο Ήλιο στην ίδια τους την ψυχή.
Η κόκκινη – καστανόχρωμη ή ωχρή άμμος της ερήμου αντιπροσωπεύει τις δοκιμασίες που πρέπει να περάσομε για να πάμε από τα βάθη της θάλασσας στα απομακρυσμένα βουνά. Το καστανό αντιπροσωπεύει τη γήινη ύλη, τον πνευματικό θάνατο, το ξεπεσμό και την απάρνηση. Είναι η Υπόγεια Αγάπη και το Σκοτεινό Πυρ. Το κόκκινο αντιπροσωπεύει την έρημο και τη θεομηνία, αλλά επίσης και την ανανέωση της ζωής και την ισχύ που είναι απαραίτητη για να διασχίσομε την έρημο και να επιτύχομε αυτή την ανανέωση. Το χρώμα αυτής της άμμου ήταν μισητό από τους Αιγυπτίους σαν το χρώμα του Θεού Σετ ή Τυφώνα.
Η καραβίδα, που εμφανίζεται σε πολλές μορφές αυτής της κάρτας, είναι ένα αμφιλεγόμενο σύμβολο. Δυσοίωνο, αλλά και προάγγελος της ανάστασης. Ακόμα, δεν είμαστε σίγουροι ποίο ζώο απεικονίζεται σε αυτή την κάρτα. Αν και στις πιο σύγχρονες σειρές του Ταρώ φαίνεται να είναι μια καραβίδα, συνήθως ταυτίζεται με τον Καρκίνο ή τον Κάβουρα, ένα θηλυκό υδάτινο αστερισμό, μια και είναι ο μόνος αστερισμός που κυβερνάται από τη σελήνη. Ίσως πάλι να γινόμαστε πολύ λεπτολόγοι, μια και ο Γιούνγκ παρατηρεί ότι στην αρχαιότητα, οι κάβουρες και οι καραβίδες διαχωρίζονταν. Επιπλέον, η εικόνα είναι παρόμοια με τις αρχαίες απεικονίσεις του σκορπιού και ταυτιζόταν με τον Ιερό Σκαραβαίο. Ίσως είναι ασφαλές να πούμε ότι είναι γενικά πλάσματα με σκληρό όστρακο και ψυχρόαιμα, πάνω στα οποία μπορούμε να βαδίσομε, αλλά που μπορούν να μας δαγκώσουν το πόδι. Η άνοδος είναι ριψοκίνδυνη και η πρόοδος το ίδιο.
Ο σκορπιός πάντα συνδεόταν με τη θανατική απειλή και με την αλήθεια. Είναι το κατάλληλο σύμβολο για αυτήν την τελική αναμέτρηση με τα βάθη του ασυνειδήτου. Ο σκορπιός ήταν σύμβολο συχνά της Ιστάρ (XVI.Αστήρ), πράγμα που υποδεικνύει ότι το πλάσμα στο χείλος των Ωκεάνιων βαθών στην πραγματικότητα είναι η Αστρική Γυναίκα, που αναδύεται από την τελευταία βουτιά στην άλμη της επαναγέννησης. Επιπλέον, στη Βαβυλωνιακή αστρολογία, αυτός ο ίδιος σκορπιός έγινε ο αστερισμός του Σκορπιού, που είναι ένα σύμβολο ανάστασης μυστικιστικής διαφώτισης και αποκρυφισμού και στην Σουμερική μυθολογία οι κάβουρες, οι σκορπιοί και ο αστακός συνδέονται όλα με την Κυρία των Υδάτων.
Στην πραγματικότητα, το σκληρό όστρακο των οστρακόδερμων μας θυμίζει την πανοπλία, τον εξωσκελετό του XΙII.Θανάτου. Όπως όλα τα ψυχρόαιμα πλάσματα, ο σκορπιός / κάβουρας συμβολίζει την αθανασία, αλλά αυτήν που είναι συνδυασμένη με τους συμπαντικούς φόβους του συλλογικού ασυνειδήτου, την χωρίς όνομα δύσμορφη τάση που είναι κατώτερη από το πρωτόγονο τέρας, μια διαστρωμάτωση της ψυχής, κάτω από τον ερπετό – εγκέφαλο.
Επίσης, θυμόμαστε την ιστορία όπου ο Ωρίων και ο σκύλος του σκοτώθηκαν από το σκορπιό που η Άρτεμις έστειλε. Ο σκύλος είναι ο Σείριος, ο μεγαλύτερος αστήρ του Μεγάλου Κυνός ή ο Αστήρ της Ίσιδος. Παρομοίως, η Ήρα έστειλε ένα κάβουρα να δαγκώσει τον Ηρακλή στο πέλμα όταν εκείνος προσπαθούσε να σκοτώσει την Λερναία Ύδρα.
Ο Καρκίνος – Κάβουρας συνδέεται με τον κίνδυνο, με τη διαφώτιση και την αναγέννηση, επειδή αποβάλει το όστρακό του. Ένας άλλος λόγος που ο Κάβουρας συμβολίζει την αναγέννηση είναι το ότι η Ανατολή του Κάβουρα σηματοδοτούσε το πλημμύρισμα του Νείλου και την αρχή της νέας χρονιάς στην αρχαία Αίγυπτο, αλλά παράλληλα είναι και κακός οιωνός γιατί ελέγχει το Θερινό Ηλιοστάσιο, όταν ο μεγαλύτερος Αστήρ του Μεγάλου Κυνός είναι στο υψηλότερο σημείο του και ο Ήλιος αρχίζει να αποσύρεται. Μετά από αυτό, το σκοτάδι σφετερίζεται όλο και περισσότερο από το φως, καθημερινά. Οι Χαλδαίοι αστρολόγοι έλεγαν ότι όταν όλοι οι πλανήτες επιστρέφουν στον Καρκίνο, ξεκινά ένας νέος κόσμος, η «σκοτεινή νύχτα του κόσμου».
Ο κάβουρας είναι γνωστός από την ικανότητά του να τρέχει προς τα πίσω ή τα πλάγια και συμβολίζει τη σελήνη όταν αποσύρεται πισοπατώντας και τον ήλιο όταν προχωρεί μπροστά. Αν κυριαρχεί η σελήνη, τότε ο κάβουρας κινείται προς τα πίσω, τραβηγμένος από την οπισθοδρομική έλξη της Μητέρας Φύσης μέσα στον Ωκεανό του συλλογικού ασυνειδήτου (XVI.Αστήρ). Αυτή είναι η μοίρα όσων χάνουν το κουράγιο τους ή εκείνων που τελματώνονται στην συνείδηση του Εγώ και την υπερβολική και καταχρηστική εξέταση του προσωπικού τους παρελθόντος. Όταν η σελήνη ελαττώνεται και ο ήλιος κυριαρχεί, καθώς πλησιάζει το Θερινό Ηλιοστάσιο, ο κάβουρας προχωρεί άφοβα μέσα στη στεριά και δραπετεύει από τα Βάθη. Είναι στο μονοπάτι που θα τον οδηγήσει στην επαναγέννηση, στη χώρα του ήλιου (XVIΙΙ.Ήλιος). Έτσι τα ενστικτώδη κίνητρα από το ασυνείδητο εκτίθενται στο φως της συνείδησης και ο πειθαναγκασμός να επαναλάβομε αυτά τα κίνητρα αποφορτίζεται. Η ιεροπραξία είναι ένας μηχανισμός, που οδηγεί τα Πλάσματα της Τιαμάτ, από τα ζοφερά βάθη του Ωκεανού, στο φως του ήλιου.
Τα σκυλιά συνδέονται με αρκετές κάρτες της Μεγάλης Αρκάνα. Στην Αρχιέρεια βλέπομε το μαύρο τρικέφαλο σκυλί, τον Κέρβερο. Στον Αρχιερέα έναν σκουρόχρωμο λύκο. Στον Έρωτα βλέπομε τρία μαύρα σκυλιά, δύο της Αρτέμιδος και ένα του Ωρίωνα, το Σείριο. Στην Νίκη πάλι το λύκο και στη Σελήνη έχομε το σκούρο λύκο και το λευκό λύκο. Ο σκύλος έχει πολλές συνδέσεις, αλλά συμβολίζει ειδικά τη μετασχηματιστική ουσία, η οποία είναι ευγενική με όσους την γνωρίζουν και τρομακτική σε όσους δεν την ξέρουν.
Ως σύμβολα της εγρήγορσης, τα σκυλιά εμφανίζονται να φυλάνε τις πύλες του Κάτω Κόσμου. Τα μαύρα σκυλιά συνδέονται εξαιρετικά με την Εκάτη, τα λεγόμενα σκυλιά του πολέμου. Αλλά και η ίδια η θεά μερικές φορές εμφανίζεται με κεφάλι σκύλου. Η παράδοση αναφέρει ότι όταν τα σκυλιά γαβγίζουν στη σελήνη, θεωρείται σαν οιωνός πως κάποιος θα πεθάνει. Στην πραγματικότητα, καλωσορίζουν την Εκάτη, που είναι ο Άγγελος του Θανάτου. Τα σκυλιά συνδέονται επίσης με το σκοτάδι του σουρουπώματος και της αυγής και όπως ο σκορπιός, με τις θανατηφόρες δυνάμεις. Μπορεί να είναι πνευματικοί οδηγοί σε αυτόν τον κόσμο και τους άλλους, όπως ήταν για τον Ορφέα, τον Ηρακλή και τον Αινεία, όταν επισκέφθηκαν τον Κάτω Κόσμο. Συνδέονται επίσης με τους αγγελιοφόρους και τα σταυροδρόμια και έτσι συνοδεύουν την Εκάτη των Τριών Δρόμων και τον Ερμή των Τεσσάρων Κατευθύνσεων. Στα σταυροδρόμια τα λαγωνικά της Εκάτης μπορούν να μας δείξουν το δρόμο ή μπορεί να μας διαμελίσουν (VI.Έρως). Αυτά τα σκυλιά πρέπει να εξημερωθούν και να δαμαστούν, όχι να σκοτωθούν, ούτε να νικηθούν από σωματική δύναμη (ΙX.Ανδρεία). Αν μπορέσομε να τα πείσομε να βοηθήσουν, γίνονται το ζώο – οδηγός των σαμάνων. Έτσι, η ζωώδης φύση τιθασεύεται, ώστε να μας οδηγήσει μέσα στο σκοτάδι.
Ωστόσο, τα σκυλιά συνδέονται και με άλλους πνευματικούς οδηγούς, όπως ο Απόλλων ο Λύκειος, το Σίβα και τον Άνουβι.
Αλχημικά, ο λύκος και ο σκύλος αντιπροσωπεύουν το Ερμητικό Δίπολο που συλλαμβάνεται όταν ο Κόκκινος Σκλάβος (Ήλιος) και η Λευκή Γυνή (Σελήνη) ζευγαρώσουν με τη μορφή τεράτων, μια και σε αυτή τη δουλειά, τα ένστικτα είναι πιο σημαντικά από τη διάνοια.
Στα Ερμητικά διαβάζομε: «ο Ερμής είπε – Υιέ Μου, πάρε ένα μεγαλόσωμο σκύλο και μια αρμένικη σκύλα, ένωσέ τα και θα γεννήσουν ένα σκύλο με ουράνια χροιά και αν ποτέ είναι διψασμένος, δώσε του θαλασσινό νερό να πιει…..και θα σε βοηθήσει…σε αυτόν τον κόσμο και στον επόμενο.»
Περνάμε μέσα από μια παράξενη, απόκοσμη γη. Η προηγούμενη γνώση και εμπειρία πολύ λίγο μας βοηθά, εδώ. Είναι καλύτερα να αφεθούμε στη μοίρα, να αποδεχθούμε το φίλτρο της σεληνιακής μάγισσας Κίρκης, που θα μας μετασχηματίσει σε ζωική μορφή και να ακολουθήσομε τα ένστικτά μας, να γαβγίσομε στη σελήνη, όπως ο σκύλος και ο λύκος και να προσπαθήσομε να ρουφήξομε την απατηλή ευωδιά. Είναι σημαντικό ότι η XVIΙ.Σελήνη είναι η μόνη κάρτα που δεν περιέχει καμιά ανθρώπινη μορφή, θνητή ή αθάνατη. Αυτό το Βασίλειο είναι ξένο για τους ανθρώπους και ο μόνος τρόπος να βρούμε το δρόμο μας είναι να εμπιστευτούμε τα ζωικά μας ένστικτα.
Αν περάσομε με επιτυχία από τους φύλακες σκύλους, τότε αντιμετωπίζομε τα εξωτικά σεληνιακά φυτά. Η περίσκεψη, μια ανθρώπινη αρετή, μας παρακινεί να τα προσπεράσομε, ακόμα και αν είναι τα χρυσά φυτά της αθανασίας που είδαν οι ήρωες αρκετών μύθων. Μπορεί ωστόσο να είναι και δηλητηριώδη ή ναρκωτικά, ένα ρίσκο.
Ίσως έχομε βρει το Φυτό της Ζωής, που ονομάζεται Ο-Γέρων-Άνδρας-Έχει-Γίνει-ένας-Νέος-Άνδρας στο έπος του Γκιλγκαμές. Αυτά τα φυτά είναι τα θαυματουργά Λουνάρια (Lunatica ή Lunaria), «που οι ρίζες τους είναι μεταλλική γη, ο κορμός τους είναι κόκκινος, με μαύρους νευρώνες και τα λουλούδια τους μοιάζουν με αυτά της μαντζουράνας. Υπάρχουν τριάντα τέτοια, που αντιστοιχούν στην ηλικία της σελήνης, σε αυτό που ορίζεται στη χάση και στη γέμιση. Το χρώμα τους είναι κίτρινο. Ο αλχημιστής Heinrich Khunrath (1597) γράφει «από αυτή τη μικρή αλατισμένη πηγή φυτρώνει επίσης το δένδρο του ήλιου και της σελήνης, το κόκκινο και το λευκό κοράλλι της θάλασσάς μας». Αυτό το σεληνιακό φυτό εκδηλώνει στη γη την ουράνια δύναμη της σελήνης. Τα κίτρινα λουλούδια αντιπροσωπεύουν την άνθιση των διαισθητικών ικανοτήτων, που αναπτύσσονται σε έναν κορμό αισθήσεων (μαύρο) και συναισθημάτων (κόκκινο).
Τα δύο σκυλιά φυλάσσουν την Πύλη του Θανάτου: δύο πύργοι, καθένας με τέσσερις πλευρές, αντιπροσωπεύουν τα όρια της γνώσης μια και η Τετράδα είναι ο αριθμός της τάξης και του νόμου. Με το να περνάμε την πύλη, αφήνομε την στείρα κυριαρχία του γνωστού και μπαίνομε στις εύφορες, αλλά άγνωστες περιοχές. Καθώς το Εγώ περνά μέσα από την σκιά της XVΙI.Σελήνης, τα δύο αυτά παντρεύονται και γεννούν τον Εαυτό.
Οι δύο τετράπλευροι πύργοι μαζί έχουν οκτώ περιοριστικούς τοίχους: ένα σύμβολο της (απατηλής) αρτιότητας της παλιάς μας γνώσης. Από μέσα είναι αδιαπέραστοι και δεν φαίνεται να υπάρχει έξοδος προς τα έξω. Σημείωσε πως 8=7+1=17, ο αριθμός αυτής της κάρτας. Ακόμα, μπορούμε να δούμε πως το γρασίδι είναι πιο πράσινο πίσω από την Οκτάπλευρη Φυλασσόμενη Είσοδο του Κάτω Κόσμου.
Ο φωτεινός και σκοτεινός πύργος αντιπροσωπεύουν, αντίστοιχα, τις συνειδητές και ασυνείδητες ψυχολογικές δομές. Ωστόσο, ο πύργος του συνειδητού είναι στην αριστερή (ασυνείδητη) πλευρά και του ασυνειδήτου στη δεξιά (συνειδητή) μεριά. Έτσι, κάθε στοιχείο της ψυχής εμποδίζει το αντίθετό του. Παρόλα αυτά, τα αντιθετικά ζεύγη κατά μήκος του μονοπατιού μας δείχνουν την προοδευτική ενσωμάτωση και ενοποίηση του ασυνειδήτου περιεχομένου, μέσα στο συνειδητό και την εσωτερική ισορροπία που προκύπτει.
Το ταξίδι της XVΙI.Σελήνης περιγράφεται στην ενάτη πινακίδα του έπους του Γκιλγκαμές. Η ημίθεη φύση του Γκιλγκαμές θυμίζει τις Ορφικές ταφικές πινακίδες, όπου ο θανών απευθύνεται στους φρουρούς της Λίμνης της Μνημοσύνης: «είμαι τέκνο της Γης και του Έναστρου Ουρανού. Αλλά η γενιά μου είναι μόνο Ουράνια. Γνωρίζομε τον εαυτό μας». Η πινακίδα τελειώνει με την άφιξη του Γκιλγκαμές στο μαγικό Κήπο του Ηλίου, στον οποίο φυτρώνουν φυτά με πετράδια, με κόκκινους καρπούς και κυανά – πράσινα φύλλα.
Η Σελήνη ξεκινά μια ακολουθία που επαναλαμβάνει σε συμπαντικό επίπεδο τον Ιερό Γάμο, που ήδη έχει εμφανιστεί σε ατομικό επίπεδο. Δηλαδή, οι κάρτες XVΙI.Σελήνη, XVΙΙI.Ήλιος, XΙΧ.Άγγελος, XΧ.Δίκη, συνοψίζουν και ανακεφαλαιώνουν την ΙV.Αρχιέρεια, V.Αρχιερέας, VI.Έρως, VΙI.Σωφροσύνη. Η σταθερή διαφορά είναι το 13, ο αριθμός της μετάβασης από το προσωπικό στο αιώνιο (XΙΙI.Θάνατος).
Ο Kerenyi λέει πως «το επτά είναι ο σεληνιακός αριθμός. Επτά μέρες δηλώνουν ένα τέταρτο σελήνης. Δύο φορές το επτά δηλώνει τη χάση ή τη γέμιση της σελήνης». Επομένως, η XVΙI.Σελήνη αντιστοιχεί στο Επτά, στη δεύτερη Ενδεκάδα της Μεγάλης Αρκάνα: η αριθμητική αξία του Τρίοδος η Θεά = 777 που ανάγεται σε 7-7+7=7. Επίσης, το Δέσποινα Εκάτη η Θεά = 777.
Η Πυθαγόρεια ερμηνεία της Επτάδας είναι μια στροφή προς μια νέα, πνευματική κατεύθυνση. Η Επτάδα επίσης δένει μαζί τέσσερις διαφορετικές κάρτες και μας δείχνει ότι η ίδια ασυνείδητη θάλασσα εμφανίζεται στη κάθε μία από αυτές. Η πρώτη είναι ο VI.Έρως, η Επτάδα της πρώτης Ενδεκάδας, στην οποία η Άρτεμις / Κορωνίς αναδύεται από τη Λίμνη. Ακολουθεί η VΙI.Σωφροσύνη όπου η Ίσις / Ήβη / Αρμονία ανακατεύει το ύδωρ με τον οίνο. Έπεται ο XVI.Αστήρ, από τη στιγμή που 1+6=7, που η Ρέα / Αφροδίτη ανανεώνει τη Λίμνη της Ζωής. Και τελευταία είναι η XVΙI.Σελήνη, η Επτάδα της δεύτερης Ενδεκάδας, στην οποία η Εκάτη / Άρτεμις φρουρεί τα ύδατα.
Το ταξίδι διαμέσου της σεληνιακής γης μπορεί να φανεί πως βοηθιέται επαναλαμβάνοντας τον ακόλουθο ύμνο από την Εν τω Γίγνεσθαι Σελήνη από το Κάρμινα (έπη) Γαντέλικα:
Όποτε βλέπω τη Σελήνη Εν τω Γίγνεσθαί,
Με υψωμένα μάτια τραγουδώ αυτήν την Μαγική Επωδό,
Και κλίνω το γόνατό μου επάνω στο έδαφος,
Και σκύβω το κεφάλι μου με βαθιά ευγνωμοσύνη.
Για Εσένα οι ύμνοι μου, Καθοδηγόν Φως,
Ότι Εσύ είσαι ότι βλέπω αυτή την πραγματική νύχτα,
Ότι Εσένα, η Εν Τω Γίγνεσθαι Σελήνη, έχω δει,
Εσύ Δοξασμένε Οδηγέ στον οποίο επάνω γέρνω.
Σκέπτομαι εκείνους που μας έχουν αφήσει, επίσης και
Μεταξύ στο τώρα και στο ύστατα που η Σελήνη ήταν νέα,
Αν και στο γήινο βασίλειο παρέμεινα,
Εσύ είσαι η Σελήνη των Σελήνων και Αγία Βοηθός.