XVI. Αστήρ (16, 17)

Η Κυρία της Αναγκαιότητας (Νομοτέλειας)
Χρώμα: Κούπες – Στοιχείο: Ύδωρ - Κατεύθυνση: Βορειοδυτικά
Θεότητες: Ρέα, Αφροδίτης, Ίσις, Ιστάρ, Πανδώρα.
Ελληνικό Γράμμα = Πι: Παλίρροος = αυτός που τρέχει μπρος και πίσω (για θάλασσα), κλυδωνιζόμενος, ακατάστατος. Πίστις. Παρθένος.
Περιγραφή
Μια γυμνή νεαρή, στοχαστική γυναίκα, με δέρμα στο χρώμα του χαλκού, γονατίζει πάνω στο αριστερό της γόνατο ενώ ισορροπεί πάνω στο δεξί της πέλμα, που φαίνεται να αναπαύεται στην επιφάνεια της σκοτεινής, γαλήνιας λίμνης. Ρίχνει νερό από δύο ρυτά (το ρυτό είναι ποτήρι σε σχήμα κέρατος ζώου. Η λέξη προέρχεται από το ρήμα «ρέω» που δηλώνει ρευστό), ένα χρυσό στο δεξί της χέρι και ένα ασημένιο στο αριστερό της. Το αριστερό χέρι της ρίχνει νερό στη γη, όπου χωρίζεται σε πέντε ρεύματα που ρέουν προς διαφορετικές κατευθύνσεις. Το δεξί της ρίχνει το νερό αργά μέσα στη λίμνη, όπου δημιουργούνται κυκλικά κύματα.
Ένα λαμπρό, οκτάκτινο αστέρι, μέσα σε στρογγυλό δίσκο, φεγγοβολάει χαμηλά στον ορίζοντα. Ο κάθετες και οριζόντιες ακτίνες είναι μπροστά και έχουν χρώμα κίτρινο. Οι διαγώνιες ακτίνες είναι πίσω και είναι κόκκινες. Γύρω από το αστέρι, λάμπουν στον πρωινό ουρανό επτά μικρότερα πεντάκτινα, εγγεγραμμένα σε δίσκους και χρωματισμένα σύμφωνα με τη φορά των δεικτών του ρολογιού, βιολετί, λουλακί, μπλε, πράσινο, κίτρινο, πορτοκαλί και κόκκινο. Το καθένα αντιστοιχεί σε μια ακτίνα του μεγάλου αστεριού, εκτός από την κάτω.
Στο βάθος της εικόνας, βλέπομε την πίσω μεριά του θόλου (τύμβου) που εμφανίστηκε στις κάρτες XIII.Θάνατος και XV.Πύργος, με τη διαφορά ότι ο πύργος έχει χαθεί από την κορυφή του. Στο λόφο φυτρώνει νέο χορτάρι. Πίσω δεξιά και σε κοντινή απόσταση από τη γυναίκα, υψώνεται ένα λευκό κυπαρίσσι, που από τις ρίζες του ξεκινάει ένας μικρός ποταμός που τροφοδοτεί τη λίμνη. Στα αριστερά, σε αρκετή απόσταση, υψώνεται ένα λευκό κυπαρίσσι, πίσω από μια άλλη λίμνη. Πίσω από το λευκό κυπαρίσσι, ο ουρανός έχει το ροζ χρώμα της αυγής. Παντού, σε όλη την υπόλοιπη κάρτα, ο ουρανός έχει χρώμα ανοιχτό γαλάζιο και μια παλιά ημισέληνος μόλις που διακρίνεται. Ένα πολύ με κεφάλι λιονταριού έχει εξέχουσα θέση στο λευκό κυπαρίσσι και ένα ερπετό με κόκκινες και μαύρες ρίγες, με μισό κεφάλι κόκκινο και μισό μαύρο, περιτριγυρίζει τον κορμό του σκούρου κυπαρισσιού τρεισήμισι φορές.
Ερμηνεία
Ο Αστήρ αντιπροσωπεύει την εναπόθεση του εαυτού μας στη Μοίρα, που θεωρείται αγαθοεργή δύναμη. Έτσι, ο Αστήρ συμβολίζει ην Ελπίδα και τη γυναίκα την ονομάζομε Ελπίς. Αυτή η ελπίδα δεν είναι μια λογική προσδοκία βελτιωμένων επιτυχιών, αλλά μια διαισθητική πίστη στη λειτουργία του κόσμου, μια και ο Αστήρ αντιπροσωπεύει τον κοσμικό νόμο: Ο λέξεις Αστρολογία που σημαίνει αστήρ+λόγος δηλαδή η αρχή των αστέρων και η Αστρονομία που σημαίνει αστήρ+νόμος δηλαδή νόμος των αστέρων, αυτό ακριβώς υποδήλωναν στην πρωταρχική τους έννοια. Δεν αντιπροσωπεύει λοιπόν την ελπίδα που θεμελιώνεται πάνω σε ένα συνειδητό σχέδιο για το μέλλον. Ο Αστήρ συμβολίζει μάλλον τη γέννηση ασυνείδητων διαδικασιών και την υπομονετική αναμονή μας για την ανανεωτική τους καθοδήγηση. Οι αρκετά δυϊστικές μορφές και οι αντιθέσεις που υπάρχουν στην εικόνα συμβολίζουν την υποταγή της ελπίδας στη συνειδητή περίσκεψη. Ωστόσο, η καλοσχηματισμένη μορφή της Ελπίδας που κυριαρχεί στο κέντρο της κάρτας, αντιπροσωπεύει τη συνειδητή, οικειοθελή παράδοση του Εγώ στο ασυνείδητο και την πλήρη εμπιστοσύνη μας στη ροή των πραγμάτων.
Σημειώσεις
Ο XVI.Αστήρ δεν έχει συνδεόμενο τρίγραμμο επειδή είναι η Κυρία της Αναγκαιότητας και αντιπροσωπεύει την αγνή δύναμη του γιν που κυβερνά τη Δεύτερη Οκτάβα, τους θριάμβους από XII ως XX. Αντιπροσωπεύει την Ρέα, που είναι η Θεά της Ροής και η γυναίκα του Κρόνου, του Κυρίου της Αναγκαιότητας, που ταυτίζεται με τον Χρόνο, δηλαδή το Γέροντα. Η Ρέα αντιπροσωπεύει το σε πρόοδο πεπρωμένο που μπορεί να υπερνικήσει την περιστροφή του Τροχού της Τύχης, γιατί η Κυρία του Πεπρωμένου καθοδηγεί την περιστροφή της Κυρίας της Τύχης.
Ο Αστήρ, η Σελήνη και ο Ήλιος είναι σύμβολα της κανονικής και τακτικής προόδου του κόσμου, και επομένως της αμείλικτης τύχης και μοίρας. Κατ' επέκταση, ο XVI.Αστήρ προαναγγέλλει το Θρίαμβο της Αιωνιότητας, τον τελευταίο θρίαμβο της Μεγάλης Αρκάνας. Από δω και πέρα, οι κάρτες δεν ασχολούνται τόσο με τις μεταβάσεις στην εξατομικευμένη και προσωπική ζωή, όσο με το πώς η ατομική ζωή μπαίνει στο πρότυπο του Κόσμου, δηλαδή με το πώς το Εγώ παραδίδεται στην υπερ-προσωπική μοίρα. Η εικονογραφία του XVI.Αστήρ δείχνει ένα τακτοποιημένο, αρμονικό κόσμο που περιλαμβάνει τα πέντε στοιχεία στις φυσικές τους μορφές, δηλαδή τη Γη (το έδαφος), το Ύδωρ (η λίμνη), τον Αέρα (η ατμόσφαιρα), το Πυρ (οι αστέρες) και το Πνεύμα (η γυναίκα). Επιπλέον, στην κάρτα αυτή, τα στοιχεία έχουν οριστεί οργανικά και όχι μηχανικά, όπως στη VIII.Νίκη, που συμβολίζονταν από τις τέσσερις κολώνες του άρματος.
Τοιουτοτρόπως βλέπομε μια πρόοδο στους κυβερνήτες των τεσσάρων τετράδων που αποτελούν τη Μεγάλη Αρκάνα: I.Μάγος, ο Κύριος της Τύχης, προσφέρει την ευκαιρία στα άτομα. Η X.Τύχη, η Κυρία της Τύχης προκαλεί την αναπόφευκτη άνοδο και πτώση τους. Ο XI.Γέρων, ο Κύριος της Μοίρας φέρνει το τέλος σε όλα τα πράγματα. Και ο XVI.Αστήρ, η Κυρία της Μοίρας τα οδηγεί μέσα στην αιωνιότητα. Όπως οι προσωπικοί θρίαμβοι παραχωρούν τη θέση τους στους συμπαντικούς θριάμβους, έτσι ο Ερμής και η Τύχη, οι παράγοντες του μετασχηματισμού, ενδίδουν στον Κρόνο και τη Ρέα, τους συμβασιλείς μιας νέας Χρυσής Εποχής.
Ο Αστήρ συμβολίζει την καθοδηγητική δύναμη. Οι ναυτικοί χρησιμοποιούν τα αστέρια για να καθορίζουν την πορεία τους, οι γεωργοί για να βρουν τις εποχές και οι αστρολόγοι για να χαρτογραφήσουν την πορεία της ανθρώπινης ιστορίας. Όταν ο Ήλιος έχει δύσει και η Σελήνη είναι σκοτεινή, σε ψυχολογική βάση, όταν δεν έχομε ούτε ηλιακές, ούτε σεληνιακές διαφωτίσεις, τότε τα αστέρια είναι ο μόνος οδηγός μας. Αυτά είναι οι "εσωτερικοί αστερισμοί" μας, τα Τσάκρας, που πάντοτε εκεί είναι, αλλά γίνονται αόρατοι στην αντηλιά της συνειδητότητας.
Από τη στιγμή που ο Αστήρ μας καθοδηγεί ακόμα και μέσα στο χειμερινό σκότος, είναι ένα οικείο σύμβολο ελπίδας κα υπόσχεσης. Πραγματικά, αυτός ο Αστήρ της Ελπίδας γεννιέται από τις λαμπερές στάχτες ενός κατεδαφισμένου Πύργου. Ο XVI.Αστήρ επίσης, αντιπροσωπεύει τον Αστέρα της Ίσιδος (Sothis = Σείριος), που η ανατολή του προαναγγέλλει την επιστροφή των βροχών και την αναγέννηση του Νείλου, αλλά και όλων των πραγμάτων, αφού η Ίσις είναι η Βασίλισσα των Ουρανών που κυβερνά τον κόσμο. Από τη στιγμή που ο κόσμος δεν μπορεί να εξαναγκαστεί να βιαστεί, ούτε και να καθυστερήσει, η γυναίκα δείχνει την απαραίτητη στάση: περιμένει, ήρεμη, με εσωτερική γαλήνη, αποδεχόμενη τις συνθήκες της νομοτέλειας και του πεπρωμένου για την τελική αλλαγή. Έτσι, ο Αστήρ συνδέεται με τον XII.Κρεμαστό Προδότη, που επίσης περιμένει αιωρούμενος, αλλά και με τον ΧΙ.Γέροντα, που διδάσκει την αξία του χρόνου. Η ημισέληνος στον ουρανό του Αστέρα μας θυμίζει το σχήμα του δρεπανιού του Γέροντα.
Ο Πρωινός Αστήρ ειναι ένα σημάδι ελπίδας, αφού αναγγέλλει την νέα αυγή, την αναγέννηση του Ήλιου. Έτσι, ο Πρωινός Αστήρ, που σχετίζεται με την Αφροδίτη, την Ίσιδα και την Ιστάρ, καλείται επίσης Φωσφόρος. Η Αφροδίτης, όπως πρωινός αστήρ, επίσης θεμελιώνει μια επαφή μεταξύ του XVI.Αστέρα και II.Αυτοκράτειρα. Επιπλέον, η Θεά της Αυγής, η Ηώ, συχνά απεικονίζεται ν κρατά δύο κανάτες, από τις οποίες ραντίζει τον κόσμο με ανανεωτικές δροσοσταλίδες. Η Αφροδίτη και η Ηώ, είναι στενά συνδεδεμένες στο μύθο. Η σύνδεση μεταξύ του XVI.Αστέρα και της Αφροδίτης της Κυπραίας, φαίνεται από το χάλκινο χρώμα της γυναίκας. Η Ηώ επίσης, φορά κροκί ένδυμα.
Στα ερείπια των πεποιθήσεων του παλιού καιρού, που συμβολίζονται από τον Πύργο, ο λογικός σχεδιασμός και η προετοιμασμένη δράση έχουν πολύ μικρή δυνατότητα να επιτύχουν. Οι τροχοί της τύχης γυρίζουν αλλά δεν καταλαβαίνομε τις αρχές του κόσμου. Η Αστρική Γυνή μας δείχνει την κατάλληλη στάση: περιμένει ταπεινά, χωρίς λογικά σχέδια ή προσδοκίες για το μέλλον. Ωστόσο, έχει ελπίδα και θέληση για να ζήσει, να συνεχίσει και να φτάσει σε ένα νέο επίπεδο ολοκλήρωσης και υγείας, άσχετα με το ποίο μονοπάτι θα πάρει. Διαίσθηση και γενναιόψυχη αποδοχή αντικαθιστούν τη λογική και τις μάταιες προσπάθειες για έλεγχο.
Ο πασίγνωστος μύθος της Πανδώρας και του κουτιού της, εξηγεί πώς έρχεται η Ελπίδα στον κόσμο. Επιπόλαιες ερμηνείες της ιστορίας αγνοούν τον εσωτερικό συμβολισμό της. Οι κακοτυχίες ήταν στείρες όσο ήταν στο κουτί, αλλά η Πανδώρα τις απελευθέρωσε. Από την άλλη μεριά, έβαλε πάλι το καπάκι πριν η Ελπίδα μπορέσει να δραπετεύσει, κάτι που φαίνεται να συνεπάγεται ότι αν και όλες οι κακοτυχίες ήταν ελεύθερες στον κόσμο, η Ελπίδα δεν ήταν. Η μία εξήγηση βασίζεται στην παρατήρηση ότι το όνομα της σημαίνει περισσότερο "προσδοκία" παρά "ελπίδα". Ο μύθος δείχνει ότι είμαστε καλύτερα χωρίς προσδοκία για μελλοντική βελτίωση, η οποία μπορεί να οδηγήσει μόνο σε μεγαλύτερη απογοήτευση "Ελπίδα χωρίς προσδοκία βελτίωσης", είναι το θετικό πόρισμα από το λάθος της Πανδώρας και την γρήγορη αποκατάσταση του. Αυτό θυμίζει το γνωμικό «<Μηδένα προ του τέλους μακάριζε», των αρχαίων Ελλήνων.
Το να παραιτούμαστε από τις προσδοκίες μπορεί να ερμηνευτεί ότι πλέον ζούμε την παρούσα στιγμή, χωρίς ελπίδα ή ανησυχία για το μέλλον και χωρίς νοσταλγία ή μετάνοια για το παρελθόν. Αυτά είναι τα γιατρικά που χύνει από τα δύο κέρατα η γυναίκα, η Αμβροσία και το Νηπενθές (Νηπενθής, είναι ένα από τα επίθετα του Απόλλωνα). Η Αμβροσία, το ποτό των θεών, προέρχεται από το άμβροτος που σημαίνει αθάνατος, και όταν την πίνομε ξεχνάμε τη μοίρα μας. Το Νηπενθές προσφέρει ανακούφιση από το πένθος, που σημαίνει θλίψη, πένθος, λύπη, πίκρα. Ξεπλένει τη μετάνοια κα το θρήνο της.
Στην Ελληνική μυθοπλασία, όπως και στη Γένεση, η πρώτη γυναίκα είναι ο παράγοντας που πέρασε την ανθρωπότητα, από την ευδαιμονική άγνοια της πρώτης Χρυσής Εποχής, στη γεμάτη αυτοσυνείδηση πάλη της ανθρώπινης ύπαρξης. Στον Ησίοδο, η γυναίκα παγιδεύεται. Ο Ησίοδος λέει ότι το συμβάν της Πανδώρας ήταν μια άμεση συνέπεια της κλοπής του Προμηθέα. Το λάθος της Πανδώρας είναι συνέπεια της περιέργειάς της, ένα χαρακτηριστικό της ανθρωπότητας που μπορεί να είναι επικίνδυνο, αλλά και που βρίσκεται πίσω από όλα τα επιτεύγματά μας. Χάρη στην περιέργεια της Πανδώρας, το στοχαστικό Προμηθέα και τον αθάνατο Επιμηθέα, είμαστε άνθρωποι, αν και η ζωή μας θα μπορούσε να ήταν λιγότερο αγχώδης, αν ήμασταν ακόμη τα αδαή κατοικίδια των Ολύμπιων.
Πανδώρα σημαίνει, «αυτή που τα δίνει όλα» ή «με όλα τα ταλέντα» και ο Ησίοδος λέει πως η Αθηνά της έδωσε τις δεξιότητες στη χειροτεχνία, ενώ η Αφροδίτη της έδωσε τη γοητεία και την ελκυστικότητα. Τα ελαττώματά της, όπως θρασύτητα και απιστία, τα έδωσε ο Ερμής. Ονομάζεται και Ανησιδώρα, το οποίο σημαίνει «γη» και είναι ένα από τα επίθετα της Δήμητρας. Η Πανδώρα, στην πραγματικότητα, είναι πιθανόν να ήταν μια από τις αρχικές δευτερεύουσες θεότητες της γης. Σε μερικές πρώιμες απεικονίσεις, την βλέπομε να αναδύεται από το έδαφος ως η Κόρη και η παράδοση αναφέρει ότι δημιουργήθηκε από πηλό και νερό: ωστόσο δεν ήταν μια θεά όπως όλες οι άλλες, αφού κατασκευάστηκε από τον Ήφαιστο ή τον Επιμηθέα, ανάλογα με τις μυθολογικές εκδοχές. Όλες αυτές οι παραλλαγές του βασικού μύθου επισημαίνουν τη στενή σύνδεση της γυναίκας και της γης, αλλά επίσης δείχνουν ότι το θηλυκό ήταν μια συνεργατική δημιουργία της αρχέγονης ανθρωπότητας και της γης. Μέσα από αυτή τη δημιουργία, η ανθρωπότητα ολοκληρώθηκε και έτσι αποκτήσαμε τις δυσκολίες, αλλά και τις ευκαιρίες της πλήρους ανθρώπινης φύση.  
Ο Τροχός της Τύχης, η Κυρία της Τύχης, (X.Τύχη), και η Πανδώρα, η Κυρία της Μοίρας (XVI.Αστήρ), είναι συμπληρωματικές όψεις της Ινδικής θεάς Shri Lakshmi που είναι η πηγή όλων των καλών πραγμάτων.
Η Αστρική Γυναίκα αναδύθηκε από τα ασυνείδητα βάθη, στα οποία και θα επιστρέψει. Είναι ένα συμπλήρωμα του Εαυτού, η ψυχή ενός άνδρα, η Σκιά μιας γυναίκας. Είχε φυλακιστεί στον Πύργο, στο φιλόδοξο και υπερδραστήριο Εγώ, «από τον ανελέητο Βασιλιά Λόγο», αλλά ελευθερώθηκε από έναν κεραυνό, που την έκανε να πηδήξει μέσα στα Ύδατα της Αβύσσου, από τα οποία αναδύθηκε και ξαναγεννήθηκε. Ο ισοπεδωτικός κεραυνός, που μετασχηματίζει ενεργά τον κόσμο, έρχεται σε αντίθεση με την κρύα, ήσυχη αστροφεγγιά, που καθοδηγεί υπομονετικά εκείνους που επιλέγουν να εξερευνήσουν μέσα στο σκοτάδι. Οι αστέρες έχουν αποκρυσταλλωθεί γύρω από τα πυρίδια, τις σπίθες της ουράνιας διαφώτισης, που σκορπίζονται από τον κεραυνό.
Στην κάρτα Ανδρεία βλέπομε επίσης, έναν θρίαμβο της θηλυκής ψυχής πάνω στον αρσενικό λόγο. Ωστόσο, εκεί η προσωπική ψυχή ήταν ένα συστατικό του ατομικού Εαυτού στο βασίλειο των προσωπικών θριάμβων. Στην κάρτα του Αστέρα ασχολούμαστε με τον υπερβατικό εαυτό, μια και η Αστρική Γυνή είναι η υπερπροσωπική ψυχή ανάμεσα στους συμπαντικούς θριάμβους. Επιπλέον, τα Ύδατα της Αβύσσου, με τα οποία έρχεται αντιμέτωπη η Αστρική Γυνή, προέρχονται από ένα πολύ πιο βαθύ στρώμα από ότι τα αρχέγονα, ζωώδη ένστικτα του λιονταριού, που ζει πάνω στο έδαφος.
Σε αντίθεση με τις ντυμένες μορφές που τινάζονται από τον Πύργο, η αναγεννημένη Αστρική Γυνή είναι γυμνή. Είναι ουρανοντυμένη, όπως είναι αναμενόμενο για μια Γυνή Αστέρα. Όπως και η Ίσις Χωρίς Πέπλο, η Αστρική Γυνή είναι η Γυμνή Αλήθεια, εκτεθειμένη χωρίς πλήρη αυτοσυνείδηση και χωρίς πρόφαση, χωρίς να αισθάνεται καμιά ανάγκη να κρυφτεί πίσω από κάποια προσωπεία. Κανέα Εγώ δεν την κρύβει από τον κόσμο. Ούτε είναι προστατευμένη από την πραγματικότητα, μια και είναι σε πλήρη επαφή με τη Φύση, «εκτεθειμένη στα στοιχεία», που όλα απεικονίζονται σε αυτήν την κάρτα με τις φυσικές μορφές τους: έδαφος, λίμνη, αέρας και αστέρες. Όπως και η Ιστάρ (Αστάρτη), αναδύεται γυμνή μετά την αναγέννησή της από τον Κάτω Κόσμο, που είναι κάτω από τα Ύδατα της Αβύσσου. Έχει ενώσει τον Ουρανό και τη Γη, το πνεύμα και την ύλη, με το να κατεβεί από τον Ουρανό μέσα στην Άβυσσο και να επιστρέψει. Η γύμνια είναι χαρακτηριστικό της εκστατικής καταληπτικής ή ενορατικής κατάστασης, μέσα από την οποία μπορούμε να επιτύχομε την εξυψωτική, θεϊκή γνώση.
 Η Αστρική Γυνή είναι έξω από αυτόν τον κόσμο. Εκείνα που της ανήκουν δεν είναι ο κυματοειδής χρόνος του κεραυνού ή του Γέροντα, αλλά ο κυκλικός παγκόσμιος ρυθμός της Ρέας. Μαζί, κυβερνούν όλη την αλλαγή, γιατί όλη η αλλαγή μπορεί να περιγραφτεί σαν ένας συνδυασμός κυκλικών και κυματοειδών κινήσεων. Αυτό μπορεί να φανεί μαθηματικά, κάθε φυσική κίνηση είναι μια επαλληλία σύνθετων εκθετικών, και επίσης εξηγήθηκε από τον Αριστοτέλη. Ο Αριστοτέλης είπε πως οι μόνες θεμελιώδεις κινήσεις είναι είτε περιφερειακές, δηλαδή περιστροφικές, είτε ακτινοειδείς, δηλαδή πάνω και κάτω. Ο Φερεκύδης λέει πως όλοι οι θεοί προέρχονται από το Χρόνο και τη Γη (ή Χθόνη), δηλαδή τον Κύριο και την Κυρία της Μοίρας (Πεπρωμένου), που είναι υπεύθυνοι για την προοδευτική και την κυκλική αλλαγή. Για αυτό ο Χρόνος είναι ένας γέρος άνδρας (XI.Γέρων), αλλά η Ρέα είναι μια νέα γυναίκα (XVI.Αστήρ): αυτός προοδευτικά γερνάει, ενώ αυτή κυκλικά ξαναγεννιέται.
Η Ρέα είναι η Μεγάλη Μήτηρ. Ονομαζόταν Μήτηρ και ταυτιζόταν τόσο με τη Δήμητρα που εξηγείται Δη-μήτηρ, δηλαδή Μητέρα Γη, όσο και με την Κυβέλη, που αρχικά ήταν θεά των σπηλαίων. Κυβέλη, άλλωστε ονομαζόταν η Ρέα στη Φρυγία, αλλά και στη Ρώμη.
Πράγματι, όπως και ο Τροχός της Τύχης (Κυρία της Τύχης), βλέπουμε συχνά τη Ρέα (Κυρία της Μοίρας) να κρατά το κέρας της Αμάλθειας, που, όπως το Γκράιλ, δεν είναι ποτέ κενό, γιατί η Ρέα ήταν στο όρος Ίδα (ή Ιωνικά Ίδη) που έθρεψε το νήπιο Δία από το κέρατο της Αμάλθειας, του Αιγόκερω.  
Η Ρέα, η Κυρία του Δένδρου της Ζωής και του Ύδατος της Ζωής στις ρίζες του, επίσης φιγουράρει στη μύηση του μάγου-ιερέα Πέλοπα. Ο Πέλοψ (το όνομά του προέρχεται από τη ρίζα πελ-, πελιδνός και οψ, δηλαδή αυτός που έχει σκοτεινή όψη. Ο Πέλοψ, γνωστός ήρωας, γιός του Ταντάλου που ήρθε από τη Λυδία στην Πελοπόννησο, εγκαταστάθηκε εκεί και έγινε ηγεμόνας της. Από αυτόν πήρε η Πελοπόννησος το όνομά της), όπως συνηθίζεται σε αρκετές μυθολογίες, μυήθηκε από τον πατέρα του Τάνταλο, γιο του Δία, με το να κομματιαστεί, να λιώσει στο Λέβητα του Εξαγνισμού και να δοθεί για τροφή στους θεούς, αν και μόνο η Δήμητρα έφαγε ένα μέρος, τον ώμο του. Ο Δίας κεραυνοβόλησε το κάστρο του Ταντάλου, που βρισκόταν στην κορυφή ενός βουνού, που ήταν ιερό για τη Ρέα (Ίδα ή Σίπυλος), όπου το συμπόσιο γινόταν (XV.Πύργος). Περαιτέρω, η Ρέα ξανασχημάτισε τον αναγεννημένο Πέλοπα, που βγήκε από το Λέβητα της Αναγέννησης, ολόκληρο εκτός του ώμου του από ελεφαντοστό, που έγινε έμβλημα για συμμετοχή στον Κάτω Κόσμο. Αυτή η εθιμοτυπία της αναγέννησης με την συμβολική της Τεκνοφαγία έλαβε μέρος κατά τη διάρκεια των Σατουρνάλια, στη γιορτή του Νέου Έτους. Ο Τάνταλος προσπάθησε να γίνει θεός και τιμωρήθηκε για αυτό με το να αποκλειστεί από το Ύδωρ της Ζωής κάτω από το Δένδρο της Ζωής, χωρίς να μπορεί να φτάσει ούτε το νερό, αλλά ούτε τους καρπούς του Δένδρου.
Ο μέγας αστήρ είναι το αρχαίο σύμβολο για την Ιστάρ, Αστάρτη, την Κυρία των Ουρανών, γνωστή για την κάθοδό της στον Κάτω Κόσμο, όταν κυβερνούσε η αδελφή της Ερεσχιγάλ (στα ιερά μαγικά κείμενα έτσι καλείται η Περσεφόνη). Είναι η Αφροδίτη, ο Πρωινός Αστήρ, που προαναγγέλλει μια νέα αυγή. Ήταν συχνά απεικονισμένη με ένα νέφος από αστέρια της γύρω της, όπως στην εικόνα μας. Συχνά, τη συναντάμε γυμνή και τότε ταυτίζεται με την Αφροδίτη και ονομάζεται Θεά της Ομορφιάς και του Έρωτα. Στο Δένδρο της Ζωής αντιστοιχεί στη Σεφίρα Τιφερέθ (Ομορφιά) ή στη Ραχαμίμ (Συμπόνια, αγάπη, έρωτας).
Όπως εξηγεί ο Γιούνγκ, τα οκτώ άκρα του μεγάλου αστέρα αντιπροσωπεύουν την πληρότητα του Ατομικού Εαυτού. Είναι ο Αστήρ-Ασπίδα της Ιστάρ, ένα μάνταλα ολοκλήρωσης, το οποίο ανέρχεται για πρώτη φορά από το σταθερό κέντρο, που βρίσκεται στα βάθη της λίμνης. Η ουσία του φαίνεται από τα χρώματά του: κίτρινο για τη διαίσθηση και κόκκινο για το συναίσθημα. Περιστρέφεται για να πραγματοποιήσει τμήμα του αλχημικού έργου, που είναι η διαδικασία της εξατομίκευσης, να γίνομε δηλαδή άτομα με ψυχολογικό επίπεδο, αδιαίρετα άρτιοι.
Οι πέντε ακτίνες των μικρότερων αστέρων δείχνουν την ατέλεια των αντίστοιχων λειτουργιών, που καθεμιά τους είναι ένα μόνο μέρος της ψυχής. Είναι τα κομμάτια της προσωπικότητάς μας, που αντιπροσωπεύονται από τους πλανήτες, που περιστρέφονται γύρω από τον οκτάκτινο τροχό του Ήλιου, το ακίνητο κέντρο. Είναι οι Πλειάδες, οι Καρυάτιδες, οι επτά ιέρειες που υπηρετούν την Καρυάτιδα Αρτέμιδα και άλλες θεές. Επίσης είναι Επτά οι Σοφοί. Είναι τα αρχέτυπα που επηρεάζουν τη ζωή μας και που είναι προορισμένα να ενωθούν με την ουράνια διαφώτιση του ενοποιημένου Εαυτού στο κέντρο. Στην πραγματικότητα, βλέπομε ότι, μαζί με τα επτά πεντάκτινα σχηματίζουν ένα ακέραιο: 7 X 5 = 35 και 3 + 5 = 8.
Οι οκτώ αστέρες στην εικόνα μας σχηματίζουν μια αυξημένη κατά ένα ημιτόνιο Επτάδα, δηλαδή μια 7+1 δομή, ή μια ογδοάδα στην οποία ένα στοιχείο διαχωρίζεται από τα υπόλοιπα. Έτσι, το Αρετυπικό Άτομο, ο Άνθρωπος, λέγεται πως έχει επτά ψυχές και ένα σώμα. Συχνά, σε μια προσαυξημένη Επτάδα, είτε το ένα είναι η πηγή από όπου εκδηλώνονται τα άλλα επτά, είτε τα επτά βρίσκουν την ολοκλήρωσή τους στο ένα. Θυμηθείτε επίσης, ότι οι Πυθαγόρειοι ονόμαζαν το επτά Κρυφή Μονάδα, έτσι υπάρχει μια σχέση ανάμεσα στις δύο Μονάδες. Μπορούμε ακόμα να έχομε συνδυασμούς, 1 στο 7 στο 1 ή 7 στο 1 στο 7 ή μια περιοδική μεταβολή μεταξύ του 1 και του 7. Έτσι, για παράδειγμα, έχομε τις Επτά Κλασικές Τέχνες σαν απόρροια της Φιλοσοφίας και στη Γνωστική Παράδοση, τους επτά Άρχοντες ή Δημιουργούς, ως αποτέλεσμα της Σοφίας, που είναι η Μητέρα πάνω από το Βασιλιά των Επτά Ουρανών.
Οι αστέρες στην εικόνα μας αντιπροσωπεύουν τους Κάβειρους, τη μυστήρια Οκτάδα των Μεγάλων Θεών της Σαμοθράκης. Ήταν προ-Έλληνες και ο Ηρόδοτος τους ονομάζει Πελασγούς. Οι Κάβειροι ήταν μεταλλουργοί, αλλά ήταν και μάγοι και εκστατικοί χορευτές, που μυούσαν τους ανθρώπους στη μυστηριακή τους λατρεία. Είναι προφανώς οι ασκητές του είδους της πνευματικής μεταλλουργίας, η οποία είναι η πηγής της αλχημείας. Ο Ορφέας και ο Οδυσσέας λέγεται, ήταν μυημένοι και οι δύο στα καβείρια μυστήρια.
Υπάρχουν αρκετοί μύθοι για τους Κάβειρους και μερικοί λένε πως ήταν παιδιά του Ηφαίστου και της Καβειρούς που ταυτίζεται με τη Ρέα και την Αφροδίτη, δηλαδή γιοί του XIV.Διάβολος και XVI.Αστήρ. Ονομάζονταν επίσης Ηφαίστειοι, καθότι ήταν γιοι του και αντιπροσώπευαν διαφορετικές όψεις του. Επίσης αποκαλούνταν «Αφέντες του Καμίνου» και «Κραταιοί του Πυρός». Ο Φερεκύδης λέει πως ο Ήφαιστος και η Καβειρώ είχαν έξι παιδιά,  τρία αγόρια, τρία κορίτσια, που μαζί με τους γονείς, αποτελούσαν μια Οκτάδα.
Τον 19ο αιώνα, ο Friedrich Creuzer ισχυρίστηκε, βασισμένος στον Ηρόδοτο, πως οι Κάβειροι ήταν οι επτά πλανητικοί κυβερνήτες και ο Φθας-Ζευς ήταν ο πρωταρχικός πατέρας τους: μια προσαυξημένη Επτάδα, «μία μέσα σε επτά». Αντίθετα, ο F. W. J. Schelling ισχυρίζεται πως πρόκειται για ανερχόμενες συστοιχίες, που ο Δίας ήταν το αποκορύφωμά τους: μια «επτά μέσα σε ένα» προσαυξημένη Επτάδα. Θεωρούνταν μάγοι, που καθοδηγούσαν τον υπερβατικό κόσμο μέσα στην καθημερινή πραγματικότητα, γεγονός που μοιάζει περισσότερο με αυτό που κάνει η Αστρική Γυνή.
Τελικά παρατηρούμε πως ο Προμηθεύς μερικές φορές συγκαταλέγεται ανάμεσα στους Κάβειρους και σε ένα μελανόμορφο αγγείο τον βλέπομε με τον αδελφό του Επιμηθέα, να κρατάνε σφυριά και να σφυρηλατούν μια γιγαντιαία Πανδώρα, που αναδύεται από τη γη.
Τι μπορούμε να κατανοήσομε από αυτό το σύμπλεγμα των Ογδοάδων11, πλανητών και μεταλλουργών θεών; Ότι ο οκτάκτινος αστήρ είναι ο αστήρ της Ίσιδος, σύμβολο της Αφροδίτης, της Ρέας ή της Σοφίας. Σε αυτές ανήκει η ολοκληρωμένη ψυχή, από την οποία αναδύονται οι επτά μικρότεροι τεχνίτες, που αντιστοιχούν στους πλανήτες και τα Τσάκρας και καθένας τους συνεισφέρει ένα κομμάτι στη σοφία. Μας. Με τη συνεργασία τους, με το να δίνουν σχήμα στο νερό και τον πηλό, γεννιέται το Αστρικό Άτομο από τη μήτρα της Αβύσσου της Γης, όπως δημιουργήθηκε η Πανδώρα από τον Ήφαιστο, τον Προμηθέα, τον Επιμηθέα ή τους άλλους Ηφαιστείους. Όπως ένας Ορφικός εντυπωμένος πίνακας δηλώνει, τον 4ο - 3ο πΧ, «Εγώ είμαι ένα τέκνο της Γης και του Έναστρου Ουρανού» και ζητά «δώσε μου γρήγορα το κρύο νερό που ρέει από τη Λίμνη της Μνημοσύνης».
Η Λίμνη της Μνημοσύνης μπροστά από τη γυναίκα, είναι η Μήτρα της Αβύσσου της Αναγέννησης, της Ενθύμησης, από την οποία αναδύεται και στην οποία θα επιστρέψει. Σε ψυχολογικό πλαίσιο, η λίμνη συγκρατεί τα νερά του αιώνιου συλλογικού ασυνειδήτου, που ρέουν από εκεί τα πάντα, βαθιά και σκοτεινά, πέρα από τον έλεγχο κάθε ατόμου. Η γυναίκα γεμίζει τα αγγεία της από τη λίμνη, παίρνοντας ότι έχει να προσφέρει το ασυνείδητο και μετά συνειδητά ανακατεύει και μεταγγίζει τις ενοράσεις που της προσφέρθηκαν, επιστρέφοντας το νερό στη πηγή του, οξυγονωμένο και ανανεωμένο. Αν και δεν μπορεί να αλλάξει πορεία στο δυνατό ρεύμα της Αβύσσου, μπορεί να κάνει τη μικρής συνεισφορά στην ουσία της και τη ροή της.
Η Αστρική Γυνή γονατίζει με το αριστερό πόδι της στη γη, δηλώνοντας έτσι πως είναι τελείως γειωμένη στην πραγματικότητα και τον κόσμο του σώματος και των πέντε αισθήσεων. Ωστόσο, ισορροπεί στο δεξί της πόδι, το συνειδητό, κάνοντας μια συνειδητή προσπάθεια να γείρει και προς το ασυνείδητο.
Το αριστερό, το ασυνείδητο, χέρι κρατά το ασημένιο αγγείο και χύνει την πιο παθητική δύναμη, την πνευματική λίμπιντο, την παρόρμηση για γνώση, μέσα στην υλική συνειδητότητα και τον κόσμο των αισθήσεων. Αυτή η εισαγωγή ασυνείδητης, πνευματικής ενέργειας τρέφει και καλλιεργεί τους διανοητικούς σπόρους που είναι κρυμμένοι στη γη, όπου θα βλαστήσουν αθέατοι από τη συνειδητότητα. Το ύδωρ μαλακώνει τη γη, έτσι οι σπόροι μπορούν να ξεπεταχτούν πιο εύκολα, φέρνοντας ενοράσεις και διαισθήσεις στο φως της ημέρας. Το ύδωρ κάνει το έδαφος μαλακό, σε αντίθεση με τους ξεροψημένους πλίνθους του Πύργου. Η γη συμβολίζει την ενσωμάτωση της ασυνείδητης ενέργειας μέσα στη σωματική σοφία.
Στο δεξί της χέρι, συνειδητό, κρατά ένα χρυσό βάζο και χύνει μια πιο ενεργή δύναμη, τη σωματική λίμπιντο, την παρόρμηση για ζωή, μέσα στην ασυνείδητη λίμνη. Οι ομόκεντροι κυματισμοί ενώνουν το κέντρο με την περιφέρει και αντιπροσωπεύουν την περιφορά του ασυνειδήτου γύρω από τον ενοποιημένο Εαυτό. Από τη στιγμή που η γυναίκα χύνει νερό μέσα σε νερό, κάτι που συμβολίζει την αναπαραγωγή, βλέπομε ότι αυτή η ενέργεια ουσιαστικά είναι σεξουαλική.
Σε αυτήν την περίπτωση, η ενέργεια που επέστρεψε στο ασυνείδητο ρεύμα έχει οξυγονωθεί και ανανεωθεί, έχει ξαναγεννηθεί από την κυκλοφορία της μέσα στον ατομικό συνειδητό του. Συγκεκριμένα, η ενεργή φαντασία και ο διαλογισμός μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να επιτύχομε αυτήν την ανακύκλωση. Το αποτέλεσμα της ατομικής σκέψης στο συλλογικό ασυνείδητο είναι πολύ μικρό, αλλά αληθινό. Η εικόνα της Αστρικής Γυναικός θυμίζει τον Υδροχόο, τον Κομιστή του Ύδατος, που κυβερνάται από τον Κρόνο, στο σύζυγό της. Η στοχαστική της ανάμιξη των υδάτων του ασυνειδήτου είναι χαρακτηριστικό της Εποχής του Υδροχόου. Τα κέρατα για ποτό στον 16.Αστέρα είναι τα ίδια με αυτά που κρατά η 7.Σωφροσύνη (σημείωσε πως  1 + 6 = 7), αλλά εκεί η ανάμιξη γινόταν σε προσωπικό επίπεδο, ενώ εδώ σε Κοσμικό.  
Οι δύο λιμπιντικές δυνάμεις εκδηλώνονται έμμεσα στην αντιληπτική ζωή και στην ενεργή ζωή, που αντιπροσωπεύονται από το ανοιχτό μπλε και ροζ χρώμα, αντίστοιχα, του ουρανού. Αυτές οι σφαιρικές έννοιες συμβολίζονται με τα δύο κυπαρίσσια, μια και το σκούρο κυπαρίσσι με το ερπετό, είναι το Δένδρο της Γνώσης και το λευκό κυπαρίσσι με το πουλί είναι το Δένδρο της Ζωής.
Η όλη σκηνή μπορεί να συγκριθεί με τη σφραγίδα ενός χρυσού δαχτυλιδιού που βρήκε ο Σλήμαν στις Μυκήνες, όπου μια θεά κάθεται μπροστά από ένα δένδρο στα δεξιά του. Από πάνω, στον ουρανό, μια νεαρή ημισέληνος στα αριστερά, αντικρίζει τον ήλιο, που βρίσκεται στα δεξιά. Αυτή είναι μια αφύσικη κατανομή που μπορεί να συναντηθεί μόνο τον Κοσμικό Ομφαλό.
Τα δύο δένδρα απεικονίζουν τον Έρωτα και την Έριδα, σαν δυνάμεις μετασχηματισμού. Το σκούρο Δένδρο της Γνώσης αντιπροσωπεύει την παρόρμηση να μάθουμε μέσα από τη διχόνοια και τον πνευματικό διχασμό, που ενσωματώνονται στα αρσενικά στοιχεία του Αέρα και της Φωτιάς. Το λευκό Δένδρο της Ζωής αντιπροσωπεύει την παρόρμηση να ζήσομε μέσα από την αγάπη, τον έρωτα και την ένωση των συναισθημάτων, που ενσωματώνονται στα θηλυκά στοιχεία του Ύδατος και της Γης. Βλέπομε στην εικόνα το λιμπιντικό ύδωρ να χρησιμοποιείται για να καταλύσει τη γραμμή της ακτής και να ανοίξει το σύνορο ανάμεσα στο συνειδητό (ακτή) και το ασυνείδητο (λίμνη). Όλα τα στοιχεία της ψυχής ανανεώνονται από το Ύδωρ της Ζωής που ρέει από τις ρίζες του λευκού κυπαρισσιού.
Το σκούρο κυπαρίσσι συνδέεται με τον Έα ή Ερμή, Βασιλιά της Αβύσσου, που δείχνει το σκοτεινό δρόμο, το νυχτερινό μονοπάτι, για τον Κάτω Κόσμο. Το λευκό κυπαρίσσι συνδέεται με την Ιστάρ ή την Αφροδίτη, την Βασίλισσα του Ουρανού, που δείχνει το φωτεινό δρόμο, το ημερήσιο μονοπάτι για τους ουρανούς. Το σεληνιακό και ηλιακό μονοπάτι θα εξεταστούν και πάλι τις κάρτες της Σελήνης ται του Ηλίου.
Σύμφωνα με τους Ορφικούς ταφικούς πίνακες, ο νεκρός πρέπει να προχωρήσει στη λίμνη από το σκούρο κυπαρίσσι και να πιει εκεί το νερό της λήθης. Ατό είναι το μονοπάτι για το Άλσος της Περσεφόνης, δηλαδή στον Κάτω Κόσμο. Ο νεκρός απαγορεύεται να πιει από τη λίμνη δίπλα στο λευκό κυπαρίσσι, το Δένδρο της Ζωής, που είναι ο δρόμος για τον Όλυμπο, μια και αυτό θα του έδινε την αθανασία των θεών. Αυτή η μικρή λίμνη περιέχει το Ύδωρ της Ζωής, που τρέχει από την πηγή στις ρίζες του Δένδρου της Ζωής.  
Και τα δύο δένδρα είναι σύμβολα της αλληλοσύνδέσης. Από τη στιγμή που ένα δένδρο μεγαλώνει από τη γη προς τα κάτω, μέσα στον Κάτω Κόσμο και προς τα πάνω, μέσα στους Ουρανούς, συνδέει τους τρεις κόσμους. Αντιπροσωπεύει το «Όπως από πάνω, έτσι από κάτω», όπως δηλαδή, στον Ουρανό, έτσι στη Γη ή όπως στην επιφάνεια της Γης, έτσι κάτω από τη Γη. Το δένδρο είναι επίσης ένα σύμβολο της ενσωμάτωσης του μακρόκοσμου στο μικρόκοσμο, της ενσωμάτωσης του υπερποσωπικού στο προσωπικό, μια και κάθε δένδρο έχει ένα μοναδικό, εξατομικευμένο σχήμα, έστω και αν εκδηλώνει ένα συμπαντικό σχέδιο ανάπτυξης, στο οποίο τα τέσσερα στοιχεία (Έδαφος, Αέρας, Ύδωρ και Φως) συνεργάζονται μέσα στην ουσία και την ύπαρξή του.
Το μαύρο χρώμα του Δένδρου της Γνώσης αντιπροσωπεύει το πεπρωμένο και είναι συνδεδεμένο με τον Κρόνο – Χρόνο, τον Κύριο της Μοίρας, που είναι  ο Ερμής ο Πρεσβύτερος.
Οι Τρεις Λυχνίες του Ουρανού είναι η Αφροδίτη (XVI), η Σελήνη (XVII) και ο Ήλιος (XVIII) και αντιστοιχούν στα μέταλλα, χαλκό, ασήμι και χρυσό αντίστοιχα, έτσι έχομε μια πρόοδο του αυξανόμενου ευγένειας, για αυτό σε μερικά πρώιμα αλχημικά κείμενα, όπως η Μαρία η Ιουδαία του 1ου αιώνα μΧ, το Μέγα Έργο ξεκινά με το χαλκό, που γίνεται με τη Λεύκανση ασήμι, που με τη σειρά του μετουσιώνεται με τον Κιτρινισμό, σε χρυσό.
Η αριθμητική αξία της λέξης «Ελπίς» είναι 325, που μειώνεται σε 5-2+3=6 στην Ενδεκάδα. Παρόμοια, «η Φωσφόρος», η θηλυκή φέρουσα το Φως, ισούται με 2448, που μειώνεται σε 8-4+4-2=6. Και τα δύο δείχνουν ότι ο XVI.Αστήρ έχει το χαρακτήρα της Εξάδας, την οποία οι Πυθαγόρειοι λένε πως είναι η αρχή της αρμονίας, από τη στιγμή που περιέχει τη Δυάδα και την Τριάδα, οι οποίες μαζί παράγουν όλες τις τέλειες συμφωνίες (την οκτάβα, την πέμπτη και τέταρτη) και συσχετίζεται με την κάρτα VII.Σωφροσύνη (Αρμονία). Η δυάδα διαχωρίζει αλλά η τριάδα ενώνει. Επομένως, η εξάδα υπερνικά τις διαφορές, συμφιλιώνει τις αντιθέσεις και ενώνει τις πολώσεις. Έτσι, την καλούσαν, Πληρότης, Υγίεια, Πανάκεια. Η εξάδα (XVI.Αστήρ) είναι η επίλυση της κρίσης της πεντάδας (XV.Πύργος) που κατέστρεψε τη δομή της τετράδας (XIV.Διάβολος). Η εξάδα αντιπροσωπεύει τον κόσμο που διαχωρίζεται και καθορίζεται σε τέσσερις κατευθύνσεις, πάνω και κάτω, δηλαδή τον Ουρανό και τη Γη, το μακρόκοσμο και το μικρόκοσμο. Η εξάδα που αντιπροσωπεύει την ένωση του θηλυκού και αρσενικού (2 X 3), είναι μοιρασμένες στους VI.Εραστές και στον XVI.Αστέρα. Στην πραγματικότητα, αντίστοιχα, τις άρρενες και θήλεες αποκαλύψεις του Έρωτα, του διαμορφωτή σαν ένα προσωπικό θρίαμβο και μετά σαν ένα παγκόσμιο θρίαμβο. Από την άλλη μεριά, η πανταχού παρουσία των οκτάδων και οι προσαυξημένες επτάδες στην παρουσίαση του Αστέρα μας, αποδεικνύουν περισσότερο τη θέση του στις σύγχρονες θέσεις του Ταρώ σαν θρίαμβος, στη θέση 17 (1 + 7 = 8), μάλλον, παρά στην θέση 16, που εμφανίζεται στις παλαιές θέσεις.
Επιπλέον, οι Πυθαγόρειοι καλούσαν την Οκτάδα Μήτηρ, Πηγή της Σοφίας, Δεύτερη Αρχή, Επανακτημένο Παράδεισο και Τριμερές Αγγείο της Αναγέννησης. Ολα αυτά συμφωνούν στην κάρτα του Αστέρα.
«Οποιοσδήποτε υποκύπτει στη Μοίρα, χωρίς παράπονο, είναι σοφός.» - Ευριπίδης

nooriya blogger facebook pinterest