Ελληνική μαγεία

  • Αναφορά

    Ομήρου Ιλιάς
    Ὣς ἔφατ' εὐχόμενος, τοῦ δ' ἔκλυε Φοῖβος Ἀπόλλων, βῆ δὲ κατ' Οὐλύμποιο καρήνων χωόμενος κῆρ, τόξ' ὤμοισιν ἔχων ἀμφηρεφέα τε φαρέτρην· ἔκλαγξαν δ' ἄρ' ὀϊστοὶ ἐπ' ὤμων χωομένοιο, αὐτοῦ κινηθέντος· ὃ δ' ἤϊε νυκτὶ ἐοικώς. ἕζετ' ἔπειτ' ἀπάνευθε νεῶν, μετὰ δ' ἰὸν ἕηκε· δεινὴ δὲ κλαγγὴ γένετ' ἀργυρέοιο βιοῖο· οὐρῆας μὲν πρῶτον ἐπῴχετο καὶ κύνας ἀργούς, αὐτὰρ ἔπειτ' αὐτοῖσι βέλος ἐχεπευκὲς ἐφιεὶς βάλλ'· αἰεὶ δὲ πυραὶ νεκύων καίοντο θαμειαί.

    Ευχήθη και ως τον άκουσεν ο Φοίβος ο Απόλλων, κατέβη από τας κορυφάς του Ολύμπου θυμωμένος, με τόξον και μ’ ολόκλειστην φαρέτραν εις τους ώμους. Εβρόντησαν επάνω του τα βέλη ως εκινήθη ο χολωμένος και ομοίαζε την νύκτα, ως προχωρούσε.  Των πλοίων κάθισε άντικρυ και απόλυσε το βέλος και αχός εβγήκε τρομερός απ’ τ’ ασημένιο τόξο. Και αφού τους σκύλους έπληξε και τα μουλάρια πρώτα, εις τους ανθρώπους έριχνε τα πικροφόρ’ ακόντια αδιάκοπα. Και των νεκρών παντού πυρές έκαιαν.

    Ἐννῆμαρ μὲν ἀνὰ στρατὸν ᾤχετο κῆλα θεοῖο,
    τῇ δεκάτῃ δ' ἀγορὴν δὲ καλέσσατο λαὸν Ἀχιλλεύς·
    τῷ γὰρ ἐπὶ φρεσὶ θῆκε θεὰ λευκώλενος Ἥρη·
    κήδετο γὰρ Δαναῶν, ὅτι ῥα θνήσκοντας ὁρᾶτο.
    οἳ δ' ἐπεὶ οὖν ἤγερθεν ὁμηγερέες τε γένοντο, τοῖσι δ' ἀνιστάμενος μετέφη πόδας ὠκὺς Ἀχιλλεύς· 

    Τα θεία βέλη στον στρατόν πετούσαν εννιά μέρες, και την δεκάτην τον λαόν συγκάλεσε ο Πηλείδης, ως η θεά τον δίδαξεν η Ήρα η λευκοχέρα, που εθλίβονταν τους Δαναούς να βλέπει πως πεθαίναν. Κι αφού συνάχθηκε ο λαός εις ένα μέρος όλος, ο γοργοπόδης Αχιλλεύς σηκώθη και τους είπε.

     Ἀτρεΐδη νῦν ἄμμε παλιμπλαγχθέντας ὀΐω
    ἂψ ἀπονοστήσειν, εἴ κεν θάνατόν γε φύγοιμεν,
    εἰ δὴ ὁμοῦ πόλεμός τε δαμᾷ καὶ λοιμὸς Ἀχαιούς·
    ἀλλ' ἄγε δή τινα μάντιν ἐρείομεν ἢ ἱερῆα
    ἢ καὶ ὀνειροπόλον, καὶ γάρ τ' ὄναρ ἐκ Διός ἐστιν,
    ὅς κ' εἴποι ὅ τι τόσσον ἐχώσατο Φοῖβος Ἀπόλλων,
    εἴ ταρ ὅ γ' εὐχωλῆς ἐπιμέμφεται ἠδ' ἑκατόμβης,
    αἴ κέν πως ἀρνῶν κνίσης αἰγῶν τε τελείων
    βούλεται ἀντιάσας ἡμῖν ἀπὸ λοιγὸν ἀμῦναι.

    «Ατρείδη, να γυρίσουμε, θαρρώ, θ’ αναγκασθούμε στα γονικά μας άπρακτοι, αν δεν πεθάνουμ’ όλοι, αφού μας φθέρνει λοιμική και πόλεμος αντάμα. Λοιπόν ας ερωτήσωμεν ή μάντιν ή ιερέα ή ονειροκρίτην – έρχεται και τ’ όνειρο απ’ τον Δία – να ειπή γιατί εχόλωσε τόσο σ’ εμάς ο Φοίβος. Μη κάποιο τάμα του έλειψε, μη του ’λειψ’ εκατόμβη. Ίσως, αν του καούν αρνιά και ερίφια διαλεμένα, θελήση το θανατικό να διώξη από κοντά μας».

    Ἤτοι ὅ γ' ὣς εἰπὼν κατ' ἄρ' ἕζετο· τοῖσι δ' ἀνέστη
    Κάλχας Θεστορίδης οἰωνοπόλων ὄχ' ἄριστος,
    ὃς ᾔδη τά τ' ἐόντα τά τ' ἐσσόμενα πρό τ' ἐόντα,
    καὶ νήεσσ' ἡγήσατ' Ἀχαιῶν Ἴλιον εἴσω
    ἣν διὰ μαντοσύνην, τήν οἱ πόρε Φοῖβος Ἀπόλλων·
    ὅ σφιν ἐὺ φρονέων ἀγορήσατο καὶ μετέειπεν· 

    Αυτά είπε κι εκάθισε. Και τότε ο Θεστορίδης ο Κάλχας εσηκώθηκεν, ορνεοσκόπος πρώτος

    που εγνώριζ’ όλα μέλλοντα, παρόντα, περασμένα και οδήγησε στην Ίλιον των Αχαιών τα πλοία μ’ αυτό το πνεύμα μαντικό που του’χε δώσει ο Φοίβος. Σ’ αυτούς καλοπροαίρτα τότε ομιλούσ’ εκείνος:

    ὦ Ἀχιλεῦ κέλεαί με Διῒ φίλε μυθήσασθαι
    μῆνιν Ἀπόλλωνος ἑκατηβελέταο ἄνακτος·
    τοὶ γὰρ ἐγὼν ἐρέω· σὺ δὲ σύνθεο καί μοι ὄμοσσον
    ἦ μέν μοι πρόφρων ἔπεσιν καὶ χερσὶν ἀρήξειν·
    ἦ γὰρ ὀΐομαι ἄνδρα χολωσέμεν, ὃς μέγα πάντων
    Ἀργείων κρατέει καί οἱ πείθονται Ἀχαιοί·
    κρείσσων γὰρ βασιλεὺς ὅτε χώσεται ἀνδρὶ χέρηϊ·
    εἴ περ γάρ τε χόλον γε καὶ αὐτῆμαρ καταπέψῃ,
    ἀλλά τε καὶ μετόπισθεν ἔχει κότον, ὄφρα τελέσσῃ,
    ἐν στήθεσσιν ἑοῖσι· σὺ δὲ φράσαι εἴ με σαώσεις. 

    «Με προσκαλείς, διίφιλε Πηλείδη, να εξηγήσω, πως εγεννήθηκε ο θυμός του μακροβόλου Απόλλωνα. Θέλει το ειπώ. Μόνον εσύ στοχάσου και όμοσέ μου να με βοηθήσης πρόθυμα με λόγον και με χέρι, ότι θ’ ανάψω την χολήν ανδρός που των Αργείων δεσπόζει και όλ’ οι Αχαιοί του είναι υποταγμένοι.  Όταν θυμώση στον μικρόν, νικά ο βασιλέας. Ότι αν χωνεύση την χολήν σ’ εκείνην την ημέραν, όμως το πάθος άσπονδο στα στήθη μέσα τρέφει να ξεθυμάνη στο εξής. Και σκέψου αν θα με σώσης».

    Τὸν δ' ἀπαμειβόμενος προσέφη πόδας ὠκὺς Ἀχιλλεύς·
    θαρσήσας μάλα εἰπὲ θεοπρόπιον ὅ τι οἶσθα·
    οὐ μὰ γὰρ Ἀπόλλωνα Διῒ φίλον, ᾧ τε σὺ Κάλχαν
    εὐχόμενος Δαναοῖσι θεοπροπίας ἀναφαίνεις,
    οὔ τις ἐμεῦ ζῶντος καὶ ἐπὶ χθονὶ δερκομένοιο
    σοὶ κοίλῃς παρὰ νηυσὶ βαρείας χεῖρας ἐποίσει
    συμπάντων Δαναῶν, οὐδ' ἢν Ἀγαμέμνονα εἴπῃς,
    ὃς νῦν πολλὸν ἄριστος Ἀχαιῶν εὔχεται εἶναι. 

    «Άφοβα λέγε τον χρησμόν όποιον εξεύρει ο νους σου. Ότι, μα τον Απόλλωνα, που τες ευχές ακούει, Κάλχα, και συ των Δαναών προσφέρεις τους χρησμούς του, όσο εγώ ζω κι εδώ στην γην βλέπω το φως του ήλιου, βαρύ κανείς επάνω σου το χέρι δεν θα βάλη των Δαναών όλων κανείς, και μήτε ο Αγαμέμνων που σήμερα των Αχαιών καχάται ότ’ είναι ο πρώτος».

    Καὶ τότε δὴ θάρσησε καὶ ηὔδα μάντις ἀμύμων·
    Και ο μάντις ακατάκριτος επήρε θάρρος κι είπε:

    οὔ ταρ ὅ γ' εὐχωλῆς ἐπιμέμφεται οὐδ' ἑκατόμβης,
    ἀλλ' ἕνεκ' ἀρητῆρος ὃν ἠτίμησ' Ἀγαμέμνων,
    οὐδ' ἀπέλυσε θύγατρα καὶ οὐκ ἀπεδέξατ' ἄποινα,
    τοὔνεκ' ἄρ' ἄλγε' ἔδωκεν ἑκηβόλος ἠδ' ἔτι δώσει·
    οὐδ' ὅ γε πρὶν Δαναοῖσιν ἀεικέα λοιγὸν ἀπώσει
    πρίν γ' ἀπὸ πατρὶ φίλῳ δόμεναι ἑλικώπιδα κούρην
    ἀπριάτην ἀνάποινον, ἄγειν θ' ἱερὴν ἑκατόμβην
    ἐς Χρύσην· τότε κέν μιν ἱλασσάμενοι πεπίθοιμεν. 

    «Τάμα ποσώς δεν του’λειψε, μήτ’ εκατόμβη, αλλ’ είναι ο ιερέας αφορμή, που αφήψησ’ ο Ατρείδης. Την κόρη δεν απόλυσε, τα λύτρα δεν εδέχθη ιδού γιατί μας έθλιψε και θα μας θλίψη ο Φοίβος. Ουδ’ απ’ τους Δαναούς ποτέ την λοιμική θα διώξη πριν δοθή οπίσω του πατρός η λαμπρομάτα κόρη άλυτρη, ανεξαγόραστη και αγίαν εκατόμβην στην Χρύσην αποστείλωμεν. Τότ’ ίσως ίλεως γίνη».

    Ἤτοι ὅ γ' ὣς εἰπὼν κατ' ἄρ' ἕζετο· τοῖσι δ' ἀνέστη
    ἥρως Ἀτρεΐδης εὐρὺ κρείων Ἀγαμέμνων
    ἀχνύμενος· μένεος δὲ μέγα φρένες ἀμφιμέλαιναι
    πίμπλαντ', ὄσσε δέ οἱ πυρὶ λαμπετόωντι ἐΐκτην·
    Κάλχαντα πρώτιστα κάκ' ὀσσόμενος προσέειπε· 

    Αυτά είπε κι εκάθισε. Σηκώθη ευθύς ο ήρως πολλών κυρίαρχος λαών, ο Ατρείδης Αγαμέμνων φαρμακωμένος. Και η χολή τα μαύρα σωθικά του πλημμύριζ’ όλα, και άστραφταν τα μάτια του ωσάν φλόγες. Με βλέμμα κακοσήμαντο στον Κάλχαντα είπε πρώτα:

    μάντι κακῶν οὐ πώ ποτέ μοι τὸ κρήγυον εἶπας·
    αἰεί τοι τὰ κάκ' ἐστὶ φίλα φρεσὶ μαντεύεσθαι,
    ἐσθλὸν δ' οὔτέ τί πω εἶπας ἔπος οὔτ' ἐτέλεσσας·
    καὶ νῦν ἐν Δαναοῖσι θεοπροπέων ἀγορεύεις
    ὡς δὴ τοῦδ' ἕνεκά σφιν ἑκηβόλος ἄλγεα τεύχει,
    οὕνεκ' ἐγὼ κούρης Χρυσηΐδος ἀγλά' ἄποινα
    οὐκ ἔθελον δέξασθαι, ἐπεὶ πολὺ βούλομαι αὐτὴν
    οἴκοι ἔχειν· καὶ γάρ ῥα Κλυταιμνήστρης προβέβουλα
    κουριδίης ἀλόχου, ἐπεὶ οὔ ἑθέν ἐστι χερείων,
    οὐ δέμας οὐδὲ φυήν, οὔτ' ἂρ φρένας οὔτέ τι ἔργα.
    ἀλλὰ καὶ ὧς ἐθέλω δόμεναι πάλιν εἰ τό γ' ἄμεινον· 

    «Μάντι κακών, όχι, ποτέ πρόσχαρό τι δεν μού’πες, και ο νους σου πάντοτε αγαπά κακά να προμαντεύη. Λόγον δεν είπες συ ποτέ καλόν ούτ’ έχεις πράξει. Και τώρα εδώ στους Δαναούς χρησμολογείς και λέγεις, οπώς για τούτο συμφορές τους δίδει ο μακροβόλος, ότι την πλούσια ξαγορά της θυγατρός του Χρύση δεν δέχθηκα. Ναι, θέλω εγώ καλύτερα την κόρη σπίτι μου, αφού την προτιμώ της νυμφευτής μου ακόμα της Κλυταιμνήστρας και ποσώς κατώτερη δεν είναι στην κλάση, στο ανάστημα, στη γνώμη και στα έργα. Και όμως αν συμφέρη αυτό, θε να την αποδώσω.

    βούλομ' ἐγὼ λαὸν σῶν ἔμμεναι ἢ ἀπολέσθαι·
    αὐτὰρ ἐμοὶ γέρας αὐτίχ' ἑτοιμάσατ' ὄφρα μὴ οἶος
    Ἀργείων ἀγέραστος ἔω, ἐπεὶ οὐδὲ ἔοικε·
    λεύσσετε γὰρ τό γε πάντες ὅ μοι γέρας ἔρχεται ἄλλῃ. 

    Το καλό θέλω του λαού, ποτέ τον όλεθρό του. Αλλά δώρον ετοιμάσετε σ’ εμένα ευθύς, τι μόνος εγώ δεν πρέπει αδώρητος να μείνω των Αργείων και όλοι το βλέπετε ότι αλλού το δώρον μου πηγαίνει».

    Ομήρου Οδύσσεια, Ραψωδία β

    Αυτά τους έλεγε ο Τηλέμαχος, κι ο Δίας ο βροντολάλος
    δυο αϊτούς για χάρη του απ' ακρόκορφο βουνού ψηλάθε αφήκε,
    για λίγην ώρα που φτερούγιζαν με τις πνοές του ανέμου
    ο ένας κοντά στον άλλο, απλώνοντας ορθάνοιχτες φτερούγες.

    Μα μόλις στης πολύβουης σύναξης τη μέση έφτασαν, πήραν
    να κόβουν γύρους από πάνω τους φτεροκοπώντας, κι όλων
    τις κεφαλές ψηλάθε ακράγγιζαν κι άγριο χαμό μηνούσαν.
    Κι ως με τα νύχια συναλλήλως τους λαιμούς, σαγόνια έσκισαν,
    δεξιά τράβηξαν, πίσω αφήνοντας τα σπίτια και το κάστρο.

    Κι εκείνοι τα όρνια με τα μάτια τους σαν είδανε,σαστίσαν
    και μέσα τους ψυχανεμίζουνταν τα μέλλουνταν να γενούν.
    Πήρε ο Αλιθέρσης τότε ο γέροντας το λόγο, του Μαστόρου
    ο γιος, που κάλλιο απ' όλους κάτεχε τους συνομήλικους του
    τα όρνια τι δείχνουν και ξεδιάλυνε και τα σημάδια τ' άλλα.

    Και τότε μίλησε καλόγνωμος κι αναμεσό τους είπε:
    «Βάλετε αφτί, Θιακοί, στα λόγια μου κι ό,τι σας πω γρικάτε,
    για τους μνηστήρες όμως πιότερο τα λέω τα λόγια τούτα'
    κακό μεγάλο καταπάνω τους πλακώνει, κι ούτε θα 'ναι
    καιρό ο Οδυσσέας πολύ απ' τους φίλους του μακριά' μπορεί και τώρα

    να 'ναι κοντά, για τούτους θάνατο και χαλασμό κλωσώντας —
    όλους' μα κι άλλοι λέω θα πάθουμε πολλοί κακό μεγάλο,
    απ' όσους ζούμε μες στην ξέφαντην Ιθάκη' μα ας γνοιαστούμε
    τούτους πιο πριν ν' ανακρατήσουμε, και τούτοι ατοί τους όμως
    να κρατηθούν τι άλλο δε βρίσκεται καλύτερο να κάνουν.

    Μάντης δεν είμαι εγώ αδοκίμαστος, κι αυτά καλά τα ξέρω'
    λέω και για κείνον πως τα λόγια μου σωστά ως την άκρη εβγήκαν,
    καθώς του τα 'χα πεί, σαν έφευγαν οι Αργίτες για την Τροία,
    κι αναμεσό τους κι ο πολύβουλος κινούσεν Οδυσσέας.
    Κακά πολλά θα πάθει, του 'λεγα, και τους συντρόφους όλους

    θα χάσει, και θα στρέψει σπίτι του στα είκοσι χρόνια απάνω
    και δε θα τον γνωρίσει ουτ' ένας μας. Τώρα τελεύουν όλα.»

    ὣς φάτο Τηλέμαχος, τῷ δ' αἰετὼ εὐρύοπα Ζεὺς
    ὑψόθεν ἐκ κορυφῆς ὄρεος προέηκε πέτεσθαι.
    τὼ δ' ἕως μέν ῥ' ἐπέτοντο μετὰ πνοιῇσ' ἀνέμοιο,
    πλησίω ἀλλήλοισι τιταινομένω πτερύγεσσιν·
    ἀλλ' ὅτε δὴ μέσσην ἀγορὴν πολύφημον ἱκέσθην,
    ἔνθ' ἐπιδινηθέντε τιναξάσθην πτερὰ πυκνά,
    ἐς δ' ἰδέτην πάντων κεφαλάς, ὄσσοντο δ' ὄλεθρον·
    δρυψαμένω δ' ὀνύχεσσι παρειὰς ἀμφί τε δειρὰς
    δεξιὼ ἤϊξαν διά τ' οἰκία καὶ πόλιν αὐτῶν.
    θάμβησαν δ' ὄρνιθας, ἐπεὶ ἴδον ὀφθαλμοῖσιν·
    ὥρμηναν δ' ἀνὰ θυμὸν ἅ περ τελέεσθαι ἔμελλον.
    τοῖσι δὲ καὶ μετέειπε γέρων ἥρως Ἁλιθέρσης
    Μαστορίδης· ὁ γὰρ οἶος ὁμηλικίην ἐκέκαστο
    ὄρνιθας γνῶναι καὶ ἐναίσιμα μυθήσασθαι·
    ὅ σφιν ἐῢ φρονέων ἀγορήσατο καὶ μετέειπε·
    κέκλυτε δὴ νῦν μευ, Ἰθακήσιοι, ὅττι κεν εἴπω·
    μνηστῆρσιν δὲ μάλιστα πιφαυσκόμενος τάδε εἴρω.
    τοῖσιν γὰρ μέγα πῆμα κυλίνδεται· οὐ γὰρ Ὀδυσσεὺς
    δὴν ἀπάνευθε φίλων ὧν ἔσσεται, ἀλλά που ἤδη
    ἐγγὺς ἐὼν τοίσδεσσι φόνον καὶ κῆρα φυτεύει,
    πάντεσσιν· πολέσιν δὲ καὶ ἄλλοισιν κακὸν ἔσται,
    οἳ νεμόμεσθ' Ἰθάκην εὐδείελον. ἀλλὰ πολὺ πρὶν
    φραζώμεσθ' ὥς κεν καταπαύσομεν· οἱ δὲ καὶ αὐτοὶ
    παυέσθων· καὶ γάρ σφιν ἄφαρ τόδε λώϊόν ἐστιν.
    οὐ γὰρ ἀπείρητος μαντεύομαι, ἀλλ' ἐῢ εἰδώς·
    καὶ γὰρ κείνῳ φημὶ τελευτηθῆναι ἅπαντα,
    ὥς οἱ ἐμυθεόμην, ὅτε Ἴλιον εἰσανέβαινον
    Ἀργεῖοι, μετὰ δέ σφιν ἔβη πολύμητις Ὀδυσσεύς.
    φῆν κακὰ πολλὰ παθόντ', ὀλέσαντ' ἄπο πάντας ἑταίρους,
    ἄγνωστον πάντεσσιν ἐεικοστῷ ἐνιαυτῷ
    οἴκαδ' ἐλεύσεσθαι· τὰ δὲ δὴ νῦν πάντα τελεῖται.

  • Αριθμοί

    Η πρώτη φυσική διάκριση των Αριθμών είναι σε μονούς και ζυγούς. Οι ζυγοί αριθμοί είναι εκείνη πού μπορούν να διαιρεθούν σε δύο ίσα μέρη, χωρίς να αφήσουν τη μονάδα σαν υπόλοιπο. Οι μονοί αριθμοί, όταν χωριστούν σε δύο ίσα μέρη, αφήνουν και μία μονάδα σαν υπόλοιπο. Όλοι οι ζυγοί αριθμοί, εκτός από τη δυάδα, το δύο, πού είναι απλώς δύο μονάδες, μπορούν να χωριστούν σε δύο ίσα μέρη καθώς και σε δύο άνισα μέρη, αλλά και στις δύο αυτές περιπτώσεις δεν παρουσιάζονται οι άρτιοι μαζί με τους περιττούς αριθμούς, ή οι περιττοί μαζί με τους άρτιους. Ο δυαδικός αριθμός δύο δεν μπορεί να χωριστεί σε δύο άνισα μέρη. Έτσι το 10 χωρίζεται σε 5 και 5, πού είναι δύο ίσα μέρη, καθώς και σε 3 και 7, πού είναι περιττοί, και σε 6 και 4, πού είναι άρτιοι αριθμοί.
    Αλλά ο μονός αριθμός χωρίζεται μόνο σε δύο άνισα μέρη και το ένα μέρος είναι ένας περιττός αριθμός και το άλλο ένας άρτιος αριθμός. Έτσι το 7 χωρίζεται σε 4 και 3, ή σε 5 και 2.
    Οι αρχαίοι παρατήρησαν επίσης ότι ή μονάδα είναι «μονός» αριθμός και ότι είναι ο πρώτος «μονός αριθμός», γιατί δεν μπορεί να διαιρεθεί σε δύο ίσους αριθμούς. Μία άλλη Ιδιομορφία πού παρατήρησαν ήταν ότι ή μονάδα, προστιθέμενη σε ένα ζυγό αριθμό τον καθιστούσε μονό, αλλά αν οι ζυγοί προσθέτονταν σε ζυγούς αριθμούς μας έδιδαν πάλι ζυγούς αριθμούς.
    Ο Αριστοτέλης στην Πυθαγορική πραγματεία του παρατηρεί ότι η μονάδα μετέχει και της φύσης του ζυγού αριθμού, γιατί όταν προστίθεται σε μονό αριθμό μας κάνει ένα ζυγό, και όταν προστίθεται σε ένα ζυγό σχηματίζεται ένας μονός αριθμός. Έτσι ονομάζεται «αρτιόμορφος μονός».
    Η Μονάδα είναι ή πρώτη Ιδέα του περιττού αριθμού. Κατά τον ίδιο τρόπο οι Πυθαγόρειοι θεωρούν το «δύο» σαν την «πρώτη Ιδέα της απροσδιόριστης δυάδας» και αποδίδουν τον αριθμό 2 σε κείνη την απροσδιόριστη, άγνωστη και απεριόριστη όψη στον κόσμο, ακριβώς όπως συσχετίζουν τη μονάδα με καθετί πού είναι καθορισμένο και κανονικό. Σημείωσαν ακόμα ότι στη σειρά των αριθμών, πού αρχίζουν από τη μονάδα, οι αριθμοί αυξάνονται κάθε φορά με την προσθήκη μίας μονάδας και έτσι ο λόγος μεταξύ τους μειώνεται. Έτσι το 2 σε σχέση με το 3 είναι 1 ± 1 στο 2, δύο και μία μονάδα, τρία δεύτερα. Το 4 σε σχέση με το 3 είναι 3 και μία μονάδα και ο λόγος είναι τέσσερα τρίτα, τα έξι πέμπτα, 6 προς 5 είναι μικρότερο από τον προηγούμενο, δηλαδή τα πέντε τέταρτα ή 5 προς 4 και το ίδιο συνεχίζεται σε όλη τη σειρά των αριθμών. Επίσης ότι στη φυσική σειρά αριθμών κάθε αριθμός είναι το μισό του αθροίσματος των αριθμών πού τον περιστοιχίζουν. Έτσι το 5 είναι το μισό του 6 συν 4. Επίσης πως το μισό του αθροίσματος του επόμενου ζευγαριού αριθμών, π.χ. το 5 είναι το μισό του 7 συν 3 κι αυτό συνεχίζεται μέχρι πού φτάνουμε στο σημείο όπου ο ένας αριθμός του ζευγαριού να είναι η μονάδα. Η ίδια η μονάδα έχει αριθμό μόνο πάνω απ’ αυτή. Έτσι ονομάζεται «πηγή κάθε πλήθους». Η φράση «αρτιόμορφος ζυγός» είναι ένας άλλος όρος που χρησιμοποιούταν στην αρχαιότητα για ένα είδος ζυγών αριθμών. Αυτά πού διαιρούνται σε δύο ίσα μέρη και κάθε ένα απ’ αυτά τα μέρη διαιρείται ομοιόμορφα και η ομοιόμορφη διαίρεση συνεχίζεται μέχρι να προκύψει η μονάδα. Ένας τέτοιος αριθμός είναι το 64. Οι αριθμοί αποτελούν μία σειρά, αρχίζοντας από τη μονάδα και σχηματίζοντας κάθε φορά ένα λόγο «δύο» μεταξύ τους, όπως 1, 2, 4, 8, 16, 32. Ο όρος «αρτιόμορφος μονός», αναφερόμενος σε ένα ζυγό αριθμό, όπως 6, 10, 14, 18, που όταν διαιρεθεί σε δύο ίσα μέρη, αυτά τα μέρη δεν μπορούν να διαιρεθούν ξανά σε ίσα μέρη. Μπορεί να σχηματιστεί μία σειρά τέτοιων αριθμών με διπλασιασμό των αριθμών μίας σειράς από μονούς αριθμούς: οι 1, 3, 3, 5, 7, 9, μας δίδουν τους 2, 6, 10, 14, 18.
    Οι μη αρτιόμορφοι ζυγοί αριθμοί μπορούν να χωριστούν σε δύο μέρη κι αυτά τα μέρη να χωριστούν ξανά εξίσου. Τέτοιοι αριθμοί είναι το 24 και το 28.
    Οι μονοί αριθμοί μπορούν να θεωρηθούν από τρεις απόψεις, ως εξής:
    «Πρώτοι και απλοί». Είναι οι αριθμοί 3, 5, 7, 11, 13, 19, 23, 29, 31, δεν μπορούν να μετρηθούν με άλλους αριθμούς εκτός της μονάδας. Δε συντίθενται από άλλους αριθμούς, αλλά σχηματίζονται μόνο από τη μονάδα.
    «Δεύτεροι και σύνθετοι»
    . Είναι στην πραγματικότητα «μονοί», αλλά περιέχουν άλλους αριθμούς και συντίθενται απ’ αυτούς. Τέτοιοι είναι οι 9, 15, 21, 25, 27, 33 και 39. Αυτοί περιέχουν μέρη πού κατονομάζονται με έναν άλλο αριθμό, εκτός από τη βασική μονάδα. Έτσι το ένα τρίτο του εννιά είναι το 3, το ένα τρίτο του 15 είναι το 5 και το ένα πέμπτο είναι το 3. Αφού περιέχει έναν άλλο αριθμό ονομάζεται δεύτερος και αφού είναι επιδεκτικός διαίρεσης ονομάζεται σύνθετος.
    Η τρίτη ομάδα μονών αριθμών είναι πιο περίπλοκη, αφού οι αριθμοί της είναι δεύτεροι και σύνθετοι, αλλά στη μεταξύ τους σχέση είναι πρώτοι και απλοί. Τέτοιοι είναι το 9 και το 25 και οι δύο διαιρούνται και ο καθένας απ’ αυτούς είναι δεύτερος και σύνθετος, αλλά δεν έχουν κοινό μέτρο. Έτσι το 3 που διαιρεί το 9, δε διαιρεί το 25.
    Οι ζυγοί αριθμοί έχουν επίσης, διακριθεί από τους αρχαίους σε Τέλειους, Ελλιπείς και Υπεράφθονους.
    Ο Θέων αναφέρει:
    ἔτι τε τῶν ἀριθμῶν οἱ μέν τινες τέλειοι λέγονται, οἱ δ' ὑπερτέλειοι, οἱ δ' ἐλλιπεῖς. καὶ τέλειοι μέν εἰσιν οἱ τοῖς αὑτῶν μέρεσιν ἴσοι, ὡς ὁ τῶν · μέρη γὰρ αὐτοῦ ἥμισυ γ, τρίτον β, ἕκτον α, ἅτινα συντιθέμενα ποιεῖ τὸν . γεννῶνται δὲ οἱ τέλειοι τοῦτον τὸν τρόπον. ἐὰν ἐκθώμεθα τοὺς ἀπὸ μονάδος διπλασίους καὶ συντιθῶμεν αὐτούς, μέχρις οὗ ἂν γένηται πρῶτος καὶ ἀσύνθετος ἀριθμός, καὶ τὸν ἐκ τῆς συνθέσεως ἐπὶ τὸν ἔσχατον τῶν συντιθεμένων πολλαπλασιάσωμεν, ὁ ἀπογεννηθεὶς ἔσται τέλειος. οἷον ἐκκείσθωσαν διπλάσιοι α β δ η ι. συνθῶμεν οὖν α καὶ β· γίνεται γ· καὶ τὸν γ ἐπὶ τὸν ὕστερον τὸν ἐκ τῆς συνθέσεως πολλαπλασιάσωμεν, τουτέστιν ἐπὶ τὸν β· γίνεται , ὅς ἐστι πρῶτος τέλειος. ἂν πάλιν τρεῖς τοὺς ἐφεξῆς διπλασίους συνθῶμεν, α καὶ β καὶ δ, ἔσται ζ· καὶ τοῦτον ἐπὶ τὸν ἔσχατον τῶν τῆς συνθέσεως πολλαπλασιάσωμεν, τὸν ζ ἐπὶ τὸν δ· ἔσται ὁ κη, ὅς ἐστι δεύτερος τέλειος· σύγκειται ἐκ τοῦ ἡμίσεος τοῦ ιδ, τετάρτου τοῦ ζ, ἑβδόμου τοῦ δ, τεσσαρακαιδεκάτου τοῦ β, εἰκοστοῦ ὀγδόου τοῦ α.
    ὑπερτέλειοι δέ εἰσιν ὧν τὰ μέρη συντεθέντα μείζονά ἐστι τῶν ὅλων, οἷον ὁ τῶν ιβ· τούτου γὰρ ἥμισύ ἐστιν , τρίτον δ, τέταρτον γ, ἕκτον β, δωδέκατον α, ἅτινα συντεθέντα γίνεται ι, ὅς ἐστι μείζων τοῦ ἐξ ἀρχῆς, τουτέστι τῶν ιβ.
    ἐλλιπεῖς δέ εἰσιν ὧν τὰ μέρη συντεθέντα ἐλάττονα τὸν ἀριθμὸν ποιεῖ τοῦ ἐξ ἀρχῆς προτεθέντος ἀριθμοῦ, οἷον ὁ τῶν η· τούτου γὰρ ἥμισυ δ, τέταρτον β, ὄγδοον ἕν. τὸ αὐτὸ δὲ καὶ τῷ ι συμβέβηκεν, ὃν καθ' ἕτερον λόγον τέλειον ἔφασαν οἱ Πυθαγορικοί, περὶ οὗ κατὰ τὴν οἰκείαν χώραν ἀποδώσομεν. λέγεται δὲ καὶ ὁ γ τέλειος, ἐπειδὴ πρῶτος ἀρχὴν καὶ μέσα καὶ πέρας ἔχει· ὁ δ' αὐτὸς καὶ γραμμή ἐστι καὶ ἐπίπεδον, τρίγωνον γὰρ ἰσόπλευρον ἑκάστην πλευρὰν δυεῖν μονάδων ἔχον, καὶ πρῶτος δεσμὸς καὶ στερεοῦ δύναμις· ἐν γὰρ τρισὶ διαστάσεσι τὸ στερεὸν νοεῖσθαι.
    Υπερτέλειοι και Υπεράφθονοι είναι αριθμοί όπως οι 12 και 24. Ελλείπεις είναι αριθμοί όπως το 8 και το 14. Τέλειοι είναι αριθμοί όπως το 6 και το 28 που είναι ίσοι με το άθροισμα των μερών τους. Δηλαδή, το 28, έχει μισό του το 14, το ένα τέταρτό του είναι το 7, το ένα έβδομό του είναι το 4, το ένα δέκατο τέταρτό του είναι το 2 και το εικοστό όγδοό του είναι το 1, δηλαδή ποσότητες που προστιθέμενες δίνουν το 28.
    Στους Ελλιπείς αριθμούς, όπως είναι το 14, το σύνολο του αριθμού υπερβαίνει τα μέρη του, δηλαδή το ένα έβδομο του 14 είναι το 2, το μισό του είναι το 7 και το ένα δέκατο τέταρτο είναι 1. Το άθροισμά τους είναι 10, δηλαδή λιγότερο από το 14.
    Στους Υπεράφθονους αριθμούς, όπως είναι το 12, το άθροισμα των μερών του υπερβαίνει τον ίδιο τον αριθμό. Έτσι το ένα έκτο του 12 είναι το 2, το ένα τέταρτο είναι το 3, το ένα τρίτο είναι το 4, το μισό του είναι το 6 και το ένα δωδέκατο είναι το 1. Το άθροισμά τους είναι 16, δηλαδή μεγαλύτερο από το 12.
    Οι Υπερτέλειοι αριθμοί φαίνεται να μοιάζουν με τον γίγαντα Βριάρεω, τα μέρη του είναι πολυάριθμα. Οι Ελλιπείς αριθμοί μοιάζουν με τους Κύκλωπες που είχαν μόνο ένα μάτι, ενώ οι Τέλειοι αριθμοί είχαν την ιδιοσυγκρασία της μετριοπάθειας και αμιλλώνται στην Αρετή.
    Ο Βριάρεω είναι παιδί της Γης και του Ουρανού. Είχε εκατό χέρια, πενήντα κεφαλές. Ο Αριστοτέλης λέει πως οι Ηράκλειες Στήλες, καλούνταν Βριάρεω. Όταν ο Ηρακλής καθάρισε τη γη και τη θάλασσα και γινόμενος ευεργέτης των ανθρώπων, για να τον τιμήσουν έδωσαν το όνομά του στις στήλες. Σήμερα, ονομάζεται Γιβραλτάρ. Οι Κύκλωπες είναι αγαθές οντότητες πλην του Πολύφημου. Το όνομα Κύκλωψ, συντίθεται από το «κύκλος» και «ώψ». Η λέξη «κολοφών» δηλώνει την ολοκλήρωση του πράγματος, το έσχατο σημείο των άκρων, το ύψιστο σημείο, την κορωνίδα. Ακόμα σημαίνει το υψηλό ακρωτήριο. Η λέξη επί παθών, δηλαδή στην εφαρμογή της σε ορισμούς που αφορούν γεγονότα, σημαίνει «μεγάλα κακά, συμφορές».
    Οι Τέλειοι αριθμοί είναι όπως οι αρετές λίγοι σε αριθμό. Οι άλλες δύο κατηγορίες είναι σαν τα ελαττώματα, που είναι πολυάριθμα, ακανόνιστα και ακαθόριστα.
    Ανάμεσα στο 1 και στο 10 υπάρχει μόνο ένας τέλειος αριθμός, δηλαδή το 6 κι ανάμεσα στο 10 και στο 100 υπάρχει πάλι ένας, δηλαδή το 28. Ανάμεσα στο 100 και στο 1000 υπάρχει μόνο ένας, ο 496. Ανάμεσα στο 1000 και στο 10000 υπάρχει επίσης ένας, ο 8128. Οι μονοί αριθμοί ονομάζονται Γνώμονες, γιατί προστιθέμενοι σε τετράγωνα, διατηρούν το ίδιο σχήμα, όπως διαπιστώνουμε στη Γεωμετρία.
    Ένας αριθμός πού σχηματίζεται από τον πολλαπλασιασμό ενός μονού και ενός ζυγού αριθμού ονομάζεται Ερμαφρόδιτος ή «αρρενοθήλυς».
    Ο Ιαμβλίχος, στην πραγματεία του για την Αριθμητική του Νικόμαχου, δίνει μια διαφορετική άποψη στους αριθμούς. Λέει ότι μερικοί είναι σαν φίλοι, ότι είναι Φίλιοι αριθμοί, όπως το 284 και το 220. Ο Πυθαγόρας ορίζει το φίλο σαν «έτερος εγώ». Τα μέρη λοιπόν, αυτών των αριθμών σχηματίζουν έναν άλλο με τη φύση της φιλίας. Για παράδειγμα το 220 είναι ίσο με το άθροισμα των υποπολλαπλασίων, των ακριβών διαιρετέων του 284. δηλαδή, 1+2+4+71+142=220. Το 284 είναι ίσο με το άθροισμα των υποπολλαπλασίων του 220. Δηλαδή, 1+2+4+5+10+11+20+22+44+55+110=284.
    Ας δούμε αναλυτικά, τους δύο αριθμοί 220 και 284.

    Αριθμός

    Διαιρετέος

    Πηλίκο

    Αριθμός

    Διαιρετέος

    Πηλίκο

    220/

    220

    =1

    284/

    284

    =1

    220/

    2

    =110

    284/

    2

    =142

    220/

    4

    =55

    284/

    4

    =71

    220/

    5

    =44

    284/

    71

    =4

    220/

    10

    =22

    284/

    141

    =2

    220/

    11

    =20

     

     

    ----------

    220/

    20

    =11                                        

     

     

    +   220

    220/

    22

    =10

     

     

     

    220/

    44

    =5

     

     

     

    220/

    55

    =4

     

     

     

    220/

    110

    =2

     

     

     

     

     

    --------

     

     

     

     

     

    +  284

     

     

     

    Ο Σιμπλίκιος δηλώνει πως οι Πυθαγόρειοι είχαν ορίσει συντόμως την έννοια της τριάδος με τον ορισμό «καθετί έχει αρχή, μέσον και τέλος. Σε αυτό ορίζεται ο αριθμός της τριάδος.»
    ἔδειξαν οἱ Πυθαγόρειοι συντόμως οὕτως· τὸ πᾶν ἀρχὴν ἔχει καὶ μέσον καὶ τέλος· τὸ τοιοῦτον τῷ τῆς τριάδος ἀριθμῷ ὥρισται.

     
    Ακόμα ο ίδιος παρατηρεί πως ο Πυθαγόρας και οι μαθητές του είχαν ακούσει την Μουσική των Ουρανίων Σφαιρών που προέκυπτε από την κίνηση των σωμάτων και από την αναλογική απόσταση μεταξύ τους, όχι μόνο του Ηλίου, της Σελήνης, της Αφροδίτης και του Ερμή, αλλά και των άλλων αστέρων (πλανήτες).
    οἱ δὲ Πυθαγόρειοι ἐναρμόνιον ἦχον ἀπὸ τῆς τῶν οὐρανίων σωμάτων κινήσεως ἔλεγον ἀποτελεῖσθαι καὶ ἐκ τῆς τῶν ἀποστημάτων αὐτῶν ἀναλογίας μετ' ἐπιστήμης συνελογίζοντο, εἴπερ οὐ μόνον Ἡλίου καὶ Σελήνης καὶ Ἀφροδίτης καὶ Ἑρμοῦ, ἀλλὰ καὶ τῶν ἄλλων ἀστέρων οἱ λόγοι τῶν ἀποστημάτων ὑπ' αὐτῶν κατελήφθησαν.
    Ο Σιμπλίκιος τονίζει πως ο Αριστοτέλης διαφωνεί, αλλά η δυσκολία μπορεί να ξεπεραστεί:
    Σ’ αυτή την σφαίρα κάτω της Σελήνης όλα τα πράγματα δεν είναι ασύμμετρα, ούτε καθετί γίνεται όμοια αισθητό σε κάθε σώμα. Τα σκυλιά μπορούν να μυρίσουν και να αναγνωρίσουν την παρουσία των ζώων που μπορεί να βρίσκονται σε μεγάλη απόσταση, τη στιγμή που ο άνθρωπος έχει πλήρη άγνοια της ύπαρξής τους.
    μήποτε οὖν κατὰ τὴν τῶν ἀνδρῶν φιλοσοφίαν λυτέον τὴν ἔνστασιν λέγοντα, ὅτι οὐ πάντα ἀλλήλοις ἐστὶ σύμμετρα, οὐδὲ πᾶν παντί ἐστιν αἰσθητὸν οὐδὲ παρ' ἡμῖν· δηλοῦσι δὲ οἱ κύνες ὀσφραινόμενοι τῶν ζῴων πόρρωθεν, ὧν οἱ ἄνθρωποι οὐκ ὀσφραίνονται.
    Και ακόμα, πως μερικοί από τους αρχαίους πίστευαν ότι η ψυχή έχει τρεις φορείς, το γήινο σώμα, ένα αεριώδες σώμα, όπου τιμωρείται και ένα αιθέριο σώμα, φωτεινό και ουράνιο όπου διαμένει η ψυχή όταν βρίσκεται σε κατάσταση μακαριότητας. Αυτό ακριβώς το σώμα, με εξαγνίσει των αισθήσεων, με κληρονομική μαγική δύναμη, με χρηστότητα, ή με θρησκευτικές τελετουργίες καθιέρωσης, μπορεί να αντιληφθεί, αφού παραμερίσει το γήινο σώμα, πράγματα ακατάληπτα σε μας και να ακούσει ήχους ανήκουστους σε μας που είμαστε σε δεσμά.
    πόσῳ δὴ μᾶλλον ἐπὶ τῶν τοσοῦτον τῇ φύσει διεστηκότων, ὅσον τὰ ἄφθαρτα τῶν φθαρτῶν καὶ τὰ οὐράνια τῶν ἐπιγείων, ἀληθὲς εἰπεῖν, ὅτι ὁ τῶν θείων σωμάτων ἦχος ταῖς ἐπικήροις ἀκοαῖς οὐκ ἔστιν ἀκουστός. εἰ δέ τις καὶ τοῦτο τὸ σῶμα τὸ ἐπίκηρον ἐξηρτημένος τὸ αὐτοειδὲς αὐτοῦ καὶ οὐράνιον ὄχημα καὶ τὰς ἐν αὐτῷ αἰσθήσεις κεκαθαρμένας σχοίη ἢ δι' εὐμοιρίαν ἢ δι' εὐζωίαν ἢ πρὸς τούτοις διὰ ἱερατικὴν τελεσιουργίαν, οὗτος ἂν ἴδοι τὰ τοῖς ἄλλοις ἀόρατα καὶ ἀκούσοι τῶν τοῖς ἄλλοις μὴ ἀκουομένων, ὥσπερ ὁ Πυθαγόρας ἱστόρηται. θείων δὲ καὶ ἀύλων σωμάτων κἂν εἰ γίνηταί τις ψόφος, οὔτε πληκτικὸς οὔτε ἀποκναίων γίνεται, ἀλλὰ τῶν γενεσιουργῶν ἤχων διεγείρει τὰς δυνάμεις καὶ τὰς ἐνεργείας καὶ τὴν σύστοιχον αἴσθησιν τελειοῖ· καὶ ἀναλογίαν μὲν ἔχει τινὰ πρὸς τὸν ψόφον τὸν συνεδρεύοντα τῇ κινήσει τῶν ἐπικήρων σωμάτων, ἐνέργεια δέ τίς ἐστι τῆς ἐκείνων κινήσεως ἀπαθὴς τοῦ ψόφου παρ' ἡμῖν γινομένου διὰ τὴν ἠχητικὴν τοῦ ἀέρος φύσιν· εἰ οὖν ἐκεῖ ἀὴρ παθητικὸς οὐκ ἔστι, δῆλον, ὅτι οὐδὲ ψόφος ἂν εἴη. ἀλλ' ἔοικεν ὁ Πυθαγόρας οὕτω λέγεσθαι τῆς ἁρμονίας ἐκείνης ἀκούειν, ὡς εἰ καὶ τοὺς ἐν τοῖς ἀριθμοῖς ἁρμονικοὺς λόγους ἐννοῶν καὶ τὸ ἐν αὐτοῖς ἀκουστὸν ἀκούειν ἔλεγε τῆς ἁρμονίας. Ἀπορήσοι δὲ ἄν τις εἰκότως, διὰ τί αὐτὰ μὲν τὰ ἄστρα ταῖς ὁρατικαῖς ἡμῶν αἰσθήσεσιν ὁρᾶται, ὁ δὲ ἦχος αὐτῶν ταῖς ἀκοαῖς ἡμῶν οὐκ ἀκούεται. καὶ ῥητέον, ὅτι οὐδὲ τὰ ἄστρα αὐτὰ ὁρῶμεν· οὐδὲ γὰρ τὰ μεγέθη αὐτῶν οὔτε τὰ σχήματα οὔτε τὰ ὑπεραίροντα κάλλη, ἀλλ' οὐδὲ τὴν κίνησιν, δι' ἣν ὁ ψόφος, ἀλλ' οἷον ἔκλαμψίν τινα αὐτῶν ὁρῶμεν τοιαύτην, οἷον καὶ τὸ τοῦ ἡλίου περὶ γῆν φῶς, οὐκ αὐτὸς ὁ ἥλιος ὁρᾶται. τάχα δὲ οὐκ ἂν εἴη θαυμαστὸν τὴν μὲν ὀπτικὴν αἴσθησιν ἅτε ἀυλοτέραν καὶ κατ' ἐνέργειαν μᾶλλον ἱσταμένην ἤπερ κατὰ πάθος καὶ πολὺ τῶν ἄλλων ὑπερέχουσαν τῆς αἴγλης καὶ ἐκλάμψεως τῶν οὐρανίων ἀξιοῦσθαι, τὰς δὲ ἄλλας αἰσθήσεις μηδὲ πρὸς ταύτας ἐπιτηδείως ἔχειν.
    Ένας διορατικός μπορεί να δει γεγονότα αδιόρατα για τους απλούς θνητούς, ενώ την ίδια στιγμή να είναι αδύναμος στο άκουσμα των υπβερβατικών ήχων, όπως όλους τους απλούς θνητούς. Κι αυτό γιατί βλέπουμε τους αστέρες, ενώ δεν ακούμε την κίνησή τους. Ίσως, γιατί οι Θεοί δεν κατεβαίνουν πολύ συχνά από τα Βασίλεια της Δόξας τους για να επισκεφθούν τη Γη, όπως τους παλιούς καιρούς, ίσως, γιατί ο Ουρανός είναι πιο μακρινός ή η Γη είναι πιο παγωμένη….

    Ο Πλούταρχος, στο Περί Ίσιδος και Οσίριδος» αναφέρει πως:
    «……..οι Πυθαγόρειοι πάλι κόσμησαν τους αριθμούς και τα σχήματα με ονόματα Θεών. Για παράδειγμα το ισόπλευρο τρίγωνο το ονόμαζαν Αθηνά κορυφογέννητη και τριτογένεια, γιατί διαιρείται με τρεις κάθετες γραμμές που φέρονται από τις τρεις γωνίες. Και τον αριθμό ένα τον έλεγαν Απόλλωνα, λόγω αποκήρυξης του πλήθους και απλότητας της μονάδας. Τη δυάδα την έλεγαν έριδα και τόλμη και την τριάδα δικαιοσύνη. Γιατί καθώς το να αδικεί κανείς και να αδικείται είναι έλλειψη και υπερβολή αντίστοιχα, το δίκαιο βρίσκεται στη μέση με την ισότητα. Και η καλούμενη Τετρακτύς, το τριανταέξι δηλαδή, ήταν ο πιο μεγάλος όρκος κατά την παράδοση και έχει ονομαστεί κόσμος που αποτελείται από τους πρώτους τέσσερις άρτιους αριθμούς και τους πρώτους τέσσερις περιττούς αριθμούς με πρόσθεσή τους.
    Οἱ δὲ Πυθαγόρειοι καὶ ἀριθμοὺς καὶ σχήματα θεῶν ἐκόσμησαν προσηγορίαις. τὸ μὲν γὰρ ἰσόπλευρον τρίγωνον ἐκάλουν Ἀθηνᾶν κορυφαγενῆ καὶ τριτογένειαν, ὅτι τρισὶ καθέτοις ἀπὸ τῶν τριῶν γωνιῶν ἀγομέναις διαιρεῖται· τὸ δ' ἓν Ἀπόλλωνα πλήθους ἀποφάσει καὶ δι' ἁπλότητα τῆς μονάδος· ἔριν δὲ τὴν δυάδα καὶ τόλμαν, δίκην δὲ τὴν τριάδα· τοῦ γὰρ ἀδικεῖν καὶ ἀδικεῖσθαι κατ' ἔλλειψιν καὶ ὑπερβολὴν ὄντος τὸ ἰσότητι δίκαιον ἐν μέσῳ γέγονεν· ἡ δὲ καλουμένη τετρακτύς, τὰ ἓξ καὶ τριάκοντα, | μέγιστος ἦν ὅρκος, ὡς τεθρύληται, καὶ κόσμος ὠνόμασται, τεσσάρων μὲν ἀρτίων τῶν πρώτων, τεσσάρων δὲ τῶν περισσῶν εἰς ταὐτὸ συντιθεμένων ἀποτελούμενος.
    Ο Πυθαγόρας προτείνει με μεγάλη προσοχή τη μελέτη της φύσης, καθότι ήταν Μέγας Μύστης και Αρχιερέας, για να μην γίνονται λανθασμένες εκτιμήσεις, μια και τα στοιχεία και οι αριθμοί στην απόλυτη φύση τους είναι ουδέτεροι και το έργο τους παράγεται στην κίνησή τους.
    Στον Ιάμβλιχο, στα «Τα θεολογούμενα της αριθμητικής» στην ενότητα περί μονάδος, διαβάζομε «Συναριθμηθέν γάρ τό μονάς όνομα τξα’ αποδίδωσιν, άπερ ζωδιακού κύκλου μοίραι εισίν». Που σημαίνει αν τα γράμματα της λέξης «μονάς» υπολογιστούν ως αριθμοί και προστεθούν δίνουν άθροισμα 361, ήτοι τον αριθμό των μοιρών του ζωδιακού κύκλου. Παρατηρήστε πως το 361 είναι το τέλειο τετράγωνο του 19, με γράμμα τξα. Αν στην λέξη μονάς προσθέσομε το άρθρο, δηλαδή «η μονάς» ο αριθμός είναι  369, η πλευρά του κανονικού εννεαγώνου στης Σελήνης!!!
    Στην ενότητα περί εξάδος, λέει «η συναρίθμηση του κόσμου ονόματος εξακόσια εστίν.», δηλαδή το άθροισμα των αριθμών της λέξης «κόσμος» είναι εξακόσια, όπου το γράμμα Χ.  Ακόμα, για τη δεκάδα λέει, «Έτι η δεκάς αριθμόν γεννά το ε΄ και το ν΄ θαυμαστά περιέχοντα κάλλη. Έτι εάν ψηφίσης τό έν γράμμασιν, ευρίσεις κατά σύνθεσιν τόν νε’». Αυτό ερμηνεύεται: ακόμη η δεκάς γεννά τον 55, όστις περιέχει θαυμαστά κάλλη. Αν δε υπολογίσεις τα ψηφία της λέξης «εν» εις αριθμούς ευρίσκεις άθροισμα 55.
    Άρα, οι λέξεις της αρχαίας γλώσσας υπολογίζονταν και ως αριθμοί και οι αριθμοί αντίστροφα αντιπροσώπευαν λέξεις. Από τις συγγραφές του Ιαμβλίχου δεν γνωρίζομε αν ήταν γνωστό στον ίδιο ότι και τα ονόματα των αρχαίων Θεών ήταν Μαθηματικοί αριθμοί. Ίσως, να μην γνώριζε ή δεν έγραψε, πως και στον Όμηρο υπήρχαν Κωδικοί Αριθμοί και αναφέρεται μόνο στον Πυθαγόρα.
    Αν κάποιος ερευνήσει με προσοχή τα αρχαία κείμενα, ιδίως του Αριστοτέλη, των Πυθαγορείων, του Στράβωνα, του Παυσανία, του Ήρωνα του Αλεξανδρέως, του Πλάτωνα και του Ιάμβλιχο, χωρίς να αγνοήσει τους κλασικούς αστρονόμους-αστρολόγους της εποχής, θα καταλήξει στο συμπέρασμα, πως τα στοιχεία (γράμματα) και οι αριθμοί παρήγαγαν, δημιούργησαν, εξέλιξαν και επηρέασαν σταθερά και βαθιά την πορεία του Ανθρώπου, σε πνευματικό και υλικό επίπεδο.
    Όσον αφορά το Πυθαγόρειο θεώρημα, λέγεται πως σσύμφωνα με τον θρύλο, όταν ο Πυθαγόρας ανακάλυψε το εν λόγω θεώρημα έσφαξε εκατό βόδια (εκατόμβη) για να ευχαριστήσει τους θεούς (Διογένης Λαέρτιος, Βίοι ΦιλοσόφωνVII12).
    Το Πυθαγόρειο θεώρημα υποστηρίζει: Το τετράγωνο της υποτείνουσας ενός ορθογωνίου τριγώνου είναι ίσο με το άθροισμα των τετραγώνων των δύο άλλων πλευρών. Δηλαδή σε ένα ασύμμετρο (σκαληνό) ορθογώνιο τρίγωνο, με βάση 3, πλευρά 4 και υποτείνουσα 5, είναι: 52 =42+32. Οι πλευρές έχουν αναλογία 3:4:5.
    Κατά τον τρόπο αυτό λοιπόν, οι αριθμοί, που αρχικά φαίνονται άνισοι μεταξύ τους, αποκτούν σχέση μέσα από τις αρμονικές τους συνάφειες. Όταν δηλαδή οι γραμμές που έχουν αυτήν την αναλογία μεταξύ τους χρησιμοποιηθούν μαζί, έχοντας ως βάση ότι οι γραμμές με 4 και 3 μέρη σχηματίζουν ορθή γωνία, τότε η τρίτη γραμμή που ενώνει τα δύο ελεύθερα άκρα των δύο πρώτων είναι πέντε μερών, επιτυγχάνοντας έτσι είτε αναλογική είτε γεωμετρική σχέση με τις άλλες δύο.

    Σύμφωνα με τον Φιλόλαο, όπως μας λέει ο Στοβαίος, όλα πράγματα που γνωρίζουμε έχουν αριθμό, επειδή χωρίς αυτόν δεν μπορούμε ούτε να διανοηθούμε ούτε να γνωρίσουμε κάτι. Ο κάθε αριθμός μάλιστα έχει δύο χαρακτηριστικά, το περιττό και το άρτιο, ενώ υπάρχει και ένα τρίτο είδος, ο “αρτιοπέριττος”, που προκύπτει από την ανάμειξη των δύο, πράγμα που τόσο ο Αριστοτέλης στα Μετά τα φυσικά (Α 5, 985β23) όσο και ο Αλέξανδρος ο Αφροδισιέας (Σχόλια εις Άριστοτέλους Μετά τά φυσικά 1, 40, 12, σελ 66) το επιβεβαιώνουν. Ο Αλέξανδρος ο Αφροδισιέας μάλιστα κάνει αναφορά και σε άλλα σχετικά κείμενα του Αριστοτέλη, όπως στο Περί Ουρανού (Β 13, 293α18) και στα χαμένα συγγράμματα για τους Πυθαγορείους (Αλεξάνδρου Αφροδισιέως Σχόλια είς Αριστοτέλους Μετά τά φυσικά 1, 41, 1-16).

    Απόσπασμα από το "Περί Ίσιδος και Οσίριδος"

    Οἱ δὲ Πυθαγόρειοι καὶ ἀριθμοὺς καὶ σχήματα θεῶν
    ἐκόσμησαν προσηγορίαις. τὸ μὲν γὰρ ἰσόπλευρον τρίγωνον
    ἐκάλουν Ἀθηνᾶν κορυφαγενῆ καὶ τριτογένειαν, ὅτι τρισὶ
    καθέτοις ἀπὸ τῶν τριῶν γωνιῶν ἀγομέναις διαιρεῖται·
    τὸ δ' ἓν Ἀπόλλωνα πλήθους ἀποφάσει καὶ δι' ἁπλότητα
    τῆς μονάδος· ἔριν δὲ τὴν δυάδα καὶ τόλμαν, δίκην δὲ
    τὴν τριάδα· τοῦ γὰρ ἀδικεῖν καὶ ἀδικεῖσθαι κατ' ἔλλει-
    ψιν καὶ ὑπερβολὴν ὄντος τὸ ἰσότητι δίκαιον ἐν μέσῳ
    γέγονεν· ἡ δὲ καλουμένη τετρακτύς, τὰ ἓξ καὶ τριά-
    κοντα, | μέγιστος ἦν ὅρκος, ὡς τεθρύληται, καὶ κόσμος
    ὠνόμασται, τεσσάρων μὲν ἀρτίων τῶν πρώτων, τεσσά-
    ρων δὲ τῶν περισσῶν εἰς ταὐτὸ συντιθεμένων ἀποτελού-
    μενος. εἴπερ οὖν οἱ δοκιμώτατοι τῶν φιλοσόφων
    οὐδ' ἐν ἀψύχοις καὶ ἀσωμάτοις πράγμασιν αἴνιγμα τοῦ
    θείου κατιδόντες ἠξίουν ἀμελεῖν οὐδὲν οὐδ' ἀτιμάζειν,
    ἔτι μᾶλλον, οἶμαι, τὰς ἐν αἰσθανομέναις καὶ ψυχὴν
    ἐχούσαις καὶ πάθος καὶ ἦθος φύσεσιν ἰδιότητας
    [κατὰ τὸ ἦθοσ] ἀγαπητέον [οὖν] οὐ ταῦτα τιμῶν-
    τας, ἀλλὰ διὰ τούτων τὸ θεῖον ὡς ἐναργεστέρων
    ἐσόπτρων καὶ φύσει γεγονότων. ἀληθὲς δὲ καὶ
    τοῦτ' ἔστιν, ὡς ὄργανον τὴν ψυχὴν δεῖ τοῦ πάντα
    κοσμοῦντος θεοῦ νομίζειν καὶ ὅλως ἀξιοῦν γε μηδὲν
    ἄψυχον ἐμψύχου μηδ' ἀναίσθητον αἰσθανομένου κρεῖτ-
    τον εἶναι μηδ' ἂν τὸν σύμπαντά τις χρυσὸν ὁμοῦ καὶ
    σμάραγδον εἰς ταὐτὸ συμφορήσῃ. οὐκ ἐν χρόαις γὰρ
    οὐδ' ἐν σχήμασιν οὐδ' ἐν λειότησιν ἐγγίνεται τὸ θεῖον,
    ἀλλ' ἀτιμοτέραν ἔχει νεκρῶν μοῖραν, ὅσα μὴ μετέσχε
    μηδὲ μετέχειν τοῦ ζῆν πέφυκεν. ἡ δὲ ζῶσα καὶ βλέ-
    πουσα καὶ κινήσεως ἀρχὴν ἐξ αὑτῆς ἔχουσα καὶ γνῶσιν
    οἰκείων καὶ ἀλλοτρίων φύσις κάλλους τ' ἔσπακεν ἀπορ-
    ροὴν καὶ μοῖραν ἐκ τοῦ φρονοῦντος, ὅτῳ κυβερνᾶται τὸ
    [τε] σύμπαν καθ' Ἡράκλειτον. ὅθεν οὐ χεῖρον
    ἐν τούτοις εἰκάζεται τὸ θεῖον ἢ χαλκοῖς καὶ λιθίνοις
    δημιουργήμασιν, ἃ φθορὰς μὲν ὁμοίως δέχεται καὶ ἐπι-
    χρώσεις, αἰσθήσεως δὲ πάσης φύσει καὶ συνέσεως ἐστέρηται.

     

  • αριθμοί, σχήματα, γράμματα και μαγεία

    Κάθε μελετητής του αποκρυφισμού, της μαγείας και γενικά της μεταφυσικής, θα είχε μεγάλη ωφέλεια αν μελετούσε, έστω και λίγο τα μαθηματικά. Επιπλέον, τα μαθηματικά είναι μια τέχνη χωρίς τα όρια - ένα σπουδαίο εργαλείο που μπορεί θεωρητικά να εφαρμοστεί σε οποιοδήποτε στόχο. Οι μέθοδοι των μαθηματικών μεταφέρνουν αληθινά πληροφορίες στις σφαίρες διαφόρων τύπων διανοητικών αναζητήσεων, όπως στον μυστικισμό, στη λογική, στη φιλοσοφία κλπ, με συνέπεια τη γενική επέκταση της δυνατότητας της γνώσης του μελετητή.
    Αυτό αντανακλά τη μέθοδο του μάγου, ο οποίος παρουσιάζει τον εαυτό του με ένα ατέρμονο σύνολο νέων εμπειριών και ιδεών. Αυτές πρέπει στη συνέχεια να αφομοιωθούν σε κάποιο είδος του γενικού πλαισίου, όπως ο σουφισμός, η καμπαλά, η μυθολογία κ.ά. Όμως αυτό το πλαίσιο δεν είναι ποτέ απολύτως σταθερό και έτσι, ο ερευνητής μάγος πιθανά να βρεθεί σε ένα σύμπλεγμα όπου πρέπει το πλαίσιο να ελέγχεται ξανά. Πρέπει έπειτα το πλαίσιο να οικοδομηθεί ξανά ή να αντικατασταθεί. Αυτό πώς θα γίνει; Ο ερευνητής που στηρίζεται καλά σε "στερεά" γνωστικά συστήματα, όπως τα μαθηματικά, η λογική, η ψυχολογία, ο συμβολισμός ή η φιλοσοφία θα έχει καλύτερη πιθανότητα, από τους υπόλοιπους που δεν δρουν έτσι. Με την ωριμότητα της γνώσης της μαγείας, ακόμη και το ίδιο το πλαίσιο απλά ένα μόνο εργαλείο που μπορεί να αλλάξει.
    Η ιστορία του μυστικισμού είναι πολύ συνυφασμένη με την αναζήτηση της μαθηματικής κατανόησης. Ο Πυθαγόρας είναι ίσως το πιο γνωστό παράδειγμα ενός μαθηματικού-αποκρυφιστή και η αλήθεια είναι ότι ίχνη των μαθηματικών μπορούν να βρεθούν παντού στη μαγεία: το γεγονός του Χρυσού Λόγου στους αιγυπτιακούς ναούς, το πεντάγραμμα και τα θρησκευτικά έργα ζωγραφικής του Λεονάρντο Ντα Βίντσι, οι αριθμητικοί συμβολισμοί που λίγο άλλαξαν κατά τη διάρκεια χιλιάδων ετών, η κωδικοποίηση των αστρονομικών στοιχείων επί των τόπων όπως ο Παρθενών και άλλα, η ιστορική πρακτική του ισοψηφίας, ο ορισμός της αριθμητικής αξίας στα γράμματα της αλφαβήτου, η αξιοπρόσεκτη ομοιότητα μεταξύ της σύγχρονης κοσμολογίας και της αρχαίας γνώσης και άλλα. Οι περισσότεροι από τους διαπρεπείς ερευνητές είχαν καλά σπουδάσει τα μαθηματικά και τα μαθηματικά διαδραμάτισε έναν ιδιαίτερο ρόλο στην εργασία τους. 

    Οι Αριθμοί 

    Οι αριθμοί είναι ο πυρήνας των μαθηματικών. Είναι μια καλή αφετηρία για οτιδήποτε. Οι αριθμοί οι ίδιοι έχουν αποκτήσει μια ιδιαίτερη λειτουργικότητα συμβολικής έννοιας κατά τη διάρκεια των αιώνων. Ένα μεγάλο μέρος τους είναι οικείο και διαισθητικό, συνδέονται ιδιαίτερα με συστήματα μαγείας ή άλλα. Ένα καλό παράδειγμα είναι η περίπτωση είναι μηδέν (0). Το μηδέν δείχνει τη "παρουσία της απουσίας," και οι επιστήμονες ανθρωπολόγοι θεώρησαν τη χρήση μηδενός σαν σημείο ένδειξης μιας σημαντικής πολιτιστικής προόδου. Αρκετοί από τους σημαντικότερους αριθμούς στα μαθηματικά, που καθορίζουν λογοτεχνικά την φανερή ύπαρξη, περιέρχονται στην υποκατηγορία των υποθετικών αρρήτων αριθμών. Οι υποθετικοί άρρητοι αριθμοί δεν μπορούν να περιγραφούν με τις πεπερασμένες αλγεβρικές αναπτύξεις, όπως μπορούν οι τετραγωνικές ρίζες, οι κυβικές ρίζες κλπ.
    Αυτοί περιλαμβάνουν το π (3.14159), το e (2.7183) και Φ (1.6181). Οι πρώτοι αριθμοί έχουν μια ειδική σημασία στη θεωρία των αριθμών και σε μερικές από τις πιο προηγμένες μορφές μαθηματικών. Είναι αρκετό σε κάποιον να καταλάβει ότι είναι "αδιαίρετοι" (στο σύνολο των ακέραιων αριθμών) και ότι αυτή η ειδική ιδιότητά τους έχει κερδίσει κάποια ιδιαίτερη προσοχή από τους μυστικιστές και τους μάγους. Κάθε αριθμός, παραδείγματος χάριν, μπορεί να εκφραστεί σαν ένα προκύπτον σύνολο από πρώτους και ένας αριθμός για την ισοψηφία παράγει παράγοντες αριθμού, κατανοητούς στο εκάστοτε μεταφυσικό σύστημα. Οι ανύπαρκτοι αριθμοί που βασίζονται στην "αδύνατη" έννοια του ότι ο αριθμός 1 έχει μια τετραγωνική ρίζα, είναι μια πρόσφατη εφεύρεση. Οι ερευνητές της μεταφυσικής κλπ, δεν έχουν συλλάβει στη φαντασία τους την έννοια Αυτό οφείλεται εν μέρει στην έλλειψη γενικής κατανόησης για όλη την πρόοδο της επιστήμης των μαθηματικών.
    Στα μυστικά και απόκρυφα συστήματα δύο χρησιμοποιούν περισσότερο τους αριθμούς. Η αριθμολογία και η Ισοψηφία. Η αριθμολογία προκύπτει από την ιδέα ότι οι αριθμοί μπορούν να κρατήσουν μυστική ή η φιλοσοφική σημασία, που προχωρεί σε κάθε έννοια, λέξη, όνομα ή πράγμα. Επομένως οποιαδήποτε εμφάνιση ενός δεδομένου αριθμού δείχνει την παρουσία ιδιαίτερης δόνησης εκείνου του αριθμού. Για παράδειγμα, ορίζεται μια πρακτική στην αξία κάθε αριθμού για κάθε γράμμα της αλφαβήτου με σκοπό να χρησιμοποιηθούν στον υπολογισμό κάποιων δεδομένων, όπως ένας τελικός αριθμός μονοψήφιος από το όνομα ενός προσώπου. Αυτός ο μονοψήφιος αριθμός χρησιμεύει έπειτα σαν δείκτης της προσωπικότητας, του πεπρωμένου, κ.λπ.
    Η Ισοψηφία φαίνεται να μοιάζει με την αριθμολογία, αλλά αυτό είναι επιφανειακό. Στην πράξη είναι αρκετά διαφορετικά τα πράγματα.  Η Ισοψηφία ψάχνει στην πραγματικότητα τις "κρυμμένες συνδέσεις" μεταξύ των λέξεων και των φράσεων. Μια αριθμητική αξία ορίζεται σε κάθε γράμμα και έπειτα οι "απαριθμημένες" τιμές των λέξεων και των φράσεων συγκρίνονται. Παραδείγματος χάριν, οι λέξεις Αβρασάξ και Νείλος συνδέονται με τον ίδιο αριθμό, 365. Αυτό μπορεί να είναι ακόμα και σε ολόκληρη πρόταση. Ένα παράδειγμα είναι το ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ και Μάκαρ που συνδέονται με τον αριθμό 162. Η παράδοση έχει διατηρήσει τέτοιες λέξεις που κρύβουν μέσα τους ολόκληρα νοήματα, είτε στην Ελληνική, είτε στην Αραβική ή Εβραϊκή και άλλες μεθόδους Ισοψηφίας.  
    «....Είναι γνωστό ότι τα ονόματα, οι ηχητικοί κραδασμοί και οι αριθμοί τους είχαν, έχουν και θα έχουν επιπτώσεις μέσα από δραστηριότητες που δεν φαίνονται στη καθημερινή, μελλοντική, υλική και πνευματική ζωή του ανθρώπου. Ονόματα που από μόνα τους δείχνουν μορφή της Δύναμης, εναρμονίζονται προς κάποια συγκεκριμένη γραμμή της Κοσμικής Πορείας, έχουν εξωτερικά χαρακτηριστικά πολύ εμφανή.
    Ένα τέτοιο όνομα είναι «Ηλίας», με σύνολο αριθμού 19, στην Ελληνική αριθμολογία, όπου: Η=8, Λ=3, Ι=1, Α=1, Σ=6, 8+3+1+1+6=19. Αλλά και στην Αραβική αριθμολογία, το όνομα γραμμένο δίνει εξίσου ισχυρό αριθμό, δηλαδή, για=10, λαμ=30, για=10, αλίφ=1, σιν=60, 10+30+10+1+60=111, αριθμός πασίγνωστος σε όσους ασχολούνται με τη φύση των πλανητικών σχημάτων των Αγγέλων των πλανητών.
    Ακόμα, το αριθμητικό σύνθετο των γραμμάτων των ονομάτων, δίνει μία πολύ σοβαρή εικόνα εσωτερικών στοιχείων του ατόμου. Αυτό παράγεται αν γράψουμε τα γράμματα του ονόματος αναλυτικά και υπολογίσουμε την αριθμητική τους αξία. Για παράδειγμα, το Η από το προηγούμενο όνομα θα γραφτεί, Η= ΗΤΑ.
    Υπάρχει ακόμα ένας αριθμός, που είναι τελείως εσωτερικός και αφορά την πνευματικότητα του ονόματος. Αυτός προκύπτει αν την τελική αξία του προηγούμενου αριθμού την γράψουμε με γράμματα και υπολογίσουμε το γραμματικό σύνολο των λέξεων και το πολλαπλασιάσουμε στη δεύτερη δύναμη και το προσθέσουμε στην προηγούμενη αριθμητική αξία. Δηλαδή, ας υποθέσουμε ότι το όνομα «ΗΛΙΑΣ» γραμμένο με την προηγούμενη μέθοδο, έδωσε τον αριθμό 4320. Αυτόν τον γράφουμε τέσσερις χιλιάδες, τριακόσια είκοσι και περιέχει 31 γράμματα συνολικά. Το τετράγωνο του 31 ή το 31 υψωμένο στη δεύτερη δύναμη, δίνει 31*31= 961. Έτσι, 4320+961=5281.
    Βρίσκοντας λοιπόν, την καθαρά εξωτερική αξία, έχουμε τον πρώτο αριθμό που αντιπροσωπεύει κατά κανόνα τη φυσική κατάσταση και δραστηριότητα του ατόμου, αυτό που εκδηλώνεται και δημιουργεί στην καθημερινότητα. Ο δεύτερος αριθμός, δηλώνει το ψυχικό Εγώ του ατόμου. Ο τρίτος και σημαντικότερος υποδηλώνει την πνευματική ισχύ του ονόματος του ατόμου.
    Αν αφαιρέσουμε τον αριθμό 51 από τον κάθε αριθμό το υπόλοιπο θα μας δώσει τα γράμματα της πνευματικής οντότητας ή Αγγέλου για κάθε επίπεδο αντίστοιχα. Δηλαδή, για το όνομα που χρησιμοποιήσαμε πριν, «ΗΛΙΑΣ» 111-51=60, άρα το 60 που αντιστοιχεί στο "Σ" μας καθορίζει το πρώτο όνομα : Σ α - α ϊ ί λ. Ο δεύτερος αριθμός, ας υποθέσουμε ότι είναι 4320, 4320-51=4269, που αντιστοιχεί σε κάποια γράμματα, όπου προσθέτοντας την ίδια κατάληξη έχουμε τον δεύτερο Άγγελο και ακριβώς το ίδιο κάνουμε και στον τρίτο αριθμό...»
    Όσον αφορά τον μυστήριο αριθμό 666, ο οποίος έχει απασχολήσει για αρκετούς αιώνες τις σκέψεις των ερευνητών, θα ήθελα να προσθέσω μια προσωπική άποψη.
    Κάτω από περίεργες και ασαφής παραμέτρους, αυτά τα τρία γράμματα ή ο αριθμός 666, πέρασε στην Αποκάλυψη, λες και θέλησε ο συγγραφέας της να φέρει στο φως, το Φως από τα Απόκρυφα.
    Στην καμπαλά, στις επτά Μεγάλες Αγγελικές Δυνάμεις θα βρούμε σύμφωνα με τους καμπαλιστές, το όνομα του Αγγέλου, της Διάνοιάς του και του Πνεύματός του. Η Αγγελική Δύναμη του Ήλιου, είναι ο Μικαήλ, (Μιχαήλ) ή ο Ραφαήλ και υπάρχουν τα εξής στοιχεία:
    Τα Μυστικά ονόματα των αριθμών του Ήλιου.
    I: “Βαυ”. Ένα απλό γράμμα, το εβραϊκό γράμμα βαυ με αριθμητική αξία 6. Το γράμμα Βαυ υπάρχει μέσα στο ιερό όνομα του Θεού κι είναι το τρίτο, απ' τα τέσσερα γράμματα.
    II: Ελώχ. Τρία γράμματα με αριθμητική αξία: 1, 30 και 5. Σύνολο 36.
    III: Η διάνοια του Ήλιου, ο Άγγελος Νακιήλ. Το όνομα αποτελείται από πέντε γράμματα με αριθμητική αξία: 50, 20, 10, 1 και 30. Σύνολο 111. Η επιρροή της διάνοιας είναι αγαθή.
    IV: Το πνεύμα του Ήλιου, ο Άγγελος Σοράτ. Το όνομα αποτελείται από τέσσερα γράμματα με αριθμητική αξία: 60, 6, 200 και 400. Σύνολο 666. Η επιρροή του πνεύματος είναι αρνητική, φθοροποιά.
    V: Το Αγγελικό Τάγμα του Ήλιου, Μαλαχίμ. Με πέντε γράμματα με αριθμητική αξία: 40, 30, 20, 10 και 40. Σύνολο, 140.
    VI: Το Θείο Όνομα του Ήλιου, Ιεχωβά ελώχ βε ντάοτ. Με τέσσερα (Ιεχωβά), τρία (ελώχ), ένα (βε) και τέσσερα (ντάοτ), με αριθμητική αξία: 10, 5, 6 και 5 (Ιεχωβά ή Γιαχβέ), 1, 30 και 5 (ελώχ), 6 (βε), 4, 5, 70 και 400 (ντάοτ). Σύνολο, 547.
    VII: Ο Άγγελος του Ήλιου, Ραφαήλ με τέσσερα γράμματα, με αριθμητική αξία: 200, 80, 1 και 30. Σύνολο, 311. Κατ’ άλλους, ο Άγγελος είναι ο Μικαήλ (Μιχαήλ) με πέντε γράμματα, με αριθμητική αξία: 40, 10, 20, 1 και 30. Σύνολο, 101.
    Ακολουθεί μια από τις πολλές επικλήσεις των Αρχαίων Ελλήνων προς τις θεότητες του Ήλιου.
    "Ω, Σμίνθιε Απόλλων, τι σε χρη προειπείν. Πότερον ήλιον τον του φωτός ταμίαν και πηγήν της ουρανίου αίγλης, ή νουν, ως ο των θεολογούντων λόγος, διήκοντα μεν διά των ουρανίων, ιόντα δε δι' αιθέρος επί τα τη δε πότερον αυτόν τον των όλων δημιουργόν, ή πότερον δευτερεύουσαν δύναμιν, δι'ον Σελήνη με κέκληται Σέλας, Γη δε τους οικείους ηγάπησεν όρους, θάλαττα Δε ουχ υπερβαίνει τους ιδίους μυχούς; Φασί γαρ του χάους κατειληφότος τα σύμπαντα και πάντων συγκεχυμένων και φερομένων την άτακτον εκείνη αειδή φοράν. Σε εκ των ουρανίων αψίδων εκλάμψαντα σκεδάσαι μεν το χάος εκείνο, απολέσαι δε τον ζόφον, τάξιν δ' επιθείναι άπασιν. Αλλ' ω Σμίνθιε και Πύθιε από σου γαρ αρξάμενος ο λόγος εις Σε καταντήση, ποίαις σε προσηγορίαις προσφέγξομαι; Οι μεν Σε Λύκιον λέγουσιν, οι δε Δήλιον, οι δε Ασκραίον, άλλοι δε Ακτιον, Λακεδαιμόνιοι δε Αμηκλαίον, Αθηναίοι Πατρώον, Βραγχιάτην Μιλήσιοι. Πάσαν πόλιν και πάσαν χώραν και παν έθνος διέπεις. Μίθραν Σε Πέρσαι καλούσιν, Ωρον Αιγύπτιοι. Συ γαρ τας ώρας εις κύκλον άγεις. Διόνυσον Θηβαίοι, Δελφοί δε διπλή προσηγορία τιμώσιν Απόλλωνα και Διόνυσον λέγοντες. Περί Σε Θουρίδες, περί Σε Θυάδες, παρά Σου και Σελήνη την ακτίνα λαμβάνει. Χαλδαίοι δε άστρων ηγεμονήα λέγουσιν."
    Σύμφωνα με την Ελληνική ισοψηφία, στον αριθμό 666, βρίσκομε τα εξής ονόματα ή τις λέξεις:
    666= Δημήτηρ + Κόρη Δημήτηρ=4+8+40+8+300+8+100=468 και Κόρη=20+70+100+8=198.
    Το 666 ισούται με 6*100+6*10+6*1, και 100+10+1=111 και στον αριθμό 111 αντιστοιχεί “η Θεά Νίκη”. Το 666 ισούται με 301+365, με αριθμολογικές αξίες για το 301 τις λέξεις “λαός, Σελήνη, Κρανίον” και για το 365 το όνομα Νείλος.
    Επίσης, το 666 είναι (Φ*π)1/2Φ2. Ακόμα, 666/π=211,9945632 211,9945632/Φ=131,01984445 666/131=5,083969465, όπου στον αριθμό 508 αντιστοιχεί το “η Πυθία”.
    Επίσης, 666=600+66 600-66=534=330*Φ. Στον αριθμό 330 αντιστοιχεί η λέξη “κοσμογονία”, στον αριθμό 600 αντιστοιχεί η λέξη “κόσμος”. Ακόμα, το 600 είναι 6*100 και στον αριθμό 100 αντιστοιχεί η λέξη “γαλήνη”. Το 66 είναι 6*11, όπου στον αριθμό 11 αντιστοιχεί η λέξη “γη”.
    Η πρόσθεση 49+256+361 ισούται με 666, ήτοι τα τετράγωνα των αριθμών 7, 16, και 19. Αν όμως πολλαπλασιάσομε τους τρεις αριθμούς μεταξύ τους, λαμβάνομε πολλαπλάσιο του 19. Δηλαδή, 7*16*19=2128 και 2128=112*19. Ακόμα, η διαίρεση το 666 με π+Φ/2 ισούται με 28, το σύνολο των ημερών του σεληνιακού μήνα. Η ρίζα 666 ισούται με 25,8069758 που είναι περίπου ισοδύναμο του τετραγώνου π*φ. Ακόμα, το 666 ισούται με 314+162+190, δηλαδή (π+Φ)*100+192 και επιπλέον αν πολλαπλασιάσομε μεταξύ τους τα τρία 6, το αποτέλεσμα είναι 216, όσα χρόνια χρειάζεται το πνεύμα για να ενσαρκωθεί. Ο κύβος με πλευρά 6, λέγεται ψυχογικός κύβος.
    Στο Ρωμαϊκό αριθμητικό σύστημα, τα σύμβολα I (1), V (5), X (10), κλπ, δίνουν μια ιδιόμορφη παρουσίαση για τον αριθμό 666. Εφόσον το 666=500+100+50+10+5+1, στο Ρωμαϊκό αριθμητικό σύστημα, αυτό παρουσιάζεται ως εξής: DCLXVI, χρησιμοποιώντας, μία φορά κάθε σύμβολο αρχίζοντας με το D (=500) .

    Τα Σχήματα

    Τα σχήματα είναι σχέδια εντελώς διαφορετικά από τους αριθμούς, αν και οι αριθμοί είναι αυτοί που συνήθως τα περιγράφουν. Ένα σχήμα είναι μία παραστατική μορφή, όπως τα γεωμετρικά σχήματα, τα σύμβολα, τα γράμματα κλπ..
    Τα σχήματα προέρχονται από τους αριθμούς και τις εξισώσεις αν και οι Αρχαίοι Έλληνες δίδαξαν πως δεν είναι μόνο αυτό. Ένα σχήμα μπορεί να χρησιμοποιηθεί στην συνδιαλλαγή των σχέσεων, των αναλογιών, των αρμονικών ή δυσαρμονικών σημείων, εκφράζοντας την πολυπλοκότητα, τον αριθμό των πλευρών, τον αριθμό των φυσικών στοιχείων, τη φύση των γωνιών, την κυρτότητα ή έλλειψη, τη συμμετρία ή την αναλογία.
    «......Από την άποψη του μυητικού συμβολισμού, δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι τα ιερά σύμβολα στα οποία ανάγονται οι Πυθαγόρειες Ιδέες, είναι αυτά της Μονάδας ( ο κύκλος χωρίς τελεία), της Δυάδας ( ο σταυρός), της Τριττύος ( το τρίγωνο) και της Τετρακτύος ( το τετράγωνο). Συγκρίνοντας αυτά τα ιδεόγραφα, θα δούμε ότι όλα είναι κλειστά σχήματα εκτός του σταυρού. Όλα τα ιδεόγραφα δείχνουν καθορισμένη ή αντικειμενική ουσία εκτός του σταυρού που δηλώνει τις μεταβολές της κατάστασης. Αναλυμένος ο σταυρός δίνει το τέλειο τετράγωνο, το Ελληνικό γράμμα «γάμα», το Φοινικικό «γκίμελ» και το Γνώμονα των Τεκτόνων. Τα βαθιά απόρρητα μυστικά της Δημιουργίας έρχονται μέσα από τα προηγούμενα τρία....
    ....Τα υπάρχοντα σήμερα 24 Ελληνικά γράμματα έχουν στενή σχέση με αυτά των σημιτικών αλφαβήτων. Έτσι μπορούμε με ευκολία να αντιπαραθέσουμε ένα όνομα. Εμείς, εδώ θα ασχοληθούμε με τα Ελληνικά και Αραβικά γράμματα. Θα εξετάσουμε σύντομα τις αριθμητικές αξίες των γραμμάτων. Πριν όμως περάσουμε σε αυτό, ας σταθούμε σε μία μικρή πληροφόρηση που θα ενδιαφέρει τους φίλους ερευνητές....
    ...Στα αραβικά οι λέξεις « η Ελλάς» λέγεται «ΑλΓιουνάν» με γράμματα Αλίφ=1, Λαμ=30, Γιά=10, Ουάου=6, Νουν=50, Αλίφ=1 και Νουν=50, σύνολο 148. Αν αφαιρέσουμε το άρθρο «Αλ» το υπόλοιπο είναι 117. Πολλαπλασιασμένο το 117 με το Φ=1,618 δίνει 190. Το 190 αντιστοιχεί στα γράμματα Σ=60, Λ=30, Ι=10, Μ=40 και Ν=50. Ακριβώς τα ίδια γράμματα υπάρχουν στο αραβικό αλφάβητο με τις ίδιες αριθμητικές αξίες. Όμως, αυτά τα γράμματα με τη σειρά που να αναφέρουμε σχηματίζουν το όνομα Σουλεϊμάν, στα Ελληνικά Σολομώντας....
    ....Κάθε τέλειο γεωμετρικό σχήμα πηγάζει από τη διαίρεση του κύκλου με έναν αριθμό. Έτσι, το τρίγωνο είναι προϊόν της διαίρεσης με το 3. Το τετράγωνο προκύπτει από τη διαίρεση του κύκλου με το 4, το πεντάγωνο από αυτήν με το 5, το εξάγωνο...
    ...Τα γεωμετρικά σχήματα έχουν συγκεκριμένο τρόπο γραφής.
    ...οι αριθμοί των επτά πρώτων γεωμετρικών σχημάτων έχουν κάποια συγγένεια.
    Πράγματι, ας ταξινομήσουμε τους αριθμούς σε τέσσερις στήλες, Α, Β, Γ και Δ.

    ΣΧΗΜΑΤΑ Α
    πλευρά
    σχήματος
    Β
    σύνολο
    αριθμών
    Γ
    άθροισμα
    πλευράς
    Δ
    γενικό
    άθροισμα
    σχήματος
    Τρίγωνο
    Τετράγωνο
    Πεντάγωνο
    Εξάγωνο
    Επτάγωνο
    Οκτάγωνο
    Εννεάγωνο
    3
    4
    5
    6
    7
    8
    9
    9
    16
    25
    36
    49
    64
    81
    15
    34
    65
    11
    175
    260
    369
    45
    136
    325
    666
    1225
    1080
    3321

    Η παραγωγή της στήλης Α είναι μία μαθηματική πρόοδος. Κάθε όρος της πληρούται μέσα από τον τύπο:
    Ν=ν+1, ν-Ν=1 όπου Ν=3, 4, 5, 6,... και ν=4, 5, 6, 7,...
    Η παραγωγή της στήλης Β είναι μία μαθηματική πρόοδος. Κάθε όρος της πληρούται μέσα από τον τύπο:
    [ ( Ν+2 )+νν ], όπου Ν= 3, 5, 7, 9, 11, 13,.... ν=2, 3, 4, 5, 6, 7, 8,.... και Ν-ν=3
    δηλαδή, 1ος όρος 3+2=5 +4=9
    2ος όρος 5+2=7 +9=16
    3ος όρος 7+2=9 +16=25 κ.λ.π....
    Είναι άξιο σημείωσης, πως το άθροισμα των πρώτων περιττών αριθμών είναι ένα τετράγωνο. Περιττός αριθμός ονομάζεται αυτός που διαιρούμενος με το δύο αφήνει πάντα υπόλοιπο την μονάδα.

    Αναλογίες και Αρμονία

    Οι αναλογίες είναι η ουσία της Πυθαγόρειας φιλοσοφίας. Στον Πυθαγόρειο, αλλά και Πλατωνικό τρόπο σκέψης, οι αναλογίες αντιπροσωπεύουν απεριόριστες δυνατότητες, γιατί είναι οι μέθοδοι που επιτρέπουν στην Ουσία του Κόσμου να μορφοποιηθεί μέσα σε καθορισμένες μορφές. Οι αναλογίες περιγράφουν και τους αριθμού και τα σχήματα και άλλα διάφορα πράγματα, όπως οι μουσικές νότες.
    Είναι δύσκολο να τονιστεί η σημασία της αναλογία. Αυτή καθορίζει την αίσθησή μας ή την αισθητική, τις σημασίες που δίνομε σε ότι είναι όμορφο και ιερό. Επίσης περιγράφει τις διαδικασίες της ζωής και της φύσης, την ανάπτυξη και την αποσύνθεση ακολουθώντας με ακρίβεια πρότυπα που συχνά περιγράφονται με έναν αριθμητικό λόγο. Οι αναλογίες μεταξύ των μουσικών νοτών καθορίζουν την διαφορά μεταξύ της μουσικής και της παραφωνίας ή κακοφωνίας. Η αναλογία είναι η καρδιά της αλχημείας και σήμερα της χημείας. Εκεί ο λόγος μεταξύ των διαφόρων στοιχείων συνδυασμένος, έχει τεράστιο αντίκτυπο στα αποτελέσματα.
    Η αρχική ιδέα της εργασία είναι ότι η αρμονία, αυτές οι απλές αναλογίες δίνουν αύξηση στο έργο που αγγίζει τη φύση, όμορφα και ιερά. Έτσι, η αρμονία αποκτά ιδιαίτερη σημασία στο μυστικισμό, τη μαγεία, όχι μόνο στο γράψιμο της ιερής μουσικής αλλά και στο τελετουργικό σχέδιο των χρονικών διαστημάτων. Οι ναοί στην Ελλάδα, Αίγυπτο, Ινδία, Ιταλία αλλά και πρόσφατα οι καθεδρικοί ναοί της χριστιανικής εποχής στην Ευρώπη, οικοδομήθηκαν χρησιμοποιώντας το ίδιο σύνολο από κανόνες και αναλογίες που υπάρχουν σχεδόν με αρχετυπική σημασία.
    Το σπουδαιότερο όλων είναι η Χρυσή Αναλογία, 1:π, περίπου 1:1,618. Αυτή η αναλογία ήταν γνωστή στους μυστικιστές της αρχαιότητας και ήταν παραγόμενη από αριθμητικά συμβάντα στη φύση. Κατά τρόπο ενδιαφέροντα, η Χρυσή Αναλογία βρίσκεται στο πεντάγραμμο, το οποίο δεν είναι μόνο ένα σημαντικό μαγικό σχήμα, αλλά και το σχήμα που είναι ιερό σε πολλές θρησκείες σε όλο τον κόσμο.
    Ο μύστης στα Ελευσίνια μυστήρια, Πλούταρχος, και ταυτόχρονα γνώστης όλων σχεδόν των φιλοσοφικών ρευμάτων και των θεολογικών αντιλήψεων, παρέχει μια συνοπτική ερμηνεία στο γιατί οι Αιγύπτιοι και ο Πλάτωνας δίδουν τόσο μεγάλη σημασία στο σχήμα του τριγώνου, ιδιαίτερα αυτού του ορθογώνιου με ύψος τον αριθμό 4, βάση 3 και υποτείνουσα 5. Αυτό το τρίγωνο συμβολίζει το Σύμπαν, καθώς διαθέτει για ύψος το νοητόν (τον πατέρα), τη βάση του ως τιθήνη (μητέρα) και την υποτείνουσα ως «έγγονό» τους, αφού το τετράγωνο του 3 (= 9) μαζί με το τετράγωνο του 4 (= 16) συνενούμενα ή προστιθέμενα (9+16) κάνουν το τετράγωνο της συνένωσής τους (25). Στη συνέχεια ο Πλούταρχος εξηγεί γιατί από τον αριθμό 5 που είναι άθροισμα του πρώτου τέλειου αριθμού (3) και του πρώτου άρτιου (1), δηλαδή ένωση του Καλού με το Κακό συμβολικά, προέκυψε το Σύμπαν με μια διαρκή γένεση νέων και πολλών πραγμάτων και η διαδικασία της μέτρησης παράγεται από το πέντε και στα αρχαία ελληνικά δηλώνεται με το ρήμα «πεμπάζω». Συνδέει στη συνέχεια τα 25 γράμματα του αιγυπτιακού αλφαβήτου με τα οποία γράφονται και αποδίδονται τα πάντα πάλι με τον αριθμό 5 ως τετράγωνό του (5*5=25). Πολλοί επομένως είναι οι κοινοί συμβολισμοί στην αιγυπτιακή και ελληνική φιλοσοφία, ιδιαίτερα στους Πυθαγόρειους, που έχουν σχέση με τον αριθμό. Η σχέση, η αλληλεπίδραση στους δυο λαούς στη σφαίρα της υψηλής διανόησης και των συμβολισμών είναι πασίδηλη. Σημειωτέον ότι ο αριθμός τρία (η τριάς) θεωρείται ο πρώτος τέλειος αριθμός.
    Αἰγυπτίους δ' ἄν τις εἰκάσειε τῶν τριγώνων τὸ κάλλιστον %τιμᾶν& μάλιστα τούτῳ τὴν τοῦ παντὸς φύσιν ὁμοιοῦντας, ὡς καὶ Πλάτων ἐν τῇ πολιτείᾳ δοκεῖ τούτῳ προσκεχρῆσθαι τὸ γαμήλιον διάγραμμα συντάττων. ἔχει δ' ἐκεῖνο τὸ τρίγωνον τριῶν τὴν πρὸς ὀρθίαν καὶ τεττάρων τὴν βάσιν καὶ πέντε τὴν ὑποτείνουσαν ἴσον ταῖς περιεχούσαις δυναμένην. | εἰκαστέον οὖν τὴν μὲν πρὸς ὀρθίαν ἄρρενι, τὴν δὲ βάσιν θηλείᾳ, τὴν δ' ὑποτείνουσαν ἀμφοῖν ἐγγόνῳ· καὶ τὸν μὲν Ὄσιριν ὡς ἀρχήν, τὴν δ' Ἶσιν ὡς ὑποδοχήν, τὸν δ' Ὧρον ὡς ἀποτέλεσμα. τὰ μὲν γὰρ τρία πρῶτος περισσός ἐστι καὶ τέλειος· τὰ δὲ τέτταρα τετράγωνος ἀπὸ πλευρᾶς ἀρτίου τῆς δυάδος· τὰ δὲ πέντε πῆ μὲν τῷ πατρὶ πῆ δὲ τῇ μητρὶ προσέοικεν ἐκ τριάδος συγκείμενα καὶ δυάδος. καὶ τὰ πάντα τῶν πέντε γέγονε παρώνυμα, καὶ τὸ ἀριθμήσασθαι πεμπάσασθαι λέγουσι. ποιεῖ δὲ τετράγωνον ἡ πεντὰς ἀφ' ἑαυτῆς, ὅσον τῶν γραμμάτων παρ' Αἰγυπτίοις τὸ πλῆθός ἐστι, καὶ ὅσων ἐνιαυτῶν ἔζη χρόνον ὁ Ἆπις. τὸν 0007, 089, 374, 1, B, 2 μὲν οὖν Ὧρον εἰώθασι καὶ Μὶν προσαγορεύειν, ὅπερ ἐστὶν ὁρώμενον· αἰσθητὸν γὰρ καὶ ὁρατὸν ὁ κόσμος. ἡ δ' Ἶσις ἔστιν ὅτε καὶ Μοὺθ καὶ πάλιν Ἄθυρι καὶ Μεθύερ προσαγορεύεται· σημαίνουσι δὲ τῷ μὲν πρώτῳ τῶν ὀνομάτων μητέρα, τῷ δὲ δευτέρῳ οἶκον Ὥρου κόσμιον, ὡς καὶ Πλάτων χώραν γενέσεως καὶ δεξαμενήν, τὸ δὲ τρίτον σύνθετόν ἐστιν ἔκ τε τοῦ πλήρους καὶ τοῦ αἰτίου· πλήρης γάρ ἐστιν ἡ ὕλη τοῦ κόσμου καὶ τῷ ἀγαθῷ καὶ καθαρῷ καὶ κεκοσμημένῳ σύνεστιν.

    Κύκλοι και Ακολουθίες

    Αυτό που συχνά εμφανίζεται είναι ο επαναλαμβανόμενος κύκλος, μια ακολουθία από συμβάντα που συνεχώς επαναλαμβάνονται. Η κίνηση του Ηλίου και της Σελήνης είναι το πιο ενδιαφέρον από αυτά, καθώς επίσης και οι εποχές και η κίνηση των πλανητών. Αυτά όλα τράβηξαν την προσοχή σε όσους ασχολήθηκαν με την ανάπτυξη της γεωργία. Η φύτευση και η συγκομιδή των καρπών έχουν σχέση με τις εποχές. Αρχαίοι συγγραφείς κάμνουν αναφορά σε κανόνες και τρόπους που σχετίζονται με όλα αυτά.
    Δεν είναι τυχαίο που είναι σημαντικό στο μυστικισμό και τη μαγεία, ότι ακολουθεί το ρόλο του Ηλίου, της Σελήνης, των εποχών, των πλανητών και άλλων κοσμικών φαινομένων. Οι κύκλοι του αστέρος που ανατέλλει και δύει, οι εκλείψεις Ηλίου και Σελήνης είναι όλα σημαντικά. Οι σύνθετες κινήσεις των πλανητών και των Απλανών αστέρων έχουν καταγραφτεί και μελετηθεί από μυστικιστές για πολλές χιλιάδες χρόνια και των οποίων τα μυστικά  συμπεράσματα έχουν παρουσιαστεί στην επιστήμη της αστρολογίας.
    Πιο σύνθετα σχέδια που δεν επαναλαμβάνονται αλλά συνεχώς προοδεύουν, είναι επίσης ενδιαφέροντα. Οι ακολουθίες της φύσης είναι πολύ σχετικές με αυτή την αναλογία, δεδομένου ότι παράγονται συχνά από έναν απλό λόγο. Οι αριθμητικές, γεωμετρικές και αρμονικές ακολουθίες ήταν καθορισμένες στη μυστική  σημασία των Πλατωνικών και Πυθαγορείων. Μια ακολουθία ενός διαφορετικού τύπου, η ακολουθία Φιμπονάτσι, διατηρεί το μεγαλύτερο ενδιαφέρον και έχει πολύ μεγάλη σημασία. Όχι μόνο είναι οι μεμονωμένοι αριθμοί μιας ακολουθίας κοινοί στη φύση, αλλά η αναλογία μεταξύ ενός αριθμού στης σειράς και του επόμενου προσεγγίζει την Χρυσή Αναλογία όπως η ακολουθία προοδεύει.

    Αστρονομικοί Κύκλοι

    Αφροδίτη: Ο Πρωινός και Εσπερινός Αστέρας
    Το έτος της Αφροδίτης είναι 225 (15*15) ημέρες και δημιουργεί ένα ενδιαφέροντα κύκλο με αυτόν της Γης των 365 ημερών. Αυτές οι τροχιές ευθυγραμμίζονται 10 φορές κάθε 8 έτη και εμφανίζονται στον ορίζοντα σαν μια Σύνοδος μεταξύ του Ηλίου και της Αφροδίτης.
    Ο επιμελής ερευνητής γνωρίζει πως οι καλύτερες πληροφορίες είναι συνήθως κρυμμένες "μεταξύ των γραμμών" σημαντικών κειμένων ή στις σχέσεις των αριθμών μεταξύ τους.
    Η Αφροδίτη είχε ερωτική σημασία για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Ο πλανήτης αυτός έχει συζυγίες με τον Ήλιο που εμφανίζονται περίπου σε 72ο κάθε 9.6 μήνες, πολύ κοντά στην περίοδο γέννησης του ανθρώπινου εμβρύου. Όμως το 72 είναι το προκύπτον της διαίρεσης των 360ο με το 5 και είναι η γωνία μεταξύ των σημείων του πενταγώνου.
    Έτσι, αν πάρομε τα ίχνη από 10 συζυγίες Ηλίου και Αφροδίτης πάνω σε ένα χρονικό διάστημα 8 ετών και ζωγραφίσομε μια γραμμή που να συνδέει την πρώτη με την τρίτη, την τρίτη με την πέμπτη, την πέμπτη με την έβδομη και την έβδομη με την ένατη, θα έχομε ένα πεντάγραμμο. Όμοια, τη δεύτερη με την τέταρτη, την τέταρτη με την έκτη, την έκτη με την όγδοη και την όγδοη με την δέκατη, θα έχομε πάλι το πεντάγραμμο. Έτσι, κάθε 8 έτη υπάρχουν δύο επικαλυπτόμενα πεντάγραμμα στον θόλο του ορίζοντα. Οι συζυγίες Ηλίου και Αφροδίτης φτιάχνουν τα σημεία αυτών των πενταγράμμων σε απόσταση 580 ως 588 μέρες.
    Η Αφροδίτη είναι στενά συνδεδεμένη με το πεντάγραμμο. Επίσης η διαίρεση των ημερών του έτους 365 με τον κύκλο της Αφροδίτης 225, δίνει 1,622, δηλαδή Φ που είναι 1,618. Ο Χρυσός αριθμός Φ χρησιμοποιήθηκε στους ναούς των Ελλήνων και Αιγυπτίων. Ο Χρυσός αριθμός Φ είναι εκδηλωμένος στο πεντάγραμμο σε αριθμητικούς τρόπους, κάτι που μπορεί να εξηγήσει γιατί το δωδεκάεδρο (η κάθε επιφάνειά του είναι κανονικό πεντάγραμμο) είναι το υπέρτατο στα Πλατωνικά στερεά.
    Με λίγα λόγια, ο πεντάγραμμο στον ορίζοντα κινείται αργά. Μια πλήρης περιστροφή για να επανέλθει το αρχικό σημείο, χρειάζεται 248 έτη. Όμως αυτή είναι η περίοδος τροχιάς του Πλούτωνα. Σε αυτό το διάστημα υπάρχουν 31 συζυγίες Ηλίου Αφροδίτης και το 31 είναι ένας βασικός αριθμός σε όλα τα απόκρυφα συστήματα.
    Ανάμεσα στα σχήματα υπάρχει μια μορφή συνεργασίας. Το πεντάγραμμο βρίσκεται επίσης, στην επιφάνεια του εικοσαέδρου. Και στο γεωδαιτικό θόλο, ο οποίος παράγεται από το εικοσάεδρο.  
    Στο εικοσάεδρο, υπάρχουν πέντε τρίγωνα γύρω από κάθε κορυφή. Τα σημεία τους έχουν απόσταση 72. Αυτό δείχνει την τοποθέτηση του πεντάγραμμου. Ο γεωδαιτικός θόλος, ο οποίος είναι ουσιαστικά μια επέκταση του εικοσάεδρου, είναι φτιαγμένος από εκατοντάδες τρίγωνα μέσα σε 20 μεγάλα τρίγωνα που συνθέτουν ένα εικοσάεδρο. Η Γη είναι από μόνη της ένας γεωδαιτικός θόλος. Ως εκ τούτου υπάρχουν 20 πεντάγραμμα συνυφασμένα πάνω στην επιφάνειά της.

    Απλανείς Αστέρες

    Οι Κύκλοι των Απλανών Αστέρων είναι επίσης σημαντικοί. Στην περίοδο του θέρους, ο Σείριος αποτελεί ένα βασικό σημείο για «τους ανθρώπους των πεδιάδων». Είναι λαμπερός και συνδέεται με πολλούς μύθους. Πολλά τελειτουργικά δεν βασιζόταν στα Ηλιοστάσια, αλλά στην εμφάνιση και εξαφάνιση των κύριων Απλανών Αστέρων, όπως οι Πλειάδες.
    Ο αστρονομικός χρόνος του τελετουργικού μάλλον είναι μια χαμένη τεχνική. Στα πρόσφατα τελετουργικά μαγείας, ο χρόνος δίνεται από την κίνηση του Ηλίου και της Σελήνης, τουλάχιστον.
    Αναφορικά στο σημείο αυτό, υπάρχουν σημαντικές αστρονομικές πληροφορίες, διάχυτες στο έργο του Πλουτάρχου «Περί Ίσιδος και Οσίριδος». Οι γνώσεις των κινήσεων των αστέρων είναι συγκλονιστικές, όπως η προκείμενη για τη φθινοπωρινή ισημερία (της Σεπτεμβρίου κάθε έτους). Όλες αυτές οι γνώσεις είναι αποτυπωμένες και στη μεγάλη Πυραμίδα του (δήθεν) Χέοπα, δίπλα στην πόλη Σαν Αζίγκ, δηλαδή τη σημερινή Γκίζα (αριστερόστροφα = Αζίγκ και Σαν = Άγια, όπως Σαν Φραγκίσκο, Σαν Σαλβαντόρ κλπ.). Η Πυραμίδα της Γκίζας (του 2300 π.Χ. πιθανά) δεν είναι απλά ένα μεγάλο ρολόι, αλλά ταυτόχρονα η μεγαλύτερη και αρχαιότερη «πέτρινη εγκυκλοπαίδεια» του κόσμου! Κατά τις δύο ισημερίες (εαρινή και φθινοπωρινή) λαμβάνει και σήμερα χώρα το λεγόμενο «φαινόμενο της αστραπής» που πρωτοπαρατηρήθηκε στα χρόνια της επιστημονικής εξόρμησης του Ναπολέοντα στην Αίγυπτο.
    Τη δωδεκάτη ακριβώς αυτών των ισημεριών οι ακτίνες του ήλιου (και σήμερα) πέφτουν στην κορυφή της πυραμίδας και τη διαπερνούν μέσα από το «λούκι» που υπάρχει ως κάθετος σε κάθε πλευρά της πυραμίδας από την κορυφή μέχρι τη βάση της. Αν η πυραμίδα ήταν ε λαφρώς πιο ψηλή ή πιο κοντή, αν ήταν κάποια χιλιόμετρα πιο αριστερά ή πιο δεξιά ή πιο μακριά από τη συγκεκριμένη θέση της, δε θα συνέβαινε «το φαινόμενο της αστραπής». Άρα, ο χώρος είναι αυστηρά επιλεγμένος με κριτήρια αστρονομικά, που σημαίνει ότι οι κατασκευαστές της είχαν τέλεια γνώση των κινήσεων των αστεριών (αστερισμός του Κυνός με τον οποίο συμβολίζουν τον Όσιρι = Σείριο) και της σελήνης.
    Το σημαντικότερο ίσως είναι ότι η κατασκευή της πυραμίδας έχει γίνει με μέτρο τον πήχυ, αμιγώς ελληνικό (με τους γνωστούς 64 πόντους), αφού όλα τα μεγέθη της είναι πολλαπλάσια του 64! Άρα, πιθανότατα η πυραμίδα σχεδιάστηκε από αρχιτέκτονες Έλληνες και οικοδομήθηκε από Αιγυπτίους, Αιθίοπες κλπ. εργάτες υπό την επίβλεψη Ελλήνων μηχανικών και... εργολάβων.
    Με βάση και άλλα αρχαία κείμενα Ελλήνων και Λατίνων συμπεραίνουμε την πρόοδο της αστρονομίας σε εποχή κυριολεκτικά απροσδιόριστη στα βάθη των αιώνων, τόσο θεολογικά και κοσμογονικά όσο και φιλοσοφικά και ιστορικά. Για παράδειγμα, ο Αιμίλιος Παύλος λίγο προ της μάχης της Πύδνας το 168 π.Χ. στις υπώρειες του Ολύμπου αντιμετωπίζει την τρομοκρατία του στρατού των λεγεώνων του με «μάθημα αστρονομίας» του χιλίαρχού του Σουλπίκου Γάλλου, που εξηγεί στους στρατιώτες του ότι η έκλειψη σελήνης (που σημειώθηκε τη νύχτα της 22ης προς 23ης Ιουνίου του 168 π.Χ.) είναι φυσικό φαινόμενο και όχι εκδήλωση της οργής του Δία, που ετοιμάζεται να τους κεραυνοβολήσει γιατί προσβάλλουν την ιερότητα του Δίου, ιερού κέντρου των Μακεδόνων.
    Ακόμη πιο αξιόλογες είναι οι πληροφορίες που υπάρχουν διάχυτες στα Ορφικά κείμενα (όπως διασώθηκαν από τον Απολλώνιο το Ρόδιο), όπου ο σύγχρονος αστρονόμος Χασάπης αξιολογεί ότι πληροφορία για ισημερία (και τον κύκλο της Γης γύρω από τον ήλιο) έλαβε χώρα το 10680 π.Χ., αφού οι Τέσσερις εποχές συνέπεσαν σε διάρκεια απόλυτα, χωρίς να αφήσουν «περίσσευμα χρόνου» για το δίσεκτο έτος! Αυτό είναι νέο συγκλονιστικό δείγμα των αστρονομικών γνώσεων των Ελλήνων και δεν πρέπει να «εκχωρείται» η πρόοδος της συγκεκριμένης αυτής επιστήμης στους αρχαίους λαούς της Ανατολής (Αιγυπτίους, Χαλδαίους, Ασσύριους, Βαβυλώνιους) σχεδόν απερίσκεπτα, αν συνεκτιμηθούν και τα δυο άλλα έργα, τα αποδιδόμενα στον Ορφέα, ο «Ύμνος στο Σύμπαν» και ο «Ύμνος στη Φύση», όχι απλώς πρωτοποριακά για την ανθρώπινη διανόηση, αλλά και άκρως αποκαλυπτικά του χρόνου και του τρόπου που ονομάστηκαν για πρώτη φορά, οι αστέρες, και μάλιστα με ελληνικότατα ονόματα (Δίας, Άρης, Αφροδίτη, Σείριος, Μεγάλη και Μικρή Άρκτος κλπ.), ονόματα που ούτε η ΝΑΣΑ απεμπόλησε στα διαπλανητικά ταξίδια των δορυφόρων και των διαστημοπλοίων!
    Ο Βιτρούβιος, Ρωμαίος αρχιτέκτονας, που καταγράφει σε γνωστό του σύγγραμμα τους «Τεχνικούς» επιστήμονες, τους γνωστούς στην εποχή του (2ος αι. μ.Χ.) με κυρίαρχη τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, έχει την παρρησία να σημειώσει ότι από τους 555 που κατέγραψε είναι ΟΛΟΙ τους ‘Ελληνες, όπως καταφαίνεται από το δεύτερο προσδιοριστικό τους όνομα (π.χ. Θαλής ο Μιλήσιος, Βίας ο Πριηνεύς).
    Όμως, περίεργα, η ελληνική διανόηση από όλα τα καταγραμμένα έργα των Ελλήνων, επί Πεισιστράτου, με... πρόεδρο της επιστημονικής επιτροπής το φιλόλογο Ονομάκριτο, παγιδεύτηκε μόνο στους ποιητές, τους φιλοσόφους και τους ιστορικούς (Ομηρος, Πίνδαρος, Ηράκλειτος, Αναξαγόρας, Γοργίας, Πλάτωνας, Αριστοτέλης, Ηρόδοτος, Θουκυδίδης, Ξενοφώντας κλπ.), κυριολεκτικά γίγαντες του πνεύματος και έβαλε σε πολύ κατώτερη μοίρα τους τεχνολόγους επιστήμονες που άφησαν, όχι γραπτά, αλλά ορατά έστω και ως ερείπια αθάνατα μνημεία (Παρθενώνας, Ευπαλήνειο Όρυγμα κλπ.), όπου έχουν αποτυπωθεί οι Εφαρμοσμένες Επιστήμες, μάλιστα σε τέτοιο βαθμό, που αν προσεγγιστούν σωστά (π.χ. φ = 1,618), θα αποκρυπτογραφηθεί τεράστια γνώση, ασύλληπτη για την εποχή! Για παράδειγμα, η Πυραμίδα του Χέοπα με τους δίδυμους ναούς στο Γκόζο της Μάλτας και με τον Παρθενώνα έχουν... περίεργες μαθηματικές συμπτώσεις, όπως και όλα τα γύρω από την Ακρόπολη ιερά, που απέχουν από το κέντρο του Παρθενώνα εφτά φορές το μήκος του ή η χωροθέτηση των Μαντείων της Αρχαίας Ελλάδας.
    Γενικά, θα περάσει πολύς χρόνος για να αποκρυπτογραφήσουμε τη γιγάντια ελληνική Σκέψη από τα υπολείμματά της, όπως με χειρόγραφα ή ερείπια έφτασε μέχρι τις μέρες μας, μια και η Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, με 700.000 τόμους, κάηκε (!), βάζοντας φωτιά και στους ερευνητές ή ευφάνταστους, που ψάχνονται για τους «πρώτους διδάξαντες» στη γλώσσα και τον πολιτισμό ευρύτερα. Και όπως λέει ο Γ. Ράπτης, πιστεύομε πως «έχει αρχίσει το ξήλωμα της κάλτσας» και μετά από κάποια χρόνια, στη προβολή του χρόνου, θα λάμψει η Αλήθεια και θα αποκατασταθεί «το τρωμένο κύρος της φυλής μας». Κι αυτό, ως επακόλουθο της έρευνας πολλών έντιμων ιστορικών και αρχαιολόγων ανά τον κόσμο, χωρίς ιστορικές ακροβασίες, ομφαλοκεντρική θεώρηση των πραγμάτων, άκρατους εθνικισμούς ή ρατσιστικές αποτιμήσεις. Ολα συνηγορούν ότι το μεγάλο πνευματικό ζυμωτήρι είναι ο Ολυμπος, με τους θεούς του και τις Μούσες του, κόρες της Μνημοσύνης, με τον Ορφέα και τα συγκλονιστικά του συγγράμματα, που φωτίζουν εκτυφλωτικά τη μη ιστορημένη εποχή του κόσμου.
    Σύμφωνα με τον Φιλόλαο, όπως μας λέει ο Στοβαίος, όλα πράγματα που γνωρίζουμε έχουν αριθμό, επειδή χωρίς αυτόν δεν μπορούμε ούτε να διανοηθούμε ούτε να γνωρίσουμε κάτι. Ο κάθε αριθμός μάλιστα έχει δύο χαρακτηριστικά, το περιττό και το άρτιο, ενώ υπάρχει και ένα τρίτο είδος, ο “αρτιοπέριττος”, που προκύπτει από την ανάμειξη των δύο, πράγμα που τόσο ο Αριστοτέλης στα Μετά τα φυσικά (Α 5, 985β23) όσο και ο Αλέξανδρος ο Αφροδισιέας (Σχόλια εις Άριστοτέλους Μετά τά φυσικά 1, 40, 12, σελ 66) το επιβεβαιώνουν. Ο Αλέξανδρος ο Αφροδισιέας μάλιστα κάνει αναφορά και σε άλλα σχετικά κείμενα του Αριστοτέλη, όπως στο Περί Ουρανού (Β 13, 293α18) και στα χαμένα συγγράμματα για τους Πυθαγορείους (Αλεξάνδρου Αφροδισιέως Σχόλια είς Αριστοτέλους Μετά τά φυσικά 1, 41, 1-16).

    Οι πρωταρχικές έννοιες των αριθμών

    Οι πρωταρχικές έννοιες των αριθμών είναι σε γενικές γραμμές, γνωστές μέσα από αναφορές ή συγγράμματα σχετικά με αυτούς. Οι αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν και είναι σωστό, ότι οι αριθμοί καθόριζαν πολλά πράγματα σε όλα τα θέματα, χαρακτήριζαν την πορεία της ζωής και το πεπρωμένο. Διάλεγαν με πολύ σχολαστικότητα το όνομα του παιδιού τους, όχι τόσο στην εξωτερική έννοιά του αλλά στην αριθμητική του σύσταση. Οι σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους συχνά, επηρεάζεται σε βάθος από τους προσωπικούς αριθμούς ενός ονόματος.
    Οι αριθμοί, όπως και η φύση του ανθρώπου έχουν τρία επίπεδα, το φυσικό, ψυχικό και πνευματικό, έχουν εκφράσεις, δραστηριότητες και ταλέντα. Τα επιμέρους γράμματα ενός ονόματος κι οι αριθμοί τους μας δίνουν εικόνες της προσωπικότητας και μορφές της ζωής του ατόμου.

    Σε απλή συνοπτική εσωτερική μορφή, θα μπορούσα να πω, ότι οι αριθμοί πρεσβεύουν τα πιο κάτω:
    Ο αριθμός 1 είναι το Αιώνιο Κεντρικό Πυρ, η Πρώτη Αρχή των πραγμάτων. Παρουσιάζει τη δημιουργό ικανότητα, την αφηρημένη αρχέγονο Αιτία, το πρώτο σημείο που συμβολίζει το δόκιμο προς μύηση. Είναι η συνείδηση του υπερβατικού.
    Ο αριθμός 2
    δείχνει την ολική συγκεκριμένη ουσία, τη σταθερότητα των μορφών, την απόκρυφη ικανότητα της μορφοποίησης, την Πραγμάτωση και τη Μεταφυσική Ύλη.
    Ο αριθμός 3
    , παρουσιάζει τη μεταβολή, τη δοκιμασία, την εξάρτηση, την εξαύλωση, την επαύξηση της πνευματικότητας. Αυτός μεταμορφώνει την Αρχή, το Χρόνο, μετατρέπει “τον υιό της σήψης που δεν πέθανε αλλά τοποθετήθηκε στον τάφο για να αναστηθεί σαν Αληθινός Δάσκαλος”. Το ιδεόγραφό του, το τρίγωνο, εμπεριέχει τα απόκρυφα στοιχεία, τα στοιχεία του Πυρός, του Ύδατος, του Αέρος και της Γης.
    Ο αριθμός 4
    είναι το παγκόσμιο σύμβολο της γόνιμης γνώσης. Εδώ, βρίσκονται οι αρχές της γένεσης, των ανταγωνιζόμενων αιτιών, της ενέργειας και της αδράνειας, του αρσενικού και θηλυκού. Είναι ο γάμος της υδάτινης παθητικής και θηλυκής δεκτικότητας με την ανυψωμένη φλόγα της αρσενικής ενέργειας, η ενσάρκωση του πνεύματος. Το ιδεόγραμμά του παριστά τη Φιλοσοφική Γεωμετρία τη θεμελιώδη Επιστήμη των Μυημένων.
    Ο αριθμός 5
    είναι ο Λίθος του Πυρός, η Φιλοσοφική Λίθος, η Ψυχή, η φωτεινή Αρχή, το Ζων Φως, η Ατραπός της μεταβίβασης των θαυμάτων του Μεγάλου Έργου. Δείχνει το πνεύμα που διαχωρίζεται από την Ύλη, οδηγεί στην Εξέλιξη κι Απολύτρωση. Τα σύμβολά του μιλούν για την Ψυχή του Κόσμου, καθιστά τη Γη σαν αστρικό σώμα, είναι το ίδιο το ΑΣΤΡΙΚΟ ΦΩΣ. Είναι η πέμπτη μορφή της Φύσης, ο Σκοπός και η Οδός της αναγέννησης όλων.
    Ο αριθμός 6
    εμπεριέχει τη δραστική Δύναμη, το αρσενικό στοιχείο, το πνεύμα που κατέρχεται στην ύλη, τη δραστηριότητα, το φως, την Ημέρα. Δίνει την τέλεια παραγωγή, τον χωρίς λάθη πολλαπλασιασμό των Γνώσεων και Αρχών.
    Ο αριθμός 7
    υποδηλώνει την αναγκαστική πορεία της ενσάρκωσης, το πνεύμα που κατέρχεται στην ύλη, τη γέννηση των κόσμων, τη με το χρόνο μετάβαση από μία μορφή σε άλλη, οι μεταμορφώσεις των οργανισμών, τα πολιτιστικά και κοινωνικά φαινόμενα, τον προφορικό λόγο.
    Ο αριθμός 8
    , παρουσιάζει τη θεμελιώδη ουσία της ζωής και των όντων, τον παγκόσμιο παράγοντα της Φύσης. Είναι ο Άγγελος των Θεών, ο διάμεσός Τους. Είναι η Αρχή και το Τέλος όλων, ο Λόγος, η Ψυχή. Εδώ οφείλονται οι γεννήσεις των μορφών των Ιδεών, είναι ο χώρος της αγνής πνευματικότητας, η εικόνα του “βλαστού που εξέρχεται από τη γη”, το μέσον για την επιτέλεση των ψυχουργικών απόκρυφων και θεραπευτικών ιδεών, το Δημιουργικό Πυρ.
    Ο αριθμός 9
    , δηλώνει την παθητική και πάσχουσα αρχή, το θηλυκό και αρνητικό στοιχείο, την ύλη, την αδράνεια, το σκοτάδι, τη Νύχτα.

  • Ελεύθερη απόδοση

    Ελεύθερη απόδοση του πάπυρου PGM IV.1716-1870

    Η ιεροτελεστία ονομάστηκε «ξίφος» γιατί δεν υπάρχει καμία όμοια εξαιτίας της δύναμής της, καθότι άμεσα υποτάσσει και προσελκύει την ψυχή οποιουδήποτε επιθυμείς.
    Καθώς λες την μαγική επίκληση, πες επίσης: «Κάνω να καμφθεί η ψυχή του NN».
    Πάρε λίθο μαγνήτη που αναπνέει (μαγνητίτης;) και χάραξε την Αφροδίτη να κάθεται καβάλα στην Ψυχή και με το αριστερό χέρι της να κρατά τα μαλλιά της που είναι δεμένα σε βοστρύχους (μπούκλες). Και επάνω από το κεφάλι της (χάραξε): «αχμαγε ραρπεψει» και κάτω από την Αφροδίτη και την Ψυχή χάραξε τον Έρωτα να στέκεται στο θόλο του ουρανού, κρατώντας έναν φλεγόμενο δαυλό και καίγοντας την Ψυχή. Και κάτω από τον Έρωτα αυτά τα ονόματα: «αχαπα Αδωναιε βασμα χαρακω Ιακωβ Ιαω η· φαρφαρηϊ». Στην άλλη πλευρά της πέτρας χάραξε την Ψυχή και τον Έρωτα αγκαλιασμένους και κάτω από τα πόδια του Έρωτα αυτά τα γράμματα: «σσς- σσσσς» και κάτω από τα πόδια της ψυχής: «ηηηηηηηη· ». Χρησιμοποίησε την πέτρα, όταν χαραχτεί και καθαγιαστεί, έτσι: βάλε την κάτω από τη γλώσσα σου και περίστρεψε την σε ότι επιθυμείς και πες αυτή τη μαγική επίκληση:
    "Σε καλώ Εσένα, δημιουργέ όλης της δημιουργίας, που απλώνεις τα φτερά σου πέρα από ολόκληρο τον κόσμο, Εσύ, ο απροσπέλαστος και απεριόριστος, ο οποίος αναπνέεις μέσα σε κάθε ζώσα ψυχή δίνοντας λογική, ο οποίος ταίριαξες όλα τα πράγματα μαζί με τη δύναμή Σου, πρωτογέννητε, ιδρυτή του κόσμου, ο έχων χρυσές φτερούγες, του οποίου το φως είναι ανεξιχνίαστο, ο οποίος καλύπτεις δίκαιες σκέψεις και υπάρχεις εμπρός στη σκοτεινή μανία, Μυστικέ Ένα που κρυφά κατοικείς στην κάθε ψυχή. Εσύ δημιουργείς ένα αθέατο πυρ καθώς παίρνεις κάθε ζωντανό πράγμα χωρίς ανάπτυξη, εξαντλημένο από τα βάσανά του, μάλλον έχοντας με ευχαρίστηση γοητεύσει το άλγος από το χρόνο, όταν ο κόσμος εισέρεε στη ζωή. Εσύ επίσης έρχεσαι και φέρνεις πόνο, που είναι μερικές φορές λογικός, μερικές φορές άλογος, εξ αιτίας του οποίου οι άνθρωποι τολμούν πέρα του τι είναι κατάλληλο και παίρνουν προφύλαξη στο Φως Σου το οποίο είναι ανεξιχνίαστο. Ο πλέον ισχυρογνώμων, άνομος, αμείλικτος, ανηλεής, αόρατος, ασώματος, γεννήτωρ της παραφροσύνης, τοξότης, μεταφορέας πυρσού, κύριος πάσης ζώσης αισθήσεως και από κάθε τι κρυφός, φαρμακευτής της λησμονιάς, δημιουργός της σιωπής, δια μέσου του οποίου το φως και προς τον οποίο το φως ταξιδεύει, παιδιάστικος όταν έχει δημιουργήσει με την καρδιά, σοφότατος όταν έχει επιτύχει. Σε καλώ, ατάραχος δια της δεήσεως, δια του μεγάλου ονόματός Σου: αζαραχθαραζα λαθα ιαθαλ· υυυ λαθαϊ· αθαλλαλαφ· ιοιοιο· αϊ αϊ· αϊ· αϊ ουεριευ· οιαϊ· λεγετα· ραμαϊ· αμα· ραταγελ· πρωτοφανη, νυκτιφανη, νυκτιχαρη, νυκτιγενετωρ, επηκοε, ερηκισιθφη αραραχαραρα ηφθισικηρε Ιαβεζεβυθ ΙΩ βύθιε· βεριαμβω βεριαμβεβω· πελάγιε μερμεργου· κρύφιε καί πρεσβύτατε αχαπα· Αδωναίε· βασμα· χαρακω· Ιακώβ· Ιάω· Χαρουήρ· Αρουήρ· Λαϊλαμ· Σεμεσιλάμ· σουμαρτα· μαρβα· καρβα· μεναβωθ· ηιια· Γύρισε την «ψυχή» της NN σε μένα τον NN, έτσι ώστε αυτή να με αγαπήσει, έτσι ώστε αυτή να αισθανθεί πάθος για μένα, έτσι ώστε αυτή να μου δώσει ότι είναι στη εξουσία της. Άφησέ την να πει σε μένα τι βρίσκεται στην ψυχή της επειδή έχω επικαλεστεί το μέγα όνομά Σου».
    Και πάνω σε ένα χρυσό φύλλο χάραξε αυτό το ξίφος: «Ένας Θουριήλ· Μιχαήλ· Γαβριήλ· Ουριήλ· Μισαήλ· Ιρραήλ· Ιστραήλl: Είθε να είναι μια ευνοϊκή μέρα για αυτό το όνομα και για μένα που το γνωρίζω και το φορώ. Συγκαλώ την αθάνατη και αλάνθαστη ισχύ του Θεού. Χορήγησέ μου την υποταγή κάθε ψυχής της οποίας κάθε φορά επικαλούμαι».
    Δώσε το φύλλο σε μια πέρδικα να το καταβροχθίσει και σκότωσέ την. Μετά σήκωσέ την και φόρεσέ την γύρω από τον αυχένα σου προσθέτοντας φλούδα από το φυτό παιδέρως». Είναι η προσφορά θυμιάματος που ζωντανεύει τον Έρωτα και την όλη διαδικασία: λιβανωτός (μάννα) 4 δράμια, στύραξ 4 δράμια, όπιο 4 δράμια, σμύρνα 6 δράμια, λιβανωτό, σαφράν βδέλλιο 2 δράμια. Ανάμιξε σε ένα ξηρό σύκο αλειμμένο με λίπος πάρε κρασί μυρωδάτο, όλα σε ίσες ποσότητες και χρησιμοποίησέ το για την τέλεση. Στην τέλεση πρώτα ρίξε θυμίαμα στο βωμό και έτσι χρησιμοποίησε αυτόν τον τρόπο.
    Υπάρχει επίσης μια  ιεροτελεστία για την  απόκτηση  ενός βοηθού, που φτιάχνεται σε ξύλο από μουριά. Πραγματοποιείται ένας πτερωτός Έρωτα που φορά ένα μανδύα, με το δεξιό πόδι ανυψωμένο (με μορφή βαδίσματος), έχοντας κοίλωμα στο πίσω μέρος (στους γλουτούς). Μέσα στην κοιλότητα βάλε ένα χρυσό φύλλο που έγραψες με σφυρηλατημένη χάλκινη γραφίδα, κάποιου το όνομα. «Μαρσαβουταρθε γίνε βοηθός και υποστηρικτής και αποστολέας ονείρων». Πήγαινε αργά τη νύχτα στο σπίτι αυτής που επιθυμείς, κτύπησε την πόρτα της με τον Έρωτα και πες: «Επίσης, εδώ διαμένει η NN, για να παρουσιαστείς σε αυτήν να πεις αυτά που προτιμώ, όμοιος με αυτόν που σέβεται θεό ή δαίμονα».
    Και πηγαίνοντας στο σπίτι σου, τοποθέτησε το τραπέζι και άπλωσε ένα καθαρό λινό ρούχο και εποχιακά άνθη και τοποθέτησε επάνω τη μικρή εικόνα τη γλυπτή, μετά για αυτήν (την εικόνα) ρίξε θυμίαμα στο βωμό και συνεχώς λέγε τα λόγια της μαγικής επίκλησης και στείλε τον και (αυτός) θα δράσει χωρίς αποτυχία. Όταν δε πλαγιάσεις στο λίθο σε αυτή τη νύχτα θα έχεις όνειρα. Διότι σε άλλη, αφοσιώνεται σε άλλους.

    Αρχαίο κείμενο

     Ξίφος Δαρδάνου· πρᾶξις ἡ καλουμένη ξίφος, ἧς οὐδέν ἐστιν ἶσον διὰ τὴν ἐνέργειαν· κλίνει γὰρ καὶ ἄγει ψυχὴν ἄντικρυς, οὗ ἂν θέλῃς, λέγων τὸν λόγον καὶ ὅτι· κλίνω τὴν ψυχὴν τοῦ δεῖνα.
    λαβὼν λίθον μάγνητα τὸν πνέοντα γλύψον Ἀφροδίτην ἱππιστὶ καθημένην ἐπὶ Ψυχῆς, τῇ ἀριστερᾷ χειρὶ κρατοῦσαν, τοὺς βοστρύχους ἀναδες- μευομένην, καὶ ἐπάνω τῆς κεφαλῆς αὐτῆς· αχμαγε ραρπεψει· ὑποκάτω δὲ τῆς Ἀφροδίτης καὶ τῆς Ψυχῆς Ἔρωτα ἐπὶ πόλου ἑστῶτα, λαμπάδα κρατοῦντα καομένην, φλέγοντα τὴν Ψυχήν. ὑποκάτω δὲ τοῦ Ἔρωτος τὰ ὀνόματα ταῦτα· αχαπα Ἀδωναῖε βασμα χαρακω Ἰακὼβ Ἰάω η· φαρφαρηϊ· εἰς δὲ τὸ ἕτερον μέρος τοῦ λίθου Ψυχὴν καὶ Ἔρωτα περιπεπλεγμένους ἑαυτοῖς καὶ ὑπὸ τοὺς πόδας τοῦ Ἔρωτος ταῦτα· σσς- σσσσς, ὑποκάτω δὲ τῆς Ψυχῆς· ηηηηηηηη· γλυφέντι δὲ τῷ λίθῳ καὶ τελεσθέντι χρῶ οὕτως· λαβὼν αὐτὸν ὑπὸ τὴν γλῶσσάν σου στρέφε, εἰς ὃ θέλεις, λέγε τὸν λόγον τοῦτον·
    ἐπικαλοῦμαί σε, τὸν ἀρχηγέτην πάσης γενέσεως, τὸν διατείναντα τὰς ἑαυτοῦ πτέρυγας εἰς τὸν σύμπαντα κόσμον, σὲ τὸν ἄπλατον καὶ ἀμέτρητον, εἰς τὰς ψυχὰς πάσας ζωογόνον ἐμπνέοντα λογισμόν, τὸν συναρμοσάμενον τὰ πάντα τῇ ἑαυτοῦ δυνάμει, πρωτόγονε, παντὸς κτίστα, χρυσοπτέρυγε, με- λαμφαῆ, ὁ τοὺς σώφρονας λογισμοὺς ἐπικαλύπτων καὶ σκοτεινὸν ἐμπνέων οἶστρον, ὁ κρύφιμος καὶ λάθρᾳ ἐπινεμόμενος πάσαις ψυχαῖς· πῦρ ἀθεώρητον γεννᾷς βαστάζων τὰ πάντα ἔμψυχα οὐ κοπιῶν αὐτὰ βασανίζων, ἀλλὰ μεθ' ἡδονῆς ὀδυνηρᾷ τέρψει, ἐξ οὗ τὰ πάντα συνέστηκεν. σὺ καὶ ἐντυγχανόμενος λύπην φέρεις ποτὲ μὲν σώφρων, ποτὲ δὲ ἀλόγιστος, δι' ὃν ὑπὲρ τὸ καθῆκον τολμῶντες οἱ ἄνθρωποι ἐπὶ τὸν μελανφαῆ σε καταφεύγουσιν. νεώτατε, ἄνομε, ἀνίλαστε, ἀλιτάνευτε, ἀϊδῆ, ἀσώματε, οἰστρογενέτωρ, τοξότα, λαμπαδοῦχε, πάσης πνευματικῆς αἰσθήσεως, κρυφίων πάντων ἄναξ, ταμία λήθης, γενάρχα σιγῆς, δι' ὃν τὸ φῶς καὶ εἰς ὃν τὸ φῶς χωρεῖ, νήπιε, ὅταν γεννηθῇς ἐνκάρδιος, πρεσβύτατε, ὅταν ἐπιτευχθῇς· ἐπικαλοῦμαί σε, τὸν ἀπαραίτητον, τῷ μεγάλῳ σου ὀνόματι· αζαραχθαραζα λαθα ιαθαλ· υυυ λαθαϊ· αθαλλαλαφ· ιοιοιο· αϊ αϊ· αϊ· αϊ ουεριευ· οιαϊ· λεγετα· ραμαϊ· αμα· ραταγελ· πρωτοφανῆ, νυκτιφανῆ, νυκτιχαρῆ, νυκτιγενέτωρ, ἐπήκοε, ερηκισιθφη αραραχαραρα ηφθισικηρε Ἰαβεζεβυθ ἰὼ βύθιε· βεριαμβω βεριαμβεβω· πελάγιε μερμεργου· κρύφιε καὶ πρεσβύτατε αχαπα· Ἀδωναῖε· βασμα· χαρακω· Ἰακώβ· Ἰάω· Χαρουήρ· Ἁρουήρ· Λαϊλαμ· Σεμεσιλάμ· σουμαρτα· μαρβα· καρβα· μεναβωθ· ηιια· ἐπίστρεψον τὴν ψυχὴν τῆς δεῖνα εἰς ἐμὲ τὸν δεῖνα, ἵνα με φιλῇ, ἵνα μου ἐρᾷ, ἵνα μοι δοῖ τὰ ἐν ταῖς χερσὶν ἑαυτῆς. λεγέτω μοι τὰ ἐν τῇ ψυχῇ ἑαυτῆς, ὅτι ἐπικέκλημαι τὸ μέγα σου ὄνομα.
    εἰς δὲ πέταλον χρυσοῦν τὸ ξίφος τοῦτο γράφε· εἷς Θουριήλ· Μιχαήλ· Γαβριήλ· Οὐριήλ· Μισαήλ· Ἰρραήλ· Ἰστραήλ· ἀγαθὴ ἡμέρα γένοιτο τῷ ὀνόματι, καὶ ἐμοί, τῷ εἰδότι αὐτὸ καὶ περικειμένῳ, τὴν ἀθάνατον καὶ ἄπτωτον ἰσχὺν τοῦ θεοῦ παρακαλῶ. δὸς δέ μοι πάσης ψυχῆς ὑποταγήν, ἧς ἂν ἐπικαλέσωμαι. καὶ δὸς τὸ πέταλον καταπεῖν πέρδικι καὶ σφάξον αὐτὸν καὶ ἀνελόμενος φόρει περὶ τὸν τράχηλον ἐνθεὶς εἰς τὴν λεπίδα παιδέρωτα βοτάνην.
    ἔστιν τὸ ἐπίθυμα τὸ ἐμψυχοῦν τὸν Ἔρωτα καὶ ὅλην τὴν πρᾶξιν· μάννης δραχμαὶ δ, στύρακος δραχμαὶ δ, ὀπίου δραχμαὶ δ, ζμύρνης δραχμαὶ δ, λίβανος, κρόκος, βδέλλα ἀνὰ ἡμίδραχμον. ἰσχάδα λιπαρὰν μίξας ἀναλάμβανε οἴνῳ εὐώδει πάντα ἴσα καὶ χρῶ εἰς τὴν χρῆσιν. ἐν δὲ χρήσει πρῶτον ἐπίθυε, καὶ οὕτως χρῶ.
    ἔχει δὲ καὶ πρᾶξιν πάρεδρος, ὃς γίνεται ἐκ μορέας ξύλου· γίνεται δὲ Ἔρως πτερωτὸς χλαμύδα ἔχων, προβεβληκὼς τὸν δεξιὸν πόδα, κοῖλον ἔχων τὸν νῶτον. εἰς δὲ τὸ κοίλωμα βάλε χρυσοῦν πέταλον κυπρίῳ γραφείῳ γράψας ψυχρηλάτῳ τινὸς τὸ ὄνομα· Μαρσαβουταρθε - γενοῦ μοι πάρεδρος καὶ παραστάτης καὶ ὀνειροπομπός. καὶ ἐλθὼν ὀψὲ εἰς τὴν οἰκίαν, ἧς βούλει, κροῦε τὴν θύραν αὐτῆς τῷ Ἔρωτι καὶ λέγε· ἰδέ, ὧδε μένει ἡ δεῖνα, ὅπως παρασταθεὶς αὐτῇ εἴπῃς, ἃ προαιροῦμαι, ὁμοιωθεὶς ᾧ σέβεται θεῷ ἢ δαίμονι. καὶ ἐλθών σου εἰς τὸν οἶκον θὲς τράπεζαν καὶ ὑποστρώσας σινδόνα καθαρὰν καὶ ἄνθη τὰ τοῦ καιροῦ θὲς ἐπάνω τὸ ζῴδιον, εἶτα ἐπίθυε αὐτῷ καὶ λέγε τὸν λόγον συνεχῶς τὸν τῆς ἐπικλήσεως καὶ πέμπε, καὶ ποιήσει ἀπαραβάτως. ὅταν δὲ κλίνῃς τῷ λίθῳ, ἐκείνῃ τῇ νυκτὶ ὀνειροπομπεῖ· ἄλλῃ γὰρ ἄλλων ἔχεται.
    Μηδένα δίδασκε. ἔστιν γὰρ καρτερὸν λίαν καὶ ἀνυπέρβλητον, ποιοῦν πρὸς πάντας αὐθήμερον, ἁπλῶς ἐσχημένως, λίαν καρτερώτατον. ἔστι δέ· λαβὼν κηροῦ οὐγκίας δ, ἄγνου καρποῦ οὐγκίας η, μάννης δραχμὰς δ. ταῦτα λειώσας χωρὶς ἔκαστον, μίςγε τῇ πίσσῃ καὶ τῷ κηρῷ καὶ πλάσον κύνα δακτύλων ὀκτώ, χάσκοντα. ἐνθήσεις δὲ εἰς τὸ στόμα τοῦ κυνὸς ἀπὸ ἀνθρώπου κεφαλῆς βιαίου ὀστέον καὶ ἐπίγραψον εἰς τὰς πλευρὰς τοῦ κυνὸς τοὺς χαρακτῆρας τούτους· ΧΖΟΠΨΧ Ψ καὶ θήσεις ἐπὶ τρίποδα τὸν κύνα. ἐχέτω δὲ ὁ κύων τὸν πόδα ἐπηρμέ- νον τὸν δεξιόν. γράφε δὲ εἰς τὸ πιττάκιον ταῦτα τὰ ὀνόματα καὶ ἃ θέλεις· Ἰάω αστω ιωφη καὶ θήσεις ἐπὶ τὸν τρίποδα τὸ πιττάκιον καὶ ἐπάνω τοῦ πιττακίου στήσεις τὸν κύνα καὶ λέγε ταῦτα πολλάκις τὰ ὀνόματα. καὶ εἰπόντος σοῦ τὸν λόγον ὁ κύων συρίζει. καὶ ἐὰν συρίσειεν, οὐκ ἔρχεται. ἐπίλεγε οὖν πάλιν τὸν λόγον, κἂν ὑλακτήσῃ, ἄγει. εἶτα ἀνοίξας τὴν θύραν εὑρήσεις παρὰ ταῖς θύραις, ἣν θέλεις. παρακείσθω δὲ τῷ κυνὶ θυμι- ατήριον, εἰς ὃ ἐπικείσθω λίβανος, λέγων τὸν λόγον. λόγος· βαυκύων, ἐξορκίζω σε, Κέρβερε, κατὰ τῶν ἀπαγξαμένων καὶ τῶν νεκρῶν καὶ τῶν βιαίως τεθνηκότων· ἄξον μοι τὴν δεῖνα τῆς δεῖνα, ἐμοὶ τῷ δεῖνα τῆς δεῖνα. ἐξορκίζω σε, Κέρβερε, κατὰ τῆς ἱερᾶς κεφαλῆς τῶν καταχθονίων θεῶν· ἄγε μοι τὴν δεῖνα τῆς δεῖνα ζουχ ζουκι το παρυ· υφηβαρμω ενωρ· σεκεμι· κριουδασεφη· τριβεψι· ἄγε μοι τὴν δεῖνα τῆς δεῖνα, ἐμοί, τῷ δεῖνα, ἤδη ἤδη, ταχὺ ταχύ. ἐρεῖς δὲ καὶ τὸν κατὰ πάντων λόγον. ταῦτα δὲ ἐν ἐπιπέδῳ ποιήσεις, καθαρῷ τόπῳ.

  • Ελεύθερη απόδοση

    Ελεύθερη απόδοση του πάπυρου 122 (PGM VIII)

    Μια μαγική επίκληση για την εύνοια του Ερμή. ِΑπό τον Papyrus 122 (PGM VIII), ένα μαγικό εγχειρίδιο χρονολογημένο τον τέταρτο ή πέμπτο αιώνα μ.Χ, στις γραμμές από 1 ως 63, είναι ένα χαριστήριον (μαγική επίκληση για εύνοια) γραμμένο στα Ελληνικά, εκτός από μια φράση στα Κοπτικά. Αποδίδεται στον Αστραψοίκο που ίσως είναι το όνομα διαφόρων Περσών μάγων, σύμφωνα με τον Διογένη Λαέρτιο. Η μαγική επίκληση είναι μια αυθεντική όψη της Αρχαίας Ελληνικής μαγείας, η οποία επικαλείται τους Θεούς διαμέσου των Αιγυπτιακών Ονομάτων τους, ιδιοτήτων τους κλπ. Είναι ένα κομμάτι της δημιουργίας της σωστής διάταξης της λογικής για την αποτελεσματική μαγεία.

    Προετοιμασία
    Πάρε ξύλο ελιάς και φτιάξε ένα καθισμένο κυνοκέφαλο με το πτερωτό καπέλο του Ερμή, στο κεφάλι του. Και στη ράχη του θήκη και γράψε το όνομα του Ερμή με μύρρα σε χαρτί και βάλε το στη θήκη και λιβάνισε με λιβανωτό και βάλε το όπου θέλεις στο κατάστημα μέσα. Αυτό είναι το όνομα ‘φθορον, φθιονη Θωύθ’ και γράψε επιπλέον τα μεγάλα ονόματα ‘Ίάω Σαβαώθ Αδωνιαίε αβλαναθαναλβα ακραμμαχαρει τξε δος τω εργαστηρίω την πράξιν, την χάριν, την ευπορίαν, επαφροδισίαν, αυτώ τω δείνα και τω εργαστηρίω, ήδη, ήδη, ταχύ, ταχύ’
    Πρέπει να υπάρχει στην πλάτη ένα καπάκι για να κλείνει.

    Τα λόγια της μαγικής επίκλησης στο λιβάνισμα είναι:

    «Έλα σε μένα, Κύριε Ερμή, απολύτως ως τα έμβρυα φθάνουν μέσα στις σπείρες των Γυναικών. Έλα σε μένα, Κύριε Ερμή, ο συλλέγων τις τροφές των Θεών και ανθρώπων. Έλα σε μένα, Κύριε Ερμή, τον [τάδε] και δώσε μου χάρη, τροφή, εύνοια, αίθριο πρόσωπο, γοητεία, καλή ζωή, νίκη και δύναμη για κάθε άνδρα και γυναίκα. Γνωρίζω τα Ονόματά σου που λήφθηκαν στον Ουρανό: Λαμφεν Ουωθι - Ουασθεν Ουωθι - Οαμενωθ - Ενθομουχ. Αυτά είναι τα Ονόματά Σου στις τέσσερις γωνίες του Ουρανού. Γνωρίζω Εσένα και γνωρίζω τις Μορφές Σου που είναι: στην Ανατολή έχεις τη μορφή μιας Ίβεως. Στη Δύση έχεις τη μορφή ενός Κυνοκεφάλου. Στο Βορρά έχεις τη μορφή ενός Όφεως. Στο Νότο έχεις τη μορφή ενός Λύκου. Γνωρίζω ποίο είναι το Φυτό Σου: Άμπελος και Ελιά. Και γνωρίζω το Δένδρο Σου: Έβενος. Σε γνωρίζω Ερμή, οποίος είσαι και από πού είσαι και ποία είναι η Πόλη σου: Ερμούπολις. Γνωρίζω τα βαρβαρικά Ονόματά Σου Φαρναθαρ - Βαραλήλ - Χθα και το αληθινό Σου Όνομα το γραμμένο στην Ιερή Στήλη στα άδυτο της Ερμούπολης, όπου η γέννησή Σου. Έλα σε μένα, Κύριε Ερμή και όποτε η Ίσις, η Μεγαλύτερη των Θεών, Σε είχε επικαλεσθεί, σε κάθε κρίση και σε κάθε μέρος, έναντι ανθρώπων, Θεών και δαιμόνων και ότι ζει κάτω από τη θάλασσα και πάνω στη γη, Αυτή είχε συγκρατήσει τη εύνοιά Σου και είχε νίκη πάνω σε Θεούς και ανθρώπους με κάθε πλάσμα στον κόσμο. Ως εκ τούτου εγώ επίσης [τάδε], επικαλούμαι Εσένα. Για αυτό το λόγο, δώσε μου κάλλος, δομή και χάρη. Άκουσέ με Ερμή, ευεργέτη και εφευρέτη των φαρμάκων. Γίνε Εσύ καλόβουλος για να συνομιλώ μαζί και να ακούω. Εσύ έχεις κάνεις όλα τα πράγματα να διαμορφώνονται σαν το δικό Σου Αιθιοπικό Κυνοκέφαλο, τον Κύριο των Δαιμόνων του Κάτω Κόσμου. Γαλήνεψε όλα και δώσε μου δύναμη. Κάνε [πες το συνηθισμένο] Άσε τους να μου δώσουν χρυσό, ασήμι, ατελείωτη τροφή. Διέσωσέ με πάντα και διαμέσου όλης της αιωνιότητας, από απάτες, όλες τις συκοφαντίες,  δηλητήρια, διαβολικές γλώσσες, από κατοχή, μίσος και των Θεών και των ανθρώπων. Άσε τους να δώσουν σε μένα εύνοια, νίκη και αφθονία. Διότι Εσύ είσαι εγώ και εγώ Εσύ. Το δικό Σου είναι δικό μου και το δικό μου δικό Σου. Εγώ είμαι το ομοίωμά Σου. Αν ίσως κάποιο κακό μπορεί να εμφανιστεί σε μένα κάθε ώρα αυτό το έτος ή μήνα ή μέρα ή ώρα, θα γίνει αυτό στο Μεγάλο Θεό Αχχεμεν Εστροφ. Έτσι, η πλώρη του πιο Ιερού Πλοίου δημιουργήθηκε. Το δικό Σου Αληθινό Όνομα είναι χαραγμένο στην Καθαγιασμένη Στήλη, υψωμένη στον Ιερό Χώρο στην δική Σου γενέτειρα, την Ερμούπολη, το δικό Σου Αληθινό Όνομα Οσεργαριαχ Νομαφι, γιατί είναι δικό Σου Όνομα με δεκαπέντε χαρακτήρες και ο αριθμός των ημερών της Σελήνης που ανατέλλουν. Και το δικό Σου δεύτερο Όνομα έχει τον αριθμό επτά, που συμφωνεί στον Έναν που Κυβερνά τον Κόσμο. Αληθινά: Αβρασάξ. Γνωρίζω Εσένα, Ερμή, και Εσύ γνωρίζεις εμένα. Είμαι Εσύ και Είσαι εγώ. Ως εκ τούτου, Εσύ κάνεις κάθε τι που ζητώ. Με Τύχη και Καλό Δαίμονα γύρισε σε μένα. Τώρα! Τώρα! Γρήγορα! Γρήγορα!»

    Αρχαίο κείμενο

      Φιλτροκατάδεσμος Ἀστραψοίκου. λόγος. ἐλθέ μοι, κύριε Ἑρμῆ, ὡς τὰ βρέφη εἰς τὰσ κοιλίας τῶν γυναικῶν. ἐλθέ μοι, κύριε Ἑρμῆ, συνάγων τὰς τροφὰς τῶν θεῶν καὶ ἀνθρώπων, ἐλθέ μοι, τῷ δεῖνα, κύριε Ἑρμῆ, καὶ δός μοι χάριν, τροφήν, νίκην, εὐημερίαν, ἐπαφροδισίαν, προσώπου εἶδος, ἀλκὴν ἁπάντων καὶ πασῶν. ὀνόματά σοι ἐν οὐρανῷ· Λαμφθεν Οὐωθι: Οὐασθεν Οὐωθι: Ὀαμενώθ: Ἐνθομουχ: ταῦτά εἰσιν τὰ ἐν ταῖσ δ γωνίαις τοῦ οὐρανοῦ ὀνόματα. οἶδά σου καὶ τὰς μορφάς, αἵ εἰσι· ἐν τῷ ἀπηλιώτῃ μορφὴν ἔχεις ἴβεως, ἐν τῷ λιβὶ μορφὴν ἔχεις κυνοκεφάλου, ἐν τῷ βορέᾳ μορφὴν ἔχεις ὄφεως, ἐν δὲ τῷ νότῳ μορφὴν ἔχεις λύκου. ἡ βοτάνη σου ηλολλα: ετεβεν θωητ: οἶδά σου καὶ τὸ ξύλον· τὸ ἐβεννίνου. οἶδά σε, Ἑρμῆ, τίς εἶ καὶ πόθεν εἶ, καὶ τίς ἡ πόλις σου· Ἑρμούπολις. ἐλθέ μοι, κύρι' Ἑρμῆ, πολυώνυμε, εἰδὼς τὰ κρύφιμα τὰ ὑπὸ τὸν πόλον καὶ τὴν γῆν. ἐλθέ μοι, κύρι' Ἑρμῆ, τῷ δεῖνα, εὐεργέτησον, ἀγαθοποιὲ τῆς οἰκουμένης. ἐπάκουσόν μου καὶ χάρισόν με πρὸς πάντα τὰ κατὰ τὴν γῆν οἰκουμένην εἴδη. ἀνοίξας μοι τὰς χεῖρας πάντων συνδωροδοκούν- των, ἐπανάγκασον αὐτοὺς δοῦναί μοι, ἃ ἔχουσιν ἐν ταῖς χερσίν. οἶδά σου καὶ τὰ βαρβαρικὰ ὀνόματα· Φαρναθαρ: Βαραχήλ: Χθα: ταῦτά σοί ἐστιν τὰ βαρβαρικὰ ὀνόματα. Ἐὰν ἐπεκαλέσατό σε Ἶσις, μεγίστη τῶν θεῶν ἁπάντων, ἐν πάσῃ κρίσει, ἐν παντὶ τόπῳ πρὸς θεοὺς καὶ ἀνθρώπους καὶ δαίμονας καὶ ἔνυδρα ζῷα καὶ ἐπίγεια καὶ ἔσχεν τὴν χάριν, τὸ νῖκος πρὸς θεοὺς καὶ ἀνθρώπους καὶ παρὰ πᾶσι τοῖς ὑπὸ τὸν κόσμον ζῴοις, οὕτως κἀγώ, ὁ δεῖνα, ἐπικαλοῦμαί σε. διὸ δός μοι τὴν χάριν, μορφήν, κάλλος· ἐπάκουσόν μου, Ἑρμῆ, εὐεργέτα, φαρμάκων εὑρετά, εὐδιάλεκτος γενοῦ καὶ ἐπάκουσον, καθὼς ἐποίησασ πάντα τῷ Αἰθιοπικῷ κυνοκεφάλῳ σου, τῷ κυρίῳ τῶν χθονίων. πράϋνε πάντας καὶ δός μοι ἀλκήν, μορφήν #κοινόν$, καὶ δότωσάν μοι χρυσὸν καὶ ἄργυρον καὶ τροφὴν πᾶσαν ἀδιάλειπτον. διάσωσόν με πάντοτε εἰς τὸν αἰῶνα ἀπὸ φαρμάκων καὶ δολίων καὶ βασκοσύνης πάσης καὶ γλωττῶν πονηρῶν, ἀπὸ πάσης συνοχῆς, ἀπὸ παντὸς μίσους θεῶν τε καὶ ἀνθρώπων. δότωσάν μοι χάριν καὶ νίκην καὶ πρᾶξιν καὶ εὐπορίαν. σὺ γὰρ ἐγὼ καὶ ἐγὼ σύ, τὸ σὸν ὄνομα ἐμὸν καὶ τὸ ἐμὸν σόν· ἐγὼ γάρ εἰμι τὸ εἴδωλόν σου. ἐπάν τί μοι συββῇ τούτῳ τῷ ἐνιαυτῷ ἢ τούτῳ τῷ μηνὶ ἢ ταύτῃ τῇ ἡμέρᾳ ἢ ταύτῃ τῇ ὥρᾳ, συββήσεται τῷ μεγάλῳ θεῷ Αχχεμεν: εστροφ: τῷ ἐπεγραμμένῳ ἐπὶ τῆς πρώρης τοῦ ἱεροῦ πλοίου. τὸ δὲ ἀληθινὸν ὄνομά σου ἐπεγραμμένον ἐστὶ τῇ ἱερᾷ στήλῃ ἐν τῷ ἀδύτῳ ἐν Ἑρμουπόλει, οὗ ἐστιν ἡ γένεσίς σου. ὄνομά σου ἀληθινόν· Οσεργαριαχ: νομαφι: τοῦτό ἐστίν σου τὸ ὄνομα τὸ πεντεκαιδεκαγράμματον ἔχον ἀριθμὸν γραμμάτων πρὸς τὰς ἡμέρας τῆς ἀνατολῆς τῆς σελήνης, τὸ δὲ δεύτερον ὄνομα ἔχον ἀριθμὸν ζ τῶν κυριευόντων τοῦ κόσμου, τὴν ψῆφον ἔχον τξε πρὸς τὰς ἡμέρας τοῦ ἐνιαυτοῦ. ἀληθῶς· Ἀβρασάξ. οἶδά σε, Ἑρμῆ, καὶ σὺ ἐμέ. ἐγώ εἰμι σὺ καὶ σὺ ἐγώ. καὶ πρᾶξόν μοι πάντα καὶ συνρέποις σὺν Ἀγαθῇ Τύχῃ καὶ Ἀγαθῷ Δαίμονι, ἤδη, ἤδη, ταχύ, ταχύ. Λαβὼν ξύλον ἐλάϊνον ποίησον κυνοκεφάλιον καθήμενον, ἔχοντα τὴν τοῦ Ἑρμοῦ περικεφαλαίαν πτερωτὴν καὶ ἐκ τοῦ νώτου γλωσσόκομον καὶ ἐπίγραφε τὸ ὄνομα τοῦ Ἑρμοῦ εἰς χάρτην καὶ ἐπιτίθει εἰς τὸ γλωσσόκομον. γράφε ζμύρνῃ ἐπευξάμενος, ὃ ποιεῖς ἢ ὃ θέλεις, καὶ πωμάσας ἐπίθυε λιβανωτὸν καὶ τίθει, ὅπου θέλεις ἐν ἐργαστηρίῳ μέσον. ἔστι δὲ τὸ ὄνομα τὸ γραφόμενον· φθορον, φθιονη Θωύθ: προσέτι γράφε καὶ τὰ μεγάλα ὀνόματα ταῦτα· Ἰάω: Σαβαώθ: Ἀδωναῖε ἀβλαναθαναλβα ἀκραμμαχαμαρει, τξε, δὸς τῷ ἐργαστηρίῳ τὴν πρᾶξιν, τὴν χάριν, τὴν εὐπορίαν, ἐπαφροδισίαν, αὐτῷ τῷ δεῖνα καὶ τῷ ἐργαστηρίῳ, ἤδη, ἤδη, ταχύ, ταχύ.

    Σημειώσεις

    ΘΩΥΘ. Είναι ο Θωθ, ταυτίζεται με τον Ερμή.
     ΑΔΩΝΑΙΕ. Το Εβραϊκό όνομα του Θεού.
     ΑΒΛΑΝΑΘΑΝΑΛΒΑ. Μια κοινή μαγική λέξη ή επιγραφή, γενικά χρησιμοποιημένη για ευεργετικούς σκοπούς.
     ΑΚΡΑΜΜΑΧΑΜΑΡΕΙ. Μια κοινή μαγική λέξη ή επιγραφή, γενικά χρησιμοποιημένη για ευεργετικούς σκοπούς. Σπείρες των Γυναικών Παραπέμπει στη μήτρα, αλλά επίσης υπαινίσσεται τις Σπείρες του Κάτω Κόσμου και την Κοσμική Μήτρα της Εκάτης για μέσου της οποίας έλαβε μέρος η αποκάλυψη. Έτσι, ο Ερμής έρχεται στο μάγο σαν μια ψυχή που εισχωρεί σε μια μήτρα μητέρας.
     ΟΥΡΑΝΟ. Σύμφωνα με τον Ιάμβλιχο, είναι τα αρχικά ονόματα των Θεών και ειδικά αγαπητών σε αυτούς.
     Τις Μορφές Σου που είναι η Ίβις είναι ο Θωθ, ο Κυνοκέφαλος είναι ο Άνουβις στη Δύση, ο Όφις είναι ο Ουτο στο Βορρά, ο Λύκος είναι ο Άνουβις στο Νότο.
     Για αυτό το λόγο Το υπόλοιπο της μαγικής επίκλησης είναι προσαρμοσμένο από τη μετάφραση.
     Πες το συνηθισμένο Συμπληρώνεις τι επιθυμείς.
     Αληθινό Όνομα ΟΣΕΡΓΑΡΙΑΧ ΝΟΜΑΦΙ. Αντίθετα για τις ακόλουθες δηλώσεις, το πλήρες όνομα έχει 16 Ελληνικά γράμματα, μάλλον παρά 15 και 6 γράμματα στο δεύτερο όνομα, μάλλον παρά 7 (εκτός αν αυτός παραπέμπει προς το ƒAbrasaj.   
     Κυβερνά τον Κόσμο Οι επτά πλανήτες.
     ΑΒΡΑΣΆΞ Ό πως είναι καλά γνωστό, η αριθμητική αξία του Αβρασαξ είναι 365.

  • Ελεύθερη απόδοση

    Σημείωση

    Υπάρχει ένα κείμενο Λειτουργίας που είναι γνωστό σαν λατρεία του Μίθρα και είναι η διάδοση των μυστηρίων του στο δυτικό κόσμο. Το κείμενο πρέπει να εξεταστεί από την άποψη ενός τελετουργικού που είναι από τα πιο διδακτικά και με έντονο χαρακτήρα, το οποίο μας εισάγει στην ενδότατη ιεροτελεστία των προσεκτικά φρουρημένων μυστικών του Μίθρα. Είναι πολύτιμο για τις πληροφορίες που δίνει για τα τελετουργικά. Μερικά τεμάχια παραμένουν υπό μορφή ύμνων.
    Το κείμενο της Λειτουργίας αποτελείται από δύο κύρια μέρη: ένα λειτουργικό μυστήριο από την άνοδο στις γραμμές 475-750 και ένα σύνολο οδηγιών στις γραμμές 750-834 για τη χρήση του μυστηρίου. Μετά από τη συνοπτική εισαγωγή στις γραμμές 475- 485, το μυστήριο της ανόδου παρουσιάζει τα επτά λειτουργικά στάδια για το εκστατικό ταξίδι της ψυχής: Η ψυχή έτσι αντιμετωπίζει τα τέσσερα στοιχεία στις γραμμές 485-537 στις παραγωγικές και αναπαραγωγικές πτυχές τους. Οι χαμηλότερες δυνάμεις του αέρα στις γραμμές 537-585, περιλαμβανομένων και των ανέμων, των ορμών της βροντής και της αστραπής και των μετεωριτών. Στις γραμμές 585-628 είναι οι πλανητικοί φύλακες των Θεϊκών Θυρών. Ο Ήλιος στις γραμμές 628-657, νεαρός και φλογερός, οι επτά Τύχες στις γραμμές 657-672 και μετά οι επτά Κύριοι του Πόλου στις γραμμές 673-692. Και οι δύο ομάδες είναι από την περιοχή των Απλανών Αστέρων και οι δύο είναι απεικονισμένες στην Αιγυπτιακή μορφή. Και τελικά ο Υψηλότερος Θεός στις γραμμές 692-724, απεικονισμένος ομοίως με τον ίδιο τον Μίθρα.
    Μετά το τέλος στις γραμμές 724-750 στο μυστήριο της ανόδου, οι οδηγίες για χρήση του μυστηρίου παρουσιάζουν ένα ιερό σκαραβαίο, τελετή του Ηλίου στις γραμμές 750-798 παρέχουν τις οδηγίες για την λήψη του φυτού Κεντρίτη και την διαμόρφωση των φυλακτηρίων στις γραμμές 798-830 και επισυνάπτουν δύο πρόσθετες μαγικές επικλήσεις στις γραμμές 831-834. Η κυρίαρχη θέση της μαγείας μέσα στη Λειτουργία του Μίθρα, αξίζει ειδική αναφορά. Το σύνολο του κειμένου της Λειτουργίας είναι διαποτισμένο με την μαγεία, συμπεριλαμβανομένων των τεχνικών της αναπνοής στις γραμμές 537-538: προσεγγίζοντας την αναπνοή από τις ακτίνες, ειδικές συνταγές στις γραμμές 750-755: προπαρασκευάζοντας την πίτα για το σκαραβαίο, μαγικά τελετουργικά στις γραμμές 767-769: θάβοντας το σκαραβαίο, φυλακτήρια στις γραμμές 659-660: φιλώντας τα φυλακτήρια και τέλος οι μαγικοί τύποι.
    Οι μαγικοί τύποι είναι διαφορετικοί στο χαρακτήρα. Μερικοί δείχνουν ονοματοποίηση στη γραμμή 488, κάνοντας έναν ξερό ήχο, πιθανά όμοια με την βροντή, συμβολικοί στη γραμμή 487, χρησιμοποιώντας τα επτά φωνήεντα σε μια σειρά, ή ίσως γλωσσο-λαλική στη σειρά 492. Μερικοί φαίνονται προερχόμενοι από τα Ελληνικά ή μιμούνται τα Ελληνικά γραμμή 562, την Αιγυπτιακή γραμμή 672. Ο Ώρος των δύο οριζόντων 717, ο Ρα, ο Ήλιος, ή Σημιτικές λέξεις γραμμή 591. Ο Αιώνιος Ήλιος, γραμμή 593.


    Τα στοιχεία που παραθέτονται είναι από τον μεγάλο μαγικό πάπυρο 574 του Παρισιού, η ημερομηνία του οποίου καθορίζεται με κάθε πιθανότητα στις αρχές του 4ου αιώνα μΧ.  Το αρχικό κείμενο του τελετουργικού, εντούτοις, έχει λειτουργηθεί από μια σχολή των Αιγυπτίων μάγων, που παρενέβαλαν μερικές πιο ακατανόητες λέξεις και συνδυασμούς φωνηέντων και μεταλλαγές (βοές απόκρυφες), της θεουργικής γλώσσας τους, οι οποίες ήταν γνωστές στην Αίγυπτο σαν «λέξεις δύναμης».
    Το θέμα είναι στη φυσική του πραγματικότητα ένα πιο σκοτεινό και κανείς μέχρι τώρα δεν έχει ρίξει πραγματικό φως σε αυτό. Ωστόσο, ένας επιστήμονας που ερευνούσε την Αίγυπτο και τη Χαλδαία αναφορικά στη «Γλώσσα της φύσης» ή «Γλώσσα των Θεών», είπε: «Στην Αίγυπτο οι ιερείς υμνούν τους Θεούς με τη βοήθεια των επτά φωνηέντων, άδοντας αυτά με σειρά, σε αντικατάσταση του αυλού και του λαγούτου η μουσική εξυμνεί αυτά τα γράμματα στην καρδιά. Έτσι, αν φύγεις από αυτή τη συνοδεία, απλά θα αφαιρέσεις όλη τη μελωδία και μουσική του λόγου».
    Πληροφοριακά, ο Αριστοφάνης και ο Πλίνιος, μας λένε τι είχαν χρησιμοποιήσει σαν μια προστασία ενάντια της αστραπής ή μάλλον για να τη χαιρετήσουν ευλαβικά και αργότερα πρόσθεσαν ότι αυτό ήταν μια παγκόσμια συνήθεια.

    Το Τελετουργικό
    Η προσευχή του πατέρα
    Ω Θεία Πρόνοια, Ω Καλή Τύχη, δώσε μου τη δική Σου Χάρη – μεταβιβάζοντας αυτά τα Μυστήρια μόνο σε ένα Πατέρα και επίσης σε ένα Υιό μόνο – την Αθανασία του - [ένας Υιός] αρχίζει, αντάξια αυτού την Τέχνη μας, με την οποία ο Ήλιος Μίθρας, ο Μέγας Θεός, με διέταξε να είμαι προικισμένος δια του Αρχαγγέλου του. Έτσι εγώ είμαι Αετός μοναχικός, μπορώ να πετώ στον Ουρανό και να ατενίζω όλα τα πράγματα.
     
    Ο Παρακλητικός Λόγος.
    1. Ω! Αρχέγονη Αρχική Αιτία της γένεσής μου, Εσύ Αρχέγονη Ουσία της ουσίας μου, Πρώτη Πνοή της πνοής, η πνοή η οποία είναι μέσα μου, Πρώτιστο Πυρ, Θεέ Δοθέντα για το Μείγμα του μείγματος σε εμέ, [Πρώτιστο Πυρ] του πυρός σε εμέ, Πρώτιστο Ύδωρ του ύδατός μου, το ύδωρ σε εμέ, Αρχέγονη Ουσία Γης, της ουσίας της γης σε εμέ, Εσύ Τέλειο Σώμα δικό μου – του N.N. υιού του N.N., υιού της N.N. – διαμορφούμενος δια του Τιμημένου Βραχίονα και της Αιωνίου Δεξιάς Χειρός, εις τον Κόσμο όστις είναι σκοτεινός, όμως ακτινοβόλος με Φως, [εις τον Κόσμο] όστις είναι άψυχος, όμως πληρούμενος πλήρους Ψυχής!
     
    2. Αν αλήθεια, τούτο δύναται να δείχνει καλό σε σένα, ερμήνευέ με, τώρα υποστηρίζοντας την κατώτερη φύση μου, στην Γέννηση η οποία είναι απαλλαγμένη από Θάνατο. Αρμόζοντας εις το ότι, πέραν της επιτακτικής Ανάγκης η οποία με συνθλίβει, δύναμαι να έχω Θέαση της Αθάνατης Πηγής, δια της χρηστότητας του Αθανάτου Πνεύματος, δια της χρηστότητας του Αθανάτου Ύδατος, δια της χρηστότητας της [Αθάνατης] Πληρότητας και δια της [χρηστότητας] του [Αθανάτου] Αέρος. Αρμόζοντας δύναμαι να γίνω μετεμψυχωμένος εις τη Διάνοια, αρμόζοντας δύναμαι να γίνω μυημένος και ότι η Άγια Πνοή δύναται να υπάρχει σε με. Αρμόζοντας ότι δύναμαι να θαυμάζω το Ιερό Πυρ, ότι δύναμαι να ειδώ το Βάθος της [Νέας] Αυγής, το Ύδωρ το γινόμενο αιτία [της Ψυχής] για να συναρπάζει. Και ότι, Δότη Ζωής, η απονομή Αιθέρος η οποία περιβάλλει [όλα τα πράγματα] δύναται να μου δώσει, Ακοή.
     
    3. Διότι είμαι για να ορώ σήμερα με Αθάνατα Μάτια, εγώ ο θνητός, γεννημένος από θνητή μήτρα, αλλά [τώρα] έγινα καλλίτερος δια της Ισχύος της Ισχυρής Δύναμης, βεβαίως, δια της Άφθαρτης Δεξιάς Χειρός, [είμαι για να ορώ σήμερα] δια της χρηστότητας του Αθανάτου Πνεύματος την Αθάνατη Ζωή, ο Κύριος των Διαδημάτων του Πυρός, εγώ με την αμόλυντη αγνότητα [τώρα] Εξαγνισμένος, η ανθρώπινη ψυχική δύναμή μου υφίσταται αρκετά εφ’ όσον εις καθαρότητα. Την οποία [δύναμη] πάλι θα λάβω διοχετευόμενη προς εμέ, πέραν από την επείγουσα πικρία, η οποία επιβάλλεται σε εμένα, Αναγκαιότητα της οποίας τα χρέη δεν πορεύονται ανεξόφλητα, εγώ ο N.N. υιός της N.N., σύμφωνα με τον Κανονισμό του Θεού ότι τίποτε ποτέ δεν αλλάζει.
     
    4. Διότι αυτό είναι πέραν της κατανόησής μου ότι, γεννημένος κάτωθεν της επιρροής του Θανάτου, θα έπρεπε [αβοήθητος] να ανέρχομαι εις το Ύψος, μαζί με τα χρυσά Σπινθηρίσματα της Λαμπρότητας, η οποία δεν γνωρίζει Θάνατο.
     
    5. Παραμένω γαλήνιος, Ω φύση καταδικασμένη να φθαρείς, [φύση] των ανθρώπων αντικείμενο εις τον Θάνατο! Και αμέσως άφησέ με να διέλθω πέραν της αδυσώπητης Ανάγκης η οποία με συνθλίβει. Διότι αυτός είμαι ο Υιός Του. Αναπνέω, Υπάρχω!
     
    Η Πρώτη Διδασκαλία
    1. Πάρε από την των Ηλίου ακτινών Πνοή, εισπνέοντας τρεις φορές [βαθιά] όσο δεν μπορείς και θα δεις εσύ ο ίδιος να πετάς υψούμενος ψηλά και ανερχόμενος προς το Ύψος, έτσι ότι εσύ φαίνεσαι να είσαι στο μέσον του Αέρα.
    2. Θα ακούσεις τίποτε (μηδέν), ούτε άνθρωπο, ούτε κτήνος, ούτε θα δεις οτιδήποτε από τις θεές πάνω στη Γη, σε εκείνη την ίδια ώρα. Αλλά όλα τα πράγματα που θα βλέπεις θα είναι αθάνατα.
    3. Γιατί θα δεις, σε εκείνη την ίδια μέρα και ώρα, τη διάταξη των Θεών – των Κυβερνώντων Θεών που ανέρχονται προς τον Ουρανό, τους άλλους να κατέρχονται. Και εν τω μέσω του Δίσκου Του – του Θεού, του Πατέρα μου – εκεί θα φανεί η Οδός της Μετάβασης των Θεών προσιτή στη θεά.
    4. Και σε όμοια μέθοδο επίσης [θα φανεί] ο Αγωγός, όπως καλέστηκε, από πού έρχεται ο Άνεμος σε υπηρεσία [για την ημέρα]. Γιατί θα δεις σαν να ήταν ένας Αγωγός κρεμασμένος από τον Δίσκο Του και προς τις περιοχές Δυτικά, σαν να ήταν ένας ατέλειωτος Ανατολικός Άνεμος. Αλλά αν ο άλλος Άνεμος, προς τις περιοχές της Ανατολής είναι σε υπηρεσία, σε όμοια μέθοδο θα δεις, προς τις περιοχές από εκείνη [την πλευρά], το αντίστροφο της θεάς.
    5. Και θα δεις τους Θεούς να σε ατενίζουν σκόπιμα και να πλησιάζουν γρήγορα εσένα. Τότε αμέσως βάλε το δικό σου δεξιό δάχτυλο στα χείλια του και πες:
     
    Ο Πρώτος Λόγος.
    Σιγή! Σιγή! Σιγή!
    Το Σύμβολο του Ζώντα Θεού υπεράνω φθοράς.
    Προστάτευσέ με, Σιγή!
    Μετά «σφύριξε» εμπρός πολύ: Σςς! Σςς!
    Μετά πες «εκφυσώντας»: !
    Και εκ τούτου θα δεις τους Θεούς να σε ατενίζουν καλοκάγαθα και να μην μεταφέρονται προς τα κάτω σε εσένα, αλλά να προχωρούν στο κατάλληλο πρόγραμμα των δράσεών τους.
     
    Η Δεύτερη Διδασκαλία.
    Όταν μετά δεις τον Ανώτερο Κόσμο καθαρό και σαφή, χωρίς έναν από τους Θεούς ή τους Αγγέλους να μεταφέρονται κάτω σε σένα, περίμενε να ακούσεις ένα δυνατό κρότο βροντής έτσι σαν να σε αιφνιδιάζουν.
    Τότε πες πάλι:
     
    Ο Δεύτερος Λόγος.
    1. Ω! Σιγή! Σιγή!
    Είμαι ένας Αστέρας, του οποίου η Πορεία είναι όπως την Πορεία σας, λάμποντας εκ νέου από το βάθος.
    Λέγοντας αυτά, αμέσως ο Δίσκος Του θα αρχίσει να επεκτείνεται.
    2. Και αφότου είπες τον Δεύτερο Λόγο – για να γνωρίζεις, δύο φορές Σιγή και παύση – «σφύριξε» δύο φορές και «εκφυσώντας» δύο φορές και αμέσως θα δεις ένα μεγάλο στρατό από αστέρες, πέντε – εντυπωσιακούς, εμφανιζόμενοι από το Δίσκο Του και γεμίζοντας τον Αέρα.
    3. Κατόπιν πες πάλι:
    Ω Σιγή! Σιγή!
    Και τότε ο Δίσκος Του είναι διευρυμένος [πλήρως], θα κοιτάξεις μια άπειρη περικύκλωση και Θύρες Πυρός γρήγορα κλειστές.
    Αμέσως κινήσου πηγαίνοντας κατόπιν στον Λόγο που ακολουθεί, κλείνοντας τα μάτια σου:
     
    Ο Τρίτος Λόγος.
    1. Άκουσέ με, δώσε σε μένα αυτί – τον N.N. υιό της N.N. – Ω Κύριε, ο οποίος με την δική Σου Πνοή έκλεισες τις Πύρινες Ράβδους του Ουρανού. Διπλά ενσωματωμένος, Κυβερνήτη του Πυρός, Δημιουργέ του Φωτός. Ω! Φέροντα τα Κλειδιά. Εισπνέοντα Πυρ, Πυρήνα Πυρός, του οποίου η Πνοή δίδει Φως. Εσύ ο οποίος χαροποιείσαι στο Πυρ, Ευειδής του Φωτός. Ω! Κύριε του Φωτός του οποίου το Σώμα είναι εκ Πυρός, Δότη Φωτός και Πυρός Σπορέας. Πυρός αδέσμευτος, του οποίου η Ζωή είναι εις το Φως, Πυρός περιστρέφων ο οποίος θέτει το Φως προς κίνηση. Εσύ αφυπνίζοντα Κεραυνό. Ω! Εσύ Δόξα Φωτός, Επέκταση Φωτός, Ελέγχων το Φως του Έβδομου Ουρανού (Ουράνιο Πυρ). Ω! Εσύ τιθασεύων Αστέρα!
     
    2. Ώ! Άνοιξε προς εμέ! Γιατί εξ αιτίας τούτου, της πικρής και αδυσώπητης Ανάγκης η οποία με βασανίζει, πράττω επίκληση στα Αθάνατα Ονόματά Σου, σύμφυτα με Ζωή, τα πλέον σεβασμιότατα τα οποία δεν έχουν ακόμη κατεβεί στη θνητή φύση, δεν έγιναν έναρθρα δια της ανθρώπινης γλώσσας ή ιαχή ή τόνος των ανθρώπων:
    ηεω οηεω ιωω οη ηεω ηεω οη εω ιωω οηηε ωηε ωοη ιη ηω οω οη ιεω οη ωοη ιεω οη ιεεω εη ιω οη ιοη ωηω εοη οεω ωιη ωιη εω οι ιιι ηοη ωυη ηωοηε εω ηια αηα εηα ηεεη εεη εεη ιεω ηεω οηεεοη ηεω ηυω οη εϊω ηω ωη ωη εε οοο υιωη. !
     
    3. Λέγονται όλα αυτά με Πυρ και Πνεύμα, μια φορά εις το τέλος και τότε αρχίζει πάλι η δεύτερη φορά, μέχρι εσύ συμπληρώσεις (όλους) τους Επτά Αθάνατους Θεούς του Κόσμου. Όταν εσύ τους εκβάλεις, βροντές και κρότους θα ακούσεις εις το Πλαίσιο και θα αισθανθείς εσύ ο ίδιος έναν όφη με έκαστο βρόντο. Τότε μια φορά πλέον εκστομίζεις Σιγή!  και η ομιλία το ακολουθεί.
     
    4. Εκ τούτου άνοιξε τα μάτια σου. Και θα δεις οι Θύρες άνοιξαν διάπλατα και ο Κόσμος των Θεών, ο οποίος είναι εντός των Θυρών. Έτσι, ό,τι είναι για απόλαυση και έκσταση από τη θέα, το Πνεύμα σου τρέχει να το συναντήσει και πλανιέται ψηλά. Συνεπώς, κράτησε τον εαυτό σου σταθερά και κοίταξε επίμονα συνεχώς μέσα στο εαυτό σου, έλκοντας πνοή από το Θείο.
    Τότε όταν, η Ψυχή σου θα επιστρέψει, πες:
     
    Ο Τέταρτος Λόγος
    1. Έλα πλησίον, Ω! Κύριε!
    Επί αυτής της άρθρωσης οι Ακτίνες Του θα ανοίξουν σε εσέ και εσύ θα είσαι εν τω μέσω αυτών.
    2. Όταν τότε, θα έχεις πράξει αυτό, θα βλέπεις έναν Θεό, σε άνθη της εποχής, πλάνας ομορφιάς και με Βοστρύχους από Φλόγες, σε ένα λευκό Χιτώνα και έναν ζωηρό ερυθρό Μανδύα, φορώντας έναν Στέφανο από Πυρ. Αμέσως χαιρέτισέ Τον με το Χαιρετισμό του Πυρός:
     
    Ο Πέμπτος Λόγος.
    1. Χαίρε Κύριε! Ω! Εσύ της Ισχυρής Δύναμης, Ω! Βασιλεύ της Ισχυρής Κυριαρχίας, Μέγιστε των Θεών. Ω! Ήλιε, Εσύ Κύριε του Ουρανού και της Γης. Ω! Θεέ των Θεών! Ακλόνητη είναι η Πνοή Σου. Ακλόνητη είναι η Δύναμή Σου! Ω! Κύριε, αν αυτό φαίνεται καλό για Εσένα, κάνε Εσύ αναγγελία για εμένα προς τον Πανίσχυρο Θεό, ο οποίος έχει γεννήσει και δημιουργήσει Εσένα!
    2. Υπέρ αυτού του άνδρα - N.N. υιού της N.N., γεννημένου από την θνητή μήτρα της N.N. και από τον σπερματικό Ιχώρ (αίμα των Θεών), βεβαίως, αυτός ο Ιχώρ, ο οποίος στις δικές Σου Χείρες σήμερα έχει υποβάλλει την μεταστοιχείωση της μετεμψύχωσης (αναβίωσης) κάποιου, από τις τόσο πολλές δεκάδες χιλιάδων μετασχηματιζόμενες σε αιώνια ζωή (αθανασία) την ίδια ώρα, δια μέσω της καλής ευχαρίστησης του Θεού, από τον Θεό τον Υπέρτατο Καλό, ένας άνδρας, λέγω, αποτολμά να λατρεύει Εσένα και ικετεύει με οποιαδήποτε δύναμη που έχει ένας θνητός.
    3. Προς αυτή την άρθρωση έχει έλθει εις τον Πόλο και εσύ θα Τον δεις να κινείται σφαιρικά σε μία ατραπό.
    Τότε κοίταξε επίμονα σοβαρά και ανάδιδε έναν παρατεινόμενο μυκηθμό, όμοιο με μια νότα από ένα κέρας, εκδιώκοντας το σύνολο της αναπνοής, με πίεση στα πλευρικά οστά και φίλησε τα φυλακτήρια και πες πρώτα σε αυτό προς τα δεξιά:
     
    Ο Έκτος Λόγος.
    Προστάτευσέ με! !
    Όταν έχεις εκστομίσει αυτό, θα βλέπεις τις Θύρες να ανοίγουν διάπλατα και να βγαίνουν από το Βάθος, Επτά Παρθένες, με τηβέννους από βύσσο (ύφασμα από λεπτό λινάρι – βαμβάκι της Ηλίδος), με πρόσωπα όφεως και χρυσά σκήπτρα στα χέρια τους. Αυτές είναι που επονομάζονται Τύχες του Ουρανού (αι Τύχαι). Όταν δεις αυτά τα πράγματα, κάνε Χαιρετισμό έτσι:
     
    Ο Έβδομος Λόγος.
    1. Χαίρεστε του Ουρανού Επτά Τύχες, Παρθένες σεβαστές και αγαθές, εσείς ιερές, οι οποίες ζείτε και συντρώγετε με τον ! Εσείς άμωμοι Προστάτες των Τεσσάρων Υποστηριγμάτων!
    Χαίρε Εσύ, η Πρώτη, !
    Χαίρε Εσύ, η Δευτέρα, !
    Χαίρε Εσύ, η Τρίτη, !
    Χαίρε Εσύ, η Τετάρτη, !
    Χαίρε Εσύ, η Πέμπτη, !
    Χαίρε Εσύ, η Έκτη, !
    Χαίρε Εσύ, η Εβδόμη, !
    2. Εκεί έρχονται εμπρός άλλοι, επίσης επτά Θεοί, με πρόσωπα μαύρων ταύρων, με λινό κομμάτι υφάσματος προς κάλυψη της κοιλιακής χώρας και των γεννητικών οργάνων, με επτά χρυσές κορώνες στα κεφάλια τους. Αυτοί είναι οι επονομαζόμενοι Κύριοι του Πόλου του Ουρανού.
     
    Ο Όγδοος Λόγος.
    1. Χαίρεστε Φύλακες του Άξονα, εσείς σεβαστοί εύρωστοι Νέοι, ο οποίοι όλοι με μιας, περιστρέφετε τον περιστρεφόμενο Άξονα του Ουράνιου Κύκλου, εσείς οι οποίοι λύετε βροντή και αστραπή και δονήσεις σεισμών και κεραυνούς επί των στρατιών του βέβηλου λαού, αλλά οι οποίοι δίδετε σε εμένα, ο οποίος είμαι ευλαβής και λάτρης του Θεού, καλή υγεία και σθένος στη μορφή μου σε κάθε τμήμα και κατάλληλη έκταση ακοής και όρασης και γαλήνης, εις το Παρόν καλές ώρες από αυτήν την ημέρα, Ω! Ισχυρέ Κυβερνήτα των Κυρίων και Θεών μου!
    Χαίρε, Ο Πρώτος, !
    Χαίρε, Ο Δεύτερος, !
    Χαίρε, Ο Τρίτος, !
    Χαίρε, Ο Τέταρτος, !
    Χαίρε, Ο Πέμπτος, !
    Χαίρε, Ο Έκτος, !
    Χαίρε, Ο Έβδομος, !
     
    2. Τώρα όταν όλοι είναι παρόντες στη σειρά, εδώ και εκεί, κοίταξε επίμονα εις τον Αέρα προσηλωμένα και θα δεις αστραπές να εκτοξεύονται προς τα κάτω και φώτα να τρεμουλιάζουν και η γη να σείεται και τότε ο Θεός κατέρχεται, ένας Θεός υπερυψωμένος απέραντος, ακτινοβόλου Παρουσίας, με χρυσαφένιους Βοστρύχους, σε άνθη εποχής, ενδεδυμένος με μια τήβεννο από φωτεινότητα, με Στέμμα από χρυσό πάνω στο Κεφάλι Του και ενδύματα στις Κνήμες Του, κρατώντας στο δεξιό Του χέρι τον χρυσαφένιο Ώμο του Μόσχου. Αυτό αργότερα είναι η Άρκτος, η οποία κινεί τον Ουράνιο Θόλο και αλλάζει την κατεύθυνσή του, μόλις πάνω, μόλις κάτω, σύμφωνα με την ώρα. Τότε θα δεις αστραπές να πηδούν από τα Μάτια Του και από το Σώμα Του, αστέρες.
    3. Αμέσως ανάδιδε έναν μυκηθμό παρατεινόμενο, με πίεση της κοιλιακής χώρας, για να αρχίσουν οι αισθήσεις σου να πηγαίνουν όλες μαζί – παρατείνοντας προς αυτό το τέλος, φιλώντας πάλι τα φυλακτήρια και λέγοντας:
     
    Ο Ένατος Λόγος.
    Ω! Κύριε μου – εμένα του N. N. - διέμεινε, μαζί μου, μαζί με την Ψυχή μου! Ω! Μην με αφήνεις!
    Γιατί , οι προσφορές μένουν για Σένα. Και κοίταξε επίμονα προσηλωμένα το Θεό, με μυκηθμό παρατεινόμενο και έτσι χαιρέτησε Αυτόν:
     
    Ο Δέκατος Λόγος.
    Χαίρε Κύριε, Εσύ είσαι Εξουσιαστής του Ύδατος! Χαίρε, Θεμελιωτή της Γης! Χαίρε, Πρίγκιπα της Πνοής! Ω! Κύριε, ζωή γεννηθείσα πάλι, εκπνέω σε αυτήν που έγινε Εξέχουσα και έχοντας γίνει Εξέχουσα, πεθαίνω. Ύπαρξη γεννηθείσα εκτός της κατάστασης της γέννησης και του θανάτου, η οποία δίνει γέννηση σε θνητές ζωές, εγώ τώρα, ελεύθερος, διαβαίνω στην κατάσταση της υπερυψωμένης γέννησης, καθώς Εσύ την έχεις εδραιώσει, σύμφωνα όπως Εσύ έχεις ορίσει και κάνει, το Μυστήριο.

     Εδώ μπορείτε να διαβάσετε το αυθεντικό αρχαίο κείμενο και την απόδοσή του, μαζί με σημειώσεις.

  • Θεογονία Ησιόδου

    Τις Ελληνικές θεότητες συναντούμε σε όλα τα αρχαία και νεώτερα κείμενα, όπως του Ησίοδου, του Όμηρου, του Απολλώνιου του Ρόδιου κλπ. Όμως κατ’ εξοχήν σε ποίημα, μόνο ο Ησίοδος έγραψε για τη θεογονία πλήρως και απ’ ότι γνωρίζω μόνο ο Απολλώνιος ο Ρόδιος, σε κείμενο.

    Εκτός από τα θεογονικά ποιήματα που κυκλοφορούσαν με το όνομα του Ορφέα γνωρίζουμε από σκόρπιες πληροφορίες στα αρχαία κείμενα ότι ήδη από τον 7ο και 6οαιώνα π.Χ. υπήρχαν και άλλες θεογονίες που αποδίδονταν σε μυθικά ή και ιστορικά πρόσωπα. Με βάση τα αποσπάσματα που διαθέτουμε γι’ αυτές μπορούμε να ισχυριστούμε ότι δεν είχαν άμεση εξάρτηση από τη Θεογονία  του Ησιόδου, αλλά ότι αντιπροσώπευαν διαφορετικές πραγματώσεις του ίδιου παραδοσιακού ποιητικού είδους. Ποιητικές Θεογονίες αποδίδονταν, εκτός από τον Ορφέα και το Μουσαίο, στον Αριστέα και τον Επιμενίδη. Θεογονίες σε πεζό λόγο στον Άβαρη και τον Φερεκύδη. Κοσμογονίες στο Αίνο και τον Θάμυρη.

    Στοιχεία αναφερόμενα στη Θεογονία του Ησιόδου

    Ο τίτλος του έργου καθιερώθηκε μάλλον από τους αλεξανδρινούς φιλολόγους. Ο Ηρόδοτος κάνει για τη θεογονίην που έφτιαξαν ο Όμηρος και ο Ησίοδος για λογαριασμό των Ελλήνων.

    Τα βασικά μέρη του ποιήματος όπως μας σώζεται, είναι τα ακόλουθα:

    1-115 : Προοίμιο το οποίο διακρίνεται σε δύο μικρότερες ενότητες:

    1) ύμνος στις Μούσες, 1-103.

    2) επίκληση στις Μούσες, 104-115.

    116-962 : Θεογονία και Κοσμογονία. Διακρίνεται στις εξής υποενότητες,

    1) οι πρώτες τέσσερις υπάρξεις (Χάος, Γαία, Έρως, Τάρταρος), 116-122.

    2) η 1η θεϊκή γενιά, 123-210: α) τα τέκνα του Χάους και τα τέκνα τους, 123-125, β) τα παιδιά της Γης με παρθενογένεση και με τον Ουρανό, 126-153, γ) η πρώτη πράξη της θεϊκής διαδοχής (ευνουχισμός του Ουρανού και γέννηση της Αφροδίτης), 154-210.

    3) η 2η θεϊκή γενιά, 211-239: 1) τα τέκνα της Νύχτας και της Έριδας, 211-232, 2) τα τέκνα του Πόντου, 232-239.

    4) η 3η θεϊκή γενιά, 240-886: 1) τα τέκνα του Νηρέα, 240-264, 2) τα τέκνα του Θαύμαντα, 265-269, 3) τα τέκνα του Φόρκη και της Κητώς και οι απόγονοι τους, 270-336, 5) τα εγγόνια του Ουρανού, 337-8 19.

    Στο τμήμα αυτό περιλαμβάνονται:

    ·       τα τέκνα της Τηθύος και του Ωκεανού, 337-370

    ·       τα τέκνα της Θείας και του Υπερίονα 371-374

    ·       τα τέκνα του Κρείου και της Ευρυβίας και τα παιδιά τους, 375-388

    ·       η Στύγα και τα παιδιά της, 389-403

    ·       τα τέκνα της Φοίβης και του Κοίου και η εγγονή τους Εκάτη, 404-413

    ·       ο ύμνος στην Εκάτη, 414-452

    ·       τα τέκνα του Κρόνου και της Ρέας, 453-458

    ·       η πράξη της θεϊκής διαδοχής (εξαπάτηση του Κρόνου, γέννηση του Δία), 459-506

    ·       τα παιδιά του Ιαπετού, 507-511

    ·       η ιστορία του Προμηθέα και της Πανδώρας, 512- 616

    ·       η πράξη της θεϊκής διαδοχής-Τιτανομαχία, 617-73 1

    ·       περιγραφή του Ταρτάρου και των κατοίκων του, 732-8 19

    ·       η πράξη της θεϊκής διαδοχής-Τυφωέας, 820-868

    ·       τα τέκνα του Τυφωέα, 869-880

    ·       η βασιλεία του Διός, 881-885

    5) η 4η θεϊκή γενιά, 886-962: 1) οι γάμοι του Δία με θεές, η γέννηση της Αθηνάς και του Ηφαίστου 886-929, 2) τα τέκνα του Ποσειδώνα, 930-933, 3) τα τέκνα του Άρη και της Αφροδίτης, 933-937, 4) άλλοι γάμοι των θεών (και με θνητές γυναίκες), 938-962.

    963-1022  Ηρωογονία.

    Υποενότητες 1) δεύτερο προοίμιο, 963-968. 2) ενώσεις θεαινών με θνητούς ανθρώπους, 969-1018.

    3) τρίτο προοίμιο, μετάβαση στον Κατάλογο, 1019-1022.

    Στο στίχο 105 ο Ησίοδος προτρέπει τις Μούσες να ψάλλουν το γένος των Θεών, κάτω όμως από τον όρο «θεοί» περιλαμβάνονται διάφορες κατηγορίες Θεοτήτων. Οι κυριότερες απ’ αυτές στην Θεογονία είναι:

    Α. Θεοί της λατρείας, όπως ο Δίας, ο Απόλλων, η Άρτεμις, η Θέτις, η Αμφιτρίτη, η Εκάτη, ο Προμηθέας, οι Ώρες, οι Χάριτες κι άλλοι. Υπάρχει μνεία τοπικών λατρειών τόσο της Βοιωτίας (Ζευς, Μνημοσύνη) όσο και άλλων περιοχών της Ελλάδας, όπως στο Άργος η Ήρα, ή  Κυθέρεια και Κύπρια Αφροδίτη.

    Β. Θεοί της μυθολογίας. όπως η Τηθύς, η Φοίβη, ο Κόττος, σι Εσπερίδες, η Σφίγγα, ο Τυφωέας, ο Άτλας, ο Επιμηθέας και ίσως ο Κρόνος, ο Ιαπετός και συλλογικά οι Τιτάνες. Οι θεότητες αυτές συμπεριλήφθηκαν στη Θεογονία όχι γιατί διέθεταν κάποια λατρεία, αν και μερικές ήταν ίσως ξεχασμένες λατρευτικές μορφές, αλλά εξαιτίας του σημαντικού ρόλου που είχαν στις αφηγήσεις του Ησίοδου.

    Γ. Θεοί που είναι άγνωστοι τόσο από τη λατρεία όσο και από τη μυθοπλασία, όπως οι Μελίες, ο Θαύμας, ο Κρείος. η Κητώ, ο Αστραίος, ο Πέρσης. Μερικοί απ’ αυτούς ίσως να διέθεταν κάποτε λατρεία, άλλοι φαίνονται επινοήσεις είτε του Ησιόδου είτε αρχαιότερων ποιητών.

    Δ. Μεμονωμένα μέλη θεϊκών ομάδων. Η ελληνική θρησκεία εκτός από τις μεμονωμένες και ατομικές θεότητες διέθετε και συλλογικά σώματα θεοτήτων που αναφέρονταν συνήθως στον πληθυντικό και ήταν αρχικά απροσδιόριστα ως προς τον αριθμό των μελών τους και τις ιδιαίτερες ταυτότητες αυτών των μελών. Εδώ ανήκουν οι Νύμφες, οι Νηρηίδες, οι Ώρες, οι Χάριτες, οι Κύκλωπες, οι Μούσες και άλλοι. Στη θεογονία αυτές οι ομάδες θεοτήτων αναφέρονται με συγκεκριμένο αριθμό μελών, συνήθως τρία ή εννιά και με ξεχωριστά ονόματα για το κάθε μέλος. Σε μεγάλο βαθμό τα ονόματα και οι αριθμοί φαίνονται επινοήσεις του ίδιου του Ησιόδου ή των προδρόμων του, καθότι σε άλλα κείμενα το σύνολο διαφοροποιείται, τόσο στα ονόματα όσο και στο σύνολο.

    Ε. Θεοί-στοιχεία του κόσμου, όπως ο Ουρανός, ο Πόντος, ο Αιθέρας. η Νύχτα. τα Όρη και λοιπά.  Κάποιοι απ’ αυτούς διέθεταν και πραγματική λατρεία, όπως η Γη, η Νύχτα και σι ποταμοί.

    Ζ. Θεότητες που προσωποποιούν αφηρημένες ιδέες, όπως ο Θάνατος, ο Ύπνος, η Νίκη, η Φήμη, ο Φόβος, το Κράτος, η Βία κ.τ.λ.

    Οι γενεαλογίες του Ησιόδου εξηγούν τις σχέσεις μεταξύ των θεοτήτων. Η δημιουργία τους στηρίζεται σε δύο βασικά ζητούμενα: Πρώτον, την ομαδοποίηση των Θεών σε οικογένειες (σχέση γονέων-τέκνων), και δεύτερον τη σύνδεση αυτών των οικογενειών με κάποιους μύθους σε μια ορισμένη σειρά.

    Η μορφή του γενεαλογικού δέντρου των Θεών διαμορφώνεται πάνω στο πρότυπο των ανθρώπινων οικογενειών και μάλιστα κατά βάση στη μητρική γραμμή διαδοχής. Όλο το σύστημα των τυπικών φράσεων με τις οποίες περιγράφονται οι διάφορες γεννήσεις δίνει έμφαση στη μητέρα, η οποία είναι συνήθως και το γραμματικό υποκείμενο των εκφράσεων. Μερικές μητέρες μάλιστα δεν έχουν συζύγους, άλλες έχουν συζύγους που όμως δεν παίζουν κανένα ρόλο.

    Οι οικογένειες του Ουρανού και του Κρόνου είναι βασικά οικογένειες των αντίστοιχων μητέρων, ενώ και τα παιδιά του Δία από τους διάφορους γάμους του έχουν ιδιότητες που τα συνδέουν περισσότερο με τις μητέρες τους. Μόνο στο τέλος της Θεογονίας, αυτό το τμήμα που γενικά θεωρείται νόθο, οι πατέρες αποκτούν το προβάδισμα.

    Η ανάλυση του γένους της Νύχτας θα δείξει ανάγλυφα τον τρόπο με τον οποίο διάφορες θεότητες συνδέονται από τον ποιητή σε μια ομάδα:

    1) η Νύχτα είναι η μητέρα της Ημέρας, γιατί η μέρα την ακολουθεί, προκύπτει απ’ αυτήν.

    2) είναι η μητέρα του Θανάτου, γιατί ό,τι χαρακτηρίζει το θάνατο είναι η μαυρίλα και το σκότος.

    3) είναι η μητέρα του Ύπνου, γιατί ο τελευταίος είναι αδερφός του Θανάτου και έρχεται συνήθως το βράδυ.

    4) είναι η μητέρα των Ονείρων, γιατί αυτά έρχονται τη νύχτα.

    5) είναι η μητέρα του Μώμου, της Νέμεσης, του Γήρατος, της Έριδας, γιατί είναι θεότητες σκοτεινές και ανησυχητικές όπως η νύχτα.

    6) είναι η μητέρα των Εσπερίδων, γιατί αυτές κατοικούν στην απώτατη δύση, όπου κατοικεί και η Νύχτα.

    7) είναι η μητέρα των Μοιρών και των Κηρών, γιατί αυτές οι θεότητες συγγενεύουν με το θάνατο.

    8) είναι η μητέρα της Απάτης και της Φιλότητας δηλαδή της ερωτικής έλξης και ένωσης, γιατί οι δραστηριότητες αυτές γίνονται συνήθως τη νύχτα.

    Οι γεννήσεις Θεών
    Αρχικά υπήρχε το Χάος. Ακόμη υπήρχε η Γαία. Και τα Τάρταρα στο μυχό της γης.
    Αλλά και ο Έρος .
    Το Χάος έκανε το Έρεβος και τη Νύχτα: Το Έρεβος και η Νυξ: ο Αιθήρ και η Ημέρη (Ημέρα) 
    Η Γαία γέννησε τον Ουρανό, τα Όρη και τον Πόντον: Από τον Ουρανό και τη Γαία: ο Ωκεανός, ο Κοίος, ο Κρείος, ο Υπερίων, ο Ιαπετός, η Θεία, η Ρέα, η Θέμις, η Μνημοσύνη, η Φοίβη, η Τηθύς, ο Κρόνος, οι Κύκλωπες  (ο Βρόντης, ο Στερόπης και ο Άργης), οι Εκατόγχειρες  (ο Κόττος, ο Βριάρεως και ο Γύγης). 
    Γαία (με τις σταγόνες αίματος από τα κομμένα δια του Κρόνου, μήδεα  του Ουρανού): Αι Ερινύς (Ερινύες), οι Γίγαντες, αι Νύμφαι Μελίαι 
    Ουρανός: Η Αφροδίτη (εκ των μηδέων του, τα οποία κατά πρώτον πλησίασαν τα Κύθηρα [Κυθέρεια] και κατά δεύτερον την Κύπρον [Κυρπογενέα]). Την συνόδεψαν στον Όλυμπο ο Έρος και ο Ίμερος .
    Οι Τιτήνας (Τιτάνες)
    Νυξ: Ο Μόρος , η Κήρα , ο Θάνατος, ο Ύπνος, το γένος των Ονείρων.
    Ο Μώμος , ο Οϊζύς .
    Αι Εσπερίδες, αι Μοίρες (η Κλωθώ, η Λάχεσις και η Ατροπος), αι Κήρες.
    Η Νέμεσις . Η Απάτη, η Φιλότητα, το Γήρας , η Έρις .
    Έρις: Ο Πόνος, η Λήθη , ο Λιμός, τα Άλγεα (Άλγη), αι Υσμίναι (οι Μάχες), αι Μάχαι, οι Φόνοι, η Ανδροκτασία  (ο φόνος ανδρών, ανδροφονία), τα Νείκεα , τα Ψεύδεα, οι Λόγοι, η Αμφιλλογία , η Δυσνομίη , η Άτη , ο Όρκος.
    Γαία και Πόντος: Ο Νηρεύς  , ο Θαύμας , ο Φόρκυς, η Κητώ , η Ευρυβίη.
    Δωρίς και Νηρεύς: Αι Νηρηίδες
    Ηλέκτρα (κόρη του Ωκεανού) και Θαύμας: Η Ίρις, αι Αρπυίαι  (Αελλώ, Ωκυπέτη)
    Κητώ και Φόρκυς : Αι Γραίαι (Πεμφρηδώ, Ενυώ), αι Γοργόνες  (Σθεννώ, Ευρυάλη, Μέδουσα), η Έχιδνα 
    Η κεφαλή Μέδουσας: Ο Χρυσάωρ, ο Πήγασος.
    Καλλιρόη (κόρη του Ωκεανού) και Χρυσάωρ: Ο Γηρυονεύς
    Τυφάων  και Έχιδνα : Ο Όρθος, ο Κέρβερος, η Ύδρη, η Χίμαιρα Τυφάων και Χίμαιρα: Η Φίκα 
    Τηθύς και Ωκεανός: 3000 ποταμούς  , 3000 Κούραι 
    Θεία και Υπερίων: Ο Ηέλιος, η Σελήνη, η Ηώς
    Ευριβίη και Κρείος: Ο Αστραίος, ο Πάλλας, ο Πέρσης
    Ηριγένεια Ηώς και Αστραίος : Ο Ζέφυρος, ο Βορέας, ο Νότος, ο Εωσφόρος
    Στυξ (Ωκεανίνη) και Πάλλας : Ο Ζήλος, η Νίκη, ο Κράτος, η Βίη.
    Φοίβη και Κοίος: Η Λητώ, η Αστερίη
    Αστερίη και Πέρσης: Η Εκάτη
    Ρείη και Κρόνος : Η Ιστίη, η Δημήτηρ, η Ήρη, ο Άιδης, ο Εννοσίγαιος, ο Ζευς.
    Κλυμένη και Ιαπετός : Ο Άτλας, ο Μενοίτιος, ο Προμηθεύς, ο Επιθημεύς.
    Ήρη: Ο Ήφαιστος (με παρθενογέννηση)
    Ζευς και Μήτις: Ο Ζευς κατάπιε τη Μήτιδα που ήταν έγκυος για να μην πάρει τη θέση του, τη βασιλική εξουσία, το παιδί της. Από το κεφάλι του ξεπήδησε το παιδί της, η Αθηνά. Γεννήθηκε δε αυτή, στη λίμνη της Λιβύης, Τριτωνίδα.
    Ζευς και Θέμις: Αι Ώραι (Ευνομία, Δίκη και Ειρήνη) και αι μοίραι (Λάχεσις, Άτροπος, Κλωθώ)
    Ζευς και Ευρυνόμη (Ωκεανίνη) : Αι Χάριτες (Αγλαΐα, Ευφροσύνη και Θαλίη)
    Ζευς και Δημήτηρ: Η Περσεφόνη  Ζευς και Μνημοσύνη: Αι Μούσαι (η Κλειώ, η Θάλεια, η Ευτέρπη, η Τερψιχόρη, η Ερατώ, η Πολύμνια,  η Μελπομένη, η Ουρανία και η Καλλιόπη) 
    Ζευς και Λητώ: Ο Απόλλων, η Άρτεμις  
    Ζευς και Ήρη: Η Ήβη, ο Άρης, η Ειλείθυια 
    Εννοσίγαιος (Ποσειδών) και Αμφιτρίτη: Ο Τρίτων
    Άρης και Κυθέρεια (Αφροδίτη): Ο Φόβος, ο Δείμος , η Αρμονίη
    Ζευς και Μαία : Ο Ερμής
    Ζευς και Σεμέλη : Ο Διόνυσος
    Ζευς και Αλκμήνη: Ο Ηρακλής
    Ήφαιστος και Γαία: Εριχθόνιος (βασιλεύς Αττικής)
    Διώνυσος (Διόνυσος) και Αριάδνη: Κέραμος (Κεραμεικός) Ηρακλής και Ήβη: Ο Αλεξιάρης και ο Ανίκητος
    Ηέλιος (Ήλιος) και Περσηίς (Ωκενανίνη): Η Κίρκη και ο Αιήτης
    Αιήτης (γυιός του Ήλιου) και Ιδυία (Ωκεανίνη): Η Μήδεια
    Δημήτηρ και Ιάσιος : Ο Πλούτος
    Αρμονία και Κάδμος: Η Ινώ, η Σεμέλη, η Αγαύη, η Αυτονόη, ο Πολύδωρος
    Αυτονόη και Αρισταίος: Ο Ακταίων
    Ινώ και Αθάμας: Ο Κλέαρχος και ο Μελικέρτης
    Αγαύη και Εχίων : Ο Πενθέας
    Καλλιρόη και Χρυσάωρ: Ο Γηρυονεύς Ηώς και Κέφαλος (γυιός Ερμή και Έρσης): Ο Τιθωνός, ο Φαέθων (είναι δεύτερος, μετά τον Φαέθοντα γυιό του Ήλιου)
    Ηώς και Τιθωνός: Ο Μέμνων και ο Ημαθίων
    Μήδεια και Ιάσων: Ο Μήδειος, που ανατράφηκε από τον Χείρωνα
    Ψαμάθη (Νηρηΐνη) και Αιακός: Ο Φώκος
    Κρόνος και Φιλύρα (Ωκεανίνη): Ο Χείρων
    Θέτις και Πηλεύς: Ο Αχιλλεύς
    Αφροδίτη και Αγχίσης: Ο Αινείας και ο Λύρος
    Οδυσσεύς και Κίρκη: Ο Άγριος, ο Λατίνος, ο Τηλέγονος
    Οδυσσεύς και Καλυψώ: Ο Ναυσίνοος

  • Ιερή Γεωμετρία

    Αυτοί είναι οι λόγοι:

    • π = 3,14159 26535 89793 23846 26433 83279 50288 41971 69399 37510 58209 74944 59230 78164 06286 20899 86280 34825 34211 70679 82148 08651 32823 06647 09384 46095 50582 23172 53594 08128 48111 74502 84102 70193 85211 05559 64462 29489 54930 38196 44288 10975 66593 34461 28475 64823 37867 83165 27120 19091 45648 56692 34603 48610 45432 66482 13393 60726 02491 41273 72458 70066 0631... Το π βρίσκεται σε κάθε κύκλο. Προκύπτει ως εξής: αν η διάμετρος είναι 1, τότε η περιφέρεια είναι 3, 1416.. (Γ = πR).
    • Η τετραγωνική ρίζα του Δύο- (2) - 1.414
    • Η τετραγωνική ρίζα του Τρία- (3) - 1.732
    • Η τετραγωνική ρίζα του πέντε- (5) - 2.236
    • Φ=1,61803 39887 49894 84820 45868 34365 63811 77203 09180...Το Φ είναι η Χρυσή Τομή. 

    Υπάρχουν άρρητοι αριθμοί. Το π καταγράφτηκε σε 1500 δεκαδικές θέσεις με κανένα ορατό τύπο σε αυτό (Χάος;). Ας δούμε καθένα από τους ειδικούς αριθμούς και ίσως μπορέσομε να τους βρούμε στην Ιερή Γεωμετρία. Όλοι αυτοί οι πέντε αριθμοί αποκτούν νόημα μόνο όταν εξαντληθούν έναντι του Ένα. Είναι όλοι λόγοι του x :1.

    Οι πέντε βασικοί Ιεροί Γεωμετρικοί Λόγοι
     
    π (3,1416) Ο Κύκλος
    Το π  βρίσκεται σε κάθε κύκλο. Σε έναν κύκλο με ακτίνα (ΓΔ) είναι 1,  η  διάμετρος (AB) είναι 2, η περιφέρεια είναι π*2ακτίνα και το εμβαδόν π*ακτίνα στο τετράγωνο.
    Στην Ιερή Γεωμετρία, ο κύκλος συμβολίζει τις ψυχικές σφαίρες. Ένας κύκλος, εξ αιτίας του π δεν μπορεί να περιγραφτεί με τον ίδιο βαθμό ακριβείας, όπως ένα φυσικό τετράγωνο. Είναι ένα σχήμα που πράττει όλα τα είδη των ψυχικών δραστηριοτήτων.

    2 Η τετραγωνική ρίζα του 2 είναι 1.414
    Το Τετράτωνο

    Η πλευρά του τετραγώνου είναι η (AB) = 1, η διαγώνιος του τετραγώνου είναι (AΓ) = Τετραγωνική ρίζα του 2 (1.414)
    Στην Ιερή Γεωμετρία, το τετράγωνο συμβολίζει τον φυσικό κόσμο. Το τετράγωνο καθορίζει την ολότητα. Αν η πλευρά του είναι 1, τότε η περίμετρός είναι 4 και η επιφάνειά του 1.

     

    3 Η τετραγωνική ρίζα του 3 είναι 1,732 : 1 - Κύστη Ιχθύος
    Η Κύστη Ιχθύος:Δύο κύκλοι έχουν κοινή ακτίνα (AB). Η ακτίνα AB είναι 1. Οι τεμνόμενοι κύκλοι δημιουργούν μια Κύστη Ιχθύος. Ο μικρός άξονας της Κύστης είναι (AB) ίσος με 1 και ο μεγάλος άξονας είναι ο (ΓΔ) ίσος με τετραγωνική ρίζα του 3 (1,732)
    Πώς αποδεικνύεται: στο δεξιό τρίγωνο (EBΓ), EB = 1/2 AB ή 0,5. Η ΓΒ είναι επίσης ακτίνα του κύκλου, με κέντρο Β. Έτσι, ΓB = AB = 1. Η ΓΔ είναι κάθετη στην ΑΒ. Ως εκ τούτου, η γωνία ΓΕΒ είναι 90o. Σύμφωνα με το Πυθαγόρειο θεώρημα
    α222   =>  EB2 + ΓE2 = ΓB2  =>
    (ΑΒ/2)2+ΓΕ2=1 => 0,25+ΓΕ2=1 => ΓΕ2= 1-0.25 => ΓΕ2= 0,75 =>
    ΓΕ =
    0.75. Και  ΓΕ= 0,8660254038 αλλά η ΓΕ είναι το μισό της ΓΔ και έτσι ΓΔ =2 * 0,8660254038 ή ΓΕ = 1,732050808. Η τιμή της ρίζας του 3 είναι: 3 = 1.7320508076. Και ΑΒ=ΓΔ=3
    Σε πολλούς Γοτθικούς Ναούς οι θόλοι και άλλα είναι κτισμένοι με αυτή την μορφή.

    √ 5 Η Τετραγωνική ρίζα του 5 είναι 2,236, το Διπλό Τετράγωνο
    Το Διπλό Τετράγωνο βρίσκεται σε μερικά από τα πιο γνωστά ιερά μέρη σε όλο τον κόσμο.
    Η τετραγωνική ρίζα του 5 αναλύεται ως εξής: 0,618+1+0,618
    Το Διπλό Τετράγωνο. Μικρή πλευρά (ΑΒ=ΓΔ) = 1, Μεγάλη πλευρά (ΑΔ=ΒΓ) = 2, Διαγώνιος (ΑΓ=ΒΔ) = Τετραγωνική ρίζα του 5, 2,236

    Φ, ο Χρυσός Αριθμός, με αξία 1,618.
      Ο Χρυσός Αριθμός Φ, 1,618: Η μικρή αναλογία στα δεξιά είναι = 3, η μεγάλη αναλογία είναι = 5, η μικρότερη προς τη μεγαλύτερη είναι όπως η μεγαλύτερη προς το σύνολο, 3:5 : : 5:8
    3:5 : : 5:8. Αυτός ο λόγος δείχνει ότι είναι ένα τμήμα αυτής της σειράς: 1 . 2 . 3 . 5 . 8 . 13 . 21 . 34 . 55 . 89 κλπ. Αυτή είναι η σειρά Φιμπονάτσι. Ο κάθε αριθμός της σειράς προκύπτει αφού προστεθούν οι δύο προηγούμενοι αριθμοί, δηλαδή, 5+8=13, 34+55=89. Ο
    λόγος δύο διαδοχικών αριθμών της ακολουθίας τείνει προς την αποκαλούμενη Χρυσή Τομή, ή Χρυσή αναλογία, ή Αριθμό φ =1.618033989.  Ο αντίστροφος της Χρυσής Τομής 1/φ= 0.618033989, με αποτέλεσμα να ισχύει: 1/φ=φ-1.
    Γράφομε ένα τετράγωνο ΑΒΓΔ, όπου ΑΒ=1. Διαιρώντας τις γραμμές ΑΔ και ΒΓ στη μέση με την κάθετη ΖΕ, τότε ΒΓ=1 και ΕΓ=0,5. Υπάρχει το Διπλό Τετράγωνο ΕΓΔΖ και με τη διάμετρο ΕΔ σαν ακτίνα με κέντρο το Ε, γράφομε τόξο από το σημείο Δ μέχρι αυτό να τμήσει την ΒΓ στην προέκτασή της, στο σημείο Θ. Προεκτείνουμε την πλευρά ΑΖΔ και υψώνομε κατακόρυφο στο σημείο Θ, η οποία τέμνει την ΑΖΔ το Η. Έτσι δημιουργούμε το Φ ορθογώνιο ΑΒΘΗ. Ο λόγος των πλευρών είναι ίσος με 1/φ.  
    Το Φ ορθογώνιο, που καλείται επίσης Χρυσό Ορθογώνιο, χρησιμοποιήθηκε από τον Ντα Βίντσι και άλλους ζωγράφους στην Αναγέννηση.
     Ο Χρυσός Αριθμός Φ και η τετραγωνική ρίζα του 5. Εκτεινόμενο το τόξο ΘΔ προς το Α θα τμήσει το ευθύγραμμο τμήμα ΘΒ στο Ι. Βλέποντας το σχήμα δίπλα, φαίνεται καθαρά η σχέση του Φ και της τετραγωνικής ρίζας του 5.

    Το Φ δεν εφαρμόζεται στη Γεωμετρία, μόνο στο ορθογώνιο.Έχοντας ένα ευθύγραμμο τμήμα ΑΒ μήκους χ, η Χρυσή Τομή, γίνεται ως ακολούθως: Φτιάχνομε ένα ορθογώνιο τρίγωνο με κάθετες πλευρές ΑΒ μήκους χ και ΒΓ μήκους χ/2, με υποτείνουσα ΑΒ μήκους Ö5λ/2. Με κέντρο το Γ και ακτίνα χ/2 γράφομε κύκλο, ο οποίος περνά από το σημείο Δ της ΑΓ. Με κέντρο το Α γράφομε κύκλο με ακτίνα μήκους ΑΔ. Ο κύκλος περνά από το σημείο Ε. Το σημείο Ε τέμνει το ευθύγραμμο τμήμα ΑΒ με Χρυσή Τομή.
    Εκτός από το Χρυσό Ορθογώνιο, υπάρχει και το Χρυσό Τρίγωνο. Έτσι λέγεται κάθε ισοσκελές τρίγωνο του οποίου ο λόγος της μεγάλης πλευράς προς τη μικρή είναι ίσος με Φ. Έτσι, κάθε ισοσκελές τρίγωνο με κορυφή 30ο είναι Χρυσό Τρίγωνο. Στα κανονικά εγγεγραμμένα πολύγωνα, το Πεντάγωνο (Πεντάγραμμο των Πυθαγορείων) συναντάμε τον αριθμό Φ. Δηλαδή, η διχοτόμος κάθε τριγώνου του πολυγώνου που σχηματίζεται από μία κορυφή και την απέναντι πλευρά του
    πολυγώνου, τέμνει την απέναντι πλευρά κατά Χρυσή Τομή.

    Οι Ιεροί Αριθμοί εφαρμόστηκαν με ποικίλους τρόπους.

     Ο Παρθενών είναι χτισμένος σύμφωνα με την Ιερή Γεωμετρία. Αν το ύψος του Παρθενώνα είναι 1, το πλάτος του είναι Φ και το μήκος του είναι 5. Δηλαδή 1+1,618+2,236=3Φ
    Υπάρχουν, λοιπόν, πέντε ιεροί γεωμετρικοί λόγοι, το
    π, η 2, η 3, η 5 και το Φ. Η Ιερή Γεωμετρία βρίσκεται παντού. Στις αποστάσεις και σχέσεις μεταξύ των σωμάτων του ηλιακού μας συστήματος, στα χέρια μας, στο πρόσωπό μας, στο σώμα μας, στα φυτά, στα ψάρια κλπ.

    Η εφαρμογή του Φ στις πυραμίδες.
    Τελικά τετραγωνίζεται ο κύκλος; Το τετράγωνο συμβολίζει το φυσικό κόσμο, την υλική κατάσταση. Ο κύκλος
    συμβολίζει τον πνευματικό κόσμο. Όλοι οι μελετητές της Ιερής Γεωμετρίας τείνουν να προσπαθούν τον τετραγωνισμό του κύκλου. Μια κλασική και γνωστή κατασκευή σύμφωνα με το Φ, είναι η Μεγάλη Πυραμίδα στην Αίγυπτο. 

    Ο τετραγωνισμός του κύκλου γίνεται με ένα ορθογώνιο τρίγωνο που σχηματίζεται από το ευθύγραμμο τμήμα EΖ που συνδέει το μέσον μιας βάσης με την κορυφή της πυραμίδας, την κατακόρυφο ΕH από την κορυφή της πυραμίδας προς την βάση και το ευθύγραμμο τμήμα ΕZ που ενώνει τα δύο πριν. Αυτό είναι το σχήμα της πυραμίδας με το ορθογώνιο τρίγωνο. Υποθέτομε πως η πλευρά του τετραγώνου της βάσης είναι ίση με 2.


    Κατασκευάζομε τετράγωνο
    ΕΘΚΔ, έτσι δημιουργείται ένα διπλό τετράγωνο, το ΘΚΤΗ. Φέρομε τη διαγώνιο ΗΚ, που τέμνει την ΕΔ στο Ι. Η ΕΔ είναι ίση με 1, ως εκ τούτου η διάμετρος του κύκλου είναι επίσης 1. Η ΗK είναι ίση με √(5) = 0,618+1+1,618

    Χρησιμοποιώντας το διαβήτη με κέντρο το Η και απόσταση την ΗΛ, όπου Λ είναι το σημείο τμήσης της ΗΚ με τον προηγούμενο κύκλο κέντρου Ο, γράφομε τόξο προς τα κάτω που τέμνει την ΚΜΤΓ στο σημείο Μ.
    Αν ΗΚ=5 και ΟΛ=ΟΔ=ΟΕ=0,5, η διάμετρος αυτού του κύκλου είναι 1. Αυτό δημιουργεί ΗΛ=0,618+1, ή Φ (1,618).
    Γράφομε την ΗΜ που τέμνει την ΑΕΔ στο Ι. Βάζομε τον διαβήτη στο Τ και εκτείνομε ως το Μ. Βάζομε πάλι στο σημείο Η και σχηματίζομε τον κύκλο που έχει ακτίνα ΗΙ. Το ΤΜ είναι το ύψος της Μεγάλης Πυραμίδας. Αυτός ο κύκλος αξιοσημείωτα πλησιάζει να έχει την ίδια περιφέρεια όπως η περίμετρος της βάσης ΑΒΓΔ.

     Επιστρέφομε στο αρχικό ορθογώνιο τρίγωνο ΕΖΗ. Όπου ΕΖ=1, ΖΗ=Φ, ΕΗ =Φ. Εφόσον α222, τότε το ύψος είναι η τετραγωνική ρίζα του Φ.

  • Ισοψηφία

    Η ισοψηφία (ή λεξάριθμος) είναι μια μέθοδος η οποία αποδίδει σε κάποιο γράμμα έναν και μόνο αριθμό. Την χρησιμοποίησαν σε ευρύ κλίμα οι ερευνητές των απόκρυφων της Ταορά, οι λεγόμενοι καμπαλιστές. Η αριθμητική πρόσθεση των αξιών των γραμμάτων, καλέστηκε στα εβραϊκά, γκεμάτρια.
    Είναι ένα ελληνικότατο σύστημα και η παρουσία του καθιερώθηκε σχεδόν παντού, ειδικά, στις εισόδους των Ναών και Ιερών Χώρων, με κωδικοποιημένες εκφράσεις ή λέξεις που στόχευαν στην προφύλαξη της Γνώσης από τα βέβηλα μάτια κι αυτιά.
    Οι εβραίοι Ραβίνοι είχαν ένα απλό αλφάβητο από 22 γράμματα. Κάθε γράμμα είχε μια αξία. Το τελευταίο γράμμα αντιστοιχούσε στην αξία 400. Μέχρι το 900 υπολείπονταν 5 ακόμα γράμματα. Έτσι, υιοθέτησαν τα πέντε τελικά γράμματα τα οποία είναι διπλά ορισμένων άλλων. Το ενδιαφέρον αποτέλεσμα ήταν ότι κάθε γράμμα είχε στο αλφάβητο και μια αριθμητική αξία. Βέβαια, σε όλα τα αλφάβητα υπάρχει ένα μεγάλο κενό. Δεν έχουν φωνήεντα. Αυτό και μόνο δηλώνει την αγιότητα του Ελληνικού αλφαβήτου.
    Πολλοί έχουν ασχοληθεί με τη μέθοδο της Ισοψηφίας με απώτερο σκοπό να βρουν το βάθος της μεθόδου. Όμως, το πρόβλημα που αντιμετώπιζαν οι μη έχοντες τα απαραίτητα κλειδιά της γνώσης, ήταν ότι από τον αριθμό, δεν ήξεραν ποια γράμματα θα εξέλθουν. Έχοντας απλά, τον αριθμό, η επιστροφή στη λέξη ή τη φράση ήταν πρακτικά αδύνατη. Η μέθοδος είχε μόνο μία κατεύθυνση.
    Στην Ελληνική γλώσσα υπάρχει μια μαθηματική δημιουργία και από την εποχή του Πυθαγόρα και πιο πριν, οι Έλληνες χρησιμοποίησαν τα γράμματα για να συμβολίζουν τους αριθμούς.
    Με εντελώς περιληπτικό τρόπο, η μέθοδος της Ισοψηφίας περικλείει τρία βασικά στάδια. Αυτό της απλής Ισοψηφίας, δηλαδή Β=2, Ο=70, αυτό της ανάλυσης της λέξης στα επιμέρους γράμματα των γραμμάτων της, δηλαδή Α=ΑΛΦΑ=532 και αυτό της έκφρασης των γραμμάτων της αριθμητικής αξίας του γράμματος, δηλαδή Α=1=ΕΝ=55.
    Περαιτέρω, υπάρχουν ποικίλοι μέθοδοι παράστασης της Ισοψηφίας, στο χώρο (Ιερή Γεωμετρία), αλλά και στον χρόνο.
    Σε πάρα πολλά αρχαία κείμενα υπάρχουν χαρακτηριστικά παραδείγματα Ισοψηφίας.
    Στο αγαπημένο μου έργο "Περί Ίσιδος και Οσίριδος" ο Πλούταρχος αναφέρει για το όνομα του Οσίριδος:
    "Γιατί, Όσιρις είναι ο Ωκεανός και Ίσιδα η Τηθύς, γιατί φροντίζει ως παραμάνα και μεγαλώνει τα πάντα. Ακόμη, οι Έλληνες την (απλή) εκσπερμάτιση την ονομάζουν απουσία ενώ τη μείξη (με γυναίκα) συνουσία και τη λέξη «υίός» την παράγουν από το «ύδωρ» και το (απαρέμφατο) «ðsai» και τον Διόνυσο τον αποκαλούν «ìhn» ως κυρίαρχο στην υγρή φύση, που δεν είναι άλλος από τον ‘Οσιρι. Γιατί, ο Ελλάνικος φαίνεται να έχει ακούσει από τους ιερείς ότι τον ‘Οσιρη τον έλεγαν Ύσιρι. ‘Ετσι φαίνεται να αποκαλεί το θεό, εύλογα βέβαια λόγω της φύσης και της δημιουργίας του.
    ‘Οτι ο Όσιρις είναι ο ίδιος με το Διόνυσο, σε ποιον ταιριάζει περισσότερο να το γνωρίζει παρά σε σένα, Κλέα, που είσαι η αρχαιότερη από τις Θυάδες στους Δελφούς και αφοσιωμένη στα Οσιριακά μυστήρια από πατέρα και μητέρα; Κι αν για τα άλλα πρέπει να καταθέσουμε μαρτυρίες, ας αφήσουμε κατά μέρος τα απόρρητα, όσα όμως φανερά τελούν οι ιερείς θάβοντας τον Άπι όταν μεταφέρουν πάνω σε σχεδία το σώμα του, καθόλου δεν απέχουν από τις βακχικές τελετές. Γιατί, και δερμάτινες προσωπίδες φορούν και κρατούν θύρσους και βγάζουν κραυγές και (κάνουν) κινήσεις, όπως αυτοί που εκστασιάζονται στις οργιαστικές τελετές του Διονύσου. Γι’ αυτό και πολλοί από τους Έλληνες κάνουν αγάλματα προς τιμή του Διονύσου όμοια με ταύρο. Μάλιστα οι γυναίκες των Ηλείων προσευχόμενες παρακαλούν «με πόδι βοδινό να έρθει ο Θεός» σ’ αυτές.
    Στους Αργείους ο Διόνυνος ονομάζεται βουγενής. Και τον παρακαλούν με σάλπιγγες να επιστρέψει από το νερό (από θαλάσσιο δρόμο) ρίχνοντας σε άβυσσο ένα αρνί για χάρη του «κλειδοκράτορα» των Πυλών (του Άδη). Τις σάλπιγγες τις έχουν κρυμμένες σε θύρσους, ό- πως έχει πει και ο Σωκράτης στα σχετικά με τα όσια. Συμφωνούν και τα Τιτανικά και τα Νυκτέλια με τα αποδιδόμενα στον ‘Οσιρι κατασπαράγματα και τις αναμνήσεις του και τις αναστάσεις του. Παρόμοια πάλι και τα σχετικά με τις ταφές. Πράγματι, όπως προαναφέρθηκε, οι Αιγύπτιοι δείχνουν σε πολλά μέρη τάφους του ‘Οσιρη και οι κάτοικοι των Δελφών πιστεύουν ότι τα λείψανα του Διονύσου είναι Θαμμένα κοντά τους, στο μαντείο, και οι μυημένοι θυσιάζουν θυσία απόρρητη στο ιερό του Απόλλωνα, όταν σι Θυάδες ξυπνούν το Λικνίτη. Για το ότι οι’Ελληνες Θεωρούν το Διόνυσο κυρίαρχο όχι μόνο του κρασιού αλλά κάθε υγρού στοιχείου, είναι αρκετό να αναφερθεί ως μάρτυρας ο Πίνδαρος, που λέει:

    «ο πολυάγαθος Διόνυσος μακάρι να αυξάνει την παραγωγή των δέντρων στην αχνοφεγγιά του καλοκαιριού». Γι’ αυτό, στους πιστούς του ‘Οσιρη απαγορεύεται να κόβουν ήμερο δέντρο και να φράζουν πηγή νερού. Και δεν αποκαλούν μόνο το Νείλο, αλλά γενικά κάθε υγρή ροή ‘Οσιρη, και πάντα προηγείται στις τελετές μια στάμνα προς τιμή του θεού." (Γ. Ράπτης, εκδόσεις ΖΗΤΡΟΣ)

     τὸν γὰρ Ὠκεανὸν Ὄσιριν εἶναι, τὴν δὲ Τηθὺν Ἶσιν ὡς τιθηνουμένην πάντα καὶ συνεκτρέφουσαν. καὶ γὰρ Ἕλληνες τὴν τοῦ σπέρματος πρόεσιν ἀπουσίαν καλοῦσι καὶ συνουσίαν τὴν μῖξιν, καὶ τὸν υἱὸν ἀπὸ τοῦ ὕδατος καὶ τοῦ ὗσαι, καὶ τὸν Διόνυσον ὕην ὡς κύριον τῆς ὑγρᾶς φύσεως οὐχ ἕτερον ὄντα τοῦ Ὀσίριδος· καὶ γὰρ τὸν Ὄσιριν Ἑλλάνικος Ὕσιριν ἔοικεν ἀκηκοέναι ὑπὸ τῶν ἱερέων λεγόμενον· οὕτω γὰρ ὀνομάζων διατελεῖ τὸν θεόν, εἰκότως ἀπὸ τῆς φύσεως καὶ τῆς εὑρέσεως. Ὅτι μὲν οὖν ὁ αὐτός ἐστι Διονύσῳ, τίνα μᾶλλον ἢ σὲ γινώσκειν, ὦ Κλέα, δὴ προσῆκόν ἐστιν, ἀρχηίδα μὲν οὖσαν ἐν Δελφοῖς τῶν Θυιάδων, τοῖς δ' Ὀσιριακοῖς καθωσιωμένην ἱεροῖς ἀπὸ πατρὸς καὶ μητρός; εἰ δὲ τῶν ἄλλων ἕνεκα δεῖ μαρτύρια παραθέσθαι, τὰ μὲν ἀπόρρητα κατὰ χώραν ἐῶμεν, ἃ δ' ἐμφανῶς δρῶσι θάπτοντες τὸν Ἆπιν οἱ ἱερεῖς, ὅταν παρακομίζωσιν ἐπὶ σχεδίας τὸ σῶμα, βακχείας οὐδὲν ἀποδεῖ· καὶ γὰρ νεβρίδας περικαθάπτονται καὶ θύρσους φοροῦσι καὶ βοαῖς χρῶνται καὶ κινήσεσιν ὥσπερ οἱ κάτοχοι τοῖς περὶ τὸν Διόνυσον ὀργιασμοῖς. διὸ καὶ ταυρόμορφα Διονύσου ποιοῦσιν ἀγάλματα πολλοὶ τῶν Ἑλλήνων· αἱ δ' Ἠλείων γυναῖκες καὶ παρακαλοῦσιν εὐχόμεναι ποδὶ βοείῳ τὸν θεὸν ἐλθεῖν πρὸς αὐτάς. Ἀργείοις δὲ βουγενὴς Διόνυσος ἐπίκλην ἐστίν·
    ἀνακαλοῦνται δ' αὐτὸν ὑπὸ σαλπίγγων ἐξ ὕδατος ἐμβάλλοντες εἰς τὴν ἄβυσσον ἄρνα τῷ Πυλαόχῳ· τὰς δὲ σάλπιγγας ἐν θύρσοις ἀποκρύπτουσιν, ὡς Σωκράτης ἐν τοῖς περὶ ὁσίων εἴρηκεν. ὁμολογεῖ δὲ καὶ τὰ Τιτανικὰ καὶ Νυκτέλια τοῖς λεγομένοις Ὀσίριδος διασπασμοῖς καὶ ταῖς ἀναβιώσεσι καὶ παλιγγενεσίαις· ὁμοίως δὲ καὶ τὰ περὶ τὰς ταφάς. | Αἰγύπτιοί τε γὰρ Ὀσίριδος
    πολλαχοῦ θήκας, ὥσπερ εἴρηται, δεικνύουσι, καὶ Δελφοὶ τὰ τοῦ Διονύσου λείψανα παρ' αὐτοῖς παρὰ τὸ χρηστήριον ἀποκεῖσθαι νομίζουσι, καὶ θύουσιν οἱ ὅσιοι θυσίαν ἀπόρρητον ἐν τῷ ἱερῷ τοῦ Ἀπόλλωνος, ὅταν αἱ Θυιάδες ἐγείρωσι τὸν Λικνίτην. ὅτι δ' οὐ μόνον τοῦ οἴνου Διόνυσον, ἀλλὰ καὶ πάσης ὑγρᾶς φύσεως Ἕλληνες ἡγοῦνται κύριον καὶ ἀρχηγόν, ἀρκεῖ Πίνδαρος μάρτυς εἶναι λέγων δενδρέων δὲ νομὸν Διόνυσος πολυγαθὴς αὐξάνοι, ἁγνὸν φέγγος ὀπώρας· διὸ καὶ τοῖς τὸν Ὄσιριν σεβομένοις ἀπαγορεύεται δένδρον ἥμερον ἀπολλύναι καὶ πηγὴν ὕδατος ἐμφράττειν.
    Οὐ μόνον δὲ τὸν Νεῖλον, ἀλλὰ πᾶν ὑγρὸν ἁπλῶς Ὀσίριδος ἀπορροὴν καλοῦσι, καὶ τῶν ἱερῶν ἀεὶ προπομπεύει τὸ ὑδρεῖον ἐπὶ τιμῇ τοῦ θεοῦ.
    Στο Ονειροκριτικόν του Αρτεμίδωρος υπάρχει μεταξύ των άλλων ένα παράδειγμα ισοψηφίας: Η γαλή σημαίνει στον ύπνο, όπως και σήμερα, μια γυναίκα πανούργα και κακότροπη. Ακόμα και ποινή ή δίκη, γιατί είναι ισόψηφες οι λέξεις γαλή και δίκη. (Γαλή δέ γυναίκα σημαίνει πανούργον και κακότροπον και δίκην. έστι γάρ ισόψηφος δίκη και γαλή.
    Ο αρχιεπίσκοπος Ρώμης, Ιππόλυτος στο έργο του "ΤΟΥ ΚΑΤΑ ΠΑΣΩΝ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΕΛΕΓΧΟΥ Δ", αναφερόμενος στην Ισοψηφία λέγει πως:
    "Η πρόνοια του Θεού, λαμβάνοντας την κυριαρχία της μονάδας, την χώρισε σε τέσσερα στοιχεία, του πνεύματος (αήρ), του πυρός, του ύδατος και της γης. Από αυτά έκανε τον κόσμο αρρενοθήλυ. Έβαλε τα δύο στοιχεία στο άνω ημισφαίριο, το πνεύμα και το πυρ και το ονόμασε ημισφαίριο της μονάδος, που είναι αγαθοποιό, με κλίση προς τα πάνω και αρσενικό. Διότι είναι συγκείμενη από λεπτά μέρη η μονάδα και αιωρείται στον λεπτότατο και καθαρότατο αιθέρα. Τα άλλα δύο στοιχεία, που είναι παχύτερα, τα διαίρεσε στη δυάδα, τη γη και το ύδωρ και ονόμασε αυτό το ημισφαίριο κατωφερές, θηλυκό και κακό. Αυτά τα στοιχεία συγκρινόμενα μεταξύ τους, έχουν άρρεν και θήλυ, για την ευκαρπία και αύξηση των όλων. Το πυρ είναι άρρεν και το πνεύμα είναι θήλυ. Το ύδωρ είναι άρρεν και η γη είναι θήλυ. Έτσι από την αρχή συμβιώνει το πνεύμα με το πυρ και η γη με το ύδωρ. Όπως ακριβώς η δύναμη του πνεύματος είναι το πυρ, έτσι και η δύναμη της γης είναι το ύδωρ.
    Αυτά τα στοιχεία αν προστεθούν και αναλυθούν με αφαίρεση των εννεάδων, καταλήγουν φιλικά, τα μεν σε άρρενα αριθμό, τα δε σε θήλυ. Η εννεάς αφαιρείται γιατί αυτή διαιρώντας τον κύκλο, δημιουργεί τα τέσσερα τετράγωνα του κόσμου, με 90ο το καθένα. Οικείο στη μονάδα είναι το φως, στη δυάδα το σκότος. Στο φως είναι η ζωή, στο σκότος είναι ο θάνατος. Για αυτό καθετί που δημιουργούν οι άρρενες αριθμοί είναι καλό και οι θηλυκοί είναι κακό.
    Αρχίζομε από την μονάδα, που είναι ο αριθμός της 361, αν αφαιρέσομε τις εννεάδες το υπόλοιπο είναι 1.
    Μονάς=361=9*40+1.Στη δυάδα ο αριθμός είναι 605, αν αφαιρέσομε τις εννεάδες, το υπόλοιπο είναι 2.  Δυάς=605=9*67+2.
    ....... ακόμα και αυτό λέγουν, πως το όνομα Θεός, αν υπολογιστεί και μοιραστεί σε εννεάδες, λήγει σε πέντε. Θεός=284=9*31+5. Το πέντε δεν είναι άρτιο. Το οποίο γραμμένο σε περίαπτο θεραπεύει. Έτσι και φυτό κάποιο που λήγει όμοια, θα έχει τις ενέργειες του αριθμού. Αλλά και όμοια ένας γιατρός θεραπεύει τις ασθένειες.
    "
    ταῦτα δὲ ἐκ τῆς μονάδος ἀρχὴν λαβόντα ἡ τοῦ θεοῦ πρόνοια τῆσ ἀρχῆς ἐχώρισε μέχρι τῶν τεσσάρων στοιχείων, λέγω δὴ τοῦ πνεύματος καὶ πυρός, ὕδατός τε καὶ γῆς. καὶ ἐκ τούτων δὲ ποιήσας τὸν κόσμον, ἀρρενόθηλυν αὐτὸν κατεσκεύ#ασε· καὶ δύο μὲν στοιχεῖα εἰς τὸ ἄνω ἡμισφαίριον προσέταξε, τό τε πνεῦμα καὶ τὸ πῦρ, καὶ καλεῖται τοῦτο τὸ ἡμισφαίριον, ὂν τῆς μονάδος, ἀγαθοποιόν τε καὶ ἀνωφερὲς καὶ ἀρσενικόν - λεπτομερὴς γὰρ οὖσα ἡ μονὰς ποτᾶται εἰς τὸ λεπτότατον μέρος καὶ καθαρώτατον τοῦ αἰθέρος· - τὰ δὲ ἄλλα δύο στοιχεῖα, ὄντα παχύτερα, ἀπένειμεν τῇ δυάδι, γῆν τε καὶ ὕδωρ, καὶ καλεῖται τοῦτο τὸ ἡμισφαίριον κατωφερές, θηλυκόν τε καὶ κακοποιόν. καὶ αὐτὰ δὲ πάλιν τὰ ἄνω δύο στοιχεῖα ἑαυτοῖς συγκρινόμενα ἔχουσιν ἐν ἑαυτοῖς τὸ ἄρρεν καὶ τὸ θῆλυ, πρὸς εὐκαρπίαν καὶ αὔξησιν τῶν ὅλων· καὶ τὸ μὲν πῦρ ἄρρεν ἐστί, τὸ δὲ πνεῦμα θῆλυ· καὶ πάλιν τὸ μὲν ὕδωρ ἄρρεν ἐστίν, ἡ δὲ γῆ θῆλυ. καὶ οὕτως ἀπ' ἀρχῆς συνεβίωσε τὸ πῦρ τῷ πνεύματι, τῇ δὲ γῇ τὸ ὕδωρ· ὥσπερ γὰρ δύναμις τοῦ πνεύματός ἐστι τὸ πῦρ, οὕτως καὶ τῆς γῆς τὸ ὕδωρ.
    Καὶ αὐτὰ δὲ τὰ στοιχεῖα ψηφιζόμενα καὶ ἀναλυόμενα καθ' ὑφαίρεσιν ἐννάδων λήγει οἰκείως, ἃ μὲν εἰς τὸν ἀρρενικὸν ἀριθμόν, ἃ δὲ εἰς τὸν θηλυκόν. ὑφαιρεῖται δὲ πάλιν ἡ ἐννὰς διὰ ταύτην τὴν αἰτίαν· διὰ τὸ τὰς τριακοσίας ἑξήκοντα τοῦ ὅλου μοίρας ἐξ ἐννεάδων συνίστασθαι, καὶ διὰ τοῦτο τὰ τέτταρα πλινθία τοῦ κόσμου ὑπὸ ἐνενήκοντα μοιρῶν περιγεγράφθαι τελείων. προσῳκείωται δὲ τῇ μὲν μονάδι τὸ φῶς, τῇ δὲ δυάδι τὸ σκότος· καὶ τῷ μὲν φωτὶ κατὰ φύσιν ἡ ζωή, τῷ δὲ σκότει ὁ θάνατος· καὶ τῇ μὲν ζωῇ ἡ δικαιοσύνη, τῷ δὲ θανάτῳ ἡ ἀδικία. διὸ πᾶν γεννώμενον ἐν τοῖς ἀρσενικοῖς ἀριθμοῖς ἀγαθοποιόν ἐστι, τὸ δὲ ἐν τοῖς θηλυκοῖς κακοποιόν ἐστιν. οἷον ψηφίζουσι· μονάς - ἵνα ἀπ' αὐτῆς ἀρξώμεθα - γίνεται τξα, ἃ λήγει εἰς μονάδα τῆς ἐννεάδος ὑφαιρεθείσης. ὁμοίως ψήφισον· δυὰς γίνεται χε· ὕφελε τὰς ἐννεάδας, λήγει εἰς δυάδα, καὶ ἀποκαθίσταται ἕκαστον εἰς τὸ ἴδιον.
    Τῇ οὖν μονάδι ἀγαθοποιῷ οὔσῃ ὁμοίως τὰ εἰς τὸν [ἀ]περίζυγον ἀριθμὸν λήγοντα ὀνόματα ἀνωφερῆ τε καὶ ἀρσενικὰ καὶ ἀγαθοποιὰ εἶναι παρατηρούμενα λέγουσι, τὰ δὲ εἰς τὸν ἄρτιον ἀριθμὸν λήγοντα κατωφερῆ τε καὶ θηλυκὰ καὶ κακοποιὰ εἶναι νενόμισται. τὴν γὰρ φύσιν ἐξ ἐναντίων συνισταμένην λέγουσιν, ἔκ τε καλοῦ καὶ κακοῦ· ὥσπερ δεξιὸν καὶ ἀριστερόν, φῶς καὶ σκότος, ἡμέρα καὶ νύξ, ζωὴ καὶ θάνατος.
    ἔτι δὲ καὶ τοῦτο λέγουσιν, ὡς τὸ θεὸς ὄνομα, ψηφισθὲν καὶ μερισθὲν εἰς ἐννάδα, εἰς πεντάδα καταντᾷ, ὅ ἐστιν ἀνάρτιον· ὃ ἐπιγραφὲν περιάψαντες θεραπεύουσιν. οὑτωσὶ καὶ βοτάνη τις εἰς τοῦτο λήγουσα τοῦ ἀριθμοῦ ὁμοίως περιαφθεῖσα ἐνεργεῖ, διὰ τὴν ὁμοίαν τοῦ ἀριθμοῦ ψῆφον. ἀλλὰ καὶ ἰατρός τισ ὁμοίᾳ ψήφῳ ἀρρώστους θεραπεύει·
    Υπάρχουν πέντε βήματα μετασχηματισμού που πρέπει να βιωθούν από κάθε μας, ως τμήμα του συνόλου της ανθρώπινης εμπειρίας. Αυτό είναι επειδή πρέπει να έχουμε όλη την πιθανή ανθρώπινη εμπειρία προτού να μπορέσουμε να απελευθερωθούμε για τη σωτηρία. Αυτά φαίνονται στον πιο κάτω πίνακα:

    Γράμμαtα Αριθμητική αξίαα Σύμβολο-Ιδιότητα
    Θ 9 Γη
    Χ 60 Ύδωρ
    Φ 500 Αήρ
    Χ 600 Πυρ
    Ψ 700 Αιθήρ

    Η Πρώτη Αιτία διαμέσου της Δόξας, της Κατανόησης, της Σοφίας και της Δύναμης οδηγεί στην Γνώση. Η Ατραπός που ενώνει την Κατανόηση με τη Δύναμη διδάσκεται και βιώνεται από το ζώδιο του Τοξότη, η Ατραπός που ενώνει τη Σοφία με τη Δύναμη διδάσκεται και βιώνεται από το ζώδιο του Αιγόκερω, η Ατραπός που ενώνει τη Δύναμη με την Πρώτη Αιτία διδάσκεται και βιώνεται από το ζώδιο του Υδροχόου, η Ατραπός που ενώνει την Δόξα με την Κατανόηση διδάσκεται και  βιώνεται από το ζώδιο των Ιχθυών

  • και Εφέσια γράμματα

    Ο Ησύχιος Αλεξανδρεύς αναφέρει πως τα Εφέσια γράμματα, αυτά που επικαλούντο οι μύστες στο Ναό των Διδύμων στην Έφεσο, είναι πολύ παλιά. Κάποιοι απατεώνες προσθέσανε και άλλα. Από αυτό που λένε οι πρώτοι, είναι πως τα ονόματα είναι ιερά και άγια. Τα ονόματα είναι αυτά:
    άσκιον, κατάσκιον, λιξ, τετράξ, δαμναμενεύς, αίσιον.
    Δηλώνει το άσκιο το σκοτάδι, το κατάσκιο το φως, η λιξ τη γη, ο τετράξ το έτος, ο δαμναμενεύς τον Ήλιο και το αίσιο το αληθινό.
    Ἐφέσια γράμματα· ἦν μὲν πάλαι, ὕστερον δὲ προσέθεσάν τινες ἀπατεῶνες καὶ ἄλλα. Φασὶ δὲ τῶν πρώτων τὰ ὀνόματα τάδε· ἄσκιον, κατάσκιον, λίξ, τετράξ, δαμναμενεύς, αἴσιον.
    Δηλοῖ δὲ τὸ μὲν ἄσκιον σκότος, τὸ δὲ κατάσκιον φῶς, τὸ δὲ λὶξ γῆ, τετρὰξ δὲ ἐνιαυτός, δαμναμενεὺσ δὲ ἥλιος, αἴσιον δὲ ἀληθές. Ταῦτα οὖν ἱερά ἐστι καὶ ἅγια

    Από τα Στρώματα του Κλήμεντος στο 4ο βιβλίο του αναφέρει πως ο Πυθαγορικός Ανδροκύδης γνωρίζει πως τα Εφέσια γράμματα είναι με μεγάλο θρύλο σύμβολα. Αναφέρει επίσης πως είναι το "άσκιον" αυτό που δεν έχει σκιά, το "κατάσκιον" επειδή ακτινοβολεί και φωτίζει τη σκιά, η "λιξ" που είναι η γη κατά την αρχαία επωνυμία της, ο "τετράξ" που είναι το έτος σύμφωνα με τις ώρες, ο "δαμναμενεύς" που είναι ο Ήλιος αυτός που καταδαμάζει, τα "αίσια" είναι η αληθινή ομιλία.
    Ο λόγιος Διονύσιος από τη Θράκη λέει πως δεν είχαν μόνο την έννοια των λέξεων, αλλά υπήρχαν και μερικά σύμβολα στην εκτέλεση. Την έννοια των λέξεων την καθορίζει όπως αυτή των Δελφικών προσταγών, όπως το "μηδέν άγαν". Τα σύμβολα είναι όπως ο τροχός που περιστρέφεται στου ναούς των Θεών, που τον τραβούν οι Αιγύπτιοι και αυτό των τρυφερών κλαδιών (θαλλών) που δίνονται στους προσκυνητές. Διότι λέει ο Θράκιος Ορφέας, η θεία φωνή των θαλλών στις βροντές στη γη προνοεί για ωφέλειες, καμία μοίρα δεν έχει στις καρδιές, αλλά όλα γύρω τα κυκλώνει. Οι θαλλοί υπάρχουν σαν σύμβολο της αρχικής τροφής, είτε είναι όπως ξέρουν πολλοί πως μέσα από το σύνολο οι καρποί αφθονούν και πληθαίνουν και σε αυτούς τυχαίνει ο κλήρος του διαστήματος της ζωής και για αυτό θέλουν να δίνονται στους θαλλούς.
    Ἀνδροκύδης γοῦν ὁ Πυθαγορικὸς τὰ Ἐφέσια καλούμενα γράμματα ἐν πολλοῖς δὴ πολυθρύλητα ὄντα συμβόλων ἔχειν φησὶ τάξιν, σημαίνειν δὲ Ἄσκιον μὲν τὸ σκότος, μὴ γὰρ ἔχειν τοῦτο σκιάν· φῶς δὲ Κατάσκιον, ἐπεὶ καταυγάζει τὴν σκιάν· Λίξ τέ ἐστιν ἡ γῆ κατὰ ἀρχαίαν ἐπωνυμίαν καὶ Τετρὰξ ὁ ἐνιαυτὸς διὰ τὰς ὥρας, Δαμναμενεὺς δὲ ὁ ἥλιος ὁ δαμάζων, τὰ Αἴσιά τε ἡ ἀληθὴς φωνή. σημαίνει δ' ἄρα τὸ σύμβολον ὡς κεκόσμηται τὰ θεῖα, οἷον σκότος πρὸς φῶς καὶ ἥλιος πρὸς ἐνιαυτὸν καὶ γῆ πρὸς παντοίαν φύσεως γένεσιν. Ἀλλὰ καὶ Διονύσιος ὁ Θρᾷξ ὁ γραμματικὸς ἐν τῷ Περὶ τῆς ἐμφάσεως περὶ τοῦ τῶν τροχίσκων συμβόλου φησὶ κατὰ λέξιν· ἐσήμαινον γοῦν οὐ διὰ λέξεως μόνον, ἀλλὰ καὶ διὰ συμβόλων ἔνιοι τὰς πράξεις, διὰ λέξεως μὲν ὡς ἔχει τὰ λεγόμενα Δελφικὰ παραγγέλματα, τὸ μηδὲν ἄγαν καὶ τὸ γνῶθι σαυτὸν καὶ τὰ τούτοις ὅμοια, διὰ δὲ συμβόλων ὡς ὅ τε τροχὸς ὁ στρεφόμενος ἐν τοῖς τῶν θεῶν τεμένεσιν εἱλκυσμένος παρὰ Αἰγυπτίων καὶ τὸ τῶν θαλλῶν τῶν διδομένων τοῖς προσκυνοῦσι.
    φησὶ γὰρ Ὀρφεὺς ὁ Θρᾴκιος· θαλλῶν δ' ὅσσα βροτοῖσιν ἐπὶ χθονὸς ἔργα μέμηλεν, οὐδὲν ἔχει μίαν αἶσαν ἐπὶ φρεσίν, ἀλλὰ κυκλεῖται πάντα πέριξ, στῆναι δὲ καθ' ἓν μέρος οὐ θέμις ἐστίν, ἀλλ' ἔχει, ὡς ἤρξαντο, δρόμου μέρος ἶσον ἕκαστος. οἱ θαλλοὶ ἤτοι τῆς πρώτης τροφῆς σύμβολον ὑπάρχουσιν, ἢ ὅπως ἐπιστῶνται οἱ πολλοὶ τοὺς μὲν καρποὺς δι' ὅλου θάλλειν καὶ αὔξεσθαι διαμένοντας ἐπὶ πλεῖστον, σφᾶς δὲ αὐτοὺς ὀλίγον εἰληχέναι τὸν τῆς ζωῆς χρόνον, τούτου χάριν δίδοσθαι τοὺς θαλλοὺς βούλονται...

    Μεγάλες λέξεις με δύναμη που παρέδωσε ο ίδιος ο Ορφέας στην Αρτέμιδα. Λέγεται πως αυτό ήταν το μέτρο της μουσικής.

    άσκιον, κατάσκιον, λιξ, τετράξ, δαμναμενεύς, αίσια ή αίσιον.
    Σύμφωνα με την Ισοψηφία, οι αριθμοί τους είναι, άσκιον=351, κατάσκιον=672, λιξ=100, τετράξ=766, δαμναμενεύς=796, αίσια=222 ή αίσιον=341.
    Ήταν γραμμένα πάνω στο σκήπτρο της Θεάς Αρτέμιδος, της σεληνιακής θεάς της Εφέσου. Στα βαβυλωνιακά, Έφεσος σημαίνει μαγεύω. Κάποιοι λένε πως είναι τα Ιερά Ονόματα των Ιδαίων Δακτύλων και πως κατάγονται από τη Φρυγία.
    Στους Δειπνοσοφιστές, ο Αναξίλας ο λυροποιός λέει πως λιπαίνει το δέρμα του με ξανθωπό σε χρώμα λίπος, επιδεικνύει τα επανωφόρια, σύρει τα ελαφρά σανδάλια, τρώγει τις ρίζες κρεμμυδιού, τα τυριά πιάνει, τα αβγά καταπίνει ολόκληρα, κατέχει τα θαλάσσια όστρακα και πίνει κρασί από τη Χίο και μαζί με αυτά φορά σε μικρή καλά ραμμένη ασπίδα τα Εφέσια γράμματα.
    ξανθοῖς τε μύροις χρῶτα λιπαίνων, χλανίδας θ' ἕλκων, βλαύτας σύρων, βολβοὺς τρώγων, τυροὺς κάπτων, ᾤ' ἐκλάπτων, κήρυκας ἔχων, Χῖον πίνων, καὶ πρὸς τούτοις ἐν σκυταρίοις ῥαπτοῖσι φορῶν Ἐφεσήια γράμματα καλά.

    Ο Πλούταρχος στα Συμποσιακά λέει πως οι μάγοι λέγουν τα Εφέσια γράμματα τους δαιμονισμένους, έτσι και εμείς...
    ὥσπερ γὰρ οἱ μάγοι τοὺς δαιμονιζομένους κελεύουσι τὰ Ἐφέσια γράμματα πρὸς αὑτοὺς καταλέγειν καὶ ὀνομάζειν, οὕτως ἡμεῖς..

    Ο Διογενιανός στις συλλογή παραμοιών αναφέρει πως τα Εφέσια γράμματα ήταν επωδές, δηλαδή γητειές, τα οποία ακριβώς φώναζαν για να νικήσουν σε κάθετι. Το ίδιο στο ραβδί από δάφνη που κουβαλούσαν πάντα.
    Ἐφέσια γράμματα: ἐπωδαί τινες ἦσαν, ἅπερ οἱ φωνοῦντες ἐνίκων ἐν παντί. ταυτὸν τῇ, Δαφνίνην φορῶ βακτηρίαν.

    Ο Αίλιος Διονύσιος από την Αλικαρνασσώ, στα Αττικά ονόματα παραθέτει μια σημαντική μαρτυρία για τα Εφέσια γράμματα. Είναι επωδές δυσνόητες, τις οποίες είπε ο Κροίσος όταν μπήκε στην πυρά και ευνοήθηκε. Και στους Ολυμπιακούς Αγώνες, όταν ήταν αντιμέτωποι οι αθλητές της Μιλήτου και της Εφέσου, οι Μιλήσιοι δεν μπορούσαν να νικήσουν τους Εφεσίους γιατί είχαν γράψει τα Εφέσια γράμματα στους αστραγάλους των.
    Ἐφέσια γράμματα· ἐπῳδαί τινες δυσπαρακολούθητοι, ἃς καὶ Κροῖσος ἐπὶ τῆς πυρᾶς εἰπὼν ὠφελήθη. καὶ ἐν Ὀλυμπίᾳ Μιλησίου καὶ Ἐφεσίου παλαιόντων τὸν Μιλήσιον μὴ δύνασθαι παλαίειν διὰ τὸ τὸν ἕτερον περὶ τῷ ἀστραγάλῳ ἔχειν τὰ Ἐφέσια γράμματα.

    Ο Παυσανίας στα Αττικά δίνει μια επιπρόσθετη πληροφορία, πως αυτά τα έλεγαν για προφύλαξη ή απομάκρυνση του κακού. Επιβεβαιώνει πως ο Κροίσος τα χρησιμοποίησε. Τα χαρακτηρίζει δυσδιάκριτα και αλληγορικά που φαίνονται να είναι πάνω στα πόδια, τη ζώνη και το στεφάνι της Αρτέμιδας.
    Ἐφέσια γράμματα. φωναὶ φυσικὸν ἐμπεριέχουσα νοῦν ἀλεξίκακον, ἃς καὶ Κροῖσος ἐπὶ πυρᾶς εἶπεν. καὶ ἀσαφῶς δὲ καὶ αἰνιγματωδῶς δοκεῖ ἐπὶ ποδῶν καὶ ζώνης καὶ στεφάνης ἐπιγεγράφθαι τῆς Ἀρτέμιδος τὰ τοιαῦτα γράμματα. καὶ παροιμία τὸ Ἐφέσια γράμματα ἐπὶ τῶν ἀσαφῆ τινα λαλούντων καὶ δυσπαρακολούθητα.

  • Κύφι

    Οι χρήσεις των βοτάνων ήταν ποικίλες στην αρχαιότητα. Κάθε τμήμα του βοτάνου είχε τη δική του χρησιμότητα, ανήκε σε κάποια συγκεκριμένη μαγική δύναμη και χρησιμοποιούταν σαν θυμίαμα, αλλά και σαν φάρμακο. Υπάρχουν πολλά αρχαία κείμενα που δηλώνουν ακόμα και με πιο τρόπο πρέπει να μαζευτεί το μαγικό φυτό.

    Οι μορφές που χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι Έλληνες ήταν οι αλοιφές, τα μύρα, τα κηρώματα, τα αποζέματα, τα γαργαρίσματα, τα διαπάσματα, τα επιχρίσματα, τα θυμιάματα, τα παραπαστά κλπ. Ένα πολύ γνωστό θυμίαμα που αναφέρεται στους μαγικούς Πάπυρους, αλλά και στα αρχαία κείμενα, όπως του Διοσκουρίδη, Γαληνού κλπ, είναι το Κύφι (ή Κοίφι). Στο βιβλίο του ο Πλούταρχος, που ήταν ιερέας του Απόλλωνα στους Δελφούς, «περί Ίσιδος και Οσίριδος», αναφέρει:

    «το Κύφι είναι ένα μίγμα που αποτελείται από 16 συστατικά. Από μέλι και κρασί, σταφίδες και κύπερο, (πεύκο) ρητίνη και σμύρνα, ασπάλαθρος και σέσελι. Επιπλέον της μαστίχας και άσφαλτο, θρύο και λάπαθο (ξινήθρα, οξαλίς), μαζί με τα δύο είδη των καρπών ιουνιπέρου, από τους οποίους ο ένας ονομάζεται μεγάλος και ο άλλος μικρός, κάρδαμο και αρωματικό κάλαμο. Και όλα αυτά τα συστατικά δεν αναμιγνύονται κατά τύχη αλλά σύμφωνα με τις οδηγίες που αναφέρονται στα ιερά βιβλία, το οποία διαβάζονται από τους κατασκευαστές των θυμιαμάτων ενώ τα αναμιγνύουν». Το κείμενο είναι:

    "εἰ δὲ δεῖ καὶ περὶ τῶν θυμιωμένων ἡμέρας ἑκάστης εἰπεῖν, ὥσπερ ὑπεσχόμην, ἐκεῖνο διανοηθείη τις ἂν πρότερον, ὡς ἀεὶ μὲν οἱ ἄνδρες ἐν σπουδῇ μεγίστῃ τίθενται τὰ πρὸς ὑγίειαν ἐπιτηδεύματα, μάλιστα δὲ ταῖς ἱερουργίαις καὶ ταῖς ἁγνείαις καὶ διαίταις οὐχ ἧττον ἔνεστι [τουτὶ] τοῦ ὁσίου τὸ ὑγιεινόν. οὐ γὰρ ᾤοντο καλῶς ἔχειν οὔτε σώμασιν οὔτε ψυχαῖς ὑπούλοις καὶ νοσώδεσι θεραπεύειν τὸ καθαρὸν καὶ ἀβλαβὲς πάντῃ καὶ ἀμίαντον. ἐπεὶ τοίνυν ὁ ἀήρ, ᾧ πλεῖστα χρώμεθα καὶ σύνεσμεν, οὐκ ἀεὶ τὴν αὐτὴν ἔχει διάθεσιν καὶ κρᾶσιν, ἀλλὰ νύκτωρ πυκνοῦται καὶ πιέζει τὸ σῶμα καὶ συνάγει τὴν ψυχὴν εἰς τὸ δύσθυμον καὶ πεφροντικὸς οἷον ἀχλυώδη γινομένην καὶ βαρεῖαν, ἀναστάντες εὐθὺς ἐπιθυμιῶσι ῥητίνην θεραπεύοντες καὶ  καθαίροντες τὸν ἀέρα τῇ διακρίσει καὶ τὸ σύμφυτον τῷ ώματι πνεῦμα μεμαρασμένον ἀναρριπίζοντες ἐχούσης τι τῆς ὀσμῆς σφοδρὸν καὶ καταπληκτικόν. αὖθις δὲ μεσημβρίας αἰσθανόμενοι σφόδρα πολλὴν καὶ βαρεῖαν ἀναθυμίασιν ἀπὸ γῆς ἕλκοντα βίᾳ τὸν ἥλιον καὶ καταμιγνύοντα τῷ ἀέρι τὴν σμύρναν ἐπιθυμιῶσι· διαλύει γὰρ ἡ θερμότης καὶ σκίδνησι τὸ συνιστάμενον ἐν τῷ περιέχοντι θολερὸν καὶ ἰλυῶδες. καὶ γὰρ οἱ ἰατροὶ πρὸς τὰ λοιμικὰ πάθη βοηθεῖν δοκοῦσι φλόγα πολλὴν ποιοῦντες ὡς λεπτύνουσαν τὸν ἀέρα· λεπτύνει δὲ βέλτιον, ἐὰν εὐώδη ξύλα καίωσιν, οἷα κυπαρίττου καὶ ἀρκεύθου καὶ πεύκης.

    "Και, αν πρέπει να μιλήσω και για τα θυμιάματα της κάθε μέρας, όπως ακριβώς το υποσχέθηκα, αυτό θα μπορούσε πρώτα ο καθένας να σκεφθεί, ότι δηλαδή πάντα οι άνθρωποι δίνουν πολύ μεγάλη σημασία στις ασχολίες που υπηρετούν την υγεία και ότι στις ιεροτελεστίες και καθάρσεις και τρόπους διατροφής εξίσου υπάρχει το όσιο και υγιεινό. Γιατί, θεωρούσαν ότι είναι αδιανόητο να λατρεύουν το καθαρό και αβλαβές ολικά και το αμόλυντο με σώματα και ψυχές τραυματισμένες και νοσηρές. Επειδή λοιπόν ο αέρας που κατεξοχήν χρησιμοποιούμε και με τον οποίο συνυπάρχουμε δεν έχει πάντοτε την ίδια σύνθεση και θερμοκρασία, αλλά τη νύχτα συμπυκνώνεται και πιέζει το σώμα και δημιουργεί ψυχοπλάκωμα και φροντίδες, έτσι που να γίνει βαρύθυμο και μελαγχολικό, μόλις σηκωθούν, αμέσως θυμιατίζουν με ρητίνη λατρεύοντας και εξαγνίζοντας τον αέρα με το θυμίαμα και αναζωογονούν την ψυχή που έχει μελαγχολήσει μέσα στο σώμα, γιατί η μυρουδιά έχει κάτι δυνατό και τονωτικό. Το μεσημέρι πάλι, επειδή αναπνέουν πολλές και βαριές αναθυμιάσεις, γιατί ο ήλιος με τη βία (με τις ζεστές του ακτίνες) τις προκαλεί από τη γη και τις αναμειγνύει με τον αέρα, θυμιατίζουν με σμύρνα. Γιατί, η θερμότητα διαλύει και διασκορπίζει τη δημιουργημένη στην ατμόσφαιρα θολότητα και ομίχλη σα λάσπη. Και οι γιατροί εξάλλου για τα λοιμώδη νοσήματα πιστεύουν πως τα βοηθούν, ανάβοντας μεγάλη φωτιά που καθαρίζει τον αέρα. Και καθαρίζει καλύτερα, αν κάψουν μυρωδάτα ξύλα, όπως είναι το κυπαρίσσι και η άρκευθος και το πεύκο.

    Ἄκρωνα γοῦν τὸν ἰατρὸν ἐν Ἀθήναις ὑπὸ τὸν μέγαν λοιμὸν εὐδοκιμῆσαι λέγουσι πῦρ κελεύοντα παρακαίειν τοῖς νοσοῦσιν· ὤνησε γὰρ οὐκ ὀλίγους. Ἀριστοτέλης δέ φησι καὶ μύρων καὶ ἀνθέων καὶ λειμώνων εὐώδεις ἀποπνοίας οὐκ ἔλαττον ἔχειν τοῦ πρὸς ἡδονὴν τὸ πρὸς ὑγίειαν, ψυχρὸν ὄντα φύσει καὶ παγετώδη τὸν ἐγκέφαλον ἠρέμα τῇ θερμότητι καὶ λειότητι διαχεούσας. εἰ δὲ καὶ τὴν σμύρναν παρ' Αἰγυπτίοις σὰλ καλοῦσιν, ἐξερμηνευθὲν δὲ τοῦτο μάλιστα φράζει τῆς ληρήσεως ἐκσκορπισμόν, ἔστιν ἣν καὶ τοῦτο μαρτυρίαν τῷ λόγῳ τῆς αἰτίας δίδωσιν.

    Λένε λοιπόν ότι ο γιατρός Άρκωνας διακρίθηκε στην περίοδο του μεγάλου λοιμού στην Αθήνα, συνστώντας να ανάβουν φωτιές κοντά στους αρρώστους. Γιατί, ωφέλησε πολλούς. Και ο Αριστοτέλης υποστηρίζει ότι οι ωραίες μυρουδιές των μύρων και των λουλουδιών και των λιβαδιών, πέρα από την ευχαρίστηση, συμβάλλουν και στην υγεία, καθώς διασκορπίζουν ήρεμα τη θερμότητα και την απλότητά τους στον ψυχρό και παγωμένο από τη φύση του εγκέφαλο. Και, αν ονομάζουν στην Αίγυπτο τη σμύρνα σαλ, που μεθερμηνευόμενο σημαίνει την απρόσκοπτη ομιλία (τη θεραπεία της μελαγχολίας) παρέχει και αυτό κάποια εξήγηση στην ομιλία για την αιτία (της επανάκτησής της).

    τὸ δὲ κῦφι μῖγμα μὲν ἑκκαίδεκα μερῶν συντιθεμένων ἐστί, μέλιτος καὶ οἴνου καὶ σταφίδος καὶ κυπέρου ῥητίνης τε καὶ σμύρνης καὶ ἀσπαλάθου καὶ σεσέλεως, ἔτι δὲ σχίνου τε καὶ ἀσφάλτου καὶ θρύου καὶ λαπάθου, πρὸς δὲ τούτοις ἀρκευθίδων ἀμφοῖν (ὧν τὴν μὲν μείζονα τὴν δ' ἐλάττονα καλοῦσι) καὶ καρδαμώμου καὶ καλάμου. συντίθενται δ' οὐχ ὅπως ἔτυχεν, ἀλλὰ γραμμάτων ἱερῶν τοῖς μυρεψοῖς, ὅταν ταῦτα μιγνύωσιν, ἀναγιγνωσκομένων.

    Το κύφι πάλι είναι μίγμα από δεκαέξι συνηθισμένα είδη, από μέλι δηλαδή και κρασί και σταφίδα και κύπερο και ρητίνη και σμύρνα και ασπάλαθο και σέσελι και σχίνο και άσφαλτο και θρύο και λάπαθο με πρόσμειξη και με δύο ειδών άρκευθο, το μεγαλύτερο και το μικρότερο, καρδάμωμο και καλάμι. Και δεν τα αναμειγνύουν έτσι τυχαία, αλλά οι παρασκευαστές του διαβάζουν και ιερές ευχές όταν τα ανακατεύουν.

    τὸν δ' ἀριθμόν, εἰ καὶ πάνυ δοκεῖ τετράγωνος ἀπὸ τετραγώνου καὶ μόνος ἔχων τῶν ἴσων ἰσάκις ἀριθμῶν τῷ χωρίῳ τὴν περίμετρον ἴσην ἀγαπᾶσθαι προσηκόντως, ἐλάχιστα ῥητέον εἴς γε τοῦτο συνεργεῖν, ἀλλὰ τὰ πλεῖστα τῶν συλλαμβανομένων ἀρωματικὰς ἔχοντα δυνάμεις γλυκὺ πνεῦμα καὶ χρηστὴν μεθίησιν ἀναθυμίασιν, ὑφ' ἧς ὅ τ' ἀὴρ τρεπόμενος καὶ τὸ σῶμα διὰ τῆς πνοῆς κινούμενον λείως καὶ προσηνῶς ὕπνου τε κρᾶσιν ἐπαγωγὸν ἴσχει καὶ τὰ λυπηρὰ καὶ σύντονα τῶν μεθημερινῶν φροντίδων ἄνευ μέθης οἷον ἅμματα χαλᾷ καὶ διαλύει· καὶ τὸ φανταστικὸν καὶ δεκτικὸν ὀνείρων μόριον ὥσπερ κάτοπτρον ἀπολεαίνει καὶ ποιεῖ καθαρώτερον οὐδὲν ἧττον ἢ τὰ κρούματα τῆς λύρας, οἷς ἐχρῶντο πρὸ τῶν ὕπνων οἱ Πυθαγόρειοι, τὸ ἐμπαθὲς καὶ ἄλογον τῆς ψυχῆς ἐξεπᾴδοντες οὕτω καὶ θεραπεύοντες.

    Και ο αριθμός (δεκαέξι), αν και φαίνεται ότι αγαπιέται εξαιρετικά ως ο κατεξοχήν τετράγωνος που προκύπτει από τετράγωνο και που έχει μόνος αυτός την περίμετρο ίση με το εμβαδόν των τεσσάρων ίσων πλευρών του, ελάχιστα πρέπει να ομολογήσομε ότι συμβάλλει στην παρασκευή αυτού (του κύφι), αλλά τα περισσότερα φυτά που μπαίνουν στη πρόσμειξη, καθώς έχουν αρωματική δύναμη, αφήνουν γλυκιά ευωδιά και δημιουργούν ωφέλιμη ατμόσφαιρα, λόγω της οποίας ο αέρας ανακυκλώνεται, και το σώμα κινούμενο με την αναπνοή ελαφρά και άνετα δημιουργεί συνθήκες ύπνου και ξελύνει σαν κόμπους και εξαφανίζει τις στενοχώριες και εντάσεις των καθημερινών φροντίδων χωρίς να σε μεθά. Και το τμήμα μας ανοιχτό στη φαντασία και στο όνειρο το λειαίνει σαν καθρέπτη και το κάνει καθαρότερο και από τους ήχους της λύρας, που τους χρησιμοποιούσαν πριν από τον ύπνο οι Πυθαγόρειοι, εξορκίζοντας έτσι και καταπραΰνοντας τα πάθη και τους παραλογισμούς της ψυχής.

    τὰ γὰρ ὀσφραντὰ πολλάκις μὲν τὴν αἴσθησιν ἀπολείπουσαν ἀνακαλεῖται, πολλάκις δὲ πάλιν ἀμβλύνει καὶ κατηρεμίζει διαχεομένων ἐν τῷ σώματι τῶν ἀναλωμάτων ὑπὸ λειότητος· ὥσπερ ἔνιοι τῶν ἰατρῶν τὸν ὕπνον ἐγγίνεσθαι λέγουσιν, ὅταν ἡ τῆς τροφῆς ἀναθυμίασις οἷον ἕρπουσα λείως περὶ τὰ σπλάγχνα καὶ ψηλαφῶσα ποιῇ τινα γαργαλισμόν. τῷ δὲ κῦφι χρῶνται καὶ πόματι καὶ χρίματι· πινόμενον γὰρ δοκεῖ τὰ ἐντὸς  καθαίρειν,.... χρῖμα μαλακτικόν. ἄνευ δὲ τούτων ῥητίνη μέν ἐστιν ἔργον ἡλίου καὶ σμύρνα πρὸς τὴν εἵλην τῶν φυτῶν ἐκδακρυόντων, τῶν δὲ τὸ κῦφι συντιθέντων ἔστιν ἃ νυκτὶ χαίρει μᾶλλον, ὥσπερ ὅσα πνεύμασι ψυχροῖς καὶ σκιαῖς καὶ δρόσοις καὶ ὑγρότησι τρέφεσθαι πέφυκεν· ἐπεὶ τὸ τῆς ἡμέρας φῶς ἓν μέν ἐστι καὶ ἁπλοῦν καὶ τὸν ἥλιον ὁ Πίνδαρος ὁρᾶσθαί φησιν  ‘ἐρήμης δι' αἰθέρος’, ὁ δὲ νυκτερινὸς ἀὴρ κρᾶμα καὶ σύμμιγμα πολλῶν γέγονε φώτων καὶ δυνάμεων οἷον σπερμάτων εἰς ἓν ἀπὸ παντὸς ἄστρου καταρρεόντων. εἰκότως οὖν ἐκεῖνα μὲν ὡς ἁπλᾶ καὶ ἀφ' ἡλίου τὴν γένεσιν ἔχοντα δι' ἡμέρας, ταῦτα δ' ὡς μικτὰ καὶ παντοδαπὰ ταῖς ποιότησιν ἀρχομένης νυκτὸς ἐπιθυμιῶσι."

    Γιατί, οι ευωδιές (ό,τι οσφραινόμαστε) πολλές φορές επαναφέρουν τις αισθήσεις μας που μας εγκαταλείπουν και πολλές φορές μας χαλαρώνουν και μας ηρεμούν, καθώς οι μικροουσίες τους εισχωρούν στο σώμα μας λόγω της λεπτότητάς τους, όπως ακριβώς υποστηρίζουν μερικοί από τους γιατρούς ότι μας πιάνει ο ύπνος, όταν η αναθυμίαση της τροφής προκαλεί κάποιο γαργαλισμό, καθώς μοιάζει να κινείται απαλά γύρω από τα σπλάχνα και να τα ψηλαφεί. Το κύφι το χρησιμοποιούν και ως ποτό και ως αλοιφή. Γιατί, όταν πίνεται, μοιάζει να καθαρίζει το εσωτερικό μας και ως αλοιφή είναι μαλακτικό. Έξω από αυτά, η ρητίνη προκαλείται από τον ήλιο και τη σμύρνα την παράγουν τα φυτά σα δάκρυ και μερικά από αυτά που συμμετέχουν στη σύνθεση του κύφι ευδοκιμούν τη νύχτα περισσότερο, όπως όσα από την φύση τους μεγαλώνουν σε συνθήκες ψυχρών ανέμων και σκιάς και δροσιάς και υγρασίας. Γιατί, ο φως της ημέρας είναι ένα και απλό και ο Πίνδαρος, γράφει ότι ο ήλιος φαίνεται «με καθαρή ατμόσφαιρα», ενώ ο νυχτερινός αέρας είναι κράμα και πρόσμειξη πολλών φώτων και δυνάμεων, που μοιάζουν με σπέρματα που ρέουν από όλα τα άστρα σε ένα μέρος. Εύλογα λοιπόν τα πρώτα, ως απλά και οφείλοντα τη δημιουργιά τους στον ήλιο, τα καίνε την ημέρα, με τα δεύτερα όμως ως μεικτά και ποικίλα στις ποιότητες θυμιατίζουν με την έναρξη της νύχτας."

     Για το Κύφι, ο Διοσκουρίδης αναφέρει:

    Το Κύφι είναι η σύνθεση ενός αρώματος, ευπρόσδεκτο στους θεούς: οι ιερείς στην Αίγυπτο το χρησιμοποίησαν άφθονα. Είναι μίγμα επίσης με Αντίδοτα και δινόταν σε ασθματικούς στο ρόφημα. Υπάρχουν πολλοί τρόποι παραγωγής που υποστηρίζουν την κατασκευή του, στους οποίους είναι αυτός επίσης. Πάρε μισό σέξτο από κύπερο, πλήρης καρπούς ιουνίπερου όπως πριν, σταφίδων από ξερών 12 λίβρες [δύο 3-οβολούς κομμάτια ζυγισμένα 1 δραχμή ή περίπου 66.5 κόκκους. 100 δραχμές = 1 μνα ή λίβρα ή 15,2 ουγγιές]. Ρητίνη 5 λίμπρες από κάλαμο Αρωματικό, από ασπάλαθο και από Iuncusodoratus, από κάθε ένα, μία λίβρα από σμύρνα 12 δραχμές, από παλιό κρασί 9 σέξτους, από Ιερό 2 λίβρες. Βγάλε τα κουκούτσια από τις σταφίδες, κάνε σκόνη τις σταφίδες και επεξεργάσου τα μαζί με κρασί και σμύρνα και κάνε τα σκόνη και κοσκίνισε τα άλλα πράγματα ενώνοντάς τα μαζί με αυτά, και άφησέ τα να ρουφήσουν το υγρό για μια μέρα. Μετά βράσε το Ιερό, μέχρι αυτό γίνει ένα κολλώδες σταθερό, ανάμιξε τη ρητίνη που είναι λιωμένη προσεκτικά με αυτό και τότε κάνε σκόνη όλα τα άλλα πράγματα μαζί με επιμέλεια, βάλε τα σε ένα βάζο κεραμικό.
    Επιμένω στο Κύφι για ένα μοναδικό λόγο. Είναι χαρακτηριστική η τελετουργία της παρασκευής του, κάτι που δείχνει άμεσα τους κανόνες που διέπουν την δημιουργία ενός θυμιάματος.
    Η λέξη «Κύφι» είναι η ελληνική ονομασία της αρχαίας Αιγυπτιακής «kapet», που σημαίνει «λιβάνι». Υπάρχουν τρία Κύφι. Αρχικά, εμφανίζεται στα κείμενα των πυραμίδων και μνημονεύεται στον ιατρικό πάπυρο του EbersPapyrus (1500 BC). Αποτελείται από εννέα υλικά βρασμένα σε μέλι (LiseManniche, Sacredluxuries, σελίδα 55). Περίπου 1300 έτη μετά, η συνταγή για το Κύφι φαίνεται να έχει αλλάξει. Τώρα περιλαμβάνει δεκατρία υλικά και η βάση για τον πολτό δεν είναι αποκλειστικά μέλι, αλλά επίσης σταφίδες, οίνος και οίνος οάσεως (πιθανά φτιαγμένος από χουρμάδες). Υπάρχει μια συνταγή χαραγμένη στο ναό του Ένφου και μια στο ναό του Φιλαί. Τα υλικά είναι ακριβώς τα ίδια σε όλες τις τρεις περιπτώσεις και αλλάζει μόνο η αναλογία τους.

  • Μαγικές Βοές

    Ταύτιση του εαυτού με τη Θεότητα και Μαγικές Βοές στην Αρχαία Αιγυπτιακή και Ελληνική Μαγεία

     Αποκρυφισμός και εσωτερισμός, όπως το Ερμητικό Τυπικό από την Χρυσή Αυγή, έχουν διαμορφώσει την πεποίθηση, πως η αρχαία Αιγυπτιακή μαγεία είναι μια αρχική πηγή για τις δυτικές πρακτικές και ιδέες. Δεδομένου ότι ξέρουμε ότι η Ερμητική και η Νεοπλατωνική Θεουργία είχαν μια βαθιά επιρροή στις αργότερα ευρωπαϊκές μαγικές παραδόσεις. Μια έρευνα στις πιθανές σχέσεις μεταξύ των αιγυπτιακών και ελληνικών μαγικών ιδεών θα ήταν χρήσιμη για να ερευνήσει την ακρίβεια της αξίωσης των αποκρυφιστών.
     Περίπου το έτος 4000 πΧ, ήλθε ο Παγκόσμιος Εκπαιδευτής ονομαζόμενος Τεχούτι ή Θωθ, που αργότερα ονομάστηκε από τους Έλληνες Ερμής. Δίδαξε την Μεγάλη Αλήθεια του Εσωτέρου Φωτός στους ιερείς των ναών. Δίδαξε «περί του Φωτός το οποίον φωτίζει κάθε άνθρωπο ερχόμενον εις τον κόσμον», μια φράση δική του γραμμένη στα Αρχαία Ιερά Κείμενα.
     Δίδαξε πως το Φως είναι Παγκόσμιο και ότι το Φως τούτο, που είναι ο Θεός, ενοικεί στην καρδιά όλων των ανθρώπων. Το βρίσκομε σχεδόν παντού: ο Όσιρις είναι Φως, προήλθε από το Φως, κατοικεί μέσα στο Φως, είναι το ίδιο το Φως. Το Φως είναι κρυμμένο παντού. Και όταν ο άνθρωπος γίνει ένα με τον Όσιρι – Φως, τότε γίνεται ένα με το Παν.
      Οι Ελληνικοί Μαγικοί Πάπυροι, οι PGM είναι ένα σύνολο από πάπυρους μαγικών επικλήσεων, συλλεγόμενοι από τον Jean d' Anastaisi στις αρχές του 1800 στην Αίγυπτο. Ο Hans Deiter Betz, στην εισαγωγή του στη νεώτερη αγγλική μετάφραση, σκέπτεται ότι αυτοί οι πάπυροι μπορεί να είχαν βρεθεί σε μια βιβλιοθήκη τάφων ή ναών και οι πιο αρχαίοι πάπυροι μπορεί να ήταν η συλλογή ενός ατόμου στις Θήβες.
     Οπωσδήποτε, η ακριβής προέλευση για των PGM είναι άγνωστη. Ο Betz δηλώνει ότι μέσω των λογοτεχνικών πηγών είναι γνωστό ότι ένας αριθμός από μαγικά βιβλία με μαγικές επικλήσεις συλλέχθηκαν στους αρχαίους χρόνους, τα περισσότερα από τα οποία ήταν κατεστραμμένα. Έτσι, οι PGM είναι μια πολύ σημαντική πηγή για τις από πρώτες πληροφορίες για τις μαγικές πρακτικές στην αρχαία Μεσόγειο.
     Οι μαγικές επικλήσεις των PGM καλύπτουν την κλίμακα των μαγικών πρακτικών από τις εναρκτήριες ιεροτελεστίες για αιώνια ζωή ως τις μαγικές επικλήσεις για την αγάπη και θεραπευτικές ιεροτελεστίες. Οι περισσότεροι από τους παπύρους είναι Ελληνικοί και Λαϊκοί με ερμηνείες στην Παλαιά Κοπτική και χρονολογούνται μεταξύ του 2ου αιώνα π.Χ. και του 5ου αιώνα μΧ. Οι μαγικές επικλήσεις καλούν Ελληνικές, Αιγυπτιακές, Εβραϊκές, Γνωστικές και Χριστιανικές θεότητες.
     Δύο από τις πιο ενδιαφέρουσες πτυχές αυτών των κειμένων είναι η πρακτική της ταύτισης του εαυτού με τη θεότητα και η χρήση των μαγικών βοών στην εκτέλεση των μαγικών τελετουργιών. Σε πολλές από τις μαγικές επικλήσεις, ο ασκών λέγεται να χρησιμοποιήσει την έκφραση «Είμαι» μαζί με ένα συγκεκριμένο όνομα θεότητας να εξουσιοδοτήσει ή να εργαστεί με την μαγική επίκληση. Σε έναν τέτοιο πάπυρο, για παράδειγμα, μια μαγική επίκληση για να γίνει κάποιος αόρατος, δηλώνει «είμαι ο Άνουβις, είμαι ο Όσιρ-Φρε, ……είμαι ο Όσιρις που ο Σεθ κατέστρεψε». (6. PGM I, 140, 195. )Η χρήση της συγκεκριμένης μαγικής γλώσσας σε αυτά τα κείμενα, οι Μαγικές Βοές, είναι άφθονη. Οι περισσότερες από αυτές τις λέξεις θεωρούνται ανερμήνευτες από τους μελετητές που εργάζονται με τους παπύρους. Οι λέξεις της δύναμης στις ταυτίσεις αποτελούνται από τις μακριές σειρές φωνηέντων, όπως α εε ηηη ιιι οοοοο κλπ, μόνο ή με ειδικά ονόματα θεοτήτων ή δαιμόνων που είναι παλίνδρομες και σημαντικά εκτενής.
     Η ακριβής προφορά αυτών των Μαγικών Βοών ήταν βασική στην επιτυχία των μαγικών επικλήσεων. Δεδομένου ότι τα αιγυπτιακά επικήδεια κείμενα προσδιορίζουν σαφώς τον αποθανόντα με τη θεότητα και η δύναμη των λέξεων και της γλώσσας, είναι ένα κυρίαρχο χαρακτηριστικό γνώρισμα της Αιγυπτιακής μαγείας. Αυτές οι έννοιες που βρέθηκαν στους PGM εμφανίστηκαν να παρέχουν μια πιθανή σύνδεση μεταξύ της Αρχαίας Αιγυπτιακής και Ελληνικής μαγείας.
     Σε όλη την επικήδεια λογοτεχνία της Αρχαίας Αιγύπτου, από τα κείμενα των πυραμίδων ως τη Βίβλο των Νεκρών, υπάρχουν άφθονα στοιχεία ότι Αρχαίοι Αιγύπτιοι σκέφτηκαν ότι τα ανθρώπινα όντα θα μπορούσαν να γίνουν θεότητες.
     Σε αυτά τα κείμενα, ο Θεός Όσιρις προσδιορίζεται σαφώς με τον αποθανόντα. Ο αποθανών θα πλοηγήσει επιτυχώς το ταξίδι στη μετά θάνατον ζωή όπως ο Όσιρις.
     Με τη γνώση των ονομάτων όλων των εμπλεκόμενων στη μετά θάνατον ζωή και την εγκατάσταση μιας σύνδεσης με μια θεότητα που είχε επιτύχει ήδη σε αυτήν την σφαίρα, ο αποθανών προετοιμάστηκε καλά για το ταξίδι.
     Οι λέξεις, προφορικές ή γραπτές ήταν όχι μόνο σύμβολα, αλλά πραγματικότητες που παρουσιάστηκαν με τα ιερογλυφικά και κράτησαν την ιδιαίτερη αντήχηση με τη μαγική δύναμη και τα περισσότερα από τα επικήδεια κείμενα γράφτηκαν έτσι, με ιερογλυφικά.
     Ωστόσο, υπάρχουν αναφορές στις Μαγικές Βοές στο Αρχαίο Ελληνικό υλικό εκτός από τους PGM. Αρχικά, είναι τα Εφέσια Γράμματα, απόκρυφα γράμματα που εγγράφηκαν δήθεν, στο άγαλμα της Αρτέμιδος στην Έφεσο χρησιμοποιήθηκαν προφορικά και γράφτηκαν για να αποτρέψουν το κακό.
     Ένας πίνακας από μόλυβδο χαραγμένος με τα Εφέσια Γράμματα χρονολογείται τον 4ο αιώνα π.Χ. και είπαν πως είναι για να χρησιμοποιηθεί προφορικά σαν μια μαγεία αποτροπής ενώ περπατούν σε έναν κύκλο γύρω από νεόνυμφους.
     Στην παγκόσμια μαγεία του Εμπεδοκλή, "δεν υπάρχει τίποτε που να μην είναι δραστήριο και ενσυνείδητα ζωντανό". Για τον Εμπεδοκλή "κάθε τι, ακόμα και οι λέξεις μίλησαν μέσω ενός ανθρώπου που κατανόησε πως είχε ύπαρξη, νοημοσύνη και συνείδηση για ότι δικό του". Αυτή η ιδέα εμφανίζεται να είναι κοντά στις Αιγυπτιακές ιδέες πως οι λέξεις δεν είναι σύμβολα, αλλά πραγματικότητες. 
     Ο Ορφέας θεράπευσε το ανθρώπινο πάθος με ποιήματα και τη λύρα, ενώ ο Πυθαγόρας μπόρεσε  να εξυμνήσει τις μαθητείες του στον ύπνο και να θεραπεύσει το σώμα και την ψυχή μέσω των μουσικών λέξεων.
     Για τον πραγματικό συντάκτη του PGM, η έννοια της μαγικής δύναμης της γλώσσας θα μπορούσε να είναι πολύ ισχυρή πράγματι, βγαίνοντας από και τις Αιγυπτιακές και από τις Ελληνικές μαγικές παραδόσεις.
     Η χρήση των Μαγικών Βοών συνεχίζεται στα πιο πρόσφατα Κοπτικά κείμενα. Για μια μαγική επίκληση που επικαλείται μια "φοβερή δύναμη για να εκτελεστεί κάθε επιθυμία" ο ασκών πρέπει να πει: "Σε επικαλούμαι. ….. που είσαι προσφωνημένος με το Μέγα Μυστικό Όνομα ….». Οι μαγείες του φωνήεντος βρίσκονται επίσης σε αυτά τα Κοπτικά κείμενα σε χαρακτηριστικές μορφές του PGM.
      Οι Μαγικές Βοές επίσης αναφέρονται στους Χρησμούς των Χαλδαίων, οι οποίοι είναι σύγχρονοι με τα PGM και εμφανίζονται να είναι ένα εσώτερο τμήμα του θεοσοφικού τελετουργικού. Σύμφωνα με τους Χαλδαίους, η ψυχή, στην κάθοδό της στο σώμα συλλέγει τις ακάθαρτες ουσίες. Μέσω των θεουργικών ιεροτελεστιών, η ψυχή μπορεί να επανέλθει, να αντιμετωπίσει το Θείο και να καθαριστεί αυτών των ακαθάρτων ουσιών και να επιτύχει την αθανασία. Οι Μαγικές Βοές επικαλούνται τα βοηθητικά πνεύματα που θα βοηθήσουν την ψυχή για να ανέλθει χωρίς φόβο στον Άδη. Οπωσδήποτε, ακόμα κι αν το πέρασμα στην αιωνιότητα είναι ο στόχος, ο ταύτιση του  εαυτού με τη θεότητα δεν δηλώνεται και μόνο η ψυχή μπορεί να επιτύχει μια τέτοια θέση.
     Ο Ιάμβλιχος, που περιγράφει τη δυσκολία των Ερμητικών από τα Αιγυπτιακά στα Ελληνικά λέει, "…γιατί η ίδια η ποιότητα των ήχων και ο τόνος της ομιλίας των αιγυπτιακών λέξεων περιέχει μέσα του την δύναμη των εν λόγω πραγμάτων". Ο Betz βρίσκει μια περίπλοκη συγχώνευση από Ελληνικά, Αιγυπτιακά και Εβραϊκά στοιχεία στα κείμενα. Αυτό που μπορούμε να δούμε στις Μαγικές Βοέςείναι μια γενική και διαδεδομένη αρχαία μεσογειακή μαγική πρακτική.
     Οι περαιτέρω ερωτήσεις που υποβάλλονται σχετικά με τις Μαγικές Βοές είναι, τι ήταν οι πιθανές οδοί της μαγικής επικοινωνίας μεταξύ της Αιγύπτου και της Ελλάδας τον 4ο αιώνα πΧ, όπου τα πιο αρχικά στοιχεία των συγκεκριμένων μαγικών λέξεων βρίσκονται στα Εφέσια γράμματα,τι στοιχεία υπάρχουν των συγκεκριμένων Μαγικών Βοών, εκτός των φωνηέντων, στην αιγυπτιακή μαγική πρακτική πριν από τους PGM και αν η συγκεκριμένη μορφή προέρχεται από τις ελληνικές έννοιες, γιατί είναι οι Μαγικές Βοές στους PGM σχολιάστηκαν σε παλιά Κοπτικά σε πολλές μαγικές επικλήσεις όπου το κύριο σώμα του κειμένου είναι στα ελληνικά;
     Τελικά, η αξίωση ότι οι ρίζες της Ευρωπαϊκής μαγείας μπορούν να επισημανθούν στην Αιγυπτιακή μαγεία, εμφανίζεται ιδιαίτερα ύποπτη όσον αφορά τις έννοιες που συζητούνται. Οι αιγυπτιακές ιδέες και οι πρακτικές της ταύτισης του εαυτού με τη θεότητα δεν φαίνονται να είναι συμβατές με τις Ελληνικές αντιλήψεις της σχέσης μεταξύ των ανθρώπων και των θείων κόσμων. Μέσω των Μαγικών Βοών υπάρχουν στοιχεία μιας γενικευμένης μαγικής παράδοσης στην Αρχαία Μεσόγειο από την οποία η ευρωπαϊκή παράδοση μπορεί να βγει σιγά-σιγά, αλλά όχι συγκεκριμένα από την Αίγυπτο.

  • Μαντοσύνη

    Όλοι οι αρχαίοι λαοί πίστευαν στην μαντική, Ασσυροβαδυλώνιοι, Πέρσες, Φοίνικες, Εβραίοι, Αιγύπτιοι και ιδιαίτερα οι Χαλδαίοι, που ανάπτυξαν αυτή σε ιδιαίτερη τέχνη. Πολλές πληροφορίες για την μαντική των Χαλδαίων δίνουν και οι αρχαίο συγγραφείς και τα διάφορα ενεπίγραφα μνημεία που βρέθηκαν. Κατά τον Διόδωρο τον Σικελιώτη (Βιβλιοθήκη Β’, 29-31), οι εντεταλμένοι για την θεραπεία των θεών, δηλαδή οι ιερείς, ασχολούνταν με την αστρολογία και την μαντική, προλέγοντας τα μέλλοντα και χρησιμοποιώντας για τούτο καθαρμούς, θυσίες και επωδές, για την αποτροπή των κακών και την επίτευξη των αγαθών. Άλλα είδη μαντικής των Χαλδαίων αναφέρει ο Διόδωρος για την μαντική των οιωνών, την ερμηνεία των ονείρων, προσθέτοντας πως η μαντική για αυτούς αποτελούσε κληρονομικό αξίωμα που παραδινόταν από τον πατέρα στο γιο. Αυτός που ασκούσε αυτήν την τέχνη, ήταν απαλλαγμένος από κάθε άλλη λειτουργία και διδασκόταν την τέχνη από την παιδική ηλικία και για μεγάλο διάστημα. Ιδιαίτερη ανάπτυξη έλαβε από τους Χαλδαίους η μαντική από τους αστέρες, δηλαδή η αστρολογία, η πρόρρηση του μέλλοντος μέσω αυτής ήταν το αποτέλεσμα πολύχρονων και συστηματικών παρατηρήσεων στις κινήσεις των αστέρων και σε διάφορα μετεωρολογικά φαινόμενα, όπως οι άνεμοι, η βροχή, οι κεραυνοί, ο υπερβολικός καύσωνας, η εμφάνιση κομητών, διαττόντων, μετεωρόλιθων, εκλείψεων Ηλίου και Σελήνης, σεισμών κλπ. Από την μελέτη αυτών πρόβλεπαν το μέλλον με επιτυχία, κατά τα παραδιδόμενα στον Μέγα Αλέξανδρο και στους μετά από αυτόν, Αντίγονο και Σέλευκο τον Νικάτορα.

     Όλοι οι αρχαίοι λαοί πίστευαν στην μαντική, Ασσυροβαδυλώνιοι, Πέρσες, Φοίνικες, Εβραίοι, Αιγύπτιοι και ιδιαίτερα οι Χαλδαίοι, που ανάπτυξαν αυτή σε ιδιαίτερη τέχνη. Πολλές πληροφορίες για την μαντική των Χαλδαίων δίνουν και οι αρχαίο συγγραφείς και τα διάφορα ενεπίγραφα μνημεία που βρέθηκαν. Κατά τον Διόδωρο τον Σικελιώτη (Βιβλιοθήκη Β’, 29-31), οι εντεταλμένοι για την θεραπεία των θεών, δηλαδή οι ιερείς, ασχολούνταν με την αστρολογία και την μαντική, προλέγοντας τα μέλλοντα και χρησιμοποιώντας για τούτο καθαρμούς, θυσίες και επωδές, για την αποτροπή των κακών και την επίτευξη των αγαθών. Άλλα είδη μαντικής των Χαλδαίων αναφέρει ο Διόδωρος για την μαντική των οιωνών, την ερμηνεία των ονείρων, προσθέτοντας πως η μαντική για αυτούς αποτελούσε κληρονομικό αξίωμα που παραδινόταν από τον πατέρα στο γιο. Αυτός που ασκούσε αυτήν την τέχνη, ήταν απαλλαγμένος από κάθε άλλη λειτουργία και διδασκόταν την τέχνη από την παιδική ηλικία και για μεγάλο διάστημα. Ιδιαίτερη ανάπτυξη έλαβε από τους Χαλδαίους η μαντική από τους αστέρες, δηλαδή η αστρολογία, η πρόρρηση του μέλλοντος μέσω αυτής ήταν το αποτέλεσμα πολύχρονων και συστηματικών παρατηρήσεων στις κινήσεις των αστέρων και σε διάφορα μετεωρολογικά φαινόμενα, όπως οι άνεμοι, η βροχή, οι κεραυνοί, ο υπερβολικός καύσωνας, η εμφάνιση κομητών, διαττόντων, μετεωρόλιθων, εκλείψεων Ηλίου και Σελήνης, σεισμών κλπ. Από την μελέτη αυτών πρόβλεπαν το μέλλον με επιτυχία, κατά τα παραδιδόμενα στον Μέγα Αλέξανδρο και στους μετά από αυτόν, Αντίγονο και Σέλευκο τον Νικάτορα.
    Και οι Βαβυλώνιοι επίσης ανέπτυξαν την μαντική της αστρολογίας. Ο Βαβυλώνιος συγγραφεύς Βήρωσος ήταν ο κυριότερος δάσκαλος της μαντικής και στον ίδιο και σε διάφορους μαθητές του αποδιδόταν διάφορα θαύματα.
    Διασώθηκαν και για άλλους αρχαίους λαούς πληροφορίες όμοιες. Για τους μάντεις των Σκυθών, αναφέρει ο Ηρόδοτος (Δ’ 67-69) πως ασκούσαν τη ραβδομαντεία,  χρησιμοποιώντας ράβδους ιτιάς. Αυτοί που αποδεικνυόταν ψευδομάντεις είχαν θανατική καταδίκη στην πυρά. Οι Ενάρεες, άλλη πιθανά Σκυθική φυλή, γενόμενοι από την Αφροδίτη ανδρόγυνοι, πήραν από την ίδια σαν αποζημίωση τη μαντική. Σε αυτήν χρησιμοποιούσαν τον φλοιό φιλύρας. Το Λιβυκό έθνος των Νασαμώνων σαν μέσο μαντικής χρησιμοποιούσαν την κατακοίμηση σε προγονικούς τάφους και έδιναν προφητεία ανάλογα με το όνειρο που έβλεπαν.
    Οι αρχαίοι Έλληνες, από αρχαιοτάτων χρόνων, έκαναν χρήση της μαντικής και μάλιστα την διαιρούσαν σε άτεχνο και έντεχνο. Η άτεχνος μαντεία συνίστατο στην ενδόμυχη έμπνευση, στην θεόπνευστο ορμή, μέσα από την οποία ο άνθρωπος γινόταν όργανο θείου πνεύματος, όπως οι προφήτες από τους Εβραίους ή σύμφωνα με τον Όμηρο ο μάντης Κάλχας, ο οποίος γνώριζε με την ικανότητά του που είχε παραχωρηθεί από τους θεούς «τα τ’ έοντα τα τ’ εσόμενα, προ τ’ εόντα» (Ιλιάδος Α’, 70). Η μαντική στους αρχαίους Έλληνες, όπως και σε όλους τους άλλους αρχαίους λαούς, ήταν στενά συνδεδεμένη με την θρησκεία και αποτελούσε αναπόσπαστο τμήμα της. Οι αρχαίοι διαχώριζαν σαφώς τους μάντεις, οι οποίοι έδιναν χρησμούς, σε κατάσταση μανίας, δηλαδή «ενθέου εκστάσεως και εμνεύσεως», από τους προφήτες που ήταν οι ερμηνευτές των χρησμών (Πλάτωνος, «Τίμαιος» 71 e-72c).
    Συνήθως η μαντική δύναμη χορηγείτο σε ορισμένες περιστάσεις, όπως:
    1. Οι εκστάσεις, κατά τις οποίες η ψυχή απολυτρωμένη από τα δεσμά του σώματος, ανακτά τις υψηλότερες δυνάμεις της προς στιγμή. Πιο δεκτικές τέτοιων εκτάσεων θεωρούνταν οι γυναίκες, όπως η Κασσάνδρα, η Πυθία και από τους Ρωμαίους οι Σίβυλλες.
    2. Τα όνειρα που πίστευαν πως ήταν θεία έμπνευση «και γαρ τ’ όναρ εκ Διός εστίν» (Ιλιάδος Α’ 63). Υπήρχε και θεός των ονείρων, ο Όνειρος (Ιλιάδος Β’ 6, 34, Παυσανίου Κορινθιακά Β’ 10, 2). Πολλές φορές στα όνειρα εμφανιζόταν και άλλες θεότητες (Οδυσσείας Ζ’, 13) ή σκιές πεθαμένων (Ιλιάδος Ψ’ 65). Οι ψυχές στα όνειρα εξαρτιόταν από το Θεό που τις έστελνε, όμως κάθε όνειρο δεν είχε απαραίτητα σημασία και σπουδαιότητα, αλλά μόνο αυτά που συμβολικά δήλωναν την θέληση των θεών. Συχνά όμως οι θεοί έστελναν απατηλά όνειρα.
    3. Οι χρησμοί που ονομαζόταν και μαντεύματα, θεοπρόπια, φήμες, θέσφατα και λόγια. Δινόταν σε ειδικούς τόπους, τα μαντεία και χρηστήρια. Ο μάντης που έλεγε τους χρησμούς ονομαζόταν χρησμωδός ή χρησμολόγος και η λέξη συχνά σήμαινε και τον εξηγητή και τον συλλέκτη των χρησμών.
    Τα  μαντεία ήταν προσαρτημένα σε ορισμένους τόπους και σε ναούς θεών. Σημαντικότεροι ήταν οι χρησμοί δια λόγους, τους οποίους έδιναν οι μάντεις ή οι μάντιδες, σε κατάσταση έκστασης. Ο πρώτιστος χρησμοδότης θεός ήταν ο Απόλλων, του οποίου το μαντείο στους Δελφούς, ήταν περίφημο. Άλλα σημαντικά μαντεία του Θεού ήταν αυτό στις Άβες της Φωκίδας, το οποίο αν και καταστράφηκε από τον Ξέρξη και από τους Βοιωτούς στον Ιερό Πόλεμο, διατήρησε τη μαντική του δύναμη. Στη Θήβα επί του όρους Πτώου που χρησμοδοτούσαν Αιολικά. "προελθόντι δέ από τής πόλεως (εννοεί τη Θήβα) έν δεξιΐ πέντε που καί δέκα σταδίους τού Απόλλωνος έστι τού Πτώου τό ιερόν είναι δέ Αθάμαντος και Θεμιστούς παίδα τόν Πτώον". Παυσανίου Βοιωτικά.
    Στην κυριότητα του Απόλλωνα ανήκουν και οι μαντικές ψήφοι που ήταν μικρές ειδικές πετρούλες και ονομαζόταν επίσης Θρίαι. Θριαί ήταν επίσης, οι νύμφες του Παρνασσού, τροφοί του Απόλλωνος που προφήτευαν σύμφωνα με τη θέση που έπαιρναν τα λιθαράκια που έριχναν σε δοχείο. Με το ίδιο όνομα ονομάζονται οι προφητείες και οι χρησμοί.
    Στο Ισμήνιο της Βοιωτίας χρησμοδοτούσαν με σημεία και εξετάσεις των θυμάτων, στις Υσίες της Βοιωτίας κοντά στην Αττική μάντευαν πίνοντας από το ιερό φρέαρ, στο Άργος στο Λύκαιον όπου χρησμοδοτούσε γυναίκα προφήτης και στη Λάρισα του Άργους. Άλλα μαντεία του Απόλλωνα ήταν το περίφημο των Διδύμων κοντά στη Μίλητο, όπου το δώρο της μαντικής το είχε το γένος των Καγγελιδών, στην Κλάρο της Κολοφώνος όπου ο μάντης λάμβανε τον αριθμό και τα ονόματα των ζητούντων το χρησμό και χρησμοδοτούσε έμμετρα, στα Πάταρα της Λυκίας, όπου χρησμοί δινόταν μόνο τον χειμώνα. Στην Τελμησσό της Λυκίας όπου οι μάντεις κυρίως, εξηγούσαν όνειρα.
    Στη Δήλο όπου χρησμοδοτούσαν μόνο το καλοκαίρι. Στις Κυανέες της Λυκίας, όπου τα παρελθόντα και τα μέλλοντα αντανακλούσαν στην υδάτινη πηγή.
    Πανάρχαια ήταν επίσης η πίστη στους χρησμούς του Διός, του οποίου μαντείο υπήρχε από παλαιοτάτων χρόνων, στη Δωδώνη. Αρχαιότατο και επίσημο μαντείο του υπήρχε στην Ολυμπία. Ονομαστό ακόμα ήταν το μαντείο του Διός στην όαση της Λιβύης. Άλλωστε ο Ζευς καθότι ήταν υπέρτατος θεός ντός ξένου λαού, είχε μαντεία σε πολλά μέρη της Ασίας και της Αφρικής.
    Άλλων θεών μαντεία που έδιναν χρησμούς, ήταν της Δήμητρας στις Πάτρες (Πάτρα) της Αχαίας. Ονομαστό ήταν το μαντείο του θεού Ασκληπιού στην Επίδαυρο αλλά και πολλά άλλα μαντεία του θεού αυτού, τα οποία καλούσαν Ασκληπιεία.
    Ένα άλλο μαντείο που γινόταν χρήση της μαντικής με το να κοιμηθεί ο ασθενής ή οι ιερείς για να βρεθεί η θεραπευτική μέθοδος, ήταν το Χαρώνιο άντρο, κοντά στη Νύσα της Καρίας, του θεού Πλούτωνος και της Κόρης. Στο μαντείο αυτό τελούσαν άπαξ του έτους, εορτή. Στις Φαρές της Αχαΐας υπήρχε μαντείο του θεού Ερμή, όπου αυτός που ζητούσε χρησμό, κατέθετε μισό οβολό στο άγαλμα του θεού στην αγορά, άναβε ένα από τα κρεμασμένα λυχνάρια και ρωτούσε κρυφά αυτό που ήθελε, στο αυτί του θεού. Ώσπου να βγει από την αγορά, θεωρούσε μάντευμα την πρώτη φωνή που άκουγε.
    Στην Επίδαυρο της Λιμηράς και στο Οίτυλο υπήρχε μαντείο της Ινούς, κυρίως ονειρομαντείο.
    Μεταξύ Λεχαίου και Παγών, υπήρχε ονειρομαντείο της Ακραίας Ήρας.
    Ακόμα, αναφέρονται μαντεία ηρώων, όπως του Αμφιαράου στις Θήβες, κοντά στις Πότνιες των Θηβών.
    Εκεί δεν κανένα ζώο δεν έβοσκε τη χλόη και κανένα πτηνό δεν καθόταν στου κίονες του ναού. Μετά από νηστεία και αποχή οίνου, οι εγκοιμισμένοι έπαιρναν τα μαντεύματα στον ύπνο τους (Ηρόδοτος Η’ 134). Του ίδιου ήρωα υπήρχε μαντείο, επίσης, στον Ωρωπό, όπου η μαντική ασκείτο με κοίμηση (κοίμισμα μέσα σε ναό για θεραπεία ή λήψη χρησμών) των ζητούντων, οι οποίοι έριχναν νομίσματα στην πηγή κοντά. Στο Αμφίλοχο, γιο του Αμφιαράου, υπήρχε μαντείο στην πόλη Μαλλός της Κιλικίας.
    Στη Λειβαδιά της Βοιωτίας υπήρχε μαντείο του Τροφωνίου, του οποίου το χρηστήριο ήταν μέσα σε μια στενότατη οπλή στο μυχό σπηλαίου. Εκεί, ο συμβουλευόμενος αφού θυσίαζε και νήστευε για μέρες στο ιερό του Αγαθού Δαίμονος και της Τύχης, λουζόταν στον ποταμό, την Έρκυνα, έπινε από τις πηγές της Λήθης και της Μνημοσύνης, εξαγνιζόταν από δύο παιδιά με την επωνυμία Ερμοί, προσευχόταν σε ένα πανάρχαιο άγαλμα, έργο του Δαίδαλου, ντυνόταν με ιδιαίτερη ενδυμασία και έμπαινε μέσα από την οπλή στον άγνωστο πυθμένα και σηκωνόταν με τα πόδια προς τα εμπρός.
    Στους Βούρους της Αχαΐας υπήρχε μαντείο του Ηρακλέους, όπου οι μαντευόμενοι έπαιρναν από τους πολλούς βρισκόμενους εκεί αστραγάλους τέσσερις και τους έριχναν. Οι χρησμοί δινόταν από τα σχήματα, σύμφωνα με τους υπάρχοντες πίνακες των εξηγήσεων.
    Στους Θαλάμους της Λακωνίας υπήρχε μαντείο της Πασιφάης, όπου ασκούσαν την ονειρομαντική.
    Όμοιο μαντείο του Κάλχαντος υπήρχε στον Δαυνία της Νοτίου Ιταλίας, όπου ο ερωτών κοιμόταν τυλιγμένος μέσα σε δέρμα μαύρου κριού που θυσίαζε.
    Στη Ιβηρία κοντά στον Καύκασο, υπήρχε μαντείο του Φρίξου.
    Νεκρομαντεία στα οποία οι συμβουλευόμενοι καλούσαν ψυχές νεκρών θυσιάζοντας στους υποχθόνιους θεούς, υπήρχαν στον Αχέροντα ποταμό κοντά στη λίμνη Άορνο (Ηροδότου Ε’ 92-7 και Διοδώρου Σικελιώτου Δ’ 22) και στην Ηράκλεια της Προποντίδας
    Η επιλογή των χώρων των ιερών, των μαντείων, αλλά όμως και των πεδίων μαχών γινόταν με τρόπο τέτοιο, ώστε να αντλείται δύναμη από την ήδη σε αυτούς τους χώρους υφιστάμενη ηλεκτρομαγνητική και πνευματική ενέργεια, με αποτέλεσμα, πολλές φορές, την υλοποιούμενη μαχητική παρουσία των προγόνων, των Θεών, των ημιθέων και των ηρώων. Γνωστά σχετικά παραδείγματα έχουμε στην Τροία, τον Μαραθώνα, τη Σαλαμίνα, την Ισσό και τις Θερμοπύλες, την ιερή πύλη των Αμφικτιονιών.
    Για παράδειγμα, κατά τη διάρκεια του Τρωικού πολέμου η συμμετοχή των Ολυμπίων θεών υπήρξε τόσο έντονη που ο Όμηρος θρυλεί τον τραυματισμό του Άρη από την Αφροδίτη. Ένα άλλο παράδειγμα, είναι η σημαντική βοήθεια που έδωσαν οι Μεγάλοι Θεοί στους Αργοναύτες. Ένα ακόμα παράδειγμα είναι η μάχη του Μαραθώνα, το 490 π.Χ., όπου 10.000 Αθηναίοι και 1.000 Πλαταιείς αντιμετώπισαν νικηφόρα 200.000 Πέρσες, άριστα εξοπλισμένους.
    Η σπουδή που έδειξαν σι Αθηναίοι, σπεύδοντας στον Μαραθώνα, χωρίς να περιμένουν τη συμμετοχή των Σπαρτιατών, οφείλετο στη βοήθεια που ανέμεναν από την ιερότητα του χώρου. Τα ιερά του Μαραθώνα, εάν συνδεθούν μεταξύ τους, σχηματίζουν Το ζώδιο του Σκορπιού, του οποίου κυβερνήτης είναι ο Άρης. Απέναντι από το ζώδιο του Σκορπιού είναι του Ταύρου. Στις τοπικές αθηναϊκές παραδόσεις αναφέρεται ένας ταύρος που είχε φέρει ο Ηρακλής από την Κρήτη και προκαλούσε μεγάλες καταστροφές στον Μαραθώνα, γι’ αυτό και τον σκότωσε ο Θησέας. Ο ταύρος ήταν ένα από τα εμβλήματα της περσικής αυτοκρατορίας και είναι φανερός ο συμβολισμός. Οι Αθηναίοι θεώρησαν βέβαιη τη βοήθεια του Άρη και του Θησέα, εφόσον η μάχη θα γινόταν την κατάλληλη σεληνιακή ημέρα. Αυτός ήταν ο λόγος που περίμεναν ορισμένες ημέρες, στρατοπεδευμένοι, χρονοτριβώντας, χωρίς να μαρτυρούν τις διαθέσεις τους. Η μάχη που ακολούθησε ήταν σκληρή και η ήττα των Περσών παροιμιώδης. Ωστόσο, ελάχιστοι θυμούνται τις αναφορές των Ελλήνων ιστορικών για τους θεούς που πολέμησαν στο πλευρό των Ελλήνων. Ο Παυσανίας αναφέρει την ξαφνική εμφάνιση ενός γίγαντα χωρικού, ο οποίος σκότωνε τους βαρβάρους με το άροτρό του. Με το πέρας δε της μάχης εξαφανίσθηκε. Οι Αθηναίοι, θέλοντας να μάθουν για τον άγνωστο σύμμαχο, ρώτησαν τον Απόλλωνα των Δελφών, ο οποίος τους συμβούλευσε να τιμούν τον ήρωα Εχετλαίο. Ο Πλούταρχος αναφέρει ότι «πολλοί από εκείνους που πολέμησαν στον Μαραθώνα εναντίον των Μήδων πίστευαν ότι είδαν το φάντασμα του πάνοπλου Θησέα μπροστά τους, να ορμά εναντίον των βαρβάρων». Μια ανάλογη ιστορία διασώζει ο Αιλιανός, τον 2ο μ.Χ. αιώνα, για ένα υπερβολικά μεγαλόσωμο και άγριο σκυλί, που μαχόταν με τα δόντια δίπλα στους Αθηναίους. Αυτοί, για να το τιμήσουν το απεικόνισαν στην Ποικίλη Στοά. Στην ίδια τοιχογραφία εικονιζόταν και ο Ηρακλής, για τον οποίο έλεγαν ότι είχε λάβει μέρος στη μάχη του Μαραθώνα και γι’ αυτό οι Μαραθώνιοι πρώτοι τον λάτρεψαν σαν θεό.
    Ένας ακόμα χώρος, ιερός όχι μόνο σαν μέρος αλλά και στην ονομασία, είναι αυτός της Σαλαμίνας που είχε επιλεγεί από το ελληνικό ιερατείο, χάρη στον περίφημο χρησμό των Δελφών. Ο Θεμιστοκλής επέλεξε τη Σαλαμίνα, γιατί ο παράλληλος που διέρχεται από την Αθήνα και για τον ομιλεί ο Ερατοσθένης και ο πρώτος μεσημβρινός (ο πρώτος μεσημβρινός είναι αυτός τον οποίο οι αρχαίοι Έλληνες δεχόταν ως μεσημβρινό αναφοράς για τις γεωδαιτικές μετρήσεις και μαντικές εκτιμήσεις) που διέρχεται από την Ελευσίνα, τέμνονται στον κόλπο της Σαλαμίνας που βρίσκεται απέναντι από την Ελευσίνα, κατ’ επέκταση έχει την προστασία του ναού.
    Σε όλα αυτά τα μαντεία η ασκούμενη μαντική ήταν άτεχνος ή και μικτή.
    Η έντεχνος μαντική ήταν η εξαρτώμενη από σημεία, μερικά από τα οποία απαιτούσαν γνώση και μελέτη. Οι ασκούντες αυτό το είδος, στον Όμηρο, αποτελούσαν ιδιαίτερη τάξη και ονομαζόταν ιατροί, μάντεις, κήρυκες κλπ. Κάθε απροσδόκητο φαινόμενο θεωρείτο σαν ουράνιο και πως προέρχεται από τον Δία και για αυτό ονομαζόταν όλα αυτά «διοσημίαι». Αυτά τα φαινόμενα ήταν οι αστραπές, οι βροντές, οι κεραυνοί, τα μεγάλα όρνεα (οιωνοί) που ερμήνευαν την εμφάνισή τους σύμφωνα με την πτήση και την εμφάνιση, η αντηχούσα ανθρώπινη φωνή, ο τυχαίος κρότος (κλείδονες, φήμες) κ.ά. Τα σημεία αυτά ερμήνευαν ειδικοί μάντεις ή προφήτες που ήταν ιερείς ή ακόμα και ηγεμόνες, όπως ο Αμφιάραος, ο Έλενας, η Κασσάνδρα.
    Στις πολιτικές και άλλες επίσημες περιστάσεις μεγάλη επίδραση ασκούσαν οι χρησμοί, ειδικά από τα επίσημα μαντεία με αποτέλεσμα να επηρεάζουν συχνά την πολιτική εξέλιξη και την ιστορική πορεία γεγονότων και έθνους, με την προϋπόθεση πως δινόταν από σοφούς και ενάρετους χρησμωδούς ιερείς.
    Στα πολύ αργότερα χρόνια προστέθηκαν ποικίλες μορφές μαντικής, όπως οι εκλείψεις, οι διάττοντες αστέρες, οι τρικυμίες και άλλα φυσικά φαινόμενα.
    Άλλα είδη εντέχνου ή και μικτής μαντικής ήταν η καπνομαντεία, η οιωνομαντεία, η ορνιθομαντεία, τα εντόσθια των θυσιασμένων ζώων, η χειροσκοπία, η μορφοσκοπία κλπ. Η εμπυρομαντεία που εξαρτιόταν από την παρατήρηση της φλόγας της θυσίας, αποδίδεται τον Αμφιάραο. Η χειρομαντεία είναι ένα είδος που μνημονεύεται από τον Αριστοτέλη και ο Αρτεμίδωρος κατά τον 2 μ.Χ αιώνα έγραψε για αυτήν. Παρόμοια είδη ήταν η λεκανομαντεία, η λιβανομαντεία, η κυβομαντεία κ.ά. Η αριθμομαντεία συνίστατο στην εξαγωγή μαντεύματος από το όνομα αθροίζοντας τους αριθμούς των γραμμάτων, τους οποίους διαιρούσαν με τους ιερούς αριθμούς 7 ή 9 και έτσι έβγαζαν τα συμπεράσματά τους.
    Στους σύγχρονους χρόνους η μαντική έφτασε ειδικά από τους Άραβες, μέσα από την άσκηση της μαγείας, της Αστρολογίας, της Αλχημείας. Μετά την Αναγέννηση αναβίωσαν όλα τα είδη της αρχαίας και της αραβικής μαντικής.
    Η επίσημη επιστήμη, αν και πολλοί κλάδοι της προήλθαν από όλα τα προηγούμενα, δεν μπόρεσε να κλονίσει την πίστη στη μαντική η οποία διατηρείται όχι μόνο μεταξύ του απλού λαού και στις τάξεις των μορφωμένων…
    Έτσι οι περιπτώσεις της μαντικής, φυσικής ή τεχνητής σχετίζονται με τους χρόνους κρίσης ή τα ασυνήθιστα συμβάντα που ονομάζονται οιωνοί. Οι διάφοροι τύποι που ασκούν μαντική ονομάζονται μάντης (μανία), προφήτης (για προφητεία). Οι μέθοδοι μαντικής σχετικά με τα όνειρα έχουν θέμα τον συμβολισμό του ονείρου (Αρτεμίδωρος "Ονεροκριτικόν"), τα σωστά και λάθος όνειρα, τα παρακινούμενα όνειρα (επώαση, χρησμοί ονείρου). Η οιωνοσκοπία (οιωνοί πουλιών) είναι μέθοδος μαντικής που έχει να κάνει με τα εντόσθια. Η Νεκρομαντεία είναι η μαντική διαμέσου του πνευματισμού. Χρησμοί (Δελφοί,  Δωδώνη, Λιβαδειά). Οι θεωρίες της μαντικής είναι η Θεία κατοχή, η ανθρώπινη έκσταση και η θεία συνάντηση, η κοσμική συμπόνια. Μέσα στα κοινωνικά πλαίσια της μαντικής υπάρχουν ο Μάγος και ο ερωτών.

    Πληροφορίες
    Ἄβαι· περὶ τὴν Φωκίδα τόπος οὗ μαντεῖον Ἀπόλλωνος Ἀβαίου. Σοφοκλῆς

    Θρίαι: Αἱ μαντικαὶ ψῆφοι, οἱονεὶ τρίαι τινὲς οὖσαι· καὶ γὰρ αἱ τρεῖς νύμφαι αἱ θυγατέρες τοῦ Διὸς, εὑρηκυῖαι τρεῖς ψήφους μαντικὰς, παρέσχον τῇ Ἀθηνᾷ· ἥτις ἐγκαλουμένη ὡς ἀλλότριον πρᾶγμα μετιοῦσα, #τοῦτο γὰρ τοῦ Ἀπόλλωνός ἐστιν,$ ἔρριψεν αὐτὰς εἰς τὸ λεγόμενον Θριάσιον πεδίον. Παρὰ τὸ τρία, γέγονε θρία καὶ Θριάσιον· ἐκεῖ γὰρ ἔρριψεν ἡ Ἀθηνᾶ τὰς μαντικὰς ψήφους, αἵτινες θρίαι λέγονται· ὅθεν καὶ τὸ μαντεύεσθαι, θριᾶσθαι λέγεται. Καὶ αὗται τρεῖς εἰσὶ τὸν ἀριθμόν. Ἢ παρὰ τὸ τρισσαί· ἢ ἀπὸ Θριασίου τινὸς οὕτως καλουμένου. Θρία: Κυρίως τὰ τῆς συκῆς φύλλα· καὶ θριά- ζειν, τὸ φυλλολογεῖν· δηλοῖ δὲ καὶ τὸ ἐνθουσιάζειν. Καὶ θριάσιον ἐκλήθη πεδίον ἀπὸ τῶν βληθεισῶν εἰς αὐτὸ θριῶν ὑπ' Ἀθηνᾶς. Θρίαι δέ εἰσιν αἱ μαντικαὶ ψῆφοι. Νύμφαι δέ τινες εἰσὶ Θρίαι ὀνομαζόμεναι, αἱ πρωτομάντεις, αἳ ἐξεῦρον τὴν τοιαύτην μαντείαν. Ἦσαν δὲ Ἀπόλλωνος τιθῆναι. ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΚΟΝ ΜΕΓΑ ΚΑΤΑ ΑΛΦΑΒΗΤΟΝ
    Θρίαι. αἱ μαντικαὶ ψῆφοι, τρίαι τινὲς οὖσαι. τρεῖς γὰρ εἰσὶ τὸν ἀριθμόν. Νύμφαι δ' ἐφεῦρον πάντας, ἐξ ὧν καὶ ἐκλήθησαν. εὑροῦσαι δὲ παρέσχον τῇ Ἀθηνᾷ, καὶ Ἀπόλλωνος αὐτὴν ἐγκαλοῦντος, ἡ Ἀθηνᾶ ἔῤῥιψε τὰς ψήφους ἐν τόπῳ τῆς Ἀττικῆς· ἐξ ὧν ἐκλήθη Θριάσιον πεδίον. ὀνόματα δὲ τῶν Νυμφῶν τῶν εὑρουσῶν τὰ δὲ. Θρία τε τῆς συκῆς φύλλα, ἐπεὶ εἰς τρία διέσχισται. ΩΡΙΩΝΟΣ ΘΗΒΑΙΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΟΥ ΚΑΙΣΑΡΕΙΑΣ ΠΕΡΙ ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΩΝ

    Εἶτα τὸ Γαλλήσιον ὄρος καὶ ἡ Κολοφὼν πόλις Ἰωνικὴ καὶ τὸ πρὸ αὐτῆς ἄλσος τοῦ Κλαρίου Ἀπόλλωνος, ἐν ᾧ καὶ μαντεῖόν ἐστι παλαιόν. λέγεται δὲ Κάλχας ὁ μάντις μετ' Ἀμφιλόχου τοῦ Ἀμφιαράου κατὰ τὴν ἐκ Τροίας ἐπάνοδον πεζῇ δεῦρο ἀφικέσθαι, περιτυχὼν δ' ἑαυτοῦ κρείττονι μάντει κατὰ τὴν Κλάρον, Μόψῳ τῷ Μαντοῦς τῆς Τειρεσίου θυγατρός, διὰ λύπην ἀποθανεῖν.

    Εἶθ' ὁ Ξάνθος ποταμός, ὃν Σίρβιν ἐκάλουν τὸ πρότερον· ἀναπλεύσαντι δ' ὑπηρετικοῖς δέκα σταδίους τὸ Λητῷον ἔστιν· ὑπὲρ δὲ τοῦ ἱεροῦ προελθόντι ἑξήκοντα ἡ πόλις ἡ τῶν Ξανθίων ἐστὶ μεγίστη τῶν ἐν Λυκίᾳ. μετὰ δὲ τὴν Ξάνθον Πάταρα, καὶ αὕτη μεγάλη πόλις λιμένα ἔχουσα καὶ ἱερὰ Ἀπόλλωνος, κτίσμα Πατάρου. Πτολεμαῖος δ' ὁ φιλάδελφος ἐπισκευάσας Ἀρ- σινόην ἐκάλεσε τὴν ἐν Λυκίᾳ, ἐπεκράτησε δὲ τὸ ἐξ ἀρχῆς ὄνομα.

    Τελμησσός· πόλις Καρίας· ὡς δὲ Φίλων καὶ Στράβων (14, 3, 4) Λυκίας. ἔστι γὰρ ἀμφοτέρων ὅριον μετὰ Δαίδαλα.

    Γαλεῶται, ἔθνος ἐν Σικελίᾳ ἢ ἐν τῇ Ἀττικῇ, ἀπὸ Γαλεώτου υἱοῦ Ἀπόλλωνος καὶ Θεμιστοῦς, τῆς θυγατρὸς Ζαβίου, τοῦ βασιλέως τῶν Ὑπερβορέων, ὡς εἰρήσεται ἐν τῷ περὶ Τελμησσοῦ. τινὲς δὲ ὅτι Γαλεῶται μάντεων εἶδος Σικελῶν. γαλεός δὲ καὶ ὁ ἀσκαλαβώτης. Φιλύλλιος Αἰγεῖ ὁ πάππος ἦν μοι γαλεὸς ἀστερίασ, ἴσως διὰ τὸ πεποικίλθαι παίζων. καὶ Ἄρχιππος Ἰχθύσιν τί λέγεις σύ; μάντεις εἰσὶ γὰρ θαλάττιοι; γαλεοί γε πάντων μάντεων σοφώτατοι. φασὶ δὲ τὸν Γαλεώτην ἐξ Ὑπερβορέων Τελμησσὸν [δὲ ἐκ... ἐλθεῖν] οἷς ἔχρησεν ὁ θεὸς ἐν Δωδώνῃ τὸν μὲν ἐπὶ ἀνατολὰς τὸν δ' ἐπὶ δυσμὰς πλεῖν, ὅπου τε ἂν αὐτῶν θυομένων ἀετὸς ἁρπάσῃ τὰ μηρία ἐνταῦθα βωμὸν ἱδρῦσαι. Γαλεώτης οὖν ἐν Σικελίᾳ καὶ Τελμησσὸς ἐν Καρίᾳ ἦλθεν, ἔνθα Ἀπόλλωνος Τελμησσίου ἱερόν. ΕΚ ΤΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΚΑΤ' ΕΠΙΤΟΜΗΝ

    Ἀρόη, πόλις Ἀχαΐας. Παυσανίας ἑβδόμῳ. ἐκλήθη ἀπὸ τῆς ἐργασίας τῆς γῆς. λέγεται καὶ Πάτραι. τὸ ἐθνικὸν Ἀροεύς ὡς Ἀρσινοεύς. ΕΚ ΤΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΚΑΤ' ΕΠΙΤΟΜΗΝ

    Φαραὶ δέ, Ἀχαιῶν πόλις, τελοῦσι μὲν ἐς Πάτρας δόντος Αὐγούστου, ὁδὸς δὲ ἐς Φαρὰς Πατρέων μὲν ἐκ τοῦ ἄστεως στάδιοι πεντήκοντά εἰσι καὶ ἑκατόν, ἀπὸ θαλάσσης δὲ ἄνω πρὸς ἤπειρον περὶ ἑβδομήκοντα. ποταμὸς δὲ ῥεῖ πλησίον Φαρῶν Πίερος, ὁ αὐτὸς ἐμοὶ δοκεῖν ὃς καὶ τὰ Ὠλένου παρέξεισιν ἐρείπια, ὑπὸ ἀνθρώπων τῶν πρὸς θαλάσσῃ καλούμενος Πεῖρος. πρὸς δὲ τῷ ποταμῷ πλατάνων ἐστὶν ἄλσος, κοῖλαί τε ὑπὸ παλαιότητος αἱ πολλαὶ καὶ ἥκουσαι μεγέθους ἐς τοσοῦτο ὥστε καὶ ἑστιῶνται τῶν χηραμῶν ἐντός, καὶ ὁπόσοις ἂν κατὰ γνώμην ᾖ, καὶ ἐγκαθεύδουσι. περί- βολος δὲ ἀγορᾶς μέγας κατὰ τρόπον τὸν ἀρχαιότερόν ἐστιν ἐν Φαραῖς, Ἑρμοῦ δὲ ἐν μέσῃ τῇ ἀγορᾷ λίθου πεποιημένον ἄγαλμα ἔχον καὶ γένεια· ΠΑΥΣΑΝΙΟΥ ΠΕΡΙΗΓΗΣΕΙΣ

    ἐς Ἐπίδαυρον τὴν Λιμηράν, ἥτις νῦν Μονεμβασία καλεῖται ΚΡΙΤΟΒΟΥΛΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΗΣ ΙΣΤΟΡΙΩΝ
    Οἴτυλος, πόλις Λακωνικῆς. ἠδ' Οἴτυλον, ὡς δάκτυλον, ἀπὸ τοῦ Οἰτύλου ἥρωος. τινὲς δὲ τὸ οι ἄρθρον φασὶ καὶ τὴν πόλιν Τύλον. τὸ ἐθνικὸν Οἰτύλιος. ΕΚ ΤΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΚΑΤ' ΕΠΙΤΟΜΗΝ

    Πότνιαι, πόλις Βοιωτίας. τὸ ἐθνικὸν Ποτνιεύς καὶ τὸ θηλυκὸν Ποτνιάς. λέγεται καὶ Πότνιος καὶ τὸ κτητικὸν Ποτ- νιακός καὶ Ποτνιακή. ΕΚ ΤΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΚΑΤ' ΕΠΙΤΟΜΗΝ

    ἐκ δὲ τῶν Ποτνιῶν ἰοῦσιν ἐς Θήβας ἔστιν ἐν δεξιᾷ περίβολος τῆς ὁδοῦ [τε] οὐ μέγας καὶ κίονες ἐν αὐτῷ· διαστῆναι δὲ Ἀμφιαράῳ τὴν γῆν ταύτῃ νομίζουσιν, ἐπιλέγοντες καὶ τάδε ἔτι, μήτε ὄρνιθας ἐπὶ τῶν κιόνων καθέζεσθαι τούτων μήτε πόαν τὴν ἐνταῦθα μήτε ἥμερον ζῷον μήτε τῶν ἀγρίων νέμεσθαι. Θηβαίοις δὲ ἐν τῷ περιβόλῳ τοῦ ἀρχαίου τείχους ἑπτὰ ἀριθμὸν ἦσαν πύλαι, μένουσι δὲ καὶ ἐς ἡμᾶς ἔτι. τεθῆναι δὲ τὰ ὀνόματα ἐπυνθανόμην σφίσιν ἀπό τε Ἠλέκτρας ἀδελφῆς Κάδμου καὶ Προιτίσιν ἀπὸ ἀνδρὸς τῶν ἐπιχωρίων· ἡλικίαν δὲ Προίτου καὶ τὸ ἀνωτέρω γένος χαλεπὰ ἦν εὑρεῖν. τὰς δὲ Νηίστας ὀνομασθῆναί φασιν ἐπὶ τῷδε. ἐν ταῖς χορδαῖς νήτην καλοῦσι τὴν ἐσχάτην· ταύτην οὖν τὴν χορδὴν Ἀμφίονα ἐπὶ ταῖς πύλαις ταύταις ἀνευρεῖν λέγουσιν. ἤδη δὲ ἤκουσα καὶ ὡς Ζήθου τοῦ ἀδελφοῦ τοῦ Ἀμφίονος τῷ παιδὶ ὄνομα Νῆις γένοιτο, ἀπὸ τούτου δὲ τοῦ Νήϊδος τὰς  πύλας κληθῆναι ταύτας. πύλας δὲ Κρηναίας, τὰς δὲ Ὑψίστας ἐπὶ λόγῳ τοιῷδε ὀνομάζουσι· πρὸς δὲ ταῖς Ὑψίσταις Διὸς ἱερὸν ἐπίκλησίν ἐστιν Ὑψίστου. τὰς δὲ ἐπὶ ταύταις πύλας ὀνομάζουσιν Ὠγυγίας, τελευ- ταῖαι δέ εἰσιν Ὁμολωίδες· ἐφαίνετο δὲ εἶναί μοι καὶ τὸ ὄνομα νεώτατον ταῖς πύλαις ταύταις, αἱ δὲ Ὠγύγιαι τὸ ἀρχαιότατον. ΠΑΥΣΑΝΙΟΥ ΒΟΙΩΤΙΚΑ

    Μαλλός, πόλις Κιλικίας. Καλλίμαχος Αἰτίων πρώτῳ. ἀπὸ Μάλλου κτίσαντος αὐτήν. ὁ πολίτης Μαλλώτης καὶ θηλυκὸν Μαλλῶτις.EK TVN EYNIKVN STEFANOU KAT\' EPITOMHN

    ποταμοῖς Ἀχελῴῳ καὶ Κηφισῷ. τῷ δὲ Ἀμφιλόχῳ καὶ παρ' Ἀθηναίοις ἐστὶν ἐν τῇ πόλει βωμὸς καὶ Κιλικίας  ἐν Μαλλῷ μαντεῖον ἀψευδέστατον τῶν ἐπ' ἐμοῦ. ἔστι ΠΑΥΣΑΝΙΟΥ ΑΤΤΙΚΑ

    τὰ δὲ ἐπιφανέστατα ἐν τῷ ἄλσει Τροφωνίου ναὸς καὶ ἄγαλμά ἐστιν, Ἀσκληπιῷ καὶ τοῦτο εἰκασμένον· Πραξιτέλησ δὲ ἐποίησε τὸ ἄγαλμα. ἔστι δὲ καὶ Δήμητρος ἱερὸν ἐπίκλησιν Εὐρώπης καὶ Ζεὺς Ὑέτιος ἐν ὑπαίθρῳ. ΠΑΥΣΑΝΙΟΥ ΒΟΙΩΤΙΚΑ

    ἃ προσήκει παραγγέλλειν τοῖς Λακεδαιμονίοις.  Ταῦτα γὰρ ὅπως ποτὲ ἀληθείας ἔχει, παρά γε τοῖς ἀνθρώποις ἐπεπίστευτο καὶ ἐνενόμιστο, καὶ διὰ τοῦτο καὶ οἱ μάντεις ἐτιμῶντο, ὥστε καὶ βασιλείας ἀξιοῦσθαι, ὡς τὰ παρὰ τῶν θεῶν ἡμῖν ἐκφέροντες παραγγέλματα καὶ ἐπανορθώματα καὶ ζῶντες καὶ ἀποθανόντες, καθάπερ καὶ ὁ Τειρεσίας, τῷ καὶ τεθνηῶτι νόον πόρε Περσεφόνεια. οἴῳ πεπνῦσθαι· τοὶ δὲ σκιαὶ ἀΐσσουσι. τοιοῦτος δὲ ὁ Ἀμφιάρεως καὶ ὁ Τροφώνιος καὶ ὁ Ὀρφεὺς καὶ ὁ Μουσαῖος καὶ ὁ παρὰ τοῖς Γέταις θεός, -τὸ μὲν παλαιὸν. Ζάμολξις Πυθαγόρειός τις, -καθ' ἡμᾶς δὲ ὁ τῷ Βυρεβίστᾳ θεσπίζων Δεκαίνεοσ.· παρὰ δὲ τοῖς Βοσπο- ρηνοῖς Ἀχαίκαρος, παρὰ δὲ τοῖς Ἰνδοῖς οἱ γυμνοσοφισταί, παρὰ δὲ τοῖς Πέρσαις οἱ Μάγοι καὶ νεκυομάντεις καὶ ἔτι οἱ λεγόμενοι λεκανομάντεις καὶ ὑδρομάντεις, παρὰ δὲ τοῖς Ἀσσυρίοις οἱ Χαλδαῖοι, παρὰ δὲ τοῖς Ῥωμαίοις οἱ Τυρρηνικοὶ ἱεροσκόποι. τοιοῦτος δέ τις ἦν καὶ ὁ Μωσῆς καὶ οἱ διαδεξάμενοι ἐκεῖνον, τὰς μὲν ἀρχὰς λαβόντες οὐ φαύλας, ἐκτραπόμενοι δ' ἐπὶ τὸ χεῖρον. ΠΟΣΕΙΔΩΝΙΟΥ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ

    καταβάντων δὲ ἐκ Βούρας ὡς ἐπὶ θάλασσαν ποτα- μός τε Βουραϊκὸς ὀνομαζόμενος καὶ Ἡρακλῆς οὐ μέγας ἐστὶν ἐν σπηλαίῳ· ἐπίκλησις μὲν καὶ τούτου Βουραϊκός, μαντείας δὲ ἐπὶ πίνακί τε καὶ ἀστραγάλοις ἔστι λαβεῖν. εὔχεται μὲν γὰρ πρὸ τοῦ ἀγάλματος ὁ τῷ θεῷ χρώμενος, ἐπὶ δὲ τῇ εὐχῇ λαβὼν ἀστραγάλους - οἱ δὲ ἄφθονοι παρὰ τῷ Ἡρακλεῖ κεῖνται - τέσσαρας ἀφίησιν ἐπὶ τῆς τραπέζης· ἐπὶ δὲ παντὶ ἀστραγάλου σχήματι γεγραμμένα ἐν πίνακι ἐπίτηδες ἐξήγησιν ἔχει  τοῦ σχήματος. ΠΑΥΣΑΝΙΟΥ ΑΧΑΪΚΑ ἐς Θαλάμας δὲ ἐξ Οἰτύλου μῆκος τῆς ὁδοῦ στάδιοι περὶ τοὺς ὀγδοήκοντά εἰσι, κατὰ δὲ τὴν ὁδὸν ἱερόν ἐστιν Ἰνοῦς καὶ μαντεῖον. μαντεύονται μὲν οὖν καθεύδοντες, ὁπόσα δ' ἂν πυθέσθαι δεηθῶσιν, ὀνείρατα δείκνυσί σφισιν ἡ θεός. χαλκᾶ δὲ ἕστηκεν ἀγάλματα ἐν ὑπαίθρῳ τοῦ ἱεροῦ, τῆς τε Πασιφάης καὶ Ἡλίου τὸ ἕτερον· αὐτὸ δὲ τὸ ἐν τῷ ναῷ σαφῶς μὲν οὐκ ἦν ἰδεῖν ὑπὸ στεφανωμάτων, χαλκοῦν δὲ καὶ τοῦτο εἶναι λέγουσι. ῥεῖ δὲ καὶ ὕδωρ ἐκ πηγῆς ἱερᾶς πιεῖν ἡδύ· Σελήνης δὲ ἐπίκλησις καὶ οὐ Θαλαμάταις ἐπιχώριος δαίμων ἐστὶν ἡ Πασιφάη. ΠΑΥΣΑΝΙΟΥ ΛΑΚΩΝΙΚΑ

    Διέζωκε δὲ καὶ ἕτερα ὄρη τὴν Σαρματίαν καὶ ὀνομάζεται τά τε Ἱππικὰ, καὶ τὰ Κεραύνια, καὶ ὁ Κόραξ ὄρος, εἰς ὃ περαιοῦται τὰ διὰ τῆς Κολχίδος καὶ τῆς Ἰβηρίας ἀνιόντα, καλούμενα δὲ Καυκάσια, καὶ ἔτι ἡ ὑπὲρ τὴν Ἰβηρίαν αὐτῶν ἐπιστροφὴ, Καύκασος καὶ αὐτὴ καλουμένη. Κλαυδίου Πτολεμαίου Γεωγραφικῆς Ὑφηγήσεως

  • Ο Ιερός Σεληνιακός Μήνας

    Πρώτος Δεκανός – Αυξανόμενη Σελήνη – Μην Ιστάμενος (μήνας ανορθωμένος)

    1. Νουμηνία,σημαίνει Νέα Σελήνη και ετυμολογικά προέρχεται από το "νέος" και "μην". Η πρώτη ορατότητα της Σελήνης. Για τον Απόλλωνα. Ιερή ημέρα.

    2. Μεταβλητή βροντή (ακαθόριστη τύχη).

    3. Τριτόμηνις. Για τα γενέθλια της Αθηνάς.

    4. Τετράς. Για τον Ερμή, την Αφροδίτη και τον Έρωτα. Ιερή ημέρα. Πλήρης Πεπρωμένου. Αποφεύγεται η θλίψη. Αρχή δημιουργίας ενός πλοίου. Αρχή δημιουργίας μιας οικογένειας. Επίσης για τον Ηρακλή, Ποσειδώνα και Απόλλωνα.

    5. Για τον Όρκο και τις Ερινύες. Μην σπάτε κανένα όρκο. Σκληρή και φοβερή

    6. Για τη γέννηση της Αρτέμιδαο. Γεννιούνται έξυπνοι ομιλητές.

    7. Πρώτο Τέταρτο Σελήνης(7-8). Για τη γέννηση του Απόλλωνα. Ιερή ημέρα.

    8. Για τον Ποσειδώνα, Θησέα και Ασκληπιό. Ιερή μέρα, καλή για θρησκευτικές παρατηρήσεις.

    9. Ιερή ημέρα, μια καλή ημέρα προς όλες τις κατευθύνσεις.

    10. Καλή ημέρα.

    Δεύτερος Δεκανός – Μέσον της Σελήνης – Μην Μεσών (Μήνας που φθάνει στο μεσουράνημα)

    11.  Καλή ημέρα για θνητές εργασίες. Περιστροφή συμπλεγμάτων. Ο θερισμός του Σοφού.

    12. Η καλύτερη ημέρα για θνητές εργασίες.

    13. Για την Αθηνά. Αποφυγή σποράς.

    14. Εξημέρωση θηρίων.

    15.Διχομηνία - Πανσέληνος. Για τον Όρκο και τις Ερινύες. Μην σπάτε κανένα όρκο. Σκληρή και φοβερή. Ίσως επίσης και για την Αθηνά.

    16. Για την Αρτέμιδα. Κακή για φύτευση.

    17. Αλωνίστε και κόψτε ξύλα.

    18. Μεταβλητή βροντή. (απροσδιόριστη τύχη).

    19. Καλύτερη προς την εσπέρα.

    20. Εικάς. Για τον Απόλλωνα. Φιλόσοφοι γεννιούνται. Καλύτερη τη μεσημβρία.

    Τρίτος Δεκανός – Φθίνουσα Σελήνη – Μην Φθίνων

    21. Καλύτερη την αυγή.

    22. Τρίτο Τέταρτο (22-23). Μεταβλητή βροντή. (απροσδιόριστη τύχη).

    23. Για την Αθηνά.

    24. Πλήρης Πεπρωμένου. Αποφυγή θλίψης.

    25. Για τον Όρκο και τις Ερινύες. Μην σπάτε κανένα όρκο. Σκληρή και φοβερή.

    26. Μεταβλητή βροντή. (απροσδιόριστη τύχη)

    27.Τρισεινάς.Ημισέληνος μόλις ορατή. Ανοικτά σταμνιά (πλατύστομα κυλινδρικά δοχεία). Καθέλκυση πλοίων.

    28. Μεταβλητή βροντή. (απροσδιόριστη τύχη)

    29. Παραλείπεται για τον Κοίλο Μήνα.

    30. Τριακάς, Ένη και Νέα. Για την Εκάτη και το Θάνατο. Ερευνήστε την αλήθεια. Προγραμματίστε τον επόμενο μήνα.

    Αυτό το ημερολόγιο προορίζεται για παρατηρήσει κάποιος τον Ιερό Μήνα, δηλαδή «Μην κατά Θείον», που σημαίνει το μήνα σύμφωνα με τις φάσεις της Σελήνης. Η κύρια πηγή για τον Ιερό Μήνα είναι το «Έργα και Ημέραι» του Ησίοδου, το τελευταίο μέρος που αφορά στις Ημέρες και είναι οι στίχοι ll. 765-825.

    760  ὧδ' ἔρδειν: δεινὴν δὲ βροτῶν ὑπαλεύεο φήμην. φήμη γάρ τε κακὴ πέλεται, κούφη μὲν ἀεῖραι ῥεῖα μάλ', ἀργαλέη δὲ φέρειν, χαλεπὴ δ' ἀποθέσθαι. φήμη δ' οὔτις πάμπαν ἀπόλλυται, ἥν τινα πολλοὶ λαοὶ φημίξωσι: θεός νύ τίς ἐστι καὶ αὐτή.
    765 Ἤματα δ' ἐκ Διόθεν πεφυλαγμένος εὖ κατὰ μοῖραν πεφραδέμεν δμώεσσι: τριηκάδα μηνὸς ἀρίστην ἔργα τ' ἐποπτεύειν ἠδ' ἁρμαλιὴν δατέασθαι.
    Έτσι κάνε: απέφευγε την είδηση που φοβίζει τους θνητούς ανθρώπους. Διότι και είδηση άσχημη πλησιάζει, υψώνεται δε περισσότερο εύκολα επιπόλαιη, παρουσιάζεται δε οδυνηρή, δύσκολη δε λογαριάζεται. Η είδηση δε καμία χάνεται εντελώς, την οποία πολλοί άνθρωποι την εκστομίζουν: και αυτή είναι τώρα κάποιος Θεός. Ημέρες δε καλώς κατά τμήμα που διαφύλαξε ο Ζευς, εκφράσαμε στους δούλους: τριακοστή του μήνα ευγενικά έργα και εποπτεύει και διαμοιράζεται φαγητό.
     769   αἵδε γὰρ ἡμέραι εἰσὶ Διὸς πάρα μητιόεντος,
    768  εὖτ' ἂν ἀληθείην λαοὶ κρίνοντες ἄγωσιν.
    769 διότι αυτές οι μέρες είναι από το Δία από αυτόν το συνετό,
    768 εφόσον κάθε φορά την πραγματικότητα οι άνθρωποι επιλέγουν να οδηγούν
    770  Πρῶτον ἔνη τετράς τε καὶ ἑβδόμη ἱερὸν ἦμαρ: τῇ γὰρ Ἀπόλλωνα χρυσάορα γείνατο Λητώ: ὀγδοάτη δ' ἐνάτη τε, δύω γε μὲν ἤματα μηνὸς ἔξοχ' ἀεξομένοιο  βροτήσια ἔργα πένεσθαι: ἑνδεκάτη δὲ δυωδεκάτη τ', ἄμφω γε μὲν ἐσθλαί
    770 Η πρώτη πήγαινε και η τέταρτη μέρα και η έβδομη ιερή ημέρα: στην οποία βέβαια ο Απόλλων που κρατά χρυσό ξίφος που γεννήθηκε από τη Λητώ: (είναι η έβδομη για τον Απόλλωνα) η όγδοη μέρα δε και η ένατη, δύο επίσης μεν μέρες μηνός διακρινόμενα προάγουν, ασχολίες με ανθρώπινα έργα: ενδέκατη δε και δωδέκατη, και οι δύο μεν επίσης πλούσιες
    775  ἠμὲν και ὄις πείκειν ἠδ' εὔφρονα καρπὸν ἀμᾶσθαι: ἡ δὲ δυωδεκάτη τῆς ἑνδεκάτης μέγ' ἀμείνων: τῇ γάρ τοι νῇ νήματ' ἀερσιπότητος ἀράχνης ἤματος ἐκ πλείου, ὅτε ἴδρις σωρὸν ἀμᾶται: τῇ δ' ἱστὸν στήσαιτο γυνὴ προβάλοιτό τε ἔργον.
    775 αντί και πρόβατα να κουρεύεις και χαρούμενο καρπό να συλλέγεις: η δε δωδέκατη ισχυρότερα καλή της ενδεκάτης: διότι στη οποία ημέρα πλήρως, αληθώς να επιπλέουν τα νήματα της καλπάζουσας αράχνης, όταν επειδή προνοητική σωρό συλλέγει: σε αυτήν δε το ύφασμα υψώνει η γυναίκα και βάζει μπροστά και το έργο.
     780  Μηνὸς δ' ἱσταμένου τρισκαιδεκάτην ἀλέασθαι σπέρματος ἄρξασθαι: φυτὰ δ' ἐνθρέψασθαι ἀρίστη. ἕκτη δ' ἡ μέσση μάλ' ἀσύμφορός ἐστι φυτοῖσιν, ἀνδρογόνος δ' ἀγαθή: κούρῃ δ' οὐ σύμφορός ἐστιν, οὔτε γενέσθαι πρῶτ' οὔτ' ἂρ γάμου ἀντιβολῆσαι.
    780 Του μηνός δε λήγοντος τη δέκατη τρίτη μέρα να αλέθετε
    τον καρπό (σπόρο φυτών) να αρχίζετε: τα φυτά δε ανατρέφονται καλύτερα. Έκτη δε η μέση (στο μέσον του μήνα) πολύ επιζήμια για τα φυτά, καλή δε για τη γέννηση αγοριού: εις δε την κόρη δεν είναι χρήσιμη, και δεν γεννά πρώτιστα και δεν συναντάται κατά τύχη επομένως εις γάμο.
     785  οὐδὲ μὲν ἡ πρώτη ἕκτη κούρῃ γε γενέσθαι ἄρμενος, ἀλλ' ἐρίφους τάμνειν καὶ πώεα μήλων σηκόν τ' ἀμφιβαλεῖν ποιμνήιον ἤπιον ἦμαρ: ἐσθλὴ δ' ἀνδρογόνος: φιλέοι δ' ὅ γε κέρτομα βάζειν ψεύδεά θ' αἱμυλίους τε λόγους κρυφίους τ' ὀαρισμούς.
    785 ούτε μεν η πρώτη έκτη σε σύνδεση (ημέρα), η κόρη επίσης να γεννηθεί, αλλά κατσικάκια να κομματιάζει και κοπάδι γιδοπροβάτων τη μάνδρα και να πηγαίνεις αλλού την αγέλη σε ήπια ημέρα: καλή δε για τη γέννηση αγοριού: για να αγαπήσει δε επίσης να λέγει τον χλευασμό ψεύτικους και δόλιους λόγους και λόγους αποκρυπτόμενους και εγκάρδιες συνομιλίες.
    790  μηνὸς δ' ὀγδοάτῃ κάπρον καὶ βοῦν ἐρίμυκον ταμνέμεν, οὐρῆας δὲ δυωδεκάτῃ ταλαεργούς. εἰκάδι δ' ἐν μεγάλῃ, πλέῳ ἤματι, ἵστορα φῶτα γείνασθαι: μάλα γάρ τε νόον πεπυκασμένος ἐστίν. ἐσθλὴ δ' ἀνδρογόνος δεκάτη, κούρῃ δέ τε τετρὰς
    790 της όγδοης μέρας του μήνα δε χοίρο και βόδι υπερμουγκρίζουν σφάζομε, τους ημίονους του υπομονετικούς δε εις τη δωδέκατη. Την εικοστή μέρα δε στην μεγάλη, σε όλη την ημέρα, σοφός άνδρας γεννιέται: πάρα πολύ διότι και είναι περιτυλιγμένος με ορθοφροσύνη. Ευγενής δε για τη γέννηση αγοριού η δεκάτη, και η δε τετάρτη για το κορίτσι
    795  μέσση: τῇ δέ τε μῆλα καὶ εἰλίποδας ἕλικας βοῦς καὶ κύνα καρχαρόδοντα καὶ οὐρῆας ταλαεργοὺς ἐπὶ χεῖρα τιθείς. πεφύλαξο δὲ θυμῷ τετράδ' ἀλεύασθαι φθίνοντός θ' ἱσταμένου τε ἄλγε' ἃ θυμβορεῖ μάλα γὰρ τετελεσμένον ἦμαρ.  Ἐν δὲ τετάρτῃ μηνὸς ἄγεσθαι οἶκον ἄκοιτιν οἰωνοὺς κρίνας, οἳ ἐπ' ἔργματι τούτῳ ἄριστοι. πέμπτας δ' ἐξαλέασθαι, ἐπεὶ χαλεπαί τε καὶ αἰναί: ἐν πέμπτῃ γάρ φασιν Ἐρινύας ἀμφιπολεύειν Ὅρκον γεινόμενον, τὸν Ἔρις τέκε πῆμ' ἐπιόρκοις.
    795 εις το μέσον (Πανσέληνο): εις αυτή δε και τα πρόβατα και το βόδι που βαδίζουν συστρέφοντας τα πίσω πόδια ελικοειδώς με τα ελικοειδή κέρατα και το σκύλο με τα αιχμηρά δόντια και ημιόνους υπομονετικούς εις το χέρι να ορίζονται (κατοικίδια). Να είσαι προσεκτικός δε στην ψυχή (θυσία  ή πνεύμα) την τετάρτη και στη φθίνουσα και στην ύψωση (όταν η Σελήνη φθίνει ή αυξάνει) να αποφεύγεται τους πόνους (ότι δημιουργεί θλίψη) οι οποίοι είναι μέγιστα όμοιοι με θάνατο διότι πλήρης μέρα (τελειοποιημένη μέρα. Εις δε την τετάρτη του μήνα οδήγησε στην κατοικία τη σύζυγο τους οιωνούς να επιλέξεις, οι οποίοι επί του έργου τούτου είναι οι καλύτεροι τις πέμπτες δε να προφυλάσσεστε (να αποφεύγετε), επειδή και δυσχερείς και δύσκολες: εις την πέμπτη διότι λέγεται τις Ερινύες να υπηρετείς σαν δούλος τον Όρκο τον γεννημένο, τον Έριδα γέννησε (Έρις), θλίψη για τους επίορκους. 
    805  Μέσσῃ δ' ἑβδομάτῃ Δημήτερος ἱερὸν ἀκτὴν εὖ μάλ' ὀπιπεύοντα ἐυτροχάλῳ ἐν ἀλωῇ βαλλέμεν, ὑλοτόμον τε ταμεῖν θαλαμήια δοῦρα νήιά τε ξύλα πολλά, τά τ' ἄρμενα νηυσὶ πέλονται. τετράδι δ' ἄρχεσθαι νῆας πήγνυσθαι ἀραιάς.
    805 εις το μέσον δε εις την εβδόμη το ιερό στάρι της Δήμητρας καλώς πάρα πολύ να βγάλεις το χυμό σε καλόστρωτο αλώνι ρίξετε κάτω, και τον υλοτόμο να κόψει για το εσωτερικό δωμάτιο κορμούς δένδρων και για τα πλοία ξύλα πολλά και τα συνδεόμενα πλοία να είναι σε κίνηση εις την τετάρτη ημέρα του μήνα δε να αρχίζει του ισχνού πλοίου η στερέωση.
    810  εἰνὰς δ' ἡ μέσση ἐπὶ δείελα λώιον ἦμαρ, πρωτίστη δ' εἰνὰς παναπήμων ἀνθρώποισιν: ἐσθλὴ μὲν γάρ θ' ἥ γε φυτευέμεν ἠδὲ γενέσθαι ἀνέρι τ' ἠδὲ γυναικί: καὶ οὔποτε πάγκακον ἦμαρ. παῦροι δ' αὖτε ἴσασι τρισεινάδα μηνὸς ἀρίστην
    810 ενάτη δε στο μέσον προς το απόγευμα καλύτερη ημέρα, πρώτη δε ενάτη απαλλαγμένη του κακού εις τους ανθρώπους: ευγενής μεν διότι και αυτή τουλάχιστον φυτεύομε επίσης παράγεται σε άνδρα και επίσης σε γυναίκα: και ποτέ μοχθηρότατη μέρα. εξάλλου δε και αυτές γνωρίζουν την ένατη μέρα του τρίτου δεκαημέρου (29η του μήνα) του μήνα ευγενέστατη
     815  ἄρξασθαί τε πίθου καὶ ἐπὶ ζυγὸν αὐχένι θεῖναι βουσὶ καὶ ἡμιόνοισι καὶ ἵπποις ὠκυπόδεσσι, νῆα πολυκλήιδα θοὴν εἰς οἴνοπα πόντον εἰρύμεναι: παῦροι δέ τ' ἀληθέα κικλῄσκουσιν. τετράδι δ' οἶγε πίθον: περὶ πάντων ἱερὸν ἦμαρ
    815 να αρχίσεις και του αγγείου (πιθάρι) και εις τον αυχένα τον ζυγό να θέσεις σε βόδια και ημίονους και ίππους γρήγορους στα πόδια (γοργοπόδαρους), πλοίο με πολλά καθίσματα γρήγορο σε θαλάσσιο πέρασμα με χρώμα κρασιού έλκεται: λίγοι δε τα αληθινά επικαλούνται. Εις την τετάρτη δε να ανοίγεις το αγγείο (πιθάρι): πέριξ όλων η ιερή ημέρα.
    820  μέσση: παῦροι δ' αὖτε μετ' εἰκάδα μηνὸς ἀρίστην ἠοῦς γιγνομένης: ἐπὶ δείελα δ' ἐστὶ χερείων. αἵδε μὲν ἡμέραι εἰσιν ἐπιχθονίοις μέγ' ὄνειαρ, αἱ δ' ἄλλαι μετάδουποι, ἀκήριοι, οὔ τι φέρουσαι. ἄλλος δ' ἀλλοίην αἰνεῖ, παῦροι δὲ ἴσασιν.
    820 το μέσον: λίγοι δε εξάλλου μετά την εικοστή μέρα του μήνα την καλύτερη της αυγής της παραγόμενης: προς το απόγευμα (δειλινό) δε είναι χειρότερο. Αυτές οι ημέρες είναι εις τους γήινους μεγάλο κέρδος, οι δε άλλες πέφτουν στην τύχη (είναι χωρίς σύστημα), χωρίς ζημιά, δεν προσφέρουν κάτι. άλλος (οποιοσδήποτε) δε διαφορετικά επαινεί, λίγοι δε θεραπεύονται.
     825  ἄλλοτε μητρυιὴ πέλει ἡμέρη, ἄλλοτε μήτηρ. τάων εὐδαίμων τε καὶ ὄλβιος, ὃς τάδε πάντα εἰδὼς ἐργάζηται ἀναίτιος ἀθανάτοισιν, ὄρνιθας κρίνων καὶ ὑπερβασίας ἀλεείνων.
    825 άλλη φορά γίνεται η ημέρα μητρυιά, άλλη φορά μητέρα. αυτών και ευτυχισμένος και ευλογημένος, ο οποίος αυτά όλα βλέποντας εργάζεται χωρίς ευθύνη για τους αθάνατους (θεούς) τις κότες (όρνιθες) κρίνοντας και της παράβασης του νόμου μένων μακριά.

      Καθότι είμαστε Έλληνεςκαι ο ελληνικός πολιτισμός είναι ένα σημαντικό συστατικό του υποστρώματος όλου του Ευρωπαϊκού πολιτισμού, συνεπάγεται πως η Ελληνική Παράδοση είναι ένα μέρος του πολιτισμού της Ευρώπης, τουλάχιστον άνω των 2500 ετών. Πρακτικά, οι ελληνικοί Θεοί δεν ήταν ποτέ μακριά από το κέντρο του δυτικού πολιτισμού και η ελληνική μυθολογία συνεχίζει να είναι μια σημαντική επιρροή στη λογοτεχνία, την τέχνη και τη γλώσσα. Δεν είναι ακραίο να θεωρήσουμε πως οι ελληνικοί Θεοί, οι δικοί μας Θεοί, είναι οι Θεοί του δυτικού πολιτισμού, ένα μέρος του εθνικού υποβάθρου στον καθένα, είτε από φυλή, είτε από γεωγραφική προέλευση. Δεδομένου ότι η ελληνική παράδοση επεκτείνεται συνεχώς, αρχίζοντας από πριν τον Όμηρο μέχρι σήμερα και αύριο, υπάρχει ένας μεγάλος όγκος βιβλιογραφίας και αντικειμένων ιστορίας, τέχνης και θρησκείας από την ελληνική παράδοση, περισσότερο από κάθε άλλη. Επομένως υπάρχει μια στερεότερη βάση για έναν ελληνικό νέοπαγανισμό (ας το πούμε έτσι!!!) απ' ότι σε άλλες παραδόσεις. Το μεγάλο σώμα των επιζώντων κειμένων καθιστά την αναδημιουργία ευκολότερη στην ελληνική παράδοση απ' ότι σε άλλη. Οι Θεοί ζουν και οι νέες παραδόσεις πρέπει να δημιουργηθούν, αλλά είναι επίσης σημαντικό να γίνει κατανοητό με ποιό τρόπο λατρεύτηκαν στις τότε ημέρες. Έχοντας μεγάλο πλούτο υλικών πηγών για τους ελληνικούς Θεούς, τους αναγνωρίζομε σαν προσωπικότητες και επομένως μπορούμε να δούμε μερικά χαρακτηριστικά τους. Θα πρέπει να πούμε πως η Ελληνική Θρησκεία έχει Θεούς και Θεές με ίσες δυνάμεις και χαρακτηριστικά. οι δώδεκα Ολύμπιοι έχουν αριθμητική αρμονία στο φύλο: Ήρα, Ποσειδών, Αθηνά, Αφροδίτη, Απόλλων, Ερμής, Ζευς, Δήμητρα, Ήφαιστος, Άρης, Άρτεμις, Εστία. Έξι και έξι. Και οι Δώδεκα ταξινομούνται στο Ζωδιακό, λέει ο Μανίλους:
    His animadversis rebus quae proxima cura?
    noscere tutelas adiectaque numina signis
    et quae cuique deo rerum natura dicavit,          435
    cum divina dedit magnis virtutibus ora,
    condidit et varias sacro sub nomine vires,
    pondus uti rebus persona imponere posset.
    Lanigerum Pallas, Taurum Cytherea tuetur,
    formosos Phoebus Geminos; Cyllenie, Cancrum,          440
    Iuppiter, et cum matre deum regis ipse Leonem;
    spicifera est Virgo Cereris fabricataque Libra
    Vulcani; pugnax Mavorti Scorpios haeret;
    venantem Diana virum, sed partis equinae,
    atque angusta fovet Capricorni sidera Vesta;          445
    e Iovis adverso Iunonis Aquarius astrum est
    agnoscitque suos Neptunus in aethere Pisces.

    Σε αυτά δώσε προσοχή υπακούοντας στις διαταγές του τίτλου ο οποίος είναι το επόμενο ενδιαφέρον. Για να λάβεις γνώση τις κηδεμονίες που προστέθηκαν οι θεϊκές βουλήσεις στις υποδείξεις και ποιά σε ποιές στο Θεό επαναλαμβάνεται, εκείνος περί του οποίου γεννήθηκε ή προκαθορίστηκε έχει αφιερωθεί, όταν το Θείο έχει δώσει τα στόματα στις μεγάλες δυνάμεις, έχει εισάγει και εσύ αλλάζεις εγώ αφιερώνω (καθαγιάζω) υπό του ονόματος μόνο που εσύ πράσινο ή κατάφυτο, το βάρος για τη χρήση τίτλων κάνει ηχηρό θόρυβο για να επιβάλλει αυτό που πρέπει να είναι αρμόδιο. Στον Κριό η Παλλάδα Αθηνά, στον Ταύρο την Κυθέρεια Αφροδίτη, στον όμορφο Φοίβο (Απόλλων) τους Διδύμους, στη Σελήνη τον Καρκίνο. Ο Ζευς προστατεύει ο ίδιος το Λέοντα, στην μεταφέρουσα στάχυα σίτου Παρθένο, τη Δήμητρα, στον κατασκευαστή Ζυγό τον Ήφαιστο. Στον φιλόμαχο Άρη τα μαχαίρια του Σκορπιού. στην κυνηγό Αρτέμιδα της δύναμης, παρά μόνο το αναφορικά με το τμήμα του αλόγου, και τα περιορισμένα παραμένοντα ζεστά αστέρια του Αιγόκερω στην Εστία. Και η διάμετρος του Δία, ο Υδροχόος από την Ήρα. Ο Ποσειδών είναι πάνω στον αιθέρα των Ιχθύων. 

    Οι Αρχαίοι Έλληνες υπολόγιζαν την ημέρα από το ηλιοβασίλεμα. Δηλαδή, η Τρίτη ξεκινά το ηλιοβασίλεμα της Δευτέρας. Η πρώτη μέρα του νέου μήνα (Νουμηνία = Νέα Σελήνη / πρωτομηνιά) εικάζεται να συμπίπτει με την πρώτη όψη της Νέας Ημισελήνου. Αυτό θα ήταν νωρίς το βράδυ μετά την 30η μέρα, η οποία για αυτό καλείται Ένη και Νέα. Σημειώστε πως στα νέα ημερολόγια, Νέα Σελήνη αναφέρεται η σύνοδος της Σελήνης με τον Ήλιο, δηλαδή το σκότος της Σελήνης. Για τους λόγους του Ιερού Μήνα, η Νέα Σελήνη (Νουμηνία) εμφανίζεται μια μέρα ή δύο μετά τη σύνοδο. Μπορεί να είναι απλούστερο να χρησιμοποιήσομε το σύστημα που επινοήθηκε από το Σόλωνα: η ελληνική μέρα κατά την διάρκεια της οποίας εμφανίζεται η σύνοδος, δηλώνεται Νέα και Παλαιά, η 30η . Η ακόλουθη ελληνική μέρα είναι τότε η Νουμηνία, η 1η. Δηλαδή στο πρώτο ηλιοβασίλεμα μετά τη σύνοδο αρχίζει η 1η του μήνα. Αν αυτό το σύστημα ακολουθείται, τότε το Πρώτο Τέταρτο θα πέσει την 7η ή την 8η, η Πανσέληνος θα πέσει την 14η ή την 15η και το Τρίτο Τέταρτο θα πέσει την 22η ή την 23η, ανάλογα με τον ακριβή χρόνο της συνόδου. Αν η 1η βασίζεται στην «πρώτη ορατότητα», όπως πιθανά έκανε ο Ησίοδος, οι Φάσεις της Σελήνης θα πέσουν μια μέρα νωρίτερα.  
    Ο Πλούταρχος στο έργο του "Σόλων", λέει:
    Συνιδὼν δὲ τοῦ μηνὸς τὴν ἀνωμαλίαν, καὶ τὴν κίνησιν τῆς σελήνης οὔτε δυομένῳ τῷ ἡλίῳ πάντως οὔτ' ἀνίσχοντι συμφερομένην, ἀλλὰ πολλάκις τῆς αὐτῆς ἡμέρας καὶ καταλαμβάνουσαν καὶ παρερχομένην τὸν ἥλιον, αὐτὴν μὲν ἔταξε ταύτην ἕνην καὶ νέαν καλεῖσθαι, τὸ μὲν πρὸ συνόδου μόριον αὐτῆς τῷ παυομένῳ μηνί, τὸ δὲ λοιπὸν ἤδη τῷ ἀρχομένῳ προσήκειν ἡγούμενος, πρῶτος ὡς ἔοικεν ὀρθῶς ἀκούσας Ὁμήρου λέγοντος·
    τοῦ μὲν φθίνοντος μηνός, τοῦ δ' ἱσταμένοιο· τὴν δ' ἐφεξῆς ἡμέραν νουμηνίαν ἐκάλεσε. τὰς δ' ἀπ' εἰκάδος οὐ προστιθείς, ἀλλ' ἀφαιρῶν καὶ ἀναλύων, ὥσπερ τὰ φῶτα τῆς σελήνης ἑώρα, μέχρι τριακάδος ἠρίθμησεν.

    Δηλαδή:
    25.4 Βλέποντας συγχρόνως δε την ανωμαλία του μήνα και τη μετακίνηση της Σελήνης που ούτε εις τη δύση του Ηλίου τελείως, ούτε εις την ανατολή είναι συνενωμένη, αλλά πολλές φορές της ίδιας ημέρας και προφθάνει και φεύγει από τον Ήλιο, αυτήν την ίδια έβαλε σε τάξη (κανόνισε) και αυτή να ονομάζεται παλαιά και νέα, το μεν μικρό τεμάχιο πριν από τη Σύνοδό της εις το μήνα που σταματά, το δε υπόλοιπο αμέσως μετά εις αυτόν που αρχίζει ο οποίος είναι αρμοδίως πρώτος, πρώτος καθώς φαίνεται καλώς έχει ακούσει από τον Όμηρο να λέγει, από τον μεν μήνα που παρέρχεται, από τον δε που υψώνεται.

    25.5 την δε επόμενη ημέρα ονόμασε νουμηνία (πρωτομηνιά), αυτές δε από την εικοστή του μήνα δεν αποδίδει, αλλ’ όμως ελαττώνοντας και ακυρώνοντας, μόλις η λάμψη της Σελήνης υψωθεί, μέχρι εις την τριακοστή μέρα του μήνα λογάριασε (υπολόγισε).

    Για τους Κοίλους Μήνες (29 ημέρες), η 29η παραλείπεται, για τους Πλήρεις Μήνες (30 ημέρες), όχι. Η 30η μέρα είναι πάντα συμπεριλαμβανόμενη. Αυτή η ρύθμιση γίνεται για να εξασφαλιστεί ότι η σύνοδος εμφανίζεται στην Παλαιά και Νέα (30η) ή πρώτη ορατότητα της Νουμηνία (1η).

    Ο ορατός μήνας μπορεί να διαιρεθεί σε τέσσερις εβδομάδες: 1 ως 7, 8 ως 14, 15 ως 21, 22 ως 28. Εντούτοις οι αρχαίοι Έλληνες διαίρεσαν κανονικά το μήνα σε δύο μισά (Αύξηση και ελάττωση) ή σε τρεις Δεκανούς (αύξηση, μέσον, ελάττωση).

    Θα παρατηρηθεί ότι οι αντίστοιχες ημέρες σε κάθε Δεκανό έχουν συχνά παρόμοιες θεότητες, τύχες, κ.λπ.

    Ο Ησίοδος συστήνει διαφορετικές ημέρες για διαφορετικές δραστηριότητες (π.χ., προώθηση πλοίων). Αν θέλετε να ξέρετε πότε πρέπει να ευνουχίσετε τις αίγες, θα πρέπει να συμβουλευθείτε το κείμενο του Ησίοδου. Όπως αναμένεται, το τμήμα της Αύξησης είναι καλύτερο για την έναρξη των πραγμάτων και το τμήμα της Ελάττωσης για τη λήξη τους. Συνολικά το μισό της Αύξησης είναι πιο ευνοϊκό.

    Ορισμένες ημέρες έχουν τα ειδικά ονόματα, τα οποία δίνονται μετά από τους αριθμούς τους. Εκτός από εκείνες που ήδη αναφέρθηκαν, είναι Τριτόμηνις η τρίτη του μήνα, Τετράς η τέταρτη μέρα του μήνα, Διχομήνια το μέσον του μήνα δηλαδή η Πανσέληνος, Εικάς η εικοστή του μήνα, Τρισεινάς η ένατη μέρα του τρίτου δεκαημένου, δηλαδή εικοστή ενάτη, Τριακάς η τριακοστή μέρα του μήνα. Αν και η 15η είναι επίσημα "Πανσέληνος", μπορεί να εμφανιστεί μια ημέρα ή δύο πιο μπροστά.

    Όσον αφορά στην αρίθμηση. Με τον αρχαίο ελληνικό τρόπο, οι ημέρες στον πρώτο Δεκανό μπορούν να προσδιορίσουν "τη δεύτερη της Αύξησης της Σελήνης" ή "τη δεύτερη μέρα της Σελήνης" κ.λπ. Οι ημέρες στο δεύτερο Δεκανό μπορούν να προσδιοριστούν "πρώτη στο Μέσον" ως "δέκατη το Μέσον" ή "ενδέκατη", "δωδέκατη", "δέκατη τρίτη" μέχρι "δέκατη ένατη", μετά "εικοστή". Ο τελευταίος Δεκανός μπορεί να δηλωθεί από την απόλυτη θέση ("εικοστή τρίτη") ή τη σχετική θέση ("η φθίνουσα τρίτη", "η τρίτη μετά από την εικοστή"), αλλά υπολογίζεται κανονικά προς τα κάτω ως τη Νέα Σελήνη, "όγδοο της Φθίνουσας Σελήνης". Σημειώστε ότι "η τρίτη της φθίνουσας" θα μπορούσε να είναι είτε η 23η , είτε η 28η . Αυτή η ασάφεια περιπλέκει την ερμηνεία του κειμένου του Ησίοδου. Όταν υπολογίζεται προς τα κάτω, η "νωρίτερα δέκατη" είναι η 2η και "αργότερα η δέκατη" είναι η 21η, δεδομένου ότι η 10η προσδιορίζεται ως "δέκατη της Αύξησης"

    Αν ακολουθείτε το σύστημα του Σόλωνα, τότε κοιτάξτε το χρόνο της συνόδου σε ένα ημερολόγιο. Εάν πέφτει ανάμεσα στα μεσάνυχτα και στο ημίφως, κατόπιν η Παλαιά και Νέα (30η ) είναι αυτή η ημερολογιακή ημέρα και η Πανσέληνος είναι την 15η (Διχομήνια). Διαφορετικά, εάν η σύνοδος είναι ανάμεσα στο ημίφως και τα μεσάνυχτα, τότε η Παλαιά και Νέα είναι την επόμενη ημερολογιακή ημέρα και η Πανσέληνος είναι τη 14η , αν και δεν θα είναι ορατή έως ότου αρχίζει η 15η στο ημίφως (σούρουπο). Εάν η σύνοδος είναι μεταξύ της αυγής και του ημίφωτος, ο μήνας είναι πλήρης, διαφορετικά είναι κοίλος.

    Μην, γενική του μηνός. «Η των μηνών υποφορά», είναι το πρόσχημα των Ιερών Μηνών. Από αυτό προέρχεται η λέξη Μήνη που σημαίνει Σελήνη.

  • Ο Μετωνικός Κύκλος

    Περίπου το 432 π.Χ. από το Μέτωνα, έναν αστρονόμο Αθηναίο, έγινε η ανακάλυψη της περιόδου της Σελήνης που αποτελείται από 19 χρόνια, στης οποίας το τέλος, η Νέα Σελήνη γίνεται στην ίδια ημέρα του έτους. Ο κύκλος αυτός ονομάζεται ακόμα, “Μετωνικός ενιαυτός” και “η περί του Ηλίου περιφορών των εννεκαιδεκαετηρίδων”. Πάνω σε αυτό τοποθέτησε ο Μέτωνας, εκ του ασφαλούς τις διορθώσεις του Σεληνιακού ημερολογίου. Υπολόγισε και απεικόνισε τα 19 χρόνια με 235 σεληνιακούς μήνες που συνίστανται από 6.939 μέρες και 16,5 ώρες. Αυτό το διαχώρισε σε 125 γεμάτους μήνες από 30 ημέρες και σε 110 ατελείς μήνες με σύνολο 29 ημέρες ο καθένας, που τους αποκάλεσε Σεληνιακούς μήνες. Οι 235 γεμάτοι μήνες με 30 μέρες ο καθένας δίνει συνολικό διάστημα 7050 μέρες, όθεν γίνεται αναγκαίο να συγκρατήσει 110 μέρες ή 1 μέρα κάθε 64 μήνες. Ως εκ τούτου ο μήνας ο οποίος περιλαμβάνει την 64η μέρα γίνεται ένας ελλιπής μήνας. Η χρονική περίοδος του Μετωνικού Κύκλου ξεκίνησε στις 15 Ιουλίου 432 π.Χ. Όπως είναι γνωστό, η επιστήμη σήμερα απόδειξε ότι, η Σεληνιακή περίοδος είναι 6939 μέρες και 14,5 ώρες. Οι υπολογισμοί του Μέτωνα έδειξαν ένα διαχωρισμό μόνο δύο ωρών. Το έτος αρχίζει την 10 μοίρα του Αιγόκερω. Αρχίζοντας από την 10η χρειάζεται 19 μοίρες για φθάσει στο τέλος του ζωδίου. Από την πρώτη μοίρα του Αιγόκερω μέχρι την 11η μοίρα είναι 10 μοίρες απόσταση. 19 μοίρες και 10 μοίρες έχουν σύνολο 29 μοίρες. Ο μέσος όρος του διαστήματος στον οποίο ένας σεληνιακός μήνας θα γίνει, μπορεί να υπολογιστεί έναν πίνακα που συσχετίζει τις θέσεις του Ήλιου με το Ημερολόγιο. Αυτός ο πίνακας ακολουθεί πιο κάτω. Ο Χρυσός Αριθμός του Μετωνικού κύκλου είναι ο αριθμός από κάποιο έτος στο Μετωνικό Κύκλο των 235 Σεληνιακών μηνών που ισούται με 6939 μέρες και 16 ώρες και 31 λεπτά ή κατά προσέγγιση 19 έτη. Αυτό χρησιμεύει για να δώσει με ακρίβεια την ημερομηνία της ημέρας του Πάσχα. Ο κύκλος ξεκινά με το έτος στο οποίο ο σεληνιακός μήνας θα πέσει την 1η Ιανουαρίου στην 10η μοίρα του ζωδίου του Αιγόκερω, στην οποία ήταν η έναρξη της χριστιανικής περιόδου, 1 μ.Χ. Για να βρεις το Χρυσό Αριθμό σε κάποιο έτος, πρόσθεσε τον αριθμό 1 και διαίρεσε με το 19. Το υπόλοιπο θα δείχνει τον αριθμό του κύκλου. Αν δεν υπάρχει υπόλοιπο, ο Χρυσός Αριθμός είναι το 19. Το 1995 ξεκίνησε ένας νέος κύκλος, στην 1-1-1995 στις 11:56 π.μ ώρα Ελλάδας, για την πόλη των Αθηνών. Επειδή, το σύνολο των ηλιακών και σεληνιακών ανομοιοτήτων μεταβάλλεται σε διαφορετικό έτος, το αντικείμενο του προσδιορισμού της ημερομηνίας και το γεωγραφικό μήκος μπορεί να είναι λάθος όπως μέχρι 2 ημέρες εκατέρωθεν, νωρίτερα ή αργότερα. Στη Γρηγοριανή Μεταρρύθμιση το 1582 αντικατέστησαν αυτό το λάθος από την παρεμβαλλόμενη ημέρα, ήτοι την 29 Φεβρουαρίου. Ο πίνακας του Μετωνικού κύκλου

    (Απόσπασμα από το έργο ΑΡΙΘΜΟΙ, ΓΡΑΜΜΑΤΑ, ΣΧΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΡΙΘΜΩΝ της Φάιζα Κωδωνά )

  • Ο Ψυχογονικός κύβος του Πυθαγόρα

    Ο Πυθαγόρας, “ο οποίος θα διαφέρει των άλλων ανθρώπων κατά το κάλλος και τη σοφία και θα γίνει ωφέλιμος εις το ανθρώπινο γένος”-κατά το χρησμό της Πυθίας, είναι ο μέγιστος Έλληνας μαθηματικός, φιλόσοφος και αρχηγέτης μεγάλου θρησκευτικοπολιτικού κινήματος, μίλησε για την ουσία των όντων, τους αριθμούς. Το Σύμπαν προήλθε από το υπάρχον χάος μέσα από τη μορφή, δηλαδή το μέτρο και την αρμονία. Πρώτος ο Πυθαγόρας το ονόμασε Κόσμο, δηλαδή Τάξις, εξ αιτίας της αρμονίας που επικρατούσε σε αυτό.
    Στην σχολή του, που στην είσοδό της υπήρχε ένα άγαλμα του Ερμή του Λογίου, με την επιγραφή “Εκάς βέβηλοι”, δίδασκε τους αριθμούς κατά βάση και πολλά άλλα επιστημονικής ή εσωτερικής φύσης θέματα. Οι αριθμοί, η γεωμετρία και η μουσική οδηγούν στην κατανόηση των κοσμικών φαινομένων.
    Οι βασικές γραμμές διδασκαλίας του για τους αριθμούς, ειδικά για τους πρώτους δέκα από αυτούς, είναι:
    Η Μονάδα αντιστοιχούσε με το πνεύμα, τον αιθέρα, την ενέργεια, τη δύναμη από τη οποία γίνεται το παν.
    Η δυάδα είναι η ύλη που αποτελείται από νερό και γη.
    Η τριάδα είναι ο Χρόνος σαν θεότητα, δηλαδή το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον.
    Η τετράδα είναι ο Χώρος, η τάξη του Κόσμου. Εδώ βρίσκεται η περίφημη Τετρακτύς, πάνω στην οποία δομήθηκε το καμπαλιστικό Δέντρο της Ζωής.
    Τι είναι όμως η Τετρακτύς; Δέκα συμβολικές στιγμές (τελείες).
    Τη θεωρία της τετρακτύος προώθησε ο Πυθαγόρας, η οποία συνέδεσε την ύπαρξη των δέκα σωμάτων του δικού μας Ηλιακού Συστήματος. Η επιστήμη γνώριζε μόνο επτά τέτοια σώματα, αλλά η πρόσφατη αστρονόμοι έχουν ανακαλύψει άλλα τρία σώματα: τον Ουρανό, τον Ποσειδώνας και τον Πλούτωνα.
    Το σύμβολο της τετρακτύος είναι το ακόλουθο:

    . . . . . . .
    . . . . . . .
    . . . . . . .
    . . . . . . .

    Αυτό το σχήμα όπως το χρησιμοποιούσαν οι Πυθαγόρειοι, αποτελείται από δέκα στιγμές τακτοποιημένες σε ένα τριγωνικό πρότυπο, όπως ακριβώς εδώ. Συνδέοντας τις στιγμές με διαφορετικούς τρόπους, προκύπτουν πολλά τρίγωνα και ορθογώνια σχήματα, όλα φιλικά συνδυασμένα με το Πυθαγόρειο μαθηματικό σύστημα με νοήματα και όρους μέσω των οποίων εξηγούσε το πως αντιλαμβανόταν και κατανοούσε τις αλήθειες της Παγκοσμιότητας.
    Η Τετρακτύς είναι η πηγή της Δημιουργίας. Σε αυτήν ορκιζόταν οι Πυθαγόρειοι. Είναι το άθροισμα των αριθμών 1, 2, 3, 4.
    Η τετράδασημειώνει ακόμα τα “κοσμικά σώματα” των τεσσάρων στοιχείων από τα οποία συντάχθηκε το Κοσμικό Σύμπαν, το τετράεδρο, το οκτάεδρο, το εικοσάεδρο και τον κύβο.
    Η πεντάδα συμβολίζει τα πέντε στοιχεία από τα οποία σύγκειται ο Κόσμος, δηλαδή τη γη, το νερό, τον αέρα, τη φωτιά και τον αιθέρα. Τα πέντε αντίστοιχα πολύεδρα που συμβολίζουν τα παραπάνω στοιχεία είναι κύβος, εικοσάεδρο, οκτάεδρο, τετράεδρο, δωδεκάεδρο. 

    Οι αριθμοί 3, 4, 5 είναι ιεροί αριθμοί και λαμβάνονται σαν Τριάδα. Το άθροισμα των τετραγώνων των δύο πρώτων αριθμών δίνει το τετράγωνο του τρίτου αριθμού. Το άθροισμα των αριθμών υψωμένων στον κύβο δίνει τον αριθμό 216, που παριστά το ψυχογονικό κύβο με πλευρά τον αριθμό 6. Αυτοί οι αριθμοί ή πιο συγκεκριμένα ο αριθμός 216 συνδέονται με τα τρία εδάφια της Εξόδου, όπου καθένα έχει 72 γράμματα.

    Η εξάδα συμβολίζει τα έξι είδη εμψύχων όντων. Τους θεούς, τους δαίμονες, τους ήρωες, τους ανθρώπους, τα ζώα και τα φυτά. Είναι Ιερός αριθμός και ονομάζεται Γάμος γιατί εκτός του ότι συνδέεται με τις μετεμψυχώσεις (είναι η πλευρά του ψυχογονικού κύβου), είναι τέλειος αριθμός, δηλαδή το άθροισμα των μερών του δίνει πάλι το 6. 6/6=1, 6/3=2, 6/2=3, 1+3+2=6. Είναι το εμβαδόν ορθογωνίου τριγώνου με πλευρά την Ιερή Τριάδα, 3,4,5.
    Η επτάδα παριστάνει τους επτά πλανήτες του Ηλιακού συστήματός μας και το νόμο εξέλιξης. Είναι Ιερός αριθμός και σημειώνει τις φάσεις της Σελήνης. Θεωρείται παρθένος, αμήτορας, ηγεμόνας, άρχοντας όλων, ένα θεό, “αεί όντα”, επτάφωτο, επτάψυχο, επτάπατο (πολύ εχέμυθο). Τον αφιέρωσαν στην έκφραση εκείνη του Ενός που αποκαλείται “Η Θεά Αθηνά” της οποίας κύριος αριθμός είναι το 92, που σημειώνει τα 92 στοιχεία της ύλης.
    Η οκτάδαυποδηλώνει τις οκτώ ουράνιες και τους οκτώ φθόγγους της μουσικής κλίμακας, δηλαδή την Αρμονία του Κόσμου.
    Η εννεάδα δείχνει του εννέα κοσμικούς χώρους του Στερεώματος.
    Η δεκάδα είναι αυτό καθ’ εαυτό το Σύμπαν.
    Η τετρακτύς η οποία αποτελείται από 10 σημεία, μεταφέρεται και γίνεται η βάση του Δέντρου της Ζωής, στην Καμπάλα. Ονομάζονται τα σημεία αυτά Σεφιρότ, πληθυντικός της λέξης σεφίρα. Κατά πάσα πιθανότητα τα 72 Ονόματα του Θεού ανήκουν στην τέταρτη ή στην έκτη σεφίρα αλλά υπάρχουν υπόνοιες ότι πιθανά να έχουν σχέση με την πρώτη, έκτη, ένατη και δέκατη σεφίρα. Η προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι συσχετίζονται με την πρώτη σεφίρα και τον Άγγελο Μετατρόν τον Εξουσιαστή τους ή Αυτόν που του ανήκουν τα Ονόματα. Οι πηγές της παράδοσης, λένε ότι αυτός ήταν που περιόρισε μαζεύοντας τον Ουρανό και μετασχημάτισε μέσα του έναν άγγελο από φωτιά, με 36 ζευγάρια από φτερά, για να συνεχίσει τις ημέρες του αν ένας ουράνιος γραμματέας, ένας ουράνιος νομοδιδάσκαλος.
    Επιστρέφοντας στην Ιερή Τετρακτύ, θα αναλύσω κάποια στοιχεία της: Στο σχέδιο δίπλα, παρατηρούμε ότι μέσα στο ισόπλευρο τρίγωνο που παράγεται αν ενώσουμε τις 10 στιγμές, υπάρχει εγγεγραμμένο ένα κανονικό εξάγωνο.

    Οι αριθμοί που εισέρχονται στο ισόπλευρο τρίγωνο δίπλα, δίνουν το πρώτο μαγικό τετράγωνο, αυτό του Κρόνου με 9 αριθμούς. Ένα κανονικό εξάγωνο είναι εγγεγραμμένο μέσα σε ένα ισόπλευρο τρίγωνο.

    Το 3 και το 6 έχουν βασική σημασία. Η πλευρά του εξαγώνου στα μαγικά τετράγωνα έχει αριθμό 111 και το τελικό άθροισμα είναι 666, 111*6=666, ενώ του τριγώνου η πλευρά είναι 15 και το τελικό άθροισμα 45 15*3=45. Όμως αν αφαιρέσουμε το 45 από το 666 προκύπτει ο αριθμός 621, που είναι 3*207, υπενθυμίζω ότι 207 είναι το Αίν Σοφ. Η Θεότητα του Χρόνου, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Οι ερευνητές ίσως εδώ αναγνωρίσουν τις κυριότητες του Σαββάτου και της Κυριακής.
    Έχοντας σαν κέντρο τη μεσαία στιγμή της τρίτης σειράς φέρουμε ευθείες γραμμές που να ενώνουν τις κορυφές του τριγώνου - οι ευθείες γραμμές αυτές είναι και ταυτόχρονα τα ύψη του τριγώνου- και περιγράφουμε έξι κύκλους που να εφάπτονται του σημείου τμήσης του ύψους με την βάση. Συνεχίζοντας την χάραξη ακόμα έξι κύκλων που να εφάπτονται των έξι προηγούμενων και έχουν σαν κέντρο τους τις προηγούμενες ευθείες γραμμές, σχηματίζεται τελικά το σχέδιο που βλέπετε δίπλα, το οποίο καλείται Κύβος του Μετατρόν. Είναι ο ψυχογονικός κύβος του Πυθαγόρα.

    Σε μια ελεύθερη σκιαγράφηση του κύβου αυτού, λαμβάνεται αυτό το σχέδιο που βλέπετε δίπλα, το οποίο παριστά με γλαφυρό τρόπο την παραγωγή των 72 ονομάτων από την Ιερά Τετρακτύ.
    Το σχέδιο αυτό ονομάζεται “λουλούδι της ζωής” και κάθε πέταλο δείχνει από ένα όνομα του Θεού.

    Τα “παιχνίδια της Γεωμετρίας” στην τελική τους μορφή μήπως δεν είναι καθόλου παιχνίδια;

  • Οι λόγοι των αποστάσεων

    Οι λόγοι των αποστάσεων έπαιξαν σημαντικό ρόλο και καθοριστικό στην νοητή ευθεία σύνδεση των Αρχαίων Ελληνικών Ιερών ή Ιερών Τόπων. Αυτά τα Ιερά ή Τόποι σχηματίζουν γιγαντιαία τρίγωνα στη γη της Ελλάδας, των οποίων οι πλευρές έχουν λόγους που προκύπτουν από αριθμητικές γεωμετρικές ή αρμονικές αναλογίες κι από λόγους κανονικών γεωμετρικών σχημάτων στα οποία ανήκουν. Ένας σαφής και βαθυστόχαστος προβληματισμός διαιωνίζεται ανάμεσα στους ερευνητές. Είναι απλές παραστάσεις ή σκόπιμες παρουσιάσεις των Παγκοσμίων Νόμων της Δημιουργίας; Μεταξύ των λόγων των αποστάσεων είναι οι λόγοι 3:2, 4:3, 1:1 κι άλλα. Ακόμα, βρίσκεται ο αριθμός π που ισούται με 3,14159 και κυρίως ο λόγος του μεγαλύτερου τμήματος της χρυσής τομής προς το μικρότερο δηλαδή, ο Χρυσούς Αριθμός, το Φ (1,618034), γνωστός από τα πολύ αρχαία χρόνια. Το ενδέκατο θεώρημα του Ευκλείδη είναι το λεγόμενο πρόβλημα της Χρυσής Τομής, δηλαδή, η διαίρεση ενός δεδομένου ευθυγράμμου τμήματος σε δύο τμήματα τέτοια, ώστε το ορθογώνιο το έχον πλευρές την δοθείσα και το ένα μέρος αυτής να ισούται προς το τετράγωνο του άλλου μέρους. Είναι το πρόβλημα του χωρισμού ευθύγραμμου τμήματος σε μέσο και άκρο λόγο. Η διαίρεση ενός ευθύγραμμου τμήματος σε μέσο και άκρο λόγο θεωρούνταν η πιο τέλεια αισθητικά, από την αρχαιότητα. Για τον ίδιο λόγο ονομάστηκε και "Θεία Αναλογία". Ο Χρυσούς Αριθμός Φ είναι μέγεθος ή αριθμός εν δυνάμει και κατά τον Πλάτωνα βρίσκεται στον υπερουράνιο τόπο. Οι Αρχαίοι χρησιμοποιούσαν κατά τις μετρήσεις τον αριθμό αυτό. Στους θεωρητικούς αριθμούς χρησιμοποιούσαν την τιμή Φ=1,62, την οποίαν θεωρούσαν “Ουράνια Τιμή” ή αριθμό “εν τοις νοητοίς” και προέρχεται από το λόγο 81:50=1,62.
    Η επίδρασή της Χρυσής Τομής, σαν στοιχείο αισθητικό περίπλεξε για πολλούς αιώνες τους ερευνητές. Τη σχέση 1/1,618034 τη ξαναβρίσκουμε σε διάφορα πεντάγωνα, κύκλους, δεκάγωνα και ιδιαίτερα στο “Χρυσό Ορθογώνιο”, που οι πλευρές του είναι αμοιβαία ανάλογες με 1 και 1,681034 και όπως λέγουν, αποτελεί για το μάτι την ποιο αρμονική γεωμετρική μορφή. Έτσι, στο πέρασμα των αιώνων, οι ειδικοί βρήκαν παραδείγματα εφαρμογής της σχέσης αυτής, σχεδόν παντού, στην ελληνική αρχιτεκτονική, καθώς και στα αριστουργήματα της Τέχνης. Σήμερα η αισθητική αξία της αμφισβητείται, η Χρυσή Τομή, όμως εμφανίζεται σε έργα τέχνης τόσο συχνά, ώστε να αποκλείεται η συμπτωματικότητα. Ένα τέτοιο έργο τέχνης αποτελεί ο Παρθενών των Αθηνών, εφ’ όσον προστεθεί το κατεστραμμένο αέτωμά του και προσαρμόζεται ακριβώς στο Χρυσό Ορθογώνιο. Ακόμα, ο Λεονάρντο Ντα Βίτσι, στα διάφορα έργα του, δείχνεται να υιοθετεί μια τέτοια θεωρεία καθότι γοητευμένος από τα μαθηματικά και φαίνεται να απολάμβανε αυτό που ο ίδιος αποκαλούσε “Γεωμετρική Αναψυχή”. Ο Λεονάρντο ντα Βίντσι υποστήριζε ότι ο ομφαλός είναι το σημείο της χρυσής τομής του ανθρώπινου σώματος, το χωρίζει δηλ. σε μέσο και άκρο λόγο.
    Κλασικό παράδειγμα της Χρυσής Τομής είναι οι αριθμοί του Φιμπονάτσι, που εκτός από την περίεργη σχέση τους με τη βοτανική, συνδέονται μυστηριωδώς με την τέχνη και την αρχιτεκτονική. Η σχέση που υπάρχει μεταξύ δύο διαδοχικών αριθμών πέρα από 3, της σειράς του Φιμπονάτσι είναι περίπου 1/1,618034.
    Ο Χρυσος Αριθμός Φ αποτελεί ρίζα της γενικής εξίσωσης:
    Ο λόγος π=3,14159 είναι ο λόγος της περιφέρειας προς τη διάμετρο κύκλου. Ο κύβος του π ισούται με τον αριθμό 31, σπουδαίο αριθμό κατά την αρχαιότητα και όχι μόνον. Αξιοσημείωτο είναι ότι στον αριθμό 31 ανήκει η αριθμητική αξία δύο γραμμάτων, Α=1 και Λ=30. Αυτά τα δύο γράμματα, είτε σαν αρχική συλλαβή είτε σαν τελική, δείχνουν προσωπικότητες ή μορφές που καθορίζουν την πνευματική και κοσμική εξέλιξη των λαών και ίσως όλου του πλανήτη μας. Ο κύκλος με ακτίνα π έχει εμβαδόν π3δηλαδή το κύβο του π και ισούται με 31,006198, του οποίου το διπλάσιο συν 100, ισούται με μεγάλη προσέγγιση, με την αντίστοιχη τιμή με του εκατονταπλάσιου Φ, δηλαδή 1,62.

    Διάφορες τιμές των π και Φ

    π=3,14159 π2=9,8695877 π3=31,006198 π4=97,408761 π5=306,01838
    Φ=1,618304 Φ2=2,618034 Φ3=4,236068 Φ4=6,854102 Φ5=11,09017
    Φ6=17,944272 Φ7=29,034442 Φ8=46,978714 Φ9=76,013156 Φ10=122,99187
    Φ11=199,00502 Φ12=321,99688 Φ13=521,00189 Φ14=842,99877 Φ15=1364,0006
    τετραγωνική ρίζα π=1,7724531 τετραγωνική ρίζα π3=5,5683209 τετραγωνική ρίζα π5=17,493381
    τετραγωνική ρίζα Φ=1,2720196 τετραγωνική ρίζα Φ3=3,3301906 τετραγωνική ρίζα Φ5=2,058171
    (π+Φ)=4,759624 (π+Φ)2=22,65402 π*Φ=5,0831994 (π*Φ)2=25,838916 (π*Φ)3=131,344336
    Φ/π=0,5150366 π/Φ=1,9416093 π22=3,769847 Φ22=0,2652627
    1000/Φ=618,03398 1001/Φ=618,65201 1000/π=318,31015 1001/π=318,62846
    1000/Φ2=381,966 1001/Φ2=382,34797 1000/π2=101,32135 1001/π2=101,42267
    1000/Φ3=236,06797 1001/Φ3=236,30404 1000/π3=32,251616 1001/π3=32,283867
    360/Φ=222,49223 360/Φ2=137,50776 360/Φ3=84,984471
    360/π=114,59165 360/π2=36,475687 360/π3=11,610581
  • περί λίθων

     

    Λίθος σμάραγδος,
    ὁ κάλλιστος καὶ πολύτιμος, δύναμιν ἔχει πρὸς πᾶσαν χάριν καὶ ἐπιτυχίαν ἐν πάσῃ πράξει· τοὺς γὰρ ἁγνῶς φοροῦντας αὔξει βίῳ καὶ λόγῳ καὶ πράξει καὶ πράγματι. ποιεῖ δὲ καὶ πρὸς ὑδρομαντείας καὶ δούλοις πρὸς ἐλευθερίαν συμβάλλεται· ὃς γὰρ ἂν αὐτὸν κατασκευάσῃ καὶ τελέσῃ, πάντων ἐπιτεύξεται. δεῖ δὲ αὐτὸν κατασκευάσαι οὕτως· κτησάμενος τὸν λίθον κέλευε ἀδάμαντι γλυφῆναι κάνθαρον· εἶτα  εἰς τῆν κοιλίαν αὐτοῦ ἑστῶσαν ειν· ἔπειτα τρύπησον εἰμῆκος καὶ ἐμβαλὼν χρυσῆν βελόνην φόρει περὶ τὸν δάκτυλον. οὗτος ὁ λίθος γεννᾶται ἐν Ἰνδίᾳ, ὅπου ὁ Φισὼν ποταμὸς ἐκ τοῦ παραδείσου ἔρχεται· οὗτος ὅρασιν ἔχει ὁμοίαν τῇ χλόῃ τῆς γῆς καὶ ὁ μὲν πρασώδης οὗτος καλεῖται νερωνιανός· ὁ δὲ παρὰ τοῦτον ὑποχλωριάζων λέγεται σμάραγδος ὑακτορίζων· ἐὰν δὲ ᾖ ὑπόχλωρος, ἀσπροειδὴς ἔλαττον τούτου, λέγεται τακτώριος.
    Λίθος ὑάκινθος·
    γλύφεται ἐν τούτῳ τῷ λίθῳ τῷ καθαρῷ Ποσειδῶν ἔχων δελφῖνα τῷ δεξιῷ ποδὶ καὶ τρίαιναν τῇ δεξιᾷ χειρί· τελέσας οὖν οὕτως ἔχε φορῶν τὸν δακτύλιον, καὶ ποιεῖ πάντα ὅσα καὶ ὁ σμάραγδος· ἀλλὰ καὶ τοὺς διὰ θαλάσσης ἐμπορευομένους ἀπὸ κλύδωνος ῥύεται.
    Λίθος ὁ σπάνιος·
    οὗτος καὶ ἄνευ γλυφῆς φορούμενος μεγάλα ἀποτελεῖ· οὐδεὶς δὲ τὸν λίθον τοῦτον ἔχει ἀλλ' ἢ μόνος ὁ Περσῶν βασιλεύς, ὅθεν δυνατὸς γέγονε καὶ τῶν ἄλλων ὑπερφερέστερος· τὸ δὲ εἶδος τούτου τοῦ λίθου ἐστὶν ὡσπερεὶ λυχνίτης καθαρός, πορφυροῦς, ἡλιόφεγγος.
    Λίθος ὁ χαλκηδόνιος·
    τὴν χροιάν ἐστι πυραυγὴς ἄνθρακι ὅμοιος, ἔλαττον δὲ τοῦ σπανίου στιβαρός· οὗτος ὁ λίθος ἐστὶν ὁ λυχνίτης. ὁ ἄνθραξ, καθαρός, αἱματοειδής· οὗτος ἐπιχαραχθεὶς Ἀθηνᾶν τελείαν κρατοῦσαν τῇ δεξιᾷ χειρὶ ὄρνεον τὸ λεγόμενον ἐρωδιόν, τῇ δὲ εὐωνύμῳ κατέχουσαν κράνος, καὶ φορούμενος μετὰ τὸ τελεσθῆναι τὸν φοροῦντα ποιήσει περιγίνεσθαι πάντων ἐχθρῶν καὶ ἀντιπάλων, ἐπίχαριν καὶ εὐσύνετον καὶ πάντα δυνάμενον καταπράττεσθαι καὶ ναυαγίων ἀνώτερον. σημείωσαι δὲ τὸν λίθον οἷός ἐστιν, ἐὰν αὐτὸν περιτρίψῃς ἱματίῳ μαλακῷ· ἐπισπαστικὸς γὰρ γίνεται τῆς παρακειμένης αὐτῷ ὕλης ἁρπάζων κάρφη ὡσπερεὶ καὶ ὁ μαγνήτης τὸν σίδηρον. γίνεται δὲ ἐν τῇ Ἰνδικῇ, ὅπου καὶ ὁ προγεγραμμένος.
    Λίθος ὁ βαβυλώνιος·
    οἱ δὲ σάρδιον τοῦτον καλοῦσιν, βαβυλώνιος δέ ἐστιν ἕτερος λίθος ὑποκείμενος τοῖς Χαλδαίοις· ὁ δὲ βαβυλώνιος ἔχει ὡς ἄνθρακος καιομένου αὐγήν· ἡδὺς ὥσπερ ἡλίου ἀνατολή· οὗτος ὁ σάρδιος εἰς Βαβυλῶνα γίνεται λευκάζων, ἔχων ζώνας μέσον λαμπρὰς ἀπαυγιζούσας. οὗτος φορούμενος ὑπὸ λαμπρῶν ἀνδρῶν καὶ μάλιστα τῶν ἐν τῷ παλατίῳ ποιεῖ αὐτοὺς ἐν μεγάλαις τιμᾶσθαι δόξαις. γεγλυμμένος ἔχων τὴν Ἄρτεμιν τελείαν καὶ παρισταμένην αὐτῇ ἔλαφον ποιεῖ δὲ τὸν φοροῦντα ἀνδρεῖον, γοργόν, γενναῖον, εὔψυχον, ἀπωθεῖται δὲ καὶ τὰ ἀπὸ τῶν πολεμίων ἐπιφερόμενα τραύματα ἀσθενεστέρους τοὺς ἐναντίους ποιῶν, καὶ ἐάν τις τραυματισθῇ καὶ περιάψῃ τὸν λίθον τοῦτον εἰς τὸν τόπον, οὐκ ἐᾷ τὸ τραῦμα οἰδῆσαι, τηρεῖ δὲ καὶ ἀνώδυνον τὸν φοροῦντα ἀπὸ τῶν τραυμάτων, ἢν ἔχῃ. γλύφεται δὲ καὶ Ἄρης, ὁ δεσπόζων τοῦ λίθου· τούτῳ γὰρ ἀνάκειται.
    Λίθος σαρδώνυξ·
    οὗτος ὑπὸ πάντων τῶν μάγων μόλοχος λέγεται διὰ τὸ μαλάσσειν καὶ ἁπαλύνειν τὰς τῶν ὑπερεχόντων δυνάμεις· οὗτος φυλακτήριον μέγιστον τοῦ σώματός ἐστιν· Ἀθηναῖοι δὲ τούτῳ χρῶνται τῷ λίθῳ ὅτι ἐπιτευκτικός ἐστιν· λαμβάνουσι δὲ αὐτὸν μηνὶ Ξανθικῷ ἡλίου ὄντος ἐν κριῷ καὶ γλύφουσι κριὸν καὶ Ἀθηνᾶν καρδίαν κρατοῦσαν. οὗτος ἔχει ζώνας ποικίλους πολλάς, τὰς μὲν ἀεριζούσας, τὰς δὲ χρῶμα ἐχούσας μέλιτος, ἀλλὰ καὶ μελαίνας καὶ ὑπολευκιζούσας καὶ ἑτέρας λευκοτέρας.
    Λίθος ὀνυχίτης·
    οὗτος ἐν τῇ Ἰνδικῇ γίνεται λευκὰς ζώνας πλείστας ἔχων ἐν ἑαυτῷ ἀεριζούσας. ἐπιχάρασσε δὲ ἐπ' αὐτῷ σπείραμα ὄφεως ἔχον προτομὴν ἤγουν κεφαλὴν κυνός· οὗτος φορούμενος τὰ ἐντὸς πάντα φυλάσσει καὶ οὐκ ἐᾷ βλαβῆναι τὸν φοροῦντα αὐτόν· ἔχει δὲ ζώνας λευκὰς ὡς εἴρηται καὶ ὀλίγας ξανθιζούσας.
    Λίθος ὀνυχίτης ἕτερος·
    ἔχων ἐν ἑαυτῷ τὸ μέν τι μέλιτος χρῶμα, τὸ δέ τι μέλαν, μέσον δὲ λευκόν. οὗτος ἐπιχαραχθεὶς τὸν Ἀπόλλωνα καὶ τὴν Ἄρτεμιν εὐτεκνίαν ποιεῖται. ἐὰν δὲ ἐν ὄχλῳ προπορεύηται ὁ φορῶν, ἐνδοξότητα καὶ εὐημερίαν αὐτῷ προξενεῖ.
    Λίθος ὀνυχίτης ἕτερος,
    ὅν τινες περιλεύκιον καλοῦσιν· ἐὰν γλυφῇ εἰς αὐτὸν ᾠὸν καὶ μέσον τοῦ ᾠοῦ κάνθαρος, ἄληπτος ἐν τῷ βίῳ ἔσῃ καὶ χρημάτων καὶ πραγμάτων εὐπορήσεις πολλῶν.
    Λίθος ὀνυχίτης ἕτερος·
    λευκὸς καὶ διαυγὴς δι' ὅλου καθάπερ ἀήρ· ἔστι δὲ οὗτος ὀνυχίτου γένος· ἐπιχάρασσε οὖν εἰς αὐτὸν σπείραμα ὄφεως ἔχον προτομὴν ἤτοι κεφαλὴν λέοντος καὶ ἀκτῖνας· οὗτος φορούμενος οὐκ ἐᾷ ὅλως ἀλγῆσαι τὸν στόμαχον, ἀλλὰ καὶ ὅσαις ἂν χρήσῃ τροφαῖς εὐπεπτήσεις· ὁ δὲ φορῶν μὴ ἀποτιθέσθω αὐτόν. Λίθος ὀνυχίτης ἕτερος· μέλας τῇ ὄψει δι' ὅλου· οὗτος ὠφέλιμος ταῖς ἐν γαστρὶ ἐχούσαις καὶ ταῖς θηλαζούσαις· γλύφεται δὲ ἐν αὐτῷ Χνούβιος ἔχων κεφαλὰς τρεῖς.
    Λίθος χρυσόλιθος·
    ὑγρός, διαυγής, διαφαής, χρυσίζων διαφανήσ· οὗτος φορούμενος κοσμίους ποιεῖ καὶ ἀγαθοὺς ταῖς γνώμαις, μάλιστα δὲ ταῖς γυναιξὶ φορεῖν συμφέρει· ἐπιχάρασσε οὖν Ἀφροδίτην καὶ τελέσας ἔχε· ποιεῖ δὲ πολλὴν χάριν.
    Λίθος ὀπάλλιος·
    οὗτος λέγεται ὑπό τινων σαλπιζηνός, ὑπὸ δὲ ἄλλων παιδέρως διὰ τὴν εὐμορφίαν· ἔστι δὲ παρόμοιος ἀμεθύστῳ, ἀνειμένος καὶ διαυγής, ὑελίζων, προσφιλὴς μὲν πᾶσιν, μάλιστα δὲ τῷ ἡλίῳ· ἔστιν οὗτος καὶ πρὸς τὰς τῶν ὑπερεχόντων αἰτήσεις ἐπιτευκτικός· ἐπίχαρίς τε καὶ ἔνδοξος ὁ λίθος· ἐπὶ δὲ τοὺς ἀποτροπιαζομένους ἄκρως εὐεργετεῖ καὶ μάλιστα τοῖς φανταζομένοις ὑπὸ τῆς Ἑκάτης· ποιεῖ δὲ καὶ πρὸς τὰ ἀφροδίσια τῶν παίδων· γλύφεται δὲ ἐν αὐτῷ
    Λίθος ἀχάτης·
    οἱ ἀχάται μεγίστας δυνάμεις ἔχουσιν· εἰσὶ δὲ Ἑρμοῦ· ὁ δὲ ὁμόχρους λέοντος δορᾷ ἰσχύει πρὸς τοὺς σκορπιοδήκτους προσδεθεὶς ἢ λειωθεὶς καὶ παραχρισθεὶς μεθ' ὕδατος· αὐτίκα γὰρ ἄπονον ποιεῖ τὸν πληγέντα· εὔθετος δὲ καὶ ἐν τοῖς ἐχιοδήκτοις τριβεὶς καὶ ἐπιπασθεὶς τῷ δήγματι ἢ καὶ μετὰ οἴνου ποτισθείς· φορούμενος δὲ ἐν τῷ δακτυλίῳ ποιεῖ τὸν φοροῦντα εὐπροσήγορον καὶ εὐόμιλον καὶ εὐπειθῆ καὶ δυνατὸν καὶ ἐν πᾶσι περιχαρῆ εὔρρωστόν τε καὶ εὔχρουν τελεῖται δὲ οὕτως· λαβὼν βελόνην χαλκῆν γράφε ἐν αὐτῷ τὸ ὄνομα τοῦτο· ἰαχώ, καὶ ὑπόθες εἰς τὸν δακτύλιον τὸν λίθον καὶ ἐντυπώσας φόρει· οὗτός ἐστιν ὁλοκίτρινος.
    Λίθος ἀνταχάτης·
    ἔστι μὲν πολλῷ διαφορώτερος τῷ εἴδει τοῦ ἀχάτου, τῇ δὲ δυνάμει κράτιστος· οὗτος ὁ λίθος τριταῖόν τε καὶ τεταρταῖον καὶ πᾶσαν ἄλλην περίοδον νόσου ἰᾶται· γίνεται δὲ οὕτως· τρίψας ὑποθυμία εἰς διαπύρους ἄνθρακας ὡς ἀντὶ λιβανωτοῦ, οὐκ ἄγαν δὲ λεπτὸν θυμιᾶται, ὡς ἂν ἐπὶ πλείονας ὥρας μείνας ἑλκυσθῇ διὰ τῶν αἰσθήσεων·


  • Συλλογές

    Διαδικασία για αποκτήσεις φυτά
    Τα Αιγυπτιακά φυτά αποκτώνται πάντα έτσι: ο βοτανολόγος πρώτα καθαρίζει το σώμα του, μετά ψεκάζει με ανθρακικό άλας Νατρίου, κοινώς Σόδα, και απολυμαίνει με καπνό το φυτό με ρητίνη από δέντρο μιας πεύκης μετά μεταφέρει τον καπνό τριγύρω στον τόπο 3 φορές. Μετά καίει Κύφι και χύνει τη σπονδή από γάλα καθώς αυτός προσεύχεται, αυτός ξεριζώνει το φυτό ενώ επικαλείται δια μέσου Ονόματος τον Δαίμονα στον οποίο το φυτό είναι αφιερωμένο και τον επικαλείται για να είναι πιο δραστικό στη χρήση για την οποία έχει αποκτηθεί.
    Η επίκληση για αυτόν, ο οποίος μιλά πάνω σε κάποιο φυτό, γενικά στη στιγμή της του μαζέματος είναι ως ακολούθως:
    Ο Κρόνος έσπειρε ημάς, η Ήρα κυοφόρησε ημάς, ο Άμμων εδιατήρησε ημάς, η Ίσις εγέννησε ημάς, ο Ζευς έθρεψε ημάς ο Θεός της Βροχής, ο Ήλιος και η Δρόσος ανέπτυξαν ημάς. Εσύ είσαι η Δρόσος όλων των Θεών, είσαι η Καρδία του Ερμού, είσαι η Σπόρος των Πρωτογενών Θεών, είσαι ο Οφθαλμός του Ηλίου, είσαι το Φως της Σελήνης, είσαι το Ζήλος του Οσίριδος, είσαι η Ωραιότης και η Δόξα του Ουρανού, είσαι η Ψυχή του Δαίμονος του Οσίριδος η οποία χαίρεται έντονα σε κάθε τόπο, είσαι το Πνεύμα του Άμμωνος. Όπως έχεις εξυμνήσει τον Όσιριν, τοιούτως εξύμνησε τον εαυτό σου και ανυψώσου ακριβώς όπως ο Ήλιος ανυψώνεται εκάστη ημέρα. Το μέγεθός σου είναι ίσον με το Ζενίθ του Ηλίου, οι ρίζες σου προέρχονται από τα Βάθη, αλλά οι δυνάμεις σου είναι εις την Καρδιά του Ερμούς, οι ίνες των νεύρων σου είναι τα Οστά του Μνεύεως [δηλ. του ιερού ταύρου της Ηλιούπολης], και τα άνθη του είναι οι Οφθαλμοί του Ώρου, ο σπόρος είναι ο Σπόρος του Πανός. Νίβω εσένα σε ρητίνη όπως επίσης νίβω τους Θεούς [δηλαδή τα αγάλματα λατρείας] ακόμη και όπως πράττω αυτό για την ημετέρα υγεία. Εσύ επίσης καθίστασαι καθαρό δια της προσευχής και δίδεις σε ημάς δύναμη όπως ο Άρης και η Αθηνά πράττουν. Εγώ είμαι ο Ερμής Αποκτώ μαζί σου Καλή Τύχη και Καλό Δαίμονα και τα δύο σε μια ευμενή ώρα και σε μια ευμενή ημέρα η οποία να είναι αποτελεσματική για όλα τα πράγματα." Αφού πει αυτό, αυτός κυλινδρώνει (στριφογυρίζει) το θερισμένο βλαστό σε ένα καθαρό λινό ρούχο (αλλά μέσα στο μέρος των ριζών του, έριξαν επτά σπόρους από σιτάρι και ίσο αριθμό από κριθάρι, αφού αναμείγνυαν αυτούς με μέλι), και μετά χύνει στο έδαφος το οποίο έχει ξεθαφτεί, αυτός απέρχεται.

    Αρχαίο Κείμενο Παρ' Αἰγυπτίοις ἀεὶ βοτάναι λαμβάνονται οὕτως· ὁ ῥιζοτόμος καθαίρει πρότερον τὸ ἴδιον σῶμα, πρότερον νίτρῳ περιρράνας καὶ τὴν βοτάνην θυμιάσας ῥητίνῃ ἐκ πίτυος εἰς γ περιενέγκας τὸν τόπον, εἶτα κῦρι θυμιάσας καὶ τὴν διὰ τοῦ γάλακτος σπονδὴν χεάμενος μετ' εὐχῶν ἀνασπᾷ τὸ φυτὸν ἐξ ὀνόματος ἐπικαλούμενος τὸν δαίμονα, ᾧ ἡ βοτάνη ἀνιέρωται, πρὸς ἣν λαμβάνεται χρείαν, παρακαλῶν ἐνεργεστέραν γενέσθαι πρὸς αὐτήν. ἐπίκλησις δ' αὐτῷ ἐπὶ πάσης βοτάνης καθ' ὅλον ἐν ἄρσει, ἣν λέγει, ἐστὶν ἥδε· ἐσπάρης ὑπὸ τοῦ Κρόνου, συνελήμφθης ὑπὸ τῆς Ἥρας, διετηρήθης ὑπὸ τοῦ Ἄμμωνος, ἐτέχθης ὑπὸ τῆς Ἴσιδος, ἐτράφης %ὑπ'& ὀμβρίου Διός, ηὐξήθης ὑπὸ τοῦ Ἡλίου καὶ τῆς δρόσου. σὺ εἶ ἡ δρόσος ἡ τῶν θεῶν πάντων, σὺ εἶ ἡ καρδία τοῦ Ἑρμοῦ, σὺ εἶ τὸ σπέρμα τῶν προγόνων θεῶν, σὺ εἶ ὁ ὀφθαλμὸς τοῦ Ἡλίου, σὺ εἶ τὸ φῶς τῆς Σελήνης, σὺ εἶ ἡ σπουδὴ τοῦ Ὀσίρεως, σὺ εἶ τὸ κάλλος καὶ ἡ δόξα τοῦ Οὐρανοῦ, σὺ εἶ ἡ ψυχὴ τοῦ δαίμονος τοῦ Ὀσίρεως, ἡ κωμάζουσα ἐν παντὶ τόπῳ, σὺ εἶ τὸ πνεῦμα τοῦ Ἄμμωνος. ὡς τὸν Ὄσιριν ὕψωσας, οὕτως ὕψωσον σεαυτὴν καὶ ἀνατεῖλον, ὡς καὶ ὁ Ἥλιος ἀνατέλλει καθ' ἑκάστην ἡμέραν· τὸ μῆκός σου ἴσον ἐστὶ τῷ τοῦ Ἡλίου μεσουρανήματι, αἱ δὲ ῥίζαι τοῦ βυθοῦ, αἱ δὲ δυνάμεις σου ἐν τῇ καρδίᾳ τοῦ Ἑρμοῦ εἰσιν, τὰ ξύλα σου τὰ ὀστέα τοῦ Μνεύεως, καί σου τὰ ἄνθη ἐστὶν ὁ ὀφθαλμὸς τοῦ Ὥρου, τὸ σὸν σπέρμα τοῦ Πᾶνός ἐστι σπέρμα. ἐγὼ νίζω σε ῥητίνῃ ὡς καὶ τοὺς θεούς, καὶ ἐπὶ ὑγείᾳ ἐμαυτοῦ, καὶ συναγνίσθητι ἐπευχῇ καὶ δὸς ἡμῖν δύναμιν ὡς ὁ Ἄρης καὶ ἡ Ἀθηνᾶ. ἐγώ εἰμι Ἑρμῆς. λαμβάνω σε σὺν Ἀγαθῇ Τύχῃ καὶ Ἀγαθῷ Δαίμονι καὶ ἐν καλῇ ὥρᾳ καὶ ἐν καλῇ ἡμέρᾳ καὶ ἐπιτευκτικῇ πρὸς πάντα. ταῦτ' εἰπὼν τὴν μὲν τρυγηθεῖσαν πόαν εἰς καθαρὸν ἑλίσσεὀθόνιον τῆς δὲ ῥίζης εἰσ τὸν τόπον ἑπτὰ μὲν πυροῦ κόκκους, τοὺς δὲ ἴσους κριθῆς μέλιτι δεύσαντες ἐνέβαλον καὶ τὴν ἀνασκαφεῖσαν γῆν ἐνχώσας ἀπαλλάσσεται.
     

    Μαγική επίκληση για δύναμη

    "Πες δύο φορές Φνουνεβεη, δώσε σε μένα τη Δύναμή σου, Ιω Αβρασαξ, δώσε σε μένα τη Δύναμή σου, γιατί είμαι ο Αβρασαξ." 
    Πες
    το 7φορέςενώκρατάςτουςδύο σου αντίχειρες.

    Αρχαίο Κείμενοφνουνεβεη β, δός μοί σου τὴν ἰσχύν· ἰὼ Ἀβρασάξ δός μοί σου τὴν ἰσχύν· ἐγὼ γάρ εἰμι Ἀβρασάξ. λέγε ζ κρατῶν τοὺς δύο ἀντίχειράς σου.

     

    Παράκληση

    «Καλώ Εσένα που έχεις όλες τις μορφές και πολλά ονόματα, διπλά Κερασφόρα Θεά, Μήνη, της οποίας την μορφή κανείς δεν γνωρίζει εκτός από Αυτόν ο οποίος έφτιαξε άπαντα τον Κόσμο, Ιαω, ο Ένας ο οποίος Σε μορφοποίησε μέσα στις εικοσιοκτώ Μορφές του Κόσμου έτσι ώστε αυτοί πρέπει να ολοκληρώσουν κάθε Εικόνα και να διανείμουν Πνοή σε κάθε ζώο και φυτό, που πρέπει να ακμάσουν, Εσύ που αναπτύσσεσαι από το Σκότος στο Φως και αφήνεις το Φως για το Σκότος (σε ελάττωση ξεκινούσα να καταλήγεις).

    Και ο πρώτος σύντροφος του Ονόματος είναι η σιωπή, ο δεύτερος το σφύριγμα, ο τρίτος στεναγμός, ο τέταρτος το σφύριγμα, ο πέμπτος η κραυγή, ο έκτος το βογκητό, ο έβδομος το γάβγισμα, ο όγδοος ο μυκηθμός, ο ένατος το χλιμίντρισμα, ο δέκατος ο ήχος ταιριαστός, ο ενδέκατος ο αέρας ο έχων φωνή, ο δωδέκατος ο ήχος που κάνει ανέμους, ο δέκατος τρίτος ο υποχρεωτικός ήχος, ο δέκατος τέταρτος η πιεστική εκπόρευση από την τελειότητα.

    Βόδι, γύπας, ταύρος, σκαθάρι, γεράκι, κάβουρας, κύων, λύκος, φίδι, άλογο, κατσίκα, ασπίς, γίδα, τράγος, βαβουίνος, γάτα, λιοντάρι, πάνθηρας, αρουραίος, ελάφι, Πολύμορφος, Παρθένος, Πυρσός, Αστραπή, Στεφάνι, Κηρύκειο, Παιδί, Κλειδί.

    Είπα στα Σημεία και Σύμβολά Σου του Ονόματός Σου έτσι ώστε πρέπει να με ακούσεις, διότι προσεύχομαι σε Σένα, Αφέντισσα του Άπαντα Κόσμου. Άκουσέ με, Εσύ, η Σταθερή Μία, η Ισχυρή Μία! αφειβοηω μιντηρ οχαω πιζεφυδωρ χανθαρ χαδηροζο: μοχθιον εοτνευ φηρζον αινδης λαχαβοω πιττω ριφθαμερ ζμομοχωλειε τιηδραντεια οισοζοχαβηδωφρα (συμπλήρωσε τα συνηθισμένα).

    Αρχαίο Κείμενο εὐχή.
    ἐπικαλοῦμαί σε, πάνμορφον καὶ πολυώνυμον δικέρατον θεὰν Μήνην, ἧς τὴν μορφὴν οὐδὲ εἷς ἐπίσταται πλὴν ὁ ποιήσας τὸν σύμπαντα κόσμον, Ἰάω, ὁ σχηματίσας σε εἰς τὰ εἴκοσι καὶ ὀκτὼ σχήματα τοῦ κόσμου, ἵνα πᾶσαν ἰδέαν ἀποτελέσῃς καὶ πνεῦμα ἑκάστῳ ζώῳ καὶ φυτῷ νέμῃς, ἵν' εὐερνὲσ ᾖ, ἐξ ἀφανοῦς ἡ εἰς φῶς αὐξανομένη καὶ ἀπὸ φωτὸς εἰς σκότος ἀπολήγουσα εἰς μείωσιν ἄρχουσα ἀπολήγειν. καὶ ἔστιν σου
    ὁ α σύντροφος τοῦ ὀνόματος σιγή,
    ὁ β ποππυσμός,
    ὁ γ στεναγμός,
    ὁ δ συριγμός,
    ὁ ε ὀλολυγμός,
    ὁ μυγμός,
    ὁ ζ ὑλαγμός,
    ὁ η μυκηθμός,
    ὁ θ χρεμετισμός,
    ὁ ι φθόγγος ἐναρμόνιος,
    ὁ ια πνεῦμα φωνᾶεν,
    ὁ ιβ ἦχος ἀνεμοποιός,
    ὁ ιγ φθόγγος ἀναγκαστικός,
    ὁ ιδ τελειότητος ἀναγκαστικὴ ἀπόρροια.
    Βοῦς, γύψ, ταῦρος, κάνθαρος, ἱέραξ, καρκίνος, κύων, λύκος, δράκων, ἵππος, χίμαιρα, θέρμουθις, αἴξ, τράγος, κυνοκέφαλος, αἴλουρος, λέων, πάρδαλις, μυγαλός, ἔλαφος, πολύμορφος, παρθένος, λαμπάς, ἀστραπή, στέλμα, κηρύκειον, παῖς, κλείς. εἴρηκά σου τὰ σημεῖα καὶ τὰ σύμβολα τοῦ ὀνόματος, ἵνα μοι ἐπακούσῃς, ὅτι σοι ἐπεύχομαι, τῇ δεσποίνῃ τοῦ παντὸς κόσμου. ἐπάκουσόν μου, ἡ μόνιμος, ἡ κραταιά, αφειβοηω μιντηρ οχαω πιζεφυδωρ χανθαρ χαδηροζο: μοχθιον εοτνευ φηρζον αινδης λαχαβοω πιττω ριφθαμερ ζμομοχωλειε τιηδραντεια οισοζοχαβηδωφρα. κοινόν.
     

     

    Για αναχαίτιση οργής

    Θυμοκάτοχον λεγόμενον τρίς·
    Πες τρεις φορές:
    ανοκ πε Βαϊνχωωωχ Ἀβρασὰξ εϊλαμ Μιχαήλ· παραν νμητ Θωοὺθ Θωούθ· καταστίλατε τὴν ὀργὴν καὶ τὸν θυμὸν τοῦ δεῖνα πρὸς ἐμὲ τὸν δεῖνα κατ' ὑποταγὴν τοῦ μεγάλου θεοῦ Νεουφνειώθ.

     

    Μαγική επίκληση για αναχαίτιση

    Γράψε σε ένα λεπτό στρώμα κασσίτερου με μια χάλκινη γραφίδα πριν την ανατολή του Ηλίου τα Ονόματα χρημιλλον' Μουλοχ·καμπυ· χρη ωφθω· Μασκελλι - λόγος, Ἐρηκισιφθη/ Ἰαβεζεβυθ.
    Μετά πέταξέ το στο ποτάμι ή στη θάλασσα πριν την ανατολή. Επίσης, γράψε πάνω της μαζί με τα άλλα, αυτούς τους χαρακτήρες.

    Θεοί ισχυροί, αναχαιτίσετε –το συνηθισμένο που θέλεις.

    Αρχαίο Κείμενο Κάτοχος. γράφε εἰς πέταλον κασσιτέρινον χαλκῷ γραφείῳ πρὶν ἡλίου ἀνατολῆς τὰ ὀνόματα· χρημιλλον' Μουλοχ·καμπυ· χρη ωφθω· Μασκελλι - λόγος, Ἐρηκισιφθη/ Ἰαβεζεβυθ.
    ἔπειτα βάλε εἰς ποταμόν, εἰς θάλασσαν πρὶν ἡλίου ἀνατολῆς. συνεπίγραφε καὶ τούτους τοὺς χαρακτῆρας· Ε θεοὶ κραταιοί, κατέχετε. κοινά, ὅσ' ἂν θέλεις.

    Στο φυλακτό θα πρέπει με τα μαγικά ονόματα να προστεθεί ο τύπος του Μασκέλλι.

  • Συλλογές

    Ὁ θεὸς ὁ παντοκράτωρ, ὁ ἅγιος, ὁ ἀληθινός, φιλάνθρωπος καὶ δημιουργός, ὁ πατὴρ τοῦ κυρίου καὶ σωτῆρος
    ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, φανέρωσόν μοι τὴν παρὰ σοὶ ἀλήθιαν· εἰ βούλῃ με ἀπελθεῖν εἰς Χιουτ, ἢ εὑρίσκω σὲ σὺν ἐμοὶ
    πράττοντα καὶ εὐμενῆν; γένοιτο, ἀμήν. 

    Τὴν θύραν, τὴν Ἀφροδίτην φροδιτην ροδιτην οδιτην διτην ιτην την ην ν Ὡρ Ὡρ φωρ φωρ, Ἰάω Σαβαώθ, Ἀδονέ,
    δένο σε, σκορπίε Ἀρτερήσιε· ἀπάλλαξον τὸν οἶκον τοῦτον  ἀπὸ παντὸς κακοῦ ἑρπετοῦ [καὶ] πράγματος, ταχύ, ταχύ.
    ὁ ἅγιος Φωκᾶς ὧδέ ἐστιν. Φαμενωθ ιγ, ἰνδικτιῶνοσ τρίτης. 

     Ἡ ἰσχὺς τοῦ θεοῦ ἡμῶν ἐνίσχυσεν, καὶ ἐπέβη κύριος ἐπὶ τὴν θύραν καὶ οὐκ ἔασεν τὸν ἐξολεθρεύοντα εἰσελθεῖν.
    Ἀβραὰμ ὧδε κατ[οικεῖ.] τὸ αἷμ[α τοῦ Χριστοῦ,] παῦσον τὸ κακόν.

    Ὡρ Ὡρ φωρ φωρ, Ἰάω, Σαβαώθ, Ἀδωναί; Ἐλωέ, Σαλαμαν Ταρχ[ει·] δέννω σε, σκορπίε Ἀρτεμίσιε, τιε, διαφύλαξον τὸν οἶκον τοῦτον μετὰ τῶν ἐνοικούντων ἀπὸ παντὸς κακοῦ, ἀπὸ βασκοσύνης  πάσης ἀερίνων πνευμάτων καὶ ἀνθρωπίνου ὀφθαλ[μοῦ] καὶ πόνου δεινοῦ [καὶ] δήγματος σκορπίου καὶ ὄφεως, διὰ τὸ ὄνομα τοῦ ὑψίστου θεοῦ ναιας μελι ζ ξυρουρο αααααα Βαϊνχωωωχ μαριιι ιιι λ ηναγ κορη· φύλαξον, κύριε, υἱὲ τοῦ Δαυῒδ κατὰ σάρκα, ὁ τεχθεὶς ἐκ τῆς ἁγίας παρθένου Μαρίας, ἅγιε, ὕψιστε θεέ, ἐξ ἁγίου πνεύματος. δόξα σοι, οὐράνιε βασιλεῦ. ἀμήν. Α † Ω  Α † Ω. ΙΧΘΥΣ. 


    Ὡρ Ὡρ φωρ Ἐλωεί, Ἀδωναί, Ἰάω, Σαβαώθ, Μιχαήλ, Ἰεσοῦ Χριστέ· βοήθι ἡμῖν καὶ τούτῳ οἴκῳ. ἀμήν.

    Δέσποτά μου, θεὲ παντοκράτωρ, καὶ ἅγιε Φιλόξενε, πρόστατά μου, παρακαλῶ ὑμᾶς διὰ τὸ μέγα ὄνομ[α] τοῦ δεσπότου θεοῦ· ἐὰν οὐκ ἔστιν θέλημα ὑμῶν μὴ λαλῆσαί με μηδὲ περὶ τραπέζ[ησ] μηδὲ περὶ ζυγοστασίας, παρακελεῦσαί με μαθεῖν, ἵνα μὴ λαλήσω.

    Δέσποτα, θεὲ παντοκράτωρ, ὁ πατὴ[ρ] τοῦ κυρίου καὶ σωτῆρος ἡμῶν [Ἰησοῦ Χριστοῦ, κ]αὶ ἅγιε Σερῆνε,
    εὐχαριστῶ ἐγὼ Σιλουανός, υἱὸς Σαραπίωνος, καὶ κλίνω τὴν κεφαλήν [μο]υ κατενώπιόν σου αἰτῶν καὶ παρακαλῶν, ὅπως διώξῃς ἀπ' ἐμοῦ, τοῦ δούλου σου, τὸν δαίμονα προβασκανίας καὶ τὸν κ[ακο]ε[ρ]γίας καὶ τὸν τῆς ἀηδίας, κα[ὶ] πᾶσαν δὲ νόσον καὶ πᾶσαν μαλακίαν ἄφελε ἀπ' ἐμοῦ, ὅπως ὑγιάνω καὶ [μελ]λ[ήσω] εἰπεῖν τὴν εὐαγγελικὴν
    εὐχὴν [ὑγιήσ]· πάτερ ἡμῶν, ὁ ἐν τοῖς οὐραν[οῖς, ἁγιασθήτω] τὸ ὄνομά σου, ἐλθάτω ἡ βα[σιλεία σ]ου, γενηθήτω τὸ θέλημά [σου ὡσ] ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ γῆς. τὸν ἄρτον ἡ[μῶν τὸ]ν ἐπιούσιον δὸς ἡ[μῖν] σήμερον καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλ[ή]ματα ἡμῶν, [κα]θὰ καὶ ἡμεῖς ἀφείε[μεν] τοῖς ὀφει[λέταις ἡμῶν], καὶ [μὴ] ἄγε ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, κύριε, ἀ[λλὰ] ῥῦσ[αι ἡ]μᾶς ἀπὸ τῆς πονηρ[ίας· σοῦ γάρ ἐστιν] ἡ δόξ[α εἰσ] τοὺς αἰῶν[ασ καὶ ἡ τῶν ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ [λόγο]ς. βίβλος γε[νέσεως Ἰησοῦ Χριστοῦ, υἱ]ο[ῦ Δαυίδ, υἱοῦ Ἀβραάμ.] ὦ φῶς ἐκ φωτός, θεὸς ἀληθινός, χάρισον
    ἐμέ, τὸν δοῦλόν σου, τὸ φῶς. ἅγιε Σερῆνε, πρόσπεσε ὑπὲρ ἐμοῦ, ἵνα τελείως ὑγιάνω. 

    Ἄγγελοι, ἀρχάγγελοι, οἱ κατέχοντες τοὺς καταράκτους τῶν οὐρανῶν, οἱ ἀνατέλλοντες τὸ φῶς ἐκ τῶν τεσσάρων γω-
    νιῶν τοῦ κόςμου· ὅτι δικάσιμον ἔχω μετά τινων ἀκεφάλων, κρατεῖτε αὐτοὺς καὶ ἐμὲ ἀπολύσατε διὰ τὴν δύναμιν τοῦ πατρὸς καὶ τοῦ υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου πνεύματος. τὸ ἐμοῦ αἷμα Χριστοῦ τὸ ἐκχυθὲν ἐν τῷ κρανίῳ τόπῳ, φῖσαι καὶ ἐλέησον. ἀμήν, ἀμήν, ἀμήν.

    Δέσποτά μου, θεὲ παντοκράτωρ, καὶ ἅγιε Φιλόξενε, πρόστατά μου, παρακαλῶ ὑμᾶς διὰ τὸ μέγα ὄνομα τοῦ δεσπότου θεοῦ· ἐὰν θέλημα ὑμῶν ἐστιν καὶ συνέρχεσθέ μοι λαβεῖν τὴν τραπεζῖτιν, παρακαλῶ κελεῦσαί με μαθεῖν καὶ λαλῆσαι. 

nooriya blogger facebook pinterest