Ταρώ

  • Κατάστρωση

    Μέθοδοι συνδυασμένοι στην Αστρολογία

    Οι 12 Αστρολογικοί Οίκοι περιγράφουν την δράση που συμβαίνει σε όλους τους τομείς της ζωής. Οι πληροφορίες κάτωθεν μπορεί να χρησιμοποιηθούν σαν βάση σε ένα αστρολογικό στρώσιμο του Ταρώ.

    1 Asc. Ωροσκόπος. Ο Εαυτός, η προσωπικότητα, το φυσικό σώμα, η εμφάνιση. Ανεξάρτητη δράση.

    2 Τα οικονομικά, ο προσωπικός πλουτισμός, πόροι (προσωπικές εκτιμήσεις, συστήματα αξίας, νοοτροπία στην σταθερότητα, χρεόγραφα, καθώς επίσης και ιδιοκτησία). Πόροι σε χρονικές περιόδους ασφάλειας, χρημάτων, πνευματικής νοοτροπίας πνευματικής υποστήριξης.

    3 Επικοινωνίες, τοπικά ταξίδια, συγγενείς, σκέψη, λογική, διανοητικές δυνάμεις. Πληροφορία που έρχεται από και μέσα από το οικογενειακό περιβάλλον. Χωρίς εκπλήξεις.

    4 IC. Ναδίρ. Το σπιτικό, τα σπίτια, το περιβάλλον, τα γηρατειά. Το φυσικό σώμα, το τέλος μιας συζήτησης ή μιας δημοσίευσης.

    5 Δημιουργικότητα, έκφραση, παιδιά, αθλητισμός, ρομαντισμός, εγκυμοσύνη, καλλιτεχνικές επιδιώξεις.

    6 Υγεία, απασχόληση, εξυπηρέτηση, οικιακή καθημερινότητα, δίαιτα, διασπόμενες συνήθειες, καθήκον.

    7 Dsc, Δύση. Συνεργάτες, γάμος, το δημόσιο, οι συνέταιροι εργασίας, φανεροί εχθροί, νομικές υπερασπίσεις.

    8 Οικονομικοί σύνδεσμοι, νομιμότητα, σεξουαλικότητα, θάνατος, κληροδοτήματα. Μετασχηματισμός, ενάρξεις ή τέλη. Γέννηση. Χρήματα.

    9 Ανώτερη μόρφωση, θρησκεία, νόμος, φιλοσοφία, κοινωνικές θεσπίσεις, μακρινά ταξίδια. Αλλοδαπές γενικότητες. Βιβλία, δημοσιεύσεις.

    10 MC, Ζενίθ. Θέση υπεροχής, καριέρα, δόξα, κοινωνική θέση. Πώς το σύνολο σε βλέπει. Η μητέρα.

    11 Ελπίδες, φόβοι, ομαδικές φιλοδοξίες, λήψη αγάπης, φίλοι, προσπάθειες φιλανθρωπίας.  

    12 Αυτοκαταστροφή, ψυχολογική υγεία, υποσυνείδητη σκέψη και μυαλό, απόκρυφη έμπνευση, θεσπίσεις νόμου, αναχαιτίσεις, μεταφυσική. Κρυμμένα πράγματα. Πόθος για υποχώρηση, άσυλο, ησυχαστήριο. 

    Οι Οίκοι σύμφωνα με τις Γωνίες:

    Γωνιαίοι Οίκοι: 1, 4, 7, 10. Οι οίκοι αυτοί είναι όμοιοι με τα Παρορμητικά ζώδια: ζωηρότητα, ενεργητικότητα, αποφασιστικότητα. Δύναμη για πραγματοποίηση ή επιτυχία. Οι οίκοι αυτοί συσχετίζονται με το Πύρινο Στοιχείο. Ο ισχυρότερος οίκος είναι το 10ος, Πυρ/Γη, μετά ο 7ος, ο 4ος και ο 1ος.

    Διαδοχικοί Οίκοι: 2, 5, 8, 11. Αυτοί οι Οίκοι είναι διαλλακτικοί, συγκρατημένοι με μετριοπάθεια, κατά προσέγγιση στα Σταθερά ζώδια. Δείχνουν την συσσώρευση των πόρων, την αναπτυσσόμενη σταθερότητα και αποθέματα. Καλοί για διατήρηση ή για πράγματα που σχετίζονται με την ανάπτυξη. Ο 5ος είναι ο πιο δυνατός Πυρ/Πυρ, μετά ο 11ος, ο 2ος, ο 8ος.  

    Πτωτικοί Οίκοι: 3, 6, 9, 12. Αδυναμία, αβέβαια ή κρυφά στη δράση, όμοια στα Μεταβλητά ζώδια. Καλοί για νοημοσύνη, διανοητική ευαισθησία, προσαρμοστικότητα και πνευματική ανάπτυξη. Πιο δυνατός ο 9ος Πυρ/Πυρ, ο 3ος, ο 6ος και ο 12ος.

    Σημείωσε πως σε όλες αυτές τις τρεις ομάδες, οι Πύρινες όψεις είναι οι πιο ισχυρές.  

    Τριπλοί Οίκοι είναι: 1, 5, 9. Οι Τριπλοί Οίκοι είναι φλογεροί και αισιόδοξοι. Ο 9ος είναι πιο δυνατός.

    Αυξανόμενοι Οίκοι είναι: 3, 6, 10, 11. Οι πλανήτες που βρίσκονται εδώ, προσφέρουν ενδυνάμωση. Επιβλαβής πλανήτης κάνει καλό σε αυτούς. Ο 10ος και ο 11ος είναι οι πιο δυνατοί. 

    Ελαττούμενοι Οίκοι είναι: 1, 2, 4, 7, 8. Εδώ οι πλανήτες εξασθενίζουν. Ο 8ος Πυρ/Ύδωρ είναι ο χειρότερος. 

    Αδύνατοι Οίκοι είναι: 6, 8, 12. Ο 8ος και ο 12ος Οίκος είναι συνδυασμοί Πυρ/Ύδωρ. Ο 8ος είναι οίκος της νόσου, του τραύματος, της ζημιάς, της απώλειας ή του θανάτου, ενώ ο 12ος ευθύνεται για την απώλεια και τη λύπη.

    Τυπικό Στρωσίματος:

    Η απλούστερη μορφή των 12 Οίκων είναι να τοποθετήσεις μια κάρτα σε κάθε θέση. Μπορείς να βάλεις στη μέση μια κάρτα που θα δηλώνει τον ερωτούντα, πριν ξεκινήσεις την κατάστρωση. Η αστρολογική απόδοση της πρώτης κάρτας απεικονίζει το ζώδιο του Ωροσκόπου, έτσι αν είναι μια κάρτα που δείχνει σαρκικό πόθο, τότε ο Λέων είναι ο Ωροσκόπος, η Παρθένος ο 2ος Οίκος κλπ.

    Μια πιο πλήρης αλλά πιο περίπλοκη μορφή, είναι αυτή με τρεις κάρτες σε κάθε θέση. Μπορείς να τις αναλύσεις όμοια με αυτή τη μορφή με τρεις κάρτες, ανά θέση. Αυτό μπορεί επίσης να συσχετιστεί με τη βάση των στοιχείων σε κάθε οίκο, δηλαδή, ο 3ος Οίκος έχει Αήρ/Πυρ/Πυρ.

    Η πλήρης κατάστρωση σε αυτή τη μέθοδο είναι να βάλεις μια κάρτα σε κάθε οίκο μέχρι να εξαντλήσεις όλη την τράπουλα. Έτσι στους έξι πρώτους οίκους θα έχεις 7 κάρτες και τους έξι επόμενους θα έχεις 6 κάρτες. Κάθε στοιβάδα καρτών μπορεί να ερμηνευτεί σύμφωνα με τη αντίστοιχη μέθοδο.

    Σύμφωνα με αυτή τη μέθοδο, τα ζώδια στις 12 κάρτες, έχουν την εξής ερμηνευτική:

    Κριός. Ο ερωτών, η κατάσταση. Ο πρώτος σπόρος του θέματος, της έμπνευσης και της έναρξης. Αγνή θερμότητα, ενέργεια και κίνηση. Νέα προγράμματα, νίκη, πόλεμοι, πνευματική αγάπη, δύναμη, αρχή. Πνευματική αύξηση και εμπειρία.  

    Ταύρος. Η ανάπτυξη ενός θέματος, η απώλεια σε κάτι και πώς να το ανακτήσεις.Τέχνη και δημιουργικές προσπάθειες. Τα χρηματοοικονομικά αποτελέσματα. Χρηματοδότηση, τραπεζικές εργασίες, κατοχές, επενδύσεις, καλλιέργεια, κοσμήματα, ενδύματα, δάνεια, μουσικά όργανα. Αποθήκευση, αρχιτεκτονική, ανασκαφές, αρδεύσεις, συγκομιδές, σπιτικό, οικογένεια.Διακοσμήσεις, κήποι, φάρμακα ή ιατρική.  

    Δίδυμοι. Θέματα σχετικά με τη σκέψη και τη διάνοια. Επικοινωνίες, διαπραγματεύσεις, συζητήσεις, μελέτες, φιλοσοφία, ιδεώδη. Διαφήμιση, οι ιδέες και η έκβασή τους. Σύντομα ταξίδια, ανταλλαγές, γείτονες, μηνύματα, ειδήσεις.  

    Καρκίνος. Θέματα σχετικά με τους ανθρώπους. Ομάδες, κοινότητες, ψυχικές ανησυχίες, μετασχηματισμός, ακρότητες στις συναισθηματικές ανησυχίες. Πνευματική αγάπη.Η μυστικότητα κάποιου και το σπίτι. Συναισθηματική και πνευματική τροφοδότηση. Επίκληση και παράκληση, εθιμοτυπική έναρξη. Εύρεση των απαντήσεων γύρω από δυσκολίες, οικογενειακές ανησυχίες και τακτοποίηση των συγχεόμενων ζητημάτων.  

    Λέων. Κέρδος ή απώλεια, επιχειρησιακές υποθέσεις που λειτουργούν σε κρυμμένο επίπεδο.Διασκέδαση, τέχνες, μουσική, διδασκαλία, γέννηση. Κρυμμένα ταλέντα και μυστικά. Εξωτερίκευση σε ότι είναι εσωτερικό.  

    Παρθένος. Θέματα συνδέσμου, ένωσης, αποκατάστασης, υγείας, φυσικών προβλημάτων, διαδικασιών, εναλλακτικής θεραπείας. Γράψιμο, μελέτες, γεωργία, υπάλληλοι, εκπαιδευτές, οπλισμένες δυνάμεις, χημικές ουσίες, γιατροί, βιβλιοθήκες, ενώσεις εργασίας, συνέλευση ομάδων ή πληθών.Ανάλυση υπολογιστών, ανεύρεση εργασίας, εκπαίδευση, εργαστήρια, εμπόριο.  

    Ζυγός. Θέματα που απαιτούν αρμονία και ισορροπία ή αμεροληψία. Τοποθέτηση των επιθυμιών στην εποικοδομητική σκέψη. Αρχή ιδεών, συμβάσεων, διπλωματίας και μεσαζόντων. Εντατική γνωστοποίηση ή επικοινωνία.  

    Σκορπιός. Βάσανο και θυσία που απαιτούνται πριν από την πνευματική πρόοδο. Έρευνα για ανακούφιση από τα βάσανα. Ο θάνατος και η μετά θάνατον ζωή. Ανακάλυψη συγκεκαλυμμένων ροπών, τα κρυφά, οι μυστικές σκέψεις. Πνευματική αναγέννηση, τα απόκρυφα, η κρυμμένη δύναμη του πνεύματος στον κόσμο.Τα ανθρώπινα δικαιώματα. Συναισθηματικά θέματα.  

    Τοξότης. Η αγνή θρησκεία, το πνευματικό κέρδος και η διορατικότητα. Ταξίδι και επικοινωνία - ιδιαίτερα μεγάλης απόστασης. Φιλοσοφία, υψηλότερη διδασκαλία. Πολιτικές συμμαχίες μεταξύ των εθνών.  

    Αιγόκερος. Θέματα που απαιτούν μεγάλη φυσική ενέργεια, προσπάθεια για επίτευξη, λήψη δύναμης και εξουσίας. Τελετές, κυβερνήσεις, επαγγέλματα και σταδιοδρομία. Φιλοδοξία, οικονομία, εργοδότες, εφαρμοσμένη μηχανική. Σεισμοί, ηφαίστεια. Πάθος, σεξουαλικότητα, ανταγωνιστικός αθλητισμός, πάλη, έγκλημα, ποινικές ρήτρες, φυλακές. Εταιρικές οργανώσεις, επιχειρήσεις, διευθυντές, κυβερνήτες. Ζώα. Εργασία, ορυχεία, επιχειρήσεις, κατασκευή οικοδομών. Εμπορικές επιχειρήσεις και η επιτυχία ή η αποτυχίας τους..  

    Υδροχόος. Θέματα σοσιαλισμού, κοινωνίες, εξεγέρσεις, διαφωνίες, ανασχηματισμός, απόρριψη του παλαιού για το νέο. Όπου ο λόγος κυβερνά τη συγκίνηση. Όπου ο έλεγχος απαιτείται. Μερικές φορές σχετίζεται με το θάνατο, τη θλίψη και την ψυχική οδύνη, την καταδίκη, τη διαστροφή. Θυελλώδεις καταστάσεις. Ενισχυμένες διεθνείς φιλίες. Φίλοι, σύντροφοι, αεροναυτική, πολιτική, υπηρεσία.  

    Ιχθείς. Μελλοντικά θέματα όπου η έκβαση εξαρτάται από τη λογική και τη διαλογιζόμενη καθοδηγούμενη συγκίνηση. Επέκταση της διάνοιας και της διαισθητικής κατανόησης της εσωτερικής συνειδητοποίησης. Ανεύρεση της αξίας ενός θέματος και της ανακάλυψης των εχθρών. Σχετικά με την ψυχολογική υγεία κάποιου. Για συναισθηματικά θέματα, κατανόηση των τοποθετήσεων των ή των αντιδράσεων. Προηγμένη ιατρική επιστήμη και μεταφυσική. Υποχωρήσεις. Εντόπιση της αιτίας των θεμάτων. Θαλάσσια ταξίδια.Πηγές κακοτυχίας, αλλά και γενικά η χαρά, η υγεία και το παρόν ή το μέλλον που θα έρθει.  

    Τα μυστικά του Ταρώ, η Μαντική, η Αστρολογία, η Θεραπευτική και η Μαγεία συσχετίζονται και με τις αστρολογικές όψεις, δηλαδή τις γωνιαίες σχέσεις μεταξύ των πλανητών. Έτσι, το Τετράγωνο, το Τρίγωνο και η Διάμετρος μπορούν να εφαρμοστούν όχι μόνο ανάμεσα στους πλανήτες, αλλά και στα ζώδια και τους Οίκους και στις Στοιχειώδης συμπεριφορές τους.

    Υπάρχει μια ισχυρή αμοιβαία σχέση μεταξύ των Ευαίσθητων Θέσεων αυξημένης επιρροής του πλανήτη και των στοιχειωδών σχέσεων που καθορίζεται δια των Όψεων στην Αστρολογία. 

    Οι έξι μείζονες Όψεις στην αστρολογία μπορεί να φανούν σαν καθορισμένες σχέσεις μεταξύ των τεσσάρων Στοιχείων και των 12 ζωδίων.

    Τα χαρακτηριστικά που θα δώσω είναι από την αστρολογία, γενέθλια και διελεύσεων.

    Σύνοδος 0º: Όμοιο Στοιχείο.

    Ενοποιούμενες ενέργειες. Μια εισβάλλουσα ενέργεια γίνεται κυριαρχική. Ο ένας πλανήτης απορροφά τον άλλον.

    Διάμετρος 180º: Πυρ/Αήρ ή Ύδωρ/Γη.

    Μια μορφή πολέμου, προκλήσεις και διεκδικήσεις από άλλους. Κάτι ή κάποιος κάνει τον ερωτούντα να διαμορφώσει μια απόφαση. Επιτίμηση ή εκμάθηση από άλλον. Παράδειγμα, Πυρ/Αήρ ο Αυτοκράτορας και η Δικαιοσύνη. Ύδωρ/Γη ο Ιεροφάντης και ο Διάβολος.

    Τετράγωνο 90º: Πυρ/Ύδωρ ή Αήρ/Γη.

    Τάση μεταξύ του συμβολισμού των περιπλεγμένων ενεργειών. Εσωτερικές ανησυχίες, αίσθηση μιας προσβολής ή επίθεσης, πρόκληση αφ’ εαυτού ανησυχίας. Συμβάντα που εξαναγκάζουν τον ερωτούντα σε μια νέα μορφή δράσης, πράγματα που δεν μπορεί να αποφύγει. Παράδειγμα, Πυρ/Ύδωρ, ο Αυτοκράτορας και το Άρμα. Αήρ/Γη οι Εραστές και ο Ερημίτης.

    Τρίγωνο 120º: Όμοιο Στοιχείο.

    Γρήγορη ανάπτυξη μιας θέσης οφειλόμενη στην αφαίρεση ή εξαφάνιση των εμποδίων. Παράδειγμα, Πυρ ο Αυτοκράτορας, Ύδωρ το Άρμα, Αήρ οι Εραστές, Γη ο Ιεροφάντης.

    Εξάγωνο 60º: Πυρ/Αήρ ή Γη/Ύδωρ.

    Μια ενθαρρυντική σχέση. Αντιμετωπίζοντας μια πιθανότητα που μπορεί ή όχι, να χρησιμοποιηθεί για κέρδος σε κάτι που απαιτείται. Το Εξάγωνο Γης/Ύδατος δείχνει ευκαιρίες που περιέρχονται στη ζωή του ερωτούντα που μπορεί ή όχι, να ξαναρχίσουν.Το Εξάγωνο Αέρα/Πυρός παρουσιάζει ευκαιρίες που γίνονται δεκτές με ενθουσιασμό.Παράδειγμα, Πυρ/Αήρ ο Αυτοκράτορας και οι Εραστές. Ύδωρ/Γη το Άρμα και ο Ερημίτης.

    Χιαστί ή Κουίνκουξ 150º: Πυρ/Γη ή Ύδωρ/Αήρ.

    Εντάσεις, αταίριαστοι γάμοι, οργή, εκνευρισμός, ρύθμιση, προσαρμογή. Μετακίνηση σε μια νέα θέση ή κατάσταση – αλλαγή ή απελευθέρωση. Το χιαστί είναι σεβαστό σαν μια απαλή Όψη. Οι σχέσεις που φαίνονται να έχουν λογική επαφή αλλά είναι δύσκολο να αλλάξουν εξαιτίας μιας έλλειψης επαρκούς ενέργειας για να γίνει έτσι. Ενέργειες που δουλεύουν ανεξάρτητες από κάποιον άλλον σε μια υπόθεση αγώνα ή ανταγωνισμού. Καθημερινότητα που ενοχλεί και ανησυχεί την ζωή. Παράδειγμα, Πυρ/Γη ο Αυτοκράτορας και ο Ερημίτης, Ύδωρ/Αήρ ο Θάνατος και οι Εραστές.

    Επιπλέον,η Σύνοδος δείχνει την ένωση των πλανητικών στοιχείων σε ένα Στοιχείο Οίκου/ζωδίου, την ταξινομημένη ύπαρξη, τη φιλία. Μια Διάμετρος που είναι μεταξύ φιλικών στοιχείων, που είναι πάντα ίδιας τάξης, Παρορμητικά, Σταθερά ή Μεταβλητά, εμποδίζει τις εναλλασσόμενες ενέργειες και τα στοιχεία που εμπλέκονται είναι Ενεργητικά ή Παθητικά. Η Όψη Τετραγώνου εξισώνει και εξομοιώνει τα στοιχεία Πυρ/Ύδωρ και Αήρ/Γη που είναι εχθροί. Το Τρίγωνο συνδέει όμοια στοιχεία δημιουργώντας μια αυτοσυγκράτηση, μια ενοποιητική Όψη. Το Εξάγωνο έχει τις ίδιες ενώσεις όπως η Διάμετρος και οι δύο είναι φιλικές και παθητικές, αλλά δεν έχει τα προβλήματα που συσχετίζονται με τη Διάμετρο. Το Χιαστί δεν είναι τόσο σημαντικό όπως οι άλλες Όψεις. Οι στοιχειώδης συνδυασμοί είναι φιλικοί αλλά στις μεθόδους είναι πρόβλημα.

    Αμοιβαία Υποδοχή, γίνεται όταν δύο πλανήτες βρίσκεται ένας στο ζώδιο του άλλου. Αυτή η αστρολογική σχέση είναι πανίσχυρη και ερμηνεύεται σαν Σύνοδος των πλανητών της Αμοιβαίας Υποδοχής και στις δύο πλανητικές θέσεις.

    Τέλος, τα ζώδια περιορίζουν την διεύθυνση:
    Οι Οίκοι ακολουθούν τις διευθύνσεις της πυξίδας:
     
    1. Ανατολικά
    2. Ανατολικά-Βορειοανατολικά
    3. Βόρεια-Βορειοανατολικά
    4. Βόρεια
    5. Βόρεια-Βορειοδυτικά
    6. Δυτικά-Βορειοδυτικά
    7. Δυτικά
    8. Δυτικά-Νοτιοδυτικά
    9. Νότια-Νοτιοδυτικά
    10. Νότια
    11. Νότια-Νοτιοανατολικά
    12. Ανατολικά-Νοτιοανατολικά

    Για τις Κυβερνήσεις των Πλανητών,θα δούμε πώς οι πλανήτες συσχετίζονται με τους Οίκους. Το πώς ενδυναμώνονται ή εξασθενούν σε ένα ζώδιο, περιγράφεται στον πίνακα που ακολουθεί.

     



    Ακόμα, θα δούμε τα μέρη που απεικονίζονται δια των Οίκων. Οι αριθμοί δηλώνουν την αύξουσα ταξινόμηση των Οίκων:

    1. Πού ξοδεύει ο ερωτών τον περισσότερο χρόνο του. Το σώμα του ερωτούντα, το δωμάτιο του ερωτούντα. Το μπροστινό μέρος της κατοικίας. 
    2. Τράπεζες, θησαυροφυλάκια, πού κρατούνται τα πολύτιμα. 
    3. Γείτονες. Βιβλιοθήκη, βιβλία, η κατοικία των γειτόνων. Πού έχει πρόσφατα κάποιος κάνει επίσκεψη, οι φίλοι του παιδιού, τοπική συγκοινωνία.
    4. Υδάτινα μέρη, η κουζίνα, το υπόγειο, οι υδραυλικές εργασίες. Το δωμάτιο του πατέρα. Πού φυλάσσεται το φαγητό, οι γέροι άνθρωποι στο σπίτι, ιστορικά μέρη, νεκροταφεία.
    5. Το παιδικό δωμάτιο, το χρηματιστήριο, οι κερδοσκοπικές εδραιώσεις, τα θέατρα, τα γήπεδα, τα κέντρα διασκέδασης, τα ρομαντικά μέρη, με την οικοδέσποινα σε ένα μέρος αναψυχής.
    6. Ο χώρος της εργασίας, η επίσκεψη στους γιατρούς, το νοσοκομείο, τα μαγαζιά, τα εστιατόρια. Εσωτερικά σε κάτι. Στρατιωτική βάση, συγκάτοικος, ζωολογικός κήπος.
    7. Πού δαπανά πολύ το χρόνο του ο σύντροφος. Το δωμάτιο της συζύγου, το γραφείο του δικηγόρου, το δικαστικό μέγαρο, ο ερμηνευτής του Ταρώ, το δωμάτιο του πατέρα. 
    8. Κοντά σε νερό, το μπάνιο, ακαλλιέργητη έκταση προς πώληση, χειρουργική, χειρουργείο, νεκροτομείο, τράπεζες, ντετέκτιβ, πορνεία.
    9. Μακριά, διαφορετική χώρα, με ξένους. Ανώτερα μέρη, το πνεύμα, τα αεροδρόμια. Το κολέγιο, η εκκλησία, η δικαστική αυλή, οι συγγενείς εξ αγχιστείας, οι εκδότες, η γαμήλια τελετή.
    10. Το δωμάτιο των γονιών, το δωμάτιο της μητέρας. Προϋποθέσεις εργασίας. Κυβερνητικά κτίρια, τα κατασκευαστικά μέρη ενός κτιρίου, διαχειριστές, διευθυντές, δικαστήρια, εργοδότες, ιδιοκτήτες ακινήτου, δημόσια μέρη.
    11. Φίλοι. Κέντρα διασκέδασης, κυνηγετικά περίπτερα, τόποι συνάντησης, Νομοθετικό Σώμα (Βουλή). Γνωριμίες υιοθετημένο παιδί ή βαφτισιμιός. Φιλανθρωπίες. Οργανισμοί. Μέρη όπου ο ερωτών ελπίζει ή επιθυμεί να είναι.
    12. Νοσοκομεία, φαρμακεία, ζωολογικοί κήποι, φυλακές. Διανοητικές θεσπίσεις, γραφεία κοινωνικής ασφάλειας, μοναστήρια, μυστικά μέρη, τόποι προσευχής και διαλογισμού, τόποι μυστηρίου. Το δωμάτιο του ασθενή, το γραφείο του γιατρού, η κλινική.

    Τέλος, θα αναφέρω τη μέθοδο των Παραγόμενων Οίκων και των Καρτών της Αυλής. Οι κάρτες Αυλής είναι το μυστικό όπλο του ερμηνευτή του Ταρώ όταν διαβάζει ένα αστρολογικό στρώσιμο. Γνωρίζομε πως οι δώδεκα Οίκοι απεικονίζονται στο στρώσιμο. Αλλά η αληθινή επιτήδευση έρχεται από τους Παραγόμενους Οίκους, όπου σαν σε αντικατάσταση της αρίθμησης από τον 1ο Οίκο ή τον Ωροσκόπο, μπορούμε να αρχίσομε να αριθμούμε από οποιοδήποτε άλλο Οίκο. Προς ή από τον Οίκο που περιέχει μια κάρτα Αυλής. Σου δίνω τις σχέσεις που παράγονται από τους Οίκους:

    Σχέσεις Οίκων:
    Ο ερωτών, ο παππούς και η γιαγιά (4ος από τον 10ο Οίκο)
    Ο χρηματοδότης
    Ο αμφιθαλής αδελφός ή αδελφή, οι γείτονες, οι φίλοι των παιδιών (11ος από τον 5ο Οίκο)
    Γονείς, εξάδελφος ή εξαδέλφη από τη μητέρα (5ος από τον 12ο Οίκο, οικογένεια, πεθερά (10ος από τον 7ο Οίκο), το μέρος του συζύγου στην εργασία (10ος από τον 7ο Οίκο)
    Εραστές, παιδί
    Ασθενής, συνάδελφος
    Συνέταιρος, νομικός σύμβουλος, το σπίτι του πατέρα, το ευρύ κοινό. Συγγενής από την πλευρά του παππού από τον πατέρα (4ος από τον 4ο Οίκο), το σόι της γιαγιάς από την μητέρα (10ος από τον 10ο Οίκο), ανιψιά ή ανιψιός (5ος από τον 3ο Οίκο)
    Αποθανών, ερωτικός σύντροφος, ντετέκτιβ
    Κάποιος που είναι μακριά, ο δάσκαλος, ο δάσκαλος απόκρυφης σοφίας
    Εργοδότης, γονέας, κυβερνητικός αξιωματούχος
    Φίλοι, γνωριμίες, κέντρα διασκέδασης, τόποι συναντήσεων, υιοθετημένο παιδί
    Αλλοδαπό πρόσωπο, κάποιος που κλείστηκε στη φυλακή, νοσοκομείο, ένα χαμένο πρόσωπο.  

    Αυτή η μέθοδος είναι πολύ γνωστή στην Ωριαία Αστρολογία, εδώ και εκατοντάδες χρόνια. Χρησιμοποιώντας τη γνώση της αστρολογίας στην ερμηνευτική του Ταρώ δημιουργείς μια τεράστια δύναμη, επειδή περιλαμβάνεις τις αστρολογικές Ευαισθησίες μαζί με τις Αρμοδιότητες των καρτών. Τα μαντικά νοήματα και οι σιωπηρές σχέσεις ήδη υπάρχουν μεταξύ των Καρτών της Αυλής και της αστρολογίας. Είναι θέμα μελέτης και προσεκτικής παρατήρησης να διαπιστώσεις πόσο απλή και πόσο πολύπλοκη είναι η τέχνη της μαντικής μέσω του Ταρώ. Έτσι, κάποια στιγμή θα φθάσεις να μπορείς πολύ εύκολα να πεις αν ένα πρόσωπο είναι άνδρας ή γυναίκα, νέος ή γέρος.

    Άλλες μέθοδοι

    Για συγκεκριμένα προβλήματα και ερωτήσεις μπορείς να χρησιμοποιήσεις τον Κέλτικο Σταυρό.
    Στρώσε τις κάρτες σύμφωνα με την αρίθμηση. Μπορείς να χρησιμοποιήσεις μόνο την Μεγάλη Αρκάνα ή όλη την τράπουλα.

      3     10
    5 1/2 6   9
      4     8
            7

     

    1 δηλώνει το παρόν,  2  δηλώνει τα εμπόδια,   3 δηλώνει το μακρινό μέλλον,   4 δηλώνει το κοντινό παρελθόν,   5 δηλώνει το μακρινό παρελθόν,  6 δηλώνει το κοντινό μέλλον,  7 δηλώνει τους φόβους,  8 δηλώνει το άμεσο περιβάλλον,  9 δηλώνει τις ελπίδες,  10 δηλώνει την έκβαση της ανάγνωσης



     

    Ένας ακόμα τρόπος για συγκεκριμένα προβλήματα και ερωτήσεις, επίσης είναι η μέδοθος του Φιδιού.
    Στρώσε τις κάρτες σύμφωνα με την αρίθμηση. Χρησιμοποιείς όλη την τράπουλα.

    1 2 3
    4 5 6
    7 8 9

     

    1 δηλώνει το κοντινό παρελθόν,  2  δηλώνει τα εμπόδια,   3 δηλώνει το μακρινό παρελθόν,   4 δηλώνει τις ελπίδες,   5 δηλώνει το παρόν,  6 δηλώνει τους φόβους,  7 δηλώνει το κοντινό μέλλον,  8 δηλώνει την τελική έκβαση της ανάγνωσης,  9 δηλώνει το μακρινό μέλλον


     

    Για μια γενική εικόνα πρόβλεψης, χρησιμοποίησε τη μέθοδο του Ουράνιου Κύκλου.
    Στρώσε τις κάρτες σύμφωνα με την αρίθμηση. Χρησιμοποιείς όλη την τράπουλα.

          12      
        11   1    
      10       2  
    9     13     3
      8       4  
        7   5    
          6      

     

     

     

    Σε αυτήν την κατάστρωση κάθε κάρτα αντιπροσωπεύει έναν μήνα του έτους, αρχίζοντας από την πρώτη κάρτα για τον τρέχοντα μήνα της κατάστρωσης και ακολουθεί η δεύτερη για τον επόμενο κ.λ.π. Η τελευταία κάρτα (13) δηλώνει τις επιρροές που περιβάλλουν ολόκληρο το έτος.




    Η μέθοδος της Ελληνικής κατάστρωσης.

    Αυτή η μέθοδος περιγράφει μια ανάγνωση του Ταρώ χρησιμοποιώντας τις δύο Αρκάνα ξεχωριστά.
    Ανακατώνομε τις κάρτες ξεχωριστά. Οι Θρίαμβοι μόνοι και η Μικρή Αρκάνα μόνη. Κόβομε σε δύο στήλες, πρώτα τους Θριάμβους και μετά τη Μικρή Αρκάνα. Παίρνομε τις στήλες αντίστροφα από το κόψιμο.
    Επιλέγοντας, βάζομε σύμφωνα με το σχέδιο τις 12 πρώτες κάρτες από τη Μικρή Αρκάνα. Μετά επιλέγομε από τους Θριάμβους 7 κάρτες εκ των οποίων οι 4 κάρτες τοποθετούνται σύμφωνα με το σχέδιο και οι υπόλοιπες 3 σύμφωνα με το σχέδιο.


      

    Οι κάρτες 1 ως 4 δηλώνουν το παρελθόν. Οι κάρτες 4 ως 7 δηλώνουν το παρόν. Οι κάρτες 7 ως 12 δηλώνουν το μέλλον. Η κάρτα Iδηλώνει την αρχή. Η κάρτα II δηλώνει το απόγειο. Η κάρτα III δηλώνει την παρακμή. Η κάρτα IV δηλώνει την πτώση. Οι κάρτες V και VII δηλώνουν το παρελθόν. Οι κάρτες VII και VI δηλώνουν το παρόν. Οι κάρτες V και VI δηλώνουν το μέλλον.

    Για όσους γνωρίζουν στοιχεία Καμπάλα, οι θέσεις των καρτών δηλώνουν:

    1. Κέτερ.
    1. Χοκμά.
    1. Μπινά.
    1. Χαίζεδ.
    1. Γκεμπουρά ή Πεσάδ ή Ντιν.
    1. Τιφερέθ.
    1. Νετσά.
    1. Χοδ.
    1. Γιεσώδ.
    1. Μαλκούτ.

    Θα πρέπει να τονίσω πως υπάρχουν και άλλες ερμηνείες, μέθοδοι και ιδιότητες των καρτών.  Έτσι, θα πρέπει να ολοκληρώσεις τον κύκλο της Γνώσης για να μπορέσεις να σχηματίσεις μια πλήρη εικόνα αναφορικά στην ερμηνεία του Ταρώ.

     Θα πρέπει να γνωρίζεις πως δεν υπάρχουν «καλές» ή «κακές» κάρτες. Οι κάρτες είναι ουσιαστικά ουδέτερες. Οι ανάποδες κάρτες δεν έχουν πάρα πολύ βάρος. Η βάση της αλληλεπίδρασης είναι τα τέσσερα στοιχεία. Οι κάρτες αλληλεπιδρούν με τις θέσεις στο άπλωμα. Οι κάρτες δεν πρέπει ποτέ να διαβαστούν μεμονωμένα. Κατά προτίμηση, αυτό σημαίνει ότι τουλάχιστον 3 κάρτες πρέπει να διαβαστούν ταυτόχρονα. Οι στοιχειώδεις κανόνες είναι απλοί και λογικοί.

    Πρέπει να εργαστείς με όλες, τις 78 κάρτες. Δεν χρειάζεται να τροποποιηθεί η προσωπική ερμηνεία μεμονωμένων καρτών που έχει κάποιος.

    Η χρησιμοποίηση των διαδοχικών στρώσεων δίνει την ευκαιρία για περισσότερη επιτήδευση στις ανάποδες κάρτες.

     

  • Μεγάλη και Μικρή Αρκάνα

    Η Μεγάλη Αρκάνα

    Η Μεγάλη Αρκάνα περιλαμβάνει 22 κάρτες: Τον Τρελό, το Μάγο, την Αρχιέρεια, την Αυτοκράτειρα, τον Αυτοκράτορα, τον Αρχιερέα, τους Εραστές, το Άρμα, τη Δύναμη, τον Ερημίτη, τον Τροχό της Τύχης, τη Δικαιοσύνη, τον Κρεμασμένο, το Θάνατο, την Εγκράτεια, το Διάβολο, τον Πύργο, το Αστέρι, τη Σελήνη, τον Ήλιο, την Κρίση και τον Κόσμο.
    Ο Τρελός
    Εμφανίζεται να περπατά προς την άκρη ενός μεγάλου βαράθρου και φαίνεται απληροφόρητος για τους κίνδυνους μπροστά του, αφού κοιτάζει επίμονα ονειρεμένα στον ουρανό χωρίς να έχει κάποια ανησυχία.
    Ο ανόητος μπορεί να αντιπροσωπεύσει τον απομονωμένο αναζητητή, αγνοώντας συχνά πως αυτός είναι ο αθώος ανόητος που θα μπορούσε να κληρονομήσει τον κόσμο. Είναι σε ένα ταξίδι προς έναν άγνωστο παγκόσμιο προορισμό γνώσης. Το σκυλί του θα μπορούσε να αντιπροσωπεύσει το φόβο που μας κρατά όλους πίσω από αυτό που θέλουμε κατά περιόδους.

    Ο Μάγος
    Κρατά με το ένα χέρι, το αριστερό, μια ράβδο προς τους ουρανούς και το άλλο χέρι, το δεξιό, δείχνει προς τη γη που απεικονίζει την ισορροπία. Έχει τα σύμβολα των τεσσάρων στοιχείων, μπαστούνι, των κουπών, ξίφος και πεντάκτινο που αντιπροσωπεύουν το πυρ, το ύδωρ, τον αέρα και τη γη, παρουσιάζοντας έτσι πως κατέχει τον έλεγχο τους. Επάνω του είναι ένας φωτοστέφανος με μορφή ενός αριθμού οκτώ που αυτό μπορεί να αντιπροσωπεύσει την αιωνιότητα, η ζώνη του είναι ένα φίδι που τρώει την ουρά της πάλι ένα σύμβολο της αιωνιότητας, της Γνώσης. Στην εικόνα της αρχαίας Ελληνικής απεικόνισης, το φωτοστέφανο έχει τη μορφή του καπέλου του στο σχήμα του άπειρου, και η ζώνη τη μορφή γοργόνιου. 
    Στο ρίξιμο ίσως να αντιπροσωπεύσει την ικανότητα, τη γνώση, το συμβούλιο, την εμπιστοσύνη, τις οδηγίες από κάποιο σοφότερο, την εξαπάτηση ή την πονηριά.

    Η Αρχιέρεια
    Η Αρχιέρεια κάθεται μεταξύ ενός μαύρου και ενός άσπρου αλόγου που αντιπροσωπεύουν την ισορροπία μεταξύ των αντιθέτων, κάθεται μπροστά από μια κουρτίνα που αντιπροσωπεύει την κρυμμένη γνώση.

    Σε ένα ρίξιμο μπορεί να αντιπροσωπεύσει την εμπιστοσύνη, τη ψυχική δυνατότητα, την κρυμμένη γνώση, την αφιέρωση ή τα μυστικά.

    Η Αυτοκράτειρα

    Η Αυτοκράτειρα κάθεται άνετα και χαλαρά σε ένα εύφορο χωράφι από καλαμπόκι. Φαίνεται ευτυχής και ικανοποιημένη και δεδομένου ότι ο τομέας καλαμποκιού αντιπροσωπεύει τη γονιμότητα αυτή θα μπορούσε έναν υπαινιγμό κυοφορίας.
    Στο ρίξιμο αντιπροσωπεύει τη δυνατότητα που εκπληρώνεται, τη γονιμότητα, την προσοχή, τον οίκτο, τις θηλυκές επιρροές ή την αμφιβολία.

    Ο Αυτοκράτορας
    Ο Αυτοκράτορας κάθεται στο θρόνο της δύναμής του, έτοιμος για δράση. Στα χέρια του κρατά τα σύμβολα της σοφίας και της λογικής διακυβέρνησης.
    Σε ένα ρίξιμο αντιπροσωπεύει το χώρο εργασίας, το συμβούλιο, τις αρσενικές επιρροές, τους καρπούς της σκληρής εργασίας, τις υλικές κατοχές, την υπεροψία ή κάποιο άτομο που υποκύπτει στις συγκινήσεις του.

    Ο Αρχιερέας

    Ο Αρχιερέας αντιπροσωπεύει την ισορροπία, είναι η σύνδεση μεταξύ των ατόμων και των Θεών, ένας πνευματικός ηγέτης που αναμεταδίδει τη φρόνησή του σε οποιοιδήποτε που θα τον ακούσει.
    Στο ρίξιμο αντιπροσωπεύει μια συμβουλή από ένα σοφότερο, τη χρησιμότητα, την καθοδήγηση, τις μη ρεαλιστικές ιδέες και την κατοχή της αρχαίας φρόνησης.
     

    Οι Εραστές

    Εδώ παρουσιάζονται δύο γυμνοί άνθρωποι που στέκονται μακριά μπροστά από ένα μεγάλο βουνό, επάνω τους αιωρείται ένας άγγελος κοιτάζοντας επίμονα προς τη γυναίκα. Στο δένδρο πίσω από τη γυναίκα έχει ένα φίδι που αναρριχείται. Είναι το φίδι της φρόνησης.
    Στο ρίξιμο αντιπροσωπεύει την αγάπη, τις σχέσεις, την προσπάθεια που απαιτείται σε μια σχέση, την ευλογία, την προσέλκυση της προσοχής ή την αρμονία.

    Το άρμα
    Αυτή η κάρτα παρουσιάζει ένα ευγενενικό άτομο που στέκεται σε ένα άρμα που τραβιέται από δύο πλάσματα όμοια με τη Σφίγγα, ένα μαύρο κα ένα άσπρο. Δείχνει την ισορροπία των αντιθέτων. Στο ρίξιμο αντιπροσωπεύει τη δύναμη, το έλεγχο, τα ταξίδια, την πειθαρχία, την απομάκρυνση από ένα πρόβλημα, τον πόλεμο ή μια προσπάθεια.

     Η Δύναμη
    Αυτή η κάρτα παρουσιάζει μια γυναίκα που κτυπά ένα λιοντάρι αλλά το λιοντάρι της γλείφει το χέρι. Επάνω από το κεφάλι της είναι το σύμβολο του άπειρου. Αντιπροσωπεύει την αιωνιότητα.
    Στο ρίξιμο αντιπροσωπεύει τη δύναμη, την εμπιστοσύνη, το θάρρος και την αυτοσυνειδητοποίηση.

    Ο Ερημίτης
    Αυτή η κάρτα παρουσιάζει ένα απομονωμένο άτομο που ντύνεται σε έναν μακρύ γκρίζο χιτώνα, φωτίζεται μόνο από το φανάρι που φέρνει ενώπιον του. Αυτό συμβολίζει το φωτισμό της γνώσης παρά ακριβώς σαν ένα φυσικό φως.
    Στο ρίξιμο σημάνει έναν διάστημα μοναξιάς, χωρίς εμπιστοσύνη, με φρόνηση, περισυλλογή και μοναχικότητα.

    Ο Τροχός της Τύχης
    Αυτή η κάρτα παρουσιάζει τον Τροχό της Τύχης που στηρίζεται στην πλάτη ενός πλάσματος υψηλού μεταξύ των σύννεφων. Στις γωνίες της κάρτας είναι τα τέσσερα ζώδια του Ζωδιακού που αντιπροσωπεύουν τα στοιχεία της γης, του αέρα, του πυρός και το ύδατος. Είναι ο κοσμικός Νόμος της Εξέλιξης.

    Στο ρίξιμο αντιπροσωπεύει τους νέους κύκλους, την αλλαγή, μια επιλογή ή μια μεγάλη απόφαση, την ευθύνη για τις ενέργειες, τον καρμικό αντίκτυπο και τις ασταμάτητες δυνάμεις.

    Η Δικαιοσύνη
    Η κάρτα αντιπροσωπεύει τη γνώση που φαίνεται, αλλά όχι πάντα. Η δικαιοσύνη κρατά ένα ξίφος στο ένα χέρι και την ισορροπία της λογικής σκέψης στο άλλο.
    Στο ρίξιμο αντιπροσωπεύει τη λογική, ένα διάστημα όπου τα πράγματα πρέπει να εξεταστούν λεπτομερώς, τη δίκαιη κρίση, το ερευνητικό μυαλό και την ισορροπία.

    Ο Κρεμασμένος
    Αυτή η κάρτα παρουσιάζει ένα άτομο που κρέμεται από τον αστράγαλό του από ένα δέντρο. Η στάση του δείχνει ότι κάνει αυτήν την θυσία από μόνος του, το κεφάλι του περιβάλλεται από έναν φωτοστέφανο από χρυσό φως. Δηλώνει σίγουρα τη θυσία.
    Στο ρίξιμο αντιπροσωπεύει τη θυσία, την αναχαίτιση για ένα μελλοντικό κέρδος όχι τόσο στο υλικό αλλά στο πνευματικό.

    Ο Θάνατος
    Αυτή η κάρτα παρουσιάζει τις νέες αρχές, την απόσταση των ανόδων των Ήλιων.

    Στο ρίξιμο σημάνει την ασταμάτητη αλλαγή, το τέλος ενός κύκλου και την αρχή άλλου, την απώλεια που ακολουθείται από την ανανέωση, την ιάσιμη ασθένεια, το φόβο, τη θλίψη ή τα πράγματα πέρα από τον έλεγχο.

    Η Μετριοπάθεια
    Αυτή η κάρτα παρουσιάζει έναν άγγελο που χύνει το Ύδωρ της Μετριοπάθειας από έναν κάλυκα σε άλλον, αναζωογονώντας και ισορροπώντας και τους δύο. Αντιπροσωπεύσει την ισορροπία της λογικής και των συγκινήσεων, καθότι το έδαφος δηλώνει τη λογική και το ύδωρ τις συγκινήσεις.
    Στο ρίξιμο αντιπροσωπεύει την ισορροπία, την ανανέωση, τη διανομή, την υπομονή, τις νέες αρχές και τη μετριοπάθεια.

    Ο Διάβολος
    Αυτή η κάρτα αντιπροσωπεύει τη δουλεία όπου οι άνθρωποι δεν μπορούν εύκολα να ελευθερωθούν.
    Στο ρίξιμο δηλώνει την υποψία, την αυτο-εξαπάτηση, την εμμονή στις παλαιές ιδέες, το φόβο που οδηγεί στην υποχώρηση, τις μεγάλες προσπάθειες και τη δύναμη.

    Ο Πύργος
    Αυτή η κάρτα παρουσιάζει την απόρριψη μακριά των υλικών δεσμών.
    Στο ρίξιμο αντιπροσωπεύει την αλλαγή από την υλική ζωή στην πνευματική, μια καταστροφή, έναν φόβο, μια αναχαίτιση ιδεών, μια ασταμάτητη αλλαγή, νέες αρχές ή πράγματα που πρέπει να σταματήσουν για να μπορέσει το άτομο να προχωρήσει.

    Το Αστέρι
    Αυτή η κάρτα παρουσιάζει την αναζωογόνηση της γης, την ισορροπία του μυαλού και του πνεύματος που απαιτούνται στον καθένα για να επιζήσει και να προχωρήσει.
    Στο ρίξιμο είναι συνήθως ένας καλός οιωνός που μπορεί να αντιπροσωπεύει τις νέες αρχές, την ελπίδα, τις καλές προοπτικές, τη νέα εποχή, την έμπνευση και την ευτυχία.

    Η Σελήνη
    Αυτή η κάρτα παρουσιάζει τη Σελήνη σε τρεις φάσεις επάνω από τους δύο πύργους που παρουσιάζουν πάλι την ισορροπία. Η λίμνη αντιπροσωπεύει το μυαλό και οι αστακοί, το σκυλί και ο λύκος τα συναισθήματα και ιδιαίτερα το θυμό για κάτι που δεν μπορεί να επιτευχθεί.
    Στο ρίξιμο δηλώνει τα όνειρα, τη διαίσθηση, την προηγούμενη εμπειρία που έχει επιπτώσεις στο τώρα κα που προκαλεί το τρέχον πρόβλημα, την ψυχική δυνατότητα ή την εξαπάτηση.

    Ο Ήλιος
    Αυτή η κάρτα παρουσιάζει την αθωότητα και η ευτυχία. Την αύξηση και τη ζωή που δόθηκαν από τον ήλιο.
    Στο ρίξιμο αντιπροσωπεύει την αύξηση, την ευτυχία, την πρόοδο, το υλικό κέρδος και την ικανοποίηση.

    Η Κρίση
    Αυτή η κάρτα παρουσιάζει έναν άγγελο φυσώντας ένα κέρατο για να ανασηκώσει τους νεκρούς που αντιπροσωπεύουν τις νέες αρχές.
    Στο ρίξιμο αντιπροσωπεύει μια νέα έναρξη, τις πιθανότητες, μια ανανέωση, μια ευνοϊκή κρίση ή μια εξωτερική βοήθεια

    Ο Κόσμος
    Αυτή η κάρτα παρουσιάζει ένα πρόσωπο που χορεύει στη μέση ενός στεφανιού από δάφνη, στις γωνίες είναι τα σύμβολα των ζωδίων που δηλώνουν τα στοιχεία στο Ζωδιακό. Το στεφάνι έχει ειπωθεί πως δηλώνει τη μήτρα παρουσιάζοντας έτσι την αρχή και τέλος.
    Στο ρίξιμο αντιπροσωπεύει την ολοκλήρωση, την επιτυχία, την ευτυχία, το πεπρωμένο, την αδράνεια ή την απελευθέρωση.

    Η Μικρή Αρκάνα

    Η Μικρή Αρκάνα δείχνει τα πρόσωπα ή την κατάσταση περισσότερο, παρά τις επιρροές

    Βασιλιάς μπαστούνι
    Αντιπροσωπεύσει ένα καλό, χρήσιμο, υπομονετικό πρόσωπο.

    Βασίλισσα μπαστούνι
    Είναι μια ευγενική και καλή γυναίκα. Αφορά θέματα επιχειρήσεων και χρημάτων. Είναι φιλική και αγαθή και θα βοηθήσει. 

    Ιππότης μπαστούνι
    Ο ιππότης μπαστούνι είναι ένα φιλικό νέο άτομο που είναι φιλομαθή. Αυτό μπορεί να αντιπροσωπεύει την κίνηση προς τα πάνω, ένα ταξίδι, τη διακοπή. 

    Ακόλουθος μπαστούνι Ένας καλός και νέος που έχει σεβασμό για άλλα τα επιτεύγματα, μηνύματα που έρχονται, οδηγίες και σεβασμός.

     Άσσος μπαστούνι  Ο άσσος μπαστούνι αντιπροσωπεύει τη δημιουργικότητα, τη φαντασία ειδικά στις νέες επιχειρήσεις και την ίδια την επιχείρηση. 

    Δύο μπαστούνι
    Εμφανίζει ένα άτομο που αντιπροσωπεύει τα σχέδια, τις νέες αρχές, την εμπιστοσύνη στον στόχο σε μια νέα επιχείρηση. 

    Τρία μπαστούνι
    Αντιπροσωπεύει τις προκλήσεις για εξέλιξη, τη συνεργασία και το μακρινό προγραμματισμό.
    Τέσσερα μπαστούνι
    Αντιπροσωπεύει μια χαρούμενη περίπτωση, την ολοκλήρωση μιας στοιχειώδους εργασίας, την επιτυχία και την ικανοποίηση.
    Πέντε μπαστούνι
    Αντιπροσωπεύει μιαν προσπάθεια ή μιαν καθυστέρηση, τον ανταγωνισμό, την ανησυχία ή την πρόκληση.
    Έξι μπαστούνι

    Αντιπροσωπεύει τα μηνύματα, τη νίκη, το φόβο, τη χαρά, τις συζητήσεις και τις ειδήσεις και καλούς ή κακούς. 

    Επτά μπαστούνι  Δηλώνει την προσπάθεια, τις διαπραγματεύσεις, τη δύναμη ανδρείας που απαιτείται του σώματος και του μυαλού. 
    Οκτώ μπαστούνι
    Δηλώνει τη γρήγορη ενέργεια, την απομάκρυνση από κάτι, τα γρήγορα ταξίδια, τις γρήγορες αποφάσεις ή την πολλή βιασύνη.
    Εννέα μπαστούνι
    Δείχνει αν έχει υπάρξει μια προσπάθεια και αν απαιτείται περισσότερη. Αντιπροσωπεύει τις κρυμμένες επιφυλάξεις της δύναμης και τη δυνατότητα για απελευθέρωση από την πίεση.
    Δέκα μπαστούνι
    Αντιπροσωπεύει την κατοχή, τη φόρτωση, ένα έργο που σύντομα πρέπει να ανυψωθεί με σκληρή εργασία και δύναμη.

     


     

     Βασιλιάς κούπα
     Είναι ένα καλά εκπαιδευμένο άτομο ειδικά στις τέχνες, στις επιστήμες. Είναι χρήσιμος.
    Βασίλισσα κούπα
     Είναι μια επινοητική καλλιτεχνική γυναίκα, όχι πάντα ρεαλιστική και μπορεί να τείνει λίγο σε ονειροπόλα. Μπορεί να αντιπροσωπεύει την ψυχική δυνατότητα και ένα  συναισθηματικό ή διαισθητικό πρόσωπο.
    Ιππότης κούπα
     Είναι ένα επινοητικό νέο άτομο, προσεκτικό και διακριτικό. Μπορεί να έχει έναν δυσνόητο χαρακτήρα, χιούμορ και ίσως θερμή συμπεριφορά.
    Ακόλουθος κούπα
     Είναι πάλι ένα επινοητικό και δημιουργικό πρόσωπο που μπορεί να είναι πολύ καλλιτεχνικό και ψυχικό. Μπορεί όμως να είναι πάρα πολύ ονειροπόλος.

     Άσσος κούπα
    Αυτή η κάρτα αντιπροσωπεύει την αφθονία της αγάπης και χαράς. Τις συγκινήσεις, τη γονιμότητα, τη δημιουργικότητα και την έμπνευση.
    Δύο κούπα  Η κάρτα μπορεί να δείχνει την αληθινή αγάπη, τη φιλία, την επανασύνδεση αγαπημένων, την ευτυχία. 
    Τρία κούπα
     Αυτή η κάρτα αντιπροσωπεύει ένα ευτυχές γεγονός, τη φιλία, χαρά, ικανοποίηση, ευτυχία, που θεραπεύει ή πέρα από την ανοχή.
    Τέσσερα κούπα
     Αυτή η κάρτα αντιπροσωπεύει τη δυσαρέσκεια που μπορεί να είναι μια προειδοποίηση. 


    Πέντε κούπα

      Αντιπροσωπεύει μια θλίψη από χάσιμο είτε αγάπης ή περιουσίας. Μπορεί όμως να σημαίνει πως τα παιδιά αφήνουν το σπίτι για να μείνουν σε δικό τους χώρο.
    Έξι κούπα
    Αντιπροσωπεύει ένα δώρο ή ένα μήνυμα που προέρχεται από κάποιο φίλο ή εραστή του παρελθόντος. Μπορεί να δείχνει κληρονομιά και δώρα.
    Επτά κούπα
     Αντιπροσωπεύει τη γοητεία των κτήσεων και των επιλογών. Μπορεί να είναι μια προειδοποίηση για κάτι μη ρεαλιστικό. Τα όνειρα, οι σφοδρές επιθυμίες και οι μη εφικτές ιδέες μπορεί να είναι ένα μήνυμα με αυτήν την κάρτα. 
    Οκτώ κούπα
     Δηλώνει την αναχώρηση ή την οπισθοχώρηση για να κερδισθεί η πρόοδος. Η οπισθοδρόμηση για μια νέα έναρξη.

    Εννέα κούπα
     Δείχνει αφθονία πραγμάτων, ικανοποίησης, φυσικών και υλικών κερδών, ικανοποίησης και εκπλήρωσης.
    Δέκα κούπα
     Δηλώνει την ευτυχία και την εκπλήρωση όχι μόνο σε υλικά αλλά συναισθηματικά και πνευματικά θέματα. Μπορεί να αντιπροσωπεύει την οικογένεια και τις χαρές που κερδίζονται από αυτήν, καθώς επίσης τους καρπούς της σκληρής εργασίας.

     

     

     Βασιλιάς ξίφος
     Είναι ένα ευφυές, γρήγορο και πνευματώδη πρόσωπο, είναι δίκαιο και λογικό. Η κρίση του είναι δίκαιη εάν και λίγο σκληρή και βλέπει αντικειμενικά τα πράγματα.
    Βασίλισσα ξίφος

     Η βασίλισσα είναι ένα ισχυρό πρόσωπο που έχει κάποια θλίψη ή λυπάται για κάτι αν ξέρει ότι ο χρόνος θα ανακουφίσει αυτόν τον πόνο. Μπορεί να αντιπροσωπεύει μια χήρα που ακόμα κι αν έχει θλίψη στη ζωή της, είναι δίκαιη και χρήσιμη στους άλλους.
    Ιππότης ξίφος
     Είναι ένας νέος που βγάζει γρήγορα συμπεράσματα και ενεργεί συχνά χωρίς σκέψη για τις συνέπειες. Μπορεί να είναι αλαζονικός και επίμονος, είναι ευφυής αλλά προτιμά να σκέπτεται αντί να δρα.
    Ακόλουθος ξίφος   Ένα άτομο που δρα γρήγορα αλλά σκέπτεται λίγο περισσότερο, απ’ ότι ο Ιππότης ξίφος.
    Άσσος ξίφος
      Αυτή η κάρτα μπορεί να αντιπροσωπεύει την επιτυχία, τη δύναμη, τη δυνατότητα να βρεθεί λύση σε πρόβλημα.
    Δύο ξίφος
     Αντιπροσωπεύει το φόβο. Τον  κίνδυνο της ανισορροπίας στην ανάγκη της ισορροπίας που είναι απαιτητή στη διατήρηση της ειρήνης. Μια μεγάλη επιλογή.
      Τρία ξίφος
      Αυτή η κάρτα φέρνει προβλήματα της καρδιάς και της αγάπης. Δείχνει άγχος. Μπορεί να δηλώνει ακόμα μια πτώση ή ένα διαζύγιο.
    Τέσσερα ξίφος
      Αυτή η κάρτα δηλώνει ένα χρονικό διάστημα που χρειάζεται για να μπουν τα πράγματα σε σειρά. Είναι ένα διάστημα για χαλάρωση ή για περισυλλογή ή για θεραπεία.
    Πέντε ξίφος
     Δηλώνει την επιτυχία ή την ήττα.
    |Έξι ξίφος   Αυτή η κάρτα μπορεί δείχνει ένα ταξίδι ειδικά θαλάσσιο. Μπορεί να αντιπροσωπεύει την απομάκρυνση από τα προβλήματα και τον ερχομό καλύτερου διαστήματος ή κατάστασης. 
    Επτά ξίφος
     Δείχνει το κακό, τη μυστικότητα που μπορεί να είναι μια προειδοποίηση για κλοπή ή ενός διαστήματος απάτης ή εξαπάτησης.
    Οκτώ ξίφος
     Δηλώνει τη δουλεία ή τον περιορισμό με καταστάσεις πέρα από έλεγχο. Μπορεί να αντιπροσωπεύει φόβο για τη νίκη ή την πρόοδο.
    Εννέα ξίφος
     Δείχνει θλίψη, κακά όνειρα, κενό ενοχής.
    Δέκα ξίφος   Μάλλον κακή κάρτα που αντιπροσωπεύει κάτι που θα πρέπει να χαθεί προκειμένου υπάρξει πρόοδος και περισσότερο κέρδος. Δηλαδή, να σταματήσει το παλαιό για να κερδίσει το νέο.
     

     

     

    Βασιλιάς πεντάκτινο
     Ο Βασιλιάς πεντάκτινο είναι ένα ευτυχές, ικανοποιημένο άτομο που είναι δίκαιο στη σκέψη και ενήμερο για την περιουσία του και τα προβλήματά του. Είναι οικονομικά σταθερό και έχει τον έλεγχο της επιχείρησης και του σπιτιού του.
    Βασίλισσα πεντάκτινο
      Είναι ένα πρόσωπο που φροντίζει με διακριτικότητα. Έχει πλούτο, υλικά και πνευματικά και ξέρει πώς να τα απολαύσει. Είναι επίσης θερμή και γενναιόδωρη.
    Ιππότης πεντάκτινο
      Δείχνει ένα πρόσωπο καλό σε αρμονία με τη φύση. Έχει σεβασμό για τα χρήματα και την εργασία από την οποία κερδίζει. Εργάζεται σκληρά και υπεύθυνα.
    Ακόλουθος πεντάκτινο
      Η Ακόλουθος πεντάκτινο είναι μια πιστή νέα φιλομαθής και εργάζεται σκληρά. Σέβεται τα χρήματα και την εργασία. Είναι καλή στην αποταμίευση.
    Άσσος πεντάκτινο
     
    Αυτή η κάρτα αντιπροσωπεύει τη χρηματοδότηση, την κληρονομιά, τον πλούτο και όσα κερδίζονται από τη σκληρή εργασία και τα δώρα.
    Δύο πεντάκτινο
      Αντιπροσωπεύει πολλά πράγματα που το άτομο κάνει με μυστικό και μαγικό τρόπο, όπως προσεκτική εξισορρόπηση των χρημάτων ή των οικονομικών δυσκολιών. Θα μπορούσε επίσης να είναι ένα μήνυμα από θάλασσα.
    Τρία πεντάκτινο
     Αυτή η κάρτα δηλώνει κέρδη από σκληρή εργασία και τα οικονομικά. Ακόμα τον έπαινο που προκύπτει από κακή σκληρή εργασία ή την ικανότητα σε μια τέτοια δουλειά.
    Τέσσερα πεντάκτινο
      Αυτή η κάρτα μπορεί να αντιπροσωπεύει την πλεονεξία, την ισχύ, τη δυσπιστία και τον εγωισμό.
    Πέντε πεντάκτινο  Δηλώνει ένδεια, σκληρά χρονικά διαστήματα που έρχονται, οδηγίες που είναι απαρατήρητες να εφαρμοστούν, ένα διάστημα εξέτασης της οικονομικής κατάστασης.
    Έξι πεντάκτινο
     Αυτή η κάρτα αντιπροσωπεύει οδηγίες από άλλους, τον κοινό πλούτο, τη γενναιοδωρία και τα δώρα.
    Επτά πεντάκτινο
     Αντιπροσωπεύει το κέρδος από τη σκληρή εργασία, τον προγραμματισμό για το μέλλον στην επιχείρηση.
    Οκτώ πεντάκτινο
      Δείχνει κακή μαθητεία ή εκμάθηση νέων πληροφοριών. Δηλώνει ακόμα την εργασία και καλό τρόπο λειτουργίας σε αυτήν.
    Εννέα πεντάκτινο
     Αυτή η κάρτα αντιπροσωπεύει την άνεση στην οικονομική ασφάλεια, τη χαρά, την ικανοποίηση, την υλική και πνευματική εκπλήρωση.  

    Δέκα πεντάκτινο
     Δείχνει ότι και το εννέα πεντάκτινο, αλλά αυτό έρχεται σε προχωρημένη ηλικία. Απόλαυση της οικογένειας και κληρονομιά.
     

  • Οι κάρτες των Θριάμβων

    0.Τρελός

    Ο. ο Ιδιώτης (22, 0) – ο Ηγέτης της Μύησης.

    Θεότητες: Διόνυσος, Βάκχος, Ιανός και Άρτεμις.

    Ελληνικό γράμμα = Άλφα: Αρχή.

    Περιγραφή

    Μια μορφή που χορεύει, πιθανά ένας νεαρός άνδρας ή μια νεαρή γυναίκα, ένα πολύχρωμο, κατά κανόνα πράσινο λουλουδιστό ρούχο γύρω από τα ισχία του και πέρα από τον αριστερό βραχίονά του. Φορά ένα δέρμα φαιοκίτρινο πέρα από το δεξιό ώμο του, που κρύβει το στήθος του. Βλέπομε στην εικόνα του πως είναι με διάφορα φτερά, στο κεφάλι έχει κισσό, δεν φορά παπούτσια και σέρνει ένα κλαδί αμπέλου μπλεγμένο γύρω από το ένα πόδι. Στο δεξί χέρι του κρατά μια δική του κατασκευή από κισσό στην κορυφή του οποίου είναι ένας κώνος πεύκου και στο αριστερό του ένα σταφύλι. Ο ηλίθιος κοιτάζει επίμονα την απόσταση, μη ενθυμούμενος την επιφάνεια και εμφανίζεται να σφυρίζει . Ένας μικρός πάνθηρας στέκεται στο πόδι του, αλλά δεν μπορούμε να πούμε εάν τον δαγκώνει ή είναι κάτω από την εντολή του. Ένα φίδι βγαίνει από το έδαφος μπροστά από τον Τρελό και μια συκιά φορτωμένη με σύκα είναι στο βάθος.   

    Παρουσίαση

    Όταν ο καιρός έρχεται, όπως πάντα, όταν οι παλαιοί κανόνες, οι εννοιολογικές δομές, οι προκαταλήψεις και οι πεποιθήσεις δεν είναι περισσότερο ικανοποιητικές στις διαθέσιμες προκλήσεις, τότε απαιτείται ένας Θεϊκός Τρελός. Αυτός ή αυτή, ζει σε έναν ιδιωτικό κόσμο και έτσι δεν δεσμεύεται από τις κοινές συμβάσεις, τις προκαταλήψεις ή τους κανόνες της κοινωνίας. Οι Θεοί ή η Σύμπτωση επιλέγουν τον Ανόητο που θα γίνει το σωτήρας, ο οποίος θα μετασχηματίσει την κοινωνία. Είναι προαγόμενος σε βασιλιά για ένα σύντομο διάστημα, γιατί τόσο πολλή τρέλα μόνο για λίγο μπορεί να ανεχτεί, και πρέπει να υποβληθεί σε πολλούς μετασχηματισμούς πριν, με τύχη αναζωογονήσει τον κόσμο.

    Σε ένα προσωπικό επίπεδο, υπάρχουν διαστήματα σε όλα στις ζωές μας ωφέλιμα, όταν συνήθως μελετήσαμε πρότυπα που επέζησαν. Κατόπιν, υπάρχει διάστημα για τη Θεϊκή Τρέλα (μανία). Δεν υπάρχει κανένας κανόνας για αυτό, γιατί οι κανόνες είναι αποτυχημένοι. Η μόνη διαφυγή είναι εμπνευσμένη παράνοια και το τυφλό πήδημα στην άβυσσο. Μπορούμε να ελπίσουμε για το καλύτερο, αλλά δεν υπάρχει καμία εγγύηση. Ο Τρελός, ο ηλίθιος, αντιπροσωπεύει το ακάθεκτο Ζωτικό Πνεύμα, που ξεχειλίζει τα υψώματά του, βρυχώμενο πέρα από το τοπίο και χαράζοντας τις νέες διαβάσεις, όπου επιθυμεί.

    Σημειώσεις

    Στα αρχαία ελληνικά ένας Ιδιώτης είναι μια ατομικότητα, ένα πρόσωπο ενδιαφερόμενο μόνο για τις ιδιωτικές υποθέσεις του, που δεν ενδιαφέρεται για τις δημόσιες υποθέσεις, το οποίο υποτίθεται ότι είναι ανίδεο, ανειδίκευτο και χυδαίο. Στις παλαιές κάρτες Ταρώ και στις παλαιές περιγραφές τους, ο Τρελός ή Ανόητος καλείται, IL Matto (Παράφρων), IL Folle (Ανόητος). Ο ηλίθιος αντιπροσωπεύει το συνηθισμένο πρόσωπο, που ζει σε έναν ιδιωτικό κόσμο, είτε μέσω της άγνοιας, της παραφροσύνης, είτε του υπερβολικού ατομικισμού. Ο ηλίθιος είναι ο Καθένας πριν να γίνει ο ένας, από σύμπτωση, μια ευκαιρία να είναι Κύριος της γιορτής του Κρόνου, μια γιορτή που μοιάζει με καρναβάλι, τελούμενο την τελευταία περίπου εβδομάδα του Δεκέμβρη (17-23).

     Αν εκλεγεί κάποιος στη θέση του Κύριου της γιορτής παίρνει ένα συνειδητό, σκόπιμο βήμα στο παράλογο. Ο Ανόητος αντιπροσωπεύει μια σκόπιμη πηγή χαοτικής, παράλογης, τυχαίας δράσης, η οποία προορίζεται να σπάσει οποιοδήποτε κανόνα ή συμβάσεις που υπάρχουν φυσιολογικά. Επιτρέπει στο άτομο να δραπετεύσει από τα αυτοεπιβαλλόμενα όριά του. Επειδή δεν δεσμεύεται από κανένα κανόνα, είναι αληθινά η Αρχή, η Διαρκής Αιτία

    Μια τέτοια διάσπαση από το συμβατικό είναι αναγκαία για την ψυχολογική υγεία. Πρέπει να τιμήσουμε "τον κακό", προκειμένου να γίνει πιθανά "καλός". Αν δεν στολιστούμε το διονυσιακό στοιχείο με την ανθρωπότητά μας, θα οδηγηθούμε σε μια αποκτηνωμένη μορφή, που όμως χρεώνεται με την ίδια αρχετυπική ενέργεια, αλλά επιδεικνύεται με έναν πιο πρωτόγονο τρόπο. Ή, όπως είπε ο Οράτιος "εσύ μπορείς να διώξεις τη Φύση με ένα δίκρανο, αλλά αυτή θα τρέχει συνεχώς πίσω".  

    Στην εικόνα, όπως σε πολλές εκδόσεις του Ταρώ, ο Τρελός, ο ηλίθιος κινείται προς την αριστερή, ασυναίσθητη πλευρά, γιατί εγκαταλείπει το εγώ-Εαυτό του και εισάγεται την αρχετυπική σφαίρα. Ο Ανόητος του Ταρώ είναι ο εαυτός ως ένα ασυναίσθητο πρωτότυπο του εγώ, πρωτότυπο που θα εμφανιστεί και θα υλοποιηθεί στους επιτυχημένους καθοριστικούς παράγοντες.   

    Ο Ανόητος σφυρίζει επειδή αντιπροσωπεύει το πνεύμα της ζωτικότητας. Ο Ανόητος έτσι, είναι πρώτιστα, μια πηγή αέρα, αναπνοή, αδέσμευτης ζωτικής σημασίας πνεύμα.  

    Ο Ανόητος είναι ξυπόλυτος και στην παρουσίαση της ταπεινής θέσης (πνευματικά εάν όχι υλικά) και στην παρουσίαση παρ' όλα αυτά της θεμελίωσης στην κανονική ζωή. Τα φτερά είναι ένα κοινό σημάδι της τρέλας και τα επτά χρώματά τους αντιπροσωπεύουν τους επτά πλανήτες και ως εκ τούτου τις επτά ημέρες της εβδομάδας: Χρυσό –Ήλιος -Κυριακή, Ασήμι –Σελήνη -Δευτέρα, Κόκκινο -Άρης-Τρίτη, Γαλανό -Ερμής-Τετάρτη, Πορφυρό -Δίας-Πέμπτη, Μαύρο -Αφροδίτη-Παρασκευή, Άσπρο -Κρόνος-Σάββατο, όπως περιγράφεται από τον Ηρόδοτο.

    Ο Ανόητος σαν Βάκχος ή Διόνυσος ήρθε με την "ιερή ανοησία του" όταν οδηγήθηκε παράφρων από την Ήρα. Είναι ο Παράφρων, γιατί κατέχει τη Θεία Παραφροσύνη, την Ελληνική Μανία. Ο πάνθηρας, η άμπελος, τα σταφύλια, τα σύκα, το φίδι, το φαιό δέρμα, το στεφάνι από κισσό και ο θύρσος (ράβδος τυλιγμένη με φύλα κισσού) με τον κώνο από πεύκο, είναι όλα ιδιότητες του Διόνυσου. Μια γάτα και ένα φίδι εμφανίζονται στην κάρτα, το δέρμα και ο πάνθηρας αντιπροσωπεύουν τα ηλίθια ζωικά ένστικτα και τις κινήσεις, η ανησυχία του με τις ανάγκες της ζωής, αλλά και την αφθονία της ζωτικότητάς του. Το φίδι προμηνύει την έμμονη αναγέννηση της ηλίθιας ψυχής. Το φίδι, ο θύρσος και τα σύκα είναι, φυσικά, σεξουαλικά σύμβολα, γιατί ο Ανόητος αντιπροσωπεύει την ασυγκράτητη ζωή. 

    Σε μερικούς Ορφικούς μύθους, ο Ζευς γέννησε το Διόνυσο ερχόμενος στη μητέρα του Δήμητρα, υπό μορφή φιδιού. Είναι το κερασφόρο θείο παιδί του Ουρανού και της Γης (Ζευς και Δήμητρα) και προορίζεται για να πετύχει τον πατέρα του, αλλά προτού να είναι έτοιμο πρέπει να καθαριστεί, να εξαγνιστεί και να προσαρμοστεί. Έτσι, κομματιάστηκε από τους Τιτάνες σε επτά κομμάτια, τα οποία βράστηκαν σε ένα καζάνι και ψήθηκαν έπειτα σε επτά οβελούς. Όταν όλα φαγώθηκαν τα μέρη εκτός από ένα, ο Ζευς ανακάλυψε την πράξη και ανατίναξε τους Τιτάνες με την ισχυρή αστραπή του. Η Αθηνά πήρε το τελευταίο μέρος και το έκρυψε σε ένα καλάθι που έδωσε στο Ζήνα. Αυτό το μέρος είναι ο Κραδιαίος (ευρισκόμενος στην καρδιά) Διόνυσος, μια λέξη που συσχετίζεται και με την καρδιά και με το φαλλό φτιαγμένο από ξύλο συκιάς (κράδη). Κατά συνέπεια ο Διόνυσος μαράζωσε από το ύδωρ και ξεράθηκε από την πυρκαγιά και αυτός είναι ένας από πολλούς τρόπους να συγκεντρώνει μαζί τις αντιτιθέμενες αρχές του πυρός και του ύδατος. Μετά από αυτή τη μέλανση (αλχημικό μαύρισμα) αναστήθηκε, και έτσι ο Διόνυσος καλείται δύο φορές γεννημένος. Ομοίως στις πιο γνωστές ιστορίες ο Ζευς διασώζει το Διόνυσο από τη μήτρα της Σεμέλης όταν την ανατινάζει με αστραπή.  

    Στο βιβλίο "Έκσταση" ο ψυχολόγος Ρόμπερτ Τζόνσον της σχολής του Κ. Γιούγκ, εξηγεί τη σημασία του Διονυσιακού στοιχείου στην ψυχολογική υγεία και επισημαίνει την έλλειψή του στον πολιτισμό μας: "Δεν έχουμε πλέον τη θεία Έκσταση του Διονύσου, έχουμε εθιστική συμπεριφορά". Ο κόσμος του Διονύσου είναι εκστατικός επειδή κάποιος στέκεται έξω από το συνηθισμένο κόσμο της συνειδητής ευθύνης, του ελέγχου και της ορθολογιστικής ικανότητας. Κάποιος ρέει με τη ζωή και ακολουθεί κάποιον εσωτερικό οδηγό. Αυτός που ανήκει στη Διονυσιακή τυπολατρία, βλέπει τον κόσμο όμως αισθησιακό παρά αισθητικό, δηλαδή με τη εμπειρία του ζώντος πνεύματος του κόσμου διαμέσου των αισθήσεων (όπως ο καλλιτέχνης και ο ποιητής), παρά με τον περιορισμό των αισθήσεων σε έναν υλικό κόσμο απαλλαγμένο από το πνεύμα. Οι Έλληνες είχαμε μια τελετή για να εξασφαλίσομε ότι η εκστατική αρχή θα εκτιμούσε: θυσιάζαμε ένα κατσικάκι, που αντιπροσωπεύει το Διόνυσο, το κόβαμε σε επτά μέρη, όπως ο Διόνυσος και το μαγειρεύαμε σε κατσαρόλα στο γάλα της μητέρας του. Κατ' αυτό τον τρόπο σκοτώναμε την παράλογη αρχή, την επιστρέφαμε στην πηγή της και την αναζωογονούσαμε. Το μαγειρευμένο κρέας το τρώγαμε σαν ένα είδος κοινωνίας με το Θεό της Έκστασης.  

    Ο θείος παροξυσμός είναι μια μικτή ευλογία, γιατί αφ' ενός μπορεί να οδηγήσει στην πραγματική τρέλα, αφ' ετέρου στην Έκσταση. Στους ψυχολογικούς όρους, μπορεί να παραγάγει είτε τον πληθωρισμό εγώ, είτε το γνήσιο ενθουσιασμό. Στην προηγούμενη περίπτωση, ο Ανόητος είναι ένας πολυλογάς, γεμάτος από καυτό αέρα. Η Θεία δύναμη διατρέχει μέσα του, αλλά δεν έχει την ικανότητα να την μεταφέρει και έτσι αποτεφρώνεται όπως οι Τιτάνες όταν χτυπιούνται από το Δία. Η μόνη διαφυγή είναι να διατρυπηθεί ο πολυλογάς, προτού να εκραγεί, κι έτσι, σε πολλά Ταρώ, ο Ανόητος περπατάει από έναν απότομο βράχο, για να σταματήσει τον πληθωρισμό και για να ξεφουσκώσει η πολυλογία. Για να επιτύχει το γνήσιο ενθουσιασμό, εντούτοις, ο Θεϊκός Ανόητος ξεπερνά τις πολικότητες και αντί να γίνει κομμάτια από τη θεία πυρκαγιά όταν τον διατρέχει, θερμαίνεται και φωτίζεται από αυτήν.

    Ο πάνθηρας είναι ο εχθρός του φιδιού δηλώνοντας έτσι μια αντίθεση που πρέπει να ενοποιηθεί. Ο πάνθηρας συνδέεται ειδικά με το Διόνυσο και επιθυμεί να πιει κρασί. Ο Ορφέας, ανάλογος του Διονύσου, φορά δέρμα πάνθηρα.

    Ακόμα, φορά πολύχρωμα ρούχα για να αντιπροσωπεύσει την άνθηση της άνοιξη και αναλογικά τον μετασχηματισμό και την αναγέννηση. Ο Φρύγιος Διόνυσος κοιμάται το χειμώνα και αφυπνίζεται το θέρος. Υπήρχαν γιορτές προς τιμή του την άνοιξη σε όλη την Ιωνία. Σήμερα, τιμάται η αφύπνισή του την ημέρα της περιφοράς του Επιταφίου. Έτσι, ο Ανόητος είναι ο Τρελός του Απριλίου.  

    Το φίδι είναι ένα σημαντικό σύμβολο, το οποίο εμφανίζεται σε πολλές κάρτες των Πυθαγορείων Ταρώ, 1, 2, 7, 12, 16, 19, 21. Σε αυτήν την κάρτα προσφέρει την αναγέννηση και αναζωογόνηση του Ανόητου, γιατί το φίδι θεωρήθηκε πως αποκαθιστά την νεότητά του χύνοντας αίμα στο δέρμα του. Γενικότερα, το φίδι συμβολίζει και τη ζωή και το θάνατο, δεδομένου ότι κατοικεί στο υπέδαφος και οι αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν ότι η ψυχή του αποθανόντος λαμβάνει τη μορφή ενός φιδιού. Το φίδι αντιπροσωπεύει το ζωντανό πνεύμα στην ενστικτώδη, αρχέγονη μορφή του. Είναι το φίδι Κουνταλίνι που ελευθερώνεται από τη σωματική φυλακή του. Ψυχολογικά, αντιπροσωπεύει τις ερπετόμορφες δυνάμεις στο βάθος της ψυχής, που πρέπει να ξυπνήσουν για να επηρεάσουν το μετασχηματισμό. Το φίδι αντιπροσωπεύει το πνεύμα που εισχωρεί στα πάντα, επειδή κινείται χωρίς πόδια και ο Φίλων ο Ιουδαίος το κάλεσε το "πιο πνευματικό των ζώων."  

    Το φίδι ήταν πιθανά ανδρόγυνο και έτσι αυτοδημιουργούσε, όπως ο Ανόητος. Γενικότερα αντιπροσωπεύει την ένωση των αντιθέτων, του ανεξέλεγκτου και αδιαφοροποίητου χάους που προηγήθηκε της δημιουργίας του κόσμου. Κατά συνέπεια στο έπος της δημιουργίας των Βαβυλωνίων, ο Μαρντούκ έκανε τον κόσμο από το σώμα Τιαμάτ, το αρχέγονο. Πράγματι, το φίδι μπορεί να επιφέρει το μετασχηματισμό μεταξύ των αντιθέτων, όπως βλέπουμε στην ιστορία του προφήτη Τειρεσία: όταν τοποθέτησε το ραβδί του μεταξύ δύο συνουσιαζόμενων φιδιών, που αντιπροσωπεύονται από το κηρύκειο, μετασχηματίστηκε σε μια γυναίκα και επτά έτη αργότερα, όταν το έκανε πάλι, μετασχηματίστηκε πίσω σε έναν άνδρα. Τα δύο φίδια είναι Ιντα ή Ιδα και Πινγγάλα ή Πινγάλα.

    Το φίδι είναι ένα σύμβολο της φρόνησης επειδή τα χωρίς βλέφαρα μάτια του δεν είναι ποτέ κλειστά και κατά συνέπεια είναι αφιερωμένο στην Αθηνά και ήταν η αναπληρωματική μητέρα του φιδόμορφου Εριχθόνιου, του πρώτου βασιλιά της Αθήνας. Το προσεκτικό φίδι φρουρεί το κατώτατο όριο μεταξύ των κόσμων και το θησαυρό που κρύβεται πέρα από αυτό. Το φίδι ταξιδεύει μεταξύ των κόσμων: το βλέπουμε να αναδύεται από το υπέδαφος, σέρνεται πέρα από το έδαφος και κολυμπά στο νερό, κρεμιέται υψηλά στα κλαδιά δέντρων. Το φίδι φρουρεί τα Δέντρα της Ζωής και της Σοφίας και είναι ο φύλακας του Φρέατος της Αθανασίας. Παράδοξα, το δηλητήριο του φιδιού είναι και δηλητηριώδες και θεραπευτικό και τα φίδια θεωρήθηκαν οι αγνές οι καθαγιασμένες πηγές αφήνοντας το δηλητήριό τους στο νερό. Κατά συνέπεια το φίδι συνδέεται επίσης με τη θεραπεία, ας θυμηθούμε  τον Ασκληπιό, την Υγεία, το Ιπποκράτη, τα Μυστήρια και τους Σωτήρες Θεούς, όπως ο Διόνυσος. Οι Βάκχες μεταφέρουν φίδια και ένα φίδι λατρεύεται ως Αγαθός Δαίμων, το Καλό Πνεύμα, ένας Θεός των αμπελώνων στον οποίο χύνονται οι σπονδές του κρασιού.  

    Πράγματι, η υψηλότερη θέση της αλχημικής διαδικασίας καλείται Ιόσις, που παραπέμπει στα δύο χαρακτηριστικά χρώματά της, μια κοκκινωπή βιολέτα (ελληνικά ίον που σημαίνει βιολέτα, βλέπε λέξη ιός που σημαίνει σκουριά) και στο δηλητήριο (επίσης η ίδια λέξη ιός, που σημαίνει δηλητήριο). Σε πολλές λαϊκές παραδόσεις ένα φίδι φέρνει το θεραπευτικό χόρτο που αποκαθιστά τη ζωή. Παραδείγματος χάριν, όταν πέθανε το παιδάκι Γλαύκος πέφτοντας μέσα σε δεξαμενή μελιού, ο Πολύιδος αποκατέστησε τη ζωή με την εφαρμογή ενός χορταριού από το οποίο είχε δει ένα φίδι να ανασταίνει το σύντροφό του. Επίσης, υπάρχει ένα άλλο παράδειγμα στην ιστορία για το πώς η Μορία ανάστησε τον αδελφό της Τύλο, μιμείται ένα φίδι που χρησιμοποιεί το Άνθος του Διός. Ο μετασχηματισμός μπορεί να είναι στιγμιαίος και απρόβλεπτος όπως την ξαφνική εμφάνιση και εξαφάνιση ενός φιδιού.

    Ο κισσός, που μπορεί να είναι δηλητηριώδης, είναι ιδιαίτερα ιερός στο Διόνυσο αλλά και σε άλλους θεούς. Ο Διόνυσος βρίσκεται συχνά στεμμένος με κισσό. Επειδή ο κισσός είναι αειθαλής, συνδέεται με την αθανασία, αλλά η προσκολλημένη φύση του αντιπροσωπεύει τη σύνδεση στην ευχαρίστηση της ζωής. Ο κισσός είναι η μόνη ουσία ανεπηρέαστη στη θεία μεγαλοπρέπεια, έτσι είναι η μήτρα της Σεμέλης που τυλίχτηκε με τον κισσό.

    Εντούτοις, ο Διόνυσος περισσότερο συνδέεται με το σταφύλι, το οποίο συμβολίζει τη θυσία και την αναζωογόνησή του. Όπως αυτόν, οι άμπελοι πρέπει να ελαττωθούν, τα σταφύλια κόβονται από τις αμπέλους, την μήτρα τους και συντρίβονται έτσι, σαν να τρέχει το αίμα τους έξω. Τέλος, το αποτέλεσμα αυτής της διαχώρισης μετασχηματίζεται σε μια τελειότερη μορφή με μια αλχημική διαδικασία, την ζύμωση. Το κρασί είναι η ρευστή ουσία της ζωής και της αλήθειας.

    Το δέντρο της συκιάς (συΐνη) είναι ιερά στο Διόνυσο και αντιπροσωπεύει και τη ζωτικότητα και το διαφωτισμό. Το φύλλο του δένδρου διαμορφώνεται όπως τα αρσενικά γεννητικά όργανα και τα φρούτα σύκων όπως τα θηλυκά γεννητικά όργανα. Σήμερα στην Ευρώπη, το φίκα, είναι μια χειρονομία που γίνεται με την τοποθέτηση του αντίχειρα μεταξύ των πρώτων δύο δάχτυλων και που χρησιμοποιείται για την προστασία, καθώς επίσης είναι φαλλική χειρονομία και δηλώνει σχηματικά το φύλλο της συκιάς.

    Ο θύρσος είναι ένα φαλλικό σύμβολο που αντιπροσωπεύει τη δύναμη ζωής. Το στήριγμά του είναι ένας μίσχος από το νάρθηκα (φυτό με καλάμι το οποίο καλάμι έφεραν οι Βακχευτές. Επίσης γιγαντιαίο μάραθρο), το ποιο ο Προμηθέας χρησιμοποίησε για να μεταβιβάσει το ουράνιο πυρ στην ανθρωπότητα. Ο γελωτοποιός συνδέεται συνεπώς με το φαλλό ως σύμβολο της γονιμότητας και της ασέλγειας, καθότι τα άσεμνα αστεία ήταν ένα ουσιαστικό μέρος στις διάφορες ελληνικές θρησκευτικές εορτές, συμπεριλαμβανομένων των Ελευσίνιων και Ανθεστηρίων μυστηρίων και σε αυτά τα δύο ο Διόνυσος είχε έναν σημαντικό ρόλο.

    Ο Διόνυσος συνδέεται με το χρώμα των Ράβδων στις κάρτες του Ταρώ, τους θύρσους και τις Κούπες, τον οίνο και έτσι με τα δύο αρχικά αλχημικά στοιχεία, το Πυρ και το Ύδωρ. Αυτές οι δύο αρχές αντιπροσωπεύουν τη δράση χωρίς σκέψη (Ράβδος /πυρ) και τη φαντασία και το ένστικτο (Κούπα /ύδωρ), και ότι ένας συνδυασμός αυτών των αντιταγμένων στοιχείων είναι το κλειδί στο μετασχηματισμό. Από την άποψη της στοιχειώδους ανάλυσης που παρουσιάζεται αλλού, από την εισαγωγή στις κάρτες Αυλής πχ., το πυρ αντιπροσωπεύει την θερμή ποιότητα, τη δύναμη του διαχωρισμού, η οποία αντιστοιχεί στον ατομικό τρόπο κάποιου, στον τρόπο του ατομικιστικού Ανόητου. Το ύδωρ αντιπροσωπεύει την υγρή ποιότητα, τη δύναμη της διάλυσης, η οποία αντιστοιχεί στην εμβάπτιση στην ομάδα. Και τα δύο είναι τρόποι διαφυγής του εθιμοτυπικού: αφ' ενός, η ομόφωνη πραγματικότητα, αφ' ετέρου, το εγώ μόνο.Οι λάτρεις του Βάκχου κραυγάζουν "IO!" που αντιπροσωπεύει αυτές τις αρχές, το πυρ (I) και το ύδωρ (O).

    Μπορούμε καλύτερα να καταλάβουμε τον Ανόητο μέσω της θέσης του στην Ενδεκάδα. Η αριθμητική αξία της λέξης Ιδιώτης είναι 1332, που μειώνει σε 2-3+3-1 = 1. Ομοίως η αριθμητική αξία Ίακχος ο Θεός, όπου Ίακχος είναι το απόκρυφο όνομα του Βάκχου που χρησιμοποιείται στα Ελευσίνια μυστήρια, είναι 1255, το οποίο μειώνει σε 5-5+2-1 = 1. Και οι δύο εξισώσεις δείχνουν ότι ο Ανόητος έχει το χαρακτήρα του μονοσθενούς στοιχείου, το οποίο, σύμφωνα με τους πυθαγορείους, είναι η αυτοπαραγωγική αρχή όλων των άλλων, του καθολικού σπόρου, η χαοτική ενέργεια, η ταραγμένη μάζα και αρσενικό και θηλυκό, άμορφο, πρωτεϊκό, ευμετάβλητο. Είναι επίσης σημαντικό και έχει αναγνωριστεί από τους αρχαίους χρόνους, ότι το όνομα Διόνυσος μπορεί να ρυθμιστεί εκ νέου σε Νους και Διός, δηλαδή το μυαλό του Δία.  

    Τα φτερά στο κεφάλι αντιπροσωπεύουν την παρουσία του θεϊκού πνεύματος. Τα επτά φτερά αφαιρούνται, ένα ημερησίως, από το κεφάλι του Ιδιώτη. Όταν το τελευταίο φτερό (λευκό /Κρόνος /Σάββατο) αφαιρείται στο τέλος, ο Ιδιώτης θα είναι ο Εξαγνισμένος Τρελός και θα αρχίσει άλλη μια φορά το ρόλο ενός συνηθισμένου Ανόητου. Εάν είναι τυχερός, εντούτοις, θα έχει μετασχηματιστεί από την εμπειρία και θα κρατήσει ήρεμα τον Κόσμο (κάρτα ΧΧΙ) μέσα του. Κατά συνέπεια, στον Πυθαγόρειο Ταρώ ενδύεται ένα ιώδες μαντίλι. Η Ιόσις της αλχημείας, της εξάγνισης, της ιερότητας και της σοφίας που ο Ιδιώτης έχει κερδίσει, αντιπροσωπεύονται από αυτό το μαντίλι .  

    Ο Ιδιώτης είναι το αρχετυπικό Αιώνιο Παιδί, ο Εξαγνισμένος Τρελός ως απαραίτητο πρώτο βήμα για να γίνει αληθινός ήρωας.

    «Είμαι ο Διόνυσος, ο γιος του Δια, επιστρέφω στις Θήβες, αυτό το έδαφος όπου γεννήθηκα. Η μητέρα μουήταν κόρη του Κάδμου, η Σεμέλη με το όνομα, παραδόθηκε από την πυρκαγιά, απελευθερώθηκε από τη ριπή της αστραπής. Και εδώ στέκομαι, ένας Θεός με ψευδώνυμο, που μεταμφιέζεται ως ένας άνθρωπος» - Ευριπίδης "Βάκχαι


    Ι.Μάγος

    Ο Κύριος της Πτώσης, ο Κύριος της Σύμπτωσης
    Χρώμα: Ράβδοι - Στοιχείο: Πυρ Μεταλλαγής(Μεταμόρφωσης).
    Θεότητες: Ερμής, Χρόνος, Κρόνος.
    Ελληνικό Γράμμα = Βήτα: Βούλησις
     Περιγραφή
    Ο Ερμής στέκεται πίσω από ένα τρίποδο τραπέζι, στο οποίο είναι ένα φλάουτο, ένα πουγκί δερμάτινο, δύο κύβοι και ένας πύργος, που είναι ένα επινόημα για να ρίχνονται οι κύβοι έτσι που μοιάζουν σαν μια μικροσκοπική εκδοχή του Πύργου (15ος Θρίαμβος). Ο κύβος δείχνει τα μάτια όφεως, δύο άσσους. Στις δύο δεξιές πλευρές είναι οι Κούπες (τέσσερα), στις δύο αριστερές πλευρές είναι τα Κέρματα (πέντε).
    Τα πρώτα δύο δάχτυλα του δεξιού χεριού του δείχνουν πέρα από το τραπέζι. Στο αριστερό χέρι του κρατά ένα κηρύκειο, που διαμορφώνονται από τρεις βλαστούς, ο κεντρικός διαμορφώνει τη λαβή και οι εξωτερικοί τους δύο περιπλεγμένους διπλούς βρόχους. Τα περιπλεγμένα τμήματα εκπέμπουν φως λαμπρό και οι άκρες των εξωτερικών βρόχων λαξεύτηκαν με κεφάλια φιδιών, το αριστερό κόκκινο, το δεξιό πράσινο. Ο Ερμής, ένα ώριμο άτομο με παχιά, συγκρατημένη μακριά γενειάδα, φορά ένα φαρδύ καπέλο ταξιδιώτη και σανδάλια, τα οποία δένονται ακριβώς κάτω από τα γόνατά του.
    Φορά επίσης γύρω από τους ώμους του μια κόκκινη χλαμύδα (κοντός μανδύας) με πράσινο περιθώριο και ένα κοντό, άσπρο χιτώνα, κάτω από τον οποίο φαίνεται να έχει μια ανέγερση. Υπάρχουν μικροί, λαμπροί, διακοσμημένοι δίσκοι από χαλκό στον χιτώνα και στο μανδύα του, οι οποίοι είναι χαραγμένοι με σύμβολα όπως το γνωστό αστρολογικό σύμβολο για τον Ερμή, ένα Άλφα, ένα Ωμέγα και ένα ισόπλευρο τρίγωνο μέσα σε ένα τετράγωνο. Μια τραγελαφική μάσκα μέδουσας, με τους φιδωτούς θυσάνους για μαλλιά, κρεμασμένη πίσω από τον Ερμή στον τοίχο, στα δεξιά του. Ένας κόκορας στέκεται πίσω αριστερά του.  
    Παρουσίαση
    Ο μετασχηματισμός αρχίζει από μία σύμπτωση πιθανότητας. Ο Μάγος, ο Βασιλιάς των Σατουρνάλια επιλέγεται από το σύνολο και κατά τη διάρκεια της επταήμερης βασιλείας του όπου η ιδιοτροπία του είναι νόμος και οι άλλοι άνθρωποι γίνονται βασιλιάδες ή επαίτες, νικητές ή ηττημένοι, από την ιδιοτροπία του. Περιστρέφει τους κύβους του και οι άλλοι πρέπει να υπακούσουν. Είναι απρόβλεπτος, ερμήσιος. Κατά συνέπεια καλείται Κύριος της Σύμπτωση.
    Ο Μάγος είναι ο δημιουργός ενός νέου κόσμου. Μας επιτρέπει την προσωρινή είσοδο μέσα σε έναν άλλο κόσμο έτσι ώστε να μπορούμε να μετασχηματιστούμε και να αναγεννηθούμε στον εγκόσμιο κόσμο (βλέπε τον Ερμή που οδηγεί τον Ορφέα στον Κάτω Κόσμο και πάλι πίσω). Στα Σατουρνάλια (και στη Γιορτή που γίνεται, το καρναβάλι), ο Ερμής απελευθερώνεται στον κόσμο για να τον αναδημιουργήσει, μια διασκέδαση και μέσω αυτού η απεριόριστη ζωτικότητα του Ανόητου είναι ο δοθείς σκοπός, η κατεύθυνση και η πρόθεση.
    Εντούτοις, για να δημιουργήσει έναν νέο κόσμο (τάξη), πρέπει να γυρίσει ανάποδα τον παλαιό κόσμο. Κατά συνέπεια ο Μάγος Ερμής είναι ο Κύριος της Διάψευσης. Κατ' αρχάς, είναι ο ίδιος μια εικόνα διάψευσης, κατεργάρης και επί πλέον σωτήρας, βασιλιάς της αναρχίας και επί πλέον υπάκουος στη δικαιοσύνη, ρήτορας που εξαπατά και επί πλέον τίμιος προφήτης, θαυματοποιός και επί πλέον αποκαλύπτων την αλήθεια, δόλιος θαυματοποιός και επί πλέον γνήσιος μάγος, κλέφτης και επί πλέον τίμιος έμπορος, διαβολικός και επί πλέον αγγελικός, υλιστής και επί πλέον πνευματώδης. Δεύτερον, κυβερνά τη διάψευση και δείχνει τον τρόπο να βρεις ενότητα στην αντίθεση.
    Ειδικότερα, κυβερνά το μετασχηματισμό μιας κακής κατάστασης σε μια καλή έκβαση. Θυμήσου ότι την ημέρα της γέννησής του, ο Ερμής έκλεψε τα βόδια του Απόλλωνα, τον εξαπάτησε και του είπε ψέματα για αυτό, και επί πλέον αυτών των αδικημάτων στον Απόλλωνα, λαμβάνει τη λύρα και γίνεται ο προστάτης των τεχνών και γίνεται προστάτης της μαντικής και της ποιμαντικής. Ο Ερμής μας διδάσκει ότι τα χειρότερα κακά μπορούν να μετασχηματιστούν σε καλά. Μας προκαλεί στις νέες ιδέες.
    Ο Μάγος είναι ένας από τους τέσσερις Συντελεστές του Μετασχηματισμού, οι άλλοι είναι ο Τροχός της Τύχης, ο Χρόνος και ο Αστήρ. Είναι ο ψυχοπομπός, που οδηγεί τις Ψυχές στα σύνορα μέσα στις νέες σφαίρες. Είναι ο Οδηγός ή Δάσκαλος που συναντάμε απρόσμενα όταν υπάρχουν μεγάλες ανάγκες ή όταν είμαστε έτοιμοι να καταλάβουμε τι πρέπει να μας πουν.
    Είναι ο ένας που μας οδηγεί στο βιβλίο που τυχαίνει να εξετάζομε και να αγοράζομε ξαφνικά και που αργότερα είναι πάρα πολύ πολύτιμο σε μας. Είναι η πηγή αυτού που ακούμε τυχαία που μας οδηγεί σε μια πορεία αλλαγής. Όταν ωφελούμαστε από το συγχρονισμό, σίγουρα ο Ερμής αξίζει τις ευχαριστίες μας.

    Σημειώσεις

    Η εικόνα του Μάγου έχει αποτυπωθεί κατά τη διάρκεια των αιώνων με διάφορες μορφές. Καθότι τα Σατουρνάλια σχετίζονται άμεσα με το Χειμερινό Ηλιοστάσιο και το μήνα Δεκέμβριο, στο ημερολόγιο του 354 παρουσιάζεται η εικόνα του πως όμως αντί για κηρύκειο κρατά ένα δαυλό σε αντικατάσταση του Κάδουχου, του παιδιού που υπηρετεί τα Καβείρια μυστήρια.
    Η μάσκα αντιπροσωπεύει τη συνήθεια του ντυσίματος στα κοστούμια που είναι χαρακτηριστικά και στα Σατουρνάλια και στη φιέστα του Καρναβαλιού και ήταν επίσης παράνομη σε άλλα χρονικά διαστήματα. Η παρυφή ή ο φουντωτός μανδύας είναι ένα χαρακτηριστικό των σαμάν (μάγων ιερέων), όπως είναι η μάσκα της μέδουσας.
    Το Ωμέγα είναι ένα σύμβολο όφεως που συνδέεται με τον Ερμή. Το ζεύγος Άλφα - Ωμέγα παρουσιάζει τον Ερμή να είναι ο δημιουργός ενός κόσμου και η πληρότητά του ως τετράδα και τριάδα παρουσιάζεται από το σύμβολο ενός τριγώνου σε ένα τετράγωνο σε έναν κύκλο.

    Ο Ερμής συνοδεύεται συχνά από έναν κόκορα, ο οποίος αντικαταστάθηκε εδώ με τα δεμένα πουλιά που κρέμονται στον τοίχο, στο ημερολόγιο του 354. Η χλαμύδα, το πουγκί και το φλάουτο είναι επίσης κοινές ιδιότητες του Ερμή.

    Παραδοσιακά αυτή η κάρτα έχει κληθεί ο Μάγος, ο τσαρλατάνος. Επιπλέον, σε πολλές γλώσσες η λέξη για το μάγο έχει δύο αισθήσεις: ένας αυθεντικός μάγος και ένας τσαρλατάνος, για παράδειγμα, στα Ελληνικά ο Μάγος ονομάζεται Γόης. Καλείται εφευρετικός και αλλάζων δέρμα (βυρσοπέλλις, βύρσα σημαίνει προβιά, πέλλα σημαίνει κατεργασμένο δέρμα, έτσι έχει παρουσιαστεί και ο Δίας), ο Θεός της παραίσθησης και της αυταπάτης.
    Η φύση που αντιτάσσεται στους νόμους και η αντιφατική επίσης φύση του Ερμή, βεβαιώνεται καλά. Καλείται διπλός, δύο φύσεων, αρσενικό και θηλυκό, ουρανός και γη, μητέρα και πατέρας, νέος και γέρος, ισχυρός και αδύνατος, κ.λπ. Η παράδοξη φύση του Ερμή απεικονίζει μια σημαντική όψη του εαυτού, το γεγονός, δηλαδή, ότι είναι ουσιαστικά μια αντίθετη μορφή και πράγματι μπορεί επίσης να είναι τίποτα εάν πρόκειται να αντιπροσωπεύσει οποιοδήποτε είδος συνόλου. Η μαγεία του ονόματός του επιτρέπει σε αυτόν, παρά την ασάφεια και την υποκρισία του, να κρατά έξω τη διάσπαση, γιατί ως αρχαίος Θεός κατέχει μια φύση μη διαχωρισμένη που είναι απρόσβλητη σε λογικές και ηθικές αντιφάσεις. Αυτό τον κάνει άτρωτο και ακέραιο, οι ίδιες οι ιδιότητες που τόσο επιτακτικά πρέπει να αποκαταστήσομε στη διάσπαση μας.
    Τα περαιτέρω στοιχεία για τον Ερμή ως Βασιλιά της Φιέστας του Καρναβαλιού παρέχονται από τα Ερμαία μια γιορτή στον Ερμή ιδίως στην Τανάγρα της Βοιωτίας, του Κριοφόρου Ερμή, αλλά και από μια αρχαία κρητική γιορτή στην τιμή του στην οποία οι κύριοι και οι σκλάβοι αντάλλαζαν τις θέσεις, όπως στα Σατουρνάλια και τα Κρόνια.  
    Ο Μάγος καλείται Κύριος της Σύμπτωσης επειδή ο Ερμής είναι επίσης ο προστάτης της ευτυχούς σύμπτωσης, η σύμπτωση να συναντήσει το απροσδόκητο εύρημα που αποκαλείται έρμαιον, η κρυφά ακουσμένη λέξη. Η Κληδών ή τυχαία σημαντική έκφραση, είναι η βάση για το σύστημα μαντικής του Ερμή, στο οποίο μετά από την προσευχή, κάποιος καλύπτει τα αυτιά κάποιου μέχρι στην αγορά και μετά τα αφήνει και παίρνει την πρώτη λέξη που ακούεται ως οιωνός.
    Από τον Απόλλωνα έμαθε την αστραγαλομαντική  και τη μαντική με κύβους. Τέλος, ο Ερμής είναι ο Θεός των τυχερών παιχνιδιών. Συγκρίνεται με το δαιμονικό όφη, τη Λίλιθ που ζει στο δέντρο, μας σπρώχνει και πείθει στη γνώση.
    Δεδομένου ότι ο Μάγος είναι Βασιλιάς της Αναρχίας, αντιστρέφει την τάξη της φύσης. Η κάθε ιδιοτροπία του είναι νόμος, έτσι εκείνοι που υπόκεινται στις ιδιότροπες διαταγές του, τον ξέρουν ως Κύριο της Σύμπτωσης. Μερικούς τους έχει κάνει αυτοκράτορες, άλλους σκλάβους, μερικούς μπορεί ιερείς, άλλους έγγαμους. Η ιδιοτροπία του αντιπαραβάλλεται με τις αναπόφευκτες αναβάσεις και καθόδους του Τροχού της Τύχης (η Κυρία της Σύμπτωσης).  
    Ο Μάγος (I) είναι ο αλχημικός Ερμής που θα ενώσει το Άλας της Αυτοκράτειρας (II) και το Θείο του Αυτοκράτορα (ΙΙΙ). Θα προεδρεύσει πέρα από το γάμο της σεληνιακής Αρχιερέας (IV) στον ηλιακό Ιεροφάντη (V), θα επιτηρήσει την ολοκλήρωσή του στην Αγάπη (VI) και θα απελευθερώσει τη παιδική Μετριοπάθεια (VII). Ο Μάγος οδηγεί το Θρίαμβο της αγάπης (I - VI).  
    Το Ερμητικό αγγείο στο οποίο η αλχημική λειτουργία πραγματοποιείται, είναι στρογγυλό για να αντιπροσωπεύει το μικροσκοπικό κόσμο που δημιουργείται μέσα σε αυτό. Σφραγίζεται ερμητικώς, με ένα σύμβολο του Ερμή, για να το διαχωρίσει από τον εξωτερικό κόσμο. Με ακριβώς αυτόν τον τρόπο ο Μάγος δημιουργεί έναν νέο κόσμο στην περιοχή του, απομονωμένη από το συνηθισμένο κόσμο. Η αλχημεία είναι τόσο διφορούμενη όσο ο Ερμής. Είναι αρκετά δυνατό ότι δημιουργήθηκε στις διαδικασίες για τα εκπνεόμενα μέταλλα και πέτρες, που θα μπορούσαν φυσικά να χρησιμοποιηθούν για είτε θεμιτούς, είτε για δόλιους λόγους.  
    Ο φιλοσοφικός Ερμής περιγράφεται συνήθως σε αντιφατικούς όρους, γιατί είναι μια ενοποίηση των αντιθέτων. Παραδείγματος χάριν, ξηρό ύδωρ, ύδωρ δηλαδή που δεν βρέχει τα χέρια.  
    Όλα τα στοιχεία είναι ενωμένα στον Ερμή. Η σύνδεσή του με τον Ανόητο παρουσιάζεται από τις πολλές ενώσεις του με τον Αέρα. Ο Ερμής ήταν αρχικά ο Θεός αέρα, ταξιδεύει μέσω του αέρα και αντιστοιχεί στο Θωθ, που κάνει τις ψυχές πνοή. Υπό την πιο βασική έννοιά του, το πνεύμα κινεί τον αέρα. Συνδέεται επίσης με τα στοιχεία της Γης, δεδομένου ότι αντιπροσωπεύει το Πνεύμα της Γης, την αλληλοδιείσδυση του πνεύματος και της ύλης. Επιπλέον, είναι το πύρινο Ύδωρ και το υδάτινο Πυρ.
    Ο κόκορας που συνοδεύει τον αγγελιαφόρο λαμβάνεται ως ένα σύμβολο επαγρύπνησης, δεδομένου ότι ανακοινώνει τον ερχομό της αυγής. Επιπλέον ο Ερμής είναι ο Θεός που βάζει τους ανθρώπους σε ύπνο και τους ξυπνά την αυγή και έτσι καλείται Φωσφόρος (και η Άρτεμις και η Αφροδίτη καλούνται Φωσφόρος), όπως είναι ο κόκορας. Ο Ερμής φέρνει και το σκοτάδι και το φωτισμό, τα όνειρα και τη σαφήνεια. Τέλος, δεν πρέπει να ξεχάσουμε ότι ο κόκορας είναι ένα σεξουαλικό σύμβολο, λόγω της επιθετικότητας και της προθυμίας του να ζευγαρώσει. Η ανύψωση του Ερμή αναζωογονεί την πιο κοινή του παράσταση: οι ιθυφαλλικές (αισθησιακές) κεφαλές του Ερμή που στάθηκαν το εξωτερικό σχεδόν κάθε αθηναϊκού σπιτιού. Ο Ερμής είναι μια θεότητα φύσης που συνδέεται στενά και μερικές φορές πανομοιότυπα με την Αφροδίτη.  
    Σαν το Φωτεινό Κομιστή (Φωσφόρος), ένα πρωινό αστέρι, ο Ερμής δεν είναι ο ίδιος το φως, αλλά ανακοινώνει το ξημέρωμα (Όμηρος). Αλχημικά, φέρνει το φως του Ήλιου στη Γη, ο Ερμής το Πνεύμα που ενώνει το Θείο (θειάφι) την Ψυχή στο Άλας στο Σώμα. Το δικό του Εγώ, η Αφροδίτη, καλείται επίσης Φωσφόρος. Σαν εσπερινά αστέρια, με τη βοήθεια του Έρωτα, του γιου τους από μερικές θεωρίες, ανακοινώνουν την κάθοδο πίσω στη βραδινή λειτουργία, στον κόσμο της αίσθησης και στη φυσική συνείδηση. Έτσι ο κύκλος συνεχίζεται.
    Ο Ερμής παρουσιάζεται συχνά φορώντας και επίσης κάποιο πράσινο, ένα χρώμα που συνδέεται με την Αφροδίτη και τον Ερμή.  
    Ο Μάγος ντυμένος στο κόκκινο, είναι ο φυσικός εχθρός του Ανόητου, τον οποίο θα ντύσει στο λευκό στο τέλος των Σατουρνάλια, στο γνωστό αλχημικό συμβολισμό. Στην αλχημεία λέγεται πως ο Ερμής (Υδράργυρος) όταν κυριεύεται, είναι λευκός, όταν υπερνικιέται, είναι κόκκινος. Κατά συνέπεια όταν ο Μάγος θριαμβεύσει και ο καθαρισμός του είναι πλήρης, θα ρίξει από πάνω του τον κόκκινο μανδύα και θα παρουσιαστεί με άσπρο ένδυμα της αθωότητας και της αγνότητας. Ομοίως, ο κόκκινος μανδύας αντιπροσωπεύει την επιθυμία, το πάθος και τη δραστηριότητα, το οποίο ο Μάγος μπορεί να πάρει ή να βάλει κατά μέρος. Το άσπρο ένδυμά του αντιπροσωπεύει το φως της τέλειας φρόνησης, που πάντα κρύβεται κάτω από τις ενέργειές του.  
    Δεδομένου ότι ο Ερμής γεννήθηκε την τέταρτη ημέρα του τέταρτου μήνα, ο αριθμός τέσσερα είναι ιερός προς αυτόν. Στα σύμβολα που προανέφερα, το 5 οδηγεί στο 55, και το 55 αντιπροσωπεύει το σύνολο της δεκάδας και έτσι του κόσμου:
    55 = 1 + 2 +... + 9 + 10. Ο Μάγος δείχνει με τα δύο δάχτυλα, που ταιριάζουν με τα μάτια φιδιού, και δείχνουν ότι έχει επιλεχτεί από το σύνολο για να είναι ο βασιλιάς τω Σατουρνάλια. Κατά συνέπεια, είναι αναγεννημένος ως Ερμής (4, 4) και κατά τη διάρκεια των Σατουρνάλια κυβερνά τον κόσμο (55). Στην Υδάτινη Εξακτύ, οι δύο κούπες αντιστοιχούν στο Αστέρι, την Κυρία της Ανάγκης και τα δύο κέρματα αντιστοιχούν στην Κρίση. Στην Πύρινη Εξακτύ, οι δύο κούπες αντιστοιχούν στο Τροχός, την Κυρία της Σύμπτωσης και τα δύο κέρματα στον Πύργο.  
    Ο Μάγος αντιστοιχεί στον Κρόνο καθώς επίσης και στον Ερμή, γιατί οι δύο συσχετίζονται πολύ. Μερικές φορές ο Κρόνος είναι Ερμής ο γηραιός, άλλες φορές ο Ερμής ο νεότερος που είναι γιος του Κρόνου. Όπως τον Ερμή, ο Κρόνος μπορεί να είναι ένας ερμαφρόδιτος και μια ενοποίηση των αντιθέτων. Στην αλχημεία και οι δύο, Ερμής και Κρόνος μπορούν να είναι τα κόκκινα και πράσινα λιοντάρια και τα δύο αντιπροσωπεύουν την μόνη ουσία. Και ο δύο είναι ο Μεσολαβητής, ο οποίος είναι αρμόδιος για το μετασχηματισμό του κακού σε καλό.
    Τα Σατουρνάλια και το καρναβάλι διαρκούν επτά ημέρες, από τις 17 Δεκεμβρίου ως τις 23 Δεκεμβρίου και κάθε μια κυβερνιέται από έναν πλανήτη. Η τελευταία ημέρα, ημέρα του Κρόνου, κυβερνιέται από τον Κρόνο Αστέρι Ανατολής, που ανακοινώνει το ερχόμενο φως της γνώσης του εαυτού, τη συνείδηση του πρωινού, το οποίο φθάνει την ημέρα του Ήλιου.
    Ο χαρακτήρας του Μάγου δίνεται από την αριθμητική αξία Ερμής ο Ακάκητα Θεός (Ερμής ο αγαθός Θεός) = 1058, η οποία μειώνεται 8-5+0-1 = 2.
    Η αντιστοιχία με τον Κρόνο φαίνεται από την αριθμητική αξία Κρόνος Ουρανίδης ο Θεός (Κρόνος ο Ουρανίδης ο γιος του Ουρανός, ο Θεός) = 1707, η οποία μειώνεται σε 7-0+7-1-11 = 2. Και οι δύο παρουσιάζουν το Μάγο να έχει το χαρακτήρα της δυάδας, η οποία, για τους Πυθαγορείους, αντιπροσωπεύει τη δράση που κατευθύνεται προς ένα τέλος, το οποίο δίνει το σκοπό στο μονοσθενές στοιχείο (0.Ανόητος), μια αρχή πρωτοβουλίας, την ώθηση, την αλλαγή και την αντίφαση.
    Περαιτέρω στοιχεία της αντιστοιχίας του Μάγου και του Κρόνου: Ο Ανόητος αντιστοιχεί στο αρχέγονο χάος και ο Κύριος και η Κυρία της Σύμπτωσης (1.Μάγος και 10.Τροχός της Τύχης) αντιστοιχούν στο πρώτο θεϊκό ζεύγος, τον Κρόνο και τη Ρέα, που κυβέρνησαν τη Χρυσή Εποχή. Αντιθέτως, η Δεύτερη Ογδοάς (οι Παγκόσμιοι Θρίαμβοι) προχωρεί σε μια νέα Χρυσή Εποχή, που κυβερνιέται πάλι από τον Κρόνο και τη Ρέα, αλλά τώρα στους ρόλους τους ως Κύριος και Κυρία της Ανάγκης (11.Χρόνος και 16.Αστήρ). Επανασυνδέονται στον ερμαφροδιτικό Κόσμο (21).


    II. Βασιλεία, Αυτοκράτειρα (2, 3)

    Η Διδάσκουσα τη Φιλοσοφία, Η Αφέντρα του Σκήπτρου.
    Θεότητες: Αφροδίτη, Δήμητρα, Ήρα.
    Ελληνικό Γράμμα = Γάμα:
    Γέννηση = γέννησης, παραγωγή, δημιουργία, τρόπος γέννησης.
    Περιγραφή
    Η Αυτοκράτειρα κάθεται σε έναν χρυσό θρόνο, τα στηρίγματα των βραχιόνων του οποίου είναι σμαραγδένια λιοντάρια. Αυτήν την φωτεινή ημέρα της άνοιξης, περιβάλλεται από τα χωράφια σιταριού και από πίσω της, ένα ρεύμα διαμορφώνει μια λίμνη στα αριστερά της. Τα κυπαρίσσια αναπτύσσονται στο υπόβαθρο και στις δύο πλευρές. Μπροστά από το δεξιό πόδι της ένας ταώς στέκεται με την ουρά που απλωμένη.  
    Η Αυτοκράτειρα είναι νέα γυναίκα με μια καλοκάγαθη έκφραση, μια ευδιάθετη χροιά, άσπρα χέρια και μαλλιά που κυματίζουν στους ώμους χρώματος ωριμασμένου σιταριού. Έχει πλούσια στήθη και διασταλμένη κοιλία μιας μέλλουσας μητέρας. Φορά πλούσιο πράσινο πέπλο, που διακοσμείται με ρόδια, το οποίο εκθέτει μερικώς το αριστερό στήθος της, σαν να το έχει θηλάσει.  
    Γύρω από την μέση της είναι ένα κοκκινωπό περίζωμα, πλουσιοπάροχα κεντημένο με αειθαλές μυρτιές και ρόδινα και άσπρα λουλούδια. Ένας πορφυρός μανδύας είναι ντυμένος πέρα από τον αριστερό βραχίονα και τα πόδια της. Ένα πολύχρωμο σύννεφο λαμπυρίζει όπως ένα ουράνιο τόξο γύρω από το κεφάλι της.  
    Η Αυτοκράτειρα φορά τον πόλο, μια ψηλή, κυλινδρική χρυσή κορώνα, η οποία εξωραΐζεται με επτά αστεροειδή διαμάντια και με τις εικόνες από τρία στάχυα σιταριού. Φορά ένα αστραφτερό άσπρο πέπλο, που καλύπτει την κορυφή του πόλου και κρεμιέται μέχρι κάτω από την πλάτη και πλάι στους ώμους της. Έχει χρυσό σκουλαρίκι με τρεις κρεμασμένους πολύτιμους λίθους, ένα περιδέραιο με δώδεκα μαργαριτάρια και ασημένια βραχιόλια με μορφή φιδιών. Στο δεξί χέρι της κρατά ένα πυρακτωμένο σκήπτρο με σκαρφαλωμένο πάνω έναν κούκο ή ένα περιστέρι. Το αριστερό χέρι της κρατά στην άκρη έναν κύκλο, ένα χάλκινο δίσκο με ζωγραφισμένο με ασήμι το αστρολογικό σύμβολο της Αφροδίτης, ένα δεξιόστροφο ασημένιο ουροβόρο, το σύμβολο της γονιμότητας και της προστασίας, γύρω από το πλαίσιο. Ένα ασημένιο υγρό σταλάζει από το χείλι του δίσκου επάνω στο στήριγμα με τη μορφή λιονταριού, που το υποβαστάζει.
    Παρουσίαση
    Η Αυτοκράτειρα αντιπροσωπεύει τις χαρακτηριστικά θηλυκές πτυχές της συνείδησης, το σεληνιακό φωτισμό, ο οποίος συγχωνεύει μάλλον παρά διαχωρίζει. Είναι η Πρώτη Μητέρα στην πραγματικότητα που προάγει, δημιουργεί, διασώζει, ανατρέφει, προστατεύει και οργανώνει την ανάπτυξη και την εξέλιξη, όλα με ενσυνείδητη αντίληψη. Η δραστηριότητά της είναι μητρική σε όλες τις εκδηλώσεις της και αυτή η κάρτα αντιπροσωπεύει όλες τις ιδέες που προτείνονται από τις Μητέρες, αρνητικές καθώς επίσης και θετικές. Η Αυτοκράτειρα αντιπροσωπεύει τη δραστηριότητα που ρέει με τη Μητέρα Φύση, τις καθολικές διαδικασίες της υλικής γέννησης, της ανάπτυξης και της πτώσης.  
    Η Αυτοκράτειρα είναι η φωτεινή πλευρά της Αρχιέρειας, δηλαδή φανερώνει στο φως εκείνες τις τάσεις που η Αρχιέρεια κρύβει και τους δίνει ζωή, υλική ενσάρκωση. Είναι οι δύο πλευρές της Σελήνης: φως και σκότος, οι αντίθετες πλευρές ίδιου Αιώνιου Θηλυκού. Αυτό παρουσιάζεται από το ύδωρ που ρέει αριστερά της Αυτοκράτειρας, η πλευρά του υποσυνείδητου, για αυτό το ρεύμα έχει την πηγή του στο δυνατό ποταμό Ωκεανό, η υποσυνείδητη θάλασσα, από της οποίας τα κρυμμένα ύδατα προκύπτει η Αρχιέρεια, και που ποτίζει την πολύβλαστη άνθηση του κήπου της Αυτοκράτειρας.  
    Η Αυτοκράτειρα μπορεί να είναι τρομακτική, γιατί είναι η Βασίλισσα που πρέπει να καταβροχθίσει το σύντροφό της, τον Γηραιό Βασιλιά, υποβιβάζοντάς τον στο αρχικό θέμα, την πρώτη ύλη για την επιθυμία της να πλάσει και να αναδιαμορφώσει και έτσι να γεννήσει το Νέο Βασιλιά. Είναι η πλευρά της ολικής δαπάνης της Φύσης, η οποία καταστρέφει έτσι ότι μπορεί να δημιουργήσει εκ νέου.  
    Σημειώσεις
    Η Αυτοκράτειρα είναι πρώτιστα η αρχετυπική Μητέρα, που αντιστοιχεί στον Αυτοκράτορα, τον αρχετυπικό Πατέρα. Εντούτοις, είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι αυτές οι αρχετυπικές εικόνες αφορούν η μια την άλλη με πολλαπλούς τρόπους. Κατά συνέπεια, όταν η Αρχιέρεια και ο Αρχιερέας ζευγαρώνουν, γίνονται η Αυτοκράτειρα και ο Αυτοκράτορας, οι αρχετυπικοί γονείς. Αντιθέτως, οι γονείς γεννούν την Αρχιέρεια και τον Αρχιερέα, τα αρχετυπικά παρθένα παιδιά. Παραδείγματος χάριν, η Δήμητρα, η Αυτοκράτειρα, είναι μια μεταβολή του Εγώ της Κόρης (Περσεφόνη), η Αρχιέρεια. Η Αρχιέρεια γίνεται η Αυτοκράτειρα όταν η εγκυμοσύνη της γίνεται ορατή, δηλαδή, όταν στο αυξάνων σεληνιακό φως εκτίθεται το υποσυνείδητο περιεχόμενο στη συνειδητοποίηση. Ομοίως, η Ήρα ήταν μια σεληνιακή θεά και συνδέθηκε με την Άρτεμη, γιατί η Αυτοκράτειρα και η Αρχιέρεια μεταβάλλουν τα εγώ τους. Αυτές είναι ταυτόχρονα μητέρα, αδελφή, κόρη, αγαπημένη, ουράνια θεά, δεδομένου ότι ο Αυτοκράτορας και ο Αρχιερέας είναι ταυτόχρονα πατέρας, αδελφός, γιος, εραστής, ουράνιος Θεός και χθόνιος δαίμονας. Η ένωσή τους είναι απαραιτήτως αιμομικτική.  
    Η Αυτοκράτειρα, όπως ο Αυτοκράτορας, διατάζει, οργανώσει την παραγωγή, κυβερνάει ή έχει εξουσία. Η βαθύτερη έννοιά της εμφανίζεται στην παραγωγή, στην προμήθεια, στην παροχή, στην προετοιμασία, στον προγραμματισμό. Εντούτοις, η αρχική ανησυχία της Αυτοκράτειρας είναι η υλική ευημερία για τις δαπάνες της, σε αντιδιαστολή με τον Αυτοκράτορα, ο οποίος ανησυχεί για την πνευματική ευημερία του. Αυτοί οι ρόλοι της Αυτοκράτειρας αντιστοιχούν στη Δήμητρα ως Θεσμοφόρος (νομοθέτης), και την Ήρα ως Βασίλισσα των Θεών.
    Η Ήρα είναι θεότητα της γυναίκας, ειδικά του γάμου και του έρωτα. Ο ιερός γάμος γιορτάστηκε στην τιμή της Ήρας, που συνδέθηκε με τη σελήνη. Άλλωστε ένα επίθετο της Ήρας και της Αφροδίτης, ήταν γάμος. Το όνομα της Ήρας αφορά την προστασία μιας γυναίκας ή το πνεύμα φύλακά της πουν την προσέχει. Σαν σεληνιακή θεά, η Ήρα συνδέεται επίσης με την εγκυμοσύνη και με τη γέννηση, με την ανατροφή των παιδιών, με τη γέννα που φέρνει το νεογέννητο στο φως. Κατά συνέπεια προήδρευε επίσης στον πολλαπλασιασμό της φυλής και της γονιμότητας. Η Ήρα συνδέθηκε συχνά με την Αφροδίτη και ένα από τα αρχαιότερα αγάλματά της στη Σπάρτη ονομάστηκε "Ήρα Αφροδίτη". Στο ρόλο της ως θεά της αύξησης, η Ήρα έγινε θεά πόλεων, κάτι που ενισχύει τη σύνδεσή της με την Αυτοκράτειρα. Επιπλέον, η Βασίλισσα Ήρα ήταν μεγάλη θεά του κράτους, στους Ρωμαίους.
    Η Αυτοκράτειρα αντιπροσωπεύει το μητρικό έρωτα, τον Πατρικό Λόγο του Αυτοκράτορα: η ικανότητα στη συσχέτιση, η οποία είναι το διανοητικώς διατυπωμένο διαισθητικό αντίτιμο της αρχετυπικής εικόνας της σελήνης (IV. Αρχιέρεια). Η Αυτοκράτειρα περιγράφεται ακριβώς στην αλχημική Αυγή, όπου η Βασίλισσα καλείται "μητέρα της δίκαιης αγάπης και του φόβου και της γνώσης και της ιερής ελπίδας". Είναι θηλυκή συνείδηση, που βλέπει από το σκοτεινότερο φως της σελήνης και τείνει έτσι να συγχωνεύει τα πράγματα παρά να τα διαχωρίζει, όπως κάνει το ηλιακό φως.
    Η Αφροδίτη και η Δήμητρα ήταν μητέρες θεών και των δύο οι εναρμονίσεις με ανθρώπους συζύγους, είχαν κακό τέλος. Η Δήμητρα με τον Ιάσονα και η Αφροδίτη με τον Αγχίση. Θα δούμε στην κάρτα VI.Εραστές, ότι αυτό είναι ένα μέρος της ιερής σύζευξης, γιατί η γονιμότητα έχει προτεραιότητα πάνω στο γάμο. Έτσι επίσης, η Ήρα επιφέρει την πτώση των θνητών ερωμένων του Διός. Αυτοί οι μύθοι μας προειδοποιούν για να προφυλασσόμαστε από τις άμεσες αντιπαραθέσεις με τα αρχέτυπα: Οποιοσδήποτε ατενίζει το Θεό που αποκαλύπτεται, καίγεται γρήγορα στην τέφρα.  
    Η Αυτοκράτειρα είναι Μητέρα Φύση, το Anima Mundi η Παγκόσμια ψυχή και αντιπροσωπεύει τη γονιμότητα του ανθρώπινου, ζωικού και φυτικού βασιλείου. Κατά συνέπεια η Δήμητρα είναι η αυθεντική θεά των σιτηρών, αλλά γίνεται να προεδρεύει όλους τους καρπούς στη γη και να αντιπροσωπεύει την ευφορία και το καλλιεργημένο έδαφος. Μέσω του Τριπτόλεμου, η Δήμητρα δίδαξε τη γεωργία στους θνητούς. Η Δήμητρα συνδέθηκε πολύ με τη Μητέρα της Γης και στους αρχαίους χρόνους το όνομα Δημήτηρ ερμηνεύθηκε έτσι, δηλαδή, Γη Μητέρα, Δη= Γη. Το λεξικό του Λαρούς λέγει πως το όνομα Ήρα προήλθε από τη λέξη "έρα" που σημαίνει "γη", αν και τώρα τούτο έχει απορριφθεί. Υπάρχουν στοιχεία ότι η Αφροδίτη είναι θεά της βλάστησης, γιατί η Αφροδίτη συμβολίζει την άνοιξη και την καρποφορία και ήταν θεά της γονιμότητας και έχει συγγενή σχέση με την Ιστάρ και την Αστάρτη. Σε αυτόν τον ρόλο, ειδικά συνδέεται με τον Άδωνι, μια θεότητα βλάστησης.
    Σαν θεότητες βλάστησης, η Αφροδίτη, η Δήμητρα και η Γαία όλες είχαν συσχετίσεις με τον Κάτω Κόσμο. Παραδείγματος χάριν, οι νεκροί καλέστηκαν "άνθρωποι της Δήμητρας". Αυτή είναι η χθόνια, η σκοτεινή πλευρά της Μητέρας.  
    Η Αυτοκράτειρα αντιστοιχεί στη Νύφη στον Ιερό Γάμο. Στη μυθολογία των Σουμερίων και Ακκάδων είναι η Αστάρτη.
    Το λιοντάρι και το παγώνι αντιπροσωπεύουν τη σφοδρή επιθυμία και την υπερηφάνεια, την "υπεροπτική αξίωση της ανθρώπινης σκιάς". Ο Ερμής και η Αφροδίτη είναι και οι δύο οινοχόοι και ο ένας πίνει από την κούπα του άλλου, τη δημιουργική κούπα και τη μηνιαία κούπα (αντιστοιχεί στα έμμηνα), γιατί η αναζωογόνηση απαιτεί ότι ο σπόρος και η σελήνη ενσωματώνουν ο ένας την ουσία του άλλου. Μόνο τότε θα υπάρχει ψυχολογικά, η αύξηση και η εξέλιξη. Η Αφροδίτη, που ντύνεται όπως τον Ερμή στα κοκκινωπά χρώματα, πρέπει να είναι η Ευγενής Ακόλαστη καθώς επίσης και η Αγνή Νύφη του Βασιλιά, γιατί ο ρόλος της είναι να αναζωογονεί το Βασιλιά, στις αλχημικές θεωρίες. Η Αφροδίτη, η Αυτοκράτειρα, είναι μια άλλη μεταμφίεση του Ερμή, του Μάγου.
    Η Ήρα αντιπροσωπεύει την ουσία της Γυναίκας, το Αιώνιο Θηλυκό, αλλά είναι ειδική θεά για το γάμο και τη μητρότητα και γνωστή η λογομαχία μεταξύ του Δία και της Ήρας που αντιπροσωπεύει την αναπόφευκτη αντιμετώπιση της αυτοσυνείδησης και των υποσυνείδητων αρχέτυπων που πρέπει να προηγηθούν της γέννησης του ενωμένου παιδιού.
    Η Αφροδίτη είναι επίσης θεά του γάμου, αν και εκχώρησε το μεγαλύτερο τμήμα αυτού του μέρους στην Ήρα. Ξαπλώνει με τον Αγχίση, ένα θνητό και γεννά το Θεϊκό γιο, Αινεία και γέννησε την Αρμονία με τον Άρη, Αγάπη και Αγώνας δίνουν γέννηση στην Αρμονία, που παριστάνεται με την κάρτα VII. Μετριοπάθεια. Πράγματι, η Αφροδίτη είναι η πηγή στην οποία ο Αυτοκράτορας θα πνιγεί στην προετοιμασία για την αναγέννησή του. Γενικά, η Αφροδίτη συνδέθηκε με το ύδωρ και το όνομά της προήλθε "τον αφρό". Είναι το αλχημικό λουτρό που θα διαλύσει τον Γηραιό Βασιλιά και θα αναθρέψει το Τέκνο.  
    Η Δήμητρα θα μπορούσε επίσης να είναι τρομακτική, καθ' όσον μπορεί να φέρει την πείνα, όπως και την αφθονία. Υπάρχει μια Μέλαινα Δήμητρα της Φιγαλίας, η οποία ακολουθήθηκε από τον Ποσειδώνα. Πρώτα πάλεψαν, αλλά έπειτα ζευγάρωσαν υπό μορφή αλόγων και η Δήμητρα γέννησε τελικά μια θεά γνωστή μόνο ως Δέσποινα (Κυρία). Ομοίως, ο Ζευς ζευγάρωσε με αυτήν ως ταύρος και γέννησε την Κόρη. Και τα δύο αντιστοιχούν στο ζευγάρωμα της ΙΙ. Αυτοκράτειρας και του ΙΙΙ. Αυτοκράτορα και η γέννηση στην VII.Εγκράτεια, ή Μετριοπάθεια (Σοφία).  
    Η εικόνα της Αυτοκράτειρας έχει διάφορα προφανέστερα, για παράδειγμα, μια εικόνα στην διακοσμημένη Αποθέωση, «Αποθεώσεως Εικόνα», παρουσιάζει την Ήρα γυμνή από τη μέση και πάνω. Το πέπλο της πέφτει από μια κορώνα με οκτώ ακτίνες και είναι ντυμένη γύρω από τη βουβωνική περιοχή της. Φορά ψηλά υποδήματα και κάθεται επάνω στο θρόνο της, το δεξί χέρι κρατά ψαλίδα, το αριστερό κρατά το σκήπτρο της. Δύο παγώνια κοιτάζουν πίσω, ένα σε κάθε πλευρά του θρόνου της και ένα λιοντάρι κοιμάται κάτω από τα πόδια της.

    Στην εικόνα που βλέπεις, σε ένα ανάγλυφο από το Θυσιαστήριο της Ειρήνης, κάθεται σε έναν υπαίθριο θρόνο με δύο παιδιά, πουλιά, ζώα και πολύβλαστη βλάστηση, όλα γύρω της. Τα στοιχεία του αέρα και του ύδατος την συνοδεύουν. Επίσης, ένα ανάγλυφο στη Ρώμη, σε μια έπαυλη, παρουσιάζει την Ήρα με το αριστερό στήθος της εκτιθέμενο, το δεξιό πόδι της να στηρίζεται σε ένα παγώνι και να σύρει ένα πέπλο από το κεφάλι της. Παρόμοια αγάλματα είναι της Αφροδίτης στο Λούβρο, της Ήρας στο Βατικανό όπου σε αυτό η θεά εκθέτει το αριστερό στήθος της μερικώς, φορά πόλο και κρατά δεξιά ένα σκήπτρο και αριστερά ένα δοχείο σπονδών. Η Αφροδίτη συνοδεύεται συχνά από τις Χάριτες, θεές της φύσης, οι οποίες διαδίδουν τη χαρά και την ομορφιά, φέρνοντας λουλούδια (όπως η Θάλεια, Μούσα της κωμωδίας, προστάτιδα των γεωργών) και προεδρεύοντας πέρα από τη βλάστηση της ζωής των φυτών και την ωρίμανση των φρούτων. Συνδέθηκαν πολύ με τον Απόλλωνα και μερικές φορές θεωρήθηκαν οι ακτίνες ήλιου. Οι Χάριτες φορούν μακριούς χιτώνες και κορώνες ή είναι γυμνές και κρατούν η μία την άλλη από τον ώμο. Δεδομένου ότι η Αφροδίτη είναι ένα μεταβαλλόμενο Εγώ του Ερμή, μοιράζεται ένα σύνολο από τις διάφορες ιδιότητές του, συμπεριλαμβανομένου του στοιχείου του αέρα στοιχείων, του χρώματος του πράσινου, το λιοντάρι και το Φοίνικα. Η Δήμητρα και η Ήρα φορούν συνήθως ένα μακρύ χιτώνα. Η Αυτοκράτειρα στις κάρτες τύπου Rider-Waite φορά μια εσθήτα (εσθής = ένδυμα) που διακοσμείται με ρόδια, το σύμβολο της συζυγικής αγάπης και της καρποφορίας. Το τριαντάφυλλο και τα κόκκινα χρώματα, ιδιαίτερα το ροζ και το ερυθρό, συνδέονται από την αρχαιότητα με την Αφροδίτη και άλλες θεές της αγάπης. Υπενθυμίζει το αίμα και αντιπροσωπεύει το διαμένον ύδωρ, το ρευστό της ζωής, καθώς επίσης και την ανθρώπινη ομορφιά και την κοσμική σφοδρή επιθυμία. Η Δήμητρα και η Ήρα συχνά φορούν ένα πέπλο, λευκό ως ήλιος, που καλύπτει το πίσω μέρος του κεφαλιού. Η Ήρα και η Αφροδίτη παρουσιάζονται να φορούν πόλο, μιας ψηλή κορώνα ή ένα διάδημα κυλινδρικής μορφής και η Δήμητρα συχνά εστεμμένη με στάχυ από σιτηρά ή μια κορδέλα. Γενικά, η θριαμβευτική Βασίλισσα φορά μια κορώνα από αστρικά διαμάντια. Τα επτά αστέρια / διαμάντια είναι, φυσικά, οι επτά πλανήτες, των οποίων τις επιρροές ενσωματώνει. Ομοίως, τα δώδεκα μαργαριτάρια αντιπροσωπεύουν τους μήνες του έτους και τα δώδεκα ζώδια: ο κύκλος του έτους. Η εικόνα του Πολύκλητου στο Ηραίον στο Άργος παρουσιάζει την Ήρα να κάθεται σε έναν χρυσό θρόνο, να φορά διάδημα που απεικονίζει τις Ώρες και τις Χάριτες, κρατώντας ένα ρόδι στο αριστερό χέρι της και έναν κούκο-σκήπτρο στο δεξιό. Η Ήβη, η κόρη της, στέκεται κοντά. Η Κύπρις Αφροδίτη ενθρονισμένη, φορά πόλο και κρατά ένα ρόδι στο δεξί χέρι της. Στην εικόνα πριν, τα πράσινα λιοντάρια αντικαθιστούν τους φοίνικες. Ομοίως, η μεγάλη μητέρα Κυβέλη (η Ρέα στη Φρυγία) παρουσιάζεται συνήθως πλαισιωμένη από λιοντάρια, κρατώντας ένα ντέφι και φορώντας πόλο.   Η Ήρα ήταν μια ασπίδα θεά και έτσι συνδέθηκε με μια ιερή ασπίδα. Ο ουροβόρος είναι ένα σύμβολο του αυτοκαταστροφικού κύκλου της φύσης. Κινείται δεξιόστροφα όπως τον Ήλιο και τη Σελήνη.   Η Αφροδίτη κλήθηκε Κύπρις επειδή η πρώτη κατοικία της ήταν η Κύπρος, η οποία ήταν γνωστή για τα ορυχεία χαλκού της. Επομένως ο χαλκός συνδέεται ειδικά με αυτήν. Το πράσινο χρώμα των ενώσεων χαλκού υποδηλώνει την γονιμότητα και τις όψεις της βλάστησης της Αφροδίτης και επομένως το πράσινο είναι το χρώμα της, γιατί το πράσινο είναι το χρώμα της τεκνοποιίας και της αναζωογόνησης. Τα κυπαρίσσια και η μυρτιά, και τα δύο αειθαλή, είναι ιδιαίτερα αγαπητά στην Αφροδίτη.   Το παγώνι είναι ένα σύμβολο της Ήρας. Τα "μάτια" στην ουρά του αντιπροσωπεύουν τα αστέρια του ουρανού και υποδηλώνουν τον έναστρο θόλο της Αρχιέρειας, τη μεταβολή του Εγώ της. Δεδομένου ότι το παγώνι ανανεώνει το φτέρωμά του κάθε έτος, είναι ένα σύμβολο της ανανέωσης και του κύκλου της φύσης. Τα χρώματά του δείχνουν την ολοκλήρωση της μεγάλης εργασίας, όπως τα χρώματα της Ίριδας, του Ουράνιου Τόξου, η οποία όπως ο Ερμής, είναι αγγελιοφόρος των Θεών. Το παγώνι και το ουράνιο τόξο συμβολίζουν τη σύνθεση όλων των στοιχείων και των ιδιοτήτων. Η Αυτοκράτειρα είναι η Βασίλισσα Μητέρα, η Μητέρα των Θεών, η οποία χορηγεί την ανανέωση. Τρώει το κρέας από το παγώνι, την Αιώνια Τροφή, κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της. Ο Φοίνικας είναι ένα άλλο σύμβολο της αναζωογόνησης που συνδέεται με την Αυτοκράτειρα. Οι εύθυμοι λύκοι, τα λιοντάρια και οι πάνθηρες συνοδεύουν την Αφροδίτη όταν αυτή ανεβαίνει το όρος Ίδα (ή Ίδη, όρος στη Φρυγία κοντά στην Τροία, αλλά και στην Κρήτη) και παρουσιάζεται μερικές φορές καθισμένη σε έναν κύκνο ή σε μια χελώνα. Οι ιερές χήνες της Ήρας προστάτευαν τη Ρώμη και κάποιος ναός της είχε φρουρό ένα φίδι. Τέλος, το περιστέρι είναι ιερό στην Αφροδίτη, όπως η μυρτιά η οποία είναι ένας αειθαλής θάμνος με τα ρόδινα και άσπρα λουλούδια.   Η Αυτοκράτειρα Δήμητρα είναι η κόρη Κρόνου και της Ρέας, η οποία αντιστοιχεί κατά πρώτον στο Μάγο και τον Τροχό της Τύχης και κατά δεύτερο στον Ερημίτη και στο Αστέρι.   Η Αυτοκράτειρα είναι το αλχημικό Άλας, την υλική αρχή της φύσης, που είναι ενωμένη με τον Αυτοκράτορα, το αλχημικό Θείο (θειάφι), τη δημιουργική ενέργεια, με τη βοήθεια της επίδρασης του Μάγου, του αλχημικού Ερμή. Η Αυτοκράτειρα καλείται Άλας της Αφροδίτης, το φυτικό πνεύμα, αντίστοιχο στο αλχημικό Θείο (θειάφι). Τόσο επίσης, η Κυθέρεια Αφροδίτη (η Αφροδίτη των Κυθήρων) είναι το λαζούριο, ο Φιλοσοφικός Λίθος, ο οποίος καλείται επίσης, Κυθήριος λίθος και ακόμα το μαργαριτάρι που καλείται της Κυθέρειας μαργαρίτης (ή μάργαρον).   Η αριθμητική αξία του ονόματος Αφροδίτη είναι 993, το οποίο μειώνεται σε 3-9+9 = 3 όπως αυτό του ονόματος Δημήτηρ = 476, 6-7+4 = 3. Και τα δύο παρουσιάζουν την Αυτοκράτειρα να έχει το χαρακτήρα της Τριάδας, την οποία οι Πυθαγόρειοι λένε πως είναι η αρχή της ένωσης, η σύνθεση των αντιθέτων, μια καρποφόρος σύνδεση, την οποία οι Πυθαγόρειοι κάλεσαν Γάμο, Ειρήνη και Αρμονία.

     


    III. Βασιλεύς, Αυτοκράτωρ (3, 4)

    Ο Διδάσκων τη Φιλοσοφία – ο Κύριος του Σκήπτρου.
    Θεότητες: Ζευς, Δίας.
    Ελληνικό γράμμα = Δέλτα: Δίκη, δεξιό, δυνάστης.
    Περιγραφή
    Ο Αυτοκράτορας είναι ώριμο άτομο, εύρωστος στο ανάστημα και σοβαρός στην έκφραση. Τα κοκκινο-μαύρα, κυματιστά μαλλιά του πλαισιώνουν ένα ευρύ μέτωπο πάνω από τα μάτια με το βαθύ βλέμμα. Η παχιά γενειάδα του είναι κατσαρή και είναι ντυμένος γύρω από τα πόδια του και πάνω από τον αριστερό ώμο του, αφήνοντας το στήθος του γυμνό και ελεύθερο τον δεξιό βραχίονά του, με ένα βαθυκόκκινο ιμάτιο (μανδύα) που διακοσμείται με πράσινο φύλλωμα και επτά χρυσά λουλούδια. Φορά ένα στεφάνι με δώδεκα δρύινα φύλλα στο κεφάλι του και σανδάλια στα πόδια του. Ο χάλκινος θρόνος του Αυτοκράτορα, που είναι πλουσιοπάροχα διακοσμημένος με χρυσό, ελεφαντόδοντο και έβενο και διακοσμημένος με κεφάλια χρυσών κριών, είναι σε μια βραχώδη βουνοκορφή που περιβάλλεται από σύννεφα. Το δεξί χέρι του ένας πυρακτωμένος χρυσός κεραυνός στοχεύει προς το έδαφος. Αυτός είναι ένας διαμορφωμένος κεραυνός με μια κεντρική σφαίρα, δύο σημεία σε αντίθετες κατευθύνσεις και τέσσερις γλώσσες φλόγας γύρω από κάθε σημείο. Το αριστερό χέρι του κρατά έναν ψηλό σκήπτρο, περίπου τριών μέτρων, όπου στην κορυφή έχει μια χρυσή σφαίρα και έναν αετό με τα φτερά. Ένας κόκκινος αετός στέκεται αριστερά στα πόδια του.
    Παρουσίαση
    Ο Αυτοκράτορας αντιπροσωπεύει τις χαρακτηριστικά αρσενικές πτυχές της συνείδησης, τον ηλιακό φωτισμό, που απαιτεί σαφήνεια, αλλά μπορεί να είναι σκληρός και συντριπτικός. Είναι ο αρχετυπικός πατέρας οικογένειας, το κεφάλι της γενιάς, με εξουσία πάνω στην ομάδα και υπευθυνότητα για την ευημερία της. Είναι το φορτίο του για να καθορίσει τους νόμους και να διατηρήσει τη διαταγή και μέσα και έξω από αυτήν. Περαιτέρω, είναι η εκτελεστική εξουσία γιατί πρέπει να εξασφαλίσει ότι τα σχέδια, οι νόμοι και οι κρίσεις του επιδέχονται δράση.  
    Ο Αυτοκράτορας είναι η πηγή συνειδητών πνευματικών και ηθικών αρχών, σε αντίθεση με τον Αρχιερέα, ο οποίος είναι η πηγή πνευματικών και ηθικών διαισθήσεων. Είναι οι φωτεινές και σκοτεινές πλευρές του Αιώνιου Αρσενικού, του φωτεινού ήλιου και του σκοτεινού ήλιου, των συνειδητών και υποσυνείδητων αρσενικών διανοιών. Οπωσδήποτε, ο Αυτοκράτορας και ο Αρχιερέας είναι επιπλέον χώρια και δεν συνεργάζονται τόσο καλά όπως τα θηλυκά αντίστοιχά τους, την Αυτοκράτειρα και την Αρχιέρεια. Επομένως το ιμάτιο του Αυτοκράτορα καλύπτει την αριστερή πλευρά του, για να παρουσιάσει την συνηθισμένη καταστολή του υποσυνείδητου του και ότι μπορεί να τείνει στο δογματισμό, την ακαμψία και την ατομική ηθική εάν η εξουσία του δεν μετριάζεται από τους συν-αντιβασιλείς του, την Αυτοκράτειρα, τον Ιεροφάντη και την Αρχιέρεια.  
    Ο Αυτοκράτορας δεν ρέει με τη φύση, όπως η Αυτοκράτειρα. Το φλογερό πνεύμα του τον οδηγεί να επιβάλει τη θέλησή του στη φύση και να την αναγκάσει να προσαρμοστεί στα ψεύτικα πρότυπα της τάξης του. Κατά συνέπεια είναι πλήρως αλλοτριωμένος από τις σκοτεινές, Τιτανικές δυνάμεις της φύσης και επομένως τρωτός στην επίθεσή τους. Αναπόφευκτα ο Αυτοκράτορας θα γίνει γηραιός και άρρωστος και θα απαιτήσει την αναζωογόνηση από τα χέρια της Αυτοκράτειρας, του Αρχιερέα και της Αρχιέρειας.  
    Σημειώσεις:
    Στον Όμηρο το κοινό επίθετο του Ζηνός είναι "πατέρας Θεών και Θνητών". Αυτό δεν σημαίνει, εντούτοις, ότι ο Ζευς είναι ο γενετικός πατέρας όλων των Θεών και των θνητών, αν και γέννησε πολλούς αρκετούς και από τους δύο.  Μάλλον σημαίνει ότι είναι ο επικεφαλής πατέρας των Θεών και των θνητών, δηλαδή έχει και την εξουσία και την ευθύνη για αυτούς. Αυτό είναι ακριβώς το αξίωμα του Αυτοκράτορα.
    Σαν προστάτης της τάξης, ορίζει όλους τους νόμους, για την ύλη, τη φύση, την κοινωνία. Κατά συνέπεια συνδέεται με τη Θέμιδα (νόμος), η οποία γεννά τις Ώρες (εποχές) και τις Μοίρες (πεπρωμένο), που διαχειρίζονται το φυσικό νόμο και την Ευνομία (καλή νομοθεσία), τη Δίκη (δικαιοσύνη) και την Ειρήνη (ειρήνη), που διαχειρίζονται τον ηθικό νόμο. Κατά συνέπεια ο Δίας κλήθηκε Συντηρητής Κύκλος ή Διαφυλάσσων τον Κόσμο.  
    Ο Ζευς διατηρεί την τάξη με την επιβολή των νόμων του, και των φυσικών και των ηθικών, με τον κεραυνό. Εκείνοι που παραβιάζουν το φυσικό νόμο, όρκους, δικαιοσύνη, φιλοξενία, τιμή, και ούτω καθ' εξής, είναι όλοι κάτω από τον κίνδυνο του κεραυνού, είτε ως προειδοποίηση είτε τιμωρία. Σαν ορίζων τους νόμους, ο Αυτοκράτορας αντιπροσωπεύει τη συνειδητή, λογική σκέψη και συνδέεται πολύ με το λόγο ως έναρθρη σκέψη. Ο Αυτοκράτορας είναι έτσι ο Πατρικός Λόγος, σε αντιδιαστολή με την Αυτοκράτειρα, που είναι ο Μητρικός Έρως, η οποία περιλαμβάνει τη διάκριση, την κρίση, και τη διορατικότητα. Ο Πατρικός Λόγος συνδέεται με το στοιχείο του Πυρός, που συνδυάζει τη Θερμή (διακριτική) ποιότητα με την Ξηρά (επιβαλλόμενη μορφή) ποιότητα, γιατί ο Αυτοκράτορα αναζητά να γίνονται πραγματικότητα οι αποφάσεις του. Αντίθετα, ο Μητρικός Έρωτας συνδέεται με το Ύδωρ, το οποίο συνδυάζει τις Ψυχρές (ενωτικές) και Υγρές (παραγωγή) ιδιότητες. Ο Πατρικός Λόγος είναι το "διανοητικώς διατυπωμένο διαισθητικό ισοδύναμο της αρχετυπικής εικόνας του φλογερού Ήλιου" (Αρχιερέας), δεδομένου ότι ο Μητρικά Λόγος είναι η υδατώδης Σελήνη (Αρχιέρεια). Όταν ο Ήλιος και η Σελήνη ζευγαρώνουν το τέκνο τους ισορροπεί τις τέσσερις ιδιότητες στο φλογερό ύδωρ και στο υδατώδες πυρ.
    Πάλι, όταν ενώθηκε ο Ζευς (συνείδηση του εγώ) με αγάπη με τη Μνημοσύνη (μνήμη), κοιμήθηκαν μαζί εννέα νύχτες και γεννήθηκαν έτσι οι εννέα Μούσες, οι προστάτες της ποίησης και της λογοτεχνίας, της μουσικής και του χορού, των τεχνών και των επιστημών. Όλων αυτών που απαιτούν διορατικότητα και μνήμη.  
    Η δραστική λέξη του Αυτοκράτορα συμβολίζεται από το φλεγόμενο αέρα, τον ανώτερος φωτεινός ουρανός, τον αιθέρα, το ουράνιο φως, από το οποίο προέρχονται τα ονόματα "Ζευς" και "Δίας". Η Σελήνη δίνει γέννηση στον Ήλιο, το ημερήσιο φως της ψυχής, το συνειδητό λογικό μυαλό, ο οποίος πορεύεται μόνος του, αντίθετα από τη Σελήνη που έχει τους άλλους πλανήτες και τους Απλανείς Αστέρες για τους συντρόφους της. Ο συνειδητός Ήλιος δεν μπορεί να δει εξαιτίας του δικού του φωτός, αλλά μπορεί να δει σαφώς από την όψη της Σελήνης και των συντρόφων της: του Ερμή, του Κρόνου, της Αφροδίτης και των υπολοίπων πλανητών και του Ζωδιακού. Ξέρουν τι πρέπει να γίνει, γιατί ο ίδιος νόμος ορίστηκε από τον Ζήνα και υπηρετείται από τις κόρες του τις Ώρες (Ώρες, Εποχές) και είναι ότι ο Πατρικός Λόγος, η συνείδηση του εγώ, πρέπει να παράγει κανονικά στο Μητρικό Έρωτα, που το σκοτάδι πρέπει να εναλλάσσεται με το φως για να επιτύχει μια κατάλληλη ισορροπία. Ο Ήλιος βυθίζεται στα ύδατά της, ο δυνατός ποταμός Ωκεανός στην περιφέρεια του κόσμου και αναγεννιέται έξω από αυτόν.
    Με το να επιτρέπει στον εαυτό του να επιβάλλεται στη Σελήνη, ο Ήλιος εξασφαλίζει την αναζωογόνησή του, γιατί η συνείδηση του εγώ του γίνεται πεπαλαιωμένη, ξηρά και στεγνή από τη μακροχρόνια ύπαρξή του στο φως. Το ηλιακό φως είναι σκληρό και ο Βασιλιάς αρρωσταίνει και το συνειδητό εγώ του γίνεται στείρο. Για αυτό η Σελήνη ξέρει ότι πρέπει να ενωθεί με τον Ήλιο στο άξονα Αγάπη-Θάνατος. Γνωρίζει ότι πρέπει να λούσει τον Ήλιο στα ύδατά της, να αποσβήσει τη δίψα του, να θεραπεύσει τις πληγές του και να διαλύσει τελικά τα χαλαρωμένα μέλη του, κουρασμένα με την νεκρική ακαμψία. Είναι και το δοχείο και ο διαλύτης στο οποίο αυτός εξαφανίζεται, γιατί το συνειδητοποιημένο εγώ πρέπει να επιστρέψει στη μήτρα από την οποία γεννήθηκε, το υποσυνείδητο και από το οποίο θα κερδίσει την αναγέννησή του. Θα αναστηθεί με ανανεωμένο σθένος, γιατί η φλογερή πνοή του Αυτοκράτορα έχει τόσο αραιή και πρέπει να ισορροπηθεί από τα σκοτεινά ύδατα και τη στερεά γη της Αυτοκράτειρας. Η ισορροπία θα καεί ολοκληρωτικά ο ένας στην ύλη του άλλου.   
    Έτσι, στην Κρήτη όπου γεννήθηκε και θάφτηκε ο Ζευς, λένε πως γεννιέται και πεθαίνει κάθε έτος και ότι κάθε έτος ζευγαρώνει με τη Γήινη Μητέρα Δήμητρα, η οποία γεννά τη διάδοχό της, την Κόρη. Ξέρουμε επίσης πώς η Λητώ, μια θεά της νύχτας, δόθηκε στο Ζήνα και γέννησε τα δίδυμα, τη Λιτογένεια που είναι η Άρτεμις και το Λιτοΐδη που είναι ο Απόλλων, αυτά τα λαμπερά δίδυμα της Σελήνης και του Ήλιου, μετά από μόχθο εννέα ημερών. Και πώς έλαβε τη μορφή ενός κύκνου για να συντροφέψει με μια άλλη νυκτερινή θεότητα, τη Λήδα, που γέννησε τον Κάστορα και τον Πολυδεύκη, τον Πολυδεύκη και την Ελένη με το Ζήνα και τα δίδυμα Κάστορα και Κλυταιμνήστρα, εντούτοις τα αγόρια κλήθηκαν Διόσκουροι, δηλαδή κούροι του Διός, γιοι του Διός. Οι αρχαίοι γνώριζαν πως ο Ήλιος, όπως και η Σελήνη, έχει φωτεινή και σκοτεινή πλευρά. Κατά συνέπεια εκτός από τον Ζήνα της αρσενικής συνειδητής διάνοιας, βρίσκουμε τον υπόκοσμο το Χθόνιο Ζήνα του ανταγωνισμού, το αρσενικό υποσυνείδητο.
    Ο Ζευς συχνά απεικονίζεται σαν εύρωστος, ώριμος άνδρας σοβαρού ύφους. Έχει μια λεπτή κατσαρωμένη γενειάδα και χοντρά, κυματιστά μαλλιά πάνω από ένα ευρύ μέτωπο και βαθύ βλέμμα. Τα μαλλιά του είναι μαύρα και ο Όμηρος τον αποκαλεί "Κυάνεος" που σημαίνει σκούρος μπλε. Στην αλχημεία, είναι ο Μέλανας Βασιλεύς, η Σκιά του Υιού και το Μέλαν Θείον, όλες οι εκδηλώσεις της σκοτεινής, μελαγχολικής φύσης της ενεργού, αρσενικής πλευράς του Ερμή.  
    Ο Ζευς φορά συνήθως ένα μακρύ ιμάτιο, έναν μανδύα, ο οποίος αφήνει το στήθος του γυμνό και το δεξιό χέρι ελεύθερο. Ο Φειδίας τον παριστά χρυσό και διακοσμημένο με λουλούδια. Ένα στεφάνι βαλανιδιάς ή ελιάς είναι στο κεφάλι του, κρατά τον κεραυνός στο δεξί χέρι του και ένα σκήπτρο στο αριστερό, που ο Φειδίας έχει βάλει στην ακμή του έναν αετό. Επίσης στο άγαλμα του Πύθιου Ζηνός, ο θεός κάθεται σε έναν θρόνο από χαλκό, χρυσό, ελεφαντόδοντο και έβενο. Ο αετός του είναι στα πόδια του.  
    Η μορφή του κεραυνού αντιπροσωπεύει την εξουσία του Ζηνός πάνω στον κόσμο: η κεντρική σφαίρα είναι η γη, το ανώτερο σημείο και οι τέσσερις περιβάλλουσες γλώσσες αντιπροσωπεύουν τα τέσσερα τέταρτα των ουρανών και στο χαμηλότερο σημείο οι γλώσσες του αντιπροσωπεύουν τους τέσσερις ποταμούς του Άδη. Το τέσσερα είναι, φυσικά, ο αριθμός της κοσμικής τάξης και πληρότητας, η οποία απεικονίζεται επίσης στο ελληνικό γράμμα αυτής της κάρτας, το Δέλτα, το οποίο είναι ο αριθμός τέσσερα. Ο κεραυνός και το σκήπτρο παρουσιάζουν το βασικό σχέδιο των θριάμβων. Η μια κεντρική σφαίρα (0.Ιδιώτης) διαιρείται σε δύο σημεία (I.Μάγος, X.Τροχός Τύχης), που παράγουν τις οκτώ γλώσσες, η οποία αντιπροσωπεύει την πρώτη ογδοάδα (Θρίαμβοι ΙΙ ως IX). Επιπλέον αντιπροσωπεύει τη δεύτερη ογδοάδα συνδυασμένη πάλι στη δεύτερη δυαδικότητα (ΧΙ. Χρόνος, XVI.Αστήρ), που συγχωνεύονται στην ενότητα (ΧΧΙ. Κόσμος).   
    Το έβενος, το ελεφαντόδοντο και ο χρυσός στο χάλκινο θρόνο αντιπροσωπεύουν το φυτικό, ζωικό και ορυκτό βασίλειο στη γη, αντίστοιχα. Ο θρόνος είναι σε μια βουνοκορφή για να παρουσιάσει και την πνευματική εξύψωση του, αλλά και την απόστασή του από τις συνηθισμένες υποθέσεις. Ο κριός, που είναι ιερός στο Ζήνα, είναι ένα σύμβολο της αρσενικής δημιουργικής δύναμης και της διάνοιας. Επίσης, από τον Κριό αρχίζει το νέο έτος, που είναι ένα σύμβολο αναζωογόνησης, η ανανέωση της ηλιακής ενέργειας. Τα κεφάλια κριού είναι χρυσά επειδή ο Κριός ήταν το χρυσόμαλλο δέρας.
    Το κόκκινο χρώμα συμβολίζει την πύρινη φύση του Αυτοκράτορα. Επιπλέον ο κόκκινος αετός του Αυτοκράτορα αντιπροσωπεύει τον αλχημικό κόκκινο χρώμα, το οποίο έχει την ηλιακή φύση του χρυσού, δεδομένου ότι ο άσπρος αετός της Αυτοκράτειρας αντιπροσωπεύει το άσπρο χρώμα, το οποίο έχει τη σεληνιακή φύση του ασημιού. Αυτοί είναι οι στόχοι της Μέγιστης Εργασίας: πρώτα το άσπρο χρώμα πρέπει να βρεθεί, κατόπιν το κόκκινο και τελικά πρέπει να ενωθούν. Αυτό είναι το ζευγάρωμα της Αυτοκράτειρας και του Αυτοκράτορα για να γεννηθεί η Εγκράτεια, που αναμιγνύει τον οίνο και το ύδωρ, κόκκινο και άσπρο χρώμα.
    Ο αετός είναι μια παραλλαγή του ουροβόρου, γιατί λέγεται πως καταβροχθίζει τα φτερά και τα πούπουλά του. Αυτό έτσι προμηνύει την αναζωογόνηση του Αυτοκράτορα. Όταν αυτός ολοκληρώνεται, το γήινο λιοντάρι γίνεται ζωηρό, μεταβλητό και πτητικό και μετασχηματίζεται στον αετό, που αντιπροσωπεύει τις υψηλότερες διανοητικές ικανότητες, οι οποίες θα πετάξουν επάνω, το πνεύμα θα πετάξει στα ύψη, για να λάβουν τις ακτίνες του Ήλιου. Αν και ο αετός είναι ένα ηλιακό ζώο, είναι αρπακτικό ζώο και απεικονίζει τη σκιερή πλευρά του Πατρικού Λόγου.
    Ο χαρακτήρας του Αυτοκράτορα αντιστοιχεί στην Τετράδα, ο οποίος μειωμένος στην ισοψηφία στους δύο τίτλους του, είναι: ο Κρονίδης (ο γιος του Κρόνου, δηλαδή ο Ζευς) = 532, μειώνεται σε 2-3+5 = 4 και Θεός ο Ανδρών και Θεών Πατήρ (δηλαδή ο Ζευς) = 2743, μειώνεται σε 3-4+7-2 = 4. Η Τετράδα είναι ο νόμος της σταθερότητας, της γαλήνης του τετραγώνου, η στερεά δομή. Οι Πυθαγόρειοι την κάλεσαν Δικαιοσύνη και τέλεια Αρμονία.


    IV Αρχιέρεια (4, 2)

     Μέγιστη Αρχιέρεια, Κυρία του Πεντάκτινου
    Θεότητες: Άρτεμις, Εκάτη, Σελήνη, Ίσις, Περσεφόνη.
    Ελληνικό γράμμα = Έψιλον: Έξω.
    Περιγραφή
    Η Αρχιέρεια είναι ψηλή, νέα γυναίκα με στρογγυλό, χλωμό πρόσωπο και πολύ πυκνά, συγκρατημένα σγουρά, ξανθά ως λευκόχρυσα μαλλιά. Φορά μια μακριά, τήβεννο σε μπλε σκούρο χρώμα (το χρώμα της νύχτα τα μεσάνυχτα) διακοσμημένη με έξι αστέρια που περιβάλλουν ένα κεντρικό φεγγάρι και με λουλούδια και φρούτα να κρέμονται στα όρια της. Ο μαύρος μανδύας της, που έρχεται από πίσω, πέρα από τους ώμους της και επάνω από πίσω από τη μέση της, δένεται σε ένα Χ στο στήθος της. Τα χέρια της είναι γυμνά. Μοιάζει σαν να είναι έγκυος, αν και δεν μπορούμε να είμαστε βέβαιοι.
    Στο μέτωπο είναι ένας ασημένιος δίσκος με φίδια που σχηματίζουν τόξο σε κάθε πλευρά, προτείνοντας ταυτόχρονα τα ημισεληνοειδή φεγγάρια και τα κέρατα. Μια γιρλάντα από λουλούδια είναι στα μαλλιά της. Το δεξί χέρι της κρατά ένα ασημένιο σείστρο (κρουστό όργανο των αρχαίων ιερέων της θεάς Ίσιδος, όμοιο με ντέφι, που παράγει το ιερό κροτάλισμα) και το αριστερό της, ένα χρυσό δοχείο, που διακοσμείται στη βάση με ρόδια και τα φύλλα φοινίκων. Η λαβή του μοιάζει με ένα φίδι που διογκώνεται με δηλητήριο.  
    Η Αρχιέρεια κάθεται σε έναν θρόνο σε ένα άρμα, που σύρεται από δύο άλογα (μαύρο αριστερά, άσπρο δεξιά). Το υπόβαθρο πίσω από το άρμα κρύβεται από τον τεράστιο θόλο του, σε μπλε σκούρο χρώμα με 27 αστέρια, το οποίο υποστηρίζεται με δύο στύλους που τελειώνουν με ασημένια ημισεληνοειδή φεγγάρια. Το άρμα προκύπτει από έναν σκοτεινό ποταμό που φαίνεται να ρέει πίσω της, από την κάθε πλευρά του θόλου. Οι πλευρές του άρματος είναι διακοσμημένες με φύλλα Αρτεμισίας. Ο Κέρβερος, το σκυλί με τα τρία κεφάλια (φύλαξ του Άδη, Αΐδου σκύλαξ τρίκρανος), κάθεται δίπλα της στο άρμα.   
    Παρουσίαση
    Η Αρχιέρεια αντιπροσωπεύει τα θηλυκά συστατικά της υποσυνείδητης διάνοιας. Αντιπροσωπεύει εκείνες τις υποσυνείδητες διαδικασίες που είναι κρυμμένες, εκείνες που παγιοποιούν αόρατα, αναπτύσσονται, συνδέουν και σχετίζονται, εκείνες που ξεπερνούν τη δυαδικότητα. Γιατί, αν και είναι παρθένα ιέρεια και αντιπροσωπεύει όλες τις αιώνια παρθένες θεές, είναι επίσης ο φορέας της κρυμμένης κύησης και της Αρχικής Μητέρας στη δύναμη, η κρυμμένη μητέρα που απαιτείται για να φανερωθεί το υπερφυσικό. Υπό αυτήν τη μορφή αντιπροσωπεύει επίσης τις υποσυνείδητες, συνθετικές διαδικασίες της μνήμης.
    Η δραστηριότητα της Αρχιέρειας συμβολίζεται από το ύδωρ της Αβύσσου - αδιαπέραστο σκότος, απείρως βαθύ, πάντα ενωμένο, ρέον, αναζητούμενο το επίπεδό του. Παράγοντας είναι τόσο ισχυρή όσο ο δυνατός ποταμός Ωκεανός. Τα δάκρυα της είναι η θεραπευτική δροσιά, προσπαθώντας πάντα να αποκαταστήσουν την πληρότητα όταν πάει η διάσπαση προχωρά πολύ μακριά.  
    Όπως η Σελήνη, η Αρχιέρεια είναι ακλόνητη στην αλλαγή, γιατί είναι η αρχή της κρυμμένης αλλαγής διαμέσου κυκλικών αυξήσεων και πτώσεων. Αντιπροσωπεύει την παλλόμενη ισορροπία της ύλης και του πνεύματος, γιατί γυρίζει το πρόσωπό της διαδοχικά προς τη γη και τον ήλιο. Όταν κοιτάζει προς τη γη, είναι η πρωταρχική ύλη απαραίτητη για την εκδήλωση του πνεύματος, το αμετάβλητο αγγείο του καλού και του κακού. Όταν κοιτάζει στον ήλιο, είναι ο τρόπος της πνευματικής επίτευξης, η Πνευματική Νύφη και Μητέρα, η Σοφία, η Απολύτρωση.  
    Η Αρχιέρεια είναι κατ' εξοχήν απόκρυφη, γιατί η εργασία της είναι κρυμμένη. Όταν γυρίζει το πρόσωπό της μακριά, εξαφανίζεται στη σκιά της (η Νέα Σελήνη), και όταν συναντά τον ήλιο στην πιο στενή σύνοδο, κρύβει επίσης το πρόσωπό της - κάλυψη (Έκλειψη). Η Αρχιέρεια ενσωματώνει τις πιο πνευματικές πτυχές του θηλυκού.  
    Σημείωση
    Το σεληνιακό διάδημα της Αρχιέρειας υπενθυμίζει πως είναι η Κυρία του Πεντάκτινου, της Πεντάλφα.  
    Η μυθοπλασία της Σελήνης είναι ένα μάθημα θηλυκής ψυχολογίας. Στο αρσενικό, η σεληνιακή ψυχολογία φανερώνεται ως η ψυχή στο υποσυνείδητο, που αντιπροσωπεύεται κυρίως από το σκοτάδι της Σελήνης. Στο θηλυκό, η σεληνιακή ψυχολογία είναι συνειδητή και αντιπροσωπεύεται κυρίως από το φως της Σελήνης. Σε αντίθεση με το αιχμηρό, ξεχωριστό φως του Ήλιου, το φως της Σελήνης μεταβάλλεται και συσχετίζεται.  
    Το μυαλό της γυναίκας, περιλαμβάνοντας το φως της σελήνης (συνειδητό) και το σκοτεινό ήλιο (ασυνείδητο), δεν είναι τόσο υπερβολικό στο σκοτάδια και το φως όπως του άνδρα, ο οποίος περιλαμβάνει το φωτεινό ήλιο (συνειδητό) και το σκοτεινό φεγγάρι (υποσυνείδητο). Η  ΙΙ. Αυτοκράτειρα είναι το φωτεινό φεγγάρι, ο ΙΙΙ. Αυτοκράτορας είναι ο φωτεινός ήλιος, η IV.Αρχιέρεια είναι το σκοτεινό φεγγάρι, ο V.Αρχιερέας είναι ο σκοτεινός ήλιος. Αυτές είναι οι τέσσερις προσωπικότητες παρουσιάζονται όταν ενώνονται ο άνδρας και η γυναίκα. Στο υποσυνείδητο επίπεδο αυτό μπορεί να γίνεται μια αντιπαράθεση μεταξύ του Ξίφους και της Κούπας, γιατί "όταν συναντιούνται ο σκοπός και η ψυχή, ο σκοπός σύρει το Ξίφος της δύναμής του και η ψυχή εκτινάσσει το δηλητήριό της παραίσθησης και αποπλάνησης. Εντούτοις, και οι τέσσερις προσωπικότητες φανερώνονται σε διαφορετικό βαθμό σε όλους τους ανθρώπους.  
    Ο Κ. Γιούνγκ υποστηρίζει ότι η ψυχή (anima) τείνει να είναι πιστή, να παρηγορεί, να συσχετίζεται, είναι ένας θαυματοποιός, μια αποπλάνηση, είναι αμφίθυμη, μάταια, ευερέθιστη, συναισθηματική, αγανακτισμένη και υπαγόμενη στις παράλογες διαθέσεις.   
    Η Εκάτη είναι Τρίμορφη ή Τρικέφαλη επειδή: κυβερνά τους ουρανούς σαν Σελήνη κατά τη διάρκεια της Πανσελήνου, κυβερνά τη γη ως Άρτεμις κατά τη διάρκεια της αύξησης και φθίσης της σελήνης, που διαμορφώνονται σαν ασημένια τόξα της. Κυβερνά τον Άδη ως Περσεφόνη κατά τη διάρκεια της Νέας Σελήνης. Ο Κέρβερος υπενθυμίζει και την τρικέφαλη Εκάτη και τις συνδέσεις σεις με τον Κάτω Κόσμο.  
    Η σελήνη είναι ένας μεσολαβητής, όπως ο Ερμής, που στέκεται μεταξύ του ουρανού και γης, στρέφοντας στο καθένα και με αυτόν τον τρόπο παρουσιάζει τις καθοδικές και ανοδικές πορείες. Κυβερνά όλα τα φαινόμενα αυξήσεων και φθίσεων στον κόσμο. Τα χρώματα στο φόρεμά της είναι το λευκό, το κίτρινο και κόκκινο ή ένα λαμπερό μαύρο φόρεμα (μαύρο, άσπρο, κίτρινο, κόκκινο: τα χρώματα της αλχημικής Μέγιστης Εργασίας), που διακοσμείται με αστέρια και ένα κεντρικό φεγγάρι, τα λουλούδια και τα φρούτα κρεμιόνται στα όρια όπως οι θύσανοι. Τα γυμνά χέρα, με τον αναμμένο φανό στο δεξί και δύο φίδια στο αριστερό της ή το αριστερό χέρι της κρατά χρυσό δοχείο, που διακοσμείται στη βάση με φύλλα φοινίκων, και με μια λαβή όμοια με φίδι, που φαίνεται πρησμένο από δηλητήριο, είναι σε ένα άρμα που σύρεται από δύο άλογα, ένα λευκό, ένας μαύρο, ή από ένα μουλάρι, ή από ταύρους με μικρά κέρατα και ένα άσπρο σημείο στη δεξιά πλευρά του ζώου.  
    Οι αριθμοί 3, 9 και 27 είναι ιεροί στη σελήνη. Οι 27 αστέρες αντιπροσωπεύουν στο θόλο, τις ημέρες τις οποίες η σελήνη είναι ορατή (27 = 3 Χ 9, η τρίτη δύναμη του τρία). Η σελήνη είναι μια ιδιότητα της Αρτέμιδος και η Αρτεμισία είναι ένα σεληνιακό βότανο.   
    Οι αλχημιστές λένε ότι η Παρθένος Άρτεμις είναι η Πρωταρχική Μητέρα και η Πρωταρχική Ύλη. Είναι η Πνευματική Νύφη και Μητέρα. Έτσι καλείται Μητέρα Αλχημεία, Ύλη όλων των Πραγμάτων, Μήτρα, Θήλυ, Παρθένος Έγκυος Κόρη, Σοφία, Σελήνη και  ακόμη Πόρνη, γιατί είναι "το δοχείο και η ύλη του καλού και κακού". Ο Πλούταρχος λέει ότι η Σελήνη είναι η Μητέρα του Κόσμου. Γονιμοποιείται από τον Ήλιο, τον Αρχιερέα. Όπως είναι ευρέως γνωστό, οι έννοιες Μητέρα, Μήτρα προέρχονται από την ίδια ινδοευρωπαϊκή ρίζα ματερ-, που σημαίνει, μητέρα.  
    Δεδομένου ότι η ψυχή αντιπροσωπεύει και προσωποποιεί τα στοιχεία του συλλογικού ασυνειδήτου, έτσι η Σελήνη αντιπροσωπεύει τους άλλους έξι πλανήτες και το μέταλλό της, το ασήμι είναι το σύνολο και η ουσία των πνευμάτων των άλλων έξι μετάλλων. Τα έξι αστέρια και το φεγγάρι στην εσθήτα της Αρχιέρειας αντιπροσωπεύουν τα επτά μέταλλα και τους επτά πλανήτες.  
    Το ρόδι, που συνδέεται με την Περσεφόνη και τη Δήμητρα, είναι ένα κοινό σύμβολο της παθητικής αρχής, του γάμου, της γονιμότητας και του τοκετού.  
    Η κάθοδος στην ύλη είναι ένα φάρμακο, το οποίο μπορεί να είναι δηλητήριο ή θεραπευτικό, μεθυστικό ή διαφωτιστικό. Η Εκάτη στέλνει το σκύλο και το φίδι, γιατί το δάγκωμά τους μπορεί να φέρει τρέλα ή μετασχηματισμό της συνείδησης. Το δώρο της προφητείας χορηγείται συχνά από ένα φίδι. Η Αρχιέρεια μοιράζεται τα ζώα της με τον αδελφό / σύζυγό της, τον Αρχιερέα. Για παράδειγμα, και η Σελήνη και ο Ήλιος επικαλούνται ως σκυλιά. Το αρσενικό ελάφι, το λιοντάρι και ο κόκορας είναι τα ζώα της Σελήνης και της Περσεφόνης και των αρρένων αντιστοίχων τους. Το φίδι και η τίγρη είναι επίσης σεληνιακά ζώα.  
    Ο Απόλλωνας και η Άρτεμις είναι, φυσικά, και οι δύο συνδεμένοι με το τόξο και με το βέλος. Όπως ο Απόλλωνας, και η Άρτεμις και η Εκάτη καλούνται Εκήβολος (μακριά τοξεύων, μακριά ακοντίζων), επειδή στοχεύουν μακριά. Οι δύο Θεοί αντιπροσωπεύουν την απαρατήρητη λειτουργία του υποσυνείδητου μυαλού: η ξαφνική λάμψη της διορατικότητας, το διαισθητικό άλμα. Θα δούμε (VI Εραστές) ότι ο Απόλλωνας και η Άρτεμις (ήλιος και σελήνη) συγκεντρώνονται στην αγάπη από έναν άλλο που τοξεύει από μακριά, τον Έρωτα, τον απόγονο του Ερμή και της Αφροδίτης (I.Μάγος και ΙΙ. Αυτοκράτειρα).  
    Η Σελήνη και ο Ήλιος αντιπροσωπεύουν το σύνολο της διαισθητικής αντίληψης, το θηλυκό και το αρσενικό, γιατί μόνο αυτοί από όλους τους Θεούς βλέπουν την απαγωγή της Κόρης. Γέννησαν τις Ώρες, που αντιπροσωπεύουν τις εποχές. Η Σελήνη είναι η μητέρα του Ήλιου, καθώς επίσης και η σύζυγός του, που σημαίνει ότι το ασυνείδητο είναι έγκυος με τη συνείδηση, και δίνει γέννηση σε αυτό.  
    Η Αρχιέρεια συνδέεται πολλαπλά με το ύδωρ. Κατ' αρχάς, η Σελήνη ήταν η μητέρα της Έρσας (Δροσιάς) από το Δία. Είναι επίσης, τα δάκρυα της Ίσιδος, που είναι η δροσιά, είναι θεραπευτικά, γιατί με αυτά αποκατέστησε πλήρως τον Όσιριδα και έτσι καλείται Σώτειρα (Σώτειρα καλούνται οι θεές, Θέτις, Ευνομία, Αθηνά, Άρτεμις, Δήμητρα, Αφροδίτη, Περσεφόνη, Εκάτη, Ήρα, Τύχη). Αυτή η ουσία είναι το Ύδωρ της Ζωής και το Διαμένον Ύδωρ, το οποίο ενώνει οτιδήποτε έχει χωριστεί. Η Ίσις είναι επίσης ισχυρή μάγισσα, μια ικανότητα που έμαθε όταν έστειλε το φίδι της να ξαπλώσει στο μονοπάτι του Ρα, τον οποίο αργότερα, επίσης θεράπευσε.  
    Ίσις καλείται ο Αστήρ της Θάλασσας και αντιπροσωπεύει τις καρποφόρες, πλούσιες πεδιάδες της Αιγύπτου, την Πρώτη Ουσία που φέρνει τη ζωή όταν λιπαίνεται από τον Όσιριδα, η πλημμύρα του Νείλου.  
    Σύμφωνα με έναν μύθο, η Εκάτη, η κόρη του Ζηνός και της Ήρας, καθαρίστηκε και αναγεννήθηκε στα ύδατα του Αχέρωνα, του ποταμού του Άδη. Ως εκ τούτου επιτηρεί τον καθαρισμό και τον εξιλασμό συγκεκριμένα και τη μαγεία και την γοητείες γενικά. Είναι ένας θεραπευτής, ειδικά στην επίδραση των σκορπιών, των φιδιών και των πυρετών. Φέρνει φωτισμό στη νύχτα, δηλαδή από το υποσυνείδητο.  
    Η σελήνη αντιπροσωπεύει τις ιδιότητες της σύνδεσης και της σχέσης που χαρακτηρίζει το Μητρικό Έρωτα, για το ύδωρ είναι ψυχρή (ενώνοντας) και υγρή (παράγοντας). Αντίθετα ο ήλιος αντιπροσωπεύει τις ιδιότητες της διάκρισης και τη γνώση που χαρακτηρίζει τον Πατρικό Λόγο, γιατί  το πυρ είναι θερμό (χωρίζοντας) και ξηρό (επιβάλλοντας). Η Αρχιέρεια και ο Αρχιερέας θα ενώσουν το ύδωρ και το πυρ τους στον Θρίαμβο VI. Εραστές, γιατί ο Ήλιος είναι η "θερμότητα του στερεώματος" και η Σελήνη είναι η "αιθερική υγρασία".
    Το μπλε χρώμα συνδέεται με τη Σελήνη και καλείται σκοτεινό ύδωρ, που παντρεύει τον Ήλιο, ο οποίος καλείται Ρέον Φως (Φάος ρυέντης). Καλείται επίσης Χημεία (μαύρο), που υπενθυμίζει σε μας ότι είναι η Μητέρα Αλχημεία.  
    Ο θρόνος είναι ένα σύμβολο της Ίσιδος, η οποία παρουσιάζεται συχνά φορώντας κέρατα αγελάδων και τον ηλιακό δίσκο της Χαθώρ και μεταφέρει σκήπτρο και πάπυρους.  
    Η Πυθαγορική ανάλυση προτείνει ότι αυτή οι κάρτες των Θριάμβων 2 και 3 πρέπει να είναι η Αρχιέρεια και ο Αρχιερέας και ότι το 3 και το 4 πρέπει να είναι η Αυτοκράτειρα και ο Αυτοκράτορας. Η Αυτοκράτειρα και ο Αυτοκράτορας παρουσιάζονται συνήθως με σφαίρες, τα σύμβολα της γήινης αρχής και είναι Πεντάλφες υπό την ευρεία έννοια. Αντιθέτως, η Αρχιέρεια και ο Αρχιερέας παρουσιάζονται συνήθως με σκήπτρα με πνευματική αρχή, που συνδέεται με τους Ράβδους και το Πυρ.  
    Η μέθοδος της ισοψηφίας υποστηρίζει: "Η τρίμορφος Εκάτη" έχουμε 1732, το οποίο μειώνεται σε 2-3+7-1 = 5. Για το "Η Σκοτία Σελάνα" (η σκοτία Σελάνα ή αιολικά Σελάννα είναι η σκοτεινή Σελήνη) έχουμε 896, το οποίο μειώνεται σε 6-9+8 = 5. Και οι δύο δείχνουν ότι η Αρχιέρεια αντιστοιχεί στην Πεντάδα, η οποία αντιπροσωπεύει το αιώνιο ουράνιο πνεύμα που φέρει σε έκσταση τα τέσσερα μεταβλητά στοιχεία. Οι Πυθαγόρειοι την καλούν Αλλαγή, γιατί αντιπροσωπεύει την ώθηση στην άνοδο από την εγκόσμια σφαίρα.


    V Αρχιερεύς (5)

    Ο Δάσκαλος και Κύριος της Πεντάλφα.
    Θεότητες: Απόλλων, Ήλιος, Σαμάς.
    Ελληνικό Γράμμα = Δίγαμμα (Βαυ): ρύομαι. Μέλλων ρύσομαι, αόριστος ερρυσάμην. Σημαίνει σώζω, λυτρώνω, ελευθερώνω, απολυτρώνω, εξαγοράζω, προστατεύω, προφυλάσσω, εμποδίζω, αναχαιτίζω, θεραπεύω, καλύπτω. Παράγωγα: =æsiow, επίθετο. Σημαίνει εκείνος που απελευθερώνει. Ομόρρυθμο: ρύσιον, ρύτωρ –ορος (ουσιαστικό) ο σωτήρας, ο προστάτης.  
    Περιγραφή
    Είναι λυκόφως και ο Αρχιερέας κάθεται σε ένα χρυσό άρμα με κοίλη μορφή, το οποίο επιπλέει στον ωκεανό και τραβιέται από δύο ιππόκαμπους, έναν μαύρο αριστερά και έναν άσπρο δεξιά. Οι πλευρές του άρματος είναι διακοσμημένες με ηλιοτρόπια και τα φύλλα δάφνης. Ένας λύκος κάθεται δίπλα από τον Αρχιερέα στα αριστερά του.
    Ο Αρχιερέας είναι ένας ηλικιωμένος με γκρίζα μαλλιά, χωρίς γένια, με κατακόκκινο δέρμα και διπλωμένα φτερά. Είναι ξυπόλυτος, φορά μια ακτινοβόλα κορώνα σε κόκκινο-χρυσό χρώμα με επτά ακτίνες που κάμπτουν προς τα πάνω και ένα μακρύ, αραχνοΰφαντο κόκκινο χιτώνα, με τα μανίκια ως τους αγκώνες, που κυματίζει στον αέρα. Στο δεξί χέρι του κρατά ότι τη λαβή ενός κλαδευτηριού με μορφή ενός πλάγιου μεταλλικού ημικύκλιου, που καίγεται σε κόκκινο χρώμα, με 16 δόντια στην περιφέρεια και το αλχημικό σύμβολο για το θείο (ένας σταυρός κάτω από ένα τρίγωνο) στη μέση. Στο αριστερό χέρι του κρατά χρυσό αγγείο, από το οποίο χύνει στον ωκεανό κόκκινο κρασί.  
    Παρουσίαση
    Ο Αρχιερέας αντιπροσωπεύει τα υποσυνείδητα αρσενικά στοιχεία της ψυχής. Συμβολίζεται από τον κατακόκκινο ήλιο καθώς δύει και ταξιδεύει στην υποσυνείδητη θάλασσα στην επόμενη αυγή της συνείδησης.
    Ο Αρχιερέας ενσωματώνει την πνευματική φιλοδοξία, την χωρίς στοχασμό ηθική κρίση και την κίνηση προς την τελειότητα. Είναι αδιάλλακτος στις αποτυχίες της σάρκας και αμελής στις ανάγκες της γήινης ύπαρξης. Δεδομένου ότι τείνει να είναι αυστηρός και σκληρόκαρδος, χρειάζεται συν-αντιβασιλείς του, την Αυτοκράτειρα, τον Αυτοκράτορα και την Αρχιέρεια, για να μαλακώσει τη δριμύτητά του.  
    Ο Αρχιερέας είναι η γέφυρα που δεσμεύει τον ουρανό και τη γη, η πηγή γνώσεων θρησκείας. Είναι η συνείδηση, η εσωτερική φωνή και ο εσωτερικός δάσκαλος (η διαίσθηση), που κάθεται στην κρίση μας και στην κρίση των άλλων, σύμβολό του το πριόνι στο δεξί χέρι (δράση). Το διάπυρο πριόνι αντιπροσωπεύει την ουράνια πυρκαγιά του δυόμενου ήλιου, σε αντιδιαστολή με το απύθμενο ύδωρ της Αρχιέρειας. Ο λύκος στην αριστερή (ασυνείδητη) πλευρά αντιπροσωπεύει την πιθανή εμπάθεια της ασυνείδητης κρίσης.  
    Εκτιμώντας ότι το δοχείο της Αρχιέρειας περιέχει το ύδωρ (δηλαδή τη θεραπευτική αγάπη), ο Αρχιερέας περιέχει το κρασί (δηλαδή τα πύρινα πνεύματα). Ο αέρας που φυσά το χιτώνα του, μας υπενθυμίζει ότι αντιπροσωπεύει το πνεύμα (Πνεύμα, Αναπνοή).  
    Σημείωση
    Όταν ένας άνδρας αναγνωρίζει την ψυχή του, μια τριάδα δημιουργείται: είναι το αρσενικό συνειδητό θέμα (Αυτοκράτορας) που αφορά στο έμμονο θηλυκό συνειδητό θέμα (Αυτοκράτειρα) και στην υπέρτατη θηλυκή ψυχή (Αρχιέρεια). Αυτή η δομή γίνεται μια πλήρες τετράδα μέσω της εμφάνισης υπέρτατου του αρσενικού, του Σοφού Γηραιού Άνδρα (Αρχιερέας). Επιπλέον, όταν αναγνωρίζει μια γυναίκα το σκοπό της, μια τριάδα δημιουργείται: είναι το θηλυκό συνειδητό θέμα (Αυτοκράτειρα) που αφορά στο έμμονο αρσενικό συνειδητό θέμα (Αυτοκράτορας) και στον υπέρτατο αρσενικό σκοπό (Αρχιερέας). Αυτή η δομή γίνεται μια πλήρης τετράδα μέσω της εμφάνισης του υπέρτατου του θηλυκού, της Χθόνιας Μητέρας (Αρχιέρεια). Και στις δύο περιπτώσεις το αποτέλεσμα είναι ένα "τετραμερής γάμος" που είναι μισό αρσενικό και μισό θηλυκό, μισό έμμονο και μισό υπέρτατο.
    Η ψυχή και ο σκοπός είναι και οι δύο εξωλογικά, επειδή είναι ασυνείδητα. Εντούτοις, ο σκοπός είναι μια πηγή παράλογων απόψεων, ενώ η ψυχή είναι μια πηγή παράλογων διαθέσεων. Ο σκοπός τείνει επίσης να υποστηρίξει τις συμβατικές απόψεις και είναι επιρρεπής σε αδιάλλακτες απόψεις, ερμηνεία, υπαινιγμό, παρερμηνεία και προσπάθεια για δύναμη. Ο σκοπός είναι προσανατολισμένος προς το πνεύμα και μπορεί να γίνει ένας ψυχοπομπός: ένας μεσολαβητής μεταξύ συνειδητού και του ασυνείδητου. Ο Αρχιερέας ως σκοπός αντιστοιχεί στο πνεύμα και το νου (μυαλό), ενώ η Αρχιέρεια αντιστοιχεί στην ψυχή και το σώμα.  
    Οι σχέσεις μεταξύ των Θριάμβων II ως V μπορούν να γίνουν κατανοητές στους στοιχειώδεις όρους: η Αυτοκράτειρα είναι η γήινη μητέρα, ο Αυτοκράτορας είναι ο πατέρας ουρανού, η Αρχιέρεια είναι το απύθμενο φεγγάρι, ο Αρχιερέας είναι το ουράνιο πυρ.  Δηλαδή έχομε τα στοιχεία: Αυτοκράτειρα = γη, Αυτοκράτορας = αέρας, Αρχιέρεια = ύδωρ, Αρχιερέας = πυρ. Τα αρσενικά και τα δύο έχουν την Θερμή ποιότητα που χωρίζει και κάνει διακρίσεις και έτσι συνδεμένοι με το Λόγο. Τα θηλυκά έχουν την Ψυχρή ποιότητα, που αναμιγνύει και ενώνει και έτσι συνδέεται με τον έρωτα. Σε κάθε περίπτωση οι γήινες αρχές, η Αυτοκράτειρα και ο Αυτοκράτορας, αντιστοιχούν στα βαρύτερα, λιγότερο λεπτά στοιχεία (Γη εναντίον Ύδατος, Αέρας εναντίον Πυρ), ενώ οι πνευματικές αρχές, η Αρχιέρεια και ο Αρχιερέας, αντιστοιχούν στα ελαφρύτερα, λεπτότερα στοιχεία. Δηλαδή η Αυτοκράτειρα είναι Βαριά και Ψυχρή, δηλαδή η Γη, ενώ η Αρχιέρεια είναι Ελαφριά και Ψυχρή, δηλαδή το Ύδωρ, ο Αυτοκράτορας είναι Βαρύς και Θερμός, δηλαδή ο Αέρας, ενώ ο Αρχιερέας είναι Ελαφρύς και Θερμός, δηλαδή το Πυρ. Είτε η Αυτοκράτειρα και ο Αυτοκράτορας (Γη και Αέρας), είτε ο Αρχιερέας και η Αρχιέρεια (Πυρ και Ύδωρ) μπορούν να παντρέψουν, και να επιτύχουν τη θέση της αντίθεσης στην ενότητα, αλλά είναι επιτυχέστερο εάν ολοκληρώνεται σε πιο υψηλό επίπεδο, με τα λεπτότερα στοιχεία. Κατά συνέπεια η ένωση είναι μεταξύ της σεληνιακής αιθερικής υγρασίας και της ηλιακής θερμότητας του στερεώματος. Αυτό είναι το ύδωρ και το κρασί που βλέπουμε να αναμιγνύονται στην Εγκράτεια.  
    Ο Γιούγκ καλεί το σκοπό Σκοτεινό Ήλιο, που αντιστοιχεί στον Κρόνο, το Θεό που κυβέρνησε στη χρυσή ηλικία προτού να έρθει στην εξουσία ο Ζευς. Ο Σκοτεινός Ήλιος είναι ο ήλιος πριν από την αυγή της συνείδησης και αναφέρεται στη χρυσή ηλικία όταν η ζωή ήταν ενστικτώδης και ο θάνατος δεν ήταν κάτι που προκαλούσε φόβο, ο χρόνος προτού να έχει ο άνθρωπος "τη γνώση του καλού και του κακού". Όταν ο Ζευς καθιέρωσε την Ολυμπιακή δυναστεία, ο Κρόνος ήταν στη δύση, αλλά μην καταστρεμμένος και ασκεί ακόμα την επιρροή του από πέρα από το δυτικό ορίζοντα, όπου ο ήλιος είναι πάλι, σκοτεινός.  
    Σύμφωνα με έναν μύθο, ο Κρόνος βρίσκεται σε έναν μαγικό ύπνο σε μια χρυσή σπηλιά σε ένα νησί κοντά στη Μεγάλη Βρετανία. Εκεί ονειρεύεται το μέλλον και οι νύμφες που υπηρετούν τις ανάγκες του, εκθέτουν τα όνειρά του στο Δία. Σε αυτόν τον μύθο μπορούμε να δούμε το συνειδητό μυαλό (Ζευς) από τον ασυνείδητο (Κρόνος) μέσω των ονείρων.  
    Στις γιορτές Σατουρνάλια και Κρόνια, οι άνθρωποι θέτουν κατά μέρος τις συνήθειες του συνειδητού, τους νόμους και τις αξίες, (την εργασία του Αυτοκράτορα) και επιστρέφουν για μια εβδομάδα (17 ως 23 Δεκεμβρίου) στον παράδεισο του αδέσμευτου ενστίκτου.  
    Ο Απόλλωνας έχει επίσης μια χθονική πλευρά, γιατί είναι ο Θεός της προφητείας όπως ο ηλιακός Θεός Σαμάς των Βαβυλωνίων. Κατά τη διάρκεια του σκοτεινού τετάρτου του έτους αποσύρεται στο έδαφος της Υπερβόρειας, πιθανά Μεγάλη Βρετανία, εν τω μεταξύ κυβερνά ο Διόνυσος στους Δελφούς. Η Υπερβόρεια ήταν το προγονικό σπίτι της Λητούς της Σκοτεινής Τηβέννου, της μητέρας του Απόλλωνα και της Αρτέμιδος, και μιας θεάς της νύχτας. Η Υπερβόρεια βοήθησε τον Απόλλωνα να βρει το Δελφικό χρησμό. Δηλαδή χρησμοί παρουσιάζονται από το σκότος, ασυνείδητο έδαφος μέσα στο φως της ηλιακής συνείδησης.  
    Ο Σκοτεινός Ήλιος είναι ένα παράλογο, χθονικό στάδιο στο μετασχηματισμό του Ηλίου. Εμφανίζεται ως Γηραιός Βασιλιάς, ένας γκριζομάλλης ηλικιωμένος, φτερωτός. Καλείται Φάος Ρυέντης και μπορεί να φανερωθεί ως Λέων Αρχαίος. Όπως την αδελφή του Εκάτη, μπορεί να εμφανιστεί ως τρελό σκυλί. Όμοια το επίθετο Λύκειος Απόλλωνα μπορεί να αναφερθεί σε αυτόν ως Θεός των λύκων.  
    Όπως η σελήνη, ο Ήλιος έχει πολλές συνδέσεις με τον ποταμό Ωκεανό. Αφότου πνίγηκε στον Ωκεανό από τους θείους του, τους Τιτάνες, ανατράφηκε στους ουρανούς και έγινε αθάνατος. Τώρα, στο τέλος κάθε ημέρας κατεβαίνει πάλι στον Ωκεανό στη δύση και ταξιδεύει στην ανατολή σε ένα χρυσό κύπελλο, όπου ανατέλλει από τον Ωκεανό πάλι. Ο Ήλιος έχει διάφορες συνδέσεις με τη Σκοτεινή Βασίλισσα (Αρχιέρεια), όπως είναι η Κλυμένη γέννησε το γιο του, Φαέθοντα και λέγεται πως εμφανίζεται από τα Αιθιοπικά έλη κάθε αυγή, ακόμα είναι η Πέρση, μία από τις Ωκεανίδες (κόρες του Ωκεανού), που ο Ήλιος απέκτησε μια κόρη, την Κίρκη, μια μάγισσα αγαπητή στην Εκάτη και που συνδέθηκε με τη σελήνη. Ζει στη δύση, στο έδαφος του Σκοτεινού Ήλιου. Οι Βαβυλώνιοι και οι Σουμέριοι λένε ότι τη νύχτα ο ηλιακός Θεός Σαμάς περνά από τη δυτική πύλη στο "εσωτερικό του ουρανού", το οποίο συμβολίζει τα αρσενικά στοιχεία της ψυχής που εξαφανίζεται στο υποσυνείδητο.  
    Ο Αρχιερέας είναι ο πνευματικός πατέρας, του οποίου λειτουργία είναι να ανυψώσει επάνω, για να εξυψώσει, για να τελειοποιήσει. Είναι η ηθική τελειότητα. Εκτιμώντας ότι ο ηλιακός Αρχιερέας ενδιαφέρεται για τις αιώνιες αλήθειες και είναι το σταθερό σημείο γύρω από το οποίο όλοι οι άλλοι περιστρέφονται, η σεληνιακή Αρχιέρεια είναι αρμόδια για όλα τα φαινόμενα αυξήσεων και φθίσεων στον κόσμο.
    Δεδομένου ότι το Ήλιος βλέπει όλα όσα συμβαίνουν στη γη, κλήθηκε για να βεβαιώνει τους όρκους, όπως ο Σαμάς των Βαβυλωνίων, τιμωρεί τους παρανόμους όλων των ειδών. Επιπλέον ο Απόλλωνας Εκατήβολος τιμωρεί τα λάθη με τα γρήγορα βέλη του, ρίχνοντάς τα από πέρα από τον ορίζοντα της συνείδησης. Ακόμα ως Αρχιερέας, είναι επίσης ο θεραπευτής και ο εξαγνιστής, ο οποίος ξεπλένει μακριά τις αμαρτίες.
    Οι ακτίνες του ήλιου δημιουργούν τις σκιές και ο Σμαραγδένιος Πίναξ, μας λέει για "να εξαγάγει τη σκιά από την ακτίνα". Ο σκοπός είναι η σκιά που πετιέται από την ηλιακή (αρσενική) συνείδηση. Είναι το Πορφυρό Θείο (θειάφι), η ουσία του ήλιου, δεδομένου ότι το Λευκό Θείο (θειάφι) είναι η ουσία της σελήνης: είναι τα κόκκινα και πράσινα λιοντάρια. Στα ελληνικά το θείον μπορεί να σημάνει είτε "θεότητα" είτε "θειάφι", επειδή το θείο χρησιμοποιήθηκε για τον καθαρισμό - μια κύρια λειτουργία του Απόλλωνα του Αρχιερέα. Οι αλχημιστές λένε ότι όταν ενώνονται ο Ήλιος και η Σελήνη, οι ακτίνες τους περιέχουν Ύδωρ Θεϊκόν, την απόκρυφη ουσία, τη θαυμαστή ρευστή ή το πύρινο φάρμακο που διαχωρίζει τα στοιχεία. Πράγματι, όπως ο ήλιος μπορεί να θερμάνει ή να καψαλίσει έτσι το Πορφυρό Θεϊκόν Ύδωρ έχει και καλά και κακά αποτελέσματα. Δεδομένου ότι ελαττώνει όλα στην ύλη, είναι ο συντελεστής, το μέσον όλης της φθοράς, αλλοίωσης στο φυσικό κόσμο. Καίει, πήζει, σαπίζει και βρωμίζει. Μαυρίζει τον ήλιο. Είναι ο δράκος και ο ουροβόρος όφις. Ταυτίζεται με το Σετ και τον Τυφώνα και έχει το σπίτι του στην Απαγορευμένη Θάλασσα, όπου η Αρχιέρεια και ο Αρχιερέας θα υποφέρουν την Αγάπη-Θάνατό τους. Τέτοιος είναι ο σκοπός, ο αρσενικός υποσυνείδητος.
    Στο Θρίαμβο των Εραστών (VI) η Αρχιέρεια και ο Αρχιερέας θα είναι η Νύφη και το Γαμπρός. Είναι σελήνη και ήλιος, αριστερό μάτι και δεξιό μάτι, Χθονική Γυναίκα και Σοφός Ηλικιωμένος. Η σειρά αυτών των Θριάμβων συμβολίζει τη γέννηση των διδύμων που γέννησε η Λητώ, γιατί η Άρτεμις (IV. Αρχιέρεια) γεννήθηκε την έκτη ημέρα και ο Απόλλωνας (V. Αρχιερέας) γεννήθηκε την έβδομη.
    Ο ιερός υποσχόμενος, ο νεόνυμφος, είναι εστεμμένος και κατακόκκινα στο χρώμα. Και τα δύο, διάδημα και πριόνι υπενθυμίζουν ότι ο Αρχιερέας είναι Κύριος της Πεντάλφας. Ο Ήλιος παρουσιάζεται με λαμπερά μάτια και ακτίνες που λαμπιρίζουν από το στήθος του. Είναι ντυμένος σε λαμπερή γάζα που κτυπιέται από τον αέρα και φορά μια χρυσή περικεφαλαία, οδηγά ένα άρμα που τραβιέται από φτερωτά άλογα, που είναι τέσσερα ή εννέα. Οι διακοσμήσεις στο άρμα του Αρχιερέα τιμούν την μνήμη της Δάφνης, που ο Απόλλωνας αγάπησε και η Γαία μετασχημάτισε στο δένδρο δάφνη και Κλυτίη, μια κόρη του Ωκεανού, η οποία αγάπησε τον Ήλιο ή τον Απόλλωνα και μαράζωσε μακριά για να γίνει το ηλιοτρόπιο, αυτό το φυτό που στα ελληνικά καλείται ηλίανθος, δηλαδή από τις λέξεις Ήλιος και Άνθος.  
    Η αριθμητική αξία του "Ήλιος Σκοταίος" είναι 1194, το οποίο μειώνεται σε 11+4-9+1-1 = 6, επίσης η αξία του "Εκηβόλος" είναι 468, το οποίο μειώνεται σε 8-6+4 = 6. Έτσι ο Αρχιερέας έχει το χαρακτήρα της Εξάδας, η οποία σημαίνει ότι τοποθετεί όρια στον πνευματικό κόσμο, που ανοίχθηκε από την IV. Αρχιέρεια. Οι Πυθαγόρειοι την καλούν Συμφιλίωση, Πανάκεια (αθανασία, φάρμακο για όλες τις ασθένειες), Υγεία, Κατασκευαστή Ψυχής και Όρο Ζωής.
    Σε μια εικόνα των Αρχαίων Ρωμαίων, των Ετρούσκων, (Τυρρηνοί) ο Ήλιος εμφανίζεται ως γηραιός, αλλά καλοξυρισμένος άνδρας με ένα ακτινοβόλο στέμμα, με 10 σημεία στη χαμηλότερη σειρά, 5 στην ανώτερη, ο οποίος κρατά ένα στεφάνι σε κάθε χέρι, αριστερά 16 σημεία, δεξιά 8 + 7 σημεία στο εξωτερικό, 3 και 3 μέσα, 5 κρεμαστά κοσμήματα, 1 διπλό. Φορά ένα μακρύ χιτώνα που αποκαλύπτει τα γυμνά πόδια του, με μανίκια ως τους αγκώνες και μια ζώνη. Είναι έτοιμος να στέψει τον Υπερίωνα, "τον Ένα Υπεράνω", ο οποίος φορά μόνο μια χλαμύδα και κρατά έναν κλάδο σε κάθε χέρι.  
    Ο Απόλλωνας παρουσιάζεται γενικά γυμνός ή να φορά μια χλαμύδα. Μπορεί να έχει ένα τόξο και μια φαρέτρα ή την ποιμενική ράβδο.  Ή μπορεί να παρουσιαστεί φορώντας ένα μακρύ χαλαρό χιτώνα και να παίζει τη λύρα. Οι κύκνοι είναι ιεροί στον Απόλλωνα, λόγω του όμορφου "κύκνειου άσματος". Άλλα ιερά ζώα είναι ο γύπας, ο κόρακας, ο πετεινός, το γεράκι, ο τζίτζικας, ο λύκος και τα φίδια. Τα ιερά φυτά είναι η δάφνη, ο φοίνικας, η ελιά και ο ταμάριξ.  


    VI. Έρως - Αγάπη (7, 6)

     Κύριος του κυπέλλου, Δάσκαλος του Κυπέλλου
    Θεότητες: Έρως. Απόλλων  + Άρτεμις ( Ντιάνα). Όσιρις + Ίσις.
    Ελληνικό γράμμα = Ζήτα: Ζητέω που σημαίνει ζητώ, ψάχνω, σκαλίζω, γυρεύω, αναζητώ, ερευνώ, εξετάζω, ποθώ, επιζητώ, ανακρίνω, επιθυμώ.
    Περιγραφή
    Σε ένα κυνηγετικό ξέφωτο οι δύο εραστές κοιτάζουν ο ένας τον άλλον, ο άνδρας αριστερά και τη γυναίκα δεξιά. Ένας φτερωτός Έρως, που φορά μια κόκκινη κάπα όπως του μάγου αλλά διακοσμημένη με ένα εξάκτινο αστέρι, αιωρείται στον αέρα από πάνω. Με το δεξί χέρι του κρατά μια χρυσή ομφαλωτή φιάλη (έχει σχήμα αφαλού), με το αριστερό του στοχεύει με ένα βέλος στην ανθρώπινη καρδιά.  
    Η νέα γυναίκα είναι γυμνή και περπατά έξω από μια λίμνη, το δεξί πόδι της στη γη και το αριστερό ακόμα στο νερό. Είναι αθλητική, με ανοιχτόχρωμο δέρμα και έχει κοκκινόξανθα μαλλιά μέχρι τη μέση, η οποία κάνει ένα χαλαρό πήδημα. Φορά ένα ασημένιο ημισεληνοειδές φεγγάρι, με τις ακμές προς τα πάνω. Κρατά ένα ασημένιο κάνθαρο (δοχείο σαν ποτήρι) στο αριστερό χέρι της.  
    Ο νεαρός άνδρας είναι γυμνός, με μια χλαμύδα που είναι διακοσμημένη με ένα κόκκινο λιοντάρι και τριαντάφυλλα και διπλωμένη πάνω από τους ώμους του. Φορά κοθόρνους (ψηλά παπούτσια χρήσιμα στο κυνήγι) στα πόδια του. Στο αριστερό χέρι του κρατά μια λόγχη που λάμπει στο φως του ήλιου και είναι διακοσμημένη με ένα φτερό. Έχει σκοτεινό, κοκκινωπό δέρμα, χωρίς γένια, φορά ένα δάφνινο στεφάνι στα μακριά ξανθά σγουρά μαλλιά του που λάμπουν στον ήλιο σε ένα χρυσό φωτοστέφανο. Μόνο το δεξί μάτι του άνδρα φαίνεται και μόνο το αριστερό της γυναίκας. Ενώνουν τα δεξιά χέρια φθάνοντας ο ένας τον άλλον.  
    Πίσω από τη γυναίκα είναι ένα δέντρο με ένα κουλουριασμένο φίδι πάνω του και πίσω από τον άνδρα υπάρχουν έλατα και μια φωτιά που καίει με καπνό που ανέρχεται προς τα πάνω. Σε ένα κλαδί που φαίνεται ξερό, είναι ένας γυναικείος κοντός χιτώνας διακοσμημένος με έναν άσπρο αετό και κρίνους. Οι κόθορνοι είναι στο έδαφος. Στο υπόβαθρο είναι τρία μαύρα κυνηγετικά σκυλιά, που στέκονται ήσυχα, αλλά κοιτάζουν προς στο ζευγάρι, υπάρχει ένας σκορπιός στο έδαφος πίσω από τον κόθορνα.  
    Παρουσίαση
    Ο έρωτας, η δύναμη της ένωσης, ένας παράγοντας ή μεταβολή του εγώ του Μάγου, επιφέρει τον Ιερό Γάμο των αντιθέτων. Εδώ βλέπουμε τον Ήλιο και τη Σελήνη, που αντιπροσωπεύουν το αρσενικό και θηλυκό ασυνείδητο, χαιρετώντας ο ένας τον άλλον, ταξιδεύουν όλες τις πλάνες. Αυτό δεν είναι μια συνειδητή απόφαση, γιατί ο έρωτας διαπερνά τον ασυνείδητο και του άνδρα και της γυναίκας, έτσι ώστε κάθε ένας αναγκάζεται να παραδεχθεί τον άλλον. Κατ' αυτό τον τρόπο όλα τα αντίθετα ενοποιούνται: αρσενικό και θηλυκό, συνειδητός και ασυνείδητο, σκέψη και συναίσθημα, διαίσθηση και αίσθηση.  
    Αυτός δεν είναι κάποιος συνηθισμένος γάμος, αλλά μια αλχημική ένωση αδελφού και αδελφής. Επάνω στην ολοκλήρωσή του οι αρσενικοί πόλοι (συνείδηση, σκέψη, διαίσθηση) θα καταστραφούν, διαλυμένοι στην υποσυνείδητη μητέρα θάλασσα. Αυτό αντιπροσωπεύει τη διάλυση που πρέπει να προηγηθεί της αναζωογόνησης των αρσενικών στοιχείων. Το θεϊκό τέκνο θα καταναλώσει την ύλη της μητέρας ενώ μεγαλώνει στη μήτρα της και αυτή θα πεθάνει στη γέννηση, έτσι εξαλείφοντας τους θηλυκούς πόλους (ασυναισθησία, συναίσθημα, αίσθηση). Το τέκνο, εντούτοις, θα επιζήσει και θα φανερώσει μια καλά εναρμονισμένη ισορροπία όλων των αντιθέσεων, μετενσαρκώνοντας κατά συνέπεια και οι δύο γονείς.  
    Σημείωση
    Ο έρωτας φέρνει τον Αρχιερέα και την Αρχιέρεια μαζί στον Έρωτα. Είναι ο μέσος όρος στην πυθαγόρεια τριάδα, ενώνοντας (αρμονίζειν = να ενώνει, να παντρεύει) τα άκρα. Αυτός ο Ιερός Γάμος πρέπει να είναι αιμομικτικό, γιατί αντιπροσωπεύει "έναν συνδυασμό πραγμάτων που συσχετίζονται αλλά αντίθετα από τη φύση", καθώς λέει ο Κ. Γιούνγκ. Στην πραγματικότητα, είναι αληθινά οι δύο πλευρές μιας ενότητας, όπως ο ουροβόρος όφις που στο λυκόφως της συνείδησης εμφανίζεται ως δύο προσωπικότητες.  Πράγματι, η νύφη και ο νεόνυμφος είναι και οι δύο μεταμφιέσεις του Ερμή (του Μάγου). Αυτός ο γάμος είναι η πρώτη ενοποίηση του πατέρα (ΙΙ.Αυτοκράτορας) και της μητέρας (ΙΙΙ.Αυτοκράτειρα).  
    Αυτή η κάρτα σωστά θα έπρεπε να καλείται αντί "εραστές", "έρως", γιατί απεικονίζει με συνέπεια τον έρωτα, ο οποίος είναι Αγάπη. Σε κάποιες μυθολογίες ο Έρως είναι ο γιος του Ερμή (I.Μάγος) και της Αφροδίτης (ΙΙ.Αυτοκράτειρα).  Εδώ, ως Κύριος του Κουπών, ο Έρωτας, χύνει μια σπονδή ευλογίας για το ζευγάρι. Ο Ερμής και η Αφροδίτη, οι γονείς του, είναι και οι δύο οινοχόοι.
    VI. Εραστές αντιπροσωπεύει το γάμο της IV.Αρχιέρειας και του V.Αρχιερέα, δηλαδή είναι ο Αλχημικός Γάμος μεταξύ της ασημένιας Βασίλισσας της Νύχτας και του χρυσού Βασιλιά της Ημέρας, γιατί η ψυχή θέλει έναν άνδρα και η σκέψη θέλει μια γυναίκα. Αυτοί ποθούν την ένωση. Ο Βασιλιάς και η Βασίλισσα είναι στις άκρες του βασιλείου τους, ο Βασιλιάς γίνεται γέρος και η Βασίλισσα έχει βάλει κατά μέρος την πράσινη εσθήτα της και έχει φορέσει τη μολυβή πορφύρα, η οποία προμηνύει την εμμονή του ζευγαριού, Αγάπη-θάνατος. Ο Ερμής εμφανίζεται υπό μορφή έρωτα. Και οι δύο ρίχνουν το βέλος και καλούνται τοξότες που κτυπούν άνευ νεύρου (χορδή) τόξου. Αυτός είναι ο Ερμής που ενώνει ο Θείο (θειάφι) και Άλας και προΐσταται στον Ερμητικό Γάμο, δια του οποίου το φως της Σελήνης εκκενώνεται στον Ήλιο και το φως του Ηλίου εκκενώνεται στην Σελήνη και από αυτούς τους δύο το φως κατακλύζει και γεμίζει τον Κόσμο. Το βλέπουμε αυτό στην έκλειψη, γιατί η Σελήνη σκοτεινιάζει καθώς γυρίζει για να δει τον μνηστήρα της και όταν έρχεται τελικά σε αυτόν, ο ίδιο είναι επίσης σκοτεινός. Η ολοκλήρωση πραγματοποιείται στην πιο μαύρη νύχτα. Όλες οι αντιθέσεις συμφιλιώνονται όταν ο Ερμής επιφέρει την ένωση της Λευκής Βασίλισσας του Ασημένιου Στέμματος και του Μέλανα Βασιλιά του Χρυσού Στέμματος: το Ύδωρ με το Πυρ, η Γη με τον Αέρα, ο Λευκός Αετός με τον Κόκκινο Λέοντα, το Ιερό Κύπελλο (Γκράαλ) με την Ιερή Λόγχη. Το τέκνο είναι το πνεύμα, η αρμονία ενός ενδιάμεσου πνεύματος, η διπλή φύση του Φαιού Ωού, το οποίο συνδυάζει το άσπρο και το μαύρο. Η διπλή αντίθεση των τεσσάρων στοιχείων επιλύεται στην Πεμπτουσία.
    Το εξάγραμμο είναι το σύμβολο της ιερής ένωσης που ισορροπεί τις αντιθέσεις, γιατί είναι ταυτόχρονα τα υπερεπιβαλλόμενα τρίγωνα του Πυρός και του Ύδατος, και τα υπερεπιβαλλόμενα σύμβολα του Αέρα και της Γης. Κατά συνέπεια και οι τέσσερις πτυχές της ψυχής, αρσενική και θηλυκή, έμμονη και υπέρτατη, συγκεντρώνονται μαζί, συνειδητή και ασυνείδητη ένωση στην ισορροπία. Οι Πυθαγόρειοι λένε ότι η εξάδα είναι η αρχή της αρμονίας, γιατί είναι το προϊόν της δυάδας και της τριάδας, η οποία παράγει κάθε τέλεια συμφωνία. Επίσης, συμφιλιώνει τα αντίθετα, είναι ίση με τα μέρη της και καλείται Πληρότης. Στην παράσταση εδώ, ο Έρωτας φορά ένα εξάκτινο αστέρι.  
    Εντούτοις, η αριθμητική αξία "Έρως ο Θεός" είναι 1459, το οποίο μειώνεται σε 9-5+4-1 = 7. Επειδή αυτή η αγάπη είναι ανταποδιδόμενη, η αριθμητική αξία "Έρως και Αντέρως" (Έρως και Αμοιβαίος έρωτας) είναι 2592, το οποίο μειώνεται σε 11+2-9+5-2 = 7. Η Επτάδα είναι η "Δεύτερη Μονάδα", η ώθηση προς ένα νέο επίπεδο εκδήλωσης, μια νέα αρχή, μια νέα αρχή παραγωγής, ένα πλήρες πρόσωπο που περιλαμβάνει τρία ψυχικά στοιχεία (μυαλό, πνεύμα και ψυχή) και τέσσερα υλικά στοιχεία (γη, ύδωρ, αέρας και πυρ), στα οποία αντιστοιχούν οι τρεις ψυχικές αρετές και οι τέσσερις λειτουργικές αρετές. Οι πυθαγόρειοι καλούν την Επτάδα "Εκπλήρωση" και "Κατώτατο όριο της Αναγέννησης". Η Επτάδα είναι ο απόγονος των πρώτων πραγματικών περιττών και αρτίων αριθμών, ο Πατέρας (3) και η Μητέρα (4), από 7 = 3+4. Επίσης η Αυτοκράτειρα και ο Αυτοκράτορας είναι τρίτη και τέταρτος στις Ενδεκάδες τους. Οι αριθμοί 1 και 2 είναι μόνο δυνάμει περιττός και άρτιος αριθμός.  
    Στον Εμπεδοκλή επίσης, αυτή είναι η Αγάπη (η φιλότης) που αναμιγνύει και ενώνει τα τέσσερα στοιχεία, κάνοντας Εν εκ των Πολλών. Σύμφωνα με τον Λαέρτιο Διογένη (VIII.76), η Ήρα είναι η Αυτοκράτειρα, η Γη, ο Αϊδωνεύς (Άδης) είναι ο Αυτοκράτορας, ο Αέρας, η Νήστις (Περσεφόνη) είναι η Αρχιέρεια, το Ύδωρ, ο Ζευς είναι ο Αρχιερέας, το Πυρ.  
    Στο γάμο του ουρανού και της γης, η προς τα κάτω ώθηση του Βασιλιά συναντά την ανοδική αψίδα της Βασίλισσας και οι νεόνυμφοι αγκαλιάζονται βίαια, όπως τα λιοντάρια που παλεύουν, τα σκυλιά, οι δράκοι ή οι λύκοι. Πράγματι ο Βασιλιάς πρέπει να πεθάνει τη στιγμή της ολοκλήρωσης. Μερικοί λένε, το βέλος του Έρωτα, το βέλος της δυστυχίας, διαπερνά την καρδιά του. Άλλοι λένε ότι το κεφάλι του νεόνυμφου δαγκώνεται από τη Νύφη-φίδι. Ακόμα, άλλοι λένε ότι σχίζεται από τα μαύρα σκυλιά της Εκάτης, όπως ο Ακταίων που καταδιώχθηκε μετά από θρησκευτική γιορτή που είδε γυμνή την Αρτέμιδα, γιατί τέτοια είναι η μοίρα οποιουδήποτε είναι Μνηστήρας της Σελήνης. Η Νύφη του Ήλιου στη συνέχεια είναι προδιαγεγραμμένη να πεθάνει στον τοκετό και έτσι τις δύο ψυχές της παραγωγής γονέων είναι στη μια ψυχή του Τέκνου. Ο Συνειδητός Βασιλιάς χάνει την απόλυτη εξουσία του, όπως στη συνέχεια κάνει η Ασυνείδητη Βασίλισσα. Με το Τέκνο θα υπάρξει μια ισορροπία των ψυχικών δυνάμεων.  
    Οι VI.Εραστές αντιστοιχούν στη Επίλυση αποδεικνυόμενοι από την αλχημική παράδοση ότι ο ιερός γάμος πραγματοποιείται στα πνευματικά ύδατα του Ωκεανού (η "Ανώτερη Θάλασσα", ο "Νείλος της Αιγύπτου"). Συχνά ο Βασιλιάς πνίγεται σε αυτά τα ύδατα, στον Ωκεανό της Αρχιέρειας. Αυτό το πνευματικό ύδωρ, που επιφέρει την ένωση, είναι ακριβώς ο Ερμής σε μια άλλη εκδήλωση. Διότι ο Ερμής, διαλύει τα ύδατα του Γηραιού Αυτοκράτορα, αλλά όλοι οι πλανήτες εγχέουν το λουτρό με την επιρροή τους, διότι η Αφροδίτη (Αυτοκράτειρα) καταπίνει τα ύδατα του Γηραιού Αυτοκράτορα, καθώς και το περιεχόμενο και τον περιέχοντα, και γίνεται Σελήνη (Αρχιέρεια), που φέρνει το Τέκνο που κρύβεται στη μήτρα της.
    Εντούτοις, ο Απόλλωνας παρουσιάζεται γενικά γυμνός και φυσικά η Άρτεμις ήταν γυμνή όταν την κατασκόπευε ο Ακταίων. Στην αλχημεία, η έλλειψη ρουχισμού αντιπροσωπεύει την επίδειξη της ψυχής, την απόρριψη του Μανδύα του Σκότους που αντιπροσωπεύει το σκότος.  
    Από την προοπτική της Αλχημείας, η γυναίκα παρουσιάζεται στα δεξιά, ο άνδρας στα αριστερά και ο γυμνός Έρως από πάνω. Το ζεύγος, ο ηλιακός βασιλιάς είναι στα δεξιά και τη σεληνιακή βασίλισσα στα αριστερά και αυτό είναι η συνηθισμένη αλχημική διάταξη. Το δεξιό μάτι του Απόλλωνα είναι ορατό και επίσης το αριστερό της Αρτέμιδος επειδή, σύμφωνα με την αρχαία παράδοση, ο Ήλιος αντιστοιχεί στο δεξιό μάτι και η Σελήνη στο αριστερό. Ο Απόλλωνας εκτείνει το δεξί χέρι του ως σημάδι ευγένειας και κρατά τη Λόγχη της ταχύτητας στο αριστερό χέρι του. Ομοίως, η Άρτεμις τείνει προς αυτόν με το δεξί χέρι της και κρατά το ιερό Κύπελλο στο αριστερό της.   
    Οι Εραστές συνδυάζουν όλα τα στοιχεία σε ένα ισορροπημένο σύνολο. Το στοιχείο του Πυρός αντιπροσωπεύεται από το έλατο και την προσκοπική πυρά. Το στοιχεί του Αέρα αντιπροσωπεύεται από το φτερό και τον καπνό. Το στοιχείο του Ύδατος αντιπροσωπεύεται από τη λίμνη και το κύπελλο. Το στοιχείο της Γης αντιπροσωπεύεται από το έδαφος και το φίδι. Το Νύφη-φίδι συμβολίζει επίσης τη φρόνηση και την απολύτρωση που προκύπτει από τον έλεγχο της δύναμης του 7ου Κέντρου Ενέργειας (Κουνταλίνι). Υπάρχουν τρία μαύρα σκυλιά επειδή οι τριάδες είναι χαρακτηριστικές του υπόκοσμου (π.χ. η τριπρόσωπη Εκάτη, ο Κέρβερος κλπ).  
    Αν και η Άρτεμις είναι γνωστή ως παρθένα θεά, δεν ήταν πλήρως άτρωτη στο βέλος του Έρωτα. Ερωτεύτηκε με τον όμορφο κυνηγό Ορίων, αλλά πέθανε, είτε γιατί τον δάγκασε ένας σκορπιός (αστερισμός του Σκορπιού) επειδή την ξετρέλανε, είτε φονεύθηκε από την ίδια την Αρτέμιδα, η οποία εξαπατήθηκε στην πραγματικότητα από τον Απόλλωνα. Γιατί υπάρχει μια παράδοση ότι ο Απόλλωνας ήταν ξεμυαλισμένος με την Αρτέμιδα, την αδελφή του, και την έκλεψε στο βωμό του στη Δήλο. (Συμπτωματικά, το σκυλί του Ορίωνα, ο Σείριος, σκοτώθηκε επίσης από σκορπιό.) Ομοίως, στον κυνηγετικό Απόλλωνα μια φορά είδε η νύμφη Κυρήνη, μια γυναίκα κυνηγό, που πάλευε με ένα λιοντάρι. Την ερωτεύτηκε αμέσως, την παραπλάνησε και γέννησε αργότερα το γιο του, Αρισταίο. Πιο σχετική με αυτήν την κάρτα είναι η ιστορία της Κορωνίδος. Όταν η Κορωνίς ήταν ήδη έγκυος στο παιδί του Απόλλωνα, παντρεύτηκε άλλον και ο Απόλλωνας στο θυμό του φονεύει το ζεύγος. Ενώ η Κορωνίς καιγόταν στη νεκρική πυρά, ο Απόλλωνας άρπαξε από τη μήτρα της το μωρό, που μεγάλωσε και είναι ο Ασκληπιός, ο Θεραπευτής, επίσης γνωστό ως Σωτήρ. Κορωνίς ονομάζεται εξ αιτίας του κόρακα (κορώνη σημαίνει κόραξ), που ενημέρωσε τον Απόλλωνα για το γάμο και μαυρίστηκε για να φέρει ανεπιθύμητες ειδήσεις. Όταν ο Ασκληπιός προσπάθησε να φέρει τον Ορίωνα πίσω στη ζωή, ο Ζευς τον τίναξε με έναν κεραυνό. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις βλέπουμε το θέμα του αλχημικού μαυρίσματος που ακολουθείται από την απελευθέρωση του ηλιακού πνεύματος που προορίζεται για τον καθαρισμό και την αναγέννηση.  
    Η κάρτα των Θριάμβων VI.Εραστές αντιπροσωπεύει το θρίαμβο της αγάπης, δηλαδή τη θριαμβευτική πομπή του Έρωτα. Στον κύβο, η κάρτα των Θριάμβων του Έρωτα ή της Αγάπης αντιπροσωπεύεται από την πρώτη σειρά της Υδάτινης Εξακτύος, περιλαμβάνοντας όλους τις δεσμίδες με τουλάχιστον έναν άσσο. Στην Πύρινη Εξακτύ, στις τρεις πρώτες, που περιλαμβάνουν τις δεσμίδες στις οποίες ο υψηλότερος κύβος είναι ένας άσσος, δύο ή τρία. Είναι επιπλέον οι πρώτες τρεις σειρές των δεσμίδων των αστραγάλων.
    Είναι ο θρίαμβος του Ερμή από την Αφροδίτη και έχομε δει μιαν αλχημική παράσταση όπου ο Ερμής είναι σε ένα θριαμβευτικό άρμα που σύρεται από έναν κόκορα και μια κότα και πίσω από αυτόν ένα ζευγάρι από αγκαλιασμένους γυμνούς εραστές.

  • Οι κάρτες των Θριάμβων

    XII. Κρεμαστός Προδότης, Κρεμασμένος (12)

     Δεύτερος (κατώτερος) του Σκήπτρου
    Θεότητες: Προμηθέας.
    Ελληνικό Γράμμα = Μι: Μετέωρος, Μηνύω, Μετάστασις, Μυώ.
    Περιγραφή
     Ένα αρχαίο δένδρο με οκτώ μεγάλα κλαδιά που χάνονται στο πάνω μέρος της κάρτας, αναπτύσσεται στην άκρη ενός βράχου, σε μια άγονη βουνοκορφή. Από το δένδρο κρέμεται ανάποδα ένας γυμνός άνδρας, που αιωρείται από ένα σχοινί περασμένο σε ένα μεταλλικό κρίκο, δεμένο στον αστράγαλο του αριστερού του ποδιού. Το δεξί του πόδι είναι λυγισμένο πίσω από το αριστερό, έτσι ώστε να σχηματίζει ένα σταυρό. Τα χέρια του είναι δεμένα πισθάγκωνα, έτσι ώστε τα μπράτσα του, οι βραχίονες και το κεφάλι του να σχηματίζουν ένα αντιστραμμένο ορθογώνιο τρίγωνο. Τα μαλλιά του σε χρώμα κινναβάρινο (ερυθρό ζωηρό) κρέμονται προς τα κάτω και η βαρύτητα έλκει τα μάγουλά του, έτσι ώστε να σχηματίζουν ένα λαφρύ χαμόγελο. Το δέρμα του είναι κοκκινωπό, το αίμα τρέχει από μια πληγή στο δεξί πλευρό του, πάνω από συκώτι. Το δένδρο είναι γεμάτο φύλλα και έχει μαύρα, λευκά, κίτρινα και κόκκινα λουλούδια, ασημένιους και χρυσούς καρπούς. Ο κορμός του είναι χρυσός-καφετί. Ένα ερπετό με κόκκινο και μαύρο κεφάλι καταβαίνει το δένδρο προς τη μεριά του άνδρα. Στο έδαφος κοντά στο δέντρο υπάρχει ένα κοτσάνι μάραθου και μια φωτιά λάμπει στο βαθούλωμα που υπάρχει στο κέντρο του.
    Η εικόνα είναι έτσι ζωγραφισμένη ώστε αν αντιστραφεί, να δείχνει ένα χαρούμενο άνδρα, που αναπηδά χορεύοντας.
    Παρουσίαση
    Ο Κρεμασμένος Προδότης αναπαριστά τα αναπόφευκτα βασανιστήρια που συνοδεύον την ανατροπή μιας παλιάς τάξης και στην οικειοθελή θυσία που γίνεται γα  χάρη της πνευματικής αναγέννησης. Ένας τέτοιος μετασχηματισμός δεν μπορεί να επιτευχθεί μέσω της λογικής. Ο αναζητητής πρέπει να εγκαταλείψει τον εαυτό του στη μοίρα και να έχει την πίστη ότι η Τύχη θα διαλύσει την παλιά τάξη και θα γεννήσει μια νέα. Επομένως, είναι εξαρτημένος από το αριστερό του πόδι, που αντιπροσωπεύει τον ασυνείδητο και δεν χρησιμοποιεί καθόλου το δεξί , το οποίο αντιπροσωπεύει τη συνειδητή δράση. Απογυμνωμένος από την αξιοπρέπειά του, ο αναζητητής κρεμάει κάτω το κεφάλι του, κάτι που συμβολίζει τον εξευτελισμό και την υποβάθμιση της λογικής και του ορθολογισμού του. Περιμένει, εξαρτημένος, πραγματικά σε αναμμένα κάρβουνα, κρεμασμένος πάνω από την Άβυσσο, ισορροπ0ώντας ανάμεσα στον Παράδεισο και την Κόλαση. Το δένδρο, που αντιπροσωπεύει τον κεντρικό άξονα της ύπαρξης, μπορεί να τον εφοδιάσει με ό,τι χρειάζεται ή ό,τι μπορεί να θελήσει για να τραφεί, εκείνος όμως δεν μπορεί να τα φτάσει. Έτσι, βασανίζεται κάθε μέρα, όπως φαίνεται από την ανοιχτή πληγή, περιμένοντας υπομονετικά τον λυτρωτή του, μια και ξέρει ότι αν προσπαθήσει να σώσει τον εαυτό του θα πέσει κατακόρυφα στην Άβυσσο.  Έτσι, ο Κρεμαστός Προδότης αντιπροσωπεύει την εξάρτηση, την αιώρηση και τη θλίψη, σαν αναγκαίες προϋποθέσεις για την πνευματική αναγέννηση.
    Σημειώσεις
    Ο Προμηθεύς είναι ο αρχετυπικός Προδότης, ο οποίος προδίδει την κατεστημένη τάξη για χάρη ενός νέου κόσμου και είναι ο προστάτης όλων των προδοτών αυτού του είδους. Πρώτα, προδίδει τους συγγενείς του, του Τιτάνες, για χάρη του Δίου και των Ολυμπίων, επειδή προέβλεψε την αναπόφευκτη νίκη του πολιτισμού των Ολυμπίων πάνω στον κτηνώδη κόσμο των Τιτάνων.
    Μετά, όταν ήταν ο καιρός να μοιραστεί η θυσία, ο Προμηθέας, ο ύπατος κατεργάρης, πρόδωσε το Δία για το όφελος των θνητών, γιατί με τέχνασμα στο Δία του έδωσε τα κόκαλα και το δέρμα του σφαγιασμένου ζώου, αφήνοντας το κρέας για τους ανθρώπους. Ο Προμηθεύς το έκανε επειδή αγαπούσε το ανθρώπινο γένος, επειδή από τη γη και τα δόντια του είχε δημιουργήσει τα σώματά τους, μέσα στα οποία η Αθηνά είχε εμφυσήσει τη ζωή.  Μερικοί λένε πως ο Δίας γνώριζε για την εξαπάτηση, αλλά συμφώνησε με αυτήν, επειδή παγίωνε τις διαφορές ανάμεσα στους θνητούς και τους θεούς: οι θνητοί τρώνε κρέας και σπόρους – ύλη – και έτσι η ύπαρξή τους είναι υλική. Οι θεοί καταναλώνουν καπνό και ευχάριστη μυρωδιά – πνεύμα- και έτσι η ύπαρξή τους είναι πνευματική. Τούτα λέγει ο Ησίοδος στη Θεογονία του. Πάλι όμως όταν ο Δίας θύμωσε παρακράτησε τη φωτιά του, τη θεϊκή του φωτεινότητα από την ανθρωπότητα, ο Προμηθεύς μυστικά έφερε στη γη λίγη από τη φωτιά του Ηφαίστου. Αυτή είναι η θνητή φωτεινότητα: μπορεί να σβήσει και θα σβήσει αν δεν τροφοδοτηθεί και δεν διατηρηθεί προστατευόμενη. Ωστόσο, έσωσε την ανθρωπότητα από το να μείνει στο σκοτάδι όπως τα κτήνη. Λόγω της εξυπνάδας του, ο Προμηθεύς είναι ο υπέρτατος τεχνίτης. Δίδαξε την ανθρωπότητα όλες τις τέχνες και τις επιστήμες και αυτός είναι ο λόγος που στήθηκε βωμός του στον κήπο της Ακαδημίας του Πλάτωνα. Συγκεκριμένα δίδαξε την ιερή τέχνη της μεταλλουργίας και πρώτος αποκάλυψε τα μυστικά της αλχημείας στον Ήφαιστο, τα οποία απεικονίζονται σε αυτήν την κάρτα. Ακόμα και όταν έφερε την φωτιά του διαφωτισμού, το ανθρώπινο γένος δεν ήταν πραγματικά ανθρώπινο, γιατί το όραμα του Προμηθέως ήταν περιορισμένο σε αρσενικά χαρακτηριστικά. Ο Ζευς αποφάσισε να ολοκληρώσει την ανθρωπότητα, στέλνοντας την Πανδώρα, την αρχετυπική γυναίκα, θεϊκή στη μορφή, αλλά θνητή στην ουσία. Εδώ ο Προμηθεύς έσφαλε εξαιτίας της υπεροψίας του. Για αυτό απέτυχε όταν προσπάθησε να ανατρέψει το σχέδιο. Ο Επιμηθεύς, ο συμπληρωματικός δίδυμός του, παντρεύτηκε την Πανδώρα και έτσι πραγματοποιήθηκε η θέληση του Ζηνός. Μετά απ’ όλα αυτά, ο Δίας πίστεψε ότι ήταν καλύτερο να καταστρέψει την ανθρωπότητα και έτσι προκάλεσε μια θεομηνία που τελείωσε τη δέκατη μέρα, μια και η Δεκάδα ολοκληρώνει όλα τα πράγματα. Ο Προμηθεύς προέβλεψε πάλι τα σχέδια του Δία και προειδοποίησε το γιο του Δευκαλίωνα, που διέφυγε σε μια κιβωτό με τη γυναίκα τους, την Πύρρα, κόρη του Επιμηθέως και της Πανδώρα. Μετά την πλημμύρα, θυσίασαν ξαναγεννήθηκε από τα κόκαλα της Μητέρας Γης, τις πέτρες, που έσπειραν ο Δευκαλίων και η Πύρρα.
    Όταν ο Προμηθεύς πρόδωσε το Δία για χάρη της ανθρωπότητας, ήξερε τις συνέπειες και έγινε όπως ακριβώς είχε προβλέψει: Με διαταγή του Δία, ο Ήφαιστος (14.Διάβολος) τον αλυσόδεσε σε ένα δένδρο στην ψηλότερη κορυφή του Καυκάσου, όπου ένας αετός κατασπάραζε καθημερινά το συκώτι του. Ωστόσο, ο Προμηθεύς δεν είχε νικηθεί, αφού κρατούσε το μυστικό που του είχε πει η μητέρα του η Θέμις (ΧΧ.Δίκη). Το όνομα της θεάς που θα γεννούσε το γιο, ο οποίος θα ανέτρεπε τη διακυβέρνηση του Δία. Δεν αποκάλυψε το όνομα της θεάς – της Θέτιδος – μέχρι που ο Δίας να επιτρέψει στον Ηρακλή να σκοτώσει τον αετό και να λύσει τα δεσμά του. Για αυτό το λόγο επιτράπηκε σε ένα θνητό να παντρευτεί τη Θέτιδα και να γεννήσει τον Αχιλλέα. Επειδή τα δεσμά που επέβαλε ο Ζευς ήταν ανέκκλητα, ακόμα και από τον ίδιο, ο Προμηθεύς φορούσε από τότε ένα δακτυλίδι που φτιάχτηκε από τις αλυσίδες των δεσμών του και το στόλισε με μια πέτρα από το βουνό. Από τότε οι άνθρωποι επίσης φορούν δακτυλίδια με λίθους, στην ανάμνηση της θυσίας του Προμηθέως. Για τον ίδιο λόγο ο Ηρακλής φόρεσε, στο θρίαμβο και τη γιορτή του, ένα στεφάνι από ελιά, ως σύμβολο των δεσμών του Προμηθέως, πράγμα που άρχισαν να κάνουν οι άνθρωποι μετά από αυτόν.
    Ο XI.Χρόνος, ο Κύριος της Αναγκαιότητας, κυβερνά το Θρίαμβο του Χρόνου ή του Θανάτου, που αποτελείται από τις κάρτες XI ως XV, που όλες απεικονίζουν προφανείς αντιστροφές της τύχης (Χρόνος, Προδοσία, Θάνατος, Ανάθεμα, Κρίση), που έχουν εν δυνάμει οφέλη. Ωστόσο, ο Κρεμαστός Προδότης είναι μοναδικός αν κρίνουμε από το ότι αντιπροσωπεύει μια οικειοθελή αντιστροφή της τύχης, μια αυτόβουλη θυσία για χάρη του γενικότερου καλού, σύμφωνα με το πρότυπο του Προμηθέως.
    Ο Προμηθεύς γνωρίζει πως ποδηλατεί στον Τροχό της Τύχης και πρέπει να τον γυρίσει μέχρι κάτω σε κάθε νέο επίπεδο στη σπειροειδή άνοδό του, επειδή καθένα σημειοδοτεί ένα νέο στάδιο της πνευματικής του αναρρίχησης. Έχοντας την ικανότητα της πρόβλεψης (καθότι το όνομά του Προμηθεύς, σημαίνει αυτός που απαιτεί σκέψη, ο ερευνητικός σε αντίθεση με το Επιμηθεύς που σημαίνει ο απερίσκεπτος, ο απρονόητος, αυτός που σκέπτεται κατόπιν εορτής), τοποθέτησε το πεπρωμένο του στα χέρια της Τύχης και της επιτρέπει να τον αναστρέψει και να τον στείλει μέσα στην Άβυσσο. Ο Προμηθεύς παραδίδει τον έλεγχο στη μοίρα πιστεύοντας ότι θα τον βοηθήσει να μετασχηματιστεί σε κάτι καλύτερο. Με τους ψυχολογικούς όρους εμπιστεύεται τον εαυτό του στην αφανή δουλειά του ασυνειδήτου του, επειδή γνωρίζει ότι ο δρόμος της ψυχής για τη θεραπεία της είναι να τοποθετεί ανυπόφορα διλήμματα, πράγμα που θα τον ωθήσει ώστε να ανελιχθεί πάνω στη σπείρα. Παραδίδοντας τον εαυτό του στην Τύχη αποκαλύπτει την ίδια του τη μοίρα.
    Δηλαδή η θυσία του δεν είναι αιματοχυσία που κλονίζει τα θεμέλια της εξουσίας. Είναι η συναίνεση. Με την οικειοθελή του θυσία, ο Κρεμαστός Προδότης έχει τοποθετήσει τον εαυτό του στην κατάσταση της αιώρησης. Περιμένει μέσα στο σκοτάδι, να του αποκαλυφθεί η τύχη του. Αν και ξέρει τις συνέπειες των πράξεών του, νιώθει αδικημένος και περιμένει μέσα στη μοναξιά του. Χωρίς το γνωστό του έλεγχο νιώθει ανήσυχος και φοβισμένος, αλλά η έκφρασή του είναι ειρηνική, αφού ξέρει ότι η τρωτότητα και το ρίσκο είναι προϋποθέσεις για παραπέρα ανάπτυξη.
    Αν και υπέφερε από το βασανιστήριό του, ο Προμηθεύς, άλλαξε μέσα από τη δοκιμασία του και τα δεινά του αφού, μετά την απελευθέρωσή του έγινε αθάνατος. Έτσι, και ο Προδότης που κρέμεται με το κεφάλι κάτω, δεν μπορεί να ξεφύγει από τον Τροχό, αλλά μπορεί να ανακαλύψει το κεντρικό του σημείο, τον άξονά του, το σημείο όπου κατοικούν οι θεοί. Με αυτήν την έννοια, μπορεί αν υπερβεί τη μοίρα του, αφού μπορεί να καταφέρει να κατανοήσει τους θεούς, που μετά από αυτό θα μπουν στη ζωή του. Με το να θυσιάσει τον εαυτό του, τον κάνει ιερό. Με την ανάποδη οπτική του χαρίζει η Άβυσσος μπορούμε να δούμε το μέλλον, αφού αν αναστρέψουμε την κάρτα, ο XII.Κρεμαστός Προδότης μοιάζει να χορεύει , κάτι που προαναγγέλλει το θρίαμβο του XXI.Κόσμος.
    Ωστόσο, κρέμεται ανάμεσα στους Ουρανούς και την Άβυσσο, μεταξύ του ιερού και του βέβηλου, γεγονός που αντιπροσωπεύει τους διπλούς πόλους της θνητής ύπαρξης, τη γέννηση και το θάνατο. Αιωρείται εκεί με το κεφάλι κάτω, αναλογιζόμενος το συμβολικό του θάνατο, την αλλαγή της ζωής του και την αρχή μιας νέας φάσης.
    Η τιμωρία του προδότη είναι να συγχύζεται, να είναι κρεμασμένος με το κεφάλι κάτω, συμβολίζοντας έτσι την υποβάθμιση, την υποτίμηση της λογικής, αλλά και την απογύμνωση του Εγώ από το μεγαλείο του. Από τη στιγμή που το Εγώ έχει εξαντλήσει τις δυνατότητές του για συνειδητό έλεγχο, η διάνοια έχει επίσης συγχυστεί, μια και οι δύο αισθήσεις  είναι σχετικές. Η συνηθισμένη έννοια του «να εξαπατώ» οδηγεί στα παράγωγα του «ατιμάζω», «κοροϊδεύω», «μπερδεύω».  Το Εγώ είναι συγχυσμένο με όλους αυτούς του τρόπους. Αυτή είναι η απαραίτητη συνταγή για να δραπετεύει έξω από το καθιερωμένα πρότυπα σκέψης, για να τα γυρίσει πάνω κάτω.
    Υπάρχει μια παλιά παράδοση πως o Προμηθεύς ήταν δεμένος σε ένα κίονα ή ένα δένδρο στην κορυφή του Καυκάσου. Αυτό είναι το Κοσμικό Δένδρο ή ο Κοσμικός Άξονας που συνδέει τον Ουρανό με τη Γη.
    Αυτή η καθαρή άποψη απεικονίζεται στο Λακωνικό μελανόμορφο αγγείο, που δείχνει τον Άτλαντα να κρατάει τον ουρανό πάνω από τον κίονα, στον οποίο ήταν δεμένος ο Προμηθεύς.
    Ο αετός κατασπαράζει το συκώτι του και ένα ερπετό σέρνεται πίσω από τον Άτλαντα.
    Το δένδρο συνδέεται, σύμφωνα με την παράδοση, στενά με το Δία και γι’ αυτό αποκαλείται «δέους εμπνέουσα σκάλα του Ολύμπου» και ο «δρόμος του Δία για τον Πύργο του Κρόνου», ο οποίος δεσπόζει πάνω από την υδάτινη Άβυσσο και τη συνδέει με τους φλογισμένους Ουρανούς. Το Δένδρο είναι στην πραγματικότητα το Πύρινο Δένδρο των Αλχημιστών.
    Τα ψυχολογικά βασανιστήρια που συνοδεύουν αυτήν την εμπειρία περιγράφονται στην αλχημεία ως «είναι ένα δένδρο που αναπτύσσεται στην κορυφή των βουνών … που ποθεί το βάσανο των αναζητητών». Δεν γίνεται να ηττηθεί και ο στόχος μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσα από εγκαρτέρηση, γνώση και κατανόηση. Το πνεύμα και η ψυχή πρέπει να ταλαιπωρηθούν μέσα από το μακροχρόνιο στοχασμό και τον έντονο διαλογισμό. Ωστόσο, αν προσπαθήσομε να ορθώσουμε τον εαυτό μας και να εκπορθήσομε το Δένδρο μέσα από συνειδητή εκλογίκευση, τότε θα χάσουμε τη Λίθο της Μεταστοιχείωσης, και θα βάλουμε τον αναζητητή στον κίνδυνο να πέσει με ορμή μέσα στα βάθη του Ταρτάρου, το μαύρο βόθρο της διανοητικής ασθένειας. Ο αλχημιστής μπορεί αν νομίσει ότι βασανίζει τη λίθο, αλλά στο τέλος θα ανακαλύψει το λάθος του.
    Η γνώση του μυστικού ονόματος της Λίθου της Μετουσίωσης φέρνει μεγάλη δύναμη. Έτσι, ο Προμηθεύς κέρδισε την απελευθέρωσή του, μέσα από τη γνώση του ονόματος της μητέρας του νέου ουράνιου καθεστώτος. Έτσι και ο μάγος μπορεί να δέσει και να υποχρεώσει τα πνεύματα, αν ξέρει τα μυστικά τους ονόματα, αλλά στο τέλος θα αποκτήσουν την ελευθερία τους. Όταν ο Προμηθεύς κέρδισε την απελευθέρωσή του, αποκάλυψε το «Μυστικό της Θέτιδος» στο Δία. Δηλαδή, η κρυφή δύναμη παραδόθηκε στην συνειδητότητα, που κατάφερε να ξεφύγει από τον κίνδυνό της.
    Το Κοσμικό Δένδρο αναπτύσσεται κοντά στις πηγές του Χθόνιου Ωκεανού, που συγχρονίσθηκε με τον Προμηθέα, κατά τη διάρκεια της δοκιμασίας του και στον οποίο θα ξαναγεννηθούν στα νερά της Αβύσσου. Ήταν ο Ωκεανός που δίδαξε στον Προμηθέα τη χειροτεχνία, τις τέχνες και τα γράμματα, μια και όλες οι πραγματικές εφευρέσεις πηγάζουν από τα ρευστά βάθη του ασυνειδήτου.
    Σύμφωνα με τον Γιούνγκ, το Κοσμικό Δένδρο συμβολίζει την προσωπικότητα και τον Εαυτό, την πλήρη, ολοκληρωμένη ψυχή, και έτσι έχει τα χαρακτηριστικά της αρτιότητας, της τετραδικότητας και της διπλής τετραδικότητας. Σαν μια τετραδικότητα είναι το δένδρο των τεσσάρων κλάδων στο όραμα του Ζαρατούστρα και ο κίονας είναι ένα τετράπλευρος ερμαϊκός στύλος, που αντιπροσωπεύει τον τετραπλό Ερμή και τους τέσσερις γιους του Ώρου. Σαν διπλή τετραδικότητα το Δένδρο έχει οκτώ κλαδιά και αντιπροσωπεύει τους οκτώ μεγάλους θεούς. Το Δένδρο περιέχει και το θηλυκό πνεύμα, το φίδι, έναν θηλυκό Ερμή, που αντιστοιχεί στον Προμηθέα, ο οποίος είναι ένας αρσενικός Ερμής. Οι δύο αυτές όψεις είναι αλληλένδετες και αποτελούν το Mercury Duplex των αλχημιστών, μια δυαδικότητα που δεν μπορεί να επανενωθεί χωρίς την εξάλειψη της συνειδητότητας. Το Δένδρο είναι το αλχημικό έργο και ο Αετός η εκτέλεσή του.
    Από την άλλη μεριά, κάποιοι λένε πως το Δένδρο έχει επτά κλαδιά που αντιστοιχούν στους πλανήτες, αλλά ο Μιχαήλ Μαίγερ λέει πως το ξύλο αντιστοιχεί τον Ερμή, τα λουλούδια στον Κρόνο, την Αφροδίτη, το Δία και τον Άρη και οι καρποί στον Ήλιο και τη Σελήνη. Τα τέσσερα χρώματα των ανθέων αντιστοιχούν στα τέσσερα στάδια των αλχημικών εργασιών, μαύρο – μέλανσις, λευκό – λεύκωσις, κίτρινο – ξάνθωσις, κόκκινο – πορφύρα και στους πλανήτες Κρόνος, Αφροδίτη, Δίας και Άρης αντίστοιχα. Οι καρποί που αποκαθιστούν την νεότητα, δηλαδή τα μέσα της αναγέννησης, είναι χρυσοί και ασημένιοι, αντιστοιχώντας στον Ήλιο και τη Σελήνη. Πράγματι, τα Χρυσά Μήλα του Δένδρου είναι ταυτισμένα με τα Μήλα των Εσπερίδων, στα δυτικά σύνορα του Ωκεανού, τα οποία ο Ηρακλής αναζητούσε όταν ελευθέρωσε τον Προμηθέα από τα βάσανά του. Ο κορμός είναι χρυσός ή μεταλλικός. Με αλχημικούς όρους, το Δένδρο είναι το Δένδρο των Μετάλλων από τη στιγμή που οι πλανήτες αντιστοιχούν στα επτά μέταλλα της αλχημείας.
    Ο Όφις, το πιο πνευματικό ζώο, αντιπροσωπεύει την χθονική φύση του δένδρου, που συμπληρώνει τον Αετό, την πνευματική πλευρά της υπόστασής του. Ο Όφις, με το κόκκινο και μαύρο πρόσωπο είναι ένας τύπος του δράκου-κοριτσιού, γνωστό με διάφορα ονόματα όπως Σοφία, Γνώσις, Αγαθοδαίμων, Λίλιθ, ο θηλυκός Νους. Με ψυχολογικούς όρους, ο Όφις είναι ασυνείδητη, φυσική σοφία και κρύο, ανελέητο ένστικτο. Ο θηλυκός Όφις καταβαίνει το δένδρο για να γίνει το ουράνιο ταίρι του μάγου, το οικείο του που βοηθά στο ταξίδι στον Κάτω Κόσμο. Υπάρχει μια εκδοχή πως ο Δίας περιόρισε τον Προμηθέα, επειδή η Αθηνά ήθελε να έχει σχέση μαζί του. Επίσης, πως ο Προμηθεύς και όχι ο Ήφαιστος, έσπασε το κεφάλι του Δία για να βγει από μέσα η Αθηνά.
    Το κοτσάνι του μάραθου αντιστοιχεί στο μονοπάτι που βρίσκεται στη σπονδυλική στήλη και πάνω του ανεβαίνει ο πύρινος Όφις του Κουνταλίνι. Ο Προμηθεύς έκλεψε ακριβώς αυτή τη φωτιά από το μεταλλουργό Ήφαιστο. Οι μάγοι συχνά σχετίζονται με φωτιά και μεταλλουργεία. Αυτή τη φωτιά έβαλε στο κοτσάνι του μάραθου. Τα βασανιστήρια που υπέφερε στον κίονα ήταν οι συνέπειες του να πάρει τη δύναμη Κουνταλίνι. Το γιγάντιο κοτσάνι, ο νάρθηκας αυτόν που χρησιμοποίησε ο Προμηθεύς για να μεταφέρει το πυρ, αυτό που ήταν αρχικά το μπαστούνι του Διονύσου που ονομάζεται θυρσός και συχνά χρησιμοποιούσαν ως ράβδο για τιμωρία.  Τελικά, το πύρινο κοτσάνι μάραθου δηλώνει πως ο XII.Κρεμαστός Προδότης είναι ο Δεύτερος του Σκήπτρου, που συμπληρώνει τον XIII.Θάνατο, τον Κύριο του Σκήπτρου.
    Ο Αετός του Δία, που είναι το μέσον του βασανιστηρίου του Προμηθέως, αντιπροσωπεύει την αγωνία της άσκησης, της πνευματικής εκγύμνασης, γιατί οι αρχάριοι πρέπει να προσφέρουν το σώμα τους στα χθόνια πνεύματα για να καταβροχθιστούν και να επιτύχουν την επαναγέννηση. Η καταστροφή του σώματος απελευθερώνει το πνεύμα, που ο Αετός το οδηγεί στο ουράνιο βασίλειο, που ονομάζεται Δρόμος του Ζηνός. Σκοτώνοντας τον Αετό ο Ηρακλής ελευθερώνει τον Προμηθέα από τα αρχικά του βασανιστήρια, γιατί ο Ηρακλής αναπαριστά το εναλλακτικό, χθόνιο μονοπάτι. Ο Προμηθεύς πρέπει να πεθάνει – XII.Θάνατος και να κατέβει στην Κόλαση – XIV. Διάβολος, πριν μπορέσει να φωτιστεί από τον Παράδεισο – XV.Πύργος και να ανέβει στο ουράνιο βασίλειο – XVI.Αστήρ, XVII.Σελήνη και XVIII.Ήλιος.
    Κάθε μέρα ο Αετός τρώει το συκώτι του και το βράδυ ξαναφτιάχνεται. Οι αρχαίοι Έλληνες θεωρούν πως το συκώτι είναι η πηγή των βαθύτερων συναισθημάτων, γιατί εκκρίνει τη χολή που είναι η ουσία της οργής (χόλος). Έτσι, σαν επακόλουθο της άσκησής του, ο Προμηθεύς σπαράσσεται από τις πικρές του σκέψεις κατά τη διάρκεια της ημέρας, αλλά τη νύχτα ξεκουράζεται από τη θλίψη του, καθότι οι Έλληνες έλεγαν πως η αναπνοή αποκαθιστά τη χολή. Μέσα από την πνευματική άσκηση, που αποτελείται από διαλογισμό και αναπνοή, το συνειδητό Εγώ και η ζωή καταστρέφονται και ξαναγεννιούνται ατέρμονα.
    Σε πολλές μορφές του Ταρώ, τα χέρια του Προδότη είναι δεμένα πίσω στην πλάτη του, έτσι ώστε οι ώμοι και το κεφάλι του να σχηματίζουν ένα ανεστραμμένο τρίγωνο, όπως το αλχημικό σύμβολο του Ύδατος. Αυτό το τρίγωνο είναι κάτω από το σταυρό που σχηματίζουν τα πόδια του, έτσι ώστε ο συνδυασμός να κάνει ένα ανεστραμμένο αλχημικό σύμβολο του Θείου (θειάφι). Ο σταυρός με τα ίσα μέλη συμβολίζει την αρτιότητα, αλλά ειδικά στο τετραπλό Κοσμικό Δένδρο, που αντιπροσωπεύει την ολοκλήρωση ψυχή. Η συμμετρία του δείχνει την σταθερότητα και την τάξη της γης, του πολιτισμού και της σκέψης. Είναι το φως της συνείδησης. Το ανεστραμμένο τρίγωνο είναι σύμβολο του Ύδατος και δείχνει ότι ο δρόμος περνά μέσα από το σκοτεινό ασυνείδητο, μια και το Ύδωρ συμβολίζει επίσης τη γέννηση και την επαναγέννηση, το αμνιακό υγρό. Το σύμβολο υπονοεί τα πάνδημο τρίγωνο της Μητέρας. Η δοκιμασία, λοιπόν, του Προμηθέα είναι μια επιστροφή στη μήτρα. Έτσι, ο σταυρός πάνω από το τρίγωνο αντιπροσωπεύει σε κοσμολογική βάση, τη συνειδητότητα που χτίζεται πάνω από τα Ύδατα της Αβύσσου και σε ψυχολογική βάση, τη συνειδητότητα που χτίζεται πάνω σε ασυνείδητα θεμέλια και τον Εαυτό, που κρέμεται πάνω από την Άβυσσο. Ο σταυρός αντιπροσωπεύει το καθοδικό πνεύμα και το τρίγωνο δείχνει ότι θα καταδυθεί στην Άβυσσο. Ο σταυρός και το τρίγωνο είναι το σπαθί και η κούπα, η λόγχη και το Άγιο Δισκοπότηρο.
    Το τρίγωνο του Ύδατος που έχει από πάνω του ένα σταυρό, συνθέτει μια αναστροφή του αλχημικού συμβόλου για το Θείο (θειάφι) και αυτό αντιπροσωπεύει μια οικειοθελή ανατροπή της αρχής του Θείου (θειάφι). Στην κάρτα X.Τύχη, το Θείο (θειάφι) αντιστοιχεί στην πύρινη αρχή, στο κορυφαίο σημείου του τροχού. Ο Προμηθεύς γνωρίζει ότι η περαιτέρω πρόοδος απαιτεί την ανατροπή του βασιλιά. Γνωρίζει πως θα ανατραπεί, ότι θα κρεμάσει το κεφάλι του κάτω και θα καταδυθεί με την περιστροφή του τροχού μέσα στην Άβυσσο. Όταν το Εγώ θα έχει αποτιναχθεί, το πύρινο πνεύμα μπορεί να συνδεθεί μέσω του έρωτα με τον Υδάτινο υποσυνείδητο. Εκεί, στα υδάτινα βάθη, ο Προμηθεύς μπορεί να επαναγεννηθεί, έτσι ώστε το πνεύμα του να αναρριχηθεί ξανά. Ο σταυρός αντιπροσωπεύει την τάξη και την Τετράδα. Το τρίγωνο αντιπροσωπεύει τη γέννηση και την Τριάδα. Το παράγωγό τους είναι το XII, ο αριθμός του Κρεμαστού Προδότη σε όλες τις μορφές του Ταρώ, παλιότερες αλλά και σύγχρονες. Αυτός όμως είναι ο αριθμός του Ζωδιακού κύκλου και συμβολίζει τον Τροχό της Έτους ένα πλήρη κύκλο υλοποιήσεων. Δώδεκα είναι ο αριθμός της Μοίρας και ο Κρεμαστός Προδότης έχει οικειοθελώς αφεθεί στα χέρια της Μοίρας.
    Το γράμμα Γάμμα είναι το ελληνικό αριθμητικό σύμβολο για τον αριθμό 3, που αντιστοιχεί στο τρίγωνο και το γράμμα, το οποίο αποδώσαμε στην κάρτα II.Αυτοκράτειρα. Η Αυτοκράτειρα είναι επίσης η Αφροδίτη, η Μεγάλη Μήτρα, η πηγή της χάρης, της ευγένειας, της λεπτότητας και της «ελπίδας που κατοικεί στον έρωτα». Το Γράμμα Δέλτα είναι το αριθμητικό σύμβολο για τον αριθμό 4 που αντιστοιχεί στο σταυρό και είναι το γράμμα που αποδώσαμε στον ΙΙΙ.Αυτοκράτορα. Έτσι το τρίγωνο και ο σταυρός αντιπροσωπεύουν την Αυτοκράτειρα και τον Αυτοκράτορα. Το ανεστραμμένο σύμβολο του Θείου (θειάφι) δείχνει ότι η νέα αρχή εμφανίζεται όταν το πνεύμα του Αυτοκράτορα καταδύεται μέσα στη μήτρα της Αυτοκράτειρας. Δηλαδή, η επαναγέννηση απαιτεί το συνειδητό πνεύμα να καταδυθεί μέσα στην ασυνείδητη μήτρα.
    Η δεύτερη δεκάδα της Μεγάλης Αρκάνα, οι κάρτες ΧΙ ως ΧΧ, μορφοποιούν μια Πυθαγόρεια σειρά. Ο ΧΙ.Χρόνος αντιστοιχεί στην Μονάδα, την αυτοπαραγόμενη αρχή που δίνει άνοδο στους διαδόχους της. Ο ΧΙΙ.Κρεμαστός Προδότης αντιστοιχεί στην Δυάδα που απορρέει από τη διαίρεση της Μονάδας και είναι η αρχή του διαχωρισμού, της σύγκρουσης, της διαφωνίας, της διαφοροποίησης, της κίνησης και της τόλμης. Ο Κρεμαστός Προδότης είναι ο τολμηρός παράγοντας που δημιουργεί αντίθεση στο παρόν καθεστώς και ξεκινά την πρόοδο των αριθμών – Ιάμβλιχος «Τα Θεολογούμενα της Αριθμητικής». Για επιβεβαίωση παρατηρούμε πως η αριθμητική αξία του Προμηθεύς ο Θεός Τιτάν είναι 1927, το οποίο μειώνεται σε 7-2+9-1-11=2 στην Ενδεκάδα.
    Όπως λέει ο Λάο Τσου: «Αυτός που δοξάζει τον εαυτό του δεν θα φτάσει ψηλά.»


    XIII. Θάνατος (13)

     Πρώτος του Σκήπτρου
    Θεότητες: Άδης, Πλούτων, Θάνατος, Κάλι.  
    Ελληνικό Γράμμα = Νι: Νεκρός, νερτέριος = υποχθόνιος, κατώτερος, παρακάτω ευρισκόμενος, νερτερόμαντις = ο μάντις που ασκεί νεκρομαντεία.
    Περιγραφή
    Ο Θάνατος στέκεται όρθιος κοιτάζοντας μπροστά και προς τα αριστερά. Φορά μια μακριά, μαύρη τήβεννο που καλύπτει τα χέρια του και τα πόδια του. Το πρόσωπό του κρύβει ένα μαύρο δερμάτινο μεταλλικό κράνος που η θηριώδης, λευκή σαν κόκαλο μάσκα του μοιάζει με κρανίο, με μαλλιαρή, μαύρη γενειάδα και με ατημέλητα, μακριά, μαύρα μαλλιά. Βλέπουμε να ξεπροβάλουν από τα μακριά του μανίκια, λευκά σαν κόκαλο γάντια, που μοιάζουν με χέρια σκελετού. Από το λαιμό του κρέμεται ένα κλαδί.
    Στο δεξί του χέρι κρατά μια άδεια φιάλη ομφαλωτή, ένα ρηχό πινάκιο με μια κεντρική προεξοχή, που γέρνει προς τα εμπρός. Το αριστερό του κρατά ένα κέρας τα Αμάλθειας, σύμβολο αφθονίας, που όμως δεν ξέρομε αν έχει κάτι μέσα. Το έδαφος πίσω του, στη δεξιά του πλευρά, είναι μπηγμένο ένα ψηλό μπαστούνι. Από την κορυφή του κρέμεται μια μικρή σημαία σε χρώμα γκρι σαν του ατσαλιού, που πάνω του γράφει «Sum fine» δηλαδή «είμαι το τέλος» που κυματίζει, παίρνει το σχήμα της λεπίδας ενός δρεπανιού, στερεωμένου σε μεγάλο κοντάρι.  Στο έδαφος υπάρχουν κομμένα χέρια, πόδια και κεφάλια. Ένα από αυτά φορά στέμμα. Τα φυτά που ξεπετάγονται από τη γη μπροστά του είναι νέοι βλαστοί από μέντα, με λευκά και λιλά λουλούδια, νάρκισσοι και ασφόδελοι, με κιτρινόλευκα άνθη.
    Ένα σκοτεινό ποτάμι κυλά στο πίσω μέρος της εικόνας, πίσω από αυτό είναι ένας θόλος, ένας τύμβος, στην πόρτα του οποίου βλέπομε ένας επιβλητικός ορειχάλκινος φράκτης. Κυπαρίσσια και λευκές λεύκες αναπτύσσονται γύρω του. Υπάρχουν δύο πηγές, μια σε κάθε πλευρά του λόφου. Ένα λευκό κυπαρίσσι υψώνεται πίσω από την αριστερή πηγή και ένα σκούρο πίσω από τη δεξιά. Ο ουρανός έχει μια σκούρα κόκκινη απόχρωση, αλλά το μάτι δεν ξεχωρίζει αν είναι ανατολή ή ηλιοβασίλεμα.  
    Παρουσίαση
    Ο Θρίαμβος του Θανάτου σηματοδοτεί το τέλος μιας ζωής και την αδυναμία της επιστροφής σε αυτήν. Αυτό εφαρμόζεται ισοδύναμα και στο σωματικό θάνατο, που δίνει στην εγκόσμια ύπαρξη και στους μικρούς θανάτους που επισημαίνουν τη μετακίνησή μας από μια φάση της ζωής σε μια άλλη. Ο Θάνατος είναι μια απόλυτη αλλαγή, μια συνεχής διακοπή στη ζωή, επειδή κανείς δεν μπορεί να πει πού  βρίσκεται, ή αν υπάρχει, ζωή μετά το θάνατος. Το κέρατο της Αμάλθειας είναι γεμάτο με πλούτη ή είναι άδειο; Ο Πλούτωνας μας κάνει μια σπονδή ανανέωσης ή μας δείχνει ότι το πιάτο είναι άδειο και στεγνό; Δεν μπορούμε να ξέρουμε.
    Η τήβεννος του Θανάτου είναι μαύρη, το χρώμα του πένθους στη Δύση, και η πανοπλία του είναι λευκή σαν το χρώμα των οστών, το χρώμα του πένθους στην Ανατολή. Η στολή του μας δείχνει τις δύο πλευρές της μεταβολής του Θανάτου, τη μαύρη σήψη, τη μέλανσιν, που ανάγει τη ζωή μας στις στοιχειώδεις της συνιστώσες, στην χωρίς ιδιαίτερα χαρακτηριστικά αρχική ουσία και τη λεύκωσιν, που είναι αγνή και περιέχει ισοδύναμα όλα τα χρώματα. Μας παρέχει ένα εύπλαστο ουδέτερο έδαφος, έτοιμο να πάρει ένα νέο χρώμα και μια νέα μορφή.
    Τα μέλη που είναι ριγμένα γύρω του, δείχνουν το Θάνατο σαν τη συμπαντική διαλυτική, αποσυνθετική αρχή, που δεν έχει δική της ιδιοκτησία. Δείχνουν επίσης τη διάλυση των σημείων στήριξής μας (πόδια), της δραστηριότητάς μας (χέρια), των ιδεών μας (κεφάλι), και ακόμα και της θεμελιώδους φιλοσοφίας (το κεφάλι με το βασιλικό στέμμα.) Το δρεπάνι μας θυμίζει ότι ο θάνατος πρέπει να είναι μια σοδιά, την ώρα που δρέπουμε τις ανταμοιβές μιας περιόδου της ζωής και βάζουμε τους σπόρους για την επόμενη.
    Ο σκελετός είναι το πλαίσιο, ο δομικός οργανισμός που φέρει τη ζωή, η ρίζα τόσο της ακαμψίας και της στερεότητας, όσο και της ευκαμψίας, της ευλυγισίας και της προσαρμοστικότητας, της σταθερότητας αλλά και της αλλαγής. Είναι ο κεντρικός πυρήνας της ισορροπίας και της δράσης, που είναι ό,τι απομένει όταν μετακινηθεί το σαρκικό περίβλημα της προσωπικότητας, της επίπλαστης προσωπικότητας του ανθρώπου που στην ψυχολογία είναι το πλέγμα των σχέσεων ανάμεσα στην ατομική συνείδηση και την κοινωνία.  
    Σημειώσεις
    Ο XIII.Θάνατος αντιπροσωπεύει το μόνιμο και οριστικό τέλος μιας «ζωής». Μπορεί να έχει τη μορφή είτε του φυσικού θανάτου ή μικρότερων θανάτων, που συμβαίνουν όταν περνάμε από μια φάση ζωής σε επόμενη, όπως εφηβεία, γάμος, παιδιά κλπ. Είναι κάθε μέγιστη μετάβαση, κανονική ή υπερβολική. Ένα κύριο χαρακτηριστικό τέτοιων αλλαγών είναι ότι είναι ανέκκλητες. Κανείς, ούτε καν ένας θεός δεν μπορεί να φέρει πίσω κάποιον που έχει αποφασίσει ο Άδης να κρατήσει κοντά του. Εκείνοι οι λίγοι που ταξίδεψαν στον Κάτω Κόσμο και επέστρεψαν, όπως ο Ηρακλής, ο Ορφέας, ο Θησέας ο Πειρίθοος, άλλαξαν οριστικά από την αντιπαράθεσή τους με το Θάνατο.
    Η αριθμολογική σημασία του 13 είναι η υπέρβαση των κυκλικών προτύπων του παρελθόντος. Ο αριθμός 12 πάντα δηλώνει ένα πλήρη κύκλο, όπως οι μήνες ή τα ζώδια. Από τη στιγμή που οι κύκλοι επαναλαμβάνονται, δηλαδή 1, 2, 3, …. 12, 1, 2, 3, …, ο αριθμός 13 δεν ανήκει στο κυκλικό πρότυπο. Στέκεται πέρα από αυτό, γιατί δεν υπάρχει 13ος μήνας. Από την άλλη μεριά, το 13 ακολουθεί το 12 αριθμητικά και έτσι ξαναπαρουσιάζει την αρχή μιας νέας σειράς κύκλων σε ένα ανώτερο επίπεδο, υπερυψώνοντας τον παλιό κύκλο οικοδομώντας πάνω του, 12+1, 12+2,..., 12+12, 12+1, 12+2,... Σε αυτόν τον τρόπο, η 13η κάρτα κινεί τους κύκλους της ζωής στο επόμενο επίπεδο. Έτσι, το 13 είναι ο αριθμός των θυσιασμένων και των αναστημένων θεών. Για παράδειγμα, ο Διόνυσος ήταν ο 13ος Θεός του Ολύμπου.
    Η αριθμητική αξία του Άιδης είναι 223, το οποίο μειώνεται σε 3-2+2=3 στην Ενδεκάδα. Περαιτέρω, ο Άιδης έχει το χαρακτήρα της Τριάδας, η οποία σχετίζεται με την Εκάτη, μια θεότητα κάτωθεν της γης, την ολοκλήρωση και την προσέγγιση του τέλους, δηλαδή, του θανάτου.
    Ο ΧΙΙ.Θάνατος ακολουθεί τον ΧΙΙ.Κρεμαστό Προδότη, από η στιγμή που ο Προδότης αντιπροσωπεύει τη συνειδητή επιλογή να κρεμαστούμε πάνω από την Άβυσσο και να εναποθέσουμε τη ζωή μας στα χέρια της Τύχης. Ατή είναι η μόνη πιθανή τιμωρία για τον Προδότη, αλλά πρέπει επιπλέον να την αποδεχτεί οικειοθελώς πριν την αναζητήσει. Όταν γίνει αυτό, προχωρά στον Θάνατο, που είναι το σημείο που χωρίζει την παλιά ζωή από τη νέα.Έτσι, ο Θάνατος αντιπροσωπεύει μια στιγμή θλίψης και πένθους, επειδή μας επιβάλλει να αποδεχθούμε το αναπόφευκτο, να αναγνωρίζομε ότι η γέννηση μιας νέας γενιάς απαιτεί το θάνατος της παλιάς. Αυτό είναι το τίμημα που πρέπει να πληρωθεί για την πρόοδο και για κάθε συνέχιση της ανάπτυξης. Είναι το νόμισμα που πληρώνουμε στο Χάρο για να περάσομε τα νερά του μαύρου Ποταμού της Στυγός και να μπούμε στο βασίλειο του Άδη, το μαύρο διαχωριστικό ανάμεσα στη μια ζωή μας και την επόμενη.
    Τόσο σκληρός είναι ο φραγμός, που οι ίδιοι οι θεοί παίρνουν όρκους στο όνομα του ποταμού της Στυγός, γιατί από αυτόν περιορίζονται ακόμα και οι ίδιοι. Ένας θεός που σπάει έναν τέτοιο όρκο εξορίζεται από τον Όλυμπο και πέφτει σε κώμα για ένα μεγάλο έτος που ισούται με εννιά ανθρώπινα χρόνια και εξοβελίζεται από τον Όλυμπο για άλλο ένα μεγάλο έτος. Δεν υπάρχει όμως πουθενά τέτοια αναφορά κάποιου θεού που να έσπασε τον όρκο. Τα νερά της Στυγός είναι το Διαρκές Ύδωρ των αλχημιστών, επειδή λέγεται ότι τα νερά της είναι ο συμπαντικός διαλύτης, που διαλύει τον χρυσό, αλλά και το ελιξίριο της αθανασίας, μόνο όμως αν το πάρει κάποιος στη σωστή μέρα, στον Καιρό. Όλον τον υπόλοιπο χρόνο είναι δηλητηριώδες.
    Ο ρέων ποταμός συμβολίζει πάντα την προσωπικότητα που είναι συνεχώς ίδια και συνεχώς διαφορετική, όπως λέει ο Ηράκλειτος: «μέσα στους ίδιους ποταμούς, βηματίζομε και δεν βηματίζομε, είμαστε και δεν είμαστε». Επιπλέον, υπαινίσσεται ότι όλες οι προσωπικότητες είναι προορισμένες να εξαφανιστούν μέσα στη λησμονιά, όπως όλα τα ποτάμια τελικά ενώνονται με τον Ωκεανό, που ορίζει τον κόσμο. Όλες οι αρχαίες φιλοσοφίες περιελάμβαναν μεταξύ των πνευματικών στους ασκήσεων κάποιους «διαλογισμούς πάνω στο θάνατο», ως μέσον για να ανέλθει κάποιος από το προσωπικό επίπεδο στο Συμπαντικό.
    Η αντιμετώπιση του Θανάτου είναι μια μυητική εμπειρία. Αυτό το βλέπομε στις ιστορίες του Μαύρου Ιππότη, που είναι οπλισμένος με το τσεκούρι του δήμιου. Αν ο μυημένος τοποθετήσει οικειοθελώς το κεφάλι του στο κούτσουρο, τότε ο Μαύρος Ιππότης σηκώνει το τρομακτικό του προσωπείο, δείχνοντας ότι είναι ένας λυτρωτής. Έτσι και οι μάγοι ξεκινούν τη μύησή τους, υποβάλλοντας τον εαυτό τους στους δαίμονες του Κάτω Κόσμου που τους ακρωτηριάζουν και κατατρών τη σάρκα τους. Τα μέλη τους μαγειρεύονται και γίνονται η αρχική ουσία, από την οποία ξαναγεννιόνται οι μάγοι.
    Τα μέλη που είναι σπαρμένα στην εικόνα αντιπροσωπεύουν το διαμελισμό της ζωής που πεθαίνει, την αναγωγή της αρχική ουσία. Όλες οι όψεις της παλιάς ζωής φεύγουν: α πόδια αντιπροσωπεύουν τα παλιά σημεία στήριξης, τα χέρια τις παλιές δραστηριότητες, ενώ το κεφάλι τις παλιές ιδέες. Το κεφάλι του βασιλιά, που φοράει το στέμμα, αντιπροσωπεύει τη θεμελιώδη φιλοσοφία, την καθοδηγητική αρχή την ανώτερη εξουσία της παλιάς ζωής, που πρέπει κι αυτή να εγκαταλειφθεί αφού κανένα κομμάτι της ζωής δεν είναι απρόσβλητο από το θάνατο.
    Οι μυούμενοι οικειοθελώς υποβάλουν τον εαυτό τους στον πνευματικό διαμελισμό, από τη στιγμή που ξέρουν ότι αυτό είναι το πρώτο βήμα της μετασχηματιστικής διαδικασίας. Η ψυχή πρέπει να διαμελιστεί πριν τα μέλη της ανασυγκροτηθούν σε μια νέα ολότητα, πριν δηλαδή μπορέσει να αναστηθεί. Η σήψη του νεκρού εξασφαλίζει γονιμότητα και νέα ανάπτυξη, πράγμα που συμβολίζεται από τα φυτά που αναπτύσσονται ανάμεσα στα διάσπαρτα μέλη.
    Αν και είναι δική τους επιλογή, οι μυούμενοι δεν μπορούν να ανακουφιστούν. Νιώθουν τρομοκρατημένοι από τον επικείμενο θάνατο του Εγώ τους και τη διάλυση της προσωπικότητάς τους, επειδή δεν έχουν τρόπο να προεξοφλήσουν την έκβαση: η αντιμετώπιση του Θανάτου είναι αναμέτρηση με το άγνωστο, με τον τρόμο του ακατανόητου. Όταν φθάσει ο Θάνατος, ο μυούμενος μπορεί ακόμα και να αντισταθεί, μια και το Εγώ πολεμάει για την αυτοσυντήρησή τους, παρόλο που δεν πρόκειται να του προσφέρει το μέγιστο κέρδος ή την ολοκλήρωση και την αρτιότητα της ψυχής. Ακόμα και μετά την ανάσταση, ο μυούμενος θα θλίβεται για την ζωή που έχασε και δεν μπορεί να την ανακτήσει. Τρόμος, πάλη, θλίψη αυτό είναι το κόστος για το μετασχηματισμό, που πρέπει να καταβληθεί στο Χάροντα, για να μας περάσει από το Ποτάμι της Στυγός, στο εσωτερικό του Κάτω Κόσμου.
    Ο σκελετός, που στην εικόνα μας αντιπροσωπεύεται από την πανοπλία του Θανάτου, συμβολίζει τα απογυμνωμένα κόκαλα της ύπαρξης, αυτό που απομένει όταν διαλυθούν όλες οι παροδικές όψεις της ζωής: οι βασικές δυνατότητες για σταθερότητα και αλλαγή, αφού ο σκελετός συνδυάζει και την ακαμψία και την ευκαμψία. Στην πραγματικότητα, δεν μπορεί να υπηρετήσει τις λειτουργίες του αν δεν έχει και τις δύο ιδιότητες. Σε κοσμολογικό επίπεδο, ο σκελετός συνδυάζει την αιωνιότητα και ην αλλαγή, το ήδη υπάρχον, το Είναι και το Επερχόμενο.
    Η γενική δομή των Ογδοάδων μας οδηγεί να υποθέτομε πως ο ΧΙΙ.Θάνατος είναι θηλυκού γένους, από τη στιγμή που τρίγραμμά του είναι η Πρώτη Κόρη και είναι συμπληρωματικός στον Αρσενικό ΧΙΙ.Κρεμαστό Προδότη, που το τρίγραμμά του είναι ο Πρώτο Γιος. Και είναι αλήθεια ότι αν και ο Άδης, όπως και ο Θάνατος, είναι αρσενικοί στην Ελληνορωμαϊκή μυθοπλασία, αυτή η κάρτα μπορεί επίσης να αντιστοιχεί και στη θεά Κάλι. Ωστόσο, ο σκελετός είναι ουσιαστικά άφυλος, εφόσον τα κόκαλα δεν περιέχουν τα γεννητικά όργανα, και ο Θάνατος συχνά θεωρείται ως θηλυκός, επειδή ταυτίζεται με τη Μητέρα Φύση που ξανακαλεί τα παιδιά της ή με τη Μάνα που κατασπαράζει τα παιδιά της κλπ.
    Ο XIII.Θάνατος αντιστοιχεί στο θεμέλιο-βάση, στη Σεφίρα Γιεσόντ, στο Δένδρο της Ζωής.
    Θα μπορούσαμε να υποθέσομε πως ο XIII.Θάνατος με το δρεπάνι του πρέπει να είναι ο Κύριος της Αναγκαιότητας, που σχετίζεται με τα Ξίφη και τον XI.Γηραιό Άνδρα με το μπαστούνι του πρέπει να είναι ο Πρώτος του Σκήπτρου. Δεν το κάνομε αυτό γιατί, α) ο Γηραιός Άνδρας, στην πραγματικότητα, ο Πατέρας Χρόνος, ο οποίος είναι μια θεότητα της γεωργίας και συνδέεται με το δρεπάνι, β) το δρεπάνι φαίνεται ότι είναι σχετικά πρόσφατο χαρακτηριστικό του Θανάτου, που πιθανόν να προέρχεται από μια σύγχυση με τον Κρόνο, γ) δεν υπάρχει συγκεκριμένος λόγος που να μας οδηγεί στο να συνδέσομε το Γέροντα με ένα μπαστούνι, άπαξ και να γνωρίσομε ότι είναι ο Κρόνος και όχι ένας Ερημίτης, δ) ο Άδης απεικονίζεται συχνά με ένα μπαστούνι, ανάλογο με το κηρύκειο του Ερμή, αλλά όχι με δρεπάνι ή με άλλη λεπίδα. Τελικά, όπως συζητήσαμε και στην κάρτα V.Αρχιερεύς, ο Εμπεδοκλής συνδέει τον Άδη με τη Φωτιά και κατ’ επέκταση με τα Μπαστούνια, μια και είναι φρουρός του Κεντρικού Πυρός.
    Παρ’ όλα αυτά, η σύνδεση ανάμεσα στις δύο κάρτες δεν είναι συμπτωματική, μια που ο Κρόνος αντιπροσωπεύει τη θεμελιώδη δομή των πραγμάτων, το αμετάβλητο έδαφος της αλλαγής, που συμβολίζεται από το σκελετό του Θανάτου.
    Ο Άιδης σε ένα μεταβαλλόμενο – Εγώ του Δία, το χθόνιο σκότος που στέκεται ενάντια στο ουράνιο φως. Έτσι, ο Άιδης ονομαζόταν «ο άλλος Δίας» και Ζευς Καταχθόνιος, ο Δίας κάτω από τη Γη, ο Χθόνιος Ζευς.
    Η δυαδικότητα του Δία και του Άδη είναι επίσης προφανής από τα Ρωμαϊκά ονόματα: Jupiter και Dis Pater. Ο Jupiter είναι μια συστολή του Dieu Pater, Πατήρ Dieu, ετυμολογικά ταυτίζεται με το Δία, που μας δείχνει πως ο Δίας είναι ο Θεός του λαμπερού ουρανού, ο Άδης είναι ο Πατήρ Dis, που το όνομά του σημαίνει "πλούτος", όπως την ελληνική λέξη πλούτος, όπως επίσης το ελληνικό πλούτων ή Πλούτων που ήταν ένα επίθετο του Άδη. Αρχικά τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Ιταλία, πλούτος ήταν η γονιμότητα, η ευφορία και η αφθονία της σοδιάς. Τα πλούτη τα προερχόμενα κάτω από τη γη. Ο Jupiter και ο Πατήρ Dis είναι ο Ουράνιος και ο Χθόνιος πατέρας. Επίσης, λέγεται ότι ο άρχοντας του Θανάτου είναι πλούσιος, επειδή στο τέλος, τα πάντα επιστρέφουν σε αυτόν. Ονομάζεται και Πολυδέκτης, αυτός που λαμβάνει τα πάντα.
    Ο Πλούτων είναι μια πιο αφιλάνθρωπη όψη του Άδη, που αρκετές φορές θωρείται φιλόστοργος, μια και δεν είναι ούτε κακός, ούτε τιμωρός. Έτσι, ονομάζεται και Πανκοίος που σημαίνει αυτός που φέρνει ανάπαυση στα πάντα, και Παιάν που σημαίνει θεραπευτής. Ο Πλούτων είναι ο φύλακας του πλούτου της γης, των μετάλλων και των σπόρων, είναι αυτός που προκαλεί τη βλάστηση των φυτών και την εξόρυξη των μετάλλων από τη γη. Έτσι, και ο ΧΙΙΙ.Θάνατος έχει μια θετική πλευρά, αφού με το να φέρνει το τέλος στη ζωή κάποιου, ανοίγει το δρόμο για μια άλλα. Επομένως, ατή η κάρτα μπορεί αν προαναγγέλλει νέες ευκαιρίες, αναζωογόνηση και ανανέωση.
    Ο Άδης που όνομά του σημαίνει «Ο Αθέατος», προέρχεται από το «ιδείν» και το στερητικό «Α», φορά μια τήβεννο του Σκότους ή της Αορατότητας. Αυτή η τήβεννος που στα ελληνικά την λένε Κυνέη και σημαίνει περικεφαλαία ή ένδυμα που φτιάχνεται από δέρμα σκυλιών. Αυτή την περικεφαλαία φορούσαν αρκετοί μάγοι, και ήταν ένα δερμάτινο κάλυμμα και μια άγρια μάσκα που συχνά συνοδευόταν από πυκνή γενειάδα. Αυτά τα καλύμματα είχαν συνήθως δερμάτινα κρόσσια που κρέμονταν μπροστά από τα μάτια. Από την στιγμή που ο μάγος είναι σε ένα ταξίδι προς τα μέσα, δεν χρειάζεται την εξωτερική όραση. Στην πραγματικότητα, το κάλυμμα του Άδη δεν κρύβει αυτόν που το φοράει από τους θνητούς, αλλά του επιτρέπει να ταξιδεύει αόρατος ανάμεσα στους θεούς. Οι θεοί, φυσικά, δεν χρειάζονται ειδικό κάλυμμα για να είναι αόρατοι από τους θνητούς.
    Όταν οι Ολύμπιοι ήλθαν στην εξουσία, ο Άδης έλαβε αυτό το κάλυμμα από τους Κύκλωπες, που ήταν κάτι βοηθητικό στο τρίτο μάτι τους, και η λέξη Κύκλωπας σημαίνει αυτός που έχει στρογγυλό οφθαλμό και είναι συνθετικό των λέξεων, «κύκλος» (δηλαδή τροχός ή τσάκρα) και «ωψ» (δηλαδή οφθαλμός). Την ίδια στιγμή έδωσαν στο Δία τον κεραυνό και στον Ποσειδώνα την τρίαινα, όλα γνώριμα αντικείμενα.
    Το κυπαρίσσι, η λεύκα, ο δυόσμος, ο νάρκισσος και ο ασφόδελος είναι όλα ιερά για τον Άδη. Η Μίνθη (δυόσμος) ήταν μια νύμφη που αγάπησε τον Άδη. Από ζήλια την σκότωσε η Περσεφόνη ή η Δήμητρα κι έγινε φυτό μετά το θάνατό της. Επίσης, αγάπησε τη Λευκή, την κόρη του Ωκεανού που έγινε άσπρη λεύκα μετά το θάνατό της. Και οι δύο νύμφες δείχνουν ότι ακόμα και ο Άδης δεν είναι απρόσβλητος από τη θλίψη. Ο Ηρακλής γύρισε από τον Κάτω Κόσμος στεφανωμένος με λεύκα, για να δείξει τη μυσταγωγική ιδιότητα που απέκτησε. Ο ασφόδελος είναι οικουμενικό σύμβολο του πένθους και της μετάνοιας στη Δύση. Είναι συνδεδεμένος με τον Κρόνος, έναν άλλο θεό του θανάτου. Αναπτύσσεται στον Κάτω Κόσμος και ο κόνδυλός του εξασφαλίζει τροφή για τους νεκρούς, ενώ τα λουλούδια του, τους δίνουν παρηγοριά. Θεωρείται ακόμα θεραπευτικό και προστατευτικό φυτό.
    Τα κίτρινα λουλούδια, νάρκισσος και ασφόδελος, αντιπροσωπεύουν τη διαίσθηση, τα μπλε λουλούδια δυόσμος, το πνεύμα, τα πράσινα φύλλα τις αισθήσεις. Τα λευκά λουλούδια φυσικά αντιπροσωπεύουν την αγνότητα, την αθωότητα, την απλότητα και την αναγέννηση. Από την στιγμή που τα λουλούδια επισκιάζουν τα φύλλα, αντιπροσωπεύουν μια ανανέωση του ενδιαφέροντος για τον εσωτερικό κόσμο,, τη διαίσθηση, το πνεύμα, την απλότητα, καθώς αντιτίθενται στον εξωτερικό, τις αισθήσεις.
    Ο δυόσμος και με τα λιλά-μπλε λουλούδια είναι το φλισκούνι, ένα συστατικό κλειδί του κυκεώνος του ιερού ποτού των Ελευσίνιων Μυστηρίων, στα οποία ο ιερουργός ξαναγεννιόταν. Όπως μας υπενθυμίζει ο Ηράκλειτος, αν ο κυκεών αναδευτεί επί πολύ, διαχωρίζεται στα πρωταρχικά του συστατικά. Για αυτό το λόγο θεωρούσαν ότι απεικονίζει τη ζωή ως μια «μη ατάραχη θερμοδυναμική διαδικασία», δηλαδή ένα σύστημα που θα διαλυθεί σε ανοργάνωτη αρχική ουσία, εκτός και αν τροφοδοτηθεί με ενέργεια.
    Ο νάρκισσος είναι ένα σύμβολο θανάτου και αναγέννησης, επειδή εξαφανίζεται το καλοκαίρι και ξαναεμφανίζεται την επόμενη άνοιξη. Αυτό μας υπενθυμίζει την ιστορία του Νάρκισσου, που στο καλοκαίρι της νεότητάς του ερωτεύτηκε την ίδια την εικόνα του και μαράζωσε, μέχρι που έγινε φυτό. Μια παραβολή της υπερβολικής προσκόλλησης στο Εγώ και του συνεπακόλουθου πνευματικού θανάτου.
    Το κυπαρίσσι είναι επίσης σύμβολο θανάτου και πένθους. Συνδέεται όπως και ο ασφόδελος με τον Κρόνο. Συχνά φυτρώνει δίπλα σε μνήματα. Είναι και αυτό προστατευτικό φυτό, γιατί θεωρείται ότι αποτρέπει τη σήψη. Το σκληρό του ξύλο αντιπροσωπεύει τη μακροζωία, ακόμα και την αθανασία.
    Σύμφωνα με τους χρυσούς Ορφικούς πίνακες, η είσοδος στον Οίκο του Άδη είναι πλαισιωμένη με δύο πηγές. Ένα λευκό κυπαρίσσι υψώνεται στην πηγή που είναι στα αριστερά και ένα σκούρο κυπαρίσσι στη δεξιά. Από την άποψη του φράκτη, το λευκό κυπαρίσσι είναι στα δεξιά και αντιπροσωπεύει τη ζωή και την ημέρα, ενώ το σκούρο κυπαρίσσι είναι στα αριστερά και αντιπροσωπεύει το θάνατο και τη νύχτα. Σύμφωνα με τους Ορφικούς πίνακες, ο νεκρός που αποκαλεί τον εαυτό του «ο γιος της Γης (Γαία) και του Ενάστρου Ουρανού (Ουρανός)», πρέπει να πιει από την αριστερή πηγή, στην οποία τρέχει το νερό από τη Λίμνη της Μνημοσύνης. Έτσι, θα ξεπλύνει την προηγούμενη ζωή του και θα μπορέσει να μπει στη Χώρα των Νεκρών.
    Το κεντρικό βουνό στην εικόνα, είναι ο Ομφαλός της Κόσμου, το σημείο που ενώνονται ο Ουρανός, η Γη και ο Κάτω Κόσμος. Έτσι, η είσοδος του Άδη είναι ένας Μυκηναϊκός θόλος ή ένας τύμβος, που αντιπροσωπεύει τον Ομφαλό του Κόσμου. Η ομφαλωτή φιάλη, το σκεύος για τις σπονδές που χρησιμοποιούσαν στις θυσίες, γεμίζεται στον Ομφαλό του Κόσμου από το κέρας της Αμάλθειας, που αντιπροσωπεύει την εκστατική εμπειρία.
    Ο Άδης συχνά εμφανίζεται να κρατάει στο αριστερό του χέρι ένα τέτοιο κέρας, που ωστόσο δεν ξεχειλίζει από καρπούς. Στην πραγματικότητα, μάλλον είναι άδειο. Το δεξί χέρι του κρατά μια ομφαλωτή φιάλη, με την οποία φαίνεται να κάνει σπονδή για τους νεκρούς, μια και το πιάτο είναι άδειο. Το πιάτο μπορεί να γεμιστεί από το κέρας της Αμάλθειας, αλλά αυτό δεν είναι απόλυτα βέβαιο.
    Ο Άδης είναι ο κυβερνήτης του Κάτω Κόσμου, όχι ο θεός του Θανάτου που καλείται Θάνατος ή Μόρος ή Λατινικά Mors. Ο Θάνατος ήταν βοηθός στον Άδη, ο οποίος έκανε τη όλη την άσχημη δουλειά του: ερχόταν και έκοβε μια μπούκλα από τα μαλλιά αυτού που θα πέθαινε. Στις προγενέστερες εποχές, ο Θάνατος δεν λατρευόταν σαν θεότητα και στην πραγματικότητα, ο Ησίοδος λέει πως ήταν μισητός ακόμα και στους θεούς, επειδή ήταν ανελέητος και δεν μπορούσε να δωροδοκηθεί. Πολύ αργότερα, άρχισαν να τον βλέπουν πιο θετικά και τότε ονομάστηκε Παιάν (Θεραπευτής), επειδή ανακουφίζει τους θνητούς από τις έγνοιες τους.

    Ο Θάνατος και ο Ύπνος είναι δίδυμοι γιοι της Νύχτας. Σε κάποια έργα τέχνης ο Θάνατος είναι χρωματισμένος μαύρος και ο Ύπνος άσπρος. Ο ύπνος είναι βέβαια σαν ένας μικρός θάνατος, στον οποίο μπορούμε να καταδυόμαστε στη λήθη και να αναδυόμαστε ξανά ανανεωμένοι, αν όχι μετασχηματισμένοι.

    Ο Άδης τυπικά εμφανίζεται σαν ένας ώριμος άνδρας με σκούρα μαλλιά και γένια. Μπορεί να αναπαύεται σε ένα ανάκλιντρο, να κάθεται σε ένα θρόνο ή να οδηγεί ένα άρμα που το σέρνουν μεγαλοπρεπή άλογα με χρυσά χαλινάρια, με τα οποία αρπάζει τη ζωή, όπως έκανε με την Περσεφόνη. Μπορεί να φορά ένα στεφάνι από κισσό και να έχει το κλειδί για τις χάλκινες θύρες του βασιλείου του. Ο Θάνατος εμφανίζεται ακόμα, ως ένας ισχυρός, αγριωπός άνδρας με πυκνή γενειάδα, ντυμένος με μαύρα ρούχα και οπλισμένο με σπαθί και στους ώμους του έχει μεγάλα φτερά.


    XIIII.Διάβολος (14, 15)

     Δεύτερος του Πεντάκτινου (Πεντάλφας, Δηναρίου)
    Θεότητες: Παν, Ήφαιστος, Vulcanus.
    Ελληνικό Γράμμα: Ξι: Ξύλος (ξύλο), ξαίνω (χτενίζω, δέρνω, ξυλοκοπώ, ξανθίζω (ψήνω, καβουρντίζω, τηγανίζω).
    Περιγραφή
    Ο Διάβολος στέκεται πάνω σε ένα αμόνι, μέσα σε ένα μεγάλο σπήλαιο. Το πρόσωπό του είναι ευχάριστο, σχεδόν ελκυστικό και σε καμιά περίπτωση, ταραγμένο. Έχει μια γενειάδα που μοιάζει κατσικίσια και φορά ένα κοντό, πράσινο χιτώνιο εργατών, κάτω από το οποίο διακρίνονται αμυδρά τα στήθη του, με τέτοιο τρόπο που δεν ξεχωρίζει αν είναι γυναίκα ή άνδρας. Στο κεφάλι του υπάρχει ένας σκούρος μπλε πίλος (καπέλο σε σχήμα αυγού), που έχει στο κέντρο του ένα ανεστραμμένο πεντάκτινο, ενώ ελικοειδή, χρυσά κέρατα κριαριού ξεφυτρώνουν αριστερά και δεξιά του.
    Κρατά υψωμένη τη δεξιά του παλάμη σε χαιρετισμό. Ο αντίχειράς του είναι κάθετος στην παλάμη ενώ τα δάκτυλά του είναι τεντωμένα σε δύο ομάδες των δύο. Το αριστερό του χέρι κρατά τη λαβή ενός μεγάλου, κοκκινωπού μπρούτζινου σφυριού ή ξύλινης σφύρας, που γέρνει προς το μέρος του σχηματίζοντας μια κατώτερη γωνία, ενώ το κάτω μέρος του είναι ακουμπισμένο στο αμόνι. Το κεφάλι του σφυριού έχει σχήμα δύο σφαιρών. Η λαβή σχηματίζει στην κορυφή της ένα ημισφαιρικό βολβό. Τα πόδια και οι πατούσες σου άνδρα είναι δύσμορφα, με ανεστραμμένα γόνατα, δίνοντας την εντύπωση ποδιών αίγας ή αετού. Το σώμα του είναι καλυμμένο με καστανό τρίχωμα.
    Στέκονται μπροστά, με τις πλάτες τους σε αυτόν, δύο μορφές, ένα χρυσό αρσενικό στα δεξιά και ένα ασημένιο θηλυκό στα αριστερά του. Μια χρυσή αλυσίδα με στρογγυλούς κρίκους απλώνεται χαλαρά γύρω από τους γοφούς των σκλάβων και πίσω από το αμόνι, περικλείοντας τους τρεις όγκους σε έναν κύκλο. Οι εκφράσεις τους είναι κάπως κενές, άτονες και απλανείς, σαν να είναι μισοπεθαμένοι ή ρομπότ και τα μικρά τους σώματα, που μοιάζουν με νάνων, αν και δεν είναι άσχημα, δείχνουν, κατά κάποιο τρόπο αφύσικα. Τα γόνατά τους φαίνονται να είναι ανεστραμμένα.
    Παρουσίαση  
    Ο Διάβολος αντιπροσωπεύει την υλική δημιουργία σε όλες της τις εκδηλώσεις. Σε αυτές περιλαμβάνονται το σεξ, ως μέσο φυσικής αναπαραγωγής, ο μεταβολισμός ως μέσο ανάπτυξης, η φωτιά ως μέσο της καλλιτεχνικής δημιουργίας, της τεχνολογίας, της τέχνης, της χειροτεχνίας και του Αλχημικού Έργου. Η υλική δημιουργία είναι απαραίτητη για τη ζωή και μπορεί να λειτουργήσει ακόμη και ως μονοπάτι για τη φώτιση, αλλά το πάθος μας για αυτήν μπορεί να μας παγιδέψει. Αν αυτές οι πράξεις της δημιουργίας γίνονται ασυνείδητα και αψήφιστα, τότε είναι απλός παράγοντας δουλείας όπως συμβαίνει στην περίπτωση των δύο σκλάβων. Αυτό σημαίνει ότι έχουν παραδώσει εθελοντικά τον εαυτό τους στα δεσμά και η χαλαρή αλυσίδα τους συμβολίζει ότι μόνο η άγνοια και  η απροθυμία τους εμποδίζει να δουν ότι είναι σκλάβοι, όπως οι μισοπεθαμένοι και τα ρομπότ, καθότι αν ήθελαν θα μπορούσαν να ελευθερωθούν εύκολα.
    Ο Διάβολος – άνθρωπος, θηρίο και θεός ταυτόχρονα – συμβολίζει την υλική μας φύση. Υπάρχει αρκετή δύναμη και ομορφιά στα ένστικτά μας, τις ορέξεις μας και τις παρορμήσεις μας στον υλικό κόσμο. Αλλά η Φύση, ως συστατικό της ψυχής, είναι κυρίως ασυνείδητη και λειτουργεί πίσω από την πλάτη μας. Έτσι, γίνεται με όλα τα σκιώδη χαρακτηριστικά του εαυτού μας, όλα τα κομμάτι α της ψυχής μας που απαρνιόμαστε. Κάνουν ορατή την ύπαρξή τους με το να προβάλλονται πάνω στους άλλους ανθρώπους και γενικά, στον έξω κόσμο. Αυτή η κάρτα καλεί τον καθένα μας να αντιμετωπίσει τη σκιά του, όχι να την αρνηθεί ή να την καταστρέψει, αλλά να γνωρίσει την πραγματικότητα της ύπαρξής της να την ομολογήσει σαν κομμάτι του, να κατανοήσει τη φύση της και να την επαναπροσανατολίσει προς το καλό.
    Σημειώσεις
    Το όνομά του «Διάβολος», σημαίνει στην Ελληνική ρίζα του «αυτός που διαβάλει», και σημαίνει σαν ετυμολογία του ρήματος, «ρίχνω διαμέσου», ειδικά μέσα από ψεύτικη ή παραποιημένη παρουσίαση γεγονότων. Έτσι, βλέπουμε το Διάβολο ως πηγή μιας αυταπάτης, που δημιουργεί κώλυμα στην παραπέρα ανάπτυξη.
    Ο Διάβολος αντιπροσωπεύει τη Σκιά και αυτή η κάρτα αναγγέλλει μια αντιπαράθεση με τη Σκιά μας. Ο Γιούνγκ λέει πως «η σκιά υποδηλώνει οτιδήποτε που το άτομο αρνείται να αναγνωρίσει στον εαυτό του. Ένα γνώρισμά της είναι ότι πάντα επιτίθεται στο άτομο, έμμεσα ή άμεσα, μέσα από τα κατώτερα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας και άλλες ασύμβατες τάσεις. Η σκιά είναι εκείνη η κρυμμένη, καταπιεσμένη στο μεγαλύτερο μέρος της, κατώτερη και απαλλαγμένη από ενοχές προσωπικότητα, που οι ύστατες διακλαδώσεις της φτάνουν πίσω, στο βασίλειο των ζωικών μας προγόνων κι έτσι εμπεριέχει ολόκληρες τις ιστορικές όψεις του ασυνειδήτου».
    Υπάρχει μια τάση στη Δυτική παράδοση να θεωρούμε τη σκιά ως πηγή όλων των κακών, αλλά επίσης υπάρχει και η άποψη ότι φανερώνει έναν αριθμό καλών ποιοτήτων και χαρακτηριστικών όπως τα φυσιολογικά ένστικτα, την απαραίτητη αντίδραση, τη ρεαλιστικής επίγνωση, τις δημιουργικές παρορμήσεις, κλπ. Έτσι, η πρόκληση της κάρτας αυτής, δεν είναι να κατανικήσει το Διάβολο μέσα μας, αλλά να τον αντιμετωπίσει και να ενσωματώσει τις δυνάμεις του και την ισχύ του μέσα στον Εαυτό, να τον θέσει δηλαδή, στην υπηρεσία μας. Με τέτοια αντιμετώπιση είναι απαραίτητη, αν θέλομε να γίνομε πραγματικά ανθρώπινοι, μια και αν δεν αναγνωρίσομε τη σκιά μας, θα την προβάλομε στην εξωτερική μας πραγματικότητα, ειδικά πάνω στους άλλους. Δηλαδή, κάνομε κάποιον ή κάτι αποδιοπομπαίο τράγο, κάτι που μας οδηγεί στον Πάνα. Για να ολοκληρωθούμε πρέπει να γίνουν αποδεκτά όλα τα μέρη της ψυχής μας.
    Από μόνη της η σκιά δεν είναι ούτε καλή, ούτε κακή, είναι ένας δαίμων, μια θεότητα, μια δύναμη της φύσης, που προηγείται της θνητής φύσης. Αυτό είναι το τυπικό στην Ελληνορωμαϊκή παράδοση, που δεν είναι δυϊστική όπως ο Χριστιανισμός. Οι Θεοί ακολουθούν τις δικές τους επιθυμίες μερικές φορές προς όφελός μας και μερικές φορές εις βάρος μας. Η Ελληνορωμαϊκή παράδοση αναγνωρίζει ότι κάθε θεός έχει μια φωτεινή και σκοτεινή πλευρά, όπως η Σελήνη. Ο Χριστιανισμός αναγνωρίζει μόνο τη φωτεινή πλευρά του θεού του, αλλά ο Γιούνγκ παρατηρεί ότι όσο πιο λαμπερό είναι το φως, τόσο πιο σκοτεινή σκιά ρίχνει. Έτσι, ο Χριστιανισμός πρέπει να έχει επίσης και το γνήσια κακό Σατανά.
    Ο Διάβολος παραδοσιακά απεικονίζεται με κέρατα ή διχαλωτές οπλές, μια καρικατούρα του Μεγάλου Θεού Πανός, που είναι η θεότητα της δημιουργίας της Φύσης. Στο Χριστιανισμό εμφανίζεται ως αποδιοπομπαίος τράγος. Τα κτηνώδη σωματικά χαρακτηριστικά του υποδηλώνουν την άγρια, αδάμαστη ζωική φύση και τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά του δείχνουν ότι αυτή η κτηνώδης φύση είναι αποδεκτή από την ανθρωπιά μας. Ο Παν είναι ταυτόχρονα άνθρωπος, κτήνος και θεός. Είναι η συμπαντική δύναμη της παραγωγής και της δημιουργικότητας και έτσι οι αρχαίοι έλεγαν ότι το όνομά του σημαίνει και υπονοεί τα «πάντα».
    Είναι μια εικόνα του υλικού κόσμου. Πιο γενικά, αντιπροσωπεύει τη νέα ζωή και την πνευματική αναγέννηση. Ως τέτοιος, ο Πάν είναι συνδεδεμένος με άλλα ιθυφαλλικά πνεύματα της φύσης, περιλαμβανομένων του Σιλβάνου της θεότητας των δασών, του Φαύνου, του Πριάπου, των Σατύρων, των Σειληνών και του Αιγυπτιακού θεού Μιν.
    Οι Αρκάδες καλούσαν τον Πάνα με τον τίτλο «Τον της Ύλης Κύριον».
    Η δημιουργικότητα έχει επίσης τη σκοτεινή πλευρά της. Αν είναι αχαλίνωτη, μπορεί να αποβεί διαβολική. Η αντιπαράθεση με το Διάβολο, μας κάνει να αποκτάμε επίγνωση του κινδύνου, μια και ο Παν ονομάζεται ο Παμφάγος, αυτός που καταβροχθίζει τα πάντα, όπως ο Πανγεννήτωρ, αυτός που γεννάει τα πάντα. Όπως, ο λύκος, απλά ζει τη φύση του.
    Ο Παν είναι πέρα από τη λογική. Είναι άλογος, απρόβλεπτος, άνομος και παράλογος. Η ξαφνική, απροσδόκητη εμφάνισή του προκαλεί αχαλίτωτο πανικό, ακόμα και αυτή η λέξη προέρχεται από το όνομά του. Είναι πηγή σύγχυσης, κάτι που δηλώνεται ξεκάθαρα σε αρκετές απεικονίσεις του Διαβόλου: ο συνδυασμός στήθους και φαλλού ή εικόνα μιας νυχτερίδας, που διαγράφεται αχνά στην κοιλιά του.
    Τα κέρατα στην 14.Διάβολος είναι σύμβολα της δύναμης της ζωής. Είναι χρυσά για να δηλώσουν τη θεϊκή φωτιά και για να δείξουν την αξία της ενστικτώδους, φυσικής δράσης. Το σπειροειδές σχήμα τους αναφέρεται στην ενέργεια Κουνταλίνι, που συνταυτίζει τη ζωτική δύναμη με τη δημιουργική λίμπιντο. Το Κουνταλίνι με τη σειρά του, όπως και όλα τα ερπετά, είναι σύμβολο της επαναγέννησης. Εδώ βλέπουμε την εξευγενισμένη ενέργεια Κουνταλίνι να αναδύεται από την κορυφή του κεφαλιού, του ανώτερου Τσάκρα.
    Στην εικόνα μας, τα κέρατα δείχνουν να είναι κολλημένα στον πίλο κι όχι να είναι ενσωματωμένα στο κεφάλι του Διάβολου. Αυτό δηλώνει ότι η εξευγενισμένη ζωτική δύναμη του Διαβόλου είναι δανεική, δεν αποτελεί μέρος της φύσης του. Στην αρχαία τέχνη, ο Ήφαιστος απεικονίζεται φορώντας ένα σκούρο μπλε πίλο, που αντιπροσωπεύει τον ουράνιο θόλο.   
    Εκτός από τον Πάνα, συχνά ο Διόνυσος, ένας θεός που αναστήθηκε, απεικονίζεται με κέρατα κριού, ένα σύμβολο της θεϊκής δύναμης, και ο Δίας όταν ταυτίζεται με τον Άμμωνα, το ίδιο εμφανίζεται. Γενικά, στη Σουμερική και Σημιτική εικονογραφία, τα κέρατα γενικά, είναι σύμβολο θεϊκό. Ο Μωυσής, λέγεται ότι κατέβηκε από το όρος Σινά με κέρατα στο κεφάλι του, όπως βλέπομε στο άγαλμα του Μιχαήλ Αγγέλου. Όμοια ο Διάβολος και το κέρατο είναι αμφισεξουαλικά: από τη μια μεριά φαλλικό και διεισδυτικό και από την άλλη κούφιο και δεκτικό, όπως εξηγεί ο Γιούνγκ.
    Η κυριότητα στο πυρ, κοινή στους μάγους και μεταλλουργούς, θεωρείται στη χριστιανική λαογραφία, σαν δουλειά του κακού. Επιπλέον, η αλχημεία είχε την πηγή της στις πνευματικές, αρχικές μεθόδους των μεταλλουργών, που με την τέχνη, τη μαγεία και την δέηση, επιφέρουν το μετασχηματισμό των μετάλλων.
    Έτσι, είναι φυσικό, η κάρτα ΧIV.Διάβολος να συνδέεται με τον Ήφαιστο, το Θεϊκό Μεταλλουργό. Είναι ο άρχοντας του πυρός, τόσο σε υλικό, όσο και σε πνευματικό επίπεδο, ελέγχοντας την εξωτερική θερμότητα, που είναι ο πρωταρχικός παράγοντας του αλχημικού μετασχηματισμού των μετάλλων και την εσωτερική θερμότητα που αναδύεται από μια υπερβολική απορρόφηση της Ιερής Δύναμης, που είναι ο παράγοντας του εσωτερικού μετασχηματισμού. Στην Αρχαία Ελλάδα, η λέξη «Ήφαιστος» είχε χρησιμοποιηθεί συχνά ως συνώνυμο του τεχνητού πυρός, του πυρός του μετασχηματισμού εν αντιθέσει με την Εστία, το σπιτικό πυρ και το Ουράνιο Πυρ του Δία. Οι Έλληνες συχνά σύγκριναν το καταστροφικό πυρ του Ήφαιστου και έτσι οι κάρτες XIII.Θάνατος και XIV.Διάβολος αποτελούν ένα ζεύγος συμπληρωματικών δυνάμεων.
    Ακριβώς αυτό το πυρ του Ηφαίστου έκλεψε ο Προμηθεύς και το έφερε στην ανθρωπότητα και στη συνέχεια, ήταν ο Ήφαιστος που δέσμευσε τον Προμηθέα στην ψηλότερη κορφή του Καυκάσου. Ο Ήφαιστος είναι επίσης ο Θεός των δεσμών, ένας θεός που παγιδεύει. Έτσι, δένει την Ήρα στον θρόνο της με αόρατα δεσμά και παγιδεύει τη γυναίκα του Αφροδίτη και τον Άρη τον εραστή της, δένοντάς τους πάνω στο παράνομο κρεβάτι του με το αόρατο δίχτυ του, από το οποίο κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει.
    Σε αυτό το μύθο η Αφροδίτη είναι το υπομόχλιο δύο αλχημικών Συνδέσεων Αντιθέσεων. Πρώτα ο Ήφαιστος, Κύριος του Πυρός, και η Αφροδίτη, η γεννημένη από τον Αφρό της Θάλασσα είναι οι αρχές του αλχημικού Πυρός και Ύδατος. Αυτό το ζεύγος αντικαθίσταται από την Αφροδίτη και τον Άρη, που αντιπροσωπεύουν τον Έρωτα και τη Σύγκρουση, τις αρχές της ένωσης και του διαχωρισμού και των πρωταρχικών κοσμικών δυνάμεων, σύμφωνα με τον Εμπεδοκλή. Ο Ήφαιστος ως άρχοντας του Πυρός, τους δεσμεύει στο κρεβάτι, κι έτσι εκκολάπτονται στο Ερμητικό δοχείο. Το παιδί που δημιουργείται από αυτήν την ένωση είναι η Αρμονία, η αρχή της «ευσταθούς συνένωσης», γιατί αυτό είναι το βασικό νόημα της αρμονίας στα Ελληνικά, το αλχημικό ανδρόγυνο.
    Ο Ήφαιστος γνώριζε την τέχνη της αλχημείας, της μαγείας και της μεταλλουργίας από θεότητες της θάλασσας σε ένα νησί. Είναι ο άρχοντας της υλοποίησης ανάμεσα στους Ολύμπιους Θεούς. Έφτιαχνε τα παλάτια τους, τις πανοπλίες τους, τα όπλα και τα κοσμήματά τους. Έφτιαξε και το νυφικό κολιέ της Αρμονίας, που έγινε πηγή κακού για τις μελλοντικές γενεές, δεσμεύοντας και παγιδεύοντάς τις. Ένα παράδειγμα, είναι ότι με αυτό το περιδέραιο δωροδοκήθηκε η Εριφύλη και εξανάγκασε τον άνδρα της Αμφιάραο που σημαίνει «πολύ ιερός», που είχε ορκιστεί να την υπακούει, να πεθάνει. Στην πραγματικότητα, τον κατάπιε η γη, δηλαδή ο Άδης. Έκτοτε, λέγεται ότι πέθανε λόγω του δώρου μιας γυναίκας, αλλά η ιστορία δείχνει πως το πιο ιερό καταβροχθίζεται από την υλική απληστία και την προσκόλληση. Αυτό δεν ήταν το τέλος των καταστροφών που έφερε το κολιέ, επειδή με αυτό σαν όργανό του ο Ήφαιστος εκδικήθηκε την απιστία της Αφροδίτης και την προδοσία του Άρη. Έτσι, βλέπομε τον Ήφαιστο σαν δεσμευμένο στα υλικά αγαθά και την ύλη, γενικότερα. Στην εικόνα μας, το κολιέ της Αφροδίτης είναι η αλυσίδα που πλαισιώνει τους δύο σκλάβους.
    Ο Ήφαιστος, ως παράγοντας της υλικής δημιουργίας είναι συνδεδεμένος με το Δημιουργό του Πλάτωνα ή τον θεό τεχνίτη. Στη μετέπειτα γνωστική και νεοπλατωνική σκέψη, που αρνείται τη σπουδαιότητα της ύλης, ο Δημιουργός έγινε κακός θεός, όμοιος προς τον χριστιανικό Διάβολο, που δουλεύει για να εμποδίσει τους ανθρώπους να ανέβουν στα πνευματικά ύψη. Στην πραγματικότητα, οι Καθαροί εξίσωναν το Διάβολο με το Δημιουργό.
    Όπως τα κέρατα, έτσι και τα σφυρί είναι ένα σύμβολο δύναμης. Αντιπροσωπεύει τόσο την καταστροφή, όσο και τη δημιουργία, μια και το σφυρί μπορεί αν χρησιμοποιηθεί για να θρυμματίσει πράγματα, αλλά και για να σφυρηλατήσει νέες καταστάσεις. Σαν χαρακτηριστικό του Ηφαίστου, το σφυρί είναι σύμβολο δημιουργίας, η δημιουργική δύναμη του μεταλλουργού Θεού. Το δικέφαλο σφυρί είναι, όπως το δίκοπο σπαθί, ένα αμφίσημο σύμβολο του βουνού του Άρη και της Θυσιαστικής Αναστροφής. Δηλαδή, η δημιουργία γίνεται μέσω σύγκρουσης και θυσίας. Ο θάνατος είναι απαραίτητος προκειμένου να ανοίξει δρόμο στη ζωή. Η αναστροφή αυτή αναφέρεται και στη σχέση ανάμεσα στον πάνω κόσμο της διανοητικής προσωπικότητας και στον κατώτερο κόσμο της υλικής πραγματικότητας. Ο μεταλλουργός θεός ως δημιουργός ή ο Διάβολος ως κυρίαρχος πάνω στην ύλη, υλοποιεί αυτό που εμπνεύστηκε ο νους του με μέσο το σφυρί του. Για παράδειγμα, ο Ήφαιστος έκανε δυνατή τη γέννηση της Αθηνάς χρησιμοποιώντας το σφυρί για να ανοίξει το κεφάλι του Δία.
    Ο Ήφαιστος (ΧΙV.Διάβολος) και η Αθηνά (ΧΧ.Δίκη) συμπληρώνουν ο ένας τον άλλον με ακρετούς τρόπους. Και οι δύο διαθέτουν μήτιν  (m°tiw: boul®, gnÅmh, sænesiw, πανουργία, δεξιότητα, επιδεξιότητα, εξυπνάδα). Είναι επίσης και οι δύο πρωταρχικοί προστάτες της Τεχνουργίας (Τέχνη), δηλαδή της επιδέξιας πράξης και μοιράζονται ένα ναό στην Αθήνα. Όπως η Αθηνά γεννήθηκε από τον Δία, έτσι και ο Ήφαιστος γεννήθηκε μόνο από την Ήρα.
    Στον Κριτία ο Πλάτων λέγει πως †Hfaistow d¢ koin¯n kaÜ ƒAyhn fæsin ¦xontew, δηλαδή, πως ο Ήφαιστος και η Αθηνά έχουν την ίδια φύση. Είναι αμφιθαλείς θεοί της τεχνουργίας και συνιδρυτές της Αθήνας. Στον μύθο, ο Ήφαιστος προσπάθησε να βιάσει την Αθηνά, αλλά εκείνη τον απέφυγε με επιδεξιότητα και το φλογερό του σπέρμα έπεσε στη Μητέρα Γη, γεννώντας τον Εριχθόνιο, ένα άνθρωπο ερπετό, που η Αθηνά τον ανέθρεψε και τον έκανε πρώτο βασιλιά της Αθήνας. Αυτός ο εν μέρει απόγονος των δύο τεχνουργών θεών, ξεκίνησε τη γιορτή των Παναθηναίων προς τιμήν της. Οι δύο τεχνουργοί Θεοί συνεργάζονται στη δημιουργία της Πανδώρας. Ο Ήφαιστος χρησιμοποίησε το σφυρί του για να κατασκευάσει το σώμα της και η Αθηνά της δίδαξε την δεξιότητα στις τέχνες. Η Πανδώρα είναι εκείνη που τα Πάντα-δίδει, μια θεά γης που χαρίζει θηλυκές ποιότητες στον άνδρα κι έτσι τον προσαρμόζει στην πλήρη ανθρωπότητα. Ο Ησίοδος λέγει πως η δημιουργία της Πανδώρας είναι συνέπεια του Προμηθέα, που έκλεψε τη φωτιά από τον Ήφαιστο. Στην πραγματικότητα, όταν η ανθρωπότητα απέκτησε τη διαφώτιση του θεϊκού πυρός, ήταν απαραίτητο να τη συμπληρώσει με την κατασκευή του δώρου που προσέφερε η Πανδώρα.
    Και οι δύο, ο Ήφαιστος και η Αθηνά απεικονίζονται να κρατάν ένα φαλλικό εργαλείο: ο Ήφαιστος έχει το σφυρί ή τις λαβίδες του, η Αθηνά το σπαθί ή τη λόγχη της. Έτσι, ο Ήφαιστος είναι ο μεταλλουργός Θεός που δημιουργεί και η Αθηνά είναι η πολεμίστρια Θεά που συντηρεί. Όμως, ο Ήφαιστος έχει και αυτός την πολεμική του όψη, μια και σφυρηλατεί πανοπλίες και όπλα, ενώ η Αθηνά έχει και αυτή τη δημιουργική της όψη, αφού είναι η προστάτιδα της ύφανσης και πολλών άλλων οικιακών τεχνών.
    Παρόλο που οι δύο Θεοί είναι και οι δύο της Δεξιοτεχνίας, υπάρχει μια σημαντική διαφορά μεταξύ τους. Ο Ήφαιστος συνδέεται με το Διάβολο ενώ η Αθηνά με τη Δικαιοσύνη. Αυτός ασχολείται με την ύλη και καθοδηγείται από την εμφάνιση, ενώ εκείνη ασχολείται με τη σωστή δράση και καθοδηγείται από την κατανόηση. Η διαφορά είναι πως η έμφαση του Ηφαίστου στην υλική δημιουργία δεν είναι ισορροπημένη και χρειάζεται η Αθηνά για να επιτευχθεί αυτή η ισορροπία. Αυτός είναι επίσης ο λόγος που η Αθηνά κρατά όρθιο το σπαθί της Δικαιοσύνης στο δεξί χέρι, ενώ ο Ήφαιστος κρατά στο αριστερό χέρι του μόχθου, το σφυρί του, δηλώνοντας πως χρησιμοποιεί εγωκεντρικά τη δύναμή του.
    Η αντιμετώπιση της Σκιάς (Σκιά) μας, που αντιπροσωπεύεται από τον Διάβολο, είναι απαρίτητη για την ανάπτυξή μας. Πρέπει να σπάσει  ασυνείδητη ενοποίηση της ψυχής μας, προκειμένου να δημιουργηθεί μια πιο σταθερή συνειδητή ένωση. Για να το επιτύχομε αυτό πρέπει να αποκτήσομε επίγνωση της ατέλειάς μας και να διδαχτούμε από τη σαφή ισορροπία που αντιπροσωπεύει τη Αθηνά. Ας θυμηθούμε πώς η Αθηνά τιμώρησε την Αράχνη για την αλαζονική υπερηφάνειά της και την έκανε ζώο, σε ένα διαγωνισμό ύφανσης.
    Το χιούμορ είναι ένας τρόπος που ελαφρύνει τον εαυτό μας και τους άλλους που υποφέρουν από μια τέτοια διόγκωση. Έτσι, δεν προκαλεί καμία εντύπωση το ότι ο Διάβολος αποτελεί αντικείμενο χλευασμού. Ο Ήφαιστος έκανε τους Ολύμπιους θεούς να γελάν επειδή ήταν κουτσός. Και ο Παν, ο Φαύνος, ο Σειληνός και ο Πρίαπος, όλοι τους θεωρούνταν αστείοι αλλά και δεινοί αντίπαλοι στη μάχη.
    Πολλοί λένε πως ο Ήφαιστος εκδιώχθηκε από τον Όλυμπο όταν η μητέρα του Ήρα είδε τα παραμορφωμένα πόδια του, άλλοι ότι ο Ζευς τον έκανε έτσι επειδή υπερασπίστηκε την μητέρα του ενάντια στο Δία και η πτώση του ακρωτηρίασε τα πόδια. Στην αρχαία τέχνη ήταν μερικές φορές τα πόδια του απεικονισμένα γυρισμένα προς τα πίσω. Η ιστορία μας θυμίζει τον Λούσιφερ, τον Εωσφόρο στην Ιουδαϊκή παράδοση που εκδιώχθηκε από τον ουρανό, όταν προκάλεσε τον Ιαβέ και έτσι ταυτίζεται με το Διάβολο. Το όνομά του σημαίνει «αυτός που φέρνει το Φως» και όπως ο Προμηθεύς, έκλεψε τη φωτιά από τον ουρανό, αλλά για δικό του κέρδος. Σαν αρχηγός των δαιμόνων, είναι ο αυθεντικός του Πανδαιμονίου, του ίδιου του Χάους, του πανικού και του αποπροσανατολισμού που ενσταλάζει ο Παν. Παρ’ όλα αυτά, είναι ο αγγελιοφόρος των ουρανών και αναγγέλλει τη φώτιση στους επόμενους Θριάμβους που ακολουθούν.
    Υπάρχει μια αιτία να πιστεύεται πως ο Λυκαίος Παν, πρέπει να ερμηνεύεται σαν «Φωτεινός Παν», αναφερόμενος στη «θεϊκή ουσία του φωτός που ενσωματώνεται στη συμπαντική ύλη».
    Οι σκλάβοι έχουν μια έλξη, αλλά αν και αφύσικη, μια εμφάνιση επειδή είναι τεχνητοί υπηρέτες, που κατασκευάστηκαν από τον Ήφαιστο σύμφωνα με τον Όμηρο, στην Ιλιάδα 18, 417-421 :
    «και ανάλαφρα τον κύριον εστηρίζαν
    θεράπαινες ολόχρυσες, σαν ζωντανά κοράσια.
    Δύναμιν έχουν και φωνήν, νουν έχουν εις τες φρένες,
    και τεχνουργήματα έμαθαν από τους αθανάτους».
    Σήμερα, τείνομε να θεωρούμε αυτές τις υπάρξεις ρομπότ ή τεχνητές δημιουργίες, όπως το τέρας του Φρανκεστάιν. Σε κάθε περίπτωση, είναι ρομποτικοί στη συμπεριφορά τους, επειδή όπως λέει ο Γιούνγκ, η ασυνείδητη αυτονομία είναι διαβολική. Σε αυτό το παράδειγμα, όπως και σε άλλα, ο Ήφαιστος εμφανίζει τον εαυτό του ως θεό της αποδέσμευσης και της δέσμευσης.
    Στην εικόνα μας, το άρρεν είναι χρυσό και το θήλυ είναι ασημένιο, στα αριστερά και δεξιά του Διαβόλου αντίστοιχα, επειδή αντιπροσωπεύουν τον συνειδητό και ασυνείδητο νου που μπορούν μ ε τον ίδιο τρόπο, να σκλαβωθούν, από την ύλη. Βλέπουμε μια παρόμοια εικόνα και στη δεύτερη πινακίδα του αλχημικού Mutus Liber (1677), όπου ένας Ποσειδώνας με τρίαινα κάθεται σε ένα βράχο που μοιάζει με αμόνι και παρίσταται δύο μορφές, μίας εστεμμένης με ήλιο στα δεξιά του και μιας εστεμμένης με σελήνη, στα αριστερά του.
    Όπως ο Διάβολος, έτσι και οι σκλάβοι του έχουν πόδια ζώου, για να δείξουν ότι του κινεί ο κτηνώδης, ενστικτώδης χαρακτήρας τους. Πνεύματα του Κάτω Κόσμου συχνά έχουν πόδια που είναι παραμορφωμένα ή ασυνήθιστα. Αυτό είναι και ο πιο αξιόπιστος τρόπος για να αναγνωρίζουμε τέτοιες θεότητες. Στην πραγματικότητα, στη λαϊκή παράδοση αυτά τα πνεύματα είναι συχνά καταχθόνιοι μεταλλουργοί, κάτι που θυμίζει του Ηφαίστειους ή τα Τέκνα του Ηφαίστου, τα μυστηριακά πνεύματα της μεταλλουργίας της Μεσογειακής παράδοσης: Κάβειροι, Κουρήτες, Δάκτυλοι και Τελχίνες. Ενώ όμως αυτοί δουλεύουν με το σίδηρο, εκείνος δουλεύει με πιο ευγενή μέταλλα, όπως χρυσό, ασήμι και ορείχαλκο. Οι Τελχίνες έφτιαξαν την τρίαινα του Ποσειδώνα. Οι τρεις Ιδαίοι Δάκτυλοι ονομαζόταν …Akmvn, που σημαίνει «αμόνι», Damnameneæw που σημαίνει «σφυρί» και K¡lmiw που σημαίνει πιθανά «εκμαγείο».
    Τα πόδια του Ηφαίστου που κοιτούν προς τα πίσω, μας θυμίζουν ότι ο κάβουρας σε περιγραφές της αρχαιότητας περπατούσε προς τα πίσω τόσο καλά, όσο και προς τα μπρος. Οι Καρκίνοι ήταν άνθρωποι-κάβουρες, ένα άλλο όνομα για τους Κάβειρους. Συγκεκριμένα, ο Κάβειρος και η Καβειρίς μπορούν να ταυτιστούν με τους δύο σκλάβους της κάρτας, ο αρχετυπικός γιος και κόρη του Ηφαίστου και της Καβειρούς. Οι Κάβειροι λατρεύονταν ιδιαίτερα στη Λήμνο, όπου προσγειώθηκε ο Ήφαιστος όταν τον πέταξαν από τον Όλυμπο. Σύμφωνα με κάποιους μύθους, από αυτό το πέσιμο έγινε σακάτης ενώ σύμφωνα με άλλους, γεννήθηκε με παραμορφωμένα πόδια. Σε κάθε περίπτωση, είχε ασυνήθιστα πόδια και βάδισμα που παραπαίει, κάτι αναμενόμενο για το θεό της μεταλλουργίας. Επιπλέον, το εργαστήριό του ήταν κοντά σε μια σπηλιά στο ρεύμα του Ωκεανού.
    Ο Διάβολος είναι ο Δεύτερος του Πεντάκτινου και έτσι ο κύριος της ύλης και του υλισμού, συμβολίστηκε με τα Πεντάκτινα και το στοιχείο της Γης. Τα υπόλοιπα στοιχεία απεικονίζονται από τα κέρατά του: Χρυσά κέρατα για το Πυρ, βαθύ μπλε καπέλο για τον Αέρα, πράσινο χιτώνα για το Ύδωρ και καφέ πόδια και πάλι για τη Γη. Ο Διάβολος συχνά περιγράφεται στο λαϊκό θρύλο, ντυμένος στα πράσινα.
    Το ανεστραμμένο πεντάκτινο είναι μάλλον μια μετέπειτα προσθήκη στην εικονογράφηση της κάρτας του Διαβόλου. Φαίνεται να δηλώνει την ανατροπή μιας πραγματικής κατανόησης της ανθρωπότητας, αλλά ο Πυθαγόρειος Ταρώ έχει μια πιο θετική ερμηνεία: αντιπροσωπεύει την ύλη και τη σκιά, αλλά αυτά τα δύο πρέπει να τα αντιμετωπίσομε και να τα αγκαλιάσομε πριν μπορέσουμε α επιτύχομε την ψυχολογική ολοκλήρωση.
    Στον Πυθαγόρειο Ταρώ τα χέρια του Ηφαίστου, του πρώτου αλχημιστή, αντιπροσωπεύουν τις δύο λειτουργίες του αλχημικού ρητού, «Solve et Coagula», δηλαδή «διαχωρισμός και ένωση στο ψυχολογικό επίπεδο». Γενικά, το δεξί χέρι καθρεπτίζει το ανεστραμμένο πεντάκτινο, τα εκτεταμένα δάκτυλα αντιπροσωπεύουν τα τέσσερα στοιχεία και ο διπλωμένος αντίχειρας αντιπροσωπεύει το πνεύμα σε μια υποδεέστερη θέσης. Τα δάκτυλα είναι χωρισμένα σε δύο και δύο, για να δείχνουν την διευθυντική Διάλυση. Αυτή είναι η πρωταρχική εκδήλωση του XIV.Διαβόλου (διαβολή): είναι η πηγή της σύγκρουσης, αλλά εκείνης που είναι απαραίτητη και αναγκαία, μια και ο Εμπεδοκλής δίδαξε ότι ήταν η Σύγκρουση (Νείκος) που διαχώρισε τα τέσσερα στοιχεία και μορφοποίησε το υλικό σύμπαν. Πιο συγκεκριμένα, τα χωρισμένα δάκτυλα αντιπροσωπεύουν το διαχωρισμό των δύο φύλων, στα αρσενικά στοιχεία Πυρ και Αήρ και τα θηλυκά στοιχεία Γη και Ύδωρ.
    Στο αριστερό του χέρι ο Ήφαιστος κρατά ένα φαλλικό σφυρί, που ωστόσο μοιάζει με τον Μινωικό Λάβρυν που θεωρούσαν και θηλυκό αλλά και φαλλικό σύμβολο, και αντιπροσωπεύει την ένωση των φύλων και την αλχημική κατευθυντήρια Πήξη. Αυτή είναι η δύναμη του Έρωτα ή της στοργής (φιλότης), που σύμφωνα με τον Εμπεδοκλή, είναι αυτή που προκαλεί τα στοιχεία να ενωθούν ή να ανακατευθούν. Είναι η αλληλεπίδραση του Έρωτα και της Σύγκρουσης που προκαλεί όλες τις αλλαγές στο υλικό σύμπαν. Στο αρσενικό σφυρί αντιστοιχεί το θηλυκό αμόνι και όπως είπε ο μυημένος στην αλχημεία Γκαίτε « ή αμόνι θα είναι ή σφυρί».  
    Ο Γιούνγκ περιέγραψε το αποτέλεσμα της Πήξης σαν κακό, βαρύ και Κρόνιο. Ψυχολογικά η Πήξη είναι η αντιμετώπιση της Σκιάς, η αλχημική Αμαύρωση. Όπως αντιμετωπίστηκε ο θάνατός μας στην κάρτα ΧΙΙΙ.Θάνατος, έτσι η αδιαφορία μας πρέπει να αντιμετωπιστεί στην κάρτα ΧΙV.Διάβολος. αντιστοιχούν στο Θάνατο και τον Ύπνο, τα δίδυμα αδέλφια της ελληνικής μυθοπλασίας. Και οι δύο είναι όψεις της ζωής, που πρέπει να ενσωματωθούν αλλά και να αντιμετωπιστούν για να καταφέρομε να τη ζήσομε πλήρως.
    Η κάρτα του Διαβόλου έχει τα ίδια χαρακτηριστικά με τον Κρόνο, δηλαδή περιορισμό, εγκλεισμό σε όρια, αδράνεια και δεσμά. Είναι σύμφωνα με τον Γιούνγκ, η Κρόνια μορφή της Κοσμικής Ψυχής.  Επιπλέον, ο Κρόνος καταβρόχθιζε τα παιδιά του όταν γεννιόνταν, έτσι όπως τα αδρανή και περιοριστικά σύνορα καταβροχθίζουν την αναδυόμενη δημιουργικότητα. Το μέταλλο που συνδέεται με τον Κρόνο είναι ο μόλυβδος, η πρωταρχική ύλη στην αλχημεία, η ύλη στη βασικότερη μορφή, όπου η αδράνεια είναι η χαρακτηριστική της ειδικότητα και επίσης συνδέεται με την κάρτα ΧΙ.Χρόνος. Ο Διάβολος εμπλέκεται με την αυτοσυντήρηση, έτσι η επιρροή του είναι περιοριστική και εμποδίζει το αλχημικό Έργο. Ωστόσο, αντιπροσωπεύει τη σκιώδη πλευρά του Ερμητικού Δίδυμου, του οποίου η δεύτερη πλευρά αντιπροσωπεύεται από τον Ι.Μάγο και τον ΧΙΧ.Άγγελο.
    Από τη στιγμή που ο Διάβολος και η Σκιά, ατομική ή συλλογική, συμβολίζει τα δεσμά που προκύπτουν όταν είμαστε σκλαβωμένοι σε οποιοδήποτε συστατικό της ψυχής. Στην προσωπικότητα, που οδηγεί στη διόγκωση του Εγώ, στην ψυχή που οδηγεί σε δυσθυμία ή ασταθή συμπεριφορά, στο σκοπό που οδηγεί σε επιθετικότητα ή άκαμπτη συμπεριφορά ή σε οποιοδήποτε σύμπλεγμα που οδηγεί σε αντίστοιχα ασυνείδητη συμπεριφορά. Σε αυτές τις περιπτώσεις κυριαρχούμαστε από ένα διάβολο, που αντιπροσωπεύει την έμμονη κυριαρχία ενός στοιχείου της ψυχής. Και πάλι αυτό που χρειάζεται είναι ισορροπία. Ο Διάβολος είναι δύναμη δουλείας, είναι κάθε θεός που αρχίζει να απαιτεί ολοκληρωτική υπακοή.
    Στο χριστιανικό μύθο, ο Διάβολος θεωρείται ο Μεγάλος Πειρασμός και αυτό είναι επακόλουθο με το ρόλο του εδώ. Σαν ερπετό στον Κήπο της Εδέμ, δελεάζει την Εύα να φάει τον καρπό από το Δένδρο της Γνώσης του Καλού και του Κακού. Το ερπετό, το πιο συμπαντικού σύμβολο σοφίας, μας δελεάζει να ανεβούμε από το επίπεδο των ζωικών ενστίκτων, στη συνειδητή επίγνωση του καλού και του κακού. Ομοίως, ο Ήφαιστος μας δελεάζει με κατασκευές και αστραφτερά κοσμήματα, όπως ο Πάν μας δελεάζει με ωμή σεξουαλικότητα. Όλοι αυτοί είναι υλικοί πειρασμοί, αλλά η ύλη μπορεί αν αποτελέσει μονοπάτι για την πνευματική φώτιση.
    Αυτό είναι το μάθημα του ερπετού Κουνταλίνι, που φέρνει φώτιση όταν σκαρφαλώνει και τυλίγεται γύρω από τον κορμό της σπονδυλικής στήλης. Στην Ταντρική πρακτική μπορεί να ξυπνήσει από τον ύπνο του με τη σεξουαλικότητα, τα θελκτικά στολίδια και το εκλεκτό φαγητό. Αυτά φτιάχνονται από το Ηφαιστειακό Πυρ, που εξαγνίζει αλλά και διαφωτίζει.
    Σε πολλές μορφές του Ταρώ, ο Διάβολος απεικονίζεται σαν νυχτερίδα, «εξέχουσα ανάμεσα στα βρωμερά δημιουργήματα της νύχτας». Είναι ένας υπαινιγμός πως ο Διάβολος δουλεύει έξω από το φως του συνειδητού και ότι, όταν το φως της ημέρας (συνειδητό) εμφανίζεται, εκείνος κρύβεται σε υπόγεια και μυστικά βάθη, όπου κοιμάται αναποδογυρισμένος, όπως ο Κρεμαστός Προδότης, ο Προμηθεύς. Η νυχτερίδα, όπως ο Παν, ο Σάτυρος αλλά και οι σκλάβοι, είναι μια άλογη σύνθεση από διάφορα είδη, μια και είναι σαν ποντίκι με φτερά. Τα φτερά, ωστόσο, δείχνουν τη θεϊκή καταγωγή της.
    Ο πιο εμφανής αστρολογικός συσχετισμός για αυτήν την κάρτα είναι ο Αιγόκερως, η Αίγα, ο Παν. Είναι γήινος αστερισμός και έτσι αντιπροσωπεύει το υλικό βασίλειο. Επιπλέον, κατοικεί στο Ζενίθ, και έτσι αντιπροσωπεύει την πιο εξυψωμένη μορφή δύναμης της υλικής δημιουργίας. Τελικά, ο Αιγόκερως κυβερνάται από τον Κρόνο, που αντιπροσωπεύει την αλχημική εργασία της Πήξης, η οποία συνδέεται άμεσα με αυτή την κάρτα.
    Από την άλλη μεριά, τα πόδια του Διαβόλου μοιάζουν με αετού, για να μας θυμίσουν τη σύνδεσή του με το Σκορπιό, που αντιστοιχεί στον αετό ανάμεσα στα Τέσσερα Θηρία του Χριστιανισμού. Ο Σκορπιός είναι ο αστερισμός του Διαβόλου και απεικονίζει τη σεξουαλικότητα και την αλχημική ένωση. Περαιτέρω, ο Σκορπιός είναι ο νυχτερινός οίκος του Άρη, που μας θυμίζει πως ο Διάβολος (Συκοφάντης) είναι ο σπορέας της σύγκρουσης, όμοια με τον Άρη.
    Η αριθμητική αξία της λέξης «Ήφαιστος ο Θεός» είναι 1643, το οποίο μειώνεται σε 3-4+6-1=4 στην Ενδεκάδα. Ομοίως, η αξία της λέξης «Παμφάγος» είναι 895, που μειώνεται σε 5-9+8=4. Τελικά, η αξία της λέξης «Διάβολος ο Θεός» είναι 741, που μειώνεται σε 1-4+7=4. Το τέσσερα είναι φυσικά ο αριθμός της ύλης των τεσσάρων στοιχείων και έχομε δει πολλούς τρόπους που η ύλη διεισδύει στη σημασία αυτής της κάρτας.
    Στη μυθοπλασία, ο Ήφαιστος παντρεύτηκε την Αφροδίτη, που είναι τρίτη στην Ενδεκάδα. Αυτό υπονοεί μια σύνδεση ανάμεσα στον XIV.Διάβολο και στον ΙΙΙ.Αυτοκράτωρ. Στην πραγματικότητα είναι και οι δύο τέταρτοι στην ενδεκάδα τους, αντιπροσωπεύοντας την κοινή τους ανάμιξη με το υλικό βασίλειο.
    Ο Γιούνγκ εξηγεί πως ο Διάβολος, όταν συνδυαστεί με την Αγία Τριάδα ολοκληρώνει την Αγία Τετράδα: ο Πατήρ είναι η πηγή που χωρίζεται σε Υιό (καλό) και Διάβολο (κακό), που μετά ανασυνθέτονται στο Άγιο Πνεύμα. Αυτήν την αρχετυπική δομή βρίσκομε και στην Πυθαγόρεια αριθμολογία, και στις κάρτες Ταρώ. Το Μηδέν αντιπροσωπεύει το Χάος, την αδόμητη και αδιαίρετη ενότητα. Αντιστοιχεί στο 0.Τρελό, την πηγή και τη ρίζα όλων των υπολοίπων. Από αυτό το χαοτικό υπόβαθρο εκδηλώνεται μια κατευθυνόμενη δύναμη. Είναι ο αριθμός Ένα, που αντιστοιχεί στην πρώτη Επτάδα, το VII.Σωφροσύνη, το Θεϊκό Τέκνο, που καθορίζει μια νέα κατεύθυνση. Το Ένα, ο αριθμός της ενότητας, απαιτεί για την ολοκλήρωσή του το Δύο, τον αριθμό του δυϊσμού, της διαφοροποίησης και της αντίθεσης. Αντιστοιχεί στη Δεύτερη Επτάδα, στο XIV.Διάβολο, τον Εχθρό, τη σκιά που πέφτει από το Φως. Το Ένα και το Δύο ξαναενώνονται στο Τρία, τον αριθμό της αρμονίας, που σφυρηλατεί ένα μονοπάτι ανάμεσα στους πόλους, 1+2=3. το αποτέλεσμα δεν είναι η αρχική χαοτική μονάδα, αλλά η αρμονία, μια δομημένη και διακεκριμένη ενότητα. Αντιστοιχεί στην Τρίτη Επτάδα, XXI.Κόσμος, που είναι η Φωτισμένη Επανένωση όλων των Αντιθέσεων.
    Ο αριθμός του Διαβόλου είναι το XIV (14), του οποίου το άθροισμά είναι IV.Αρχιέρεια και X.Τύχη. Ο αριθμός του Διαβόλου επίσης ανάγεται στο 1+4=5, τον αριθμό του Αρχιερέα.
    Στο εβραϊκό δένδρο ζωής αντιστοιχεί στη Σεφίρα Νετζάχ (Νίκη).
    Ο αλχημιστής της Αναγέννησης, ο συγγραφέας Clovis Hesteau de Nuysemant περιέγραψε την επίκληση του Ορφέα στο Θεό Πάνα:
    «Πάν, ο δυνατός, ο ευγενής, ο άρτιος, ο συμπαντικός.
    Ο αέρας, το νερό, η γη και το αθάνατο πυρ,
    είσαι εσύ που κάθεσαι πάνω στον ίδιο θρόνο με το χρόνο,
    στο κατώτερο, το μέσο και στο ανώτερο βασίλειο,
    που εγκυμονείς, γεννάς, παράγεις και προστατεύεις τα πάντα.
    Πρώτος σε όλα και απ’ όλα, εσύ που έρχεσαι στο τέλος των πάντων,
    γόνος πυρός, αέρα, γης και των κυμάτων,
    σπουδαίο πνεύμα που αναζωογονείς τους τόπους λησμονιάς του κόσμου,
    που κυκλοφορείς από όλες και προς όλες τις μεταβαλλόμενες φύσεις,
    που κατοικείς μέσα στα σώματα, σαν συμπαντική ψυχή,
    στα οποία δίνεις ύπαρξη και κίνηση και ζωή,
    που αποδεικνύεις μέσα από χιλιάδες αποτελέσματα τη δική σου άπειρη δύναμη.»

     


    XV. Πύργος (15, 16)

     Πρώτος του Πεντάκτινου
    Θεότητες: καμία, καθεαυτό, αλλά «ο δρόμος του Ζηνός για τον Πύργο του Κρόνου». Ομφαλός.  
    Ελληνικό Γράμμα = Όμικρον: Ομφαλός, Οικόπεδον, Όλεθρος.
    Περιγραφή
    Στην κάρτα κυριαρχεί ένα βουναλάκι σε σχήμα τύμβου, καλυμμένο από γρασίδι. Πάνω του βρίσκεται ένας ψηλός, πλινθόχτιστος πύργος, σχεδόν κυλινδρικός. Πρόκειται για ένα ζιγκουράτ (ο πυργοειδής ναός των Βαβυλωνίων ή Ασσυρίων), ένας πύργος που μειώνεται υψούμενος σε εμβαδόν. Το πιο γνωστό ζιγκουράτ είναι αυτό της Βαβυλώνας (Βαβέλ). Χωρίζεται σε επτά κομμάτια από οριζόντιες αναβαθμίδες. Πάνω σε κάθε μία, υπάρχει ένα στρογγυλό παράθυρο, φωτισμένο από μέσα με χρωματιστό φως, από πάνω προς τα κάτω βιολετί, λουλακί, μπλε, πράσινο, κίτρινο, πορτοκαλί, κόκκινο.
    Στη βάση του τύμβου είναι τοποθετημένη μια βαριά, μπρούτζινη πόρτα, που οδηγεί σε ένα τετράγωνο τούνελ, η είσοδος του οποίου ορίζεται από μια τριγωνική αψίδα. Έχει ανοιχτεί με φορά από μέσα προς τα έξω, σαν αποτέλεσμα έκρηξης. Παρά το ότι βρισκόμαστε σε χρονική στιγμή μετά από αυτήν, μπορούμε ακόμα να δούμε τις φλογισμένες λάμψεις, που έρχονται από το βάθος του τύμβου. Από το άνοιγμα πηγάζουν τέσσερα ποτάμια, σκούρο μπλε, λευκό, κίτρινο και κόκκινο, προς το νότο, την ανατολή, το βορρά και τη δύση, αντίστοιχα, που ρέουν μακριά από το βουνό στην προσπάθειά τους να ενωθούν με τον σκοτεινό, ταραγμένο Ωκεανό, που βρίσκεται ολόγυρα. Οι διακοσμήσεις στις τέσσερις πλευρές του πύργου αντιστοιχούν στα τέσσερα χρώματα των ποταμών. Για τον Νότο ζαφείρι ή λάπις λάζουλι, για την Ανατολή ασήμι, κρύσταλλο ή διαμάντι, για το Βορρά χρυσό και για τη Δύση ρουμπίνι. Ένα μονοπάτι κάνει τρεισήμισι φορές το γύρο του τύμβου, πριν τερματίσει στον πύργο.
    Από τη δακτυλιοειδή τρύπα στα σύννεφα, ακριβώς πάνω από τον πύργο, ένας κίτρινος φωτεινός κεραυνός, με δύο άκρες, καθεμιά από τις οποίες περιλαμβάνει τέσσερις ημισφαιρικές φλόγες γύρω από μια κεντρική, χτυπά έναν ασημένιο, ημισφαιρικό βωμό, που στεφάνωνε τον πύργο, αλλά τώρα μοιάζει να τον ξεσκεπάζει, σαν να σηκώσαμε το καπάκι του.
    Δύο μορφές, μια γυναίκα στα κόκκινα και ένας άνδρας στα μπλε, πέφτουν κατακόρυφα από τον πύργο με το κεφάλι προς τα κάτω, προς το καλυμμένο με γρασίδι βουνό. Από το βωμό πετάγονται σταγόνες καμένης ύλης και πέφτουν ολόγυρα.
    Παρουσίαση  
    Ο Πύργος είναι μια διφορούμενη έννοια: είναι κάστρο ή φυλακή; Στην πραγματικότητα υπάρχει πολύ μικρή διαφορά, μια και εύκολα μπορούμε να γίνουμε φυλακισμένοι της ίδιας μας της άμυνας. Ο Πύργος είναι ο Κοσμικός Άξονας, το κέντρο της ύπαρξης. Ταυτόχρονα όμως, άναψε στα βάθη του τη σπίθα μιας νέας ζωής. Οι μορφές που πέφτουν, που αντιπροσωπεύουν το κεφάλι και την καρδιά (λογική και συναίσθημα), ήταν φυλακισμένες στο δόγμα και τις άμυνες του πύργου. Αν και τώρα απελευθερώνονται, πριν μπορέσουν τελικά να επαναγεννηθούν, πρέπει να επιστρέφουν στη γη. Πρέπει να βυθιστούν στα νερά της Αβύσσου του ασυνειδήτου, τα οποία έχουν αναζωογονηθεί από την αστραπή, τη μεγάλη έκρηξη. Το μάννα εξ Ουρανού που πέφτει τριγύρω τους, θα τους συντηρήσει όταν θα περνούν τις δοκιμασίες αυτού του μετασχηματισμού.
    Σημειώσεις
    Ο Πύργος παρομοιάζεται με το στόμα της Κόλασης, μέσα στο οποίο πετάχτηκε ο Ιούδας. Το Στόμα της Κόλασης που συχνά μοιάζει με ο στόμα ενός γιγάντιου δράκου, ήταν ένα τυπικό εξάρτημα των μεσαιωνικών θεατρικών σκηνών. Μερικές φορές εμφανιζόταν με φτερωτούς δαίμονες να πετούν τριγύρω του, κάτι που υπονοεί πως από κει έλκουν την καταγωγή τους οι μορφές που πέφτουν στις σύγχρονες κάρτες Ταρώ.
    Ο πύργος είναι χτισμένος στο Λόφο της Μεγάλης Μητέρας. Την αντιπροσωπεύει με τη μάζα του, το ύψος του, το χώμα με το οποίο είναι φτιαγμένος και με τη σπηλιά, από την οποία μπορούμε να μπούμε στο βουνό.
    Ο ήρωας κερδίζει την ενηλικίωσή του ανεβαίνοντας το βουνό και χτίζοντας ένα πύργο στην κορυφή του, μια και ο πύργος είναι και αρσενικός και θηλυκός.
    Ο πύργος, ένα από τα σύμβολα-κλειδιά της ακολουθίας, είναι διφορούμενος. Αναπαριστά και την προστασία και τον εγκλεισμό. Είναι και φρούριο και φυλακή. Επομένως, ο πύργος ο ίδιος μας δίνει ένα μάθημα, ότι οι άτρωτες άμυνες μπορούν να γίνουν την ίδια στιγμή, τα πιο ισχυρά δεσμά. Είναι επίσης διφορούμενος και ως προς την ύπαρξή του, από τη μια μεριά θηλυκός και προστατευτικός και από την άλλη, φαλλικός και απρόσιτος. Αντιπροσωπεύει τα προστατευτικά τείχη που αγκαλιάζουν την πόλη και εμφανίζεται συχνά στις αρχαίες απεικονίσεις στον πόλο, το ψηλό, κυλινδρικό στέμμα, που φορούσαν αρκετές μητέρες Θεές. Ωστόσο, είναι επίσης ένας γήινος φαλλός, γεννημένος από τη μητέρα, όπως ένα δένδρο, ένας βράχος που στέκεται όρθιος ή ένας τοίχος. Σε τελική ανάλυση, φιλοξενεί μια παρθένα ή μια πριγκίπισσα και είναι ταυτόχρονα προστατευτικός και δεσμευτικό, αποτελεί και σύμβολο της παρθενίας.
    Η φωτεινή λάμψη αντιπροσωπεύει την απώλεια της παρθενικότητας. Ο κεραυνός που σκίζει τις φαινομενικά αδιαπέραστες άμυνες και επιτρέπει τη δραπέτευση από τις δομές του εγκλεισμού. Η αστραπή είναι εάν σύνηθες σύμβολο της ανδρικής σεξουαλικής ικανότητας, που μπορεί να διαφωτίσει ή να καταστρέψει. Κατεβαίνει από τους ουρανούς με τη γονιμοποιητική βροχή και επιταχύνει την καρποφορία. Ο αρσενικός Θεός του ουρανού, των σύννεφων, της αστραπής, του κεραυνού κα της βροχής κατεβαίνει και ενώνεται με τη θεά της Γης, που είναι στο βουνό ή το μέρος που εκείνη εδρεύει στη γη. Στην πραγματικότητα, ο κεραυνός μπορεί να ξεσπάσει στη γη και να ανοίξει ένα πέρασμα στον Κάτω Κόσμο. Αυτό άλλωστε απεικονίζει η κάθοδος του ουράνιας λάμψης, δηλαδή ένα απροσδόκητο δώρο των θεών.
    Η λάμψη κτυπά το ιερό και έτσι ολοκληρώνεται ο Ιερός Γάμος, που διαδραματίζεται στην κορυφή του πύργου. Από κει κατεβαίνει μέσα αυτού στ τριγύρω νερά της Αβύσσου, επιταχύνοντας τα ρευστά της κοσμικής μήτρας, κάνοντάς τα εύφλεκτα στο ιερό πυρ, γεγονός που στην αρχαία ελληνική τελετουργία συμβολίζονται με τη βύθιση ενός αναμμένου δαυλού μέσα σε ιερό νερό. Το ίδιο γίνεται ακόμα και σήμερα στο χριστιανισμός, με τον καθαγιασμό της κολυμπήθρα του βαπτίσματος. Το Ύδωρ Θείον το συζητήσαμε στην VII.Σωφροσύνη. Ο κεραυνός που φέρνει το πυρ είναι ο Εωσφόρος, οι ουράνιοι φαλλοί, που γονιμοποιούν τα ύδατα της Αβύσσου, μέσα στα οποία γεννάται η αρχέγονη ζωή. Ο Πύργος εκρήγνυται όπως το Κοσμικό Ωό.
    Η ουράνια δύναμη κατεβαίνει από τον ουρανό, μέσα από τα επτά επίπεδα, που συμβολίζουν τα τσάκρας, τα οποία αντιπροσωπεύονται από τα επτά χρώματα του ουράνιου τόξου. Τα επτά επίπεδα του πύργου αντιπροσωπεύουν επίσης τους επτά πλανήτες και τις επτά ουράνιες σφαίρες.
    Ο κεραυνός απεικονίζεται με τον παραδοσιακό τρόπο, μοιάζει με το σκήπτρο του Κεραύνιου Διός. Ένα βέλος με δύο άκρα, που κάθε ένα αποτελείται από τέσσερις φλόγες, γύρω από μια κεντρική. Το γονιμοποιητικό βέλος διασώζεται στον θρύλο της Χρυσής Λόγχης του Λάνσελοτ, άλλωστε το όνομα Λάνσελοτ σημαίνει λόγχη, κόψη, νυστέρι, που του το έδωσε η Κυρά της Λίμνης, η Παρθένα του Κρόνου ή η Παρθένα του Λωτού, η οποία αναδύθηκε από την Άβυσσο.
    Έτσι ο κεραυνός αποτελείται συνολικά από δέκα φλόγες, που παραδοσιακά περιστοιχίζουν ένα κεντρικό πυρήνα από τον οποίο πηγάζει ο υπόλοιπος κεραυνός. Στο Σεφιρωθικό Δένδρο, οι δέκα Σεφίρες είναι γύρω από τη Ντάαθ, την ενδέκατη, που είναι κρυμμένη στο κέντρο. Ο φλογερός κεραυνός είναι ο κοσμικός λόγος του Ηράκλειτου, ο οποίος λέει επίσης πως ο κεραυνός καθοδηγεί τα πάντα.
    Το φωτεινό βέλος μπαίνει βαθιά στη βάση του Πύργου, αναφλέγοντας το Ριζικό Τσάκρα, στη βάση της σπονδυλικής στήλης, που αντιπροσωπεύεται από τον Πύργο, όπου κοιμάται ο Πύθωνας του Κουνταλίνι. Το μονοπάτι που περιστοιχίζει το λόφο, αντιπροσωπεύει τον Πύθωνα να στρέφεται τρεισήμισι φορές γύρω από τον Κοσμικό Ομφαλό, δηλαδή τους Δελφούς.
    Βαθιά μέσα στο ιερό βουνό, το Ουράνιο Βέλος ενώνεται με τα Ύδατα της Αβύσσου. Το βέλος έχει ανάψει τη μοναδική σπίθα-ψυχή που τη βλέπομε μέσα από την πύλη, βαθιά στην καρδιά του ιερού βουνού, στα θεμέλια στη στήλης, της σπονδυλικής στήλης δηλαδή, ή του κοσμικού άξονα. Αντιπροσωπεύει την υπέρτατη αλήθεια.
    Η Μοναδική σπίθα-ψυχή είναι ορατή μέσα στο τετράγωνο τούνελ που αντιπροσωπεύει την γέννηση των τεσσάρων στοιχείων, μέσω της τριγωνικής αψίδας που συμβολίζει τη σύνθεση των τριών αλχημικών στοιχείων, του Θείου, του Υδράργυρου και του Άλατος. Ο τύμβος δηλώνει τη σύνθεση των τριών αρχών της Πεμπτουσίας. Ολόκληρη η διαδικασία περιγράφεται ως «κάντε ένα κύκλο γύρω από έναν άνδρα και μια γυναίκα. Σχεδιάστε γύρω από τον κύκλο ένα τετράγωνο και κλείστε το σε ένα τρίγωνο. Σχηματίστε ένα τελικό κύκλο γύρω από όλα και θα έχετε τη Φιλοσοφική Λίθο».
    Η ένωση της Αβύσσου και του Κεραυνού είναι η πηγή των καμένων υλικών με σχήμα σταγόνας, που πετάγονται από το ημισφαιρικό ασημένιο ιερό και πέφτουν από τον ουρανό. Είναι πυρίδια, κομμάτια θεϊκού πυρός, μάνα εξ Ουρανού που θα θρέψει το πνεύμα των ανθρώπων όσο κρατά αυτή η κρίση που θα μετασχηματίσει την ύπαρξή τους. Το ιερό της κορυφής αντιπροσωπεύει το τσάκρα του Στέμματος, στο πάνω μέρος της κεφαλής. Μοιάζει με ημισφαίριο σελήνης και υπονοεί ότι η θεία διαφώτιση, το βέλος από τον ουρανό, έχει πέσει στο Τρίτο Μάτι και το έχει ανοίξει.
    Η λάμψη της Θεϊκής Φώτισης περιγράφεται στο μύθο της γέννησης του Διονύσου. Η Σεμέλη σαγηνεύτηκε από το Δία, την θεϊκή διαφώτιση δηλαδή, και ζηλεύοντας την Ήρα, ευχήθηκε να μπορέσει να απολαύσει την πλήρη δόξα της ουράνιας ένωσης. Ο Δίας, που είχε δεσμευτεί προκαταβολικά ότι θα ικανοποιήσει την απαίτησή της, οργίστηκε τρομερά όταν την άκουσε και η θνητή Σεμέλη εξομοίωσε τον εαυτό της με την Πρώτη Κυρία του Ουρανού. Έτσι, έριξε πάνω της έναν κεραυνό, που την αποτέφρωσε. Ωστόσο, αυτή η προφανής καταστροφή είναι το μέσο ενός διπλού μετασχηματισμού. Πρώτα, ο Δίας διέσωσε από τις στάχτες το Διόνυσο, το θεό της εκστατικής διαφώτισης και τον επώασε στο μηρό του, από όπου και γεννήθηκε. Έπειτα η Σεμέλη που κονιορτοποιήθηκε από τον κεραυνό, ανάχθηκε σε αρχική ύλη και αναστήθηκε πλέον σαν Θεά, αφού ήταν μητέρα ενός θεού.
    Το χτύπημα του κεραυνού θεωρούνταν επίσης ότι δίνει αιφνίδια και στιγμιαία μαγική μύηση. Η παράδοση αναφέρει ότι αυτή η εμπειρία παραβιάζει τις πύλες του Κάτω Κόσμου.
    Και στις δύο περιπτώσεις, βλέπομε την ξαφνική, μετασχηματιστική εμπειρία που επιφέρουν τα θραύσματα, σε φαινομενικά ασφαλείς δομές, φυτεύοντας τους σπόρους μια νέας ζωής. Όπως λέει ο Γιούνγκ, «η αστραπή δηλώνει μια ξαφνική, απροσδόκητη και υπέρτατη αλλαγή της φυσικής κατάστασης».
    Ο Πύργος, που είναι η μοναδική κατασκευή στη Μεγάλη Αρκάνα φτιαγμένη από ανθρώπινο χέρι, αντιπροσωπεύει τις δομές που χτίζουμε, τόσο μέσα, όσο κι έξω από τον εαυτό μας ασφαλείς και προστατευτικές ωστόσο στενές και παρεμποδιστικές. Όπως ο λαβύρινθος που κατασκευάστηκε από το Μίνωα, για να κρύψει μέσα του τον κτηνώδη Μινώταυρο, έτσι και ο Πύργος, είναι μια πρόσοψη, μια μάσκα, μια προσωπικότητα, μια τεχνητή κατασκευή που κρύβει μέσα της το θηρίο. Μας προστατεύει από τον εξωτερικό κόσμο και μας χωρίζει ολοκληρωτικά από αυτόν. Κι όπως ο σεισμός του Ποσειδώνα γκρέμισε το Λαβύρινθο και εξέθεσε το Μινώταυρο σε κοινή θέα, έτσι και ο ουράνιος κεραυνός κατεδαφίζει το προσωπείο μας, για να αποκαλύψει το εσωτερικό κτήνος σε μια έκρηξη του ασυνειδήτου.
    Ο φωτεινός κεραυνός είναι μια Μορφή. Αντιπροσωπεύει την ιδανική, την παραδειγματική μετακίνηση, τη συντριβή των λανθασμένων ή απαρχαιωμένων αξιών, την κατάρρευση των παλιών προτύπων και ιδεών και την αποσύνθεση των παλιών συστημάτων. Έρχεται ως «άγγισμα διαφώτισης», σε μια γνώση που δόθηκε από τους θεούς, η οποία αποκαλύπτει με τη λάμψη της, την αδυναμία των παλιών δομών.
    Ο Πύργος είναι ειδικά ένα σύμβολο του Άξονα του Κόσμου, που συνδέει τον ουρανό και τη γη, προτείνοντας την ουσία ένα μέσο ουράνιας ανύψωσης, ένα μέσο ψυχικής εξέλιξης αλλά και φυλάκισης. Ο Πύργος συνδέει τον Ουρανό και τη Γη, το πάνω με το κάτω, τους κόσμους που υπάρχουν, με εκείνους που θα υπάρξουν. Επειδή είναι φτιαγμένος από ανθρώπινο χέρι, αντιπροσωπεύει επίσης τα επιτεύγματα του Πολιτισμού και τη συλλογική, πνευματική μάχη μας για την κατάκτηση του ουρανού και του παραδείσου. Η μακρινή του θέα, μας επιτρέπει να δούμε το δρόμο της πνευματικής προόδου απεικονίζει τη σταθερότητα του Εγώ, ως αναγκαία προϋπόθεση για πρόοδο, ενδοσκόπηση και επιστροφή μέσα στον εαυτό, δηλαδή σαν τμήμα μιας απαραίτητης πνευματικής διαδικασίας.
    Ο Πύργος υποτίθεται ότι είναι το μέσο γι αν αναχθεί η ύλη σε πνεύμα. Υπάρχει όμως ένα ψεγάδι στην αρχική του σύλληψη. Στέκεται πολύ ψηλά, όπως ο Πύρος της Βαβέλ και οι υπερβολικές φιλοδοξίες που αντιπροσωπεύει, τον στεφανώνουν με ένα ασημένιο τρούλο, που υμνεί τη στερρή δομή του, αλλά διαχωρίζει τους κατοίκους του Πύργου από τους Ουρανούς. Το στέμμα του Πύργου έχει ως σκοπό να χλευάσει την ουράνια διαφώτιση, ώστε να την εξοργίσει και να την αναγκάσει να καθαγιάσει με τη φωτιά της τον Ιερό Γάμο που ολοκληρώνεται στο θόλο. Και έτσι γίνεται. Αλλά ο κεραυνός, δηλαδή η κάθοδος του πνεύματος μέσα στην ύλη, είναι τόσο ισχυρός, που η τεχνητή δομή του πύργου καταρρέει, ο τρούλος ανοίγει και ξεσκεπάζει, ελευθερώνει, τους κατοίκους του, που πέφτουν μέσα στην Άβυσσο, μια και το φλογερό βέλος κατευθύνεται στο κτίριο και όχι στους κατοίκους του.
    Οι δύο μορφές, που έχομε δει σκλαβωμένες στην κάρτα του Διαβόλου, τώρα πέφτουν με το κεφάλι από την κορυφή του Πύργου και αυτό αντιπροσωπεύει την ανατροπή των γνωστικών δομών. Απεικονίζονται ντυμένες επειδή είναι φυλακισμένες των εφευρέσεων και τα αντίθετα χρώματα στα ρούχα τους παρουσιάζουν το δυϊσμό, γιατί το ουράνιο βέλος καταστρέφει την δυϊστική γνώση και διασπά τα δεσμά της γλώσσας, που περιορίζουν την αντίληψη της πραγματικότητας. Όταν το θεϊκό φως καταστρέψει τον Πύργο της Βαβέλ (Babylonia = Bab-ilani = πύλη των θεών), η ανθρέπινη γλώσσα συγχύζεται. Ο άνδρας είναι ντυμένος στα μπλε, παρουσιάζοντας την διάνοια και η γυναίκα στα κόκκινα παρουσιάζοντας το συναίσθημα. Και οι δύο γυρίζουν τα πάνω κάτω από τον κεραυνό. Ο Πύργος και ο φωτεινός κεραυνός είναι και οι δύο σύμβολα της ανδρικής σεξουαλικότητας. Επομένως, αυτή η κάρτα συμβολίζει ένα νέο θεό, που εξουδετερώνει έναν παλιό, μια νέα πνευματική αξία, που αντικαθιστά μια παλιά. Στην πραγματικότητα, από τη στιγμή που ο Κοσμικός Άξονας είναι ο «δρόμος του Δία για τον Κρόνο» (Πίνδαρος, Ολυμπία - Ωδή 2, 68-74
    -"όποιοι μπορούν τρις να υπομένουν από κάθε πλευρά διαμένοντες με εξ ολοκλήρου άδικα να διατηρούν την ψυχή, τελείωσαν το μονοπάτι του Δία για τον Πύργο του Κρόνου, όπου στα μακαρισμένα νησιά αύρες του ωκεανού φυσούν ολόγυρα. Άνθη καθαρού χρυσού φλογίζουν, στη γη σε αστραφτερά δένδρα  ή στο ύδωρ να διατηρούνται.»), μπορούμε να δούμε τον Πύργο σαν σύμβολο του Δία που ανατρέπει τον Κρόνο και καταστρέφει τον πύργο του πατέρα του, έτσι εγκαινιάζοντας ένα νέο θεϊκό σύστημα. "
    Το ουράνιο πυρ κατεβαίνει από τον Πολικό Αστέρα, που είναι ο Ομφαλός του Ουρανού, έξω από τα σύννεφα τα οποία συνήθως τον περιτριγυρίζουν, κάθετα μέσα στον πύργο, όπου είναι ο κίονας του Κοσμικού Άξονα, μέσα στο βουνό, όπου είναι ο Ομφαλός της Γης.
    Στη βουδιστική κοσμολογία, τα τέσσερα ποτάμια που πηγάζουν από το Όρος Μερού, του Άξονα της Γης, τρέχουν νερό (μπλε), γάλα (λευκό), μέλι (κίτρινο) και κρασί (κόκκινο) που αντιστοιχούν στις τέσσερις αλχημικές διαδικασίες και στους τέσσερις χυμούς του σώματος. Οι αντίστοιχες πλευρές της πυραμιδικής κορυφής του Όρους Μερού είναι νότος (μπλε), ανατολή (λευκό), βορράς (κίτρινο) και δύση (κόκκινο). Τα τέσσερα νησιά γύρω από το όρος συνδέονται επίσης με τα στοιχεία της ύλης, ο νότος με το πυρ, η ανατολή με τον αέρα, ο βορράς με τη γη και η δύση με το ύδωρ. Σύμφωνα με τη θεωρία του Αριστοτέλη, οι πλευρές αντιστοιχούν με τις ποιότητες, ο νότος με το θερμό, η ανατολή με το ξηρό, ο βορράς με το ψυχρό και η δύση με το υγρό.
    Τα τέσσερα υγρά, νερό, γάλα, μέλι και κρασί, είναι οι σπονδές που συμβούλευσε η Κίρκη τον Οδυσσέα να κάνει πριν επισκεφθεί τους νεκρούς. Ρέουν σε τέσσερα ρέματα από τη σπηλιά της Καλυψώς στο νησί της Ωγυγίη, που είναι ο Ομφαλός της Θάλασσας, και για αυτό το αποκαλούσαν Ομφαλό Θαλάσσης. Η Καλυψώ είναι κόρη του Άτλαντα, «ο οποίος γνωρίζει τα βάθη ολόκληρης της θάλασσας και κρατά ο ίδιος τους κίονες που διαχωρίζουν τον ουρανό και τη γη». Το πυρ στη σπηλιά της θυμίζει το φλογερό άνεμο, το ενσαρκωμένο πνεύμα του Κόσμου, η Υπέρτατη Αλήθεια που είναι κρυμμένη στα σμιλεμένα βάθη του βουνού.
    Στην ελληνική μυθολογία, η είσοδος του βασιλείου του Άδη είναι στη συμβολή τεσσάρων ποταμών: Πυριφλεγέθων που σημαίνει λαμπερός σαν φωτιά, Κώτυτος που σημαίνει θρηνητικός, Στυξ που σημαίνει μισητή και Αχέρων που σημαίνει αυτός που κυλά στεναχώριες. Αυτά τα ποτάμια αντιστοιχούν επίσης στις τέσσερις Αριστοτελικές Ποιότητες: Πυριφλεγέθων στο θερμό, Κώκυτος στο ξηρό, Στυξ στο ψυχρό και Αχέρων στο υγρό.
    Είναι πολλοί μύθοι που διδάσκουν τη ματαιότητα και το ανεπιθύμητο της προσπάθειας να χτιστούν απόρθητοι πύργοι. Ας θυμηθούμε την ιστορία του Ακρίσιου που έκλεισε την κόρη του Δανάη σε χάλκινο πύργο, αλλά αυτή γέννησε από το Δία ένα γιο, τον Περσέα. Ο Δίας της παρουσιάστηκε με μορφή γονιμοποιητικής χρυσής βροχής. Μια παρόμοια ιστορία αναφέρεται στο Γιλγαμές (Γίλγαμος, κατά τους αρχαίους).
    Ο Πύργος αντιστοιχεί στη Σεφίρα Χοντ που σημαίνει Δόξα, Μεγαλοπρέπεια, Ομορφιά, Μεγαλείο.
    Η αριθμητική αξία του «Ο Κρόνου Πύργος» είναι 1633, το οποίο μειώνεται σε 3-3+6-1=5 στην Ενδεκάδα. Έτσι, ο XV.Πύργος έχει τον χαρακτήρα της Πεντάδας η οποία σύμφωνα με τους Πυθαγόρειους σημαίνει την καινοτομία, την κατάρρευση και τη νέα κατεύθυνση. Την αποκαλούσαν «Μετατροπή» και «Νέμεσις» (νέμεσσις), δηλαδή αλλαγή και τιμωρία. Η κάρτα του Πύργου σηματοδοτεί το τέλος των Θριάμβων του Χρόνου, που με τις εκδηλώσεις του σαν Ηλικία (XI), Προδοσία (XII), Θάνατο (XIII), Καταδίκη (XIV) και Καταστροφή (XV), απαλείφει τον προηγούμενο Θρίαμβο της Αρετής. Ο Θρίαμβος του Χρόνου παραγκωνίζεται από το Θρίαμβο της Αιωνιότητας, κάρτες XVI ως XXI. Συγκεκριμένα, σαν Πρώτο των Πεντάκτινων, ο XV.Πύργος αντιπροσωπεύει το Ουράνιο Βέλος ου καταστρέφει το οχυρό του XIV.Διαβόλου, του Δεύτερου των Πεντάκτινων, και επίσης των θριάμβων XI, XII και XIII, όλων όσων διαμοιράζονται τον ίδιο οίκο.
     
    "Τι όφελος έχει το οχυρό, η τάφρος ή τα ισχυρά τείχη
    απέναντι στην αστραπή που εκτοξεύεται από τον Κύριο και τον Άρχοντα των Ουρανών;
    Και η παρατήρηση του φρουρού, αλί, λίγο χρησιμεύει:
    Είναι η προστασία του Θεού, το μόνο που μπορεί να προλάβει την καταστροφή».
    Χόμπεργκ, 1675

  • Οι κάρτες των Θριάμβων

    XVI. Αστήρ (16, 17)

    Η Κυρία της Αναγκαιότητας (Νομοτέλειας)
    Χρώμα: Κούπες – Στοιχείο: Ύδωρ - Κατεύθυνση: Βορειοδυτικά
    Θεότητες: Ρέα, Αφροδίτης, Ίσις, Ιστάρ, Πανδώρα.
    Ελληνικό Γράμμα = Πι: Παλίρροος = αυτός που τρέχει μπρος και πίσω (για θάλασσα), κλυδωνιζόμενος, ακατάστατος. Πίστις. Παρθένος.
    Περιγραφή
    Μια γυμνή νεαρή, στοχαστική γυναίκα, με δέρμα στο χρώμα του χαλκού, γονατίζει πάνω στο αριστερό της γόνατο ενώ ισορροπεί πάνω στο δεξί της πέλμα, που φαίνεται να αναπαύεται στην επιφάνεια της σκοτεινής, γαλήνιας λίμνης. Ρίχνει νερό από δύο ρυτά (το ρυτό είναι ποτήρι σε σχήμα κέρατος ζώου. Η λέξη προέρχεται από το ρήμα «ρέω» που δηλώνει ρευστό), ένα χρυσό στο δεξί της χέρι και ένα ασημένιο στο αριστερό της. Το αριστερό χέρι της ρίχνει νερό στη γη, όπου χωρίζεται σε πέντε ρεύματα που ρέουν προς διαφορετικές κατευθύνσεις. Το δεξί της ρίχνει το νερό αργά μέσα στη λίμνη, όπου δημιουργούνται κυκλικά κύματα.
    Ένα λαμπρό, οκτάκτινο αστέρι, μέσα σε στρογγυλό δίσκο, φεγγοβολάει χαμηλά στον ορίζοντα. Ο κάθετες και οριζόντιες ακτίνες είναι μπροστά και έχουν χρώμα κίτρινο. Οι διαγώνιες ακτίνες είναι πίσω και είναι κόκκινες. Γύρω από το αστέρι, λάμπουν στον πρωινό ουρανό επτά μικρότερα πεντάκτινα, εγγεγραμμένα σε δίσκους και χρωματισμένα σύμφωνα με τη φορά των δεικτών του ρολογιού, βιολετί, λουλακί, μπλε, πράσινο, κίτρινο, πορτοκαλί και κόκκινο. Το καθένα αντιστοιχεί σε μια ακτίνα του μεγάλου αστεριού, εκτός από την κάτω.
    Στο βάθος της εικόνας, βλέπομε την πίσω μεριά του θόλου (τύμβου) που εμφανίστηκε στις κάρτες XIII.Θάνατος και XV.Πύργος, με τη διαφορά ότι ο πύργος έχει χαθεί από την κορυφή του. Στο λόφο φυτρώνει νέο χορτάρι. Πίσω δεξιά και σε κοντινή απόσταση από τη γυναίκα, υψώνεται ένα λευκό κυπαρίσσι, που από τις ρίζες του ξεκινάει ένας μικρός ποταμός που τροφοδοτεί τη λίμνη. Στα αριστερά, σε αρκετή απόσταση, υψώνεται ένα λευκό κυπαρίσσι, πίσω από μια άλλη λίμνη. Πίσω από το λευκό κυπαρίσσι, ο ουρανός έχει το ροζ χρώμα της αυγής. Παντού, σε όλη την υπόλοιπη κάρτα, ο ουρανός έχει χρώμα ανοιχτό γαλάζιο και μια παλιά ημισέληνος μόλις που διακρίνεται. Ένα πολύ με κεφάλι λιονταριού έχει εξέχουσα θέση στο λευκό κυπαρίσσι και ένα ερπετό με κόκκινες και μαύρες ρίγες, με μισό κεφάλι κόκκινο και μισό μαύρο, περιτριγυρίζει τον κορμό του σκούρου κυπαρισσιού τρεισήμισι φορές.
    Ερμηνεία
    Ο Αστήρ αντιπροσωπεύει την εναπόθεση του εαυτού μας στη Μοίρα, που θεωρείται αγαθοεργή δύναμη. Έτσι, ο Αστήρ συμβολίζει ην Ελπίδα και τη γυναίκα την ονομάζομε Ελπίς. Αυτή η ελπίδα δεν είναι μια λογική προσδοκία βελτιωμένων επιτυχιών, αλλά μια διαισθητική πίστη στη λειτουργία του κόσμου, μια και ο Αστήρ αντιπροσωπεύει τον κοσμικό νόμο: Ο λέξεις Αστρολογία που σημαίνει αστήρ+λόγος δηλαδή η αρχή των αστέρων και η Αστρονομία που σημαίνει αστήρ+νόμος δηλαδή νόμος των αστέρων, αυτό ακριβώς υποδήλωναν στην πρωταρχική τους έννοια. Δεν αντιπροσωπεύει λοιπόν την ελπίδα που θεμελιώνεται πάνω σε ένα συνειδητό σχέδιο για το μέλλον. Ο Αστήρ συμβολίζει μάλλον τη γέννηση ασυνείδητων διαδικασιών και την υπομονετική αναμονή μας για την ανανεωτική τους καθοδήγηση. Οι αρκετά δυϊστικές μορφές και οι αντιθέσεις που υπάρχουν στην εικόνα συμβολίζουν την υποταγή της ελπίδας στη συνειδητή περίσκεψη. Ωστόσο, η καλοσχηματισμένη μορφή της Ελπίδας που κυριαρχεί στο κέντρο της κάρτας, αντιπροσωπεύει τη συνειδητή, οικειοθελή παράδοση του Εγώ στο ασυνείδητο και την πλήρη εμπιστοσύνη μας στη ροή των πραγμάτων.
    Σημειώσεις
    Ο XVI.Αστήρ δεν έχει συνδεόμενο τρίγραμμο επειδή είναι η Κυρία της Αναγκαιότητας και αντιπροσωπεύει την αγνή δύναμη του γιν που κυβερνά τη Δεύτερη Οκτάβα, τους θριάμβους από XII ως XX. Αντιπροσωπεύει την Ρέα, που είναι η Θεά της Ροής και η γυναίκα του Κρόνου, του Κυρίου της Αναγκαιότητας, που ταυτίζεται με τον Χρόνο, δηλαδή το Γέροντα. Η Ρέα αντιπροσωπεύει το σε πρόοδο πεπρωμένο που μπορεί να υπερνικήσει την περιστροφή του Τροχού της Τύχης, γιατί η Κυρία του Πεπρωμένου καθοδηγεί την περιστροφή της Κυρίας της Τύχης.
    Ο Αστήρ, η Σελήνη και ο Ήλιος είναι σύμβολα της κανονικής και τακτικής προόδου του κόσμου, και επομένως της αμείλικτης τύχης και μοίρας. Κατ' επέκταση, ο XVI.Αστήρ προαναγγέλλει το Θρίαμβο της Αιωνιότητας, τον τελευταίο θρίαμβο της Μεγάλης Αρκάνας. Από δω και πέρα, οι κάρτες δεν ασχολούνται τόσο με τις μεταβάσεις στην εξατομικευμένη και προσωπική ζωή, όσο με το πώς η ατομική ζωή μπαίνει στο πρότυπο του Κόσμου, δηλαδή με το πώς το Εγώ παραδίδεται στην υπερ-προσωπική μοίρα. Η εικονογραφία του XVI.Αστήρ δείχνει ένα τακτοποιημένο, αρμονικό κόσμο που περιλαμβάνει τα πέντε στοιχεία στις φυσικές τους μορφές, δηλαδή τη Γη (το έδαφος), το Ύδωρ (η λίμνη), τον Αέρα (η ατμόσφαιρα), το Πυρ (οι αστέρες) και το Πνεύμα (η γυναίκα). Επιπλέον, στην κάρτα αυτή, τα στοιχεία έχουν οριστεί οργανικά και όχι μηχανικά, όπως στη VIII.Νίκη, που συμβολίζονταν από τις τέσσερις κολώνες του άρματος.
    Τοιουτοτρόπως βλέπομε μια πρόοδο στους κυβερνήτες των τεσσάρων τετράδων που αποτελούν τη Μεγάλη Αρκάνα: I.Μάγος, ο Κύριος της Τύχης, προσφέρει την ευκαιρία στα άτομα. Η X.Τύχη, η Κυρία της Τύχης προκαλεί την αναπόφευκτη άνοδο και πτώση τους. Ο XI.Γέρων, ο Κύριος της Μοίρας φέρνει το τέλος σε όλα τα πράγματα. Και ο XVI.Αστήρ, η Κυρία της Μοίρας τα οδηγεί μέσα στην αιωνιότητα. Όπως οι προσωπικοί θρίαμβοι παραχωρούν τη θέση τους στους συμπαντικούς θριάμβους, έτσι ο Ερμής και η Τύχη, οι παράγοντες του μετασχηματισμού, ενδίδουν στον Κρόνο και τη Ρέα, τους συμβασιλείς μιας νέας Χρυσής Εποχής.
    Ο Αστήρ συμβολίζει την καθοδηγητική δύναμη. Οι ναυτικοί χρησιμοποιούν τα αστέρια για να καθορίζουν την πορεία τους, οι γεωργοί για να βρουν τις εποχές και οι αστρολόγοι για να χαρτογραφήσουν την πορεία της ανθρώπινης ιστορίας. Όταν ο Ήλιος έχει δύσει και η Σελήνη είναι σκοτεινή, σε ψυχολογική βάση, όταν δεν έχομε ούτε ηλιακές, ούτε σεληνιακές διαφωτίσεις, τότε τα αστέρια είναι ο μόνος οδηγός μας. Αυτά είναι οι "εσωτερικοί αστερισμοί" μας, τα Τσάκρας, που πάντοτε εκεί είναι, αλλά γίνονται αόρατοι στην αντηλιά της συνειδητότητας.
    Από τη στιγμή που ο Αστήρ μας καθοδηγεί ακόμα και μέσα στο χειμερινό σκότος, είναι ένα οικείο σύμβολο ελπίδας κα υπόσχεσης. Πραγματικά, αυτός ο Αστήρ της Ελπίδας γεννιέται από τις λαμπερές στάχτες ενός κατεδαφισμένου Πύργου. Ο XVI.Αστήρ επίσης, αντιπροσωπεύει τον Αστέρα της Ίσιδος (Sothis = Σείριος), που η ανατολή του προαναγγέλλει την επιστροφή των βροχών και την αναγέννηση του Νείλου, αλλά και όλων των πραγμάτων, αφού η Ίσις είναι η Βασίλισσα των Ουρανών που κυβερνά τον κόσμο. Από τη στιγμή που ο κόσμος δεν μπορεί να εξαναγκαστεί να βιαστεί, ούτε και να καθυστερήσει, η γυναίκα δείχνει την απαραίτητη στάση: περιμένει, ήρεμη, με εσωτερική γαλήνη, αποδεχόμενη τις συνθήκες της νομοτέλειας και του πεπρωμένου για την τελική αλλαγή. Έτσι, ο Αστήρ συνδέεται με τον XII.Κρεμαστό Προδότη, που επίσης περιμένει αιωρούμενος, αλλά και με τον ΧΙ.Γέροντα, που διδάσκει την αξία του χρόνου. Η ημισέληνος στον ουρανό του Αστέρα μας θυμίζει το σχήμα του δρεπανιού του Γέροντα.
    Ο Πρωινός Αστήρ ειναι ένα σημάδι ελπίδας, αφού αναγγέλλει την νέα αυγή, την αναγέννηση του Ήλιου. Έτσι, ο Πρωινός Αστήρ, που σχετίζεται με την Αφροδίτη, την Ίσιδα και την Ιστάρ, καλείται επίσης Φωσφόρος. Η Αφροδίτης, όπως πρωινός αστήρ, επίσης θεμελιώνει μια επαφή μεταξύ του XVI.Αστέρα και II.Αυτοκράτειρα. Επιπλέον, η Θεά της Αυγής, η Ηώ, συχνά απεικονίζεται ν κρατά δύο κανάτες, από τις οποίες ραντίζει τον κόσμο με ανανεωτικές δροσοσταλίδες. Η Αφροδίτη και η Ηώ, είναι στενά συνδεδεμένες στο μύθο. Η σύνδεση μεταξύ του XVI.Αστέρα και της Αφροδίτης της Κυπραίας, φαίνεται από το χάλκινο χρώμα της γυναίκας. Η Ηώ επίσης, φορά κροκί ένδυμα.
    Στα ερείπια των πεποιθήσεων του παλιού καιρού, που συμβολίζονται από τον Πύργο, ο λογικός σχεδιασμός και η προετοιμασμένη δράση έχουν πολύ μικρή δυνατότητα να επιτύχουν. Οι τροχοί της τύχης γυρίζουν αλλά δεν καταλαβαίνομε τις αρχές του κόσμου. Η Αστρική Γυνή μας δείχνει την κατάλληλη στάση: περιμένει ταπεινά, χωρίς λογικά σχέδια ή προσδοκίες για το μέλλον. Ωστόσο, έχει ελπίδα και θέληση για να ζήσει, να συνεχίσει και να φτάσει σε ένα νέο επίπεδο ολοκλήρωσης και υγείας, άσχετα με το ποίο μονοπάτι θα πάρει. Διαίσθηση και γενναιόψυχη αποδοχή αντικαθιστούν τη λογική και τις μάταιες προσπάθειες για έλεγχο.
    Ο πασίγνωστος μύθος της Πανδώρας και του κουτιού της, εξηγεί πώς έρχεται η Ελπίδα στον κόσμο. Επιπόλαιες ερμηνείες της ιστορίας αγνοούν τον εσωτερικό συμβολισμό της. Οι κακοτυχίες ήταν στείρες όσο ήταν στο κουτί, αλλά η Πανδώρα τις απελευθέρωσε. Από την άλλη μεριά, έβαλε πάλι το καπάκι πριν η Ελπίδα μπορέσει να δραπετεύσει, κάτι που φαίνεται να συνεπάγεται ότι αν και όλες οι κακοτυχίες ήταν ελεύθερες στον κόσμο, η Ελπίδα δεν ήταν. Η μία εξήγηση βασίζεται στην παρατήρηση ότι το όνομα της σημαίνει περισσότερο "προσδοκία" παρά "ελπίδα". Ο μύθος δείχνει ότι είμαστε καλύτερα χωρίς προσδοκία για μελλοντική βελτίωση, η οποία μπορεί να οδηγήσει μόνο σε μεγαλύτερη απογοήτευση "Ελπίδα χωρίς προσδοκία βελτίωσης", είναι το θετικό πόρισμα από το λάθος της Πανδώρας και την γρήγορη αποκατάσταση του. Αυτό θυμίζει το γνωμικό «<Μηδένα προ του τέλους μακάριζε», των αρχαίων Ελλήνων.
    Το να παραιτούμαστε από τις προσδοκίες μπορεί να ερμηνευτεί ότι πλέον ζούμε την παρούσα στιγμή, χωρίς ελπίδα ή ανησυχία για το μέλλον και χωρίς νοσταλγία ή μετάνοια για το παρελθόν. Αυτά είναι τα γιατρικά που χύνει από τα δύο κέρατα η γυναίκα, η Αμβροσία και το Νηπενθές (Νηπενθής, είναι ένα από τα επίθετα του Απόλλωνα). Η Αμβροσία, το ποτό των θεών, προέρχεται από το άμβροτος που σημαίνει αθάνατος, και όταν την πίνομε ξεχνάμε τη μοίρα μας. Το Νηπενθές προσφέρει ανακούφιση από το πένθος, που σημαίνει θλίψη, πένθος, λύπη, πίκρα. Ξεπλένει τη μετάνοια κα το θρήνο της.
    Στην Ελληνική μυθοπλασία, όπως και στη Γένεση, η πρώτη γυναίκα είναι ο παράγοντας που πέρασε την ανθρωπότητα, από την ευδαιμονική άγνοια της πρώτης Χρυσής Εποχής, στη γεμάτη αυτοσυνείδηση πάλη της ανθρώπινης ύπαρξης. Στον Ησίοδο, η γυναίκα παγιδεύεται. Ο Ησίοδος λέει ότι το συμβάν της Πανδώρας ήταν μια άμεση συνέπεια της κλοπής του Προμηθέα. Το λάθος της Πανδώρας είναι συνέπεια της περιέργειάς της, ένα χαρακτηριστικό της ανθρωπότητας που μπορεί να είναι επικίνδυνο, αλλά και που βρίσκεται πίσω από όλα τα επιτεύγματά μας. Χάρη στην περιέργεια της Πανδώρας, το στοχαστικό Προμηθέα και τον αθάνατο Επιμηθέα, είμαστε άνθρωποι, αν και η ζωή μας θα μπορούσε να ήταν λιγότερο αγχώδης, αν ήμασταν ακόμη τα αδαή κατοικίδια των Ολύμπιων.
    Πανδώρα σημαίνει, «αυτή που τα δίνει όλα» ή «με όλα τα ταλέντα» και ο Ησίοδος λέει πως η Αθηνά της έδωσε τις δεξιότητες στη χειροτεχνία, ενώ η Αφροδίτη της έδωσε τη γοητεία και την ελκυστικότητα. Τα ελαττώματά της, όπως θρασύτητα και απιστία, τα έδωσε ο Ερμής. Ονομάζεται και Ανησιδώρα, το οποίο σημαίνει «γη» και είναι ένα από τα επίθετα της Δήμητρας. Η Πανδώρα, στην πραγματικότητα, είναι πιθανόν να ήταν μια από τις αρχικές δευτερεύουσες θεότητες της γης. Σε μερικές πρώιμες απεικονίσεις, την βλέπομε να αναδύεται από το έδαφος ως η Κόρη και η παράδοση αναφέρει ότι δημιουργήθηκε από πηλό και νερό: ωστόσο δεν ήταν μια θεά όπως όλες οι άλλες, αφού κατασκευάστηκε από τον Ήφαιστο ή τον Επιμηθέα, ανάλογα με τις μυθολογικές εκδοχές. Όλες αυτές οι παραλλαγές του βασικού μύθου επισημαίνουν τη στενή σύνδεση της γυναίκας και της γης, αλλά επίσης δείχνουν ότι το θηλυκό ήταν μια συνεργατική δημιουργία της αρχέγονης ανθρωπότητας και της γης. Μέσα από αυτή τη δημιουργία, η ανθρωπότητα ολοκληρώθηκε και έτσι αποκτήσαμε τις δυσκολίες, αλλά και τις ευκαιρίες της πλήρους ανθρώπινης φύση.  
    Ο Τροχός της Τύχης, η Κυρία της Τύχης, (X.Τύχη), και η Πανδώρα, η Κυρία της Μοίρας (XVI.Αστήρ), είναι συμπληρωματικές όψεις της Ινδικής θεάς Shri Lakshmi που είναι η πηγή όλων των καλών πραγμάτων.
    Η Αστρική Γυναίκα αναδύθηκε από τα ασυνείδητα βάθη, στα οποία και θα επιστρέψει. Είναι ένα συμπλήρωμα του Εαυτού, η ψυχή ενός άνδρα, η Σκιά μιας γυναίκας. Είχε φυλακιστεί στον Πύργο, στο φιλόδοξο και υπερδραστήριο Εγώ, «από τον ανελέητο Βασιλιά Λόγο», αλλά ελευθερώθηκε από έναν κεραυνό, που την έκανε να πηδήξει μέσα στα Ύδατα της Αβύσσου, από τα οποία αναδύθηκε και ξαναγεννήθηκε. Ο ισοπεδωτικός κεραυνός, που μετασχηματίζει ενεργά τον κόσμο, έρχεται σε αντίθεση με την κρύα, ήσυχη αστροφεγγιά, που καθοδηγεί υπομονετικά εκείνους που επιλέγουν να εξερευνήσουν μέσα στο σκοτάδι. Οι αστέρες έχουν αποκρυσταλλωθεί γύρω από τα πυρίδια, τις σπίθες της ουράνιας διαφώτισης, που σκορπίζονται από τον κεραυνό.
    Στην κάρτα Ανδρεία βλέπομε επίσης, έναν θρίαμβο της θηλυκής ψυχής πάνω στον αρσενικό λόγο. Ωστόσο, εκεί η προσωπική ψυχή ήταν ένα συστατικό του ατομικού Εαυτού στο βασίλειο των προσωπικών θριάμβων. Στην κάρτα του Αστέρα ασχολούμαστε με τον υπερβατικό εαυτό, μια και η Αστρική Γυνή είναι η υπερπροσωπική ψυχή ανάμεσα στους συμπαντικούς θριάμβους. Επιπλέον, τα Ύδατα της Αβύσσου, με τα οποία έρχεται αντιμέτωπη η Αστρική Γυνή, προέρχονται από ένα πολύ πιο βαθύ στρώμα από ότι τα αρχέγονα, ζωώδη ένστικτα του λιονταριού, που ζει πάνω στο έδαφος.
    Σε αντίθεση με τις ντυμένες μορφές που τινάζονται από τον Πύργο, η αναγεννημένη Αστρική Γυνή είναι γυμνή. Είναι ουρανοντυμένη, όπως είναι αναμενόμενο για μια Γυνή Αστέρα. Όπως και η Ίσις Χωρίς Πέπλο, η Αστρική Γυνή είναι η Γυμνή Αλήθεια, εκτεθειμένη χωρίς πλήρη αυτοσυνείδηση και χωρίς πρόφαση, χωρίς να αισθάνεται καμιά ανάγκη να κρυφτεί πίσω από κάποια προσωπεία. Κανέα Εγώ δεν την κρύβει από τον κόσμο. Ούτε είναι προστατευμένη από την πραγματικότητα, μια και είναι σε πλήρη επαφή με τη Φύση, «εκτεθειμένη στα στοιχεία», που όλα απεικονίζονται σε αυτήν την κάρτα με τις φυσικές μορφές τους: έδαφος, λίμνη, αέρας και αστέρες. Όπως και η Ιστάρ (Αστάρτη), αναδύεται γυμνή μετά την αναγέννησή της από τον Κάτω Κόσμο, που είναι κάτω από τα Ύδατα της Αβύσσου. Έχει ενώσει τον Ουρανό και τη Γη, το πνεύμα και την ύλη, με το να κατεβεί από τον Ουρανό μέσα στην Άβυσσο και να επιστρέψει. Η γύμνια είναι χαρακτηριστικό της εκστατικής καταληπτικής ή ενορατικής κατάστασης, μέσα από την οποία μπορούμε να επιτύχομε την εξυψωτική, θεϊκή γνώση.
     Η Αστρική Γυνή είναι έξω από αυτόν τον κόσμο. Εκείνα που της ανήκουν δεν είναι ο κυματοειδής χρόνος του κεραυνού ή του Γέροντα, αλλά ο κυκλικός παγκόσμιος ρυθμός της Ρέας. Μαζί, κυβερνούν όλη την αλλαγή, γιατί όλη η αλλαγή μπορεί να περιγραφτεί σαν ένας συνδυασμός κυκλικών και κυματοειδών κινήσεων. Αυτό μπορεί να φανεί μαθηματικά, κάθε φυσική κίνηση είναι μια επαλληλία σύνθετων εκθετικών, και επίσης εξηγήθηκε από τον Αριστοτέλη. Ο Αριστοτέλης είπε πως οι μόνες θεμελιώδεις κινήσεις είναι είτε περιφερειακές, δηλαδή περιστροφικές, είτε ακτινοειδείς, δηλαδή πάνω και κάτω. Ο Φερεκύδης λέει πως όλοι οι θεοί προέρχονται από το Χρόνο και τη Γη (ή Χθόνη), δηλαδή τον Κύριο και την Κυρία της Μοίρας (Πεπρωμένου), που είναι υπεύθυνοι για την προοδευτική και την κυκλική αλλαγή. Για αυτό ο Χρόνος είναι ένας γέρος άνδρας (XI.Γέρων), αλλά η Ρέα είναι μια νέα γυναίκα (XVI.Αστήρ): αυτός προοδευτικά γερνάει, ενώ αυτή κυκλικά ξαναγεννιέται.
    Η Ρέα είναι η Μεγάλη Μήτηρ. Ονομαζόταν Μήτηρ και ταυτιζόταν τόσο με τη Δήμητρα που εξηγείται Δη-μήτηρ, δηλαδή Μητέρα Γη, όσο και με την Κυβέλη, που αρχικά ήταν θεά των σπηλαίων. Κυβέλη, άλλωστε ονομαζόταν η Ρέα στη Φρυγία, αλλά και στη Ρώμη.
    Πράγματι, όπως και ο Τροχός της Τύχης (Κυρία της Τύχης), βλέπουμε συχνά τη Ρέα (Κυρία της Μοίρας) να κρατά το κέρας της Αμάλθειας, που, όπως το Γκράιλ, δεν είναι ποτέ κενό, γιατί η Ρέα ήταν στο όρος Ίδα (ή Ιωνικά Ίδη) που έθρεψε το νήπιο Δία από το κέρατο της Αμάλθειας, του Αιγόκερω.  
    Η Ρέα, η Κυρία του Δένδρου της Ζωής και του Ύδατος της Ζωής στις ρίζες του, επίσης φιγουράρει στη μύηση του μάγου-ιερέα Πέλοπα. Ο Πέλοψ (το όνομά του προέρχεται από τη ρίζα πελ-, πελιδνός και οψ, δηλαδή αυτός που έχει σκοτεινή όψη. Ο Πέλοψ, γνωστός ήρωας, γιός του Ταντάλου που ήρθε από τη Λυδία στην Πελοπόννησο, εγκαταστάθηκε εκεί και έγινε ηγεμόνας της. Από αυτόν πήρε η Πελοπόννησος το όνομά της), όπως συνηθίζεται σε αρκετές μυθολογίες, μυήθηκε από τον πατέρα του Τάνταλο, γιο του Δία, με το να κομματιαστεί, να λιώσει στο Λέβητα του Εξαγνισμού και να δοθεί για τροφή στους θεούς, αν και μόνο η Δήμητρα έφαγε ένα μέρος, τον ώμο του. Ο Δίας κεραυνοβόλησε το κάστρο του Ταντάλου, που βρισκόταν στην κορυφή ενός βουνού, που ήταν ιερό για τη Ρέα (Ίδα ή Σίπυλος), όπου το συμπόσιο γινόταν (XV.Πύργος). Περαιτέρω, η Ρέα ξανασχημάτισε τον αναγεννημένο Πέλοπα, που βγήκε από το Λέβητα της Αναγέννησης, ολόκληρο εκτός του ώμου του από ελεφαντοστό, που έγινε έμβλημα για συμμετοχή στον Κάτω Κόσμο. Αυτή η εθιμοτυπία της αναγέννησης με την συμβολική της Τεκνοφαγία έλαβε μέρος κατά τη διάρκεια των Σατουρνάλια, στη γιορτή του Νέου Έτους. Ο Τάνταλος προσπάθησε να γίνει θεός και τιμωρήθηκε για αυτό με το να αποκλειστεί από το Ύδωρ της Ζωής κάτω από το Δένδρο της Ζωής, χωρίς να μπορεί να φτάσει ούτε το νερό, αλλά ούτε τους καρπούς του Δένδρου.
    Ο μέγας αστήρ είναι το αρχαίο σύμβολο για την Ιστάρ, Αστάρτη, την Κυρία των Ουρανών, γνωστή για την κάθοδό της στον Κάτω Κόσμο, όταν κυβερνούσε η αδελφή της Ερεσχιγάλ (στα ιερά μαγικά κείμενα έτσι καλείται η Περσεφόνη). Είναι η Αφροδίτη, ο Πρωινός Αστήρ, που προαναγγέλλει μια νέα αυγή. Ήταν συχνά απεικονισμένη με ένα νέφος από αστέρια της γύρω της, όπως στην εικόνα μας. Συχνά, τη συναντάμε γυμνή και τότε ταυτίζεται με την Αφροδίτη και ονομάζεται Θεά της Ομορφιάς και του Έρωτα. Στο Δένδρο της Ζωής αντιστοιχεί στη Σεφίρα Τιφερέθ (Ομορφιά) ή στη Ραχαμίμ (Συμπόνια, αγάπη, έρωτας).
    Όπως εξηγεί ο Γιούνγκ, τα οκτώ άκρα του μεγάλου αστέρα αντιπροσωπεύουν την πληρότητα του Ατομικού Εαυτού. Είναι ο Αστήρ-Ασπίδα της Ιστάρ, ένα μάνταλα ολοκλήρωσης, το οποίο ανέρχεται για πρώτη φορά από το σταθερό κέντρο, που βρίσκεται στα βάθη της λίμνης. Η ουσία του φαίνεται από τα χρώματά του: κίτρινο για τη διαίσθηση και κόκκινο για το συναίσθημα. Περιστρέφεται για να πραγματοποιήσει τμήμα του αλχημικού έργου, που είναι η διαδικασία της εξατομίκευσης, να γίνομε δηλαδή άτομα με ψυχολογικό επίπεδο, αδιαίρετα άρτιοι.
    Οι πέντε ακτίνες των μικρότερων αστέρων δείχνουν την ατέλεια των αντίστοιχων λειτουργιών, που καθεμιά τους είναι ένα μόνο μέρος της ψυχής. Είναι τα κομμάτια της προσωπικότητάς μας, που αντιπροσωπεύονται από τους πλανήτες, που περιστρέφονται γύρω από τον οκτάκτινο τροχό του Ήλιου, το ακίνητο κέντρο. Είναι οι Πλειάδες, οι Καρυάτιδες, οι επτά ιέρειες που υπηρετούν την Καρυάτιδα Αρτέμιδα και άλλες θεές. Επίσης είναι Επτά οι Σοφοί. Είναι τα αρχέτυπα που επηρεάζουν τη ζωή μας και που είναι προορισμένα να ενωθούν με την ουράνια διαφώτιση του ενοποιημένου Εαυτού στο κέντρο. Στην πραγματικότητα, βλέπομε ότι, μαζί με τα επτά πεντάκτινα σχηματίζουν ένα ακέραιο: 7 X 5 = 35 και 3 + 5 = 8.
    Οι οκτώ αστέρες στην εικόνα μας σχηματίζουν μια αυξημένη κατά ένα ημιτόνιο Επτάδα, δηλαδή μια 7+1 δομή, ή μια ογδοάδα στην οποία ένα στοιχείο διαχωρίζεται από τα υπόλοιπα. Έτσι, το Αρετυπικό Άτομο, ο Άνθρωπος, λέγεται πως έχει επτά ψυχές και ένα σώμα. Συχνά, σε μια προσαυξημένη Επτάδα, είτε το ένα είναι η πηγή από όπου εκδηλώνονται τα άλλα επτά, είτε τα επτά βρίσκουν την ολοκλήρωσή τους στο ένα. Θυμηθείτε επίσης, ότι οι Πυθαγόρειοι ονόμαζαν το επτά Κρυφή Μονάδα, έτσι υπάρχει μια σχέση ανάμεσα στις δύο Μονάδες. Μπορούμε ακόμα να έχομε συνδυασμούς, 1 στο 7 στο 1 ή 7 στο 1 στο 7 ή μια περιοδική μεταβολή μεταξύ του 1 και του 7. Έτσι, για παράδειγμα, έχομε τις Επτά Κλασικές Τέχνες σαν απόρροια της Φιλοσοφίας και στη Γνωστική Παράδοση, τους επτά Άρχοντες ή Δημιουργούς, ως αποτέλεσμα της Σοφίας, που είναι η Μητέρα πάνω από το Βασιλιά των Επτά Ουρανών.
    Οι αστέρες στην εικόνα μας αντιπροσωπεύουν τους Κάβειρους, τη μυστήρια Οκτάδα των Μεγάλων Θεών της Σαμοθράκης. Ήταν προ-Έλληνες και ο Ηρόδοτος τους ονομάζει Πελασγούς. Οι Κάβειροι ήταν μεταλλουργοί, αλλά ήταν και μάγοι και εκστατικοί χορευτές, που μυούσαν τους ανθρώπους στη μυστηριακή τους λατρεία. Είναι προφανώς οι ασκητές του είδους της πνευματικής μεταλλουργίας, η οποία είναι η πηγής της αλχημείας. Ο Ορφέας και ο Οδυσσέας λέγεται, ήταν μυημένοι και οι δύο στα καβείρια μυστήρια.
    Υπάρχουν αρκετοί μύθοι για τους Κάβειρους και μερικοί λένε πως ήταν παιδιά του Ηφαίστου και της Καβειρούς που ταυτίζεται με τη Ρέα και την Αφροδίτη, δηλαδή γιοί του XIV.Διάβολος και XVI.Αστήρ. Ονομάζονταν επίσης Ηφαίστειοι, καθότι ήταν γιοι του και αντιπροσώπευαν διαφορετικές όψεις του. Επίσης αποκαλούνταν «Αφέντες του Καμίνου» και «Κραταιοί του Πυρός». Ο Φερεκύδης λέει πως ο Ήφαιστος και η Καβειρώ είχαν έξι παιδιά,  τρία αγόρια, τρία κορίτσια, που μαζί με τους γονείς, αποτελούσαν μια Οκτάδα.
    Τον 19ο αιώνα, ο Friedrich Creuzer ισχυρίστηκε, βασισμένος στον Ηρόδοτο, πως οι Κάβειροι ήταν οι επτά πλανητικοί κυβερνήτες και ο Φθας-Ζευς ήταν ο πρωταρχικός πατέρας τους: μια προσαυξημένη Επτάδα, «μία μέσα σε επτά». Αντίθετα, ο F. W. J. Schelling ισχυρίζεται πως πρόκειται για ανερχόμενες συστοιχίες, που ο Δίας ήταν το αποκορύφωμά τους: μια «επτά μέσα σε ένα» προσαυξημένη Επτάδα. Θεωρούνταν μάγοι, που καθοδηγούσαν τον υπερβατικό κόσμο μέσα στην καθημερινή πραγματικότητα, γεγονός που μοιάζει περισσότερο με αυτό που κάνει η Αστρική Γυνή.
    Τελικά παρατηρούμε πως ο Προμηθεύς μερικές φορές συγκαταλέγεται ανάμεσα στους Κάβειρους και σε ένα μελανόμορφο αγγείο τον βλέπομε με τον αδελφό του Επιμηθέα, να κρατάνε σφυριά και να σφυρηλατούν μια γιγαντιαία Πανδώρα, που αναδύεται από τη γη.
    Τι μπορούμε να κατανοήσομε από αυτό το σύμπλεγμα των Ογδοάδων11, πλανητών και μεταλλουργών θεών; Ότι ο οκτάκτινος αστήρ είναι ο αστήρ της Ίσιδος, σύμβολο της Αφροδίτης, της Ρέας ή της Σοφίας. Σε αυτές ανήκει η ολοκληρωμένη ψυχή, από την οποία αναδύονται οι επτά μικρότεροι τεχνίτες, που αντιστοιχούν στους πλανήτες και τα Τσάκρας και καθένας τους συνεισφέρει ένα κομμάτι στη σοφία. Μας. Με τη συνεργασία τους, με το να δίνουν σχήμα στο νερό και τον πηλό, γεννιέται το Αστρικό Άτομο από τη μήτρα της Αβύσσου της Γης, όπως δημιουργήθηκε η Πανδώρα από τον Ήφαιστο, τον Προμηθέα, τον Επιμηθέα ή τους άλλους Ηφαιστείους. Όπως ένας Ορφικός εντυπωμένος πίνακας δηλώνει, τον 4ο - 3ο πΧ, «Εγώ είμαι ένα τέκνο της Γης και του Έναστρου Ουρανού» και ζητά «δώσε μου γρήγορα το κρύο νερό που ρέει από τη Λίμνη της Μνημοσύνης».
    Η Λίμνη της Μνημοσύνης μπροστά από τη γυναίκα, είναι η Μήτρα της Αβύσσου της Αναγέννησης, της Ενθύμησης, από την οποία αναδύεται και στην οποία θα επιστρέψει. Σε ψυχολογικό πλαίσιο, η λίμνη συγκρατεί τα νερά του αιώνιου συλλογικού ασυνειδήτου, που ρέουν από εκεί τα πάντα, βαθιά και σκοτεινά, πέρα από τον έλεγχο κάθε ατόμου. Η γυναίκα γεμίζει τα αγγεία της από τη λίμνη, παίρνοντας ότι έχει να προσφέρει το ασυνείδητο και μετά συνειδητά ανακατεύει και μεταγγίζει τις ενοράσεις που της προσφέρθηκαν, επιστρέφοντας το νερό στη πηγή του, οξυγονωμένο και ανανεωμένο. Αν και δεν μπορεί να αλλάξει πορεία στο δυνατό ρεύμα της Αβύσσου, μπορεί να κάνει τη μικρής συνεισφορά στην ουσία της και τη ροή της.
    Η Αστρική Γυνή γονατίζει με το αριστερό πόδι της στη γη, δηλώνοντας έτσι πως είναι τελείως γειωμένη στην πραγματικότητα και τον κόσμο του σώματος και των πέντε αισθήσεων. Ωστόσο, ισορροπεί στο δεξί της πόδι, το συνειδητό, κάνοντας μια συνειδητή προσπάθεια να γείρει και προς το ασυνείδητο.
    Το αριστερό, το ασυνείδητο, χέρι κρατά το ασημένιο αγγείο και χύνει την πιο παθητική δύναμη, την πνευματική λίμπιντο, την παρόρμηση για γνώση, μέσα στην υλική συνειδητότητα και τον κόσμο των αισθήσεων. Αυτή η εισαγωγή ασυνείδητης, πνευματικής ενέργειας τρέφει και καλλιεργεί τους διανοητικούς σπόρους που είναι κρυμμένοι στη γη, όπου θα βλαστήσουν αθέατοι από τη συνειδητότητα. Το ύδωρ μαλακώνει τη γη, έτσι οι σπόροι μπορούν να ξεπεταχτούν πιο εύκολα, φέρνοντας ενοράσεις και διαισθήσεις στο φως της ημέρας. Το ύδωρ κάνει το έδαφος μαλακό, σε αντίθεση με τους ξεροψημένους πλίνθους του Πύργου. Η γη συμβολίζει την ενσωμάτωση της ασυνείδητης ενέργειας μέσα στη σωματική σοφία.
    Στο δεξί της χέρι, συνειδητό, κρατά ένα χρυσό βάζο και χύνει μια πιο ενεργή δύναμη, τη σωματική λίμπιντο, την παρόρμηση για ζωή, μέσα στην ασυνείδητη λίμνη. Οι ομόκεντροι κυματισμοί ενώνουν το κέντρο με την περιφέρει και αντιπροσωπεύουν την περιφορά του ασυνειδήτου γύρω από τον ενοποιημένο Εαυτό. Από τη στιγμή που η γυναίκα χύνει νερό μέσα σε νερό, κάτι που συμβολίζει την αναπαραγωγή, βλέπομε ότι αυτή η ενέργεια ουσιαστικά είναι σεξουαλική.
    Σε αυτήν την περίπτωση, η ενέργεια που επέστρεψε στο ασυνείδητο ρεύμα έχει οξυγονωθεί και ανανεωθεί, έχει ξαναγεννηθεί από την κυκλοφορία της μέσα στον ατομικό συνειδητό του. Συγκεκριμένα, η ενεργή φαντασία και ο διαλογισμός μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να επιτύχομε αυτήν την ανακύκλωση. Το αποτέλεσμα της ατομικής σκέψης στο συλλογικό ασυνείδητο είναι πολύ μικρό, αλλά αληθινό. Η εικόνα της Αστρικής Γυναικός θυμίζει τον Υδροχόο, τον Κομιστή του Ύδατος, που κυβερνάται από τον Κρόνο, στο σύζυγό της. Η στοχαστική της ανάμιξη των υδάτων του ασυνειδήτου είναι χαρακτηριστικό της Εποχής του Υδροχόου. Τα κέρατα για ποτό στον 16.Αστέρα είναι τα ίδια με αυτά που κρατά η 7.Σωφροσύνη (σημείωσε πως  1 + 6 = 7), αλλά εκεί η ανάμιξη γινόταν σε προσωπικό επίπεδο, ενώ εδώ σε Κοσμικό.  
    Οι δύο λιμπιντικές δυνάμεις εκδηλώνονται έμμεσα στην αντιληπτική ζωή και στην ενεργή ζωή, που αντιπροσωπεύονται από το ανοιχτό μπλε και ροζ χρώμα, αντίστοιχα, του ουρανού. Αυτές οι σφαιρικές έννοιες συμβολίζονται με τα δύο κυπαρίσσια, μια και το σκούρο κυπαρίσσι με το ερπετό, είναι το Δένδρο της Γνώσης και το λευκό κυπαρίσσι με το πουλί είναι το Δένδρο της Ζωής.
    Η όλη σκηνή μπορεί να συγκριθεί με τη σφραγίδα ενός χρυσού δαχτυλιδιού που βρήκε ο Σλήμαν στις Μυκήνες, όπου μια θεά κάθεται μπροστά από ένα δένδρο στα δεξιά του. Από πάνω, στον ουρανό, μια νεαρή ημισέληνος στα αριστερά, αντικρίζει τον ήλιο, που βρίσκεται στα δεξιά. Αυτή είναι μια αφύσικη κατανομή που μπορεί να συναντηθεί μόνο τον Κοσμικό Ομφαλό.
    Τα δύο δένδρα απεικονίζουν τον Έρωτα και την Έριδα, σαν δυνάμεις μετασχηματισμού. Το σκούρο Δένδρο της Γνώσης αντιπροσωπεύει την παρόρμηση να μάθουμε μέσα από τη διχόνοια και τον πνευματικό διχασμό, που ενσωματώνονται στα αρσενικά στοιχεία του Αέρα και της Φωτιάς. Το λευκό Δένδρο της Ζωής αντιπροσωπεύει την παρόρμηση να ζήσομε μέσα από την αγάπη, τον έρωτα και την ένωση των συναισθημάτων, που ενσωματώνονται στα θηλυκά στοιχεία του Ύδατος και της Γης. Βλέπομε στην εικόνα το λιμπιντικό ύδωρ να χρησιμοποιείται για να καταλύσει τη γραμμή της ακτής και να ανοίξει το σύνορο ανάμεσα στο συνειδητό (ακτή) και το ασυνείδητο (λίμνη). Όλα τα στοιχεία της ψυχής ανανεώνονται από το Ύδωρ της Ζωής που ρέει από τις ρίζες του λευκού κυπαρισσιού.
    Το σκούρο κυπαρίσσι συνδέεται με τον Έα ή Ερμή, Βασιλιά της Αβύσσου, που δείχνει το σκοτεινό δρόμο, το νυχτερινό μονοπάτι, για τον Κάτω Κόσμο. Το λευκό κυπαρίσσι συνδέεται με την Ιστάρ ή την Αφροδίτη, την Βασίλισσα του Ουρανού, που δείχνει το φωτεινό δρόμο, το ημερήσιο μονοπάτι για τους ουρανούς. Το σεληνιακό και ηλιακό μονοπάτι θα εξεταστούν και πάλι τις κάρτες της Σελήνης ται του Ηλίου.
    Σύμφωνα με τους Ορφικούς ταφικούς πίνακες, ο νεκρός πρέπει να προχωρήσει στη λίμνη από το σκούρο κυπαρίσσι και να πιει εκεί το νερό της λήθης. Ατό είναι το μονοπάτι για το Άλσος της Περσεφόνης, δηλαδή στον Κάτω Κόσμο. Ο νεκρός απαγορεύεται να πιει από τη λίμνη δίπλα στο λευκό κυπαρίσσι, το Δένδρο της Ζωής, που είναι ο δρόμος για τον Όλυμπο, μια και αυτό θα του έδινε την αθανασία των θεών. Αυτή η μικρή λίμνη περιέχει το Ύδωρ της Ζωής, που τρέχει από την πηγή στις ρίζες του Δένδρου της Ζωής.  
    Και τα δύο δένδρα είναι σύμβολα της αλληλοσύνδέσης. Από τη στιγμή που ένα δένδρο μεγαλώνει από τη γη προς τα κάτω, μέσα στον Κάτω Κόσμο και προς τα πάνω, μέσα στους Ουρανούς, συνδέει τους τρεις κόσμους. Αντιπροσωπεύει το «Όπως από πάνω, έτσι από κάτω», όπως δηλαδή, στον Ουρανό, έτσι στη Γη ή όπως στην επιφάνεια της Γης, έτσι κάτω από τη Γη. Το δένδρο είναι επίσης ένα σύμβολο της ενσωμάτωσης του μακρόκοσμου στο μικρόκοσμο, της ενσωμάτωσης του υπερποσωπικού στο προσωπικό, μια και κάθε δένδρο έχει ένα μοναδικό, εξατομικευμένο σχήμα, έστω και αν εκδηλώνει ένα συμπαντικό σχέδιο ανάπτυξης, στο οποίο τα τέσσερα στοιχεία (Έδαφος, Αέρας, Ύδωρ και Φως) συνεργάζονται μέσα στην ουσία και την ύπαρξή του.
    Το μαύρο χρώμα του Δένδρου της Γνώσης αντιπροσωπεύει το πεπρωμένο και είναι συνδεδεμένο με τον Κρόνο – Χρόνο, τον Κύριο της Μοίρας, που είναι  ο Ερμής ο Πρεσβύτερος.
    Οι Τρεις Λυχνίες του Ουρανού είναι η Αφροδίτη (XVI), η Σελήνη (XVII) και ο Ήλιος (XVIII) και αντιστοιχούν στα μέταλλα, χαλκό, ασήμι και χρυσό αντίστοιχα, έτσι έχομε μια πρόοδο του αυξανόμενου ευγένειας, για αυτό σε μερικά πρώιμα αλχημικά κείμενα, όπως η Μαρία η Ιουδαία του 1ου αιώνα μΧ, το Μέγα Έργο ξεκινά με το χαλκό, που γίνεται με τη Λεύκανση ασήμι, που με τη σειρά του μετουσιώνεται με τον Κιτρινισμό, σε χρυσό.
    Η αριθμητική αξία της λέξης «Ελπίς» είναι 325, που μειώνεται σε 5-2+3=6 στην Ενδεκάδα. Παρόμοια, «η Φωσφόρος», η θηλυκή φέρουσα το Φως, ισούται με 2448, που μειώνεται σε 8-4+4-2=6. Και τα δύο δείχνουν ότι ο XVI.Αστήρ έχει το χαρακτήρα της Εξάδας, την οποία οι Πυθαγόρειοι λένε πως είναι η αρχή της αρμονίας, από τη στιγμή που περιέχει τη Δυάδα και την Τριάδα, οι οποίες μαζί παράγουν όλες τις τέλειες συμφωνίες (την οκτάβα, την πέμπτη και τέταρτη) και συσχετίζεται με την κάρτα VII.Σωφροσύνη (Αρμονία). Η δυάδα διαχωρίζει αλλά η τριάδα ενώνει. Επομένως, η εξάδα υπερνικά τις διαφορές, συμφιλιώνει τις αντιθέσεις και ενώνει τις πολώσεις. Έτσι, την καλούσαν, Πληρότης, Υγίεια, Πανάκεια. Η εξάδα (XVI.Αστήρ) είναι η επίλυση της κρίσης της πεντάδας (XV.Πύργος) που κατέστρεψε τη δομή της τετράδας (XIV.Διάβολος). Η εξάδα αντιπροσωπεύει τον κόσμο που διαχωρίζεται και καθορίζεται σε τέσσερις κατευθύνσεις, πάνω και κάτω, δηλαδή τον Ουρανό και τη Γη, το μακρόκοσμο και το μικρόκοσμο. Η εξάδα που αντιπροσωπεύει την ένωση του θηλυκού και αρσενικού (2 X 3), είναι μοιρασμένες στους VI.Εραστές και στον XVI.Αστέρα. Στην πραγματικότητα, αντίστοιχα, τις άρρενες και θήλεες αποκαλύψεις του Έρωτα, του διαμορφωτή σαν ένα προσωπικό θρίαμβο και μετά σαν ένα παγκόσμιο θρίαμβο. Από την άλλη μεριά, η πανταχού παρουσία των οκτάδων και οι προσαυξημένες επτάδες στην παρουσίαση του Αστέρα μας, αποδεικνύουν περισσότερο τη θέση του στις σύγχρονες θέσεις του Ταρώ σαν θρίαμβος, στη θέση 17 (1 + 7 = 8), μάλλον, παρά στην θέση 16, που εμφανίζεται στις παλαιές θέσεις.
    Επιπλέον, οι Πυθαγόρειοι καλούσαν την Οκτάδα Μήτηρ, Πηγή της Σοφίας, Δεύτερη Αρχή, Επανακτημένο Παράδεισο και Τριμερές Αγγείο της Αναγέννησης. Ολα αυτά συμφωνούν στην κάρτα του Αστέρα.
    «Οποιοσδήποτε υποκύπτει στη Μοίρα, χωρίς παράπονο, είναι σοφός.» - Ευριπίδης


    XVII. Σελήνη (17, 18)

     Δεύτερη στις κούπες
    Θεότητες:Εκάτη, Άρτεμις, Ντιάνα, Σελήνη, Λούνα.
    Ελληνικό Γράμμα:Q, Κόππα: Κόλπος = μήτρα, βάθος, αγκαλιά. Kύων: σκύλος, σκύλα.
    Περιγραφή
    Κοιτάμε από την όχθη μιας μαύρης θάλασσας προς την ακτή της, που φωτίζεται από την ελάχιστη ημισέληνο ενός νέου, ωχροκίτρινου φεγγαριού, που λάμπει στο σκούρο μπλε ουρανό. Από την πλαγιαστή ημισέληνο, που είναι ανοιχτή πάνω αριστερά, πέφτουν λαμπερές σταγόνες δακρύων ( δεκαπέντε κόκκινες και δεκαπέντε λευκές) σχηματίζοντας τρία μικρά ρυάκια στον ουρανό, που το καθένα περιέχει πέντε κόκκινες και πέντε λευκές σταγόνες. Η σκοτεινή πλευρά της Σελήνης μόλις και μετά βίας διακρίνεται. Ένας σκορπιός, με σώμα που μοιάζει σαν σκαραβαίος αλλά και σαν κάβουρας ταυτόχρονα, έχει σταματήσει μισός μέσα μισός έξω από το σκούρο μπλε νερό, με σηκωμένη την ουρά του. Ασημένιες σπίθες φωτός χορεύουν πάνω στην επιφάνεια και λάμπουν όπως τα μάτια των ψαριών που ζουν στους βυθούς. Εκεί που τα νερά σκάνε στην ακτή μπορούμε να διακρίνουμε μια αλυκή κρυσταλλωμένων αλάτων. Στην κόκκινο-καφέ άμμο της άγονης ακτής, δύο ζώα που μοιάζουν με σκυλιά, ατενίζουν το φεγγάρι. Ένας σκουρόχρωμος λύκος ή τσακάλι στέκεται γαβγίζοντας στα αριστερά και ένα  λευκός, κατοικίδιος σκύλος, που φοράει ένα κολάρο, είναι ξαπλωμένος στα δεξιά. Ακριβώς πίσω τους, σε κάθε μεριά του μονοπατιού, είναι από ένα θαμνώδες φυτό. Τα κλαδιά των φυτών είναι κόκκινα με μαύρα νεύρα , το καθένα έχει τριάντα μικρά κίτρινα λουλούδια, όπως οι μαντζουράνες. Σε μικρή απόσταση, υπάρχουν δύο ψηλοί, τετράγωνοι πύργοι ( ένας φωτισμένος στα αριστερά και ένας σκοτεινός στα δεξιά ), που πίσω τους είναι ορατό, στο ομιχλώδες βάθος, ένα βουνό με δίδυμες κορφές γεμάτες γρασίδι. Υπάρχει ένας υπαινιγμός ανατολής ηλίου ανάμεσα στις κορυφές. Τρία ακαθόριστα αριστερά ( Βορράς), ένα άλλο στα δεξιά (Νότος). Το τρίτο μονοπάτι (Ανατολή), που ανεβαίνει από την κατεύθυνση του σκορπιού, γίνεται πιο ξεκάθαρο καθώς περνάει ανάμεσα από τα σκυλιά, τα φυτά  και τους πύργους, μέχρι που εξαφανίζεται στο ομιχλώδες βάθος.
    Παρουσίαση
    Η XVII. Σελήνη συμβολίζει την τελευταία δοκιμασία πριν την αναγέννηση, τελική βουτιά μέσα στη θάλασσα του ασυνειδήτου και την αντιμετώπιση με τα τέρατα του, πριν το ανοδικό ταξίδι προς τη νέα αυγή. Ως συνέπεια, διαχέεται σε ολόκληρη την κάρτα, η αμφίρροπη τάση ανάμεσα στην ευκαιρία και τον κίνδυνο. Είμαστε στην απομακρυσμένη ακτή του  Ωκεανού, τη βαθιά, αλμυρή θάλασσα, στα εξωτερικά όρια του κόσμου. Το βάπτισμα μας στον Ωκεανό είναι ανανεωτικό, ωστόσο αν δεν αφήσουμε τα υγρά, που μοιάζουν με αυτά της μήτρας, θα μαραθεί η ύπαρξή μας και θα πεθάνουμε. Ένα πρωτόγονο οστρακόδερμο, που ισορροπεί σο όριο ανάμεσα στο ασυνείδητο του Ωκεανού και τη συνειδητότητα της Γης, δείχνει να προσφέρεται σαν “πάτημα”  για την ανάδυσή μας από το βάθος. Ωστόσο, ξέρουμε ότι ο κάβουρας μπορεί να προχωρήσει προς τα πίσω ή στα πλάγια, τόσο εύκολα όσο και προς τα εμπρός. Έτσι με το να εξαρτόμαστε από το σκληρό του όστρακο, ρισκάρουμε να γλιτώσουμε πίσω , μέσα στην Ωκεάνια Μήτρα. Ο δοκιμασίες μας δεν τελειώνουν όταν πατήσουμε με ασφάλεια στη ξηρά, αφού βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την επιλογή των μονοπατιών:Το δεξί (υπερβολική εστίαση στη συνειδητή σκέψη), το αριστερό (εξαιρετική εστίαση στο ασυνείδητο) και το μεσαίο ( μια ισορροπία του συνειδητού και του ασυνείδητου).Αν διαλέξουμε τη μέση οδό, ερχόμαστε αντιμέτωποι με τα δυο ζώα, το ένα κατοικίδιο και το άλλο όχι. Είναι δαμασμένα; “O καλύτερος φίλος του ανθρώπου”; Θα μας οδηγήσουν στο σπίτι; Ή είναι άγρια, ίσως ακόμα και λυσσασμένα “φρενιασμένα σκυλιά”; Η εικόνα μπορεί να ξεγελά: Τα κατοικίδια σκυλιά μπορεί να είναι άγρια και οι λύκοι ευγενείς. Πέρα από τα ζώα, βρίσκονται τα παράξενα, αλλόκοτα βότανα-θεραπευτικά ή δηλητηριώδη; Θα προσφέρουν αθανασία ή θα φέρουν το θάνατο; Η μέση οδό οδηγεί ανάμεσα σε επιβλητικούς πύργους, από τους οποίους μπορεί να δεχτούνε κάποια επίθεση, αλλά μπορεί και να μας προστατεύσουν όταν θα έχουμε φτάσει στην απομακρυσμένη γη της επαγγελίας, που δείχνει γόνιμη και δελεαστική, αν και η θέα της είναι κρυμμένη από παραπλανητική ομίχλη. Ολόκληρη η σκηνή κυριαρχείται από μια ημισέληνο. Μας εξασφαλίζει ένα ασημένιο αλλά ωχρό φως, για να μας οδηγήσει στο δρόμο μας μέσα στο σκοτάδι. Δεν μπορούμε φυσικά ότι η σελήνη ανήκει στην Εκάτη και τις πανίσχυρες μάγισσές τις, που μπορεί να μας πολεμήσουν ή να μας βοηθήσουν στην αναζήτησή μας. Τα σκυλιά είναι και αυτά δικά της. Ωστόσο, οι σταγόνες που πέφτουν από το ουράνιο σώμα, δείχνουν να καταπραΰνουν και να ενθαρρύνουν τον προορισμό μας. Χρησιμοποιώντας το κουράγιο μας μπορούμε να ξαναγεννηθούμε από τα πανάρχαια νερά και να περάσουμε από τις πύλες, προς την αυγή μιας νέας συνειδητότητας.  
    Σημειώσεις
    Από τη στιγμή που ο XV.Πύργος είναι η σύνδεση ανάμεσα στη Γη και τον Ουρανό, οδηγεί στις κοσμικές κάρτες, που περιλαμβάνουν τον XVI.Αστέρα, τη XVII.Σελήνη και XVIII.Ήλιος, οι θρίαμβοι με τους οποίους ξεκινά η Αιωνιότητα. Η Σελήνη και ο Ήλιος είναι με λυπημένα πρόσωπα γιατί είναι νικητές του Χρόνου, αλλά αιχμάλωτοι της Αιωνιότητας.
    Ψυχολογικά ο Ήλιος αντιστοιχεί στο συνειδητό νου. Σε έναν άνδρα η Σελήνη αντιστοιχεί στη ψυχή τους, το συλλογικό θηλυκό ασυνείδητο. Σε μια γυναίκα είναι το αντίθετο, η σελήνη είναι ο σκοπός το συλλογικό ασυνείδητο σε αρσενική μορφή. Και στα δύο φύλα, το προσωπικό ασυνείδητο εκδηλώνεται σαν Σκιά. Μαζί ο Ήλιος και η Σελήνη είναι δύο συστατικά του Ερμητικού Διπόλου. Ο Ήλιος είναι το θερμό και ξηρό (πυρώδες) και η Σελήνη είναι το κρύο και υγρό (υδάτινο).
    Στην Σελήνη φτιάχνομε την τελική μας κατάδυση στον Κάτω Κόσμο και έχομε την τελευταία μας αναμέτρηση με τα τέρατα του συλλογικού ασυνειδήτου. Αφού περάσομε αυτή τη σκοτεινή νύχτα της ψυχής, σε ικανοποίηση της Κυρίας της Σελήνης, θα ξαναγεννηθούμε από την υδάτινη μήτρα και θα μας δοθεί η ευκαιρία να διασχίσομε την απόκοσμη έρημο. Αν διαφύγομε από τους κινδύνους της, θα έλθουμε στον πύρινο κήπο του Ηλίου. Έτσι, ο Ήλιος λέει «Στην αδελφή μου τη Σελήνη, ο βαθμός της σοφίας σου αυξάνεται και όχι με κάποιον από τους άλλους ακολούθους μου, ακόμα και αν ξέρουν το μυστικό μου».
    Η Σελήνη ειδικά συνδέεται με την Θεά Εκάτη, που δεν εμφανίζεται στην εικόνα μας, ωστόσο είναι πανταχού παρούσα, μέσα από τα σύμβολά της. Είναι κρυμμένη αλλά διαποτιστική, όπως είναι αναμενόμενο από κάποιο Σκοπευτή απόστασης: Η Εκάτη και ο Απόλλων είναι στενά συνδεδεμένοι, μια και Εκάτη σημαίνει «Αυτή που τοξεύει μακριά» το οποίο είναι επίθετο και του Απόλλωνα (Έκατος ή Εκήβολος), και επίσης το Φοίβη, ένα επίθετο για την Εκάτη που σημαίνει λαμπρή, ακτινοβόλα και αντιστοιχεί επίσης στον Απόλλωνα. Έτσι, και το Έκατος – Εκάτη και το Φοίβος – Φοίβη αντιστοιχούν στον Απόλλωνα και την Αρτέμιδα σαν κρυφός παράγοντας. Και οι δύο ονομάζονται Μακριά Τοξευτές επειδή ρίχνουν το βέλος τους και εμφανίζονται από το πουθενά για να εκπληρώσουν το θέλημα των θεών. Τελικά, η Εκάτη ήταν κόρη της Αστερίας (γυναίκα αστήρ) που ήταν αδελφή της Λητούς, μητέρα της Αρτέμιδος και του Απόλλωνος.
    Η Εκάτη, η Άρτεμις και η Σελήνη σχηματίζουν μια σεληνιακή Τριάδα. Επιπλέον, η Εκάτη είναι συνδεδεμένη με την Περσεφόνη, που το όνομά της συνδέεται με τον Πέρση και την Περσηίδα, ονόματα της Εκάτης προερχόμενα από τον πατέρα της Περσέας (Περσαίος ή Πέρσης). Έτσι, προκύπτει η τριαδικότητα της Περσεφόνης (Νέα Σελήνη), που κυβερνά τον Κάτω Κόσμο, της Αρτέμιδος (Αυξάνουσα Σελήνη - Γέμιση) που κυβερνά τη γη και Σελήνη (Πανσέληνος) που κυβερνά τους ουρανούς.
    Η Εκάτη εξαγνίστηκε από τους Κάβειρους, αφού πρώτα επισκέφθηκε μια ετοιμόγεννη γυναίκα, αλλά και μια επικήδεια πορεία. Σαν συνέπεια, η Εκάτη είναι μια θεά της γέννησης και του θανάτου. Σχετίζεται με τα γυναικεία ζητήματα, περιλαμβανομένης της γέννησης, παρόλο που η ίδια δεν είναι γυναίκα της ευφορίας και της γονιμότητας, της ομορφιάς και του γάμου. Συνδέεται όμως, με αυτά εξαιτίας της γερασμένης όψης της, ως μάγισσα, μαία και σοφή, αν και φυσικά, σαν Εκάτη Τρίμορφος αντιπροσωπεύει την Παρθένα, τη Μητέρα και Γραία μαζί.
    Όπως περιγράφτηκε στον Αρχιερέα, η Εκάτη εξαγνίστηκε από τους Κάβειρους, αφού πρώτα επισκέφθηκε μια ετοιμόγεννη γυναίκα αλλά και μια επικήδεια πορεία. Ως συνέπεια, η Εκάτη είναι μια θεά της γέννησης και του θανάτου. Σχετίζεται με τα γυναικεία ζητήματα, περιλαμβανομένης της γέννησης παρόλο που η ίδια δεν είναι γυναίκα της γονιμότητας και της ευφορίας, της ομορφιάς και του γάμου. Συνδέεται όμως με αυτά εξαιτίας της γερασμένης όψης της, ως μάγισσα, σοφή και μαία, αν και φυσικά, σαν Εκάτη Τρίμορφος, αντιπροσωπεύει την Παρθένα, την Μητέρα και τη Γραία μαζί.
    Ως θεότητα του θανάτου, η Εκάτη συνδέεται με τον Κάτω Κόσμο, ήταν εκείνη που πήγε στο βασίλειο του Άδη και διαπραγματεύτηκε την επιστροφή της Περσεφόνης. Συχνά συνοδεύεται από τον Κέρβερο, τον τρικέφαλο σκύλο που φυλάει τις Πύλες του Άδη και από τις Ερινύες, τους σκοτεινούς αγγέλους της θείας δίκης και της τιμωρίας.
    Η ΧVΙΙ.Σελήνη δίνει έμφαση στις Κρόνιες όψεις της Εκάτης με σύμβολα κινδύνου, θανάτου, μαγείας και μυστηρίου. Ακόμα, η νέα ημισέληνος είναι απλά μια αναστροφή της παλιάς υπενθυμίζοντας πως η αναγέννηση ακολουθεί το σκοτάδι. Έτσι, η Τρίμορφη Εκάτη φορά το τριπλό σεληνιακό στέμμα, που περιέχει τη νέα, την πλήρη και την παλιά σελήνη, από τα αριστερά προς τα δεξιά. Το σχήμα του στέμματος είναι )O( και αντιπροσωπεύει τα στάδια της ζωής από τη γέννηση ως το θάνατο. Σαφώς, μέσα στη μορφή της Εκάτης, η σελήνη προβάλει την κατανόησή της πάνω στα διαχρονικά μυστικά της ανθρωπότητας.
    Η τέταρτη φάση της σελήνης, η Νέα Σελήνη, είναι αόρατη, σαν την τέταρτη μορφή της Εκάτης, όταν καλείται Σκοτεινή Σελήνη, η σεληνιακή Θεά στην κρυφή, μυστήρια όψη της. Ωστόσο, στην κάρτα της Σελήνης βλέπουμε τη νέα σελήνη – την Εκάτη σαν αναγέννηση – να λάμπει σε μεγάλη απόσταση, πέρα από τις δοκιμασίες που αντιπροσωπεύονται από την πικρή θάλασσα, το σκύλο και το λύκο, στην έρημο και τους πύργους. Από τη στιγμή που στην προηγούμενη κάρτα (Αστήρ) δείχνει την παλιά σελήνη, οι κάρτες του Αστέρα και της Σελήνης στη σειρά, αντιπροσωπεύουν τη μετάβαση από την παλιά σελήνη, μάσα από την αόρατη νέα σελήνη, στη νεαρή σελήνη. Δηλαδή, την Εκάτη σαν θεά του θανάτου και μετά της γέννησης ή την επαναγέννησης.
    Η Εκάτη είναι η Θεά των Τριών Δρόμων, καλείται για τούτο Τρίοδος στα Ελληνικά και Τρίβια (Trivia) στα Λατινικά, επειδή στοιχειώνει τα μέρη που συναντώνται τρεις δρόμοι. Έτσι και στην εικόνα μας, παρακολουθεί από ψηλά την συνάντηση των τριών δρόμων: προς τα δεξιά, τον ηλιόλουστο Νότο, όπου ο συνειδητός νους βασιλεύει και ο ασυνείδητος είναι παραμελημένος. Προς τα αριστερά, στο Βορρά, τον κρύο και σκοτεινό, όπου κυλιόμαστε στο ασυνείδητο ενώ η συνειδητή μας σκέψη είναι ισχνή. Τέλος, είναι η μέση οδός, προς την νέα αυγή στα Ανατολικά.
    Η Εκάτη είναι η θεά των μαγισσών και έτσι αντιπροσωπεύει τη δραστική θηλυκή δύναμη και την σεληνιακή μαγεία: το σκοτάδι και το φως αντίστοιχα, το δηλητηριώδες αλλά και το θεραπευτικό, το εκφοβιστικό αλλά και το σωτήριο. Είναι η θεά του κυκλικού θανάτου και γέννησης. Είναι μαγευτική και στις αρνητικές και στις θετικές δευτερεύουσες σημασίες της. Η Εκάτη είναι η μητέρα διάσημων μαγισσών: της Μήδειας που ήξερε τα μυστικά του Λέβητα της Ανανέωσης, της Κίρκης που ήταν ικανή να μετατρέψει έναν άνδρα σε γουρούνι. Η Μήδεια ήταν ιέρεια της Εκάτης και εγγονή του Ηλίου. Σύμφωνα με κάποιες παραδόσεις, μητέρα της ήταν η Κίρκη. Ο Απολλώνιος ο Ρόδιος λέγει πως αυτή είναι σωσίας της θεάς της σελήνης.
    Όπως έχομε πει, η Κίρκη είναι θυγατέρα του Ηλίου και της Εκάτης ή της Περσηίδος της Ωκεανίδας κατά τον Ησίοδο, που αντιπροσωπεύει τη Σελήνη. Έτσι, η Κίρκη αντιστοιχεί στην κόρη της Σκοτεινής Σελήνης (Αρχιέρεια) και του Σκοτεινού Ηλίου (Αρχιερέας), που συνενώνονται στον VI.Έρωτα και απεικονίζεται να αναμειγνύει τα υγρά στη VII.Σωφροσύνη. Η Σελήνη και ο Ήλιος ενώθηκαν την 28η μέρα της σελήνης στη νέα σελήνη, που θεωρούνταν εξαιρετική για γάμους στην Αθήνα.
    Η Κίρκη εμφανίζεται να είναι η Κυρά των Τεράτων (Πότνια Θηρών), κάτι που τη συνδέει με την κάρτα της Ανδρείας, μια και στην Οδύσσεια τα άγρια ζώα της φέρονται σαν να είναι κατοικίδια. Υπάρχει μια διττή διάσταση στο μύθο, μια και η γόησσα και πλανεύτρα, μάγισσα Κίρκη μετασχηματίζει τους άνδρες της σε κτήνη. Ο έρωτας είναι μετασχηματιστικός αλλά η συνέπεια του έρωτα που είναι η μαγεία, ανακατεύει τον έρωτα και τον εξαναγκασμό, είναι κτηνώδης. Η αρπακτική συμπεριφορά της φαίνεται στο όνομά της, καθότι το Κίρκη σημαίνει γεράκι. Είναι η θηλυκή μορφή του κίρκου, που σημαίνει κυκλωτικός άρπαγας, συχνά αρπακτικό πουλί, αλλά μερικές φορές μπορεί να σημαίνει το λύκο ή απλά ένα κύκλο. Στην αρχαία Ιταλία, η Κίρκη εμφανιζόταν σαν ένα κυκλωτικός λύκος.
    Με τα να σχηματίζει το μαγικό της κύκλο, η Κίρκη κυκλώνει τις προσευχές της, όπως ο ασυνείδητος νους κυκλώνει και κινείται σπειροειδώς προς έναν ολοκληρωμένο Εαυτό, που τον ελκύει σαν ένας μαγνήτης. Ένα άγγιγμα του ραβδιού της μπορεί να μεταμορφώσει κάποιον σε ζώο, που όπως θα δούμε, είναι η ιδεώδης μορφή για το ταξίδι στα μακρινά βουνά.
    Στη XVII.Σελήνη η σκηνή είναι πλημμυρισμένη από σεληνιακό φως, που είναι ανακλώμενο του ασυνειδήτου. Αυτή η ανταύγεια είναι θηλυκή και παρθενική, μια και η σελήνη πάντα κρατά το ένα πρόσωπό της κρυμμένο. Αποκαλύπτει πράγματα με διαφορετικό τρόπο απ΄ ότι η τραχιά, αρσενική ηλιακή ακτινοβολία, που θα συναντήσομε στον XVIII.Ήλιο, επειδή το σεληνόφως αναμειγνύει αλλά και κρύβει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά κάθε μορφής ενώ αναδεικνύει τις βασικές ομοιότητες που μπορεί να έχει με κάποια άλλη. Επιπλέον, επειδή στη XVII.Σελήνη η νύχτα είναι σκοτεινή, η σελήνη είναι μόνο μια σκλήθρα, η όραση είναι μειωμένη και είναι απαραίτητο να βασιστούμε περισσότερο στις άλλες αισθήσεις, την αφή, τη γεύση, την όσφρηση και τις κατώτερες αισθήσεις, όπως κάνει ο σκύλος και ο λύκος.
    Λειτουργούμε σε ένα πιο ενστικτώδες βασίλειο από ότι είμαστε συνηθισμένοι και είναι απαραίτητο το κουράγιο, για να προχωρήσομε μέσα στο άγνωστο. Ο ορθολογισμός μπορεί να υπαγορεύσει πισωγύρισμα, αλλά εδώ πρέπει να ακολουθήσομε περισσότερο την καρδιά μας, παρά το κεφάλι μας. Φλογισμένοι από παθιασμένη επιθυμία, ωθούμε τον εαυτό μας προς το σκοτάδι.
    Οι απαιτήσεις της Κυράς της Σελήνης δεν μπορούν να αγνοηθούν. Αν και η προηγούμενη ενσάρκωση της σελήνης (Αρχιέρεια) ενθάρρυνε την ήσυχη ενδοσκόπηση και τον αυτοέλεγχο, η XVII.Σελήνη αναδεύει τα βάθη του ασυνειδήτου και υπενθυμίζει τις πρωτόγονες εικόνες που επιτάσσουν προσοχή, όπως το ψυχρόαιμο ζώο που βγαίνει έρποντας από τη θάλασσα. Αυτή είναι μια δραστική πηγή έμπνευσης και δημιουργικότητας αλλά μπορεί να γίνει εξουθενωτική. Η XVII.Σελήνη απαιτεί να ακολουθούμε το δρόμο των ζώων και αυτό είναι ο λόγος που είναι η πρώτη κάρτα στην οποία δεν εμφανίζεται άνθρωπος. Εδώ, πρέπει να γίνομε άγρια κτήνη, όπως ο σαμάνος που αλλάζει μορφή και σχήμα και να κάνομε τη Διονυσιακή βουτιά μέσα στα νερά του συλλογικού ασυνείδητου, που αναταράχτηκαν πρόσφατα στον XVI.Αστέρα.
    Σε αυτή την κάρτα, η σελήνη είναι νέα, αλλά το βράδυ της πανσελήνου θα εορταστούν οι τελετές της Εκάτης. Τότε, «όταν η σελήνη λάμπει στην πλήρη της μορφή, το ΄μανιασμένο σκυλί, ο κίνδυνος που φοβερίζει το θείο τέκνο, αποδιώχνεται». Το τέκνο είναι τότε ελεύθερο να προχωρήσει στην επόμενη κάρτα, τον XVIII.Ήλιο.
    Η Σελήνη θεωρείται πως είναι η χαμηλότερη πλανητική σφαίρα και αυτό είναι ο λόγος που ο επίγειος κόσμος ονομάζεται και υποσελήνια σφαίρα. Επομένως, όπως λέει ο Μακρόβιος, η σελήνη είναι η πύλη για τους εξωτερικούς πλανήτες και συμμετέχει και στον επίγειο και στον ουράνιο. Ονομάζεται και χωνί της γης, επειδή μαζεύει και χύνει την επιρροή των άλλων πλανητών πάνω στον επίγειο κόσμο και αντίστροφα εξασφαλίζει μια πύλη αλλά και το όχημα με το οποίο ανερχόμαστε στους ουρανούς. Η λεπτή, νέα ημισέληνος δείχνει πως το σκοτάδι της νέας σελήνης έχει περάσει και από δω και πέρα, η σεληνιακή διαφώτιση θα αυξάνεται. Το ωχροκίτρινο χρώμα της σελήνης δείχνει ότι αυτή η διαφώτιση θα είναι διαισθητική προς τη φύση. Το σεληνιακό δρεπάνι είναι το σύμβολο μίας αναγέννησης που έχει ήδη αρχίσει. Πριν τη νέα σελήνη, το φως της ελαττωνόταν. Ήταν μια ώρα κακής μαγείας και απαίσιων ενεργειών, τώρα όμως αυτή η ώρα έχει αισίως περάσει. Όπως η σελήνη, πρέπει να λάμψουμε πάλι και να μπούμε μες στο φως του XVIII.Ήλιου.
    Η πλαγιασμένη ημισέληνος, συχνά με σταγονίτσες, αυγά ή αστέρια κοντά της, εμφανίζεται στην τέχνη της αρχαίας ανατολικής Μεσογείου και Μέσης Ανατολής και της Ινδίας, ως σύμβολο της Μεγάλης Μητέρας, επειδή είναι η δεκτική κούπα, που αιχμαλωτίζει τις γονιμοποιητικές ακτίνες του Ήλιου και τις κρατάει στη Σεληνιακή μήτρα. Είναι η κιβωτός ή η βάρκα της γονιμότητας και συμβολίζει την τεκνοποίηση και τα πρώιμα στάδια της ανάπτυξης. Επιπλέον, από τη στιγμή που η σφαίρα της σελήνης είναι εκεί που ο γήινος κόσμος συναντά τον ουράνιο, η σεληνιακή βάρκα είναι ένα φυσικό όχημα για ταξίδι από τον ένα κόσμο στον άλλο. Επειδή κρατάει τα Σεληνιακά Ύδατα, τα σεληνιακά νερά της ζωής, η ημισέληνος είναι η Κούπα της Αθανασίας, που ρίχνει σταγόνες από Νέκταρ (νέκταρ= αυτό που συντρίβει το θάνατο. Ο Όμηρος αναφέρει πως ήταν κόκκινο και προσφερόταν στους θεούς από την Ήβη ανακατωμένο με νερό.) και Αμβροσία (από το άμβροτος = αθάνατος) σε εκείνους που λούζονται στο Σεληνόφωτο. Αυτές οι σταγόνες είναι σχίδες, σπίθες ψυχής, σημεία ψυχικής διαφώτισης που κοιμούνται στο ασυνείδητο, το οποίο αφυπνίζεται από την αλχημιστική διαδικασία.  Η Σεληνιακή Κούπα μας θυμίζει επίσης πως η XVII.Σελήνη είναι η Δεύτερη στις Κούπες, η βοηθητική του XVIII.Ήλιου, του Πρώτου των Κουπών.
    Η πλαγιαστή ημισέληνος αντιπροσωπεύει επίσης το Cornucopia, το μαγικό κέρατο της αίγας που εξασφαλίζει μαγική τροφή και ποτό, όπως το Σόμα, το Νέκταρ, η Αμβροσία. Τόσο, η Ίσιδα, όσο και η Ελένη φοράνε το πλαγιαστό δρεπάνι και κρατάνε και οι δύο, μια κούπα που θυμίζει μαστό. Φυσικά, η Άρτεμις είναι εκείνη που εμφανίζεται πιο συχνά φορώντας την ημισέληνο, που μπορεί επίσης να αντιπροσωπεύει και το λυγισμένο τόξο της. Το κέρας, όταν το χρησιμοποιούμε ως τρομπέτα, παράγει τον ήχο του αρχέγονου Ωμ, μια πηγή «τιμημένης θρέψης».
    Η ημισέληνος εμφανίζεται συχνά με τρία σχετικά αντικείμενα, δηλαδή σταγόνες, αυγά, αστέρια, ή με τρεις ομάδες από ρίγες ή τρεις στήλες που αντιπροσωπεύουν τον τριμερή Κοσμικό Άξονα και του τρεις κίονες του Δέντρου των Σεφιρώθ. Ο Μαρκόβιος λέγει πως το σεληνόφως υγραίνει τα σώματα και τα πλένει με μια κρυφή δροσιά. Οι δροσοσταλιές που πέφτουν από τη σελήνη είναι τα δάκρυα της Σελήνης που για αυτά έχουν μιλήσει αρκετά οι αρχαίες παραδόσεις. Ο Πλούταρχος λέει πως η Μητέρα Σελήνη παραλαμβάνει τις ψυχές των νεκρών και τις κρατά στα Ηλύσια Πεδία που είναι η σεληνιακή σφαίρα, μέχρι να είναι έτοιμες να επαναγεννηθούν στη γη. Οι ψυχές που επιστρέφουν εμφανίζονται σαν λευκά και κόκκινα (αρσενικά και θηλυκά) πυρίδια, σπίθες της ψυχής, που κατεβαίνουν από τη σελήνη, όπως είναι τα πυρίδια του XV.Πύργου. Σε άλλους μύθους, η σελήνη μαζεύει τα παραμελημένα όνειρα και τις αναμνήσεις που έχουν δραπετεύσει από τους ανθρώπους την ώρα του ύπνου τους. Την αυγή επέστρεφαν στη γη σαν δροσοσταλίδες. Αυτό το μάννα θρέφει τη νέα πνευματική ζωή. Είναι το αλχημικό μόνιμο ύδωρ ή το αξιοθαύμαστο ύδωρ, που εξαγνίζει το σώμα, επιφέροντας την αλχημιστική λεύκανση, η οποία έχει ως αποτέλεσμα την λευκή κατάσταση της αθωότητας. Το αγαστό (αξιοθαύμαστο) ύδωρ παίρνει την ψυχή από το σώμα που ανήκει αλλά και την εμποδίζει σε ένα άλλο, εξαγνισμένο σώμα. Όπως λέει ο Γιούνγκ, «η Σελήνη είναι η λευκή κυρία της Σύνθεσης των Αντιθέτων και η μεσίτρια της λεύκανσης».
    Η Μητέρα Σελήνη διασφαλίζει ότι τίποτε που έχει αξία δεν θα χαθεί από τη γη, αλλά θα επιστρέφεται ανανεωμένο και εξαγνισμένο. Με αυτό τον τρόπο η XVII.Σελήνη ξανακαρποφορεί τη Γη, μια και είναι το Μεγάλο Φυτό που αντιστοιχεί στον XVIII.Ήλιο το Μεγάλο Ζώο, και προάγει την ανάπτυξη όλων των φυτών. Ο αλχημιστής Μάικλ Μάγιερ λέει πως η Σελήνη είναι ο κυβερνήτης των υγρών. Η ουράνια δροσιά αντιπροσωπεύει τις ουράνιες ευλογίες, το έμβρυο της Φιλοσοφικής Λίθου. Η δροσιά είναι ουράνια και επίγεια, υγρή και στερεή, λευκή και κοκκινωπή, ελαφριά και βαριά, γλυκιά και πικρή. Από αυτά τα αντιφατικά χαρακτηριστικά ξέρουμε ότι είναι το Ελιξίριο.
    Στην εικόνα μας υπάρχουν δεκαπέντε λευκές δροσοσταλίδες και δεκαπέντε κόκκινες. Το 15 αντιπροσωπεύει το ζενίθ της σεληνιακής δύναμης, μια και είναι το μισό από τις μέρες ενός σεληνιακού μήνα, όπως αντικατοπτρίζονται στα τριάντα λουλούδια των Σεληνιακών Φυτών. Το κόκκινο και το λευκό αντιπροσωπεύουν το αρσενικό και το θηλυκό, αντίστοιχα και το δυϊσμό του Θείου και του Υδράργυρου, που είναι οι πρωταρχικές ουσίες της αλχημείας, οι παράγοντες της πήξης και της διάλυσης. Αυτά τα σταθερά και αμετάβλητα πνεύματα κατεβαίνουν στη γη, όπου ενώνονται και ενσωματώνονται με το αλχημικό Άλας, που έρχεται από τη Σεληνιακή Θάλασσα και τα Φυτά της Σελήνης. Με αυτόν τον τρόπο ψυχή και πνεύμα έρχονται να ενσωματωθούν στην ύλη.
    Στη Μέση και Νέο Ασσυριακή γραφή, που χρονολογείται τουλάχιστον από τον 13ο αιώνα π.Χ. οι κύριοι θεοί δηλώνονταν με αριθμούς. Ο αριθμός για τον Βαβυλωνιακό θεό της Σελήνης, Σιν (σουμερικά Νάνα-Σιν [Nanna-Suen]), ήταν το 30. Ο αριθμός του Σιν είναι δύο φορές το δεκαπέντε, ο αριθμός της Ιστάρ / Ινάννα (XVI.Αστήρ) που είναι η κόρη του Σιν. Είναι επίσης τρεις φορές το 10, ο αριθμός του θεού Ήλιου, Σαμάς (XVIII.Ήλιος), ο γιος του Σιν. Έτσι, η σειρά των καρτών, η Σελήνη / Σιν είναι τριγυρισμένη από τα δύο της παιδιά, την Ιστάρ / Αστήρ και τον Σαμάς / Ήλιος. Τις Τρεις Λυχνίες του Ουρανού (Ιστάρ, Σιν, Σαμάς) τις συναντάμε συνήθως στη Μεσοποταμιακή τέχνη, με τη μορφή σφραγίδας, όπου το συνηθισμένο σημάδι για τον Σιν είναι μια ημισέληνος, συχνά μέσα σε ένα ολοκληρωμένο σεληνιακό δίσκο.  Ο Σιν συνδέεται με τη Σεφίρα Μπινά (κατανόηση, διάνοια) που αντιπροσωπεύει τη στοχαστική σκέψη και την υποστηρικτική έμπνευση. Ο Σιν ονομάζεται επίσης και Συνετός, Γνώστης των Μυστικών, Σοφός των Θεών, Κατανόηση και Διάνοια. Ένα άλλο όνομά του είναι Ιμπου (Καρπός) κάτι που παραπέμπει στο «Μεγάλο Φυτό» της Μητέρας Σελήνης και τα σεληνιακά φυτά.
    Στην πραγματικότητα θα βρούμε πως υπάρχει μια άμεση αντιστοιχία ανάμεσα στις τελευταίες εννιά κάρτες και τους θεούς της Μεσοποταμίας που συνδέονται με τις εννιά ανώτερες Σεφίρες.

     Αυτό είναι το Σεφιροτικό Δένδρο σε σχέση με τους Θριάμβους και Θεούς με τους μυστικούς αριθμούς τους, όπως δίνεται από τον Πάρπολα (Parpola):
    Σημείωσε πως οι κάρτες Άγγελος και Δίκη σχηματίζουν ένα ζευγάρι αρσενικού θηλυκού, όπως και οι κάρτες Ήλιος και Σελήνη, που οι μυστικοί τους αριθμοί διαφέρουν κατά 10. Επιπλέον, κατά μήκος του κεντρικού Κίονα της Εξισορρόπησης, οι κάρτες Άγγελος / Σελήνη και Ήλιος / Δίκη σχηματίζουν επίσης ένα ζεύγος αρσενικού / θηλυκού και οι μυστικιστικοί τους αριθμοί διαφέρουν κατά 30. Οι φιγούρες που διέρχονται το κέντρο, Κόσμος, Τρελός και Θάνατος, τείνουν να είναι ανδρόγυνες. Οι 12 και 16 είναι εξαιρέσεις.
    Ο Parpola παρατηρεί ότι η 10η Σεφίρα, Μαλκούτ (Βασίλειο) είναι κατώτερης τάξης, ξεκινά το νέο κατώτερο σεφιρωθικό δένδρο και συνδυάζεται με το βασίλειο ως ενδιάμεσο μεταξύ θεών και ανθρώπων. Έτσι, το αντιστοιχεί με το Κρεμασμένο Προδότη, τον τελευταίο θνητό της Μεγάλης Αρκάνα. Συνδέει επίσης, τη Ντάαθ (Γνώση), την 11η Σεφίρα, με το Mummu=0, που αντιπροσωπεύει τη συνειδητότητα και σχετίζει το Εν Σοφ (το Άπειρο) με το θεός Ασούρ. Και οι δύο είναι καλοί υποψήφιοι για την επαναφορά στον Ιδιώτη, που ακολουθεί τον Κόσμο.
    Σου δίνω έναν πίνακα με τις απλές αριθμητικές αξίες του Σεφιρωθικού Δένδρου:
    Η Κέτερ, το Στέμμα έχει αριθμό 620, η Χοκμά, η Σοφία έχει αριθμό 73, η Μπινά, η Κατανόηση έχει αριθμό 76, η Χέσεντ, το  Έλεος έχει αριθμό 72, η Γκεμπουρά, η Δικαιοσύνη έχει αριθμό 216, η Τιφερέτ, το  Κάλλος έχει αριθμό 1081, η Νετζάχ, η Νίκη έχει αριθμό 148, η Χόντ, η Δόξα έχει αριθμό 15, η Γιεσούντ, το Θεμέλιο έχει αριθμό 80 και η Μαλκούτ, το Βασίλειο έχει αριθμό 496
    Η XVII.Σελήνη κυριαρχείται από το σκούρο μπλε χρώμα, που συνδέεται εξαιρετικά με την Εκάτη και τη Σελήνη. Το σκούρο κυανό χρώμα συμβολίζει τον ψυχρό σεληνιακό νου: τη συναισθηματική αποσύνδεση, τη συγκέντρωση σε πνευματικά θέματα, τη νόηση και τα πνευματικά ενδιαφέροντα. Στην εικόνα μας, αυτές οι ποιότητες διαποτίζουν τον ουρανό και τη θάλασσα – το Ζενίθ και το Βάθος. Το Κυανό είναι επίσης ένα χρώμα που συνδέεται με την Περσεφόνη.
    Η θάλασσα αντιπροσωπεύει τα υδάτινα βάθη του ασυνειδήτου, μέσα στα οποία τα πάντα διαλύονται και χάνουν τη μορφή τους. Τα όρια εξαλείφονται, το Εγώ είναι χαμένο. Στα ζοφερά του βάθη ο ηλιακός / συνειδητός νους είναι συγχυσμένος, μια και  η γνώση και η διαύγεια είναι αδύνατες στο σκοτάδι. Αλλάζει διαθέσεις και η σύγχυση βασιλεύει. Παρόλα αυτά, η πανάρχαια θάλασσα πρέπει να αντιμετωπιστεί, μια και περιέχει τα νερά του συλλογικού ασυνειδήτου, την πηγή όλων των μύθων. Η περαιτέρω πρόοδος απαιτεί την αναμέτρηση με το υπερπροσωπικό.
    Το περιβάλλον τη γη ρεύμα του Ωκεανού, σκοτεινό και βαθύ, αντιπροσωπεύει το συλλογικό ασυνείδητο. Η XVII.Σελήνη συμβολίζει την τελική βουτιά μέσα στα βάθη του ασυνειδήτου και τις δοκιμασίες που πρέπει να περάσομε, καθώς τα συστατικά του ενσωματώνονται στο συνειδητό νου. Η βύθιση στον αλμυρό Ωκεανό επιφέρει την αλχημιστική διάλυση, τη δοκιμασία από τα πικρά ύδατα, και στα ζοφερά του βάθη βιώνομε τη «σκοτεινή νύχτα του πνεύματος». Εκεί, όπως σε κάθε σαμανιστική μύηση, υποφέρομε τον ολοκληρωτικό διαμελισμό. Υπάρχουμε μόνο ως συμπόσιο για τους θεούς. Είναι τρομερό, αλλά ολοκληρωτικά περιπετειώδες.
    Η φύση της σελήνης φαίνεται πιο καθαρά στην άμπωτη και την πλημμυρίδα του Ωκεανού, την αλμυρή θάλασσα. Τα ύδατα της XVII.Σελήνης δεν είναι η Άβυσσος που είναι γλυκό νερό και βρίσκεται κάτω από τη γη. Αντίθετα, είναι η Τιαμάτ των Βαβυλωνίων, θάλασσα ή Ωκεανός, η αλμυρή θάλασσα που περιτριγυρίζει τη γη, από την οποία ο ήλιος και η σελήνη επιστρέφουν ταξιδεύοντας ανατολικά. Η αλμυρότητα του Ωκεανού είναι ουσιαστική για τον αλχημικό μετασχηματισμό της XVII.Σελήνης. Όλη η μαγική διαδικασία έγκειται στο αλάτι και τη διάλυσή του.
    Ο Ωκεανός κρατά τα χαοτικά αρχέγονα ύδατα που περιέχουν και τα τέσσερα στοιχεία, την Κοσμική Μήτρα, την πηγή όλης της ζωής, που ονομάζεται Παμμήτειρα ή Παμήτορ, το καλούπι όλης της δημιουργίας. Ψυχολογικά, η θάλασσα είναι το συλλογικό ασυνείδητο, το καλούπι όλων των προσωπικοτήτων, το τεμάχιο της ψυχής που δεν είναι ακόμα ενσωματωμένο με το συνειδητό.
    Τα πρωταρχικά ύδατα είναι αμφίδρομα και όπως λέγει ο Ηράκλειτος «Η θάλασσα είναι το αγνότερο και το πιο μολυσμένο νερό: για τα ψάρια πόσιμο και σωτήριο, αλλά για τους ανθρώπους μη πόσιμο και καταστρεπτικό». Η άλμη είναι δηλητηριώδης, ωστόσο σώζει από τη φθορά.
    Οι Πυθαγόρειοι ονομάζουν τον Ωκεανό «Δάκρυα του Κρόνου», επειδή έχει πικρή άλμη, που είναι αποτέλεσμα της φθοράς και του εκφυλισμού της Πρώτης Ουσίας. Το άλας, που προέρχεται από αυτό το ακάθαρτο ύδωρ, που αντιπροσωπεύει τον Κάτω Κόσμο και το θνητό σκότος, είναι πικρό, μαύρο και με άσχημη μυρωδιά. Ακόμα, παραδόξως, το Θαλάσσιο Ύδωρ μπορεί να μετατραπεί σε Αιώνιο Ύδωρ, δηλαδή στην αλχημική ουσία που προκαλεί την αντίδραση της κάθαρσης, τη θεραπεία και το μετασχηματισμό, τόσο της ύλης, όσο και του πνεύματος.
    Σύμφωνα με τον Γιούνγκ, η ιστορία του Μωϋσή που πέρασε την Ερυθρά Θάλασσα είναι μια γνωστική αλληγορία για την αλχημική διαδικασία. Η  Ερυθρά Θάλασσα αντιπροσωπεύει τα ύδατα της αποσύνθεσης, που ταυτίζονται με τον Κρόνο. Αυτά τα ύδατα είναι μοιραία για τους Αιγυπτίους, επειδή δηλώνουν τους ανθρώπους χωρίς γνώση, αλλά είναι τα βαφτιστικά νερά της αναγέννησης για τους Εβραίους, που δηλώνουν τους ανθρώπους με γνώση. Διαμέσου αυτής της γνώσης, που είναι η κατανόηση του προσωπικού και του συλλογικού ασυνειδήτου, οι Εβραίοι δραπέτευσαν από τους Αιγυπτίους, που αντιπροσωπεύουν το ευάλωτο στο θνητό σώμα και πέρασαν μέσα από την έρημο: μια γέννηση χωρίς αναπαραγωγή. Χωρίς αυτή τη γνώση, χανόμαστε στα ζοφερά βάθη της θάλασσας και πέφτουμε στο ασυνείδητο Ωκεανό. Με αυτήν δραπετεύουμε στην έρημο, που είναι ένα έρημο μέρος, όπου ζει ο Ερημίτης (ο Έρημος) και που κάποιο μέρος του ασυνείδητου μπορεί να έλθει στο συνειδητό φως. Για αυτό το λόγο, άλλωστε, υπάρχει η έρημος στην κάρτα της XVII.Σελήνης.
    Στα Ελληνικά, το Θείο Ύδωρ ονομάζεται Ύδωρ Θείον, που σημαίνει επίσης και Θειούχο Ύδωρ, μια και το θείο σημαίνει και το θεϊκό και το θειάφι, πιθανά επειδή το θειάφι χρησιμοποιούνταν ως μέσο κάθαρσης. Το Θείο Ύδωρ είναι η Απόκρυφη Ουσία, μια συνένωση των αντιθέτων, επειδή συνδυάζει τα πολικά αντίθετα, ύδωρ και πυρ το οποίο αντιπροσωπεύεται από το αλχημικό Θείον, το πνεύμα του Πυρός. Έτσι, στις αρχαίες ελληνικές τελετές, το Άγιο Ύδωρ προετοιμαζόταν με το να βάζουν μέσα σε νερό μια φλεγόμενη δάδα από το ιερό και με αυτόν τον τρόπο, να εμποτίζουν την υδάτινη ψυχή με το πύρινο πνεύμα. Μετατρεπόταν σε Καθαρτήριο Ύδωρ, που οι Λατίνοι ονόμαζαν Αναφλεγμένο Ύδωρ δια του Ιερού Πυρός (Aqua Igne Sacra Inflammata). Σε μακροκοσμικό πλαίσιο, το ουράνιο φως, το αρσενικό πνεύμα, εμποτίζει την Ωκεάνια Ψυχή, τα ύδατα στη μήτρα της Τιαμάτ και τα θερμαίνει. Από αυτά τα ύδατα γεννιέται η αλμυρή θάλασσα και γεννά τα πλάσματά της. Αμέσως μετά, η σπίθα της φύσης λάμπει όπως τα μάτια των ψαριών στα βάθη της θάλασσας.
    Στο μικροκοσμικό επίπεδο το Ύδωρ Θείον τελειοποιείται με το να βυθίσομε στο θαλασσινό ύδωρ το βάζο που περιέχει τα συστατικά του. Η συνδυασμένη θέρμανση και επώαση με τη βύθιση είναι, σε ψυχολογιικό πλαίσιο, η εκκόλαψη και η χώνεψη των ασυνειδήτων περιεχομένων, που ως αποτέλεσμα έχουν την αφομοίωση και την ενσωμάτωσή τους στη συνειδητότητα (XVIII.Ήλιος).
    Η XVII.Σελήνη αντιπροσωπεύει το ασυνείδητο και το άλας είναι η μια από τις όψεις του. Το άλας ειανι η σπίθα της Κοσμικής Ψυχής, που διαλύεται στα σκοτεινά βάθη της θάλασσας. Αυτή η σπίθα είναι η κόρη της πνευματικής βλάστησης της δημιουργίας. Ωστόσο, είναι ουσιαστικό να αναγνωρίσομε ότι αυτό δεν είναι συνηθισμένο άλας ή συνηθισμένη θάλασσα. Είναι το Άλας των Φιλοσόφων, το Πνευματικό Άλας. Διαβάζομε στο Tractatus Aureus (1566):
    «Λέγεται στη μυστική γλώσσα των σοφών μας, ότι Αυτός που δουλεύει χωρίς άλας, δεν θα αναστήσει ποτέ νεκρά σώματα…Αυτός που δουλεύει χωρίς άλας, σχεδιάζει ένα τόξο χωρίς χορδή. Εσύ πρέπει να ξέρεις ότι αυτά τα γνωμικά αναφέρονται σε ένα πολύ διαφορετικό είδος άλατος από το κοινό ορυκτό».
    Το άλας είναι απαραίτητο για την αναγέννηση, απαραίτητο για τη μαγεία των Μακριά Εκτοξεύοντες,  την Εκάτη (XVII.Σελήνη) και τον Απόλλωνα (XVIII.Ήλιος).
    Ωστόσο, πριν μπορέσει να χρησιμοποιηθεί το άλας για το ευγενές του αποτέλεσμα, πρέπει να εξαγνιστεί. Οι αλχημιστές αποκαλούν το θαλάσσιο άλας «αφρό του Τυφώνα», που είναι ο Αιγυπτιακός θεός Σετ και λένε πως είναι δολοφονικό, κακό, οδυνηρό, καταστροφικό και ότι επιφέρει την αγιάτρευτη πληγή στο Θειάφι. Είναι η απειλητική νέα σελήνη που εμφανίστηκε στην κάρτα του Αστέρα, ακριβώς πριν αυτήν της Σελήνης. Το άλας αυτό ονομάζεται amarus που σημαίνει πικρό, κοφτερό, φονικό, τραχύ. Η Amaritudo (πικρότητα) είναι το πυρ μέσα στο άλας. Στο μακρόκοσμο, είναι το πυρ του Ταρτάρου, όπου εκεί τιμωρούνται οι κακοί, ένα σκοτεινό και ομιχλώδες μέρος, κρυμμένο πίσω από το ορμητικό ποτάμι Φλεγέθων ή Πυριφλεγέθων και που φυλάσσεται από μια θύρα με αδαμάντινες στήλες, που δεν μπορούν να την ανοίξουν ούτε οι θεοί, ούτε οι θνητοί.
    Το άλας και το πυρ έχουν πολλά κοινά, για παράδειγμα και τα δύο μπορούν να χρησιμοποιηθούν  για να σκοτώουν ή για να διαφυλάξουν (να παστώσουν και να προστατεύσουν). Αν και το άλας είναι πικρό, λέξεις για το «άλας» έχουν χρησιμοποιηθεί από τους αρχαίους χρόνους σαν συνώνυμα για το πνεύμα, την καλή αίσθηση, την καλή γεύση και το πνεύμα. Τελικά, το άλας έγινε συνώνυμο της Σοφίας. Το άλας, όπως και το πυρ, πρέπει να είναι εξευγενισμένο και διυλισμένο για να χρησιμοποιηθεί εποικοδομητικά.
    Τα μαύρα όμοια φίδια ύδατα του Τυφώνα (Τιαμάτ, Ωκεανός) πρέπει να εξευγενιστούν και στο συμπυκνωτή της άμπωτης ο μαύρος γήινος δράκος τρώει την δική του ουρά. Γίνεται ο Ουροβόρος Όφις. Το Κεφάλι του Δράκου είναι το μαύρο ή κόκκινο σαν το αίμα, άλας που μένει στον πάτο του αποστακτήρα ενώ η Ουρά του Δράκου είναι το ύδωρ. Με το βρασμό, το ύδωρ εξατμίζεται, αλλά επανασυλλέγεται στο καπάκι – και πέφτει πάλι στον πάτο του αποστακτήρα για να επαναπορροφηθεί από το άλας. Δηλαδή, το Κεφάλι του Δράκου (άλας) τρώει την Ουρά (ύδωρ). Αυτή η αναγωγή των υδάτων του Ωκεανού σε μαύρο άλας είναι το πρώτο επίπεδο του Μαγικού Έργου, η Αμαύρωση. Λόγω του χρώματός του, το μαύρο άλας αντιστοιχεί στο μόλυβδο, που συνδέεται με τον Κρόνο. Η παράδοση λέει ότι ο μόλυβδος είναι το απόσταγμα των Δακρύων του Κρόνου.
    Επόμενο στάδιο είναι η αλχημική Λεύκανση, στην οποία το άλας εξαγνίζεται, εξευγενίζεται και καθαρίζεται από τις ατέλειες των αρχέγονων υδάτων. Αυτό γίνεται είτε με πλύση, είτε με καύση των ακαθαρσιών. Με αυτόν τον τρόπο, το Λευκό Περιστέρι (το λευκό άλας), το Πνεύμα της Σοφίας, απελευθερώνεται από το Μόλυβδο των Φιλοσόφων (το μαύρο άλας). Με την πλύση ή την καύση, ο μολυσματικός εκφυλισμός, η Σκιά (το προσωπικό ασυνείδητο) διαχωρίζεται από το άλας. Με αυτόν τον τρόπο, γίνεται το Άλας της Σοφίας που είναι παρθένα και καθαρή γη, η σπίθα του Κοσμικής Ψυχής που διαποτίζει όλα τα πράγματα.
    Το Άλας της Σοφίας είναι η Φιλότης, η θηλυκή αρχή του Έρωτα και της Αγάπης, που αντιτάσσεται στον Έρωτα, την αρσενική αρχή, επειδή φέρνει τα πράγματα σε σχέση και δημιουργεί από αυτά αρμονία (αρμονική δομή). Μόνο ο Ερμής είναι πιο ισχυρός στο να περνά τα όρια και να ενώνει τα ετερόκλητα. Έτσι, ο αλχημικός υδράργυρος φτιάχτηκε από το κοινό άλας.
    Το "Gloria Mundi" (το Ερμητικό Μουσείο, 1678) λέγει: «το μυστήριο σε καθετί στη ζωή, που είναι το ύδωρ. Γιατί το ύδωρ διαλύει το σώμα μέσα στο πνεύμα και καλεί ένα πνεύμα από το θάνατο». Αυτό το άλας είναι το πηγμένο ύδωρ της ζωής. Ονομάζεται Λευκό Ύδωρ και είναι η Λευκή Γυνή που συμπληρώνει τον Κόκκινο Σκλάβο. Το Άλας της Σοφίας είναι κρύο, σεληνιακό πνεύμα, ο Σοφός Όφις, ο Νους, ο Αγαθοδαίμων, ο Ερμητικός Όφις, ο Απόκρυφος Λαζούριος.
    Σαν ένα πνεύμα είναι το Ερμητικό Πτηνό που ανεβαίνει στους Ουρανούς. Είναι το Λευκό Περιστέρι, το Πνεύμα της Σοφίας, η αγνή, αθώα, σοφή και πλούσια Βασίλισσα του Σαβά, γνωστή για το συνδυασμό της σοφίας και της θηλυκότητάς της.
    Όταν το άλας εξαγνιστεί με το πυρ, ονομάζεται λευκή σκωρία, φαιξ, στάχτη κλπ, λευκή πυκνόφυλλη γη (terra alba foliata) και καθαρισμένη, καρποφόρα λευκή γη. Καλείται η λευκή λίθος και η πανσέληνος. Το λευκό άλας επίσης, ταυτιζόταν με την ύαλο, επειδή η ύαλος είναι αδιάφθορη και διάφανη και δημιουργημένη σε μεγάλο βαθμό από δύο Ωκεάνιες ουσίες: το Άλας του Νατρίου και την Άμμο. Η ύαλος και το άλας και τα δύο έχουν τον χαρακτήρα του στερεοποιημένου ύδατος. Μέσα από τη διαφάνειά τους μπορούμε να δούμε καθαρά την σπίθα της ψυχής που λάμπει όπως τα μάτια του ψαριού στα βάθη της θάλασσας. Το λευκό άλας ταυτίζεται με την ψυχή, τόσο την προσωπική ψυχή, που είναι φυλακισμένη στο σώμα, όσο και την Κοσμική Ψυχή που βρίσκεται φυλακισμένη στην ύλη. Και οι υποβάλλονται στους τρεις μετασχηματισμούς: θάνατο, κάθαρση και θεοποίηση.
    Το άλας είναι η πηγή των χρωμάτων, κι αυτό το χρωστά στην πικρή του γεύση. Είναι πασίγνωστο ότι αν πετάξουμε αλάτι στη φωτιά χρωματίζεται. Σε ψυχολογικό επίπεδο, τα χρώματα αντιπροσωπεύουν τα συναισθήματα και τις αξίες, για αυτό τα συνδυάζομε με την πίκρα και την οξύνοια. Σημειοδοτούν την εμφάνιση της Φιλότητος, της θηλυκής όψης του Έρωτα, που εκπορεύεται από το άλας. Συγκεκριμένα, τέσσερα χρώματα εμφανίζονται από την λίθο: μαύρο, λευκό, κίτρινο και κόκκινο που αντιστοιχούν στα στάδια του Αλχημικού Έργου. Το Πτηνό του Ερμή δείχνει επίσης τα χρώματα του Αλχημικού Έργου: πρώτα τα φτερά του είναι μαύρα, μετά μεγαλώνοντας γίνονται λευκά και τελικά, χρωματίζονται, όπως η ουρά του παγωνιού, αντιπροσωπεύοντας έτσι την αναγέννηση του Φοίνικα. Σε μια ερμητική χριστιανική έκδοση του μεσαίωνα το Ερμητικό Πτηνό περιγράφεται ως «ήταν τελείως μαύρο και άγριο και του έφεραν άλλο κρέας για να το ταΐσουν…όλα του μαύρα φτερά μαδήθηκαν ξανά και αντί για αυτά, μεγαλώνουν λευκά σαν το χιόνι φτερά…Στο τρίτο τάισμα τα φτερά του αρχίζουν να γίνονται το αξιοπερίεργα χρωματιστά, που σε όλη μου την ζωή δεν είδα πιο ταιριαστά χρώματα για την ομορφιά.»
    Ο απόκρυφος χαρακτήρας του Φιλοσοφικού Άλατος αποδεικνύεται από την παράδοξη διπροσωπία του, μια και είναι ένα αλχημικό ερμαφρόδιτο που αποτελείται από δύο αντίθετα άλατα: τον Κόκκινο Βασιλιά που είναι το Θεμελιώδες Πυρ (η βάση του πυρός) που αντιστοιχεί στο Θείο και την Λευκή Βασίλισσα που είναι η Θεμελιώδης Υγρασία (η βάση της υγρασίας) που αντιστοιχεί στον Υδράργυρο. Από τη στιγμή που το Ύδωρ είναι υγρό – ψυχρό, το άλας καλείται υγρό – φλογερό – ψυχρό πνεύμα, υγροπυρινοψυχρόν πνεύμα.
    Η διπλή φύση του άλατος είναι επίσης προφανής στη σχέση του με τη σεληνιακή υγρασία και με την επίγεια ξηρότητα. Δηλαδή, με τα στοιχεία του Ύδατος και της Γης, που είναι θηλυκά και μοιράζονται τις ποιότητες της Ψυχρότητας που απεικονίζει την τάση της ανάμιξης και της ένωσης.
    Το άλας αντιστοιχεί στη φύση της γυναίκας, κομίζει την εναλλαγή ανάμεσα στην πίκρα και τη σοφία, που έχει τις ρίζες της στην απογοήτευση, μια και υπάρχουν δύο απαντήσεις στην απογοήτευση: είτε θα γίνομε πικροί με τη μοίρα που αντιμετωπίζομε, είτε μπορούμε να εφαρμόσομε το στοχασμό και τη λογική ενόραση στα αισθήματα απογοήτευσης κι έτσι να φθάσομε στη σοφία. Η σοφία είναι από μόνη της μια ένωση αντιθέτων, Coniunctio Oppositorum, γιατί ενώνει το πυρ και το ύδωρ, τα δύο οχήματα κάθαρσης, δηλαδή το αίσθημα και την σκέψη. Σε αυτόν τον τρόπο το ακάθαρτο μαύρο άλας της πίκρας μετασχηματίζεται στο αγνό λευκό άλας της σοφίας.
    Αντίθετα με τα θηλυκά, σεληνιακά στοιχεία, το ύδωρ και η γη, είναι τα αρσενικά, ηλιακά στοιχεία, το πυρ και ο αήρ που μοιράζονται την ποιότητα της Θερμότητας, που είναι η δύναμη της δράσης και του διαχωρισμού. Ωστόσο, αυτά τα αντίθετα δεν είναι πλήρως συμμετρικά. Κατά τη διάρκεια της ημέρας ο Ήλιος είναι ανυψωμένος στη θέση του, το πρόσωπό του είναι πάντα λαμπερό, εκτός από την ώρα της έκλειψης, αλλά κατά τη διάρκεια της νύχτας, όταν η Σελήνη είναι ανυψωμένη στη θέση της, το πρόσωπό της μερικές φορές είναι φωτεινό και μερικές φορές σκοτεινό. Επομένως, όπως η Σελήνη σκοτεινιάζει κάθε μήνα, σύμφωνα με το νόμο της Φύσης, οι γυναίκες συχνά έρχονται αντιμέτωπες με τη σκοτεινή τους πλευρά, που συνεπώς την αναγνωρίζουν. Ο άνδρας ωστόσο, έχει την ψευδαίσθηση ότι η λαμπρότητα του νου του, όπως ο ήλιος, δεν σκοτεινιάζει ποτέ, όσο δεν υποφέρει από κάποια απογοήτευση, κι έτσι ρέπει να αποδίδει την δική του σκοτεινή πλευρά στις γυναίκες, που παρουσιάζουν συχνά – πυκνά το σκοτεινός πρόσωπο, προκαλώντας έτσι την απογοήτευση και τις κατηγορίες του. Αυτά τα αισθήματα δημιουργούν πίκρα σε αρκετούς άνδρες, αλλά μπορεί να είναι μια πηγή σοφίας για όσους αναγνωρίσουν τον Μαύρο Ήλιο στην ίδια τους την ψυχή.
    Η κόκκινη – καστανόχρωμη ή ωχρή άμμος της ερήμου αντιπροσωπεύει τις δοκιμασίες που πρέπει να περάσομε για να πάμε από τα βάθη της θάλασσας στα απομακρυσμένα βουνά. Το καστανό αντιπροσωπεύει τη γήινη ύλη, τον πνευματικό θάνατο, το ξεπεσμό και την απάρνηση. Είναι η Υπόγεια Αγάπη και το Σκοτεινό Πυρ. Το κόκκινο αντιπροσωπεύει την έρημο και τη θεομηνία, αλλά επίσης και την ανανέωση της ζωής και την ισχύ που είναι απαραίτητη για να διασχίσομε την έρημο και να επιτύχομε αυτή την ανανέωση. Το χρώμα αυτής της άμμου ήταν μισητό από τους Αιγυπτίους σαν το χρώμα του Θεού Σετ ή Τυφώνα.
    Η καραβίδα, που εμφανίζεται σε πολλές μορφές αυτής της κάρτας, είναι ένα αμφιλεγόμενο σύμβολο. Δυσοίωνο, αλλά και προάγγελος της ανάστασης. Ακόμα, δεν είμαστε σίγουροι ποίο ζώο απεικονίζεται σε αυτή την κάρτα. Αν και στις πιο σύγχρονες σειρές του Ταρώ φαίνεται να είναι μια καραβίδα, συνήθως ταυτίζεται με τον Καρκίνο ή τον Κάβουρα, ένα θηλυκό υδάτινο αστερισμό, μια και είναι ο μόνος αστερισμός που κυβερνάται από τη σελήνη. Ίσως πάλι να γινόμαστε πολύ λεπτολόγοι, μια και ο Γιούνγκ παρατηρεί ότι στην αρχαιότητα, οι κάβουρες και οι καραβίδες διαχωρίζονταν. Επιπλέον, η εικόνα είναι παρόμοια με τις αρχαίες απεικονίσεις του σκορπιού και ταυτιζόταν με τον Ιερό Σκαραβαίο. Ίσως είναι ασφαλές να πούμε ότι είναι γενικά πλάσματα με σκληρό όστρακο και ψυχρόαιμα, πάνω στα οποία μπορούμε να βαδίσομε, αλλά που μπορούν να μας δαγκώσουν το πόδι. Η άνοδος είναι ριψοκίνδυνη και η πρόοδος το ίδιο.
    Ο σκορπιός πάντα συνδεόταν με τη θανατική απειλή και με την αλήθεια. Είναι το κατάλληλο σύμβολο για αυτήν την τελική αναμέτρηση με τα βάθη του ασυνειδήτου. Ο σκορπιός ήταν σύμβολο συχνά της Ιστάρ (XVI.Αστήρ), πράγμα που υποδεικνύει ότι το πλάσμα στο χείλος των Ωκεάνιων βαθών στην πραγματικότητα είναι η Αστρική Γυναίκα, που αναδύεται από την τελευταία βουτιά στην άλμη της επαναγέννησης. Επιπλέον, στη Βαβυλωνιακή αστρολογία, αυτός ο ίδιος σκορπιός έγινε ο αστερισμός του Σκορπιού, που είναι ένα σύμβολο ανάστασης μυστικιστικής διαφώτισης και αποκρυφισμού και στην Σουμερική μυθολογία οι κάβουρες, οι σκορπιοί και ο αστακός συνδέονται όλα με την Κυρία των Υδάτων.
    Στην πραγματικότητα, το σκληρό όστρακο των οστρακόδερμων μας θυμίζει την πανοπλία, τον εξωσκελετό του XΙII.Θανάτου. Όπως όλα τα ψυχρόαιμα πλάσματα, ο σκορπιός / κάβουρας συμβολίζει την αθανασία, αλλά αυτήν που είναι συνδυασμένη με τους συμπαντικούς φόβους του συλλογικού ασυνειδήτου, την χωρίς όνομα δύσμορφη τάση που είναι κατώτερη από το πρωτόγονο τέρας, μια διαστρωμάτωση της ψυχής, κάτω από τον ερπετό – εγκέφαλο.
    Επίσης, θυμόμαστε την ιστορία όπου ο Ωρίων και ο σκύλος του σκοτώθηκαν από το σκορπιό που η Άρτεμις έστειλε. Ο σκύλος είναι ο Σείριος, ο μεγαλύτερος αστήρ του Μεγάλου Κυνός ή ο Αστήρ της Ίσιδος. Παρομοίως, η Ήρα έστειλε ένα κάβουρα να δαγκώσει τον Ηρακλή στο πέλμα όταν εκείνος προσπαθούσε να σκοτώσει την Λερναία Ύδρα.
    Ο Καρκίνος – Κάβουρας συνδέεται με τον κίνδυνο, με τη διαφώτιση και την αναγέννηση, επειδή αποβάλει το όστρακό του. Ένας άλλος λόγος που ο Κάβουρας συμβολίζει την αναγέννηση είναι το ότι η Ανατολή του Κάβουρα σηματοδοτούσε το πλημμύρισμα του Νείλου και την αρχή της νέας χρονιάς στην αρχαία Αίγυπτο, αλλά παράλληλα είναι και κακός οιωνός γιατί ελέγχει το Θερινό Ηλιοστάσιο, όταν ο μεγαλύτερος Αστήρ του Μεγάλου Κυνός είναι στο υψηλότερο σημείο του και ο Ήλιος αρχίζει να αποσύρεται. Μετά από αυτό, το σκοτάδι σφετερίζεται όλο και περισσότερο από το φως, καθημερινά. Οι Χαλδαίοι αστρολόγοι έλεγαν ότι όταν όλοι οι πλανήτες επιστρέφουν στον Καρκίνο, ξεκινά ένας νέος κόσμος, η «σκοτεινή νύχτα του κόσμου».
    Ο κάβουρας είναι γνωστός από την ικανότητά του να τρέχει προς τα πίσω ή τα πλάγια και συμβολίζει τη σελήνη όταν αποσύρεται πισοπατώντας και τον ήλιο όταν προχωρεί μπροστά. Αν κυριαρχεί η σελήνη, τότε ο κάβουρας κινείται προς τα πίσω, τραβηγμένος από την οπισθοδρομική έλξη της Μητέρας Φύσης μέσα στον Ωκεανό του συλλογικού ασυνειδήτου (XVI.Αστήρ). Αυτή είναι η μοίρα όσων χάνουν το κουράγιο τους ή εκείνων που τελματώνονται στην συνείδηση του Εγώ και την υπερβολική και καταχρηστική εξέταση του προσωπικού τους παρελθόντος. Όταν η σελήνη ελαττώνεται και ο ήλιος κυριαρχεί, καθώς πλησιάζει το Θερινό Ηλιοστάσιο, ο κάβουρας προχωρεί άφοβα μέσα στη στεριά και δραπετεύει από τα Βάθη. Είναι στο μονοπάτι που θα τον οδηγήσει στην επαναγέννηση, στη χώρα του ήλιου (XVIΙΙ.Ήλιος). Έτσι τα ενστικτώδη κίνητρα από το ασυνείδητο εκτίθενται στο φως της συνείδησης και ο πειθαναγκασμός να επαναλάβομε αυτά τα κίνητρα αποφορτίζεται. Η ιεροπραξία είναι ένας μηχανισμός, που οδηγεί τα Πλάσματα της Τιαμάτ, από τα ζοφερά βάθη του Ωκεανού, στο φως του ήλιου.
    Τα σκυλιά συνδέονται με αρκετές κάρτες της Μεγάλης Αρκάνα. Στην Αρχιέρεια βλέπομε το μαύρο τρικέφαλο σκυλί, τον Κέρβερο. Στον Αρχιερέα έναν σκουρόχρωμο λύκο. Στον Έρωτα βλέπομε τρία μαύρα σκυλιά, δύο της Αρτέμιδος και ένα του Ωρίωνα, το Σείριο. Στην Νίκη πάλι το λύκο και στη Σελήνη έχομε το σκούρο λύκο και το λευκό λύκο. Ο σκύλος έχει πολλές συνδέσεις, αλλά συμβολίζει ειδικά τη μετασχηματιστική ουσία, η οποία είναι ευγενική με όσους την γνωρίζουν και τρομακτική σε όσους δεν την ξέρουν.
    Ως σύμβολα της εγρήγορσης, τα σκυλιά εμφανίζονται να φυλάνε τις πύλες του Κάτω Κόσμου. Τα μαύρα σκυλιά συνδέονται εξαιρετικά με την Εκάτη, τα λεγόμενα σκυλιά του πολέμου. Αλλά και η ίδια η θεά μερικές φορές εμφανίζεται με κεφάλι σκύλου. Η παράδοση αναφέρει ότι όταν τα σκυλιά γαβγίζουν στη σελήνη, θεωρείται σαν οιωνός πως κάποιος θα πεθάνει. Στην πραγματικότητα, καλωσορίζουν την Εκάτη, που είναι ο Άγγελος του Θανάτου. Τα σκυλιά συνδέονται επίσης με το σκοτάδι του σουρουπώματος και της αυγής και όπως ο σκορπιός, με τις θανατηφόρες δυνάμεις. Μπορεί να είναι πνευματικοί οδηγοί σε αυτόν τον κόσμο και τους άλλους, όπως ήταν για τον Ορφέα, τον Ηρακλή και τον Αινεία, όταν επισκέφθηκαν τον Κάτω Κόσμο. Συνδέονται επίσης με τους αγγελιοφόρους και τα σταυροδρόμια και έτσι συνοδεύουν την Εκάτη των Τριών Δρόμων και τον Ερμή των Τεσσάρων Κατευθύνσεων. Στα σταυροδρόμια τα λαγωνικά της Εκάτης μπορούν να μας δείξουν το δρόμο ή μπορεί να μας διαμελίσουν (VI.Έρως). Αυτά τα σκυλιά πρέπει να εξημερωθούν και να δαμαστούν, όχι να σκοτωθούν, ούτε να νικηθούν από σωματική δύναμη (ΙX.Ανδρεία). Αν μπορέσομε να τα πείσομε να βοηθήσουν, γίνονται το ζώο – οδηγός των σαμάνων. Έτσι, η ζωώδης φύση τιθασεύεται, ώστε να μας οδηγήσει μέσα στο σκοτάδι.
    Ωστόσο, τα σκυλιά συνδέονται και με άλλους πνευματικούς οδηγούς, όπως ο Απόλλων ο Λύκειος, το Σίβα και τον Άνουβι.
    Αλχημικά, ο λύκος και ο σκύλος αντιπροσωπεύουν το Ερμητικό Δίπολο που συλλαμβάνεται όταν ο Κόκκινος Σκλάβος (Ήλιος) και η Λευκή Γυνή (Σελήνη) ζευγαρώσουν με τη μορφή τεράτων, μια και σε αυτή τη δουλειά, τα ένστικτα είναι πιο σημαντικά από τη διάνοια.
    Στα Ερμητικά διαβάζομε: «ο Ερμής είπε – Υιέ Μου, πάρε ένα μεγαλόσωμο σκύλο και μια αρμένικη σκύλα, ένωσέ τα και θα γεννήσουν ένα σκύλο με ουράνια χροιά και αν ποτέ είναι διψασμένος, δώσε του θαλασσινό νερό να πιει…..και θα σε βοηθήσει…σε αυτόν τον κόσμο και στον επόμενο.»
    Περνάμε μέσα από μια παράξενη, απόκοσμη γη. Η προηγούμενη γνώση και εμπειρία πολύ λίγο μας βοηθά, εδώ. Είναι καλύτερα να αφεθούμε στη μοίρα, να αποδεχθούμε το φίλτρο της σεληνιακής μάγισσας Κίρκης, που θα μας μετασχηματίσει σε ζωική μορφή και να ακολουθήσομε τα ένστικτά μας, να γαβγίσομε στη σελήνη, όπως ο σκύλος και ο λύκος και να προσπαθήσομε να ρουφήξομε την απατηλή ευωδιά. Είναι σημαντικό ότι η XVIΙ.Σελήνη είναι η μόνη κάρτα που δεν περιέχει καμιά ανθρώπινη μορφή, θνητή ή αθάνατη. Αυτό το Βασίλειο είναι ξένο για τους ανθρώπους και ο μόνος τρόπος να βρούμε το δρόμο μας είναι να εμπιστευτούμε τα ζωικά μας ένστικτα.
    Αν περάσομε με επιτυχία από τους φύλακες σκύλους, τότε αντιμετωπίζομε τα εξωτικά σεληνιακά φυτά. Η περίσκεψη, μια ανθρώπινη αρετή, μας παρακινεί να τα προσπεράσομε, ακόμα και αν είναι τα χρυσά φυτά της αθανασίας που είδαν οι ήρωες αρκετών μύθων. Μπορεί ωστόσο να είναι και δηλητηριώδη ή ναρκωτικά, ένα ρίσκο.
    Ίσως έχομε βρει το Φυτό της Ζωής, που ονομάζεται Ο-Γέρων-Άνδρας-Έχει-Γίνει-ένας-Νέος-Άνδρας στο έπος του Γκιλγκαμές. Αυτά τα φυτά είναι τα θαυματουργά Λουνάρια (Lunatica ή Lunaria), «που οι ρίζες τους είναι μεταλλική γη, ο κορμός τους είναι κόκκινος, με μαύρους νευρώνες και τα λουλούδια τους μοιάζουν με αυτά της μαντζουράνας. Υπάρχουν τριάντα τέτοια, που αντιστοιχούν στην ηλικία της σελήνης, σε αυτό που ορίζεται στη χάση και στη γέμιση. Το χρώμα τους είναι κίτρινο. Ο αλχημιστής Heinrich Khunrath (1597) γράφει «από αυτή τη μικρή αλατισμένη πηγή φυτρώνει επίσης το δένδρο του ήλιου και της σελήνης, το κόκκινο και το λευκό κοράλλι της θάλασσάς μας». Αυτό το σεληνιακό φυτό εκδηλώνει στη γη την ουράνια δύναμη της σελήνης. Τα κίτρινα λουλούδια αντιπροσωπεύουν την άνθιση των διαισθητικών ικανοτήτων, που αναπτύσσονται σε έναν κορμό αισθήσεων (μαύρο) και συναισθημάτων (κόκκινο).
    Τα δύο σκυλιά φυλάσσουν την Πύλη του Θανάτου: δύο πύργοι, καθένας με τέσσερις πλευρές, αντιπροσωπεύουν τα όρια της γνώσης μια και η Τετράδα είναι ο αριθμός της τάξης και του νόμου. Με το να περνάμε την πύλη, αφήνομε την στείρα κυριαρχία του γνωστού και μπαίνομε στις εύφορες, αλλά άγνωστες περιοχές. Καθώς το Εγώ περνά μέσα από την σκιά της XVΙI.Σελήνης, τα δύο αυτά παντρεύονται και γεννούν τον Εαυτό.
    Οι δύο τετράπλευροι πύργοι μαζί έχουν οκτώ περιοριστικούς τοίχους: ένα σύμβολο της (απατηλής) αρτιότητας της παλιάς μας γνώσης. Από μέσα είναι αδιαπέραστοι και δεν φαίνεται να υπάρχει έξοδος προς τα έξω. Σημείωσε πως 8=7+1=17, ο αριθμός αυτής της κάρτας. Ακόμα, μπορούμε να δούμε πως το γρασίδι είναι πιο πράσινο πίσω από την Οκτάπλευρη Φυλασσόμενη Είσοδο του Κάτω Κόσμου.
    Ο φωτεινός και σκοτεινός πύργος αντιπροσωπεύουν, αντίστοιχα, τις συνειδητές και ασυνείδητες ψυχολογικές δομές. Ωστόσο, ο πύργος του συνειδητού είναι στην αριστερή (ασυνείδητη) πλευρά και του ασυνειδήτου στη δεξιά (συνειδητή) μεριά. Έτσι, κάθε στοιχείο της ψυχής εμποδίζει το αντίθετό του. Παρόλα αυτά, τα αντιθετικά ζεύγη κατά μήκος του μονοπατιού μας δείχνουν την προοδευτική ενσωμάτωση και ενοποίηση του ασυνειδήτου περιεχομένου, μέσα στο συνειδητό και την εσωτερική ισορροπία που προκύπτει.
    Το ταξίδι της XVΙI.Σελήνης περιγράφεται στην ενάτη πινακίδα του έπους του Γκιλγκαμές. Η ημίθεη φύση του Γκιλγκαμές θυμίζει τις Ορφικές ταφικές πινακίδες, όπου ο θανών απευθύνεται στους φρουρούς της Λίμνης της Μνημοσύνης: «είμαι τέκνο της Γης και του Έναστρου Ουρανού. Αλλά η γενιά μου είναι μόνο Ουράνια. Γνωρίζομε τον εαυτό μας». Η πινακίδα τελειώνει με την άφιξη του Γκιλγκαμές στο μαγικό Κήπο του Ηλίου, στον οποίο φυτρώνουν φυτά με πετράδια, με κόκκινους καρπούς και κυανά – πράσινα φύλλα.
    Η Σελήνη ξεκινά μια ακολουθία που επαναλαμβάνει σε συμπαντικό επίπεδο τον Ιερό Γάμο, που ήδη έχει εμφανιστεί σε ατομικό επίπεδο. Δηλαδή, οι κάρτες XVΙI.Σελήνη, XVΙΙI.Ήλιος, XΙΧ.Άγγελος, XΧ.Δίκη, συνοψίζουν και ανακεφαλαιώνουν την ΙV.Αρχιέρεια, V.Αρχιερέας, VI.Έρως, VΙI.Σωφροσύνη. Η σταθερή διαφορά είναι το 13, ο αριθμός της μετάβασης από το προσωπικό στο αιώνιο (XΙΙI.Θάνατος).
    Ο Kerenyi λέει πως «το επτά είναι ο σεληνιακός αριθμός. Επτά μέρες δηλώνουν ένα τέταρτο σελήνης. Δύο φορές το επτά δηλώνει τη χάση ή τη γέμιση της σελήνης». Επομένως, η XVΙI.Σελήνη αντιστοιχεί στο Επτά, στη δεύτερη Ενδεκάδα της Μεγάλης Αρκάνα: η αριθμητική αξία του Τρίοδος η Θεά = 777 που ανάγεται σε 7-7+7=7. Επίσης, το Δέσποινα Εκάτη η Θεά = 777.
    Η Πυθαγόρεια ερμηνεία της Επτάδας είναι μια στροφή προς μια νέα, πνευματική κατεύθυνση. Η Επτάδα επίσης δένει μαζί τέσσερις διαφορετικές κάρτες και μας δείχνει ότι η ίδια ασυνείδητη θάλασσα εμφανίζεται στη κάθε μία από αυτές. Η πρώτη είναι ο VI.Έρως, η Επτάδα της πρώτης Ενδεκάδας, στην οποία η Άρτεμις / Κορωνίς αναδύεται από τη Λίμνη. Ακολουθεί η VΙI.Σωφροσύνη όπου η Ίσις / Ήβη / Αρμονία ανακατεύει το ύδωρ με τον οίνο. Έπεται ο XVI.Αστήρ, από τη στιγμή που 1+6=7, που η Ρέα / Αφροδίτη ανανεώνει τη Λίμνη της Ζωής. Και τελευταία είναι η XVΙI.Σελήνη, η Επτάδα της δεύτερης Ενδεκάδας, στην οποία η Εκάτη / Άρτεμις φρουρεί τα ύδατα.
    Το ταξίδι διαμέσου της σεληνιακής γης μπορεί να φανεί πως βοηθιέται επαναλαμβάνοντας τον ακόλουθο ύμνο από την Εν τω Γίγνεσθαι Σελήνη από το Κάρμινα (έπη) Γαντέλικα:
    Όποτε βλέπω τη Σελήνη Εν τω Γίγνεσθαί,
    Με υψωμένα μάτια τραγουδώ αυτήν την Μαγική Επωδό,
    Και κλίνω το γόνατό μου επάνω στο έδαφος,
    Και σκύβω το κεφάλι μου με βαθιά ευγνωμοσύνη.
    Για Εσένα οι ύμνοι μου, Καθοδηγόν Φως,
    Ότι Εσύ είσαι ότι βλέπω αυτή την πραγματική νύχτα,
    Ότι Εσένα, η Εν Τω Γίγνεσθαι Σελήνη, έχω δει,
    Εσύ Δοξασμένε Οδηγέ στον οποίο επάνω γέρνω.
    Σκέπτομαι εκείνους που μας έχουν αφήσει, επίσης και
    Μεταξύ στο τώρα και στο ύστατα που η Σελήνη ήταν νέα,
    Αν και στο γήινο βασίλειο παρέμεινα,
    Εσύ είσαι η Σελήνη των Σελήνων και Αγία Βοηθός.
     

  • Οι κάρτες των Θριάμβων

    XVIII. Ήλιος (18, 19 )

    Πρώτος στις Κούπες
    Θεότητες: Απόλλων. Ήλιος, Σολ, Σαμάς.
    Ελληνικό Γράμμα: Ρ, Ρο: Ρυτήρ = τοξοβόλος. Ραψωδός : εκφωνητής ποιημάτων
    Περιγραφή
    Δύο γυμνά παιδιά, ένα αγόρι και ένα κορίτσι, δίδυμα αδέρφια, λίγο πριν την εφηβεία τους, τραγουδούν και χορεύουν στο γρασίδι, ακουμπώντας το ένα το μπράτσο του άλλου, σε ένα δαχτυλίδι από κόκκινα μανιτάρια. Βρίσκονται μέσα σε έναν περιτοιχισμένο κήπο και από πάνω τους διακρίνεται ο δίσκος του ήλιου να ανατέλλει. Το ξανθό αγόρι είναι στην αριστερή μεριά της κάρτας. Το αριστερό του πόδι ακουμπάει στο κέντρο του κύκλου και το δεξί του εφάπτεται εξωτερικά στην περιφέρεια. Το αριστερό του χέρι ακουμπάει την αδερφή του χαμηλά, στη θέση της μήτρας. Η δεξιά του παλάμη είναι ανοιχτή προς τον ουρανό. Το μελαχρινό κορίτσι βρίσκεται στη δεξιά μεριά της κάρτας. Το δεξί της πόδι ακουμπάει στο κέντρο του κύκλου και το αριστερό της εφάπτεται εξωτερικά της περιφέρειά του, μέσα σε ένα ρηχό ρυάκι, που ρέει μέσα στο κήπο, δημιουργώντας εφαπτομένη στον κύκλο. Το δεξί χέρι του κοριτσιού αγγίζει τον αριστερό ώμο του αγοριού. Η αριστερή της παλάμη είναι ανοιχτή προς τη γη. Και τα δύο παιδιά φοράνε καπέλα σε σχήμα θόλου, στο χώμα που έχει το τσόφλι του αυγού. Ο κυκλικός τοίχος πίσω από τα παιδιά έχει πέντε σειρές από πέτρες. Σε κάθε σειρά είναι ορατές δώδεκα. Κατά μήκους του τοίχου, αναπτύσσονται αρκετά εξωτικά φυτά με καρνεόλια για καρπούς και φύλλα από λαζούριο. Ανάμεσα τους, ανοίγουν προς τον ήλιο τέσσερα κρυστάλλινα ρόδα. Ένα πέμπτο μπουμπούκι είναι στραμμένο προς τα παιδιά. Ο ηλιακός δίσκος δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας ακτινωτός εσωτερικός δίσκος που περιέχεται σε έναν άλλο εξωτερικό. Ο εσωτερικός είναι χρυσοκίτρινος, ενώ ο άλλος έχει ανοιχτό κίτρινο χρώμα. Τέσσερις χρυσές, μυτερές ακτίνες, σε σχήμα τριγώνου, κατευθύνονται κάθετα, και οριζόντια και εκτείνονται από τον εσωτερικό στο εξωτερικό δίσκο. Στις διαγώνιους ανάμεσα σε κάθε ζεύγος τριγωνικών ακτινών, υπάρχει μια τριάδα από ακτίνες σε σχήμα S, κυματιστές, που εκτείνονται με την σειρά τους, από μέσα προς τα έξω. Οι άκρες των παρακείμενων μυτερών ακτινών συναντιόνται στην περιφέρεια του εσωτερικού δίσκου, όπου μαζί τους ενώνεται και η κυματιστή ακτίνα. Υπάρχει μια τελεία στο κέντρο του δίσκου, που περιστοιχίζεται από τρεις άλλους μικρούς κύκλους. Μαζί, η τελεία και οι τρεις κύκλοι σχηματίζουν αριστερά και επτά στα δεξιά. Οι σταγονίτσες σε κάθε ομάδα έχουν ιώδες, λουλακί, μπλε, πράσινο, κίτρινο, πορτοκαλί και κόκκινο χρώμα, ξεκινώντας από την κορυφή και πηγαίνοντας προς τα κάτω.
    Παρουσίαση
    Έχουμε φτάσει στον Κήπο του Ήλιου και βρήκαμε το δρόμο μας μέσα στο εσωτερικό του. Εδώ, περιφραγμένο και προστατευμένο Άδυτο του τρομακτικές, αλλά τόσο απαραίτητες για την πρόοδο μας, σκιές που ρίχνει η σελήνη. Ο ανατέλλων ήλιος αντιπροσωπεύει τη συνειδητότητα που ξαναγεννιέται, άρα την αυγή ενός νέου κόσμου, αφού ο ήλιος είναι η πηγή όλης της ζωής και της ενέργειας στον κόσμο. Τα Παιδιά του Ήλιου αντιπροσωπεύουν αντίθετα μέσα από την ιερή τους ένωση. Είναι ο Λόγος και ο Έρωτας αναγεννημένοι που χορεύουν σε μια δυνατή συνέργια, ενώνοντας σώμα και ψυχή, σάρκα και πνεύμα. Αν και ο  Κήπος και του Ήλιου φαίνεται να είναι ένα φιλικό μέρος, αλλά δεν παύει να είναι και μία δοκιμασία. Όπως ο Ήλιος μπορεί να μας κάψει και να μας ξεράνει, αλλά ταυτόχρονα και να μας ανακουφίσει, έτσι και η υπερβολική συνειδητότητα, μπορεί να αποξηράνει τα πάντα και να τα απονεκρώσει. Ο Κήπος είναι ένα γοητευτικό και απολαυστικό, αλλά και απόλυτα επικίνδυνο μέρος για τα παιδιά. Κι αυτό γιατί ο Απόλλωνας, που είναι ο κύριος της συνειδητότητας, θέλει να κυριαρχεί παντού η τάξη και μπορεί να τιμωρήσει εκείνους που, με αφέλεια, θα κόψουν θα κόψουν τα λουλούδια ή θα φάνε τους καρπούς του κήπου του.  
    Σημειώσεις
    Στον XVI.Αστέρα βρεθήκαμε στην όχθη της ασυνείδητης θάλασσας, που αναζωογονεί την αμείλικτη ροή της με συνειδητές ασκήσεις. Βουτήξαμε μέσα στα σκοτεινά νερά για να εξαγνιστούμε από το άλας της σοφίας. Με τη βοήθεια των Θεών, αναδυθήκαμε στην ακτή της XVII.Σελήνης, όπου ήρθαμε αντιμέτωποι με το άγονο και αποκρουστικό τοπίο. Ωστόσο, διαλέξαμε τη μέση οδό και περάσαμε με επιτυχία ανάμεσα από τους διπλούς φύλακες στον Κήπο του XVIII.Ήλιου. Σε αυτό το σημείο έχομε κάθε δυνατότητα να χορέψομε το χορό της νεότητας. Ο Ήλιος, που τη λάμψη του δίνει και το χρώμα του στον ορίζοντα της XVII.Σελήνης, έχει ανεβεί στον ουρανό, για να δώσει τη λάμψη του στα παιδιά που χαιρετούν την αυγή, αφού αναδύθηκαν από την Ωκεάνια μήτρα.
    Η μετάβαση από την XVII.Σελήνη στον XVIII. Ήλιο αντιπροσωπεύει την αλχημική Μεγάλη Εργασία. Η θάλασσα της XVII.Σελήνης διαποτίζεται μέχρι κορεσμού με το αλχημικό Άλας, του οποίου η ικανότητα διάβρωσης αντιπροσωπεύει την Αμαύρωση, που ανάγει την ψυχή σε Πρωταρχική Ύλη. Κατά τη διάρκεια του Μαύρου Ήλιου αναδυόμαστε από τα πικρά νερά στο σεληνόφως, που είναι ο αλχημικός Υδράργυρος. Η Χαραυγή, που απεικονίστηκε στην XVII.Σελήνη, αντιπροσωπεύει τη Λεύκανση, που εξαγνίζει την Πρωταρχική Ύλη. Ο Ήλιος αντιπροσωπεύει το αλχημικό Θείον, τη λίμπιντο, την ψυχική ζωτική δύναμη, που είναι παραγωγική και μετασχηματιστική. Όταν ο Ήλιος ανατέλλει, ξεκινά το Μέγα Έργο, μια αλχημική διαδικασία που καθοδηγεί ο ίδιος, μέσα από τον ζωδιακό κύκλο για να ολοκληρώσει όλο τον κύκλο, όπως ο ουροβόρος όφις. Ο Ήλιος είναι η Φιλοσοφική Λίθος, η Πεμπτουσία, που ενώνει όλα τα στοιχεία. Τόσο ο Σκοτεινός, όσο και ο Φωτεινός Ήλιος είναι και οι δύο απαραίτητοι για το μετασχηματισμό. Είναι δύο αδέλφια, που εναλλάξ, το ένα είναι ζωντανό και το άλλο νεκρό, όπως οι Διόσκουροι.
    Ο γιος της Λητούς είναι ο Απόλλων με το σκοτεινό μανδύα και η Λητώ είναι μια θεά της νύχτας. Έτσι είναι ο φυσικός διάδοχος του Αστέρα και της Σελήνης. Στη Βαβυλώνα, ο θεός Σαμάς είναι ο γιος του σεληνιακού θεού Σιν. Η Σελήνη είναι η κοντινότερη ουράνια σφαίρα στη Γη, δηλαδή ο σεληνιακός κόσμος είναι ο πιο κοντινός στον επίγειο. Η σφαίρα του Ήλιου, ωστόσο είναι στο κέντρο του δρόμου ανάμεσα στη Γη και στο Εμπύριο, τη σφαίρα του πυρός, που είναι η εξώτατη. Κάτω από την ηλιακή σφαίρα είναι εκείνη της Σελήνης, του Ερμή και της Αφροδίτης. Πάνω από αυτήν είναι οι σφαίρες του Άρη, του Δία και του Κρόνου. Έτσι, ο Ήλιος είναι η γέφυρα ανάμεσα στον επίγειο και το ουράνιο, ανάμεσα στο\ κοσμικό και το πνευματικό.
    Στην κάρτα του Ήλιου, μπαίνομε στον Κήπο του Απόλλωνα, που είναι ο υπέρτατος θεός της συνείδησης. Όπως ακριβώς ο ήλιος, έτσι και ο Απόλλων καίει με τη φωτιά που διαφωτίζει τα πάντα. Ο Εκήβολος Απόλλων που βάλλει τις ακτίνες του ήλιου, διασκορπίζει το σκότος και το φόβο όλων των Εκηβόλων και σχετίζονται με τη Σελήνη: Τη δίδυμη αδελφή του Αρτέμιδα και την Εκάτη. Εδώ, η διαφωτιστική δύναμη του Απόλλωνα έχει νικήσει θριαμβευτικά στις δοκιμασίες που μπήκαν στην XVII.Σελήνη.
    Και οι δύο, η XVIII.Σελήνη και ο XVIII.Ήλιος αντιπροσωπεύουν την υπερβατική ψυχή, δηλαδή, την υπερ-προσωπική ψυχή. Στη XVII.Σελήνη αντιμετωπίσαμε το συλλογικό ασυνείδητο και στον XVIII.Ήλιο προσεγγίσαμε την υπερβατική συνείδηση, την παρόρμηση προς τη συνείδηση αυτήν που ενοποιεί το σύνολο της ζωής. Η Σελήνη και ο Ήλιος είναι συμπληρωματικοί, ύλη και μορφή. Χωρίς τον Ήλιο, η Σελήνη είναι άμορφη και χαοτική, χωρίς τη Σελήνη, ο Ήλιος είναι χωρίς ουσία και αποχωρισμένος από το σώμα. Έτσι, κάθε υπερβατική ψυχή, συνειδητή και ασυνείδητη, είναι ημιτελής χωρίς το άλλο μιστό της και η ένωσή τους είναι αναγκαία.
    Ο Ήλιος θριαμβεύει επί της Σελήνης, η δύναμη της υπερβατικής συνείδησης που θα δαμάσει τα κτήνη της Αβύσσου, τις ισχυρές και άγριες δυνάμεις του συλλογικού ασυνείδητου. Έτσι, ο Απόλλων κατανίκησε τον Πύθωνα και κέρδισε τον έλεγχο των πανίσχυρων, χθόνιων δυνάμεών του. Φρόντισε όμως να μην τις καταστρέψει, έτσι, η Πυθία συνέχισε να εκπληρώνει το σκοπό της. Τα τυφλά ένστικτα και οι πρωτόγονοι φόβοι δεν σταματούν να υπάρχουν. Απλά διοχετεύονται σε πιο παραγωγικούς σκοπούς.
    Μέσα στις ιδιότητες του Απόλλωνα είναι και η προστασία της προφητείας, της γνώσης και της μουσικής. Έτσι, η συνείδησή του είναι διαυγής («πεδίο με φως»). Συνδυάζει τη διανοητική προσπάθεια με την ενόραση του μέλλοντος. Στη μουσική ειδικά, ακούμε τη φωνή της υπερπροσωπικής τους συνείδησης. Η μουσική ενώνει τους ανθρώπους σε μια εκστατική κοινωνία, από την οποία μπορούν να ανέλθουν στο Εμπύριο, το βασίλειο του καθαρού πυρός και του φωτός. Η μουσική είναι το αιθέριο έλαιο των τεχνών. Η ουσία της παραγωγής του ήχου είναι η ενίσχυση των έμφυτων, δομικών αρμονιών, σε ένα φαινόμενο χαοτικό στη ουσία του. Έτσι, ο αυλός παράγει έναν αγνό τόνο από μια βίαιη πνοή αέρα και σύμφωνα με τους Πυθαγόρειους, η χορδή μιας λύρας μετασχηματίζει τη βία μιας σύγκρουσης σε έναν τόνο ευγενή. Δεν είναι τυχαίο πως τα παιδιά τραγουδούν και χορεύουν στην κάρτα του Ήλιου.
    Από τη στιγμή που ο Ήλιος φέρνει τη λάμψη του σε κάθε γωνιά της γης, είναι ένας θεός της αλήθειας και της γνώσης, όπως ακριβώς ο Απόλλων και ο Σαμάς. Θα πρέπει να θυμηθούμε πως ο Ήλιος που ονομαζόταν «Πανδερκής» (από το «παν» και «δέρκομαι» που σημαίνει αυτός που βλέπει τα πάντα), ήταν ο μόνος θεός που είδε την αρπαγή της Περσεφόνης κι έτσι ενημέρωσε τη Δήμητρα, όταν η Εκάτη την έφερε σε αυτόν. Έτσι, οι άνθρωποι όταν ήθελαν να ορκιστούν, επικαλούνταν τον Απόλλωνα και τον Ήλιο σαν μάρτυρες.
    Η αυγή φέρνει το ευπρόσδεκτο φως του Ήλιου, βεβαιώνοντας και πάλι την εμπιστοσύνη μας στην κοσμική τάξη. Υπάρχουν όμως δύο όψεις στη φωτεινή ηλιακή συνείδηση, μια και ο Ήλιος μπορεί να ζεστάνει αλλά και να κάψει. Ο λιτός, λαμπερός, λογικός Απόλλων ήταν συχνά αποτυχημένος στον  έρωτα, αφού ακόμα και οι ημίθεες νύμφες τον έβρισκαν πολύ δυνατό και ορμητικό.
    Ο Ήλιος είναι πηγή όλων των δυνάμεων της φύσης, δημιουργεί την ημέρα, αλλά επίσης δίνει φως και τη νύχτα, από τη στιγμή που η Σελήνη αντανακλά το φως του. Είναι στην πραγματικότητα η διάνοια του κόσμου και το σύμπαν και όλα τα πράγματα είναι απόρροιες των ήλιων. Όλες οι δυνάμεις της φύσης ρέον από την υπερβατική ηλιακή συνείδηση.
    Η καθοδική ηλιακή επιρροή έρχεται με μορφή σταγονιδίων ηλιακού μάννα. Όσο ο Ήλιος ανεβαίνει ψηλά, η δροσιά γίνεται αέρας, γίνεται πνεύμα.
    Υπάρχουν επτά σταγονίτσες σε κάθε πλευρά, αρσενικό /θηλυκό ή συνειδητό /ασυνείδητο, που αντιπροσωπεύουν τους πλανήτες και τα Τσάκρας, τα συστατικά της ψυχής. Οι μυτερές ακτίνες του αντιπροσωπεύουν το φως του ήλιου και οι κόκκινες κυματιστές ακτίνες τη ζέστη του. Οι μυτερές ακτίνες δηλώνουν πως η ενέργεια του φωτός μεταδίδεται σε ευθεία μορφή μέσα από ηλεκτρομαγνητικό πεδίο και ταξιδεύει στο κενό. Οι κυματιστές δείχνουν την ενέργεια της θερμότητας που αντιστοιχεί στην ύλη σε μορφή δονήσεων. Οι ακτίνες με τις τέσσερις μύτες συμβολίζουν και τις ποιότητες, θερμό, ξηρό, ψυχρό και υγρό. Με δεξιόστροφη φορά και τις τέσσερις ομάδες των κυματιστών ακτινών περιέχουν τις ενδιάμεσες ποιότητες, όπως φωτιά από θερμό και ψυχρό, κλπ. Υπάρχουν δώδεκα ξεχωριστές κυματιστές ακτίνες, που αντιστοιχούν στα δώδεκα ζώδια ή αστερισμούς. Είναι σε τέσσερις ομάδες, που αντιπροσωπεύουν τον αριθμό του Κοσμικού Νόμου, αλλά διαιρούνται σε δώδεκα ανεξάρτητες ακτίνες, στον αριθμό του Ουράνιου Νόμου. Αυτή η διαδικασία ολοκληρώνεται όταν τα Θεϊκά τέκνα του Ήλιου ενώνονται στην κάρτα του Κόσμου.
    Οι άκριες των μυτερών ακτινών συναντιούνται στην περιφέρεια του εσωτερικού δίσκου (εκεί που οι κυματιστές ακτίνες ενώνονται μαζί τους), έτσι ώστε να τον περιστοιχίζουν απόλυτα. Αυτό αντιπροσωπεύει την πολλαπλότητα των κοσμικών εκδηλώσεων και των υλοποιήσεων (εξωτερικός δίσκος), που προβάλλονται ξανά πίσω στην ενότητα, στο Κέντρο (τον εσωτερικό δίσκο).
    Η κεντρική συνένωση, όπου η αρσενική διείσδυση (μυτερές ακτίνες), ανακατεύεται με τη θηλυκή αγκαλιά (κυματιστές ακτίνες). Αυτή η συγκέντρωση της ηλιακής ενέργειας προς τα μέσα, είναι η κύρια πηγή της δημιουργικότητας, που εκδηλώνεται σαν έρωτας, δύναμη και γονιμότητα όλων των ειδών. Οι αιχμηρές και κυματιστές ακτίνες, αντιπροσωπεύουν το αλχημικό Θείον και τον Υδράργυρο, το θεμελιώδες Πυρ και το θεμελιώδες Ύδωρ, τις αρχές του σταθερού και του ευμετάβλητου. Η ένωσή τους είναι ο σκοπός του αλχημικού έργου, το Πύρινο Ύδωρ και το Υγρό Πυρ, που σταθεροποιεί το ασταθές και αποσταθεροποιεί το σταθερό. Το πνεύμα, η ψυχή, ή όποιο άλλο όνομα έχει η Ανάσα της Ζωής, συντίθεται από Θερμότητα και Υγρασία (Αέρας = Θερμό + Υγρό).
    Ο ηλιακός δίσκος έχει οκτώ σύνολα ακτινών (τέσσερα μυτερά και τέσσερα κυματιστά), που αντιπροσωπεύουν τη Θέση του θριάμβου, που είναι η Οκτάδα στην Ενδεκάδα. Το κέντρο και οι ακτίνες μαζί είναι, 1+8=9, που αντιστοιχεί στον αριθμό της κάρτας 18, που ανάγεται σε 9. Η Πυθαγόρεια ερμηνεία του 9, της Εννεάδος, είναι η ολοκλήρωση, το κατώφλι μιας νέας αρχής (10, η Δεκάδα), που αντιπροσωπεύεται από τον κήπο στον XVIII .Ήλιο.
    Οι τρεις μικροί κύκλοι στο κέντρο του δίσκου, αντιπροσωπεύουν τους τρεις τροχούς του ηλιακού άρματος, που συμβολίζουν με τη σειρά τους τις τρεις φάσεις του Ήλιου. Μαζί με την κεντρική τελεία, υπονοούν το πρόσωπο του θεού Ήλιου.
    Ο Περίφρακτος Κήπος είναι ένας ιερός τόπος. Είναι η μήτρα της παρθένας μητέρας-θεάς, η «μήτρα του σκότους» ανάμεσα στις επιτυχημένες επανενσαρκώσεις. Στη XVII.Σελήνη συναντούμε την κύηση μέσα στην αμνιακή θάλασσα, που τη φροντίζει η Μητέρα Νύχτα. Στον XVIII .Ήλιο, η Θεά της Αυγής, η Ηώ γεννά τα παιδιά του Ήλιου. Αυτά τα παιδιά είναι τα Ακτινοβόλα Δίδυμα, τα Δύο Άστρα του Ουρανού (Ήλιος και Σελήνη), ο Απόλλων και η Άρτεμις, που γεννήθηκαν από την Λητώ, τη μόνη προ-Ελληνίδα θεά ή Τιτανίς, που λάτρευαν οι Έλληνες. Είναι κόρη της Φοίβης ( της Λαμπερής), που είναι ένα ακόμα όνομα της Σελήνης, και του Κοίου, που ονομαζόταν και Πόλος, επειδή είναι ο Κοσμικός Άξονας. Είναι η αδελφή της Αστερίας, της Θεάς των Αστεριών (XVIII.Αστήρ). Ονομάζεται «Λητώ του Σκούρου Χιτώνα», επειδή η ενδυμασία της είναι τόσο σκοτεινή όσο και η νύχτα, αφού είναι η θεά του πρωταρχικού σκοταδιού. Η απόφαση της Ήρας όριζε ότι μπορεί να γεννήσει μόνο εκεί που ο Ήλιος δεν λάμπει ποτέ ή κατά τη διάρκεια του λυκόφωτος (ή λυκαυγούς ), δηλαδή ακριβώς λίγο πριν την αυγή, εκεί που μόνο οι λύκοι βλέπουν ξεκάθαρα, μια αναφορά στη ζωική διαίσθηση, που είδαμε και στην κάρτα XVII.Σελήνη. Στην πραγματικότητα, γέννησε στην Λυκία, τη «Χώρα των Λύκων», που βλέπουμε στη XVIII.Σελήνη και οι λύκοι συνόδευσαν την Λητώ και τα δίδυμά της. Ο Απόλλων ονομάζεται και Λύκειος, που σημαίνει «σαν Λύκος» ή «από τον Λύκειο», αλλά σημαίνει και «Θεός του Φωτός», από την σπάνια ελληνική λέξη λύκη (λύκη σημαίνει φως και λυκάβας είναι ο δρόμος του φωτός από το λύκη + βαίνω, όπως και οι λυκαβαντίδες ώρες είναι οι εποχές που αποτελούν το έτος).
    Τα Φωτεινά Δίδυμα, ο Απόλλων και η Άρτεμις, πανηγύρισαν τον Ιερό Γάμο με το να κάνουν έρωτα στη μήτρα της Λητούς, που είναι ο Περιφραγμένος Κήπος. Έτσι έκαναν και τα Θεία δίδυμα, ο Όσιρις και η Ίσις, που ζευγάρωσαν στη μήτρα. Η Ίσις, όπως και η Άρτεμις, είναι Θεά της μαγείας και της σελήνης. Γονείς τους ήταν οι δίδυμοι θεοί Γκεμπ και Νουτ, η Γη και ο Έναστρος Νυχτερινός Ουρανός, τους οποίους ο Πλούταρχος τους ταυτίζει με τον Κρόνο και την Ρέα (ΧΙ.Χρόνος και ΧVΙ.Αστήρ, ο Κύριος και η Κυρία της Νομοτέλειας, που κυβερνούν τη δεύτερη Ενδεκάδα). Από αυτή την ένωση γεννήθηκε ο Ώρος, ο αναγεννημένος ήλιος. Ο Ώρος των Δύο Οφθαλμών (Ήλιος και Σελήνη), ενώνει τα αντίθετα σε μια ύπαρξη.
    Ο Όσιρις, όπως ο Απόλλων, αναγνωρίζεται ως Θεός των λύκων και όπως ο Κρόνος, ήταν ο Κύριος της Δύσης και αντιβασιλέας των νεκρών. Κυβερνούσε τα Ηλύσια Πεδία (V.Αρχιερεύς και XI.Χρόνος), που είναι ένας άλλος Περιφραγμένος Κήπος. Αντιπροσωπεύει το πνεύμα της αναγεννημένης Φύσης.
    Λέγεται ότι ο Απόλλων και η Άρτεμις ζευγάρωσαν ξανά στον ιερό βωμό, στην Δήλο. Εκεί οι Κάβειροι γιόρταζαν το χειμερινό ηλιοστάσιο, την αναγέννηση του Ήλιου και μετέφεραν στο σπίτι τους την ιερή φλόγα, που είναι τόσο ηλιακή, όσο και σεληνιακή, από τον βωμό. Οι Κάβειροι «είχαν επιφορτιστεί με το καθήκον να κρατούν σε εφεδρεία τις άγνωστες δυνάμεις του ανθρώπινου πνεύματος». Με αυτόν τον τρόπο, ο ξαναγεννημένος ήλιος, ενσαρκώνεται ως Ηρακλής, γεννημένος από τον Δία και δίδυμος του Ιφικλή, που γεννήθηκε από έναν θνητό, όπως και σι Διόσκουροι. Θυμηθείτε ότι σι Κάβειροι, που οδηγούν τον υπερβατικό κόσμο σε υλική εκδήλωση, αποτελούνται από τέσσερα ζεύγη αρσενικού-θηλυκού. Τα αρσενικά είναι οι «αστρικοί σπόροι», και τα θηλυκά είναι οι «σπόροι των στοιχείων», που το σμίξιμο και η αποσύνδεσή τους προκαλούν την κοσμική ροή του σύμπαντος.
    Οι Κάβειροι λάτρευαν τα Θεία Δίδυμα στον αστερισμό των Διδύμων, που ήταν και εναλλακτικό όνομα γι’ αυτή την κάρτα σε παλαιότερες σειρές Ταρώ, μια και οι Έλληνες, όπως αργότερα και οι Ρωμαίοι, συνέδεαν αυτό τον αστερισμό με τον Ήλιο και τον Απόλλωνα.
    Οι Δίδυμοι είναι φυσικά οι Διόσκουροι, ο Κάστορας και ο Πολυδεύκης και είναι τόσο στενά συνδεδεμένοι με τους Κάβειρους, που συχνά συγχέονται μαζί τους. Οι Διόσκουροι αποτελούν το ένα μισό από μια πολύ σημαντική τετράδα, που περιέχει ακόμα την Ελένη και την Κλυταιμνήστρα. Είναι ήδη γνωστή η ιστορία του Δία που ήλθε σαν κύκνος στη Λήδα και έκαναν παθιασμένο έρωτα. Είναι η αρχέγονη Γυναίκα, μια Λάδα που σημαίνει «γυναίκα» στη χώρα των λύκων, τη Λυκία, αλλά και λίθος, απ’ όπου κατάγεται και η Λητώ, που επίσης το όνομά της φέρεται να προέρχεται από το Λάς. Αργότερα την ίδια νύχτα, πλάγιασε με τον άνδρα της, τον Τυνδάρεω, με συνέπεια να συλληφθούν τέσσερα παιδιά, ως διπλά δίδυμα. Αν και ο Κάστορας με τον Πολυδεύκη λέγονταν Διόσκουροι, δηλαδή, Διόσκουροι = Διός Κούροι = Γιοι, ήτοι γιοι του Δία, στην ουσία είναι ο Πολυδεύκης και η Ελένη που γεννήθηκαν από τον Δία, ενώ τα άλλα δύο παιδιά ήταν από τον Τυνδάρεω. Έτσι, έχουμε τους αρσενικούς Δίδυμους, τον Κάστορα και τον Πολυδεύκη απέναντι στις θηλυκές Δίδυμες, την Κλυταιμνήστρα και την Ελένη. Αντίστροφα, έχουμε δύο ζεύγη αρσενικού-θηλυκού αδελφικών διδύμων: Τον Πολυδεύκη με την Ελένη, που γεννήθηκαν από το Δία και είναι αθάνατοι - και τον Κάστορα με την Κλυταιμνήστρα, που γεννήθηκαν από τον Τυνδάρεω και είναι θνητοί. Τελικά, η Λήδα γέννησε ένα αυγό ή δίδυμα αυγά, απ’ όπου γεννήθηκαν τα τέσσερα αδέλφια. Το κενό κέλυφος, απ’ όπου βγήκαν τα παιδιά διασωζόταν στην Σπάρτη, μέχρι την εποχή του Παυσανία. Στην εικόνα μας, τα Θεϊκά Δίδυμα φορούν τα δύο μισά του Κοσμικού Αυγού για καπέλο, κάτι που μας θυμίζει τους Φρυγικούς σκούφους που φορούσαν οι Διόσκουροι.
    Οι σκούφοι που φορούσαν οι Διόσκουροι, λέγονταν πίλοι ή πίλεα, επειδή ήταν φτιαγμένα από ύφασμα μεγάλης συμπίεσης (κετσέ) και που στα Ελληνικά αποκαλείται πίλος, ένα υλικό μεγάλης μυθολογικής, αλχημικής και εσωτερικής σημασίας. Εδώ είναι αρκετό να πούμε απλώς ότι είναι φτιαγμένα από μαλλί, που είναι μια αποθήκη της ζωτικής δύναμης και αντιπροσωπεύουν τον ουράνιο θόλο. Στην αρχαία τέχνη, δύο τέτοια καπέλα με ένα αστέρι πάνω στο καθένα, συμβόλιζαν τον αστερισμό των Διδύμων. Ο αστρικός αυτός σχηματισμός χαρακτηρίζεται από το γεγονός ότι τα δύο του κύρια άστρα ποτέ δεν είναι πάνω από τον ορίζοντα την ίδια στιγμή και η εναλλασσόμενη ανατολή και δύση τους, αντιπροσωπεύει την εναλλαγή ζωής και θανάτου των διδύμων.
    Οι δύο σκούφοι αντιπροσωπεύουν τη διχοτόμηση της Κοσμικής Σφαίρας, Κοσμικού Ωού: Ουρανός και Γη, θεοί και θνητοί. Τα δίδυμα κρατούν ένα όπλο και μια λύρα και με τη συνενωμένη δυαδικότητά τους, αντιπροσωπεύουν την αρμονία του κόσμου.
    Στα Σατουρνάλια, οι καλεσμένοι φορούσαν πίλους, που συμβόλιζαν την απελευθέρωσή τους από τους συμβατικούς κανόνες. Ο Πολυδεύκης αντιπροσωπεύει την ανθρωπότητα, άρα, ο Κρόνος, ο Κύριος της Χρυσής Εποχής, είναι ο «Υιός του Ανθρώπου». Πίλο φορούσε επίσης ο σωτήρας θεός Μίθρας, τα γενέθλια του οποίου γιορτάζονταν στις 25 Δεκεμβρίου, σύμφωνα με το παλιό Χειμερινό Ηλιοστάσιο και ήταν ταυτόχρονα, τα γενέθλια του Ακυρίευτου Ήλιου, του Sol Invictus. Ακολουθούσαν την εβδομάδα μετά τα Σατουρνάλια, Δεκέμβριος 17-23.
    Σε έναν άλλο μύθο, οι νεαροί Διόσκουροι βίασαν τις δίδυμες κόρες του Λεύκιππου, την Ιλάειρα που σημαίνει Μεγαλειώδη και τη Φοίβη που σημαίνει Λαμπερή -τα ονόματά τους είναι σεληνιακά, παρόλο που θεωρούνται πεισματικά σαν επίθετα των Παιδιών του Ήλιου. Ήδη γνωρίσαμε την Φοίβη ως μητέρα της Λητούς. Όπως οι Διόσκουροι και η Ελένη, οι δύο κοπέλες λατρεύονταν ως θεότητες από τους Σπαρτιάτες. Στο ιερό τους ήταν κρεμασμένα τα δύο μισά από το Θεϊκό Αυγό, που αναφέραμε πιο πάνω.
    Ο Ίδας και ο Λυγκέας, που ήταν ξαδέλφια της Ιλάειρας και της Φοίβης, αλλά ταυτόχρονα και μνηστήρες τους, κυνήγησαν τους Διόσκουρους και στη μάχη που ακολούθησε, πέθαναν μαζί με τον Κάστορα, το θνητό από τους Διδύμους. Ο Πολυδεύκης, βουτηγμένος στο πένθος για το χαμό του αδελφού του, παρακάλεσε το Δία να του επιτρέψει να μοιραστεί το θάνατο του αδελφού του και έτσι, καθένας τους ζούσε από μισό χρόνο, ενώ τον άλλο μισό αναπαυόταν στο βασίλειο των νεκρών. Έτσι συμφιλιώθηκαν οι αντιθέσεις.
    Τα δίδυμα συμβολίζουν αυτό που είναι ίδιο και ταυτόχρονα διαφορετικό. Αντιπροσωπεύουν τη δυαδικότητα, το διαχωρισμό και την αντίφαση. Ταυτόχρονα όμως, και την ομοιότητα, την αναπαραγωγή σε ομοιότυπο και την επανάληψη. Τα θεϊκά Δίδυμα αντιπροσωπεύουν την εν δυνάμει ενέργεια της αντίδρασης και τη σπουδαία δημιουργική δύναμη, που αποδεσμεύεται από την ένωσή τους. Για παράδειγμα, η Ρώμη ιδρύθηκε από τον Ρωμύλο και τον Ρώμο, τα γνωστά δίδυμα που ανέθρεψε μία λύκαινα. Κι αυτοί έπρεπε να μονομαχήσουν και να πεθάνει ο ένας.
    Τα δίδυμα αντιπροσωπεύουν τα αντίθετα: Φως / σκοτάδι, εξωστρέφεια / εσωστρέφεια, αντικειμενικότητα / υποκειμενικότητα, δράση / σκέψη, απάθεια / πάθος, επιθετικότητα / ειρήνη. Στον XVIII.Ήλιο έχουμε ένα κορίτσι κι ένα αγόρι, το ένα θνητό και το άλλο αθάνατο, που αποτελούν το σώμα που αντιτάσσεται στην ψυχή, τη σάρκα που αντιπαρατίθεται στο πνεύμα. Από ψυχολογική άποψη εξεταζόμενα, είναι ο συνειδητός και ο ασυνείδητος νους, ή το θνητό Εγώ και ο αθάνατος Εαυτός. Είναι ο Έρωτας και ο Λόγος, οι αρχές της ένωσης και της διαίρεσης.
    Η δημιουργία απαιτεί ο αδελφός και η αδελφή να ενωθούν, αλλά αυτή τους η ένωση πρέπει να είναι ένας Ιερός Γάμος, ανάμεσα σε εξαγνισμένους συντρόφους. Η θνητή ιέρεια και ο αθάνατος θεός, ή ο θνητός ιερέας και η αθάνατη θεά. Οι μελετητές παρατηρούν πως αιμομιξία συμβολίζει τη σχέση κάποιου με τον εαυτό του, επομένως ο Ιερός Γάμος, ο αγκάλιασμα μέσα στα νερά του ασυνειδήτου, ενώνει τις αντιθέσεις μέσα στο άτομο. Αυτή είναι η αλχημική διαδικασία που «σταθεροποιεί το ασταθές και αποσταθεροποιεί το σταθερό», δηλαδή κάνει αθάνατο το θνητό, μια και μόνο η αλχημεία μπορεί να ενώσει τις αντιφάσεις, χωρίς τα αντίθετα να εξολοθρεύσουν το ένα το άλλο.
    Ο Ιερός Γάμος ανάμεσα στο θνητό και το αθάνατο εορταζόταν την Πρωτοχρονιά, σε έναν Περιφραγμένο Κήπο, στην κορυφή του ζιγκουράτ που ονομαζόταν τα «Θεμέλια του Ουρανού και της Γης», ή Πύργος της Βαβέλ. Εκεί, τη στιγμή της αναγέννησης του Ήλιου μέσα στον κήπο, στο σημείο συνάντησης του Ουρανού και της Γης, στην κορυφή του ουράνιου βουνού, εκεί και μόνο εκεί, μπορούσε να ενωθεί το αθάνατο με το θνητό.
    Στον XVIII .Ήλιο, ο αδελφός και η αδελφή δεν έχουν ενωθεί ακόμα. Μαθαίνουν το χορό και με το άγγιγμά τους, τα δύο αντίθετα συστατικά της ψυχής συγχρονίζονται και ξεκινούν να δουλεύουν σε συμφωνία. Κάθε σύντροφος περιφέρεται γύρω από τον άλλο και οι δύο έχουν το ένα τους πέλμα στο κέντρο ενός όμορφου κύκλου, μια και η ψυχή κινείται ελικοειδώς προς τα μέσα, προς τον ενοποιημένο Εαυτό. Από αυτή την συνένωση, γεννιέται η ακεραιότητα του ψυχολογικού ερμαφρόδιτου, του ψυχολογικά ενοποιημένου ατόμου.
    Ο όμορφος κύκλος που είναι σχηματισμένος από κόκκινα, φαγώσιμα μανιτάρια, είναι το καταλληλότερο μέρος για το χορό των παιδιών. Αποτελεί το ιδανικό σκηνικό, με τη βοήθεια και της σελήνης που είναι σε γέμιση. Αυτήν ακριβώς τη στιγμή, τα παιδιά μπορούν να έρθουν σε επαφή με το βασίλειο των αερικών, με το να χορέψουν εννιά φορές γύρω από το δαχτυλίδι, και οι ευχές τους για το μέλλον είναι σίγουρο ότι θα εισακουστούν. Οι εννιά κυκλικοί περίπατοι δίνονται από τον αριθμό της κάρτας ΧVIII. Ήλιος, μια και 1+8= 9.
    Τα δύο παιδιά ενώνουν τα στοιχεία. Έτσι, καθένα έχει ένα πέλμα του τοποθετημένο μέσα στο κέντρο του κύκλου και ένα στην περιφέρειά του. Το δεξί (συνειδητό) πέλμα του αγοριού είναι στη γη, ενώ το αριστερό (ασυνείδητο) πέλμα της κοπέλας είναι μέσα στο νερό, που ρέει από την Κρήνη της Νεότητας, της οποίας τα νερά ξεπετάγονται σαν τριαντάφυλλο. Έτσι, τα δίδυμα ενώνουν τα κατώτερα, παθητικά ή ψυχρά στοιχεία, τη Γη και το Ύδωρ. Αυτά τα στοιχεία αντιστοιχούν στον Ταύρο και τον Καρκίνο, αντίστοιχα, που ενώνονται στους Διδύμους. Επιπλέον, το δεξί χέρι του αγοριού είναι γυρισμένο προς τον ουρανό σε μια κλασσική στάση ουράνιας προσευχής, ενώ το αριστερό χέρι του κοριτσιού είναι στραμμένο προς τα κάτω, σε μια χθόνια επίκληση. Έτσι, τα παιδιά ενώνουν τις δυνάμεις του Ουρανού και της Αβύσσου, τα αστρικά πνεύματα και τα πνεύματα των στοιχείων. Με αυτόν τον τρόπο, τα ανώτερα (ενεργά, θερμά) στοιχεία, Πυρ και Αήρ, ενώνονται με τα κατώτερα. Τα στοιχεία του αγοριού είναι η Φωτιά και η Γη, που είναι ξηρά, δηλαδή, σκληρά και αυστηρά. Τα στοιχεία του κοριτσιού είναι ο Αέρας και το Νερό, που είναι υγρά, δηλαδή, ευέλικτα και προσαρμοστικά. Από τις θέσεις των παιδιών προκύπτει ότι το αγόρι στα δεξιά, εκπροσωπεί τη συνειδητή πλευρά και το κορίτσι αριστερά, την ασυνείδητη.
    Στη XVII. Σελήνη και στον XVIII.Ήλιο υπάρχουν δοκιμασίες που πρέπει να περάσουμε. Αλλά, ενώ στη XVIII.Σελήνη οι δοκιμασίες είναι τρομακτικές και στην καλύτερη περίπτωση, θα μπορούσαμε να τις χαρακτηρίσουμε «περιπέτειες», στον XVIII.Ήλιο είναι απλά ένα παιδικό παιχνίδι. Υπάρχει μία διαφορά οπτικής. Οι ενήλικοι λένε: «Αυτό δεν είναι απλό πρόβλημα, είναι μια πρόκληση». Το παιδί όμως λέει: «Δεν είναι πρόκληση, είναι ένα αστείο παιχνίδι!». Ο αυθορμητισμός του παιδιού μπορεί να επιτύχει πολλά, που είναι πέρα από τις ικανότητες του συνηθισμένου ενήλικα. Κι αυτό γιατί η ανάγκη για αναγέννηση και ανάσταση είναι πιο επιτακτική στον ενήλικα και δεσμεύει τη συμπεριφορά του. Αυτός είναι και ο σκοπός του Φυτού της Δεκτικότητας του Γκιλγκαμές, που επαναφέρει τη νεότητα. Αφού περάσουμε από τις δοκιμασίες αυτές, γινόμαστε πλέον τα Θεϊκά Δίδυμα, οι Διόσκουροι - τα Παιδιά του Δία.
    Αυτή η κάρτα συχνά ονομάζεται Αιώνια Νεότητα. Η ονομασία αυτή αποκαλύπτει το ουσιαστικό της νόημα. Τα δίδυμα γεννώνται ξανά και είναι για πάντα νέα.
    Τα παιδιά αντιπροσωπεύουν τον αρχετυπικό Εαυτό. Στην κάρτα μας συμβολίζουν το αθώο παιχνίδι και τον αυθορμητισμό, την απόλαυση της στιγμής, του παρόντος. Η αθωότητα του παιχνιδιού τους αποδεικνύεται από τη γύμνια τους, όπως και σε άλλες κάρτες, όπως ο Έρως και ο Αστήρ. Στον κήπο του Απόλλωνα, ο ήλιος που λάμπει, αντιπροσωπεύει τα παιχνίδια μιας γόνιμης φαντασίας κι όχι διανοητικές «ακροβασίες». Έτσι η δημιουργικότητα ανατρέφεται και ο κήπος ανθίζει. Τα Παιδιά του Ήλιου είναι ενσαρκωμένοι θεοί και η διαφώτισή τους είναι ενσωματωμένη κι όχι αποσπασματική, μια και η ξανά γέννηση απαιτεί την επανένωση του νου και του σώματος.
    Ο Γιούνγκ εξηγεί ότι τα παιδιά συχνά αντιπροσωπεύουν την κατώτερη από τις Τέσσερις λειτουργίες της συνείδησης, αυτήν δηλαδή που είναι ελάχιστα ανεπτυγμένη μέσα σε κάποιον άνθρωπο. Μπορεί να είναι αντίστοιχα η Διανοητική ή η Αισθητηριακή ή η Συναισθηματική ή η Διαισθητική. Από τη στιγμή που είναι η λιγότερο ανεπτυγμένη, είναι επίσης και η πιο κοντινή στη φύση και στο ασυνείδητο. Τα παιδιά, το αρσενικό και το θηλυκό, χορεύουν με τους βραχίονες ενωμένους,
    συμβολίζοντας έτσι, την επανένωση των αντιθέτων. Αν ήταν διαχωρισμένα, θα μπορούσαν ίσως να αποτελέσουν αναφορά στον διαιρεμένο, αυτοκριτικό Εαυτό, που συνθλίβει τη δημιουργικότητα, αλλά με το να χορεύουν χέρι-χέρι αντιπροσωπεύουν την αθώα αυτοπεποίθηση της νεότητας.
    Όπως βλέπουμε στην κάρτα της Σελήνης, ο Κήπος του Ανατέλλοντος Ηλίου περιέχει ασυνήθιστα φυτά:
    Ο Γκιλγκαμές πρόσεξε τον Κήπο των
    Θεών, ένα χαρούμενο άλσος, όπου φύτρωναν πολύτιμοι λίθοι, με
    σπινθηροβόλα φύλλα από Λαζούριο, και
    κρέμονταν ευωδιαστοί καρποί από κόκκινο καρνεόλιο.
    Στην Σουμερία και την Βαβυλώνα, το πλούσιο μπλε χρώμα του Λαζούριου συμβολίζει τους Ουρανούς και τις δυνάμεις τους. Γι’ αυτό και χρησιμοποιούσαν αυτήν την πέτρα για να διακοσμήσουν τα ταβάνια των ναών. Στην Ελλάδα και την Ρώμη, συμβολίζει επίσης την εκπλήρωση, τη φιλία και τη θεϊκή εύνοια, ειδικά της Αφροδίτης. Τα τριαντάφυλλα, που ήταν φτιαγμένα από κόκκινα καρνεόλια, ήταν μια σαφής αναφορά στο ταίρι της, τον Άρη. Στην κάρτα μας, τα μπλε φύλλα και τα κόκκινα λουλούδια αντιπροσωπεύουν τη δύναμη του σώματος και του πνεύματος.
    Οι πολύτιμοι λίθοι αντιπροσωπεύουν την κρυστάλλινη αγνότητα και την τελειότητα, έτσι τα φυτά από πολύτιμους λίθους είναι σύμβολα της αποθέωσης της ζωής. Της ζωής που έχει μετασχηματισθεί στην Κορυφή του Κοσμικού Βουνού και ανεβαίνει πλέον στο ουράνιο επίπεδο. Δεν πρέπει να νιώθουμε έκπληξη που βρίσκουμε πετράδια να φυτρώνουν στον Κήπο του Ήλιου, μια και αναλύοντας την χρησιμότητά τους βλέπομε πως «οι πολύτιμοι λίθοι έχουν την πηγή τους στην Ανατολή και στις εξαιρετικά θερμές ζώνες. Εκεί ο Ήλιος θερμαίνει τα βουνά σαν φωτιά και τα ποτάμια πάντα βράζουν από τη ζέστη... Τα βουνά, πάνω στα οποία αρκετές μεγάλες πέτρες έχουν γεννηθεί με αυτό τον τρόπο, είναι τόσο φωτεινά όσο και το φως της ημέρας. Οι πολύτιμες πέτρες πηγάζουν από τη φωτιά και το νερό και γι’ αυτό το λόγο πάντα περιέχουν θερμότητα, υγρασία και πολλές δυνάμεις...
    Τα ηλιακά φυτά, με τους πολύτιμους λίθους συμβολίζουν την αλχημική τήξη, τη Φιλοσοφική Λίθο, που περιγράφεται ως Πύρινο Υγρό ή Υγρό Πυρ: Πρόκειται για τον Ιερό γάμο της Αφροδίτης και του Άρη, δηλαδή του Έρωτα και της Σύγκρουσης, των πρωταρχικών και αρχέγονων δυνάμεων, που σύμφωνα με τον Εμπεδοκλή, ενώνουν και διαχωρίζουν τα στοιχεία. Είμαστε στον Κήπο με τα Τριαντάφυλλα των Φιλοσόφων. Εδώ είναι πάντα άνοιξη, μια και το τριαντάφυλλο είναι το σύμβολο της αιώνιας άνοιξης. Εδώ ο ήλιος πάντα λάμπει και η ζωή είναι πάντα νεογέννητη.
    Τα τέσσερα τριαντάφυλλα που ανοίγουν στον ήλιο, αντιπροσωπεύουν τους τέσσερις κόσμους του παρόντος αιώνος. της εποχής των Ιχθύων. Στο κοσμικό επίπεδο, είναι τα τέσσερα βασίλεια: των Ορυκτών, των φυτών, των ζώων και των ανθρώπων. Σε ένα πιο εσωτερικό επίπεδο, είναι οι τέσσερις Νεοπλατωνικές σφαίρες ύπαρξης: Σώμα, ψυχή, λογική σκέψη και καθαρή διάνοια. Είναι ακόμα, οι τέσσερις Καβαλιστικοί κόσμοι (Ασιάχ, Γετζιράχ, Μπριάχ και Ατζιλούτ). Τα τριαντάφυλλα ατενίζουν τον ήλιο, όπως τα τέσσερα βασίλεια και οι τέσσερις σφαίρες αντλούν τη δύναμή τους από την ζωτική δύναμή του. Υπάρχει επίσης ένα μπουμπούκι ρόδου, που αντιπροσωπεύει την εμφάνιση ενός νέου βασιλείου, που θα γίνει γνωστό στον αιώνα που έρχεται, αυτό του Υδροχόου. Το μπουμπούκι είναι στραμμένο προς τα παιδιά, αντλώντας την ενέργειά του από το ξανα-γεννημένο ανθρώπινο είδος, που η εξέλιξή του και η συνειδητή διαίσθησή του θα φτάσει σύντομα στο απόγειο.
    Στο έπος του Γκιλγκαμές, το φυτό της ανανέωσης είναι αγκαθωτό σαν τριαντάφυλλο και έχει τις ρίζες του στην Άβυσσο, όπως και τα κρυστάλλινα ρόδα της εικόνας μας. Το ονομάζει «Φυτό των Ενάρξεων».
    Ο τοίχος του Περιφραγμένου Κήπου δημιουργεί ένα τέμενος, έναν ιερό τόπο, κρυμμένο από τους βέβηλους. Εκεί γίνεται ο μυστικιστικός μετασχηματισμός. Ο τοίχος, συμβολικά οριοθετεί τον κήπο της συνειδητής διαφώτισης με δύο τρόπους: τον προστατεύει από τις επιδρομές πρωτόγονων πλασμάτων του ασυνειδήτου, αλλά και εστιάζει την ενέργεια της ηλιακής συνείδησης, έτσι ώστε να μπορεί να ανθίσει ο κήπος και οι καρποί. Σε αυτόν τον ιερό τόπο, τα κρυμμένα στο σκοτάδι πράγματα μπορούν να απελευθερωθούν και να μετασχηματιστούν. Εδώ είναι ένα ασφαλές μέρος για να παίξουν τα παιδιά με τη μαγεία, μια και ο Περιφραγμένος Κήπος, ως μέρος ανατροφής τους, είναι μια πνευματική μήτρα, όπου η νέα ζωή προστατεύεται.
    Είναι πασίγνωστο ότι τίποτε δεν πρέπει να παίρνουμε από τον Ιερό Κήπο, εκτός και αν μας έχει δοθεί ειδική άδεια. Έτσι ο σαμάνος ξέρει ότι δεν πρέπει να κλέψει τίποτα από τον Κάτω Κόσμο και τα λαϊκά παραμύθια του βορρά, μας λένε να μην παίρνουμε τίποτε από την Χώρα των Νεραϊδών και των Αερικών. Επίσης, ξέρουμε τις συνέπειες της πράξης της Περσεφόνης, η οποία έφαγε το ρόδι στον Άδη. Το θέμα εμφανίζεται ξανά στην Οδύσσεια, μια και μετά το ταξίδι του Οδυσσέα στον Κάτω Κόσμο, είχαν πει σε αυτόν και το πλήρωμά του ότι αφού περάσουν ανάμεσα από τους δύο αντικριστούς φρουρούς, την Σκύλα και την Χάρυβδη, και μπουν στον Κήπο του Ήλιου, το Νησί του Ήλιου, τους απαγορεύεται να ενοχλήσουν τα κοπάδια των θεών. Αλλά, με αφορμή την απώλεια συνείδησης του Οδυσσέα και με κίνητρο την υπερβολική πείνα, το πλήρωμα καταπάτησε τον όρκο του. Ευχαριστημένοι και στα πρόθυρα της νιρβάνα, δραπέτευσαν από το νησί, αλλά η σχεδία έσπασε από τον κεραυνό του Δία και ο Οδυσσέας, ο μοναχικός επιζών, έπρεπε να ξαναπεράσει μέσα από τους αντικριστούς φύλακες. Πριν καταφέρει να επιχειρήσει ξανά το ταξίδι, ήταν απαραίτητη η επτάχρονη διαμονή του κοντά στην Καλυψώ που σημαίνει Απόκρυφη, το Ατλάντιο πνεύμα που κατοικεί «στον Ομφαλό της Θάλασσας». Αυτές είναι οι συνέπειες αν αγνοήσει κανείς τις απαγορεύσεις του Κήπου.
    Ο τοίχος κρατά μέσα στα όριά του τη μυστικιστική εμπειρία, μια και το βέλος του Απόλλωνα μπορεί να φέρει τρέλα ή διαφώτιση. Αντίθετα από τον Πύργο, που ήταν φτιαγμένος από εύθραυστους πλίνθους, ο τοίχος του Κήπου είναι φτιαγμένος από πέτρα, που αντιπροσωπεύει την ανθρώπινη σύμπνοια με τη φύση. Τα τούβλα φτιάχτηκαν από μικρά θρύψαλα της φύσης, που συγκολλήθηκαν με τέχνη. Οι πέτρες του Κήπου έχουν σφυρηλατηθεί στη μήτρα της Γαίας από τις Τιτάνιες δυνάμεις της. Οι πέντε πέτρινες σειρές αντιπροσωπεύουν τις πέντε αισθήσεις, που δεν πρέπει να παραπεταχτούν αν θέλουμε η διαφώτιση να διατηρηθεί μέσα στα όριά τους. Αντιπροσωπεύουν την επιβεβλημένη «διερεύνηση της πραγματικότητας» και τη σταθερή θεμελίωση της εμπειρίας του παρελθόντος.
    Οι πέτρες του τοίχου αντιπροσωπεύουν τους κόσμους. Στα Λατινικά calculus σημαίνει ψηφίδα αλλά αυτή η λέξη χρησιμοποιείται σε μερικές διαδικασίες επεξεργασίας. Όμοια, στα Ελληνικά, η «ισοψηφία», η αρχαία Ελληνική λέξη για τη γεμάτρια, που είναι «ίσο + ψήφος» και σημαίνει ίσες ψηφίδες, σημαίνει επίσης και ίσα ψηφία, αριθμοί δηλαδή και χρησιμοποιείται πάλι στην ψηφοφορία. Έτσι, ο τοίχος αντιπροσωπεύει την ανθρώπινη γλώσσα ως όργανο καθορισμού και περιορισμού προκειμένου να κρατήσουμε εντός ορίων τη δύναμη της ηλιακής λάμψης. Ωστόσο, τα παιδιά έχουν την πλάτη τους γυρισμένη στον τοίχο. Αυτό απεικονίζει την αδυναμία της γλώσσας να αιχμαλωτίσει επαρκώς τη μυστικιστική εμπειρία. Οι δύο γενεσιουργές δυνάμεις συνεργάζονται για την αναγέννηση της φύσης: Ο Λόγος, ο κλειστός τοίχος, και ο Έρωτας, η έγκλειστη ανθοφορία της ζωής. Και τα δύο είναι απαραίτητα για να επιτύχουμε το Έργο. Έτσι, στην Ερμητική παράδοση, ο Λόγος ονομάζεται «Ο Καλός Κηπουρός της Ζωής», μια και διασφαλίζει ότι ο κήπος θα καρποφορεί.
    Οι δώδεκα ορατές πέτρες σε κάθε σειρά αντιπροσωπεύουν τους ζωδιακούς αστερισμούς και ολόκληρος ο τοίχος αντιπροσωπεύει το ζωδιακό κύκλο. Ο κυκλικός τοίχος είναι σπασμένος και ανοιχτός σε ένα μόνο σημείο. Αυτή είναι η είσοδος, που μας επιτρέπει να περάσουμε από τον βέβηλο στον Ιερό Κόσμο. Η πύλη είναι κρυμμένη και είναι απαραίτητο να γυρίσουμε πολλές φορές γύρω από τον τοίχο μέχρι να την βρούμε, μια και ο ασυνείδητος νους γυρίζει αρκετές φορές γύρω από τον ενοποιημένο Εαυτό προτού τον βρει. Μπορεί η πύλη να είναι ο Οφιούχος, ο Κομιστής του Ερπετού, που εδρεύει μεταξύ Σκορπιού και Τοξότη; Στην πραγματικότητα, ο σωτήρας γιος του ηλιακού Απόλλωνα και πατέρας της σεληνιακής Υγείας (Υγίεια), ο ηλιακός σεληνιακός Ασκληπιός, που θεράπευε το σώμα και την ψυχή μέσα από τις αρχέγονες πρακτικές του, μεταβιβάστηκε στον Οφιούχο, τον αστερισμό της νέας δημιουργίας, όταν θεοποιήθηκε από τον κεραυνό του Δία.
    Ο Παρπόλα ταυτίζει τον Σαμάς με την Σεφίρα Ντιν (Δικαιοσύνη), χαρακτηρίζοντάς τον ως Κύριο της Κρίσης. Αυτή η Σεφίρα ονομάζεται και Γκεμπουρά (Δύναμη ή Θέληση), που αντιστοιχεί στα επίθετα του Σαμάς, Δυνατός Άνδρας και Ήρωας. Έτσι, ο Σαμάς είναι προστάτης της αλήθειας και του σωστού.
    Η αριθμητική αξία του Ο Ηέλιος (Ο Ήλιος) είναι 393 και ανάγεται σε 11+3-9+3= 8, όπως επίσης και το Απόλλων ο χρυσούς Θεός (Απόλλων ο Χρυσός Θεός) είναι 3.385 και ανάγεται σε 11+5-8+3-3= 8. Η αριθμητική αξία του γνωμικού του Απόλλωνα, «Μηδέν Άγαν», είναι επίσης 162, ήτοι 11+2-6+1=8. Αυτή είναι μια τριπλή επιβεβαίωση του γεγονότος ότι ο XVIII.Ήλιος είναι η Οκτάδα της Δεύτερης Ενδεκάδας.
    Από τα τέλη του 17ου αιώνα, μέχρι τα μέσα του 18ου σε αρκετές σειρές Ταρώ βλέπουμε τις δροσοσταλίδες του Ήλιου να πέφτουν πάνω σε δύο βρέφη με πάνες, που στέκονται μπροστά από έναν τοίχο. Το παιδί στα δεξιά έχει τον αντίστοιχο βραχίονά του στον αριστερό ώμο του άλλου παιδιού. Ο Ο’Νηλ παρατηρεί ότι τα παιδιά που παίζουν σε έναν κήπο είναι το κοινό Αναγεννησιακό σύμβολο για την ειδυλλιακή ζωή.
    Η αναφορά στην κάρτα του Ήλιου κλείνει με μια παράφραση της 6ης πινακίδας μιας αρχαιο-Βαβυλωνιακής έκδοσης του Έπους του Γκιλγκαμές (στήλη 6η, γραμμή 31-33):
    Προσευχόμαστε ο Σαμάς να μας ανοίξει το δρόμο και να κρατήσει το μονοπάτι που επιλέξαμε σε αρμονία και να διατηρήσει τη μακρόπνοη αναζήτησή μας σε αρμονία.

     


    ΧVΙΙΙΙ Άγγελος- Κρίση (19, 20)

     Δεύτερος των σπαθιών
    Θεότητες: Ερμής ψυχοπομπός
    Ελληνικό γράμμα = Σ, Σίγμα : Σωτήρ = σωτήρας. Σκέψις : εξέταση, παρατήρηση, λογική. Σώμα = κορμί , πτώμα , ζωή , ύπαρξη. Σηπεδών = κάθαρση. Σαρκοφάγος. Σωρός = τεφροδόχος , νεκροκρέββατο. Σάλπιξ = τρομπέτα.
    Περιγραφή
    Μία ανδρόγυνη μορφή αιωρείται στον ουρανό. Έχει ροδοκόκκινο δέρμα και φοράει μία μπλε χλαμύδα , που τη στολίζουν πινελιές από ασημί και μοβ  χρώμα. Το ρούχο κυματίζει γύρω από τον άγγελο σε κάθε φύσημα του αέρα. Στα ξανθά του μαλλιά έχει ένα χρυσόφτερο , κόκκινο πέτασο (πλατύγυρο καπέλο).Φυσάει μία χρυσή σάλπιγγα (μακριά τρομπέτα) , από την οποία κρέμεται μια τετράγωνη σημαία:Ένας σταυρός σε ένα λευκό φόντο. Το πλάτος του είναι ακριβώς  το ένα τρίτο του πλάτους της σημαίας , που δημιουργείται από τρία επί τρία τετράγωνα. Οι βραχίονες του σταυρού είναι κόκκινοι ενώ το κέντρο του είναι χρυσό. Η σάλπιγγα βρίσκεται στο δεξί του χέρι και είναι στραμμένη προς τα δεξιά ενώ στο αριστερό του κρατά ένα σπαθί , γύρω από το οποίο κινούνται ελικοειδώς δύο ερπετά , που θυμίζουν το κηρύκειο στον Ι.Μάγο.
    Στο μέσο της «σκούρας σαν κρασί» θάλασσας, υπάρχει μια μπρούντζινη οξειδωμένη σαρκοφάγος πάνω σε μια νησίδα. Στο μακρινό ορίζοντα, ένα δίκορφο βουνό υψώνεται πάνω από τις λευκές , απότομες πλευρές των βράχων που φτάνουν μέχρι την επιφάνεια της θάλασσας. Όρθιες πίσω από τη σαρκοφάγο, είναι δύο φιγούρες που κοιτάζουν μπροστά. Αριστερά , ένας  ροδοκόκκινος άνδρας που φοράει ηλιακό στέμμα και κίτρινο χιτώνιο και δεξιά μια ωχρή γυναίκα, που φοράει σεληνιακό στέμμα και έναν μπλε πέπλο. Μοιάζουν να λατρεύουν ένα γυμνό ερμαφρόδιτο παιδί , ορατό από τη μέση και πάνω, που στέκεται και μας κοιτάζει μέσα από τη σαρκοφάγο. Είναι σχεδόν φαλακρό και φοράει χρυσή μάσκα στο μέτωπο του. Οι βραχίονες του άνδρα είναι σταυρωμένοι στο στήθος του, ενώ της γυναίκας είναι προτεταμένοι προς το παιδί.
    Ερμηνεία
    Ο Ερμής, ο «Άγγελος» ο Αγγελιοφόρος, μας καλεί στο τελικό στάδιο του μετασχηματισμού. Όπως το παιδί, που αναγεννιέται από το Ερμητικό Αυγό και αναδύεται πρόωρα από την υδάτινη μήτρα, έτσι καλούμαστε να ανυψωθούμε και να υποβάλλουμε τη σχεδόν ενοποιημένη ψυχή μας σε «κρίση», σε εξέταση δηλαδή στην XX.Δίκη. Η μικρή σημαία της σάλπιγγας συμβολίζει το στόχο μας, μια μυστική ένωση με το σύμπαν, που θα έχει ως αποτέλεσμα, μια σύνθεση του παροδικού, επίγειου κόσμου με τον αιώνιο, τον πνευματικό. Οι γονείς, ο Αλχημιστής και η Μυστική Αδελφή, που αντιπροσωπεύουν το αρσενικό και το θηλυκό στοιχείο της ψυχής, είναι δικαίως περήφανοι για το δημιούργημά τους και προσδοκούν ανυπόμονοι την επιτυχή ολοκλήρωση του Μεγάλου Έργου.
    Σημειώσεις
    Οι αρχικές καταγραφές των Καρτών του Ταρώ ονομάζουν αυτήν την κάρτα «ο Άγγελος» και όχι Κρίση. Το Πυθαγόρειο Ταρώ χρησιμοποιεί αυτήν την παλαιότερη ονομασία, γιατί η έννοια ενός «αγγέλου» (θείος αγγελιοφόρος) είναι περισσότερο συμβατική με τα παγανιστικά Ταρώ, απ’ ότι η δοξασία για τη μέρα της τελικής Κρίσης.
    Στην ακολουθία του Ταρώ της Φεράρας, ο XIX.Άγγελος κατοικεί στην ένατη θέση της Ενδεκάδας και η βασική Πυθαγόρεια σημασία του Εννιά είναι «Εκείνο που φέρνει ολοκλήρωση». Είναι η «Σχεδόν Τελειότητα» και τα «Πρόθυρα της Επιστροφής στην Ενότητα». Η έννοια αυτή επιβεβαιώνεται από την ισοψηφία της φράσης Ερμής ο Άγγελος που δίνει 735, που ανάγεται σε 5-3+7= 9. Ωστόσο, η Ίρις επίσης αποκαλείται άγγελος και «η Ίρις» δίνει 328, που ανάγεται σε 8-2+3= 9. Άρα οδηγούμαστε στο συμπέρασμα, ότι αυτή η κάρτα αντιστοιχεί στη συνένωση του Ερμή του Ψυχοπομπού (Ι.Μάγος) και της Ίριδος της Ψυχοπομπού (VII.Σωφροσύνη), των δύο βασικών συστατικών παραγόντων του μετασχηματισμού.
    Με την ιδιότητα του Ι.Μάγου, ο Ερμής άρχισε τη διαδικασία του μετασχηματισμού. Συνέχισε μεσολαβώντας με την ιδιότητά του ως VΙ.Έρως. Τώρα, στο τέλος, παρεμβαίνει ξανά ως Ψυχοπομπός, για να οδηγήσει την ψυχή στον τελικό της προορισμό. Ακριβώς έτσι, τον βλέπουμε να χρησιμοποιεί το του για να ανεγείρει μια ψυχή από μία λάρνακα σε μια λέκιθο του 6ου π.Χ. αιώνα. Είναι ο Απεσταλμένος του Άδη, που ακουμπάει τα μάτια των νεκρών με το ραβδί του και οδηγεί τις ψυχές τους στον κάτω Κόσμο.
    Ωστόσο το χρυσό ραβδί του Ερμή μπορεί να ανοίξει τα μάτια, αλλά και να τα κλείσει. 0 Ερμής, όχι μόνο οδηγεί τις ψυχές στον Κάτω Κόσμο, αλλά τους δείχνει και το δρόμο της επιστροφής κι έτσι γίνεται Λυτρωτής, αυτός που σώζει τις ζωές από το θάνατο και Απελευθερωτής, που εγείρει τους νεκρούς από τον Κάτω Κόσμο.
    Για παράδειγμα, αφού η Σεμέλη αποτεφρώθηκε από τη Θεία φωτιά του Δία, ο αναγεννημένος Διόνυσος επωάστηκε στο μηρό του. Όταν γεννήθηκε, δόθηκε στην Ινώ, την αδελφή της Σεμέλης, και τον Αθάμα, για να τον μεγαλώσουν σαν κορίτσι. Η Ήρα όμως τους οδήγησε στην τρέλα και τότε ο Ερμής πήρε τον Διόνυσο μακριά στο Όρος Νύσα, απ’ όπου προέρχεται και το όνομά του (Διό-νυσος), για να μεγαλώσει με τις νύμφες. Τον Ερμή που μεταφέρει το νεαρό Διόνυσο βλέπουμε στο διάσημο άγαλμα του Πραξιτέλη.
    Σε έναν άλλο τυπικό μύθο Σαμανική αναγέννησης, ο Τάνταλος, που είχε γευτεί το νέκταρ και την αμβροσία των Θεών, έγινε αφορμή να κατακρεουργηθεί ο γιος του Πέλοπας, να βράσει σε εξαγνιστικό καζάνι και να σερβιριστεί στους θεούς στη διάρκεια μιας γιορτής (εράνου). Σύμφωνα με μία εκδοχή, ο Ερμής συναρμολόγησε πάλι το αγόρι, εκτός από τον αριστερό του ώμο, που τον έφαγε η Δήμητρα. Ωστόσο φρόντισε να τον αντικαταστήσει με έναν άλλο, από ελεφαντοστό. Αυτό είναι μια διαδικασία τυπικά Σαμανική: Η ενσωμάτωση του πνευματικού κόσμου. στον φυσικό. Το να δοθεί δηλαδή ένα πρόσθετο μέλος, από «πνευματικό» υλικό σε ένα σώμα. Αυτός είναι και ο λόγος που υπάρχει το χρυσό μέτωπο πάνω από το Τρίτο Μάτι του παιδιού, στον ΧIX. Άγγελο. Η ψυχολογική ανάλυση μας λέει ότι η ψυχή αποσυναρμολογείται στα στοιχεία της και συναρμολογείται ξανά, αλλά κατά τη διάρκεια αυτής της συναρμολόγησης, ενσωματώνεται και ένα στοιχείο θεϊκότητας. Σύμφωνα με άλλη εκδοχή του μύθου, ο Πέλοπας αναδημιουργήθηκε από την Ρέα, δηλαδή από το XVI.Αστήρ, την Κυρία της Νομοτέλειας, που είναι αρμόδια για τους μετασχηματισμούς που απεικονίζονται στις κάρτες XVII έως XX.
    Σε κάποια άλλη απεικόνιση, ο Ερμής οδηγεί τον Θησέα και τον Ορφέα έξω από τον Κάτω Κόσμο. Βοηθάει την Ευρυδίκη να ξανασμίξει με τον Ορφέα πριν την άνοδό της στη ζωή και τον ξαναβρίσκουμε να την οδηγεί και πάλι στον Κάτω Κόσμο μετά το τραγικό λάθος που έκανε να κοιτάξει πίσω.
    Στην κάρτα του Αγγέλου, ο Ερμής είναι λυτρωτής, αλλά λύτρωση σημαίνει και να επιστρέφουμε κάτι που δεν μας ανήκει στον κάτοχό του. Σε αυτήν την περίπτωση, αυτό που μας επιστρέφεται είναι ο ενοποιημένος Εαυτός, αυτό που κατά κύριο λόγο είναι πραγματικά δικό μας, αν και μπορεί να μην το είχαμε ποτέ πριν πραγματικά στην κατοχή μας. Αυτή η νέα τάξη, που επιτυγχάνεται στην κάρτα του Κόσμου, ολοκληρώνεται μέσω μιας διαδικασίας εξισορρόπησης σε αρκετά επίπεδα. Πρώτα, πρέπει εναρμονιστούν οι τέσσερις λειτουργίες της συνειδητότητας (Διανόηση, Αίσθηση, Συναίσθημα και Διαίσθηση). Στον Άγγελο αντιπροσωπεύονται από τις τέσσερις ανθρώπινες μορφές, και όχι από τα στοιχεία, δηλαδή τα υγρά, τα μέταλλα, κλπ., προκειμένου να φανεί ότι οι λειτουργίες έχουν εξανθρωπιστεί. Η υπέρτατη λειτουργία, δηλαδή αυτή που κάθε άτομο έχει περισσότερο αναπτύξει, που μπορεί να είναι οποιαδήποτε από τις τέσσερις, αντιπροσωπεύεται από τον Ερμή, που αιωρείται από πάνω. Η κατώτερη λειτουργία, που είναι αντίθετη στην ανώτερη, Διανόηση και Συναίσθημα είναι αντίθετες μεταξύ τους, το ίδιο όπως και Αίσθηση και Διαίσθηση, είναι η λιγότερο ανεπτυγμένη και αντιπροσωπεύεται από το παιδί, που είναι ο μέγιστος φορέας αναγέννησης. Οι δευτερεύουσες λειτουργίες αντιπροσωπεύονται από τον άνδρα και την γυναίκα. Για να δημιουργηθεί ο Χόμο Φιλοσόφικους πρέπει να ενωθούν και οι τέσσερις.
    Σε δεύτερο επίπεδο, οι τέσσερις μορφές αντιπροσωπεύουν την ολότητα της ψυχής, τα ποικίλα συστατικά της, π.χ. συνειδητότητα, λογική, πνεύμα, σκιά, που πρέπει να ενοποιηθούν. Η συνένωση των αντιθέτων αντιπροσωπεύεται από τις μορφές της γυναίκας, που απλώνει τα χέρια της, σε μια στάση δράσης και τον άντρα, που λατρεύει το παιδί παθητικά. Οι χειρονομίες τους επίσης μεταφράζονται ως αντιστροφή της κοσμικής τάξης, άρα εγκαινίαση μιας νέας τάξης στον κόσμο. Τελικά, το ερμαφρόδιτο παιδί αντιπροσωπεύει την επανένωση των γονέων, του αγοριού και του κοριτσιού, που τώρα έχουν περάσει σε φάση ωρίμανσης, όπως περιγράφεται στην κάρτα του Ήλιου. Αυτοί καλούνται από τον Ερμή σε μια Μυστικιστική Ένωση, με το να ενοποιούνται τα στοιχεία της ψυχής στον Εαυτό.
    Με αυτόν τον τρόπο, ο 0.Ιδιώτης, που ξεκίνησε το ταξίδι του, καθοδηγούμενος από τύχη και από διαίσθηση, φτάνει με τη βοήθεια της θεϊκής διαμεσολάβησης (XIX.Άγγελος), στο τελευταίο του στάδιο, εκεί όπου συνθέτονται οι εμπειρίες του ταξιδιού του σε έναν νέο κόσμο.
    Το παιδί είναι φαλακρό, ή σχεδόν τουλάχιστον, όπως είναι τα νεογέννητα, για να δείξει την κατάσταση της πνευματικής επαναγέννησης, όπως κάνουν οι μυημένοι στην Ίσιδα, με το ξυρισμένο κεφάλι αλλά και οι Δρυίδες και οι καθολικοί μοναχοί. Αυτό αντιπροσωπεύει πως οι αυτόβουλες σκέψεις κάποιου θυσιάζονται σε μια ανώτερη αρχή.
    Στην χριστιανική παράδοση, σι άγγελοι θεωρούνται άφυλοι. Το ίδιο βλέπουμε κι εδώ. Ο θεϊκός αγγελιαφόρος έχει καθιερωθεί ως ανδρόγυνος. Η τελετουργική παρενδυσία είναι επίσης κάτι κοινό ανάμεσα στους σαμάνους, μια και ταξιδεύουν απ’ άκρη σε άκρη, στα όρια ανάμεσα στους κόσμους. Ωστόσο, στον XIX.Άγγελο, υπάρχει ένας επιπλέον παράγοντας: Η ψυχή ταξιδεύει προς την Μυστική Ένωση εκεί όπου ενώνονται όλα τα αντίθετα. Έτσι, μετά την πολικότητα της XVII.Σελήνης και του XVIII.Ήλιου, οι τελευταίες τρεις κάρτες είναι προοδευτικά όλο και πιο ανδρόγυνες: Ανδρόγυνο αρσενικό (XIX.Άγγελος), ανδρόγυνο θηλυκό (XX.Δίκη) και καθαρό ανδρόγυνο (XI.Κόσμος).
    Βλέπομε ότι ο Ερμής Ψυχοπομπός είναι ένας παράγοντας επαναγέννησης. Σε όρους της ψυχολογίας, μας αφυπνίζει σε μια νέα ζωή στη γη. Αυτό επιτυγχάνεται μέσα από μια νέα συνειδητότητα και μια διευρυμένη προσωπικότητα. Συνέπεια της πιο ανεπτυγμένης ψυχής είναι οι μεγαλύτερες ευθύνες.
    Το παιδί αντιπροσωπεύει τον Διόνυσο, που επίσης αντιπροσωπεύεται από τον 0.Ιδιώτη, και όλους τους θεούς που αναστήθηκαν, όπως Άδωνις, Άττις, Μίθρας, Όσιρις, κλπ.. Ο θάνατός του ξεκίνησε στον 0.Ιδιώτη και η επαναγέννησή του ολοκληρώνεται στον ΧΙ. Κόσμο.
    Η σάλπιγγα είναι μια μακριά, ίσια, πολεμική τρομπέτα. Οι μεταλλικές τρομπέτες, όπως οι σάλπιγγες, συνδέονται με τα στοιχεία της Φωτιάς και του Νερού, τα δύο κύρια αντίθετα, Θείον και Υδράργυρος, Ήλιος και Σελήνη. Την σημαντικότητα της ένωσης αυτής την αντιλαμβανόμαστε από το γεγονός ότι υπήρχε ένας ναός της Αθηνάς Σάλπιγγας στο Άργος. Πράγμα που σημαίνει ότι αρχαίος κόσμος είχε την τάση να προς στην ένωση των αντιθέτων. Ο ίδιος συμβολισμός υπάρχει και στο «Βουνό του Άρη με τις δίδυμες κορυφές», το οποίο βλέπουμε στο φόντο του XIX.Αγγέλου.
    Η σάλπιγγα ήταν ένα σημαντικό μέρος των τελετών του Διονύσου (0.Ιδιώτης) από τις πρώιμες μέρες της θρησκείας. Για παράδειγμα, οι Διονυσιακές πομπές, που γιόρταζαν τον ερχομό του Νεαρού Θεού, είχαν ως οδηγό τους έναν σαλπιγκτή. Στη Λίμνη της Λέρνας, μιας πύλης του Κάτω Κόσμου, ο Διόνυσος ξύπνησε από το σάλπισμα των νεκρών, με τρομπέτες, που ήταν κρυμμένες στους θύρσους, Διονυσιακά μπαστούνια. Τον ξαναγεννημένο θεό καλωσόριζαν γυναίκες και άνδρες.
    Ο θρύλος του Τρωικού Πολέμου λέει ότι η μητέρα του Αχιλλέα, ανησυχώντας για την ασφάλειά του, τον έντυσε κορίτσι και τον έκρυψε ανάμεσα στις γυναίκες, στο παλάτι του Λυκομήδη. Τον ανακάλυψε ο Οδυσσέας και ο Διομήδης, που ήχησαν την σάλπιγγα κι έτσι ο Αχιλλέας, μην μπορώντας να αγνοήσει το κάλεσμα, αυτόματα άρπαξε τα όπλα.
    Έτσι, σε αυτή την κάρτα ο αρχέγονος, διεισδυτικός ήχος της σάλπιγγας αντιπροσωπεύει επίσης το Κάλεσμα, τις προσταγές που δεν μπορούμε να αγνοήσουμε. Για τον Αχιλλέα, το Κάλεσμα τον ανάγκασε να αφήσει την προστασία της μητέρας του και να αναλάβει τις υποχρεώσεις της ενηλικίωσης. Ένα τέτοιο κάλεσμα μπορεί να είναι εξωτερικό ή εσωτερικό, αλλά και στις δύο περιπτώσεις, μας προστάζει να αναπτυχθούμε. Αν το αγνοήσουμε, βουλιάζουμε στο μαρασμό και την ακινητοποίηση και ίσως χάσουμε για πάντα την ευκαιρία να το ξανακούσουμε. Σε μια πιο κοσμική κλίμακα, ο ήχος της σάλπιγγας ακούγεται από τον Ουρανό...και διαχωρίζει τον έναν αιώνα από τον επόμενο.
    Στο Πυθαγόρειο Ταρώ, το αναγεννημένο παιδί είναι στη σαρκοφάγο, ετυμολογικά «αυτή που τρώει τη σάρκα», μια και η πρώτη σαρκοφάγος φτιάχτηκε από έναν ειδικό Τρωικό ασβεστόλιθο, που έλιωνε τη σάρκα των πτωμάτων. Έτσι, η σαρκοφάγος αντιπροσωπεύει τη διάλυση της γέρικης ζωής, που έχει επιτευχθεί στις προηγούμενες κάρτες. Είναι επίσης μια κιβωτός, arc, στο μέσο του Ωκεανού, μια και στα λατινικά η λέξη arca είναι ένα κουτί, συμπεριλαμβανομένου και του φέρετρου, ένα σεντούκι που μέσα του ήταν κρυμμένοι Θησαυροί. Από εκεί παίρνουμε και τη λέξη arcana μια και είναι τα μυστικά που κρύβονται σε ένα σεντούκι. Αυτή είναι η Αποκάλυψη (το ξεσκέπασμα), κατά την οποία και αποκαλύπτεται το arcanum (το μυστικό): Η Μυστική Συζυγία της Σελήνης και του Ήλιου έχει παράγει τον μικρό άνθρωπο, ο οποίος αναδύεται από το Ερμητικό Βάζο.
    Η σαρκοφάγος αντιπροσωπεύει επίσης το ορειχάλκινο καζάνι της επαναγέννησης, που εμφανίζεται σε αρκετούς μύθους. Η Σαμανική αναγέννηση απεικονίζεται επίσης στον Ορφικό μύθο, όπου ο Διόνυσος κατακρεουργήθηκε από τους Τιτάνες, που τον έβρασαν σε ένα καζάνι και μετά ο Δίας αποτέφρωσε τα πάντα με έναν κεραυνό, διάλυση της ψυχής. Ο Δίας και η Αθηνά έσωσαν τις στάχτες, την εξαγνισμένη Πρώτη Ύλη, την εξευγενισμένη ύλη, από τις οποίες ετοιμάστηκε ένα αφέψημα, που το ήπιε η Σεμέλη και έμεινε έγκυος, με τον Αναγεννημένο Διόνυσο. Αλλά και η Ινώ, η αδελφή της Σεμέλης, έβρασε το γιο της τον Μελικέρτη σε ένα καζάνι, πράγμα που βλέπουμε ν’ απεικονίζεται σε ένα αρχαίο μελανόμορφο αγγείο: ένα παιδί να αναδύεται από ένα τρίποδο καζάνι, που πλαισιώνεται από δύο άνδρες και δύο γυναίκες. Ωστόσο, η επαναγέννηση του Μελικέρτη στάθηκε αποτυχημένη και έτσι, η μητέρα και το παιδί επέστρεψαν στη Θάλασσα. Η πασίγνωστη ιστορία της Μήδειας και του Πελία εξιστορεί μια αποτυχημένη ή σκόπιμα ναυαγισμένη επαναγέννηση. Από την άλλη μεριά, η Μήδεια διαμέλισε και αναγέννησε τον Ιάσονα με επιτυχία, όπως και τον πατέρα του, τον Αίσονα, αν και σε αυτή την περίπτωση, χρησιμοποίησε λέβητα (καζάνι) από χρυσό..
    Ο Παυσανίας περιγράφει τη διάσημη κέδρινη Λάρνακα του Κύψελου, όπου όταν ήταν μωρό, κρύφτηκε από τη μητέρα του. Οι πλευρές της λάρνακας απεικόνιζαν τον Πέλοπα, την Μήδεια και τον Ιάσονα στα επικήδεια παιχνίδια προς τιμή του Πελία, τον Διόνυσο σε μια σπηλιά, την Κίρκη να ξαπλώνει με τον Οδυσσέα και την Εριφύλη με το περιδέραιο της Αρμονίας. Η λάρνακα απεικονίζει ακόμα δύο «ανώνυμες γυναίκες επιδέξιες στις φαρμακο-παρασκευαστικές παραδόσεις» να αλέθουν βότανα, αλλά και αρκετές ακόμα σκηνές από τη μυθολογία.
    Το αρχέγονο ζευγάρι, που επιπλέει δίπλα στην λάρνακα, μέσα στην κοσμική μήτρα, αντιπροσωπεύει τους σπόρους της επόμενης δημιουργίας. Όταν κάποτε, σε μια αρχαία Μέρα της Κρίσης, ο Δίας αποφάσισε να καταστρέψει τον διεφθαρμένο κόσμο, τον κατακεραύνωσε με ένα αστροπελέκι, XV. Πύργος, και υποχρέωσε τον Ποσειδώνα να πλημμυρίσει τη στεριά. Επιβίωσαν μόνο ο Δευκαλίων και η Πύρρα, μέσα σε μια λάρνακα κι έσπειραν τους σπόρους μιας νέας, καλύτερης γενιάς ανθρώπων. Οι σπόροι ήταν λίθοι, τα «κόκαλα της Μητέρας Γης». Στην αφήγηση του Απολλόδωρου, η λάρνακα επέπλεε για εννιά ημέρες και νύχτες. Εννιά είναι και ο αριθμός του XIX.Αγγέλου στην Ενδεκάδα. Επιπλέον, το τέλος της βροχής ανήγγειλε ο Ερμής που κατεύθυνε και την πράξη της επαναδημιουργίας.
    Η μυθολογία περιέχει αρκετές ιστορίες ανθρώπων που επέπλευσαν μέσα σε κουτιά. Συχνά είναι η μητέρα και το παιδί της: Δανάη και Περσεύς, Σεμέλη και Διόνυσος, Αυγή και Τήλεφος. Σε άλλες περιπτώσεις είναι τα δίδυμα Ρωμύλος και Ρώμος ή αδελφός και αδελφή Τέννης και Λευκοθέα. Και, φυσικά, υπάρχει και η Κιβωτός του Νώε. Οι στεγανές κασέλες χρησιμοποιούνταν επίσης για την επώαση διάφορων μαγικών παιδιών, όπως ο Άδωνις, ο εραστής της Αφροδίτης, που ανασταινόταν μία φορά το χρόνο και ο Εριχθόνιος, ο γιος του Ηφαίστου και παιδί-ερπετό της Αθηνάς, που έγινε ο πρώτος βασιλιάς της Αθήνας.
    Η ορειχάλκινη σαρκοφάγος είναι πράσινη και οξειδωμένη. «Είναι η αλχημική ευλογημένη πρασινάδα που συμβολίζει τη θαλερότητα, υποδεικνύοντας έτσι από την μια μεριά τη “λέπρα των μετάλλων”, την οξείδωση δηλαδή και από την άλλη, το θεϊκό πνεύμα της ζωής, που με μυστικό τρόπο είναι έμφυτο σε όλα τα πράγματα». Πιο γενικά, το πράσινο αντιπροσωπεύει το φύτρωμα, την ελπίδα, το μέλλον και την τελειοποίηση. Φυσικά, η πράσινη οξείδωση εγκαθιδρύει μια άμεση σχέση με το χάλκινο πράσινο της ΙΙ.Βασιλείας, της θεάς της γέννησης.
    Πρέπει να σημειώσουμε ότι η ελληνική λέξη χλωρός, που συχνά αποδίδεται ως «πράσινος», στην πραγματικότητα σημαίνει τις διασταλμένες ιδιότητες του πράσινου, περιλαμβανομένης της φρεσκάδας, της υγρασίας και της ανθοφορίας. Έτσι, στην αρχαία Ελλάδα, το μέλι, τα δάκρυα, ακόμα και το αίμα, περιγράφονταν σαν χλωρά. Επίσης, η λέξη Χλόη, όπως στο «Δάφνις και Χλόη», που σημαίνει «ανθίζω», ήταν ένα επίθετο για την Δήμητρα και αναφέρεται σε αυτήν ως φύλακα των πράσινων λιβαδιών.
    Πράσινο είναι το χρώμα της νέας ζωής, οι σπόροι που βλασταίνουν από τη γη και συνεκδοχικά, του πνεύματος που ανατέλλει από την ύλη. Εδώ δηλαδή, στην κάρτα του Αγγέλου έρχεται σε αντίθεση με αυτήν στον Πύργο, στον οποίο το πνεύμα φαίνεται να κατεβαίνει μέσα στην ύλη. Στα Ελευσίνια Μυστήρια, που ήταν αφιερωμένα στην Δήμητρα, ο μυούμενος ξαναγεννιόταν σε έναν υπόγειο θάλαμο και αναδυόταν από αυτόν σαν από τάφο. Το πράσινο είναι ακόμα το χρώμα του Οσίριδος, που κλείστηκε σε φέρετρο. Ο εγκλεισμός του συμβολίζει την «αειθαλή ζωή μέσα στην ανθρώπινη ψυχή», γι’ αυτό και ο μύθος τον θέλει να αναβιώνει ως παιδί-θεός Ώρος.
    Στον Άγγελο, ο Ερμής επιδεικνύει μια ισορροπία των ηλιακών και σεληνιακών χρωμάτων. Πρώτα, υπάρχει η αντίθεση του χρυσού, τα μαλλιά, τα φτερά και του ασημένιου, ο μανδύας. Δεύτερον είναι η αντίθεση του κόκκινου πέτασου (του καπέλου), που αντιπροσωπεύει την ενεργητική ευγένεια, με το μοβ μανδύα, που αντιπροσωπεύει την παθητική ευγένεια. Τρίτον, το ροδοκόκκινο δέρμα του αντιπροσωπεύει τη γήινη παθητικότητα και την ενέργεια της ψυχής και έρχεται σε αντίθεση με τη μπλε χλαμύδα, τον ταξιδιωτικό μανδύα που συχνά συνδέεται με τον Ερμή και αντικαθιστά τα γαλάζια σύννεφα που βλέπουμε σε αρκετές σειρές Ταρώ. Το μπλε είναι το χρώμα της αλήθειας και της αποκάλυψης Κι έτσι, η χλαμύδα, που κυματίζει στον άνεμο, αποκαλύπτει μερικές από τις βαθύτερες αλήθειες της ψυχής, ενώ κάποιες άλλες τις αφήνει κρυμμένες. Το πράσινο της σαρκοφάγου αντιπροσωπεύει επίσης την συμφιλίωση των αντιθέτων. Εναρμονίζει το ηλιακό κίτρινο και το σεληνιακό μπλε. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, το παιδί εναρμονίζει τον ροδοκόκκινο άνδρα και την κάτωχρη γυναίκα.
    Είναι κάπως παραπλανητικό να αποκαλούμε την κάρτα αυτή «Κρίση», μια και δεν απεικονίζει τη διαδικασία της Κρίσης, που συμβαίνει στην κάρτα ΧΧ.Δίκη, αλλά την Πρόσκληση για την Κρίση. Δηλαδή, ο Ερμής ο Ψυχοπομπός είναι ο οδηγός, όχι ο κριτής. Έτσι, ο XIX.Άγγελος είναι ο Δεύτερος, ή Επικουρικός, του Σπαθιού, ενώ η XX.Δίκη είναι η Αρχηγός του Σπαθιού.
    Οι παγανιστικές αντιλήψεις για την Μέρα της Κρίσης δεν είναι τελικές και αμετάκλητες, αλλά κυκλικές και επαναλαμβανόμενες. Η κυκλική κρίση μπορεί να εξισωθεί με το κάρμα, τον κοσμικό νόμο που διασφαλίζει ότι θα θερίσουμε αυτό που σπείραμε. Έτσι, ο XIX .Άγγελος μας καλεί στην κρίση που θα συμβεί στο τέλος της κάθε ζωής, στην επαναγέννηση. Σε εγκόσμιο πλαίσιο, αντιπροσωπεύει τα αποτελέσματα, θετικά ή αρνητικά που έχουν οι πράξεις μας.
    Η Αποκάλυψη (IX) είναι το προκαταρκτικό ξεσκέπασμα για την Ολοκλήρωση (X) της δεύτερης Δεκάδας που γίνεται στην κάρτα ΧΧ.Δίκη. Εκεί το τελικό αλχημικό έργο προχωρεί προς την πρόοδό του στον ΧΙ.Κόσμο. Έτσι, όλα τα πράγματα πρέπει να ξεσκεπαστούν ώστε να επιτρέψουν μια ειλικρινή αποτίμηση του εαυτού μας, μια και η τελική κρίση πρέπει να γίνει μέσα μας και την αποδοχή όλων των μερών της ψυχής μας. Αυτό συνθέτει την ολοκλήρωση, όχι την τελειοποίηση, του πνευματικού ατόμου, την επιτυχημένη εξατομίκευση, την ολοκληρωμένη ενοποίηση του Εαυτού.
    Η μικρή σημαία αντιπροσωπεύει το επόμενο στάδιο της ανάπτυξης, στο οποίο μας καλεί ο Άγγελος. Πρώτα, παίρνει τη μορφή του τετραγώνου τρία επί τρία, κι έτσι είναι τριπλά θεϊκό, μια και το τρία είναι ο αριθμός του θείου και δηλώνει επιπλέον το εννιά, που είναι ο αριθμός του ΧΙΧ.Αγγέλου στην Ενδεκάδα του. Αντιπροσωπεύει ακόμα το σταυροδρόμι ως σύμβολο της επικείμενης κρίσης. Θα δούμε στην ΧΧ.Δίκη ότι αυτή η κρίση περιλαμβάνει μια συμφωνία των αντιθέτων και αυτό αντιπροσωπεύεται από το σταυρό στη σημαία.
    Όπως έδειξε ο Γιούνγκ, ο σταυρός είναι ένα σύνηθες έμβλημα της τετραπλής ένωσης των ασύμφωνων στοιχείων, ώστε να πάρουμε το Λαζούριο ή αλλιώς τη Λίθο των Φιλοσόφων. Συγκεκριμένα, οι τέσσερις λευκές γωνίες της σημαίας αντιπροσωπεύουν τις τέσσερις ποιότητες ή δυνάμεις (Θερμό, Ξηρό, Ψυχρό, Υγρό) και οι τέσσερις άκρες του σταυρού αντιπροσωπεύουν τα στοιχεία, που το καθένα περιλαμβάνει ένα ζεύγος ποιοτήτων, δηλαδή, Φωτιά = Θερμό και Ξηρό κλπ.. Το κέντρο του σταυρού αντιπροσωπεύει το στόχο του αλχημικού έργου, την Πεμπτουσία, την παράδοξη ένωση των στοιχείων, που συμφιλιώνει τις αντίθετες ποιότητες. Το φόντο της σημαίας είναι λευκό, για να απεικονίσει την αγνότητα των ποιοτήτων. Οι άκρες του σταυρού είναι Κόκκινες, για να συμβολίσουν την ύλη και τις αναπόφευκτες θυσίες, που είναι απαραίτητες για το Μεγάλο Έργο. Το κέντρο του σταυρού είναι χρυσό, για να δείξει τον σκοπό του αλχημικού Μαγικού Έργου. Ακόμα, η σημαία συμβολίζει τόσο το διαχωρισμό, όσο και την ενότητα του επίγειου και του πνευματικού κόσμου. Οι τρεις κάθετες στήλες αντιπροσωπεύουν τη διάκριση στον επίγειο κόσμο. Με απλούστερους όρους, είναι το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Οι τρεις οριζόντιες γραμμές αντιπροσωπεύουν τη διάκριση στον αιώνιο, πνευματικό Κόσμο. Είναι η Γη, η Ψυχή και ο Ουρανός. Το κεντρικό τετράγωνο αντιπροσωπεύει τη διασταύρωση του επίγειου και πνευματικού κόσμου στο «τώρα» της ψυχής.
    Για να προχωρήσουμε από τον ΧΙΧ.Άγγελο στην ΧΧ.Δίκη και ακόμα μακρύτερα, δεν είναι αρκετό να δούμε τον κόσμο, ούτε με την προσωρινή, ούτε με την αιώνια όψη του μόνο. Αντιθέτως, όπως δείχνει η σημαία, πρέπει να αντιληφθούμε και τις δύο όψεις ταυτόχρονα. Συγκεκριμένα, πρέπει να βλέπουμε την προσωπική μας εμπειρία από τη ζωή, μαζί με την αιώνια, αρχετυπική της όψη, δηλαδή, έξω από το χρόνο, ή καλύτερα μέσα στο Πλαίσιο της συγχρονικότητας, όπως η ζωή ενός ανθρώπου που πεθαίνει «περνά» μπροστά από τα μάτια του. Επίσης, η σημαία μας δίνει το κλειδί για την εφαρμογή της Αρχής της Απροσδιοριστίας στην Ψυχή: Οι κάθετες λωρίδες αντιπροσωπεύουν το μέγιστο εντοπισμό του χρόνου και οι οριζόντιες λωρίδες το μέγιστο προσδιορισμό της συχνότητας. Αν και η σημαιούλα μπορεί να απλωθεί και να κυματίσει, τα μαθηματικά διασφαλίζουν ότι οι περιοχές των τετραγώνων θα μείνουν σταθερές.
    Η σημαιούλα αντιπροσωπεύει επίσης το Τετράγωνο του Κρόνου μια που συχνά καταστρέφει τον κόσμο που έχει διαφθαρεί, έτσι και ο Κρόνος στο τέλος του Αιώνα, θα φάει ξανά τα παιδιά του, για να προετοιμάσει μια νέα Δημιουργία. Έτσι, το σχήμα τρία επί τρία που έχει η σημαία, αντιπροσωπεύει το μαγικό τετράγωνο της τάξης τρία, που είναι γνωστό ως Τετράγωνο του Κρόνου. Αν και αυτή η εικόνα έχει τεράστια εσωτερική σημασία, εδώ θα εστιαστούμε στο ότι είναι και το σύμβολο της κοσμικής-πληρότητας που οργανώνεται γύρω από τους αριθμούς κλειδιά: το 4 και ειδικά το 5. Πέντε είναι ο αριθμός των στοιχείων, όταν μαζί με τα τέσσερα εγκόσμια στοιχεία συνδυαστεί και το πνεύμα (ή Πεμπτουσία).
    Πρώτα παρατηρούμε ότι κάθε γραμμή, στήλη και διαγώνιος έχουν σαν άθροισμα 15, που είναι η θεϊκή έξαρση του πέντε (3Χ5). Μετά παρατηρούμε ότι βασικός αριθμός του τετραγώνου είναι το 5: Είναι στο κέντρο του σχηματισμού, που αντιπροσωπεύει την Πεμπτουσία και οι αντίθετοι αριθμοί του στο τετράγωνο ισορροπούν σε δύο πεντάρια, 4+6, 9+1 κλπ.. Στην Πυθαγόρεια αριθμολογία, το πέντε είναι ο πρώτος πλήρης αριθμός, από τη στιγμή που είναι ο πρώτος αριθμός που περιέχει και το θηλυκό 2 και το αρσενικό 3. Ο κεντρικός σταυρός αντιστοιχεί στους πέντε μονούς αριθμούς, 1, 3, 5, 7, 9 και το υπόβαθρο, στους τέσσερις ζυγούς αριθμούς, 2, 4, 6, 8. Οι τέσσερις μονοί αριθμοί στα όρια, 1, 3, 7, 9, αν προστεθούν δίνουν 20 = 4*5, όπως κάνουν και οι τέσσερις ζυγοί αριθμοί. Το 20 συνδυάζει τους δύο αριθμούς της τελειότητας, το 4 και 5.
    Οι Πυθαγόρειοι εξηγούν τις αριθμητικές προόδους με την επιτυχή εφαρμογή ενός γνώμονα (μέτρου), που έχει το σχήμα του τετραγώνου ξυλουργού. Σε αυτή την περίπτωση, το Τετράγωνο του Κρόνου είναι κατασκευασμένο εφαρμόζοντας τον Γνώμονα 49276 σε ένα μικρότερο τετράγωνο: Και τα δύο τετράγωνα αντιπροσωπεύουν τα στοιχεία, αλλά το Τετράγωνο του Κρόνου αντιπροσωπεύει μια ανώτερη ενοποίηση των στοιχείων απ’ ότι το μικρότερο.
    Σύμφωνα με τη Θεωρία της Ισορροπίας, που αποδίδεται σε ένα μουσουλμάνο αλχημιστή του 8ου αιώνα, του  Ζαμπίρ Ίμπν Χαγιάν, ο Κόσμος και τα Πάντα σε αυτόν, είναι φτιαγμένα από τους αριθμούς 1, 3, 5, 8, 17 και 28. Αυτοί είναι το θεμέλιο όλων των υλικών πραγμάτων, αλλά και όλων των επιστημών και ακόμη, κάθε γλώσσας που υπάρχει ή που μπορεί να υπάρξει. Οι τέσσερις πρώτοι αριθμοί, σύμφωνα με τους αλχημιστές που ακολούθησαν το σύστημά του, προσδιορίζουν τα στοιχεία, 1 Φωτιά, 3 Γη, 5 Νερό και 8 Αέρας. Το άθροισμά τους είναι 17, που είναι ο πέμπτος αριθμός. Ο Γνώμονας που δίνει το μεγαλύτερο τετράγωνο, έχει άθροισμα 4+9+2+7+6=28, τον έκτο αριθμό, το δεύτερο Τέλειο Αριθμό.
    Ο Στάπλετον προτείνει ότι η θέση του 5, του αριθμού του Νερού, στο κέντρο του Τετραγώνου του Κρόνου αντικατοπτρίζει τη δοξασία της Μέσης Ανατολής ότι το Νερό είναι η πρωταρχική κοσμολογική ουσία. Έχουμε δει, στην ερμηνεία του ΧΙΧ.Αγγέλου, πώς το Νερό είναι το υπομόχλιο που χρησιμοποιείται για την αναγέννηση που δημιουργεί τις ανώτερες εξάρσεις των στοιχείων.
    Ο Γνώμονας δημιουργεί την ανώτερη έξαρση των στοιχείων, μια και αν πάρουμε ζεύγη αρσενικών και θηλυκών αριθμών γύρω από τα όρια του τετραγώνου, παίρνουμε τους Στοιχειώδεις Αριθμούς που δίνει ο Θεόδωρος της Ασίνης (3ος μ.Χ. αιώνας): 9+2=11= Φωτιά, 7+6=3=Αέρας,1+8=9=Νερό και 3+4+7=Γη με δεξιόστροφη φορά και σε φθίνουσα σειρά, που χρησιμοποίησε για να εξηγήσει την αρμονία των στοιχείων. Οι αριθμοί των αντίθετων στοιχείων (Φωτιά / Νερό, Αέρας / Γη) έχουν άθροισμα 20, την τετραπλάσια Πεντάδα, που συνδυάζει τα δύο είδη της ολοκλήρωσης, το 4 και το 5. Αυτή η ισορροπία των στοιχείων αποδίδεται στην ΧΧ.Δίκη, όπου και επιτυγχάνεται. Η αβίαστη αυτή σύνθεση των τεσσάρων στοιχείων, που αποτελεί το όριο, αποδίδεται στην οκταπλή Πεντάδα, δηλαδή το 40. Αν περιλάβουμε και την Πεμπτουσία, το 5, στο κέντρο των στοιχείων, το άθροισμα είναι 45, η τριπλά θεϊκή έξαρση της Πεντάδας, 5*3*3.

    Tα Στοιχεία και το Τετράγωνο του Κρόνου.
    Ακόμα, μπορούμε να δούμε τη μηνιαία «Αναγγελία του Χώρου και του Χρόνου». Υπάρχει μία θέση για κάθε ευθύγραμμο τμήμα στην περίμετρο κάθε τετραγώνου, δηλαδή, δύο για κάθε γωνία (άρτιο) τετράγωνο και ένα για κάθε πλευρά (περιττού) τετραγώνου, όπως στην πιο κάτω εικόνα. Τα οκτώ τετράγωνα στην περίμετρο, αντιπροσωπεύουν τον οκταπλό χρόνο, 3=Εαρινή Ισημερία, 9=Θερινό Ηλιοστάσιο, 7=Φθινοπωρινή Ισημερία, 1=Χειμερινό Ηλιοστάσιο. Το κεντρικό τετράγωνο αντιστοιχεί στις επιπλέον μέρες του χρόνου, πέρα από τους δώδεκα σεληνιακούς μήνες, που αντιπροσωπεύονται από τα δώδεκα ευθύγραμμα τμήματα των εξωτερικών τετραγώνων. Εναλλακτικά, τα δώδεκα ευθύγραμμα τμήματα της περιμέτρου μπορούν να αντιπροσωπεύουν το ηλιακό έτος, αλλά και τα ζώδια. Αυτά σε ότι έχει να κάνει με την αναπαράσταση του Χρόνου.
    Επίσης, προσδιορίζεται ο Χώρος, 8+3=ανατολή, 4+9=νότος, 2+7=δύση και 6+1=βορράς, οι ίδιοι τέσσερις αριθμοί όπως και στα στοιχεία, αλλά όχι και τα ίδια ζεύγη τετραγώνων. Οι αντίθετες κατευθύνσεις ισορροπούν στο 20, όπως κάνουν και τα αντίθετα στοιχεία. Ο ΧΙΧ.Άγγελος αντικατοπτρίζει αρκετές πτυχές της δημιουργίας της Πανδώρας, της γυναίκας που χάρισε τον ανθρωπισμό στους ανθρώπους. Για παράδειγμα, σε ένα αρχαίο αγγείο, η Πανδώρα πλαισιώνεται από την Αφροδίτη και τον Άρη, Νερό και Φωτιά, έρωτα και πάλη. Σε άλλες αναπαραστάσεις, η ανάδυσή της από τη γη διευκολύνεται από τις θεότητες των τεχνών, όπως η Αθηνά και ο Ήφαιστος.
    Η διάταξη των μορφών στον ΧΙΧ.Άγγελο αντικατοπτρίζει εκείνη που συναντάμε σε αρκετά αλχημικά εμβλήματα. Στις εικονογραφήσεις του Ήλιου, της Σελήνης και του παιδιού που γεννιέται από τη μυστικιστική τους ένωση, ο ηλιακός άνδρας πιο συχνά απεικονίζεται στα αριστερά και η σεληνιακή γυναίκα στα δεξιά.
    Το βουνό με τις δίδυμες κορυφές και τις λευκές απότομες πλαγιές είναι η Πύλη του Ήλιου και εδώ το βλέπουμε από την αντίθετη πλευρά από ότι το βλέπαμε στην VII.Σωφροσύνη και την ΧVII.Σελήνη. Η Οδύσσεια μας λέει πώς ο Ερμής, ο Ψυχοπομπός, οδηγεί τις ψυχές των νεκρών, φλυαρώντας και φτερουγίζοντας όπως οι νυχτερίδες, μέσα από την Πύλη του Ήλιου, πάνω από τους λευκούς βράχους και τον σκοτεινό Ωκεανό, περνώντας τη Χώρα των Ονείρων και πηγαίνοντας προς το σπίτι των νεκρών.
    Ο ΧΙΧ.Άγγελος αντιστοιχεί στον Ακκαδικό Έα, του Θεού της Αβύσσου, που ρέει πάνω από τον Κάτω Κόσμο. Φέρνει από αυτόν το ευεργετικό για την ανθρωπότητα, αναζωογονητικό νερό και ελέγχει τη μοίρα. Κρατάει το Ιερό Με, το τελετουργικό σκεύος, που επιτρέπει την επικοινωνία ανάμεσα στους ανθρώπους και τους θεούς. Ο μυστικός του αριθμός είναι το 60, μια και είναι ο γιος του Ανού (ΧΙ.Κόσμος), που ο μυστικός του αριθμός 1, είναι ίσος με αυτόν του Έα στο Βαβυλωνιακό αριθμητικό σύστημα. Ο Έα συνδέεται με τη Σεφίρα Χοκμά (Σοφία), από τη στιγμή που ο Έα ονομαζόταν ο Σοφός, ο Φρόνιμος των Θεών, ο Συνετός του Σύμπαντος, ο Άρχοντας των Μυστικών κλπ. Ο Έα εγκαθιστά την Κοσμική Τάξη.

    Είμαι Κόρη της Γης και του Νερού, και θρέμμα τ’ Ουρανού.
    Διαβαίνω απ’ άκρη σ’ άκρη τους πόρους του ωκεανού και των ακτών.
    Αλλάζω, αλλά δεν μπορώ να πεθάνω,
    μια και μετά από τη βροχή
    ο Ουρανός είναι γυμνός
    σαν μηδέποτε να είχε κηλιδωθεί.
    Οι άνεμοι και οι ηλιαχτίδες, με τις κυρτές αναλαμπές τους
    χτίζουν αργά τον μπλε θόλο του αέρα
    και πέρα από τα σπήλαια της βροχής,
    γελώ βουβά στο κενοτάφιό μου,
    σαν παιδί στη μήτρα, σαν ένα φάντασμα στο μνήμα,
    αναδύομαι ξανά και το γκρεμίζω πάλι.

     


    ΧΧ. Δίκη- Δικαιοσύνη (20,8/11)

     Πρώτη των Σπαθιών
    Θεότητες: Αθήνα, Θέμις
    Ελληνικό Γράμμα = Τ, Ταυ: Τάξις = διαρρύθμιση, βάζω σε σειρά, τακτοποίηση. Τίσις:ανταμοιβή, ποινή, πληρωμή, ανταπόδοση. Τριτογένια = επίθετο της Αθηνάς. Τεχνίτης = ειδικός, αυθεντία, καλλιτέχνης, δημιουργός τεχνίτης.
    Περιγραφή
    Η Αθηνά απεικονίζεται ως νεαρή γυναίκα, με ανοιχτά ξανθά μαλλιά, που φτάνουν μέχρι τους ώμους της. Είναι καθισμένη σε θρόνο, κρατώντας στο δεξί χέρι ορθωμένο, ένα χρυσό δίκοπο σπαθί. Στο σταυρό που σχηματίζει η λαβή του, υπάρχουν δύο μεγάλα ρουμπίνια ένα στη κάθε μεριά. Στο αριστερό της χέρι κρατάει ένα ζυγό: Μία χάλκινη τραβέρσα με πράσινη πατίνα, απ΄ όπου αιωρούνται δύο ασημένια τάσια. Το ένα έχει πάνω του ένα άλφα και το άλλο ένα ωμέγα.H Αθηνά φοράει ένα πράσινο ιμάτιο, που καλύπτεται στο μεγαλύτερο μέρος του από έναν μπλε πέπλο. Στο στήθος της έχει περασμένο ένα κόκκινο τομάρι κατσίκας. Είναι η αιγίς, που γύρω της έχει φίδια και στο κέντρο της διακρίνεται το πρόσωπο της Γοργόνας Μέδουσας. Το κεφάλι της Αθηνάς καλύπτεται από μία περικεφαλαία, που έχει ένα ψηλό λοφίο από κόκκινες τρίχες αλόγου. Το λοφίο πλαισιώνεται από δύο χρυσά φτερά στρουθοκαμήλου.
    Ερμηνεία
    Η κάρτα αντιπροσωπεύει τη «σωστή τάξη» του σύμπαντος. Συμβολίζει την εξαιρετική ισορροπία, είτε του φυσικού κόσμου-όπως είναι η εξισορρόπηση των δυνάμεων-είτε του πνευματικού κόσμου. Σ’ αυτόν περιλαμβάνεται η συμπληρωματικότητα του συνειδητού και του ασυνειδήτου, του ορθολογισμού και του συναισθήματος, της λογικής και της διαίσθησης. Το να πετύχουμε μια τέτοια ισορροπία δεν είναι μόνο θέμα αριθμητικών ισοτήτων και ισοτιμιών. Η δίκαιη χρήση των ζυγών απαιτεί σταθερό χέρι και καλό μάτι.      
    Αυτή η δεξιότητα οφείλει να είναι εξαιρετικά «ακονισμένη», σαν την κόψη ενός σπαθιού. Η αίσθηση του δικαίου απεικονίζεται και με το υπομόχλιο της ζυγαριάς, που είναι ταυτόχρονα αιχμηρό συν ξυράφι, αλλά και μεγάλης ευαισθησίας και ακρίβειας όργανο.
    Η πραγματική δικαιοσύνη μετράει ταυτόχρονα με σοφία και αρσενική διάκριση, αλλά και με θηλυκή συμπόνια: Πυρ και Ύδωρ. Η Αθηνά το επιτυγχάνει συνδυάζοντας ξίφος, ζυγό και πλάστιγγα: Αν και τα μέλη της πλάστιγγας είναι ξεχωριστά και τραβούν προς αντίθετες κατευθύνσεις, ο ζυγός τα συνδέει (έρως) και μετασχηματίζει την «πάλη» τους, σε μια συνεργασία ανώτερης τάξης. Ετσι οδηγούνται σε εξισορρόπηση, «αρμονία». Η σοφία οικοδομεί τέτοιου είδους αρμονία οποτεδήποτε βρίσκει διαφορές, είτε αφορούν το κεφάλι, είτε την καρδιά, την ψυχή ή την κοινωνία.
    Σημειώσεις
    Η σημασία της ΧΧ.Δίκης εκφράζεται με μεγαλύτερη ακρίβεια από την ελληνική έννοια της λέξης Δίκη. Αρχικά και οι δύο λέξεις αναφέρονταν σε κοινωνικά φαινόμενα. Ωστόσο, από την εποχή του Αναξίμανδρου τουλάχιστον (611-547 π.Χ.), η Δίκη απέκτησε μια κοσμολογική σημασία. Μπορούμε να αναλύσουμε σχετικά το γιατί συνέβη αυτό. Στον Όμηρο, η δίκη σήμαινε τον σεβασμό γι’ αυτό που θεωρούσαν ότι ανήκε μέσα στα όρια της φύσης (π.χ., η ταξική δομή της κοινωνίας). Η δίκη αναφέρονταν ακόμα στην φυσική ποινή που θα είχε ως συνέπεια, η παραβίαση αυτών των ορίων. Με την ανάπτυξη μιας πιο ισότιμης κοινωνίας, η δίκη έφτασε να γίνεται αντιληπτή όπως οι αιώνιες, συμπαντικές ηθικές αρχές που επέβαλε ο Δίας. Η ιδέα έγινε πιο κατανοητή από τον Αναξίμανδρο, που ισχυρίστηκε ότι τα αντίθετα στοιχεία «αποδίδουν δίκη» το ένα στο άλλο, ως μέσο αντιστάθμισης για προηγούμενες ανισορροπίες. Αυτή η «πάλη» ανάμεσα στα στοιχεία είναι η φυσική τάξη του σύμπαντος, όπως επισήμανε ο Ηράκλειτος, ενώ ο Εμπεδοκλής όρισε ότι η Σύγκρουση και ο Έρωτας, το Νείκος και η Φιλότης είναι οι πρωταρχικές δυνάμεις, που κινούν τα στοιχεία.
    Αυτές οι ιδέες υπήρχαν πριν από τη διάκριση ανάμεσα στο νόμο και τη φύση, ή καλύτερα, πριν το φαινομενικό σύμπαν χωριστεί σε διανοητικό και υλικό, υποκειμενικό και αντικειμενικό. Έτσι, η δίκη αντιπροσωπεύει τη «σωστή τάξη» σε έναν ενιαίο κόσμο, που περιέχει και πολιτιστικά και φυσικά φαινόμενα. Τα κεντρικά χαρακτηριστικά αυτής της τάξης είναι η εξισορρόπηση: Η επίτευξη της ισορροπίας και ο συμψηφισμός της ανισορροπίας. Αυτή είναι η κοσμολογική τάξη που απεικονίζεται στην ΧΧ.Δίκη.
    Η εξισορρόπηση των δυνάμεων είναι ουσιαστική για να κατανοήσου με τα φυσικά φαινόμενα, με τον ίδιο τρόπο που το έπραξαν ο Αναξίμανδρος και ο Εμπεδοκλής. Είναι επίσης ουσιαστική για τον καλά ισορροπημένο νου, που αντιπροσωπεύει η Αθηνά, μια και σε αυτόν, ο συνειδητός και ο ασυνείδητος νους είναι συμπληρωματικοί και βρίσκονται σε απόλυτη ισορροπία.
    Η Αθηνά είναι η θεά που συνδέεται πιο στενά με τον καλά ισορροπημένα νου. Ονομαζόταν Πρόνοια, δηλαδή Προνοητική και Βουλαία, δηλαδή Συνετή, Σοφή, μια και έδινε συχνά συμβουλές στον Δία και μερικές φορές απειθαρχούσε στις εντολές του, όταν ήξερε κάτι καλύτερα από εκείνον. Δεν διαπνέεται από ανέφικτο ιδεαλισμό, αφού μπορεί να μετατρέπει τις ιδέες της σε πράξεις. Εξαιτίας αυτής της δυναμικής της, ονομάστηκε Εργάνη, εργάτρια δηλαδή και είναι ένα επίθετο της Αθηνάς και ήταν προστάτιδα των τεχνών, των τεχνιτών, της ιατρικής και της διδασκαλίας, ειδικότερα όμως των δραστηριοτήτων που προτιμούσαν οι γυναίκες. Υπερασπιζόταν τους πολιτισμούς που αγωνιζόταν να κρατήσουν ισορροπία ανάμεσα στη φύση και τις ανάγκες των ανθρώπων.
    Οι ζυγοί είναι ένα πολύ σημαντικό σύμβολο για τη Δίκη και αντιπροσωπεύουν όλες τις έννοιες της δικαιοσύνης: Από τις αντίθετες φυσικές δυνάμεις, που παλεύουν στη δοκό της ζυγαριάς, μέχρι την εμπορική της χρήση, που διασφαλίζει το ότι «παίρνεις αυτό που πληρώνεις». Αντιπροσωπεύουν τόσο τη φυσική, όσο και την κοινωνική ισορροπία.
    Ωστόσο, η ΧΧ.Δίκη μας δείχνει με αρκετούς τρόπους ότι η «σωστή τάξη» δεν είναι απλά ζήτημα μηχανικής μέτρησης. Έτσι, η Αθηνά με το να κρατά τους ζυγούς στο αριστερό της χέρι, επικαλείται τις ασυνείδητες αισθήσεις της για αμεροληψία ώστε να καθορίσει πότε η ζυγαριά έχει ισορροπήσει.
    Το εσωτερικό της ένδυμα είναι μπλε, θυμίζοντας έτσι, το υγρό ασυνείδητο της XIV.Αρχιέρειας. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν έχει δεμένα τα μάτια, όπως σι συνηθισμένες εικόνες της «τυφλής Δικαιοσύνης». Η δικαιοσύνη των Ταρώ δεν είναι τυφλή, επειδή προσκομίζει σοφία και περίσκεψη, για να συμπληρώσει με αυτές, την αγνή αντικειμενική της κρίση. Γνωρίζει ότι κάθε κρίση (δίκη) είναι μοναδική, επειδή έχει πλήρη γνώση του πλαισίου. Από την άλλη μεριά, η Αθηνά είναι παρθένα και αυτό σημαίνει ότι η σοφία της είναι «άθικτη και ακέραια αγνή». Η κρίση της δεν έχει καταστραφεί από το πάθος, αντίθετα με του Άρη. Είναι μια από τις τρεις θεές που είναι απρόσβλητες από τη δύναμη της Αφροδίτης. Οι άλλες δύο είναι η Εστία και η Άρτεμις.
    Η ζυγαριά δείχνει ότι η ισορροπία απαιτεί διαχωρισμό και ταυτόχρονη σύνδεση, αφού δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς τα ξεχωριστά τάσια, αλλά ούτε και χωρίς τη μεταξύ τους σύνδεση. Τα τάσια της ζυγαριάς είναι σε αντίθετες μεριές, όμως δεν λειτουργούν ανταγωνιστικά. Στην πραγματικότητα, η αντίθεσή τους δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια συνεργασία στη βαθύτερη μορφή της. Έχουν πάνω τους τα γράμματα άλφα (Α) και ωμέγα (Ω) συμβολίζοντας έτσι την αρχή και το τέλος, ή την πρόθεση και τη συνέπεια, δηλαδή «την ασταθή ισορροπία αιτίων και αιτιατών».
    Η λατινική λέξη για τη ζυγαριά είναι Libra. Η ίδια λέξη πέρασε και στην αστρολογία και ονομάστηκε έτσι ο αστερισμός του Ζυγού. Το ότι κυβερνάται από την Αφροδίτη σημαίνει ότι η αίσθησή μας για ισορροπία καθορίζεται από τις καλαίσθητες αισθήσεις μας και τη δημιουργικότητά μας. Η Δίκη αντισταθμίζεται από τον Έρωτα. Στην πραγματικότητα, η Δίκη είναι το Μεταβαλλόμενο Εγώ της Αφροδίτης (ΙΙ.Βασιλεία) κι αυτό γιατί έχει το ίδιο ξανθό χρώμα στα μαλλιά, όπως έχει και η ΙΧ.Ανδρεία, μια άλλη όψη της Βασιλείας. Η τραβέρσα είναι χάλκινη, με πράσινη επίστρωση: Ο χαλκός και το πράσινο χρώμα συμβολίζουν την Αφροδίτη, την Κυπραία και τον αστερισμό του Ζυγού.
    Επιπλέον, ο Ζυγός είναι ζώδιο του Αέρα, κάτι που υπαινίσσεται τη σημασία τοπ στοιχείου του Αέρα για την Δίκη, αφού ο Αέρας αντιπροσωπεύει τη διανοητική δραστηριότητα. Άλλο σύμβολο του Αέρα είναι το φτερό της στρουθοκαμήλου κι αυτό για δύο λόγους: Το φτερό γενικότερα συμβολίζει τον Αέρα, ειδικότερα όμως «τα φτερά της στρουθοκαμήλου, της διπλής αλήθειας» είναι χαρακτηριστικά της Μάατ της Δικαιοσύνης των Αιγυπτίων. Τα φτερά της στρουθοκαμήλου συμβολίζουν τον ίσο καταμερισμό της δικαιοσύνης, μια και οι φτερούγες της είναι οι πιο ευθείες και οι πιο ισορροπημένες, με οποιουδήποτε άλλου πουλιού κι αν συγκριθούν. Το φτερό είναι επίσης ένα σύμβολο επιδέξιας διάκρισης και αυτός είναι και ο λόγος που η Μάατ καθορίζει πόσο ελαφριά, ή αγνή είναι μια ψυχή, ζυγίζοντάς την συγκριτικά με ένα φτερό.
    Στην ΧΧ.Δίκη ζυγίζεται η καρδιά του αναγεννημένου παιδιού (ΧΙΧ.Άγγελος) που θα κλιθεί για κρίση στον ΧΧΙ.Κόσμο. Ένα ακόμα σύμβολο του Αέρα είναι το μπλε φόντο, που αντιπροσωπεύει το πνεύμα που διαποτίζει τα πάντα.
    Ο Κρόνος, ο Πατέρας του Χρόνου (ΧΙ.Γέρων), εξυψώνεται στο Ζυγό, που μας υπενθυμίζει ότι όλες οι εξισορροπήσεις συμβαίνουν με την πάροδο του χρόνου, ύστερα από συνεχείς εναλλαγές ανάμεσα στην ισορροπία και την ανισορροπία. Η δίκαιη αποκατάσταση της ανισορροπίας βασίζεται στη μνήμη, ειδικά στην ασυνείδητη εμπειρία, που αντιπροσωπεύεται από την IV.Αρχιέρεια.
    Η ΧΧ.Δίκη είναι η Πρώτη του Σπαθιού, όπως φαίνεται και από το σπαθί που κρατά. Φυσικά, το σπαθί είναι το σύμβολο της λογικής διάκρισης και της διανοητικής δύναμης, που είναι και τα ουσιαστικά στοιχεία της δικαιοσύνης. Ωστόσο, είναι επίσης ένα σύμβολο δύναμης και ετοιμότητας για δράση, κάτι που δείχνει ότι οι κρίσεις της Αθηνάς δεν είναι απλά διανοητικά παιχνίδια. Κρατά το σπαθί με το δεξί της χέρι, επειδή αυτό είναι το χέρι της συνειδητής δράσης. Το σπαθί είναι δίκοπο επειδή, αν και μπορεί να θεωρηθεί ως το ανταποδοτικό όπλο της δικαιοσύνης, είναι επίσης και αμυντικό.
    Ωστόσο η ανταπόδοση της Αθηνάς δεν είναι μνησίκακη. Για παράδειγμα, όταν ο Φαέθων έχασε τον έλεγχο του άρματος του ήλιου, ρίχτηκε κάτω, όχι ως τιμωρία, αλλά «ως πράξη ελέους, για να αποκατασταθεί η ισορροπία στη φύση. Το σπαθί αντιπροσωπεύει το μέσο για την αποκατάσταση της φυσικής ισορροπίας, όταν αυτή διαταράσσεται. Με αυτό το ρόλο αντιστοιχεί στη Νέμεση, την προστάτιδα της Δικαιοσύνης της Φύσης.
    Η Αθηνά ήταν αρχικά γνωστή ως πολεμική θεά, ειδικά στην μυκηναϊκή εποχή, όπου απεικονιζόταν σαν θεά με ασπίδα και ήταν επίσης πασίγνωστη ως προστάτιδα των δίκαιων αγώνων. Αυτή εφηύρε το πολεμικό άρμα και την τρομπέτα, που εμφανίζεται στην VIII. Νίκη και στον ΧΙΧ.Άγγελο, αντίστοιχα. Στάθηκε ιδιαίτερα χρήσιμη στην καταπολέμηση των Τιτάνων από τους Ολύμπιους και δεν απέφυγε ποτέ τις πολεμικές συγκρούσεις. Ήταν η προστάτιδα των ηρώων και είχε υπό την σκέπη της εκείνους που πολεμούσαν στην πρώτη γραμμή των στρατευμάτων. Γενικά, αντάμειβε το θάρρος και την τόλμη. Ονομαζόταν και Νικηφόρος, επειδή έφερνε την Νίκη μαζί της. Προστάτευε τις πόλεις, αλλά και τα αγροτικά ζώα και όλοι την ευχαριστούσαν για τις νίκες στους πολέμους και την ευτυχία και την ευημερία στην περίοδο της ειρήνης. Ήταν ιδιαίτερα αγαπητή σε πόλεις, όπως η αρχαία Αθήνα που ήταν κέντρα πολιτισμού και τεχνών, από τις οποίες απολάμβανε και τις περισσότερες ευχαριστίες.
    Ο Άρης και η Αθηνά, ως θεοί του πολέμου, ήταν πάντα σε ασυμφωνία. Η Αθηνά δεν μπορούσε να ανεχτεί την αγάπη του Άρη για τη βία και τη σύγκρουση. Εκείνη πολεμούσε μόνο για να προστατεύσει πολιτισμούς ή για να διασφαλίσει τη δικαιοσύνη. Επιπλέον, με το να δρα ενστικτωδώς, ο Άρης συχνά άφηνε την Νίκη να γλιστρήσει μέσα από τα χέρια του, ενώ πολλές φορές ακολουθούσε την Αθηνά, γιατί θαύμαζε τον προσεκτικό σχεδιασμό της και τη συνετή δράση της.
    Έτσι, η ΧΧ.Δίκη, η Αθηνά δηλαδή, αντιπροσωπεύει έναν συνδυασμό των καλύτερων χαρακτηριστικών της VIII. Νίκης, του Άρη δηλαδή, που αντιπροσωπεύει την αρσενική δύναμη και δράση και της ΙΙ.Βασιλείας, της Αφροδίτης δηλαδή, που αντιπροσωπεύει τη θηλυκή συνειδητότητα. Αυτός είναι και ο λόγος που ο συμβολισμός της ΧΧ.Δίκης συνδυάζει χαρακτηριστικά και από τα δύο αυτά φύλλα. Η Αθηνά θα μπορούσε να ονομαστεί πνευματική κόρη του Άρη Και της Αφροδίτης. Ωστόσο, κόρη του Άρη και της Αφροδίτης, της Σύγκρουσης και του Έρωτα, είναι η Αρμονία, η VII.Σωφροσύνη. Το σημείο εστίασης του συνδυασμού Άρη και Αφροδίτης είναι το σπαθί και τα τάσια.
    Το κάθετο σπαθί με τις δύο προεξοχές είναι σύμβολο του αρσενικού. Αντίθετα από το ατσάλινο σπαθί του Άρη, αυτό της Αθηνάς είναι φτιαγμένο από χρυσό, το ευγενέστερο αρσενικό μέταλλο, για να μας υποδείξει τους αγνούς σκοπούς του. Ο κάθετος προσανατολισμός του αντιπροσωπεύει τον πνευματικό αγώνα, δεν είναι απλά ένα όργανο φονικό. Τα ρουμπίνια στο σταυρό που σχηματίζεται, είναι σύμβολα της ζωτικότητας, της δύναμης και του άτρωτου και αναφέρονται στον Άρη και την προστατευτική δράση.
    Τα τάσια έχουν σχήμα στήθους. Είναι θηλυκά σύμβολα και είναι φτιαγμένα από ασήμι, το πιο ευγενές θηλυκό μέταλλο. Είναι αναπαράσταση των γνωστών πλατύστομων κυλινδρικών δοχείων, των δοχείων σε σχήμα στήθους, που χρησιμοποιούνταν για να δοθεί το ζωοδόχο γάλα στις τελετές της Ίσιδος. Θυμίζουν ακόμα τα καπέλα σε σχήμα αυγού, τα οποία φορούν τα παιδιά που συναντήσαμε στην κάρτα του Ήλιου.
    Όπως είπαμε νωρίτερα, η δοκός από πρασινωπό χαλκό είναι σύμβολο της Αφροδίτης. Ο οριζόντιος προσανατολισμός της αντιπροσωπεύει τους πρακτικούς, ανθρώπινους περιορισμούς μας, που έρχονται σε αντίθεση με τις κάθετες πνευματικές επιδιώξεις.
    Η αιγίδα της Αθηνάς και το λοφίο του κράνους της είναι κόκκινα και αυτό δείχνει τη σύνδεσή της με τον Άρη. Ωστόσο, στην περίπτωση της Αθηνάς, το κόκκινο είναι το χρώμα της προστασίας ή της ασυνήθιστης δράσης. Τοποθετείται πάνω από το πράσινο, κάτι που μας δείχνει τη βασική της φύση, που είναι συνεργατική και «θρεπτική». Η Αθηνά εξισορροπεί τα Αρειανά και τα Αφροδισιακά χαρακτηριστικά.
    Το τελευταίο ζευγάρι άνδρα-γυναίκα της Μεγάλης Αρκάνα, είναι ο ΧΙΧ.Άγγελος, ο Ερμής δηλαδή και η ΧΧ.Δίκη, η Αθηνά δηλαδή, που έχουν και οι δύο ανδρόγυνα στοιχεία. Η ένωση των αντιθέτων είναι χαρακτηριστικό του Ερμή, που μερικές φορές θεωρείτο ερμαφρόδιτος. Επίσης, στη χριστιανική μυθολογία, οι άγγελοι είναι άφυλοι. Η ανδρογυνία της Αθηνάς είναι πιο λεπτεπίλεπτη, ωστόσο γίνεται εμφανής πρώτα στη γέννησή της από τον Δία, μετά στην παρθενία της, την άρνησή της να δεχτεί έναν θηλυκό ρόλο στο σεξ και τέλος, στη σύνδεσή της με αρσενικές δραστηριότητες, όπως ο πόλεμος. Και ο ΧΙΧ.Άγγελος και η ΧΧ.Δίκη φανερώνουν μια πιο ισορροπημένη ψυχή απ’ ότι οι κατώτερες κάρτες, αλλά η τελική ένωση θα επιτευχθεί στον ΧΧΙ. Κόσμο.
    Μια άλλη θεά που συνδέεται με την ΧΧ.Δίκη είναι η Θέμις, που το όνομά της σημαίνει ορθότητα «και σταθερή επιβολή των εθίμων και του νόμου, της δικαιοσύνης. Αρχικά, Θέμις σήμαινε «ακλόνητη». Ήταν θεότητα της γης, αφού ήταν κόρη του Ουρανού και της Γαίας. Ήταν προφήτης, μητέρα του Προμηθέα (ΧΙΙ.Κρεμαστού Προδότη) και ίσως, η σημαντικότερη ερωμένη του Δία. Μερικοί μάλιστα, έφτασαν να την αποκαλούν δεύτερη σύζυγό του. Αν και ήταν Τιτανίς, καθόταν στο πλάι του Δία, απ’ όπου του έδινε σοφές συμβουλές. Έτσι, ονομάστηκε Εύβουλος, δηλαδή αυτή που δίνει καλές συμβουλές και Σωτηρία. Συχνά, τη συναντάμε να κρατά ζυγαριά. Οι Πυθαγόρειοι έλεγαν ότι η Δικαιοσύνη ονομαζόταν Θέμις στο ουράνιο Βασίλειο και Δίκη στο επίγειο.
    Κόρη του Δία και της Θέμιδος ήταν η Αστραία, «η λαμπερή σαν άστρο παρθένα», που αργότερα ονομάστηκε Δίκη. Ζούσε στη γη, ανάμεσα στους θνητούς, κατά τη διάρκεια της Χρυσής Εποχής. Όταν οι θεοί απομακρύνθηκαν στο τέλος της Χρυσής Εποχής, αυτή έμεινε περισσότερο, αλλά τελικά σύμφωνα με τον Οβίδιο «η παρθένα Αστραία, η τελευταία των ουράνιων, εγκατέλειψε την αιματοβαμμένη γη». Ανέβηκε στους ουρανούς, όπου την βλέπουμε στον αστερισμό της Παρθένου, δίπλα από τον Ζυγό, τη ζυγαριά της. Οι αρχαίοι ποιητές προέβλεψαν την επιστροφή της Παρθένας και τη γέννηση μιας νέας Χρυσής Εποχής.
    Θυμηθείτε ότι ο Κρόνος, ο ΧΙ. Γέρων, προσπάθησε να φάει τα παιδιά του, έτσι ώστε κανείς να μην μπορεί να τον εκθρονίσει. Ωστόσο, η Ρέα τον κορόιδεψε και δεν τον άφησε να φάει τον Δία, που όντως τελικά, εκθρόνισε τον πατέρα του. Η Μήτις, «η σοφότερη των Θεών», ετοίμασε ένα μαντζούνι που το έδωσε στον Δία και αυτός με την σειρά του, στον Κρόνο, που ξέρασε τα υπόλοιπα παιδιά του. Η Μήτις έγινε το πρώτο ταίρι του Δία και όταν έμεινε έγκυος, εκείνος, όπως παλιότερα ο πατέρας του, φοβήθηκε ότι θα γεννήσει τον ανατροπέα του και την έπεισε να την φάει. Την κατάπιε ενώ ήταν έγκυος στην Αθηνά. Παρ’ όλ’ αυτά, η Αθηνά βγήκε από το κεφάλι του Δία. Μπορούμε να υποθέσουμε ότι η Αθηνά Παρθένος είναι προορισμένη να διαδεχτεί τον Δία και μαζί με τον Ερμή, να επαναφέρουν την Χρυσή Εποχή των παππούδων της, του Κρόνου και της Ρέας.
    Η Αθηνά λέγεται και Γλαυκώπις, με αστραφτερά μάτια, επειδή αρχικά ήταν θεά της καταιγίδας και των αστραπών. Τις περισσότερες φορές, απεικονίζεται καθιστή. Άλλοτε πάλι είναι όρθια φορώντας έναν μακρύ χιτώνα και κράνος και κρατώντας ένα ακόντιο στο δεξί της χέρι και ασπίδα στο αριστερό. Στο στήθος της φοράει την αιγίδα, συχνά μπορεί να είναι από δέρμα Αιγός, που αρχικά υποδείκνυε τη θυελλώδη νύχτα. Το κεφάλι της Γοργόνας Μέδουσας το βλέπουμε είτε στην αιγίδα της, είτε στην ασπίδα της. Η Αθηνά συχνά συνδέεται με τα πουλιά και στους κλασσικούς χρόνους, με την κουκουβάγια, που θεωρείται το πιο σοφό πουλί.
    Η Κόκκινη αιγίδα, που έχει φίδια για κρόσσια και είναι διακοσμημένη με το κεφάλι της Μέδουσας, αναλογεί στην Κόκκινη χλαμύδα με τα κρόσσια, που φορά ο Ι.Μάγος και στο κεφάλι της Γοργόνας, που είναι κρεμασμένο πίσω του, κάτι που δίνει έμφαση στη σχέση ανάμεσα στις δύο κάρτες.
    Αν και η Αθηνά συχνά είναι οπλισμένη με δόρυ, σε ένα άγαλμά της στη νότια Ιταλία, κρατάει ένα σπαθί στο δεξί της χέρι και την ασπίδα στο αριστερό της. Φίδια τυλίγουν τα δυο της χέρια. Στα Ταρώ Μαντένια, η Δίκη κρατά ένα σπαθί με τη μύτη προς τα πάνω στο δεξί της χέρι και ζυγούς στο αριστερό της. Ένας ερωδιός που κρατά μια πέτρα στέκεται δίπλα στο αριστερό της πόδι.
    Εκτός από το χρυσό και το ασημένιο, που αντιστοιχούν στην αρσενική και τη θηλυκή ψυχή, τα κυρίαρχα χρώματα στην εικόνα μας είναι το χάλκινο, το πράσινο, το μπλε και το κόκκινο, που αντιστοιχούν στα τέσσερα στοιχεία, τη Γη, το Ύδωρ, τον Αέρα και το Πυρ, αντίστοιχα. Ένα ακόμα χρώμα, το μαύρο, που είναι το έβδομο, έρχεται να συμπληρώσει τις σκιές και αντιστοιχεί στην Πρώτη Ύλη. Και τα επτά χρώματα μαζί αντιστοιχούν στους πλανήτες και στις αντίστοιχες κάρτες: το μπλε στον Ερμή (Ι.Μάγος), το πράσινο στην Αφροδίτη (ΙΙ.Βασιλεία), το χάλκινο στο Δία (ΙΙΙ.Βασι λεύς), το ασημί  στη Σελήνη (IV.Αρχιέρεια), το χρυσό  στον Ήλιο (V.Αρχιερέας), το κόκκινο στον Άρη (VΙΙΙ.Νίκη) και το μαύρο στον Κρόνο (ΧΙ.Γέρων).
    Η ΧΧ.Δίκη αντιστοιχεί στον Βαβυλωνιακό Θεό Μαρντούκ, τον γιο του Έα, ο οποίος αντιστοιχεί στον ΧΙΧ.Άγγελο. Ο Μαρντούκ σχετίζεται με τη Δίκη, κάτι που τον συνδέει με τον Σαμάς, τον ΧVΙΙΙ.Ήλιο και με τη σοφία, η οποία τον συνδέει με τον Έα, τον  ΧΙΧ.Άγγελο. Ο μυστικιστικός του αριθμός είναι το 50 και υπάρχει ένας ύμνος που απαριθμεί τα Πενήντα Ονόματά του. Συνδέεται με την Σεφίρα Χέσεντ (Έλεος), από τη στιγμή που ονομαζόταν «Ελεήμων Θεός ή Πατέρας ή Κύριος ή Ελεήμων και Συγχωρητικός, Ελεήμων στην Ανθρωπότητα», κλπ. Το άλλο του ευρέως διαδεδομένο επίθετο, «Ύψιστος Κύριος», αντιστοιχεί στο δεύτερο όνομα αυτής της Σεφίρα, Γκεντουλά (Μεγαλείο)..
    Η Πυθαγόρεια ερμηνεία της Δεκάδας (1-10) αντιστοιχεί γενικά στους Συμπαντικούς Θριάμβους, που είναι το δεύτερο μισό της Μεγάλης Αρκάνα, οι κάρτες 11-20. Έτσι, η Δίκη αντιστοιχεί στην ίδια τη Δεκάδα, που οι Πυθαγόρειοι έλεγαν ότι είναι το μέτρο για τα Πάντα. Την ονόμαζαν Αρχή της Φυσικής Εξισορρόπησης, της Ολότητας, του Πλήρως Ανεπτυγμένου Όλου, της Εμπιστοσύνης, «Μητέρα που αγκαλιάζει τα Πάντα», «Μητέρα που οριοθετεί τα Πάντα» και Ερμαφρόδιτη, επειδή ισορροπεί το αρσενικό με το θηλυκό, καθότι είναι 10=2*5. Είναι ο πρώτος αριθμός που ισορροπεί τους πρώτους, ήτοι 1, 2, 3, 5, 7 και τους σύνθετους, ήτοι 4, 6, 8, 9, 10. Η Δίκη έχει απόλυτη σύνδεση με τη μνήμη, έτσι είναι σημαντικό που οι Πυθαγόρειοι την αποκαλούσαν επίσης Δεκαδική Μνήμη και Μνημοσύνη, η θεά της μνήμης, όνομα που αντιστοιχεί στην Πλατωνική Ανάμνηση, την επιστροφή σε μια κατάσταση Αθώας αρτιότητας. Τελικά, ο Δεκαδικός χαρακτήρας της Δίκης επιβεβαιώνεται από την αριθμητική αξία της λέξης Αθήνη που ισούται με 76, που ανάγεται σε 11+6-7=10 στην Ενδεκάδα.
    Η πιο παλιά κατάταξη των Ταρώ έχει την Δίκη στη θέση 20 και την Ισχύ στο 9, ανάμεσα από το Άρμα και τον Τροχό. Αυτή είναι και η θέση της στις πρώιμες σειρές Ταρώ. Ωστόσο, σε αρκετές σειρές Ταρώ με αριθμημένα φύλλα, η Δίκη μετακινήθηκε στη θέση 8, ανάμεσα στο Άρμα και τον Ερημίτη και η Ισχύς πήρε τη θέση 11. Αυτό κάνει την Αθηνά και τον Άρη συνεχόμενους, κάτι που αντικατοπτρίζει τη στενή τους σχέση. Αργότερα, κάποιοι συγγραφείς, που έλκονται από τις παραδόσεις της Χρυσής Αυγής άλλαξαν τη θέση της Δίκης και της Δύναμης που είναι στενά συνδεδεμένες.
    Έτσι, την κάρτα αυτή την συνοδεύει διαφωνία ως προς τη θέση που ανήκει. Ωστόσο, ο υποβιβασμός της Δίκης πίσω, στο Θρίαμβο της Αρετής, ανάμεσα στον Έρωτα και τον Τροχό, θα διασπούσε τις Οκτάδες, όπως και τα ζεύγη αρσενικών και θηλυκών και θα κατέστρεφε την ισορροπία ανάμεσα στα δύο μισά της Μεγάλης Αρκάνα. Επιπλέον, σύμφωνα με τις Πυθαγόρειες διδασκαλίες, η Δίκη είναι η υπέρτατη Αρετή, η Μητέρα και η Τροφός των άλλων αρετών. Κι αυτό επειδή κάθε αρετή επιτυγχάνεται με Δικαιοσύνη, η οποία βρίσκει την κατάλληλη ισορροπία ανάμεσα στα άκρα, αλλά και επειδή η Δικαιοσύνη εναρμονίζει όλες τις αρετές. Έτσι, στέκεται πάνω απ’ όλες..
    Από την άλλη μεριά, η Δίκη θα μπορούσε να προαχθεί στην θέση XVI.Αστήρ, που είναι η Κυρία της Νομοτέλειας, αλλά αυτό θα δημιουργούσε πολλά προβλήματα. Πρώτον, η Κυρία της Νομοτέλειας αντιστοιχεί στο σύνολο των Κούπα, που δεν ταιριάζει πολύ με την Δίκη ή την Αθηνά. Επιπλέον, ο Αστήρ, η παρούσα Κυρία της Νομοτέλειας, πιθανότατα θα έπαιρνε τη θέση της κάρτας 20, όπου όμως εκεί είναι απαραίτητο ένα Σπαθί, πράγμα που δύσκολα ταιριάζει με το Αστέρι. Αυτό όμως δεν έχει ιστορική τεκμηρίωση, από τη στιγμή που η ακολουθία Αστήρ-Σελήνη-Ήλιος είναι αμετάβλητη στα Ταρώ. Η ακολουθία αυτή είναι πολύ στεγανή για να επιτρέψει κάποια επαναδιανομή.

    Όλα τα εγκλήματα πρέπει να τερματιστούν
    και η αρχαία απατεωνιά πρέπει να εγκαταλειφθεί.
    Επιστρέφοντας η Δίκη θα σηκώσει ψηλά τους ζυγούς της.
    Alexander Pope, Messiah

     

  • Οι κάρτες των Θριάμβων

    XXI. Κόσμος

    Ο Άρχων των Εσχάτων
    Θεότητες: Ιανός, Ερμαφρόδιτος
    Ελληνικό Γράμμα: Υ, Ύψιλον: Υγίεια = υγεία, πληρότητα στο σώμα και το νου, ευεργεσία, θρέψη, θεραπεία. Ύστατος = τελευταίος, έσχατος, ανώτατος, ακραίος. Ύψος = ύψος, ανάστημα, κορυφή, εξιδανίκευση.
    Περιγραφή
    Μια ανδρόγυνη μορφή χορεύει μέσα σε ένα οβάλ φόντο. Περιστοιχίζεται από τέσσερα κεφάλια. Η μορφή έχει δύο πρόσωπα που κοιτάζουν προς αντίθετες κατευθύνσεις, ένα χρυσό αρσενικό πρόσωπο, που κοιτάζει στα αριστερά μας κι ένα θηλυκό, που κοιτάζει στα δεξιά. Τα μαλλιά τους είναι κόκκινα. Από την κορυφή του κεφαλιού της μορφής φεγγοβολούν χρυσές κι ασημένιες αχτίδες και το περιστοιχίζουν φωτεινά νέφη, τα οποία πλημμυρίζουν το φόντο. Η μορφή χορεύει, όμως το δεξιό της πέλμα είναι τοποθετημένο στέρεα σε ένα μικρό κομμάτι χρυσής γης ενώ το αριστερό της βυθίζεται μέσα σε ασημένιο νερό που ρέει.
    Στο δεξί της χέρι κρατά ένα χρυσό αντικείμενο, που κοιτάζει ψηλά προς τον ουρανό, συγκεκριμένα, προς το πρόσωπο στην πάνω αριστερή γωνία και στο αριστερό της, ένα ασημένιο, που κοιτάζει κάτω, προς τη γη. Μοιάζουν με κλειδιά ναών: Έχουν μακρύ άξονα και στο τέλος τους, δύο διακλαδώσεις σε ορθή γωνία, σαν μανιβέλα. Ένα ασαφές πέπλο σε βιολετί χρώμα, σαν ένα στρογγυλεμένο Υ, κρέμεται από τους ώμους της μορφής, κατεβαίνει στο στήθος και τη βουβωνική χώρα, κρύβοντας έτσι το φύλο της.
    Το οβάλ φόντο έχει το σχήμα δύο διασταυρούμενων κυκλικών τόξων. Η σχέση ύψους και πλάτους τους είναι 1.061÷612. Το πλαίσιο της μορφής δημιουργείται από δύο ερπετά, που μοιάζουν περισσότερο με δράκους. Ένας κόκκινος και χρυσός, χωρίς φτερά, ανεβαίνει με το κεφάλι προς τα δεξιά, ενώ ένας πράσινος και ασημένιος φτερωτός κατεβαίνει με το κεφάλι προς τα αριστερά. Το πεδίο που σχηματίζουν, μοιάζει να κλείνει από τα στόματά τους, τα οποία τρώνε το ένα την ουρά του άλλου. Κάθε δράκος έχει ένα πύρινο μάτι και πέντε σημάδια από πυράκτωση στην κάθε του πλευρά, το κεντρικό στην κάθε πλευρά είναι και το πιο φωτεινό. Μια οριζόντια γραμμή, με μήκος ίσο με το πλάτος του πεδίου, είναι εφαπτόμενη στο κάτω μέρος του, σχηματίζοντας ένα είδος χάρτινου βάθρου.
    Την εικόνα συμπληρώνουν τέσσερις κεφαλές, στις τέσσερις γωνίες της, που κοιτάζουν προς τα έξω. Στην κάτω αριστερή, είναι το κεφάλι ενός δαμαλιού, στολισμένο με λουλούδια και το κυρίαρχο χρώμα γύρω του είναι το πράσινο. Στην πάνω αριστερή δεσπόζει το φλογερό κεφάλι ενός λέοντα, με κίτρινο-πορτοκαλί χρώμα. Στην πάνω δεξιά γωνία, φθινοπωρινά φύλλα περιστοιχίζουν ένα κεφάλι γερακιού κι εδώ το κυρίαρχο χρώμα είναι το κόκκινο, ενώ στην πάνω αριστερή, λευκά σύννεφα, σε ίνα βαθύ μπλε ουρανό, περιστοιχίζουν το κεφάλι ενός γέρου, μαύρου άνδρα.
    Παρουσίαση
    Σε αυτή την κάρτα τα Σατουρνάλια τελειώνουν. Ο Ιδιώτης, ο διαλεγμένος με κλήρο ή από την μοίρα, να γίνει Βασιλιάς του Καρναβαλιού, ο Κύριος της Ανομίας, είχε ήδη αρκετές περιπέτειες. Δοξάστηκε και δοκιμάστηκε. Στην κεφαλή της Θριαμβευτικής Παρέλασης, οδήγησε μια ακολουθία από θριάμβους όλο και ανώτερης τάξης, που τώρα φτάνουν στο μεσουράνημά τους. Πέρασε τρεις φορές τις επτά πύλες. Σε καθεμιά από τις επτά μέρες του Καρναβαλιού, έφευγε από το κεφάλι του ένα από τα επτά Φτερά της Μωρίας, έτσι ώστε τώρα πια να μην έχει μείνει κανένα.
    Ο Ιδιώτης χορεύει τον τελευταίο του χορό ως βασιλιάς, μια και σύντομα θα του αφαιρεθεί το ξεχωριστό του αξίωμα. Σε λίγο θα γίνει ξανά ένα με τους κοινούς ανθρώπους, πιθανότατα όμως, με το παράδειγμά του, να τους έχει μετασχηματίσει κι αυτούς. Ο Ιδιώτης έγινε Χορευτής, η μορφή της κάρτας ΧΧΙ.Κόσμος και χορεύει τον αιώνιο χορό της απελευθερωμένης ζωής, στον οποίο ανακατεύονται ο ρυθμός και ο αυθορμητισμός. Είναι η ενοποιημένη ψυχή, που ανέρχεται στα αιώνια βασίλεια και καταδύεται πάλι στον κόσμο των τεσσάρων στοιχείων. Ενώνοντας όλα τα αντίθετα σε μια δυναμική σύμπραξη, κρατάει τα κλειδιά του Ουρανού και της Αβύσσου και δείχνει το δρόμο για το νέο Αιώνα του Υδροχόου, την επιστροφή της Χρυσής Εποχής του Κρόνου.
    Σημειώσεις
    Ο Χορευτής αποτελεί το κατάλληλο σύμβολο για το μετασχηματισμένο Ιδιώτη, αφού ο χορός του συνδυάζει τον ρυθμό με τον αυθορμητισμό, το μεθοδικό και το απρόσμενο. Αυτός ο χορός είναι δημιουργία.
    Σε αρκετές μυθολογίες, συναντούμε ένα Θεό ή μια Θεά να φέρνουν τη ζωή στο σύμπαν μέσω του χορού τους. Οι Κουρήτες με το χορό τους έφεραν τον Δία στον Κόσμο, μέσα από τη μήτρα της Ρέας, της Μεγάλης Μητέρας. Με την ίδια λογική, ο συνεχής χορός διατηρεί το σύμπαν και όταν έρθει η ώρα, το οδηγεί στη λήθη.
    Οι εκστατικοί χοροί, που δεν μπορούμε να τους χρονολογήσουμε, επιτρέπουν στον Χορευτή να περάσει από το χρόνο των θνητών στον υπερβατικό χρόνο. Ωστόσο ο χορός του Κόσμου δεν μοιάζει με τις συγκεχυμένες περιστροφές του Διονύσου (0.Ιδιώτης) ή τον φρενήρη χορό των Μαινάδων. Είναι ένας ρυθμός που αναπτύσσεται αυθόρμητα στο χρόνο. Τα βήματα ακολουθούν το ένα το άλλο, σε ένα ρυθμικό μοτίβο, αλλά δεν μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα προς τα πού θα πάει ο χορός ή ο Χορευτής. Ο ήλιος θα ανατείλει αύριο και την επόμενη μέρα θα δύσει, αλλά δεν μπορούμε να πούμε σε τι είδους κόσμο Θα ανατείλει μετά από δέκα χιλιάδες χρόνια.
    Ο ρυθμός και ο χρόνος αντιπροσωπεύουν τις δύο θεμελιώδεις διαστάσεις του σύμπαντος. Συμβολίζονται από τη σημαιούλα στον ΧΙΧ.Άγγελο, όπου οι οριζόντιες ζώνες συχνοτήτων διασταυρώνονται με τα κάθετα διάκενα του χρόνου. Η μετρήσιμη και πεπερασμένη έκταση του κεντρικού τετραγώνου αναπαριστά τον Κεντρικό πυρήνα του αυθορμητισμού, την αμοιβαία αοριστία του Όντος και του Πρέποντος, της Κατάστασης και της Διαδικασίας, της Ταύτισης και της Διαφοροποίησης. Στην κβαντική μηχανική, είναι ο χρόνος και η συχνότητα αναλογικά με την ενέργεια ή η θέση και η ταχύτητα αναλογικά με την ορμή. Ο Κοσμικός Χορευτής γνωρίζει ενστικτωδώς την ισορροπία της χορογραφίας και του αυτοσχεδιασμού, του προβλέψιμου και της έκπληξης.
    Ο χορός στην κάρτα ΧΧΙ.Κόσμος δεν μοιάζει επίσης με αυτόν του σχοινοβάτη (ΧΙΙ.Κρεμαστός Προδότης), που «χορεύει πάνω στο τίποτα», δηλαδή, είναι κρεμασμένος. Είναι στέρεα γειωμένος στην πραγματικότητα. Αυτό μας δείχνει άλλωστε και το δεξί πόδι, που ακουμπά τη γη. Η Μορφή είναι συνδεδεμένη με το ακατάλυτο και άφθαρτο έδαφος της ύπαρξής της, το χρυσό κομμάτι γης που πατάει. Το αριστερό της πόδι βυθίζεται μέσα σε ένα ασημένιο ρεύμα ύδατος, δείχνοντας έτσι, ότι βρίσκεται σε επαφή με το Συμπαντικό Νόμο.
    Ο Χορευτής έχει αφήσει την τυφλή χορευτική αρμονία πίσω του και καθώς ο χορός του εκτυλίσσεται στο χρόνο, τίποτα δεν τον υποχρεώνει κάθε νέο βήμα του να μοιάζει απαραίτητα με τα προηγούμενα. Καθένα από αυτά είναι μια μοναδική αντίδραση στο πλαίσιο της μουσικής και των προηγούμενων βημάτων. Υπερβαίνει τους κανόνες της ακρίβειας και της κανονικότητας, μια και ακολουθεί τη ροή του Συμπαντικού Νόμου. Συμβολίζει έτσι, την αιωνιότητα του πάντα παρόντος ΤΩΡΑ.
    Ο Κόσμος παρουσιάζει το αναγεννημένο παιδί του ΧΙΧ.Αγγέλου, που αναπτύχθηκε προς την ωριμότητα και δοκιμάστηκε από την ΧΧ.Δίκη. Αναλύοντάς το από ψυχολογική άποψη, ο αρχέτυπος Εαυτός εξανθρωπίστηκε πλήρως από την ενσωμάτωσή του σε ένα άτομο. Με πιο παραδοσιακούς όρους, το Πνεύμα ενσωματώθηκε στην Ύλη. Αυτό συμβολίζεται από τη δομή της κάρτας: ένας κύκλος, που αντιπροσωπεύει το πνεύμα, σε ένα τετράγωνο, που αντιπροσωπεύει την ύλη. Εδώ έχουμε την αρχετυπική Σταθεροποίηση, με την οποία το Ασταθές Πνεύμα σταθεροποιείται μόνιμα. Αυτή η σταθεροποίηση, όταν επιτευχθεί, είναι μόνιμη. Η παλινδρόμηση είναι αδύνατη. Ο Γιούνγκ εξηγεί ότι σε αυτή την κατάσταση αποκτούμε μόνιμη επίγνωση του Εαυτού, ως ένα άφθαρτο αρχέτυπο, αναλλοίωτο και αθάνατο.
    Με άλλα λόγια, το άτομο ενώνεται με το Θεϊκό Εσωτερικό του: είναι η κατάκτηση του αληθινού ενθουσιασμού, καθότι η λέξη «ενθουσιαστικός είναι από το ένθεος, γεμάτος με τον θεό, κατεχόμενος, εμπνευσμένος από τον Θεό.
    Οι Ρωμαίοι αποκαλούσαν την εσωτερική θεότητα του άνδρα Τζίνιους και της γυναίκας Τζούνο. Αντιστοιχούν, από πολλές απόψεις, με τον ασυνείδητο νου και θεωρούνταν αστείρευτες πηγές «έμπνευσης, πέρα από τη συνηθισμένη διανόηση».
    Στην αρχαία λατινική λογοτεχνία, το θηλυκό Άνιμα αναφερόταν στην ενσωματωμένη, ασυνείδητη ζωτική ενέργεια, το Τζίνιους για τούς άνδρες και το Τζούνο για τις γυναίκες, ενώ το αρσενικό Άνιμους αναφερόταν συχνά στο συνειδητό νου. Η χρήση αυτή είναι φυσικά διαφορετική από του Γιούνγκ. Το Ρωμαϊκό Άνιμα αντιστοιχεί στην πρώιμη ελληνική Ψυχή που είναι θηλυκή, δηλαδή, «στο ζωτικό πνεύμα που δρα στην αναπαραγωγή, διαχωρισμένο και έξω από το συνειδητό εαυτό». Εδρεύει στο κεφάλι και αυτός είναι ο λόγος που ένας Ρωμαίος ακουμπούσε το μέτωπό του όταν ήθελε να τιμήσει το Τζίνιους του και παίρνει τη μορφή φιδιού. Αντίστροφα, το Άνιμους αντιστοιχεί στην ελληνική λέξη Θυμός ή Θύμος (αρσενικό), που θεωρούσαν ότι ήταν ο συνειδητός νους που εδρεύει στο στήθος.
    Ένας άνθρωπος μπορεί να βοηθηθεί από το Τζίνιους (Ginious σημαίνει ελληνικά «ο φύλακας άγγελος») του, να αλλοτριωθεί από αυτό, ακόμα και να του αντισταθεί ή να το ανταγωνιστεί. Στον ΧΧΙ.Κόσμος ο Χορευτής ενώθηκε μαζί του. Το Τζίνιους αποτυπώνεται στην κάρτα σαν «φωτιά πάνω από το κεφάλι» που συχνά αντιπροσωπεύεται στην αρχαία τέχνη από ένα επιχρυσωμένο πρόσωπο ή από ένα νεφέλωμα, το οποίο συμβολίζεται με ένα ακτινωτό στέμμα ή με φωτοστέφανο. Μια συχνή αναπαράστασή του γινόταν επίσης, με κόκκινο μόλυβδο, που τον χρησιμοποιούσαν για να επιστρώνουν τα πρόσωπα των αγαλμάτων των Θεών και τα πρόσωπα των αυτοκρατόρων και των στρατηγών τους στους Θριάμβους.
    Στην εικόνα μας, τα μαλλιά του Χορευτή είναι κόκκινα, αντιπροσωπεύοντας επίσης την αλχημική πυράκτωση, το τελικό στάδιο του Μεγάλου Έργου. Ο Γιούνγκ παρατηρεί ότι, όταν το άτομο έχει φτάσει σε αυτή την υπερβατική κατάσταση, αυτός ή αυτή ακτινοβολεί μάννα και δεν μπορούμε παρά να αισθανθούμε τη δύναμη της παρουσίας ενός τέτοιου ατόμου.
    Το τελικό στάδιο του μετασχηματισμού φέρνει ένα είδος κοσμικής συνείδησης, ίσως Νιρβάνα. Όπως απεικονίζεται στον ΧΧΙ.Κόσμο, βιώνουμε τον Εαυτό μας σαν το κέντρο του Κόσμου, γύρω από μας δηλαδή, γυρίζουν τα Πάντα. Έτσι, στο Πυθαγόρειο Ταρώ, ο Χορευτής είναι περιτριγυρισμένος από το ζωδιακό κύκλο. Οι τέσσερις μορφές γύρω του συμβολίζουν τα τέσσερα στοιχεία και τα τέσσερα βασίλεια, το ορυκτό, το φυτικό, το ζωικό και το ανθρώπινο. Γι’ αυτό και το γνωμικό στην αρχή του κεφαλαίου δηλώνει, «Είμαι ο Ένας Κόσμος». Προκαλεί ενδιαφέρον ίσως ότι το λατινικό Mundus και το ελληνικό Κόσμος αρχικά αναφέρονταν στην καθαρότητα και την τάξη του θηλυκού και πολύ αργότερα, πήραν την έννοια του καθαρού και τακτοποιημένου σύμπαντος.
    Ωστόσο, αυτή η θέα του εαυτού μας στο κέντρο του κόσμου δεν είναι διόγκωση του Εγώ, μια και αντιλαμβανόμαστε επίσης, ότι αυτός ο Εαυτός είναι υπερβατικός. Αντίθετα, η διόγκωση είναι χαρακτηριστικό του 0.Ιδιώτη. Στην πραγματικότητα, ο Γιούνγκ παρατηρεί ότι το μετασχηματισμένο Εγώ μπορεί να επιδράσει στον Κόσμο, μόνο στο μέτρο και το βαθμό που η ενέργεια είναι ακούσια. Ο Χορευτής ξέρει ότι η διαφώτισή του είναι περισσότερο δώρο των θεών, παρά αποτέλεσμα της δικής του προσπάθειας.
    Από τη στιγμή που ο κύκλος αντιπροσωπεύει το Άνιμα (ψυχή) και το τετράγωνο το Mundus (κόσμος), μαζί είναι το Anima Mundi. Το Άνιμα με το οποίο ενωνόμαστε είναι το Άνιμα Μούντι, η Κοσμική Ψυχή, Εκείνη, η Μία που είναι Όλα. Συνεπώς, η αγωνία του ατόμου έχει να κάνει με τα πράγματα που επηρεάζουν τον κόσμο κι έτσι το άτομο εμφανίζεται χωρίς Εγώ. Στην πραγματικότητα, το Εγώ έχει επεκταθεί για να περικλύσει τον κόσμο, όχι με το να διογκωθεί, αλλά με το να διαλυθεί μέσα σε αυτόν. Ένα τέτοιο άτομο εγγυημένα παραμένει άνθρωπος, ατελής, αλλά ταυτόχρονα και ολοκληρωμένος.
    Ο Χορευτής είναι ανδρόγυνη μορφή, επειδή αντιπροσωπεύει τη συμφιλίωση όλων των αντιθέτων, αλλά ειδικά την ενοποίηση του συνειδητού και του ασυνειδήτου στον ενοποιημένο Εαυτό. Σύμφωνα με τη Γνωστική Μυθολογία, είναι μια επιστροφή στην πρωταρχική ύπαρξη, που ήταν, όπως σε πολλές μυθολογίες, ερμαφρόδιτη. Συγκεκριμένα, η ανδρόγυνη μορφή και ο Ιανός ήταν σύμβολα της ένωσης όλων των αντιθέτων της ψυχής: Νους και συναίσθημα, πνεύμα και σώμα, διαμάχη και αρμονία, απομόνωση και σχέση, δράση και ιδέα, πατρικοί κανόνες και μητρική φροντίδα. Πρόκειται για την θεϊκή έκσταση, που απορρέει από μια ένωση με τη θεότητα μέσα μας, επειδή ο «ενθουσιασμός ακυρώνει την απόσταση μεταξύ των ζευγών των αντιθέτων και αυτό φέρνει εκστατική χαρά».
    Ωστόσο ας μην ξεχνάμε, ότι ο γενικός χαρακτήρας της ανδρογύνου μορφής είναι θηλυκός, από τη στιγμή που είναι ψυχολογικό γεγονός ότι η γυναίκα και το Άνιμα στους άνδρες έχει ισχυρότερη σχέση με τον έμπειρο Εαυτό, απ’ ότι οι αρσενικές όψεις της προσωπικότητας. Η γνώση αυτή μπορεί να έχει πολιτισμική και όχι βιολογική προέλευση. Έτσι, το σύμβολο του ανδρόγυνου μπορεί να φανερώνει τις κατασταλμένες όψεις της προσωπικότητας. Στα αρχαία Λατινικά, το θηλυκό Άνιμα αντιστοιχεί στον ασυνείδητο νου, ενώ το αρσενικό Άνιμους αντιστοιχεί στο συνειδητό. Έτσι είναι και στα Ελληνικά, με τη θηλυκή Ψυχή και τον αρσενικό Θυμό.
    Ο Χορευτής ή καλύτερα η Χορεύτρια, αντιστοιχεί στην Ίσιδα. Πιο συγκεκριμένα ωστόσο, εδώ αντιστοιχεί με τη νέα ενσάρκωση της Ρέας, που είδαμε ότι ασκούσε τον έλεγχο στην κάρτα ΧVI.Αστήρ και που τώρα χορεύει έναν ανεμπόδιστο χορό. Από τη στιγμή που υπερβαίνει το ατομικό, αντιστοιχεί στην Άνιμα Μούντι που η απελευθέρωσή της είναι και ο στόχος του αλχημικού Μεγάλου Έργου.

    Στη Χορεύτρια, το πνεύμα και το ένστικτο κυλούν μαζί. Δεν υπάρχει αντίθεση μεταξύ τους. Αυτός είναι και ο λόγος που είναι γυμνή, για να δείξει ότι είναι στη φυσική της κατάσταση και ότι πραγματικά ακολουθεί την εσωτερική της φύση. Η γύμνια αντιπροσωπεύει την απουσία ντροπής στη φυσική κατάσταση, ειδικότερα όμως, είναι και ένα σύμβολο αλήθειας.
    Ο αριθμός του ΧΧΙ.Κόσμου αποκαλύπτει ότι η Χορεύτρια είναι η ένωση της ΙΙ.Βασιλείας με τον Ι.Μάγο, δηλαδή, της Αφροδίτης και του Ερμή. Σύμφωνα με τον πασίγνωστο μύθο, ο Ερμαφρόδιτος ήταν ο γιος του Ερμή και της Αφροδίτης. Η νύμφη Σαλαμακίς τον ερωτεύτηκε όταν πήγε να κάνει μπάνιο στη λίμνη της. Τον άρπαξε και παρόλο που εκείνος πάλεψε για να ελευθερωθεί, εκείνη δεν τον άφησε, αλλά προσευχήθηκε στον Δία να μην χωριστούν ποτέ. Σε απάντηση στις προσευχές της, οι δύο τους ενώθηκαν σε μία και μοναδική ύπαρξη, στο πρώτο ερμαφρόδιτο. Ο μύθος, με αυτόν τον τρόπο, απεικονίζει την αδιάσπαστη ενοποίηση που δίνεται ως δώρο από τους θεούς.

    Ο Μακρόβιος λέει στο έργο του Σατουρνάλια, ότι ο Ιανουάριος ήταν αφιερωμένος στον Ιανό, όπως ο Δεκέμβριος στον Κρόνο. Έτσι ο Ιανός είναι ο νέος θεός που κυριαρχεί στο τέλος τον Σατουρναλίων. Λέει επίσης, ότι ο Ιανός είναι διπρόσωπος, επειδή είναι μια ένωση της Αρτέμιδος με τον Απόλλωνα, δηλαδή του Ήλιου με τη Σελήνη. Ο Μακρόβιος μνημονεύει τον Κικέρωνα που λέει ότι ο Ιανός, αρχικά ονομαζόταν Εανούς, που προέρχεται από το εούντο (αυτός που πηγαίνει). Κι αυτό γιατί ο Ιανός, ο οποίος είναι το Σύμπαν, είναι πάντα σε κίνηση, περιφέρεται κάνοντας κύκλους, όπως η Χορεύτριά μας. Αυτός είναι ο λόγος, λέει, που οι Πυθαγόρειοι απεικόνιζαν τον Ιανό σαν Ουροβόρο Ερπετό. Ο Μακρόβιος τον αποκαλεί και Φρουρό των Πυλών του Παραδείσου και της Κόλασης, επειδή κοιτάζει και στα τέσσερα τέταρτα του κόσμου, όπως σε αυτή την κάρτα. Παραθέτει ένα απόσπασμα που λέει:
    «...Είναι αυτός που διαπλάθει και καθοδηγεί όλα τα πράγματα. Είναι εκείνος που, στα όρια των Ουρανών, ένωσε μαζί το Ύδωρ και τη Γη... με Πυρ και Αέρα... και είναι εκείνη η κραταιά δύναμη των Ουρανών, που ενώνει δύο αντίθετες δυνάμεις».
    Υπάρχει θα λέγαμε ένας αλχημικός γρίφος στη φύση του Ιανού, μια και οι αρχαίοι φυσικοί έλεγαν ότι περιέχει τον Απόλλωνα και την Αρτέμιδα (τον Ήλιο και τη Σελήνη). Επιπλέον, ο Μακρόβιος μας λέει ότι ο Ιανός, που είναι ο οδηγός στους δρόμους, αντιστοιχεί στον Απόλλωνα Αγυιέα, ένα επίθετο του Απόλλωνα ως προστάτη των δρόμων, τον συμπληρωματικό της Ντιάνα Τρίβια που με τη σειρά της ήταν η φύλακας των σταυροδρομιών. Έτσι, έχουμε το ηλιακό πνεύμα του ίσιου μονοπατιού και το σεληνιακό πνεύμα της διακλάδωσης.
    Τα δύο πρόσωπα του Ιανού αντιπροσωπεύουν τις δύο Πύλες του Ουρανού, τα σημεία ανατολής και δύσης του ήλιου και ως Φρουρός της Πύλης των Θεών, πρέπει να επιτρέψει την είσοδο όλων των προσευχών και των θυσιών. Είναι επίσης, ο Φρουρός της Πύλης, τόσο του Παραδεί σου, όσο και της Κόλασης. Στην πραγματικότητα, συχνά απεικονίζεται με τέσσερα πρόσωπα που κοιτάζουν στα Τέσσερα Τέταρτα του Κόσμου. Στην κάρτα που εξετάζομε αντιπροσωπεύονται από τις μορφές στις γωνίες.
    Όπως και ο Μίθρας, συχνά απεικονίζεται με σώμα άνδρα, κεφάλι λιονταριού, φτερά αετού και ένα φίδι τυλιγμένο πάνω του επτά φορές, τα τέσσερα ζώα του Τετράμορφου.
    Σύμφωνα με τον Μακρόβιο και τον Πλίνιο τον Πρεσβύτερο, ο Ιανός, ως διπρόσωπος Θεός, μετράει το χρόνο κι έτσι δείχνει 300 με το δεξί του χέρι και 65 με το αριστερό του. Ευτυχώς, είμαστε σε θέση να περιγράψουμε τη χειρονομία με σιγουριά: Για το 300 γέρνει ελαφρά τον αντίχειρα και ο δείκτης του δεξιού χεριού τον αγγίζει «σε μια θωπευτική αγκαλιά». Τα άλλα δάχτυλα βρίσκονται σε έκταση. Το αριστερό χέρι απεικονίζει το 65 με τρεις κινήσεις: 1η λυγίζει τον αντίχειρα σε ορθή γωνία με την παλάμη, 2η γυρίζει γύρω του το δείκτη και 3η λυγίζει το μεσαίο δάχτυλο προς την άρθρωση της παλάμης, τα άλλα δάχτυλα είναι σε έκταση.
    Πρώτα σημειώστε ότι, όταν ανάγουμε το 300 του δεξιού χεριού στη Δεκάδα, βλέπουμε ότι αντιπροσωπεύει το Αρσενικό (3+0+0=3) και το 65 στα αριστερά, αντιπροσωπεύει το Θηλυκό (6+5=11, 1+1=2). Ο Κασσιόδωρος εξηγεί ότι η χειρονομία για το 60 αντιπροσωπεύει τον αυτοέλεγχο και την αμοιβαιότητα. Η Πυθαγόρεια ερμηνεία για το 5 είναι η ένωση του αρσενικού και του θηλυκού. Το ονόμαζαν Ανδρογυνία και Γάμο. Το 300 στο δεξί χέρι φτιάχνεται με την ίδια χειρονομία που γίνεται και το 30, μόνο που αυτή είναι στο αριστερό χέρι. Αυτή η χειρονομία αναφέρεται στην ένωση του συζύγου με τη σύζυγο, η Θωπευτική αγκαλιά. Φυσικά, το 30 είναι ανδρόγυνος αριθμός στον υπέρτατο βαθμό, αφού 30=5*6, το προϊόν ων δύο ανδρόγυνων αριθμών (2+3, 2*3), που αντιστοιχούν στον ΧΙΧ.Άγγελο και την ΧΧ.Δίκη. Από τη στιγμή που το αριστερό χέρι αντιπροσωπεύει την παρούσα ζωή και το δεξί τη ζωή που έρχεται, σι αριθμοί δείχνουν τις προϋποθέσεις και τις προετοιμασίες που κάνουμε σε αυτήν την ζωή, για να επιτύχουμε τη νέα, η οποία αντιπροσωπεύεται από τον ΧΧΙ.Κόσμο.
    Ο Μακρόβιος συνεχίζει: Ο Ιανός έχει δώδεκα βωμούς και εξουσία πάνω στις καλένδες, τις πρώτες μέρες, κάθε μήνα. Αυτός είναι οι περιστρεφόμενοι Ουρανοί που πάντα επιστρέφουν στο μέρος από όπου ξεκίνησαν. Έτσι, οι Φοίνικες τον απεικόνιζαν σαν το Ουροβόρο Ερπετό, το φίδι που μασά την ίδια του την ουρά. Είναι ο «Θεός των Θεών». Αλχημικά, είναι ο συμπαντικός διαλύτης,  μια και ο Ιανός «διαπλάθει και οδηγεί όλα τα πράγματα» και είναι ο παράγοντας της ένωσης, που συνδέει τα από τη φύση τους βαριά στοιχεία (Ύδωρ και Γη), που είναι Ψυχρά, με τα αντί θετά τους, τα από τη φύση τους ελαφρά στοιχεία (Αήρ και Πυρ) που είναι Θερμά. Με αυτόν τον τρόπο, συντίθεται η Πεμπτουσία.
    Σύμφωνα με το Σιρλώ που επισήμανε την ατέλεια του Ιανού, που κοιτάζει μόνο στο παρελθόν και στο μέλλον, αλλά χάνει το αιώνιο παρόν, στο οποίο γράφεται και η πραγματική μας μοίρα. Αυτός είναι και ο λόγος λέει, που συναντάμε τρίμορφες πλέον εικόνες του, όπως η Εκάτη η Τρίμορφος, που έχουν τα τρία πρόσωπα «διαρρυθμισμένα στη μορφή ενός περιστρεφόμενου τριγώνου». Είναι ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε ότι το θηλυκό συμπλήρωμα του Ιανού, που απεικονίζεται σε αυτή την κάρτα, είναι η Τζάνα ή Ντιάνα Τρίμορφος, που ως σεληνιακή θεότητα, είναι ισοδύναμη της Τρίμορφης Εκάτης. Έτσι αποκτούμε επιπλέον βαθιά γνώση για το μυστήριο αυτής της κάρτας, αν φανταστούμε ότι το ανδρόγυνο έχει κι ένα τρίτο πρόσωπο, κρυμμένο από εμάς, πίσω από τα άλλα δύο.
    Ο Ιανός συχνά απεικονίζεται με Κλειδί και τη Βέργα, που είναι τα σύμβολά του ως Φρουρού των Πυλών, μια και με τη Βέργα αποθαρρύνει εκείνους που δεν επιτρέπεται να περάσουν, ενώ με το Κλειδί ανοίγει την πύλη. Ένα άλλο σύνηθες χαρακτηριστικό του Ιανού είναι ένα ζευγάρι κλειδιά, με αυτά απεικονίζεται και στο Πυθαγόρειο Ταρώ.
    Αναλύοντας γενικότερα το κλειδί, βλέπουμε ότι είναι το σύμβολο του δεσίματος και της χαλάρωσης των δεσμών, κλείνει και ανοίγει. Ειδικότερα, το ασημένιο κλειδί λύνει και το χρυσό δένει. Είναι η αλχημική διάλυση και πήξη. Τα κλειδιά είναι σύμβολα απελευθέρωσης και μύησης και συγκεκριμένα, το ασημένιο κλειδί αντιπροσωπεύει τα Ελάσσονα Μυστήρια και το χρυσό κλειδί τα Μείζονα Μυστήρια. Είναι ιδιαίτερα συνδεδεμένα με τον Ιανό ως Θεό της Μύησης, μια και επιβλέπει την κατάληξη, αλλά και την εκκίνηση των πάντων. Έτσι, σφραγίζει τον παλιό χρόνο και ξεκινάει το νέο, επιβλέποντας τη σπορά και το θερισμό. Ιδιαίτερα σχετικό με την κάρτα που περιγράφουμε είναι το ότι ο Ιανός κρατάει τα Κλειδιά της Ισχύος, που επιτρέπουν την πρόσβαση ανάμεσα στους θεούς και τους ανθρώπους. Το ένα κλειδί είναι για την Ουράνια Πύλη, το δρόμο των ουράνιων όντων, από τον οποίο περνά ο ήλιος όταν ανέρχεται στην εξουσία. Είναι το χειμερινό ηλιοστάσιο στον Αιγόκερω. Το άλλο κλειδί ταιριάζει με τη Χθόνια Πύλη, το δρόμο των επίγειων όντων, από τον οποίο περνάει ο ήλιος όταν χάνει την εξουσία. Είναι το θερινό ηλιοστάσιο στον Καρκίνο. Πέρα από την ειδική τους σημασία, τα κλειδιά είναι σύμβολα των πόλων της Ζωτικής Ενέργειας: Αρσενικό και θηλυκό, γιανγκ και γιν, προβολή και αποδοχή, εξέλιξη και γήρανση, καταστροφή και δημιουργία, αποσύνθεση και ενοποίηση, διαχωρισμός και ένωση, Άρης και Αφροδίτη. Έτσι, η Χορεύτρια χορογραφεί επιδέξια τη δυναμική αλληλεπίδραση των αντίθετων πόλων της Ζωής. Είδαμε ότι η Ντιάνα Τρίβια που κοιτάζει σε τρεις κατευθύνσεις, είναι το θηλυκό συμπληρωματικό του Ιανού και ότι η Τρίμορφος Εκάτη μας φανερώνει το τρίτο της πρόσωπο, χωρίς το οποίο δεν μπορούμε να ξέρουμε την πραγματική μας μοίρα. Επομένως, δεν μας εκπλήσσει το γεγονός ότι τα κλειδιά συχνά εμφανίζονται σε τριάδα και ότι το τρίτο κλειδί με τα το ασημένια και το χρυσό και το οποίο είναι κρυμμένο από τη θέα μας, είναι αδαμάντινο.
    Στο Πυθαγόρειο Ταρώ, ο Ιανός κρατάει κλειδιά ναού, που έχουν έναν μακρύ, περίπου μισό μέτρο, άξονα και κάνουν δύο ορθές γωνίες. Έτσι, μοιάζουν με τη Βέργα που συχνά εμφανίζεται να την κρατάει ο Ιανός, αλλά και με τα μπαστούνια που κρατάει η Χορεύτρια στην κάρτα του Κόσμου σε άλλες σειρές Ταρώ. Γενικά, η Βέργα είναι κάθε βέργα ή μαγικό ραβδί περιλαμβανομένου του κηρυκείου του Ερμή, με ο οποίο οδηγούνται οι ψυχές. Είναι σύμβολο της αρσενικής δύναμης και εξουσίας και ο Ιανός το χρησιμοποιεί για να οδηγήσει τους ανάξιους μακριά από τις πύλες που φυλάει. Από εσωτερική άποψη, το μπαστούνι είναι ο Κοσμικός Άξονας, το δένδρο στον Ομφαλό του Κόσμου.
    Το τελείωμα των δύο κλειδιών έχει κι αυτό ιδιαίτερη σημασία, αφού αντιπροσωπεύει τις ποιότητες των τεσσάρων στοιχείων. Το ασημένιο κλειδί αντιστοιχεί στην Υγρή ποιότητα, επειδή είναι σεληνιακό. Το χρυσό κλειδί είναι η Ξηρή, επειδή είναι ηλιακό. Το τελείωμα του κάθε κλειδιού που το χρησιμοποιούμε για λαβή, αντιστοιχεί στη Θερμή ποιότητα, επειδή από εκεί το ελέγχουμε. Το ακριανό τμήμα του κλειδιού, που μοιάζει με μανιβέλα, με την προφύλαξη στην κορυφή, αν υπάρχει, αντιστοιχεί στην Ψυχρή ποιότητα, επειδή είναι παθητικό. Επομένως, η λαβή και το τελείωμα του χρυσού κλειδιού αντιστοιχούν στο Πυρ και τη Γη, ενώ αντίστοιχα η λαβή και το τελείωμα του ασημένιου, στον Αέρα και το Ύδωρ. Τα τελειώματα επίσης αντιστοιχούν στα Τέσσερα Μυστικά Όπλα: Τη Θέληση, τη Γνώση, την Τόλμη και τη Σιωπή, που μπορούν να ταυτιστούν με το Πυρ, τον Αέρα, το Ύδωρ και τη Γη, αντίστοιχα. Τελικά, τα δύο κλειδιά ναού αποτελούνται από τέσσερις ορθές γωνίες, που συμβολίζουν τον τετραγωνισμό του κύκλου.
    Το χυτό ρούχο της Χορεύτριας αντιπροσωπεύει το πάντα κινούμενο πνεύμα. Είναι βιολετί, για να απεικονίζει τη σοφία, τη λογική, τη μετριοπάθεια και τη θεϊκότητα. Επιπλέον, συμβολίζει σαν βιολετί χρώμα, το τελευταίο στάδιο του αλχημικού Μεγάλου Έργου. Το ρούχο κρύβει το φύλο της για να δώσει βαρύτητα και να επισημάνει την ανδρογυνία που υπάρχει στην κατάσταση της ψυχικής ολοκλήρωσης.
    Το ρούχο έχει σχήμα Υ, επειδή στην αλχημεία το Υ αντιπροσωπεύει το δίπτυχο, δηλαδή, την ένωση της αρσενικής και της θηλυκής ενέργειας στο ανδρόγυνο. Γενικά, είναι η ενοποίηση όλων των αντιθέτων. Συνδέεται επίσης με τον Ιανό και κυρίως με την ιδιότητά του να εμφανίζεται στη διακλάδωση του δρόμου.
    Το Υ, όπως και ένα ιερογλυφικό με παρόμοιο σχήμα, είναι κι αυτό θηλυκό σύμβολο, επομένως απεικονίζει το προφανές θηλυκό φύλο της Χορεύτριας. Φυσικά, το Υ προέρχεται από το Ελληνικό ύψιλον (Υ), που το νόημά του έχει ήδη καταγραφεί: Υγιεία (Υγεία, Πληρότητα στο σώμα και το νου, Ευεργεσία, Θρέψη, Θεραπεία), Ύστατος (Τελευταίος, Έσχατος, Απώτατος, Ακραίος και Ύψος (που σημαίνει Ανάστημα, Κορυφή, Εξιδανίκευση), που είναι όλα χαρακτηριστικά του ΧΧΙ.Κόσμου. Επιπλέον, το αρχαίο σύνθημα των Πυθαγόρειων ήταν Υγιεία, που συχνά το συναντάμε και χαραγμένο γύρω από τα πεντάκτινα ή σε μαγικά φυλακτά. Οι μελετητές εξηγούν ότι, «Αυτό το Υ είναι, όπως δίδαξε ο Φίλωνας, το σύμβολο του Κόσμου, που διαπερνά την ουσία των όντων και της ύπαρξης. Οι Γνωστικοί της σχολής Νασίνι, δίδαξαν ότι αντιπροσωπεύει τη μύχια Φύση των όντων, που είναι και αρσενική και θηλυκή όπως και αιώνια».
    Το διπλό ουροβόρο ερπετό σχηματίζει ένα τέμενος, έναν ιερό τόπο, στον οποίο χορεύει η Χορεύτρια. Όπως ο Περιφραγμένος Κήπος στον XVIII.Ήλιο, από τη μια περιέχει τις ενέργειες, ενώ από την άλλη, κρατάει απ’ έξω τις βέβηλες επιρροές. Ωστόσο, ο κύκλος όπως απεικονίζεται στον XVIII .Ήλιο, ήταν ατελής και τεχνητός. Στον ΧΧΙ.Κόσμο έχει ολοκληρωθεί και είναι μια ζωντανή, φυσική και αυτοαναπαραγώμενη ενέργεια. Στην πραγματικότητα, όπως απεικονίστηκε στο Πυθαγόρειο Ταρώ, είναι ένα οβάλ πεδίο, εφαπτόμενο σε μια γραμμή που βρίσκεται από κάτω, που το κάνει να μοιάζει με το ιερογλυφικό στοιχείο Σιν. Απεικονίζει την προστασία και τον ατέρμονα κύκλο. «Το αιγυπτιακό όνομα προέρχεται από μια λέξη που σημαίνει “να περικλείω, να πηγαίνω τριγύρω”, που την χρησιμοποιούσαν ευρέως για να περιγράψουν την αιώνια κυκλωτική τροχιά του ήλιου». Ένα ουροβόρο ερπετό συμβολίζει την αιωνιότητα. Εδώ, το ζευγάρι των ουροβόρων όφεων, μας υπενθυμίζει ότι ο ΧΧΙ.Κόσμος αντιπροσωπεύει τον τελικό θρίαμβο, το Θρίαμβο της Αιωνιότητας. Τα ερπετά υποδηλώνουν τη Ζωτική Ενέργεια, που συνεχώς ταΐζεται και θρέφει τον εαυτό της. Ο Ελιφάς Λεβί εξηγεί:
    «Η ζωή είναι ένα ερπετό που δημιουργεί και τρώει τον εαυτό του ακατάπαυστα. Πρέπει να αψηφήσουμε το φόβο και να στυλώσουμε στέρεα το πόδι μας πάνω στο κεφάλι του. Ο Ερμής, διπλασιάζοντάς το, το έστρεψε ενάντια στον εαυτό του και με αιώνια ισορροπία, έφτιαξε από αυτό το φυλαχτό της δύναμης και της δόξας του, το κηρύκειο».
    Τα ερπετά στον ΧΧΙ. Κόσμο είναι τα ίδια που συναντήσαμε στον Ι.Μάγο και στον ΧΙΧ.Άγγελο, αν και σε αυτές τις κάρτες, η δράση τους ήταν αντιθετική. Στον ΧΧΙ.Κόσμο δρουν μαζί.
    Μια παρόμοια εικόνα βλέπουμε σε ένα αλχημικό χειρόγραφο του Βρετανικού Μουσείου, που δύο ουροβόροι δράκοι, ο ένας ανέρχεται και ο άλλος κατέρχεται. Αντιπροσωπεύουν τον ήλιο και τη σελήνη και είναι περιστοιχισμένοι από το ζωδιακό κύκλο. Γυρίζουν αριστερόστροφα, αντίστροφα από τους δείκτες του ρολογιού, επειδή αυτή είναι η κατεύθυνση της αυξανόμενης ολοκλήρωσης του συνειδητού.
    Στον ΧΧΙ.Κόσμο δεν βλέπουμε τον «Ουροβόρο του Πρωταρχικού Χάους» που μπορεί να ταυτιστεί με την ατέρμονα, μάταιη, επανάληψη. Τα δύο ερπετά αντιπροσωπεύουν περισσότερο την ουράνια και την επίγεια πραγματικότητα, το βασίλειο των Θεών και της φύσης, τις δύο όψεις της Ζωτικής Δύναμης.
    Ο άπτερος δράκος είναι ο αλχημικός Υδράργυρος, το ασημένιο λευκό. Όπως εξηγεί ο Γιούνγκ, το ουροβόρο ερπετό είναι ταυτόχρονα σύμβολο του αιδοίου (στόμα, τριγωνικό κεφάλι), αλλά και του φαλλού (ουρά).
    Επομένως στο διπλό ουροβόρο έχουμε τη συνένωση δύο ανδρογύνων (ΧΙΧ.Άγγελος και ΧΧ.Δίκη) που ενώνονται σαν ερμαφρόδιτα σκουλήκια, για να δημιουργήσουν τον Κόσμο.
    Κάθε δράκος ενώνεται με τον άλλο, καταναλώνεται τρώγοντας τον άλλο, αλλά ταυτόχρονα, μπορούμε να πούμε ότι ο ένας τιθασεύει τον άλλο. Έτσι προκύπτει το πασίγνωστο Ερμητικό γνωμικό, «η Φύση απολαμβάνει τη Φύση, η Φύση περιλαμβάνει τη Φύση και η Φύση ξεπερνά τη Φύση». Ο Burckhardt εξηγεί: «Η τελευταία πρόταση σημαίνει ότι οι δύο δυνάμεις, όταν έχουμε αναπτυχθεί τόσο, ώστε η μία να μπορεί να αγκαλιάσει την άλλη, ξαναενώνονται σε ένα ανώτερο επίπεδο, έτσι ώστε η αντίθεσή τους που μέχρι τώρα περιόριζε την ψυχή, να γίνει μια καρποφόρα συμπληρωματικότητα, διαμέσου της οποίας, η ψυχή επιτυγχάνει την κυριαρχία της πάνω στον κόσμο των ψυχικών μορφών και ροπών. Έτσι, η Φύση ως απελευθερωτική δύναμη, ξεπερνά τη Φύση ως τυραννία και περιπλοκή». Τα δύο ερπετά, που το ένα καταναλώνει το άλλο, απαρτίζουν αυτό που ο Δαμασκηνός ονόμασε περιχώρησις (περιστροφή), την οποία οι μεσαιωνικοί λόγιοι την μετέφρασαν τόσο σαν περιστροφή, όσο και σαν αμοιβαία ενσωμάτωση. Στον ΧΧΙ.Κόσμο έχουμε μια περιχώρηση, στην οποία ο Ουρανός είναι μέσα στον Κόσμο και ο Κόσμος είναι μέσα στον Ουρανό.
    Ο Νίκολς εξηγεί ότι: «Δύο ερπετά ή δράκοι, που ο ένας δαγκώνει την ουρά του άλλου υποδεικνύουν ότι, αν και φαινομενικά, στο βασίλειο της δυαδικότητας αποτελούν αντίθετες δυνάμεις, στην πραγματικότητα, αναβλύζουν από την ίδια πηγή». Σε αρκετά παραμύθια, ο ήρωας κερδίζει το Θησαυρό, όταν γίνει αφορμή να καταστρέψουν οι δύο δράκοι ή γίγαντες ο ένας τον άλλο. Δηλαδή, το Εγώ αποσυνδέει τον εαυτό του κι επιτρέπει στα αντίθετα να καταναλώσουν το ένα το άλλο. Στην Ινδουιστική παράδοση, «τα δύο ερπετά που το ένα κινείται προς τα κάτω και το άλλο προς τα πάνω, αντιπροσωπεύουν τον Θεϊκό Ύπνο και τη Θεϊκή Αφύπνιση στις νύχτες και τις μέρες του Βράχμα». Οι αλχημιστές λένε: «Εξατμίστε το σώμα και πήξετε το πνεύμα». Δηλαδή, να κάνουμε αιώνιο το άτομο, μέσα από την ανάταση του σώματος και να προσωποποιήσουμε το αρχέτυπο, μέσα από την ενσάρκωση του πνεύματος. Έτσι, στο «Σμαραγδένιο Πίνακα», διαβάζουμε:
    «Ανεβαίνει από τη γη στον ουρανό και ξανά κατεβαίνει στη γη και παίρνει τη δύναμη των ανώτερων και των κατώτερων πραγμάτων. Μέσα από αυτό θα πάρετε τη δόξα ολόκληρου του κόσμου κι επομένως, όλος ο ζόφος θα φύγει μακριά σας».
    Από ψυχολογική άποψη, αυτό σημαίνει ότι «η ενοποιημένη προσωπικότητα έχει δημιουργηθεί έτσι, ώστε η προσωπική ψυχή (από κάτω), να συνδέεται με την αρχετυπική ψυχή (από πάνω). Η εξάχνωση (άνοδος) ακολουθείται συχνά από πήξη (κάθοδο) και μαζί αποτελούν την αλχημική κύκλωση.
    Ο Ντόρν το περιγράφει σαν την «κυκλική απόσταξη». Οι δύο δράκοι γίνονται το αγγείο, μέσα στο οποίο το στοιχείο που υπήρχε προηγουμένως, τώρα μετατρέπεται σε ένα άλλο και επιπλέει δονούμενο. Σταδιακά, η οδυνηρή περιδίνηση ανάμεσα στα αντίθετα, αλλάζει και γίνεται η αμφίδρομη και ισότιμη δραστηριότητα, που χαρακτηρίζει το σημείο που βρίσκεται στο κέντρο. Αυτό ακριβώς το ήρεμο σημείο στη μέση μιας σφοδρής αναταραχής είναι η Χορεύτρια στο κέντρο του Κόσμου.
    Αλλά ο Edinger λέει: «Η μικρότερη εξάχνωση πρέπει πάντα να ακολουθείται από κάθοδο, ενώ η μεγαλύτερη εξάχνωση είναι μια κυκλική διαδικασία, που αντιπροσωπεύει τον τελικό και αιώνιο μετασχηματισμό, εκείνου που δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια του χρόνου». Έτσι, ο ΧΧΙ.Κόσμος βασικά συμβολίζει τη Μεγαλύτερη Εξάχνωση και δευτερευόντως την Μικρότερη, μια και η Χορεύτρια έχει υπερβεί την κυκλική διαδικασία του επίγειου κόσμου. Αντιπροσωπεύει πλέον την ίδια την εξάχνωση που ενσωματώνει το εγκόσμιο και το προσωρινό στο ουράνιο και αιώνιο. Αντιπροσωπεύει δηλαδή τη διαδικασία με την οποία αναπτύσσονται και τα αρχέτυπα, όπως για παράδειγμα στους μύθους Θεοποίησης.
    Οι θεϊκές μορφές συχνά απεικονίζονται περιτριγυρισμένες από ένα λαμπερό ελλειπτικό νέφος ή ένα φωτοστέφανο, την άλω (η άλως, το φωτοστέφανο), που αντιπροσωπεύει τη θεϊκή τους ακτινοβολία. Τέτοια άλω είχαν σι κλασσικές απεικονίσεις του Δία και του Απόλλωνα, τα πασίγνωστα αρχαία ανάγλυφα του Μίθρα. Αυτό το φωτεινό περίβλημα ονομάζεται αμύγδαλο (mandorla), που είναι και η ιταλική λέξη για το «αμύγδαλο» ή «κουκούτσι». Το μυστικιστικό αμύγδαλο συμβολίζει ένα πολύτιμο κουκούτσι, έναν πυρήνα, που είναι κρυμμένος και προστατευμένος από ένα ανθεκτικό, σχεδόν αδιαπέραστο κέλυφος. Αντιπροσωπεύει λοιπόν τη δυσκολία του μυητικού μονοπατιού. Ωστόσο συμβολίζει και τη γλύκα της αναγέννησης, αυτήν που γευόμαστε όταν κερδίσουμε την είσοδό μας στα Μυστήρια. Το αμύγδαλο είναι επίσης μια αλάνθαστη απεικόνιση του αιδοίου κι έτσι, είναι σύμβολο του ανοίγματος της πύλης για μια νέα ζωή. Τέλος, είναι ο Άξονας της Μεγάλης Μητέρας.
    Στο Πυθαγόρειο Ταρώ, το αμύγδαλο παίρνει μια πολύ ειδική μορφή, την Κύστη του Ιχθύος, η οποία «χαρακτηρίζεται από δύο κύκλους του ίδιου οχήματος που ο ένας διεισδύει τέλεια στον άλλο». Αντιπροσωπεύει τη διασταύρωση της ουράνιας και της επίγειας σφαίρας.
    Το κοινό τμήμα και των δύο. Όταν είναι τοποθετημένο κάθετα, όπως εδώ, η αριστερή μεριά της Χορεύτριας αντιστοιχεί στην ύλη και η δεξιά στο πνεύμα. Στο κοινό τμήμα, που αντιστοιχεί στο χώρο ανάμεσα στις δίδυμες κορυφές των βουνών, συμφιλιώνονται όλα τα αντίθετα. Επίσης, αντιπροσωπεύει τις άρτιες, αμοιβαίες δυνάμεις της Ανόδου και Καθόδου, της εμφάνισης και της εξαφάνισης, της εξέλιξης και της στασιμότητας, της ζωής και του θανάτου.
    Μπορεί να αποδοθεί και γεωμετρικά: η Κύστη πλαισιώνει δύο αντίθετα ισόπλευρα τρίγωνα κι έτσι αντιπροσωπεύει την Πεμπτουσία, ως μια συνένωση της Φωτιάς και του Νερού. Αυτή είναι και η βάση για την Κατασκευή αρκετών άλλων εμβλημάτων για την ολοκλήρωση, όπως το εξάγραμμα και η Τετρακτύς.
    Όπως εξηγεί ο Πλάτων, όλα τα στοιχεία μπορούν να αναχθούν σε τρίγωνα, αλλά το Ύδωρ, ο Αήρ και το Πυρ είναι αμοιβαία αλληλομετατρεπόμενα, επειδή είναι αναγώγιμα σε ισόπλευρα τρίγωνα, μια και τα αντίστοιχα Πλατωνικά στερεά, το εικοσάεδρο, το οκτάεδρο και το τετράεδρο, έχουν ισόπλευρα τρίγωνα για πλευρές. Κάθε ισόπλευρο τρίγωνο ανάγεται, με τη σειρά του, σε ορθογώνιο τρίγωνο, που η αναλογία των πλευρών του είναι 1, 2 και τετραγωνική ρίζα του 3.  Αυτά τα μισά ισοσκελή τρίγωνα είναι οι συνιστώσες των τριών αλληλομετατρεπόμενων στοιχείων, του Ύδατος, του Αέρα και του Πυρός, που είναι αδύνατο να σμικρυνθούν. Το ένα μετατρέπεται στο άλλο μόνο εξαιτίας του μετασχηματισμού τους.
    Από τα προηγούμενα, βλέπουμε ότι η κύστη (λατινικά vesica) περιέχει τέσσερα στοιχειώδη, μισά ισόπλευρα τρίγωνα, κι επομένως βλέπουμε ότι έχει πλάτος 1 και ύψος την τετραγωνική ρίζα του 3, που είναι περίπου 1,732. Ο Κάις υποστηρίζει ότι η εμπιστοσύνη (mandoria) δίνεται με λάθος αναλογίες στην κάρτα του Κόσμου και ότι η σωστή αναλογία, αυτή που χρησιμοποιήθηκε και στον Ταρώ ΒΟΤΑ, είναι 5÷8. Ωστόσο, από τα μαθηματικά για την κύστη μπορούμε να δούμε ότι η καλύτερη αναλογία είναι 5÷8,66 ή ακριβέστερα, 15÷26. Σύμφωνα με τους μελετητές, παρατηρήθηκε το 1897, ότι μια ακόμη πιο ακριβής αναλογία είναι η 612÷1.061. Αυτό είναι πραγματικά αξιοσημείωτο γιατί, σύμφωνα με την ισοψηφία, το 612 είναι η αριθμητική αξία του Δία (Ζεύς) και 1.061 είναι η αριθμητική αξία του Απόλλωνα (Απόλλων). Επιπλέον, αν εγγράψουμε μια μικρή κύστη σε μια μεγαλύτερη, βλέπουμε ότι η αναλογία τους είναι 353÷612 και 353 είναι η αριθμητική αξία του Ερμή (Ερμής). Έτσι η κυκλική μετατροπή μιας κύστης οδηγεί στη γεωμετρική πρόοδο 353÷:612÷1061, δηλαδή, Ερμής: Ζευς: Απόλλων. Βλέπουμε λοιπόν, ότι υπάρχει ένα γεωμετρικό-κοσμολογικό μυστήριο που κρύβεται στα ονόματα που έδωσαν οι αρχαίοι Έλληνες στους Θεούς τους.
    Το σχήμα του ωού αντιπροσωπεύει το αμύγδαλο στο τσόφλι του, αλλά και το έμβρυο στο αυγό του, είναι το Φιλοσοφικό Αυγό της αλχημείας, στο οποίο επωάζει η ανδρογυνία, καθώς και το Μιθραϊκό Κοσμικό Αυγό, από το οποίο γεννιέται το δημιουργό πνεύμα.
    Έτσι, στο διάσημο ανάγλυφο Μοντένα, που έχει πολλά κοινά με τον ΧΧΙ.Κόσμο, βλέπουμε τον Μίθρα ή τον Φάνη να αναδύεται από το Κοσμικό Αυγό και να περιτριγυρίζεται από ένα τέτοιο σχήμα ωού, με το ζωδιακό κύκλο, που αντιστοιχεί στις «φωτιές των βωμών» στον Πυθαγόρειο Ταρώ.
    Τέσσερις αρσενικές εικόνες αντιπροσωπεύουν τους Ανέμους που έρχονται από τις γωνίες. Ο νεογέννητος Θεός έχει φτερά αετού και κεφάλια ζώων γύρω από τη μέση του, ταύρων, λιονταριών, κριών και τράγων και ένα φίδι τυλίγεται γύρω του δηλώνοντας έτσι το Τετράμορφο. Στο δεξί του χέρι κρατάει ένα αστροπελέκι ενώ στο αριστερό ένα ραβδί.
    Το σχήμα του ωού αντιπροσωπεύει το αιδοίο, άρα και την άφιξη μιας νέας ύπαρξης στον κόσμο. Είναι ο ξαναγεννημένος Ιδιώτης. Είναι επίσης, σύμβολο της ένωσης, της έλευσης, της κλιμάκωσης, του ανοίγματος και της άφιξης μιας νέας ζωής. Στα Σατουρνάλια, σηματοδοτούσε την αρχή ενός νέου χρόνου και το νέο ταξίδι που ξεκινούσε για τον Ιδιώτη. Ωστόσο, η αρχή ενός νέου κύκλου δεν σήμαινε μια επανέναρξη από εκεί που ξεκινήσαμε και αυτός είναι ο λόγος που η Χορεύτρια περικλείεται από έλλειψη και όχι από κύκλο, μια και η έλλειψη αντιπροσωπεύει την ανάπτυξη και όχι την αιώνια επανάληψη, που μπορούμε να βρούμε στην Χ.Τύχη. Επιπλέον, η έλλειψη έχει δύο εστίες αντί για μία που αντιπροσωπεύουν τη δημιουργική αλληλοδιείσδυση του Ουρανού και της Γης. Ωστόσο, αυτό που συμβολίζεται από τα αμοιβαία ουροβόρα ερπετά είναι ο ουράνιος και ο επίγειος κόσμος, σαν να είναι ο ένας είδωλο του άλλου.
    Οι τέσσερις εικόνες στις γωνίες της κάρτας αποτελούν το Τετράμορφο. Σε αυτό εδώ στηρίζεται το οράματα του Ιεζεκιήλ και του Ιωάννη, που συνδέονται με ισχνή αιτιολόγηση, με τους τέσσερις Ευαγγελιστές. Ωστόσο, απουσιάζουν από τις πρώτες κάρτες Ταρώ, αλλά κατά τον 18ο αιώνα άρχισαν να γίνονται όλο και ποιο κοινά τα χαρακτηριστικά της κάρτας και σε γενικές γραμμές.
    Τα ζώα στις γωνίες αντιστοιχούν άμεσα στα Σταθερά ζώδια: το Μοσχάρι με τον Ταύρο, ο Λέων με το Λέοντα, ο Αετός με το Σκορπιό και ο Άνδρας με τον Υδροχόο. Τα Σταθερά ζώδια διασφαλίζουν τις τέσσερις γωνίες του Κόσμου. Η σημασία τους μπορεί να βρεθεί στις Βαβυλωνιακές πινακίδες που χρονολογούνται από το 700 π.Χ.
    Οι Βαβυλώνιοι είχαν χωρίσει τον ουρανό σε τρεις «δρόμους», τους οποίους κυβερνούσαν οι θεοί. Ο Δρόμος του Ανού είναι η ζώνη που ορίζεται από τον ουράνιο ισημερινό, περίπου 16ο 40’ σε κάθε πλευρά, ο Δρόμος του Ενλίλ είναι στο βορρά και ο Δρόμος του Έα είναι στα νότια. Η ετήσια πορεία του ήλιου έχει τέσσερα μέρη, καθώς πηγαίνει από το Δρόμο του Έα βόρεια, προς το Δρόμο του Ανού, μέσα από το Δρόμο του Ενλίλ και πίσω νότια, μέσα από το Δρόμο του Ανού, για να επιστρέψει στον Έα.
    Τα σημάδια που οριοθετούν τα τέσσερα μέρη είναι τα Σταθερά ζώδια: Ο Ταύρος σημειώνει το πέρασμα προς τα βόρεια, από τον Ανού στον Ενλίλ, το σημείο ΒΑ, ο Λέων το πέρασμα προς τα νότια, από τον Ενλίλ στον Ανού, το σημείο ΒΔ, ο Σκορπιός το πέρασμα
    προς τα νότια, από τον Ανού στον Έα, το σημείο ΝΔ και ο Υδροχόος το πέρασμα προς τα βόρεια, από Τον Έα στον Ανού, το σημείο ΝΑ. Οι περισσότεροι από τους σύγχρονους αστερισμούς ήταν ίδιοι και για τους Βαβυλώνιους. Συγκεκριμένα ο Ταύρος ήταν ο Γκουντάνα, Ο Ταύρος του Ουρανού, τον οποίο συναντάμε στο έπος του Γκιλγκαμές και στο «Ο Γκιλγκαμές και ο Ταύρος του Ουρανού». Δημιουργήθηκε από τον Ανού προς τιμή της Ιστάρ. Ο Λέων ήταν Ουργκούλου, το λιοντάρι, ο Σκορπιός ή Γκιρτάμπ, ο σκορπιός και ο Υδροχόος ήταν ο Γκούλα, ο Μεγάλος Ένας, ο οποίος μάλλον αντιπροσώπευε τον Έα, τον Άρχοντα των Νερών της Αβύσσου, που συχνά απεικονιζόταν με νερά να κυλούν από τους ώμους του ή κρατώντας μια υδρία και ο Υδροχόος είναι επίσης ένα από τα όρια στην πορεία του Έα.
    Οι Βαβυλώνιοι χρειάζονταν λαμπερά αστέρια για να σημειώνουν τα τέσσερα τέταρτα, ειδικά, τους πρωτεύοντες αστερισμούς που υπήρχαν στην τρίτη και τέταρτη χιλιετία π.Χ., έτσι χρησιμοποίησαν τον Αλντεμπαράν στον Ταύρο, τον Ρέγκιουλους στον Λέοντα, τον Αντάρη στο Σκορπιό και τον Αλτάιρ στον αστερισμό του Αετού,  από τη στιγμή που ο Υδροχόος είναι ένας μικρός αστερισμός, χωρίς κάποιο λαμπερό αστέρι. Έπειτα, από τη στιγμή που ο Σκορπιός απεικονίζεται με τον άνθρωπο-σκορπιό της Μεσοποταμίας, παίρνουμε τις αντιστοιχίες, το Μοσχάρι με τον Ταύρο, τον Λέοντα με τον Λέοντα, τον Άνδρα με τον Σκορπιό, τον Αετό με τον Υδροχόο, που δεν είναι και τόσο συνηθισμένη, παρόλο που τη συναντάμε και στον Αγρίππα στο 2ο βιβλίο του στο κεφάλαιο 7.
    Ωστόσο, υπάρχουν λόγοι για να κρατήσουμε τις καθιερωμένες αντιστοιχίες, επειδή οι τέσσερις σταθεροί αστερισμοί αντιστοιχούν στους τέσσερις γιους του Ώρου, που στηρίζουν τις τέσσερις γωνίες των ουρανών στην Αιγυπτιακή κοσμολογία. Είναι οι γιοι του «Πρεσβύτερου ‘Ωρου», που ο Πλούταρχος τους ονομάζει «τελειοποιημένους και ολοκληρωμένους» και τους εξισώνει με τον Κόσμο.
    Στην Αιγυπτιακή Βίβλο των Νεκρών βλέπουμε τους τέσσερις γιους να κάθονται σε έναν λωτό, που συμβολίζει την αναγέννηση, μπροστά από τον ‘Ωρο, στην Αίθουσα των Δύο Αληθειών. Στο Κεφάλαιο 17, ονομάζονται «Κύριοι της Δικαιοσύνης» και απεικονίζονται να στέκονται γύρω από το Λόφο της Αβύδου, της πρώτης γης που εμφανίστηκε από τα νερά της Αβύσσου. Επίσης, εικονίζονται στο Κεφάλαιο 15, όπου όμως και οι τέσσερις έχουν ανθρώπινο κεφάλι. Λέγεται ότι «δεν αντίκρισαν ποτέ την διαφθορά» κι έτσι αντιπροσώπευαν την εντιμότητα στα τέσσερα βασίλεια της υλικής ύπαρξης..
    Πρέπει επίσης να αναφέρουμε τους Τέσσερις Αρχηγούς, που αναγνωρίστηκαν στην Περσία περίπου το 224 πΧ. Έχουμε τον Σείριο του Μεγάλου Κυνός στην ανατολή, την Μεγάλη Άρκτο στο βορρά, τον Αντάρη του Σκορπιού στη Δύση και τον Φομαλλότ του Νότιου Ιχθύος στο νότο. Για να δούμε την αντιστοιχία, πρέπει να επισημάνουμε ότι η Άρκτος είναι ευθυγραμμισμένη με το Λέοντα, ωστόσο όμως, ο Ταύρος δεν είναι κοντά στο Σείριο, που παραμένει το αστέρι της Ιστάρ και είναι ο Ταύρος των Ουρανών που της ανήκει.
    Από την εποχή των Βαβυλωνίων, η αστρολογία είχε χωρίσει το ζωδιακό κύκλο σε τριπλότητες ή σε τρίγωνα και τουλάχιστον μέχρι την εποχή του Ουεττίου Ουάλεντος, κάθε τρίτο συνδυαζόταν και με ένα στοιχείο. Αυτές οι αντιστοιχίες δεν είναι σύμφωνες με εκείνες που υπάρχουν ανάμεσα στις τριπλότητες και τις ποιότητες που παραθέτει στην Τετράβιβλο ο Πτολεμαίος, τον ίδιο αιώνα με τον προηγούμενο. Οι τελευταίες έχουν περισσότερο νόημα και είναι πιο συνεπείς με την αλχημεία. Ωστόσο, είχαν γίνει ένα πολύ γερά θεμελιωμένο τμήμα της αστρολογικής κι εσωτερικής παράδοσης, που τους έδωσε έτσι την δική τους αξία. Γι’ αυτό το λόγο, ο Πυθαγόρειος Ταρώ δεν απεικονίζει σαφώς την αντιστοιχία του τετράμορφου με τα στοιχεία, επιτρέποντας έτσι στον αναγνώστη να ακολουθήσει, είτε τις αλχημικές, τις βασισμένες στον Πτολεμαίο, αντιστοιχίες, είτε τις αστρολογικές, τις βασισμένες στον Ουάλης, ανάλογα με τη θέλησή του.
    Ο Κλαύδιος Πτολεμαίος, τις αλχημικές αντιστοιχίες του τις ανάγει στους «Χαλδαίους» και όντως μπορούν να ανεβρεθούν στις βαβυλωνιακές αστρολογικές πινακίδες, που χρονολογούνται από τον 4° αιώνα π.Χ. Οι Βαβυλώνιοι συνέδεσαν κατάλληλα τους πλανήτες Δία, Αφροδίτη, Κρόνο και Άρη με τα ζώδια. Επομένως, ο Δίας είναι ο κυβερνήτης των Κριού – Λέοντα – Τοξότη,  η Αφροδίτη είναι κυβερνήτης των Ταύρου – Παρθένου – Αιγόκερω, ο Κρόνος των Διδύμων – Ζυγού – Υδροχόου και ο Άρης των Καρκίνου – Σκορπιού – Ιχθύων. Ο Δίας και η Αφροδίτη θεωρούνται ευεργετικοί και σύμφωνα με τον Πτολεμαίο, συνδέονται με τη Θερμή και την Υγρή Ποιότητα, αντίστοιχα. Ο Κρόνος και ο Άρης είναι μοχθηροί και έχουν τις ποιότητες του Ψυχρού και του Ξηρού, αντίστοιχα. Ο Ερμής είναι ουδέτερος από κάθε άποψη.
    Μέσα από τις ποιότητες Υγρό, Θερμό, Ξηρό και Ψυχρό που ακολουθούν αυτή τη σειρά, εναλλάσσονται πολλοί κύκλοι οργανικής ανάπτυξης και αποσύνθεσης. Εδώ περιλαμβάνονται οι εποχές, άνοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο και χειμώνας, τα στάδια της ζωής, παιδική ηλικία, νεότητα, μέση ηλικία, τρίτη ηλικία, οι φάσεις της σελήνης, πρώτο τέταρτο, πλήρης, τρία τέταρτα και νέα και αρκετά άλλα. Αυτό συμβαίνει επίσης και με το σταθερό Τετράγωνο των Διαμετρικών των Στοιχείων και των Ποιοτήτων, που το συναντάμε σε αρκετά αλχημικά κείμενα και το οποίο ενσωματώνεται στο Τετράγωνο του Κρόνου. Ο Ταύρος είναι το Σταθερό ζώδιο της άνοιξης, που είναι κατά κύριο λόγο Υγρή. Ο Ταύρος των Ουρανών δημιουργήθηκε από την Ιστάρ = Αφροδίτη. Ο Λέων είναι το Σταθερό ζώδιο για το καλοκαίρι, που είναι Θερμό. Επίσης το τρίγωνο Κριός – Λέων - Τοξότης κυβερνάται από τον Δία, που είναι κατά κύριο λόγο Θερμός. Ο Σκορπιός είναι το Σταθερό ζώδιο του Φθινοπώρου, που είναι Ξηρό. Ακόμα, το τρίγωνο Καρκίνος – Σκορπιός - Ιχθύς έχει για κυβερνήτη του τον Άρη, που είναι κατά κύριο λόγο Ξηρός. Τέλος, ο Υδροχόος είναι το Σταθερό ζώδιο του Χειμώνα, που είναι Ψυχρός. Επίσης, το τρίγωνο Δίδυμοι – Υδροχόος -  Ζυγός έχει για κυβερνήτη του τον Κρόνο, που είναι κατά βάση Ψυχρός. Τα τέσσερα πρόσωπα συμβολίζουν τους τέσσερις ανέμους: Τον Υγρό δυτικό άνεμο, τον Θερμό νότιο άνεμο, τον Ξηρό ανατολικό άνεμο και τον Ψυχρό βόρειο. Αυτές οι κατευθύνσεις είναι αντίθετες από τους γιους του Ώρου, αλλά συμφωνούν, αν πάρουμε την κατεύθυνση προς την οποία φυσούν και όχι την κατεύθυνση από την οποία προέρχονται: Ο Υγρός άνεμος φυσάει προς την ανατολή, ο Θερμός προς το βορρά, ο Ξηρός προς τη δύση και ο Ψυχρός προς το Νότο. Επομένως, οι μορφές κοιτάνε προς τα έξω, για να δείξουν τις τέσσερις κατευθύνσεις προς τις οποίες φυσούν. Έτσι, το μοσχάρι αντιπροσωπεύει τον Ζέφυρο (δυτικός) τον Υγρό άνεμο που φυσάει ανατολικά. Το λιοντάρι το Νότο, το Θερμό άνεμο που φυσάει προς το βορά. Το γεράκι τον Απηλιώτη (ανατολικός), τον Ξηρό άνεμο που φυσά προς τη δύση και ο άνδρας τον Βορρά, τον Ψυχρό άνεμο που φυσάει προς τον νότο.
    Έτσι, ολοκληρώνουμε τους προσδιορισμούς του Πτολεμαίου. Η Τετράμορφος στον Πυθαγόρειο Ταρώ παραδέχεται και την αστρολογική ερμηνεία του Ουάλης αλλά και την αλχημική του Πτολεμαίου.
    Το κεφάλι του μαύρου άνδρα είναι περιτριγυρισμένο από το μπλε ουρανό στο πάνω αριστερό σημείο και αντιπροσωπεύει τον Υδροχόο, τον Κρόνο, την Αμαύρωση, το χειμώνα και την Ψυχρή ποιότητα που, σύμφωνα με τους Στωικούς, αντιστοιχεί στον Αέρα. Τα κυρίαρχα χρώματα είναι το μαύρο (Κρόνος) και το σκούρο μπλε. Το κεφάλι του δαμαλιού με τα λουλούδια, στο κάτω αριστερό σημείο, αντιπροσωπεύει τον Ταύρο, την Αφροδίτη, τη Λεύκανση και την άνοιξη. Αστρολογικά είναι η Γη, αλχημικά το Υγρό. Το Κυρίαρχο χρώμα είναι το πράσινο. Το φλογερό κεφάλι του λιονταριού που είναι στην κάτω δεξιά γωνία αντιπροσωπεύει το Λέοντα, τον Δία, τον κιτρινισμό, το καλοκαίρι, τη θερμή ποιότητα και το Πυρ. Το Κυρίαρχο χρώμα είναι το κιτρινοπορτοκαλί, του Δία. Το κεφάλι του γερακιού ανάμεσα στα φθινοπωρινά φύλλα, που είναι στην πάνω δεξιά μεριά, αντιπροσωπεύει το Σκορπιό, τον Άρη, τον κοκκινισμό και το φθινόπωρο. Αστρολογικά είναι το Νερό και αλχημικά είναι το Ξηρό. Το Κυρίαρχο χρώμα είναι το Κόκκινο, του Άρη. Το κόκκινο και το πράσινο είναι συμπληρωματικά χρώματα, όπως το μπλε και το κίτρινο.
    Η Χορεύτρια φυσικά, ορίζεται από τον Ερμή, το ανερχόμενο προς τον Ήλιο, κόκκινο και χρυσό, ερπετό και το καθοδικό προς τη Σελήνη, πράσινο και ασημί. Έτσι, το αστρολογικό σύμβολο του Ερμή συνδυάζει το σταυρό των στοιχείων, τον κύκλο δηλαδή τον Ήλιο και την ημισέληνο δηλαδή τη Σελήνη. Άσχετα με το πώς είναι τοποθετημένα τα στοιχεία, η Χορεύτρια είναι στο κέντρο τους και έτσι αντιπροσωπεύει την Πεμπτουσία, το στόχο του αλχημικού Μεγάλου Έργου.
    Η Τετράμορφος ορίζει και τα τέσσερα τέταρτα του κόσμου, μια και η Γη, οι Ουρανοί και η Άβυσσος, χωρίζονται το καθένα τους σε τέσσερα τέταρτα. Επομένως, σι εικόνες στις γωνίες του ΧΧΙ.Κόσμου ορίζουν τα εξωτερικά όρια της ύπαρξης. Ο ΧΧΙ.Κόσμος αντιπροσωπεύει τη σύνδεση με την Όγδοη Σφαίρα, τη σφαίρα των σταθερών αστεριών ή αλλιώς την Απλανή Σφαίρα, αυτήν των μη περιπλανώμενων. Η Πύλη για την πρόσβαση σε αυτή τη σφαίρα φυλάσσεται από τον Κρόνο, μέσα από τα Σατουρνάλια, μια και αυτός είναι ο κυβερνήτης των ανώτερων πλανητικών, περιπλανωμένων, σφαιρών. Σημείωσε πως πλάνη σημαίνει περιπλάνηση. Με αυτή την έννοια, η Όγδοη Σφαίρα είναι απλανής, ανίκανη να πλανηθεί, άρα και να σφάλλει, από τη στιγμή που η πλάνη είναι το να φύγουμε από το Μονοπάτι.
    Τους «Φύλακες των Τετάρτων» βρίσκομε σε αρκετούς πολιτισμούς: Στην Κίνα είχαν τα Τέσσερα Κοσμικά Όντα: Τον Πράσινο Δράκο (μοσχάρι), τη Λευκή Τίγρη (λιοντάρι) ή τον Σκύλο με τις Βούλες, το Κόκκινο Πουλί (αετός) και το Μαύρο Πολεμιστή σε μια Χελώνα (άνθρωπο). Αν η εξίσωση σκύλος = λιοντάρι φαίνεται αυθαίρετη, τότε αξίζει να επισημάνουμε ότι «όσον αφορά τους Σουμέριους, ο σκύλος ταξινομούνταν μαζί με τους λύκους σαν «κύων». Σε ένα μαγικό πάπυρο (Berlin, Parthey II, 101) βρίσκουμε έναν κροκόδειλο (μοσχάρι), ένα φίδι (λέων), ένα γεράκι (αετός) και τον Ώρο, σαν παιδί επάνω σε έναν λωτό (άνθρωπος). Έχουμε δει επίσης ότι ο κροκόδειλος / δρά κος συχνά υποκαθιστά τον ταύρο και το μοσχάρι.
    Σύμφωνα με την Ορφική κοσμολογία, ο Φάνης (ο Θεός της Διαφώτισης) γεννήθηκε από το Κοσμικό Αυγό. Έχει δύο φύλα και τέσσερα κεφάλια. Ο Μακρόβιος τον ταυτίζει με το Βάκχο, που συνδέεται με τη Δήμητρα και λέει ότι περιλαμβάνει τέσσερις σκύλους: Τον Δία την άνοιξη, τον Ήλιο το καλοκαίρι, τον Διόνυσο το φθινόπωρο και τον Άδη το χειμώνα. Τα τέσσερα πρόσωπα του Φάνη συνδέονται με το Τετράμορφο: Τον Δία, Κριό, Άνοιξη, τον Ήλιο, Λέων, Καλοκαίρι, τον Άδη, Φίδι, Χειμώνας και τον Διόνυσο, Μόσχο, Νέο Έτος.
    Ο Γκράβις ανασυγκροτεί την Ορφική θεογονία, όπου η Ευρυνόμη, «η Θεά όλων των Πραγμάτων», χορεύει γυμνή στο κενό και μετασχηματίζει το Βορρά, το Βόρειο Άνεμο, σε ένα ερπετό, τον Οφίωνα. Καθώς χορεύει με όλο και μεγαλύτερη αγριότητα και αυθορμητισμό, το ερπετό τυλίγεται γύρω της και ζευγαρώνουν. Έτσι, προκύπτει το Κοσμικό Αυγό. Μετά από διαταγή της, το ερπετό τυλίγεται γύρω από το αυγό επτά φορές και το χωρίζει στα δύο απελευθερώνοντας τον κόσμο και όλα τα είδη του. Επιπλέον, δημιουργεί τις επτά πλανητικές σφαίρες, που καθεμιά έχει για κυβερνήτη έναν Τιτάνα ή μια Τιτανίδα. Αργότερα, η Ευρυνόμη και ο Οφίων παραχώρησαν την εξουσία τους στην Ρέα και τον Κρόνο, τους κυβερνήτες της Κρόνιας Σφαίρας.
    Το Τετράμορφο αντιστοιχεί στη Σφίγγα, που είχε πρόσωπο γυναίκας, ουρά φιδιού, σώμα λιονταριού και φτερά αετού ή εναλλακτικά, κεφάλι ανθρώπου, πόδια λιονταριού, σώμα μόσχου και φτερά αετού. Έτσι, οι Βαβυλωνιακές σφίγγες συνδεόταν με τους Βαβυλωνιακούς αστρικούς «δείκτες» των τετάρτων (Αλτάιρ, Αντάρης, Αλντεμπαράν, Ρέγκιουλους). Η Σφίγγα συμβολίζει το «Υπέρτατο Αίνιγμα», όπως στον μύθο του Οιδίποδα. Είναι «ένα σύμβολο που ενώνει, στο κέντρο της ετερογενούς ύπαρξης, τα Τέσσερα Στοιχεία, που αντιστοιχούν στο Τετράμορφο με την πεμπτουσία ή το πνεύμα».
    Ο Γιούνγκ συνδέει το μπλε με τη διανοητική λειτουργία, που συνδέεται και με τον Αέρα. Το πράσινο είναι η αισθητηριακή, που αντιστοιχεί στη Γη. Το κίτρινο είναι η διαισθητική και το Πυρ. Τέλος, το κόκκινο είναι η συναισθηματική και αντιστοιχεί στο Ύδωρ. Έτσι, έχουμε τον Άνδρα στο διανοητικό, το Μόσχο στο αισθητηριακό, το Λέοντα στο διαισθητικό και τον Αετό στο συναισθηματικό, που είναι και σι κυρίαρχες λειτουργίες σύμφωνα με την αστρολογία. Οι δύο επάνω μορφές (Άνδρας-Αετός), αντιπροσωπεύουν τις ορθολογιστικές λειτουργίες (διανοητική, συναισθηματική) και οι δύο κάτω (Μόσχος, Λέοντας) τις μη ορθολογιστικές λειτουργίες (αισθητηριακή, διαισθητική). Οι δύο στα δεξιά της Χορεύτριας (Άνδρας, Μόσχος) αντιπροσωπεύουν τις αντικειμενικές λειτουργίες (διανοητική, αισθητηριακή) και οι δύο στα αριστερά (Αετός, Λέων) τις υποκειμενικές λειτουργίες (συναισθηματισμός, διαίσθηση).
    Το Τετράμορφο αντιπροσωπεύει τις τέσσερις ομάδες Μικρής Αρκάνα, αλλά οι αντιστοιχίες γίνονται με βάση τις αντιστοιχίες των στοιχείων. Σύμφωνα με την αστρολογική άποψη ο Μόσχος με τα Πεντάκτινα (Δηνάρια), ο Λέων με τα Μπαστούνια, ο αετός με τις Κούπες και Άνθρωπος με τα Σπαθιά, που συμφωνεί και με τις κατά Γιούνγκ λειτουργίες, αίσθηση, διαίσθηση, συναίσθημα και διανόηση, αντίστοιχα. Αντιπροσωπεύουν τις δυνατότητες της νέας προσωπικότητας που είναι στο κατώφλι της πλήρους ανάπτυξης και οι τέσσερις θεοί που κυβερνούν αυτές τις δυνατότητες είναι: Ποσειδών (Κύριος της γης, σώμα και υλική πραγματικότητα) Δίας (ο κεραυνός από τον σκοτεινό ουρανό, δημιουργική φαντασία) Αφροδίτη (έρωτας, συναίσθημα) και Αθηνά (διανόηση, σοφία). Σύμφωνα με τον Γιούνγκ, το Τετράμορφο αντιστοιχεί επίσης στην «τετραδικότητα της Μάρκαμπα στις τέσσερις Σεφιρώθ, Χοκμά ο Αετός, Μπινά ο Άνδρας, Γκεντουλά ο Λέων και Γκεμπουράχ ο Μόσχος
    Το Τετράμορφο επίσης, αντιπροσωπεύει αμέτρητες άλλες τετραπλότητες, όπως τα τέσσερα κεφάλια του Βράχμα, τις τέσσερις αρετές, τους τέσσερις χυμούς μέσα από τα στοιχεία ή τις ποιότητες και τα τέσσερα γράμματα του Τετράπλευρου μέσω των στοιχείων.
    Στην Αναγέννηση ήταν πολύ κοινές τέτοιες εικόνες, παρόμοιες με τον ΧΧΙ.Κόσμο. Για παράδειγμα, η αλχημική ανδρογυνία (αρσενικό στα δεξιά, θηλυκό στα αριστερά μας) είναι περιτριγυρισμένη από το Ζωδιακό κύκλο. Το δεξί χέρι κρατά μια φιάλη οίνου προς τα επάνω, από όπου αναδύεται
    ένα πουλί. Το αριστερό χέρι κρατά μια φιάλη οίνου προς τα κάτω, από όπου κατέρχεται ένα πουλί.
    Στο Πυθαγόρειο Ταρώ, οι «δώδεκα εστίες των βωμών», οι πυρακτωμένες βούλες, στους δράκους, αντιπροσωπεύουν το ζωδιακό κύκλο και τους Δώδεκα Ολύμπιους ως φύλακες των αστερισμών, σύμφωνα με τις συνηθισμένες αντιστοιχίες: ο Κριός έχει την Αθηνά, ο Ταύρος έχει την Αφροδίτη, οι Δίδυμοι έχουν τον Απόλλωνα, ο Καρκίνος έχει τον Ερμή, ο Λέων έχει  το Δία, η Παρθένος έχει τη Δήμητρα, ο Ζυγός έχει τον Ήφαιστο, ο Σκορπιός έχει τον Άρη, ο Τοξότης έχει την Αρτέμιδα, ο Αιγόκερως έχει την Εστία, ο Υδροχόος έχει την Ήρα και ο Ιχθύς έχει τον Ποσειδώνα. Αυτό δίνει επίσης και τις πλανητικές αντιστοιχίες για τις τέσσερις μορφές στις γωνίες, εκτός από τον Υδροχόο που είναι συνδυασμένος με τη Θεά Ήρα και όχι με τον Κρόνο, μια και εξορίστηκε από τους Ολύμπιους.
    Τα μάτια των δράκων αντιστοιχούν στον Ταύρο και το Σκορπιό, Αφροδίτη και Άρη που οίνε Ύδωρ και Πυρ. Μια και αυτοί είναι θηλυκοί αστερισμοί έτσι και τα Κεφάλια των Δράκων είναι θηλυκά. Αντιθέτως, οι φλόγες στις Ουρές των Δράκων αντιστοιχούν στους Δίδυμους και τον Τοξότη, Απόλλωνα και Αρτέμιδα που είναι ο Ήλιος και η Σελήνη, που είναι αρσενικοί αστερισμοί, όπως και οι ουρές Τους. Έτσι, και τα άλλα ζώδια ακολουθούν με τη σειρά τους.
    Οι «εστίες των βωμών» συνδέονται επίσης με τους δώδεκα κύριους Βαβυλωνιακούς θεούς και τους συντρόφους τους: Ανσαρ ο Ολόκληρος ο Ουρανός. Η πρώτη Τριάδα: Ανου > Ουρανοί, Ενλιλ > Αέρας και Εα > Άβυσσος. Η δεύτερη Τριάδα: Σιν > Σελήνη, Σαμας > Ήλιος και Ανταντ > καταιγίδες. Οι πέντε: Νινουτρα > Κρόνος, Μαντρούκ > Δίας, Έρρα / Νεργαλ > Άρης, Ιστάρ > Αφροδίτη και Ναβού > Ερμής.
    Εκτός από τον Ανσαρ, τον γεννήτορα όλων, οι υπόλοιποι αντιστοιχούν στη Δεύτερη Ενδεκάδα. Αντιστοιχούν επίσης στους μήνες. Ο Ανου είναι ο πρώτος και συνδέεται με το μήνα Νισάν, τον Απρίλιο.
    Η κάρτα ΧΧΙ.Κόσμος αντιπροσωπεύει το Νέο Αιώνα, μια και βλέπουμε τη Χορεύτρια να γεννιέται από μία κύστη Ιχθύ που αντιπροσωπεύει τον Αιώνα των Ιχθύων. Στην πραγματικότητα, τα δυο ερπετά αντιστοιχούν σε δύο ψάρια: Το ψάρι που πηγαίνει προς τα κάτω και είναι η Αφροδίτη, που αντιπροσωπεύει τη φύση και το σώμα και το ψάρι που πηγαίνει προς τα πάνω και είναι ο Άδωνις. Αντιπροσωπεύει την ξαναγεννημένη ψυχή. Είναι αδιαχώριστα, συνδεδεμένα σε έναν ατέρμονο κύκλο. Σε έναν παλιό μύθο, ο αστερισμός των Ιχθύων δημιουργήθηκε όταν η Αφροδίτη και ο Άδωνις - ή ο Έρως πήδηξαν μέσα στον Ευφράτη και μεταλλάχθηκαν σε ψάρια.
    Το δεξί χέρι της Χορεύτριας δείχνει το πρόσωπο του άνδρα στην πάνω αριστερή γωνία, που αντιπροσωπεύει τον Υδροχόο κι έτσι προαναγγέλλει την Εποχή του Υδροχόου. Η Εποχή των Ιχθύων ανήκει στην τριπλότητα του νερού που αντιπροσωπεύεται από τον Αετό στην πάνω δεξιά γωνία. Έτσι και οι προκάτοχοι Αιώνες του Κριού και του Ταύρου, απεικονίζονται από το λιοντάρι και το μόσχο, αντίστοιχα. Έτσι, όπως το ρολόι των αιώνων γυρίζει, κινηθήκαμε από την κάτω αριστερή μεριά, στην κάτω δεξιά και μετά στην πάνω δεξιά. Η πρόοδος στην Εποχή των Ιχθύων χαρακτηρίστηκε από την άνοδο του πνεύματος και την συνεπαγόμενη άρνηση του σώματος. Ο Αετός, που αντιπροσωπεύει το Σκορπιό, ορίζεται από τον Άρη, που συμβολίζει τη βία που προκύπτει από την άρνηση της σεξουαλικότητας. Η Χορεύτρια δείχνει με το χρυσό κλειδί στην πύλη της Εποχής του Υδροχόου. Είναι σύμβολο του Κρόνου, του κυβερνήτη της Χρυσής Εποχής και σύμβολο της ύλης. Ο καθοδικός δράκος δείχνει ότι ο νέος αιώνας θα χαρακτηρίζεται από κάθοδο του πνεύματος στην ύλη, εξαγνίζοντας και κάνοντας πιο πνευματική την ύλη. Από τη στιγμή που η κυκλική πορεία είναι προς τα δεξιά, αντιπροσωπεύει τη συνειδητή επιστροφή στα Διονυσιακά. Όπως ο Αγνός Τρελός ανέβηκε στον Αιώνα των Ιχθύων, έτσι και η Απελευθερωμένη Χορεύτρια κατεβαίνει ξανά στην Εποχή του Υδροχόου.
    Σύμφωνα με τον Επιγένη (3ος αιών π.Χ.), οι Χαλδαίοι θεωρούσαν τον Κρόνο, που κυβερνά τον Υδροχόο, σαν τον πιο ισχυρό θεό, επειδή η σφαίρα του είναι πιο ψηλά απ’ όλες Ονομαζόταν « Ήλιος της Νύχτας», δηλαδή, ο ολονύχτιος ήλιος, ο Ήλιος ο κρυμμένος κάτω από τη Γη. Πνεύμα κρυμμένο στην ύλη.
    Ο γενικός σχεδιασμός του ΧΧΙ.Κόσμος, ένας κύκλος σε ένα τετράγωνο, συμβολίζει τον Τετραγωνισμό του Κύκλου, που αντιπροσωπεύει την ολοκλήρωση του αλχημικού Μεγάλου Έργου. Ο Γιούνγκ εξηγεί ότι το τετράγωνο αντιπροσωπεύει τη γήινη πραγματικότητα, τα τέσσερα στοιχεία, τα τέσσερα τέταρτα του κόσμου, κλπ. και ο κύκλος αντιπροσωπεύει το άπειρο, την περιστροφή του ζωδιακού κύκλου, κλπ. Από τη στιγμή που ο κύκλος είναι μέσα σε τετράγωνο, αντιπροσωπεύει την επίτευξη του «Παραδείσου» στη Γη.

    Ο Γιούνγκ εξηγεί ότι το τρία αντιπροσωπεύει το αρσενικό και το τέσσερα το θηλυκό. Έτσι, βλέπουμε ότι το τετράγωνο και το τρίγωνο ενώνονται στο σύμβολο του Ερμή, που εμφανίζεται επίσης σε αλχημικές απεικονίσεις του τετραγώνου σε έναν κύκλο. Στην εικόνα μας, το ένδυμα σε σχήμα Υ ενσωματώνει το τρία και το Τετράμορφο ενσωματώνει το τέσσερα. Το δύο αυτά είναι ενωμένα από έναν ατελείωτο Κύκλο ενός ανοδικού κι ενός καθοδικού ερπετού.
    Ο ΧΧΙ.Κόσμος αντιπροσωπεύει τον προορισμό πέρα από τις Επτά Πύλες της Μύησης, που αντιστοιχούν στις πλανητικές σφαίρες, στο Γνωστικισμό και στα Τσάκρας, στη γιόγκα.

    Έχουμε δει τον Άδη, το Δία και τον Ποσειδώνα, τους τρεις αδελφούς που χώρισαν τον κόσμο, αφού εκθρόνισαν τον Κρόνο.
    Ο αριθμός αυτής της κάρτας, 21, είναι ο αριθμός της θεϊκής σοφίας, μια και παράγει τον αριθμό 3, τον αριθμό της θεότητας, και 7, τον αριθμό της μυστικιστικής σοφίας. Το 7 αντιστοιχεί στην Αθηνά, ως θεά της σοφίας κι επομένως, το 21 είναι η Αθηνά Τριτογένεια, που συμβολίζει τη σοφία τριπλασιασμένη. Έτσι και ο 0.Ιδιώτης μετασχηματίζεται από τρεις επτάδες. Πρώτα σαν VII.Σωφροσύνη, μετά σαν XIV.Διάβολος και τελικά σαν ΧΧΙ.Κόσμος. Όπως εξηγήσαμε και πριν, το Μηδέν είναι το αρχέγονο χάος. Το Ένα είναι η VII.Σωφροσύνη, η Πρώτη εκδήλωση της κατευθυντήριας δύναμης. Το Δύο είναι ο XIV.Διάβολος, το απαραίτητο συμπλήρωμα του Ένα, η σκιά που ρίχνει το φως. Τέλος, το Τρία είναι ο ΧΧΙ.Κόσμος, η ενοποίηση του Ένα και του Δύο σε μια μη χαοτική ολότητα. Στην Εξακτίνα της Φωτιάς, ο ΧΧΙ.Κόσμος περιέχει την ουσία και το απόσταγμα της Πρώτης έβδομης κάρτας, μια και 0+1+2+3+4+5+6 = 21. Είναι ο Ιδιώτης, ο Μάγος, η Βασιλεία, ο Βασιλεύς, η Αρχιέρεια, ο Αρχιερεύς και το Ερμητικό πνεύμα του Έρωτα, που τα ενώνει όλα. Από αυτά γεννιέται η Χορεύτρια σαν VII.Σωφροσύνη, που με τη σειρά της, εξισορροπεί τις επόμενες κάρτες.
    Έτσι, ο κήπος των Εσπερίδων φυλάσσεται από ένα τρομερό δράκο. Στην είσοδο υπάρχει η κρήνη του καθαρότερου ζωντανού Νερού, που πηγάζει από επτά πηγές και ρέει άφθονο προς ύλες τις κατευθύνσεις. Ο δράκος, έχοντας πιει αυτό το νερό, σύμφωνα με τη μαγική αριθμητική αρχή, τρεις φορές από επτά φορές, μέθυσε και αφαίρεσε από τον εαυτό του το ένδυμά του.
    Τελικά, επισημαίνουμε ότι το 21 είναι αναστροφή του 12 και αυτός είναι και ο λόγος που ο ΧΙΙ.Κρεμαστός Προδότης είναι μια αναστροφή του ΧΧΙ.Κόσμου.
    Η τελευταία θέση του ΧΧΙ.Κόσμου στη Δεύτερη Ενδεκάδα φαίνεται και από την αριθμητική αξία του Διόνυσος ο Αρσενοθήλυς Θεός από το οποίο προκύπτει 2.431, η Πυθαγόρεια Τετρακτύς, 1-2-3-4, που ανάγεται σε 11+1-3+4-2 = 11 κι επίσης από την αριθμητική αξία του «ο Δύαλος Κόσμος» (ο κόσμος του Διονύσου, καθότι Δύαλος είναι ο Διόνυσος από τους Παίονες που ήταν Μακεδονικό έθνος), που κάνει 1.375, που ανάγεται σε 11+5-7+3-1 = 11. Αλλά και «ο Δαύλος Κόσμος («ο Κρυφός Κόσμος», κατά σχέδιο, ο πυκνός) δίνει τον ίδιο αριθμό, ενώ ο «ο Δίαλος Κόσμος (ο δήλος, ο φανερός κόσμος) δίνει 985 που ανάγεται σε 6.
    Παρατηρούμε επίσης ότι το έμβλημα των Πυθαγορείων «Υγίεια» ισοδυναμεί με 429, που ανάγεται σε 9-2+4=11 και συγκεκριμένα ο αριθμός είναι 11*39 ή 11*13*3.

    Τώρα έφτασε η τελευταία εποχή σύμφωνα με το χρησμό
    που έδωσε η Σίβυλλα στη σπηλιά της.
    Η μεγάλη σειρά της ύπαρξης εκ νέου ξεκινά.
    Τώρα, επιστρέφει επίσης η παρθένα θεά.
    Οι χρυσές μέρες της κυριαρχίας του Κρόνου ξανάρχονται.
    Τώρα, μια νέα φυλή κατεβαίνει από τον ψηλό ουρανό.

    Βιργίλιος, «Εκλογαί»

    Έτσι, την τελευταία μέρα των Σατουρναλίων ο κύκλος των καρτών έρχεται στο τέλος για να επιστρέψουν ξανά τον 0.Ιδιώτη,
    σε αυτόν που οδήγησε τους Θριάμβους.

    Πρώτος και έσχατος ένας Ιδιώτης μας μαθαίνει πώς να ζούμε με τη Φύση, αν ο Θεός μέσα μας ξυπνήσει και γίνουμε πιο γνήσιοι και πνευματικοί.
    Ο Ευφυής Ιδιώτης θα κερδίσει την θεοποίηση.

     

     

     

    Βιβλιογραφία:

  • Πυθαγόρειος Ταρώ

    Μια παρουσίαση για τον Ταρώ βασισμένη στις Πυθαγόρειες και Αλχημικές Αξίες.

    Στίχοι στην Μεγάλη Αρκάνα

    ……….. Μια Ψυχή, ούτε καν δύο, αναχωρούν για ταξίδι και δεν γνωρίζουν τα σύνορα. Δύο Κύριοι, δύο Κυρίες στρέφουν τον Κόσμο. Οκτώ ζευγάρια πορεύονται προς το Θρίαμβο για τον Προορισμό. Αυτά όλα μαζί είναι η Αρκάνα Ολόκληρη. Δια μέσου των εικοσιδύο Σημείων βρίσκεται η Αλήθεια.
    0. ο Τρελός
    Κοίτα! Ο Ιερός Ανόητος χάθηκε εσωτερικά. Ένας μυστικός κόσμος! Έχει την τύχη να κερδίσει. Νέα ελευθερία από κανόνες περιορισμένους. Χαροποιεί. Τον απερίσκεπτο! Εξαιτίας τούτου φέρνει μια άλλη επιλογή. Τώρα ας ξεκινήσει η γιορτή του Κρόνου!
    1. ο Μάγος
    Ένα άγγιγμα της Ράβδου του Μάγου: μια λέξη, ένα θέαμα, ένας ήχος, ένα δώρο από παρεχόμενη σύμπτωση, μετασχηματίζει τη ζωή σου και οδηγεί την ψυχή πέρα από τα συνηθισμένα όρια, αν μόνο εσύ ανταποκριθείς. Πρόσεχε τον οδηγό κάθε φορά που το κάλεσμα ακούγεται!
    2. η Αυτοκράτειρα
    Αθάνατη Μητέρα, οικοδέσποινα των δημητριακών, υποστηρίζουσα την ανάπτυξη είτε με μέλι ή βροχή. Αυτή που καταπίνει πάλι τα παιδιά της, επί των οποίων ο τροχός της ζωής που καταβροχθίζει τον εαυτό της, συνεχίζει. Εντός των σπλάχνων της όλοι κατερχόμαστε πάλι!
    3. ο Αυτοκράτωρ
    Ο Ισχυρός Πατέρας φτιάχνει τους νόμους που δεσμεύουν τα στοιχεία, τα φυτά και κάθε είδος από κτήνος, αλλά το ανθρώπινο γένος, επίσης. Αυτός προσπαθεί να τρέφει το λαό, προασπίζοντάς τον με λόγο και πράξη. Κρατά τις κρίσεις που γεννήθηκαν από τη σκέψη του!
    4. η Αρχιέρεια
    Η Λαμπερή Βασίλισσα, που διοικεί τη βελούδινη νύχτα και ανατρέφει εν τω γίγνεσθαι την ανάπτυξη, αποκρύπτοντας από την όραση, μετασχηματίζοντας και αλλάζοντας, περιστρέφοντας το φως και το σκότος και αναζητά τον Ήλιο για να γεννήσει τον αθέατο σπινθήρα. Τα υδάτινα βάθη παράγουν το Τέκνο του Φωτός.
    5. ο Ιεροφάντης
    Ο Ήλιος σκοτείνιασε από τη νύχτα, το πυρ των ουρανών που αναφλέγει τα σεληνιακά ύδατα κοιτά στη γέννηση του Τέκνου και καθαρίζει τον κόσμο με περιφρόνηση αυστηρή, αυτά τα υπερβολικά λάθη που γεννήθηκαν στην γη. Αυτός κρατά τα ύψη στα οποία όλοι εμείς ανερχόμαστε.
    6. οι Εραστές
    Πόθος έλκει τη Σελήνη και τον Ήλιο για να συγκρατεί τον έναν με τον άλλο. Έκρυψε σε βάθη ζοφερά, την τολμηρή Αγκαλιά των αδελφών πνευμάτων που ενώθηκαν με αγάπη. Ενώνει τον κόσμο από κάτω και με τον ουρανό από πάνω. Απρόσκλητο, το εκτοξευμένο πάθος κατακεραυνώνει. Γίνετε ατρόμητοι!
    7. η Μετριοπάθεια
    Το Θεϊκό τέκνο γεννήθηκε από τη Σελήνη και τον Ήλιο. Αυτή διέλυσε οίνο με ύδωρ, ποτέ καμωμένο με ένωση και το ουράνιο τόξο της ενώθηκε με τους πόλους επειδή αυτή είναι ο αγγελιοφόρος και φύλακας των ψυχών. Δέχεται το κύπελλο και αφήνει τους δύο να γίνουν ένας.
    8. η Νίκη (το Άρμα)
    Ο Ήρωας στεφανώθηκε από τη Νίκη οδηγώντας το άρμα των Θριάμβων, αναζητώντας γαλήνιος τολμήματα μακριά, αποδεχόμενος κάθε πρόκληση. Αυτός διατάζει και κατέχει δυνατά άλογα με επιδέξια χέρια. Η θέασή μας θαμπώθηκε από τον αστέρα του Ήρωα!
    9. η Δύναμη
    Με ήπια χέρια και μάτια μαγεύει το θηρίο και το διδάσκει την εποχή για να μιλά. Απελευθερώθηκε από το φόβο κάποιου άλλου, η ελευθερία αναπτύσσει για τον καθένα ένα δεσμό που ανθίζει όμοια με ρόδο. Είναι η αγάπη, όχι βία ή φόβος, που εξημέρωσε το θηρίο!
    10. ο Τροχός της Τύχης
    Ο Τροχός της Τύχης γυρνά. Ενώ το ένα γέρνει, το άλλο εγείρεται, αλλά αυτή παραχωρεί τη μοίρα που κρατά, την κρυφή του άξονα του τροχού, περόνη. Η καθαγιασμένη πηγή όπου τα πεπρωμένα αρχίζουν. Εξασφαλίζει κάθε γύρισμα ζωής, η ψυχή εξευγενίζεται!
    11. ο Χρόνος (ο Γέρος ή ο Ερημίτης)
    Καμιά δύναμη δεν εμποδίζει το καταμετρημένο βήμα του Χρόνου, που τρώγει μακριά από καθετί, την ακμή του, για μηδενικές διάρκειες για πολύ καιρό. Εν τούτοις περνώντας χρόνια μπορεί να μας παραχωρήσει ειρήνη και σοφία, ελευθερία από φόβους. Παρακολούθησε το βηματισμό του Χρόνου: αλύγιστος, όμως μεγαλοπρεπής.
    12. ο Κρεμασμένος
    Επιθυμώντας επανάσταση, αποκάλυψε τον κόσμο του. Δια της εκλογής το οδυνηρό τίμημα είναι το τέλος. Κρεμασμένος υπεράνω της Αβύσσου με τα δεσμά των Ουρανών, ήρεμα περιμένει την ελευθερία από την οδύνη του. Όποιος βυθίζεται στο εσωτερικό στη μήτρα, θα ανακατασκευαστεί!
    13. ο Θάνατος
    Ο Κύριος του Θανάτου έβαλε τέρμα σε πικρές επινοήσεις για αποσύνθεση, ελπίζοντας να επανασυνδέσει τα διασκορπισμένα τμήματα, μακριά καλύτερα ρυθμίζονται ξανά, γιατί η ασυγκίνητη προσταγή του Θανάτου δεν μπορεί να αλλάξει.
    «Δέξου το δικό σου ορισμένο από τη μοίρα τέλος», αυτός διατάσσει.
    14. ο Διάβολος
    Ο Αφέντης της τρυφερής πυρράς πλάθει υλικά πράγματα και ελκύει μαζί συντρόφους στην καυτή αγκαλιά. Εργάζεται από βάθη σκοτεινά για να τον φέρει στο Φως, το μόνο φάρμακο. Αποκαλύπτοντας και κυριεύοντας, η δύναμη εκπέμπεται!
    15. ο Πύργος
    Ο κεραυνός ορμητικός καταστρέφει τους ξεφτισμένους τοίχους. Δύο μορφές συντρίβονται. Καθεμία πέφτει, γυρίζει στη Μητέρα Γη. Ο Καθαγιασμένος Τύμβος αναζωογονήθηκε. Εκεί ο σπινθήρας της ζωής βρίσκεται. Δέχεται το ιερό σάλπισμα που προσπερνά!
    16. ο Αστέρας
    Το Τέκνο της Γης και ο Έναστρος Ουρανός περιμένουν φροντίζοντας στα θεσπίσματα των Αστέρων και των Μοιρών, ενώ δια μέσου των χειρών της τα ύδατα υποχωρούν και ανεβαίνουν στον Κοσμικό Ρυθμό, στη συνέχεια κατέρχονται βαθύτερα. Αυτή σημαδεύει τον χρόνο και το Πεπρωμένο δημιουργεί!
    17. η Σελήνη
    Η Εν Τω Γίγνεσθαι Σελήνη διατάζει τους ανήλιους ουρανούς και προσφέρει σοφία στον οποιοδήποτε βασανίζεται να διασχίσει την έρημο. Οι Φύλακες πρέπει να καθησυχαστούν για να δημιουργήσουν τη διάβαση από τη Θάλασσα. Πλησίασε το τρομερό Σκότος με τα εσωτερικά μάτια!
    18. ο Ήλιος
    Ο ιερός τόπος όπου η αυγή ποτέ δεν άρχισε, ο κήπος όπου η μετεμψύχωση ξεκίνησε, είναι όπου τα παιδιά χορεύουν το Χορό της Ζωής, με Αγάπη και Λογική, συμφιλιώνοντας σύγκρουση. Απόλαυσε τον καθαγιασμένο Κήπο του Ήλιου!
    19. ο Άγγελος (η Κρίση)
    Η σάλπιγγα ηχεί. Ο Αγγελιαφόρος καλεί το Τέκνο να ανυψωθεί και να επιβραβευθεί ή διασυρθεί. Αναγεννημένο από τέφρα που ψήθηκε στο Τόξο, το εμψυχωμένο σώμα του φορεί τη χρυσαφένια σφραγίδα. Υψώσου και άσε τους πόλους να συμφιλιωθούν!
    20. η Δικαιοσύνη
    Ένας ζυγός κρατά αντίθετες δυνάμεις, συνδεδεμένες πλην διαχωρισμένες. Εδώ βρίσκεται η Αρμονία, το τέκνο της Σύγκρουσης και της Αγάπης. Το ξίφος με την κοφτερή άκρη διαιρεί ισχυρά, αληθινά με σοφία ζυγιασμένη. Με ισορροπημένα έργα ο κοσμικός νους στεφανώθηκε.
    21. ο Κόσμος
    Η Χορεύτρια κοιτά και του δύο τρόπους και κρατά τα κλειδιά που αποκαλύπτουν την ανατολή, ρίχνοντας στροβίλους. Ο χορός της επεκτείνεται μέσα στον κόσμο και παίρνει τον κόσμο μαζί. Με αυτήν ο κόσμος αφυπνίζεται. Ονειρικές διαιρέσεις παράγουν ενότητες.
    ……… Το πανηγύρι ολοκληρώθηκε! Άσε τη ζωή να γυρίσει στην ομαλότητα. Πρώτος και τελευταίος ένας Τρελός, μάθαμε να ζούμε με την Φύση, αν ο Θεός εμπεριέχεται. Αφυπνιστήκαμε και γινόμαστε πιο αληθινοί. Ένας Ευφυής Τρελός, τη Θεότητα εσύ κερδίζεις!

    Μεγάλη Αρκάνα

    Ιστορικά, δεν φαίνεται να υπάρχουν αντιστοιχίες πώς οι κάρτες Ταρώ συνδέθηκαν με την Καμπαλά πριν το 1781. Έτσι, θα κρατηθούν οι γνωστές σειρές της σχέσης των Θριάμβων και με το εβραϊκό αλφάβητο και το Καμπαλιστικό Δέντρο της Ζωής, όπου αυτό θα κριθεί αναγκαίο. Στο παρόν χρησιμοποιούνται τα τέσσερα στοιχεία της ελληνικής φιλοσοφίας και των πυθαγορείων αρχών, που προφανώς, είναι μια από τις πηγές της Καμπαλά. Αρχίζομε με ένα σύστημα διαίρεσης που έχει μερικές αξιοπρόσεκτες συνδέσεις με τις κάρτες Ταρώ.  Κύβοι και Ταρώ.Αφού εισήχθησαν οι κάρτες σαν παιχνίδι στην Ευρώπη το 14ο αιώνα, σχεδόν ολοκληρωτικά αντικατέστησαν τους κύβους (ζάρια), που ήταν σε χρήση από την Πρώτη Δυναστεία της Αιγύπτου, περίπου. Αυτό απεικονίζεται στους όρους "Άσσος" και "Δυάρι" που χρησιμοποιήθηκαν τώρα για τις κάρτες, αλλά αρχικά γινόταν για τους κύβους.  

    Δύο είδη κύβου χρησιμοποιήθηκαν στην κλασσική αρχαιότητα: χωριστοί κύβοι (κύβοι, τέσσαρα), που είναι ουσιαστικά ίδιοι με το εξάπλευρο σύγχρονο κύβο και τα κότσια (αστραγάλη), τα οποία έχουν τέσσερις πλευρές. Για τη μαντική, πέντε αστραγάλες ρίχνονταν και ο προκύπτων συνδυασμός αναζητούνταν σε έναν κίονα με τέσσερις πλαισιώσεις. Συμβαίνει ο αριθμός της πιθανότητας του ριξίματος των πέντε αστραγάλων να είναι 56, ακριβώς ο αριθμός της Μικρής Αρκάνα και αυτός τακτοποιείται σε τέσσερα χρώματα, δύο από 15 ριξίματα, δύο από 13. Όταν χωρίζονται οι κύβοι για μαντική, ο αριθμός του πιθανού ριξίματος από τρεις κύβους είναι επίσης 56, η Μικρή Αρκάνα, και ο αριθμός από το ρίξιμο από δύο κύβους είναι 21, ο αριθμός της Μεγάλης Αρκάνα, αποκλείοντας τον Τρελό.

    Αυτή η αντιστοιχία θα ήταν αξιοπρόσεκτη εάν δεν ήταν συμπτωματική, καθότι προτείνει ότι η Μεγάλη Αρκάνα προέρχεται από τη μαντική με ζευγάρια κύβων και η Μικρή Αρκάνα από τριπλάσιους κύβους ή πενταπλάσιες αστραγάλες.Στους μαθηματικούς όρους το 21 είναι ο έκτος πυθαγορικός τριγωνικός αριθμός, η Εξακτύς και το  56 είναι ο έκτος πυθαγορικός πυραμιδικός αριθμός, η βάση του οποίου είναι η Εξακτύς. Ο συνολικός αριθμός  του Ταρώ είναι 78, που είναι ο δωδέκατος τριγωνικός αριθμός. Η πυθαγόρεια Τετρακτύς είναι ο τέταρτος τριγωνικός αριθμός.Ο τριγωνικός και πυραμιδικός αναφέρονται στο 21 και το 56: θα προσπαθήσω να εξηγήσω τους όρους αυτούς και εδώ υπάρχει ο τρόπος που λέει πώς το 21 είναι ένας τριγωνικός αριθμός.
     

                            *                         1  (0 + 1)
                         *     *                      2  (1 + 1)
                      *     *     *                   3  (2 + 1)
                   *     *     *     *                4  (3 + 1)
                *     *     *     *     *             5  (4 + 1)
             *     *     *     *     *     *        + 6  (5 + 1)
            ____________________________________________________
                                                      21

    Έτσι, είναι επίσης η υπόθεση για κάθε αθροιστικό σύνολο, 3, 6, 10, 15, 21, 28 κλπ. Σε οριζόντιο επίπεδο είναι πιο δύσκολο να γίνει γραφική παράσταση της μεθόδου της Πυραμίδας, αλλά κατασκευάστηκε σε έναν πανομοιότυπο κανόνα χρησιμοποιώντας μια τρισδιάστατη μορφή, αθροίζοντας στοιχεία σε ένα όμοιο ζήτημα.  

                            *                        1  (0 + 1)
                          # # #                      3  (1 + 2)
                       @ @ @ @ @ @                   6  (3 + 3)
                   & & & & & & & & & &              10  (6 + 4)
              $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $         15 (10 + 5)
          % % % % % % % % % % % % % % % % % % %   + 21 (15 + 6)
          _____________________________________________________
                                                    56

    Έτσι, είναι επίσης η υπόθεση για κάθε αθροιστικό σύνολο, 4, 10, 20, 35, 56, 84 κλπ. Βλέποντας τους πιο κάτω αριθμούς και γράφοντάς τους πυραμιδική μορφή, θα προκαλέσομε τις σειρές:

    11 11 12 13 14 15 16 12 22 22 23 24 25 26
    13 23 33 33 34 35 36 14 24 34 44 44 45 46 15 25 35 45 55 55 56 16 26 36 46 56 66 66

     

    11                  11 12 13 14 15 16
    12 22                  22 23 24 25 26
    13 23 33                  33 34 35 36
    14 24 34 44                  44 45 46
    15 25 35 45 55                  55 56
    16 26 36 46 56 66                  66

    που εξαιτίας της μορφής τους, όταν παρατάσσονται συμμετρικά, η αριστερή μορφή, είναι η Πύρινη Εξακτύς και η δεξιά μορφή είναι η Υδάτινη Εξακτύς.

    Η διάταξη αυτή αν και εμφανώς δεν καταδεικνύει τη σχέση με την Μεγάλη Αρκάνα, πρακτικά συνδέεται με το ρίξιμο των τριών κύβων ή των 5 αστραγάλων.

    Η σειρά της Μεγάλης Αρκάνα

     

    I

    II

    III

    IV

    V

    VI

    Θρίαμβοι

    I

    1

    Μάγος

    2

    Αυτοκράτειρα

    3

    Αυτοκράτωρ

    4

    Αρχιέρεια

    5

    Αρχιερέας

    6

    Εραστές

    Αγάπη

    II

    7

    Μετριοπάθεια

    8

    Νίκη-Άρμα

    9

    Δύναμη

    10 Τροχός  Τύχης

    11

    Χρόνος-Ερημίτης

     

    Αρετή

    III

    12

    Κρεμασμένος

    13

    Θάνατος

    14

    Διάβολος

    15

    Πύργος

     

     

    Χρόνος

    IV

    16

    Αστήρ

    17

    Σελήνη

    18

    Ήλιος

     

     

     

     

     

    Αιωνιότης

    V

    19

    Άγγελος-Κρίση

    20

    Δικαιοσύνη

     

     

     

     

    VI

    21

    Κόσμος

     

     

     

     

     

    Είναι η κατάλληλη εμφάνιση της σχέσης μεταξύ της θεωρίας του Πυθαγόρα και της Υδάτινης Εξακτύος. Γράφομε τον τρίτο τριγωνικό αριθμό με έξι σειρές, 1, 2, 3, 4, 5, 6:

      1   2

    3  4  5  6

    Σύμφωνα με την Πυθαγόρεια θεωρία για τους αριθμούς, η Μονάς (1) είναι ούτε περιττή (άρρεν), ούτε άρτια (θήλυ) και είναι η ωστική δύναμη από την οποία όλα τα άλλα εκπήγασαν. Η Δυάς (2) και η Τριάς (3) είναι η πρωταρχική διχοτόμηση, το Άρρεν και το Θήλυ, στην εν δυνάμει μορφή, από τα οποία όλα οι άλλοι περιττοί και άρτιοι αριθμοί παρήχθησαν. Η Τετράς (4) και η Πεντάς (5) είναι το αναπλασμένο θήλυ και άρρεν, έτσι μπορούμε να πούμε, η Μητέρα και ο Πατέρας. Η Εξάς (6) αναπαριστά την προκύπτουσα Ένωση από το άρρεν και το θήλυ, 6=2Χ3. ο τρίτος τριγωνικός αριθμός, όπως απεικονίστηκε στα πρόσωπα ενός κύβου, δείχνει τη δομή της πρώτης σειράς (ο Θρίαμβος των Εραστών, συζητιέται αργότερα) στην Υδάτινη Εξακτύ. 

    Κύβου

    νόημα

    Κάρτα 1

    1

    Διέγερση

    1.Μάγος 1

    2

    Θήλυ

    2. Αυτοκράτειρα 1

    3

    Άρρεν

    3. Αυτοκράτωρ 1

    4

    Μητέρα

    4. Αρχιέρεια 1

    5

    Πατέρας

    5. Αρχιερέας 1

    6

    Ένωση

    6. Εραστές

    Η σειρά, 2.Αρχιέρεια, 3.Ιεροφάντης, 4.Αυτοκράτειρα, 5.Αυτοκράτωρ φαίνεται να είναι καλύτερη, ειδικά εφόσον παραδοσιακά η Αρχιέρεια και ο Ιεροφάντης είναι παρθένοι. 

    Οι απομένουσες σειρές της Υδάτινης Εξακτύος δείχνουν την δομή των Θριάμβων, δηλαδή οι 2, 3, 4, 5 και 6.
    Η σειρά 2 έχει 7.Μετριοπάθεια, 8.Άρμα, 9.Δύναμη, 10.Τροχός Τύχης, 11.Ερημίτης. Η σειρά 3 έχει 12.Κρεμασμένος, 13.Θάνατος, 14.Διάβολος, 15.Πύργος. Η σειρά 4 έχει 16.Αστέρας, 17.Σελήνη, 18.Ήλιος. Η σειρά 5 έχει 19.Κρίση, 20.Δικαιοσύνη. Και η σειρά 6 έχει 21.Κόσμος.

    Οι Κάρτες 7, 8, 9, 12, 14, 15, 16, 19, 20 και 21 έχουν τα σωστά φύλα. Οι κάρτες 10 και 11 πρέπει να κινηθούν προς τα πίσω, στο 17 και στο 18.

    Η Πύρινη Εξακτύς έχει την κατάταξη: 

    I

    1

    Μάγος

     

     

     

     

     

     

     

     

    Αγάπη

    II

    2

    Αυτοκράτειρα

    3

    Αυτοκράτωρ

     

     

     

     

    III

    4

    Αρχιέρεια

    5

    Αρχιερέας

    6

    Εραστές

     

     

     

    IV

    7

    Μετριοπάθεια

    8

    Νίκη-Άρμα

    9

    Δύναμη

    10 Τροχός  Τύχης

     

     

    Αρετή

    V

    11

    Χρόνος-Ερημίτης

    12

    Κρεμασμένος

    13

    Θάνατος

    14

    Διάβολος

    15

    Πύργος

     

    Χρόνος

    VI

    16

    Αστήρ

    17

    Σελήνη

    18

    Ήλιος

    19

    Άγγελος-Κρίση

    20

    Δικαιοσύνη

    21

    Κόσμος

    Αιωνιότης

     

    I

    II

    III

    IV

    V

    VI

    Θρίαμβοι

     Στην Πύρινη Εξακτύ, ο Μάγος (ο Βασιλιάς της Αναρχίας) είναι η σειρά 1, η Αγάπη δεσπόζει στις σειρές 2 και 3, η Αρετή στη σειρά 4, ο Χρόνος στη σειρά 5 και η Αιωνιότητα στη σειρά 6. Έτσι, όταν ένα ζεύγος κύβων κυλά, αν η αριθμητική σπουδαιότητα του κύβου είναι Άσσος, είναι ο Βασιλιάς της Αναρχίας, δηλαδή ο Μάγος. Αν είναι δυάρι ή τριάρι είναι η Αγάπη, αν είναι τεσσάρι, ο Χρόνος κλπ.

    Αντίστροφα (η Υδάτινη Εξακτύς με μερικές ρυθμίσεις) η σειρά 1 είναι Αγάπη,  η σειρά 2 Αρετή, η σειρά 3 Χρόνος οι σειρές 4 και 5 Αιωνιότητα και η σειρά 6 ο Κόσμος. Σε αυτή την περίπτωση, ο αριθμητικά μικρότερος άσσος υποδεικνύει το θρίαμβο, ο άσσος την Αγάπη, το δυάρι την Αρετή κλπ. Και στις δύο περιπτώσεις, 1 Μάγος, 10 Τροχός της Τύχης, 11 Ερημίτης και 21 Κόσμος είναι κάπως ανεξάρτητα των Θριάμβων, εφόσον είναι η Τετράδα του Μετασχηματισμού, οι Κύριοι και οι Κυρίες της Σύμπτωσης και της Αναγκαιότητας.

    Υπάρχει μια όμοια αντιστοιχία μεταξύ των Θριάμβων και των 20 σειρών από τρεις αστραγάλες. Εδώ βάζομε χωριστά το 21.Κόσμος για λόγους που θα δούμε αλλού. Στην αρχαιότητα οι τέσσερις πλευρές μιας αστραγάλης καθόριζαν τις τιμές, 1, 3, 4 και 6. Θα δούμε ότι αν ένα ρίξιμο περιέχει έναν άσσο αλλά όχι έξι είναι στην Αγάπη. Αν περιέχει έναν άσσο και έξι, είναι στην Αρετή. Στις εναπομένουσες περιπτώσεις δεν υπάρχει άσσος: αν περιέχει τουλάχιστον 2 τριάρια και ένα τεσσάρι, είναι στην Αιωνιότητα. Διαφορετικά, αν περιέχει 2 τεσσάρια και τουλάχιστον δύο εξάρια είναι στο Θάνατο. Εδώ είναι οι δύο πρώτοι θρίαμβοι, η Αγάπη και η Αρετή, ταξινομημένοι στην Πύρινη Εξακτύ.

    Έτσι προκύπτουν οι αριθμοί:  111 \ 131, 133 | Αγάπη (Εραστές) 141, 143, 144 / 161, 163, 164, 166 Αρετή.

    Οι εναπομείναντες δύο θρίαμβοι του Θανάτου (Χρόνου) αντιστοιχούν σε αυτά τα ριξίματα: 444, 446, 466, 666, 366 Χρόνος 333, 334, 336, 344, 346 Αιωνιότητα.

    Είναι όλα στη φυσική σειρά εκτός το Χρόνο (Θάνατο). Η αντιστοιχία είναι συμπερασματική.

    Απλοποιημένες Τιμές Ισοψηφίας

    Παρότι το θέμα της Ισοψηφίας θα το δούμε αναλυτικά σε άλλη σειρά μαθημάτων σχετικά με τους αριθμούς, εδώ αναγκαστικά θα κάνω μια αναφορά.  

    Η Πυθαγόρεια μέθοδος του Ταρώ αναλύει τη Μεγάλη Αρκάνα σε δύο αυξανόμενες Δεκάδες ή Ενδεκάδες που αντιστοιχούν στους Προσωπικούς και Παγκόσμιους Θριάμβους, αντίστοιχα. Έτσι, ο σπουδαιότητα των καρτών 0 ως 10 παράγεται από το Πυθαγόρειο νόημα των αριθμών 1 ως 11 και η σπουδαιότητα των καρτών από 11 ως 21 επαναλαμβάνει πάνω σε ένα υψηλότερο επίπεδο το νόημα των αριθμών 1 ως 11. Η θέση μιας κάρτας στην Ενδεκάδα αντιστοιχεί στην απλοποιημένη Ισοψηφία των ταιριαστών θεοτήτων. Δηλαδή, κάθε κάρτα έχει μια ή περισσότερες ταιριαστές Ελληνικές θεότητες και σύμφωνα με τους αρχαίους κανόνες της Ισοψηφίας, τα Ελληνικά γράμματα του ονόματος έχουν ταιριαστές αριθμητικές αξίες. Για παράδειγμα, Άδης (η 13 κάρτα, Θάνατος) έχει την αξία: Αΐδης = 1+10+4+8+200 = 223.

    Η θέση μιας κάρτας στην Ενδεκάδα αποκτάται δια της απλοποίησης της αξίας της Ισοψηφίας στην ακτίνα 1 ως 11. Αυτή η απλοποιημένη αξία της Ισοψηφίας υπολογίζεται ως ακολούθως:

    Αρχίζοντας από το πιο δεξιό ψηφίο και εναλλάξ αφαιρώ και προσθέτω το προηγούμενο ψηφίο. Προσθέτω 11 αν το σύνολο είναι αρνητικό ή μηδέν. Αφαιρώ 11 αν είναι περισσότερο από 11. Εναλλάξ, η απλοποιημένη αξία είναι το υπόλοιπο μετά τη διαίρεση της αξίας της Ισοψηφίας με 11. Η διαδικασία είναι πραγματικά εύκολη:

    Παράδειγμα η κάρτα 6 είναι οι Εραστές: Έρως ο Θεός. Η Ισοψηφία δίνει: 1105 για τη λέξη «Έρως», 70 για το άρθρο «ο» και 284 για τη λέξη «Θεός», με σύνολο 1459. Αρχίζοντας από το πρώτο δεξιό ψηφίο, αφαιρώ το επόμενο και προσθέτω το επόμενό του κλπ. Δηλαδή, 9 – 5 + 4 – 1 = 7, το οποίο προκύπτει και σαν υπόλοιπο της διαίρεσης του 1459 με το 11. Έτσι, η απλοποιημένη ισοψηφία οδηγεί στον αριθμό 7, στην Επτάδα, η οποία σύμφωνα με τις Πυθαγόρειες αξίες είναι η κάρτα 6 (Εραστές).

    Ένα άλλο παράδειγμα, η κάρτα 20 είναι η Αθηνά, έτσι, στην Ισοψηφία το όνομα «Αθήνη» δίνει 1+9+8+50+8=76. Σύμφωνα με τη μέθοδο, πρώτο ψηφίο είναι το 7. 7-6+11=10, το υπόλοιπο της διαίρεσης του 76 με το 11. Έτσι το όνομα αντιστοιχεί στη Δεκάδα, της οποίας το νόημα δίνει η κάρτα 20 (Δικαιοσύνη) στην δεύτερη Ενδεκάδα.

    Μια στοιχειώδης ανάλυση της Μεγάλης Αρκάνα.

    Η Μεγάλη Αρκάνα καθορίζεται προφανώς σε χρώματα στη βάση των εικόνων τους. Οι κατανομές είναι συνδυασμένες μια πολύ οργανωμένη δομή αποτελεσμάτων: 2, 3 - 12, 13 – 1 – 11 - 4, 5 - 14, 15 – 0 – 21 - 6, 7 - 17, 18 – 10 – 16 - 8, 9 - 19, 20

    Πρώτα, 0.Τρελός και 21.Κόσμος είναι τα φυσικά υποστηρίγματα. Επίσης είναι δύο κάρτες ταιριασμένες σε ειδική θέση στα παιχνίδια του Ταρώ, με το Μάγο στη θέση 1., ο Τρελός και ο Κόσμος απεικονίζουν την αρχή και το τέλος: 0.Τρελός (Ανατολή): «Σε ένα μυστικό κόσμο» - Χάος, 21.Κόσμος (Δύση): «Είμαι ο μοναδικός κόσμος».  

    Μετά είναι οι τέσσερις συντελεστές του μετασχηματισμού. Εδώ παρουσιάζεται η Τετράδα του Μετασχηματισμού:

    1. Ο Μάγος (Νοτιοανατολικά)  Κύριος της Σύμπτωσης - Ράβδος.

    10. Τύχη (Τροχός Τύχης) (Βορειοανατολικά) η Κυρία της Σύμπτωσης - Πεντάλφα

    11. Ερημίτης (Νοτιοδυτικά) ο Κύριος της Ανάγκης - Ξίφος (δρεπάνι)

    16. Αστέρας (Βορειοδυτικά) η Κυρία της Ανάγκης - Κούπα

    Επίσης κάθε παράγοντας μετασχηματισμού έχει ένα ταιριασμένο χρώμα, το οποίο ταιριάζει με ένα στοιχείο. Η διεύθυνση έχει επιλεγεί έτσι: Ξηρό προς Ανατολικά, Θερμό προς Νότια, Υγρό προς Δυτικά και Ψυχρό προς Βόρεια.

    Τελικά, υπάρχουν δύο Ογδοάδες, η κάθε μια περικλείει τέσσερα ζεύγη καρτών ή ένα ζεύγος από κάθε χρώμα. Η πρώτη Ογδοάς, η οποία κυβερνιέται από τον Κύριο και την Κυρία της Σύμπτωσης, περιλαμβάνει τους Προσωπικούς Θριάμβους. Κάθε ζεύγος περικλείει ένα άρρεν και ένα θήλυ, τα οποία καλούνται Αφέντης και Αφέντρα των Ράβδων, των Πεντάλφων, των Κουπών, των Ξιφών.

    Αυτά είναι:

    2.Αυτοκράτειρα, 3.Αυτοκράτωρ

    Ράβδος, Πυρ Νοτιοανατολικά

    4.Αρχιέρεια, 5.Ιεροφάντης

    Πεντάλφα, Γη Βορειοανατολικά

    6.Εραστές, 7.Εγκράτεια

    Κούπα, Ύδωρ Βορειοδυτικά

    8.Άρμα, 9.Δύναμη

    Ξίφος, Αήρ Νοτιοδυτικά

    Οι συνεχόμενες σειρές στην Ογδοάδα μοιράζουν μια ποιότητα: ο Αέρας και το Ύδωρ την υγρασία, το Ύδωρ και η Γη την ψυχρότητα κλπ. Επίσης θα παράγει κάθε κάρτα σε αυτήν την Οκτάδα ένα τριγράμματο. Σε κάθε ζεύγος τα τριγράμματα συμπληρώνουν το ένα το άλλο, μεταξύ των συνεχόμενων σειρών διαφέρουν ακριβώς μια γραμμή.

    Η Αυτοκράτειρα και ο Αυτοκράτωρ είναι η Μητέρα και ο Πατέρας, οι τρεις Κόρες είναι η Αρχιέρεια, η Εγκράτεια και η Δύναμη. Οι τρεις Γιοι είναι ο Αρχιερέας, οι Εραστές και το Άρμα. 

    Η δεύτερη Οκτάδα, που κυβερνιέται από τον Κύριο και την Κυρία της Αναγκαιότητας, περιέχει τους Παγκόσμιους Θριάμβους και κάθε ζεύγος περιέχει ένα Δεύτερο και ένα Πρώτο. Το Πρώτο συνήθως ταξινομείται πάνω από το Δεύτερο και το ακολουθεί στο χρόνο, παρότι μερικές φορές είναι όμοια και εναλλασσόμενα στο χρόνο, όπως για παράδειγμα ο Ήλιος, η Σελήνη:

    Δεύτερο                                  Πρώτο

    12 Κρεμασμένος                   13 Θάνατος               Ράβδος          Πυρ

    14 Διάβολος                          15 Πύργος                 Πεντάλφα        Γη

    17 Σελήνη                               18 Ήλιος                    Κούπα            Ύδωρ

    19 Κρίση                                20 Δικαιοσύνη            Ξίφος              Αήρ

    Αυτή η Οκτάδα είναι η θεμελίωση για τον Κύριο και την Κυρία της Αναγκαιότητας. Αυτή η δόμηση μπορεί να φαίνεται ένας μικρός ελιγμός σε αυτό το σημείο, αλλά γίνεται πιο πολύ πειστικό όταν η Μεγάλη Αρκάνα πραγματεύεται σε λεπτομέρεια.

    ……….. Μια Ψυχή, ούτε καν δύο, αναχωρούν για ταξίδι και δεν γνωρίζουν τα σύνορα. Δύο Κύριοι, δύο Κυρίες στρέφουν τον Κόσμο. Οκτώ ζευγάρια πορεύονται προς το Θρίαμβο για τον Προορισμό. Αυτά όλα μαζί είναι η Αρκάνα Ολόκληρη. Δια μέσου των εικοσιδύο Σημείων βρίσκεται η Αλήθεια.

    Το νόημα των καρτών μπορεί να φωτιστεί τοποθετώντάς τις σε 21 γραμμές που συνδέουν 7 πόλους, όπως δείχνεται στο διάγραμμα πιο κάτω.

    Τα δύο διαγράμματα που ακολουθούν, δείχνουν την σχέση των 7 πόλων στους πλανήτες στη σειρά που χρησιμοποιήθηκαν από τους Χαλδαίους και τους Έλληνες και τη σειρά των πλανητών που ανατέθηκαν στις μέρες της εβδομάδας.

     

  • Στοιχεία του Ταρώ

    Βασικές Πληροφορίες

    Η προέλευση του ταρώ είναι ένα μυστήριο. Γνωρίζομε ότι οι κάρτες χρησιμοποιήθηκαν στην Ιταλία στο 15ο αιώνα. Αργότερα τον 18ο και 19ο αιώνα, οι κάρτες ανακαλύφθηκαν από διάφορους σκεπτικιστές μελετητές των απόκρυφων και αναγνωρίστηκαν οι εικόνες στις κάρτες πως ήταν μια αληθινή ιστορία συνδεδεμένη με τα ελληνικά ή αιγυπτιακά μυστήρια, την ερμητική φιλοσοφία, την Καμπαλά, την αλχημεία και άλλα μυστικά συστήματα.
    Αν και οι ρίζες του Ταρώ είναι στην απόκρυφη παράδοση, το ενδιαφέρον για τις κάρτες έχει επεκταθεί στις τελευταίες δεκαετίες και περιλαμβάνει πολλές διαφορετικές προοπτικές. Συνηθέστερα αντιμετωπίζεται ως εργαλείο για μαντική,  δηλαδή μια παραδοσιακή ανάγνωση του Ταρώ περιλαμβάνει κάποιον που αναζητεί απαντήσεις σε προσωπικές ερωτήσεις  και έναν αναγνώστη, κάποιον δηλαδή που ξέρει πώς να ερμηνεύσει τις κάρτες.
    Όταν κάνουμε μια ανάγνωση Ταρώ, επιλέγουμε ορισμένες κάρτες, που αν και η διαδικασία φαίνεται τυχαία, μαθηματικά αποδεικνύεται πως υπάρχει μια στατιστική στην σύμπτωση της εμφάνισης της κάρτας. Εξετάζομε το τυχαίο γεγονός και συνήθως λέμε ότι ένα γεγονός είναι τυχαίο όταν εμφανίζεται να είναι το αποτέλεσμα της αλληλεπίδρασης της πιθανότητας των περιμετρικών δυνάμεων. Από ένα σύνολο πιθανών εκβάσεων εμφανίζεται μια μόνο κάρτα, αλλά για ποιο λόγο; Αυτό το τυχαίο, η επιστήμη της στατιστικής δεν το έχει ορίσει. Εδώ λοιπόν, στηρίζεται η πρόβλεψη με τις κάρτες.
    Αυτός ο καθορισμός περιλαμβάνει δύο βασικές υποθέσεις για τις τυχαία εμφανισμένες κάρτες, πρώτα είναι το αποτέλεσμα των περιμετρικών δυνάμεων και έπειτα η ίδια η τυχαία κάρτα. Κατ' αρχάς, καμία ανάγνωση Ταρώ δεν είναι απλώς προϊόν περιμετρικών δυνάμεων. Είναι το αποτέλεσμα μιας μακροχρόνιας σειράς συνειδητών ενεργειών.  

    Στοιχεία του Ταρώ
    Η Μεγάλη Αρκάνα
    Το σύνολο του Ταρώ αποτελείται από 78 κάρτες που διαιρούνται σε δύο τμήματα,  τους Θριάμβους ή την Κύρια ή Μεγάλη Αρκάνα και τη Δευτερεύουσα ή Μικρή Αρκάνα. Η λέξη Αρκάνα (Αrcana) είναι ο πληθυντικός του arcanum που σημαίνει το «βαθύ μυστικό». Στους αλχημιστές το Αrcanum ήταν το μυστικό της φύσης. Οι κάρτες Ταρώ είναι επομένως μια συλλογή των  «μυστικών» που κρύβονται μέσα τους και εξηγούν τον κόσμο μας.  
    Οι 22 κάρτες της Κυρίας ή Μεγάλης Αρκάνα είναι η καρδιά της του στρωσίματος. Κάθε μια από αυτές τις κάρτες συμβολίζει μια καθολική πτυχή της ανθρώπινης εμπειρίας. Αντιπροσωπεύουν τα αρχέτυπα – συνεπώς κατευθύνουν την προοπτική της επιρροής που είναι ένα έμφυτο μέρος της ανθρώπινης φύσης.  
    Κάθε κάρτα στη Μεγάλη Αρκάνα έχει ένα όνομα και έναν αριθμό. Μερικά ονόματα μεταβιβάζουν την έννοια μιας κάρτας άμεσα, όπως η Δύναμη, η Δικαιοσύνη και η Μετριοπάθεια. Άλλες κάρτες είναι ατομικότητες που προσωποποιούν μια ιδιαίτερη προσέγγιση στη ζωή, όπως ο Μάγος, ο Ερημίτης. Υπάρχουν επίσης κάρτες με τα αστρικά ονόματα, όπως το Αστέρι, ο Ήλιος, η Σελήνη. Αντιπροσωπεύουν τις αόριστες δυνάμεις που συνδέονται με αυτούς τους θεϊκούς οργανισμούς.  
    Πολλοί ερευνητές βλέπουν τη Μεγάλη Αρκάνα ως παρουσίαση διαφορετικών σταδίων στο ατομικό ταξίδι της εσωτερικής ανάπτυξης. Όλοι ταξιδεύουμε αυτόν τον δρόμο στην αυτο-πραγματοποίηση, αν και τα ταξίδια μας περιλαμβάνουν συχνότερα λοξοδρομήσεις, στηρίγματα και νέα ξεκινήματα. Οι συγκεκριμένες πορείες μας είναι μοναδικές, αλλά τα ορόσημά μας είναι παγκόσμια. Οι 22  κάρτες της Μεγάλης Αρκάνα είναι δείκτες στην πορεία της εσωτερικής ανάπτυξης στο δρόμο από την πιο πρόσφατη πρόωρη συνειδητοποίηση που σημειοδοτείται με την Κάρτα 0, ως την ολοκλήρωση και την εκπλήρωση με την κάρτα 21.  
    Το ταξίδι του Τρελού φαίνεται να κινείται ομαλά στη σειρά της εμπειρίας προς την επόμενη κάρτα, αλλά οι περιπέτειες εκμάθησής μας δεν είναι συνήθως τόσο καθαρές. Κάνουμε λάθη, πηδάμε μαθήματα και αποτυγχάνουμε να πραγματοποιήσουμε τις δυνατότητές μας. Μερικές φορές στερούμαστε το θάρρος και τη διορατικότητα για να ανακαλύψουμε τα βαθύτερα επίπεδά μας. Μερικοί δεν αισθάνονται ποτέ την κλήση του Ερημίτη για να φανούν εσωτερικοί ή δεν δοκιμάζουν ποτέ την κρίση του Πύργου για να τους ελευθερώσει από τις δικαιολογίες του Εγώ τους.
    Πολλές φορές προσπαθούμε να υπερνικήσουμε τις δυσκολίες μας, αλλά αποτυγχάνουμε επανειλημμένα. Το μάθημα του Κρεμασμένου είναι ιδιαίτερα σκληρό και πρέπει να αντιμετωπιστεί επανειλημμένως προτού να κατανοηθεί πλήρως.
    Συχνά δοκιμάζουμε τα μαθήματα από τη σειρά. Ένα πρόσωπο μπορεί να απορροφήσει τις ιδιότητες της Δύναμης νωρίς στη ζωή λόγω μιας δύσκολης παιδικής ηλικίας, αλλά μόνο αργότερα αναπτύσσει την κυριότητα και τον έλεγχο του Άρματος. Κάποιος μπορεί να υπερνικήσει την έλξη του υλισμού του Διαβόλου μέσω μιας απομονωμένης ζωής, αλλά έπειτα πρέπει να μάθει για τις σχέσεις και τη σεξουαλικότητα, ένα μάθημα από τους Εραστές, σε μια περίοδο αργότερα.
    Η Μεγάλη Αρκάνα περιέχει πολλά επίπεδα και πρότυπα εμπειρίας. Αυτές οι κάρτες κρατούν όλα τα σχέδια της ανάπτυξης. Θα μπορούσαμε ακόμη και να πούμε ότι μια ολόκληρη διάρκεια ζωής είναι πραγματικά μόνο ένα επεισόδιο ανάπτυξης μέσα στο μεγαλύτερο μακρύ περιπετειώδες μυθιστόρημα της ανάπτυξης της ψυχής μας. Δεν παίζει ρόλο το σχέδιο της αυτο-ανακάλυψής μας, η μεγάλη Αρκάνα μας παρουσιάζει ότι η πληρότητα και η εκπλήρωση είναι το πεπρωμένο μας. Εάν κρατήσουμε αυτήν την υπόσχεση ως Πολικό Αστέρα μας, θα πραγματοποιήσουμε τελικά την αληθινή φύση μας και θα κερδίσουμε τον Κόσμο, την κάρτα 21.
    Η Μικρή Αρκάνα
    Ενώ η Μεγάλη Αρκάνα εκφράζει παγκόσμια θέματα, η Μικρή Αρκάνα φέρνει εκείνα τα θέματα σε πρακτικό χώρο για να επιδείξει πώς λειτουργούν σε καθημερινά γεγονότα. Οι κάρτες της Μικρής Αρκάνα αντιπροσωπεύουν τις ανησυχίες, τις δραστηριότητες και τις συγκινήσεις που αποτελούν τα δράματα της καθημερινότητας της ζωής μας. Υπάρχουν 56 κάρτες στη Μικρή Αρκάνα που διαιρούνται σε τέσσερις ενότητες (Χρώματα ή Αυλή): Ράβδοι (μπαστούνια), κούπες, ξίφη (σπαθιά) και πεντάλφες (καρώ), δηλαδή κάθε μια από αυτές τις ενότητες για μια ιδιαίτερη προσέγγιση στη ζωή.  
          Ράβδοι (μπαστούνια)
    Οι ράβδοι είναι η ενότητα της δημιουργικότητας, της δράσης και της μετακίνησης. Συνδέονται με τέτοιες ιδιότητες όπως τον ενθουσιασμό, την περιπέτεια, τη διακύβευση και την εμπιστοσύνη. Αυτή η ενότητα αντιστοιχεί στην αρσενική αρχή και συνδέεται με το Πύρινο Στοιχείο. Μια τρεμάμενη φλόγα είναι το τέλειο σύμβολο της δύναμης Ράβδων. Οι ροές αυτής της ενέργειας είναι εξωτερικές και παράγουν την εμπαθή συμμετοχή.  
          Κούπες
    Οι Κούπες είναι η ενότητα των συγκινήσεων και της πνευματικής εμπειρίας. Περιγράφουν τις εσωτερικές θέσεις, τα συναισθήματα και τα πρότυπα των διαπροσωπικών σχέσεων. Η ενέργεια αυτής της ενότητας ρέει προς το εσωτερικό. Οι Κούπες αντιστοιχούν στη θηλυκή αρχή και συνδέονται με το Υδάτινο Στοιχείο. Η δυνατότητα του ύδατος να ρέει και να γεμίζει τα διαστήματα, να στηρίζει και να απεικονίζει τις μεταβαλλόμενες διαθέσεις, κάνει την ενότητα αυτή, το ιδανικό σύμβολο.
          Ξίφη (Σπαθιά)
    Τα Ξίφη είναι η ενότητα της διάνοιας, της σκέψης και του λόγου. Αφορούν τη δικαιοσύνη, την αλήθεια και τις ηθικές αρχές. Τα Ξίφη συνδέονται με το Αέρινο Στοιχείο. Ένας ασυννέφιαστος ουρανός και ανοικτός είναι ένα σύμβολο της διανοητικής σαφήνειας που είναι η ιδανική εικόνα για τα Ξίφη. Αυτή η ενότητα συνδέεται επίσης με τις θέσεις που οδηγούν στη δυσαρμονία και τη στεναχώρια. Η διάνοιά μας είναι ένα πολύτιμο προτέρημα, αλλά ως συντελεστής του Εγώ, μπορεί να μας οδηγήσει σε παραστρατήματα εάν δεν είναι εμποτισμένη με τη φρόνηση του εσωτερικού οδηγού μας.
          Πεντάλφες (Καρώ)
    Οι Πεντάλφες είναι η ενότητα της πρακτικότητας, της ασφάλειας και των υλικών ανησυχιών. Συνδέονται με το Γήινο Στοιχείο και τις συγκεκριμένες απαιτήσεις με το θέμα. Στις Πεντάλφες, γιορτάζουμε την ομορφιά της φύσης, των αλληλεπιδράσεών μας με τα φυτά και τα ζώα και της φυσικής εμπειρίας στο σώμα μας. Οι Πεντάλφες αντιπροσωπεύουν επίσης την ευημερία και τον πλούτο όλων των ειδών. Μερικές φορές αυτή η ενότητα νομίσματα, ένα προφανές σύμβολο της ανταλλαγής των αγαθών και των υπηρεσιών στο φυσικό κόσμο.

nooriya blogger facebook pinterest